Τανζανία Το τέρας της Τανζανίας και οι mzungus με το υποβρύχιο σκούτερ!

[Sassenach77]

Το υποβρύχιο σκούτερ είναι πραγματικότητα και προλάβαμε το πατεντάρισμα του!

Επιτέλους μου λύθηκε η απορία.... Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ρωτήσω τι είναι αυτό το "υποβρύχιο" σκούτερ!

 

[BASILISPAP]

Επιτέλους μου λύθηκε η απορία.... Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ρωτήσω τι είναι αυτό το "υποβρύχιο" σκούτερ!

Ε τώρα έμαθες!!! Ελπίζω να μην απογοητεύτηκες

 

[Sassenach77]

Ε τώρα έμαθες!!! Ελπίζω να μην απογοητεύτηκες

Να απογοητευτώ απο τις περιπέτειες σου; Ποτέ! Και μάλιστα έχω αγωνία να δω τι κάνατε με το σκούτερ την επόμενη μέρα για να δω αν θα γελάσω ή θα κλάψω...

 

[BASILISPAP]

Nungwi, μέρος A’.

Φτάνει που ήταν λιγάκι δύσκολη η χθεσινή νύχτα έχουμε και τις συνεχόμενες διακοπές ρεύματος, άρα δεν έχουμε ανεμιστήρα με συνέπεια να ζεσταίνομαι και να ξυπνάω. Κοιτάζω το κινητό, είναι 4:46 και η φόρτιση μόλις στο 76%... Γυρνάω σαν σβούρα, ζεσταίνομαι, πιάνω το κινητό είναι 5:09 και ο μουεζίνης καλεί σε προσευχή. Επανέρχεται το ρεύμα, μάλλον έπιασαν οι προσευχές... Ψάχνω πληροφορίες για βυθισμένη μηχανή σε νερό και οι οδηγίες είναι «για κανένα λόγο να ΜΗΝ προσπαθήσετε να εκκινήσετε τον κινητήρα» γιατί μπορεί να έχει πάρει νερό στον κύλινδρο και άλλα τέτοια τεχνικά. Με λίγα λόγια αν το επιχειρήσουμε υπάρχει περίπτωση να πάμε για μεγάλη και ακριβή ζημιά.
Αναρωτιέμαι τι να κάνω, να πάρω τον ιδιοκτήτη του σκούτερ ή να φέρουμε δικό μας μηχανικό και δεν λέμε τίποτα αν πάνε όλα καλά;
Προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο ακόμα χαζούλη. Ναι καλά, σιγά μην κοιμηθώ τώρα... Αποφασίζω οτι θα κάνω το σωστό και βλέπουμε. Λέω να περιμένω να πάει 8 και θα πάρω τον Ζαν για να του πω τα χαρούμενα μαντάτα.
Θεωρητικά σήμερα αλλάζουμε ξενοδοχείο και περιοχή, για να δούμε πως θα πάει αυτό. Είναι 7:10, βλέπω ότι είναι συνδεμένος στο WhatsApp, στέλνω μήνυμα και απαντάει άμεσα ότι μπορεί να μιλήσει τώρα, ήγγικεν η ώρα και παίρνω το κρίσιμο τηλέφωνο. Απαντάει πολύ ήρεμα (σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα του ήρθε στο μυαλό θα ήταν κάτι του τύπου Mzungu@#$%), ξέρει κάποιον μηχανικό στην περιοχή οπότε στέλνω τις συντεταγμένες του ξενοδοχείου μας και αναμένουμε οδηγίες. Δεν είπα όλη την αλήθεια (η λέξη που ψάχνεις είναι το ψέματα, Βασίλη), απλά το νερό ξεπέρασε ίσα ίσα την εξάτμιση και ότι το συμβάν έγινε σήμερα το πρωί και όχι πριν από 12 ώρες... Κοιτάζω το κινητό, έχω νέο μήνυμα, ο τεχνικός θα έρθει περίπου στις 8:30, τουλάχιστον έχει ξεκινήσει η διαδικασία. Για να δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα, αν θα συνεχίσουμε τις βόλτες μας και τέλος πόσο θα μας κοστίσει; Τα λεφτά είναι πραγματικά το τελευταίο που σκέφτομαι αυτή την στιγμή, έκανα βλακεία; Να την πληρώσω, απλά θέλω να προχωρήσουμε και να μείνουμε εντός προγράμματος... Θα πάμε ΙΣΩΣ για το τελευταίο μας πρωινό στο Aurora, ενώ λέω στην Α ότι αν το βράδυ στις εννιά βρισκόμαστε στο Nungwi με το σκούτερ μας, είμαι ευτυχισμένος από την εξέλιξη της ημέρας!






Εμφανίζεται λοιπόν ένας τύπος με ποδήλατο, είναι λέει γνωστός του Ζαν και φέρνει μαζί του ένα μισοσπασμένο κατσαβίδι, μια σκουριασμένη πένσα σε κακή κατάσταση και μισό λίτρο αντιψυκτικού υγρού. Προσπαθεί να βάλει μπρος, η μίζα δεν κάνει τίποτα και επιμένει ότι αρχικά πρέπει να αλλαχτεί η μπαταρία, η οποία παρεμπιπτόντως είναι βρεγμένη (πολύ υγρασία στο νησί σας ρε παιδάκι μου). Εννοείται ότι θα χρειαστεί αρκετή ώρα για να ξεβιδώσουμε τις μικρές βίδες της παλιάς, τι περιμένατε δηλαδή με αυτό το κατσαβίδι της κακίας ώρας… Φέρνει νέα μπαταρία από το παραδίπλα μαγαζάκι, τουλάχιστον τώρα μιζάρει, level one passed. Έρχεται δεύτερος τύπος, μου συστήνεται ως μηχανικός και φεύγει για να φέρει κλειδιά και εργαλεία ώστε να βγάλει εξάτμιση, μπουζί και το φίλτρο αέρα. Επιστρέφει και ξεκινάει, το νερό βγαίνει από παντού ενώ εμφανίζεται ακόμα ένας μάστορας. Το μπουζί φυσικά δεν ξαναμπαίνει στην θέση του καθώς έχουν χαλάσει τα πάσα. Έρχεται τέταρτος, προσπαθεί και αυτός αλλά θα φύγει σύντομα. Μέχρι που εμφανίζεται ο αρχιμάστορας από το Paje, ο final boss των μηχανικών της περιοχής και τελευταίος, εννοείται χωρίς εργαλεία και αυτός. Φεύγει και μετά από κανένα μισάωρο επιστρέφει με ένα άλλο κατσαβίδι και μπουζόκλειδο.

Μισοβγάζουν τα προστατευτικά πλαστικά για να μπορέσουν να δουλέψουν και βέβαια δεν μπορούν να συνεχίσουν εύκολα γιατί υπάρχουν πολλές χαλασμένες βίδες. Κάποιοι άσχετοι κοντοστέκονται δίπλα από την στάση του λεωφορείου, τους λέω “I am a stupid mzungu” και μου ρίχνουν ένα συμπονετικό βλέμμα με χαμόγελο όλο νόημα ενώ σίγουρα σκέφτονται «Ναι είσαι»! Κάθε λίγο και λιγάκι σταματάει ένα ντάλα ντάλα και ο ήλιος ντάλα πάνω απο το κεφάλι με αποβλακώνει... Επιμένω και μετακινούμε το δίκυκλο κάτω από μια σκιά δέντρου λίγο παραπέρα. Τα dala dala είναι κοινόχρηστα βανάκια περίπου 12 θέσεων στα οποία χωράνε τουλάχιστον 25 άτομα. Πώς γίνεται αυτό; Σε κάθε θέση κάθονται δύο άνθρωποι, τα μπαγκάζια τους και οι υπόλοιποι κρέμονται απ’ έξω σαν τα τσαμπιά από τα σταφύλια. Σίγουρα σκέφτεστε πως υπερβάλω λιγάκι (όμως όχι), συχνά βλέπω κάποια εξ' αυτων να περνάνε με 5-6 ανθρώπους εκτός οχήματος που κρατιούνται για να μην πέσουν! Όλη αυτή την ώρα προσπαθώ να βγάλω το τελευταίο νερό από την εξάτμιση, ανακινώντας και γυρίζοντας την σε όλες τις πιθανές και απίθανες θέσεις. Δεν τελειώνει, κάθε φορά βγάζει και νέες ποσότητες, ενώ το υγρό ακούγεται σε κάθε κούνημα.

Επιτέλους καταφέρνουν να βάλουν το μπουζί στον κινητήρα με τα χαλασμένα πάσα και ελέγχουν τα λάδια για τυχόν ύπαρξη νερού στο κάρτερ. Αλλάζουμε λοιπόν μπαταρία, μπουζί, ξαναβάζουμε το παλιό φίλτρο αέρα/θαλάσσης και πατάνε την μίζα… ζιζιζιζιζιζιζκρτς, ζιζιζιζικρτς, ζιζιζζιζι γκαν γκαν γκαν!!! Επιτελούς το σκούτερ μας λειτουργεί αλλά αγκομαχεί να κρατηθεί σε λειτουργία φτύνοντας νερό από την εξάτμιση σε κάθε γκαζία. Ανεβαίνει στην σέλα ο ένας από αυτούς και το παίρνει για μια μικρή βόλτα να ξεμπουκώσει. Επιστρέφει σε τρία λεπτά και με χαρά τον ακούω να λέει "όλα καλά", απλά πρέπει να δουλέψει αρκετά για να ζεσταθεί και να στεγνώσουν/φύγουν τα τελευταία νερά.







Όλα τα υλικά μας κόστισαν συνολικά 55000 σελίνια. Όσο για τους τρείς μάστορες ζήτησαν απο 40000 ο καθένας ενώ ο φίλος του ιδιοκτήτη δεν ήθελε κάτι για τον κόπο και τον χρόνο του. Χρειάστηκε να τον πιέσω πραγματικά για να πάρει και αυτός το ίδιο ποσό, επέμενε ότι δεν θέλει χρήματα γιατί το κάνει για τον φίλο του. Πήγαμε μαζί για ένα πολύ καλό πλύσιμο στο πλυντήριο αυτοκινήτων κοντά στο Paje, το σκούτερ πετάει!

Το συνολικό κόστος της χαζομάρας μας είναι 215000 σελίνια (περίπου 80 ευρώ) και ακόμα δεν έχουμε μιλήσει με τον ιδιοκτήτη. Να επαναλάβω ότι στο τηλέφωνο ο Ζαν είναι πολύ ήρεμος και μου είπε αρκετές φορές no problem. Θεωρώ ότι πλήρωσα πολύ λογική τιμή και επιστρέφω στο ξενοδοχείο ανακουφισμένος μετά από τέσσερις ώρες. Πίνουμε έναν καφέ για να πέσουν οι στροφές και με αναπτερωμένο το ηθικό θα ξεκινήσουμε λίγο πριν από τις 13:00.


Ουφ, παθήματα μαθήματα ελπίζω, είμαστε μία χαρά και συνεχίζουμε βάση προγράμματος. Από τον προορισμό μας χωρίζουν 100χλμ και σχεδόν δύο ώρες σύμφωνα με το Google maps. Ωραία που είναι η ελευθερία!
Λακκούβες, αόρατα σαμαράκια στα οποία θέλεις δεν θέλεις θα ακουμπήσει η κάτω πλευρά του οχήματος έτσι όπως είναι φορτωμένο (δεν φταίει το βάρος μου εννοείται, είμαι μια λεπτεπίλεπτη πεταλουδίτσα). Δέντρα, χωριά και πόλεις, μπανανιές, καπνοί απο φωτίες, καυσαέρια, λουλούδια, ξάφνου μια μικρή λίμνη και μετά ένα θηλαστικό που μοιάζει με χάμστερ με προβοσκίδα (elephant shrew- φωτογραφία απο το διαδίκτυο) τρέχει απέναντι πριν να γίνει χαλκομανία.
Συχνοί αστυνομικοί έλεγχοι, αλλά ευτυχώς κανείς τους δεν ασχολείται με εμάς τα φτωχαδάκια με το δίκυκλο, απλά κόβω ταχύτητα μόλις τους βλέπω απο μακριά. Φορτηγά γεμάτα με διάφορα υλικά μας προσπερνούν (για να στρίψουν μπροστά μας μόλις δέκα μέτρα αργότερα) ενώ προσπερνάμε και εμείς με τη σειρά μας βανάκια και Bajaji. Συχνά πυκνά στον δρόμο θα δούμε μοσχάρια να περιφέρονται ανάμεσα στα οχήματα. Σκουπίδια πεταμένα άναρχα στο έδαφος, οι ντόπιοι δεν νοιάζονται ιδιαίτερα γι'αυτά, περνάμε δίπλα από σχολεία στα οποία πολλά από τα παιδιά χαιρετάνε και πάλι. Ένα dala dala με αμέτρητους επιβάτες να κρέμονται οι μισοί απ’ έξω! Άμυαλες κότες αποφασίζουν την τελευταία στιγμή ότι θέλουν να περάσουν απέναντι κάνοντας ζιγκ ζαγκ στα πιο άσχετα σημεία. Πάρα πολλές κακοτεχνίες στον δρόμο ενώ συχνά βλέπουμε να γίνονται έργα επισκευής του. Αυτά είδαμε στον διάβα μας.








Nungwi λοιπόν, μια μικρή τουριστική πόλη στο βορειότερο άκρο του νησιού με 30000 κάτοικους. Με μεγάλες εκτάσεις λευκής άμμου και καταγάλανα νερά.

Φτάνουμε στην πόλη και τα στενά που προτείνει το Google maps μοιάζουν άσχετα, ενω στο κέντρο έχει πολύ και άναρχη κίνηση. Τελικά με τα πολλά, σε κάποια σοκάκια με χώμα, πέτρες και άπειρη σκόνη βρίσκουμε επιτέλους το ξενοδοχείο στις 15:15. Ο πισινός μας είναι τετράγωνος από την αρκετά κουραστική διαδρομή. Δεν υπάρχει πινακίδα, ούτε καν το όνομα γραμμένο με μπογιά στην πόρτα. Οι βαριεστημένοι υπάλληλοι μας ρωτάνε αν έχουμε κράτηση και θέλουν να δουν το κινητό μου για επιβεβαίωση. Το δωμάτιο δεν έτοιμο... Πίνουμε λοιπόν έναν καφέ και περιμένουμε χωρίς να εντυπωσιαστούμε από τη υποδοχή, δεν είναι και η καλύτερη πρώτη εντύπωση.
Πρόκειται για το The Tropinest hotel για 3 βραδιές με 30 ευρώ και δικό μας μπάνιο φυσικά (ευτυχώς τουλάχιστον πέτυχα σούπερ τιμή, συνήθως το δίνει 50) ανά διανυκτέρευση, η περιοχή είναι σχετικά ακριβή. Νιώθουμε έντονα την κούραση της ημέρας, λίγο η αϋπνία, ο ήλιος, η ιστορία με το σκούτερ, η απόσταση από το Jambiani... Δεν είμαστε για πολλά πολλά σήμερα. Σούπερ μάρκετ ZanFresh λοιπόν για μικρά βασικά πραγματάκια, όπως νερά και μπύρες, το ρεύμα πέφτει και θα περιμένουμε να επιστρέψει για να επαναλειτουργήσει ο υπολογιστής και να πάρουμε την υποχρεωτική απόδειξη. Τι είπες, μπύρα θέλεις; Ναι καλά, ψάξαμε αλλά και τα τέσσερα καταστήματα ήταν κλειστά, μπύρα γιοκ λοιπόν λόγω ραμαζανιού. Βέβαια μπορείς να βρεις σε μπαρ αλλά αμφιβάλλω αν αντέξουμε να πάμε απόψε.







Επιστροφή στο δωμάτιο για να αφήσουμε τα ψώνια μας και θα βγούμε άμεσα καθώς πραγματικά είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο. Επιλέγουμε το Machnoo Local Restaurant, όμορφα ήταν πάνω στην ταράτσα με το people watching, το νόστιμο φαγητό, τις μεγάλες μερίδες και τον πραγματικά πολύ συμπαθητικό σερβιτόρο. Το κυριότερο εκείνη την στιγμή ήταν ότι το φαγητό ήρθε μέσα σε 17 λεπτά από την ώρα που παραγγείλαμε!!! Σαλάτα, χταπόδι, καλαμάρι (με τα συνοδευτικά τους) και δύο χυμοί αβοκάντο και passion fruit σύνολο στρογγυλά 20 ευρώ. Ήμαστε στο Nungwi, στο εστιατόριο, φάγαμε, ήπιαμε και όλα αυτά πριν από τις εννιά, ε ναι λοιπόν είμαι ευτυχισμένος με την εξέλιξη της ημέρας!







Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο στις 20:30 μέσα από το χωμάτινο σοκάκι. Τουλάχιστον τώρα μάθαμε τον δρόμο μας, γιατί αν περιμένεις βοήθεια από το Google maps, καλή τύχη! Συνεχώς προσπαθεί να μας πάει από άσχετα δρομάκια ή μέσα από σοκάκια που δεν οδηγούν πουθενά. Η κεντρική πύλη είναι κλειστή, χτυπάμε μερικές φορές το κουδούνι (που τελικά δεν είναι συνδεδεμένο), κοπανάω την σιδερένια βαρία πόρτα, φωνάζουμε και ο νυχτοφύλακας επιτέλους θα μας αντιληφθεί και θα έρθει να ανοίξει. Το σκούτερ μπαίνει και αυτό μέσα για φύλαξη όπως μας πρότειναν οι ίδιοι. Ελπίζω να κοιμηθώ καλά απόψε, μόνο οι δύο ανεμιστήρες να λειτουργούν και τι στον κόσμο... Ο μουεζίνης ακούγεται από μακριά... Άντε να χαζέψω λιγάκι στο ίντερνετ, μια πιάνει δύο δεν πιάνει... Είπαμε, δεν είμαι γκρινιάρης, απλά αποτυπώνω την πραγματικότητα και αφηγούμαι τις μικρές μας περιπέτειες, δεν έχω ταξιδιωτικό πρακτορείο!

Το στρώμα μας είναι πολύ καλό και ο μεγάλος κήπος φαίνεται ομορφότερος το βράδυ με τον πολύχρωμο χαμηλό φωτισμό. Ορίστε, βρήκα και δύο θετικά για να μην λέτε! Τώρα που τελείωσαν τα δράματα συνειδητοποιώ οτι είναι πολύ κρίμα που δεν έχουμε φωτογραφίες την ώρα που σπρώχνω αγχωμένος το σκούτερ και με το νερό να ξεπερνάει την σέλα του! Μεγάλες αυξομειώσεις ρεύματος, στο δωμάτιο οι ανεμιστήρες αλλάζουν ταχύτητα ενω τα φώτα τρεμοπαίζουν συνεχώς... Το χειρότερο όλων είναι ότι από τις κάμερες ασφάλειας ακούγεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα μια δυνατή γυναικεία φωνή για την σύνδεση με το ίντερνετ, connecting, network connected, μετά κλείνει και ξαναρχίζει πάλι από την αρχή. Στις 22:22 θα βάλω το κινητό στην πρίζα και θα προσπαθήσω να κοιμηθώ. Τουλάχιστον για μια ώρα, συνεχίζεται το ίδιο πράγμα... Επιτέλους για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο σταματάει (ή κάποιος αποσύνδεσε την φωνή) και μένουμε με τον ανεμιστήρα οροφής και τα φώτα που αναβοσβήνουν σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μια κακόγουστη φάρσα, μια ντίσκο ενός τρελού... Αναρωτιέμαι αν πρωταγωνιστούμε στο τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής candid camera, ψάχνω αλλά όχι δεν υπάρχει καμία κάμερα στο δωμάτιο.
Και φυσικά ναι, εννοείται οτι οι διακόπτες ρεύματος είναι κλειστοί! Κάποια στιγμή νομίζω αποκοιμήθηκα...

 

[Sassenach77]

Το συνολικό κόστος της χαζομάρας μας είναι 215000 σελίνια (περίπου 80 ευρώ)

Αν ήταν μόνο αυτά ούτε του παπά μη το πεις! Ούτε και του μουεζίνη

 

[BASILISPAP]

Nungwi, μέρος Β’.


Με τα φώτα και τον ανεμιστήρα να συνεχίσουν όλη νύχτα την ρυθμική αυξομείωση τους, θα ανοίξω τα μάτια με ιδιαίτερη δυσκολία. Ο μουεζίνης μοιάζει σαν να βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση σήμερα και για να το θέσω κομψά δεν είναι ιδιαίτερα μελωδικός... Βαρέθηκα να προσποιούμαι ότι θα ξανακοιμηθώ. Πιάνω το κινητό, η ώρα είναι 5:27...
2 hours later, κάνουμε ένα αναζωογονητικό ντους και θα επιχειρήσουμε να φάμε πρωινό ενώ πρέπει να προλάβουμε την μικρή δραστηριότητα της ημέρας.
Εδώ το πρωινό θεωρητικά σερβίρεται από τις 8 και (όπως και κάποιος άλλος ένοικος) θα πάω νωρίτερα μπας και προλάβουμε. Στις 8:20 πρέπει να έχουμε φύγει, το ραντεβού είναι στις 9 στην φάρμα μπαχαρικών του Bilal.. Υποθέτω καταλάβατε ήδη ότι δεν υπήρχε περίπτωση, ίσα ίσα έναν καφέ και λίγα φρούτα. Φύγαμε όταν ο υπάλληλος αργά και βασανιστικά έβαλε τις ομελέτες στο τηγάνι, φίλε μου θα έπρεπε να δουλεύεις σε κανένα κατάστημα Γρηγόρης στο κέντρο της Αθήνας.
Έχει πάει ήδη 8:30 καθώς περνάμε την πύλη με το σκούτερ, η πρόβλεψη της διαδρομής στο google maps είναι 30χλμ και 40 λεπτά. Θα κατευθυνθούμε προς το κέντρο του νησιού, τα παιδιά βρίσκονται στο σχολείο, φωτιές καίνε σκουπίδια και ξερόχορτα ποτίζοντας την ατμόσφαιρα με καπνό. Μπροστά σε ένα καλάθι ενός δίκυκλου βλέπουμε ξιφίες με τις ουρές και το μακρύ ρύγχος σαν ξίφος να εξέχουν.







Ακολουθούμε τις οδηγίες του κινητού και με αρκετά γρήγορη οδήγηση φτάνουμε με καθυστέρηση μόλις πέντε λεπτών. Αφήνουμε το σκούτερ μας δίπλα στις πινακίδες της φάρμας και ψάχνοντας τον Bilal θα τον βρούμε να μας περιμένει λίγο παραπέρα. Βρισκόμαστε ουσιαστικά κοντά στο τέλος της τουριστικής σεζόν και θα είμαστε οι μοναδικοί πελάτες για σήμερα.

Αρχίζουμε με μια βόλτα μιας ώρας στο μικροσκοπικό χωριό όπου μπορείς ΑΝ θέλεις να αγοράσεις πραγματάκια και μπισκότα από ένα από τα παντοπωλεία της γειτονιάς, για τις οικογένειες των μη προνομιούχων. Δεν έχουμε συνηθίσει το να έχουμε μια σακούλα με πράγματα και να μας πλησιάζουν για να τα μοιράσουμε όπως ο Άγιος Βασίλης, αλλά στο τέλος το κάναμε και αυτό. Ίσως και να κέρδισα λίγους θετικούς πόντους στο κάρμα μου μετά την απόκρυψη της αληθείας (ψέμα) στον Ζαν. Μπαίνουμε σε αυλές μικρών και πολύ απλών σπιτιών (με την έντονη πορτοκαλί χρώματος λάσπη) όπου και θα μάθουμε λίγα βασικά πραγματάκια για την ζωή των κατοίκων. Εδώ η κύρια ασχολία τους είναι το να φτιάχνουν ομπρέλες, σκεπές και τέντες από φύλλα φοίνικα. Πρόκειται για έναν οικολογικό, όμορφο, παραδοσιακό και αποτελεσματικό τρόπο προστασίας από την βροχή και τον ήλιο με διάρκεια ζωής περίπου τριών χρόνων… Στο τέλος τρία μικρά παιδιά άρχισαν να παίζουν με την Α και κρατώντας την σφιχτά απο το χέρι, δεν την άφηναν να φύγει.










Όπως είπαμε, αυτό που μας ενδιέφερε περισσότερο ήταν το να κάνουμε ένα μάθημα μαγειρικής εδώ, αλλά δυστυχώς λόγω ραμαζανιού δεν ήταν διαθέσιμοι γι’ αυτό. Στην συνέχεια θα περπατήσουμε μέχρι την φάρμα για να δούμε από ποια δέντρα και φυτά προέρχονται τα διάσημα μπαχαρικά του νησιού. Εδώ μπορέσαμε να δούμε, μυρίσουμε, αγγίξουμε και γευτούμε διάφορα φρέσκα μπαχαρικά (ακόμα πάνω στο φυτό τους), όπως γαρίφαλο, κανέλα, πιπέρι, κουρκουμά, κάρδαμο, τζίντζερ, μοσχοκάρυδο, βανίλια και πολλά άλλα στη φυσική τους μορφή.

Στο τέλος μεταβήκαμε στο ξύλινο σπιτάκι του Bilal όπου και μας κέρασε πολύ νόστιμο φρέσκο ανανά και καρπούζι που μόλις είχε κόψει. Συνολικά περάσαμε εκεί 2,5 ώρες και πληρώσαμε 20 δολάρια ο καθένας μας. Καλά ήταν, τίποτα το συνταρακτικό βέβαια αλλά κάναμε κάτι το διαφορετικό.







Φεύγοντας θα σταματήσουμε κάτω από ένα δέντρο στο πλάι του δρόμου, έτσι σε άσχετο σημείο και χωρίς λόγο. Βλέπω ένα μηχανάκι με δύο τουρίστες και τα συμπράγκαλα τους φορτωμένα σε αυτό. Μάντεψε λοιπόν ποιοι θα εμφανιστούν και πάλι με το δικό τους δίκυκλο! Είναι οι Γερμανοί φίλοι μας, σκεφτείτε πόσο τυχαία είναι κάποια πράγματα, ούτε ραντεβού να είχαμε! Συζητάμε μαζί τους για λίγα λεπτά μέχρι που ανεβαίνουμε ο καθένας στο όχημα του και προχωράμε προς αντίθετες κατευθύνσεις. Αυτή είναι και η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε!

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο από τον ίδιο δρόμο, με τις ίδιες εικόνες. Εκεί θα έρθει να μας μιλήσει ο μάνατζερ, ο Munir, ένας πολύ συμπαθητικός (σε αντίθεση με κάποιους υπαλλήλους) Αιγύπτιος. Μας απολογείται για το ότι δεν βρίσκεται και πολύ στον χώρο γιατί προσέχει ένα δεύτερο κατάλυμα πολυτελείας.

Ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε για να πάμε παραλία, σε μικρή απόσταση βρίσκεται η Kendwa. Διαβάζουμε για λευκή άμμο, κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και αξέχαστα ηλιοβασιλέματα. Είναι μια παράλια με μεγάλα και ακριβά καταλύματα και λόγω του τουρισμού φυσικά έχει κατακλυστεί με τα συνήθη προβλήματα. Εκεί διάφοροι ενοχλητικοί προσφέρουν πάρτι, ναρκωτικά, αλκοόλ και άλλα πολλά.

Αρχικά κάποιος θα μας υποδείξει που να παρκάρω το όχημα δίπλα σε μουράτο μαγαζί, ρωτάω υποψιασμένος, είναι δωρεάν; Εννοείται ότι θέλει χρήματα για την φύλαξη “μόλις 4 δολάρια” λέει, γελάω στην μούρη του και ξεκινάει παζάρια την ώρα που φεύγουμε. Θα πάμε παραδίπλα και σύντομα βρίσκουμε αφύλακτο σημείο ενώ προσπερνάμε ένα ναυπηγείο ξύλινων σκαφών.









Η κάτασπρη άμμος, λεπτή σαν πούδρα κάνει τρομερή αντίθεση με τα γαλάζια χρώματα στο νερό. Ψηλοί φοίνικες ταλαντεύονται στον άνεμο, κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο, ένα τοπίο που μοιάζει με καρτ ποστάλ. Αυτό όμως που βρήκα πιο ενδιαφέρον είναι ότι μπορείς να παρατηρήσεις την ζωή των ντόπιων. Ψαρόβαρκες φέρνουν εκατοντάδες μικρά τονοειδή, πολλοί περιμένουν για να τα κουβαλήσουν και άλλοι για να αγοράσουν τα ψάρια αυτά. Λίγοι λευκοί άσκοπα περιπλανώμενοι (mzungus όπως εμείς) απολαμβάνουν απο κοντά το θέαμα. Θα μπούμε στην θάλασσα με την ιδανική θερμοκρασία, παρατηρούμε ότι στην γειτονιά υπάρχουν πολλοί Ρώσοι που διέφυγαν από τον δύσκολο χειμώνα της χώρας τους.








Μετα από κανένα δίωρο θα συνεχίσουμε παραδίπλα για να δούμε και την παραλία του Nungwi, η αλήθεια είναι λιγότερο εντυπωσιακή. Από τον δρόμο δεν βλέπεις και πολλά καθώς δεκάδες καταλύματα κρύβουν την πανέμορφη θέα. Ψαράδες παίρνουν έναν υπνάκο και λίγοι εξ αυτών ράβουν τα δίχτυα τους. Συζητάμε για λίγο με κάποιον από αυτούς, κάτι ξέρουμε και εμείς από ψάρεμα με πατέρα ψαρά! Θα σταματήσουμε σε ένα μεγάλο και φαινομενικά ακριβό εστιατόριο για να δροσιστούμε με φρέσκο χυμό, τελικά με μόλις 2 ευρώ θα ξαναπάρουμε ακόμα μια γύρα, έτσι είναι οι large άνθρωποι. Πάμπολλοι ψευτοΜασάι προσπαθούν να πουλήσουν ότι έχουν στους επισκέπτες του νησίου.







Ανεβαίνουμε και πάλι πάνω στο σκούτερ μας, έχει μπόλικη κίνηση καθώς μας προσπερνάει ένα τετρακάβαλο παπί με φορτηγά να μπαίνουν σφήνα για να κερδίσουν ίσως δύο δευτερόλεπτα. Μαγαζάκια παντού, κάθε κτίριο εκμεταλλεύεται ως παντοπωλείο, ξυλουργείο ή φαγάδικο. Όλα τα μίνι μάρκετ που θα έπρεπε να πουλάνε μπύρες έχουν τα ρολά κατεβασμένα. Στις 17:00 θα επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο (αφού περάσουμε ακόμα μια φορά στο σκονισμένο και με άπειρες πέτρες σοκάκι μας) για λίγη ξεκούραση στον κήπο.

Λίγο μετά τις 19:00 θα βγούμε προς αναζήτηση τροφής... Πρώτα θα θέλαμε να βρεθούμε δίπλα στην θάλασσα για να απολαύσουμε την δύση αλλά για λίγα λεπτά δεν την προλαβαίνουμε. Οι δρόμοι και τα στενάκια σε μπερδεύουν, αλλού θέλεις να πας και αλλού καταλήγεις. Θα μείνουμε δίπλα στο κύμα για λίγο, αγναντεύοντας τον ορίζοντα που χάνει τα χρώματα του καθώς αρκετές ψαρόβαρκες μετά απο μια μεγάλη σε διάρκεια ημέρα επιστρέφουν στην βάση τους.







Απόψε θα επιλέξουμε το Busara όπου και θα πληρώσουμε 40 ευρώ για γαρίδες, κωλοχτύπα (είδος αστακού), σαλάτα, 4 μπύρες και στο τέλος κρέπες. Ο χώρος ήταν ενδιαφέρον αλλά το φαγητό απλά οκ, οι μερίδες μου φάνηκαν μικρές και η κωλοχτύπα λογικά πήγαινε ακόμα στο νηπιαγωγείο. Λόγω διακοπής ρεύματος, κεριά φέγγουν το κάθε τραπέζι αλλά δυστυχώς ο λευκός φωτισμός μπαταρίας ακυρώνει την ιδέα και το κλίμα.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο στις 21:30, χτυπάμε πάλι την σιδερένια πόρτα και φωνάζω αλλά δεν μας ακούει κανείς. Αποφασίζω να σηκώσω την πόρτα με κόπο, ακούγεται το μέταλλο καθώς ξύνει το τσιμέντο και εκείνη την ώρα εμφανίζεται ο φύλακας και μας ανοίγει, κλέφτες μπήκαν στο μαντρί. Με το κλειδί ακόμα πάνω στην πόρτα, ανάβω τον ανεμιστήρα και ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο πέφτει το ρεύμα! Σαν να φταίγαμε εμείς, έτσι απλά έριξα το δίκτυο ρεύματος όλου του νησιού. Το φαινόμενο της πεταλούδας στην κυριολεξία, όπως λένε αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα! Κοιτάζω έξω, ένας σκοτεινός μαύρος κήπος σε μια θεοσκότεινη πόλη... Φυσικά ο μουεζίνης με την διακοπή ρεύματος, σταματάει και αυτός το κάλεσμα του για προσευχή!

Ευτυχώς δεκαπέντε λεπτά αργότερα θα επιστρέψει το ρεύμα, έχουμε μόνο μια υποχρέωση ακόμα. Με ιδιαίτερο πάθος και ευχαρίστηση θα ξεβιδώσω τους τρεμάμενους λαμπτήρες μήπως και απόψε κοιμηθούμε καλύτερα! Τουλάχιστον θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο...

 

[BASILISPAP]

Nungwi, μέρος Γ’.


Το ξυπνητήρι έχει βαλθεί να μας συνεφέρει, κοιτάζω την οθόνη, δείχνει 5:50. Άντε πάλι με αυτά τα άγρια χαράματα, τι σόι διακοπές είναι αυτές αν επιστρέφεις πίσω κουρασμένος; Εννοείται ότι είναι εκείνη την φορά, αυτήν στην οποία κοιμάσαι τέλεια, που τότε πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς.
Χθες το βράδυ είχα ζητήσει απο το προσωπικό του ξενοδοχείου, να μας έχουν αφήσει ζεστό νερό (ίσως κάποιο θερμός) για να κάνουμε μόνοι μας ένα καφεδάκι. Φυσικά δεν υπήρχε κάτι έτοιμο ή κάποιος για να μιλήσω μαζί του. Αποφάσισα να μπω στην κουζίνα και να εξυπηρετηθώ μόνος μου, ετοιμάζω νερό για τέσσερα καφεδάκια και επιστρέφω στο δωμάτιο. Το πρωινό «ασφαλείας» είναι κάποια μπισκότα που αγοράσαμε χθες.








Σήμερα λοιπόν θα έχουμε μια ενδιαφέρουσα μέρα με έναν συννεφιασμένο ουρανό! Ανεβαίνουμε στην σέλα του δύσμοιρου δίκυκλου με σκοπό να πάμε στο χωριό Kigomani και συγκεκριμένα στο γραφείο του Kibwana divers Zanzibar. Στον δρόμο θα συναντήσουμε συχνότατες φωτιές που γεμίζουν με καπνό την διαδρομή των 30χλμ, συνθέτοντας ένα ομιχλώδες σκηνικό. Όμορφο αποτέλεσμα από μακριά, άσχημο όταν περνάς μέσα από αυτόν και αναπνέεις τις οσμές που αναδύονται. Παλιά (τι παλία δηλαδή, σάπια) λεωφορεία και dala dala αφήνουν πίσω τους μια γραμμή μαύρου καυσαερίου την οποία κατορθώνουμε να αποφύγουμε προσπερνώντας τα. Με τους χάρτες της Google (προσπαθώντας να μην υπερβούμε κατά πολύ τα όρια ταχύτητας) θα οδηγηθούμε σε αμμώδες μικρά στενά στα οποία βυθίζεται ο πίσω τροχός του οχήματος μας. Εκεί με ανώμαλη οδήγηση τύπου ράλι Dakar θα φτάσουμε επιτέλους στην παραλία μετά από 50 λεπτά.








Στο γραφικό παραλιακό χωριό Kigomani, βρίσκουμε άμεσα το Kibwana divers Zanzibar και θα πάμε για να υπογράψουμε τα διαδικαστικά χαρτιά αποποίησης ευθυνών. Εκεί θα μας δώσουν τον απαραίτητο εξοπλισμό και θα πληρώσουμε ενενήντα ευρώ ο καθένας για τις δύο βουτιές μαζί τους. Εννοείται ότι πρέπει να είσαι πιστοποιημένος δύτης, αλλιώς χρειάζεσαι μαθήματα για να μπεις στο νερό.







Ένα μικρό σκάφος με μια παλία δίχρονη Yamaha 25hp με μοναδικό πλήρωμα τον καπετάνιο, μαζί μας ο dive master Idris και μια φιλική Γερμανίδα τουρίστρια μεγαλύτερης ηλικίας. Στις οκτώ λοιπόν ξεκινάμε την απευθείας μετακίνηση για κάπου στα ανοιχτά... Συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε δίπλα από το νησί Mnemba, λόγω μικρής ταχύτητας μας πήρε περίπου 50 λεπτά.
Το νησί αυτό, είναι ένας μικρός παράδεισος στη βορειοανατολική ακτή της Ζανζιβάρης που ανήκει στην &Beyond (εταιρία σαφάρι πολυτελείας). Οι φήμες λένε ότι ανήκει στον Bill Gates και μπορείς να πατήσεις πάνω του μόνο αν είσαι ένοικος στο πολυτελές ξενοδοχείο που διαθέτει… Αυτή η διάσημη προστατευόμενη περιοχή διαθέτει κρυστάλλινα νερά, άφθονη θαλάσσια ζωή και ζωντανούς υφάλους.








Πολλές βάρκες με δύτες βρίσκονται ήδη εκεί καθώς θεωρείται το καλύτερο μέρος γι’ αυτό στην Ζανζιβάρη.
Αρχίζουμε στο Kichwani wall μια απότομη κοραλλιογενής όχθη με πολλές μικρές ρωγμές που κρύβουν πολλά είδη ψαριών. Αυτό το φανταστικό κοραλλιογενές τείχος, ξεκινά από τα μόλις 2 μέτρα βάθους και καταλήγει στα 30, πράγμα το οποίο το καθιστά ιδανικό σημείο τόσο για αρχάριους όσο και για έμπειρους δύτες.

Ρίχνουμε άγκυρα και μετά από ένα μικρό επαναληπτικό μάθημα (καθώς δεν έχουμε καταδυθεί εδώ και χρόνια) θα φορέσουμε την στολή, τα βάρη, βατραχοπέδιλα και όλα τα συμπράγκαλα του δύτη. Κάθεσαι στην άκρη της βάρκας με την πλάτη στην θάλασσα και απλά πέφτεις προς τα πίσω κρατώντας την μάσκα με το ένα χέρι. Μετά βυθίζεσαι στο υγρό στοιχείο και στον κόσμο της...

Νιώθω ότι το βάρος των μολυβιών στην ζώνη δεν είναι το σωστό με συνέπεια να μην μπορώ να κρατηθώ εύκολα στον βυθό. Η μάσκα με πονάει αρκετά και μπάζει νερά από παντού, ενώ και η Α έχει τα δικά της θεματάκια. Τριγύρω μας όσο προχωράμε αντικρίζουμε μια πανδαισία χρωμάτων, κοράλλια, αστερίες και ψάρια όλων των ειδών μας περιμένουν. Μεγάλοι ροφοί μένουν με το στόμα ανοιχτό με το που μας βλέπουν! Δηλητηριώδες ψάρια όπως το stonefish, λεοντόψαρα, αλλά παράξενα που μοιάζουν με μονόκερους, φλογέρες, ψάρια σαν σκαντζόχοιροι, κλόουν, και εντυπωσιακά πολύχρωμους γυμνοσάλιαγκες. Σαν να βρίσκεσαι μέσα σε ένα γιγάντιο ενυδρείο....







Με κάποιες δυσκολίες λοιπόν θα ολοκληρωθεί η πρώτη κατάδυση, βγαίνοντας από το νερό θα ξεκουραστούμε για λίγο με φρούτα και ηλιοθεραπεία. Ζητάω αλλαγή μάσκας και προσθήκη δυο επιπλέον κιλών στην ζώνη. Μισή ώρα αργότερα θα ξαναμπούμε σε άλλο σημείο, στο Wattabomi έναν εύκολο και όμορφο κεκλιμένο ύφαλο βάθους 6 έως 25 μέτρων με πολλά είδη τροπικών ψαριών στα κρυστάλλινα νερά του.

Εδώ επικρατεί ένα ισχυρό ρεύμα, πράγμα το οποίο μου άρεσε ιδιαίτερα, αφήνεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από αυτό και παρακολουθείς τον βυθό και τους κατοίκους του χωρίς να κάνεις και πολλά! Αρκεί να θυμάσαι να αναπνέεις πού και πού... Ένας μικρός καρχαρίας κρύβεται κάτω από έναν βράχο, κάποια ψάρια με ιδιαίτερες ικανότητες απόκρυψης επιτυγχάνουν να γίνουν ένα με το περιβάλλον. Κοπάδια από πολύχρωμους κατοίκους βρίσκονται τριγύρω μας, σμέρνες, βατραχόψαρα, έντονα κόκκινα ψάρια. Αυτή τη φορά το απόλαυσα όσο δεν πάει! Όσο κοιτάς καλύτερα αντικρίζεις και άλλη κρυμμένη μικρότερη μορφή ζωής, αλλά που είναι το ίδιο εντυπωσιακή. Πολύχρωμες γαρίδες Mantis, Harlequin, ιππόκαμποι, θαλάσσιοι γυμνοσάλιαγκες και καβούρια. Κάπου κάπου ο Idris μας επαναφέρει στην τάξη και ζητά να επιστρέψουμε κοντά του. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να συνεχίσεις λίγο βαθύτερα... Φτάσαμε μέχρι και τα 23 μέτρα βάθους, μαζί με τα Trumpet fish, Napoleon Wrasse και τα πανέμορφα Bluefin Trevally που τριγυρνάνε με ταχύτητα στην περιοχή. Ιδιαίτερα είναι και τα κοράλλια (brain corals) που μοιάζουν με εγκεφάλους και τα μικρά χέλια που χώνονται στην άμμο κατα δεκάδες!

Δυστυχώς λόγω του ότι αναπνέω γενικά γρηγορότερα ξόδεψα και πάλι πρώτος το οξυγόνο μου και πρέπει να ανέβουμε προς την επιφάνεια. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο στον βυθό, να θυμηθώ την επόμενη φορά να ζητήσω την μεγαλύτερη φιάλη κατάδυσης λόγω αυξημένης κατανάλωσης. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφίες του βυθού αλλά είδαμε πραγματικά εντυπωσιακές εικόνες!
Επιστρέφουμε από άλλη περιοχή πιο μακρινή, λόγω της παλίρροιας, μέσα από πολύ μικρούς διαδρόμους και περάσματα σε συγκεκριμένα σημεία.
Τριγύρω μας βρίσκονται πραγματικά αμέτρητοι αχινοί, ρωτάω γιατί έχει τόσους πολλούς και φυσικά η απάντηση είναι ότι απλά δεν τους τρώνε στην χώρα. Αλλιώς δεν θα υπήρχε ούτε για δείγμα βεβαίως. Κανονίζουμε να ξεκινήσουμε τις εξαγωγές-εισαγωγές μεταξύ των χωρών μας! Πολύχρωμα ψάρια παραμένουν στάσιμα στα ρηχά (περίπου 30 πόντων) κόντρα στο δυνατό ρεύμα. Ο Idris σχολιάζει τους Μασάι οι οποίοι ξεναγούν τουρίστες στα ρηχά λέγοντας, “μα τι δουλειά έχουν αυτοί εδώ, που να ξέρουν από θάλασσα, γυρνάτε βρε στο Σερενγκέτι”…







Στις 13:00 επιστρέφουμε στο γραφείο τους όπου και θα κάνουμε ντους για να φύγει το αλάτι απο πάνω μας. Θα πάμε παραδίπλα σε ένα εστιατόριο για έναν καφέ/χυμό και λίγη χαλάρωση.
Χαζεύουμε την μεγάλη παραλία με τα μικρά σκάφη, αρκετοί άνθρωποι διαφημίζουν τις δραστηριότητες που προσφέρουν στην περιοχή, όπως η βόλτα με σκάφος για ψάρεμα ή για μπάνιο και φαγητό σε μια αμμουδιά (sandbank) κάπου εκεί δίπλα απο το νησάκι. Ευχαριστούμε αλλά σήμερα έχουμε ήδη κάνει την δραστηριότητα της ημέρας, ίσως την επόμενη φορά!








Επιστρέφουμε στην σέλα του σκούτερ και πάλι θα κάνουμε περίπου 50 λεπτά για να βρεθούμε πίσω στο Nungwi. Ίδιες εικόνες, πολύ πράσινο και κάπου κάπου έχει μεγάλα δέντρα με κόκκινα λουλούδια. Τρελά φορτηγά (ελπίζω χωρίς σπασμένα φρένα) που προσπερνούν πάνω σε στροφές και άλλα τέτοια χαλαρωτικά, μηχανόβιοι πάνω σε δίκυκλα μεγάλου κυβισμού προσπερνούν τα αστυνομικά μπλόκα γκαζώνοντας και κάνοντας σαματά! Στις 14:45 θα μπούμε στον κήπο μας και θα παραμείνουμε εκει μέχρι και τις 18:00.









Θα βγούμε για μια βόλτα στην αγορά μήπως και κάποιος από εμάς τους δυο (ποία άραγε; ) βρει το ύφασμα που ονειρεύεται. Σταματάμε σε διάφορα μαγαζάκια, περισσότερο για να μάθουμε πρώτα τις τιμές, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να τραβάει ιδιαίτερα την Α. Μετά από λίγο ψάξιμο, έλεγχο ποιότητας και τιμών βλέπουμε κάτι με περισσότερο ενδιαφέρον. Η δύση είναι πανέμορφη και τυχαία θα ακολουθήσουμε ένα στενάκι όπου στο τέλος της θα βρούμε μια μικρή παραλία με την τέλεια θέα. Σημειώνω νοητά το σημείο και θα πάμε και πάλι στο προχθεσινό εστιατόριο, όπου και θα ευχαριστηθούμε το βραδινό μας. Μια μερίδα καλαμάρι, χταπόδι, σαλάτα και 4 χυμοί στα 28 ευρώ για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει τιμές. Μέσα σε 20 λεπτά είχαμε και πάλι τα πάντα στο τραπέζι μας, ταχύτατοι, ευγενέστατοι, καθαροί και ότι πήραμε ήταν πολύ νόστιμο! Στο τέλος η υπάλληλος δεν θυμάται τον κωδικό για το pos και το αφεντικό δεν απαντάει στις κλήσεις της, θα περιμένουμε πάνω από δέκα λεπτά...






Συνεχίζουμε χορτάτοι και θα επιστρέψουμε στην μικρή παραλία (δίπλα απο το Ciao Pizza Nungwi και το Baraka beach restaurant) όπου με τύχη βρίσκουμε το τελευταίο τραπεζάκι δίπλα στο κύμα και πάνω στην άμμο. Εδώ θα πιούμε χαλαροί 4 μπύρες απολαμβάνοντας τις εικόνες. Από μπροστά μας θα παρελάσει κόσμος και κοσμάκης, κάποιοι προσφέρουν θέαμα είτε το θέλεις είτε όχι, χορεύουν, παίζουν παιχνίδια με την φωτιά, γκρουπάκια με ζωντανή μουσική περιφέρονται εδώ και εκεί. Λίγες νεαρές και ακόμα περισσότερες κυρίες κάποιας ηλικίας μοστράρουν τον γκόμενο ψευτομασάι, υπάρχει και αυτή η πλευρά... Χανόμαστε στις εικόνες και την μουσική, στα άστρα, στο φεγγάρι που όλο και μεγαλώνει, στην θάλασσα χωρίς κύματα και στα δεκάδες σκάφη που βρίσκονται κάπου εκεί μπροστά μας.
Εδώ μας άρεσε πάρα πολύ και θα επέστρεφα ευχαρίστως αν είχαμε ακόμα μια βραδία στην περιοχή!
Ένας τύπος το παίζει σεκιουριτάς στο μικρό πάρκινγκ-στενό, τον αποφεύγω... Δεν έχω μετρητά πάνω μου, αύριο θα είσαι εδώ; Την ίδια ώρα; Θα ξανάρθουμε, κεραυνός να πέσει να σε κάψει αν λέω ψέματα... Στις 23:00 θα επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας, αύριο τα μαζεύουμε και πάλι, αυτη την φορά για τον τελικό μας προορισμό στην Ζανζιβάρη! Είχαμε μια πολύ γεμάτη μέρα, νιώθουμε ευτυχισμένοι και αρκετά κουρασμένοι!

 

[BASILISPAP]

Ευχαριστώ πολύ αυτούς που διαβάζουν και σχολιάζουν στην ταξιδιωτική μας ιστορία!! Ακόμα τρείς προσθήκες έμειναν και τελειώνει και αυτό το ταξίδι!! Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ενδιαφέρον

 

[maratha]

Εμείς ευχαριστούμε, προσωπικά εγώ περιμενω πως κ πως την συνέχεια . Βέβαια για μένα είναι ένα ταξίδι ανέφικτο , όμως το ζω μέσα από την διήγηση σου !!

 

[Sassenach77]

Ένας μικρός καρχαρίας κρύβεται κάτω από έναν βράχο,

Και κάπου εδώ η Sassenach θα πάθαινε ένα καλό έμφραγμα... Ούτε καν σου λέω!

 

[BASILISPAP]

Zanzibar city/Stone Town μέρος Α΄, η αρχή του τέλους.


Ανοίγω τα μάτια, τα πουλιά κελαηδούν και με χαρά αντιλαμβάνομαι ότι έξω έχει ήδη φως, άρα έχω κοιμηθεί αρκετά. Να θυμηθώ να ξαναβάλω τις λάμπες στην θέση τους, ας γίνει το πρόβλημα του επόμενου γκρινιάρη τουρίστα. Η ώρα είναι 6:30 και επιτέλους σήμερα θα δοκιμάσουμε το πρωινό που προσφέρει το κατάλυμα μας (αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είχα και ιδιαίτερη περιέργεια). Έχει πάει οκτώ και εννοείται ότι στους κοινόχρηστους χώρους δεν ήταν κανείς εκτός του φιλικού γάτου, αποφασίζουμε να κάνουμε ντους και επιστρέφουμε μετά από τριάντα λεπτά. Φωνάζω δύο, τρεις, πέντε φορές και επιτέλους κάτι κινείται, ένας απο τους υπάλληλους κατεβαίνει τα σκαλιά και με πλησιάζει. Θα προσπαθήσω να του μιλήσω αλλά με αποφεύγει με την παγερή αδιαφορία του. Προχωράει χαλαρός προς το μπάνιο με μια πετσέτα στο στήθος σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα και θα εμφανιστεί με το πάσο του μετά από κάμποση ώρα, του φωνάζω ξανά και απλά ανεβαίνει προς το δωμάτιο του. Ακόμα πιστέυω οτι θα φάμε εδώ και πάω μέχρι τα σκαλιά, μετά από μερικές φωνές αποφασίζει ότι θα εμφανιστεί με τους δικούς του όρους.
Καλημέρα τι θέλεις, με ρωτάει... Τι πιστεύεις δηλαδή, λες να περιμένω το λεωφορείο; Αν έχετε την ευγενή καλοσύνη θα θέλαμε να δοκιμάσουμε το ξακουστό πρωινό σας, παρακαλώ!
Μα σήμερα λείπει ο σεφ μου απαντάει, σαν να βρισκόμαστε εν μέσω άδειας στο σπίτι του και να φταίμε εμείς. Επίσης ο μάνατζερ θα έρθει σε λίγο, όταν ρωτάω σε πόσο λίγο μας λέει αργότερα ή κάποια στιγμή σήμερα. Αναισθησία, αδιαφορία και έχω και μια χειρότερη έκφραση την οποία δεν μου επιτρέπει η ανατροφή μου…

Νευριάζω (και δεν αξίζει), απλά φεύγουμε για να φάμε πρωινό σαν άνθρωποι κάπου αλλού. Το πρώτο μαγαζί που αναζητάμε φυσικά είναι ανοιχτό αλλά οι υπάλληλοι απλά καθαρίζουν, στο δεύτερο εννοείται ότι δεν είναι κανείς μέσα και τελικά επιλέγουμε ένα από τα λίγα ανοιχτά καταστήματα στις εννιά το πρωί. Έναν καφέ με ένα σοκολατένιο γλυκάκι είναι τα μόνα που μπορούν να μας προσφέρουν στο μικρό καφέ JF kili coffee house. Ήθελα κάτι αλμυρό σήμερα αλλά όπως λένε "beggars can’t be choosers", τα δεχόμαστε και θα μείνουμε για μισή ώρα χαζεύοντας την κίνηση και την ζωή του δρόμου. Πολλοί άνθρωποι μεταφέρουν με τα χέρια μεγάλα πλαστικά μπιτόνια κίτρινου ή μπλε χρώματος που περιέχουν νερό, ενώ άλλοι φορτώνουν μισή ντουζίνα πάνω σε ποδήλατα.

Περίπου μια ώρα αργότερα επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας για την προετοιμασία του σημερινού ταξιδιού, χωρίς να δούμε και πάλι καμία ψυχή εκτός του γλυκού τετράποδου.
Θα πακετάρουμε ολίγον άγαρμπα τα σακίδια μας (αφού σε κάποιες ώρες θα τα βγάλουμε και πάλι όλα εκτός) και τα φορτώνουμε για ακόμα μια φορά στο σκούτερ.







Βάση προγράμματος θα είναι και η τελευταία φόρτωση/εκφόρτωση. Προορισμός μας η ομώνυμη πόλη και συγκεκριμένα το Stone town για τις τελευταίες δυο ημέρες στην χώρα... Είπαμε, περνάει ο καιρός απλά συνήθως το ξεχνάμε καθώς είμαστε βυθισμένοι και χαμένοι στους μικρόκοσμους μας. Δίκυκλα που μεταφέρουν τα πάντα, με μεγάλα ψάθινα καλάθια που κρύβουν το μισό νησί μέσα τους. Ψάρια, κρέατα, φρούτα, υφάσματα, κάθε φορά είναι ενδιαφέρον να προσπαθείς να ξεκλέψεις μια ματιά από το περιεχόμενο τους. Αφήνουμε πίσω μας το βόρειο τμήμα για τα δυτικά του νησιού, το Google maps μας δίνει την συνολική απόσταση στα 57χλμ και τον απαιτούμενο χρόνο για την ολοκλήρωση της στην μια ώρα και δώδεκα λεπτά... Θα δούμε τις γνωστές εικόνες που αντικρίζουμε τις τελευταίες ημέρες ενώ μεγάλα φουντωτά σύννεφα κάνουν την εμφάνιση τους προστατεύοντας μας από τον καυτό ήλιο.

Δεκάδες αστυνομικά μπλόκα στον δρόμο μας αγνοούν επιδεικτικά. Εκεί που νομίζουμε ότι την έχουμε γλυτώσει, παρατηρώ κάποιον αστυνομικό να μας έχει λοκάρει με το ραντάρ του. Εχω ήδη χαμηλώσει ταχύτητα πριν πλησιάσουμε και μας κάνει νόημα να σταματήσουμε. Με βλοσυρό ύφος μας δείχνει την οθόνη του ραντάρ με την φωτογραφία μας που δείχνει ότι τρέχαμε με 45 χλμ/ώρα. Στην απορία μας δείχνει την πίσω πλευρά μιας πινακίδας στα 200 μέτρα, είναι λέει περιοχή με σχολείο και το όριο ταχύτητας τα 40χλμ/ω... Εννοείται ότι δεν έχω σκοπό να του δώσω κάτι, ξέρω ότι δεν κάναμε καμία παράβαση (τουλάχιστον όσο μας έβλεπε) αλλά αυτός συνεχίζει. Τώρα που υπάρχει αποδεικτικό υλικό δεν γίνεται να μην πληρώσετε, υπάρχει φωτογραφία και πρέπει να καταγράφει το πρόστιμο (και ας μην υπάρχει πινακίδα για τέτοια ταχύτητα του απαντώ). Συνεχίζω και με χαμόγελο λέω, "μην μας το χαλάς, αγαπήσαμε το νησί"... Έρχονται ακόμα δυο συνάδελφοι του, ένας απο τους νεοφερμένους ξεστομίζει "αφού το αγαπήσατε, δείξτε το μας έμπρακτα"! Έτσι απλά και ξεδιάντροπα χωρίς περικοπές και πολλά πολλά ζήτησαν χαρτζιλίκι! Στο τέλος βλέπουν ότι δεν θα βγάλει πουθενά αυτή η συζήτηση και μας αφήνουν να συνεχίσουμε την πορεία μας...

Σε αυτούς τους δρόμους η επιτρεπόμενη ταχύτητα είναι τα 60χλμ/ω εκτός και αν υπάρχουν πινακίδες για κάτι διαφορετικό, εμείς συνήθως πηγαίναμε με 60-70. Σύντομα ξεκινάνε να πέφτουν οι πρώτες χοντρές στάλες βροχής αλλά ευτυχώς (η βροχή) το ξανασκέφτεται, είναι ευγενική και θα περιμένει μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Όσο πλησιάζουμε στο κέντρο τόσο πυκνώνει και η κίνηση, μέχρι που αρχίζουν τα μποτιλιαρίσματα... Τρώμε μπόλικο καυσαέριο και μαύρο καπνό ενώ μπαίνουμε σφήνα μαζί με δεκάδες άλλα μηχανάκια. Προσπερνάμε ουρές καθώς χωνόμαστε παντού και ανάμεσα στα φορτηγά όπως κάνουν και οι ντόπιοι για κάποια χιλιόμετρα, πρόκειται για ένα μικρό χάος των 220000 κατοίκων.







Φτάνουμε επιτέλους στην παραλιακή, περνάμε μπροστά από το λιμάνι με τα κοντέινερ και τα πλοία, μέχρι που εμφανίζεται μπροστά μας το Mizingani seafront hotel στο Stone town. Εδώ για δύο βραδιές θα πληρώσουμε 132 ευρώ μέσω Agoda (ενώ τις τελευταίες ημέρες που έλεγξα για το διήμερο αυτό, το δωμάτιο μας θα κόστιζε 280)!!
Αφήνουμε το θαρραλέο σκούτερ μας στο φυλασσόμενο πάρκινγκ και περιμένουμε στην ρεσεψιόν καθώς το δωμάτιο δεν είναι έτοιμο. Εντυπωσιακή η πρώτη εικόνα του ξενοδοχείου και των κοινοχρήστων χώρων του. Είναι λίγο μετά από τις μια και θα μας μεταφέρουν δίπλα στην πισίνα, σε είκοσι λεπτά θα μπούμε στο δωμάτιο μας.
Αμέσως πιάνει μια πολύ δυνατή βροχή, μα πόσο τυχεροί είμαστε με την σκεπή πάνω από τα κεφάλια μας, καθόμαστε και απολαμβάνουμε το θέαμα από το μπαλκόνι στην πλευρά της πισίνας. Υπάρχουν και τα δωμάτια με θέα στην θάλασσα αλλά είναι αρκετά πάνω από το μπάτζετ μας. Σύντομα θα κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο ίδιο το ξενοδοχείο, ένας μικρός λαβύρινθος από σκαλιά που πηγαίνουν πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά, με μπαλκονάκια, το εστιατόριο με την ωραία θέα, μικρά σαλόνια και την ταράτσα. Σαν να βρίσκεσαι μέσα σε κάποιο αραβικό παλάτι, σαν να μπήκες σε ένα παλιό ανάκτορο του νησιού, γεμάτο γοητεία, χαρακτήρα και όμορφες λεπτομέρειες.
Επίσης έχει ευγενέστατο προσωπικό, ευτυχώς φαίνεται ότι έκανα καλή επιλογή στο τελευταίο ξενοδοχείο! Η βροχή εντωμεταξύ έχει σταματήσει αλλά σύντομα θα ξαναρχίσει σε χαλαρό ρυθμό.







Πρέπει να βγούμε καθώς χρειαζόμαστε επειγόντως μπύρες και νερά, φαίνεται ότι θα τα βρούμε μόνο στο μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της πόλης με το ευφάνταστο όνομα The town supermarket. Περνάμε μέσα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του Stone town καθισμένοι στην σέλα που μας φιλοξένησε τόσες φόρες και τράβηξε πραγματικά τα πάνδεινα απο εμάς. Δεκάδες τύποι μας προσφέρουν θέση πάρκινγκ, βόλτα με σκάφος, φαγητό ή οτιδήποτε άλλο μπορούν να σκαρφιστούν. Παλιά εντυπωσιακά κτίρια, κάποια προσεγμένα και μεταμορφωμένα σε ξενοδοχεία, άλλα παρατημένα στις καιρικές συνθήκες και στον χρόνο.
Πρόκειται για ενα αρκετά μεγάλο κατάστημα με ποικιλία σε ενθύμια, τσάι, καφέ, διαθέτει εκατοντάδες Ιταλικά, ευρωπαϊκά, Τούρκικα προϊόντα και φαγώσιμα μέχρι και χαβιάρι. Με τρόμο ανακαλύπτουμε ότι το διπλανό zzmi wines and spirits είναι κλειστό λόγω του ραμαζανιού...






Ηττημένοι θα επιστρέψουμε στο Mizingani, η ατμόσφαιρα είναι βαριά, η υγρασία πολύ υψηλή και πραγματικά νίωθουμε ότι κολλάμε ολόκληροι! Εννοείται ότι με μια ώρα στην πισίνα θα ξανανιώσουμε και ολόφρεσκοι θα βγούμε με δυσκολία από εκεί. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, ενώ εκατοντάδες σπουργίτια αποφάσισαν να μας κάνουν καντάδα στα φυτά δίπλα από την πισίνα.







Στις 19:00 θα βγούμε για να πιούμε μια μπύρα, το floating bar φαντάζει ιδανική επιλογή.
Εδώ και καιρό έχω σταμπάρει στο μενού του ξενοδοχείου μας ένα πιάτο με θαλασσινά και θα επιστρέψουμε αργότερα γι’ αυτό. Οι μικρές αποστάσεις κάνουν αχρείαστο το σκούτερ και καθώς το πάρκινγκ εδώ είναι πολύ δύσκολο, πρέπει να πληρώσεις αυτόν που προσέχει την κάθε γωνιά/σπιθαμή ελεύθερης γης.
Θέλεις να μου διαλέξεις και μαγαζί εν μέσω ραμαζανιού... Φυσικά το επιπλέων μπαράκι είναι άφαντο οπότε θα πιούμε μια μπύρα στο Livingstone beach restaurant, στην ακρογιαλιά με τα πόδια μας χωμένα στην άμμο. Το φεγγάρι μεγαλώνει συνεχώς τα τελευταία βράδια υπενθυμίζοντας μας ότι ουσιαστικά απέμειναν λίγες ώρες στην χώρα. Η δύση από την άλλη μας ανταμείβει με φανταστικά χρώματα, ενώ δεκάδες βάρκες και κάποια ιστιοφόρα παραμένουν αγκυροβολημένα μπροστά μας.
Οι πολλές γάτες στον κήπο Forodhani κάνουν παρέα στους γατόφιλους ή σε αυτούς που κρατάνε κάποιο φαγώσιμο.
Επιστρέφουμε ανάμεσα απο τα food market stalls, εκεί που αρκετοί τουρίστες την πατάνε και χρυσοπληρώνουν για τρία καλαμάκια της κακιάς ώρας (αν σας ενδιαφέρει ζητήστε να δείτε τιμές πρώτα). Οι πιεστικοί υπάλληλοι/ιδιοκτήτες προσπαθούν να μας τραβήξει ο καθένας στο δικό του μαγαζί, εμείς όμως έχουμε έναν και μοναδικό στόχο απόψε!







Σήμερα θα το παίξουμε large, ήθελα εδώ και καιρό να καταβροχθίσω την μεγάλη μερίδα θαλασσινών στο ξενοδοχείο μας, είναι όπως λένε οι ίδιοι για 3-4 άτομα. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι και βρισκόμαστε σε έναν ολόαδειο χώρο ενω νωρίτερα αναρωτιόμασταν αν θα βρούμε να κάτσουμε κάπου με θέα. Με 35 ευρώ λοιπόν θα πάρουμε αστακό, jumbo γαρίδες, χταπόδι, καλαμάρι, ψάρι, πατάτες, λαχανικά και ρύζι μαζί με τέσσερις φυσικούς χυμούς passion fruit, δυστυχώς αλκοόλ δεν σερβίρει το κατάστημα. Νόστιμα ήταν αλλά όχι βέβαια και τα καλύτερα που έχω φάει (με πατέρα ψαρά ας έλεγες και κάτι άλλο)!

Στο παραδίπλα λιμάνι τα καράβια γεμίζουν με κόσμο, αποσκευές, φορτηγά και εμπορεύματα... Πολλοί ντόπιοι χαζεύουν την θάλασσα, κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο στην παραλία ενώ άλλοι κουβεντιάζουν με την παρέα τους. Αποφασίζουμε να εξερευνήσουμε το ξενοδοχείο, ανεβαίνουμε σκαλιά, περνάμε δίπλα από μικρά συντριβάνια, βιβλιοθήκες, αλλάζουμε όροφο, διαβάζουμε επιγραφές και αφίσες, ελέγχουμε τους πίνακες και τα αντικείμενα. Κάποιες σουίτες έχουν πάρει το όνομα γνωστών ανθρώπων της γειτονιάς όπως του Freddie Mercury και της πριγκίπισσας Salme. Συνεχίζουμε με τα μικρά μπαλκονάκια που δίνουν σε εσωτερικές αυλές, φτάνουμε στην τελευταία ταράτσα με την θέα στην γειτονιά και την ανοιχτή θάλασσα. Πολύ ιδιαίτερος χώρος πραγματικά. Επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας, σκασμένοι σαν γεμιστές χριστουγεννιάτικες γαλοπούλες. Είναι 22:30 και επιτέλους ξαπλώνουμε το κορμί μας σε νέο στρώμα, τελικά χρειάζεται το κλιματιστικό και θα κοιμηθούμε πολύ καλά απόψε...