Χιλή Το νησί των μυστηρίων

[STKF]

γιατί τα κύματα εδώ, στο μέσο του ατλαντικού, είναι τεράστια.

Όταν το έγραφες αυτό είχες το νου σου σε επόμενο ταξιδιωτικό προορισμό η το έγραψες επίτηδες για να δεις αν προσέχουμε και το κείμενο?

 

[taver]

Όταν το έγραφες αυτό είχες το νου σου σε επόμενο ταξιδιωτικό προορισμό η το έγραψες επίτηδες για να δεις αν προσέχουμε και το κείμενο?

Δεσμεύομαι να μην αποκαλύψω... Πάντως αφού το προσέξατε, δεν έχει νόημα πια, το διόρθωσα...

 

[taver]

Κεφάλαιο 9: Στην Παραλία

Κάπου εκεί τέλειωσε η μπαταρία και στο δεύτερο από τα κινητά τηλέφωνα που είχα πάνω μου (είχα τη Χιλιανή SIM στο ένα, αυτό είχε αδειάσει από το μουσείο..., και την Ελληνική SIM σε ένα άλλο). Επέστρεψα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, φόρτισα μπαταρίες για λίγο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά), και ξαναβγήκα στη βόλτα, αυτή τη φορά με το powerbank στην τσέπη.

Αυτή τη φορά κινήθηκα στους περιφερειακούς δρόμους της πόλης. Η Hanga Roa έχει καταστήματα δυο μεγάλων τραπεζών της Χιλής, της Banco Estado και της Santander. Και των δυο τα κτίρια είναι ιδιαίτερα…





Πιο πέρα, βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της Entel, του τηλεπικοινωνιακού παρόχου με τη μεγαλύτερη παρουσία στο νησί. Όποιος πάντως σκέφτηκε να περάσει καλώδια ρεύματος και κολώνες μπροστά από τέτοιο δορυφορικό πιάτο, είναι τουλάχιστον άσχετος.



Συνέχισα τη βόλτα ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, κινούμενος με κατεύθυνση το γραφικό λιμανάκι της Hanga Piko. Σε μια μεγάλη αίθουσα δίπλα στο εστιατόριο Haka Honu εξελίσσεται μια εκδήλωση (γάμος ή κάτι ανάλογο), και πολλοί κάτοικοι είναι μαζεμένοι φορώντας τα καλά τους. Από δω φαίνονται επίσης και οι surfers, που μάλλον θα συνεχίσουν να κυνηγάνε κύματα ως τη νύχτα…

Συνέχισα τη βόλτα, συναντώντας τη ναυτική βάση της Χιλής, απ’ όπου ελέγχουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του Ειρηνικού Ωκεανού. Δεν έχει λιμάνι, όμως. Εδώ έχουν μόνο γραφεία και τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό.















Πιο κάτω, βρίσκεται… η πέτρα του σκανδάλου. Το Hanga Roa Eco Village & Spa είναι ένα μοντέρνο πεντάστερο ξενοδοχείο, για το οποίο κάποιος επένδυσε εκατομμύρια σε μια γη που είχε αγοράσει παλιότερα από το Χιλιανό κράτος, και απασχολεί δεκάδες άτομα από το νησί. Όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο: Μια οικογένεια, με το επώνυμο Hito, βγήκε κατόπιν εορτής το 2010 και υποστήριζε πως το ακίνητο ανήκε παραδοσιακά στη φυλή της, που είχαν το Ahu τους εκεί, και δεν αναγνώριζαν την κυριότητα του κράτους στη γη. Και πήγαν και κατέλαβαν το ξενοδοχείο, και μερικές ακόμα εκτάσεις τριγύρω. Η κατάληψη κράτησε έξι μήνες, ωσότου ο πρόεδρος (που βεβαίως ήταν και παλιός συνεταίρος του ξενοδόχου σε άλλη επιχείρηση) έστειλε τις ειδικές δυνάμεις, έγιναν συλλήψεις και το ξενοδοχείο ξαναλειτούργησε, στέλνοντας οποιονδήποτε είχε άλλη άποψη να τη διεκδικήσει στο δικαστήριο. Και μπορεί βεβαίως ο ξενοδόχος να είχε τα δίκια του, αλλά ο βίαιος τρόπος που έληξε το θέμα τροφοδότησε μια απίστευτη οργή στην κοινωνία του νησιού, που οδήγησε σε μια σύγκρουση των νησιωτών τόσο μεταξύ τους όσο και με το κράτος της Χιλής.







Σήμερα, η οικογένεια Hito συνεχίζει να καταλαμβάνει μια καλύβα απέναντι από το ξενοδοχείο, με σημάδια ότι κάποιος ζει εκεί σε υποτυπώδεις συνθήκες, και έχει γεμίσει το δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο με πλακάτ διαμαρτυρίας. Δεν είδα όμως κανέναν εκεί, υποθέτω πως έχουν και σπίτια να φροντίσουν.









Από την όλη ιστορία ξεπήδησε η οργάνωση Rapa Nui Parliament (αμετάφραστο), η οποία διεκδίκησε και διεκδικεί για το νησί ένα μίγμα λογικών και παραλόγων αιτημάτων, με έντονα σοβινιστικό / εθνικιστικό πρόσημο. Ζητούσε για παράδειγμα τη συμμετοχή των αυτοχθόνων στη διαχείριση του εθνικού πάρκου και στη διαχείριση των εσόδων που αποφέρει, κάτι που ήταν λογικό και πλέον έχει γίνει. Ζητούσε και νομοθεσία που θα περιόριζε την εσωτερική μετανάστευση, που γενικώς έχει βρει θετικά αυτά στο Σαντιάγο. Αλλά ζητούσε και εθνική ανεξαρτησία για το νησί, την ώρα που η οικονομική εξάρτησή του από τη Χιλή είναι τεράστια, και που το κράτος που θα σχηματιζόταν θα ήταν το μικρότερο στον κόσμο μετά το Βατικανό, με λιγότερους από 10.000 κατοίκους, και εμφανώς μη διατηρήσιμο. Και παραχώρηση της γης που ανήκει στους Χιλιανούς στις αφεντιές τους.

Οι Rapa nui parliament δεν αποτέλεσαν ποτέ πλειοψηφία στο νησί. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν ενάντια στους αυτόκλητους εκπροσώπους τους. Όταν το 2015 οι Rapa nui parliament πέρασαν στον ακτιβισμό και απέκλεισαν (!) το διάδρομο του αεροδρομίου, πρακτικά κλειδώνοντας το νησί, οι αντιδιαδηλώσεις του υπόλοιπου πληθυσμού ήταν μνημειώδεις.

Συνεχίζοντας τη βόλτα, έφτασα στο camping Mihinoa, το μοναδικό που λειτουργεί στο νησί, το οποίο «βλέπει» στον ανοικτό ωκεανό και στα τεράστιά του κύματα. Πιο κάτω, το λιμανάκι Hanga Piko είναι γεμάτο γραφικές βαρκούλες, που χρησιμοποιούνται για ψάρεμα κι όχι για να μεταφέρουν τουρίστες. Έχει κι ένα Ahu με ένα Moai…

 

[taver]

Κεφάλαιο 10: Ηλιοβασίλεμα

Επέστρεψα και πάλι από τον ίδιο δρόμο στο κέντρο του χωριού, και προχώρησα και πάλι ως το Tahai, τις πλατφόρμες με τα Moai.



















Η ώρα για το ηλιοβασίλεμα πλησίαζε. Πήρα κι εγώ θέση μαζί με ένα σωρό ακόμη κόσμο, και ένα σωρό φωτογράφους που είχαν στήσει τις μηχανές τους και είχαν προετοιμαστεί για το μεγάλο γεγονός σε λίγο. Την τελευταία στιγμή όμως, ένα σύννεφο χαμηλά στον ορίζοντα έκανε τη ζημιά…



























Μετά το ηλιοβασίλεμα ήρθε η ώρα του φαγητού. Το εστιατόριο Au Bout du Monde ήταν εκεί κοντά, και παρότι δεν είχα κράτηση, βρέθηκε ένα τραπέζι και για μένα. Ανήκει σε μια Βελγίδα και προσφέρει πιάτα πολυνησιακής κουζίνας, με τοπικά υλικά. Πήρα ένα πρώτο πιάτο με γαρίδες σε πολυνησιακή συνταγή, και για κυρίως πιάτο ένα φιλέτο τόνου με πουρέ γλυκοπατάτας από το νησί και σάλτσα βανίλια Ταϊτής, εξαιρετικά και τα δυο, όπως και η crème brûlée που ακολούθησε.









Με την ώρα να έχει περάσει, με εμένα να έχω ξυπνήσει στις 03:30 ώρα Σαντιάγο ή 01:30 ώρα Νησιού του Πάσχα, δεν άντεχα και πολύ ακόμα – όχι δηλαδή ότι το νησί έχει έντονη νυκτερινή ζωή, αλλά και να είχε εγώ πάλι τα ίδια θα έκανα… Περπάτησα ως το δωμάτιό μου, κάπου 1.2 χιλιόμετρα μακριά, και οριζοντιώθηκα…

 

[taver]

Κεφάλαιο 11: Πρωινή εκδρομή

Η δεύτερη μέρα μου στο νησί, ήταν η μέρα του μεγάλου τουρ. Η αναχώρηση ήταν στις 9:30, οπότε ξεκίνησα να βρω πρωϊνό. Η κουζινίτσα του Αλβάρο είχε νεσκαφέ και ζάχαρη, αλλά είπα να βρω τίποτα καλύτερο. Βγήκα μια βόλτα στον κεντρικό, και πρόλαβα και βρήκα το μοναδικό καφέ που είχε ανοίξει στις 09:00, το οποίο μου έφτιαξε ένα απίθανο πρωϊνό. Στο διπλανό τραπέζι, ήταν ένα ζευγάρι Γερμανοί, που αργότερα θα ήταν συνεπιβάτες μου στο τουρ. Την ίδια ώρα, στο κέντρο του χωριού η αγορά ημερήσιας εργασίας καλά κρατεί, όπως και η μίνι λαϊκή από την καρότσα ενός ημιφορτηγού.









Κι εδώ κάποιος έχει σηκώσει επιγραφή μπροστά από την έκταση κάποιου άλλου που κάτι μάλλον πρέπει να λέει, αλλά τα Ισπανικά μου δε βοηθάνε.



Γύρισα στο ξενοδοχείο όπου προσπάθησα ανεπιτυχώς να φτιάξω κι ένα δεύτερο καφέ στην κουζίνα του ξενοδοχείου (μα ποιος βάζει το αλάτι δίπλα στον καφέ, και αφήνει τη ζάχαρη κρυμμένη σε άλλο συρτάρι και ωστόσο πέρασε η ώρα. Το βανάκι του τουρ ήρθε, ανέβηκα, και ξεκινήσαμε. Μαζέψαμε και τους υπόλοιπους τουρίστες από διάφορα άλλα καταλύματα, και βγήκαμε στο δρόμο για την πρώτη μας στάση, στη νότια πλευρά του νησιού. Σήμερα στο τουρ είμαστε εγώ, ένα νεαρό ζευγάρι από τη Βόννη της Γερμανίας, που πήραν άδεια άνευ αποδοχών από τις δουλειές τους για δυο μήνες για να κάνουν ένα round-the-world (αυτοί που πέτυχα στο πρωϊνό), μια κοπέλα μόνη της από το Μόναχο, και ένα μεγαλύτερο ζευγάρι στα 55 τους περίπου από το Μόναχο επίσης. Και μπόλικοι Ασιάτες. Ο Wu, από το Chongqing της Κίνας, ταξιδεύει μαζί με τον πατέρα του, που δε μιλάει λέξη Αγγλικά, του κάνει συνεχώς το διερμηνέα, και είναι και οι δυο τους το αντίθετο από το κλασσικό στερεότυπο του Κινέζου Τουρίστα, ευγενέστατοι, διαβασμένοι, και με γνήσιο ενδιαφέρον για αυτά που βλέπουν. Και υπήρχαν και 4 Κορεάτες, που ούτε μίλησαν με κανένα άλλο, ούτε τους μίλησε κανείς…

Η διαδρομή γίνεται με μουντό καιρό, αλλά ήδη εδώ και ένα 24ωρο στο νησί έχω μάθει να μη δίνω και πολλή σημασία. Ο καιρός εδώ αλλάζει με ρυθμούς αστραπής, όσο οι δυνατοί άνεμοι παρασύρουν τα σύννεφα. Στη διαδρομή, είδαμε μπόλικα ζώα να κυκλοφορούν ελεύθερα ή σχεδόν ελεύθερα.











Ο Αρχαιολογικός χώρος της Akahanga βρίσκεται στη νότια ακτή του νησιού, και είναι η πρώτη μας στάση για σήμερα. Εδώ βρίσκεται ότι έχει απομείνει σήμερα από ένα αρχαίο χωριό, δίπλα σε ένα μικρό όρμο (Hanga). Ο χώρος περιφράχθηκε αρχικά για να μη μπαίνουν τα ζώα μέσα και ήταν αφύλακτος, μέχρι πρόσφατα που οι ντόπιοι ανέλαβαν τη διαχείριση των εσόδων του εθνικού πάρκου.





Κοντά στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, αφού έλεγξαν τα εισιτήριά μας, βρίσκονται τα πέτρινα θεμέλια από αρκετά «hare paenga», ή βαρκόσπιτα, που ονομάστηκαν έτσι λόγω του ελλειπτικού τους σχήματος, σαν την καρίνα μιας βάρκας. Πολύ κοντά στα σπίτια υπάρχουν αρκετοί «Umu pae», πέτρινοι φούρνοι, στους οποίους μαγείρευαν το ιδιαίτερο τοπικό φαγητό «umu».









Λίγο πιο πέρα, υπάρχει και μια μικρή σπηλιά, που λέγεται Ana Akahanga, η είσοδος της οποίας ήταν ενισχυμένη με πρόσθετες πέτρες. Τη χρησιμοποιούσαν ως προσωρινό καταφύγιο, οι ψαράδες κυρίως, για προστασία από τη βροχή ή για διανυκτέρευση.



Στην άλλη άκρη του αρχαιολογικού χώρου, βρίσκεται το Ahu της περιοχής. Όλα τα Moai εδώ είναι πεσμένα, πράγμα που φαντάζει απολύτως φυσιολογικό και ταιριαστό με το βραχώδες τοπίο και τα μανιασμένα κύματα. Και το ίδιου το Ahu, με μήκος 18 μέτρα, δεν έχει αναστηλωθεί, πράγμα που δίνει μια ιδέα για το πώς περίπου βρέθηκαν όλα τα Ahu στο νησί.





Στις περισσότερες κατεστραμμένες πλατφόρμες, τα αγάλματα έχουν πέσει προς τα μπροστά, με το πρόσωπο να ακουμπάει στη γή (λογικό, λόγω κέντρου βάρους). Παρ’ όλα αυτά, τα 13 Moai εδώ που ήταν μεγάλα, 5 ως 7 μέτρα ψηλά, έχουν πέσει προς όλες τις κατευθύνσεις.











Ένα μικρό Moai εδώ δίπλα, είναι μόλις 2 μέτρα και βρίσκεται πεσμένο με την πλάτη μέσα σε ένα κύκλο από πέτρες. Είναι απλοϊκά σκαλισμένο και αρκετά διαβρωμένο, που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν ένα από τα πρώτα που κατασκευάστηκαν.











Ο τοπικός θρύλος λέει ότι στην περιοχή αυτή είχε ταφεί ο Hotu Mau’a, ο ιδρυτής του νησιού και πατέρας όλων των φυλών, το σώμα του οποίου μετέφεραν εδώ οι γιοί του από την κορυφή του ηφαιστείου Rano Kau που είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, για να βρίσκεται κάπου κεντρικά στο νησί και να μπορεί να δίνει το mana του σε όλους. Οι ανασκαφές, που όμως δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εκτενείς, δεν έχουν βρει ως τώρα κανένα δείγμα της ταφής εδώ του αρχαίου βασιλιά. Η ιδέα ότι έχει ταφεί κάτω από το Ahu έχει αποκλειστεί, καθώς η κατασκευή του χρονολογείται αρκετούς αιώνες μετά το θάνατο του.

Στην έξοδο του αρχαιολογικού χώρου, μια σειρά από μικροπωλητές έχουν στηθεί και πουλάνε την πραμάτεια τους. Η ξεναγός μας δείχνει ένα συγκεκριμένο. «Αυτός είναι ο πάγκος των γονιών μου. Έχουν όμορφα αυθεντικά πράγματα, αν θέλετε να ψωνίσετε κάτι». Δεν ψώνισα τίποτα, ούτε νομίζω και κανένας άλλος, αλλά δε φάνηκε να μας κρατάει κακία... Προχωρήσαμε πίσω στο βανάκι, και ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό.

 

[fenia42]

Εχω ένα θεμελιώδες ερώτημα να σου θέσω: αν δεν υπήρχσν τα moai, ο προορισμός θα άξιζε την επίσκεψη;

 

[taver]

Εχω ένα θεμελιώδες ερώτημα να σου θέσω: αν δεν υπήρχσν τα moai, ο προορισμός θα άξιζε την επίσκεψη;

Χμ... Να το συζητήσουμε στο τέλος αυτό;

 

[fenia42]

Χμ... Να το συζητήσουμε στο τέλος αυτό;

Spoiler alert.
Εντάξει, δεσμεύεσαι!

 

[taver]

Κεφάλαιο 12: Rano Raraku

Τα αγάλματα κατασκευάζονταν σε ένα συγκεκριμένο λατομείο, με όνομα Rano Raraku, και μεταφέρονταν από κει στα Ahu. Δεν έφταναν όλα τα αγάλματα στον προορισμό τους, όμως. Από τα 887 συνολικά Moai που έχουν βρεθεί στο νησί, μόνο τα 288 είχαν φτάσει να τοποθετηθούν πάνω σε Ahu. 397 από αυτά είναι ακόμα στο ορυχείο, σε διάφορα στάδια ολοκλήρωσης, και 97 ακόμα είναι σπασμένα και ριγμένα στο πλάι του δρόμου ανάμεσα στο λατομείο και στα Ahu για τα οποία προορίζονταν. Ίσως τα σπασμένα να ήταν και περισσότερα που δεν έχουν βρεθεί / καταγραφεί, καθώς οι σπασμένες πέτρες χρησίμευαν και ως οικοδομικά υλικά.

Το πώς γινόταν οι μεταφορές τόσο μεγάλων και βαριών πέτρινων αγαλμάτων παραμένει μυστήριο, ωστόσο ο θρύλος λέει ότι τα αγάλματα «περπατούσαν» ως τη θέση τους. Δείτε τον Sergio Rapu, τον πρώτο γηγενή αρχαιολόγο από το νησί που ερεύνησε τις αρχαιότητες (και αργότερα έγινε και κυβερνήτης του νησιού, μια θέση που διορίζεται από την κεντρική κυβέρνησης της Χιλής). Δείτε τον να την εξηγεί:

Το Rano Raraku είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος σε μέγεθος αρχαιολογικός χώρος στο νησί. Πρόκειται για ένα λόφο 160 μέτρων το μέγιστο, με ηφαιστειακό κρατήρα στην κορυφή, που σήμερα φιλοξενεί μια λίμνη. Στη νότια πλευρά του φιλοξενεί το λατομείο από το οποίο λαξεύτηκαν σχεδόν όλα τα Moai. Στο πλάι του δρόμου για το Ranu Raraku υπάρχουν σκόρπια διάφορα Moai, που έπεσαν εκεί κατά τη μεταφορά τους προς την τελική τους θέση, και εγκαταλείφθηκαν.





Το μέρος παλιά λεγόταν Maunga Eo, που σημαίνει «αρωματισμένος λόφος» στη γλώσσα των Rapa Nui. Στο παρελθόν φύτρωνε εδώ ένα πολύ αρωματικό φυτό, και η μυρωδιά του είχε ποτίσει όλη την περιοχή. Ένας αρχαίος θρύλος, μάλιστα, μιλάει για δυο θηλυκά πνεύματα που ήρθαν στο νησί γοητευμένα από το έντονο άρωμα του μέρους αυτού.

Το σημερινό όνομα, πάλι, βγαίνει από τη λέξη Rano, που σημαίνει ηφαίστειο με εσωτερική λίμνη. Ο όρος Raraku που σημαίνει «με ρίγες», μάλλον αναφέρεται στη βραχώδη, σχεδόν κατακόρυφη πλευρά στα νότιά του, απ’ όπου λαξεύτηκαν τα Moai. Μια άλλη θεωρία πάλι, λέει πως Raraku ήταν το όνομα ενός αρχαίου, που σύμφωνα με την παράδοση αποτελείωσε όλα τα κακά πνεύματα του νησιού, σκοτώνοντάς τα με ένα moko, ή ξύλινη σαύρα.

Ο ηφαιστειακός κώνος εδώ αποτελείται από ένα μοναδικό τύπο πετρώματος για όλο το νησί, που λέγεται Lapilli tuff. Πρόκειται για ένα πορώδες πέτρωμα που σχηματίστηκε από τη συγκέντρωση ηφαιστειακής τέφρας μετά από μια έκρηξη, η οποία όταν πλέον πάγωσε, συμπιέστηκε και σκλήρανε. Το κύριο χαρακτηριστικό του πετρώματος αυτού είναι η χαμηλή του σκληρότητα, σε σύγκριση με το βασάλτη, η οποία επέτρεψε στους αρχαίους γλύπτες να το χρησιμοποιήσουν ως πρώτη ύλη για τα αγάλματα. Το πέτρωμα αυτό βρίσκεται κυρίως στη νότια πλευρά, στο γκρεμό, γι’ αυτό και το λατομείο είναι κι αυτό εκεί.





Από ψηλά, η εικόνα είναι αυτή:



Ο ίδιος ο αρχαιολογικός χώρος είναι οργανωμένος, με χώρο υποδοχής και ελέγχου εισιτηρίων, μαγαζάκι κλπ. Αφού κάναμε τα βασικά (τουαλέτες κλπ.), η ξεναγός μας μας εξήγησε τα του χώρου. Η επίσκεψη στα αγάλματα γίνεται ακολουθώντας ένα οριοθετημένο κυκλικό μονοπάτι, με διάφορα σημεία για στάση και πληροφορίες, και διαρκεί μια ώρα περίπου.





Τα αγάλματα λαξεύονταν εδώ, αλλά χονδροειδώς μόνο. Οι λεπτομέρειες θα φτιαχνόντουσαν αφού πρώτα μεταφέρονταν επιτυχώς στην οριστική τους θέση σε κάποιο Ahu. Και αν έφταναν, γιατί πολλά μείνανε στο δρόμο, πεσμένα και σπασμένα:





Σχεδόν 400 Moai λοιπόν βρίσκονται ακόμα εδώ. Βρίσκονται σε διάφορες καταστάσεις και θέσεις. Άλλα είναι χωμένα μες στη γη με ένα μικρό μέρος τους μόνο να εξέχει, ενώ άλλα είναι στημένα και έτοιμα για μεταφορά. Άλλα είναι ακόμα μη πλήρως λαξευμένα, με τη σύνδεση με το βράχο να μην έχει σπάσει σε κάποια πλευρά. Οι υποδοχές για τα μάτια τους δεν έχουν ανοιχτεί, και τα χαρακτηριστικά τους είναι αδρά.



Τα περισσότερα αγάλματα εδώ είναι τεράστια, κατά κανόνα μεγαλύτερα από αυτά που συναντάμε στα Ahu (με μέσο όρο ύψους τα 6 μέτρα, σε σύγκριση με τα 4 μέτρα αυτών στα Ahu). Και δε βρίσκονται ολόκληρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Σχεδόν όλα είναι μισοθαμμένα, άλλα ως τους ώμους, κι άλλα ακόμα κι ως τη μύτη. Οι ανασκαφές που έχουν γίνει (από το Thor Heyerdahl κι από άλλους) σε κάποια από αυτά έχουν δείξει ότι περίπου το 1/3 από τα αγάλματα είναι πάνω από το έδαφος και τα 2/3 κάτω από αυτό. Ένα μέρος από τα θαψίματα οφείλεται σε χώματα που παρέσυραν τα νερά της βροχής, ένα άλλο μέρος όμως φαίνεται να έχει γίνει σκόπιμα. Δεν ξέρουμε ακόμα γιατί έγινε αυτό, πιθανώς να ήθελαν να προστατέψουν τα αγάλματα από κάτι.

Προχωρώντας το tour συναντάμε διάφορα moai, τα περισσότερα σχεδόν ολοκληρωμένα πλην μισοθαμένα, σε όρθια ή σχεδόν όρθια θέση.



































































Δεν έχει νομίζω νόημα να περιγράψω τα αγάλματα ένα-ένα, αλλά ειδική μνεία χρειάζεται για το γίγαντα, που με ύψος 22 μέτρα δε θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα.





Το Tukuturi Moai, είναι το μοναδικό Moai στο νησί που εμφανίζεται σε γονατιστή στάση.







Ένα άλλο, πάλι, έχει έντονα θηλυκά χαρακτηριστικά.

 

[duty_free]

Εξοχως "ματιαστικη" η ιστορια σου!

 

[whoknows]

υπεροχες εικονες και ταξιδι..πραγματικα δεν ξερω τι να πω

 

[taver]

Κεφάλαιο 13: Κρατήρας

Επιστρέφοντας στην αρχή του κυκλικού μονοπατιού, βρίσκουμε ένα άλλο μονοπάτι προς τα δεξιά, το οποίο οδηγεί πάνω στην κορυφή του λόφου και στον κρατήρα με τη λίμνη. Στην άκρη του κρατήρα, περνάμε στο εσωτερικό του από ένα στενό πέρασμα, το οποίο πιθανότατα ανοίχθηκε από τους rapa nui για να τους δίνει πρόσβαση στο εσωτερικό του.



Σκαλίστηκαν κι από την από δω πλευρά του βράχου κάποια Moai, μερικά από τα οποία είναι ακόμα εδώ. Δυστυχώς όμως δεν επιτρέπεται να τα πλησιάσουμε – το σχετικό μονοπάτι έχει κλείσει για τους επισκέπτες.
Ο χώρος εδώ είχε διάφορες χρήσεις ανά τους αιώνες. Σήμερα εδώ έρχονται τα άλογα για να βοσκήσουν και να πιούν νερό από τη λίμνη, και είναι ένας από τους κύριους υγροβιότοπους στο νησί. Στα αρχαία χρόνια, σε ένα νησί που δεν έχει καθόλου ποτάμια ή πηγές, ο ταμιευτήρας αυτός ήταν μια από τις κυριότερες πηγές φρέσκου νερού για τους κατοίκους.







Στο εσωτερικό του κρατήρα και στη λίμνη υπάρχουν αρκετά αυτόχθονα είδη λαχανικών, που συνυπάρχουν με τα totora. Τα totora είναι φυτά που μοιάζουν με ψάθες, τα οποία συναντώνται τόσο στη νότια Αμερική όσο και στο νησί του Πάσχα. Ο Heyerdahl υποστήριζε πως τα έφεραν εδώ οι Ίνκας, αλλά οι σύγχρονες μέθοδοι χρονολόγησης δείχνουν ότι φύτρωναν εδώ στο νησί από πολύ παλιότερα, εδώ και 30.000 χρόνια. Το φυτό αυτό, με τεχνικές ανάλογες με αυτές των bamboo μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διάφορες χρήσεις, από την κατασκευή χειροτεχνημάτων και επίπλων, ως την κατασκευή σχεδιών.

Μια φορά το χρόνο, το Φεβρουάριο, για δυο εβδομάδες το νησί ζει στους ρυθμούς του φεστιβάλ Tapati, όπου οι σύγχρονοι Rapa Nui αναβιώνουν αρχαία έθιμα και παραδόσεις του νησιού. Η αναβίωση ξεκίνησε το 1968, και έκτοτε γίνεται κάθε χρόνο. Παρότι η λέξη Tapati σημαίνει «εβδομάδα», οι γιορτές κρατούν δεκαπενθήμερο, με τους κάτοικους να χωρίζονται σε δυο «φυλές» και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε διάφορα «αγωνίσματα» συγκεντρώνοντας «πόντους» για τη φυλή τους, προκειμένου η υποψήφια της φυλή τους να στεφθεί τελικά η βασίλισσα του Tapati.

Μία από αυτές τις 15 μέρες, η προσοχή του νησιού στρέφεται εδώ στο Rano Raraku, όπου ο κρατήρας μετατρέπεται σε στάδιο για τον αγώνα του Tau’a Rapa Nui, ενός αγωνίσματος «τριάθλου» που οι αθλητές ξεκινούν κάνοντας κανό σε μια βάρκα από totora, συνεχίζουν με τρέξιμο φορτωμένοι με είκοσι κιλά μπανάνες κρεμασμένες στο λαιμό τους, και τελειώνουν κολυμπώντας στη λίμνη πίσω ως την αντίπερα όχθη.
Κατεβαίνοντας από το λόφο, ήταν η ώρα για μεσημεριανό φαγητό. Όσοι είχαμε παραγγείλει «lunch box» μεταφερθήκαμε σε κάτι τραπέζια πικ νικ, όπου φάγαμε μια μερίδα κοτόπουλο που δε διεκδικούσε δάφνες γαστριμαργίας, αλλά κάλυπτε την πείνα μας. Οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν στην καντίνα του αρχαιολογικού χώρου. Μετά το φαγητό, παρέα με τους Γερμανούς, υπήρχε λίγος χρόνος ακόμα, ευκαιρία για μια ματιά σε μια σειρά από μικρά μαγαζάκια με χειροτεχνήματα που υπάρχουν εκεί. Είχε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα αλλά δεν ψώνισα τίποτα, ο τσίπης. Αντίθετα, έκανα και μια επίσκεψη στην καντίνα για να πάρω ένα καφέ. Πήρα κι ένα εμφιαλωμένο νερό, αλλά δεν περίμενα αυτό: