Το νησί των γενναίων

[babaduma]

Πολυ ομορφα κυριε!!!
γενικοτερα ειναι στα ενδιαφεροντα σου η ζωολογια -ορνιθολογια-χλωριδα/πανιδα..οταν πας σε ενα μερος ?(σοβαρα το ρωταω γιατι και στη Σοκοτρα φαινοταν να υπαρχει ενδιαφερον..αναφορες κλπ))

Η αλήθεια είναι ότι όταν είμαι σε διακοπές ψάχνω πιο πολύ αυτό που μου λείπει περισσότερο στην καθημερινότητα: την επαφή με τη φύση.

 

[isabelle]

Έξοχα! Και τι δεν μαθαίνουμε εδώ μέσα!
Και μια ερώτηση φυσιολατρικού χαρακτήρα: μήπως ξέρεις ποια εποχή συχνάζουν τα puffin στα Berlengas; Ομολογώ ότι με ξάφνιασε η πληροφορία γιατί μεχρι τώρα πίστευα ότι ο βιότοπός τους περιοριζόταν αποκλειστικά στις περιοχές του Β. Ατλαντικού, και κυρίως στην Ισλανδία.

 

[babaduma]

Έξοχα! Και τι δεν μαθαίνουμε εδώ μέσα!
Και μια ερώτηση φυσιολατρικού χαρακτήρα: μήπως ξέρεις ποια εποχή συχνάζουν τα puffin στα Berlengas; Ομολογώ ότι με ξάφνιασε η πληροφορία γιατί μεχρι τώρα πίστευα ότι ο βιότοπός τους περιοριζόταν αποκλειστικά στις περιοχές του Β. Ατλαντικού, και κυρίως στην Ισλανδία.

Atlantic Puffin

"...In Europe breeds from Berlenga Islands, off Portugal, north to Norway, the British Isles (mainland of Great Britain, Ireland, Scilly Islands, Outer Hebrides, Orkney, and Shetland Islands), the Faroes and Iceland..."

 

[pattyyy]

Τι εμπνευσμένη εξιστόρηση των γεγονότων! Υπέροχη!

 

[babaduma]

Λίγες ώρες πριν…

Οι πάντα εξυπηρετικοί υπάλληλοι της ρεσεψιόν του μπουτίκ-ξενοδοχείου Hotel Lisboa (εξαιρετική επιλογή για τη διαμονή σας στη Λισσαβόνα, σούπερ ντιζαϊνάτο, ολοκαίνουργιο πραγματικό τετράστερο, με μόλις 80 ευρώ τη βραδυά το δίκλινο με πρωινό) μας είχαν βοηθήσει ώστε η αποστολή μας στο νησί να οργανωθεί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Επειδή η περιοχή είναι προστατευμένη, μόνο περιορισμένος αριθμός επισκεπτών επιτρέπεται καθημερινά. Τα τακτικά δρομολόγια εκτελούνται από την εταιρία Viamar που αναχωρεί από το Peniche στις 9:30 και στις 11:30 το πρωί και επιστρέφει από τη Berlenga στις 4:30 και στις 6:30 το απόγευμα αντίστοιχα. Το εισιτήριο κοστίζει 18 ευρώ το άτομο – με επιστροφή. Για όσους σκοπεύουν να διανυκτερεύσουν στο νησί, αναχωρεί σκάφος στις 5:30 το απόγευμα, ενώ όσοι διανυκτέρευσαν, επιστρέφουν στις 10:30 το πρωί.


Υπάρχουν και άλλες ιδιωτικές εταιρίες που λειτουργούν ανταγωνιστικά με παραπλήσιες τιμές, οι περισσότερες όμως προσφέρουν πακέτα ημερήσιας εκδρομής που, ανάλογα με το πακέτο, περιλαμβάνει και κάποιες επισκέψεις από θαλάσσης στο κάστρο, σε κάποιες σπηλιές, κλπ. Φαίνεται, όμως, ότι τον γενικό έλεγχο για το πόσοι και πότε θα πάνε στο νησί, τον έχει η Viamar. Αυτό το συμπεραίνω από το γεγονός ότι ζητήθηκε να επιβεβαιώσουμε μέρα και ώρα επίσκεψης και να κάνουμε κράτηση από την προηγούμενη – κάτι για το οποίο φρόντισε η υπάλληλος της ρεσεψιόν. Μάλιστα, τονίστηκε ότι έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί μία ώρα πριν την αναχώρησή μας.

Ο ευκολότερος και πιο βολικός τρόπος (όταν δεν έχει ΙΧ) για να πάει κανείς στο Peniche από τη Λισσαβόνα είναι το λεωφορείο. Υπάρχουν πολλά δρομολόγια καθημερινά και τα λεωφορεία αναχωρούν από την αφετηρία που βρίσκεται δίπλα στο σταθμό του μετρό για τον ζωολογικό κήπο. Ίδια γραμμή, 5 στάσεις πιο πάνω από τη δική μας, αλλά εισιτήρια δεν είχαμε, 7 η ώρα το πρωί έφευγε το πρώτο, δε θέλαμε να το ρισκάρουμε κι έτσι, αγουροξυπνημένοι, πήραμε ένα ταξί και φτάσαμε εκεί μισή ώρα πριν.

Η εταιρία RedeExpressos εκτελεί το δρομολόγιο των 90 χλμ. σε μία ώρα και τριανταπέντε λεπτά, με υπερσύγχρονα άνετα λεωφορεία, πραγματοποιώντας 2 στάσεις στη διάρκεια της διαδρομής. Ο φιλικός οδηγός ρωτάει να μάθει πού θέλεις να πας (όταν φτάσεις στον προορισμό σου) και φροντίζει να σε αφήσει όσο γίνεται πλησιέστερα στο σημείο που θες…

… το οποίο, όμως, ήταν αρκετά μακρυά από το λιμάνι. Η πρόσβαση, ωστόσο, δεν ήταν δύσκολη και μας έδινε τη δυνατότητα να πάρουμε μια μικρή γεύση από τη μικρή επαρχιακή πόλη που ξυπνούσε σιγά-σιγά. Μια-δυο φορές χρειάστηκε να ρωτήσουμε για να επιβεβαιώσουμε την κατεύθυνση κι αφού διασχίσαμε την όμορφη κεντρική πλατεία κι έναν δρόμο γεμάτο με ψαροταβέρνες, φτάσαμε εκεί που ήταν η δράση, στο λιμάνι δηλαδή, και στα εκδοτήρια των εισιτηρίων.




Επιβεβαιώθηκε η κράτηση, πήραμε τα εισιτήρια και μπήκαμε στην ουρά που περίμενε να επιβιβασθεί στο σκάφος. Εκτός από τους επιβάτες, υπήρχαν και αρκετά εμπορεύματα που θα μεταφέρονταν κι αυτά - για τις ανάγκες των κατοίκων του νησιού.




Όλα πήγαν καλά με την επιβίβαση, πιάσαμε δύο θέσεις κατάλληλες για λήψη φωτογραφιών και το καράβι ξεκίνησε για το ταξίδι των 45 λεπτών.



Με έκπληξη είδαμε, αμέσως μετά την αναχώρηση, το προσωπικό να μοιράζει στους επιβάτες τις γνωστές μαύρες σακούλες για τις έκτακτες καταστάσεις (συμπτώματα ναυτίας). Δεν πήρα. Εντάξει, όλοι οι οδηγοί γράφουν ότι τα δρομολόγια πραγματοποιούνται εφόσον το επιτρέπει ο καιρός αλλά αυτό (πίστευα) ότι ισχύει μόνο για τη χειμερινή περίοδο, όχι για τώρα που ήταν χαρά θεού!

Η ρότα ακολουθούσε παράλληλα την ακτή, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε το νέο τμήμα της πόλης που επεκτείνονταν προς το ακρωτήρι.



Μέχρι τον φάρο «κουνούσε» μεν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί τις σακούλες. Η αλήθεια είναι ότι ήδη κάποιοι είχαν αρχίσει να παίρνουν σκεφτικό και προβληματισμένο ύφος αλλά – ακόμη – ήταν ισχνή μειοψηφία. Η κατάσταση άλλαξε μόλις καβατζάραμε το ακρωτήρι.



Τα «χα-χα-χα» και «τρα-λα-λα» περιορίστηκαν μέχρι που σταμάτησαν εντελώς. Η λήψη φωτογραφιών ήταν αδύνατη μιας και ουρανό στόχευες, θάλασσα φωτογράφιζες. Τα χαμόγελα είχαν εξαφανιστεί σχεδόν απ’ όλα τα πρόσωπα, κάποιοι μελετούσαν εμβριθώς το εσωτερικό των σακουλών, κάποιοι άλλοι το εσωτερικό των βλεφάρων τους ενώ, κάποιοι ακόμη πιο δυστυχισμένοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να πιάσουν θέση στην ουρά για τις δύο τουαλέτες του καραβιού (των οποίων οι πόρτες δεν μπορούσαν να κλείσουν κιόλας). Τραγελαφικές καταστάσεις που σε μένα φαίνονταν μόνον αστείες αφού, και 10 μπωφόρια να’ χει ο καιρός, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Το πιο αστείο ήταν όταν κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα των «ανδρών» (που ήταν μονίμως κατειλημμένη) για να δω έναν δύστυχο ξανθοτρίχη να έχει αγκαλιάσει κυριολεκτικά τον νεροχύτη με το κεφάλι του μέσα σ’ αυτόν!

Κάποια στιγμή φτάσαμε – επιτέλους στο μικρό λιμανάκι του νησιού και ακολούθησε η αποβίβαση.


Εκεί, στην είσοδο ακριβώς, υπήρχε ενημερωτική πινακίδα και χάρτης για το προστατευμένο νησί και μια κοπελίτσα που έδινε ενημερωτικά έντυπα και πουλούσε αναμνηστικά.



Μια ανηφορίτσα οδηγούσε στον οικισμό των ψαράδων, ενώ υπήρχε κι ένας «ανελκυστήρας» - προφανώς για τη μεταφορά των αγαθών. Στο βάθος, η αμμώδης παραλία είχε αρχίσει να συγκεντρώνει ήδη του πρώτους λουόμενους.





Εκτός των ελαχίστων οικιών, υπάρχουν κι ένα εστιατόριο-ξενοδοχείο και ένα μπαρ-καφετέρια με υπέροχη θέα στον κόλπο.





Στην αρχή δεν ακολουθήσαμε το πλήθος στην ανηφόρα που οδηγούσε στο κάμπινγκ και τους λοιπούς προορισμούς αλλά προτιμήσαμε να περιπλανηθούμε λιγάκι ανάμεσα στα σπιτάκια των ψαράδων.



Μετά τη σύντομη αυτή επισκόπηση, πήραμε κι εμείς τη στράτα την περαιτέρω εξερεύνηση.





Λίγο πριν το κόψουμε δεξιά, στο στενό μονοπάτι που οδηγούσε στην ανατολική πλευρά του νησιού, ο φωτογραφικός φακός πρόλαβε ν’ απαθανατίσει κάποιες στιγμές από τις δραστηριότητες των θαμώνων του κάμπινγκ…

 

[KLEOPATRA]

Μπραβο βρε βαβαδουμα !!!!!Ετσι οπως εχεις βαλει τις φωτο ειναι πολυ πετυχημενο ,γιατι ειναι σα να βρισκομαστε κ μεις εκει...δηλ εγω αυτη τη στιγμη εχω ακριβη εικονα του λιμανιου κ πως ειναι η αναβαση κλπ.

 

[babaduma]

Ετσι οπως εχεις βαλει τις φωτο ειναι πολυ πετυχημενο ,γιατι ειναι σα να βρισκομαστε κ μεις εκει...δηλ εγω αυτη τη στιγμη εχω ακριβη εικονα του λιμανιου κ πως ειναι η αναβαση κλπ.

Αυτός ήταν ο σκοπός μου, καλή μου! Χαίρομαι που πέτυχε!

 

[KLEOPATRA]

Keep doing so please!