Το νησί των γενναίων

[ΕΡΣΗ]

Η παρεα τελικα πως αντεδρασε αμα τω ακουσματι;

 

[babaduma]

Η παρεα τελικα πως αντεδρασε αμα τω ακουσματι;

Η απάντηση προσεχώς: Στην 4η συνέχεια (δε θ' αργήσει, μην ανησυχείς)!

 

[babaduma]

Σήμερα

Περπατάμε περιμετρικά σχεδόν του νησιού, σ’ έδαφος τραχύ αλλά όχι πολύ δύσκολο, μακριά από το υποτυπώδες μονοπάτι (που είχαμε αφήσει προηγουμένως προκειμένου ν’ απολαύσουμε τη θέα) το οποίο πάμε τώρα να ξανασυναντήσουμε. Υποτυπώδης βλάστηση και αρκετά κουφάρια γλάρων σ’ όλη τη διαδρομή που ακολουθούμε υπό το άγρυπνο βλέμμα και τις κραυγές των ιπτάμενων φρουρών της επικράτειας είναι τα μόνα που συναντάμε.

Έχετε δώσει ποτέ προσοχή στις φωνές των γλάρων; Προφανώς υπάρχει γλώσσα επικοινωνίας. Διαφορετικά φωνάζουν προς έναν εισβολέα στην αρχή, διαφορετικά στη συνέχεια, διαφορετικά φωνάζουν στα μικρά τους, διαφορετικά όταν βρίσκουν τροφή, κλπ. Δεν είναι δύσκολο ν’ αποκωδικοποιήσει κανείς κάποιες απ’ αυτές τις κραυγές.

Όπως τώρα! Καμπανάκι κτύπησε στ’ αυτιά μου και ιπτάμενες σκιές εμφανίστηκαν τη γη που πατούσα. Σήκωσα το βλέμμα μου προς τα πάνω με περιέργεια και κάποια ανησυχία…



Όποιος νομίζει ότι δε διατρέχει κανέναν κίνδυνο από πιθανή επίθεση, καλό είναι να το ξανασκεφθεί αν βρεθεί σε ανάλογη περίπτωση. Η πρώτη προειδοποίηση ότι μπορεί να είστε υποψήφιος/α για μια εμπειρία ανάλογη της Τίπι Χέντρεν είναι ακουστική. Αν δεν την “κάνετε” χαλαρά μετά το δυσοίωνο “γκα-γκα-γκα”, θα γίνετε στόχος της πρώτης από μια σειρά χαμηλών πτήσεων που θα ακολουθήσουν. Αν εξακολουθήσετε να σφυρίζετε αδιάφορα και συνεχίσετε, θ’ ακολουθήσει η επόμενη μέθοδος εκφοβισμού που δεν είναι άλλη από το ν’ αδειάσουν το περιεχόμενο του εντέρου τους επάνω σας με ακρίβεια ενός βομβαρδιστικού stealth! Δεν είν’ απίθανο ν’ ακολουθήσει και το περιεχόμενο του στομάχου τους. Αν ούτε τότε συμμορφωθείτε, θ’ ακολουθήσει η τελευταία φάση που δεν είναι άλλη από κανονική επίθεση. Δεν είναι αστεία υπόθεση. Έρχονται πάντοτε από πίσω και χτυπούν με τα νύχια τους. Ζυγίζουν ένα κιλό και πετούν με ταχύτητα 60 χλμ. την ώρα. Θυμηθείτε ότι τα πρώτα πουλιά που βλέπετε να είναι ιδιαίτερα επιθετικά στην ταινία του Χίτσκοκ είναι οι γλάροι. Αν πέσετε στο έδαφος, είστε τυχεροί, τη γλυτώσατε.

Εννοείται ότι είναι πολύ περισσότερο επιθετικοί την περίοδο της αναπαραγωγής που είναι ο Ιούλιος, ο χειρότερος μήνας για επιθέσεις, όταν τα ενήλικα πουλιά προστατεύουν τα παιδιά τους.

Ιούλιος είναι και τώρα. Για να είμαι ειλικρινής, δε φοβήθηκα τόσο για τη σωματική μου ακεραιότητα όσο για την ασφάλεια της φωτογραφικής μου μηχανής. Και σιγά-σιγά απομακρύνθηκα από το πεδίο εκπαίδευσης νεοσσοι-λέκτων και βρήκα το μονοπάτι. Με τη βοήθεια του τηλεφακού, ωστόσο, εξακολουθούσα να παρατηρώ περιοχές που μου “απαγορευόταν” η πρόσβαση.

Εντόπισα, έτσι, μια ομάδα τεσσάρων πουλιών: Ένας (προφανώς) επιλοχίας έδινε οδηγίες πτήσης σ’ έναν κακόμοιρο νέο υπό το σοβαρό βλέμμα του λοχαγού κι ενός δεκανέα που έκοβε κίνηση.





Κι εκείνος, με τη σειρά του σαν άλλος Ράιτ, αφού άκουσε προσεκτικά ό,τι του ελέχθη, έλαβε θέση για να πραγματοποιήσει την πρώτη του πτήση:



Σ’ αυτήν την πλευρά του νησιού, την ανατολική, ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Μόνον άλλους δύο περιπατητές συναντήσαμε. Θες οι γλάροι, θες το ότι το μονοπάτι μόλις διακρίνονταν, θες ότι από ‘δω δεν είχε παραλίες, όλοι οι επισκέπτες ακολουθούν τον βατό, φαρδύ δρόμο που σκαρφαλώνει προς τον φάρο του νησιού και συνεχίζει προς τα δυτικά. Αυτό το κομμάτι θα το κάναμε μετά. Προς το παρόν εξακολουθούσαμε ν’ απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του τοπίου.

“Πού πας εκεί; Είναι επικίνδυνα!”




“Σιγά το επικίνδυνο! Κι αυτό το πράμα εκεί πώς το έχτισαν; Θέλω να δω τι είναι. Έχει και μια ταμπέλα που κάτι γράφει…” είπα και συνέχισα. Από τον ίλιγγο είχα απαλλαγεί εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια, από την περιέργεια όμως…




Τίποτα επεξηγηματικό δεν υπήρχε στην περίφραξη του κτίσματος που (υπέθεσα ότι) μπορεί να ήταν κάποιου είδους παρατηρητήριο ή/και κάτι-σαν-εργαστήριο που όμως έδειχνε εγκαταλελειμμένο και μισο-κατεστραμμένο. Η δε ξύλινη πινακίδα δεν έλεγε τίποτ’ άλλο απ’ το ότι οι επισκέπτες όφειλαν να παραμένουν στο χαραγμένο μονοπάτι και να μην ενοχλούν τα πουλιά. Μάλιστα. Το είχαμε καταλάβει ήδη!

Συνεχίζουμε την περιήγησή μας, ακολουθώντας πορεία προς τον οικισμό πλέον, όταν το μάτι μου πέφτει πάνω σε κάτι κόκκινο να ξεχωρίζει μέσα στο μαύρο των βράχων της ακτής. Τι στα κομμάτια;



Ψαράδες. Πώς διάολο έφτασαν εκεί; Μόνο αυτοί ξέρουν. Αόρατα (σ’ εμάς) μονοπάτια οδηγούν καθημερινά τα ντόπια αγριοκάτσικα εκεί που (μόνο αυτά) ξέρουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να γευτούμε μέρος αυτής της τύχης αργότερα!



Συγκλίνουμε σιγά-σιγά προς τον κεντρικό δρόμο, κι αφού έχουμε αφήσει τα πουλιά στην ησυχία τους, ολοκληρώνουμε τον κύκλο, με τα πρώτα σπίτια να εμφανίζονται και ν’ αποκτούμε ξανά οπτική επαφή με τον πανέμορφο κόλπο και το λιμανάκι.

 

[hydronetta]

Εύγε για το κείμενο.... και όπως βλέπω τραβάμε πια σε 16:9?

 

[kanaliotis]

Ωραία αφήγηση. Και γίνεται όλο και καλύτερη.

 

[babaduma]

Εύγε για το κείμενο.... και όπως βλέπω τραβάμε πια σε 16:9?

Με την Fuji. Με την Canon σε 4:3 αρχικά - για να τις ξεχωρίζω!

 

[elenara88]

Ουφ πιαστηκα στο σκαμνακι μου, περιμενω ομως!:roll:

 

[Nedelja]

Και να ΄σουνα η μόνη...

 

[Giristroula]

Εμένα, να σας πώ την αλήθεια, μου έχουν ξεριζωθεί τα μαλλά από τον αέρα και τα άτιμα τα ψάρια δε τσιμπάνε...Θα παραμείνω όμως, παρά τις αντίξοες συνθήκες...

 

[babaduma]

Εμένα, να σας πώ την αλήθεια, μου έχουν ξεριζωθεί τα μαλλά από τον αέρα και τα άτιμα τα ψάρια δε τσιμπάνε...Θα παραμείνω όμως, παρά τις αντίξοες συνθήκες...

Γι αυτήν την ατάκα και μόνο αξίζει να τα παρατήσω όλα και να στρωθώ να γράψω τη συνέχεια. Κυρίες μου μην κανονίσετε τίποτα για αύριο βράδυ, πάρτε ποτάκι και στρωθείτε. Έρχεται η συνέχεια!

 

[Aria_C]

Λάζαρε... δεύρο έξω...
τι θα πει αύριο βράδυ;
Εδώ και τώρα τη θέλουμε τη συνέχεια... Για να μάθουμε επιτέλους αν μαντέψαμε σωστά...
"Βρες πού είναι" έγινε η ιστορία σου

 

[Giristroula]

Γι αυτήν την ατάκα και μόνο αξίζει να τα παρατήσω όλα και να στρωθώ να γράψω τη συνέχεια. Κυρίες μου μην κανονίσετε τίποτα για αύριο βράδυ, πάρτε ποτάκι και στρωθείτε. Έρχεται η συνέχεια!

Άντε μπράβο στρώσου...κι εγώ στην ιστορία που γράφω σιγά σιγά το πάω, αλλά όχι και τόσο!
Όσο γι' απόψε ...έχω να πάω σε μία εορταστική κρασοκατάνυξη, θα τους ξεπετάξω νωρίς νωρίς (ελπίζω δηλαδή) και για το AFTER θα έρθω στο νησί σου!(ορίστε, έβαλε και γυαλάκια για τον ήλιο!)