Περού Το Πουντσάο και άλλες ιστορίες απ’ το Περού

[Sassenach77]

Αυτό μου θύμισε κάτι ονόματα εστιατορίων ή παμπ, όπου το ένα αναγράφει ότι είναι το “πραγματικά αρχαιότερο της πόλης” και το άλλο ότι είναι το “αυθεντικά αρχαιότερο της πόλης” κτλ.

Ο "θείος Σαμ"...όνομα και πράγμα. -.....

 

[interted]

love you! Θεουλης είσαι!

Να 'σαι καλά. Πρακτικές ευχές οι καλύτερες!

.....και καταβάλεις προσπάθεια κιόλας, για να πιστέψεις αυτό που βλέπεις.....

Κι εδώ το ίδιο.

Ο "θείος Σαμ"...όνομα και πράγμα. -.....

Κάτσε θα σε ακούσει και θα ονομάσει έτσι την νέα του επιχείρηση. Πετυχημένος χαρακτηρισμός για τον Σαμ, από προσεκτική αναγνώστρια.

 

[interted]

Μια πιο λεπτομερής φωτογράφιση του Μάτσου Πίτσου μαζί με διάφορους χάρτες:
http://www.latinamericanstudies.org/machu-picchu.htm

 

[interted]

Κούσκο

Ξύπνησα στις ...αργάμιση. Τσεκ σωματικής κατάστασης. Δάκτυλα ποδιών: κάλοι. Πόδια από την γραμμή της βερμούδας και κάτω: γεμάτα τσιμπήματα (από την βραδιά που ξέχασα ανοιχτή την σκηνή). Πεπτικό σύστημα: δυσλειτουργία. Λαιμός: στεγνός. Κεφάλι: πόνος με υποψία ελαφριού πυρετού. Τσεκ στις αποσκευές. Ρούχα: όλα άπλυτα. Κάλτσες: όλες άπλυτες.

Τι θα έπρεπε να κάνω; Να δω ένα γιατρό. H μη σωστή απορρόφηση των φαγητών για μια εβδομάδα με είχε αδυνατίσει και είχα άλλη μια εβδομάδα ταξίδι. Τι έκανα; Αγόρασα καραμέλες για τον λαιμό και βιταμίνες. Επίσης έστειλα e-mail στην Μπάρμπαρα και την Άλισον, που είχαν έρθει στο Κούσκο, για να βρεθούμε.

Βγήκα σε αναζήτηση καθαριστηρίου ρούχων. Λίγο με το google maps, λίγο ρωτώντας, βρήκα μια καλή κυρία στο Lavamatic που τα έπλυνε και τα στέγνωσε καθώς εγώ πήγα για μεσημεριανό στο συνηθισμένο κοτοπουλάδικο. Τέλεια δουλειά και χωρισμένα σε σακουλίτσες.

Ήθελα να δω κάτι που δεν θα είχε πολλούς τουρίστες. Αποφάσισα να πάω στο Τιπόν, καμιά 25αριά χιλιόμετρα νότια και από την πλευρά της πόλης που βρισκόμουν. Το Τιπόν είναι αρχαιολογικός χώρος που αποδίδεται στον πατέρα του Πατσακούτι, τον Βιρακότσα Ίνκα (όνομα ίδιο με τον θεό Βιρακοτσα), και περιέχει εξελιγμένο σύστημα καλλιέργειας και άρδευσης.

Πήρα ένα ταξί και του είπα ότι θέλω να πάω στο Τιπόν.

“Στο χωριό;”

“Όχι, πάρκο αρχαιολότζικο”, του απαντάω.

Με κοιτάει καλά και ξεκινάει. Κατά διαστήματα μονολογεί: “πάρκο αρχαιολότζικο”. Μετά αρχίζει και κάνει κάτι ήχους σαν πίθηκος, και να κουνάει τα χέρια και να γελάει. “Αρχαιολότζικο!”. “Ναι!” του λέω. Πέσαμε σε πυροβολημένο.

Κάποια στιγμή, αφού περάσαμε το χωριό, σταματάει στο σημείο που αρχίζει ένας χωματόδρομος. “Εδώ μου λέει είσαι” και μου δείχνει κάτι κλουβιά απέναντι. Κοιτάω την ταμπέλα και λέει: “Ζωολότζικο μούντο ανδίνο” (Ζωωλογικός κήπος, Κόσμος των Άνδεων)

“ Αρχαιολότζικο”, του φωνάζω, “όχι ζωολότζικο!”. Με κοιτάει με απορία λες και δεν καταλαβαίνει την διαφορά.

“Ρούινας”, του λέω, και το μάτι του αστράφτει.

“Α, Τιπόν Ρούινας, ΟΚ, ΟΚ”.

Φτάνουμε τελικά στα αρχαία, που ήταν λίγα μέτρα παραπάνω. Ενώ έβγαζα εισιτήριο (που ήταν συνδυαστικό με την Κορικάντσα, τον Ναό του Ήλιου στο Κούσκο, και έκανε 70 σόλες), έβλεπα μερικούς σκόρπιους τουρίστες να φεύγουν. Μπαίνοντας διαπίστωσα ότι ήμουν μόνος μου σε όλο των αρχαιολογικό χώρο. Στα θετικά ήταν το μέγεθος και η πολύ καλή κατάσταση που βρίσκονται οι αναβαθμίδες και το κανάλι νερού, το οποίο ακόμα λειτουργεί. Το αρνητικό ήταν το σχήμα των αναβαθμίδων που ήταν ένα βαρετό ορθογώνιο. Ανέβηκα ένα από τα παλιά μονοπάτια των Ίνκα σε ένα ανεμοδαρμένο ύψωμα και έκατσα να χαζέψω. Στην άλλη πλευρά υπήρχε ένα συγκρότημα από αρχαία κτήρια, με δομή αλλά όχι και ποιότητα συγκρίσιμη με αυτών του Μάτσου Πίτσου. Διαπίστωσα ότι είχα πυρετό και κρυάδες.

Επέστρεψα στο χωριό περπατώντας και παρατηρώντας ντόπιους να δουλεύουν ακόμα στα χωράφια ή στα μπακάλικα, ενώ ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Περίμενα στην στάση όπου διάβασα ότι περνάει λεωφορείο για το Κούσκο και ευτυχώς πολύ σύντομα αυτό εμφανίστηκε. Η διαδρομή, που την έκανα 40 λεπτά με τον ταξιτζή, πήρε τώρα μιάμιση ώρα. Οι στάσεις ήταν κυριολεκτικά κάθε 20 μέτρα και μερικοί μπαίνανε ακόμα και εν κινήσει, με τον πονοκέφαλο μου να μεγαλώνει. Κάποια στιγμή έγινε το αδιαχώρητο, αλλά το φολκλόρ χρώμα του κόσμου με έκανε να το δέχομαι με υπομονή.

Στο Κούσκο, πήρα δυνάμεις πίνοντας ζεστό ρόφημα στο La Valeriana που είχε γίνει στέκι, και, όταν ήρθε η ώρα, συνάντησα τις κοπέλες στο Centro Qosqo de Arte Nativo για να δούμε παραδοσιακούς χορούς του Κούσκο. Πρόταση της Μπάρμπαρα. Δεν ήταν κακή. Μεγάλη ορχήστρα με κιθάρες τσαράγκο, φλογέρες κένια, σύριγγες, ακορντεόν κτλ. Ποικιλία χορών. Όμορφες χορεύτριες στροβιλίζονταν σηκώνοντας ψηλά τις κλαρωτές φούστες, και άλλοτε σκύβανε με άντρες ντυμένους κόνδορες να κάνουνε γύρους από πάνω. Στο τέλος έπαιξαν και την ρομαντική μαρινέρα κουσκιένια η οποία ενθουσίασε τους ντόπιους. Ένας ένας δειλά άρχισαν να σηκώνονται και έτσι, γέμισε η σκηνή με καλοντυμένους ανέμελους χορευτές.

Η βραδιά κατέληξε στο Republica de Pisco, το παράδεισο των κοκτέιλ, και της Άλισον. Ήπιαμε ένα κοκτέιλ με όλα τα χρώματα της σημαίας του Κούσκο, της σημαίας του ουράνιου τόξου. Χάρηκα πολύ που είδα τις κοπέλες, αλλά εξήγησα ότι δεν ήμουν και για δεύτερο ποτό και έτσι δώσαμε ραντεβού για την επόμενη όπου ήταν η σειρά μου να προτείνω δραστηριότητα. Πρώτα ο Βιρακότσα.


Τιπόν:

Επιστροφή με το λεωφορείο, το οποίο αρχίζει σιγά, σιγά να φορτώνει

Ο χορός με τους κόνδορες, μαστίγια κτλ.

Το κοκτέιλ με όλα τα χρώματα (σχεδόν) της σημαίας του Κούσκο

 

[Yorgos]

Μετά αρχίζει και κάνει κάτι ήχους σαν πίθηκος, και να κουνάει τα χέρια και να γελάει. “Αρχαιολότζικο!”. “Ναι!” του λέω. Πέσαμε σε πυροβολημένο.

Κάποια στιγμή, αφού περάσαμε το χωριό, σταματάει στο σημείο που αρχίζει ένας χωματόδρομος. “Εδώ μου λέει είσαι” και μου δείχνει κάτι κλουβιά απέναντι. Κοιτάω την ταμπέλα και λέει: “Ζωολότζικο μούντο ανδίνο” (Ζωωλογικός κήπος, Κόσμος των Άνδεων)

“ Αρχαιολότζικο”, του φωνάζω, “όχι ζωολότζικο!”. Με κοιτάει με απορία λες και δεν καταλαβαίνει την διαφορά.

“Ρούινας”, του λέω, και το μάτι του αστράφτει.

“Α, Τιπόν Ρούινας, ΟΚ, ΟΚ”.

 

[tasosrock]

Δηλαδή αν καταλάβαινε sexολοτζικο, θα κατέληγες σε κανένα striptitzadiko.!!

 

[interted]

Ογιανταϊτάμπο

Άνοιξα τα μάτια και παραδόξως ήμουν καλά. Κοίταξα το ρολόι και έλεγε 8:30. Αργά για Περού, που νυχτώνει από τις 17:30. Και έχουμε μπόλικα στο πρόγραμμα σήμερα: Ογιανταϊτάμπο, αλατωρυχία Μάρας, Τσιντσέρο και Πίσακ.

Ένα κόμπι, δηλαδή μικρό λεωφορειάκι, με πήγε στο χωριό Ογιανταϊτάμπο στην Ιερή κοιλάδα. Θα το λέμε Ογιάντα από εδώ και πέρα για ευκολία. Άρχισα να περπατάω στα στενά σοκάκια, που είναι γοητευτικά κλειστοφοβικά ανάμεσα σε πέτρινα κτήρια. Είναι κάπως σαν να περπατάς στις παλιές πόλεις φαντάσματα της Μάνης. Μόνο που εδώ ο κόσμος κατοικεί ακόμα, ανελλιπώς εδώ και τουλάχιστον 600 χρόνια. Και η ρυμοτομία άψογη, τετράγωνο πλέγμα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά που θα έρθω θα κανονίσω διανυκτέρευση εδώ για να χορτάσω περπάτημα.

Στην άκρη του χωριού βρέθηκα μπροστά σε ένα αρχαίο οχυρό των Ίνκα που σκαρφαλώνει το βουνό. Ένας αγγλόφωνος ξεναγός μου προσέφερε τις υπηρεσίες του και έτσι βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά δίπλα στις κλασικές αναβαθμίδες.

Οι βράχοι του οχυρού είναι Ίνκα, στα καλύτερά τους. Φοβερό πόσες γωνίες έχει ο κάθε βράχος και πώς κλειδώνουν τέλεια μεταξύ τους!

“Για τους σεισμούς” μου λέει ο ξεναγός. “Αν ήταν παράλληλες η μία στην άλλη θα γλιστρούσαν εύκολα και θα πέφτανε”. “Βλέπεις αυτές τις προεξοχές; Είναι για την ανύψωση των πετρών με ξύλα. Αλλά για κάποιο λόγο οι Ίνκα τις αφήσανε όπως ήτανε και δεν τις λειάνανε”.

Σκεφτόμουν όλη την διαδικασία, για την μεταφορά των πετρών από το απέναντι βουνό που ήταν το λατομείο, μέσω της κοιλάδας, του ποταμού και της απότομης πλαγιάς του οχυρού. “Οι ράμπες υπάρχουν ακόμα”, λέει ο ξεναγός. “To 1994 ντόπιοι από το χωριό κάναν το πείραμα. Κουβάλησαν ένα βράχο 15 τόνων χρησιμοποιώντας μόνο σχοινιά και μύες. Γίνεται!”

Περνάμε από ένα τοίχο με 10 εσοχές και μια από τις πιο περίτεχνες πύλες των Ίνκα. Αν διάλεγα την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα από το Περού, μετά το Μάτσου Πίτσου, θα έβαζα αυτή την πύλη. Στην κορυφή του βουνού φτάνουμε σε ένα παράξενο κτίριο.

“Ναός του ήλιου.”, λέει. “Αρχιτεκτονική που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού.” Η πρόσοψη αποτελείται από έξι τεράστιους μονόλιθους, εφαπτόμενοι τέλεια, με λεπτότερους μονόλιθους σαν συνδετικό υλικό ανάμεσα. “Εδώ οι βράχοι είναι 50 τόνοι ο καθένας και βάλε!”. Πιθανόν ο τρέχον πληθυσμός του Ογιάντα να μην έφτανε για να τις μετακινήσουν σε αντίστοιχο πείραμα, σκέφτηκα.

“Κοίτα γύρω σου. Καταλαβαίνεις γιατί το χτίσανε σε αυτό το σημείο;”. Κοιτάω.

“Μπορείς να δεις τρεις διαφορετικές κοιλάδες. Τέλειο σημείο παρατήρησης των σταυροδρομιών της Ιερής Κοιλάδας. Με το χωριό Ογιάντα στην μέση.”, μου λέει. Χαζεύουμε τις κοιλάδες. Καλλιέργειες μαΐζ, δηλαδή καλαμποκιού. Ένα σχολείο. Απλή ζωή. Στο απέναντι βουνό βλέπω κάποια κτήρια.

“Αποθήκες των Ίνκα” μου λέει. “Κόλκας”. “Έτσι κοντρολάρανε οι Ίνκα τον ντόπιο πληθυσμό. Αποθηκεύοντας σπόρους και φαΐ σε ψηλά ευάερα σημεία, σαν ψυγεία, και τα προμήθευαν σε εποχές με λίγη παραγωγή, σε ξηρασίες.”

“Κοίτα καλύτερα αυτόν τον βράχο δίπλα στις κόλκες. Τι βλέπεις;” “Ένα πρόσωπο!”, του απαντάω. Μάλλον κουφάθηκε με την απάντηση γιατί περίμενε να του πω “τίποτα”. “Σωστά! Είναι το πρόσωπο του Ίνκα. Ο βράχος είναι ιερός βράχος. Άπου.”

Ικανοποιημένος με την επαγγελματική ξενάγηση τον χαιρετώ και κατεβαίνω στο χαμηλότερο επίπεδο όπου βόσκουν μερικά αλπάκα. Μια κρήνη μου τραβάει την προσοχή με την συμμετρία της. “Τα λουτρά της παρθένας κόρης του Ίνκα αυτοκράτορα.” μου είχε πει ο ξεναγός. “Στα φεστιβάλ των Ίνκα η νεαρή κόρη του Ίνκα συμβόλιζε την μη γονιμοποιημένη γη, ενώ η γηραιότερη γυναίκα του χωριού την Πατσαμάμα, την μητέρα του κόσμου.”. Κοίταζα γύρω μου τα σημεία που γινόντουσαν οι χοροί και οι προσφορές στους θεούς. Το γεγονός ότι βρίσκεται κατοικημένο χωριό δίπλα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ακόμα σε εκείνες τις εποχές. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Ο ταξιτζής που προσφέρθηκε να με πάει στα αλατωρυχία του Μάρας ήξερε Αγγλικά. Με ρώτησε που είχα πάει και άρχισε να μου λέει για τις διάφορες περιοχές του Περού. Ευκαιρία να λύσω μερικές απορίες, για καυτά θέματα όπως η γλώσσα, τα ποτά και οι γυναίκες!

“Στο Χουανκάγιο οι ντόπιοι μιλούσαν μια άλλη γλώσσα που την λέγαν Γουάνκα. Τι σχέση έχει με τα Κέτσουα;”

“Έχει σχέση με τα Κέτσουα αλλά είναι πολύ διαφορετική γλώσσα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα ο ένας τον άλλο στις γλώσσες μας”, λέει.

“Στο Χουακάγιο δοκίμασα ένα αλκοολικό ποτό που λεγόταν τσίτσα. Εδώ βρίσκω μόνο την τσίτσα μοράδα που δεν έχει αλκοολ.”

“Κι εδώ θα βρεις τσίτσα, στα κατάλληλα μέρη. Τα σπίτια που παράγουν τσίτσα έχουν μια σημαία κρεμασμένη από ένα κοντάρι στο παράθυρο. Συνήθως κόκκινη και μπλε.”

“Και το πιο σημαντικό. Σε ποια περιοχή βρίσκεις τις ομορφότερες Περουβιανές;”

“Στο Ικίτος. Εκεί οι γυναίκες είναι άλλο πράγμα, εξωτικές ομορφιές της ζούγκλας, βάζουν κάτω όλες τις δικές μας.”

Το τοπίο γίνεται έρημο με υποψία ότι βρίσκεσαι στην επιφάνεια του Άρη. Με την διαφορά ότι εδώ περίεργα ντυμένοι στις άκρες θα σου κάνουν οτοστόπ. Σε μια στροφή βλέπουμε τα σαλινέρας, δηλαδή τις γούβες που μαζεύουν το αλάτι.

Πάμε μαζί μια βόλτα, παρατηρώντας τα πανέμορφα χρώματα που έχουν βαφτεί οι βράχοι από τα άλατα της πηγής. Σε κάθε μία από τις 3000 γούβες το νερό στεγνώνει από τον ήλιο και οι ντόποι το μαζεύουν από την εποχή των Ίνκα. Τώρα το πουλάνε και στους τουρίστες.

Ζήτησα από το ταξί να με αφήσει στο Τσιντσέρο, το παραδοσιακό χωριό δίπλα στα σαλινέρας. Η ώρα είχε περάσει γρήγορα. Και δεν είχα δει ούτε το Πίσακ. Χώρια που είχα υποσχεθεί στις κοπέλες το βράδυ δραστηριότητα. Τι κάνουμε;

Μια βασίλισσα Ίνκα.

Το οχυρό από χαμηλά.

Ο ξεναγός είχε όρεξη να με φωτογραφίζει οπότε ευκαιρία για μερικά αναμνηστικά με τους τοίχους.

Οι προεξοχές. Προσέξτε πόσες γωνίες έχουν οι βράχοι.

Ο δρόμος με τις 10 εσοχές και την πύλη.

Ο ναός του ήλιου και η θέα στις 3 κοιλάδες:

Ο μεγαλιθικός ναός του Ήλιου. Προσέξτε την σκαλισμένη λεπτομέρεια περίπου στο κέντρο.

Άντε να ανεβάσεις τους βράχους εδώ πάνω.

Το Ογιάντα με την ωραία ρυμοτομία. Στο αριστερό βουνό διακρίνονται στο κέντρο οι Κόλκες και ακριβώς αριστερά από τις κόλκες είναι το πρόσωπο του συνοφρυωμένου Ίνκα να κοιτάζει αριστερά. Το βλέπετε;

Καλλιέργειες...

Πραγματικά χορτοκοπτικά:

Η βρύση της παρθένας.


Διασχίζοντας το Ογιάντα με το ταξί:

Στις απόκοσμες περιοχές πριν τα σαλινέρας:

Τα σαλινέρας.

 

[tasosrock]

Πολύ κ καλό υλικό..!

 

[interted]

Κούσκο

Η δραστηριότητα που διάλεξα ήταν κάτι που διάβασα στο Λόνλι Πλάνετ και με είχε ιντριγκάρει. Αστροπαρατήρηση. Διαφορετικός ουρανός στο Νότιο ημισφαίριο και βέβαια διαφορετικοί συμβολισμοί που έδιναν στους αστερισμούς οι αρχαίοι Περουβιανοί. Έπρεπε όμως να ξεχάσω τις εντυπωσιακές αναβαθμίδες του Πίσακ και να πάρω ένα κόμπι γιατί η δραστηριότητα ξεκινούσε σύντομα, στις 17:40 από την πλατεία Κουσιπάτα του Κούσκο. Ούτε το Τσιντσέρο δεν πρόλαβα να δω καλά – μεγάλο φάουλ, αλλά τι να κάνεις;

Από την πλατεία Κουσιπάτα μας ανέβασαν με βανάκια σε ένα λόφο και μας κάθισαν σε μία αίθουσα όπου μια κοπέλα μας παρουσίασε σλάιντς με τον συσχετισμό αρχαίων θρησκειών και αστερισμών – από το Στοουν Χεντζ μέχρι το Μάτσου Πίτσου. Μετά προέβαλε στην οροφή τους αστερισμούς του Ν. Ημισφαιρίου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αστερισμοί που δεν βλέπουμε στο δικό μας Ημισφαίριο (εκτός αν λεγόμαστε @Defkalion). Όπως για παράδειγμα ο Σταυρός του Νότου, που χρησιμοποιούν ναυτικοί για προσανατολισμό. Άλλος σελέμπριτι αστερισμός είναι το κοντινότερο σε εμάς ηλιακό σύστημα και κοντινότερος πλανήτης, στον αστερισμό του Κενταύρου.

“To Κένταυρος ακούγεται ύποπτα Αρχαιοελληνικό για να βρίσκεται στο Ν. Ημισφαίριο.“

“Είναι Αρχαιοελληνικό. Όμως η μετάπτωση του άξονα της Γης τον έκανε ορατό μετά την κλασική αρχαιότητα μόνο στο Νότιο Ημισφαίριο.”

Δηλαδή, σκέφτηκα, οι παλιοί θαλασσοπόροι ανακάλυπταν εκτός από χαμένους πολιτισμούς και χαμένους αστερισμούς!

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι “σκοτεινοί αστερισμοί”, όπως τους ονόμαζαν οι Ίνκα. Οι Ίνκα θεωρούσαν τον Γαλαξία μας ως το καθρέφτισμα του ποταμού Ουρουμπάμπα στον ουρανό. Επειδή ο γαλαξίας στο Ν. Ημισφαίριο βρίσκεται πιο ψηλά στον ουρανό, λεπτομέρειες όπως οι μαύρες κηλίδες είναι πιο εμφανείς. Οι Ίνκα έβλεπαν λοιπόν σε αυτές τις σκοτεινές περιοχές σχήματα ζώων, όπως αλεπούδες, πέρδικες, βατράχια και την μαμά λάμα και το παιδί που βυζαίνει.

“Άλλοι βλέπουν ένα λάμα που κατουράει”, αστειεύτηκε η κοπέλα. “Αλλά οι Ίνκα παίρνανε τον ουρανό στα σοβαρά γιατί τους βοηθούσε να προβλέψουν φαινόμενα όπως τα Ελ Νίνιο”.

Μετά την ατμοσφαιρική παρουσίαση, μας περίμενε ένας κύριος με ασπρισμένα μαλλιά έξω, όπου ρύθμιζε τα τηλεσκόπια του. “Είναι οικογενειακή επιχείρηση”, μας λέει η κοπέλα. “Ο θείος και δυο ανίψια”. Πήραμε σειρά και ευλαβικά αρχίσαμε να κοιτάμε ό,τι μας έδειχνε ο κύριος με μεγάλο ζήλο. Σχεδόν ξεχάσαμε ακόμα και το διαπεραστικό κρύο.

Στον γυρισμό η Μπάρμπαρα αποφάσισε να κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Η μαμά και η κόρη ήταν πολύ ευχαριστημένες. Είχανε μοιράσει τις μέρες τους μεταξύ του Κούσκο και του χωριού Κάλκα, που η Μπάρμπαρα γνώριζε από το προηγούμενο ταξίδι στο Περού. Είχανε περάσει μία μέρα στην αγορά και τα αρχαία του Πίσακ και βέβαια η Άλισον είδε για πρώτη φορά το Ογιάντα και το Μάτσου Πίτσου. Το μόνο αρνητικό που βρήκε ήταν οι διαφημιστικές ταμπέλες δίπλα στους δρόμους με τα πολύ λιτά ντυμένα μοντέλα (βασικά γυμνούς κ%λους) που βρήκε ολίγον “σεξιστικές”. Μετά το Περού θα γυρνούσαν στην πατρίδα τους, το Όρεγκον. Ερημιές, σκοτεινοί ουρανοί και τα σπίτια σε απόσταση χιλιόμετρων από μέχρι το επόμενο – και τα κορίτσια είχαν να πούν μερικές ανατριχιαστικές ιστορίες για περίεργους ταξιδιώτες που τους χτυπούσαν την πόρτα το βράδυ. Ανταλλάξαμε διευθύνσεις και υποσχέθηκα ότι θα τις επισκεφθώ όταν βρεθώ τα μέρη τους - το ίδιο και αυτές.

---

Το επόμενο πρωί η Λεωφόρος του Ήλιου ήταν γεμάτη με κόσμο με στολές και πλακάτ που έκαναν παρέλαση. Θυμάμαι τον Σαμ να μας λέει ότι αυτόν τον καιρό ήταν η Τουριστική εβδομάδα, όπου οι γλεντάνε οι εργαζόμενοι στα τουριστικά επαγγέλματα. Δεν μπόρεσα όμως να επιβεβαιώσω ότι η παρέλαση σχετιζόταν με αυτό.

Το τελευταίο αξιοθέατο που άφησα στο Κούσκο ήταν ο Ναός του Ήλιου. Η Κορικάντσα, ή “Χρυσή Αυλή” στα Κέτσουα. Η Χρυσή Αυλή λέγεται ότι περιείχε ένα μεγάλο χωράφι με καλαμπόκια, βοσκούς σε πραγματικό μέγεθος, λάμα, πούμα, ινδικά χοιρίδια, πίθηκους, πουλιά, πεταλούδες, έντομα. Όλα από χρυσάφι. Όταν οι Σπανιόλοι αντίκρισαν τον ναό τον περιγράψανε ως “μυθικό πέρα από κάθε φαντασία”. Η φαντασία των Σπανιόλων βέβαια είχε ως επόμενο βήμα το λιώσιμο των αντικειμένων για την δημιουργία πλακών χρυσού. Και δεν τους έφτανε αυτό. Ισοπεδώσανε τον ίδιο τον Ινκαϊκό ναό για να χτίσουν ένα Καθεδρικό ναό.

Μπαίνω λοιπόν στον Καθεδρικό και Μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου, για να δω ό,τι διασώθηκε. Στις επεξηγητικές πινακίδες αναφέρεται ότι ο ίδιος ο καθεδρικός είχε ισοπεδωθεί από ένα σεισμό – ο σεισιχθων Πατσακούτι είχε πάρει την εκδίκησή του! Οι τοίχοι των Ίνκα όμως βρίσκονται ακόμα εκεί, ανέπαφοι. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι πιο αυστηρή με τραπεζοειδείς πλάκες σε απόλυτη συμμετρία και εφαρμογή μεταξύ τους. Χαρακτηριστική η ευθυγράμμιση των παραθύρων κοιτώντας μέσα από το πρώτο από αυτά. Αν γυρνούσαμε νοητά στην εποχή του Πατσακούτι την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, θα βλέπαμε τον ήλιο να μπαίνει από τα ευθυγραμμισμένα παράθυρα και να ανακλάται σε τοίχους καλυμμένους με φλούδες χρυσού (ο “ιδρώτας του ήλιου”) φωτίζοντας τον αυτοκράτορα. Στις εσοχές των τοίχων βρίσκονταν οι μούμιες των προγόνων του. Ο Ίνκα γονατιστός προσεύχεται στο χρυσό είδωλο Πουντσάο που αντιπροσώπευε τον θεό Ήλιο. Οι υπήκοοι του Ίνκα δουλεύαν στα χωράφια τους πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά.

Με αυτή την αντιφατική εικόνα στο μυαλό - από την μία η αιώνια τάξη που επέβαλε ο Ίνκα, από την άλλη η απλήστία των Ισπανών - κατευθύνθηκα στο αεροδρόμιο, όπου ξόδεψα τις τελευταίες στιγμές ξεφυλλίζοντας “το έπος”:

“[Μετά την άφιξη των Σπανιόλων], ο ήλιος, τα ουράνια σώματα, οι ζωντανοί βράχοι, οι κορυφές, οι μούμιες των προγόνων, συνεχίζονταν να λατρεύονται στο τελευταίο καταφύγιο των Ίνκα, την μυστηριώδη Βιλκαμπάμπα. Αλλά ο κύριος θεός που πιστεύανε ήταν το Πουντσάο, που αντιπροσωπεύει την μέρα. Συμβολίζει την στιγμή που σκάει το πρώτο φως, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου βγαίνουν πάνω από τον ορίζοντα – μια στιγμή αγνής ομορφιάς στον καθαρό ουρανό των άνω Άνδεων. Οι ακόλουθοι του τελευταίου Ίνκα είχαν καταφέρει να γλιτώσουν το Πουντσάο από τα χέρια των Σπανίόλων όταν αυτοί μπήκαν στην Κορικάντσα. Μέσα στο Πουντσάο πιστεύεται ότι υπήρχε ένα χρυσό κύπελο με μια σκόνη, φτιαγμένη από τις καρδιές των νεκρών Ίνκα. Και τώρα από το είδωλο του ήλιου, κρυμμένο στα απώτερα έγκατα της ζούγκλας, απέρρεαν οι νόμοι της θρησκείας σε όλο το βασίλειο, κρατώντας το παράλληλα με αυτό των Ισπανών, αυτό το λεγόμενο Βασίλειο των Νέο-Ίνκα, ακόμα ζωντανό...."

Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για την επόμενη φορά.

Παρέλαση στην Λεωφόρο του Ήλιου προς την κεντρική πλατεία του Κούσκο.

Παλιά φωτογραφία του μοναστηριού, πιθανότατα πριν τον σεισμό, αφού φαίνονται πολλά οικήματα που δεν υπάρχουν σήμερα.

Τα λέγκο των Ίνκα.

Ο τόιχος του Ναού των Ίνκα μέσα στο Χριστιανικό μοναστήρι.

Αυστηρότητα, που δείχνει την σημασία του Ναού του Ήλιου ως το κέντρο της Αυτοκρατορίας.

Μία από τις χρυσές πλάκες του ναού, με εμφανείς αστρολογικούς συμβολισμούς.

 

[interted]

Στην Κορικάντσα υπάρχει και ένας ωραίος χάρτης των σκοτεινών αστερισμών των Ίνκα που αναφέρθηκαν στην ιστορία.

Πηγή: https://www.peruforless.com/blog/ancient-astronomy-looking-sky-eyes-inca/

Πηγή: https://futurism.com/the-dark-constellations-of-the-incas

 

[interted]

Αρεκίπα

Το αεροπλάνο πέταξε καρφί νότια και προσγειώθηκε στην Αρεκίπα. Η Αρεκίπα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Περού και ένας καλός συμβιβασμός, δεδομένου ότι έμεναν λίγες μέρες ακόμα ταξίδι. Από τα 3400 μ. υψόμετρο του Κούσκο έχουμε κατεβεί στα 2350 μ. και μόλις 100 χιλ. από τον Ειρηνικό. Παρ’ ολ’ αυτά το τοπίο είναι πιο δραματικό από ό,τι είχα δει μέχρι τώρα, καθώς η πόλη περιτριγυρίζεται από γιγάντια ηφαίστεια.

Είπα στο ταξί να με πάει κατευθείαν στο μουσείο του Καθολικού Πανεπιστημίου στο κέντρο της πόλης. Πέσαμε σε κίνηση κι εγώ αγχωνόμουν αν θα προλάβω το κλείσιμο, για να δω το ένα και μοναδικό έκθεμα του μουσείου. Όσο το σκεφτόμουν, αισθανόμουν ένα ελαφρύ σφίξιμο στο στομάχι, όμως δεν ήθελα και να το χάσω. Το έκθεμα είναι η Χουανίτα, μια νεκρή κοπέλα 15 χρονών, άριστα διατηρημένη από τον πάγο για 550 χρόνια – μαλλιά, εσωτερικά όργανα, ακόμα και το τελευταίο φαγητό που είχε φάει, ατόφια.

Η υπάλληλος μου είπε ότι προλαβαίνω να μπω με το τελευταίο γκρουπ. Και “νο φώτος!”. Η επίσκεψη κρατάει μόλις μισή ώρα. Στα πρώτα είκοσι λεπτά είδαμε ένα εξαιρετικό βίντεο, το οποίο εξηγεί πως ένας Αμερικάνος ανθρωπολόγος βρήκε τυχαία την τυλιγμένη μούμια, στον παγετώνα που είχε λιώσει από πρόσφατη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Από τα κτερίσματα και τα τραύματα, συμπέρανε ότι πρόκειται για ανθρωποθυσία των Ίνκα στην θεότητα του βουνού, οι οποίοι περπατήσανε όλη την διαδρομή από το Κούσκο.

Για λίγο στέκεσαι δίπλα στην μούμια που βρίσκεται μέσα σε ένα διαφανές ψυγείο. Ένα μικρό κοριτσάκι, μαζεμένο, δίπλα σε ένα βράχο. Το πρόσωπο παγωμένο σε στωική έκφραση, οι κόγχες των ματιών κενές. Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι ήταν μια καλοθρεμμένη αριστοκράτισσα κόρη Ίνκα, και ότι ήταν μεγάλη τιμή που επιλέχτηκε για να θυσιαστεί, πιθανότητα για να εξορκιστούν τα πνεύματα που φέρναν ξηρασία.

“O tempora o mores”, που θα έλεγε και ο Καίσαρας στο Αστερίξ.

Πήγα μια βόλτα στην πόλη. Η κεντρική πλατεία περιβάλλεται από πυλωτές και ένα μεγάλο καθεδρικό. Πιο αποικιακή πεθαίνεις. Όλα τα τουριστικά μαγαζιά είναι μαζεμένα στους γύρω δρόμους και η κύρια ατραξιόν είναι η ...διεθνής κουζίνα. Στάθηκα μπροστά στο “Ελ Τούρκο” και έβλεπα να κόβουν τα κεμπάμπ. Μέθεξη. Δυστυχώς δεν ήμουν ακόμα σε θέση να ρισκάρω ακόμα και έτσι έφαγα σε ένα άλλο το ριζάκι μου.

---

Για τις επόμενες δύο μέρες είχα κανονίσει ένα τουρ στην τριγύρω περιοχή με την εταιρία Colca Tours. Το βανάκι μας μάζεψε από τα ξενοδοχεία μας, καμιά 15αρία άτομα. Ο ξεναγός Ντέιβιντ ήταν ένας προσγειωμένος τύπος, με ακριβείς πληροφορίες χωρίς περιττές σάλτσες.

Η διαδρομή διέσχιζε ένα τεράστιο οροπέδιο, ανάμεσα στα 8 ηφαίστεια της περιοχής. Ο Ντέιβιντ μας είπε ότι βρισκόμασταν στην καλδέρα ενός αρχαίου υπερ-ηφαιστείου. Στις ανοιχτές εκτάσεις τρέχαν κοπάδια από αέρινα λεπτοκαμωμένα ζώα, κάτι μεταξύ προβάτων και ελαφιών.

“Βικούνια. Άγριοι συγγενείς των αλπάκα."

"Το μαλλί τους είναι πιο λεπτό και από το κασμίρ, μόλις 12 μικρόμετρα η τρίχα. Περιζήτητο. Κανένας δεν κατάφερα να τα εξημερώσει, ούτε καν οι Ίνκα. Κι αυτό γιατί είναι πολύ φοβητσιάρικα. Αν σε δούνε ξαφνικά μπροστά τους μπορούν να πεθάνουν από ανακοπή. Στο Αγιακούτσο, μαζεύονται όλα τα χωριά μια φορά τον χρόνο και περικυκλώνουν τα βικούνια με μια ανθρώπινη αλυσίδα, τα κουρεύουν και τα αφήνουν πάλι ελέυθερα. Τον υπόλοιπο καιρό τα αφήνουν ήσυχα.”, λέει ο Ντέιβιντ.

Μια ταμπέλα μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε πολύ ψηλά. "4910 μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας." Και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε. Παρ’ όλο το υψόμετρο, το κινητό μου έχει και σήμα και δεδομένα - να είναι καλά η εταιρία Κλάρο. Στέλνω λοιπόν ένα μήνυμα στην μάνα μου: “Καλημέρα από τα 5000 μ!”

Κάνουμε μία στάση για ένα μικρό περπάτημα. Στον δρόμο ρωτάμε τον Ντέιβιντ για την ζωή του. “Πριν γίνω ξεναγός ήμουν εργάτης στα ορυχεία. Πολύ σκύψιμο σε σκοτεινά μέρη. Η δουλειά του ξεναγού είναι καλύτερη”, λέει με απλότητα. Φτάνουμε σε μια πλαγιά με όρθιους σπαρμένους βράχους, κάτι σαν πέτρινο δάσος. “Οι βράχοι που μιλάνε”, λέει ο Ντέιβιντ. “Κάντε λίγο ησυχία και ακούστε”. Όντως ο αέρας που ξυρίζει το οροπέδιο προκαλεί ήχους διεισδύοντας στο πέτρινο δάσος. Δυστυχώς όμως διεισδύει και ανάμεσα στα μουσκεμένα από ιδρώτα ρούχα μας, και έτσι πάλι αρχίζουμε να περπατάμε προς τα πίσω.

Κατεβαίνουμε σε μια κοιλάδα, όπου κάνουμε στάση για φαγητό σε ένα χωριό. Ντυμένες με χοντρά μάλλινα, οι γυναίκες μας φέρνουν “τσατσακόμα”, ένα τοπικό ρόφημα με γέυση σαν μέντα, που κάνει καλό, εκτός των άλλων και στο κρύωμα.

Η κοιλάδα, γίνεται χαράδρα, "η χαράδρα της Κόλκα". Στις πλαγιές βλέπεις αναβαθμίδες και στις κορυφές γκρεμισμένους τοίχους. “Οχυρά των Σπανιόλων”, εξηγεί ο Ντέιβιντ. Δεν έχει μείνει τίποτα Ίνκα εδώ.

Το βράδυ θα μείνουμε σε ένα πολύ ζεστό και πολυτελή ξενώνα, στο χωριό Πιτσόγιο. Κάναμε μία βόλτα στην χαράδρα και μετά στο χωριό όπου είδαμε μόνο μερικές σκιές καθώς έδυε ο ήλιος. Καταλήξαμε τρώγοντας σούπες και κουβεντιάζοντας δίπλα στο τζάκι. Ο Ντέιβιντ μας πήρε όλους και μας πήγε κάτω από έναν κόνδορα και μας εξήγησε ότι την επόμενη θα πάμε προς αναζήτηση τους. Στο δωμάτιο, κυρωμένος και κουρασμένος, κάθισα στην καλυμμένη με τζάμι βεράντα παρατηρώντας τα άστρα. Η απομόνωση και η άγρια ομορφιά του βουνού με έκαναν να σκέφτομαι την Πατσαμάμα. Πόσο θα ήθελα να μου δώσει λίγο έξτρα δύναμη. Δεν είχα πρόβλημα να πιστέψω οτιδήποτε. Αρκεί να λάμβανα ένα σήμα. Ένα λεπτό μετά – τραγική ειρωνεία; – βλέπω ένα πολύ λαμπερό “αστέρι” να πέφτει διαγράφοντας διαγώνια τον ουρανό, ακριβώς μπροστά μου. Εκείνο το βράδι σχεδόν πίστεψα.

Αγαπητή Πατσαμάμα, θα μας τρελάνεις....


Κεντρική πλατεία:

Πειρασμός.

Τα ηφαίστεια και τα βικούνια (αμυδρά) τρέχουν στο βάθος.

Η πιο κοντινή απόσταση που φτάσαμε στα βικούνια.

Το δάσος που "μιλούσε".

Το βουνό Αμπάτο που βρέθηκε η μούμια.

Η εξήγηση του Ντέιβιντ για τα Ισπανικά οχυρά κτλ.

Αναβαθμίδες στην κοιλάδα της Κόλκα.

Η κοιλάδα που γίνεται χαράδρα:

Η πλατεία φάντασμα του Πιντσόγιο:

 

[interted]

Κάπου στις Άνδεις

“Κοιτάξτε αν έχει λευκό κολάρο γύρω από τον λαιμό”, μας λέει ο Ντέιβιντ.

Είχε λευκό κολάρο, άρα ήταν αρσενικός. Με απλωμένα τα φτερά διαμέτρου τριών μέτρων, έκανε μια στροφή από πάνω μας. Αρκετοί από το γκρουπ βγάλαν κραυγές θαυμασμού.

Λιγότεροι από 2.500 κόνδορες των Άνδεων έχουν μείνει σε όλο το Περού. Οι λόγοι περιλαμβάνουν αποψίλωση των δασών, τράφικινγκ, μόλυνση του φαγητού τους (π.χ. γυαλί που κόβει τα εντόσθιά τους) και το κυνήγι τους για φτερά ή κόκαλα. Οι κόνδορες είναι σημαντικοί για το οικοσύστημα καθώς τρώνε τα κουφάρια ζώων εμποδίζοντας την μετάδοση ασθενειών

“Οι Ίνκα πίστευαν ότι οι κόνδορες είναι αθάνατοι. Εκτός αν αφαιρέσεις τα φτερά του λαιμού τους”, λέει ο Ντέιβιντ.

Το σημείο παρατήρησης βρίσκεται στην κορυφή ενός φαραγγιού με βάθος που ξεπερνάει το χιλιόμετρο. Πιο μακριά φαίνεται να βαθαίνει ακόμα πιο πολύ. Ρωτάμε σχετικά τον Ντέιβιντ.

“Είναι δύσκολο να μετρήσεις το βάθος ενός φαραγγιού. Ειδικά σαν αυτό, που δεν είναι τόσο κατακόρυφο όσο, ας πούμε, το Γκραν Κάνιον. Αποστολές που έχουν προχωρήσει αρκετά βαθιά έχουν αναφέρει μέγιστο βάθος 3.354 μέτρα. Το Γκραν Κάνιον, για να συγκρίνετε, είναι 1,737 μέτρα.”

Εδώ είναι Λατινική Αμερική σκέφτομαι. Όλα είναι πιο άγρια. Εν το μεταξύ, από ένα φορτηγό ξεφορτώνουν δίπλα μας ποδήλατα.

“Από εδώ και πέρα θα πάμε με ποδήλατα. Μαλακά στην ανηφόρα.”

Μαλακά;

Έκανα μια φορά πεντάλ. Αυτό ήταν. Το οξυγόνο όλου του κόσμου τελείωσε μονομιάς. Πάω να κάνω και δεύτερο... Αδύνατον. Λέω, δεν μπορεί, για να μας τα δώσανε θα γίνεται... Ποδηλατώ για λίγο, αγνοώντας την έλλειψη οξυγόνου. Κάνω μερικά μέτρα. Σταματάω προβληματισμένος. Το μυστικό μάλλον είναι στην ταχύτητα. Μαλακά...

Μας πήρε κανένα τέταρτο να ανεβούμε όλοι την πρώτη ανηφόρα.

“Συγχαρητήρια”, λέει ο Ντέιβιντ. “Τώρα αξίζετε το κατέβασμα μέχρι τον πάτο του φαραγγιού. Τέρμα η ανηφόρα.”

Έτσι και έγινε. Το κατέβασμα ήταν άκρως απολαυστικό. Κοντρίτσες με τους Ολλανδούς, προσπεράσματα σε αργά αμάξια. Παράλληλα με τους κόνδορες. Για πότε φτάσαμε στο χωριό στη βάση του φαραγγιού, δεν το καταλάβαμε.

“Αυτό ήταν;”, λέω λίγο στενοχωρημένος. Αισθάνθηκα ελαφρώς εξαπατημένος.

Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε, αφού είχαμε να κάνουμε ακόμα μια κονδορο-παρατήρηση, φαγητό, να δούμε έναν αρχαίο πέτρινο οικισμό και τελική στάση σε θερμές πηγές. Μερικές βάθρες δίπλα από ένα ποταμό. Τίποτα φοβερό. Τελικά φτάσαμε πίσω στην Αρεκίπα πριν καν νυχτώσει. Ήταν τουλάχιστον ευκαιρία να δω το μοναστήρι της Σάντα Καταλίνα.

Το μοναστήρι της Αγίας Κατερίνας, όπως θα λέγαμε εμείς, είναι μια μικρή πόλη από μόνο του. Μια κυρία προσφέρθηκε να με ξεναγήσει. “200 μοναχές και 300 υπηρέτες”, λέει, “στις εποχές της ακμής. Σήμερα έχουν μείνει λιγότερες από δέκα.”. Η διαφορά μεταξύ των κελιών των υπηρετών, των μοναχών, και της ηγουμένης ήταν αισθητή. Οι μοναχές ήταν από πλούσιες οικογένειες, που θεωρούσαν καθήκον τους να προσφέρουν τις κόρες τους μαζί με μια γενναιόδωρη δωρεά. Βέβαια κανένας δεν ρωτούσε τις κόρες. “Δεν έλειπαν τα σκάνδαλα στο μοναστήρι. Βρέθηκαν κάποτε σκελετοί μωρών κτισμένοι στον τοίχο. Νόθα.”

Κάτω από την κουζίνα, είδαμε ένα κτισμένο κλουβί με ινδικά χοιρίδια, “κούι”, να μασουλάνε λαχανικά. “Αυτά προορίζονται για ειδικές περιστάσεις. Γιορτές κτλ. Οι κάτοικοι τις Αρεκίπα μπορεί να σφάξουν ένα κούι, για παράδειγμα, για τα γενέθλιά τους.”

Μια αίθουσα είναι γκαλερί, με καλαίσθητους πίνακες αποικιακής τέχνης, της λεγόμενης σχολής του Κούσκο.

Βγαίνοντας στις αυλές, η ξεναγός μου είναι περήφανη για την αρχιτεκτονική και τα πολύχρωμα δρομάκια. “Σαν να βρίσκεσαι στην Ισπανία”, λέει, και δεν σταματάει να μου προτείνει να με φωτογραφίσει δίπλα στα στενά και τα σιντριβάνια. Το πιο ωραίο θέαμα πάντως είναι από μια ταράτσα, όπου φαίνεται πανοραμικά η Αρεκίπα και στο βάθος τα ηφαίστεια. Η Αρεκίπα, η λευκή πόλη, χτισμένη από λευκή ηφαιστειακή πέτρα.

Χτυπάνε καμπάνες και είναι ώρα για κλείσιμο. Βγαίνω και σταματάω ένα ταξί για το αεροδρόμιο.

Έκθεμα Νο 1: Ταξιτζής.

Μικροσκοπικός, όπως και το ταξί του. Ένα άσπρο αλπάκα ριγμένο πάνω του και αυτός βυθισμένος στο κάθισμα. Φάτσα Ίνκα, δηλαδή με προφίλ σαν εκείνο τον βράχο που είδαμε στο Ογιάντα. Ψιλή περίεργη φωνή, μηδέν Αγγλικά αλλά φιλότιμος στην επικοινωνία. Στο ράδιο έπαιζε Ράδιο Καριμπένια, με κοπέλες να προλογίζουν, που από την φωνή καταλάβαινες που εντοπίζονταν τα υπόλοιπα προσόντα. Και να παίζουν τσίτσες που αν ήταν λίγο πιο χαρούμενες απλά ανεβαίνεις στην οροφή του αμαξιού και χοροπηδάς. Τέτοιο ήταν το κλίμα, που έβλεπες τα αμάξια που διασταυρώνονται μπροστά σου σε όλες τις πιθανές γωνίες και τις κόρνες σαν ένα μεγάλο παιδικό πάρτι. Και ο τύπος στην βαθύτερη δυνατή νιρβάνα και ικανοποίηση για την ζωή του. “Περουβιαναράς”.

Κι όμως, μετά από 50 λεπτά ψυχαγωγική οδήγηση (που πληρώθηκε στο αζημίωτο, 15 σόλες), φτάσαμε στο αεροδρόμιο.


Τα δωμάτιά μας στο Πιτσόγιο:

Αρχικά εντοπίζουμε 3 κονδοράκια να κάθονται σε ένα βράχο.

Ο μπαμπάς ( ; ) μας κάνει την τιμή να πετάξει από πάνω μας:

Κατεβαίνοντας το φαράγγι με τα ποδήλατα και "κόντρες":

Στην δεύτερη παρατήρηση πληθαίνουν οι κόνδορες:

Σταματώντας σε ένα παλιό οικισμό.

Στις αυλές του μοναστηριού της Σάντα Καταλίνα.

Η θέα της λευκής πόλης.

Το κωνικό Μίστι και τα άλλα ηφαίστεια:

Μπάι, μπάι, Αρεκίπα.