Ισπανία Το Ισπανικό ντέρμπι! Madrid - Barcelona! Guest star Toledo & Girona!

[giannismits]

Αψογη η περιγραφη σου & οι φωτογραφιες σου, παρεπιπτοντως με €9 η €10 εχεις 10 διαδρομες στην Βαρκελωνη, με το λεωφορειο η το μετρο (για το 2ο δεν βαζω το χερι μου στην φωτια). Κατι παρομοιο με το [Nationale] Strippenkaart που ειχε μεχρι το 2011 στην Ολλανδια. Μια ζωνη σφραγιζεις για διαδρομη αναλογα της αποστασης/διαρκειας. Πχ εμεις απο το Castelldefels σια το κεντρο της Βαρκελωνης 1 σφραγιδα/1 ζωνη.

Και τα 22€ ή 19€ από το official site για την 3ημερη κάρτα απεριορίστων διαδρομών για όλα τα μέση της Βαρκελώνης δεν μου φάνηκαν πολλά. Η πόλη είναι μεγάλη και ήξερα πως θα κάνουμε περισσότερες διαδρομές δέκα, γι' αυτό και δεν πήραμε το καρνέ με τα 10 εισιτήρια. Η κάρτα HOLA BCN έβγαλε σίγουρα τα λεφτά της.

 

[giannismits]

Μια βόλτα στα Μουσεία Prado & Reina Sofia

Πολλοί λένε πως τα μουσεία της πόλης, είναι ο σημαντικότερος λόγος για να επισκεφτεί κανείς τη Μαδρίτη. Δεν θα ενστερνιστώ αυτή την άποψη γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η αληθινή μαγεία κάθε μέρους είναι ο παλμός και η πραγματική ζωή, που βρίσκεται έξω! Στις γειτονιές, στις αγορές, στις πλατείες. Όμως τα Μουσεία της Μαδρίτης και ειδικά το Prado και το Reina Sofia μπορούν να συγκινήσουν και να εντυπωσιάσουν και ανθρώπους που δεν ακούν για πινακοθήκες και έρχονται σε οργασμό! Εμάς δηλαδή.

Να πω την αλήθεια μου, πως αν δεν είχαν δωρεάν είσοδο μετά το απόγευμα δεν ξέρω αν θα προγραμμάτιζα επίσκεψη και στα δύο . Όχι ότι 15€ για το ένα μουσείο σαν το Prado ή 10€ για το Reina Sofia είναι μεγάλο ποσό. Όμως εξοικονομήσαμε αυτά τα 25€ και είχαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα σ’ αυτούς τους ναούς της τέχνης εντελώς δωρεάν. Για μένα δεν χάνεται μια τέτοια ευκαιρία. Η δωρεάν είσοδο στα συγκεκριμένα μουσεία είναι 2 ώρες πριν το κλείσιμο. Αν υπολογίσεις και την αναμονή μέχρι να μπεις μέσα τότε ο καθαρός χρόνος που έχεις στη διάθεση σου είναι 1 με 1:30 ώρα. Αρκετή για εμάς αλλά σίγουρα λίγη για τους μουσείο-μανιακούς! Βέβαια αν κάποιος θέλει να δει λεπτομερώς τα μουσεία αλλά να μη πληρώσει είσοδο, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το ίδιο μουσείο δύο διαφορετικές μέρες! Το σίγουρο είναι πως δεν γίνεται να δεις δωρεάν και τα δύο μουσεία την ίδια μέρα αφού οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι σχεδόν ίδιες.

Museo Nacional del Prado
Η ελεύθερη είσοδος στο μουσείο είναι τις καθημερινές 6 μ.μ. – 8 μ.μ. και τις Κυριακές και αργίες 5 μμ – 7 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες για ωράρια και τιμές στο official site
https://www.museodelprado.es/en/visit-the-museum

Στο λιβάδι (Prado), ήμασταν στις 18:20. Αν και περίμενα ότι θα έχει ουρά λόγω της δωρεάν εισόδου, αυτό που είδα δεν μπορώ να πω πως με ενθάρρυνε! Η είσοδος δεν ήταν από την κεντρική είσοδο αλλά από την βόρεια πρόσοψη. Η ουρά ήταν πάρα πολύ μεγάλη και μάλιστα έκανε στροφή και ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα και έφτανε μέχρι την κεντρική είσοδο. Βλέποντας το ο Rose ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένουμε στην ουρά και πως πρέπει να ξεχάσουμε την ιδέα να μπούμε στο μουσείο.

Όλοι αυτοί δεν είναι περαστικοί, αλλά η ουρά που περιμένει να μπει μέσα στο Prado!

Η κεντρική είσοδος του Prado

Δεν έφερα αντίρρηση στο να μη σταθούμε στην ουρά μαζί με το μπούγιο, αλλά σκέφτηκα να την αράξουμε στο πάρκο του μουσείου ώστε να έχουμε οπτική για το πόσο γρήγορα προχωράει, κι αν προλαβαίνουμε να μπούμε έστω οριακά. Στη βόρεια πλευρά του μουσείου, το άγαλμα του ισπανού ρομαντικού ζωγράφου Goya.

Δίπλα από το Prado είναι η εκκλησία San Jeronimo el Real, η οποία δένει πολύ ωραία με τον όμορφο προσεγμένο χώρο πρασίνου που περιβάλει το μουσείο.

Αράξαμε κι εμείς στο γρασίδι και ο Rose πήρε έναν μικρό ύπνο, αν κι εκείνη την ώρα έβγαλε αρκετή ψύχρα.
Εγώ χάζευα τον όμορφο περιβάλλοντα χώρο!

Λίγη ώρα μετά είδα πως όλοι είχαν μπει μέσα και δεν είχε έρθει έξτρα κόσμος. Η ώρα είχε πάει περίπου 7 ενώ στις 7:30 είναι η τελευταία είσοδος. Έτσι χωρίς αναμονή και ουρά, μπήκαμε κατευθείαν στο εσωτερικό του μουσείου, αφού πρώτα κόψαμε μηδενικό εισιτήριο. Είχαμε μια ώρα στη διάθεση μας και το μουσείο είναι τεράστιο, αλλά με ένα πλάνο για τις αίθουσες και τους πίνακες που μας ενδιαφέρουν, καταφέραμε να δούμε πολλά σημαντικά αριστουργήματα του Prado. Με το που μπήκαμε μέσα, περάσαμε τον έλεγχο τύπου αεροδρομίου και αφήσαμε στο βεστιάριο τις τσάντες ώμου και τα μπουφάν μας. Στον κεντρικό διάδρομο χωρίς σκέψη έβγαλα φωτογραφία, και στη στιγμή ήρθε η υπάλληλος που ευγενικά μου είπε ότι απαγορεύεται. Lo siento senora!

Το φημισμένο Μουσείο Prado, απέκτησε τη διεθνή του αίγλη από τους 8.600 πίνακες που κατέχει, από τους οποίους εκτίθενται μόνο το ένα τρίτο κι έτσι τα εκθέματα εναλλάσσονται. Πρόκειται για το πλέον φημισμένο Μουσείο της Ισπανίας και για μια από τις σημαντικότερες Πινακοθήκες στον κόσμο. Στεγάζει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Ευρωπαϊκής τέχνης από τον 12ο έως και τον 19ο αιώνα, όμως ο πυρήνας του είναι η Βασιλική Συλλογή με πίνακες κυρίως του 16ου και 17ου αιώνα. Στο Prado οι τέσσερις μεγάλες συλλογές που ξεχωρίζουν είναι, των Ισπανών Μπελάθκεθ (Diego Velazquez) και Γκόγια (Francisco Goya), του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) και του Ολλανδού Μπος (Hieronymus Bosch). Δεν λείπουν βέβαια Ιταλοί, Ολλανδοί και οι Φλαμανδοί ζωγράφοι όπως Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, Καραβάτζιο και πολλοί άλλοι.

Έστω με έναν μικρό αγώνα δρόμου ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, το Μουσείο με εξέπληξε και με εντυπωσίασε. Έβλεπα με δέος κάθε πίνακα, κάθε αριστούργημα και οι εναλλαγές ανάμεσα στις αίθουσες και τα εκθέματα, με ταξίδεψαν στο χρόνο με συνεπιβάτες όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες. Θαυμάσαμε πάρα πολλούς πίνακες και μπορώ να πω πως σχεδόν όσους είχα στη λίστα μου, είχα την τιμή να τους δω από κοντά. Στο Λούβρο θυμάμαι η περιήγηση στις αίθουσες ήταν σχεδόν αγγαρεία. Στο Prado η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο ιδιαίτερη και η εμπειρία πολύ πιο ξεχωριστή.

Από τα πρώτα εκθέματα που είδαμε ήταν αυτός ο τρομακτικός πίνακας που όμως με έκανε να σταθώ μπροστά του με προσήλωση! ''Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του'', του Ρούμπενς χρονολογίας 1636.

Τον ίδιο τίτλο, συναντήσαμε αργότερα και σε έναν πίνακα του Goya. ''Saturno devorando a su hijo'' (Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του), 1819-1823, ίσως το πιο διάσημο έργο από την συλλογή των 14 μαύρων έργων ζωγραφικής του Φρανσίσκο Γκόγια, που προφανώς το εμπνεύστηκε από το έργο ζωγραφικής του Rubens. Το έργο του Γκόγια, θα έλεγα πως είναι περισσότερο τρομακτικό γιατί απεικονίζει τον τιτάνα Κρόνο σαν κανίβαλο! Το εντυπωσιακό με τους 14 μαύρους πίνακες του Goya είναι πως αρχικά ήταν ζωγραφισμένοι με τοιχογραφίες στους τοίχους του σπιτιού του, και δεκαετίες αργότερα ξεκίνησε η αργή διαδικασία μεταφοράς των τοιχογραφιών σε καμβά.

''Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων τρίπτυχο'' (1490 – 1500), του Hieronymus Bosch. Η τρίτη ημέρα της δημιουργίας του κόσμου! Μια πολύπλοκη και αινιγματική δημιουργία.

Ακόμα ένα έργο του Goya από την συλλογή των μαύρων πινάκων. ''Mujeres riendo'', Γυναίκες γελάνε, 1819-1823. Εγώ θα έλεγα πως γελάνε σατανικά ή υπάρχει μια παράνοια! Τρομακτικός πίνακας!

Ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της Δυτικής τέχνης, είναι οι ''Las Meninas'' (Οι Δεσποινίδες των Τιμών) του Ντιέγο Βελάθκεθ του 1656! Είναι ένα από τα περισσότερο αναλυμένα έργα στη Δυτική ζωγραφική, εξαιτίας της πολύπλοκης και αινιγματικής σύνθεσης του έργου που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση!

Ο πίνακας δείχνει ένα μεγάλο δωμάτιο στο Βασιλικό Αλκαζάρ της Μαδρίτης κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Φιλίππου Δ΄ της Ισπανίας, και παρουσιάζει διάφορες φιγούρες, οι περισσότερες αναγνωριζόμενες στην Ισπανική αυλή, απεικονισμένες σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές, σε μια συγκεκριμένη κίνηση ως στιγμιότυπο. Κάποιοι κοιτάζουν εκτός του καμβά προς τον θεατή, ενώ άλλοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η νεαρή ινφάντα Μαργαρίτα Τερέζα είναι περικυκλωμένη από δύο δεσποινίδες επί των τιμών (εκ των οποίων η μια της προσφέρει ρόφημα και η δεύτερη υποκλίνεται), συνοδούς, σωματοφύλακα, δυο νάνους και ένα σκύλο. Λίγο πίσω τους ο Βελάσκεθ απεικονίζει τον εαυτό του να εργάζεται σε ένα μεγάλο καμβά. Ο Βελάσκεθ κοιτάζει προς τα έξω, εκτός του εικονιζόμενου χώρου, εκεί που θα στεκόταν ο θεατής του πίνακα. Στο φόντο υπάρχει ένας καθρέπτης που αντανακλά το άνω μέρος των σωμάτων του βασιλιά και της βασίλισσας. Φαίνονται να βρίσκονται εκτός του εικονιζομένου χώρου σε μια θέση παρόμοια με του θεατή, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν πιθανολογήσει ότι η εικόνας τους είναι αντανάκλαση του πίνακα στον οποίο εργάζεται ο Βελάσκεθ.

Ένα από τα σπουδαιότερα γυμνά της ισπανικής τέχνης, είναι η ''La maja desnuda'' (Η Γυμνή Μάχα), χρονολογίας 1800 του Φρανθίσκο Γκόγια. Γι’ αυτό το έργο ο Γκόγια κλήθηκε σε απολογία από την Ιερά Εξέταση όμως τελικά γλίτωσε την τιμωρία γιατί είχε μέσο! Το έργο απεικονίζει την πρώτη ολόγυμνη γυναίκα στην ιστορία της δυτικής τέχνης που δεν είναι μυθολογικό πρόσωπο. Το μοντέλο του πίνακα παραμένει άγνωστο μέχρι σήμερα, με ένα από τα δημοφιλέστερα σενάρια να υποστηρίζει ότι πρόκειται για την εκκεντρική Δούκισσα της Άλμπα, την οποία είχε ζωγραφίσει επανειλημμένως ο Γκόγια, ενώ σύμφωνα με άλλους ήταν και μυστική ερωμένη του!

Από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του El Greco.
''El caballero de la mano en el pecho'' (Ο ευγενής με το χέρι στο στήθος του), χρονολογίας 1580!

Το τελευταίο έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ήταν το ''Adoracion de los pastores'' (Η Προσκύνηση των Ποιμένων) του 1612-1614, που δούλευε πάνω σε αυτό μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Αυτός ο πίνακας ήταν ζωγραφισμένος για την κρύπτη της εκκλησίας του Santo Domingo του Τολέδο.

Από τους αγαπημένους μου πίνακες, η ''Artemisia'' του Rembrandt, του 1634!

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα αριστουργήματα που είδα και με εντυπωσίασαν. Δεν πίστευα πως θα ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ με την πινακοθήκη του Πράδο και έφυγα πολύ γεμάτος από το μουσείο κι ας ήμουν εκεί μόνο 1 ώρα. Ήταν αρκετή όμως για να απολαύσω και να αφοσιωθώ, έστω σε έναν μικρό αλλά σημαντικό αριθμό σπουδαίων έργων τέχνης.

Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia
Στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofia, πήγαμε την επόμενη ημέρα από την επίσκεψή μας στο Prado. Πρώτα όμως πάμε μια βόλτα στον μεγαλύτερο Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Μαδρίτη, τον Madrid-Puerta de Atocha. Ερχόμενοι από το Τολέδο, δεν υπήρχε περίπτωση να μη δούμε ένα διάσημο και αξιόλογο αξιοθέατο που έχει ο σταθμός. Την όαση που έχουν δημιουργήσει οι Ισπανοί μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ατότσα. Με το που τον είδαμε εκπλαγήκαμε γιατί είναι πραγματικά περίεργο να βλέπεις έναν καταπληκτικό τροπικό κήπο μέσα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό.

Το 1992, το αρχικό κτίριο τέθηκε εκτός υπηρεσίας ως τερματικός, με σκοπό να μετατραπεί σε μια νέα πτέρυγα με καταστήματα και καφέ. Η δομή του σταθμού από μέταλλο και γυαλί που κάλυπτε τις πλατφόρμες το έκανε εύκολο ώστε να χρησιμοποιήσει ως ένα θερμοκήπιο με λίμνες. Έτσι το πρώην κτίριο Atocha, μετατράπηκε σε έναν τεράστιο τροπικό βοτανικό κήπο σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τον σταθμό όταν ξανάνοιξε για να στεγάσει τα τραίνο υψηλής ταχύτητας της AVE. Ο κήπος είναι γεμάτος με περίπου 7.000 φυτά από 260 τροπικά είδη από Αμερική, Ασία και Αυστραλία. Οι φοίνικες είναι τόσο ψηλοί, που φθάνουν σχεδόν τη στέγη του κτιρίου ενώ οι μικρές λίμνες είναι γεμάτες με ψάρια του γλυκού νερού και με αμέτρητα χελωνάκια, την ατραξιόν του κήπου! Παρατηρούσα τα χελωνάκια τα οποία είναι τόσο ακίνητα που νόμιζα πως είναι ψεύτικα!

Έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Atocha

Μετά από αυτή την ωραία ανάσα δροσιάς, ήμασταν έτοιμοι για την Γκερνίκα! Απέναντι από τον σταθμό της Atocha, βρίσκεται το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, ή απλά Reina Sofia που στεγάζεται στο κτήριο του πρώην Γενικού Νοσοκομείου της Μαδρίτης. Η περιοχή είναι σχετικά φτωχική όμως εξαιτίας του διάσημου μουσείου έχει αποκτήσει φήμη και έχει γίνει ένα δημοφιλές σημείο στη Μαδρίτη.

Η επίσκεψή μας στο Reina Sofia είχε καθαρά ως στόχο την Guernica του Πάμπλο Πικάσο. Και το να δεις αυτό το έργο με δωρεάν είσοδο είναι μεγάλη υπόθεση. Το κανονικό εισιτήριο κοστίζει 10€ ενώ η on line αγορά είναι 8€. Οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι τις καθημερινές (εκτός Τρίτης που είναι κλειστό), από τις 19:00 μέχρι της 21:00. Εμείς ήμασταν εκεί γύρω στις 19:20 και η ουρά που περίμενε ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια και μάλιστα προχωρούσε πολύ γρήγορα. http://www.museoreinasofia.es/en/visit/opening-hours-and-ticket-prices

Στο μουσείο Reina Sofia, στεγάζεται η συλλογή ισπανικής τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, όπου κυριαρχεί η μοντέρνα ζωγραφική με τον Πάμπλο Πικάσο , τον Χουάν Μιρό, και τον Σαλβαδόρ Νταλί να έχουν την τιμητική τους. Όμως η πρόκληση της Γκερνίκα του Πικάσο είναι μεγάλη. Έτσι μετά τον έλεγχο αεροδρομίου στην είσοδο του μουσείου, χωρίς καθυστερήσεις ψάξαμε την αίθουσα 206! Σε ένα δωμάτιο ξεχωριστό, εκτίθεται ο τεραστίων διαστάσεων πίνακας με οκτώ μέτρα μήκος και τέσσερα μέτρα πλάτος της Guernica του Pablo Picasso. Μπροστά του ένας σχετικά μικρός αριθμός επισκεπτών να τον θαυμάζει. Στήθηκα κι εγώ σιωπηλά στην πρώτη σειρά, και για αρκετά λεπτά παρατηρούσα με δέος το διασημότερο έργο του σπουδαίου ζωγράφου. Με μαγνήτισε, η σκληρότητα του, η δύναμή του, η αλήθεια του!

Ο τεράστιος καμβάς, περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά. Το έργο ξεκίνησε 1η Μαΐου και το ολοκλήρωσε στις 3 Ιουνίου του 1937. Ο πίνακας είναι βαθιά συμβολικός, και προκάλεσε θύελλα αναλύσεων οι οποίες εν τέλει ενόχλησαν τον καλλιτέχνη.

Το έργο είναι συγκλονιστικό αλλά για να τον κατανοήσεις προφανώς και πρέπει να γνωρίζεις την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω του και φυσικά να σου αρέσει η μοντέρνα ζωγραφική. Εγώ πάντως σκέφτομαι να τον εκτυπώσω σε καμβά για το σπίτι!

Εικόνα από το ίντερνετ. Στη δική μας περίπτωση είχε πολύ λιγότερο κόσμο

Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πίνακας, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αρνητικές. Ο Βάσκος τοιχογράφος Χοσέ Μαρία Ουτσενάι δήλωσε: ''Για έργο τέχνης είναι ένα από τα φτωχότερα της παγκόσμιας παραγωγής. Πρόκειται για πορνογραφία 7x3''. Γερμανικό έντυπο έγραψε ότι πρόκειται για ''σύμφυρμα από ανθρώπινα μέλη που θα μπορούσε να είχε ζωγραφίσει τετράχρονος''. Σταδιακά το γενικό αίσθημα άρχισε να μεταστρέφεται και το έργο περιόδευε για να ενισχύσει τον αγώνα των Δημοκρατικών. Η περιοδεία σταμάτησε όταν ο Φράνκο κατέλαβε την εξουσία το 1939 και, με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ, για να αποφευχθεί η καταστροφή του. Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα ''Γκερνίκα'' στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απάντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!

Η Γκερνίκα έμεινε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Cason del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο, προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι και οπλισμένους φρουρούς, για το φόβο βανδαλισμού. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Αποστολή εξετελέσθη. Είδα την Guernica, ένα πραγματικό έργο τέχνης που θα το θυμάμαι για πάντα! Κάναμε όμως και μια μικρή περιήγηση στο μουσείο και είδαμε μερικά ακόμα σημαντικά έργα, όπως η ''Mujer en azul'' (Γυναίκα με τα Μπλε) στην αίθουσα 201, του Pablo Picasso που ζωγράφισε στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια μίας από τις σύντομες επισκέψεις του στην πόλη ανάμεσα στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η επιβλητική γυναίκα με την αινιγματική μάτια που απεικονίζεται, είναι μια ανώνυμη Παριζιάνα πόρνη πολυτελείας.

Είδαμε και αρκετούς πίνακες του Νταλί, αλλά αυτός που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ''Ο μεγάλος αυνανιστής'' (Visage du Grand Masturbateur), χρονολογίας 1929 που βρίσκεται στην αίθουσα 205. Θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του Καταλανού σουρεαλιστή και είναι από τα πιο γνωστά του έργα. H αποκάλυψη της σεξουαλικότητας, διαστροφές φόνοι και φοβίες του ζωγράφου. Όχι ότι τα κατάλαβα όλα αυτά. Ο δε Rose δήλωσε πως δεν βλέπει κανέναν μαλάκα στο κάδρο! Τι πεζός!

Μετά από αυτά είπαμε να βγούμε μια βόλτα στην εσωτερική αυλή του Μουσείου

Από το ασανσέρ του μουσείου

Για τους πιο μυημένους υπάρχει και το Μουσείο Thyssen-Bornemisza που στεγάζει μια σημαντική συλλογή, η οποία έχει επίκεντρο τη ζωγραφική από τον 13ο μέχρι τον 20ο αιώνα, με έργα του βαν Γκογκ, του Ντεγκά, του Ρενουάρ και πολλών άλλων. Αυτά τα ολίγα από τα δύο σημαντικότερα μουσεία της Μαδρίτης. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που αποτύπωσα πολύ καλά μέσα μου έργα τέχνης. Που τα μελέτησα και τα αφουγκράστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που η επίσκεψη σε ένα μουσείο δεν ήταν αγγαρέια αλλά μια αληθινή μοναδική εμπειρία.

Η συνέχεια έχει κι άλλη Μαδρίτη!

 

[giannismits]

Μαδρίτη: La Latina & Lavapies

Αγαπημένη μου γειτονιά στη Μαδρίτη είναι η La Latina που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο, μόλις 5 λεπτά από την Plaza Mayor. Η Latina είναι η πιο παλιά και η πιο χαρισματική γειτονιά της Μαδρίτης με μια ισχυρή ταυτότητα, η οποία ήταν το αληθινό κέντρο ζωής στην πόλη. Η La Latina είναι από τις πιο ζωντανές περιοχές, δημοφιλής στους μαδριλένους με έντονη νυχτερινή ζωή χάρη στα αμέτρητα μπαρ, tapas bar και flamenco, όμως εμείς την σεργιανίσαμε το πρωί, και την είδαμε απόλυτα ήσυχη και σχεδόν έρημη. Η αυθεντική αυτή συνοικία είναι απολαυστική με τα μεσαιωνικά στενά δρομάκια της τα οποία είναι γύρω από τις πλατείες La Cebada και La Paja. Βέβαια παρά την αξιοσημείωτη επιβίωση κάποιων μεσαιωνικών κτιρίων, όπως τα χαρακτηριστικά δυώροφα σπίτια Casas a la malicia, η κατασκευή της γειτονιάς είναι ως επί το πλείστον του 19ου αιώνα.

Κι ενώ θέλαμε να αρχίσουμε από την αγορά Mercado de la Cebada, την βρήκαμε σχεδόν παρατημένη και κλειστή! Δεν είχα πληροφορίες για το τι συμβαίνει με την αγορά αλλά κάπου πήρε το μάτι μου ότι ενώ έχει προγραμματιστεί η πλήρης ανακαίνιση της αγοράς, έχει καθυστερησεί λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει το Δημαρχείο. Από την άλλη μάλλον ήταν κλειστή λόγω Μ. Πέμπτης. Επίσης δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το υπαίθρια παζάρι El Rastro αφού λειτουργεί μόνο της Κυριακές. Δεν πειράζει όμως. Η βόλτα μας στη La Latina μας γέμισε ηρεμία και μας απέδειξε ότι η Μαδρίτη, ναι είναι μια ενδιαφέρουσα όμορφη πόλη που αξίζει την προσοχή μας!

Από την οδό Carrera de San Francisco, στο βάθος η Βασιλική de San Francisco del Grande,
από τους πιο εντυπωσιακούς ναούς της πόλης.

Plaza de los Carros

Iglesia de San Andres Apostol - Plaza de los Carros

Πίσω από την εκκλησία Αγίου Ανδρέα (Iglesia de San Andres Apostol) είναι η Plaza de la Paja. Καθημερινή Μεγάλης Εβδομάδας, οι ρυθμοί ήταν νωχελικοί. Σαν να κοιμόταν η πόλη κι ας ήταν 11 το πρωί!
Την ησυχία έσπαγε ο ήχος από τις καμπάνες που χτυπούσαν πένθιμα.

Κατηφορικά της πλατείας βγήκαμε στην Calle de Segovia, τη λεωφόρο που είχαμε συναντήσει
την προηγούμενη μέρα κάτω από τη μεγάλη οδογέφυρα Σεγκόβια (Viaducto de Segovia).

Τυχαία ανάμεσα σε σπίτια, βρήκαμε τον κήπο El Jardin del Principe de Anglona.
Δεν ξέρω καν αν τον γνωρίζουν οι κάτοικοι της πόλης. Ρίξαμε μια ματιά και συνεχίσαμε.

Calle del Principe Anglona

Εκκλησία Σαν Πέδρο ελ Βιέχο / Iglesia San Pedro el Viejo

Η καρδιά και η ψυχή της La Latina, χτυπάει στην οδό Calle Cava Baja, που είναι γεμάτη με πλήθος από εστιατόρια και νυχτερινά μαγαζιά. Ένας υπέροχος γραφικός στενός δρόμος, με όμορφα κτίρια με τα μπαλκονάκια τους, με τα διακοσμητικά πλακάκια στις προσόψεις πολλών μπαρ και έναν αέρα αληθινής αυθεντικής Μαδρίτης. Τι κι αν εκείνο το πρωινό την είδαμε έρημη χωρίς τα πλήθη των κατοίκων και των τουριστών που την κατακλύζουν κυρίως τα Σαβ/κα. Η όψη της ηρεμίας ταίριαζε απόλυτα με αυτόν τον πανέμορφο δρόμο που καθώς βραδιάζει μεταμορφώνεται σε κάτι ζωντανό και πολύβουο.

Calle Cava Baja και Calle del Almendro

Στο τέλος της Calle Cava Baja είναι η Plaza de Puerta Cerrada. Στην πλατεία αυτή βρεθήκαμε την προηγούμενη ημέρα, όμως επειδή ανήκει στη συνοικία της La Latina, την έβαλα σ’ αυτό το κεφάλαιο. Επομένως η διαδρομή αυτή που κάναμε στο κέντρο της Λατίνα, μπορεί να γίνει αντίστροφα και να ξεκινήσει από την Plaza de Puerta Cerrada.

Το κομμάτι αυτό θεωρείται η παλαιότερη πλατεία της Μαδρίτης που πήρε το όνομά της από την αρχαία πύλη που κτίστηκε στο σημείο αυτό τον 12ο αιώνα. Ένα αξιόλογο μέρος με τοιχογραφίες στα κτίρια, και με έναν μεγάλο Σταυρό που υψώνεται στο κέντρο της πλατείας. Σε ένα από τα κτίρια της πλατείας, την προσοχή μας τράβηξε μια φράση πάνω σε μια τοιχογραφία. ''Fui sobre agua edificada, mis muros de fuego son'', που στο περίπου λέει ''Πήγα πάνω από το χτισμένο νερό, οι τοίχοι μου είναι φωτιές''. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για το παλιό σύνθημα της Μαδρίτης!

Κι από τη γραφική παλιά La Latina, στην εναλλακτική και πολυπολιτισμική συνοικία Lavapies! Με το που ανεβήκαμε στην Plaza de Lavapies από τον σταθμό του μετρό Lavapies η διαφορά στην ατμόσφαιρα ήταν εμφανέστατη. Κάποιοι αφρικανοί μας κοιτούσαν ''κάπως'', πακιστανοί και μαντιλοφορούσες στους δρόμους, μαγαζάκια μεταναστών, ισπανός ούτε για δείγμα και μια μιζέρια και φτώχια να πλανάται στον αέρα! Το περίεργο όμως ήταν πως εμένα μου άρεσε αυτή η διαφορετικότητα! Όταν δεν έχεις ταξιδέψει εκτός Ευρώπης, αυτές οι εικόνες φαντάζουν μακρινές και απόλυτα διαφορετικές με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Και επομένως είναι λογικό να σε γοητεύουν! Ή να σε ξενίζουν και να σε κάνουν να νοιώθεις άβολα. Εμείς προσαρμοστήκαμε γρήγορα και μπήκαμε στο κλίμα αυτής της ιδιαίτερης και τόσο διαφορετικής γειτονιάς της Μαδρίτης.

Έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 60% του πληθυσμού στην συνοικία Lavapies είναι ξένης προέλευσης και ότι υπάρχουν 82 διαφορετικές εθνικότητες. Οι περισσότεροι από την ινδική υποήπειρο καθώς και Κινέζοι, Άραβες και από τη Σενεγάλη. Προφανώς και δεν τη λες την πιο ασφαλής περιοχή της Μαδρίτης όμως έχει κάτι το μποέμικο, το εξωτικό, κάτι καλλιτεχνικό που φαίνεται στα πολλά εξαιρετικά γκράφιτι στην περιοχή.

Περπατήσαμε στην Calle de Lavapies, κι από τα πρώτα κιόλας λεπτά αισθανθήκαμε αυτόν τον εξωτικό αέρα. Όταν κυκλοφορείς με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και δεν βλέπεις άλλους τουρίστες, σίγουρα νοιώθεις μοναδικός. Ο δρόμος έχει αρκετά ταπεινά εστιατόρια και οι χαμογελαστοί ινδοί, πακιστανοί ή μπαγκλαντεσιανοί υπάλληλοι μας χαιρετούσαν και μας έκαναν ευγενικά νόημα να καθίσουμε για φαγητό. Πραγματικά μετάνιωσα που είχαμε ήδη φάει, γιατί ήθελα να καθίσουμε στα τραπεζάκια έξω στην πλακόστρωτη Calle de Lavapies. Η ατμόσφαιρα μου άρεσε και σίγουρα αυτά τα μαγαζάκια μου έβγαλαν κάτι το γνήσιο. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι και πολύ πιο φτηνά από την υπόλοιπη Μαδρίτη.

Αν και αρχιτεκτονικά η συνοικία είναι όπως και άλλες γειτονιές της Μαδρίτης με ομοιόμορφα κτίρια με παρόμοιο ύψος, παράθυρα, μπαλκόνια, και παστέλ χρώματα, η συνοικία Lavapies έχει την ιδιαιτερότητα να έχει ανηφόρες και κατηφόρες και φυσικά αυτό που την διαφοροποιεί από την υπόλοιπη Μαδρίτη είναι οι άνθρωποι και ο πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας. Η περιοχή είναι ένα χωνευτήρι πολιτισμών και παραδόσεων. Η λαϊκή κληρονομιά της Μαδρίτης ζει σε αρμονία με τα έθιμα και τις παραδόσεις που συνόδευσαν τους μετανάστες προερχόμενοι από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Lavapies. Περπατήσαμε τις οδούς Calle de Lavapies, Calle de San Carlos και Calle Ministriles, κάνοντας ένα μικρό τετράγωνο. Κάθε γωνιά είχε και κάτι να μας δείξει. Χρώματα, τοιχογραφίες, γκράφιτι, πλακίδια σε προσόψεις, γραφικότητα και μια ενέργεια που κατάφερε να εισχωρήσει μέσα μας σε ένα ασυνείδητο παιχνίδι των αισθήσεων!

Στη συνέχεια περπατήσαμε την Calle del Tribulete, από τους πιο κεντρικούς πλακόστρωτους δρόμους της Lavapies. Η πολυφυλετικότητα κι εδώ ήταν εμφανής, στα παραδοσιακά μαγαζιά και στους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν. Είχαμε ήδη εγκλιματιστεί με το περιβάλλον και απολαμβάναμε τη βόλτα μας, σε μια Μαδρίτη πολλή διαφορετική.

Το τελευταίο κομμάτι που είδαμε, ανηφορίζοντας την Calle del Meson de Paredes, ήταν η Plaza de Agustin Lara. Στην πλατεία πρωταγωνιστεί το ερείπιο του Escuelas Pias de San Fernando, ενός μεγάλου συγκροτήματος που περιλάμβανε Κολλέγιο, μοναστήρι και εκκλησία. Το σχολείο "Pías de San Fernando", στην περιοχή Lavapies, ήταν το πρώτο σχολείο Κληρικών (Escolapios) στη Μαδρίτη. Το κτίριο, αφιερωμένο στον προστάτη άγιο του τότε βασιλιά Φερδινάνδου VI, χτίστηκε το 1734 και καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1936. Το ερείπιο στεγάζει την βιβλιοθήκη του Ανοικτού Πανεπιστημίου ενώ στον 4ο όροφο είναι η βεράντα του Gau cafe. Πολύ ωραίο μέρος για καφέ και με πανοραμική θέα, όμως δεν πήγαμε γιατί πίεζε ο χρόνος αφού ήταν οι τελευταίες μας ώρες στη Μαδρίτη και είχαμε να δούμε αρκετά ακόμα. Εσείς όμως να πάτε!

Αν δεν περπατήσεις μία πόλη είναι αδύνατον να την γνωρίσεις σε βάθος. Προσπαθήσαμε μέσα σε λίγες μέρες, να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από τη Μαδρίτη και να αφουγκραστούμε πολλές διαφορετικές γειτονιές της. Μετά την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βόλτα στην πολύχρωμη και πολυπολιτισμική Lavapies, αλλάξαμε παραστάσεις και η αλλαγή ήταν εντυπωσιακή! Σειρά είχαν η λαμπερή αριστοκρατική συνοικία Salamanca και η επιχειρηματική Paseo de la Castellana!

 

[giannismits]

Μαδρίτη: Salamanca και Paseo de la Castellana!

Τα μεγάλα πάρκα των πόλεων, είναι το τελευταίο πράγμα που βάζω στις ταξιδιωτικές μου λίστες. Μου αρέσει να τα περπατάω, να αράζω, να απολαμβάνω το πράσινο τους, τις λίμνες τους, τα μνημεία τους και ότι άλλο έχουν να προσφέρουν, όμως ποτέ δεν ήταν διακαής πόθος οποιοδήποτε μεγάλο αστικό πάρκο. Το καταπράσινο Parque de El Retiro, το μεγαλύτερο πάρκο της Μαδρίτης και ένα από τα πιο ωραία σε όλη την Ευρώπη, ήταν σαφώς στο πρόγραμμα της τελευταίας μέρας. Με την όρεξη μείναμε! Βγήκαμε από τον σταθμό μετρό Retiro, και περάσαμε απέναντι στο πάρκο στην είσοδο από την λεωφόρο Calle de Alcalá. Η πόρτα όμως ήταν κλειστή, και μέσα στο πάρκο δεν κυκλοφορούσε κανένας. Σίγουρα το πάρκο είναι τεράστιο και έχει πολλές εισόδους αλλά το ότι δεν είδαμε έναν άνθρωπο μέσα, μας έκανε να πιστέψουμε πως το πάρκο γενικά είναι κλειστό ίσως λόγω εργασιών. Φυσικά το να είναι κλειστό ένα πάρκο 125 στρεμμάτων και μάλιστα στο κέντρο της πόλης φαντάζει παράλογο. Δεν το έψαξα όμως παραπάνω και χωρίς να λυπηθώ ιδιαίτερα αποχωρήσαμε. Όχι ότι δεν ήθελα να δω το εξαιρετικό πάρκο της Μαδρίτης με το υπέροχο μνημείο του Alfonso XII δίπλα στη μεγάλη λίμνη που κάνουν κωπηλασία ή το Palacio de Cristal. Η μια και μοναδική φωτογραφία που έβγαλα από τα κάγκελα είναι αυτή!

Η Ενορία του San Manuel και San Benito‎ ακριβώς δίπλα στον σταθμό μετρό και την αψίδα Puerta de Alcalá.

Περπατήσαμε μέχρι την μεγάλη πλατεία και κόμβο Plaza de Colón με το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου, και την γιγαντιαία ισπανική σημαία, την μεγαλύτερη στον κόσμο που κοσμεί την πλατεία από το 2001 και η οποία κρέμεται από ένα κοντάρι 50 μέτρων! Στην Plaza de Colón βρίσκεται και το Jardines del Descubrimiento, ένα πάρκο με διάφορα γλυπτά, καθώς και ένα μνημείο αφιερωμένο στην ανακάλυψη της Αμερικής. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μη προσέξουμε και τους δίδυμους ουρανοξύστες Torres de Colón, το 12ο ψηλότερο κτίριο στην ισπανική πρωτεύουσα.

Στη συνέχεια κάναμε μια μικρή βόλτα σε μια από τις πλουσιότερες και πιο ακριβές περιοχές στη Μαδρίτη αλλά και της Ευρώπης γενικότερα, στη συνοικία Salamanca . Με υψηλό κόστος διαβίωσης, από τις υψηλότερες τιμές ακίνητων στην πόλη και με τιμές γύρω στο 190% πιο ακριβές από τον εθνικό μέσο όρο. Η οδός Serrano θεωρείται ως ο τρίτος πιο ακριβός δρόμος στην Ισπανία. Ερχόμενοι από την φτωχική και εναλλακτική συνοικία της Lavapies, η αλλαγή ατμόσφαιρας στην αριστοκρατική Salamanca μας προσγείωσε απότομα! Χωρίς χάρτες και προγραμματισμό, θέλαμε απλά να περπατήσουμε την πιο ακριβή περιοχή της Μαδρίτης. Τέλεια καλοσυντηρημένα και στιλιζαρισμένα κτίρια, βιτρίνες απλησίαστες, οίκοι μόδας, και πλούσιος κόσμος με αέρα αυτοπεποίθησης. Η ελίτ της Μαδρίτης είναι εδώ! Για όποιον έχει δυνατό πορτοφόλι, να ξέρετε στη Salamanca βρίσκονται και 3 εστιατόρια με αστέρι Michelin. Περπατήσαμε την κύρια εμπορική οδό Calle Ortega y Gasset γνωστή ως το χρυσό μίλι της μόδας, την Calle Serrano, και την Calle Claudio Coello και την Callejón de Jorge Juan.

Η περιοχή εκτός από αριστοκρατική, μου άρεσε γιατί επικρατούσε μια πολύ ωραία τάξη και ηρεμία. Στην Calle de Goya, μπροστά από τον σταθμό μετρό Velázquez, συναντήσαμε την εντυπωσιακή εκκλησία Basílica de La Concepción de Nuestra Señora που θα πει Βασιλική της Παναγίας της σύλληψης!

Περπατήσαμε την Calle de Goya και μετά δεξιά την Calle de Narváez και βγήκαμε στη Plaza Salvador Dalí, γνωστή και ως Plaza de Felipe II, ένας χώρος αφιερωμένος στην τέχνη και τον Πολιτισμό. Υπάρχουν μέρη που έχουν μια διαφορετική γοητεία. Η πλατεία Νταλί είναι μία από εκείνες τις περιοχές που με την πρώτη ματιά δεν μπορεί να επιστήσει την προσοχή μας, όμως αφού εξετάζοντας τις λεπτομέρειες, μπορέσαμε να δούμε μια σειρά από στοιχεία που κάνουν την πλατεία αυτή μια ενδιαφέρουσα αξιοπρόσεκτη περιοχή.

Η μοναδικό αυτή πλατεία έχει σχεδιαστεί από τον Σαλβαδόρ Νταλί και ανακαινίστηκε από τον αρχιτέκτονα Francisco Mangadoτο το 2005. Η αναδιαμόρφωση αυτή πήρε και βραβείο πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής. Η πλατεία που περιβάλλεται από εξαιρετικά κτίρια, έχει ''νησίδες'' πυραμιδοειδούς σχήματος με δενδροφυτεύσεις και παγκάκια, ενώ κάτω στο δάπεδο έχει κάποιες ανάγλυφες πλάκες από χαλκό που απεικονίζουν απολιθώματα, αρχαιολογικά αντικείμενα και κείμενα με λογοτεχνικά αποσπάσματα.

Στο δυτικό άκρο της πλατείας βρίσκεται το γλυπτικό έργο του Σαλβαδόρ Νταλί με τίτλο ''Αφιέρωμα στον Ισαάκ Νεύτωνα'' που έχει χαραγμένη τη λέξη Gala, το όνομα της γυναίκας που μοιράστηκε τη ζωή του ο Νταλί . Πίσω από το γλυπτό είναι ο κλειστός αθλητικός χώρος Παλάθιο ντε Ντεπόρτες ντε λα Κομουνιδάδ ντε Μαδρίδ ( Palacio de Deportes de la Comunidad de Madrid) ή αλλιώς WiZink Center.

Η κούραση και η εξάντληση, έκαναν τον Rose να πλαγιάσει σε ένα παγκάκι. Του είπα πως εγώ θα συνεχίσω τη βόλτα μου εδώ τριγύρω και πως σε 10,20,60 λεπτά θα επιστρέψω! Το έχω ξαναπεί πως όταν κάποιες φορές στα ταξίδια είμαι μόνος μου, απολαμβάνω έντονα το αίσθημα της ελευθερίας που νιώθω. Δεν χρειάζεται πολύ. Λίγα μόνο λεπτά ελευθερίας, λίγη ώρα μόνος με τον εαυτό μου και είναι αρκετά για να αφουγκραστώ καλύτερα το μέρος στο οποίο βρίσκομαι. Δεν ξέρω αν χωρίς τον Rose, θα έκανα όλα αυτά τα ταξίδια που έχω κάνει, όμως πιστεύω πως οι έντονοι χαρακτήρες χρειάζονται κάποιες στιγμές ς μοναξιάς σε ένα ταξίδι . Για ηρεμία, για περισυλλογή για να παρατηρήσεις καλύτερα τα άψυχα ή έμψυχα πράγματα που βρίσκονται γύρω σου. Είδα μια Μαδρίτη με καλύτερη ματιά, μια πόλη υπέροχη μακριά από τα πλήθη των τουριστών. Περπάτησα την Calle de Narváez και από την Calle de Goya, πήρα το αστικό με κατεύθυνση το Las Ventas.

Calle de Narváez

Calle de Alcalá & Calle de Goya

Το αστικό, λίγες στάσεις μετά με κατέβασε στην στάση Ventas. Έφτασα εδώ για να δω έστω εξωτερικά, την εντυπωσιακή αρένα ταυρομαχιών Plaza de toros de Las Ventas, από τις ωραιότερες αρένες της χώρας . Το στάδιο χτίστηκε το 1931 αλλά είναι τόσο καλοδιατηρημένο που νομίζεις πως χτίστηκε χθες! Κι ενώ η απαγόρευση των ταυρομαχιών έχει ξεκινήσει σε αρκετές περιοχές της Ισπανίας, στη Μαδρίτη η παράδοση καλά κρατεί. Εκτός από ταυρομαχίες έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς και συναυλίες από παγκοσμίως διάσημους τραγουδιστές ακόμα και αγώνα τένις του Ραφαέλ Ναδάλ! Στην πλατεία βρίσκεται και το μνημείο Estatua a José Cubero "Yiyo" ως φόρο τιμής στον ισπανό ταυρομάχο Jose Cubero Sanchez, που πέθανε το 1985 σε ηλικία μόλις 21 ετών, όταν το κέρατο του ταύρου του χτύπησε ακαριαία την καρδιά του! Έξω από την αρένα είχε αρκετούς κινέζους τουρίστες, που κλασικά έβγαιναν φωτογραφίες με φόντο το στάδιο αλλά και το άγαλμα του Jose Cubero Sanchez, τουλάχιστον 100 φορές ο καθένας. Δεν χορταίνουν σέλφι αυτοί οι άνθρωποι πια!

Θα τελειώσω την ιστορία της Μαδρίτης με ένα τελευταίο κομμάτι της, την Paseo de la Castellana. Την οποία βέβαια δεν επισκεφτήκαμε αυτή την τελευταία ημέρα στη Μαδρίτη αλλά δεν έχει καμία σημασία. Όμως συνδυάζεται απόλυτα με την βόλτα στη Salamanca και την Plaza de Colón μιας και περνάνε πολλά λεωφορεία αλλά και σταθμοί μετρό βρίσκονται κατά μήκος της μεγάλης λεωφόρου, με κατεύθυνση το Santiago Bernabéu και τους ουρανοξύστες της Plaza de Castilla. Για την ιστορία, η μικρή αυτή βόλτα έγινε πρωί λίγο πριν φύγουμε για το Toledo. Πρώτη στάση, το γήπεδο της Real Madrid, Estadio Santiago Bernabéu.

Δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε κάποιο τουρ στο εσωτερικό του γηπέδου, αλλά εννοείται ήθελα να το δω έστω λίγο απ’ έξω το ναό της Ρεαλ! Καλό εξωτερικά αλλά δεν μου γέμισε πολύ το μάτι για γήπεδο 5 αστέρων. Αλλά θα μου πεις τι περίμενες! Το σίγουρο είναι πως για να απολαύσεις ένα τέτοιο γήπεδο θα πρέπει να δεις έναν αγώνα ή έστω να δεις το εντυπωσιακό εσωτερικό των 81.000 θέσεων! Δεν είχα στα σχέσια μας να επισκεφτούμε την μπουτίκ της Ρεαλ, εφόσον τις επόμενες μέρες μας περίμενε η Barcelona. Οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Βγάλαμε φωτογραφίες απ’ έξω και συνεχίσαμε.

Paseo de la Castellana


Επόμενος σταθμός Plaza de Castilla. Η Πλάθα Καστίγια οριοθετεί την βόρεια είσοδο της Ισπανικής πρωτεύουσας. Με το που βγήκαμε από το μετρό, μπροστά μας εμφανίστηκαν ένα από τα σύγχρονα σύμβολα της πόλης οι περίφημοι κεκλιμένοι πύργοι Torres KIO, και είναι από τους πιο περίεργους που έχουμε δει ποτέ. Eνώ έχω μια τρέλα με τους ουρανοξύστες και τα ψηλά κτίρια, δεν ενθουσιάστηκα όπως π.χ με την La Défense του Παρισιού. Η περιοχή γενικά μου φάνηκε άχαρη και αδιάφορη. Με λίγα λόγια, πας, βγάζεις φωτογραφίες και φεύγεις. Κάνα χιλιόμετρο πιο πάνω από τους κεκλιμένους πύργους Torres KIO στην Paseo de la Castellana, βρίσκονται οι 4 ψηλότεροι ουρανοξύστες της Ισπανίας που είναι στην 20αδα των ψηλότερων σε όλη των Ευρώπη. Οι τέσσερις ουρανοξύστες είναι οι Torre de Cristal, Torre Cepsa, Torre PwC, Torre Espacio και είναι γνωστοί ως "Cuatro Torres Business Area". Κατασκευάστηκαν το 2008 την εποχή των "galacticos", γι' αυτό έχουν τα προσωνύμια Φίγκο, Ρονάλντο, Ζιντάν και Μπέκαμ. Και για όσους δεν ξέρουν ο όρος Galácticos, αναφέρεται σε έναν επίλεκτο κατάλογο με superstars του ποδοσφαίρου. Γύρω από τους ουρανοξύστες, έχουν φτιαχτεί κάποια ωραία παρκάκια, όμως υπάρχουν και πιο αδιάφορα σημεία με απλές πολυκατοικίες. Η βόλτα ήταν σύντομη όμως πήραμε μια πλήρη εικόνα του οικονομικού, επιχειρηματικού και εμπορικού ιστού της Μαδρίτης.

Αυτή λοιπόν ήταν η Μαδρίτη με τα δικά μου μάτια. Όπως έχω ξαναπεί , ένα ταξίδι δεν είναι μόνο τα αξιοθέατα που βλέπουμε, αλλά τα συναισθήματα και οι στιγμές που γεννούνται. Ακόμα και τώρα λοιπόν που γράφω αυτήν την ιστορία για τη Μαδρίτη, δεν έχω τον ενθουσιασμό της συγγραφής που είχα όταν έγραφα για τους υπόλοιπους προορισμούς που έχω πάει. Και θα επαναλάβω πως κάθε ταξίδι έχει τις καλές και τις λιγότερο καλές του στιγμές. Ας πούμε πως η Μαδρίτη ήταν η λιγότερο καλή στιγμή από το συνολικό ταξίδι. Αν βγάλω και απομονώσω από το μυαλό μου κάποια γεγονότα που επηρέασαν, θα πω πως ναι η Μαδρίτη είναι μια πόλη που μπορεί να μη μας ενθουσίασε με την πρώτη, ωστόσο μου άρεσε και θα ήθελα να την ξαναδώ στο μέλλον και να την αξιολογήσω υπό άλλες συνθήκες. Γιατί είναι μια πόλη με απόλυτα θετική αύρα, που διατηρεί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την κουλτούρα της με ένα πάντρεμα δύο εποχών! Του σύγχρονου και του παλιού. Είναι νεανική, ζωντανή, ελεύθερη, χαλαρή και φιλική. Οπότε γιατί όχι ξανά?

Έρχεται το Τολέδο...

 

[giannismits]

Στο Toledo! part 1/2

Μπορεί η Μαδρίτη να μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά από το Τολέδο δεν έχω κανένα παράπονο. Η ημερήσια στο Τολέδο ήταν η καλύτερη ημέρα μας και από τις 7 ημέρες του ταξιδιού και στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία. Διότι ο καλύτερος συνδυασμός για μια επιτυχημένη εξόρμηση που θα σου μείνει αξέχαστη, είναι ένα εξαιρετικό μέρος, ένας τέλειος καιρός και το σημαντικότερο η καλύτερη διάθεση που είχαμε στις αποσκευές μας! Και ως γνωστόν είναι ακόμα καλύτερα όταν δεν περιμένεις πολλά από ένα μέρος επειδή έχεις διαβάσει ανάμεικτα ή χλιαρά σχόλια και τελικά αυτό που βλέπεις είναι πολύ ανώτερο απ’ αυτό που φανταζόσουν. Τα εισιτήρια ήταν στα χέρια μας, ή μάλλον στα κινητά μας κλεισμένα βδομάδες πριν από το http://www.renfe.com/ με 21€ πήγαινε-έλα. Αναχώρηση από τον κεντρικό σταθμό Madrid-Puerta de Atocha με το υπερ γρήγορο τρένο της renfe και σε μόλις 33 λεπτά ήμασταν στον σταθμό του Τολέδο. * Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι πως ο φακός της μηχανής μου μάλλον ήταν λερωμένος, κάτι που δεν εντόπισα έγκαιρα με αποτέλεσμα όλες οι φωτογραφίες στο Τολέδο, να έχουν μια θολούρα σε ένα σημείο!

Με το καλημέρα σας το Τολέδο μας εντυπωσίασε λόγω του εξαιρετικού σταθμού τρένων, που είναι από τους πιο ιδιαίτερους και ομορφότερους σταθμούς στη Ισπανία. Ένα υπέροχο κτίριο σε στυλ νεομουδεχάρ (Neo-Mudejar) του 1920 που θεωρείται μνημείο εθνικής κληρονομιάς.

Κι ενώ όλο το μπούγιο που κατέβηκε από το τρένο κατευθύνθηκε προς την έξοδο, εμείς ήμασταν οι μοναδικοί που πήγαμε στο γραφείο του tourist information. Είχα στο μυαλό μου να κάνουμε τουρ για πρώτη φορά με το Hop-On, Hop-Off λεωφορείο για εξοικονόμηση χρόνου και κυρίως γιατί το λεωφορείο πάει κυκλικά και κάνει στάση στο Valle el Mirador για την ωραιότερη θέα της κοιλάδας και του Τολέδο. Η εξυπηρετικότατη υπάλληλος όμως μας είπε πως δεν προτείνει το Hop-On, Hop-Off γιατί το κόστος είναι πάνω από 10 ευρώ και περιλαμβάνει έναν κύκλο χωρίς τη δυνατότητα να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις σε κάθε στάση περιμένοντας το επόμενο. Γι’ αυτό μας πρότεινε το τουριστικό τρενάκι που κάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή και κοστίζει μόνο 5,50€. Απλά θα ‘πρεπε να αγοράσουμε το εισιτήριο και να πάρουμε το τρενάκι από την κεντρική πλατεία Zocodover, ενώ το Hop-On, Hop-Off bus περνάει και από τον σταθμό τρένων. Ήταν η καλύτερη επιλογή όμως γιατί ούτως σι άλλος, γιατί ήθελα να το πάμε ποδαράτο ώστε να προσεγγίσουμε με τον καλύτερο τρόπο την παλιά πόλη.

Ο σταθμός του Τολέδο από την Paseo de la Rosa

Έτσι πολύ ορεξάτοι , ξεκινήσαμε από τον σταθμό από την Paseo de la Rosa και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στην ιστορική γέφυρα Alcantara. Η θερμοκρασία είχε πιάσει τους 24 βαθμούς και θα ανέβαινε κι άλλο. Η εικόνα της παλιάς πόλης στο λόφο μας μαγνήτισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η κοιλάδα με τον ποταμό Τάγο που αγκαλιάζει την πόλη έλαμπε κάτω από τον ήλιο και ήμασταν ένα βήμα πριν μπούμε σε μια από τις ομορφότερες μεσαιωνικές πόλεις που έχουμε δει!

Περάσαμε την Ρωμαϊκή τοξωτή γέφυρα Puente de Alcantara, η οποία χτίστηκε από τους Ρωμαίους μετά την ίδρυση της πόλης και κατά το Μεσαίωνα ήταν μία από τις λίγες εισόδους στην πόλη. Σταθήκαμε στη γέφυρα να παρατηρήσουμε τις αψίδες της και να ατενίσουμε την όμορφη θέα στην κοιλάδα. Στην απέναντι πλευρά, στέκεται σε λόφο το μεσαιωνικό κάστρο του San Servando. Πριν καν μπούμε μέσα στην πόλη, το Τολέδο μας είχε συνεπάρει. Μια πόλη διαμάντι!

Περάσαμε την πύλη Puerta de Alcantara και ανηφορίσαμε από τα μεσαιωνικά σκαλοπάτια προς τα ενδότερα της πόλης. Πριν μπούμε στο εσωτερικό της, ρεμβάσαμε από το μεγάλο πλάτωμα Paseo Carmen, την καταπληκτική πανοραμική θέα προς τη γέφυρα, τον ποταμό και το μεσαιωνικό κάστρο απέναντι στο λόφο.

Η Μαδρίτη ήδη μας είχε ξεθεώσει, θα ακολουθούσαν άλλες 3 κουραστικές μέρες με τρέξιμο στη Βαρκελώνη κι έτσι στο Τολέδο θέλαμε όλα να γίνουν χαλαρά! Όπως κάθε μεσαιωνική πόλη, έτσι και το Τολέδο προσφέρεται για χαλαρούς περιπάτους, χάσιμο στα στενά σοκάκια με μια ανέμελη αύρα που σε ξεκουράζει από μόνη της. Ωστόσο στο Τολέδο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σύγκριση με τις άλλες παλιές πόλεις. Δεν μιλάμε για ακόμα μια μεσαιωνική πόλη. Η καλλιτεχνική αξία του Τολέδο είναι ανυπολόγιστη. Γνωστή και ως ''Αυτοκρατορική πόλη'', από το 1085 έως το 1559 υπήρξε πρωτεύουσα της Ισπανικής αυτοκρατορίας, ισχυρό θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο αποτελώντας μια ολόκληρη πόλη μουσείο ιστορίας και αρχιτεκτονικής, εμποτισμένη από τον El Greco, Cervantes και Garcilaso. Χάρη στην τεράστια ιστορική και καλλιτεχνική κληρονομιά του μπήκε στη λίστα της Unesco, ενώ είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο που συνυπάρχουν τρείς πολιτισμοί, τρεις μεγάλες θρησκείες. Εδώ η συνύπαρξη είναι εφικτή και εξαιρετικά εμπλουτιστική! Όλα τα αρχιτεκτονικά στυλ βρίσκονται στο Τολέδο. Αραβικό, mudejar, γοτθικό, αναγέννησης. Τζαμιά, συναγωγές, καθεδρικοί ναοί μετατρέπουν το Τολέδο σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις της Ισπανίας γεμάτη εκπλήξεις!

Με λίγα λόγια μιλάμε για αμέτρητα σπουδαία αξιοθέατα. Η λίστα είναι τεράστια και θες μέρες για να τα δεις όλα. Εκ των πραγμάτων ήταν απίθανο να τα επισκεφτούμε όλα μέσα σε λίγες ώρες. Έτσι αποφάσισα να δούμε χαλαρά την πόλη, να νοιώσουμε τον παλμό και την ατμόσφαιρά της, να θαυμάσουμε το τοπίο να τη δούμε πανοραμικά από διάφορα σημεία και να επισκεφτούμε επιλεκτικά 2-3 σημαντικά αξιοθέατά της. Το Τολέδο, κράτησε ανέπαφη τη γοητεία του με τα στενά δαιδαλώδη δρομάκια και τα μεγαλειώδη μνημεία του, σκαλισμένα ως μια μανία πάνω στον βράχο που οριοθετεί ο ποταμός Tajo και λούζει το ιστορικό κέντρο του! Μα πάνω από όλα κράτησε τη γοητεία του, με το άρωμα του μυστηρίου να πλανάται σε κάθε γωνιά! Ήμουν απίστευτα χαρούμενος που βρισκόμουν στο Τολέδο και ήθελα σαν τρελός να σκαλίσω την ιστορία του!

Για να σας προσγειώσω για όσους δεν ξέρετε, μη φανταστείτε μια πόλη ήσυχη, που περπατάς ανενόχλητος, και έχεις προσκολληθεί στη μεσαιωνική της όψη. Δυστυχώς μέσα στα πλακόστρωτα στενά κυκλοφορούν αυτοκίνητα και είναι παρκαρισμένα παντού, ενώ οι πολυκοσμία από επισκέπτες την έχουν κάνει άκρως τουριστική. Και? Δεν με ενόχλησε καθόλου, κι ακόμα κι έτσι απολαύσαμε την πόλη στο έπακρον με όλη αυτή την ζωντάνια που για πολλούς μπορεί να είναι και ενοχλητική. Όμως μιλάμε για το Τολέδο, μια πόλη συγκλονιστική γεμάτη ενέργεια και άπειρους καλλιτεχνικούς θησαυρούς.

Περπατήσαμε την Calle Miguel de Cervantes...

που μας έβγαλε στην κεντρική πλατεία του Τολέδο, Plaza Zocodover

Κάθε πόλη έχει το τουριστικό της κέντρο, κι έτσι στο Τολέδο η καρδιά της πόλης χτυπάει στην Plaza Zocodover που όπως ήταν αναμενώμενο είχε πολύ κόσμο. Εμείς πήγαμε στο σταντ του τουριστικού τρένου για να πάρουμε τα εισιτήρια μας. Τελικά πληρώσαμε από 6,50€ ενώ ήξερα πως το εισιτήριο κοστίζει 5€. Μετά κατάλαβα πως πληρώσαμε 6,50€ γιατί θέλαμε δεν θέλαμε θα είχαμε και audio guide και μάλιστα στην Ελληνική γλώσσα! Ας είναι λοιπόν. Το τρενάκι θα αναχωρούσε σε 20 λεπτά και η στάση είναι λίγα μέτρα πιο πάνω από την πλατεία στην οδό Cuesta Alcazar. Η Μαυριτανική όψη της πόλης κάνει το Τολέδο ιδιαίτερο και εξωτικό! "Βραχνή θλίψη. Δόξα της Ισπανίας και το φως των πόλεων της’’ είπε ο Θερβάντες!

Το τρενάκι ήρθε στην ώρα του και ο οδηγός μας μοίρασε τα ακουστικά μας. Να σας δώσω και ένα Tip. Στα καθίσματα του τρένου χωράνε 4 άτομα. Μη μπείτε πρώτοι μέσα. Με τρόπο μπείτε τελευταίοι, γιατί στα δεξιά είναι η θέα προς την κοιλάδα και την παλιά πόλη. Εγώ σαν βλάκας δεν το σκέφτηκα και μπαίνοντας πρώτοι καθίσαμε στα αριστερά, κι έτσι στη διαδρομή δεν μπορούσα να απολαύσω καλά τη θέα ούτε να βγάλω καλές φωτογραφίες.Μόνο αν έκοβα τα κεφάλια του θείου και της θείας που καθόταν δίπλα μας!

Το τρενάκι, κάνει τον κύκλο περιμετρικά της πόλης κατά μήκος του ποταμού. Περάσαμε δίπλα από την γέφυρα Alcantara, ανηφορίσαμε τον λόφο και σε 15 λεπτά φτάσαμε στο Mirador del Valle, στο σημείο που κάνουν στάση όλα τα τουριστικά λεωφορεία, το σημείο που κάθε επισκέπτης του Τολέδο θέλει να δει, το σημείο που ίσως να είναι ο σημαντικότερος λόγος επίσκεψης στο Τολέδο!

Στο Mirador del Valle, κάναμε στάση για 5 λεπτά. Είναι το ωραιότερο σημείο να ατενίσεις το Τολέδο. Η ομορφιά του Τολέδο μακριά από τη δραστηριότητα της πόλης είναι συγκλονιστική. Αυτή η πανοραμική άποψη της πόλης, είναι σαν την υπέροχη ζωγραφιά που είχε φτιάξει ο Ελ Γκρέκο το 1608 για το Τολέδο! Αυτή η απίστευτη θέα κατά το ηλιοβασίλεμα και όταν θα ανάβει η πόλη τα φώτα της, είμαι σίγουρος πως θα είναι μια εμπειρία που δύσκολα θα ξεχάσει κάποιος. Όμως ακόμα και κάτω από τον λαμπερό καστιγιάνικο ήλιο, θα μου μείνει αξέχαστη η εικόνα της μεσαιωνικής πόλης και της κοιλάδας. Στο ψηλότερο σημείο του λόφου, στέκεται το Αλκάθαρ του Τολέδου σαν κορόνα! Πύργοι, εκκλησίες και παλάτια. Ένα όνειρο αρχιτεκτονικής λαξευμένη στο βράχο που το αγκαλιάζει ο ποταμός Τάγος!

Μετά την 5λεπτη στάση αναχωρήσαμε με το τρενάκι, το οποίο διέσχισε τον δρόμο δίπλα από την κοιλάδα, πέρασε δίπλα από την μεσαιωνική γέφυρα San Martin, ξαναμπήκε στο ιστορικό κέντρο και ολοκλήρωσε την διαδρομή του ακριβώς στο ίδιο σημείο που μας πήρε, σχεδόν έξω από το Αλκάθαρ. Επίσκεψη στο Τολέδο λοιπόν χωρίς να δεις την πανοραμική του θέα του από το Mirador del Valle είναι μισές δουλειές και μισή χαρά! Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε από ψηλά την γνωριμία μας με το Τολέδο, είχε έρθει η ώρα να περπατήσουμε τα σοκάκια του και να το δούμε στην καθημερινότητα του. Το Alcazar του Τολέδο, το είδαμε μόνο από έξω. Είναι μια εντυπωσιακή πέτρινη οχύρωση που πρωτοκατασκεύασαν οι Ρωμαίοι, όμως οι Άραβες ήταν αυτοί που το κατασκεύασαν σαν οχυρό για να ελέγχουν την πόλη. Μετά την ανάκτηση της πόλης από τους Χριστιανούς, το 1085, ο βασιλιάς Αλφόνσος ΣΤ' της Καστίλλης το ανοικοδόμησε. Στεγάζει την περιφερειακή βιβλιοθήκη και το Μουσείο του στρατού (Museo del Ejercito). Και μπορεί από ψηλά το κτίριο του Αλκάθαρ να μας φάνηκε ντελικάτο και κομψό όμως από κοντά μας εντυπωσίασε με τον όγκο του!

Μπορεί μέσα στο ιστορικό κέντρο να κυκλοφορούν οχήματα που χαλάνε κάπως την ατμόσφαιρα της μεσαιωνικής πόλης, όμως το Τολέδο δεν μας άφησε παραπονεμένους γιατί αυτή η μαγική πόλη έχει πολλά στενά σοκάκια άκρως γοητευτικά και έρημα. Τα ανακαλύψαμε χωρίς χάρτες κατηφορίζοντας και ψάχνοντας την Plaza Ayuntamiento, την πλατεία που βρίσκεται το Δημαρχείο και ο Καθεδρικός ναός του Τολέδο.

Στην πλατεία Δημαρχείου Plaza Ayuntamiento γινόταν ψιλοχαμός από κόσμο. Ο Santa Iglesia Catedral Primada de Toledo, είναι ο Καθεδρικός ναός του Τολέδο. Χτίστηκε μεταξύ 1226 – 1493 και είναι από τους πιο πρωτότυπους καθεδρικούς ναούς, από τους λίγους στην Ισπανία που ανεγέρθηκαν κατά την περίοδο της Γοτθικής τέχνης. Αποφάσισα να μην μπούμε μέσα και βολτάραμε στην πλατεία ενώ ο ήλιος είχε γίνει πιο καυτός. Στην πλατεία μας έκανε εντύπωση μια τρελοπαρέα αντρών οι οποίοι ήταν πολύ ζωηροί και φασαριόζοι. Γρήγορα καταλάβαμε πως τα παιδιά ήταν…πορνοστάρ! Θα μου πείτε πως το κατάλαβα. Ε δεν ήταν και τόσο δύσκολο ούτε ήθελε φαντασία να το καταλάβεις! Θα τους ξαναβλέπαμε και αργότερα να κάνουν εξτριμ δραστηριότητες!

Δίπλα από την πλατεία Δημαρχείου είναι η μικρή Plaza Consistorio. Μια ωραία ήσυχη πλατεία με ένα μικρό καφέ-εστιατόριο. Χωρίς σκέψη την αράξαμε στα τραπεζάκια έξω και απολαύσαμε σπιτικό καστιγιάνικο φαγητό και μπύρα. Γρήγορη και φιλική εξυπηρέτηση και πάνω απ’ όλα ηρεμία. Ήταν το τέλειο διάλειμμα πριν συνεχίσουμε τη γνωριμία μας με το φανταστικό Τολέδο!

Συνεχίσαμε σε διάφορα στενά σοκάκια, άλλα πιο ήρεμα άλλα πιο πολύβουα. Πολλά τα είχα σημειωμένα να τα δούμε και ακόμα περισσότερα τα ανακαλύψαμε τυχαία αφήνοντας τον εαυτό μας να ''χαθεί'' στους δρόμους του μοναδικού Τολέδο. Σε κάθε μας βήμα, η πόλη τριών πολιτισμών μας αποκάλυπτε και μια έκπληξη!

Συνεχίζεται...

 

[giannismits]

Στο Toledo! part 2/2

Χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε εισέλθει στην Εβραϊκή συνοικία. Το πρώτο μνημείο που συναντήσαμε ήταν το παλιό τζαμί του El Salvador. Η σημερινή εκκλησία είναι χτισμένη πάνω από ένα παλαιό μουσουλμανικό τέμενος του 9ου αιώνα και μετατράπηκε σε εκκλησία το 1159. Ο πύργος της εκκλησίας φτιάχτηκε πάνω στον αρχικό μιναρέ του τζαμιού.

Προχωρήσαμε στην Calle Santo Tome και λίγο μετά στρίψαμε για την Plaza del Conde

Το δεύτερο σημαντικό μνημείο που είδαμε στην Εβραϊκή συνοικία ήταν η εκκλησία Santo Tome του 13ου αιώνα στην Plaza del Conde. Και αυτή η εκκλησία ήταν ένα αρχαίο τζαμί και ο πρώην μιναρές του τζαμιού μετατράπηκε σε ένα καμπαναριό Mudejar. Δίπλα από την εκκλησία είναι το Palacio de Fuensalida.

Ο Rose προτίμησε να αράξει στη μικρή πλατεία κι εγώ αφού πλήρωσα 2,80€ στην είσοδο του Santo Tome , με το που μπήκα μέσα βρέθηκα στο παρεκκλήσι απέναντι στο αριστουργηματικό έργο του Ελ Γκρέκο ''Η ταφή του κόμη του Orgaz'' (“El Entierro del Senor de Orgaz”). Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος δημιούργησε το έργο αυτό μεταξύ 1586 και 1588, και είναι βέβαιο πως ορισμένες μορφές του πίνακα απεικονίζουν επιφανείς προσωπικότητες του Τολέδου εκείνης της εποχής. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα και πιο θαυμαστά έργα του Ελ Γκρέκο και κάθισα να το απολαύσω αρκετά λεπτά παρέα με καμιά 20αρια άτομα!

Η εβραϊκή συνοικία είναι μάλλον αυτή που είδαμε καλύτερα στο Τολέδο.
Συνεχίσαμε στην Calle San Juan de Dios…

και με το που στρίψαμε αριστερά στην Calle de los Reyes Catolicos, πέσαμε πάνω στην Συναγωγή του Ελ Τρανσίτο που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα η οποία στεγάζει το Μουσείο Sefardi.

Ακριβώς δίπλα από τη συναγωγή στην Paseo del Transito, είναι το Museo del Greco. Το σπίτι που νοίκιαζε ο ίδιος ο καλλιτέχνης για 27 χρόνια, στεγάζει τη συλλογή των έργων του με σημαντικά κομμάτια του 16ου και 17ου αιώνα που αντιπροσωπεύει όχι μόνο τη ζωή και το έργο του Ελ Γκρέκο, ιδιαίτερα από τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αλλά και τον πολιτισμό και την κοινωνία του Τολέδο. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, που έγινε διάσημος με το ισπανικό προσωνύμιο El Greco, γεννήθηκε στην Κρήτη, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε μακριά από την Ελλάδα. Στο Τολέδο εγκαταστάθηκε το 1577, όπου μεγαλούργησε και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του και άφησε την τελευταία του πνοή το 1614. Στο μουσείο δεν μπήκαμε και κλεφτά προσπάθησα να βγάλω μια φωτογραφία της οικίας που έζησε για σχεδόν 3 δεκαετίες.

Στο πάρκο ακριβώς απέναντι είναι άλλο ένα μπαλκόνι του Τολέδο.
Το Mirador del Paseo del Transito με θέα την κοιλάδα του Ποταμού Τάγου.

Συνεχίσαμε στην εβραϊκή συνοικία στην οδό Calle de los Reyes Catolicos, και φτάσαμε στην Συναγωγή της Santa Maria la Blanca. Η εβραϊκή συνοικία είχε ξεκινήσει και πάλι μια περίοδο μεγαλείου από τα μέσα του 12ου αιώνα με την μαζική άφιξη των Εβραίων επιστημόνων, ποιητών, γραμματικών και φιλοσόφων που αύξησε το κύρος του Τολέδο. Σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ του τέλους των 12ου αιώνα και στις αρχές του 13ου αιώνα κατασκευάστηκε η συναγωγή Santa Maria la Blanca. Επειδή και εδώ το εισιτήριο ήταν μόνο2,80€ μπήκαμε για λίγα λεπτά στο λιτό όσο και εντυπωσιακό εσωτερικό της με τις πεταλοειδείς αψίδες. Δεν είναι για πολύ. Μια ματιά και συνεχίζουμε.

Calle de los Reyes Catolicos

Escuela de Arte Toledo / Σχολείο τέχνης του Τολέδο

Monasterio de San Juan de los Reyes / Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη στο Τολέδο

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Τολέδο που ήθελα οπωσδήποτε να επιστεφτώ ήταν το μοναστήρι San Juan de los Reyes. Ο Rose προτίμησε να ξεκουραστεί σε ένα παγκάκι στην είσοδο πριν το εκδοτήριο. Εγώ έκοψα το εισιτήριο των 2,80€ και πέρασα στο εσωτερικό του εξαιρετικού μοναστηριού.

Το μοναστήρι γοτθικής Mudejar Ισπανό-Φλαμανδικής αρχιτεκτονικής ανεγέρθηκε από τους καθολικούς βασιλιάδες τον 15ο αιώνα υπό την αιγίδα της βασίλισσας Ισαβέλλα της Καστίλης, σε ανάμνηση της μάχης του Toro που έγινε το 1476. Η περιήγηση μέσα στο μοναστήρι ήταν εξαιρετική και χωρίς πολυκοσμία. Επισκέφτηκα την εκκλησία, τα παρεκκλήσια, το μοναστήρι και την υπέροχη μοναστηριακή αυλή. Χόρτασε το μάτι μου άφθονη διακόσμηση με φανταστικά μοτίβα και γλυπτά. Ας τον Rose να κάθεται κι εγώ να απολαμβάνω το αριστουργηματικό μοναστήρι!
Η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1495 και χαρακτηριστικό της αποτελεί το έργο τέχνης altarpiece ή αλλιώς το τέμπλο πίσω από το βωμό.

Ανάγλυφα με τους καθολικούς μονάρχες στο εσωτερικό της Εκκλησίας

Προετοιμασίες για τον επιτάφιο

Η εσωτερική μοναστηριακή αυλή και η Σκήτη με τις αψίδες τα διακοσμητικά ανάγλυφα με μοτίβα της φύσης, με ζώα και ανθρώπινες αναπαραστάσεις μου άρεσαν περισσότερο από την εκκλησία γιατί παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρουν. Νομίζω έκαναν την καλύτερη επιλογή να επισκεφτώ το μοναστήρι. Μπορεί το Τολέδο να έχει αμέτρητα αξιοθέατα και αριστουργηματικά μνημεία, όμως για μένα το μοναστήρι San Juan de los Reyes είναι το καλύτερο και θεωρώ πως η επίσκεψη εδώ επιβάλλεται!

Άποψη της Σκήτης και της αυλής από τον δεύτερο όροφο

Αποχώρησα γεμάτος από το μοναστήρι, και στην έξοδο συνάντησα τον Rose που με περίμενε για τη συνέχεια της περιήγησής μας. Ότι ήταν να επισκεφτούμε στο Τολέδο το επισκεφτήκαμε. Για τις λίγες ώρες που είχαν μείνει, επικεντρωθήκαμε στις χαλαρές βόλτες, στην πανοραμική θέα της περιοχής και στην ξεκούραση.

Plaza de San Juan de los Reyes

Από την οδό Bajada San Martin, κατηφορίσαμε και λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στην δεύτερη ιστορική γέφυρα του Τολέδο την Puente de San Martin.

Η μεσαιωνική γέφυρα San Martin είναι ένα εθνικό μνημείο για την Ισπανία. Έχει 5 αψίδες και διαθέτει δύο πύργους στα άκρα της. Είναι μια εξαιρετική ιστορική πέτρινη γέφυρα που δένει μοναδικά με την κοιλάδα του ποταμού Τάγου.

Σε ένα σημείο της γέφυρας συναντήσαμε και πάλι την τρελοπαρέα των πορνοσταρ! Ήταν έτοιμοι ομαδικώς για εξτριμ δραστηριότητα. Με σχοινί ένας ένας αιωρούνταν πάνω από τον ποταμό και περνούσαν στην απέναντι πλευρά της γέφυρας. Ωραίο για τους τολμηρούς και ωραίο για εμάς μόνο να το βλέπουμε.

Περάσαμε την πύλη και βγήκαμε πάνω στην γέφυρα. Ατενίσαμε την όμορφη θέα της κοιλάδας και βολτάραμε κάνοντας ουσιαστικά ηλιοθεραπεία αφού η θερμοκρασία είχε φτάσει και τους 27 βαθμούς!

Λίγο πριν επιστρέψουμε, παραμείναμε στην περιοχή της γέφυρας San Martin. Κατεβήκαμε κάτι σκαλιά στον λόφο κατά μήκος των τειχών και πήγαμε σε ένα άλλο σημείο που ονομάζεται Banos De La Cava. Ήμασταν ολομόναχοι και σε ένα σκιερό μέρος καθίσαμε και απολαύσαμε τη θέα της κοιλάδας και της γέφυρας και φυσικά την ηρεμία μακριά από τα πλήθη.

Περπατήσαμε τον κεντρικό δρόμο πάνω από τα τείχη και φτάσαμε στην πύλη Puerta Del Cambron. Από την Paseo Recaredo και το μεγάλο πάρκο είχαμε ωραία πανοραμική θέα στον ποταμό Τάγο, στον κάμπο και την ευρύτερη περιοχή του Τολέδου. Στο βάθος μου έκανε εντύπωση ένα άγαλμα δίπλα στο ποτάμι. Είναι το Μνημείο στην ιερή καρδιά του Ιησού (Monumento al Sagrado Corazon de Jesus).

Puerta Del Cambron

Paseo Recaredo

Οι κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στο Mirador de La Granja

Puerta de Alfonso VI

Δεν είχε μείνει άλλος χρόνος για περισσότερη περιήγηση στο ιστορικό κέντρο του Τολέδο. Περάσαμε την εντυπωσιακή πύλη Puerta de Bisagra του 1540 φτάνοντας στην Calle Real del Arrabal.

Εξωτερική και εσωτερική πρόσοψη της Puerta de Bisagra

Και το βόρειο τμήμα του ιστορικού κέντρου είναι εξαιρετικό. Η Calle Real del Arrabal είναι ακόμα ένας γραφικός δρόμος του Τολέδο και η εκκλησία Santiago del Arrabal του 13ου αιώνα ήταν το πρώτο πράγμα που είδαμε μπαίνοντας στην παλιά μουσουλμανική γειτονιά.

Λίγα μέτρα πιο μετά στην Calle Real del Arrabal, η πύλη Puerta del sol του 14ου αιώνα την οποία έχτισαν οι γνωστοί σε μας Ιωαννίτες Ιππότες που είχαν την έδρα τους και στο νησί της Ρόδου!

Δίπλα ακριβώς είναι η Puerta de Valmardon που ξεκινά η οδός Calle Cristo de la Luz με ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του Τολέδο, την εκκλησία Cristo de la luz. Χτίστηκε το 999 ως ένα τζαμί ενώ το 1186 οι ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη το καθιέρωσαν ως το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού (Ermita de la Santa Cruz). Το κτίριο αυτό είναι από τα πιο σημαντικά μνημεία της ισπανικής-μουσουλμανικής mudejar αρχιτεκτονικής της Ισπανίας, και είναι κάτι σπάνιο, δεδομένου ότι είναι στην ίδια κατάσταση όπως όταν χτίστηκε αρχικά.

Το είδαμε μόνο απ’ έξω, και ξανά βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο στην Calle Real del Arrabal κατά μήκων των τειχών έχοντας το βόρειο τμήμα του Τολέδο στο πιάτο! Η πανοραμική θέα και από αυτό το ''μπαλκόνι'' δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη.

Στο τέλος του δρόμου, μπήκαμε στο Paseo del Miradero, ένα μεγάλο μπαλκόνι με πανοραμική θέα. Εκεί είναι και ένα σύγχρονο κτίριο που γράφει στα ελληνικά ''Δομήνικος Θεοτοκόπουλος'' αλλά δεν έχω ιδέα τι είναι. Πήραμε και μια πίτα από ένα φούρνο και καθίσαμε ωραιότατα στα παγκάκια στο Paseo del Miradero ατενίζοντας τη θέα, τα τελευταία λεπτά μας στο Τολέδο.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό τρένων περνώντας από την κεντρική πλατεία Zocodover, την Calle Miguel de Cervantes, από τα τείχη της πόλης και την γέφυρα Puente de Alcantara.

Ήθελα τόσο πολύ να μείνω και να δω το Τολέδο να ανάβει τα φώτα του καθώς βραδιάζει. Θα μπορούσε να γίνει όμως για όλα φταίει το μουσείο Reina Sofia! Ήθελα να το προλάβουμε στην δωρεάν είσοδό του μεταξύ 19:00 - 21:00. Έτσι έκανα την επιλογή μου να μη κάτσουμε μέχρι το βράδυ στο Τολέδο. Όπως και να χει το Τολέδο, είτε τη μέρα είτε το βράδυ είναι χάρμα οφθαλμών. Είχαμε δει αρκετά, αλλά σίγουρα δεν είδαμε πολλά ακόμα. Όμως δεν είχε σημασία αν δεν είδαμε όλους τους ναούς, όλα τα μνημεία, όλες τις πύλες ή όλα τα σοκάκια. Το Τολέδο, η πόλη των τριών πολιτισμών Παγκόσμιας κληρονομιάς, η μεσαιωνική πόλη ανοιχτό μουσείο μας άφησε μια επίγευση γλυκιά και γεμάτη.

Adios Toledo! Siguiente parada, Barcelona!

 

[giannismits]

Barcelona: Eixample (Passeig de Gracia) & La Rabla + Port Vell!

Στη Βαρκελώνη κάναμε restart! Το ταξίδι ξεκίνησε από την αρχή, οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν και το κεφάλαιο Μπαρτσελόνα μπήκε δυναμικά! Η Βαρκελώνη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι κορυφαίος προορισμός στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη, τείνει να γίνει μια κλασική επιλογή όπως η Ρώμη και έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές. Στην Βαρκελώνη έχει πάει και η κουτσή Μαρία και σειρά είχαμε εμείς!

Πριν απ’ αυτό θα ήθελα να σταθώ στο εξής: Κατά καιρούς διάβαζα για τον υπερπληθυσμό τουριστών στη Βαρκελώνη, ότι η υπάρχει μια ''τουριστο-φοβία'' και ότι η Βαρκελώνη μισεί και διώχνει τους τουρίστες! Μάλιστα σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν θυμωμένα γκράφιτι και επιθετικά μηνύματα όπως ''τουρίστες είτε τρομοκράτες'', ''Σταματήστε να καταστρέφετε τη ζωή μας'', ''Τουρίστες φύγετε'' και άλλα τέτοια ωραία. Όσο υπερβολικό κι αν μου φαινόταν μπορώ να καταλάβω πως στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι ένας τρόπος αντίδρασης των ντόπιων επειδή οι τουρίστες άλλαξαν τις ζωές τους και την καθημερινότητα τους και τους έκαναν να αισθάνονται σαν ξένοι στην πατρίδα τους. Η Βαρκελώνη είναι στην λίστα με τις 20 πιο επισκέψιμες πόλεις στον κόσμο με πάνω από 34 εκατομμύρια τουρίστες το 2016. Όπου κι αν ήμασταν βλέπαμε κόσμο. Πολύ κόσμο μέχρι και λαοθάλασσα. Μπορώ να φανταστώ λοιπόν την δυσαρέσκεια των ντόπιων. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η έλλειψη στέγης και η αύξηση των ενοικίων εξαιτίας της βιομηχανίας του AirBnB. Να θέλουν να ψωνίσουν από την τοπική αγορά La Boqueria και να μη μπορούν να κινηθούν στους διαδρόμους. Να υπάρχει παντού οχλαγωγία αλλά και μεγάλος αριθμός κακής ποιότητας τουριστών. Φαντάζομαι βέβαια πως σε μια πόλη που ο τουρισμός αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος, το σύνθημα ''τουρίστες φύγετε'' δεν είναι πραγματικό. Στην ουσία αυτό που θέλουν οι ντόπιοι είναι μια ισορροπία ανάμεσα στον τουρισμό και την τοπική ζωή. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να είσαι κάτοικος στη Βαρκελώνη, αλλά από το λίγο που την είδα ως επισκέπτης μου φάνηκε ότι είναι μια πόλη για να ζεις! Με επίπεδο ζωής, με ελευθερία έκφρασης, με αέρα τέχνης και πολιτισμού, μια πόλη χαρά θεού!

Παρ’ ότι λοιπόν οι ντόπιοι έχουν αγανακτήσει από τον πολύ τουρισμό, έχω να σχολιάσω ότι όπου κι αν πήγαμε, με όποιον κι αν συναναστραφήκαμε η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν άψογη και η εξυπηρέτηση ήταν πολύ φιλική. Από τον εξαιρετικό οικοδεσπότη στο κατάλυμα μας, στα καταστήματα με δώρα και στην μπουτικ της Μπαρτσελόνα, στα εστιατόρια, στην αγορά La Boqueria, στις εισόδους στα αξιοθέατα. Όλα κυλούσαν ρολόι χωρίς καθυστερήσεις και όλοι μου έβγαλαν έναν επαγγελματισμό και σ’αυτό τους βγάζω το καπέλο. Να κάθεσαι σε ένα καφέ που επικρατεί πανικός, να σου πάρουν παραγγελία με το που καθίσεις και να στη φέρουν ελάχιστα λεπτά πιο μετά. Αυτό θα πει ταχύτητα. Και πάντα με το χαμόγελο.

Η περιοχή που ήταν το κατάλυμα μας Pensio Cerdanya στην οδό Carrer de Girona, είναι η Eixample. Αν και πολύ κοντά στην Placa de Catalunya, είναι μια πολύ ήσυχη περιοχή και ιδιαίτερα φινετσάτη. Η Eixample είναι η γειτονιά με τις μεγάλες λεωφόρους και τα οκταγωνικά μπλοκ δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο ρυμοτομικό πλέγμα. Έτσι ξεκινώντας την πρώτη ημέρα νωρίς το πρωί, είδαμε μια άλλη Βαρκελώνη. Ήρεμη και γοητευτική με μεγάλη άπλα που μας έδωσε μια αίσθηση ελευθερίας. Και μπορεί η Βαρκελώνη να βουλιάζει από κόσμο, όμως δεν είδα πουθενά μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων ούτε καν έντονη κίνηση. Στην Eixample η μέρα είχε ξεκινήσει και οι λεωφόροι ακόμα ήταν άδειοι. Με λίγη φαντασία μου θύμισε τη Θεσσαλονίκη ή μάλλον πως θα ήθελα να είναι η Θεσσαλονίκη!
Κύριες αρτηρίες οι λεωφόροι Gran Via de les Corts Catalanes και Passeig de Gracia.

Σταθμός μετρό Diagonal και βγαίνοντας πάνω στην Passeig de Gracia, αντικρίζουμε την Casa Mila. Ο Αντόνιο Γκαουντί ήταν το καλωσόρισμα και η καλύτερη αρχή για την Βαρκελώνη.

Είχα κλείσει από το ίντερνετ τα εισιτήρια, με ώρα προσέλευσης στις 9 το πρωί δηλαδή στην πρώτη είσοδο. Πίστευα ότι έτσι θα πετύχουμε όσο το δυνατόν λιγότερο κόσμο, αλλά η ουρά ήταν μεγάλη. Μετά τον έλεγχο αεροδρομίου μπήκαμε στο αίθριο, αυτής της καταπληκτικής πολυκατοικίας που με μεράκι και φαντασία δημιούργησε ο Γκαουντί.

Η Casa Mila ή La Pedrera όπως είναι γνωστή δηλαδή ''λατομείο'', ήταν το τελευταίο αστικό έργο του Αντόνι Γκαουντί που σχεδίασε μεταξύ του 1906 και 1910, πριν αφιερωθεί αποκλειστικά στην Σαγράδα Φαμίλια. Ονομάστηκε "Κάζα Μιλά" γιατί το κτίριο κατασκευάστηκε ως σπίτι για την εύπορη οικογένεια Μιλά, που όμως ποτέ δεν της άρεσε αυτή η κατασκευή! Μετά από χρόνια εγκατάλειψης, το 1996 ανακαινίστηκε και έκτοτε αποτελεί ένα χρυσωρυχείο για τη Βαρκελώνη! Και πόσο κοστίζει το εισιτήριο, με ρωτάει ο Rose. 22 ευρώ το άτομο του απαντάω με θράσος! Καλός χρυσός ο Antoni Gaudi αλλά οι τιμές εισόδου για να δεις εσωτερικά τα κτίρια που δημιούργησε, τις λες και ακραίες! Το κτίριο της Casa Mila, είναι ενταγμένο στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO Έργα του Αντόνι Γκαουντί που περιλαμβάνουν συνολικά έξι κτίρια.

Αφού επεξεργαστήκαμε το εξαιρετικό αίθριο, περιμέναμε στο ασανσέρ και μέχρι να έρθει η σειρά μας να ανέβουμε, πιάσαμε κουβέντα με την υπάλληλο η οποία πέταξε τη σκούφια της που είμαστε Έλληνες! Λίγα λεπτά μετά ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο, ακολουθήσαμε τα σκαλιά και φτάσαμε στην ταράτσα, την κλιμακωτή οροφή της La Pedrera, που ονομάζεται ''ο κήπος των πολεμιστών''.

28 καμινάδες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, φεγγίτες και καπνοδόχοι καλυμμένοι με σπασμένα κεραμικά, δεξαμενές νερού σε σχήμα σαλιγκαριού δημιουργούν έναν σουρεαλιστικό χώρο με γλυπτά. Το ότι η ταράτσα γέμισε με κόσμο δεν ήταν το καλύτερο μου. Φανταζόμουν φωτογραφικά πορτραίτα και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές λήψεις χωρίς να έχω στο background άλλους 50 νοματαίους! Και να έχεις τους Κινέζους που κλασικά δεν ξεκολλάνε από ένα σημείο και βγαίνουν 200 σέλφι με κάθε καμινάδα! Μείναμε αρκετή ώρα στην οροφή και προσπάθησα να βγάλω όσο γίνεται φωτογραφίες χωρίς κόσμο και να απομονώσω τα εντυπωσιακά γλυπτά.

Από την ταράτσα απολαύσουμε και μια ωραιότατη πανοραμική θέα της Βαρκελώνης

Η σοφίτα με τις αψίδες

Λεπτομέρεια από το μπαλκόνι

Στη συνέχεια μπήκαμε στο εσωτερικό του διαμερίσματος. Τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι πόρτες, τα φωτιστικά, το δάπεδο, οι οροφές, τα έπιπλα όλα φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ο συνδυασμός της εκκεντρικότητας του κτιρίου με τα μεσοαστικά συντηρητικά έπιπλα στο εσωτερικό του, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στην εκκεντρικότητα του μοντερνισμού και τη σοβαρότητα της εποχής του 19ου αιώνα. Στους τοίχους δεν υπάρχει καμία γωνία και ήταν κάτι που δημιούργησε σημείο τριβής ανάμεσα στον Γκαουντί και τους ιδιοκτήτες. Εγώ και ο Rose πάντως εντυπωσιαστήκαμε περισσότερο από το εσωτερικό παρά από την περιβόητη ταράτσα με τα γλυπτά. Ήταν λες και μεταφερθήκαμε στον 19ο αιώνα σε μια πολυτελή οικεία όπου τα πάντα είχαν γούστο, φινέτσα και πρωτοτυπία!

Για πρώτη μέρα στη Βαρκελώνη, η Casa Mila ήταν μια καλή αρχή για την πόλη του Αντόνι Γκαουντί. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην περίεργη εξωτερική πρόσοψη της πολυκατοικίας και συνεχίσαμε στην λεωφόρο Passeig de Gracia.

Η Passeig de Gracia η λεωφόρος στο κεντρικό τμήμα της Eixample, θεωρείται ως ο πιο ακριβός δρόμος στη Βαρκελώνη και σε ολόκληρη την Ισπανία! Είναι ίσως ο ομορφότερος και πιο γοητευτικός δρόμος που έχω περπατήσει. Ένα δρόμος γεμάτος από αριστοκρατικά κτίρια αρ νουβό, με περίτεχνα παγκάκια και φώτα του δρόμου που έχουν την υπογραφή του Αντόνι Γκαουντί φυσικά αλλά και άλλων σημαντικών αρχιτεκτόνων. Όταν η αρ νουβό σάρωνε το δυτικό κόσμο, η Καταλανική της εκδοχή, ο modernismo έγινε η πιο ακραία μορφή της και ο Γκαουντί ο σημαντικότερος πρωταγωνιστής της. Ο Γκαουντί έσπασε το φράγμα του συντηρητισμού και μαζί με άλλους άλλαξε ριζικά την αρχιτεκτονική παράδοση δημιουργώντας πρωτότυπες κατασκευές και κάνοντας σχεδιαστικές ''τρέλες''! Ο Antonio Gaudi ρίχνει τη σκιά του σε κάθε βήμα μας στην Βαρκελώνη!

Λίγο μετά συναντήσαμε το άλλο διάσημο κτίριο του Γκαουντί, το Casa Batllo που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του. Επέλεξα να μην το επισκεφτούμε γιατί θα ήταν too much και Casa Mila και Casa Batllo, όμως αυτό το τετραώροφο κτίριο είναι περισσότερο διάσημο για την εξωτερική του πρόσοψη και πολύ πιο ''τρελό'' κτίριο από την Casa Mila! Βέβαια αναλύοντας αργότερα τα τμήματα του κτιρίου, το εσωτερικό του, την σοφίτα και την ταράτσα του, έβγαλα το συμπέρασμα ότι τελικά η Casa Batllo είναι πιο ενδιαφέρουσα για επίσκεψη απ ‘ότι η Casa Mila. Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (Το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του.

Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904 και ανακαινίστηκε αρκετές φορές από τότε. Το αρχικό κτίριο χτίστηκε το 1877 και ήταν ένα κλασικό κτίριο χωρίς αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά. Το 1904 η οικογένεια Batllo προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι το οποίο ολοκλήρωσε το 1906. Στο ισόγειο είχε πάρα πολύ κόσμο που περίμενε στην ουρά για να μπει μέρα. Εμείς αρκεστήκαμε στο να το θαυμάσουμε από έξω και περάσαμε και στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να το δούμε ολοκληρωτικά, μαζί με το υποδεέστερο Casa Amatller που είναι ακριβώς δίπλα του και που δεν είναι έργο του Γκαουντί αλλά του Josep Puig i Cadafalch.

Αυτή η άπλα της λεωφόρου Passeig de Gracia σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά κτίρια της, μας έβαλαν στο κλίμα της Βαρκελώνης και ασυναίσθητα με έκαναν να τη συγκρίνω με τη Μαδρίτη. Η Βαρκελώνη μας κέρδισε με το καλημέρα σας και ένιωσα πως το ταξίδι μας τώρα ξεκινάει. Τρεις μέρες απολαύσαμε στο μέγιστο την πόλη. Μας ταίριαξε απόλυτα!

Η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και η αίσθηση ήταν σχεδόν καλοκαιρινή. Η Passeig de Gracia μας έβγαλε στην πλατεία Catalunya. Μέχρι στιγμής είχαμε δει σχετικά λίγο κόσμο στους δρόμους. Από εδώ όμως ξεκίνησε ο χαμός της La Rambla! Η Placa de Catalunya είναι το κέντρο της Βαρκελώνης και μεγάλος συγκοινωνιακός κόμβος. Μου φάνηκε αχανής αλλά αρκετά εντυπωσιακή με τα σιντριβάνια της και πολλά επιβλητικά κτίρια τριγύρω της.

Στο κέντρο της πλατείας, υπήρχαν κάτι αντίσκηνα, σημαίες και πλακάτ και γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν από τις διαδηλώσεις των Καταλανών που είχαν ξεσπάσει μόλις τέσσερις μέρες πριν, για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη στη Γερμανία του πρώην προέδρου της ημιαυτόνομης περιοχής, Carles Puigdemont. Συνθήματα όπως ''Ο Puigdemont είναι ο πρόεδρός μας'' και ''Ελευθερία στους πολιτικούς κρατούμενους'', δείχνουν την στήριξη των Καταλανών στον πρώην πρόεδρό τους. Για την ιστορία ο Puigdemont κινδυνεύσε να καταδικαστεί σε φυλάκιση έως και 25 ετών με την κατηγορία της εξέγερσης και της στάσης, καθώς είναι ο ενορχηστρωτής του δημοψηφίσματος που οδήγησε στη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας τον περασμένο Οκτώβριο του 2017. Του έχουν απαγγελθεί περιοριστικά μέτρα και τώρα εναπόκειται στο δημόσιο κατήγορο να προχωρήσει και να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες για την κατηγορία της διαφθοράς ή να κλείσει την υπόθεση. Ο Rose δεν είχε ιδέα τι είχε γίνει και ποιος είναι αυτός, και παρ’ όλο που δεν τον είδα να έχει καμιά όρεξη να μάθει εγώ του τα εξήγησα!

Αφήνοντας πίσω μας την πλατεία Catalunya, ασυναίσθητα και χωρίς να δω χάρτη κατευθυνθήκαμε προς έναν πεζόδρομο με κόσμο. Με πάρα πολύ κόσμο. Κατάλαβα πως είχαμε φτάσει στην περιβόητη La Rambla!

Η La Rambla είναι στην καρδιά της παλιάς πόλης. Είναι αυτό που λέμε, ο ζωολογικός κήπος της Βαρκελώνης! Τουριστική μέχρι εκεί που δεν πάει, με αμέτρητα σουβενιράδικα, εστιατόρια και μπαρ αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, πλανόδιους πωλητές, καλλιτέχνες του δρόμου και με μια λαοθάλασσα να πηγαινοέρχεται μέρα και νύχτα. Για όλα αυτά οι περισσότεροι έχουν να πουν αρνητικά ή μέτρια σχόλια γι’αυτόν τον πεζόδρομο. Δεν ξέρω αν είμαι βιτσιόζος αλλά εγώ ενθουσιάστηκα καθώς διασχίσαμε την La Rambla! Μου άρεσε πολύ που είναι δεντρόφυτη, μου άρεσε το ψηφιδωτό κυματοειδές πλακόστρωτο της, τα αμέτρητα εξαιρετικά ιστορικά κτίρια της και βέβαια η ζωντάνια της. Αν και φημίζεται για τους πορτοφολάδες της, εγώ ξέχασα παντελώς αυτή τη λεπτομέρεια και προχωρούσα μέσα στην τρελή χαρά και χωρίς να έχω το νου μου στην τσάντα μου. Η La Rambla για μένα, ήταν μια υπέροχη βόλτα και όσο προχωρούσαμε δεν μπορούσα να δω κάτι αρνητικό, κάτι από όλα αυτά που της καταλογίζουν. Αντίθετα τα έβλεπα όλα ωραία!

Λίγο μετά συναντήσαμε την φημισμένη αγορά της Βαρκελώνης Mercado de La Boqueria. Πλησιάσαμε όλο λαχτάρα να την γνωρίσουμε από κοντά και να δούμε τους εκατοντάδες πάγκους με κάθε λογής τρόφιμα, αλλά μείναμε με την όρεξη. Η αγορά ήταν κλειστή λόγω μεγάλης Παρασκευής. Αποχωρήσαμε απογοητευμένοι και συνεχίσαμε κατά μήκος της La Rambla με κατεύθυνση το παλιό λιμάνι της Βαρκελώνης Port Vell.

Φτάσαμε στο τέλος της La Rambla...

Στο παλιό λιμάνι είχε ακόμα περισσότερο κόσμο. Αυτή η πόλη είναι τρελή αλλά είναι και μοναδική. Έχεις την αίσθηση ότι δεν είναι ευρωπαϊκή πόλη. Οι φοίνικες στην λεωφόρο Passeig de Colom την κάνουν εξωτική, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου που απολάμβαναν τον Καταλανικό ήλιο. Το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου μας υπενθύμισε που βρισκόμαστε!

Το μνημείο είναι προς τιμήν του Χριστόφορου Κολόμβου, όπου ένα χρόνο μετά το πρώτο του ταξίδι στην νέα ήπειρο, επέλεξε να αποβιβαστούν στο λιμάνι της Βαρκελώνης και παρουσίασε τα ευρήματά του στη Βασίλισσα Ισαβέλλα και τον βασιλιά Φερδινάνδο. Μετάνιωσα που δεν ανεβήκαμε με τον ανελκυστήρα στην πανύψηλη κολόνα 40 μέτρων που στέκεται το άγαλμα και χάσαμε μια σπέσιαλ πανοραμική θέα με μόνο 6€.

Edifici Port de Barcelona

Gobierno Militar de Barcelona

Passeig Josep Carner

Κάναμε μια ωραία βόλτα στο παλιό λιμάνι Port Vell που τώρα είναι ένα κομβικό σημείο της πόλης με την υπερσύγχρονη μαρίνα, τον πεζόδρομο Rambla de Mar που συνδέεται με το μεγάλο εμπορικό Maremagnum, και το Aquarium de Barcelona. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι το μέρος αυτό ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή με άδειες αποθήκες, ναυπηγεία και εργοστάσια και άλλαξε ριζικά ως μέρος ενός προγράμματος αστικής ανανέωσης πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης του 1992. Οι διαπιστώσεις και οι συγκρίσεις που έκανα με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαρδιωτικές.

Από εδώ ξεκινάει η παραλιακή Moll de Bosch i Alsina. Αν συνεχίζαμε ευθεία κατά μήκος του δρόμου θα φτάναμε στην Passeig de Joan de Borbo και μετά στην παραλία Barceloneta. Θα ήταν μια τέλεια βόλτα όμως την Barceloneta θα την απολαμβάναμε άλλη ημέρα. Αράξαμε για λίγο στην Moll de Bosch i Alsina, πριν εισχωρήσουμε στο εσωτερικό της παλιάς πόλης!

Η συνέχεια έχει μια απολαυστική και χορταστική περιήγηση στην γοτθική συνοικία και στα ενδότερα της παλιάς πόλης Ciutat Vella!

 

[giannismits]

Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (Barri Gotic)

Η παλιά πόλη της Βαρκελώνης, αυτή που οι Καταλανοί αποκαλούν Ciutat Vella είναι μια μεγάλη περιοχή που αποτελείται από την περίφημη γοτθική συνοικία δηλαδή το Barri Gotic, την Sant Pere- Santa Caterina i la Ribera ή αλλιώς El Born, την El Raval και την La Barceloneta. Η καρδιά της παλιάς πόλης όμως είναι η γοτθική συνοικία και από αυτή θα ξεκινούσαμε. Άλλωστε ήδη είχαμε διασχίσει την La Rambla και είδαμε το παλιό λιμάνι Port Vell που εντάσσονται στην γοτθική συνοικία.

Τα περισσότερα σχόλια που είχα διαβάσει για το Barri Gotic ήταν από χλιαρά έως αρνητικά. Το μεγαλύτερο αρνητικό που εντοπίζουν οι περισσότεροι είναι ότι έχει υπερβολικά τουριστικό χαρακτήρα και το κυριότερο ότι δεν είναι αυθεντική. Και ερωτώ εγώ. Και? Την βόλτα στη συνοικία αυτή - όπως και σε όλη την παλιά πόλη - εγώ την απόλαυσα. Την γυρίσαμε όλη, περπατήσαμε τα δαιδαλώδη στενά της, ανακαλύψαμε μικρές κρυμμένες πλατείες γνωστές και άγνωστες, είδαμε τα επιβλητικά της κτίρια, συναντήσαμε και πανέμορφα δρομάκια χωρίς κόσμο, και ουδόλως με απασχόλησε αν αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυθεντικό. Η συνοικία αυτή είναι γραφική, έχει γοητεία και μυστήριο κι ας μην είναι μεσαιωνική. Τώρα αν αυτά τα διαβάσει ο @panius θα ανεβάσει πίεση, γιατί έχει χλευάσει προκλητικά τη Γοτθική συνοικία στην ιστορία που έχει γράψει και την έχει υποτιμήσει άσχημα. Αν κάποιος που δεν έχει πάει, διαβάσει την κριτική του και μετά τη δική μου, θα προβληματιστεί για το ποιος έχει δίκιο και ποιος είναι ο υπερβολικός. Παιδιά μην αναρωτιέστε, εννοείται εγώ έχω δίκιο! Τη Γοτθική συνοικία αξίζει να την χορτάσεις. Όχι ξεπέτες!

Η Γοτθική συνοικία περιλαμβάνει τα παλαιότερα μέρη της Βαρκελώνης, όπως τα ερείπια του ρωμαϊκού τείχους της πόλης, όμως παρά το όνομά της μια σειρά από γοτθικού ρυθμού κτίρια ορόσημα στη συνοικία αυτή, δεν χρονολογούνται από το Μεσαίωνα. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα η γειτονιά αυτή στα πλαίσια ενός project για την Διεθνή έκθεση του 1929, μεταμορφώθηκε από μια σκοτεινή γειτονιά σε ένα τουριστικό αξιοθέατο μέσα από μια μαζική αποκατάσταση και τροποποίηση. Μάλιστα υπήρξε και περαιτέρω αποκατάσταση των υφιστάμενων κτιρίων με νέο-γοτθικές προσθήκες που συνεχίστηκαν τη δεκαετία του 1960. Τους βγάζω το καπέλο λοιπόν, γι’αυτή την ιδέα που είχαν να μεταμορφώσουν σε γοτθική μια ολόκληρη συνοικία. Το αποτέλεσμα το βρήκα άκρως πετυχημένο.

Το Barri Gotic είναι μεγάλο. Μη νομίζετε πως είναι μόνο 2-3 γνωστές μεγάλες πλατείες και 4-5 τρανταχτά αξιοθέατα. Τα σημεία ενδιαφέροντος είναι πάρα πολλά. Δεν θέλω να σας αναφέρω κάθε μονοπάτι, κάθε στενό και κάθε εκκλησία που συναντήσαμε με καθορισμένη σειρά. Για να απολαύσεις τη συνοικία πρέπει να χαθείς ή τέλος πάντων να τη γνωρίσεις χωρίς προγράμματα και σχεδιαγράμματα. Βέβαια το gps με βοήθησε να εντοπίσω κάποια κρυμμένα μονοπάτια και κλειστά τετράγωνα που ίσως να προσπερνούσα.

Η αρχή έγινε από την καταπληκτική Placa Reial, ακριβώς δίπλα στη La Rambla

Είναι από τις πιο δημοφιλείς πολυσύχναστες πλατείες, είναι γεμάτη με φοίνικες, τα φανάρια της είναι σχεδιασμένα από τον Αντόνι Γκαουντί, έχει πλήθος από καφέ και εστιατόρια, και μου άρεσε τρελά!

Η Placa de George Orwell με το σουρεαλιστικό μνημείο Leandre Cristofol.
Η πλατεία αυτή δημιουργήθηκε μόλις το 1990 μετά από κατεδάφιση ενός μπλοκ πολυκατοικιών.

Απομεινάρι του ρωμαϊκού τείχους / Muralla romana

Στα δαιδαλώδη στενά

Placa de Sant Miquel

Placa de Sant Jaume ή αλλιώς πλατεία του Αγίου Ιακώβου. Είναι το κεντρικό σημείο της Γοτθικής συνοικίας και το διοικητικό κέντρο της Βαρκελώνης καθώς εδώ βρίσκονται το Κυβερνείο της Καταλονίας Palau de la Generalitat de Catalunya και απέναντι το Δημαρχείο της Βαρκελώνης. Η Placa Sant Jaume βρίσκεται στο πρώην κέντρο της Ρωμαϊκής πόλης του Barcino και στο χώρο της πλατείας από τους μεσαιωνικούς χρόνους υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου η οποία όμως κατεδαφίστηκε το 1823. Ασχέτως λοιπόν αν η πλατεία ονομάζεται Αγίου Ιακώβου, εκκλησία δεν υπάρχει!

Placa de Sant Just, μια όμορφη ήσυχη πλατεία με την Basílica dels Sants Màrtirs μια εκκλησία του 13ου αιώνα και την κρήνη Font de San Just που λέγεται ότι είναι η αρχαιότερη πηγή νερού στην πόλη φτιαγμένη το 1367.

Ποιος δεν ξέρει αυτό το σημείο? Στην οδό Carrer del Bisbe το στενό δίπλα από το Κυβερνείο, είναι η Pont del Bisbe που θα πει η Γέφυρα του Επισκόπου. Είναι από τα πιο εμβληματικά σημεία στη γοτθική συνοικία, και ένα από τα πιο αγαπημένα τουριστικά σημεία για φωτογραφίες. Και σωστά μαντέψατε, δεν είναι αυθεντική γοτθική αλλά φτιαγμένη μόλις το 1928. Όπως και να χει είναι πράγματι από τα πιο όμορφα σημεία της παλιάς πόλης.

Οι άτιμοι όμως έκαναν φοβερή δουλειά. Θα ορκιζόσουν ότι είναι του μεσαίωνα.
Θυμίζει και λίγο το γεφυράκι των στεναγμών στη Βενετία!

Λίγο μετά είναι η Placa de Garriga i Bachs, και η πλευρική είσοδος του Καθεδρικού ναού. Είχε μια μικρή ουρά και είπαμε να επιστρέψουμε λίγο αργότερα. Το στενάκι Carrer de Montjuic del Bisbe μας οδήγησε στην ομορφότερη μικρή πλατεία της παλιάς πόλης, Placa de Sant Felip Neri.

Η Placa de Sant Felip Neri είναι απλά υπέροχη και είναι από τα σημεία της πόλης που είναι σχετικά άγνωστα. Γι’ αυτό και θα την ανακαλύψουν μόνο όσοι αγαπούν το περπάτημα και να περιπλανιούνται στα στενά χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Εκεί βρίσκεται η εκκλησία Sant Felip Neri του 1721, στα δεξιά της εκκλησίας είναι το σχολείο Saint Felip Neri ενώ στο κέντρο της έχει μια κρήνη. Η πλατεία όμως κρύβει και μια τραγική μαύρη ιστορία. Στις 30 Ιανουαρίου 1938, στην πλατεία έγινε ένα από τα πιο αιματηρά επεισόδια του Ισπανικού εμφυλίου. Τα στρατεύματα του Φράνκο έριξαν μια βόμβα μπροστά από την εκκλησία σκοτώνοντας 30 παιδιά του διπλανού σχολείου που είχαν για καταφύγιο την εκκλησία για να προστατευθούν από τις βόμβες. Λίγο αργότερα, ενώ οι άνθρωποι προσπαθούσαν να διασώσουν τους επιζώντες, μια δεύτερη βόμβα εξερράγη στην πλατεία φτάνοντας τον αριθμό των νεκρών στους 42. Οι τρύπες μπροστά στην εκκλησία μαρτυρούν τις βομβιστικές επιθέσεις .

Εξαιτίας των βομβαρδισμών διάφορα κτίρια στην πλατεία καταστράφηκαν, κι έτσι δημιουργήθηκε ένας ανοιχτός χώρος που μέχρι τότε δεν υπήρχε και είναι το τετράγωνο που είναι σήμερα η Placa de Sant Felip Neri. Η τρέχουσα διάταξη είναι το αποτέλεσμα των οικοδομικών εργασιών που πραγματοποιήθηκαν στη δεκαετία του 1950, όταν κτίρια γοτθικού ρυθμού από άλλες περιοχές της πόλης μεταφέρθηκαν πέτρα με πέτρα στην πλατεία. Η ανακατασκευή κτιρίων δείχνει την εμμονή των Καταλανών με τα γοτθικά στοιχεία! Πάντως το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας γοητευτικής και ρομαντικής πλατείας που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πολύ παλιά!

Placa Nova. Τα ρωμαϊκά και μεσαιωνικά τείχη

Pla de la Seu. Η μεγάλη πλατεία που βρίσκεται η κεντρική είσοδος του Καθεδρικού ναού. Και μπορεί ο Καθεδρικός ναός να είναι του 13ου αιώνα, η γοτθική πρόσοψη του είναι φυσικά μεταγενέστερη προσθήκη που κατασκευάστηκε μεταξύ 1882 και 1913. Είναι Μεγάλη Παρασκευή και έξω από την κεντρική πόρτα, τελείται θεία λειτουργία με πολλούς πιστούς και τουρίστες φυσικά να έχουν γεμίσει το προαύλιο μπροστά από την εκκλησία. Εικάζω λοιπόν πως αν αυτή την ώρα επιτρέπεται είσοδος στο εσωτερικό του ναού, αυτή θα πραγματοποιείται από την πλευρική είσοδο στην οδό Carrer del Bisbe.

Η πλατεία Pla de la Seu

Carrer del Pi

Placa de Sant Josep Oriol

Και δίπλα η μικρή Placa del Pi, με την εκκλησία Santa Maria del Pi του 15ου αιώνα!

Εβραϊκή συνοικία. Sinagoga Major de Barcelona

Carrer de Sant Sever και στο βάθος η Porta de Santa Eulalia του Καθεδρικού ναού

Η είσοδος για τον Καθεδρικό είναι 7€ όμως είχα διαβάσει πως κάποιες ώρες το μεσημέρι έχει ελεύθερη είσοδο. Ε λοιπόν την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί, ήταν η ώρα δωρεάν εισόδου. Τέλεια. Πολύ γρήγορα και χωρίς ουρά, μπήκαμε στην εσωτερική αυλή του μοναστηριού, στο οποίο φυλάσσονται 13 λευκές χήνες, ένας συμβολικός αριθμός επειδή η Eulalia ήταν 13 χρονών όταν αυτή μαρτύρησε. Ο καθεδρικός ναός είναι αφιερωμένος στην Eulalia της Βαρκελώνης και η πλήρης ονομασία του είναι Καθεδρικός Ναός του Τιμίου Σταυρού και της Αγίας Eulalia (Catedral de la Santa Creu i Santa Eulalia).

Το εσωτερικό του Καθεδρικού είναι εκπληκτικό και άκρως επιβλητικό. Εντυπωσιαστήκαμε με το που μπήκαμε μέσα. Κάποιοι πιστοί παρακολουθούσαν στις οθόνες την λειτουργία που λάμβανε χώρα έξω από τον ναό! Καθίσαμε για λίγα λεπτά και μαγευτήκαμε από την ηρεμία και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που επικρατούσε.

Ρωμαϊκό τείχος στην Placa De Ramon Berenguer El Gran

Carrer del Veguer και στο βάθος η Plaza del Rey

Σειρά είχε η Πλατεία του βασιλιά δηλαδή η Plaza del Rey. Πολύ ωραία και ατμοσφαιρική και αυτή η πλατεία που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Αυτή είναι αυθεντική μεσαιωνική! Η πλατεία περιβάλλεται από το Palau Reial Major που είναι ένα συγκρότημα από ιστορικά κτίρια. Κάπου είχα διαβάσει ότι μπορείς να ανέβεις στον πύργο Mirador del Rei Marti που προσφέρει πανοραμική θέα. Ρωτήσαμε 2 ανθρώπους που δεν ήξεραν, δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη από πού μπορείς να μπεις κι έτσι αφήσαμε την ιδέα. Αράξαμε στα σκαλιά που οδηγούν στο Salo del Tinell και στο παρεκκλήσι της Santa Agata, και απολαύσαμε το τελευταίο κομμάτι που είδαμε στη Γοτθική συνοικία.

Είδαμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Γοτθικής συνοικίας και ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και όμορφες περιηγήσεις που έχουμε κάνει σε παλιές πόλεις! Είμαι σίγουρος πως δεν μπορέσαμε να την ανακαλύψουμε όλη, π.χ. ξέχασα την Plaça de la Mercè με την Basílica de la Mercè όμως έτσι κι αλλιώς η γοτθική συνοικία είναι ανεξάντλητη. Σίγουρα όμως είδαμε τα σημαντικότερα σημεία της. Το κομμάτι αυτό της παλιάς πόλης της Βαρκελώνης είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό μέρος για βόλτες και ''χάσιμο'' στα στενά και με εξαίρεση τα κεντρικά σημεία, βρήκαμε δρόμους και μικρές πλατείες με λίγο ή και καθόλου κόσμο.

Η συνέχεια είχε το άλλο κομμάτι της παλιάς πόλης, την La Ribera & El Born!

 

[Klair]

Τώρα αν αυτά τα διαβάσει ο @panius θα ανεβάσει πίεση, γιατί έχει χλευάσει προκλητικά τη Γοτθική συνοικία στην ιστορία που έχει γράψει και την έχει υποτιμήσει άσχημα. Αν κάποιος που δεν έχει πάει, διαβάσει την κριτική του και μετά τη δική μου, θα προβληματιστεί για το ποιος έχει δίκιο και ποιος είναι ο υπερβολικός. Παιδιά μην αναρωτιέστε, εννοείται εγώ έχω δίκιο! Τη Γοτθική συνοικία αξίζει να την χορτάσεις. Όχι ξεπέτες!

Εγώ πάντως σε πιστεύω και απ' ότι έχω καταλάβει κουβαλάμε την ίδια ταξιδιωτική τρέλα (θέλουμε να δούμε και να ανακαλύψουμε όσα περισσότερα μπορούμε χωρίς να πτοούμαστε από σχόλια και αρνητικές κριτικές), οπότε σίγουρα δεν θα κάνω ξεπέτα και θα προσπαθήσω να την εξερευνήσω και να την χορτάσω όσο περισσότερο μπορώ, όταν πάω.

Αναμένω τη συνέχεια με αμείωτο ενδιαφέρον!

 

[giannismits]

Εγώ πάντως σε πιστεύω και απ' ότι έχω καταλάβει κουβαλάμε την ίδια ταξιδιωτική τρέλα (θέλουμε να δούμε και να ανακαλύψουμε όσα περισσότερα μπορούμε χωρίς να πτοούμαστε από σχόλια και αρνητικές κριτικές), οπότε σίγουρα δεν θα κάνω ξεπέτα και θα προσπαθήσω να την εξερευνήσω και να την χορτάσω όσο περισσότερο μπορώ, όταν πάω.

Αναμένω τη συνέχεια με αμείωτο ενδιαφέρον!

Ε ναι ότι την έχουμε αυτή την τρέλα την έχουμε . Μα πίστευα πριν πάω ότι είναι, αυτό που λέμε tourist trap! Βέβαια αυτό είναι υποκειμενικό για τον καθένα, οπότε εγώ την αξιολόγησα μόνο θετικά. Εννοείται να την λιώσεις όταν πας

Αλήθεια οι φωτογραφίες εμφανίζονται κανονικά; Γιατί σε μένα υπάρχει πρόβλημα φόρτωσης. Αυτή η σελίδα γέμισε με χίλιες φωτογραφιες

 

[Klair]

Αλήθεια οι φωτογραφίες εμφανίζονται κανονικά; Γιατί σε μένα υπάρχει πρόβλημα φόρτωσης. Αυτή η σελίδα γέμισε με χίλιες φωτογραφιες

Από το κινητό εμφανίζει πρόβλημα φόρτωσης των φωτογραφιών όταν χρησιμοποιώ chrome.
Όταν μπαίνω με mozilla τις ανοίγει όλες κανονικά.
Το ίδιο θέμα είχα αντιμετωπίσει και εγώ με την ιστορία μου του Λονδίνου και είχα μιλήσει με το boss.
Κατά πάσα πιθανότητα είναι θέμα browser (πάντα αναφέρομαι για το κινητό).
Από υπολογιστή δεν μπήκα στην ιστορία σου για να έχω άποψη.
Στη δική μου περίπτωση πάντως δεν υπήρχε πρόβλημα όταν έμπαινα στην ιστορία μου από τον υπολογιστή (όλες οι φωτογραφίες άνοιγαν κανονικά).

 

[STKF]

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος δημιούργησε το έργο αυτό μεταξύ 1586 και 1588, και είναι βέβαιο πως ορισμένες μορφές του πίνακα απεικονίζουν επιφανείς προσωπικότητες του Τολέδου εκείνης της εποχής.

Πιστεύεται ότι έχει ζωγραφήσει και τον εαυτό του και τον γιό του σε αυτό τον πίνακα.

Το μεγαλύτερο αρνητικό που εντοπίζουν οι περισσότεροι είναι ότι έχει υπερβολικά τουριστικό χαρακτήρα και το κυριότερο ότι δεν είναι αυθεντική.

Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους παραπονούνται αλλά και εμένα αυτό το κομμάτι της πόλης μου άρεσε πολύ.

οπότε σίγουρα δεν θα κάνω ξεπέτα και θα προσπαθήσω να την εξερευνήσω και να την χορτάσω όσο περισσότερο μπορώ, όταν πάω.

Εννοείται ότι θα του δώσεις χρόνο.

Αλήθεια οι φωτογραφίες εμφανίζονται κανονικά; Γιατί σε μένα υπάρχει πρόβλημα φόρτωσης.

Στην αρχή δεν εμφάνιζε καμία. Τώρα όποια του αρέσει περισσότερο.

Οι διαπιστώσεις και οι συγκρίσεις που έκανα με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαρδιωτικές.

Εμένα όταν έκανα τη σύγκριση με την Αθήνα με έπιασε κατάθλιψη.