Πολύ ωραία ιστορία! Ξετρελάθηκα με Τολέδο, Γιρόνα και μουσεία και γειτονιές Μαδρίτης.
Στη Βαρκελώνη είχα πει ότι θα μπορούσα να ζήσω, αλλά όταν την επισκέφθηκα το 1984 πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. ΄Ηταν Μεγάλη Εβδομάδα και ήταν σχεδόν άδεια - τουρίστες ελάχιστοι τότε και οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν φύγει εκδρομές. ΄Ετσι απόλαυσα πραγματικά τη λιτανεία της Μ.Παρασκευής, ενώ την Κυριακή του Πάσχα μπροστά από τον καθεδρικό ναό του Μπάριο Γκότικο χόρεψαν κυκλικούς χορούς φορώντας εσπαντρίγιες συνοδεία ζωντανής μουσικής και μετά σχημάτισαν μια ανθρώπινη πυραμίδα.
Να φανταστείς ότι η Μπαρτσελονέτα τότε ήταν μαύρα χάλια.
Πόσο τυχεροί που μπορέσατε να δείτε από μέσα την Casa Mila, δεν επιτρεπόταν τότε.
Επιτρεπόταν όμως οι ταυρομαχίες, αλλά στη δεύτερη corrida έβαλα τα κλάματα και φύγαμε. Ο ταύρος ήταν καταδικασμένος από την αρχή.
Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση στη Βαρκελώνη ήταν πόσο προχωρημένο design είχαν τότε στα μαγαζιά τους.
΄Οσο για τα τάπας, δεν το συζητάμε, από το ένα βγαίναμε, στο άλλο μπαίναμε! Και ο καφές τουςπολύ καλός, κορτάδος νομίζω τον ζήταγες και ήταν σαν εσπρέσο. Η παέγια όμως πανάκριβη και δεν έλεγε και πολλά.