Τι νόημα έχει στη ζωή σας σήμερα το να ταξιδεύετε;

[alma]

Στη ζωή μας βασικά χρειαζόμαστε υγεία κατά τη γνώμη μου.Αν έχουμε υγεία, ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν,καθώς και άλλα ενδιαφέροντα, σαφώς και η ζωή μας έχει νόημα, είτε με ταξίδια,είτε χωρίς αυτά...
Βέβαια εννοείται πως τα ταξίδια κάνουν τη ζωή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

 

[karfitsa]

Ξεκίνησα να ταξιδεύω σε κάποια μέση ηλικία και εφόσον όλα γύρω μου είχαν κάπως τελματώσει στο κλασσικό τρίπτυχο οικογένεια-δουλειά-σπίτι και με ελάχιστες κοινωνικές επαφές.
Ηθελα κάτι, για να πάρω αλλοιώτικες ανάσες....Ηθελα να ανταμείψω τον εαυτό μου για τις στερήσεις που έκανα μέχρι να φτιάξω,ότι έφτιαξα....ήθελα να κάνω ένα μεγάλο δώρο σε μένα.
Ξεκίνησα να φεύγω μόνη μου,ίσως κάνοντας την "επανάσταση"μου.
Δεν νομίζω να με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο-γιατί είμαι πολύ καλός ήδη -αλλά με έχουν βοηθήσει να νοιώσω και γω σαν πολίτης του κόσμου και όχι μόνο της γειτονιάς μου.Απέκτησα γνώσεις για άλλους τόπους και σίγουρα,αισθάνομαι όμορφα όταν καθημερινά βλέπω πολίτες άλλων χωρών και μπορώ να τους πώ,ειλικρινά,ότι ήρθα η θα έρθω στην πόλη σας....
Και τέλος πάντων,υπάρχει πιο ωραίο ξεκίνημα της μέρας,απο το να πίνεις καφέ σε κούπα αγορασμένη από διαφορετικά μέρη στον κόσμο;

 

[buffon85]

ναι υπαρχουν και αλλα πραγματα που δινουν νοημα στην ζωη, αλλα τα ταξιδια ειναι ενα απο αυτα.
η υγεια (η δικη μας και των ανθρωπων μας) δεν δινει απλως νοημα, ειναι απαραιτητη προυποθεση για να μπορεις να χαρεις ολα τα αλλα.

ακομα και αν ζουσα στο ωραιοτερο μερος του κοσμου, αν δεν μπορουσα να φυγω απο αυτο η ζωη θα ηταν τελειως διαφορετικη, μονοτονη. το να ταξιδεψω δεν το νιωθω μονο ως επιθυμια, το νιωθω ως αναγκη. γι αυτο κι εγω θα θυσιαζα πολλα αλλα πραγματα για να μπορω να το κανω.
δεν υπαρχει παρομοια στιγμη σαν την στιγμη που παιρνω την βαλιτσουλα μου..

 

[paefstra]

Άργησα καναδυο χρόνια να το βάλω αυτό, αλλα ποτέ δεν είναι αργά:

"Πριν από μερικά χρόνια -δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα· όταν μες στην ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, που ψιλοβρέχει· όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας που συναντώ· και ειδικά όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο, που χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω τα καπέλα του κόσμου - τότε θεωρώ πως ήρθε πια η ώρα να μπαρκάρω, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. Με μια φιλοσοφική χειρονομία όλο μεγαλοπρέπεια, ο Κάτων ρίχνεται πάνω στο σπαθί του· εγώ παίρνω ήσυχα το πλοίο. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ' αυτό. Αν το ήξεραν έφτανε· όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό"
(Μόμπι Ντικ, Χερμαν Μελβιλ)

 

[Action]

Γράφει η Ανθή Αντωνίου

Το πρωί ξύπνησα με ένα όμορφο όνειρο – Ήμουν λέει κάπου ταξίδι στην Ασία με έναν Βούδα δίπλα μου και με την φωτογραφική μηχανή, έτρεχα αλαφιασμένη να προλάβω ώστε να αποθανατίσω κάθε κόκκο άμμου και να ρουφήξω κάθε στιγμή απόλαυσης και ξεκούρασης. Καθώς το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, χαμογελώντας και με την τσίμπλα στο μάτι και τον αχνιστό καφέ μπροστά μου, σκέφτηκα πως έχω ανάγκη ένα ταξίδι. Γενικά από όλους τριγύρω μου ακούω να το λένε αυτό, αλλά αλήθεια

«γιατί ταξιδεύει ο κόσμος?»

http://www.glikiazoi.gr/2012/10/25

 

[Borealis]

Ξεκίνησα να ταξιδεύω σε κάποια μέση ηλικία και εφόσον όλα γύρω μου είχαν κάπως τελματώσει στο κλασσικό τρίπτυχο οικογένεια-δουλειά-σπίτι και με ελάχιστες κοινωνικές επαφές.
Ηθελα κάτι, για να πάρω αλλοιώτικες ανάσες....Ηθελα να ανταμείψω τον εαυτό μου για τις στερήσεις που έκανα μέχρι να φτιάξω,ότι έφτιαξα....ήθελα να κάνω ένα μεγάλο δώρο σε μένα.
Ξεκίνησα να φεύγω μόνη μου,ίσως κάνοντας την "επανάσταση"μου.
Δεν νομίζω να με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο-γιατί είμαι πολύ καλός ήδη -αλλά με έχουν βοηθήσει να νοιώσω και γω σαν πολίτης του κόσμου και όχι μόνο της γειτονιάς μου.Απέκτησα γνώσεις για άλλους τόπους και σίγουρα,αισθάνομαι όμορφα όταν καθημερινά βλέπω πολίτες άλλων χωρών και μπορώ να τους πώ,ειλικρινά,ότι ήρθα η θα έρθω στην πόλη σας....
Και τέλος πάντων,υπάρχει πιο ωραίο ξεκίνημα της μέρας,απο το να πίνεις καφέ σε κούπα αγορασμένη από διαφορετικά μέρη στον κόσμο;

respect!

 

[Yorgos]

Δε με φαντάζομαι χωρίς να ταξιδεύω. Έχει κι άλλα όμορφα πράγματα η ζωή, αλλά αυτό νομίζω είναι το πιο όμορφο, ακόμη κι από το μπάσκετ, τις σαλάτες κίνουα και τους interactivo. Πολλές οι "θυσίες" (που λέει ο λόγος, καρφάκι δε μου καίγεται) για τα ταξίδια, δεν είχα ποτέ δεύτερο ζευγάρι παπούτσια γιατί δε χωράνε στο σάκο μου, δεν έχω υπάρχοντα (ό,τι έχω χωράει στο σάκο μου), δεν έβγαλα άδεια οδήγησης γιατί θα πρέπει να επενδύσω μερικές εβδομάδες στην ίδια χώρα (αδύνατον, αν υπάρχουν ελεύθερες μέρες/εβδομάδες σε ταξίδι θα πάνε), δε στέριωσε ούτε μια σχέση γιατί καμία δεν αντέχει τα σημειώματα τύπου "όμορφη, πήγα Νεπάλ, γυρίζω σε 3 εβδομάδες, ΥΓ: στην Ασία είναι αυτό, με ναούς και βουνά, γκούγκλαρε!", άπειρες απορρίψεις εργασιακών ευκαιριων με πολύ καλά λεφτά διότι ήταν δουλειές που δε θα μου επέτρεπαν να πάρω 3-4-5 μήνες να κάνω μια ταξιδάρα το χρόνο. Και δε θα άλλαζα τίποτε, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο είμαι, 70 χρονών θα φτάσω και μυαλό δε θα βάλω.

Κι αν πεθάνω πιο νέος, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος θα είμαι, όσα ονειρεύτηκα τα είδα και νιώθω ότι έζησα 10 ζωές, ταξιδεύοντας, ζώντας σε χώρες ενδιαφέρουσες, γνωρίζοντας ανθρώπους φανταστικούς, το μόνο μου παράπονο είναι που δεν έχει κι άλλους μήνες ο χρόνος για να βλέπω κι άλλα μέρη σε ένα ημερολογιακό έτος και που πια δε θυμάμαι πού έχω πάει και τι έκανα, κράσαρε ο σκληρός δίσκος των αναμνήσεών μου και θα κρασάρει κι άλλο, είδα κι έζησα πιο πολλά από όσα μπορώ να θυμάμαι. Τυχεροί που ζήσαμε μια εποχή που και ευκολο ήταν να ταξιδέψει κανείς και ταυτόχρονα ακόμη οι προορισμοί είχαν ταυτότητα, γιατί σύντομα δε θα έχουν.

 

[soudianos]

να μην βάλεις μυαλό yorgos. 71+ θα πραγματοποιήσει... το παιδικό του όνειρο. ν' ανέβει σε ελέφαντα!!! πρώτα ο Θεός!!

 

[kabamarou]

Yorgos πως είναι δυνατόν να βρίσκεις δουλειά όπου πας και μάλιστα τέτοια ώστε να μπορείς να λείπεις 4-5 μήνες τον χρόνο αλλά και το κυριότερο ώστε να μπορείς τους 7-8 μήνες που θα εργαστείς να βάλεις στην άκρη χρήματα για 4-5 μήνες διακοπές;

Το έχω ξαναγράψει ότι θα με ενδιέφερε μια μίνι βιογραφία σου. Ξέρω ότι έχεις ζήσει μόνιμα στην Κούβα αλλά από εκεί και πέρα...

Επίσης αν έχεις βρει το νόημα γιατί εκδικείσαι την πρώην σου με την φωτογραφία της;

 

[coco]

Μολις γυρισα απο μια μεγαλη σολο περιπλανιση στη Β Ιταλια.Σε τρενο απο Φερραρα για Παντοβα μπαινει παρεα τριανταρηδων.Χωρις αποσκευες..θα κατεβουν κοντα σκεφτομαι..Ξαφνικα φευγει απο το ταμπλετ το ακουστικο.Ο Παυλιδης τραγουδαει Λευκη καταιγιδα.Ψαχνω αναμεσα στα διαφορα για να συνδεσω τα ακουστικα και μια κοπελλια απ την παρεα λεει.Μαλακα,τι ακουω?Παυλιδης στη Μπρεσια?Θεε μου τι ζω?
Χαμογελαω..το ιδιο σκεπτομαι κι εγω..
Αρχισα κι εγω τα ταξιδια οταν τελειωσα με τις υποχρεωσεις στους αλλους και εμειναν αυτες που χρωστουσα σε μενα.
Συμπερασμα..θα μπορουσα να περασω την υπολοιπη ζωη μου σε ενα τρενο,να ακουω μουσικη και να ανεβοκατεβαινω σε καινουργιες πολεις η σε αυτες που αγαπω.
Κατι σαν ταξιδακι αναψυχης με ενα κρυμμενο θαυμα..

 

[Yorgos]

Yorgos πως είναι δυνατόν να βρίσκεις δουλειά όπου πας και μάλιστα τέτοια ώστε να μπορείς να λείπεις 4-5 μήνες τον χρόνο

Tα προηγούμενα χρόνια δούλευα, παραιτούμουν, ταξίδευα, ξαναέβρισκα δουλειά, την άφηνα κλπ, έχω αρκετές σπουδες και μιλάω γλώσσες δε δυσκολευομαι να βρω δουλειά. Εδώ και κάποια χρόνια δουλεύω σα freelancer, όπως τόσοι και τόσοι, κοινώς είμαι με μπλοκάκι. Αν δε δουλέψω κάποιους μήνες, απλά δε με πληρώνουν, αυτό είναι όλο. Όταν γυρίσω από το ταξίδι μου, ξαναπιάνω δουλειά. Οι δε εργαζόμενοι στον τουρισμό έχουν και μεγάλη off season (κι εγώ όταν δούλευα σε ξενοδοχείο είχα 5 μήνες υποχρεωτικές διακοπές), κάποτε έκανα το διερμηνέα και μετά από κάθε συνέδριο σε Βραζιλίες, Ινδίες κλπ άλλαζα το εισιτήριο που μου πλήρωναν και ταξίδευα μερικές εβδομάδες/μήνες, γλιτώνοντας το μεγαλύτερο κόστος (αεροπορικό).

αλλά και το κυριότερο ώστε να μπορείς τους 7-8 μήνες που θα εργαστείς να βάλεις στην άκρη χρήματα για 4-5 μήνες διακοπές;

Πληρώνομαι σχετικά καλά (καλά, όχι κανά τριχιλιαρο, αλλά καλά για τις συνθήκες και τις χώρες που κυκλοφορώ), ζω πολύ λιτά (συγκατοικώ με άλλους 6 - και γουστάρουμε κιόλας, δεν ψωνίζω γιατί δε με ενδιαφέρει, δεν έχω αμάξι, δεν έχω δευτερο ζευγάρι παπούτσια, δεν πίνω, δεν καπνίζω, ο κινηματογράφος κοστίζει 0,03 εκεί που ζω, η τσάρκα στην παραλιακή είναι δωρεάν, το σύστημα υγείας δωρεάν, απο ψυχαγωγία μπάσκετ και μαζευόμαστε σε σπίτια για παρεϊστικες καταστάσεις, οι συναυλίες επίσης δωρεάν) και η δουλειά μου μου καλύπτει αρκετά έξοδα (π.χ. αρκετά γεύματα σχεδόν κάθε εβδομάδα), έχω βρει νομότυπο τρόπο να παίρνω σχεδόν όσα μίλια θέλω δωρεάν (αλλά δεν μπορώ να σας τον πω), έχω φίλους κυριολεκτικά σχεδόν σε κάθε χώρα και αλληλοφιλοξενούμαστε κλπ κλπ. Και ναι πληρώνω κανονικά τέλος επιτηδεύματος, δηλώνω τις αμοιβές μου στην εφορία κανονικά, πληρώνω ΤΕΒΕ και εισφορές για ένα σύστημα υγείας που δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ μου.

Το έχω ξαναγράψει ότι θα με ενδιέφερε μια μίνι βιογραφία σου. Ξέρω ότι έχεις ζήσει μόνιμα στην Κούβα αλλά από εκεί και πέρα...

Δεν είναι του παρόντος.

Επίσης αν έχεις βρει το νόημα γιατί εκδικείσαι την πρώην σου με την φωτογραφία της;

Αστειάκι ήταν αυτό, δεν ξέρει καν τι είναι το travelstories, μου έγραψε κάποιος ότι βαρεθηκε να βλέπει τη φάτσα μου και είπα να βάλω τη Γιούρι που βλέπεται κάπως πιο ευχάριστα. Νομίζω ώρα είναι να την αλλάξω.

 

[Action]

Ταξιδεύω … για να βρίσκομαι πάντα κοντά στα παιδικά μου όνειρα!

Όπως τότε που λαίμαργα φυσούσα μέσα από τη στεφάνη … και γέμιζε ο ουρανός μου πολύχρωμες νερομπουρμπουλήθρες. Και ανέβαινα στο μονόκερό μου και ταξίδευα στα μακρινά βασίλεια, ανάμεσα σε δράκους και βασιλοπούλες, σε νάνους και παπουτσωμένους γάτους.

Κάθε νερομπουρμπουλήθρα και μία ανάμνηση. Και όσο ταξιδεύω αυγατίζουν!!! Φυλακίζω ό,τι με τα μάτια είναι ορατό, σχήματα, φιγούρες, βλέμματα, χρώματα. Ύστερα τα κλείνω. Και αρχίζω τα στολίδια, ήχοι, μυρωδιές και ότι η καρδιά μόνο μπορεί να νιώσει.

Σε ένα στενάκι κάποτε στη Ρώμη, όταν το τραπέζι μας μοσχομύριζε από τα παραδοσιακά εδέσματα και παραδίπλα ένα ακορντεόν προσπαθούσε να μας τραβήξει τη προσοχή ‘’ Ya no estas mas a mi lado, corazon…’’. Μπροστά στη διαπεραστική ματιά της Μόνα Λίζα και το μεθυστικό άρωμα ενός κυρίου που βρισκόταν δίπλα μου; Πίσω μου; Παραδίπλα μου; Ποιος νοιάζεται; Η κατακόκκινη φούστα εκείνης της Χιώτισσας κοπελιάς που ανέμιζε περνώντας σχεδόν από πάνω μου με το μοτοσακό της και η μυρωδιά του κρεμμυδιού που τσιγαριζόταν από το ανοικτό παράθυρο. Οι ζωγραφιές πάνω στα παραθυρόφυλλα κάτω από το πλατάνι στο πλακόστρωτο δίπλα στη βρύση και το γλυκό συκαλάκι στο παραδοσιακό καφενείο ένα απόγευμα στη Νάξο. Η οχλαγωγία ένα βράδι στα στενάκια γύρω από τον πύργο του Γαλατά και η μυρωδιά της καψαλισμένης ζάχαρης από το δοχείο του πλανόδιου πωλητή – μα πόσα χρώματα έχει αυτό το γλειφιτζούρι; Το θλιμμένο Duomo πίσω από τις κουρτίνες του παλάτσο Βέκιο μια βροχερή ημέρα στη Φλωρεντία. Τα έξυπνα ματάκια και τα αθώα χαμογελάκια των παιδιών παίζοντας βόλους ένα πρωινό στην Αβάνα – αλήθεια … πως μυρίζει η ευτυχία;

Όταν η καθημερινότητά μου με δυσκολεύει, κατάκοπη πέφτω στο κρεβάτι μου το βράδι και χίλιες δύο έννοιες τριβελίζουν το μυαλό μου, δεν έχω παρά να σπάσω μία από αυτές τις αρωματισμένες μου πολύχρωμες νερομπουρμπουλήθρες. Και ευθύς μεταφέρομαι σε εκείνο τον κόσμο που έπλασα, το δικό μου, εκεί που οι ανάσες μου ήταν βαθιές και αβίαστες, που τα μάτια μου χόρταιναν το βαθύ μπλε της θάλασσας και οι αισθήσεις μου έλεγαν ‘’χαίρω πολύ’’ με την ευτυχία!