Νορβηγία "Τι αγχώνεσαι, μπας και σκοτεινιάσει;" (Η νύχτα που έγινε μέρα στα νορβηγικά φιορδ)

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Κεφ.7: Η ακαταμάχητη γοητεία των Lofoten

Την πρώτη μέρα (αν θεωρήσουμε το σύντομο ημίφως ως νύχτα) ξεχυθήκαμε οδικώς για φωτογράφηση του γειτονικού μας Reine i Lofoten που είναι και η κλασσική καρτποσταλική εικόνα των Lofoten. Η μέρα ήταν λαμπρή με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα.
Πήραμε τη ανιούσα σ’ένα λοφάκι απ’όπου μπορούσαμε να έχουμε πανοραμική άποψη του οικισμού και του Reinefjord με τα παρακλάδια του στο βάθος. Μόνη μας παρέα οι γλάροι που έκροζαν ολόγυρά μας.
Η θέα μαγευτική, αντίστοιχη των προσδοκιών μου. Στο βάθος, γυμνά, άγρια βουνά βυθίζονται απόκρημνα στα παγωμένα νερά του φιόρδ, μπροστά μας η συστάδα από τα μικρά νησάκια που φιλοξενούν τα σπιτάκια του οικισμού κι ενώνονται με γέφυρες. Τα σπίτια παραδοσιακά σκανδιναβικά: ξύλινα, πολύχρωμα, συνέθεταν μαζί με τη φύση ένα πίνακα που δεν χόρταινε το μάτι μας ν’απολαμβάνει.








Η πυξίδα έδειχνε κατεύθυνση προς τον νοτιότερο οικισμό του νησιού, το χωριό με το κουραστικό όνομα... Å (κάτι ανάλογο στην χώρα μας θα ονομαζόταν Ω).
Το Å i Lofoten λοιπόν, με τα λιγοστά σπίτια μα περισσότερα ψαροκάικα, τους λιγοστούς κατοίκους αλλά πολλαπλάσιους γλάρους δείχνει να απολαμβάνει τη γεωγραφική του εσχατιά. Τα πάντα εκεί στο μικροσκοπικό λιμανάκι του περιστρέφονται γύρω από το ψάρεμα. Μέχρι και σχετικό μουσείο διαθέτει. Σύντομη βόλτα στη προβλήτα, φωτογράφηση των γλάρων που έχουν φωλιάσει στα περβάζια των παραθύρων, χαζολόγημα στις εκτάσεις με φιλέτα αποξηραμένου μπακαλιάρου κι... επιστροφή.




Μόλις 3 χλμ αφότου είχαμε εγκαταλείψει το Å, προσπεράσαμε το γραφικό ψαροχώρι Sørvågen, όπου στο απάνεμο λιμανάκι του ανακαλύψαμε ένα ήσυχο (σάμπτως θα ήταν και τίποτ’αλλο; ) εστιατόριο, το Maren Anna στο οποίο η είσοδος γινόταν μέσω γέφυρας από το οδόστρωμα. Ο travelogatos βρήκε ευκαιρία απουσία κοινού να καμώνεται τον Rachmaninov κοπανώντας άτσαλα τα πλήκτρα του πιάνου που κοσμούσε το περιποιημένο εσωτερικό του εστιατορίου κάνοντας τα κόκκαλα του μεγάλου ρώσου μουσουργού να τρίζουν. Ευτυχώς με το δέλεαρ της μπυρός συνοδεία μεζέ (μιας και είχε μεσημεριάσει) απαρνήθηκε εύκολα τις μουσικές του ανησυχίες κι έτσι βρεθήκαμε στη βεραντούλα να χαζεύουμε γλάρους και τα ψαροκάικα (ανθρώποι δεν κυκλοφορούσαν και πολλοί)


Επιστρέψαμε στο Reine.
Aπό μπακαλιαροψαράδες λοιπόν, οι κάτοικοι του Reine, το έριξαν επιτυχώς στο tourism business, καθώς κάποιος σίγουρα τους σφύριξε ότι η θέση του χωριού τους είναι προνομιούχα κι ότι πλείστοι ομο/αλλο-εθνείς θα πλήρωναν μια μέρα ένα σκασμό λεφτά για ν’απολαύσουν την μεγαλοπρέπεια του τοπίου και την πληκτική ηρεμία από το μπαλκόνι ενός πρώην ταπεινού ψαραδόσπιτου (rorbu). Όπερ και εγένετο, με την μετατροπή όλων των rorbuer σε τουριστικά καταλύμματα.





Στο κέντρο του Reine ψωνίσαμε τις προμήθειές μας από το μικρό σουπερμαρκετ και μετά οδεύοντας προς το κατάλυμμά μας κάναμε και μια στάση στο delicatessen ιχθυοπωλείο όπου εγώ ο κατάπτυστος αποφάσισα ότι ήταν μοναδική η ευκαιρία να αγοράσουμε φιλέτο... φάλαινας., το οποίο μαγειρεύτηκε και αναλώθηκε το ίδιο βράδυ συνοδεία ελληνικού οίνου. Δεν θα αναλύσω τις γευστικές μου εμπειρίες, κυρίως για να αποφύγω τη δικαιολογήμενη μήνιν των οικολόγων (μεταξύ μας... θύμιζε περισσότερο τετράποδο παρά ψάρι).


Oι επόμενες δυό μέρες στα Lofoten δεν συνοδεύτηκαν από ανάλογο καιρό. Βαριά συννεφιά, ψιλόβροχο μας συντρόφευαν τόσο που σχεδόν ξεχάσαμε ότι κάναμε... καλοκαιρινές διακοπές.
Κινηθήκαμε πια βόρεια. 17χλμ από το κατάλυμμά μας κάναμε μια μικρή παράκαμψη περνώντας πάνω από τις εντυπωσιακές γέφυρες προς τον μικρό οικισμό Fredvang που εκτός των διάσπαρτων σπιτιών, τα μόνα που δηλώνουν ότι εδώ πρέπει να ζουν κι άνθρωποι, διαθέτει μια μεγάλη παραλία. Η μαυρίλα κι η βροχή δεν την έκανε διόλου δελεαστική, αλλά και υπό συνθήκες ηλιοφάνειας αμφιβάλλω αν θα έμπαινα στο κόπο να βουτήξω στα παγωμένα νερά του νορβηγικού βορρά.






Μικρή στάση στη διαδρομή και στο χωριό Ramberg, που κι αυτό φημίζεται για την παραλία του. Πραγματικά σε άλλα γεωγραφικά πλάτη θα ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο. Τώρα με τη μαντάρα μόνο δυό αδέσποτοι έλληνες την περιδιάβαιναν. Στο Ramberg όμως το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Και κάποιους κατοίκους είδαμε στο δρόμο αλλά μέχρι και ποδοσφαιρικό αγώνα στο γήπεδο του χωριού παρακολουθήσαμε για λίγο! Κοσμοσυρροή δηλαδή.


Λίγα χιλιόμετρα μετά ξαναβρεθήκαμε στις εξωτικές (!) παραλίες του νησιού Flakstadøy, όπου περπατήσαμε παρέα με τα πρόβατα και τις γελάδες της περιοχής. Η έκπληξη ήρθε στο γραφικό μικρό παρεκκλήσι του κοιμητηρίου του χωριού Flakstad όπου ο οργανοπαίχτης πρόβαρε άνευ ακροατηρίου.


Απολαύσαμε τις νότες του εκκλησιαστικού οργάνου πριν συνεχίσουμε μέσω του υποθαλάσσιου τούνελ προς το νησί Vestvågøya, όπου προσπερνώντας το Leknes (το οποίο με τους 10,000 κατοίκους του έλαβε status πόλης το 2002 και διαθέτει αεροδρόμιο) καταλήξαμε στο μικρό χωριό Borg όπου βρίσκεται το Lofotr Viking Museum.
Σ’αυτό το μέρος στα χαμένα η αρχαιολογική σκαπάνη το 1983 ανακάλυψε το μεγαλύτερο κτίριο από την περίοδο των Βίκινγκς στη Νορβηγία. Χρονολογούμενο από το 500μΧ. Έχει διαστάσεις 83 μέτρα σε μήκος και 9 μέτρα σε πλάτος. Μην βάλει ο νους σας κάτι μεγαλειώδες. Τα θεμέλια του σπιτιού βρέθηκαν κι αυτό που βλέπεις σήμερα είναι πρακτικά κάτι πασσάλους θαμμένους στο χώμα. Ως προς τι ο ενθουσιασμός απόρησα…


Επειδή όμως επιχειρηματικά αυτό μπορούσε ν’αποδώσει εκεί στο πουθενά, οι σοφοί νορβηγοί βάλανε έναν αρχιτέκτονα να κάνει μια πιστή(?) ανακατασκευή του σπιτιού, το οποίο το γέμισαν με εκθέματα, κέρινα ομοιώματα, καθώς και ρεαλιστικές αναπαραστάσεις χώρων όπως η αίθουσα θρόνου, το μαγειρείο, το υπνοδωμάτιο, το σιδηρουργείο… Μετά την υποχρεωτική ξενάγηση και το πες πες απ’όπου δεν αποκόμισα τίποτα, περιδιαβήκαμε τους χώρους όπου είδαμε ντοπιους ντυμένους a la Viking, το τσουκάλι να κοχλάζει στη φωτιά για να γευματίσεις a la Viking (πολύ ακριβό φαΐ τρώγανε οι πρόγονοι), μας πετάξανε και μερικές κακόγουστες ρέπλικες από ασπίδες, όπλα και περικεφαλαίες για να φωτογραφηθούμε ξελιγωμένοι a la Viking και μας υπέδειξαν το δρόμο στη θάλασσα για να δούμε μια –επίσης- ρέπλικα πλοίου a la Viking. Όλα a la και faux.
Σκεφθείτε να κάναμε και μεις μια faux αρχαία Αθήνα, να κυκλοφορούν οι υπάλληλοι με χλαμύδες, να σερβίρεται γύρος με greek salad και οίνον κεκαρμένον πλησίον ενός καλλιτσιμεντένιου ναού και ότι άλλο kitsch θα μπορούσε να βάλει ένα δαιμόνιο επιχειρηματικό μυαλό. Ελπίζω μόνο γνήσια αναπαράσταση των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων να μην σχεδίαζαν γιατί προβλέπω να γινόταν το αδιαχώρητο (ο νοών νοείτο…)




Κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα. Στη διαδρομή δοκιμάσαμε τις ικανότητές μας να πετάμε το πέλεκυ και να τοξοβολούμε (άθλιες επιδόσεις και στα δύο) , πριν καταλήξουμε στη ρέπλικα του πλοίου των Βίκινγκ για να τραβήξουμε τάχαμου κουπί και να σφίξουν τα μπράτσα. Τώρα πώς με αυτό το σκάφος έγιναν φόβος και τρόμος των φουρτουνιασμένων βόρειων θαλασσών, απορώ...


Από το μουσείο συνεχίσαμε στη ετέρα πολίχνη, το Svolvær των 9,500 ψυχών, μεγαλούπολη για τα δεδομένα των Lofoten. Μαγαζιά, σουπερμάρκετ, κόσμος να κυκλοφορεί στην αγορά. Η στάση πέραν από την αγορά νέων προμηθειών, έγινε για να επισκεφθούμε το Magic Ice. Όπως προδίδει το όνομά του πρόκειται για μια μόνιμη έκθεση γλυπτών εμπνευσμένων από τη ζωή των ψαράδων, κατασκευασμένων από πάγο (ακόμη και τα ποτήρια στο μπαρ ήταν από πάγο) εντυπωσιακά φωτισμένα με πολύχρωμα LED Η απαλή μουσική μαζί με τις εναλλαγές του φωτισμού και τη λάμψη των κεριών συνέθεταν μια μοναδική μαγική ατμόσφαιρα.








Στα Lofoten τα οποία οργώσαμε πάνω κάτω, κάναμε και κάποιες παρακάμψεις εκτός του κεντρικού δρόμου που κατέληγαν συνήθως σε μικρά ψαροχώρια:
Stamsund, Kabelvåg, Henningsvær κάποια από αυτά...
Όλα γραφικά, ίδιο σκηνικό σε παραλλαγή, σχεδόν ερημικά και με τη καταχνιά ακόμα πιο απόκοσμα.








Ο δρόμος της επιστροφής προς το Tromsø την 3η μέρα ήταν μακρύς, καμμιά 600αριά χιλιόμετρα από εναλλακτικές διαδρομές για να μην βλέπουμε ξανά τα ίδια.
Ακτές, λιμνούλες, φιορδ, καταρράκτες απ΄όλα είχε το μενού. Στάσεις συνεχείς, καταιγισμός κλικ των φωτογραφικών μηχανών, ώσπου αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Tromsø.




Καταλύσαμε σ’ένα οικονομικό ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο της πόλης και το βραδάκι (ο Θεός να το κάνει βράδυ), κατά τις 11μμ, με άπλετο φως ξεκινήσαμε μια σύντομη περιήγηση στους σχεδόν έρημους δρόμους της πόλης.
Εμείς και κάποιοι ξέμπαρκοι…
 
Last edited by a moderator:

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.811
Επόμενο Ταξίδι
?
Kαλά μιλάμε με συγκίνησες!
Το πήρες απόφαση τελικά να γράψεις ρε θηρίο.
Δεν ξέρω τι μνήμες σου άφησε το ταξίδι αλλά για μένα το ξέρεις οτι είναι όνειρο..Τromso,Lofoten,φιορδ,αρκτικός κύκλος...
Περιμένω την συνέχεια με το Τρόμσο.
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Kαλά μιλάμε με συγκίνησες!Το πήρες απόφαση τελικά να γράψεις ρε θηρίο.
Δεν ξέρω τι μνήμες σου άφησε το ταξίδι αλλά για μένα το ξέρεις οτι είναι όνειρο..Τromso,Lofoten,φιορδ,αρκτικός κύκλος… Περιμένω την συνέχεια με το Τρόμσο.
Πριν σχεδον 1 χρόνο μου τα έψαλες που διέκοψα τη συγγραφή… (αδιάψευστα τεκμήρια). Κι έχουν περάσει πάνω από 2,5 χρόνια από το ταξίδι. Σαν να το καθυστέρησα κομμάτι…ε; Αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά σε σένα μιας και σου αρέσει ο προορισμός.
 

XristinaK

Member
Μηνύματα
627
Likes
1.329
Ταξίδι-Όνειρο
Όπου "χορεύει" το Β.Σέλας
Επειδή όμως επιχειρηματικά αυτό μπορούσε ν’αποδώσει εκεί στο πουθενά, οι σοφοί νορβηγοί βάλανε έναν αρχιτέκτονα να κάνει μια πιστή(?) ανακατασκευή του σπιτιού, το οποίο το γέμισαν με εκθέματα, κέρινα ομοιώματα, καθώς και ρεαλιστικές αναπαραστάσεις χώρων όπως η αίθουσα θρόνου, το μαγειρείο, το υπνοδωμάτιο, το σιδηρουργείο… Μετά την υποχρεωτική ξενάγηση και το πες πες απ’όπου δεν αποκόμισα τίποτα, περιδιαβήκαμε τους χώρους όπου είδαμε ντοπιους ντυμένους a la Viking, το τσουκάλι να κοχλάζει στη φωτιά για να γευματίσεις a la Viking (πολύ ακριβό φαΐ τρώγανε οι πρόγονοι), μας πετάξανε και μερικές κακόγουστες ρέπλικες από ασπίδες, όπλα και περικεφαλαίες για να φωτογραφηθούμε ξελιγωμένοι a la Viking και μας υπέδειξαν το δρόμο στη θάλασσα για να δούμε μια –επίσης- ρέπλικα πλοίου a la Viking. Όλα a la και faux.
Σκεφθείτε να κάναμε και μεις μια faux αρχαία Αθήνα, να κυκλοφορούν οι υπάλληλοι με χλαμύδες, να σερβίρεται γύρος με greek salad και οίνον κεκαρμένον πλησίον ενός καλλιτσιμεντένιου ναού και ότι άλλο kitsch θα μπορούσε να βάλει ένα δαιμόνιο επιχειρηματικό μυαλό. Ελπίζω μόνο γνήσια αναπαράσταση των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων να μην σχεδίαζαν γιατί προβλέπω να γινόταν το αδιαχώρητο (ο νοών νοείτο…)
Κάτι τέτοιο δεν έχει και στη Στοκχόλμη;(Είχε πάει το αγόρι μου όσο εγώ ήμουν στα μουσεία που δεν τον ενδιέφεραν).
Χωριό ολόκληρο και άνθρωποι ντυμένοι α λα παλαιά να "ζουν" εκεί και ο τουρίστας πληρώνει και παρακολουθεί. Το συνηθίζουν οι Σκανδιναβοί μάλλον..
Συγχαρητήρια για την ιστορία και τις ατμοσφαιρικές φωτό!
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Για τη Στοκχόλμη δεν θυμάμαι. Αλλά υπάρχουν κι αλλού ανάλογα σ'ολα τα μήκη και πλάτη.
 

chris7

Member
Μηνύματα
3.218
Likes
26.880
Επόμενο Ταξίδι
Λουξεμβούργο
Ταξίδι-Όνειρο
Καναδάς
Θαυμάσια περιγραφή, καταπληκτικές φωτογραφίες!!!!!!!!!!!!!
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Κεφ.8: Aπό το Tromsø στο Røros

Σαν αποφασίζεις να ξεναγηθείς σε μια πόλη περασμένη ώρα, δεν έχεις τη ψευδαίσθηση ότι μουσεία, εκκλησιές κι άλλα αξιοθέατα θα έχουν τις πόρτες ανοιχτές.
Στο Tromsø, που αυτοδιαφημίζεται για τις τέχνες , την ιστορία, το καλό φαγητό και την νυχτερινή του ζωή, εγώ τoυ γύρισα επιδεικτικά τη πλάτη. Μετά τόσες εκατοντάδες χιλιόμετρα οδήγησης πού να βρεθεί κουράγιο για περιήγηση. Ούτε καν σε γοητεύει η ιδέα του τελεφερίκ που σε φέρνει στη κορφή του βουνού Storsteinen, όπου από υψόμετρο 420 μέτρων αγναντεύεις πιάτο όλη τη πόλη και τα φιορδ.
Αρκεστήκαμε σε μια χαλαρή βόλτα στο κέντρο, εμείς και κάτι ξέμπαρκοι ντόπιοι (αλλά….κι αφρικανοί) στα παντέρημα στενά με τα γραφικά σπιτάκια.






Αποθανατήσαμε τον Λουθηρανικό καθεδρικό του 1861, τον βορειότερο του κόσμου και την Vår Frue Kirke ίδιας εποχής που κι αυτή με τη σειρά της διεκδικεί πρωτεία ως η βορειότερη παγκοσμίως καθολική επισκοπική έδρα.




Είδαμε το πλοίο Hurtigrute να διέρχεται στο λιμάνι και να υπερκαλύπτει σε ύψος τα σπίτια της πόλης και θαύμασα το μοντέρνο κτήριο της βιβλιοθήκης.
Όλα όμορφα, σκανδιναβικά και πληκτικά…




Περασμένα μεσάνυχτα, φως ντάλα, τραβήξαμε κουρτίνες για συσκότιση στο δωμάτιο του γουστόζικου ξενώνα μας και χαλαρώσαμε μετά το μακρύ ταξίδι της μέρας.

Πουρνό πουρνό αφού παραδώσαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο, με τα φτερά της SAS πετάξαμε προς το κέντρο της χώρας, στο Trondheim.
Νοικιάσαμε ξανά αυτοκίνητο, μόνο που εδώ δεν μας έκαναν το χατήρι να μας αναβαθμίσουν κι έτσι περιορστήκαμε σ’ενα ταπεινό πλην ουχί οικονομικό (Νορβηγία βλέπεις) VWPolo. Ο καιρός παραδόξως είχε αλλάξει διάθεση, η μέρα ήταν ευχάριστη (που σημαίνει δεν έβρεχε) κι έτσι κατευθυνθήκαμε γραμμή προς το κέντρο της πόλης για μια σύντομη περιήγηση.

Oύσα φοιτητούπολη αφενός, αφετέρου ο καιρός σύμμαχος κι όλοι είχαν ξεχυθεί στους πεζόδρομους γύρω από το κέντρο. Αισθανθήκαμε ότι κάτι κινείται, ότι υπάρχει ζωή επιτέλους στη χώρα αυτή…
Η πρώτη στάση έγινε στον καθεδρικό ναό του Nidaros. Μέγας και τρανός. Η μεγαλύτερη εκκλησία της βορείου Ευρώπης, ο μοναδικός γοτθικός ναός της Νορβηγίας και το καμάρι της πόλης μη πω και της χώρας ολάκερης. Η πρόσοψη του ναού αρκούντως εντυπωσιακή, όμως το επιβλητικό “γοτθικό” εσωτερικό του μου ήταν παγερά αδιάφορο (δηλώνω πεισματικά βυζαντινολάτρης).





Αφήνω κατά μέρος την ρητή υπόδειξη ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση στο εσωτερικό. Να φωτογραφήσω δηλαδή τι; τις απόκοσμες γοτθικές αψίδες; γιατί κατά τα άλλα, λοιπός διάκοσμος απουσίαζε.
Αυτό που φχαριστήθηκα τουλάχιστον ήταν η άνοδος στο καμπαναριό όπου μπορούσαμε να απολαύσουμε μια πανοραμική θέα μέχρι πέρα στα ξύλινες αποβάθρες του λιμανιού που είναι και η κλασσική εικόνα της πόλης.






Προς τα κει κινήσαμε στη συνέχεια. Η καλύτερη μεριά για να τιςς απολαύσει κανείς κι από τις δυο μεριές του ποταμού Νidelva είναι στη παλιά γέφυρα. Οι αποβάθρες έχουν ζωή μόλις από το 180 αιώνα κι αυτό γιατί οι πολυαγαπημένοι γείτονες Σουηδοί, βρέθηκαν εδώ κάτι αιώνες νωρίτερα χωρίς τις καλύτερες των προθέσεων και τα έκαναν όλα σκόνη και θρύψαλα…








Βολτάραμε πάνω κάτω στις αποβάθρες αποθανανατίζοντας με φρενίτιδα κάθε λεπτομέρεια: να ένας γλάρος κάθησε εκεί με φόντο αυτό το σπίτι, να εκεί αντικατοπτρίζονται υπέροχα οι αποθήκες... Η πλεονεξία της ψηφιακής εποχής.

Επιστρέψαμε προς το κέντρο όπου εξασφαλίσαμε τις απαραίτητες προμήθειες και κινηθήκαμε πια προς νότο χαλαρά με τελικό προορισμό την ιστορική πόλη Røros. Σάμπως και θα μας έβρισκε το βράδυ; περισσότερο είχα έννοια για το άν θα ήταν ανοικτή η ρεσεψιόν στο κάμπινγκ όπου είχα κάνει κράτηση ενός φθηνού νορβηγικού hytte.


H διαδρομή στην ηπειρωτική Νορβηγία ήταν ενδιαφέρουσα πλην επαναλαμβανόμενη: πράσινο παντού, ποτάμια, μικροί καταρράκτες, μόνο που ο καιρός θεώρησε ότι αρκετά υπήρξε επιεικής μαζί μας κι είπαν να ανοίξουν οι ουρανοί. Υπό καταρρακτώδη βροχή κύλησε η μεγαλύτερη διαδρομή, ευτυχώς όμως ο καλός Θεός των ταξιδιωτών υπήρξε τελικά ελεήμων και λίγο πριν αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας στο Røros δεν έπεσε ούτε σταγόνα.

To Røros, που ιδρύθηκε το 1646, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO (άλλωστε γι’αυτό λοξοδρομήσαμε κατά δω) είναι πόλη ορυχείων εξόρυξης χαλκού. Αποτελεί σπάνιο δείγμα, καθώς αναβιώνει με μοναδικό τρόπο ο τρόπος ζωής των κατοίκων της που έπρεπε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και των ορυχείων.
Η πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο, αποπνέει μια μοναδική γοητεία με τα ξύλινα σπιτια, χαρακτηριστικά του 17ου και 18ου αιώνα. Κάποια με τη χρήση των διαθέσιμων γήινων υλικών, διατηρούν μια σκοτεινή όψη, με το ακατέργαστο άβαφο ξύλο τους.






Από το κεντρικό δρόμο σχεδόν μόνοι αφού τα πάντα ήταν κλειστά κι οι επισκέπτες προφανώς είχαν αποχωρήσει , ανηφορίσαμε προς την εκκλησία και το νεκροταφείο της πόλης.


Περάσαμε τον ορμητικό χείμαρρο δίπλα από το εργοαστάσιο-μουσείο για να καταλήξουμε πάνω στη καστανόμαυρη γης στην παλιότερη συνοικία της πόλης. Ένα μικρό δρομάκι με σπιτάκια χαμηλά, φτωχικά, το ένα στοιβαγμένο δίπλα στ’αλλο, με μια μικρή πέργκολα να ομορφαίνει την είσοδο και σκεπές από χόρτο για να εξασφαλίζουν την απαραίτητη θερμομόνωση στις ακραίες καιρικές συνθήκες του χειμώνα.








Ήταν ένα γοητευτικό ταξίδι στο χρόνο. Ένα αστικό-βιομηχανικό τοπίο αναλλοίωτο στο πέρασμα των αιώνων, καθώς οι Νορβηγοί εδώ και δεκαετίες διαφύλαξαν τη μοναδικότητά του.




Μαγεμένοι (ίσως γιατί η απουσία επισκεπτών και ο μουντός καιρός να επέτειναν τις εντυπώσεις) γυρίσαμε το ταπεινό μας ξύλινο hytte στο κάμπινγκ.

Η επόμενη μέρα προέβλεπε να κατηφορίσουμε προς τη μεριά των πασίγνωστων φιορδ, τα οποία η Νορβηγία διαφημίζει διεκδικώντας το μερίδιό της στη παγκόσμια τουριστική αγορά.
 
Last edited by a moderator:

8avos

Member
Μηνύματα
721
Likes
7.014
Την ίδια χρονιά από μέσα Μαίου μέχρι αρχές Ιουνίου βρισκόμουν με το τιμόνι
στραμμένο στο β.ακρωτήρι.Χρόνια μετά "συμπέσαμε" χρονικά σε ίδιο
γεωγραφικό πλάτος και μήκος.Άρα σε καλό δρόμο είμαι,ίσως και να συναντηθούμε
την επόμενη φορά :lol:.

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν ακριβώς ότι θα βλεπε το μάτι.Επίσης φοβερή περιγραφή
ανώτερη ταξιδιωτικού οδηγού σαφώς.
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Την ίδια χρονιά από μέσα Μαίου μέχρι αρχές Ιουνίου βρισκόμουν με το τιμόνι
στραμμένο στο β.ακρωτήρι.Χρόνια μετά "συμπέσαμε" χρονικά σε ίδιο
γεωγραφικό πλάτος και μήκος.Άρα σε καλό δρόμο είμαι,ίσως και να συναντηθούμε
την επόμενη φορά :lol:.
Οι φωτογραφίες απεικονίζουν ακριβώς ότι θα βλεπε το μάτι.Επίσης φοβερή περιγραφή
ανώτερη ταξιδιωτικού οδηγού σαφώς.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ομολογουμένως εγώ φταίω που δεν παρεβρέθηκα στη συνάντηση λόγω εργασίας κι έτσι δεν καταφέραμε να τα πούμε
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Κεφ.9: Aπό το Røros στα φιόρδ

H μεσόγεια διαδρομή προς το Stryn στο μυχό του Nordfjord, όπου θα κατοικοεδρεύαμε, ξεκίνησε με κατακλυσμό.


Ευτυχώς η βροχή δεν μας συνόδευσε σ΄όλη τη διαδρομή κι έτσι καταπίνοντας τα χιλιόμετρα, μπορέσαμε:

- Να δούμε κάποια παραδοσιακά κτίσματα με ενδιαφέρουσες αισθητικές παρεμβάσεις


- Να οδηγάμε παράλληλα σε δάση, καταρράκτες και ποταμάκια με γάργαρο νεράκι μέσα στην αενάως καταπράσινη φύση








- Να κάνουμε μια στάση στη πόλη Lom, για να θαυμάσουμε την ξύλινη εκκλησία του 12ου αιώνα, μια από τις αρχαιότερες του είδους






- Να διασχίσουμε το ορεινό πέρασμα, με χιόνια ολόγυρα, ομίχλη και χαμηλές θερμοκρασίες, πριν τρυπώσουμε στα έγκατα του βουνού μέσω του τούνελ που οδηγούσε κατηφορικά προς τον τελικό μας προορισμό.


Η θέα βγαίνοντας από το τούνελ ήταν breathtaking (για να γίνω και ολίγον Lonely Planet) έστω κι αν δεν υπήρχε διαύγεια λόγω της νέφωσης. Ο αυτοκινητόδρομος στριφογυριστός χανόταν ανάμεσα στα βουνά στο βάθος και δίπλα μας ξεπήδαγαν καταρράκτες. Το νερό είναι πανταχού παρόν στην Νορβηγία: θάλσσα, λιμνες, καταρράκτες…


Φτάσαμε στο κατάλυμμά μας στις παρυφές του Nordfjord, έξω από το Stryn. Η τοποθεσία ήταν ειδυλλιακή. Άνοιγες τη πόρτα σου και η ματιά σου χάϊδευε τις βουνοκορφές που αγκάλιαζαν το μικρό φιορδ.



Οι ιδιοκτήτες, ένα ευγενέστατο πρόσχαρο ζευγάρι, πέρα από κάποιες προτάσεις τι να δούμε και πώς να κινηθούμε στη περιοχή, μας συμβούλευσαν... το αυτονόητο για τους νορβηγούς: «Αν θέλετε να φάτε, το κοντινότερο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσετε είναι στο Stryn”.
Όπως καταλαβαίνετε για το μέσο νορβηγό είναι αδιανότητο ότι θα γευματίσει κάπου αλλού εκτός από το hytte που νοικιάζει, καθώς όλα μα όλα είναι πλήρως εξοπλισμένα με κουζίνα. Στην λογική αυτή κινηθήκαμε κι εμείς σε όλο το ταξίδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άλλωστε το να γευματίζεις σε εστιατόριο σημαίνει αντίστοιχα ότι χώνεις και βαθειά το χέρι στο πορτοφόλι σου…
Το βραδάκι (ο Θεός να το κάνει βράδυ) κύλισε με χαλάρωση χαζεύοντας το φιορδ, απολαμβάνοντας το κρασί μας (εξ’Ελλάδος) και φωτογραφίζοντας αρειμανίως τη θέα με τα παιχνιδίσματα που έκανε το φως του ήλιου πάνω στα μολυβένια σύννεφα.



Η επόμενη μέρα είχε στο πρόγραμμα το διάσημο Geirangerfjord, μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO, την επιτομή των φιορδ στη Νορβηγία, εκεί όπου διαπλέουν όλα τα κρουαζιερόπλοια κι όπου γίνεται ο κακός χαμός από τουρισμό...
Εμείς κινηθήκαμε ανάποδα από τα πλήθη. Οδηγήσαμε στο λιμανάκι του Hellesylt, όπου ξεκινούσαν φέρρυ μπωτ προς το Geiranger διαπλέοντας το φιορδ. Η πολίχνη ήταν συμπαθητική, με το καταρράκτη της και με υπαίθρια ορχήστρα βιολιών να μας συντροφεύει μουσικά όση ώρα περιμέναμε το φέρρυ μπωτ να δέσει στη προβλήτα.


Για τον διάπλου έτρεφα πολύ υψηλές προσδοκίες. Είναι άλλωστε από τα «δυνατά» χαρτιά της νορβηγικής τουριστικής βιομηχανίας. Αντιθέτως το όλο σκηνικό δεν με συγκίνησε καθόλου. Ακόμα κι τις 7 αδελφές (7 μικροί καταρράκτες που πέφτουν μέσα στη θάλασσα από ύψος) θεώρησα υπερεκτιμημένες. Όσο πλησιάζαμε το Geiranger τόσο γινόταν ο κακός χαμός από πολυτελή κρουαζιερόπλοια και πλοιάρια κατάφορτα από τουρίστες.








Δεν σκεφτήκαμε καν να κάνουμε μια στάση στο γραφικό χωριουδάκι του Geiranger όπου γινόταν πατείς με πατών σε από αυτοκίνητα, πούλμαν κι επισκέπτες. Αντίθετα πήραμε τον ανηφορικό δρόμο εκεί όπου όλες οι διαφημιστικές μπροσούρες αναδεικνύουν την μαγεία του Geirangerfjord (αυτό είδα κι εγώ και παραμυθιάστηκα τα μάλα).


Συνεχίσαμε τον δρόμο φτάνοντας στο ορεινό πέρασμα που είχαμε βρεθεί μια μέρα νωρίτερα.
Αυτή τη φορά ο ήλιος έλαμπε κι οι εικόνες ήταν μαγευτικές, αρχής γενομένης με την παγωμένη λίμνη Djupvatnet, όπου ξεπηδούσαν ρυάκια μέσα από τους πάγους τροφοδοτώντας νερό τις υποκείμενες λιμνούλες κάτω από τους γυμνούς ορεινούς όγκους.






Διασχίσαμε ξανά το τούνελ προς το Stryn, μόνο που αυτή τη φορά μας υποδέχτηκε μια έκρηξη χρωμάτων!





To πρόγραμμα της ημέρας περιελάμβανε και παράκαμψη για επίσκεψη στον παγετώνα Jostedalsbreen, άλλο ένα από τα top αξιοθέατα στη περιοχή. Όμορφη διαδρομή δίπλα από τις πάμπολες λίμνες και τα φιορδ, όμως η επίσκεψη στον παγετώνα προέβλεπε πεζοπορία καθώς η πρόσβαση με το αυτοκίνητο επιτρεπόταν μέχρι την είσοδο του εθνικού πάρκου.

Μέσα στο οργιώδες πράσινο, καταρράκτες να πέφτουν, το ρυάκι να κυλάει ορμητικά, όλα αρκούντως μαγευτικά – η χαρά του φυσιολάτρη - , ώσπου φτάσαμε τελικά στην άκρη του παγετώνα…






Βέβαια οι πινακίδες με προϊδέαζαν: ως εδώ έφτανε ο παγετώνας πριν 50, πριν 20, πριν 10 χρόνια κι αυτό που βλέπετε τώρα μπροστά σας είναι ότι έχει απομείνει σήμερα. Η εικόνα αποκαρδιωτική ειδικά αν έχεις δει με τα ματάκια σου μεγαλοπρεπείς παγετώνες στην Ισλανδία. Άλλωστε από το συγκεριμένο σημείο με την λιμνούλα δεν μπορούσες παρά ένα μικρό του μέρος να δεις.




Απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής όταν πίσω μας ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Θαρρείς και γινόταν σεισμός. Ένα κομμάτι του παγετώνα αποκολλήθηκε και θρυμματίστηκε σε μυριάδες κομμάτια πάνω στα βράχια. Κάτι μου λέει ότι σε δέκα χρόνια ούτ'αυτό θα βλέπουμε πλέον...


Επιστρέψαμε για δείπνο και ξεκούραση στο μικρό σπίτι στο λιβάδι… ω συγγνώμη… στην παρυφή του φιορδ.

Την επόμενη μέρα προβλεπόταν να γράψουμε αρκετά χιλιόμετρα, καθώς το βράδυ θα έπρεπε να μας βρει στο Bεrgen, τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού μας στην Νορβηγία.
Αλλά άγχος μηδέν. Σάμπως θα σκοτείνιαζε για να ψάχνουμε το δρόμο;;;; :D
 
Last edited by a moderator:

chris7

Member
Μηνύματα
3.218
Likes
26.880
Επόμενο Ταξίδι
Λουξεμβούργο
Ταξίδι-Όνειρο
Καναδάς
Τι όμορφα μέρη!!!!!!!!!!!!!!!!
Και πόσο όμορφα παρουσιάζονται και με φωτογραφίες αλλά και με λέξεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.811
Επόμενο Ταξίδι
?
Αχ η φύση και τα τοπία των ονείρων μου.
Δεν ξέρω τι λες εσύ αλλά για μένα αυτές οι εικόνες είναι μαγεία.
Ας τα θαυμάσω από την ιστορία σου γιατί δύσκολα θα τα θαυμάσω από κοντά:D
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.652
Μηνύματα
906.080
Μέλη
39.400
Νεότερο μέλος
geotheoh

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom