Αίγυπτος Αιθιοπία Ζάμπια Μαυρίκιος Μποτσουάνα Ναμίμπια Νότια Αφρική Τζούρες περιπέτειας στην Αφρική

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[annoula]

Η καλή μέρα από το βράδυ φαίνεται
Μετά το πολύ πετυχημένο self driving safari που είχαμε κάνει λίγες μέρες πριν στην Ναμίμπια, αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και στην Μποτσουάνα. Το μόνο που μας ξέφυγε είναι οτι το πάρκο Μορέμι στην Μποτσουάνα δεν έχει καμία σχέση με την Ετόσα στην Ναμίμπια. Οι "δρόμοι" είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, με αποτέλεσμα να πηγαίνεις τέρμα αργά και πάνω κάτω απ τις λακούβες σαν καγκούρικο αυτοκίνητο αμερικανού ράπερ των 00's, υπάρχει πυκνή βλάστηση παντού κι έτσι το οπτικό σου πεδίο είναι περιορισμένο, είναι μεγάλο οπότε θέλει παραπάνω χρόνο και δεν έχει εύκολα σημεία ενδιαφέροντος που μπορείς να στοχεύσεις όπως τα waterholes στην Etosha. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να κάνουμε μια 10ωρη bumpy βολτα με το αυτοκίνητο γεμίζοντας το με άπειρες γρατσουνιές και βλέποντας πρακτικά 0 ζωά εκτός από κανά δυό impalas που υπάρχουν σε αυτές τις χώρες σε αυθονία ετσι κι αλλιώς.

Αφήσαμε το πάρκο λίγο πριν αρχίσει να σουρουπώνει με μεγάλη απογοήτευση και λίγο μεγαλύτερη ναυτία. Επειδή θα μας επιανε το βράδυ σίγουρα και επειδή κανείς απο τους δυο μας δεν είχε κάρτα sim Μποτσουάνας(οπότε όχι ιντερνετ) αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε στο πρώτο καμπινγκ που θα βρουμε.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν είδαμε μια ταμπέλα για κάμπινγκ, πολύ κοντά στο Μορέμι. Στο καμπινγκ δεν ήταν κανείς και πρακτικά δεν είχε και εγκαταστάσεις, μόνο κάποιες θέσεις παρκινγκ μέσα στα δέντρα και 2 τουαλέτες. Ούτε περίφραξη, ούτε τίποτα. Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα έφτασε και ένα δευτερο αυτοκίνητο. Το ζευγάρι Ισραηλινών σε αυτό ήταν σε παρόμοια κατάσταση με εμάς και μετά απο πολύ σύντομη συζήτηση αποφασισαμε να καταστηνώσουμε και άμα έρθει κάποιος να μας ζητήσει χρήματα βλέπουμε.

Στήσαμε γρήγορα την σκηνή στον ουρανου του αυτοκινήτου και ξεκινήσαμε να βραζουμε μακαρονια να φάμε με σκοπό να την πέσουμε σύντομα και να ξεχάσουμε αυτή την μέρα. Φάγαμε λοιπόν στα μπαμ και πριν την πέσουμε έπλυνα τα πιάτα σε μια μικρή βρυσουλα που υπήρχε δίπλα στο αυτοκίνητο.
Λίγα λεπτά αργοτερα και ενώ καληνυχτίζαμε τους Ισραηλινούς ακούσαμε ήχους απο τα κλαδιά των δέντρων. Οι ήχοι ακούγονταν ολοένα και πιο κοντά. Δευτερόλεπτα αργοτερα, ένας ελέφαντας εμφανίστηκε και κατευθύνθηκε προς την λιμνούλα που είχε δημιουργήσει το νερό της βρύσης.Οι ήχοι των κλαδιών που κουνιούνται συνέχισαν να ακούγονται και ακόμα ένας ελέφαντας έφτασε. Και μετά ακόμα ένας... και μετά ακόμα ένας. Ήρθαν μεγάλοι αρσενικοί, μαμάδες με ελεφαντάκια, δεκάδες ελέφαντες. Η εμπειρία ήταν μαγική. Οι ελεφαντες ξερίζωσαν την βρύση και συνέχισαν να καταφθάνουν και να πίνουν νερό.
Όντας απίστευτα κουρασμένοι, καμια ώρα μετά αποφασίσαμε να κοιμηθούμε. Οι ελεφαντες ήταν ακόμα εκεί, 5 μέτρα απο το αυτοκίνητο. Ανεβήκαμε στην σκηνή, ανοίξαμε το παραθυράκι για να μπορούμε να τους ρίχνουμε από καμιά ματιά. Μια μαμά ελέφαντας μας κοίταξε και ούρλιαξε.

Κλείσαμε το παράθυρο. Σκέφτηκα ότι δεν παίζει να κοιμηθώ, ήταν αγχωτικό να ξέρεις ότι βρίσκονται τόσο κοντά. Σε 5 λεπτά κοιμόμουν ήδη. Το άλλο πρωί ο υπεύθυνος του καμπινγκ ήρθε νευριασμενος πριν προλάβουμε να φύγουμε. Ζήτησε να πληρώσουμε την νύχτα και απόρησε που δεν ξέραμε ότι έπρεπε να θάψουμε το νερό για να μην το μυρίσουν. Μετά από ένα νωχελικό μα-μου πληρώσαμε και φύγαμε για το Οκαβάνγκο δέλτα.
Η χειρότερη μέρα σαφάρι επιφύλασσε την καλύτερη εμπειρία με ζώα, του ταξιδιού.

Εκπληκτική ιστορία! Μπράβο!