zmaria
Member
Ώρα για την βραδινή μας έξοδο. Να πάμε να φάμε κάτι αρχικά γιατί μας έχει κόψει η λόρδα, συμφωνούμε. Σκεφτόμαστε μπας και πάμε σήμερα στο Zico’ s. Παίζει λάτιν –μην ξεχνιόμαστε. Παίρνουμε ένα songtheaw και φτάνουμε ως εκεί. Για άλλη μια φορά το εστιατόριο είναι άδειο οπότε και πάλι αποφασίζουμε να μην κάτσουμε. Κάνουμε μια βόλτα στην αγορά. Βρίσκουμε αυτήν την ενδιαφέρον αδιάβροχη θήκη που μας έδωσαν στην πρωινή εκδρομή όσο κάναμε kayaking. Μας λέει ο πωλητής πως κάνει 400 μπατ και του κάνω παζάρια που δεν πιάνουν όμως. Άστο, λέω στην Κλαίρη , θα την βρούμε παρακάτω πιο φτηνά. Κι ας είναι πάμφθηνη. Μου την σπάει απλά που δεν πιάνει το παζάρι μου. Τελικά όχι μόνο δεν βρίσκω την θήκη πουθενά φτηνότερη, αλλά είναι και αρκετά πιο ακριβή. Καλά να πάθω. Βαριέμαι πάντως να γυρίσω πίσω γιατί και πάλι έχουμε προχωρήσει πολύ. Τα εστιατόρια, για μια ακόμα φορά δεν έχουν πολύ κόσμο, εκτός του ninja. Σκεφτόμαστε μήπως ξανακάτσουμε στο ninja για φαγητό μιας και μας άρεσε τόσο πολύ, αλλά τελικά λέμε να επιστρέψουμε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο μας. Μας αρέσει να τρώμε σε διαφορετικά εστιατόρια κάθε φορά παρόλο που στο ninja έχει ένα σωρό διαφορετικές λιχουδιές για να δοκιμάσεις. Εγώ δηλαδή, η Κλαίρη δεν έχει τέτοια προβλήματα. Άντε πάλι βολτίτσα με songtheaw.
Κάνουμε άλλο ένα χάζεμα στην εδώ αγορά και μετά από ένα καλό ξεποδάριασμα αποφασίζουμε να κάτσουμε στο γωνιακό εστιατόριο που συναντάμε όταν στρίβουμε για το ξενοδοχείο μας. Έχει να φας τα πάντα, από πίτσες και μακαρόνια μέχρι ταϋλανδέζικη κουζίνα και φιλέτο από καρχαρία. Μόλις βλέπω το μενού, θυμάμαι που διάβασα σε ένα φυλλάδιο ακτιβιστών για τον αγώνα που κάνουν να προστατεύσουν τους καρχαρίες από τις θάλασσες τους. Αποτελούν πια είδος υπό εξαφάνιση. «Αποφεύγετε να τρώτε σε μαγαζιά που προωθούν πιάτα από καρχαρίες» έλεγε μία από τις οδηγίες. Νιώθω λίγο άσχημα.. Παρόλα αυτά, παραγγέλνουμε πίτσα, τηγανητό κοτόπουλο και σκορδόψωμο (δεν έχω love story, δεν πειράζει). Μια μπίρα για την Κλαίρη και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για μένα συνοδεύουν το τζανκφουντίστικο μικρό μας δείπνο. Είμαστε κουρασμένες αλλά ήρεμες και σχετικά ορεξάτες. Επιτέλους αύριο δεν θα ξυπνήσουμε από τα χαράματα. Αν και δεν θα ξυπνήσω και πολύ αργά. Το πρωινό σερβίρεται μέχρι τις 10.30. Στις 10.10 θα σηκωθώ, θα πλύνω μόνο τα μούτρα μου και 10.15 θα είμαι στο beach bar όπου και σερβίρεται. «Μωρέ λες? Εγώ έλεγα να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω, δεν θα χουμε άλλη μέρα για ύπνο» λέει με λογική η Κλαίρη. «Ε καλά και τι σε αγχώνει? Πάμε τρώμε και ξαναξαπλώνουμε αν θέλουμε. Δεν μας αγχώνει κανένα πρόγραμμα αύριο. Εγώ πάντως δεν παίζει να χάσω άλλο πρωινό» της λέω. Λιγουρεύομαι το πρωινό χωρίς να έχω φάει καν το βραδινό μου ακόμα. Δυο μέρες τώρα την έχω βγάλει πρωινιάτικα με μπανάνες και κρουασάν. Ε όχι! Συζητάμε για τις εμπειρίες της ημέρας και γελάμε με διάφορα περιστατικά. Έρχεται το φαγητό και πέφτουμε με τα μούτρα. Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό αλλά το κυρίως, πίτσα είναι. Πόσο χάλια θα μπορούσε να είναι πια? Πληρώνουμε τον λογαριασμό (600 μπατ) και σκεφτόμαστε που να πάμε να πιούμε ποτάκι. Λέμε να πάμε να ρίξουμε μια ματιά στο beach bar του ξενοδοχείου μας μπααααας και παίζει πιο χαλαρή μουσική. Αν είναι χάλια θα επιστρέψουμε στον κεντρικό δρόμο να αναζητήσουμε κανένα τραβεστί σόου. Δεν είναι και δύσκολο να βρούμε. Ένα σωρό τραβεστί γυρνάνε στους δρόμους και σε καλούν στα σόου τους. Με χαλάει που νιώθω πως δεν έχω περισσότερες επιλογές στην βραδινή διασκέδαση.
Φτάνουμε στην παραλία κι όλα τα μαγαζιά συνεχίζουν να παίζουν αυτήν την εκκωφαντική και σπαστική για μας μουσική. «Λοιπόν, ή θα κάτσουμε εκεί στην άκρη που κάπως κόβεται η ένταση ή την κάνουμε από δω με ελαφρά» λέω στην Κλαίρη αποφασιστικά. «Πάμε να την κάνουμε καλύτερα» λέει πιο δυναμικά ακόμα. Όπως πάμε να φύγουμε ακούω να φωνάζουν το όνομα μου και δεν πολυδίνω σημασία. Στο Ελλάντα το Μαρία ακούγεται παντού. Έι, μόνο που εδώ δεν είναι Ελλάδα. Κάποιος με φωνάζει. Γνωστός δικός μου εδώ? Από πού κι ως που? Στις μαξιλάρες του beach bar του hotel μου βλέπω έκπληκτη τον Ιβάν και την υπόλοιπη παρέα του.
Το τι χαρά κάνουν που μας βλέπουν δεν περιγράφεται. Ειδικά η Ναταλί σηκώνεται σχεδόν τσιρίζοντας από ενθουσιασμό και έρχεται να μας φιλήσει και να μας αγκαλιάσει. «Που πάτε? Μην φεύγετε! Ελάτε να κάτσετε στην παρέα μας!» Βλέπω την Κλαίρη να ψήνεται οπότε λέω να αψηφήσω για λίγο την ενοχλητική μουσική. Άντε, ας κάτσουμε. Ο Ιβάν μοιάζει κομματάκι σουρωμένος, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικός. Μας βάζει να καθίσουμε έτσι ώστε να κάθεται ανάμεσα μας. Πίνει μία από την μπίρα του, μία από ένα κοκτέηλ. Ε, πώς να μην σουρώσει? «Η βότκα που είναι?» τον ρωτάω. «Στο ξενοδοχείο» απαντά, «έχω φέρει μαζί μου από την Ρωσία». Μετά, τραβάει και μια τζούρα shisha κάνοντας συγχρόνως κόλπα με τον καπνό. Όλοι είναι σε μια ευφορική κατάσταση και γελούν συνέχεια, εκτός από τον μάτσο guy πάλι, ο οποίος τώρα συνοδεύεται από μια ομορφούλα αλλά αγέλαστη Ταϋλανδή. Άλλο πάλι και τούτο. Αυτές χαμογελάνε συνέχεια, που την πέτυχε αυτήν? Πρέπει να έψαξε πολύ για να βρει μια αντίστοιχη της (μη) όρεξης του. Αν και οφείλω να ομολογήσω πως τώρα είναι πιο φιλικός από το πρωί. Όση ώρα μιλάμε για τα πάντα, αυτός συμμετέχει αλλά λίγο, κυρίως μπαλαμουτιάζει την Ταϋλανδή. Αυτή δεν συμμετέχει σε καμιά συζήτηση, δεν ασχολείται με κανέναν άλλον, είναι όμως προθυμότατη στα χουφτώματα. Καθείς στο είδος του. Ο μάτσο αφήνει την λιγομίλητη Ταϋλανδή και μαζί με τον σύζυξ της Ναταλί εξαφανίζονται πάλι, αυτήν την φορά για να πάνε να φέρουν pancakes. Εμφανίζεται ένας πλανόδιος με μια μαϊμού. Με 200 μπατ βγάζει η Κλαίρη φωτογραφίες μαζί της. Το συμπαθητικό ζωάκι κάθεται ήσυχα στην αγκαλιά της αδερφής μου. Παραγγέλνω ένα strawberry colada κι η Κλαίρη κλασσικά μια μπίρα. Απορώ, ακόμα δεν την βαρέθηκε? Την έχει βρει τσάμπα και της έχει αλλάξει τον αδόξαστο!!
Η Ναταλί είναι ξανθιά με πράσινα μάτια και χαριτωμένες φακίδες στολίζουν το πρόσωπό της. Είναι όμορφη κοπέλα. Έχει κάποια παραπανίσια κιλά (είναι και μαμά δυο παιδιών) αλλά έχει φουλ αυτοπεποίθηση, είναι εντελώς ακομπλεξάριστη και ποζάρει σαν μοντέλο. Και είναι τόσο κοινωνική και την πάω με χίλια! Έχει πιάσει αμπάριζα την Κλαίρη ενώ εγώ έχω ξεμείνει με τον Ιβάν. Τον έχει πιάσει πολυλογία, μόνο που τώρα τα μισομεθυσμένα ελλειπή αγγλικά του δυσκολεύουν πολύ την συνεννόηση μας. Αν προσθέσεις και την δυνατή μουσική, η προσπάθεια κατανόησης της αγγλικής γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Συζητάμε για διάφορα και κυρίως για ταξίδια. Έχει έρθει άλλες δυο φορές στην Ταϋλάνδη κι ο απρόσιτος φίλος του άλλες εφτά!!! Πωπω πώρωση! «Πριν έξι μήνες είχα πάει στην Πατάγια. Έχει πιο ζωή εκεί, είναι πολύ ωραία» μου λέει. Μμμμμάλιστα. Τι θα μπορούσα να σχολιάσω για την Πατάγια? Μόνο για επίδοξους playboys και σεξοτουρισμό έχω ακούσει «αλλά εδώ στο Κο Σαμούι έχει άλλη ομορφιά. Είναι πολύ ρομαντικό νησί». «oh really?» λέω με χιουμοριστική διάθεση. «δεν το χα προσέξει». «Ohreally?» κάνει κι αυτός. «You’ ll see» μου λέει όλο νόημα. Να τα, να τα.. Αυτό μας έλειπε.. Η Νάταλι ανταλλάσει τηλέφωνα και mails με την αδερφή μου κι ο Ιβάν ζητάει το δικό μου τηλέφωνο. Του το δίνω μαζί με τον εθνικό κώδικα κλήσης και ουπς! Όχι ρε γαμώτο ξεχνάω ένα ψηφίο! Συζητάμε για τα επαγγέλματα μας και νομίζει πως είμαι γιατρός. «Really? (ξανά μανά) Ι’ m a doctor too!» χαμογελά πλατιά. Όχι me no doctor, του λέω. Αρχίζει να μιλάει για την δουλειά του. Άντε τώρα με τα φτωχά του αγγλικά να βρει και ιατρικούς όρους! Πολύ γέλιο! Γαστρεντερολόγος είναι αν καταλαβαίνω καλά. Αλήθεια υπάρχει γιατρός που να μην ξέρει καλά αγγλικά? Η Ναταλί για ακόμα μια φορά συμβάλλει στην επικοινωνία μας ως μεταφραστής ενώ εξηγεί πως δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα στην Πατάγια, καθώς οι περισσότερες κοπέλες που γνώριζε ο Ιβάν ήταν κι αυτές Ρωσίδες. Πολύ Ρωσσίδι στην Πατάγια! Τώρα όμως στο Κο Σαμούι τα χει βρει σκούρα με τις υπόλοιπες Ευρωπαίες. Ε, με τις Ταϋλανδές δεν χρειάζεται κι ιδιαίτερη λεκτική συνεννόηση.. Εντωμεταξύ η Ταϋλανδή της παρέας μας, όση ώρα λείπει ο συνοδός της δεν έχει βγάλει λαλιά, δεν έχει στάξει χαμόγελο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τις Ναταλί να είναι μαζί της φιλόξενη. Τα αγόρια επιστρέφουν κι ο σύζυγος της Ναταλί αρχίζει να εκθειάζει τον Ιβάν. Είναι διευθυντής σε ένα νοσοκομείο, λέει με καμάρι για τον φίλο του. Οκ παιδιά το καταλάβαμε, είναι κελεπούρι. Τα pancakes στέκονται προκλητικά μπροστά στην μούρη μου κι η φρέσκια μυρωδιά τους διεγείρει τις υπογλυκαιμίες μου. Εννοείται πως τα τιμώ δεόντως, όπως και το shisha με γεύση μήλου. Ο μάτσο με την Ταϋλανδή μας αποχαιρετούν. Μάλλον είναι η ώρα να περάσουν στα ενδότερα. Από προκαταρκτικά μια χαρά τα έχουν πάει ως τώρα, δεν μπορώ να πω. Και αυτός και ο Ιβάν έχουν ξεχωριστά δωμάτια. Συνήθης τακτική των αντρικών παρεών εδώ στην Ταϋλάνδη. Προφανώς και δεν κοιμούνται μόνοι τους ποτέ.
Η ώρα περνά ευχάριστα αλλά η δυνατή μουσική δεν παλεύεται άλλο. Η Ναταλί με τον άντρα της φεύγουν μέσω παραλίας για το ξενοδοχείο τους κι ο Ιβάν μας συνοδεύει μέχρι πιο πάνω προσπαθώντας να μας πείσει να πάμε για ποτό μαζί του σε ένα κοντινό club. Mango λέγεται νομίζω. Ελάτε μας λέει, είναι φανταστικά! «Πάμε να χορέψουμε, παίζει ντίσκο αλλά κυρίως βαράει». Ντάπα ντούπα. Α, εντάξει τώρα ψήθηκα!! Του λέω πως είμαστε πάρα πολύ κουρασμένες και πρέπει να πάμε για ύπνο. Όλα αυτά, ενώ έχουμε προχωρήσει αρκετά παραπάνω από ότι πρέπει για το δωμάτιο μας. Δεν θέλουμε να δει που μένουμε. Κάποια στιγμή του λέμε πως εδώ πρέπει να στρίψουμε για να βγούμε στο δωμάτιο μας. Επιμένει να μάθει ποιο είναι. Πάνω που έχω αρχίσει να αγχώνομαι πως δεν θα σταματήσει να μας ακολουθεί και θα αναγκαστώ να χαλάσει η ευγενική μας συνύπαρξη τόσες ώρες, επιτέλους παρατάει τα όπλα και καληνυχτιόμαστε. Μιλάμε για αύριο μήπως βρεθούμε για κάνα μπάνιο οκ? Οκ. Ουφ, πάει κι αυτό!
Κάνουμε χαλαρά τις γυναικείες προετοιμασίες μας προ ύπνου και εξαντλημένες ξαπλώνουμε στην κρεβατάρα μας. Βάζουμε μουσικούλα να παίζει στο λάπτοπ και κουτσομπολεύουμε την ρώσικη παρέα. Γελάμε. Ρε τον σωτήρα μου! «Φαντάζεσαι» λέει η Κλαίρη «να σου τύχαινε όλο αυτό που σου έτυχε στην σπηλιά κι αυτός να ήταν κανένας ωραίος και να σου άρεσε? Πόσο άρλεκιν θα μπορούσε να είναι??» Περισσότερο δεν γίνεται της λέω. Μόνο που η ζωή (τουλάχιστον στο κομμάτι του έρωτα) δεν είναι θέατρο για να διαλέξεις πρωταγωνιστή. Οπότε σε αυτό το έργο δεν μπορώ να συμμετάσχω. Πέφτω για ύπνο με σκέψεις από real σενάρια. Να ήξερα και τι ήθελα όμως καλά θα ήτανε.. Τι ωραία και γεμάτη η σημερινή μέρα!
Κάνουμε άλλο ένα χάζεμα στην εδώ αγορά και μετά από ένα καλό ξεποδάριασμα αποφασίζουμε να κάτσουμε στο γωνιακό εστιατόριο που συναντάμε όταν στρίβουμε για το ξενοδοχείο μας. Έχει να φας τα πάντα, από πίτσες και μακαρόνια μέχρι ταϋλανδέζικη κουζίνα και φιλέτο από καρχαρία. Μόλις βλέπω το μενού, θυμάμαι που διάβασα σε ένα φυλλάδιο ακτιβιστών για τον αγώνα που κάνουν να προστατεύσουν τους καρχαρίες από τις θάλασσες τους. Αποτελούν πια είδος υπό εξαφάνιση. «Αποφεύγετε να τρώτε σε μαγαζιά που προωθούν πιάτα από καρχαρίες» έλεγε μία από τις οδηγίες. Νιώθω λίγο άσχημα.. Παρόλα αυτά, παραγγέλνουμε πίτσα, τηγανητό κοτόπουλο και σκορδόψωμο (δεν έχω love story, δεν πειράζει). Μια μπίρα για την Κλαίρη και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για μένα συνοδεύουν το τζανκφουντίστικο μικρό μας δείπνο. Είμαστε κουρασμένες αλλά ήρεμες και σχετικά ορεξάτες. Επιτέλους αύριο δεν θα ξυπνήσουμε από τα χαράματα. Αν και δεν θα ξυπνήσω και πολύ αργά. Το πρωινό σερβίρεται μέχρι τις 10.30. Στις 10.10 θα σηκωθώ, θα πλύνω μόνο τα μούτρα μου και 10.15 θα είμαι στο beach bar όπου και σερβίρεται. «Μωρέ λες? Εγώ έλεγα να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω, δεν θα χουμε άλλη μέρα για ύπνο» λέει με λογική η Κλαίρη. «Ε καλά και τι σε αγχώνει? Πάμε τρώμε και ξαναξαπλώνουμε αν θέλουμε. Δεν μας αγχώνει κανένα πρόγραμμα αύριο. Εγώ πάντως δεν παίζει να χάσω άλλο πρωινό» της λέω. Λιγουρεύομαι το πρωινό χωρίς να έχω φάει καν το βραδινό μου ακόμα. Δυο μέρες τώρα την έχω βγάλει πρωινιάτικα με μπανάνες και κρουασάν. Ε όχι! Συζητάμε για τις εμπειρίες της ημέρας και γελάμε με διάφορα περιστατικά. Έρχεται το φαγητό και πέφτουμε με τα μούτρα. Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό αλλά το κυρίως, πίτσα είναι. Πόσο χάλια θα μπορούσε να είναι πια? Πληρώνουμε τον λογαριασμό (600 μπατ) και σκεφτόμαστε που να πάμε να πιούμε ποτάκι. Λέμε να πάμε να ρίξουμε μια ματιά στο beach bar του ξενοδοχείου μας μπααααας και παίζει πιο χαλαρή μουσική. Αν είναι χάλια θα επιστρέψουμε στον κεντρικό δρόμο να αναζητήσουμε κανένα τραβεστί σόου. Δεν είναι και δύσκολο να βρούμε. Ένα σωρό τραβεστί γυρνάνε στους δρόμους και σε καλούν στα σόου τους. Με χαλάει που νιώθω πως δεν έχω περισσότερες επιλογές στην βραδινή διασκέδαση.
Φτάνουμε στην παραλία κι όλα τα μαγαζιά συνεχίζουν να παίζουν αυτήν την εκκωφαντική και σπαστική για μας μουσική. «Λοιπόν, ή θα κάτσουμε εκεί στην άκρη που κάπως κόβεται η ένταση ή την κάνουμε από δω με ελαφρά» λέω στην Κλαίρη αποφασιστικά. «Πάμε να την κάνουμε καλύτερα» λέει πιο δυναμικά ακόμα. Όπως πάμε να φύγουμε ακούω να φωνάζουν το όνομα μου και δεν πολυδίνω σημασία. Στο Ελλάντα το Μαρία ακούγεται παντού. Έι, μόνο που εδώ δεν είναι Ελλάδα. Κάποιος με φωνάζει. Γνωστός δικός μου εδώ? Από πού κι ως που? Στις μαξιλάρες του beach bar του hotel μου βλέπω έκπληκτη τον Ιβάν και την υπόλοιπη παρέα του.
Το τι χαρά κάνουν που μας βλέπουν δεν περιγράφεται. Ειδικά η Ναταλί σηκώνεται σχεδόν τσιρίζοντας από ενθουσιασμό και έρχεται να μας φιλήσει και να μας αγκαλιάσει. «Που πάτε? Μην φεύγετε! Ελάτε να κάτσετε στην παρέα μας!» Βλέπω την Κλαίρη να ψήνεται οπότε λέω να αψηφήσω για λίγο την ενοχλητική μουσική. Άντε, ας κάτσουμε. Ο Ιβάν μοιάζει κομματάκι σουρωμένος, χωρίς όμως να είναι ενοχλητικός. Μας βάζει να καθίσουμε έτσι ώστε να κάθεται ανάμεσα μας. Πίνει μία από την μπίρα του, μία από ένα κοκτέηλ. Ε, πώς να μην σουρώσει? «Η βότκα που είναι?» τον ρωτάω. «Στο ξενοδοχείο» απαντά, «έχω φέρει μαζί μου από την Ρωσία». Μετά, τραβάει και μια τζούρα shisha κάνοντας συγχρόνως κόλπα με τον καπνό. Όλοι είναι σε μια ευφορική κατάσταση και γελούν συνέχεια, εκτός από τον μάτσο guy πάλι, ο οποίος τώρα συνοδεύεται από μια ομορφούλα αλλά αγέλαστη Ταϋλανδή. Άλλο πάλι και τούτο. Αυτές χαμογελάνε συνέχεια, που την πέτυχε αυτήν? Πρέπει να έψαξε πολύ για να βρει μια αντίστοιχη της (μη) όρεξης του. Αν και οφείλω να ομολογήσω πως τώρα είναι πιο φιλικός από το πρωί. Όση ώρα μιλάμε για τα πάντα, αυτός συμμετέχει αλλά λίγο, κυρίως μπαλαμουτιάζει την Ταϋλανδή. Αυτή δεν συμμετέχει σε καμιά συζήτηση, δεν ασχολείται με κανέναν άλλον, είναι όμως προθυμότατη στα χουφτώματα. Καθείς στο είδος του. Ο μάτσο αφήνει την λιγομίλητη Ταϋλανδή και μαζί με τον σύζυξ της Ναταλί εξαφανίζονται πάλι, αυτήν την φορά για να πάνε να φέρουν pancakes. Εμφανίζεται ένας πλανόδιος με μια μαϊμού. Με 200 μπατ βγάζει η Κλαίρη φωτογραφίες μαζί της. Το συμπαθητικό ζωάκι κάθεται ήσυχα στην αγκαλιά της αδερφής μου. Παραγγέλνω ένα strawberry colada κι η Κλαίρη κλασσικά μια μπίρα. Απορώ, ακόμα δεν την βαρέθηκε? Την έχει βρει τσάμπα και της έχει αλλάξει τον αδόξαστο!!
Η Ναταλί είναι ξανθιά με πράσινα μάτια και χαριτωμένες φακίδες στολίζουν το πρόσωπό της. Είναι όμορφη κοπέλα. Έχει κάποια παραπανίσια κιλά (είναι και μαμά δυο παιδιών) αλλά έχει φουλ αυτοπεποίθηση, είναι εντελώς ακομπλεξάριστη και ποζάρει σαν μοντέλο. Και είναι τόσο κοινωνική και την πάω με χίλια! Έχει πιάσει αμπάριζα την Κλαίρη ενώ εγώ έχω ξεμείνει με τον Ιβάν. Τον έχει πιάσει πολυλογία, μόνο που τώρα τα μισομεθυσμένα ελλειπή αγγλικά του δυσκολεύουν πολύ την συνεννόηση μας. Αν προσθέσεις και την δυνατή μουσική, η προσπάθεια κατανόησης της αγγλικής γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Συζητάμε για διάφορα και κυρίως για ταξίδια. Έχει έρθει άλλες δυο φορές στην Ταϋλάνδη κι ο απρόσιτος φίλος του άλλες εφτά!!! Πωπω πώρωση! «Πριν έξι μήνες είχα πάει στην Πατάγια. Έχει πιο ζωή εκεί, είναι πολύ ωραία» μου λέει. Μμμμμάλιστα. Τι θα μπορούσα να σχολιάσω για την Πατάγια? Μόνο για επίδοξους playboys και σεξοτουρισμό έχω ακούσει «αλλά εδώ στο Κο Σαμούι έχει άλλη ομορφιά. Είναι πολύ ρομαντικό νησί». «oh really?» λέω με χιουμοριστική διάθεση. «δεν το χα προσέξει». «Ohreally?» κάνει κι αυτός. «You’ ll see» μου λέει όλο νόημα. Να τα, να τα.. Αυτό μας έλειπε.. Η Νάταλι ανταλλάσει τηλέφωνα και mails με την αδερφή μου κι ο Ιβάν ζητάει το δικό μου τηλέφωνο. Του το δίνω μαζί με τον εθνικό κώδικα κλήσης και ουπς! Όχι ρε γαμώτο ξεχνάω ένα ψηφίο! Συζητάμε για τα επαγγέλματα μας και νομίζει πως είμαι γιατρός. «Really? (ξανά μανά) Ι’ m a doctor too!» χαμογελά πλατιά. Όχι me no doctor, του λέω. Αρχίζει να μιλάει για την δουλειά του. Άντε τώρα με τα φτωχά του αγγλικά να βρει και ιατρικούς όρους! Πολύ γέλιο! Γαστρεντερολόγος είναι αν καταλαβαίνω καλά. Αλήθεια υπάρχει γιατρός που να μην ξέρει καλά αγγλικά? Η Ναταλί για ακόμα μια φορά συμβάλλει στην επικοινωνία μας ως μεταφραστής ενώ εξηγεί πως δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα στην Πατάγια, καθώς οι περισσότερες κοπέλες που γνώριζε ο Ιβάν ήταν κι αυτές Ρωσίδες. Πολύ Ρωσσίδι στην Πατάγια! Τώρα όμως στο Κο Σαμούι τα χει βρει σκούρα με τις υπόλοιπες Ευρωπαίες. Ε, με τις Ταϋλανδές δεν χρειάζεται κι ιδιαίτερη λεκτική συνεννόηση.. Εντωμεταξύ η Ταϋλανδή της παρέας μας, όση ώρα λείπει ο συνοδός της δεν έχει βγάλει λαλιά, δεν έχει στάξει χαμόγελο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τις Ναταλί να είναι μαζί της φιλόξενη. Τα αγόρια επιστρέφουν κι ο σύζυγος της Ναταλί αρχίζει να εκθειάζει τον Ιβάν. Είναι διευθυντής σε ένα νοσοκομείο, λέει με καμάρι για τον φίλο του. Οκ παιδιά το καταλάβαμε, είναι κελεπούρι. Τα pancakes στέκονται προκλητικά μπροστά στην μούρη μου κι η φρέσκια μυρωδιά τους διεγείρει τις υπογλυκαιμίες μου. Εννοείται πως τα τιμώ δεόντως, όπως και το shisha με γεύση μήλου. Ο μάτσο με την Ταϋλανδή μας αποχαιρετούν. Μάλλον είναι η ώρα να περάσουν στα ενδότερα. Από προκαταρκτικά μια χαρά τα έχουν πάει ως τώρα, δεν μπορώ να πω. Και αυτός και ο Ιβάν έχουν ξεχωριστά δωμάτια. Συνήθης τακτική των αντρικών παρεών εδώ στην Ταϋλάνδη. Προφανώς και δεν κοιμούνται μόνοι τους ποτέ.
Η ώρα περνά ευχάριστα αλλά η δυνατή μουσική δεν παλεύεται άλλο. Η Ναταλί με τον άντρα της φεύγουν μέσω παραλίας για το ξενοδοχείο τους κι ο Ιβάν μας συνοδεύει μέχρι πιο πάνω προσπαθώντας να μας πείσει να πάμε για ποτό μαζί του σε ένα κοντινό club. Mango λέγεται νομίζω. Ελάτε μας λέει, είναι φανταστικά! «Πάμε να χορέψουμε, παίζει ντίσκο αλλά κυρίως βαράει». Ντάπα ντούπα. Α, εντάξει τώρα ψήθηκα!! Του λέω πως είμαστε πάρα πολύ κουρασμένες και πρέπει να πάμε για ύπνο. Όλα αυτά, ενώ έχουμε προχωρήσει αρκετά παραπάνω από ότι πρέπει για το δωμάτιο μας. Δεν θέλουμε να δει που μένουμε. Κάποια στιγμή του λέμε πως εδώ πρέπει να στρίψουμε για να βγούμε στο δωμάτιο μας. Επιμένει να μάθει ποιο είναι. Πάνω που έχω αρχίσει να αγχώνομαι πως δεν θα σταματήσει να μας ακολουθεί και θα αναγκαστώ να χαλάσει η ευγενική μας συνύπαρξη τόσες ώρες, επιτέλους παρατάει τα όπλα και καληνυχτιόμαστε. Μιλάμε για αύριο μήπως βρεθούμε για κάνα μπάνιο οκ? Οκ. Ουφ, πάει κι αυτό!
Κάνουμε χαλαρά τις γυναικείες προετοιμασίες μας προ ύπνου και εξαντλημένες ξαπλώνουμε στην κρεβατάρα μας. Βάζουμε μουσικούλα να παίζει στο λάπτοπ και κουτσομπολεύουμε την ρώσικη παρέα. Γελάμε. Ρε τον σωτήρα μου! «Φαντάζεσαι» λέει η Κλαίρη «να σου τύχαινε όλο αυτό που σου έτυχε στην σπηλιά κι αυτός να ήταν κανένας ωραίος και να σου άρεσε? Πόσο άρλεκιν θα μπορούσε να είναι??» Περισσότερο δεν γίνεται της λέω. Μόνο που η ζωή (τουλάχιστον στο κομμάτι του έρωτα) δεν είναι θέατρο για να διαλέξεις πρωταγωνιστή. Οπότε σε αυτό το έργο δεν μπορώ να συμμετάσχω. Πέφτω για ύπνο με σκέψεις από real σενάρια. Να ήξερα και τι ήθελα όμως καλά θα ήτανε.. Τι ωραία και γεμάτη η σημερινή μέρα!
