Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη? Όχι! όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

[chris7]

Παρατηρηση για να διαβαζεις πιο γρηγορα ηταν...

Διάβασα και άλλες ιστορίες για να ψηφίσω την ιστορία του μήνα και να μπορέσω να δω και τα αποτελέσματα.

 

[BASILISPAP]

Εμενα παντως η ιστορια μου αρεσε παρα πολυ... Ηταν σαν καποιος γνωστος ,να σου διηγειται μια ιστορια του ! Η σαν να διαβαζεις ενα ωραιο μικρο βιβλιο... Ευχαριστω πολυ!

 

[emouli]

Ταλεντάρα είσαι κορίτσι μου! Να 'σαι καλά, την καταευχαριστήθηκα την αφήγηση.

 

[zithon-tasos]

Εχοντας σχετικα προσφατα ,πριν 1.5 μηνα για την ακριβεια, γυρισει απο αυτη την ομορφη χωρα με τους αξιαγαπητους κατοικους της, πραγματικα μενω με το στομα ανοιχτο, γιατι μεσα απο τα λεγομενα σου , ανακαλυπτω και την αλλη πλευρα της Ταυλανδης, οπου ευτυχως δεν γνωρισα......με εξαιρεση εναν ταριφα στην Bangkok , οπου εξαιτιας του, και ειμαι σιγουρος οτι το εκανε εσκεμενα, παραλιγο να χαναμε την πτηση μας.....και δες που πιστευα οτι εγω με την γυναικα μου πρεπει να παρουμε το νομπελ γκαντεμιας αλλα εσεις τους ξεπερνατε ολους....χαχαχα... περα απο την πλακα, η αφηγη σου φυσικα και εχει μεγαλη δοση αυτοσαρκασμου ,χιουμορ και υπερβολης, και την κανει διασκεδαστηκη και ευχαριστη.....

Υ.Γ. ....καλα, πως σας ηρθε να πατε pattaya..........

 

[LorenzoTheGreek]

Ταυλάνδη. Η μεγάλη Κυρία. Σαν την Γιουβέντους ένα πράγμα. Αξιόπιστη, αξιόλογη, εξωτική και προπαντώς σιγουράκι. Δεν ρισκάρεις και δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Στάνταρ πράγματα. Αμα πας θα ξαναπάς.
Αλλα η χώρα -ευτυχώς- δεν έχει να προσφέρει μόνο ακρογιαλιές, παραλίες και κοκοφοίνικες. Εχει και τον Βορρά της που είναι αξιολογότατος
και μοναδικός. Και επειδή για τον Νότο της έχουν γραφτεί πολλά αλλά για το Βορρά σχεδόν τίποτα, ήρθα να καλύψω το κενό. Μην φοβάστε, θα σχολιάσω και το νότο της, μερικά πράγματα είναι απαραίτητα. Επίσης πρέπει να επισημάνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι ο τίτλος της ιστορίας δεν υπονοεί φυσικά το ότι η Ταυλάνδη είναι μια άσχημη χώρα. Το
αντίθετο. Ειναι πανέμορφη και γοητευτική. Απλά πίσω του κρύβονται οι εμπειρίες και τα βιώματά μας. Οταν διαβάσετε όλη την ιστορία πιστέψτε με και εσείς τον ίδιο τίτλο θα δίνατε.
Λοπόν να αρχίσω? Αρχίζω
Στην Ταυλάνδη είχαμε ξαναπάει κάποιες φορές, αλλά όπως ανέφερα πιο πάνω άμα πας θα ξαναπάς έτσι και έγινε. Λεω λοιπόν του Γκιούλιβερ μια ωραία πρωία Που θα πάμε τον Αύγουστο? και η απόφαση πάρθηκε με δημοκρατικές διαδικασίες, (ότι πω εγώ). Ταυλάνδη ζούμε για να σε προσκυνούμε λοιπόν. Κανονίζουμε με ένα ζευγάρι φιλικό μας από την
Αθήνα και αποφασίζουμε να πάμε ξανά στο αρκετά συμπαθητικό, αν και υπερεκτιμημένο και υπερβολικά τουριστικό για τα γούστα μου Πούκετ. Αλλα ο δρόμος είναι μακρύς και μέχρι να φθάσει ο Αυγουστος είχαμε αλλάξει 45 γνώμες, όλα παίχτηκαν Κο σαμούι, Πατάγυα, Κο σαμετ κλπ
Η Μπανγκόκ είχε απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες γιατί είχα πάει μια φορά μόνη μου η τρελή και στον δρόμο ένας τύπος μου είχε βγάλει μαχαίρι (ακόμα τρέχω), είχα μείνει ξέμπαρκη σε ένα ταξί νυχτιάτικα στην μέση κεντρικής διασταύρωσης πηγαίνοντας η ανήθικη σε Drag queen show (με τιμώρησε ο Θεός), μου είχε πιαστεί το φόρεμα στο ασανσέρ του ξενοδοχείου και όλη η ρεσεψιόν μαζί με τους παρευρισκόμενους είχε δει το βρακί μου (το μεγάλο θέαμα), ξέμεινα από λεφτά (ας είναι καλά οι πιστωτικές), μου την είχε πέσει και μια γυναίκα κάνωντάς μου ανηθικες προτάσεις (όπα σουξέ!) και γενικώς δεν είχα και τις καλύτερες αναμνήσεις.
Μέχρι να έρθει ο αφορισμένος Αυγουστος είχαμε καταλήξει στην εκτρωματική Πατάγια. Εδω ας με συγχωρέσουν οι άρρενες του φόρουμ για το εκτρωματική, γιατί είμαι σίγουρη ότι το 99% δεν συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό, αλλά για εμένα είναι. Θα τα πούμε πιο κάτω.Μεγάλη τρέλα εγώ με μπάνια, παραλίες κλπ δεν έχω. Το σπίτι μου είναι 2 λεπτά με τα
πόδια από την παραλία και καταλήγω να κάνω 5-6 μπάνια όλο το καλοκαίρι. Αρα η Πατάγια θέλω να πω δεν μου πολυάρεσε από την αρχή, ήθελα να δω και κάτι κουλτουρέ βρε αδελφε, ζούγκλες, κουνούπια, βροχές τουλούμι, ναούς, (μάλλον τα θέλει και εμένα ο απαυτός μου)
και έτσι ευτυχώς (?) καταλήξαμε να περάσουμε και μια εβδομάδα στο Τσιάνγκ Μαι. Οι φίλοι μας θα πήγαιναν Πατάγια και θα τους συναντούσαμε μετά (νομίζαμε).
Εισιτήρια , ξενοδοχεία , αυτοκίνητα κλείστηκαν , διαβατήρια εκδόθηκαν, μπαγάζια ετοιμάστηκαν, διαθήκες φτιάχτηκαν, ασπασμοί δώθηκαν, πατερημά ψάλθηκαν, πόρτες κλειδώθηκαν, το παιδί στάλθηκε αρον αρον στις γιαγιάδες με επισήμανση Προσοχή Ευθραστον και την ανάλογη δωροδοκία , έγινε και μια απόψυξη στο ψυγείο για παν ενδεχόμενο μην μετατραπεί το σπιτάκι μας σε Βενετία, εντολές δόθηκαν εκατέρωθεν για να μην βρεθούμε άστεγοι όταν γυρίζαμε, τακτοποιήθηκε και το θέμα ποτίσματος του κήπου και άλλων συναφών (λουλούδια γκαζόν σκύλος) και είμασταν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα. Το στοίχημα ήταν ένα ή Αυτή
(Ταυλάνδη) ή Εμείς, ποντάρετε ... είναι πανεύκολο, σαν να κλέβεις εκκλησία και σαν βοήθεια σας δίνω και ένα στοιχείο, Ταυλάνδη δεν πήγα ποτέ μα ποτέ ξανά.............αυτό ήταν το τελευταίο μου ταξίδι στην χώρα του χαμόγελου...............
ΥΓ1 Αυτήν την φορά την μήνυση από τον Υπουργό Τουρισμού της Ταυλάνδης για δυσφήμηση και αγωγή για διαφυγόντα κέρδη, μάλλον δεν τα γλιτώνω...
ΥΓ2 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις στην παρακάτω ιστορία, δεν είναι συμπτωματική
H dim μπήκε βιαστική και φορτωμένη σαν μουλάρι μέσα στον αερολιμένα των Αθηνών, συνοδευόμενη από τον καλό της Γκιούλιβερ. Ειχαν αποφασίσει από κοινού -σχεδόν-, να μεταβούν στην Ταυλάνδη για να περάσουν ιδανικές διακοπές τις επόμενες 18 ημέρες. Ο μήνας ήταν Αυγουστος και η ζέστη αρκετή, αλλά τα κλιματιστικά του αεροδρομίου δημιουργούσαν την κατάλληλη θερμοκρασία. Το γκισέ είχε ανοίξει και έτσι δεν καθυστέρησαν καθόλου. Γρήγορο chek in, καφέδες και τσιγάρο. Η dim είναι ενθουσιασμένη και δεν το κρύβει, απόδειξη αυτού οι 45 φορές που πήγε τουαλέττα. Ο Γκιούλιβερ σοβαρός, μετρημένος την περίμενε στωικά, χωρίς να την ρωτά χαζά όπως πολλοί άντρες που πέφτουν στην παγίδα και το κάνουν "πάλι? μα πριν 5 λεπτά πήγες! Καλά τι σε έχει πιάσει?". Τόσα χρόνια που την ήξερε , είχε μάθει για το αλλοπρόσαλο του χαρακτήρα της, τις εμμονές της του στυλ "μην ξεχάσεις την τσάντα, τα διαβατήρια τα πήρες?, που είναι τα εισιτήρια?" και φυσικά την συχνοουρία της, η οποία τις περισσότερες φορές οφειλόταν στην κατανάλωση άφθονης μπύρας. Ο Γκιούλιβερ επίσης γνώριζε και το πόσο κακομαθημένη και απαιτητική ήταν και έτσι δεν της έφερνε αντιρρίσεις. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και ως γνωστό οι έξυπνοι άνθρωποι παραμένουν σιωπηλοί.
Μετά από ολιγόωρη στάση στο Μπαχρέιν φτάνουν στο παλιό τώρα πια αεροδρόμιο της Μπανγκοκ. Χαιρετούν τους φίλους τους και δίνουν ραντεβού στην πόλη της ηδονής Πατάγια μετά από μια εβδομάδα. Ο Γκιούλιβερ παίρνει ένα καρότσι και βάζει πάνω τις αποσκευές και την Dim, έτσι για μια βόλτα. Το αεροδρόμιο ούτως ή άλλως είναι άδειο και η Dim δεν είναι υπέρβαρη ευτυχώς για τον Γκιούλιβερ αλλά και για το καρότσι. Τώρα απλά πρέπει να βρούν το Τέρμιναλ για να πάρουν το επόμενο αεροπλάνο που θα τους οδηγήσει στον προορισμό τους. Εχουν κλείσει εισιτήρια με μια εταιρεία χαμηλού κόστους που ο Γκιούλιβερ συνηθίζει να τις αποκαλεί 50 -50. Δηλαδή 50% πιθανότητες να πάνε όλα καλά και 50% πιθανότητες να πέσει το αερόπλανο. Σε μερικές εταιρείες όμως αυτό το ποσοστό αλλάζει και μπορεί να γίνει άνετα 60-40 ή ακόμα και 70-30, εννοείται πάντα εις βάρος σου. Επίσης λέει ότι πριν μπείς σε αυτού του είδους τα αεροπλάνα των παραπάνω εταιρειών, καλό θα είναι να βάζεις στο στόμα σου το διαβατήριό σου και να το δαγκώνεις σφιχτά για να μπορέσουν οι αρχές να σε αναγνωρίσουν όταν το κουφάρι σου θα έχει πια καεί. Αισιόδοξο αγόρι. Το αεροδρόμιο όμως είναι μεγάλο , τεράστιο και το τέρμιναλ που ψάχνουν πολύ μακριά. Μέχρι να το καταλάβουν χάνουν πολύτιμη για αυτούς ώρα. Η πτήση είναι σε 1 ώρα και αυτοί βολοδέρνουν πάνω κατω, προσπαθόντας να βρούν το άτιμο τέρμιναλ.Πλησίασαν πολλούς υπαλλήλους και όλοι τους έδειχναν προς τα έξω. Μα αυτοί δεν θέλαν να βγούν έξω, αφού το αεροδρόμιο διάολε ήταν εδώ τι να κάνουν έξω? Και πάλι πάνω και πάλι κάτω, η ώρα πέρναγε και είχε μείνει πλέον μισή ώρα μέχρι να κλείσει το γκισέ. Απελπισμένοι, κουρασμένοι άυπνοι και αγχωμένοι βγαίνουν έξω και ρωτούν ένα ταξιτζή (?). Αυτός τους δείχνει ένα πουλμανάκι και τους λέει ανεβείτε, ανεβείτε. Και ανεβαίνουν. Φτάνουν μετά από ένα λεπτό στο τέρμιναλ, κόσμος πολύς, ουρές ατελείωτες, παιδιά να κλαίνε, υπάλληλοι να περιφέρονται άσκοπα... και οι ήρωές μας να στέκουν στο τέλος της ουράς που έφθανε περί τα 20 μέτρα. Με περισσή υπομονή δέχονται στωικά την αναμονή αλλά και την καθυστέρηση της μίας ώρας που είχε η πτήση τους.Οταν μπαίνουν στο αεροπλάνο το οποίο επαναλαμβάνω ήταν low cost εταιρείας, δεν υπάρχουν αριθμισμένες θέσεις, όπου θέλει ο καθένας κάθεται. Ετσι λαβαίνουν χώρα απίστευτες σκηνές με το που ανοίγει η πύλη. Μανάδες σπρώχνουν τα παιδιά τους, τουρίστες κυρίως δυτικοί περνάν πάνω από γιαγιάδες και παπούδες, γυναίκες ποδοπατούνται, άντρες τσακώνονται, ολοι για μια θέση στον ήλιο. Οταν μπαίνουν μέσα βρίσκουν και κάθονται δίπλα από ένα μεσήλικα Ταυλανδό, ο οποίος μέχρι να τροχιοδρομίσει το αεροπλάνο έχει κοιμηθεί. Ο πιλότος φουλάρει τις μηχανές για την απογείωση και η δύστηχη Dim τρομοκρατείται. Οχι βέβαια γιατί φοβάται τα αεροπλάνα. Η αιτία είναι ο διπλανός συνεπιβάτης , ο οποίος έχοντας προφανώς καθαρή τη συνείδηση, ο απλός υπνάκος που είχε πάρει, μετατρέπεται σε βαθύ λήθαργο συνοδευόμενος από ροχαλητά με τόσα ντεσιμπέλ που καλύπτουν ακόμα και τις 2 μηχανές του αεροπλάνου. Συν τοις άλλοις έχει να αντιμετωπίσει και τις χερούκλες του, που ονειρευόμενος, τις τινάζει ποικιλοτρόπως και προς το μέρος της με όλη του την δύναμη.Ωραία! σκέφτεται, "ή αυτός δεν θα κατέβει ζωντανός από το αεροπλάνο όταν φτάσουμε ή εγώ θα γεμίσω καρούμπαλα, και θα υποστώ ρήξη τυμπάνου, αλλη λύση δεν βλέπω να υπάρχει". Αφού όμως συμβιβάζεται με την ιδέα ότι για 2 ώρες περίπου θα μετατραπεί σε σάκο του μπόξ, αισθάνεται αμέσως καλύτερα. Το θέμα είναι να παίρνεις τα πράγματα όπως είναι, θα προσπαθήσει να αποφεύγει τις απότομες εκτινάξεις του διπλανού και θα αποφεύγει όπως μπορεί τις σφαλιάρες του, άλλωστε σκέφτεται με το πρακτικό της μυαλό, έχει και την καλή του πλευρά το πράγμα, είναι ένας τρόπος να διατηρείται σε εγρήγορση ωστε αν γίνει το μοιραίο να προλάβει να πιάσει και να δαγκώσει έγκαιρα το διαβατήριο όπως της έχει υποδείξει ο σοφός Γκιούλιβερ, ώστε να αναγνωριστεί έστω το κουφάρι. Δεν γνώριζε τότε ότι ο εν λόγω Ταυλανδός της πρόσφερε μεγάλη εκδούλευση κουφαίνοντας της μόνιμα. Αν το ήξερε θα τον ευγνωμονούσε. Οταν επιτέλους φθάνουν, και επαναλαμβάνεται η σκηνή με το ποιός θα βγεί πρώτος από το αεροπλάνο, στέκονται στην ειδική ταινία για να παραλάβουν τις αποσκευές. Ειναι και οι δύο άυπνοι, στο πόδι 24 ώρες, νηστικοί, κουρασμένοι, και -μην ξεχνάμε τα ροχαλητά-, θεόκουφοι. Επιπροσθέτως η Dim έχει γεμίσει καρούμπαλα όπως είχε προβλέψει. Η ταινία παρουσιάζει κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα και έτσι αναγκαστικά περιμένουν. Κατά την διάρκεια της αναμονής πέφτει το μάτι τους σε κάποια προσπέκτους από το Υπουργείο Τουρισμού της χώρας που αναφέρουν περίπου 23 ασθένειες που αφορούν την περιοχή και συνιστούν την προσοχή των επισκεπτών. Δεν είναι και οι καλύτερες συστάσεις για πρώτη γνωριμία με την πόλη. Μετά από αρκετή ώρα η ταινία επισκευάζεται και οι αποσκευές καταφθάνουν. Βγαίνουν από το αεροδρόμιο και κάθονται σε ένα παγκάκι σαν ζητιανάκια να κάνουν και αυτοί ένα τσιγάρο , καθώς έχουν να καπνίσουν πολλές ώρες και τους έχει λήψει. Το κάπνισμα ήταν και θα είναι το μεγάλο τους πάθος.
Οταν ξεχαρμάνιασαν βαδίζουν λίγο , βρίσκουν ένα τουκ-τουκ και του λένε το ξενοδοχείο τους για να τους μεταφέρει.Πράγμα που έγινε. Το ξενοδοχείο έχει επιλεχθεί και κλειστεί από την Dim ένα μήνα περίπου πριν. Ο Γκιούλιβερ μισοκοιμόταν, ενώ η Dim έψαχνε για την ανεύρεση του τέλειου όπως έλεγε ξενοδοχείου. Κάποια στιγμή πέφτει το μάτι της σε ένα συγκεκριμένο που από 100 ευρώ, το είχαν βάλει προσφορά στα 30! Το θεώρησε ευκαιρία και γυρίζοντας προς τον μισοκοιμισμένο Γκιούλιβερ του κάνει την εξής ερώτηση "Είναι δυνατόν ένα ξενοδοχείο της τάξης των 100 ευρώ να δίδεται μόνο 30?" και παίρνει την απάντηση "όχι, κάποιο πρόβλημα θα έχει, μην το κλείσεις". Αλλά η Dim είχε άλλη γνώμη και..... το έκλεισε, σίγουρη ότι έπραξε το σωστό. Κακομοίρα Dim, δεν συνήθιζε ποτέ να διαβάζει τα ψιλά γράμματα, αν το έκανε θα διάβαζε πολύ καθαρά στο σαιτ ότι αυτήν την περίοδο φτιαχνόταν ένα spa στο ξενοδοχείο που τελούσε υπό ανακαίνιση και ειδοποιούσε τους πελάτες για τυχόν ενοχλήσεις που θα μπορούσαν να υποστούν λόγω αυτής. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε υπερβολικό θόρυβο από κάθε είδους εργαλεία όπως κρουστικά δράπανα, τροχούς, μπετονιέρες, σφυριά κλπ καθώς και από περιφερόμενους ημίγυμνους ιδρωμένους εργάτες που λυμαίνονταν το ξενοδοχείο και τους χώρους του, ως θεατές, αλλά και όντας οι ίδιοι θεάματα........
Οταν έφθασαν στο ξενοδοχείο-εργοτάξιο πλησιάζουν στην ρεσεψιόν και δίδουν τα ονόματα τους στην κοπέλα. Με την πρώτη εντύπωση μένουν έκθαμβοι με την ομορφιά του. Συγκρότημα παλαιών κατοικιών σε τοπικό στυλ Λάνα, περιτριγυρισμένο με δένδρα, φυτά, λουλούδια, σκίουρους, καταπληκτική αρχιτεκτονική, είσοδο από μπαμπού, με άλλα λόγια όντως το τέλειο ξενοδοχείο. Η κοπέλα τους δίνει χαμογελαστή τα κλειδιά και ένα φάκελλο. Κάτι τους λέει για συγγνώμη και για ενόχληση. Οδηγούνται από έναν υπάλληλο και έναν αχθοφόρο με τις βαλίτσες στο δωμάτιό τους, πραγματικά υπέροχο με επιπλα αντίκες, μπαλκονάκι, παπλώματα από φτερά χήνας, καταπληκτικές ασπρόμαυρες γκραβούρες στους τοίχους, εκλεπτισμένο, αφήνουν τις αποσκευές και διαβάζουν το περιεχόμενο του φακέλλου. Εγραφε ότι λόγω της ανακαίνησης ισως προκληθεί κάποιο εεε... ας το πούμε ηχητικό πρόβλημα , ζητούν εκ των προτέρων συγγνώμη για τυχόν ενόχληση και έχουν δωρεάν δείπνο για δύο υπό το φως των κεριών στο εστιατόριο και δωρεάν αναψυκτικά. Επισυνάπτεται το μενού. Δεν μπορούν να συζητήσουν και να σχολιάσουν το περιεχόμενο γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αρχίζει μανιασμένα ένας τροχός να σαρώνει τον τόπο. Κοιτάγονται στα μάτια και σωπαίνουν. Ειναι ανώφελο να συζητήσουν.... ο τροχός καλύπτει τα πάντα και η Dim υπόλογη για την ανεύρεση του ήσυχου μικρού παραδείσου θυμάται να κοιτάξει κάτω και να δέσει αδιάφορη τα ανύπαρκτα κορδόνια της σιγοσφυρίζοντας ανέμελα. Ο Γκιούλιβερ από την πλευρά του πράσινος σαν τον Hulk δεν μιλάει. Αλλωστε είναι ανώφελο, και να μιλήσει δεν θα ακουστεί από τον πολύ σαματά. Αφού τακτοποιούνται σιωπηλά, με νοήματα καταφέρνουν να συννενοηθούν και βγαίνουν έξω να πάνε να δουν την πόλη και να κάτσουν κάπου να φάνε. Εχει ήδη βραδυάσει όταν βγαίνουν έξω και αντικρύζουν τον πρώτο ναό. Το Τσιάνγκ Μαι είναι ξακουστό για το υπεράριθμο των ναών του. Ολόχρυσος με αρχιτεκτονική που θα ζήλευε και ο καλύτερος αρχιτέκτονας, επιβλητικός, θεσπέσιος. Αλλά το κακό είναι ότι ήταν περίοδος βροχών και μέσα σε 3 λεπτά ανοίγουν οι ουρανοί. Μπαίνουν βιαστικά σε ένα 7eleven γνωστά μαγαζιά της Ταυλάνδης που ο καθένας μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Από μαγιό και αντιλιακό μέχρι τσιγάρα και φαγητό. Αγοράζουν πατατάκια, τσίχλες και ένα αποσμητικό, έτσι απλά για να καθυστερήσουν μέχρι να σταματήσει η βροχή. Οταν βγαίνουν έξω όμως η βροχή επιμένει και εστιατόριο δεν βρίσκεται πουθενά. Συν αυτού η Dim σκοντάφτει σε μία πλάκα, βαζει μια απελπισμένη κραυγή, πέφτει κάτω και σκορπάει. Αλλού αυτή, αλλού το τσαντάκι της, αλλού τα παπούτσια της. Ιπποτικά ο Γκιούλιβερ -ο οποίος δεν έχει βγάλει τσιμουδία από την ώρα που άρχισε να στριγγλίζει ο τροχός-, σπεύδει να την βοηθήσει να σηκωθεί και αυτή αγριεμένη έχοντας χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας του αντιγυρίζει "άσε με!! Θα σηκωθώ μόνη μου. Δεν χρειάζομαι και γερανό!! Και ο Γκιούλιβερ αμέσως θυμάται τότε που δούλευε dj σε ένα κλάμπ πριν κάποια χρόνια και την είδε για πρώτη φορά και γνωρίστηκαν. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν εκείνη την ημέρα είχε πάρει ρεπό! Πως μετατρέπονται έτσι οι γυναίκες από απλές και γλυκές σε δύστροπες και δυσκολες? Αιώνια ερωτήματα που ταλανίζουν χιλιάδες άντρες και που μάλλον δεν θα απαντηθούν ποτέ. Ετσι πεσμένη η Dim στον δρόμο φαρδιά πλατιά, στάζοντας νερά, κουρασμένη, ξεμαλλιασμένη, απελπισμένη, και ξυπόλητη τον ρωτάει ρουφώντας ταυτόχρονα την μύτη της με παράπονο Γιατί βρε Γκιούλιβερ έχεις θυμώσει? δεν σου αρέσει το ξενοδοχείο? Τι έχει? Λίγος θόρυβος μόνο. Πως κάνεις έτσι? Γιατί δεν μου μιλάς? Εκτός αν μου μιλάς και έχω κουφαθεί από το ροχαλητό του διπλανού μου στο αεροπλάνο και δεν σε ακούω! Ετσι με αυτόν τον απλό και ειλικρινή τρόπο η ανθρώπινη φύση βρίσκει τον δρόμο προς την συμφιλίωση. Γελώντας την βοηθά να σηκωθεί, μαζεύει από τα νερά τα παπούτσια της και το τσαντάκι της και την βεβαιώνει ότι λίγος θόρυβος δεν τον ενοχλέι και άλλωστε θα φροντίσουν να περνάν λίγη ώρα στο ξενοδοχείο να αποφύγουν την απώλεια της ακοής. Μετά την παίρνει αγκαλιά ενώ αυτή σκεφτόταν κυνικά με μακιαβελικό ύφος "ουφ!! φτηνά την γλίτωσα", της λέει ότι ή θα κάτσουν ήσυχα-ήσυχα σε ένα παγκάκι να φαν τα πατατάκια που αγόρασαν κάτω από τουλούμια βροχής -κάτι καθόλου πρακτικό και χωρίς ίχνος ρομαντισμού και πολυτέλειας- ή θα επιστρέψουν στο εργοτάξιο -οι εργάτες τώρα δεν θα δουλεύουν, έχει για τα καλά νυχτώσει- για να απολαύσουν το δείπνο τους στο εστιατόριο. Οπερ και εγγένετο. Συμφιλιωμένοι και κάτω από τόννους βροχής φτάνουν τρέχοντας στο εργοτάξιο και κάθονται στο φοβερό εστιατόριο , το οποίο είναι και άδειο. Ειχαν διαβάσει το μενού , αλλά δεν είχαν καταλάβει και πολλά. Βέβαια με την πείνα που είχαν δεν θα ήταν και εκλεκτικοί. Πρώτο πιάτο είχε μια σούπα με γαρίδες. Δεν τιμήθηκε. Δεύτερο πιάτο πάπια Πεκίνου. Δεν τιμήθηκε.Τρίτο πιάτο κάτι, δεν προσδιορίσθηκε. Δεν τιμήθηκε. Επιπροσθέτως μπύρες. Τιμήθηκαν δεόντως. Η μπάντα έπαιζε συνεχώς Εlvis και Beatles, και η Dim και ο Γκιουλιβερ ήταν οι μοναδικοί ακροατές.Πράγμα εκνευριστικό γιατί από ντροπή έπρεπε κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι να χειροκροτούν, χαρίζοντας ψεύτικα χαμόγελα και μπράβο. Μετά από αρκετή ώρα, νηστικοι αλλά με μπόλικη έστω μπύρα να κυλά στις φλέβες τους, σύρθηκαν σαν τις σαύρες στο δωμάτιό τους, κουρασμένοι, και νυσταγμένοι για να κοιμηθούν με την Dim να έχει και μια μελανιά ανάμνηστικό σε ένα ιδιαίτερο σημείο από την πτώση της. Η πρώτη ημέρα είχε φθάσει στο τέλος της, ενώ η βροχή -μεταφορικά και κυριολεκτικά- δεν έλεγε να σταματήσει....
Το πρωί όταν ξύπνησαν βιαίως από τον τροχό κάποιου εργάτη, διαπιστώνουν ο ένας για τον άλλο ότι έχουν πάθει ιλαρά, ερυθρά ή κάτι παραπλήσιο. Τρέχουν έντρομοι στον καθρέφτη, κοιτάγονται και αντιλαμβάνονται ότι το βράδυ τα κουνούπια δούλευαν υπερωρίες. Και
επειδή το μόνο ακάλυπτο μέρος ήταν το πρόσωπο....
Ετοιμάζονται βιαστικά για να πανε κάτω να πιούν ένα καφέ γρήγορα-γρήγορα γιατί ο θόρυβος ήταν μανιασμένος, σφυριά τροχοί, φωνές, όλα για την ανοικοδόμηση. Πίνουν έναν καφέ, κάνουν και ένα τσιγάρο και
απομακρύνονται από το εργοτάξιο προς ανεύρεση τουκ τουκ, για να τους πάει μια βόλτα σε αξιοθέατα όπως ναούς , κλπ. Πέφτουν σε έναν που ήταν πολύ φορτικός και τελικά τους πείθει ότι αυτός είναι ο άνθρωπός τους. Θα τους πάει -λέει- να δουν τις καλύτερες ατραξιόν της πόλης για όλο το πρωινό 5-6 ώρες περίπου στην τιμή των 6 ευρώ. Καλή συμφωνία,
νόμιζαν. Συναινούν και καβαλάνε το τουκ τουκ με διάθεση να δουν επιτέλους το Τσιάνγκ Μαι.
Πρώτη στάση ήταν ομπρέλες, δηλαδή μαγαζί-οικοτεχνία που πούλαγε αυτό το αξιοθέατο. Δεύτερη στάση μεταξωτά, δηλαδή μαγαζί-οικοτεχνία που πούλαγε αυτό το αξιοθέατο. Τρίτη στάση ασημικά, δηλαδή μαγαζί-οικοτεχνία που πούλαγε αυτό το αξιοθέατο Τέταρτη στάση ξυλόγλυπτα, δηλαδή μαγαζί-οικοτεχνία που πούλαγε αυτό το αξιοθέατο. Πέμπτη στάση ααααα όχι δεν έχει.
Εκνευρισμένη η Dim και έχοντας κατανοήσει από το 2ο κιόλας μαγαζί την συμπαιγνία του οδηγού να τους οδηγεί σε μαγαζιά από τα οποία παίρνει
μίζα για τις πωλήσεις, του λέει ειρωνικά χαχανίζοντας -κύριος σου ξέφυγαν τα κεραμικά , αλλά ο κύριος δεν καταλαβαίνει τον σαρκασμό και
ανταποκρίνεται στα γούστα του πελάτη. Πέμπτη στάση κεραμικά, δηλαδή μαγαζί-οικοτεχνία που πούλαγε αυτό το αξιοθέατο.
Μετά από την γνωριμία με όλον τον επιχειρηματικό κόσμο στα προάστια της πόλης, του λένε "άσε μας θα κατεβούμε εδώ και θα πάμε μόνοι μας.
Περισσότερες πιθανότητες έχουμε να δούμε κάτι αξιόλογο μόνοι μας παρά με εσένα".
Ενιστάμενος ο οδηγός τους ρωτάει αφελώς σκεπτόμενος γιατί δεν τους άρεσε η βόλτα. Οχι δεν μας άρεσε!! Αυτό δεν ήταν τουρ σε αξιοθέατα, αυτό ήταν τουρ στο καπιταλιστικό μοντέλο της Αμερικής και εμείς ανήκουμε στο ανατολικό μπλόκ!!! Αντε βρες κανένα άλλο κορόιδο, Εμείς αρκετό χρόνο και χρήμα χάσαμε να στηρίζουμε την οικονομία του τόπου.
Κανονικά ο Υπουργός εμπορίου σας θα έπρεπε να μας κάνει άγαλμα ή έστω ο Δήμαρχος της πόλης να μας δώσει το κλειδί της. . Και που'σαι, αν σκάσει μύτη κανένας κεφαλαιοκράτης, ρούφηξε του το αίμα.Θα τον καταλάβεις είναι εύκολα αναγνωρίσμο είδος, απλά το όνομα του θα τελειώνει σε -οφσκι, θα πληρώνει σε ρούβλια, θα κατέχει αγγλική ομάδα ποδοσφαίρου και θα συνοδεύεται από ξανθιά καλλονή. Αι σιχτίρ πια! Και φορτωμένοι με
ομπρέλες, μεταξωτές γραβάτες, ασημικά, ξυλόγλυπτα και κεραμικά τασάκια, απομακρύνονται αργά και υπερήφανα με το κεφάλι ψηλά.
Αποφασίζουν να πάνε επιτέλους να φάνε και αυτοί κάτι σαν άνθρωποι, γιατί σε λίγο θα κλείναν 48 ώρες ασιτίας. Αλλά η τύχη δεν τους θέλει τους άμοιρους.Ο οδηγός τους έχει αφήσει μακρυά από το κέντρο της πόλης. Και έτσι το μόνο που βρίσκουν είναι ένα Tesco. πολυκαταστήματα της Ταυλάνδης που πουλάν τα πάντα. Βρίκουν ένα εστιατόριο στεγασμένο και ήταν γεμάτο. Δεν είχε θέση καμμία. Φεύγουν και αφού το έχουν πάρει ήδη
απόφαση ότι η Ταυλάνδη θα λειτουργήσει για αυτούς σαν ένα κρατικό bodyline καταφεύγουν κουρασμένοι στο εργοτάξιο.
Εργάτες περιφέρονται με σφυριά και πριόνια και κοιτάν τους τουρίστες σαν είδος από τον πλανήτη Κρύπτων. Και ας φημίζονται οι Ταυλανδοί ως ήσυχοι και διακριτικοί. Προφανώς είχε γίνει κάστιγκ για την θέση των μαστόρων και κέρδιζε ο πιό αδιάκριτος. Ξεφορτώνονται το καταναλωτικό όργιο στο δωμάτιο και φεύγουν να δουν επιτέλους την πόλη μόνοι τους, χωρίς τασάκια, ομπρέλες και γραβάτες.
Το Τσιάνγκ Μαι είναι για την Ταυλάνδη κάτι σαν πολιτιστική πρωτεύουσα. Φημίζεται για τους ναούς του, την ιστορία του, τα φυσικά τοπία γύρωθέν του και τις άφθονες φυλές που υπάρχουν στα βουνά του. Ο διασημότερος ναός είναι το Doi sutep, ο οποίος και είναι ιδιαίτερης θρησκευτικής σημασίας και βρίσκεται σε έναν λόφο κοντά στην πόλη. Οι ρυθμοί είναι αργοί
και τίποτα δεν θυμίζει την μεγαλούπολη Μπανγκόκ. Η μάστιγα της πόλης θεωρείται το ALDS, αφού αγγίζει τρομερά ποσοστά στις εκδιδόμενες γυναίκες. Εχει θαυμάσια πάρκα διαμορφωμένα έτσι ώστε να πηγαίνουν οι ντόπιοι αλλά και οι επισκέπτες να κάνουν πικ νικ, κατταράκτες, και το ποτάμι Πινγκ που δίνει ζωή στην πόλη , αν και πολλές φορές της
δημιουργεί προβλήματα όταν συχνά υπερχειλίζει. Στους δρόμους της κυκλοφορούν πολλοί μοναχοί με τις πορτοκαλιές φορεσιές τους, αλλά και ποδήλατα, τουκ τουκ κλπ. Το βράδυ όλη η πόλη κινείται στους ρυθμούς της νυχτερινής αγοράς, αλλά και των υπεράριθμων εστιατορίων που "ξαπλώνουν" πλάι στο ποταμό. Βαρκούλες πλέουν στα νερά του, που αν δεν μεταφέρουν τουρίστες , είναι γεμάτα ψάρια που καταλήγουν στα διάφορα πιάτα τους.
Διάσημο και για την ξεχωριστή κουζίνα του (κουζίνα Β. Ταυλάνδης) ολίγον πικάντικη, που δικαίως αποτελεί κράχτη για πολλούς επισκέπτες. Ξενοδοχεία υπεράριθμα, για όλα τα γούστα και βαλάντια, αν και θεωρείται ότι έχουν πολύ προσιτές τιμές. Χειροτεχνήματα πωλούνται από τις γυναίκες των διαφόρων φυλών στους δρόμους, που είναι σχεδόν πάντα
μια καλή ευκαιρία να αγοράσεις. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μια μεγάλη αγορά που είναι η καρδιά του εμπορίου, αφού πουλάει τα πάντα. Ειναι το κατεξοχην μέρος να γνωρίσει κάποιος την ασιατική κουλτούρα , αφού όποιος πάει έρχεται σε επαφή με τους ντόπιους, τις προτιμήσεις τους, τα παζάρια τους, τα εδέσματά τους και άλλα πολλά. Επίσης στην πόλη
υπάρχει ένας μικρός αριθμός παμπάλαιων ξύλινων σπιτιών , κινεζικής αρχιτεκτονικής, τα περισσότερα τώρα πια εγκατελειμένα. Η παλιά πόλη πλαισιώνεται από τείχη και τάφρο , απομεινάρια φυλετικών συγκρούσεων.
Σε αυτήν την πανέμορφη και ζωντανή λοιπόν πόλη τριγυρνάν οι φίλοι μας και όταν επιτέλους φθάνουν στον ποταμό και βρίσκουν τα διάφορα εστιατόρια δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στο γυρισμό για το εργοτάξιο επισκέπτονται και διάφορους ναούς που συναντάν στον δρόμο. Απλά τέλειοι! Και άφθονοι.
Δεν υπάρχει περίπτωση να περπατήσεις 100 μέτρα και να μην συναντήσεις έστω ένα υπέροχο δείγμα από κάποιον.Οταν φθάνουν έχει αρχίσει να σουρουπώνει και οι εργάτες έχουν σταματήσει τον σαματά. Ετσι αφού ντύνονται και στολίζονται ξεκινάν για βραδυνή έξοδο. Η πόλη έχει άφθονα μέρη για να πίεις και να διασκεδάσεις. Οχι βέβαια πολυτέλειες, απλά μαγαζάκια με κοπέλες, μπιλιάρδα , μπύρες , κατσαρίδες κλπ. Α! νάτοι ξεκινάν. Ας τους ακολουθήσουμε.
Η πρώτη τους επιλογή ήταν ένα μπαράκι κοντά στο εργοτάξιο. Ουτως ή άλλως όπου και να πας στην πόλη, όλο και κάποιο θα βρείς εκεί κοντά που προσφέρει τα απαραίτητα, μπύρες, κορίτσια και συνήθως μπιλιάρδο ή τν. Είναι παρατηρημένο ότι στα διάφορα μπαρ ολης της Ταυλάνδης, είναι συνηθισμένο φαινόμενο η γραφή. Κάθε μπύρα που παραγγέλνεις
συνοδεύεται από 3 περίπου χαρτάκια. Η κοπέλα ή οι κοπέλες πίσω από το μπαρ πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ορκωτοί λογιστές. Συνεχώς γράφουν, σημειώνουν κλπ. Για μια μπύρα "κόβονται" από 3 χαρτάκια. Αρα για 10 περίπου έχουμε σύνολο 30! Και μετά μιλάμε για την αποψίλωση των δασών. Πολύς κόσμος, πολύ φασαρία και έτσι αφού πίνουν μόλις 3 τελάρα
μπύρα, αποφασίζουν να πάνε πιο δίπλα σε ένα πιο ήσυχο μπαράκι.
Εκεί επικρατεί ηρεμία και διαθέτει clean food όπως διατείνονται οι 45 ταμπέλες έξω από το μαγαζί. Μπαίνουν μέσα, κάθονται στο μπαρ, και αμέσως παρατηρούν ότι η μπάρα έχει μετατραπεί σε λεωφόρο διπλής
κατεύθυνσης για τις φίλες μας τις κατσαρίδες. Προσέχουν λοιπόν και όταν τυχαίνει -πολύ συχνά- να περνάν αυτά τα αγαπητά ζουζούνια, να σηκώνουν το μπουκάλι για να μην υπάρξει κυκλοφοριακή συμφόρηση και η μετακίνηση των πλυθυσμών να επιτυγχάνεται χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και απρόσκοπτα.
Επίσης παρατηρούν στην γωνία ένα μεγάλο ενυδρείο, γεμάτο νερό και
χωρίς ψάρια βέβαια μέσα, με μια σανίδα να το διατρέχει στην μέση στο πάνω του μέρος.
Από πάνω κρέμεται μια ταμπέλα που αναγράφει "βύθισε την κυρία". Παράξενο. Από αυτό όμως το ενυδρείο , πηρανε ένα μάθημα περί αξιοπρέπειας των ανθρώπων και περί αλλοτρίωσης των ντόπιων εξαιτίας του τουρισμού σε ένα κράτος.Το παρακάτω περιστατικό αναφέρεται με ένα μικρό σχολιασμό και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Σε λίγη ώρα καταφθάνει μια γυναίκα, φανερά ταλαιπωρημένη, μεσήλικας, ντυμένη με παραδοσιακή στολή , βαμένη με το πιο έντονο κόκκινο κραγιόν που υπάρχει, γεμάτη ρυτίδες που δεν την διευκολύνουν στο να εργαστεί ως εκδιδόμενη. Για αυτό έχει βρεί άλλον τρόπο να βγάλει τα προς το ζειν. Οι θαμώνες την χειροκροτούν και αυτή χαμογελά με νάζι αφήνωντας να αποκαλυφθεί ή έλλειψη οδοντιατρικής φροντίδας.Με σκέρτσο , αλλά και με
δυσκολία ανεβαίνει και κάθεται σαν βασίλισσα στην σανίδα πάνω από το ενυδρείο.Μια κοπέλα αρχίζει και μοιράζει καλαθάκια στους θαμώνες που περιέχουν 5-6 μπαλάκια το καθένα, έναντι αμοιβής φυσικά.
Η "βύθιση" της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε τιμή ευκαιρία, μόνο 50 μπάτ το καλαθάκι, δηλαδή 1 ευρώ περίπου. Σκοπός της ιδιότυπης αυτής σκοποβολής είναι να σημαδεύσουν οι "πολιτισμένοι" δυτικοί , ένα σημείο της σανίδας, η οποία είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που αν χτυπηθεί από τα μπαλάκια να "ανοίξει" στην μέση και να πέσει η γυναίκα στο νερό. Κάτω από χειροκροτήματα το πλήθος και το εκλεπτισμένο σε θεάματα κοινό, σημαδεύει την γυναίκα γελώντας και κοροιδεύοντας. Κάποιοι τα
καταφέρνουν και κάτι Αγγλοι θαμώνες με ιδιοσυγκρασία κακομαθημένου αποικιοκράτη βαυκαλίζονται για το ποιός έχει το καλύτερο σημάδι. Η γυναίκα βρεγμένη παλεύει να βγεί από το νερό, αλλά συνεχίζει και έχει αυτό το χαμόγελο στα χείλη, πλαστικό και αναγκαίο. Τα μάτια της όμως δεν το επιβεβαιώνουν. Απλά θλιβερό ως θέαμα, ως αισθητική, ως ιδέα.
Τα συμπεράσματα για τον καθένα ξεχωριστά. Οι φίλοι μας αηδιασμένοι πληρώνουν και φεύγουν. Γι αυτούς η αξιοπρέπεια δεν κοστίζει 1 ευρώ. Γραμμή για εργοτάξιο γιατί έχουν ήδη κλείσει εκδρομή για την επομένη σε βουνά και σε λαγκάδια. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πεζοπορία στα δάση, επαφή με κάποιες φυλές, μπάνιο σε ένα κατταράκτη, βαρκάδα πάνω σε αυτοσχέδιες βάρκες μπαμπού και φυσικά ελέφαντες.
Πρωινό ξύπνημα συνοδεία τρυπανιού, ντύσιμο, καφές, τσιγάρο και βανάκι για εξερεύνηση των δασών. Πρώτη στάση μετά από 1.30 ώρα οδήγημα βολτούλα με ελέφαντες. Συνεπιβάτες 3 Αγγλοι 20 χρονών, 1 ζευγάρι Ισπανών, 1 ζευγάρι Γάλλων και 1 ζευγάρι Ελλήνων (αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι πιο ζωηροί).
Ο ελέφαντας από την φύση του είναι ένα ήρεμο ζώο.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι εύκολα μπορεί κάποιος να το εκπαιδεύσει, χωρίς να χρησιμοποιήσει και λίγη βία. Τα αυτιά των ελεφάντων είναι γδαρμένα και σε πολλά σημεία κομμένα και ματωμένα από το ξύλο του εκπαιδευτή του το οποίο επιπροσθέτως στην άκρη του έχει μια κοφτερή ακίδα. Συμπέρασμα. Δεν κάνουμε ποτέ μα ποτέ βόλτες με ελέφαντες.
Οποιος αγαπάει το ζώο, ας αρκεστεί να του δώσει μπανάνες για τις οποίες τρελαίνονται και αυτό είναι όλο. Στην Ταυλάνδη οι ελέφαντες υποτίθεται ότι συνταξιοδοτούνται στα 60 χρόνια τους και από το άγραφο νόμο πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι στα δάση όταν φθάσουν σε αυτήν την ηλικία. Θεωρείται ηθικά παράνομο να δουλεύει ένα τέτοιο ζώο πέραν των 60
χρόνων. Κάτι που πολλοί δεν σέβονται.
Πάμε παρακάτω. Φυλές. Το μεγάλο ερώτημα. Τους πήγαν σε ένα χωριό των Ακα, φυλή από την νότια Κίνα και η πολυπληθέστερη. Δυο καλύβια
πασσαλόπηχτα με κάτι κότες και κάτι γουρούνια, έναν αργαλειό, κάτι πιτσιρίκια τρισχαριτωμένα που πούλαγαν βραχιολάκια και έναν πάγκο με υφαντά προς πώληση.
Συμπέρασμα. Καλό το χωριό, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.Υπάρχουν και καλύτερα στην περιοχή του χρυσού τριγώνου.
Επόμενος προορισμός. Πεζοπορία στο δάσος. Ωραίο τοπίο, αλλά χωρίς και εδώ κάτι αξιοσημείωτο.
Ακολουθούν καταρράκτες. Εδω έχουμε θεματάκι. Δεν μιλάμε φυσικά για τον Νιαγάρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Το τοπίο κόβει ανάσα,
βράχια εκεί που σκαν τα νερά, άμμος στα πλαινά και φυσικό υδρομασάζ. Γδύσιμο και μπλούμ μέσα. Συμπέρασμα. must, αλλά πολύ προσοχή, γιατί δεν λέει να συνοδευτείς από γύψο τις επόμενες 20 ημέρες.
Και ερχόμαστε στο μεγαλύτερο και διασκεδαστικότερο σημείο της εκδρομής. Αυτή η εμπειρία δεν πρέπει να λείπει από κανένα εκδρομέα στην Β. Ταυλάνδη. Αυτοσχέδια πλεούμενα που κατασκευάζονται επιτόπου από καλάμια μπαμπού που δένονται μεταξύ τους και 2 καλάμια για κουπιά. Η φύση στα καλύτερά της, είχε πιάσει και βροχή, το ποτάμι ρηχό, γαλαζοπράσινο και ορμητικό, αλλά όχι τόσο για να φωνάξουμε
την Πάμελα Αντερσον για διάσωση. Ας βολευτείτε μόνοι σας. Γέλια, βροχή, ισορροπία, φίδια κρεμάμενα από κλαδιά και στο τέλος θέλεις να το επαναλάβεις. Από το γραφείο που κλείστηκε η εκδρομή τους είχαν πει να φέρουν και στεγνά ρούχα μαζί τους για να αλλάξουν τα βρεγμένα. Ο Γκιούλιβερ το έπραξε. Η Dim όμως σκεπτόμενη την βαβούρα όχι.
Οταν φθάσανε στο τέλος της εκδρομής, όλοι στάζαν και έτρεξαν σε κάτι παραπήγματα για να αλλάξουν. Αυτή στεκόταν στην ακρούλα και τους κοίταζε με ζήλια , ανάκατη με φθόνο.
Ηταν μούσκεμα και τώρα είχε να αντιμετωπίσει τον γυρισμό της μιάμισης ώρας μέσα στο βανάκι, το οποίο επιπροσθέτως είχε κλιματισμό.Αρα, όπως καταλαβαίνεται, η επιστροφή ήταν για αυτήν ταυτόσημη με βροχοπνευμονία, ψύξη και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν
την όλη κατάσταση.
Μετά από μια διαδρομή λίαν επιεικώς ανθυγιεινή, φτάσαν αργά στο εργοτάξιο. Η Dim πιασμένη παντού, έγερνε επικίνδυνα έμπροσθεν. Δείπνο στο ποτάμι και ύπνος γιατί την επομένη θα πηγαίναν στο περίφημο Χρυσό Τρίγωνο. Το τρίγωνο δηλαδή που σχηματίζεται από τις χώρες Ταυλάνδη, Λάος , Βιρμανία και όπου γίνεται εμπόριο οπίου μέσω του ποταμού
Μεγκόκ.
Πρωινό ξύπνημα -με σφυριά αυτήν την φορά, για να υπάρχει και ποικιλία- και φόρτωμα στο βανάκι μαζί με κάτι αγέλαστους Ιταλούς και ένα ζευγάρι από Ισπανία. Πρώτη στάση θα ήταν κάτι πηγές οι οποίες έβγαζαν ατμούς. Ετσι απροσδιόριστα είχε εξηγηθεί από το γραφείο. Οι λέξεις κλειδιά ήταν πηγή-ατμός-αυγά. Φτάνουν σε μια περιοχή και αφού τους περνάν μέσα από σουβενίρ και κακόγουστες καφετέριες, φθάνουν σε κάτι πηγάδια όπου πάνω στο στόμιο κρέμονταν κάτι ψάθινα καλάθια με αυγά μέσα τα οποία ψήνονταν από τους αναδιδόμενους ατμούς (?). Τωρα το γιατί αποτελεί τουριστική ατραξιόν ο ατμός, αγνοείται.
Πάντως κανείς δεν ενδιαφερόταν, όλοι την πέσανε για καφέ και δεν ρίξαν δεύτερη ματιά. Το μόνο σχόλιο που έγινε ανήκει στον Γκιούλιβερ ρωτώντας την φίλη του αν το Πάσχα χαζεύει -εντυπωσιασμένη από το θέαμα- τα αυγά που βράζουν για να βαφτούν μετά. Η απάντηση ήτο
αρνητική. Δεν τα χαζεύει!Αμέσως μετά το Τσιάνγκ Ραι. Ησυχη πόλη, συμπαθητική, με όμορφους ναούς, αλλά δεν είναι τυχαίο που ήταν, είναι και θα είναι στην σκιά του Τσιάνγκ Μαι.
Εχοντας ήδη μπει στην περιοχή του τριγώνου, το μενου περιλαμβάνει βόλτα στο ποταμό Μεκογκ με ταχύπλοο και πέρασμα σε ένα νησάκι που ανήκει στην επικράτεια του Λάος. Μπαίνοντας μέσα στο ταχύπλοο μαζί με τους Ιταλούς, βγάζουν -προτού ξεκινήσει ο οδηγός- τις φωτογραφικές μηχανές και την κάμερα. Μέγαλος κόκκινος ποταμός, εντυπωσιακός και φυσικά φωτογενής. Ω! δυστηχία, κανείς δεν τους προειδοποιεί για αυτό
που θα ακολουθήσει και ότι δεν πρέπει να αρχίζουν να το παίζουν φωτογράφοι! Ο εξοπλισμός δεν ήταν βέβαια πανάκριβος, αλλά ούτε και φθηνός. Γυρίζωντας πίσω η Dim βλέπει κάτι παράξενο. Ο οδηγός του ταχύπλου φορά κράνος μηχανής!!! Αναρωτιούνται γιατί, αλλά δεν έχουν αρκετό μυαλό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν το σημάδι.Εχουν
απορροφηθεί από το ζωωγόνο ποταμό και φωτογραφίζουν με μανία μαζί με τους Ιταλούς.
Ξαφνικά το ταχύπλοο γκαζώνει εκωφαντικά και φθάνει σε ταχύτητα αυτή του ήχου. Τόννοι νερού μπαίνουν στην βάρκα, μηχανές, κάμερες, φούστες, κορμιά βρέχονται, φωνές στριγγλίζουν και απελπισμένες κινήσεις γίνονται πρός αποφυγή απώλειας περισσοτέρων υλικών αγαθών. Το ταχύπλοο μετατρέπεται σε ενυδρείο, η κάμερα σε τσιπούρα, η δε μηχανή
σε κουτσομούρα, και όλοι μαζί σε σαλάχια. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση.
Φθάνουν απέναντι στο νησί και το μόνο που έχει είναι μαγαζιά με σουβενίρ. Γυάλες με ουίσκι που μέσα του επιπλέουν φίδια, βατράχια και άλλα αξιαγάπητα ζωικά είδη, ξυλόγλυπτα, κάρτ-ποσταλ και γενικώς αυτές τις μπούρδες που αγοράζουν οι τουρίστες με ενθουσιασμό στην αρχή και που μετά καταλήγουν κρυμμένες και σκονισμένες μέσα σε ντουλάπες.
Αντισταθήκαν στον πειρασμό να αγοράσουν ένα ουίσκι με βατράχια μέσα, μόνο και μόνο από φόβο στην ιδέα μην τυχόν σπάσει μέσα στην βαλίτσα και πεταχθεί ο Κέρμιτ. Αγόρασαν όμως μια ξύλινη κρεμάστρα (πράγμα που αποδείχθηκε τραγικό λάθος, θα εξηγηθεί μετά), μια ξύλινη μάσκα (επίσης τραγικό λάθος που θα εξηγηθεί μετά) και μια μπλούζα λευκή με
το όνομα της χώρας LAOS γραμμένο με κόκκινο χρώμα πάνω , η οποία αγοράστηκε για τον Γκιούλιβερ αλλά αργότερα διαπιστώθηκε ότι το νούμερο XL που γραφόταν επάνω αφορούσε Χόμπιτς ή στρουμφ. Παρεπιπτόντως και άσχετο η μπλούζα φορέθηκε στην Ελλάδα από την
Dim σε προεκλογική περίοδο και απορούσε γιατί την κοιτάγαν συνέχεια όλοι με περιέργεια, Απορία που έλυσε η μαμά της ρωτώντας την Α! ψηφίζεις Καρατζαφέρη? Δεν το ήξερα!! Η εκδρομή συνεχίζεται με επίσκεψη στις φυλές. Εδω έχουμε μεγάλο θέμα από την άποψη του
αυθεντικού και του τουριστικού. Πόσο αυθεντικό δηλαδή μπορεί να είναι ένα μέρος στο οποίο κατοικούν διάφορες φυλές και έχει επισκεψιμότητα τουριστών ημερησίως πάνω από 1000 άτομα. Και εδώ η απάντηση είναι πολύπλοκη. Δεν αναιρείται έτσι εύκολα η εικόνα των γυναικών με ρούχα παραδοσιακά, χωριά χωμένα στα δάση, πιτσιρίκια που τρέχουν
ντυμένα με υφαντά από αργαλειούς με υπέροχα σχέδια κλπ. αλλά από την άλλη δίπλα από αυτά στέκεται ο Γερμανός υπερτραφής τουρίστας με κρεμασμένη την μηχανή από τον ώμο και κρατώντας αναψυκτικό γνωστής μάρκας, φορώντας ποικιλόχρωμη πουκαμίσα και γυαλιά ηλίου Ρειμπαν. Και ας μην γελιόμαστε. Φυσικά και δεν υπάρχουν φυλές τώρα πιά
στην περιοχή που δεν είναι ατραξιόν. Ολες μα όλες βασίζονται οικονομικά εν μέρει στην καλλιέργεια γης και στο εμπόριο με τους τουρίστες.Ακόμα και αν δεν πας ο ίδιος στα χωριά τους να τις δείς , σίγουρα θα σε βρουν αυτοί όταν θα σε προσεγγίσουν για να αγοράσεις από την πραμάτεια τους. Για να φθάσεις στο χωριό κατεβαίνεις πολλά πολλά σκαλιά μέσα στην
ζούγκλα και βλέπεις σπίτια ξύλινα και γυναίκες διάφορων φυλών απλά να κάθονται και να περιμένουν για να τις φωτογραφήσεις. Εντυπωσιακές αλήθεια. Υπάρχουν Χμονγκ, Ακα, Μιεν, Λισού, Κάρεν, Λαχού, όλες ορεισίβιες προερχόμενες από Κίνα, και Βιρμανία.
Εθνολογικά βέβαια δεν μπορούν όλες να ταυτιστούν. Ειναι πολλές και με ρίζες χωμένες πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο. Κάθε φυλή έχει και το χαρακτηριστικό της. Υπάρχουν γυναίκες μακρύλαιμες με κρίκους περασμένους στον λαιμό και στα πόδια, άλλες που έχουν
υπερβολικά τρυπημένους τους λοβούς των αυτιών, μερικές που έχουν ας πούμε περίεργα δόντια και όλες χωρίς καμμία εξαίρεση εντυπωσιακές. Το περίεργο είναι ότι δεν ζητάν χρήματα για να φωτογραφηθούν μαζί σου. Αμα θες τους δίνεις ή αγοράζεις αυτά που πουλάν. Μαντήλια, αγαλματάκια, κοσμήματα , πορτοφόλια και άλλα. Τα σπίτια τους είναι
απλές ξύλινες παράγκες οι οποίες όμως δεν ακουμπάν στην γη, αλλά στηρίζονται σε πασσάλους. Οι άντρες ανύπαρκτοι. Τα παιδιά άφθονα και χαρούμενα. Τι και αν παίζουν μέσα σε λάσπες ξυπόλητα? Ζουν μέσα στην φύση, ελεύθερα και όπως οι τουρίστες χαζεύουν αυτά, έτσι και εκείνα με την σειρά τους χαζεύουν τους τουρίστες. Το όλο θέαμα είναι πολύ
τουριστικό βέβαια. Φλας αστράφτουν από παντού και κάτι πολύ περίεργο, επικρατεί ησυχία. Ολοι μένουν σιωπηλοί και παρατηρούν, εστιάζουν, προσέχουν αλλά δεν μιλούν και όσοι το κάνουν , το πράττουν χαμηλοφώνως. Ισως γιατί σε υποβάλλει το ίδιο το χωριό ή ίσως γιατί ο
σεβασμός στο διαφορετικό δεν έχει χαθεί για πάντα. Για το αν αξίζει ή οχι η επίσκεψη στα χωριά η απάντηση νομίζω εύκολη . Αξίζει. Απλά λίγη από την μαγεία έχει πια χαθεί. Για να είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλά από τα έθιμα με την πάροδο των χρόνων είχαν αρχίσει να εκλείπτουν και τα αναβίωσε ο τουρισμός, όταν έγινε
παρατηρητέο το ότι οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για μια φωτογραφία πχ της μακρύλαιμης γυναίκας. Εντυπωσιασμένοι οι φίλοι μας από το "μεγάλο μυστικό θέαμα" αγόρασαν και ένα αγαλματάκι ξύλινο από μια γυναίκα, το οποίο όμως στην πορεία αποδείχτηκε από μελαμίνη και στην βάση του έγραφε made in china. Τι πιό φυσικό?
Φεύγοντας από εκεί πάνε στο Μαε Σαε, το οποίο βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα με την Βιρμανία και τις δυο χώρες τις χωρίζει ο ποταμός, στον οποίο πάρα πολλά παιδιά πνίγονται κάθε χρόνο στην προσπάθειά τους να
μεταφέρουν το όπιο.Η πόλη σαν πόλη δεν λέει και πολλά. Είναι όμως η πιο πλουρεαλιστική και πολύχρωμη από όλες! Φημίζεται για την φθηνή της αγορά -πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε- και την καθημερινή ανταλλαγή πλυθησμών. Τα σύνορα τα περνούν καθημερινώς Βιρμανοί και Ταυλανδοί για εμπορικούς σκοπούς. Από την πλευρά της Ταυλάνδης η πύλη είναι ακριβή και μεγαλοπρεπής. Από την πλευρά της πολυπαθούς Βιρμανίας, φτωχή και ταπεινή, όπως άλλωστε ο λαός της. Επίσκεψη -που αλλού?- σε
κατάστημα με ασημικά γιατί οι μίζες ποτέ δεν πεθαίνουν, καφές, τσιγάρο φωτογραφίες και γραμμή στο εργοτάξιο, πολύ αργά το βράδυ, μέσα από βουνά που πιο πράσινα δεν γίνεται, ποτάμια, οριζώνες, γραφικούς περαστικούς,κουκλίστικα χωριουδάκια, κατακλυσμιαία βροχή, στάση σε βενζινάδικο στην μέση του πουθενά για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους, και
όλα αυτά με ταχύτητα αστραπής γιατί ο οδηγός ή πίστευε ότι ήταν η Ταυλανδική Version του Σουμάχερ ή βιαζόταν να πάει σπίτι του γιατί σήμερα ήταν ο τελικός αγώνας του Tai Box. Ποίος ξέρει...? συνεχίζεται....
Την επομένη η περιήγηση περιλάμβανε πικ-νικ σε ένα απίστευτο πάρκο με πεταλούδες, ρυάκια, λουλούδια, καταπράσινο γρασίδι, αιωνόβια δέντρα, τρεχούμενα νερά που έκαναν το μπάνιο τους επισκέπτες και μη, καθιερωμένη βόλτα στην αγορά της Wararot συνοδευόμενη
από αρκετά ψώνια , και φυσικά επίσκεψη στον ναο του Doi Sutep. Ναός ψηλά στο βουνό, αλλά όχι μακρυά από την πόλη, με κόσμο πολύ, σχολεία, τουρίστες, μαγαζιά, βαβούρα, πλανόδιους, μουσικές, φαγητά, και ατέλειωτα σκαλοπάτια. Μετά από τόσο σκαλοπάτι δυο
τελάρα μπύρες ήταν απαραίτητο εφόδιο για να συνεχίσουν την περιήγηση στην πόλη. Το απόγευμα (μία ημέρα πριν φύγουν) , θέλουν να κάνουν συνάλλαγμα. Εξω από το εργοτάξιο στην παλιά πόλη (προς βοήθεια ανεύρεσης του παζαριού το όνομα του ξενοδοχείου είναι
Tamarind Village), κάθε Κυριακή γίνεται ένα παζάρι που δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί. Πάμφθηνο, για όλα τα γούστα, και ευτυχώς με φανερή απουσία των καρακιτσάτων σουβενίρ που συνάντησαν μέχρι τώρα. Ο Γκιούλιβερ αφήνεται στο δωμάτιο να ξεκουραστεί και
παράλληλα να ξενερώσει από τα 45 λίτρα μπύρας που κατανάλωσε και η Dim "θυσιάζεται" για να πάει να κάνει το συνάλλαγμα. Τώρα πως από 200 ευρώ συνάλλαγμα επέστρεψε με 100 και 45 σακούλες ψώνια φορτωμένη , είναι κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί.
Οι μέρες λοιπόν πέρασαν ευχάριστα και ήρθε η στιγμή να αφήσουν τα αγαπημένα και υπέρχοχα αυτά μέρη, τα βουνά, τους οριζώνες , τους ναούς, τα δάση και να κατέβουν πιο νότια , στις παραλίες,
στους κοκοφοίνικες, στα μυρμύγκια, στα άθλια και μη ξενοδοχεία, στην ρύπανση, στα σαπιοκάραβα, στην βρωμιά, στις ρωσίδες, στους Αμερικανούς και σε άλλα που θα διηγηθούμε αμέσως τώρα.
Παρακαλούνται όσοι έχουν κόψει εισιτήρια μόνο για Β. Ταυλάνδη να αποχωρίσουν, για να προσέλθουν οι έχοντες εισιτήρια για τον Νότο. Φορέστε λοιπόν αντιηλιακά, μαγιουδάκια και παρεό και φύγαμε....... Η Πατάγια (και όχι μόνο) περιμένει.....
Σε αυτό το σημείο πριν συνεχιστεί η ιστορία θα πρέπει να παρατεθούν κάποιες πληροφορίες Το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού, δεν έχει καμμία σχέση με το πρώτο. Από καμμία άποψη. Η μόνη ομοιότητα ίσως είναι η καλοτυχία που τους δέρνει και η τάση τους στο να μπλέκουν σε καταστάσεις εεε.. ας πούμε ιδιαίτερες. Πληθώρα πληροφοριών χρηστικών και μη για την χώρα, δεν θα έχουμε γιατί δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, όπως κύλησαν τα πράγματα. Παρόλα αυτά σε όποιον αρέσουν οι δραματικές ταινίες της Βούρτση και οι κωμωδίες του Λουί ντε Φινές, λέμε με σιγουρία ότι η συνέχεια θα τους ενθουσιάσει. Είναι μίξη και των
δύο. Αν είμασταν υποχρεωμένοι να δώσουμε τίτλο στην συνέχεια της ιστορίας, αυτός θα ήταν αδιαμφισβήτητα ο εξής "Οταν η τραγωδία του Αισχύλου συναντά την κωμωδία του Αριστοφάνη". Σουρεάλ, δραματικές και κωμικοτραγικές καταστάσεις... απολαύστε τες.....


Τα δυτικα κρέατα στην καρότσα

Μετά από 1 εβδομάδα λοιπόν στον απίστευτο Βορρά της Ταυλάνδης, οι φίλοι μας πέρνουν το αεροπλάνο (ξανά Low cost εταιρεία) με τα διαβατήρια όχι στο χέρι όπως έχουμε πει, αλλά στο στόμα (είναι αυτό που λέμε θα το ρίξω δαγκωτό), για να πάνε να δουν την άλλη πλευρά
της χώρας.Εξηγώντας αυτήν την επιλογή της φθηνής εταιρείας να παραθέσουμε το γεγονός ότι η πτήση ήταν μικρή, δεν ενδιαφέρονται για πλαστικό φαγητό, και δεν συνηθίζουν να στρώνουν κουρελούδες κάτω από τα αεροσκάφη και να ξαπλώνουν πανω τους για να ελέγξουν τα λάδια, τα φρένα, τον ρεγουλατόρο ή τις τσιμούχες. Ενα προνόμιο άλλωστε που δεν σου προσφέρουν ούτε οι μεγάλες εταιρείες. Το θέμα ασφάλεια απλά το θεωρούν δεδομένο, ασχέτως αν κάνουν πλάκα.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Μπανγκοκ, τους συνάντησε ο οδηγός από το γραφείο που είχαν κλείσει αυτοκίνητο προς μετάβασή τους στην
"ονειρεμένη" Πατάγια. Στο site του πρακτορείου ενοικίασης, έγραφε ρητά ότι ήταν όλοι οι οδηγοί έμπειροι και μιλούν άπταιστα αγγλικά. Επίσης έγραφε ότι θα γνωρίζουν εκ των προτέρων το ξενοδοχείο που θα κατέλυε ο πελάτης (ή που θα "κατέληγε" ο πελάτης πιο σωστά) χωρίς να χαθεί χρόνος για ψάξιμο. Ψέματα. Ψέματα. Ψέματα. Ο οδηγός αναμφίβολα
δεν είχε ουτε καν δίπλωμα, δεδομένου ότι δεν πρέπει να ήταν πάνω από 12 χρονών. Φορούσε ένα τσαλακωμένο σακάκι πάνω από τζιν και μακό φανελλάκι να προσδώσει μια σοβαρότητα προφανώς, αλλά η ηλικία δεν κρυβόταν (σκάλιζε και την μύτη του ο αχρείος). Για πείρα, ούτε συζήτηση. Η πείρα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στο Τετρις δεν μετράει. Οσο για τα
αγγλικά....... μια θεία της Dim 103 χρονών μουγκή , κουφή -και με μούσια η αλήθεια- σίγουρα τα μιλάει καλύτερα! Τα μόνα που ήξερε ήταν Yes, No, I don't Khow. Το θέμα βέβαια ανεύρεσης του εν λόγω ξενοδοχείου ήταν γολγοθάς. Και τώρα λίγα για το ξενοδοχείο. Κλεισμένο από τον Γκιούλιβερ αυτήν την φορά, αλλά εντοπισμένο από την Dim. Το περισσότερες φορές βραβευμένο στο Trip advisor , το καλύτερο στην πόλη, Νούμερο ένα
σε θετικά σχόλια πελατών και με όλες τις προυποθέσεις για να πιστεύουν ότι βρήκαν την χαμένη Εδέμ. Πράγμα που φυσικά ίσχυε. Το πρόβλημά του όμως ήταν ότι βρισκόταν πάνω στην παραλία και η πρόσβαση δεν επιτρεπόταν κάποιες ΄ώρες από τον δρόμο προς διευκόλυνση των λουομένων, (είχε και κάποιο άλλο "θεματάκι" βέβαια, αλλά τότε δεν το
γνώριζαν). Είχαν λοιπόν άγχος να προλάβουν ανοιχτό τον δρόμο πριν γίνει η απαγόρευση και αναγκαστούν μέσα στην ζέστη να πανε με τα πόδια φορτωμένοι με βαλίτσες. Λογικά προσφερόταν αυτοκινητάκι του γκόλφ για τους πελάτες , αλλά δεν ήξεραν πως να ειδοποιήσουν την ρεσεψιόν. Φυσικά έπεσαν σε κίνηση, ο Υπουργός Μεταφορών, είχε αποφασίσει να φτιάξει μια γέφυρα μετατρέπωντας τις 2 λωρίδες σε μία και αυτό 1ον για να διευκολύνει στο μέλλον την διέλευση των αυτοκινήτων και 2ον να επιχειρήσει τον εξαναγκασμό των φίλων μας να περπατάν μέσα στην ζέστη φορτωμένοι σαν τα μουλάρια του έπους του 40.Αρχικά όταν αντίκρυσαν την πόλη δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία δεδομένου ότι είχαν άλλα στο μυαλό τους. Ανακάλυψαν πως ο οδηγός δεν είχε ιδέα που βρισκόταν το ξενοδοχείο. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Σε ερώτησή τους πώς θα μπορέσουν να το βρουν απάντησε με μια από τις 3 λέξεις που περιλάμβανε το πλούσιο λεξιλόγιό του I don't khow!Μπράβο στην επιλογή γραφείου ενοικίασης αυτοκινήτου. Σοβαρός οδηγός και λαλίστατος. Σίγουρα βέβαια θα βοηθούσε το γεγονός αν σταμάταγε να σκαλίζει την μύτη
του και ανοίξει κάποιον χάρτη ή τελός πάντων να δείξει κάποιον ζήλο, πράγμα που δεν έπρατε. Σε κάποια στιγμή κάνει στην ΄'ακρη και ανοίγει το κινητό του. Ωραία σκέφτονται οι φίλοι μας. Τώρα θα πάρει τηλέφωνο κάποιον επαϊοντα και θα βρεθεί το απολεσθέν.Μπα!! Την κοπέλα του πήρε τηλέφωνο και άρχισε τα γλυκόλογα. Οι πελάτες έπονται, δεν προηγούνται. Αποφεύγοντας να τον ρωτήσουν την ερώτηση που έχει σκαλώσει στα χείλη τους (απο ανεργία πως πάει η Ταυλάνδη?), κάνουν υπομονή , φυσαν και ξεφυσάν. Προκλητικά και εμφανώς βέβαια, για να τους ακούσει και φιλοτιμηθεί να κλείσει το ρημάδι, να αφήσει την ερωτική εξομολόγηση και να ριχθεί στο κυνήγι. Και ο συμφοριασμένος έχει σταματήσει το αυτοκίνητο κάτω από το λιοπύρι. -Ψιτ φίλε, καιγόμαστε, έχουμε αρχίσει και
βγάζουμε καπνούς. Τι λες να το κλείσεις και να μας πας εκεί που πρέπει πριν σε στείλουμε εμείς εκεί που δεν πρέπει? τον ρωτάν. Αλλά αυτός πουυυυ! Χα χα και χου χου χου.
Το σωτήριον έτος 2034 εδέησε και θυμήθηκε ότι είχε και κάτι ψόφια κρέατα στην καρότσα. Με ένα σαχλό χαμόγελο στα χείλη αρχίζει και ρωτάει περαστικούς γαι την διεύθυνση. Αλλοι δεν ξέραν, αλλοι ξέραν και του λέγανε είναι κλειστό τώρα και υπήρξαν και μερικοί που τον
κοιτάγαν σαν να τους ζήταγε να του δείξουν τα σώβρακά τους, αν και αυτό το τελευταίο βρίσκει μάλλον την εξήγησή του στο ηλίθιο χαμόγελο που είχε στην μουτσούνα του (ή στην μαστούρα τους). Τελικά βρήκε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου, δώθηκαν οι κατάλληλες οδηγίες και τους πήγε από κάτι στενά οδηγώντας τους πίσω απ΄την κουζίνα του
εστιατορίου(!!!). Εχουμε λοιπόν εντυπωσιακή είσοδο μέσα από κατσαρόλες, χύτρες και πετρογκαζ! Η αλήθεια είναι ότι δεν αρχίζει καλά το όλο πράγμα. Αλλά αισιόδοξοι πάντα και χαρούμενοι που το βρήκαν (αυτό θα τους φαει στο τέλος) δίνουν τόπο στην οργή και κατευθύνονται στην ρεσεψιόν. Ιδιοκτήτρια μια Αμερικανίδα παντρεμένη με έναν φουκαρά
Ταυλανδό. Οι χώροι άψογοι. Σκιουράκια στα δέντρα, δίπλα από την παραλία, δίπατα σπιτάκια μέσα στο πράσινο, εκπληκτιική αρχιτεκτονική, μεγάλες βεράντες, καταπληκτικό μπάνιο, ήσυχο, παραδεισένιο. Ολα καλά μέχρι εδώ. Ρητή εντολή από την διεύθυνση ότι τα πάντα στο δωμάτιο είναι ακριβές αντίκες και συλλεκτικά αντικείμενα και αν κάτι λείψει ή καταστραφεί θα πληρωθεί το ανάλογο τίμημα. Ορχιδέες πάνω στο κρεβάτι, μπύρες στο μινι μπαρ, ζεστό νερό στο πεντακάθαρο πέτρινο μπάνιο, όλα βαίνουν καλώς. Την πόλη δεν την έχουν δει ακόμα (οχι ότι χάνουν και τίποτα). Εκεί που ετοιμάζονται να βγουν για να συναντήσουν τους φίλους τους που είχαν δώσει ραντεβού, κάνουν την εμφάνιση τους τα
πρώτα σημάδια ότι τα πράγματα δεν θα ήταν ούτε ιδανικά, ούτε ονειρεμένα. Κάκα τα ψέματα! Οι θεοί δεν ξεγελιούνται τόσο εύκολα. Εχουν βάλει στο ματι το ζευγάρι από την Ελλάδα και αποφασίζουν να κάνουν επίδειξη δύναμης.Και το τηλέφωνο χτυπάει .........
(αφιερωμένο στην Ερση)
Αφού απορούν με το ποιός μπορεί να τους παίρνει τηλέφωνο, το σηκώνει ο Γκιούλιβερ. Κάτι
λέει στα ελληνικά , γελάει και το κλείνει. Οι φίλοι άκυροι. Σηκωθήκαν και φύγαν από την
Πατάγια -για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους- και βρίσκονται αλλού. Εεεε δεν βαρυέσαι. Και μόνοι καλά θα περάσουμε σκέφτονται. Ετοιμάζονται για να βγουν. Καθώς βαδίζουν στους χώρους όμως του ξενοδοχείου, διαπιστώνουν ότι οι πελάτες τους κοιτούν με απορία, αλλά και περιέργεια.
Ορισμένοι εξ αυτών μάλιστα υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, υποσκελίζουν ευγένεια και διακριτικότητα και ψιθυρίζουν μεταξύ τους, με σίγουρο αντικείμενο σχολιασμού αυτούς τους ίδιους. ΟΚ. Κάτι τρέχει σε αυτό το ξενοδοχείο και τους πελάτες του. Κάτι πάει στραβά.
Κάτι βρωμάει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και αυτό δεν είναι σίγουρα οι κάλτσες τους γιατί δεν φοράν! Με σαγιονάρα κυκλοφορούν. Η όλη αίσθηση όμως είναι έντονη. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνονται αιρετικοί, διαφορετικοί, έκθετοι και κυρίως έκπτωτοι.Νοιώθουν ότι δεν ταιριάζουν στο όλο κλίμα. Κάτι τους έχει ξεφύγει. Τι όμως? Φτάνουν στην καφετέρια
του ξενοδοχείου και κάθονται να πιουν κάτι. Οταν εμφανίζονται κόβονται απότομα οι συζητήσεις και όλοι διακριτικά και μη τους κοιτάν και σιγοψιθυρίζουν. Ψάχνονται μήπως ξεχάσαν και βγήκαν γδυτοί. Οχι. Ντυμένοι είναι. και μάλιστα περισσότερο από κάτι άλλους.
Μπα!! Δεν καταλαβαίνουν. Θέλουν να βαυκαλιστούν και να πιστέψουν ότι τους κοιτάν γιατί είναι νέοι και όμορφοι. Αλλά και πάλι δεν κολλάει.......Τι να πεις? Πίνουν 2 βαρέλια κάτω απο βλέμματα και παρατηρήσεις και
φεύγουν. Το μυστήριο θα παραμείνει για λίγο ακόμα μυστήριο...... αν και η αποκάλυψη θα αργήσει να εμφανιστεί.......
Καθώς απομακρύνονται από την καφετέρια και κοιτάζουν τριγύρω τους θαμώνες , συνειδητοποιούν, ότι είναι όλοι ζευγάρια μεν , αλλά όχι άντρας-γυναίκα, αλλά ή άντρας με άντρα ή γυναίκα με γυναίκα. Το μυστήριο λύνεται! Το ξενοδοχείο είναι για γκει. Ποιος ξέρει τι σχολιάζουν? Ισως τι πετυχημένη εγχείρηση αλλαγής φύλου είναι αυτή? ή ποιός είναι ποιός. Μπράβο τους!!! 3.000 ξενοδοχεία στην Πατάγια και αυτοί διαλέξαν αυτό για τους gay. Για αυτό ήταν και το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Πολύ απλά. Είναι ανώμαλοι! Ευγε! Κανονικά με τέτοια τύχη έπρεπε να σπεύσουν να παίξουν Λότο. . Ωραία λοιπόν, το παραδέχονται. Αντρας με γυναίκα. Αυτή είναι η αμαρτία τους. Τι να κάνουμε? Να τους πετροβολήσουμε κύριες και κύριοι? Υπάρχει και αυτή η ομάδα (περιορισμένη αριθμητικά ευτυχώς). Μην είμαστε μισσαλόδοξοι. Ας τους εντάξουμε και αυτούς στην κοινωνία. Τι κι αν ο Γκιούλιβερ δεν φοράει τακούνια? Τι κι αν η Dim δεν έχει μούσι? Κακώς, βέβαια, κακώς. Αλλά ας είμεθα ανοιχτόμυαλοι και ας τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Οταν ήρθε απότομα η επιφώτηση για το γιατί τους κοιτούν, δεν έδωσαν σημασία.Το ξενοδοχείο είναι οκ και αυτό τους αρκεί. Τώρα αν θέλουν οι άλλοι να σχολιάζουν , άστους να το κάνουν. Πάντως φρόντισαν τις επόμενες ημέρες να κάνουν αρκετά επιδεικτικά μπάνιο για να κλείσουν στόματα και να ξεκαθαρίσουν μερικά χμ.... ανατομικά θέματα, και να μην είναι αρκετά εκδηλωτικοί. Δεν ξέρεις καμμια φορά την μανία του πλήθους.Φυσικά η Dim είχε από κοντά και τον Γκιούλιβερ.Αυτός με το τιγρέ στρινγ πολύ τον βλεφαριάζει....
Βγαίνουν έξω και αφού τους πάει το αυτοκινητάκι του γκόλφ 500 μέτρα πιο πέρα, έρχονται σε επαφή με την πόλη. Ω!! δυστηχία. Ωστε για αυτό έφυγαν οι φίλοι τους άρον άρον. Είχε σουρουπώσει, αλλά σε συτήν την πόλη η νύχτα περισσότερα αποκαλύπτει παρά κρύβει. Η Πατάγια, υπήρξε κάποτε ένα ειδυλιακό χωριουδάκι ψαράδων που αναπτύχθηκε εν μια νυκτί, λόγω του πολέμου του Βιετνάμ. Οι φαντάροι παίρνωντας ολιγοήμερη άδεια, έρχονταν εδώ για τα κλασσικά, μπύρες και κορίτσια. Αυτό ανδρώθηκε και από το χωριό που ήταν κάποτε μεταμορφώθηκε σε ένα εκτρωματικό αρχιτεκτονικά και ηθικά συνοθύλευμα, το οποίο αποτελείτο από ομπρέλες στις θεοβρώμικες παραλίες, -όπως και ξαπλώστρες-, απίστευτα άσχημα κτίρια, βρωμεροί δρόμοι όλο σκουπίδια, χωρίς ρυμοτομικό σχέδιο και χωρίς να προβλεθεί η τόσο μεγάλη οικιστική ανάπτυξη με Παντελή (Βούλγαρη) έλλειψη υποδομών όπως συγκρότημα για την διαχείρηση των λυμάτων τα οποία καταλήγουν στις θάλλασες, απουσία πρασίνου, κακόγουστα μαγαζιά, πωλητές που αγενέστεροι δεν υπάρχουν, μεθυσμένοι, σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια και τα λιγοστά που υπήρχαν σπασμένα και επικίνδυνα, ναρκωμανείς ξαπλωμένοι στον δρόμο, τραβεστί να είναι καθισμένοι στις γωνιές κρατώντας χαρτόνια ΄που γράφαν πάνω έχω ALDS βοηθείστε με, μηχανάκια, κόρνες, μόλυνση, σαπίλα και καταβαράθρωση κάθε τι καλαίσθητου και όμορφου. Με άλλα λόγια αυτή η πόλη πιθανόν θα έπρεπε να βομβαρδιστεί επιμελώς με πυρινικά ή έστω ναπάλμ και να χτιστεί από την αρχή. Επίσης να αναφερθεί και η αντιμετώπιση που έχουν οι τουρίστες στην συγκεκριμένη πόλη από τους ντόπιους. Με δεδομένο ότι η Πατάγια συντηρείται αποκλειστικά από τον σεξοτουρισμό, έχει αναπτυχθεί ένα είδος κεκαλυμένου μίσους ή έστω αντιπάθειας από τους ντόπιους προς τους τουρίστες, γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι η εκδιδόμενη κόρη του πχ σερβιτόρου "αγοράζεται" από τον χοντρό Ολλανδό που αυτός σέρβιρε το μεσημέρι κλπ. με αποτέλεσμα να βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα για τους πιο αγενείς Ταυλανδούς. Κάτι που αδικεί την χώρα, διότι σε ποσοστό 98% είναι όλοι τους αξιαγάπητοι, διακριτικοί και ευγενικοί. Αυτά είδαν τα ματάκια τους και με δεδομένο το ότι είχαν δει έναν άλλο νότο, όμορφο καταπράσινο και καθαρότερο παλιά, τους έπιασε ζαλάδα. Ειπαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην πόλη, μήπως είναι όμορφη και δεν το ανακάλυψαν ακόμα. Την ομορφιά βέβαια δεν την ανακαλύψαν, αλλά διαπίστωσαν χαμένοι σε κάτι στενά και αδιέξοδα δρομάκια ότι οι φίλοι μας οι Ρώσοι εξάγουν "προιόν" και στην Ταυλάνδη. Και φυσικά όταν λέμε "προιόν" δεν εννοούμε χαβιάρι. Απογοητευμένοι με την "μεγάλη εύκολη" (οχι την Ν. Ορλεάνη) σέρνονται μέχρι το ξενοδοχείο για να πιούν μέχρι να κάψουν τα συκώτια τους και να καταστούν ανίκανοι να σκέφτονται, να φάνε και να κοιμηθούν. Κάτι που όπως προβλεπόταν από τις συνθήκες θα γινόταν επί μία εβδομάδα συνεχώς......Σκεφτήκαν η αλήθεια και την λύση της λοβοτομής, αλλά δεν βρίσκαν πρόχειρο γιατρό. Ενας μόνο είχε μείνει και κούραρε κάποιον νεαρό απο υπερβολική δόση. Δυστηχώς για αυτούς είχαν προπληρώσει για μια εβδομάδα το ακριβό για τα δεδομένα της χώρας κατάλημα και δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Προσπαθήσαν βέβαια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις πηδώντας από το μπαλκόνι και άλλα ωραία εγχειρήματα επίδειξης μη αυτοσυντήρησης, αλλά δεν ευδοκίμησαν. Εδώ , εδώ στο γήπεδο αυτό.... εδώ θα ψοφολογήσετε και δεν θα το γλεντήσετε. Οταν ο Ντοστογιέφσκι δημιουργούσε τον ήρωα Ρασκόλνικοφ στο Εγκλημα και τιμωρία φίλοι μου, προφανώς το ζεύγος είχε κατά νου ή έστω την ψυχολογία τους. Απόγνωση και απελπισία. Μόνο που εδώ μόνο το σκέλος Τιμωρία υφίσταται. Τα εγκλήματα τα διαπράτουν άλλοι. Επί δύο ημέρες γυρνάγαν σαν κατάρες, ψάχνωντας το ωραίο, το μεγάλο, το ιδανικό. Τελικά το μόνο που βρήκαν ήταν ένας υπόνομος που έχασκε γιατί κάποιος είχε ξεχάσει ανοιχτό το καπάκι. Δοξα τω Θεο! Το είδαν τελευταία στιγμή και δεν έπεσαν μέσα.
Παίρνουν ένα τουκ τουκ και πάνε στο κέντρο. Οιμε! Οσο πάει γίνεται και χειρότερο!Τι να αναλύσεις? Τι να πεις? Τι να σχολιάσεις? Τι να αποφύγεις? Τι να παρατηρήσεις? Και το κυριότερο όλων Που να ξεράσεις? Προφανώς οπουδήποτε. Δεν έχει σημασία. Οπως είναι όλοι εδώ, χαμπάρι δεν θα πάρουν. Παρεξήγηση δεν υπάρχει λοιπόν! Στην Πατάγια (tip) μπορείτε να ξεράσετε όπου θέλετε! Κανενα πρόβλημα. Μη πούμε ότι θα γουστάρουν κιόλας. Φεύγουν άρον άρον και ξαναγυρνάν στην παραλία τους την Jomtien.Αέρα αδέλφια αέρα. Πρέπει να συγκληθεί συμβούλιο για να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Αλλά για να πάρεις σοβαρές αποφάσεις πρέπει να είσαι και γεμάτος από μπυρόνια. Και έτσι γίνεται. Ακολουθείται δηλαδή η μέθοδος του "το έκανα μεν, αλλα είχα απωλέσει συνείδηση". Κάτι που νομικά μπορεί να σταθεί και ως γραμμή υπεράσπισης στα δικαστήρια. Αντέξαν δύο ημέρες στα Σόδομα και τα Γόμορα Ηρθε η ώρα!.Το συμβούλιο λαμβανει χώρα σε ένα μαγαζάκι 10 η ώρα το πρωί, κλειστών των θυρών και με μη δυνατότητας ασκήσεως Βετο. Η απόφαση που θα παρθεί θα τιμηθεί δεόντως, θα τηρηθούν οι ίδιες διαδικασίες για την επικύρωσή της όπως στα εγκαίνεια των πλοίων αλλά αντί για σαμπάνια θα χρησιμοποιηθεί μπύρα, και θα γίνει δεκτή χωρίς δικαίωμα ένστασης και από τις δύο πλευρές. Δημοκρατικες διαδικασίες .Ως όργανο επιλογής επιλέγεται αυτός που θα πέσει δεύτερος, ξερός από τις μπύρες. Αρα όπως καταλαβαίνεται είναι θέμα συκωτιού και αντοχής αυτού. Μετά από άφθονη κατάποση μπύρας με επιτηρητές για την διαφανή και νομότυπη διαδικασία τον ΟΗΕ αλλά και τους κυανόκρανους (αυτός ο τρίτος αριστερά ήταν και καλό κομμάτι), και έχοντας επιτευχθεί ο στόχος "απώλεια συνειδήσεως" (βοήθησε βέβαια και ο ήλιος που τους χτύπαγε στο κεφάλι κατακούτελα) κατά τις 1 το μεσημέρι, βγαίνει η ριζοσπαστική απόφαση. Θα φύγουνε ... θα πάνε αλλού. Μην ρωτάτε σας παρακαλώ χαζά τύπου ποιός νίκησε? Η όλη υπόθεση ήταν απλά η πρόφαση, ο φερετζές πως να το πούμε να το καταλάβετε? να πιούν οι άνθρωποι και κάτι παραπάνω! Και οι δύο!!! Αυτή η πόλη τους φτάνει στα όριά τους. Αλλά μόνο έτσι την αντέχεις. Η νεκρός ή μεθυσμένος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Βέβαια ελοχεύει και ο κίνδυνος αν καθίσουν λίγο ακόμα να μετατραπούν σε παθολογικά αλκοολικούς. Αποφασίζεται λοιπόν να ξεκουβαλήσουν. Δρόμοοοοοο....Τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία, για να κουνήσουν την γριά απέναντι.. Οι δύστηχοι... δεν ξέραν τότε ότι οδεύουν.... από την Σκύλλα στην Χάρυβδη....άμα το γνωρίζαν θα κάθονταν Πατάγια και δεν θα κουνάγαν ρούπι..... αλλά τι να τους κάνεις? Θέλανε βλέπετε μεγαλεία......
ΥΓ Δημιουργία ταμείου δια ψυχολογική στήριξη των παθόντων διατίθεται. Ελεήστε τους! το έχουν ανάγκη γιατί μετά από όσα επακολούθησαν μπαινοβγάνουν στα ψυχιατρεία....
Αφού πάρθηκε λοιπόν η απόφαση να ξεκουμπιστούν από την αμαρτωλή πόλη, έπρεπε να διαλέξουν και που θα πάνε. Οι λύσεις δεν ήταν πολλές, αφού δεν είχαν πολλές ημέρες στην διάθεσή τους και θα έπρεπε να είναι κάπου κοντά. Οταν έψαχναν για πληροφορίες πριν το ταξίδι είχαν ανακαλύψει το Κο Τσάνγκ. Ενα εξωτικό νησί, γεωγραφικά στην νότια κινεζική θάλασσα ,ανερχόμενο τουριστικά , απέναντι σχεδόν από Καμπότζη, που τηρούσε όλες τις προυποθέσεις σε αυτό που θέλαν. Σηκώνονται λοιπόν και πάνε σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο γρήγορα γρήγορα μην ξενερώσουν και αλλάξουν γνώμη. Η κοπέλα τους δίνει να διαλέξουν ξενοδοχείο. Διαλέγουν με γνώμονα την τιμή, αφού είπαν θα πληρώνουμε που θα πληρώνουμε δυο ξενοδοχεία ε! ας μην είναι τουλάχιστον ακριβό το δεύτερο. Δεν ήξεραν τότε οι δύσμοιροι ότι στην πορεία θα παιζόταν και τρίτο!!!! Η τιμή ήταν 25 ευρώ την βραδυά. Τους ρωτά αν θέλουν μετακίνηση στο ξενοδοχείο από το λιμάνι και λένε όχι. Η όλη ιστορία με τα ακτοπλοικά, μεταφορικά, διαμονή κόστισε και για τους δύο περίπου 140 με 160 ευρώ. Πάμε παρακάτω. Ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και τις επιλογές τους, πέρασαν την ημέρα χαζεύοντας την πόλη που σύντομα η Ουνέσκο θα περιλάβει στο κατάλογό της με τις προστατευόμενες πόλεις του κόσμου. Ειναι απλά θέμα χρόνου μέχρι να εκτιμηθεί το άπειρο κάλλος της και η πολιτιστική συνεισφορά της στην αρχιτεκτονική , στην παράδοση, τις τέχνες και τα εικαστικά δρόμενα. Το βράδυ πήγαν και έφαγαν με ευδαιμονία -γιατί την άλλη ημέρα θα ξεκουμπίζονταν- σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά.Φυσικά ούτε εδώ στάθηκαν τυχεροί. Ο Γκιούλιβερ παράγγειλε κάτι σε κρέας το οποίο όταν ήρθε στο τραπέζι δεν ήταν αυτό που λέμε ακριβώς νεκρό. Πεθαμένο. Καπούτ. Ψόφιο. Μουγκάνιζε και κουνούσε την ουρά του παιχνιδιάρικα. Ο Γκιούλιβερ χρησιμοποίησε το πιρούνι του για να το σκοτώσει. Το κάρφωσε στυγνά πάνω στο άτυχο ζωντανό. Τόσο καλά ψημένο ήταν.Οσο το ζωντανό σπαρταρούσε η Dim τον κοίταγε με περιφρόνηση αγκαλιά με ικανοποίηση για την έξυπνη επιλογή της με τις πατάτες, μέχρι που τις δοκίμασε. Αξίζαν. Ναι αξίζαν. Οχι όμως για βρώση, αλλά για δομικά υλικά. Μπορούσες κάλλιστα να χτίσεις απέθαντα κτίρια και σε σεισμογενή περιοχή χωρίς φόβο.Ενα ήταν το σίγουρο. Παρόμοια υλικά πρέπει να είχαν χρησιμοποιηθεί σε Παρθενώνα και Αγια Σοφία. Μην αναφέρουμε και το Ταζ Μαχάλ. Τόση αντοχή. Η δε μαγιονέζα η οποία τις συνόδευε θα μπορούσε να εκτελέσει χρέη κόλλας, λάσπης ή ακόμα και στόκου. Υπήρχε δηλαδή όλο το σετ. Το οικόπεδο έλειπε. Χτίσε και εσύ κάτι με το παιζοκουβαδάκι σου. Μπορείς. Για όλα τα παιδιά που παίζουν και μαθαίνουν. Αφού όταν φύγανε, στενοχωρηθήκαν που δεν τις έβαλαν σε πακέτο για να το μοστράρουν στην αγορά ως το εκπαιδευτικό παιχνίδι "Ο μικρός αρχιτέκτονας". Θα έκανε θραύση και θα είχε και "πέραση" στους μεγάλους. Επίσης ο Γκιούλιβερ είχε τύψεις συνειδήσεως που σκότωσε το δύσμοιρο ζώο. Δεν φέρθηκαν έξυπνα. Επρεπε να το πάρουν μαζί τους, να το δέσουν με ένα σκοινάκι από το λαιμό, να του βγάλουν όνομα, να το έχουν για κατοικίδιο.Ετσι νηστικοί πληρώσαν και πήγαν για ύπνο γιατί ούτε σε οδοντίατρο θέλαν να τρέχουν νυχτιάτικα, ούτε σε παθολόγο για εξέταση σαλμονέλας. Μιαν ετέραν φορά ίσως. Αλλά όχι απόψε. Απόψε θέλουν να είναι καλά στην υγεία τους γιατί αυριο φεύγουνε για εξωτικές περιοχές....Ετσι είναι πάντα, αισιόδοξοι και θετικιστές. Αλλά και ξεροκέφαλοι συνάμα. Δεν μπορούν να πάρουν απόφαση ότι αν είναι να πάει κάτι στραβά στην αρχή, αυτό θα γίνει φαύλος κύκλος και θα πάνε όλα στραβά. Και όσο αυτοί ονειρεύονταν στην εξωτική Πατάγια, η μοίρα υφανε...... Ας τους αφήσουμε λοιπόν απόψε να κοιμηθούν μακάριοι και ευτυχισμένοι γιατί οι θεοί δεν έχουν τελειώσει μαζί τους, απλά αυτοί δεν το ξέρουν. Θα το μάθουν όμως. Θα το μάθουν σύντομα.....
Νωρίς το πρωί περνάει το βανάκι και τους παίρνει. Το λιμανάκι από το οποίο θα πάρουν το καράβι να τους περάσει απέναντι είναι μακρυά. Αποχαιρετούν την ιδιοκτήτρια, δίνουν εντολή να μην καθαριστεί το δωμάτιο τις επόμενες 3 ημέρες (μην γίνει και καμμιά ζημιά στο μουσείο και την πληρώνουν χρυσάφι), αφήνουν το κλειδί και φεύγουν. Μέσα στο αυτοκίνητο είναι και άλλοι τουρίστες κυρίως Ταυλανδοί και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Αμερικανών με το γιό τους , ο οποίος δεν θα λέγαμε ότι είναι και ο πιο έξυπνος στον κόσμο. Η διαδρομή δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον και είναι και κουραστική. Οταν φθάνουν στο λιμάνι είναι και άλλοι τουρίστες, αρκετοί στον αριθμό, σχεδόν όλοι Ταυλανδοί. Κόβονται τα εισιτήρια από τον οδηγό, ο οποίος εκτελεί και χρέη ξεναγού, και περιμένουν το καράβι να έρθει από απέναντι. Η Dim θέλει τσίσα (είχαν χτυπήσει μωρέ κάτι μπυρόνια σε ένα βενζινάδικο). Λέει λοιπόν του Γκιούλιβερ , -κάτσε εσύ εδώ με τα πράγματα και έρχομαι σε ένα λεπτό. Οταν βγαίνει αντικρύζει τον Γκιούλιβερ-Οliver Stone χαμένο στα 20 μέτρα από την τσάντα να τραβάει το πέλαγος με την κάμερα ενώ αυτή (τσάντα) να βρίσκεται έρμαιο και βορά στον οποιοδήποτε θέλει να την "υιοθετήσει". Αυτό σημαίνει αξιοπιστία τράπεζας! Οταν από μακρυά βλέπουν το καράβι να έρχεται, αρχίζουν να σκέπτονται τις ικανότητές τους στο κολύμβι. Αυτό βέβαια δεν είναι καράβι. Είναι σκυλοπνίχτης. Ψάχνουν έντρομοι να βρούν να αγοράσουν μπρατσάκια ή έστω ένα σωσίβιο. Με τέτοιο καράβι το ναυάγιο είναι εξασφαλισμένο. Τεράστιο, με διαφήμιση της Pepci στην μια του πλευρά και τόση σκουριά πάνω του, που έστω και να ανέβεις επάνω θα μετατραπείς αυτόματα σε Iron man!! Η χρήση της αμμοβολής προφανώς δεν είναι γνωστή στην χώρα. Χρειάζεται πολύ κουράγιο να ανέβεις στο σαπιοκάραβο. Ηρωισμός. Ατσαλένια θέληση! Και φυσικά τις ικανότητες του Ian Thorpe. Δελφίνια δεν είναι, παρόλα αυτά ανεβαίνουν στον Τιτανικό -ως προς την κατάληξη και οχι ως προς την πολυτέλεια- αφού επικαλούνται τον Αγιο Νικόλαο και την βοήθειά του. Με δειλία πιάνουν μια θέση στο μπροστινό μέρος του πλοίου στο πρώτο κατάστρωμα και με περιέργεια διαπιστώνουν ότι αν και είναι οι καλύτερες θέσεις -από άποψη θέας- κανείς δεν τις προτιμά. Σιγά σιγά η ντροπή του Ταυλανδικού Ναυτικού ξεκινά. Οταν πλέον έχει λάβει την κατάλληλη θέση οι μηχανές θέτονται στο φούλ και ενθουσιασμένοι οι φίλοι μας χαζογελάν από ευχαρίστηση. Επιτέλους! πάνε στον Παράδεισο! Τα μαλλια τους ανεμίζουν από την αύρα, είναι χαρούμενοι που η γκίνια έσπασε, ο ήλιος καίει, οι γλάροι πετούν ανέμελα, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και αυτοί αγκαλιά , ατενίζουν το πέλαγος, κάνουν όνειρα, , σκέφτονται τι ρομαντικά που είναι και απολαμβάνουν την στιγμή. Εεεεε......... σοβαρευτείτε... Για τον Γκιούλιβερ και την Dim μιλάμε όχι για τον Ντι Κάπριο και την άλλη, πως την λένε! Για διαβάστε τι έγινε πιο κάτω και μην σας ξανασυνεπάρουν οι παραπλανητικές και επί σκοπού περιγραφές του στυλ "λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου". Μα τίποτα δεν συγκρατείσατε τόση ώρα? Ξαφνικά κύματα νερού τους σκεπάζουν!!!! Μάλλον απόνερα δηλαδή που αφήνει το καράβι από την ανάπτυξη απότομης ταχύτητας . Ωραίες τσιπούρες!!! Γίνονται και ψητές? Οι παρευρισκόμενοι προσπαθούν ευγενικά να κρύψουν τα αυθόρμητα γέλια μπροστά στο θέαμα. Αααα! ώστε γι΄ αυτό κανείς δεν καθόταν στις θέσεις-κελεπούρια. Ουτε οι χαζοαμερικάνοι δεν κάθισαν, οι οποίοι παρεπιμπτόντως είναι οι μόνοι που δεν κρατάν τα προσχήματα και έχουν ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια. Μόνο οι Ελληνες, γνήσιοι απόγονοι θαλασσόλυκων!!!Μεγάλη παγκόσμια ναυτική δύναμη με άξιους εκπροσώπους της στο εξωτερικό που γνωρίζουν τα μυστικά της ναυσιπλοίας καλύτερα από όλα τα έθνη. Στάζοντας νερά, σαν χταπόδια, απομακρύνονται , αλλά αργά -αργά μαζεύοντας από το σκουριασμένο πάτωμα τα κουρέλια της αξιοπρέπειας τους, ανάκατα με τα όνειρά τους και την αισιοδοξία τους.. Δεν είναι και λίγο ένα καράβι να γελάει εις βάρος σου!!Φυσικά!!! Ηταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό!! Πάντως υπήρξε εμφανής βελτίωση. Η καλή στιγμή διήρκησε τουλάχιστον 3 λεπτά. Παλέψτε το! Θα το φάτε το θηρίο. Ανεβαίνουν ντροπιασμένοι στο πάνω μέρος του καραβιού παιρνώντας μπροστά από ένα λοστρόμο που έχει σκάσει στα γέλια. Οι επιβάτες στο πάνω μέρος τουλάχιστον δεν έγιναν θεατές του συμβάντος και έτσι μπορούν να αισθάνονται πιο άνετα. Μετά από λίγο φθάνουν στο νησί. Καταπράσινο!
Κατεβαίνουν και μαζεύονται γύρω από τον οδηγό. Αρχίζει φωνάζει τα ονόματα των οποίων έχουν πληρώσει την μετάβαση στο ξενοδοχείο. Οι φίλοι μας αν θυμάστε δεν είχαν κάνει τέτοια επιλογή θεωρώντας ότι θα ήταν καλύτερα να πάνε ανεξάρτητοι. Κοντά στα ονόματα όμως των άλλων ακούγονται και τα δικά τους. Δεν χάνουν ευκαιρία. Μπουκάρουν γρήγορα-γρήγορα στο βανάκι μην τυχόν ανακαλυφθεί το λάθος. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Οι Αμερικάνοι έχουν προπληρώσει την μετακίνηση, αλλά τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα πουθενά. Το ζευγάρι από την Ελλάδα κάνει τους Κινέζους. Κοιτά από την αντίθετη πλευρά το νησί και σιγοσφυρίζει αδιάφορα. Λυπάμαι λέει ο οδηγός στους Αμερικάνους, αλλά δεν υπάρχουν στην λίστα τα ονόματά σας! Απογοητευμένοι προσπαθούν να του εξηγήσουν ότι έχουν πληρώσει, αλλά αυτός αμετάπειστος. Τους λέει ότι τα άτομα που έχουν μπει στο βανάκι έχουν καταβάλει το τίμημα και είναι άδικο για αυτούς (τους νόμιμους) να τους πάρει μαζί. Χωρίς επιχειρηματολογία ή αποδείξεις , οι Αμερικανοί ξεμένουν στο λιμάνι, ενώ οι φίλοι μας τους χαιρετάν όταν ξεκινά το βανάκι από το παράθυρο. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Και ως επιστέγασμα αυτού η Dim , βγάζει το κεφάλι της από το παράθυρο και προτού προλάβει να την σταματήσει ο πάντα σοβαρός και μετρημένος Γκιούλιβερ τους φωνάζει δυνατά "δεν πειράζει, πληρώστε σε δολλάριααααααααααα........προς το παρόν, φάτε την σκόνη μας Αμερικανάκια" σε άψογα ελληνικά........" αγνοώντας ότι πολύ σύντομα σε ένα αεροδρόμιο σε αραβική χώρα, όταν την είχε η ασφάλεια στριμωγμένη και την έψαχνε θα άρχιζε να έχει σοβαρές αμφιβολίες για την αρνητική κριτική που ασκούσε στην εξωτερική πολιτική των Αμερικανών......
Ας μιλήσουμε και λίγο τώρα για το σκηνικό που θα εκτυλιχθούν οι πρότελευταίες σκηνές του δράματος. Το νησί είναι σε έκταση το δευτερο μεγαλύτερο της Ταυλάνδης. Στην ουσία είναι ένα κομμάτι ζούγκλας στο κέντρο του και γύρω γύρω υπάρχουν τα χωριά και η οικιστική ανάπτυξη, η οποία όμως καταλαμβανει χώρο μόνο εκατέρωθεν από τις δύο
πλευρές ενός και μόνου κεντρικού δρόμου που διατρέχει κατά μηκός το νησί. Η οικονομία του βασίζεται στην αλιεία και στον τουρισμό. Είναι και διάσημο για τα κρασιά του, ενώ όντας κοντά στην Καμπότζη οργανώνονται και εκδρομές 2ημερες ή 3ημερες. Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να πλασαριστεί ως το νεο Πουκετ, ενώ οικοδομική έξαρση
έχει δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, μόλυνση και σκόνη. Ειναι κρίμα να
καταστρέφονται τέτοια ωραία παρθένα μέρη αλλά.....
Το βανάκι αφήνει το πρώτο ζευγάρι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι. Μετά από λίγο φθάνουν στο επόμενο ξενοδοχείο και ως εκ θαύματος κατεβαίνουν όλοι. Αρχίζουν να αναρωτιούνται οι φίλοι μας "Καλά.. το
δικό μας ξενοδοχείο δεν το διάλεξε κανείς? Μα γιατί? Φαινόταν τόσο ωραίο στις φωτογραφίες που μας έδειξε η κοπέλα στο γραφείο! Προφανώς είναι θέμα γούστου. Είναι κακόγουστοι!" Και με την ολοκλήρωση των πιο πάνω αντικειμενικών σκέψεων φτάνουν στο σαράι. Αγαπητοί αναγνώστες αν πιστεύετε μετά από τόση εξιστόρηση ότι θα κάναν τις σωστές επιλογές και το ξεν/ειο που θα επέλεγαν θα ήτο και καλό, προφανώς δεν προσέχετε. Συγκεντρωθείτε λοιπόν λίγο και ακούστε.
Κατεβαίνουν και το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι τους είναι κάτι κακόγουστα γύψινα δελφίνια, τρομακτικών διαστάσεων Γκοτζίλα στην επίσης κιτσάτη είσοδο. Πάει καλά, μονολογούν, αλλά τι? μηπως θα
κοιμηθούμε στην είσοδο? Πάμε μέσα. Πλησιάζουν την ρεσεψιόν και δίνουν τα ονόματά τους. Η ματιά περιφέρεται αγριεμένη, εγκλωβισμένη μέσα στον χώρο. Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης. Ελβετός, γύρω στα 65 με μια τόσο μεγάλη κοιλιά κήτους που εξείχε προκλητικά από το μπλουζάκι που φορούσε, το οποίο όμως από κανονική μπλούζα του είχε μετατραπεί σε μπουστάκι και στην ουσία δεν κάλυπτε και πολλά. Θεοβρώμικος με
λιγδιασμένο σόρτς και σαγιονάρα βουτηγμένη στα καθαρά νερά του Γαγγη, πονηρό και ταυτόχρονα λάγνο βλέμμα , αξύριστος με κάτι μούσια επίσης ρυπαρά που αποκάλυπταν τις διατροφικές (ή διαστροφικές) του συνήθειες, νύχια απεριποίητα, 500 κιλά τρίχα στο στέρνο το οποίο το φούσκωνε αλλαζονικά και υπερήφανα, με άλλα λόγια εμφανισιακά, βέβαιος υποψήφιος για την θέση του διευθυντή στο Banyan Tree!! Τους καλωσορίζει με ένα γλειώδη ψευτοεπίσημο τρόπο λες και διεύθυνε κανά πεντάστερο και όχι την καλύβα του Μπαρμπα Θωμά, και μετά με τρόπους μη οικείους προς εαυτόν και εικόνα, τους δείχνει να περάσουν στα ενδώτερα να τους εξηγήσει για το νησί. Κουρασμένοι και
βρεγμένοι δεν θέλουν πολλά πολλά, αλλά τι να κάνουν? Τον ακολουθούν. Τους βάζει και κάθονται σε ένα τρύπιο ψευτοδερμάτινο καναπέ, σκισμένο και πενταβρώμικο που έτριζε και τους προκαλούσε αμηχανία, ασορτί με ένα γυάλινο τραπέζι, με απομεινάρια τροφών
και ψίχουλα πάνω του, με στραβά πόδια που από την μία μεριά στηρίζεται από ένα τούβλο και αρχίζει τα μπλα μπλά. Ηθελε βέβαια να πουλήσει εκδρομές. Φωνάζει μια κοπέλιτσα 17 χρονών ίσως και μικρότερη και τους προσφέρει τσάι, μέσα στο οποίο κολυμπούν διάφορα κολοβακτηρίδια και στα πλαινά του φλυτζανιού ίχνη από κραγιόν!
Σε κάποια στιγμή η κοπέλίτσα έρχεται και σκύβει στο αυτί του λέγοντάς του κάτι. Αυτός τους ζητά συγγνώμη με ύφος ξεπεσμένου λόρδου και φεύγει για λίγο. Ποιός ξέρει? Κάτι θα του έτυχε. Προφανώς κάποιος πελάτης του, πήδηξε από το μπαλκόνι και τσακίστηκε στα βράχια μην αντέχοντας την επιλογή ξενοδοχείου. Πιθανόν.
Οι φίλοι μας μένοντας μόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν ποικιλοτρόπως το βδέληγμα.
-Καλέ, που ήρθαμε? Στο Hostel του Ταραντίνο? Τι ακριβώς είναι τούτο?
-Οκ δεν φαίνεται και πολύ καλό, αλλά περίμενε μπορεί το δωμάτιο να είναι super δεν θυμάσαι τις φωτογραφίες από το γραφείο?
Ο καλός, αθώος, αισιόδοξος Γκιούλιβερ, προφανώς ή ήθελε να πιστέψει και ο ίδιος ότι αυτό το βδέλυγμα θα έχει καλά δωμάτια ή έχει άγνοια περί της φωτογραφικής αποπλάνησης. Θυμάστε όταν μεσουρανούσαν οι γάμοι
στο εξωτερικό με Ελληνίδες, που την νύφη την διάλεγες με φωτογραφία, και ενώ είχε επιλεγεί μούσα όταν κατέφθανε με το πλοίο στο λιμάνι στην Αυστραλία ή στην Αμερική αποδεικνυόταν αρχαιολογικό μουσείο και μάλιστα με εκθέματα πρώτων προιστορικών χρόνων ? Εεε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να σου φανερώσει την αλήθεια, αλλά και να σε παραπλανήσει.
Με θετική σκέψη, ελπίδα και καθόλου ρεαλισμό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τα φανερά σημάδια, αποφασίζουν να δουν το δωμάτιο. Ερχεται και ο ιδιοκτήτης ΄σερνωντας τις σαγιονάρες του , τους δίνει το κλειδί και τους λέει να παν να το βρουν μόνοι τους στην πτέρυγα Α, στο δεύτερο όροφο, νούμερο κάτι κλπ κλπ. Σιγά μην τους συνόδευε κιόλας. Για να πάνε στο δωμάτιο πρέπει να βγούν πρώτα έξω στον δρόμο. Ειναι τέτοιο το άψογο της αρχιτεκτονικής του και έξω από τα καθιερώμένα πρότυπα, που πρωτοτυπεί,δηλαδή αλλού η ρεσεψιόν, αλλού τα δωμάτια. Εστω! Παίρνουν τα μπαγάζια, βγαίνουν στον δρόμο και ψάχνουν να το βρούν. Μετά από 7-8 ώρες βρίσκουν το Κόχινορ των ξενοδοχείων.
Εξωτερικά το κτίριο είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από βότσαλα. Πιο κιτς δεν γίνεται. Και να το προσπαθήσεις δηλαδή τέτοιο αποτέλεσμα δεν το πετυχαίνεις!
Ανεβαίνουν τα εξαιρετικά απότομα και γλυστερά σκαλοπάτια, βάζουν το κλειδί στην πόρτα και ανοίγουν...... Ω Θεέ μου!!, ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη τους..........και ακόμα δεν είχαν μπει μέσα.......

Ας μιλήσουμε για ξενοδοχεία. Τι ζητά ο καθένας από ένα ξενοδοχείο? Πάνω από όλα καθαριότητα. Ας αναλύσουμε λοιπόν το εν λόγω θέμα. Καθαριότητα δεν σημαίνει καθαρά σεντόνια? Φυσικά. Καθαρά πατώματα? τοίχοι? μινι μπαρ? μπάνιο? Βεβαίως!
Ας δούμε λοιπόν τι αντίκρυσαν οι φίλοι μας. Οταν ανοίγουν την πόρτα αντικρύζουν ένα πορτρέτο του Γουίνι του αρκούδου, δίπλα από μια ξύλινη μάσκα κάποιας ανιμιστικής λατρείας Πολύ ταιριαστός και καλαίσθητος συνδυασμός, που καλύπτει και όλες τις ηλικίες. Πάμε παρακάτω. Το πάτωμα? ασχολίαστο. Το κρεβάττι δεν ήταν ακριβώς κρεβάτι, αλλά χτισμένο, κολλημένο στον τοίχο και επενδεδυμένο με αδιάφορα πλακάκια μπάνιου, αισθητικής, αλλά και καθαριότητας δημόσιου ουρητηρίου. Τα σεντόνια? Μπλέ χρώματος, τσαλακωμένα, με τρίχες πάνω. Στον τοίχο πάνω από τα μαξιλάρια έκοβε βόλτες μια μικρή σαύρα. Το μίνι μπάρ κάποτε ήταν λευκό, τώρα καφέ από την σκουριά. Η ντουλάπα , καλά τι να σχολιάσεις? Βάζωντας πάνω σε μια σανίδα την τσάντα τους, αυτή καταρρέει και συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες. Ας περάσουμε στο σοβαρό θέμα ασφάλεια. Βγαίνουν από το δωμάτιο από τις τζαμένιες συρόμενες πόρτες που είχε στην βεράντα. Για την θέα θα μιλήσουμε μετά. Για να μην είμαστε και ισοπεδωτικοί. Ανακαλύπτουν ότι τα 3 διπλανα δωμάτια (νοικιασμένα) μοιράζονται την βεράντα τους. Αυτό δεν είναι και σπουδαίο βέβαια. Το σπουδαίο έγκειται στο ότι οι πόρτες που οδηγούν σε αυτή από το δωμάτιο πολύ απλά δεν κλειδώνουν από μέσα!! Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε! Δηλαδή το όλο πράγμα λειτουργεί ως κοινόβιο. "Ε.. γείτονα.. δανείστικα τις σαγιονάρες σου πριν, όταν εσύ έλειπες.. αααα! σου σούφρωσα και κάτι μπύρες που είχες στο ψυγειάκι". Θες δεν θες, θα γνωρίσεις την γειτόνισσα ή τον γείτονα που θα βγαίνει με τα σώβρακα στο μπαλκόνι, θα αναπτύξετε σχέσεις, θα δημιουργηθούν φιλίες. Δεν είναι κακό...Ισως μετά από την διαμονή να σκεφθούν και τα Μάταλα ως πιθανό προορισμό διακοπών. Σημειωτέον ότι οι κουρτίνες του δωματίου ήταν διάφανες.Συνεπώς είτε μέσα είσαι, είτε στο μπαλκόνι, είτε στην πλατεία Ομονοίας, είναι ένα και το αυτό. Αν θέλει κάποιος να σε δει, δεν τον εμποδίζει τίποτα.Ολα στο φως. Τι πάει να πει ατομικότητα? Ο Ελβετός την συλλογικότητα έχει για σημαία και έτσι λειτουργεί.Αν τελικά μείνουν σε αυτό το κοινόβιο μόνο πλεονεκτήματα θα έχουν. Αφήστε και το γεγονός που θα τριγυρίζουν στο νησί με χίπικα ρούχα,λαχούρια, μπαντάνες, αξύριστοι, με σανδάλια, βρώμικοι και ελεινοί. Μια χαρά! Και θα αποκομίσουν και εμπειρίες του στυλ εγώ και το σανδάλι μου, η θεία μου η χίπισα, Μάταλα και ξερό ψωμί. Αμ το άλλο? Θα βλέπουν την μουσική και θα ακούνε τα χρώματα!Λίγο το έχετε? Ααα αυτά είναι εμπειρίες που τις ζεις μόνο μια φορά στην ζωή σου! Μεγάλη ευκαιρία. Ο μεγάλος τους καημός και μαράζι που ήταν η απουσία τους από το Woodstock -γιατί δεν είχαν γεννηθεί ακόμα-, με κάποιο παράξενο παιχίδι της μοίρας, τώρα εκπληρώνεται! Ποιός ξέρει? Μπορεί να βιώσουν και καμμιά παράξενη εμπειρία αναβίωσης των Doors. Είπαμε. Το κοινόβιο έχει δυνατότητες. Και αν κρίνουμε και από την μυρωδιά χόρτου που έρχεται από το διπλανό δωμάτιο, θα τις χαρακτηρίζαμε απεριόριστες.
Τι θέα όμως! αυτή είναι το μόνο που άξιζε. Ολη η θάλασσα στα πόδια σου, με φοίνικες δεξιά και αριστερά, γλάρους στον ουρανό, ο οποίος είχε απίστευτα χρώματα, μεγαλοπρεπή βράχια που έσκαγε πάνω τους το νερό, ήταν για φωτογραφία, αν βέβαια δεν σου είχε "δανειστεί" την φωτογραφική μηχανή ο γείτονας.. Αλλα ένας κούκος δεν φέρνει την Ανοιξη. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε για το κλείδωμα, ότι οι τζαμαρίες χάρις σε μια μεγαλειώδη έμπνευση της στιγμής του κατασκευαστή είχαν την ιδιαιτερότητα να μην κλειδώνουν βέβαια όπως είπαμε από μέσα, αλλά από την έξω μεριά. , απο το μπαλκόνι!!. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, 1ον μπαίνεις στο δωμάτιό σου 2ον βγαίνεις στο μπαλκόνι και κλειδώνεις 3ον μπουκάρεις στο δωμάτιο του διπλανού σου (μπες μην ντρέπεσαι, ξεκλείδωτα είναι), 4ον αφού ζητάς συγγνώμη από τον ένοικο που τον διέκοψες την ώρα που γδυνόταν, βγαίνεις από το δωμάτιό του και τρέχεις και κλειδώνεις και την δική σου πόρτα απ'έξω. Απλά πράγματα και καταστάσεις γεμάτες προνόμια, όπως το να πάρεις μάτι τον γείτονά σου, να βουτήξεις και κάτι να πιείς από το ψυγείο του, να σχολιάσεις την γυναίκα του ποικιλοτρόπως, να του κάνεις τράκα -χωρίς να ρωτήσεις βέβαια, μια οικογένεια είστε- κανένα τσιγάρο, άπειρες δυνατότητες.Τέτοια δωμάτια βοηθάν την σύσφιξη σχέσεων των λαών και δημιουργούν μια κοινωνία πρότυπο.Μην ξεχάσουμε να υπενθυμίσουμε και το αντίστροφο, όταν δηλαδή θες να μπεις στο δωμάτιο σου επιστρέφοντας, το κάνεις πάλι από τον γείτονα. Αν σου ανοίξει βέβαια την πόρτα.Διαφορετικά δεν θα έχεις πρόσβαση στο μπαλκόνι.
Ας μιλήσουμε τώρα και για ανέσεις του τύπου "τουαλέτα". Την επισκέπτονται και αυτή. Θέλουν να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα και σφαιρική άποψη για τον επερχόμενο σχολιασμό όταν με το καλό (και αν) επιστρέψουν στην Ελλάδα στο trip advisor. Προς Θεού! με καμμία εκδικητική μανία όπως φαντάζεστε.Πάντως αν μπείτε στο συγκεκριμένο site κάποτε και διαβάβάσετε τις κριτικές, την χειρότερη θα την έχει κερδίσει με το σπαθί του το συγκεκριμένο hotel. Μπαίνουν λοιπόν και σε αυτήν. Ενας-ένας βέβαια γιατί και οι δύο μαζί δεν χώραγαν και ελόχευε ο κίνδυνος φρακαρίσματος. Ενας μόνο και αυτός με μεγάλη δυσκολία. Μυρμύγκια. Πολλά Μυρμύγκια. Παρα πολλά μυρμύγκια. Μιλάμε για μιλούνια. Η επέλαση του μυρμυγκιού. Μυρμύγκια στις πετσέτες, μυρμύγκια στον νιπτήρα, μυρμύγκια στην λεκάνη, μυρμύγκια στο πάτωμα, μυρμύγκια στο χαρτί, φτάνει!!!! Οχι άλλο μυρμήγκι!!!, βρίσκονται παντού και στα πιο απίθανα σημεία. Αφου λοιπόν διαπιστώνεται με επιτόπιο έλεγχο από ειδικό πραγματογνώμονα, καταρτισμένο και με επιστημονικές γνώσεις και η απαράμιλλη καθαριότητα του μπάνιου, αλλά και η παλαιότητα των (σπασμένων) ειδών υγιεινής, βγαίνουν γρήγορα γρήγορα και κλείνουν βιαστικά και τρομαγμένα την πόρτα, γιατί τα αδηφάγα αυτά πλάσματα αρχίζουν και σκαρφαλώνουν πάνω τους. Στέκονται στο μπαλκόνι ένα βήμα πριν την καταρρευση ή ακόμα και την αυτοκτονία .Αν θυμάστε καλά το εν λόγω κοινόβιο είναι ήδη πληρωμένο, όπως επίσης και το "αδελφάκι" του στην Πατάγια. Τι να κάνουν? Ο Γκιούλιβερ προτείνει να μείνουν. Να πληρώνουν 3 ξεν. ταυτόχρονα πάει πολύ. Η Dim ούτε να το ακούσει δεν θέλει. Αποστομωτικα και χωρίς να δώσει περιθώρια του λέει "αν θες εσύ να μείνεις στο Καραγκιόζ μπερτέ, ελεύθερα!! Εγώ φεύγω και σου εύχομαι καλή διαμονή". Και αποφασιστικά βουτάει την τσάντα της και βγαίνει με ταχύτητα πυραύλου εδάφους-αέρος από το δωμάτιο.........Αχ βρε Dim ...... Αχ βρε Dim...... ποτέ σου δεν θα καταλάβεις την ουμανιστική, ανθρώπινη και κοινωνική αναβάθμιση που σου προσφέρουν τα κοινόβια.....
Φίλοι μου εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο.Εχουμε ένα ζευγάρι που έχει πείσει τους εαυτούς του ότι θα κάνουν τις τέλειες διακοπές και βρίσκονται παγιδευμένοι στο νησί του Lost (μοιάζει και απο άποψη χλωρίδας μην πούμε και πανίδας) και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. H Dim ορμάει σαν ταύρος μαινόμενος προς τις σκάλες και ο Γκιούλιβερ τρέχει να την σταματήσει. Της προτείνει να κάνουν συμβούλιο και να προσπαθήσουν να βρουν λύση. Αυτή του αντιτάσσει ως επιχείρημα των λεγόμενών της όταν με το δάκτυλό της ακουμπά χωρίς ιδιαίτερη δύναμη την πόρτα και της δημιουργεί μια τρύπα (!!!!). Αααα! ωραίιιιιιιια!! του φωνάζει. "Συν τα άλλα προνόμια θα έχουμε και την τρύπα του μπανιστιρτζή!! Περάστε κόσμε και θαυμάστε!! Το Big Brother στην Ταυλάνδη!!! Από όλες τις πιθανές λήψεις πίσω-μπρός. Περάααααστε, τώρα και χωρίς εισητήριο" Προσπαθεί να την ηρεμήσει λέγοντας ότι ήδη έχει σκεφθεί διάφορες λύσεις. Θέλει να την πείσει να καθίσουν να το συζητήσουν. Και αυτή με οργή του λέει που να καθήσουν? αν τολμήσουν να μείνουν 10 λεπτά στο δωμάτιο θα φαγωθούν απο τα μυρμύγκια και θα δημιουργήσουν πρόβλημα στις σχέσεις των δύο χωρών. Θα τους πουν οι βραδυνές ειδήσεις στην Ελλάδα και θα γίνουν θέμα στα μεσημεριανά. Του αναφέρει και τους πιθανούς τίτλους "Αγριος κανιβαλισμός σε δυο αθώους Ελληνες στην Ταυλάνδη από ορδές μυρμυγκιών" και τα ντοκιμαντέρ που θα ακολουθήσουν στο Σκαι επί του θέματος (ανθρωποφάγα μυρμύγκια και άλλα συναφή). Της λέει ότι με το να γυρνάει σαν ζουρλή στο νησί δεν θα δωθεί λύση και του απαντά ότι βεβαίως θα βρεθεί αφού είναι πρόθυμη να πουλήσει το κορμί της στον πρώτο τυχόντα, ακόμα και στον σάτυρο Ελεβετό προκειμένου να μαζέψει το ποσό που απαιτείται για να κλείσει ένα καθως πρέπει δωμάτιο χωρίς πανίδα εντός του. Ο έλεγχος και η λογική έχουν πάει περίπατο...... Φωνάζουν σαν δαιμονισμένοι, και δεν βρίσκουν κανένα σημείο επαφής. Τελικά αφού διαπιστώνουν ότι οι γείτονες από τα διπλανά δωμάτια σε λίγο θα έχουν στρογγυλοκαθίσει στην βεράντα με πατατάκια και κοκα κόλες και θα παρακολουθούν το θέαμα, (παίζοντας μάλλον ταυτόχρονα στοιχήματα αν και πόσο θα κρατήσει αυτός ο γάμος), συμφωνούν να παν απέναντι σε κάτι παράγκες που λειτουργούν ως μπαρ, να πιουν κάτι και να το συζητήσουν ήρεμα και πολιτισμένα. Τα σενάρια που δίνει ο Γκιούλιβερ είναι τα εξής, 1ον αναβαθμίζουν το δωμάτιο και πληρώνουν την διαφορά στον σάτυρο Ελβετό. Απορρίπτεται ασυζητητί. Σε τι θα βοηθούσε? Ολο το ξενοδοχειο είναι εκτρωματικό, τα πιο ακριβά δωμάτια δεν θα ήταν λύση, αφού το σίγουρο ήταν ότι θα βρίσκοταν στην ίδια κατάσταση και θα πλήρωναν και παραπάνω. Διπλά χαμένοι δηλαδή. 2ο σενάριο. Ζητάν από την ρεσεψιόν να τους αλλάξει έστω σεντόνια. Η λέξη όμως σεντόνι στα Αγγλικά (sheets) είναι ακουστικά ίδια με κάποια άλλη λέξη αγγλική και φοβούμενοι το αποτέλεσμα να εκτελεστεί η επιθυμία τους κατά γράμμα ως προς την άλλη αγγλική λέξη απορρίπτεται και αυτή η λύση. 3ο σενάριο ξαμολύουνται στην αγορά να βρουν να αγοράσουν παρεό, σαρόνγκ, πετσέτες θαλάσσης ή κάτι παραπλήσιο να στρώσουν στις σκουριασμένες και άθλιες σεζ λονγκ έξω στην βεράντα για να κοιμηθούν και ας έχουν επισκέψεις από τους γείτονες. Το πολύ πολύ να φυλάν σκοπιά στα ελληνοαλβανικά σύνορα ένας ένας και αντί για καρυοφίλι να κρατάν μια σαγιονάρα. Εκείνη την στιγμή ήταν τόσο θυμωμένοι και απελπισμένοι που τους φάνηκε καλή ιδέα. Τελειώνουν την μπύρα τους και παίρνουν σβάρνα τα μαγαζιά να ζητάν σεντόνια, παρεό, και σαρόνγκ. Ακαρπες προσπάθειες. Και μετά που το σκέπτονται καλύτερα, δεν είναι και η ιδανική λύση. Επειδή πιστεύουν ότι πρέπει για να πρυτανεύσει η λογική, πρέπει να επικρατεί ηρεμία, λένε να πάνε να φαν κάτι και να το συζητήσουν κατά την διάρκεια. Αν τους έβλεπε ο στρατηγός Πάτον θα ζήλευε σίγουρα την προσέγγισή τους στην λύση του προβλήματος. Οι άνθρωποι δουλεύουν με στρατηγική, όχι αστεία! Κάθονται σε ένα μαγαζί , παραγγέλνουν και μετά από λίγο ο Γκιούλιβερ βλέπει την Dim να μένει με το ποτήρι μετέωρο , γουρλωμένα μάτια και να κοιτά την θάλασσα χάσκωντας. Πάει..... σκέπτεται , την έχασα. Της ήρθε συγκοπή ή κάτι σε εγκεφαλικό. Αλλά δεν ήταν αυτό φίλοι μου. Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια της Dim ήταν πολύ απλά οι φίλοι τους που τους είχαν πείσει για την εκπληκτική ομορφιά της Πατάγια, που βρίσκονταν στην παραλία και κόβαν βόλτες άνετοι και ωραίοι, αγκαλιασμένοι και μονιασμένοι, καθαροί και στεγνοί, με σίγουρα εξασφαλισμένη διαμονή και μέσα στην καλή χαρά...........
Η Dim έχει μείνει και κοιτά εμβρόντητη σαν να είδε τον Λένιν αγκαζέ με τον Elvis. Αν έμενε λίγο ακόμα σε αυτήν την κατάσταση σίγουρα η ζημιά θα ήταν μόνιμη. Με την έγκυρη όμως παρέμβαση του Γκιούλιβερ συνέρχεται, του ρίχνει ματιά που στάζει δηλητήριο και του λέει ότι μόλις αποφάσισε να αλλάξουν ξενοδοχείο ΤΩΡΑ. Αντε, -του λέει-, χλαπάκιασε γρήγορα να βρούμε κάτι υγιεινό για τα κουφάρια μας. Δεν θα μένω εγώ
σε κοινόβια, με μυρμύγκια και σπασμένες πόρτες και κάποιοι άλλοι θα κόβουν βόλτες χεράκι-χεράκι στην παραλία σαν την Ναθαναήλ με τον Κομνηνό και θα μου τραγουδάν το "ένα πρωινό η Παναγιά μου". Αρκετά Υπάρχουν και όρια!!! Τρώνε και φεύγουν.
Καθώς αρχίζουν να ψάχνουν, -μικρή η παραλία ένας δρόμος όλος και όλος- πέφτουν πάνω στους φίλους τους. Αα και εσείς εδώ? τι κάνετε? πως είστε? πως τα περνάτε? που μένετε? Ε... που μένουνε? Τι να πουν τώρα? Αφού η υπόθεση δεν έχει ξεκαθαρίσει. Η πιο αρμόζουσα απάντηση ήταν "προς το παρόν στον δρόμο, μια χαρά άσφαλτο έχει, με σωστή αναλογία
χαλικιού πίσσας και άριστη διαγράμμιση, ευχαριστούμε, εσείς?" Αλλά δεν το λένε. Αντ'αυτού κάτι μισόλογα, κάτι ψελίσματα, κάτι αοριστίες βγαίνουν μετά βίας από το στόμα τους. Οι φίλοι τους τους εξομολογούνται ότι το δικό τους ξενοδοχείο δεν είναι τόσο καλό γιατί βρίθει ο τόπος από κατσαρίδες. Φτάσαν στο σημείο να βάζουν πανιά στο κάτω μέρος της πόρτας για να μην μπαίνουν!!! και εισπράτουν από την Dim ένα "Α!!! (ωστε έτσι πουλάκια μου εεε?) Τι κρίμα! Πολύ στενοχωρήθηκα! Μα να σας συμβεί κάτι τέτοιο? (Δικαιοσύνη το λένε), πω πω! ποιός ξέρει? Κάποιος θα σας γλωσσοτρώει" . Τους συμβουλεύουν να αγοράσουν κατσαριδοκτόνο και φεύγουν.
Tο χαμόγελο ηδονής που απλώθηκε πάνω στο πρόσωπο της Dim όταν άκουγε για τις κατσαρίδες στους φίλους τους δεν θα μπορούσε να το αφαιρέσει ούτε ο Φουστάνος με πλαστική εγχείρηση. Μην ξεχνάτε, αυτοί ήταν που τους έπεισαν για το "ιδανικό" της Πατάγια.
Το κατοικήσιμο μέρος του νησιού όπως έχουμε πει είναι μόνο στα παράλια και στην ουσία μόνο ένας δρόμος. Το υπόλοιπο νησί καλύπτεται από ζούγκλα. Εξ ου και η απόρριψη σειρά ξενοδοχείων από την μία πλευρά του δρόμου από τον φόβο για μαμούνια, σκορπιούς κλπ αφού ήταν από την
πλευρά της χλωρίδας.Ηταν κουτό να προτιμήσουν το ανακόντα από το μυρμύγκι. Σε 4-5 λεπτά μπορείς να γυρίσεις όλη την παραλία με τα πόδια.Τελικά καταλήγουν στο διπλανό από το μυρμυγκοχοτέλι που ήταν αξιοπρεπές και καθαρό. Βρώμαγε λίγο (ως πολύ) βέβαια υγρασία και ήταν και σκοτεινό, αλλά δεν τους πείραζε καθόλου. Είχε και ένα υπέροχο
εστιατόριο που έσκαγε το κύμα στα πόδια σου.
Οταν ρωτήθηκαν αν θέλουν πρωινό με το δωμάτιο, αυτοί με απόλυτη φυσικότητα απάντησαν -όχι ευχαριστούμε, θα πάμε στο δίπλα ξενοδοχείο να πάρουμε πρωινό, που πληρώνουμε και δωμάτιο. Εδώ έναν ύπνο και ένα
μπάνιο θέλουμε, άλλωστε ουτε πράγματα πολλά έχουμε γιατί τα έχουμε αφήσει σε ένα άλλο στην Πατάγια που το πληρώνουμε και χρυσάφι και ας μην μένουμε!!! Η κοπέλα φυσικά δεν κατάλαβε την ειρωνία ή αν θέλετε την σοβαρότητα ή το τραγικό της κατάστασης, τους δίνει το κλειδί και τους χαμογελά αμήχανα.Προφανώς ήταν η όψη τους που την τρόμαζε. Σκονισμένοι, ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι , με μια αγριάδα στο βλέμμα........
Η τιμή για αυτό το γλυκούτσικο δωμάτιο ήταν 16 ευρώ την βραδυά. Τώρα βέβαια άμα τολμήσει και κάνει κάνεις την άθροιση των ξενοδοχείων που πλήρωναν (3 το αριθμό) την βραδιά ή έπρεπε να διακτινιστούν και να κοιμούνται και στα 3 ταυτόχρονα για να βγάλουν τα σπασμένα, ή με τα ίδια χρήματα να παν να κοιμηθούν στο Μπουρζ αλ Αράμπ (σουίτα φυσικά).Πάνε δίπλα να πάρουνε τα πράγματά τους από την σπασμένη ντουλάπα -κρίμα η
άμοιρη να τραβά τόση ταλαιπωρία- και για κακή τους τύχη- πέφτουν πάνω στον σάτυρο Ελβετό. Τους χαμογελά και τους ρωτά τι κάνουν? Ααα μια χαρά!του απαντούν, στα πούπουλα μας έχεις, στα πούπουλα! μόνο που με τόση περιποίηση αρχίζουν και ντρέπονται.Πως θα βγάλουν την υποχρέωση? Αυτός χαμογελά αυτάρεσκα μη αντιλαμβανόμενος την ειρωνεία και τον σαρκασμό και για να αποδείξει την μεγαλοψυχία του , αλλά και τα κομφόρ του ξενοδοχείου, τους προτείνει να πάνε στην πισίνα για να δροσιστούν. Είχαν τραβήξει πολλά και αυτή η προοπτική τους τρόμαξε.Οχι του λένε δεν πειράζει. Αυτός ανένδοτος. Τουλάχιστον να σας δείξω που είναι μήπως θέλετε να κολυμπήσετε αύριο (ναι ναι δείξε μας, γιατί θα είμαστε εδώ και αύριο). Τους κάνει νόημα να τον ακολουθήσουν (το κατέχει αυτό το γκαγκστερικό Follow me please) και φτάνουν στην λίμνη των κύκνων. Τρόπος του λέγειν εννοείται γιατί κύκνοι δεν υπήρχαν (για τον
Τσαικόφσκι ούτε κουβέντα να γίνεται) , υπήρχε όμως όλο το βιωτικό υπόβαθρο για να υπάρξουν, μαζί με έναν σεβαστό αριθμό βιοποικιλότητας αμφίβιων και μη. Μόνο οι καλαμιές και τα βούρλα έλειπαν. Ενα "ωχ μανούλα μου!!!" ξέφυγε από το στόμα της Dim, αλλά ευτυχώς ο Ελβετός το εξέλαβε ως ένδειξη άκρατου θαυμασμού εκ μέρους της και κορδώθηκε ακόμα περισσότερο και με το δίκιο του. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι
σταυροφόρος της εκστρατείας για την διάσωση απειλούμενων και σπάνιων θαλλάσιων ειδών! Τον ευχαριστούν για την περιήγηση στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή, τον συγχαίρουν και για την οικολογική του αφύπνηση και φυσικά τις οικολογικές του ανησυχίες σε όλους τους τομείς (ορα μυρμύγκια, σαύρες) και την συνεισφορά του στο περιβάλλον (σίγουρα ψηφίζει οικολόγους) και του λένε ευγενικά ότι τώρα πρέπει να ξεκουβαλήσουν για να παν να πάρουν τα πράγματα από το δωμάτιο και να βολευτούν στο δίπλανο ξενοδοχείο έστω και αν δεν είναι τόσο αφυπνισμένο οικολογικά, αλλά απλά γιατί διαθέτει καθαρά σεντόνια.Λεπτομέρεια βέβαια, ας μην το πάρει και προσωπικά.
Αλλωστε ποιός νοήμων άνθρωπος δίνει σημασία σε καθαρά σεντόνια? Ολα αυτά σε Ελληνική γλώσσα φυσικά μη τυχόν και θυμώσει. Από έμφυτη ευγένεια και σεβασμό στην φιλοξενία που τους παρείχε δεν του λένε για να μην τον κακοκαρδίσουν ότι άλλο η λίμνη Δοιράνη και άλλο η πισίνα. Ας το βρεί μόνος του.Εν ανάγκη ας ρίξει μια ματιά και στην Πάπυρους Λαρούς Μπριτάνικα. Δεν είναι κακό.Θα διευρήνει και τις γνώσεις του.
Φεύγοντας του εύχονται από καρδιάς να πάρει υπό την προστασία του και την Καρέτα Καρέτα ή έστω την Μονάχους Μονάχους γιατί με τέτοιον μάχιμο υποστηριχτή οι φώκιες και οι απανταχού χελώνες θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχες, και το διαβεβαιώνουν ότι σε περίπτωση που θελήσουν να κολλήσουν 564 μολυσμτικές, -κυρίως δερματικές- ασθένεις όπως πχ ψωρίαση και να βγάλουν φλύκταινες και ίσως ακόμα και λέπια σε όλο τους το σώμα θα έρθουν για μια βουτιά. Γιατί δηλαδή? Ο Γάγγης πιό βρώμικος είναι?Αναμφίβολα όχι!
Βγάλανε και 2 φωτογραφίες στο δωμάτιο για να έχουν να θυμούνται και να λένε κάποτε στα εγγόνια τους και φεύγουν φορτωμένοι τρέχοντας κρυμμένοι και σκυμμένοι πίσω από κάτι θάμνους κρυφά σαν κομάντος-παραλλαγή, μην τους πάρει το μάτι του Οικολόγου σάτυρου και τους ζητήσει εξηγήσεις.Κάτι που έγινε μετά από 2 ημέρες.
Ευτυχώς το θέμα λύθηκε αναίμακτα και η χαρά επιστρέφει. Η νύχτα έχει αρχίσει και πέφτει και το μέλλον προμηνύεται λαμπρό......(νομίζαν)
Αφού τακτοποιούνται στο τρίτο ξενοδοχείο κατά σειρά , ξεκουράζονται λίγο και επειδή έχει νυχτώσει λένε με το φτωχό τους το μυαλό "δεν πάμε απέναντι στις παράγκες να κάτσουμε λίγο?" Οπερ και εγγένετο. Εδώ θα πρέπει να ενημερώσουμε το αναγνωστικό κοινό ότι οι φίλοι μας είναι από την φύση τους ήρεμοι άνθρωποι. Δεν μπλέκουν σε καυγάδες και προσπαθούν να μην προκαλούν. Αλλά εκείνο το βράδυ.....
Κάθονται στο μπαρ, τους πλησιάζει η κοπέλα και τους ρωτά τι θα πιούν. Ο Γκιούλιβερ της απαντά "Ποτάσα. Κανονικά ποτάσα θα πρέπει να μας φέρεις, να την πιούμε να πάμε μια ώρα αρχίτερα, προτιμότερο από τον αργό θάνατο ,αλλά πιάσε δυο μπύρες". Ωρες-ώρες ο Γκιούλιβερ έχει τις ικανότητες του Κάλχα, ενώ η συμβία του κρατά το κουτί της Πανδώρας. Πίνουν, κουβεντιάζουν,καπνίζουν , αστειεύονται και βγάζουν φωτογραφίες. Ολα καλά μέχρι εδώ. Μετά από λίγο έρχεται και η κοπέλα που δούλευε στο κοινόβιο. Προφανώς η ζωή είναι ακριβή και κάνει δυο δουλειές για να βιοποριστεί το φτωχό κορίτσι, (μην πούμε και τρείς). Πάνω από το μπαρ κρέμεται ένα καμπανάκι. H Dim το χτυπάει. Με το που το ακούνε οι κοπέλες που δουλεύαν γυρίζουν και τους κοιτάν. Ερχεται
η πατρόνα-ιδιοκτήτρια γρήγορα προς αυτούς και τους ρωτά με λαχτάρα "Το εννοείται αυτό?" (Ποιό?) "Αυτό, το καμπανάκι, το εννοείται?" τους ξαναρωτά. Οι φίλοι μας κάθονται και την κοιτάν σαν χαζοί. Δεν είναι η πρώτη τους φορά στην Ταυλάνδη, αλλά όσο ζεις μαθαίνεις. Δηλώνουν άγνοια και τότε η πατρόνα τους ενημερώνει ότι όποιος χτυπάει το καμπανάκι το κάνει για να κεράσει ποτά όλα τα κορίτσια στο μπαρ, και δεν
είναι και λίγα. Περίπου 12. Της απαντούν ότι δεν είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους και δεν το γνώριζαν. Αυτή φεύγει απογοητευμένη. Συμπέρασμα. Αν κάποιος έχει βίτσιο ή κρυφό πόθο να χτυπήσει καμπάνες, ας αποτανθεί στην εκκλησία της ενοριάς του να βγάλει το άχτι του. Οχι στην Ταυλάνδη. Ας ανέβει στο καμπαναριό του Προφήτη Ηλία που έχει και
ωραία θέα και να τις χτυπάει μέχρι να πάθει αγκύλωση. Το πολύ πολύ να φάει καμμιά κατσάδα από τον νεοκώρο ή αν είναι σε χωριό, να αναρωτίουνται οι συγχωριανοί μεταξύ τους ποιός πέθανε. Αν πάλι αρχίζει και φωνάζει ταυτόχρονα συγχωριανοί φωτιά φωτιά, ακόμα καλύτερα. Θα έρθει και η πυροσβεστική και θα έχει μεγαλύτερο κοινό. Η τσέπη του
πάντως δεν θα κινδυνέψει (tip).Μετά από λίγο, έρχονται δύο τύποι και κάθονται λίγο πιο δίπλα τους. Ψηλοί, Ευρωπαίοι, μεσήλικες, χοντροί, άπλυτοι, αξύριστοι, μανουρατζήδες να μην πολυλογούμε και κουράζουμε, σαν τον Ελβετό. Η Dim μέσα στην άγνοιά της συνεχίζει και τραβάει φωτογραφίες. Ο ένας από τους δύο τύπους που κάθεται λίγο πιο
δίπλα της αρχίζει και την αγροκοιτάει.Τους ρίχνει ματιές, ξεφυσάει νευριασμένος, και γενικώς δείχνει να ενοχλείται. Οι φίλοι μας το αντιλαμβάνονται αλλά δεν δίνουν σημασία.
Μετά από λίγο, ο ένας εκ των δύο σκύβει, κάτι λέει στον διπλανό του, και αφού πίνει μια γουλιά από το ποτό του, σηκώνεται και αρχίζει και τους πλησιάζει ...... Κυρίες και κύριοι......... προμηνύεται καυγάς σε @μπαρο της Ταυλάνδης, τι καλά!!!...... (ο εφιάλτης συνεχίζεται)
Κυρίες και κύριοι σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητη μια ανακεφαλαίωση. Λοιπόν, έχουμε ενα ζευγάρι απο την Ελλάδα, που ξεκίνησε με κεντρικό σκοπό και άξονα τις ανέμελες και ξέγνοιαστες διακοπές στους τροπικούς, και αντ' αυτού το όλο ταξίδι έχει μετατραπεί σιγα-σιγά και σταδιακά σε εφιάλτη. Βραχήκαν, χαστουκιστήκαν απο συνεπιβάτες, κουφαθήκαν, μείναν νηστικοί, εξαναγκάστηκαν εκ του πονηρού να αγοράσουν όλο τον επιχειρηματικό πλούτο της Β. Ταυλάνδης, ξεχαστήκαν σε αυτοκίνητα μέσα στην ζέστη, αντιμετωπίστηκαν απο θαμώνες ξενοδοχείου ως περίεργο είδος μέδουσας, ξανάβραχηκαν, ρεζιλέυτηκαν , βρέθηκαν αντιμέτωποι με σάτυρους Ελβετούς, μυρμύγκια και άλλα, κινδύνεψαν να κολυμπήσουν σε δεξαμενή επεξεργασίας λυμμάτων και τώρα που είχαν αρχίσει να ελπίζουν ανακαλύπτουν ότι εντελώς ξαφνικά θα γνωρίσουν και τις παλαίστρες!!! Δια λόγους ευννόητους θα γίνει μια περιληπτική περιγραφή του καυγά που επακολούθησε. Το θέμα ήταν ότι η φωτογραφική μηχανή εξαγρίωσε τον Βαρώνο της νύχτας. Νόμιζε -ή ήθελε να νομίζει-, ότι η Dim φωτογράφιζε αυτόν. Πράγμα φυσικά που δεν υφίσταται και δεν είναι αληθές. Δεν είχε τίποτα φωτογενές πάνω του, παρά μόνο την τεράστια κοιλιά του που θύμιζε το όρος Αραράτ. Αυτό. Τίποτα άλλο. Για αυτό τους πλησίασε και ζήτησε με τρόπο που παραπέμπει στην θεωρία του Δαρβίνου να σταματήσουν να (τον?) βγάζουν φωτογραφίες. Αν ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις, δεν θα χαλούσαν την ζαχαρένια τους. Αλλά μετά απο τόσα, αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι. Φτάνει πια! Του απαντά η "παπαράτσι" καθήμενη στο σκαμπό και κοιτώντας τον απο χαμηλά, συνεχίζοντας να πίνει ανέμελη την μπύρα της
-Και γιατί νομίζεις ότι φωτογραφίζουμε εσένα? Ποιος νομίζες ότι είσαι? ο George Klooney?
Ο Γκιούλιβερ την τραβά απο την φούστα, ο φίλος της ζωντανής απόδειξης της θεωρίας του Δαρβίνου έρχεται βιαστικά έχοντας προβλέψει το τι θα γίνει, σπεύδουν η πατρόνα και όλα τα "κορίτσια", χέρια απλώνονται απειλητικά, φωνές ακούγονται σε ελληνική, Γερμανική και Ταυλανδική γλώσσα , η μουσική δυναμώνει (κάποιος ηλίθιος το βρήκε αστείο), πελάτες απο τις διπλανές παράγκες πλησιάζουν να δουν τι γίνεται, μπαίνει στην μέση ο φίλος του νονού της νύχτας που ήταν κάπως πιο ψύχραιμος και λιγότερο ερριστικός, μεσολαβεί ο Γκιούλιβερ και η πατρόνα.... τι να περιγράφουμε φίλοι μου? Ο τύπος προφανώς ήρθε φορτωμένος για καυγά και από όλο το νησί διάλεξε αυτούς για θύματα.... Δίδονται κάποιες εξηγήσεις απο τον φίλο του νουνού της νύχτας και απο τον Γκιούλιβερ, καταλήγουν ότι ήταν μια παρεξήγηση, ησυχάζει και η πατρόνα πως δεν θα της σπάσουν το μαγαζάκι και ξανακάθονται στις θέσεις τους, αγριοκοιτώντας ο γορίλλας την Dim και η Dim τον γορίλλα. Το μάτι και των δυο γυάλιζε. Οταν ο Γκιούλιβερ πρόσεξε , οτι άμα μείνουν και άλλο εδώ τα αίματα θα ξαναανάψουν, πληρώνει ήρεμα και λέει πάμε τώρα πριν έρθει η κλούβα και μας μαζέψουν όλους μαζί. Πριν φύγουν καθώς απομακρύνονται η Dim (και αυτό ήταν το μοναδικό της λάθος) αναρωτιέται εις στην Αγγλική και φωναχτά (ιδιαιτέρως φωναχτά) σε ποιά διεύθυνση να στείλει την φωτογραφία άραγε για να την δει και η σύζυγος του γαιδάρου (ήταν πασιφανείς οι δραστηριότητες του νονού με τις κοπέλες του μαγαζιού).Ακολουθεί θόρυβος απο σκαμπό που πέφτει στο έδαφος, και ο Γκιούλιβερ γυρίζει, κοιτά άφωνος, και φωνάζει στην παρέα του "τώρα τρέχα". Πράγμα που έπραξαν και ευτυχώς που το ξενοδοχείο τους ήταν σχεδόν απέναντι και φθάσαν γρήγορα........ Μετά την ασφαλή φυγάδευση των παθόντων ακολουθεί κατήχηση του Γκιούλιβερ στην μισοκοιμισμένη Dim, σχετικά με τις δυσάρεστες συνέπειες απο την εμφανή έλλειψη αυτοσυντήρησης, την εγκράτεια, την ψυχραιμία, τον σωστό, ορθολογικό και ρεαλιστικό υπολογισμό αντιμαχόμενων δυνάμεων και μετά τάβλιασμα για ύπνο γιατί η κούραση ήταν εμφανής και η αίσθηση ότι όντως ζουν εφιάλτη πιο έντονη απο ποτέ.....
Η αποχώρηση απο το νησί του Δρ Μορό
[/B]
Το πρωι ξύπνησαν σχετικά χαρούμενοι. Δεν είχαν βέβαια το ίδιο κέφι όπως στην αρχή του ταξιδιού , ούτε φυσικά την ίδια αισιοδοξία, αλλά το παλευαν. Ειχαν 2 ημέρες ακόμα στο νησί (του διαβόλου) και την 3η θα έφευγαν να πάνε στην προστατευόμενη πόλη απο την Ουνέσκο Πατάγια να κοιμηθούν ένα βράδυ και την επομένη Μπανγκόκ και αεροδρόμιο. Ειχαν αποφασίσει να μην αναλωθούν σε κουραστικές δραστηριότητες , αλλά απλά να πάνε βόλτες στην παραλία, να μαζέψουν κοχύλια, να φάνε παγωτά, να αγοράσουν μπιχλιμπίδια, να βγάλουν φωτογραφίες και διάφορα τέτοια ασφαλή πραγματάκια. Ετσι το νησί δεν το γυρίσαν. Ειχε ελάχιστα πράγματα να δεις, όλα μικρογραφίες αυτών που είχαν δει στο Βορρά. Ελέφαντες, καταράκτες, και εκδρομές που σε γυρνοβολάν σαν αρκούδα απο χωριό σε χωριό για να αγοράσεις σουβενίρ. Η ομορφιά στο Koh Chang έγκειτε στις παραλίες του. Στην white sand beach μάλιστα που διέμεναν υπήρχε ένα πολύ ωραίο κλαμπάκι με ωραία ορχήστρα (φιλλιπινέζικη) στην παραλία επάνω, διάφορα events και καμμία σχέση δεν είχε με τις παράγκες. Επίσης είχαν ανακαλύψει ένα μαγαζί με αιώρες και μαξιλάρια στο πάτωμα, πολύ χαριτωμένο. Τις αιώρες βέβαια δεν τις προτίμησαν από τον φόβο του ότι "μήπως εκεί που έχουν τώρα αυτοί το κεφάλι τους, έχει βάλει πριν ο προηγούμενος τουρίστας τα πόδια του?" και προτιμούσαν να κάθονται στο πάτωμα. Ειχαν και ένα φοβερό γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου τους την 2η νύχτα , με την θάλασσα να έχει ανέβει και να έχει φτάσει στα πόδια τους, κοκοφοίνικες να πλασιώνουν την ακτή γέρνωντας πάνω από τα νερά, το φεγγάρι λαμπερό, ήχοι από τα κύματα στα βράχια, απλά τέλεια. Αυτό που ψάχναν σε όλο το ταξίδι το βρήκαν τότε. Ηρεμία, γαλήνη και το φυσικό εξωτικό τοπίο βγαλμένο από τουριστικό οδηγό. Ειχαν κρεβάτι με σεντόνια καθαρά, ντουζιέρα με σχήμα ελέφαντα που τρέχει νερό από την προβοσκίδα, τεράστιες γαρίδες στα πιάτα, κρύα μπύρα στα ποτήρια και από 2 σερβιτόρους ευγενικούς που έσπευδαν να τους περιποιηθούν. Εκείνη η βραδυά στο εστιατόριο θα αποδειχθεί η πιο ωραία στο ταξίδι γιατί πολύ απλά δεν είχε ευτράπελα. Δεν θα λέγαμε βέβαια το ίδιο και για την συνέχεια.
Οταν ήρθε η ώρα να φύγουν , έπρεπε να μεταβούν στο κοινόβιο , αφού από εκεί θα τους έπαιρνε -τους είχε πει ο οδηγός- το βανάκι για το λιμάνι. Πάνε, κάθονται στην ρεσεψιόν και νάτος με την χάρη (βουβαλο)γαζέλας ο Ελβετός. Τους πλησιάζει και στρογγυλόκαθεται δίπλα τους. Που είσασταν δύο ημέρες? τους ρωτάει αμέσως και χωρίς περιστροφές με το που κάθεται. Λες και ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται στο τμήμα κάθε ημέρα για εξακρίβωση της παρουσίας τους. Ο Γκιούλιβερ τον κοιτάει και μην έχοντας τι άλλο να πει του λέει το κλασσικό πιά around κουνώντας τα χέρια του κυκλικά. Ο Ελβετός βρυχάται και φεύγει. Τώρα τι κατάλαβε ακριβώς δεν ξέρουμε. Προφανώς ότι την καταβρήκαν οι πελάτες του μέσα στην τροπική βλάστηση του νησιού και κοιμήθηκαν πάνω σε κανένα δένδρο.
Γεγονός είναι οτι το βανάκι ήρθε, τους πήρε και μετά απο ένα ταξίδι κουραστικό και χωρίς ενδιαφέρον τους άφησε στο αρχιτεκτονικό όνειρο που λέγεται Πατάγια. Συρθήκαν μέχρι το δωμάτιο αφού πήραν το κλειδί, άφησαν τα πράγματα και μετά πήγαν να φάνε κάτι και να κανονίσουν ένα ταξί για να τους πάει την επομένη στο αεροδρόμιο. Ηταν η αλήθεια πολύ κουρασμένοι. Ηπιαν απο μια μπυρίτσα στο μπαρ του ξενοδοχείου και μετά ετοιμάσαν τα πράγματά τους για την μεγάλη φυγή. Το πρωί κατεβήκαν , χαιρετήσαν και πάλι μέσα απο την κουζίνα κάνουν την μεγάλη έξοδο. Αφού περιμένουν λίγο έρχεται ο οδηγός τους με ένα αυτοκίνητο όχι ταξί, αλλά πολυτελές. Τους λέει να περάσουν και θεωρούν εαυτούς τυχερούς που θα ταξιδέψουν πιο άνετα. Φυσικά δεν ξέρουν τι θα ακολουθήσει και τι θα κινδυνέψουν να πάθουν και περιχαρείς και αδαείς μπαίνουν μέσα.......Ω!! Θεοί άσπλαχνοι που είστε!!!!
Θελουμε να φύγουμε ρε!!! Ακούτεεεεεε????
[/B]
Αφού λοιπόν μπαίνουν στο αυτοκίνητο, ο οδηγός ξεκινάει. Το αεροδρόμιο στην Μπανγκόκ απέχει περίπου μιάμιση ώρα. Στα μισά περίπου της διαδρομής χτυπάει το τηλέφωνο του οδηγού, ο οποίος δεν μίλαγε αγγλικά. Απαντάει και κάποιος του λέει κάτι. Αγνωστο ακόμα
τι. Αυτός κοιτάει το ζευγάρι απο την Ελλάδα απο τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και δίνει το τηλέφωνο στο Γκιούλιβερ λέγοντας του my boss (?). O Γκιούλιβερ το παίρνει με περιέργεια και ακούει αυτά που του λένε. Κάτι ψελίζει, κάτι απαντάει που αφορά χρόνο και "έχουμε μια πτήση να προλάβουμε", ενω παράλληλα έχει κιτρινίσει και αρχίζει και βγάζει καπνούς απο τα αυτιά. Δίνει το τηλέφωνο στον οδηγό, αυτός κάτι λέει με το αφεντικό του μετά κάνει στην άκρη στον δρόμο και σβήνει το αυτοκίνητο!!!!!!!
Η ωρα είναι εχθρός τους. Το αεροδρόμιο απέχει ακόμα 45 λεπτά και δεν υπάρχουν περιθώρια για χάσιμο χρόνου. Οι ώρες είχαν βγει οριακά. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι ανακαλύφθηκε απο τον ιδιοκτήτη εταιρείας ενοικιάσεων ότι είχε κλεισθεί ταξί, και αντ' αυτού δόθηκε πολυτελές αυτοκίνητο το οποίο όμως ήταν "κλεισμένο" για άλλους πελάτες.
Ετσι είπε στον Γκιούλιβερ να κατέβουν απο το αυτοκίνητο (στην μέση της διαδρομής και κάτω απο το λιοπύρι με τα μπαγάζια) , να φύγει ο οδηγός να γυρίσει στην Πατάγια και απο εκεί θα ξεκινούσε ένα ταξί για να τους πάει στο αεροδρόμιο !!!! Ο Γκιούλιβερ είχε αντιπροτείνει να πληρωθεί η διαφορά στην τιμή, αλλά δυστηχώς αυτό δεν γινόταν , αφού
χρειαζόταν για άλλους πελάτες το αυτοκίνητο. Οταν το είπε στην καλή του, αυτή έβαλε τα γέλια, υστερικά χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Γέλαγε ακόμα όταν ξαναχτύπησε το τηλέφωνο και απάντησε ο Γκιούλιβερ, ο οποίος είχε πλέον ξεφύγει απο αυτό που λέμε "ήρεμη αντιμετώπιση των καταστάσεων" και θύμιζε τον πράσινο Halk. Μίλαγε στο boss
με έντονο τόννο και αυτά που του έλεγε ήταν τα εξής, Στην χώρα σας κινδυνέψαμε ουκ ολίγες φορές, παραλίγο να σκυλοπνιγούμε, να φαγωθούμε αμάσητοι, να μας βγει το κακό το όνομα, να βαρέσουμε πτώχευση για πολλούς και διαφόρους λόγους, να κοιμηθούμε
στον δρόμο, να γίνουμε μπλε μαρέν απο επικείμενο ξύλο, να γυρνάμε αγκαζέ στα νησιά με τον Jim και τα υπόλοιπα μέλη απο τους Doors, να μας έρθει μια καρύδα στο κεφάλι, να σπάσουμε την μασέλα μας, να πέσουμε σε υπόνομο, να επιστρέψουμε -8 κιλά και τώρα το μόνο που θέλουμε είναι με όλο το δίκιο μας να γυρίσουμε Ελλάδα. Και έρχεσαι εσύ και μας λες ότι θα μας παρατήσεις έκθετους στην εθνική οδό, κάτω απο τους 39 βαθμούς με αποτέλεσμα εκτός της ηλίασης να χάσουμε και το αεροπλάνο? Ε! ποτέ!!! Η διπλανή του συνέχιζε τα νευρικά γέλια φωνάζωντας ταυτόχρονα "δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω ....", ενώ ο Γκιούλιβερ προσπαθούσε να πείσει τον ιδιοκτήτη... Μετά απο άπειρα τηλεφωνήματα, ο οδηγός (τους λυπήθηκε??) τους λέει ένα οκ. και ξεκινάει για το
αεροδρόμιο επιτέλους. Η πτήση προς Μπαχρέιν ήταν μέτρια και αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάναν βόλτες στον ουρανό 30 λεπτά περίπου μέχρι την προσγείωση, (έπρεπε να περιμένουν κάποιον VIP όπως τους ανακοινώθηκε) , σχετικά σύντομη. Φτάνουν στο πρώην Ηilton. Πηγαίνουν στο δωμάτιο.
Πρώτη τουβλιά. Το δωμάτιο ήταν twin. Δεύτερη τουβλιά. Ο διπλανός είχε μια μανία με τον Michael Jackson και συνέχεια ακούγονταν επιτυχίες στο τέρμα, συνοδευόμενες απο αποπειρες αντιγραφής του τραγουδιστή με αραβική προφορά. Τρίτη τουβλιά. Οταν πατήθηκε το καζανάκι το νερό δεν σταμάτησε να ανεβαίνει!!!! έσπευσαν με κάτι πετσέτες, με κάτι χαρτιά να σταματήσουν την διαρροή , αλλά που...... στο τέλος ο Γκιούλιβερ είχε πέσει στα πατώματα και έκανε τον υδραυλικό με την Dim να του
γκρινιάζει λέγοντάς του "έλα μωρε τώρα, που θα τους φτιάξουμε και τα καζανάκια!! πάμε κάτω να φάμε και βλέπουμε τι θα γίνει. Τελικά το έφτιαξε. Εφταιγε κάτι σε "φλοτέρ" (αν είναι σωστό).Τέταρτη τουβλιά. Κατσαρίδες έχουν κατακλύσει το μπάνιο και για 10 λεπτά περίπου τις κυνηγάνε. Πέμπτη τουβλιά. Το εστιατόριο του ξενοδοχείου διαθέτει για
φαγητό αμέτρητη ποικιλία όπως , πατάτες βραστές, πατάτες τηγανιτές, πατάτες στο φούρνο, πατάτες ογκραντέν, και ψωμάκια για να κατηγορηθεί πλήρως για την αποταμίευση ολόκληρης της ποσότητας αμύλου που υπάρχει στην Ασία. Εκτη τουβλιά. Ο δόλιος Γκιούλιβερ έχει γενέθλια και πάνε στο μπαρ (ο Θεος να το κάνει, εμείς στην
Ελλάδα αλλοιώς τα λέμε αυτά τα μαγαζιά) να πιουν μια μπύρα για να το γιορτάσουν. Μία πρόλαβαν μόνο να πιούν και μετά τους έδιωξαν για να γλεντήσουν οι σεντονάδες τα κορίτσια απο Ρωσία μεριά, με όλη τους την άνεση. Το βράδυ κοιμήθηκαν στο ένα μονό κρεβάτι , αν και έγιναν προσπάθεις ένωσης του έτερου που δεν ευδοκίμησαν γιατί έπρεπε
να κάνουν ολόκληρη μετακόμιση (κομοδίνα, μοκέτες κλπ). Το πρωί ξύπνησαν διπλωμένοι στα δυο σαν εφημερίδες. Το βανάκι έρχεται και τους παίρνει για το αεροδρόμιο..... δυστηχώς συνεχίζεται...
Αφού φθάνουν διπλωμένοι σαν εφημερίδες όπως προείπαμε στο αεροδρόμιο, πρέπει να περάσουν τον πρώτο έλεγχο. Ο Γκιούλιβερ κρατάει το τσαντάκι του και αν θυμάστε την κρεμάστρα που είχαν αγοράσει στο νησάκι του Λάος, διπλωμένη με μια εφημερίδα και η Dim μια τσάντα με διάφορα -κυρίως σουβενίρ- μέσα. Πρώτη περνάει η Dim. Ο υπάλληλος
όμως όταν σκανάρει την τσάντα της, γουρλώνει τα μάτια του, φωνάζει κάποιον, κάτι λένε, έρχεται ένας υπάλληλος , παίρνει την τσάντα της (προσεκτικά) και της κάνει νόημα να τον ακολουθήσει (??). Αυτή η δόλια ανήξερη το κάνει. Καλούν μια γυναίκα απο τον ασύρματο την οδηγούν σε ένα παραβάν, κλείνουν τις κουρτίνες και ακουμπούν την τσάντα πάνω σε ένα πάγκο. Η γυναίκα υπάλληλος φοράει πλαστικά γάντια και της λέει να ανοίξει την τσάντα της. Η Dim αρνείται. Η κατσίκα επιμένει και της λέει ότι οι κανονισμοί του αεροδρομίου δεν της επιτρέπουν να ψάξει μόνη της , τις αποσκευές των πελατών. Η Dim αμετάπειστη της απαντά -αν θες σου δίνω την άδεια και ψάξε μόνη σου! Γάντια φοράς! Αν και σκέφτεται απο μέσα της -Φτού σου την γκαντεμιά μου! έπρεπε σε αυτήν την τσάντα να βάλω -πάνω πάνω μάλιστα- τα άπλυτα βρακιά μου. Ο Γκιούλιβερ πάει να
περάσει στο παραβάν για βοήθεια και κάποιος υπάλληλος τον διώχνει. Τελικά η τσάντα ανοίγεται και εντοπίζεται το "επικίνδυνο" αντικείμενο. Μια ξύλινη μάσκα! Η Dim διατείνεται ότι είναι ενα απλό αναμνηστικό και ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί για τρομοκρατικούς σκοπούς! Δεν έχει σκοπό να την φορέσει και να πάει στο πιλοτήριο να κάνει αεροπειρατεία, αφού άλλωστε η μάσκα δεν έχει καν τρύπες για τα μάτια. Το πολύ πολύ να φτάσει ψηλαφίζοντας μέχρι τις τουαλέτες. Η υπάλληλος πείθεται και την αφήνει
να φύγει. Ο Γκιούλιβερ την περιμένει απ'έξω και ως ιππότης της λέει -πάρε εσύ την κρεμάστρα και δώσε μου εμένα την τσάντα για να περάσουμε τον δεύτερο έλεγχο για να μην έχεις πρόβλημα. Οπως και έγινε. Αλλά δεν.... Στον δεύτερο έλεγχο ο Γκιούλιβερ περνάει πρώτος χωρίς πρόβλημα. Οταν έρχεται η σειρά της Dim o υπάλληλος κοιτάει την κρεμάστρα και την ρωτά τι είναι αυτό. Δυστηχώς δεν ξέρει πως είναι η λέξη κρεμάστρα
στα Αγγλικά και έτσι αρχίζει και του λέει κάτι για ρούχα, κάτι για ντουλάπες, μπας και του δώσει να καταλάβει. Απο μέσα της σκέφτεται -δεν είναι δυνατόν, κάποιος μου κάνει πλάκα. Ο υπάλληλος δεν πείθεται και της λέει να πάρει το ΑΤΙΑ και να το ακουμπήσει σε ένα πάγκο δίπλα. Καλεί κάποιον υπάλληλο ο οποίος έρχεται και της λέει να ξετυλίξει την "καραμπίνα" απο την εφημερίδα. Οχι του λέει. Κάντο εσύ και όταν πεισθείτε όλοι σας εδω μέσα ότι δεν έχω σχέση με την οικογένεια Λάντεν να μου ξανατυλίξεις το οπλοπολυβόλο μου. Αμάν πια! Ο υπάλληλος την κοιτά και σκεφτόμενος, μάλλον, σιγά μην κάθομαι και κάνω και αμπαλάζ της δίνει άδεια και φεύγει. Ασφάλεια αεροδρομίου-Dim σημειώσατε 0-2.
Ο Γκιούλιβερ στέκεται πιστός σε μια μεριά και την περιμένει. Σε λίγο, η ώρα
επιβίβασης φτάνει. Ο ήλιος έχει βγεί για τα καλά και αγκαλιασμένοι περνάν μέσα στην φισούνα και μετά στο αεροπλάνο. Οι πύλες πίσω τους κλείνουν, οι πόρτες σφραγίζονται, οι μηχανές παίρνουν μπροστά, γίνεται τροχιοδρόμηση και σε λεπτό το καμάρι της Gulf με τον Γκιούλιβερ και την Dim μέσα, πετά στους καταγάλανους αιθερες για Ελλάδα. Επιτέλους!!!! Οι περιπέτειες έλαβαν τέλος..... ... (ή μήπως όχι?)
Dim Kyr
Επίλογος
[/B]
Οταν έληξε πλέον το ταξίδι μας, μπορέσαμε να το κρίνουμε και να το αξιολογήσουμε χωρίς συναισθηματική φόρτιση, δίκαια και αντικειμενικά. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι βέβαια για την παταγώδη αποτυχία του, δεν ευθύνεται φυσικά η χώρα, αλλά οι συγκυρίες και ίσως και λίγη κακοδαιμονία. Οπως ανέφερα και στην εισαγωγή Ταυλάνδη δεν ξαναπήγαμε, αλλά και ούτε πρόκειται να ξαναπάμε. Καλύτερα είναι να μην προκαλούμε την μοίρα μας. Σε γενικές γραμμές όμως, είχε και τα καλά του. Αγοράσαμε σουβενίρ τα οποία έχω κάπου σκονισμένα σε κάτι ντουλάπες, βγάλαμε αξιομνημόνευτες φωτογραφίες, περάσαμε και στιγμές που σίγουρα θα μας μείνουν βαθιά χαραγμένες στην μνήμη. Τελικά ένα ταξίδι όσο εφιαλτικό και αν καταφέρει και μεταλλαχθεί δεν παύει να είναι ακριβώς αυτό, ένα ταξίδι. Ασχημο ή όμορφο δεν σταματά να αποτελεί πηγή έμπνευσης και αναμνήσεων. Αλλωστε στο αεροδρόμιο του Μπαχρέιν για να είμαι ειλικρινής μας ήρθε η ιδέα το επόμενο να είναι το Μαρόκο. Τότε μας φαινόταν καλή ιδέα και πιστεύαμε ακράδαντα ότι το φιάσκο δεν θα επαναληφθεί. Ποσο αδαείς και ανεπίδεκτοι μαθήσεως μπορεί να είναι οι άνθρωποι. Οπως και να έχει όμως εγω θυμάμαι με ευδαιμονία την Ταυλάνδη όσο σκληρα και αν μου φέρθηκε. Διότι δεν φταίει αυτή αγαπητοί μου, το κάρμα μας φταίει, το κάρμα μας......

13 χρόνια μετά το ταξίδι σας διαβάζω την ιστορία σας. Να σας φέρουμε Πρωτοχρονιά για ποδαρικό
Είστε ήρωες με τόση γκαντεμια πραγματικά

ΥΓ: Για στείλε το link απο το ξενοδοχείο του Ελβετού (αν υπάρχεις ακόμη)να διαβάσω κριτικές να περάσει η ώρα