Σρι Λάνκα Ταξιδι στη χώρα του τσαγιού και των Ταμιλ

[LULLU]

Πρωι φεύγουμε για Galle ένα προορισμό του νότου που δεν πρέπει να χάσει κανείς επισκέπτης ..ούτε και εμείς εννοείται..
Με κατεύθυνση νότιο δυτικά βρισκόμαστε δίπλα σχεδόν στη αλμύρα και τα μανιασμένα κύματα του ωκεανού..

Πολλές οι ώρες και σήμερα και οι στάσεις για ανεφοδιασμό και σίτιση απαραίτητες.. Τόση η πεινα μας που καταβροχθίσαμε το αγλέουρα σε ένα μικρο τοπικό εστιατόριο.

. Οι διάσημες από σαιτ και εκδρομικές ιστορίες παραλίες κάνουν την εμφάνιση τους ,, Matara ,Mirissa, ολες πολυδιαφημισμένες τουριστικοπλημυρισμένες. Στενοί δρόμοι με καφε, εστιατόρια μαγαζάκια με κρεμασμένη τη πραμάτεια στα πεζοδρόμια, εικόνα πολύ γνωστή για εμάς τι Πλατανιάς τι Χερσόνησος τι Μάλια τι Mirissα όλα ίδια πράγμα δηλαδη,, νεαρόκοσμος με σακίδια στη πλάτη, ξυπόλητοι πάνε και έρχονται ,μαυρισμένα λυγερόκορμα κορίτσια με τα παρεο παρελάσουν επίσης , πωλητές, μηχανάκια, αυτοκίνητα ..μια βοηηηηηηη μια ηχορύπανση!!!!!!!!!.. Τι σου κάνει λοιπόν μια φωτογραφία λίγο ηλιοβασίλεμα λίγο η παράλια με το φοίνικα λίγο πείραγμα στο φωτοσοπ και να σου ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ, μπούρδες λέω εγω..αλλά πάντα με τα δικά μου κριτήρια και γούστα ..

Τι σύγχυση βρε παιδάκι μου.. για ποια χαλάρωση λέμε δίπλα στο νερό? Εδώ σου βγαίνει η πίστη ( που δεν εχεις).. Άπου φύγει φύγει εμείς.. είμαστε και μιας κάποιας ηλικίας και είπαμε πάμε λίγο πιο κάτω , δώσε τόπο χώρο στα νιάτα..ούτε για καφέ δεν σταματήσαμε… …. Ο ήλιος και η ζέστη μας έχουν κάνει κουδούνια αλλά η επιθυμία του να βουτήξεις στα νερά δεν σε ενθουσιάζει και τόσο μια το χρώμα, μια το κύμα μπαααα άσε και ..πάμε παρακάτω… τώρα θα πείτε διαολοπαραξενοι , δύστροποι και απαιτητικοί.. Παρακάτω λοιπόν και πέφτουμε πάνω στους γνωστούς πολυφωτογραφισμένους stilt fishermen της περιοχής .. Οι πολύ ικανοί αυτοί τύποι ψαρεύουν κρεμασμένοι στη κυριολεξία πάνω σεξυλοπόδαρα.

Είναι ένα πολυς παλιος τρόπος ψαρέματος στη Σριλανκα , οι ψαράδες κάθονται πάνω σε μια ξύλινη μπάρα την Petta που είναι δεμένη σε ένα κάθετο επίσης ξύλινο στύλο καρφωμένο βαθιά στην άμμο..Απο ψηλά η θέα των ψαριων είναι ευκολότερη και η σύλληψη μοιάζει να είναι βέβαιη,,. Αυτή η τεχνική έχει τη αρχή της κατά το β παγκόσμιο πόλεμο και διαδίδεται από γενιά σε γενιά αν και τα αλιεύματα είναι πενιχρά η τέχνη καλά κρατεί και το μυστικό είναι κοινό…. Εδώ και αρκετές δεκαετίες είναι από τα πιο μαστ φωτογραφικά σαφάρι, τόσο που πιστεύετε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που κρέμονται στην Petta δεν ανήκουν στην τίμια οικογένεια ψαράδων που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην με λίγα σκουμπριά και σαρδέλες αλλά σε ενοικιαζόμενους δηθεν ψαράδες –ηθοποιούς που περιμένουν τους τουρίστες με το κλείστρο της μηχανής συνέχεια πατημένο ζητώντας βεβαίως βεβαίως και το ανάλογο ποσόν..μια καλά στημένη βιομηχανία φωτογραφικού ενδιαφέροντος.., μια ομάδα ανθρώπων αιχμάλωτοι στη δύναμη της τουριστικής φωτογραφίας διατηρώντας ένα τρόπο ψαρέματος απαρχαιωμένο και μην αποδοτικό ( σε ψαρια)..

ΕΕΕΕΕΕ πανω σε τέτοιους πέσαμε και εμείς..Δεν προλάβαμε να κατεβούμε από το βανακι και νασου , τσα-τσα να τον πω, λογιστή να τον πω, μάνατζερ να τον πω, ένα τύπο μισόγυμνο, μια μυρωδιά ανάκατη αλμύρας , ιδρώτα και ψαρίλας να ζητά το ποσόν των 500 ρουπιων ανά κάμερα.. Ε λοιπόν εμένα αυτοί οι τύποι μου δίνουν στα νεύρα, όπως μου δίνουν στα νεύρα οι κράχτες έξω από τα μαγαζιά, οι αυτοδιοριζόμενοι παρκαδόροι , ξεναγοί, βοηθοί κτλ..και με έζωσαν τα μαύρα φίδια..
Αμ δενν καλό μου ..λάθος πόρτα..
-Δεν θέλετε μια φωτο με τους ψαράδες? Να θυμαστε?
- Θα πάρω καρτ ποστάλ.. τόσες φωτογραφίες σας έχει βγάλει ο Muller..Aλλος παράξενος και ετουτος, για να μάθει , να εμπεδώσει το πόσο αλήθεια η ψέμα κρύβεται γύρω από τους ψαράδες πέρασε 4 χρόνια κοντά τους και μάλλον δεν κατάφερε να μάθει τη πραγματικότητα …
Ο Ροχαμα ανέλαβε έργο που μάλλον τους γνώριζε αφού ενώ περάσαμε αρκετά σημεία ψαρέματος ( και είναι παρα πολλά) μας έφερε εδώ που είναι ‘’’ καλύτερα’’’
Aνταλαξανε κάτι κουβέντες κάτι νοήματα κάτι κουνήματα του κεφαλιού περα δωθε και μας δόθηκε η άδεια να βγάλουμε από μια φωτογραφία.. εξ άλλου τόσοι τουρίστες θα έλθουν μετά από εμάς….
Επόμενη στάση Gale..

 

[LULLU]

Επόμενη στάση Galle..
Galle, η όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα, Gimhathitha,( που σημαίνει λιμάνι κοντά στο ποτάμι) μια μεγάλη πόλη του νότου, ένα στολίδι αρχιτεκτονικής , ιστορίας, παράδοσης που δικαίως η Unesco το έχει κατατάξει στις λίστες της.. Μια θεωρία του συγχρόνου ονόματος της έχει να κάνει με την ολλανδική λέξη gallus που σημαίνει κόκορας το πτηνό που γίνεται επισης το σύμβολο της πόλης..
Μια πόλη φυσικό λιμάνι της Ασία που κατακτηθηκε από τους Πορτογάλους το 15 02 αλλα οχυρώθηκε από τους μετέπειτα κατακτητές Ολλανδούς από ένα πανέμορφο φρούριο και που απογειώθηκε σε φήμη, χρήμα, εμπόριο το 18 όντας κάτω από το Ολλανδικό ζυγό. Το φρούριο είναι το μεγαλύτερο που κτίστηκε ποτέ από κατακτητή..

Έξω από το φρούριο απλώνεται η νέα σύγχρονη πόλη ασιατικού τύπου

σε κτίσματα, καταστήματα, τρόπο ζωής, χρώματος και βοής σε αντίθεση με τη πόλη εντος των τειχών που αποτελείται από πανέμορφα από κάθε αρχιτεκτονικής άποψης κτήρια, ξενοδοχεία, εστιατόρια καταστήματα, βίλες πολλά εξ αυτών ξένων ιδιοκτησιών..

Πριν τη αφιξη των Πορτογάλων το 1502 με τον Lourenco de Almeida, άλλοι λαοί έκαναν χρήση του λιμανιού αυτού και όχι πάντα με τις πιο δημοκρατικές συμφωνίες μιας και ο δρόμος των μπαχαρικών, της κανέλας του ελεφαντοστού και ότι χρήσιμο και εξαγώγιμο προσέφερε η Ασία περνούσε από εδώ.. Έτσι Πέρσες, Άραβες, Έλληνες Ρωμαίοι, Μαλαισιανοι, Ινδοί και Κινέζοι έκαναν τις επιχειρήσεις τους μέσω αυτού του λιμανιού. O de Almedia δεν είχε στις βλέψεις του τη πόλη αλλά μια καταιγίδα ανάγκασε το στόλο του που είχε βάλει πλώρη για Μαλβίδες να βρει καταφύγιο εδώ. Δεν κράτησαν παρά ένα αιώνα οι τα κλειδιά της πόλης οι Πορτογάλοι και αναγκάστηκαν να τα παραδώσουν νικημένοι στους Ολλανδούς το 1640 οι οποίοι άρχισαν αμέσως τα έργα με το διαμάντι των κτισμάτων το φρούριο με τους 3 προμαχώνες Sun, Moon ,Star, από γρανίτη και κοράλλια το 1663 . Ούτε όμως και αυτοί μπόρεσαν να κρατήσουν για πολύ και με τη σειρά τους υπέκυψαν στην υπεροχή των Βρετανών, που είχαν πάρει τα πάνω τους το 1796 οι οποίοι διατήρησαν το φρούριο σε άριστη κατάσταση και το χρησιμοποίησαν ως διοικητικό κέντρο της περιοχής..
Μένουμε με το στόμα ανοικτό με το που κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, αντικρίζοντας το φρούριο..
Περνάμε τη πύλη και μπαίνουμε στη ιστορία.

. Πανέμορφα σπίτια, εκκλησιές, μουσεία, καφετερίες, ξενοδοχεία, μαγαζιά με εκείνο το εντυπωσιακά περίτεχνα ανακατεμένο δυτικό-ασιατικό στυλ, με χρώματα και ζωγραφιές …. Δεν χορταίνουμε να περπατάμε και να αναζητούμε.

Κάθε γωνια, κάθε στενό και μια ανακάλυψη. λίγες φορές έχουμε ενθουσιαστεί από την αρχη τόσο και όλοι μαζί φωναχτά εκφράζομαι τα συναισθήματα μας. Μια ζωντάνια βγαίνει μέσα από το παρελθόν πισω από κάθε παράθυρο, μέσα από κάθε αυλή και ο πολύς κόσμος που τριγυρνά το νιώθει το αισθάνεται το γεύεται κάθε στιγμή .. Δεν πήραμε είδηση για πότε μαύρισε ο ουρανός παρα μόνο νιώσαμε τη βροχή στα πρόσωπα μας..οχι στάλες έτσι απλά για να δροσίσει η μέρα μας που ήταν καυτή, οχι μπόρα που λες οκ κάνω υπομονή μπόρα είναι θα περάσει, αλλά καταιγίδα… .καταιγίδα και που να κρυφτεις? πως? Και ενώ αιφνιδιασμένοι ψάχναμε καμιά εσοχή, κανένα μαγαζί να μπούμε, η πόρτα ενός σπιτιού ανοίγει μια κυρία μας προσκαλεί και μας βάζει στο σαλόνι της μέχρι να περάσει η καταιγίδα… Ευχαριστήσαμε τη καλή κυρία, η οποία συνέχισε τις ασχολίες στο σπίτι χωρίς να μας επιβλέπει λες και είμαστε του σπιτιού η συγγενείς , ζητώντας συγγνώμη μιας και το σπίτι τοχαμε κάνει λούτσα από τα νερά που έτρεχαν από πάνω μας..Περιμέναμε ώσπου να περάσει η καταιγίδα κοιτώντας έξω από τα παράθυρα, το δρόμο που είχε μετατραπεί ποτάμι..

 

[LULLU]

Σκέφτομαι πως για να γνωρίσεις ετουτη εδώ τη πόλη καλά πρέπει να ζεις εδώ μέσα και από το πρωι εως το βράδυ να τη περπατάς. Κριμα που εμείς δεν σκεφτήκαμε να βρούμε ξενοδοχείο εδώ αλλά στη παραδίπλα παραθαλάσσια πόλη τη Hikadua και είδη καταστρώνω σχέδιο το πώς θα επιστρέφω εδώ όλες τις μέρες που θα μείνω στη Hikadua..
Μούσκεμα επιστρέψαμε στο παρκιν που μας περίμενε ο Ροχαμα με το αυτοκίνητο

αλλάξαμε ρούχα και βουρ για τον επόμενη επίσκεψη safari boat που ξεκινά από τις εκβολές του ποταμού Μadu. Το σαφάρι μποουτ σου δίνει τη δυνατότητα να επισκεφτείς τα μικρά διάσπαρτα νησάκια που στο κάθε ένα από αυτά καλλιεργείται καφέ η τσάι η κανέλα και που φυσικά οι υπάρχει πάντα ο χώρος για τη σχετική επίδειξη της συλλογής και τη πώλησης βεβαίως βεβαίως Επιβιβαζόμαστε στη βάρκα και βάζουμε πλώρη στο πρώτο από τα νησάκια.

Εμείς που είχαμε δει αλλού φυτείες τσαγιού και καφέ δεν συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα για αυτή τη ατραξιόν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής παιξανε τα νεύρα μας από το στήσιμο της όλης υπόθεσης, αλλά η συγκομιδή της κανέλλας που και αυτή μάλλον ήταν στημένη και σκηνοθετημένη , το βλέπαμε πρώτη φορά οπότε μας ήλθε πιο ευκολοχώνευτη.. Ξανά στη βάρκα διασχίζοντας τα θολά νερά του Madu για ένα άλλο νησί το Balapitya Maadwa που βρίσκεται πιο βαθιά. Δεν υπάρχει κανένα τουριστικό ενδιαφέρον σε αυτό το νησί πέρα από ένα παλιό βουδιστικό ναό, αλλά για εμένα και τη οργάνωση είναι σημαντικό και σημαδιακό. Το τσουνάμι του 2004 που έφτασε και σε αυτή τη γωνιά της χώρας και με ορμή το κύμα έφτασε μέσα από το ποτάμι έφτασε στο μικρό νησι,παρασέρνοντας ζώα, ανθρώπους και κτήρια.. Το σχολειό ήταν ένα από τα κτήρια που ισοπεδώθηκε και εκείνη την εποχή όπως θυμάστε πολλές οργανώσεις και πολλά κράτη ανέπτυξαν δραστηριότητες ανοικοδόμησης, υποστήριξης , ιατρικής παροχής για την ανακούφιση των πληγέντων. Οι ΓΤΚ ήταν μια από τις οργανώσεις που το μακρινό εκείνο 2004 και φυσικά εκτός κρίσης,( ποιος φαντάζονταν τι θα μας επιφύλασσε η μοίρα ) βρέθηκε εδώ αναλαμβάνοντας την αποκατάσταση του σχολείου σε συνεργασία με το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ΥΠΕΞ το οποίο λέει θα εξοφλούσε το ποσόν συμμετοχής του άπαξ και το εργο παραδίδονταν στις αρχές της Σριλανκα. Το έργο παραδόθηκε το 2008 , δεκάδες αποδείξεις και τιμολόγια, δεκάδες συναντήσεις με τους εκαστοτε υπουργούς γραμματείς και φαρισαίους , ποτέ δεν μας παραδόθηκε ούτε ούτε ένα ευρώ.. Τα μόνα ευρώ που ξόδεψε το υπουργείο είναι μάλλον τα έξοδα του απεσταλμένου για να κόψει τη κορδέλα του κτηρίου και να σκάσει το χαμόγελο στις κάμερες.. μετά μην τον είδατε τον Παναγή..κατά τα άλλα έχουν χρηματοδοτήσει οργανώσεις, έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι η συγγενείς τους, οργανώσεις για να τσεπώνουν ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκά κονδύλια ανάπτυξης για χώρες τρίτου κόσμου, στις μέρες μας το πολύ ζεστό χρήμα για το μεταναστευτικό και μετά οι ίδιοι και όμοιοι τους στήνουν στο σταυρό οργανώσεις που δεν τους βολεύουν, αμαυρώνοντας και οργανώσεις που δεν παίζουν τέτοιου είδους παιχνίδια..Είπαμε δεν όλα ρόδινα η χρυσά στη σφαίρα των ΜΚΟ αλλα αυτή είναι άλλη συζήτηση… Μιλώντας λοιπόν με τα κεντρικά για το ταξίδι μου με ρώτησαν αν με βγάλει ο δρόμο προς τα εκεί και μπορώ να επισκεφτώ τα σχολεία ( 3 σχολεία αποκαταστήσαμε) να βγάλω φωτογραφίες να τις στείλουμε στο υπουργείο ως μια άλλη απόδειξη της περάτωσης του έργου και μιας υπενθύμισης οφειλής τους..Ναι σιγά μην ιδρώσει η μούρη τους..
Έτσι ο Ροχάμα που τον ειχα ενημερώσει σχετικά μου απάντησε πως 2 από τις 3 περιοχές ήταν μέσα στα όρια περιήγησης μας και νασου βρέθηκα να πλέω προς το νησί. Κατάλαβα γιατί ο προϋπολογισμός του έργου ήταν μεγάλος αφού όλα τα υλικά έπρεπε να μεταφερθούν με βάρκες και πλοιάρια.. Παρέα με τη Όλγα και το Ροχάμα διασχίζουμε ένα κατάφυτο στενό δρόμο που οδηγεί από τη μικρή αποβάθρα που έδεσε η βάρκα σε μια αλάνα .

Παιδιά παίζουν κρίκετ στο προαυλιο και στη ανατολική πλευρά στέκεται το νέο σχολειό που όμως είναι κλειστό .., Σάββατο απόγευμα γαρ.. Προχωράμε.. Στη μια πλευρά του τοίχου η επιγραφή με την ελληνική σημαία και το σήμα της οργάνωσης υπενθυμίζουν πως αυτό το έργο δωρεά του Ελληνικού λαού προς τον λαό της Σριλανκα..

Χιλιάδες συναισθήματα χαράς , ικανοποίησης υπερηφάνειας μας συν επήραν… Ξάφνου ένα χέρι αδύνατο αλλά με δύναμη αρπάζει το δικό μου σε ένα δυνατό χαιρετισμό.. Είναι ο υπεύθυνος του σχολείου που είχε ειδοποιηθεί από τα παιδιά που με τη σειρά τους είχαν ενημερωθεί από τον Ροχαμα ποιοι είμαστε και τι θέλουμε στη αυλή του σχολείου τους. Οι πόρτες του σχολείου άνοιξαν διάπλατα και εμείς περιπλανηθήκαμε στις αίθουσες συνοδευόμενοι από πολλά παιδιά με χαμογελα και πολλη περιεργεια.

 

[LULLU]

Φεύγω από το σχολείο μέσα σε χιλιάδες σκέψεις και απορίες. Αναλογίζομαι πως χρόνια πριν είχαμε μια άνετη και χωρίς προβλήματα ζωή, χωρίς ιδιαίτερες έγνοιες για το αυτονόητο , μπορούσαμε να βοηθήσουμε χώρες και πληγέντες πληθυσμούς ενώ τώρα παλεύουμε να μαζέψουμε τα χίλια κομμάτια της κοινωνίας μας που όλο ένα βυθίζεται στη κρίση αποκομμένη και απομονωμένη από κοινά αγαθά και υπηρεσίες..Οι σκέψεις μου διακόπτονται από το Ροχαμα που μου δείχνει το νεκροταφείο του νησιού και δίπλα ένα από τα πιο παλιά βουδιστικά μοναστήρια με ένα μόνο κάτοικο μοναχό φύλακα των πιο παλιών συγγραμμάτων σε φύλλο κοκοφοίνικα. Ο μοναχός δεν παραλείπει να μας δώσει τις ευλογίες του και ένα αναμνηστικό άσπρο κομποσχοινακι

. Ευλογημένοι φεύγουμε αφού υπογράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών που πέρα από το όνομα , χώρα καταγωγής, ημερομηνία , υπάρχει και η στήλη της δωρεάς..ααααααααα οκ..καταλάβαμε.. συμπληρώσαμε λοιπόν όνομα , ημερομηνία , χώρα και φυσικά και το αριθμό χρημάτων που καταθέσαμε στο μοναχό…
Η επιστροφή μες στη μαυρίλα του απογεύματος και του τσατισμένου ουρανού.. Ευτυχώς είχαμε προμηθευτεί αδιάβροχα και προφυλαχτήκαμε από τη βροχή που άρχισε να πέφτει δυνατά μέχρι να φτάσουμε στη αποβάθρα ..
Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας στη Hikadua , το Citrus χτισμένο πάνω στην άμμο. Η περιεργη αρχιτεκτονική του ημιώροφοι, όροφοι, εξώστες δίνουν τη δυνατότητα μιας υπέροχης θέας από όλα τα δωμάτια.

Τα δωμάτια στο εσωτερικό τους μικρά και μίζερα ευτυχώς υπάρχει κλιματιστικό αλλα οι σκάλα που σε οδηγεί στο εξώστη είναι όλα τα λεφτά μιας και έχεις πιάτο τον ωκεανό , τη πισίνα και το μπαρ..

Αφήνουμε τα πράγματα στα δωμάτια και ξεκινάμε να γνωρίσουμε τη πόλη που θα μας φιλοξενήσει τις 2 επόμενες μέρες .Ένας κεντρικός δρόμος παραλιακός με εκατοντάδες μαγαζιά σουβενίρ, μπαχαρικών μπαρ , εστιατόρια , ψαροταβέρνες ξενοδοχεία και κόσμος να χαζεύει, να κάνει αγορές να παζαρεύει και με ακόμη τα μισογκρεμισμένα κτήρια από τη καταστροφική μανία του τσουναμι για να τους θυμίζει αυτούς που έχασαν αυτά που έχασαν και να είναι ευγνώμονες για αυτά που έχουν και κυρίως που είναι ζωντανοί..

Δεν ξεχάσαμε λέει, ο Ροχαμα, αλλά ζούμε..

Η εικόνα δεν διαφέρει πολύ στο στυλ στησίματος, μάλλον καθόλου απο αυτή του Πλατανιά στα Χανιά η της Χερσονήσου , παρά μόνο στα προϊόντα.. εδώ τα μπαχαρικά, η κανέλα, το τσάι και ότι εχει να κανει με τη Βουδιστική θρησκεία( αγάλματα, λιβανιστήρια, προσευχητάρια) και μαγαζιά με πάρα μα πάρα πολλές μάσκες μάσκες πολύχρωμες, πολύμορφες αλλά καρμπόν, δηλαδή βιομηχανοποιημένες... Εγώ ένα φετίχ τοχω με τις μάσκες όπως και με τις πέτρες, αλλά είχα δώσει όρκο να μην ξαναγοράσω μιας και το σπίτι μου έχει γίνει μουσείο, δεν χωρά άλλες πια τόσο που γεμίζω τώρα μπαούλα αλλά το μάτι μου πέφτει δεν λέει να απομακρυνθεί από ένα μαγαζί με χειροποίητες μάσκες..Ο ιδιοκτήτης πίσω από το πάγκο, δουλεύει το ξύλο με μαεστρία , μας εξηγεί κάθε διαδικασία κατασκευής που είναι χειροποίητη και που δίνει στη μάσκα μοναδικότητα και φυσικά άλλη αξία πώλησης..

Πιστή στο όρκο μου απομακρύνομαι αλλά αποδεχόμενη πως μια μάσκα μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον και πρέπει να παλέψω με τη υπόσχεση μου και τη χωρητικότητα της βαλίτσας μου, μη ξεχνάμε πως εχω μαζέψει και δέκα κιλά πέτρες…. Εεεεε έχω καιρό να σκεφτώ και να αποφασίσω..
Δεν έχουμε και πολύ όρεξη να απομονωθούμε στα δωμάτια του ξενοδοχείου και το ριχνουμε στις θαλάσσιες δραστηριότητες, σνοκερλινκ, μπάνιο, όσο για καταδύσεις δεν είναι του παρόντος λόγω καιρού…, έχει λυσσάξει όσο είμαστε εδώ και η μόνη δραστηριότητα περιορίζεται στα ρηχά , στη μπιριμπα και στο φωτογραφικό σαφάρι δειλινού. Αλλά και πάλι δεν μας ικανοποιούν απόλυτα.
Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο Galle μετα το πρωινό. Το κόστος του ταξί σχεδόν απαγορευτικό μας φάνηκε δε και κοροϊδία για 18 χιλιόμετρα απόσταση οπότε μετα από σχετικά παζάρια ανεβαίνουμε στα τουκ-τουκ.. Οκ.. μεγάλη ταχύτητα δεν αναπτύσσουν βγάζεις κατακλίσεις από το καθισιό μεχρι να φτάσεις αλλά ασφαλές μέσον δε το λες μιας και με πολύ μεγάλη ευκολία μπορεί να εμπλακεί σε ατύχημα.
Αφεθήκαμε στα χέρια του Βουδα και απολαμβάναμε τη περιπέτεια. Βουδα θέλοντος φτασαμε στο Galle. Επιβάλλεται μια βόλτα και στη πόλη εκτός των τοίχων να δούμε εικόνες, να γευτούμε μυρωδιές και αρώματα. Πρώτη στάση το ψαρολίμανο με `τους δεκάδες πάγκους και ψαράδες να πουλούν ψάρια που δεν είχα ξαναδεί .

.Η ψαρίλα και η αλμύρα έδωσε τη θέση της στη μυρωδιά μπαχαρικών και φρούτων της φρουταγορας που βρίσκεται απέναντι και ο φακός κατέγραψε περίεργα μεγέθη και χρωματα λαχανικων.
Χωθήκαμε στα στενά αναζητώντας σακίδιο ώμου ώσπου ξέσπασε πάλι η βροχή. Βρήκαμε καταφύγιο σε ένα τριώροφο κτήριο που στεγάζει γκαλερί και σουβενίρ ( τυχαιο?) στο δρόμο μας λίγο έξω από τη είσοδο του κάστρου. Θαυμάσαμε αρκετή ώρα τα πανέμορφα αλλά και πανάκριβα ασιατικά έργα τέχνης, αυτά του γούστου περιμένοντας να κοπάσει η βροχή..Και μετά τη βροχή ο καυτός ηλιος μας συνόδεψε, μας έψησε στη κυριολεξία σε όλη τη διάρκεια της περιπλάνησης μας μέσα στο κάστρο. Οι εκκλησίες, τα σχολεία,, οι γκαλερί, τα μουσεία όλα μας άνοιξαν τις πόρτες τους και μην αντέχοντας άλλο μετά από ώρες περπάτημα καθίσαμε στο ξενοδοχείο Galle για καφέ , χυμό και ξεκούραση.. δεν βασταγε η καρδιά μας τη ώρα του γυρισμού..

Άπο τη μια η ξεκούραση, από τη άλλη το δροσερό αεράκι των ανεμιστήρων, το γευστικό χυμό, τις ωραίες εικόνες που σε παραπέμπουν στο παλιό, μας καθήλωναν στη πόλη. Άρχισε να σουρουπώνει όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω πάλι με τουκ-τουκ. Στη κυριολεξία μας πέταξαν ως το citruς hotel, η έτσι μας φάνηκε στο γυρισμό. Αντε σκέφτομαι μου μένει και χρόνος να πεταχτώ ως το μαγαζί με τις μάσκες. Η Ολγα μαζί μου εχει το ρόλο να με συγκρατήσει από τις αγορες. Τι να πω σε εμένα έπιασε αφού όντως αγόρασα τη μια και μοναδική μάσκα που ειχα ερωτευτεί, αλλά και η Όλγα που δεν είχε καμιά πρόθεση και επιθυμία βρέθηκε αγκαλιά με 2-3 μάσκες.
Mε τη μηχανη στα χέρια απολαμβάνω ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα αυτης της εκδρομής κόβοντας βόλτα στη παραλία μαζεύοντας συγχρόνως τους θησαυρούς που απόθεσε ο ωκεανός στη άμμο. ..

Το βράδυ μας στο εστιατόριο με μουσική και μπούφε κλείνει με μια παρτίδα μπάρμπας όπως ακριβώς και τα προηγούμενα βραδιά. Απόψε η τελευταία μας βραδιά αύριο φεύγουμε , θα επισκεφτούμε ένα καταφύγιο χελωνών , μετα θα αναζητήσουμε ένα ακόμη σχολείο που είναι στο δρόμο μας πηγαίνοντας στο χωριό του Ροχαμα να δούμε τη γυναίκα και το παιδάκι του..

 

[LULLU]

.. Οκτώ και μισή φορτώνουμε τις ασήκωτες πια βαλίτσες( μα τι έχουν μέσα πέτρες????) και αναχωρούμε. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και εμείς απλά παρακολουθούμε ..
Πρώτη στάση στο Kosgoda μια μικρη παραλιακή πόλη του νότου μόλις σε ένα μέτρο υψόμετρο από τη θάλασσα( φανταστείτε τι εγινε στο τσουναμι και εδώ)οπου εκτός από τους 3000 κατοίκους υπάρχουν εκκολαπτήρια χελωνών όμορφες παραλίες και παρατηρητήρια πολλών πουλιών. Εμεις θα επισκεφτούμε το wildlife Society που ιδρύθηκε το 1988 για τη προστασία της θαλάσσιας χελώνας που είναι ειδος προς εξαφάνιση,.

Στη Σριλανκα υπάρχουν 5 από τα 7 ειδη του παγκοσμίου πληθυσμού χελωνών Σε ένα μεγάλο παραθαλάσσιο χώρο είναι τοποθετημένες δεξαμενές με χελώνες σε διαφορετικό στάδιο ανάπτυξης . Δεξαμενές με μικρά χελωνάκια, με μεγαλύτερες χελώνες, , με ακρωτηριασμένες και τραυματισμένες από ανθρώπινο χέρι χελώνες που αναρρώνουν, με αλμπινες χελώνες, ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι τα ζώα αυτά μπορεί να παρουσίαζαν τέτοια ασθένεια, μας εξηγούν πως ένα αυγο στο 1 εκκ αυγών θα γινει χελώνα αλμπινα, και οι οικολόγοι –βιολόγοι του χώρου μας εξηγούν κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή και τις συνήθειες τους.. Οι οικολόγοι μαζεύουν τα αυγα από τη παραλία να μην γίνουν μεζές άλλων ζωων και πτηνών τα εκκολάπτουν και νύχτα πια αφήνουν τα μικρά χελωνάκια στη παραλία μόνα τους να βρουν το δρόμο προς το νερό και τη μοίρα τους όποια και αν είναι αυτή..
Φεύγουμε προς αναζήτηση του άλλου σχολείου και με τις υποδείξεις των ντόπιων φτάνουμε . Μια εικόνα άσπρη παντού, εκατοντάδες παιδιά μικρά και μεγάλα ντυμένα στα λευκά, παίζουν τραγουδούν χορεύουν ενώ άλλα ακούν προσεκτικά κάτω από το δέντρο τη ομιλία κατήχηση του δασκάλου τους.. είναι Κυριακή και κάθε Κυριακή τα παιδιά μαζεύονται για κατήχηση..

Αμέσως γίναμε το κέντρο του ενδιαφέροντος , μας ξενάγησαν στο χώρο, μας μίλησαν και μας ευχαρίστησαν για το εργο μας.. και εδώ υπάρχει η ανάλογη επιγραφή ….και πάλι συγκίνηση..περιπλανηθήκαμε στο σχολείο κινηματογραφώντας πλάνα , για να δούμε τι θα πει το ΥΠΕΞ!!!!! Η τάξη επανέρχεται στη ομάδα των παιδιών με την αποχώρηση μας…
Το χωριό του Ροχαμα απέχει 2 ωρες δρόμο αλλά θέλαμε να το επισκεφτούμε να δούμε από κοντά τους δικούς του και να αγοράσουμε από χέρι παραγωγού κανέλα…. Τη περίφημη κανέλα Κεϋλάνης που δεν είναι τα χοντρά στικακια που πουλούν στα μαγαζιά και που είναι γνωστή κασσια.. Για τις θεραπευτικές αντιοξειδωτικές ιδιότητες όλοι γνωρίζεται και δεν θα αναφερθώ, εγώ πάντως επιμένω για τη γεύση στα γλυκά και στο στιφάδο…
Το σπιτι του Ροχάμα , όπως το μικρό σπίτι στο λιβάδι αν θυμάστε τη σειρά, μόνο που τουτο εδώ είναι χωμένο μέσα στη ζούγκλα.

Η γυναίκα του εκείνη την ώρα έκανε μπάνιο στο μικρούλη στη πίσω αυλή μέσα σε μια λεκάνη περιτριγυρισμένη από αρκετά γατιά, δεν μας περίμενε τόσο νωρίς. Ειχε όμως κάνει ετοιμασίες, γλυκά, τσάι, κέικ, φρούτα. Φάγαμε και πεξαμε με το μικρούλη που μόλις πέρασε το πρώτο σοκ άρχισε να μας συνηθίζει .
Φύγαμε είχαμε αρκετό δρόμο επιστροφής για το ξενοδοχείο μας Paradise λίγο έξω από το Κολόμπο όπου θα περνούσαμε τη τελευταία μέρα και νύχτα μας.

To paradise μπορει να μην φαντάζεσαι ως παράδεισος στα μάτια μας ήταν όμως και αυτό πάνω στο κύμα που αν ο καιρος θα ευνοούσε σίγουρα θα απολαμβάναμε ωραίες στιγμές μέσα στο νερό, Αρκεστήκαμε στο περπάτημα, αρκετό περπάτημα στη παραλία απολαμβάνοντας τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, το δροσερό αεράκι και το ζεστό νερο του ωκεανού που έβρεχε τα γυμνά πόδια μας μέχρι να επιστρέψουμε και να αφιερώσουμε χρόνο και κόπο για το πακετάρισμα και τις βαλίτσες..Δυστυχώς αρκετές από τις πέτρες και τη μάσκα θα τις κουβαλω στα χέρια … Η επιστροφή πάντα έχει μια πικρία και εμεις τη γευόμαστε μαζί με το πρωινό μας..
Πάει τέλειωσε και αυτό.. Ίσως να μην είδαμε αρκετά μέσα σε 16 μέρες,, ίσως να μην εκτιμήσαμε πολλά αλλά αυτό που σε κάνει να νιώθεις και να πειστείς ότι πρέπει να ξανάλθεις είναι για αυτά τα γαλήνια πρόσωπα των ανθρώπων με το μεγάλο χαμόγελο και τη αγαθοσύνη στο βλέμμα…
Θα ξανάλθω είναι οι τελευταίες σκέψεις μου πριν ανεβώ τα σκαλιά στο αεροπλάνο..
ΤΕΛΟΣ

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία