Γκάμπια Γουινέα-Μπισσάου Μαυριτανία Σενεγάλη Ταξιδεύοντας στη Δυτική Αφρική την εποχή του Covid-19

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 1ο

Εισαγωγή.

Καλημέρα ταξιδιώτες/ταξιδιώτισσες. Καθώς βρίσκομαι στη αρχή της συμμετοχής μου στο φόρουμ θα αρχίσω αυτό το ποστ με μια εκτενή εισαγωγή για να σας δώσω και μια κάποια ιδέα για τα γούστα μου και τον τρόπο που ταξιδεύω.

Βέβαια υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τους αρέσουν τα ταξίδια. Ίσως αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Ωστόσο οι λόγοι για τους οποίους επιθυμεί κάποιος να ταξιδέψει αποτελούν μια τεράστια ποικιλία. Και πολύ πιθανόν ο κάθε άνθρωπος να δώσει μια διαφορετική απάντηση εάν ερωτηθεί το γιατί θα ήθελε να ταξιδέψει.

Υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν για δουλειές, όπως οι ναυτικοί. Άλλοι που ταξιδεύουν για να συναντήσουν άλλους ανθρώπους, όπως οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις.

Άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το ταξίδι ως «διακοπές» και απόδραση από τη δουλειά, όπως αυτοί που αράζουν σε παραλίες. Αρκετοί είναι εκείνοι που εννοούν το ταξίδι ως μια σύντομη χρονική περίοδο πολυτελούς διαβίωσης και ζητούν αδιαπραγμάτευτα ξενοδοχεία πέντε αστέρων ή κλείνονται για μια – δυο εβδομάδες σε ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο.

Και υπάρχουν πάμπολλα είδη θεματικού τουρισμού. Εκατομμύρια κόσμου συνωστίζονται στα πάρκα της Ντίσνειλαντ και στο «χωριό του Αι Βασίλη». Υπάρχει θρησκευτικός τουρισμός που ασκείται από εκατομμύρια προσκυνητών όλων των θρησκειών. Αθλητικός, όπως πολύς κόσμος που τρέχει να δει αγώνες ποδοσφαίρου και κούρσες αυτοκινήτων. Σεξοτουρισμός από χιλιάδες τουρίστες που ψάχνουν σεξουαλικές επαφές, διαφορετικές από τη μόνιμη σχέση που έχουν ως παντρεμένοι. Ναρκοτουρισμός, όπως η κατάσταση που έβλεπα στο Άμστερνταμ πριν 40 χρόνια. Καλλιτεχνικός τουρισμός που στέλνει χιλιάδες κόσμο στο φεστιβάλ της Eurovision, σε θεατρικές παραστάσεις, εμφανίσεις διάσημων τραγουδιστών και πολλά άλλα καλλιτεχνικά γεγονότα. Ψαράδες και κυνηγοί που κυνηγούν τα θηράματα που ονειρεύονται, στην άλλη άκρη του κόσμου.

Πολλοί πάνε ταξίδια για να αγοράσουν πράγματα. Συμμετέχοντας σε ομαδικά ταξίδια έχω κατ` επανάληψη υποφέρει από την εμμονή ορισμένων ταξιδιωτών με τις αγορές. Η χειρότερή μου, που δε θα την ξεχάσω, ήταν σε ένα ταξίδι στη Ρουμανία το 1995. Εννέα ήμασταν τα μέλη του γκρουπ και οι τέσσερες ήταν δυο ζευγάρια, από το Μ. Τρεις διανυκτερεύσεις ήταν το όλο ταξίδι αλλά οι κυρίες από το Μ. ήθελαν να κάνουν ψώνια. Ζήτησαν λοιπόν να ακυρωθούν οι προγραμματισμένες επισκέψεις στα μουσεία, προκειμένου να πάνε σε ένα μεγάλο κατάστημα. Αυτά στο Βουκουρέστι, πριν 25 χρόνια. Φυσικά αντέδρασα, με τη συμπαράσταση και των υπόλοιπων. Αλλά το πλήρωσα με απαξιωτικά έως και υβριστικά σχόλια από τα δυο ζευγάρια που αναγκάστηκαν να πάνε με ταξί στο κατάστημα για να ψωνίσουν οι κυρίες. Ήταν γηγενείς Αρβανίτες από την Αττική και ο ένας μάλιστα ήταν γιατρός (με πτυχίο από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου) και αντιδήμαρχος Μ…. Η κυρία του κάθε μέρα μάς υπενθύμιζε το πολιτικό αξίωμα του συζύγου της.

Αν και έχω εξαγριωθεί με τέτοιες συμπεριφορές “shopping therapy”, αν με ρωτήσετε ποιος από όλους τους ταξιδιωτικούς πληθυσμούς είναι για μένα ο πιο απαίσιος, μπορώ χωρίς δισταγμό να σας πω πως θεωρώ μια άλλη κατηγορία που ταξιδεύει ακόμα χειρότερη. Είναι εκείνοι που ταξιδεύουν από μίμηση και κομπλεξισμό και μόνο για αυτό. Επειδή άκουσαν πως οι γείτονες «πήγαν ταξίδι στην Ευρώπη», ενώ αυτοί πέρασαν τις ημέρες των διακοπών στο εξοχικό τους, ξεκινάνε να πάνε και αυτοί κάπου στο εξωτερικό, όχι επειδή κάποιο μέρος τους ενδιαφέρει, αλλά για να πούνε στη γειτονιά ότι ξεπέρασαν τους γείτονες. Το ταξίδι έχει γίνει και μόδα και καταναλωτικό αγαθό. Είναι «του συρμού» όπως θα λέγαμε με παρωχημένα αλλά πολύ κατάλληλα για την περίσταση Ελληνικά.

Και δυστυχώς αυτό το είδος τουρίστα, που ταξιδεύει «συρόμενος» από τη μόδα και για να μιμηθεί κάποιον άλλο, είναι πλέον πολύ διαδεδομένο και στην Ελλάδα.

Σίγουρα λοιπόν υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τους αρέσουν τα ταξίδια και πολύ πιθανόν ο κάθε άνθρωπος να δώσει μια διαφορετική απάντηση εάν ερωτηθεί το γιατί θα ήθελε να ταξιδέψει.

Αλλά εγώ γιατί θέλω να ταξιδεύω; Ίσως να εμπίπτω και εγώ σε κάποια από τις κατηγορίες που ανέφερα. Πιο πιθανό να παρακινούμαι από περισσότερους από ένα λόγους, όπως και πολλά εκατομμύρια ταξιδιώτες.

Όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν μερικά χαρακτηριστικά που αντικειμενικά συμβαίνει να με προσδιορίζουν ως ταξιδιώτη.

Πρώτον το ταξίδι για εμένα είναι περιπέτεια. Όχι μόνο περιπέτεια με τη φυσική έννοια όπως οι σωματικές δραστηριότητες, αλλά με την ευρύτερη έννοια. Είναι η διείσδυση στο άγνωστο, η αλληλεπίδραση με άλλες κοινωνίες, σε διαφορετικό φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Αυτή η περιπέτεια με γεμίζει ενδιαφέρον, με παρακινεί να γνωρίσω τόπους και ανθρώπους, με βγάζει από την επίπεδη καθημερινότητα. Με ανανεώνει, σωματικά και πνευματικά. Μπορώ να λέω κατά κυριολεξία τον όρο «ανανέωση».

Η προσωπική μου επιλογή, της ταξιδιωτικής περιπέτειας έναντι τού «τουρισμού», με έχει οδηγήσει σε περιπλάνηση ανά τον κόσμο χωρίς τουριστικά γκρουπ αλλά πραγματοποιώντας ταξίδια τις περισσότερες φορές μόνος μου. Ακόμα να πω ότι νοιώθω περισσότερη ευτυχία όταν βρίσκομαι σε κάποιο μέρος χωρίς ανέσεις πλην όμως αυθεντικό, παρά σε οργανωμένα συγκροτήματα διακοπών, που όμως είναι χωρίς πολιτιστική ταυτότητα.

Το δεύτερο που έχω να πω είναι ότι τα ταξίδια έχουν πλέον επηρεάσει βαθειά την προσωπικότητά μου. Δεν είμαι πια όπως ξεκίνησα πριν πενήντα χρόνια να ταξιδεύω, ούτε νομίζω θα είχα την σημερινή μου προσωπικότητα αν παρέμενα στα πλαίσια, σπίτι – δουλειά – εξοχικό. Άλλαξα πολύ ταξιδεύοντας. Πήρα ιδέες και γνώσεις, ανέπτυξα συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Σε μεγάλο ποσοστό δε θα τα είχα ποτέ αποκτήσει χωρίς τα ταξίδια, τώρα πια ενσωματώθηκαν στη καθημερινή μου σκέψη και ζωή.

Ταξιδεύοντας στον κόσμο και λαχταρώντας να έρθω σε επικοινωνία με αλλόγλωσσους ανθρώπους έγινα πολύγλωσσος. Μιλάω άριστα Αγγλικά και Γαλλικά, καλά τα Ιταλικά, πολύ καλά τα Ισπανικά. Επικοινωνώ ικανοποιητικά στα Πορτογαλικά, Αραβικά και Αλβανικά. Ίσως και σε άλλες γλώσσες.

Το ταξίδι είναι πηγή μόρφωσης με την αρχέγονη και ευρύτερη έννοια της λέξης. Όπως ξέρουμε ο όρος μόρφωση χρησιμοποιείτο αρχικά στην καλλιτεχνική δημιουργία. Έπαιρνε ο τεχνίτης μια πρώτη ύλη και την επεξεργαζόταν ώστε να της δώσει τη μορφή που ήθελε. Για παράδειγμα ο γλύπτης έπαιρνε ένα κομμάτι πέτρας και μέσα από αυτό έβγαζε τη μορφή ενός ανθρώπου ή το είδωλο ενός Θεού. Έτσι και στα παιδαγωγικά παίρνει ο παιδαγωγός ένα παιδί και το διαμορφώνει σε μέλος μιας κοινωνίας. Όπως σήμερα σωστά αντιλαμβανόμαστε, αυτή η διαδικασία δεν αφορά μόνο τη μετάδοση επιστημονικών γνώσεων και επαγγελματικών δεξιοτήτων, αλλά και την ανάπτυξη του μαθητή από καλλιτεχνική, κοινωνική και σωματική άποψη.

Για τον αληθινό ταξιδιώτη το ταξίδι είναι μια διαδικασία ολιστικής και αέναης Μόρφωσης.

Το τρίτο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει σε εμένα είναι ότι το ταξίδι μού έχει γίνει κάτι απαραίτητο. Τρόπος ζωής με δυο λέξεις. Δε μπορώ να παραμείνω «αταξίδευτος» ούτε για μερικούς μήνες. Και δεν υπάρχει μέρος του κόσμου που να μην έχει τραβήξει την περιέργειά μου. Αχ αν μπορούσα να πάω παντού!

Αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει, το έχω πια συνειδητοποιήσει. Στη πραγματικότητα όσο πιο πολύ ταξιδεύω τόσο και αυξάνει ο κατάλογος των τοποθεσιών που θα ήθελα να επισκεφθώ. Όσο περνάει ο καιρός το ταξίδι από μια αγαπημένη συνήθεια μετατρέπεται σε ανάγκη που αγγίζει τα όρια της ψυχοσωματικής εξάρτησης. Παίρνει έτσι μια θέση στην καθημερινότητα ακόμα και το χρονικό διάστημα που δεν ταξιδεύω, αφού πάντοτε ετοιμάζω, αναπολώ ή με κάποιο τρόπο σκέπτομαι ταξίδια.

Μπορεί βέβαια να συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται να γνωρίσω κάθε γωνιά της Γης, αλλά ο πλανήτης μας είναι πεπερασμένος. Αποτελείται από 193 πλήρως αναγνωρισμένα κράτη, μέλη του ΟΗΕ. Από αυτά έως το τέλος του 2019 έχω επισκεφθεί (με ελλείψεις όπως εξήγησα) τα 151. Περιλαμβάνονται όλα τα κράτη της Ευρώπης, με τελευταίο το Λιχτενστάιν που επισκέφθηκα το 2018. Επίσης όλα (τα τριάντα πέντε) κράτη της Αμερικής, με τελευταίο την Ουρουγουάη που επισκέφθηκα πέρυσι το Μάιο. Εκτεταμένα και τα ταξίδια μου στην Ασία, όπου η τελευταία χώρα που επισκέφθηκα ήταν η Σαουδική Αραβία, το Νοέμβρη – Δεκέμβρη του 2019. Υπολείπονται πέντε ακόμα κράτη της Ασίας που δεν έχω ακόμα ταξιδέψει: Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, Μπουτάν και Βόρεια Κορέα.

Στην περιοχή της Ωκεανίας έχω ταξιδέψει σε επτά κράτη, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Υπολείπονται ακόμα επτά νησιωτικά κράτη στον Ειρηνικό ωκεανό.

Όμως η ήπειρος με τα περισσότερα κράτη είναι η Αφρική. Έχει 54 ανεξάρτητα κράτη, χώρια κάποια εξαρτημένα εδάφη. Η Αφρική είναι η πιο δύσκολη περιοχή για τον ταξιδιώτη. Ειδικά η μαύρη Αφρική είναι ίσως η πιο επικίνδυνη, προπάντων για έναν λευκό. Μέχρι που βγήκα στη σύνταξη (στα μέσα του 2010), είχα ταξιδέψει συνολικά σε 98 κράτη και από αυτά μόνο οκτώ ανήκουν στην Αφρική. Από τότε που έγινα συνταξιούχος αφιερώνω περισσότερο χρόνο στα ταξίδια. Και άρχισα να κάνω ταξιδιωτικές εξορμήσεις και σε μέρη του κόσμου που παλιότερα, θεωρώντας τα πολύ δύσκολα, τα άφηνα στη «λίστα αναμονής». Έτσι άρχισα ως συνταξιούχος, κάπως δειλά στην αρχή, να επεκτείνομαι ταξιδιωτικά στη μαύρη ήπειρο.

Πρώτο κράτος ήταν το Σουδάν, το 2012. Δεν το λες «εύκολο ταξίδι» με τίποτα. Αλλά ήταν τόσο πετυχημένο. Με μάγεψε και μου έδωσε τη δύναμη να ονειρεύομαι περισσότερα μέρη της Αφρικής. Ακολούθησε το νησιωτικό κράτος του Πράσινου Ακρωτηρίου. Και μετά η Αλγερία. Και τα δυο νέα κράτη τα επισκέφθηκα το 2013. Το 2014, στα πλαίσια ενός πολύ μεγάλου ταξιδιού, πέρασα από δυο ακόμα νέες χώρες της Αφρικής. Από τα νησιά Κομόρες για τρεις ημέρες και από την Τανζανία για μία εβδομάδα. Στην Τανζανία επισκέφθηκα μόνο το νησί της Ζανζιβάρης και τη μεγαλούπολη του Νταρ ες Σαλάμ, λιμάνι στον Ινδικό ωκεανό. Μέχρις εκεί μπορώ να πω ότι είχα μόλις αγγίξει την περιφέρεια της μαύρης ηπείρου. Αυτές οι πέντε καινούργιες για εμένα χώρες είτε είναι νησιά, είτε ανήκουν στον οικείο σε εμένα αραβικό κόσμο, ενώ στην Τανζανία, που βρίσκεται στην καρδιά της Αφρικής, περιορίστηκα σε δυο πιο εύκολα σε πρόσβαση μέρη.

Το μεγάλο ταξιδιωτικό άλμα στη μαύρη ήπειρο έγινε το 2016. Με ένα μεγάλο ταξίδι διέσχισα τέσσερες καινούργιες για εμένα χώρες, ταξιδεύοντας οδικώς από το Χαράρε της Ζιμπάμπουε ως τις ακτές της Ναμίμπια στον Ατλαντικό. Ήταν ένα ταξίδι ορόσημο, διάρκειας ενός και πλέον μηνός. Με προίκισε με γνώση και εμπειρία και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για παραπέρα εξερεύνηση της Αφρικής.

Το 2017 προχώρησα στο μεγαλύτερο μέχρι σήμερα ταξίδι μου, διάρκειας 55 ημερών. Επισκέφθηκα πρώτη φορά τέσσερες ακόμα χώρες, Μαδαγασκάρη, Λεσότο, Μαυρίκιο και Σεϋχέλλες, χώρια τις «γνωστές» Νότια Αφρική και Αίγυπτο, από τις οποίες ξαναπέρασα.

Τρίτο συνεχόμενο τεράστιο ταξίδι στην Αφρική ήταν το 2018, με διάρκεια 47 ημέρες. Στόχος τρεις καινούργιες χώρες, η Σουαζιλάνδη, το Μαλάουι και η Μοζαμβίκη καθώς και μια χώρα που είχα ξαναπάει, η Τανζανία, την οποία τώρα εξερεύνησα επί δυο εβδομάδες. Ενώ πέρασα και δυο ημέρες στη Νότιο Αφρική. Το όλο ταξίδι ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ στη Νότιο Αφρική και κατέληξε στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο.

Μετά τα τρία αυτά ταξίδια έχω πλέον ταξιδέψει σε 24 χώρες της Αφρικής. Βασικά έχω ταξιδέψει σε μεγάλη έκταση στα κράτη της Βόρειας, Ανατολικής και Νότιας Αφρικής.

Αλλά, αν δει κανείς και το χάρτη, μια τεράστια περιοχή στη Δυτική και Κεντρική Αφρική παραμένει αταξίδευτη από εμένα. Αυτή η τεράστια έκταση, στην περιφέρεια της οποίας βρίσκονται κράτη όπως η Μαυριτανία, η Αγκόλα και η Ουγκάντα, αποτελείται από 28 Αφρικανικά κράτη.

Κατά συνέπεια τα ταξιδιωτικά μου όνειρα στρέφονται σε αυτή την ανεξερεύνητη Αφρικανική απεραντοσύνη. Η περιοχή θεωρείται δύσκολη για ταξίδια από αρκετές απόψεις.

Ιδιαίτερα αποθαρρυντικό είναι το θέμα της ασφάλειας. Συγκεντρώνει, μαζί με την Κεντρο - Δυτική Ασία, τις περισσότερες αποτρεπτικές ταξιδιωτικές οδηγίες. Για παράδειγμα στην ιστοσελίδα του Γαλλικού ΥΠΕΞ τουλάχιστον δέκα κράτη της περιοχής είναι στο κόκκινο. Δηλαδή η οδηγία είναι «Επίσημη αποθάρρυνση ταξιδιού». Το Νότιο Σουδάν, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το Τσαντ, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Νιγηρία, η Δημοκρατία του Νίγηρα, η Μπουρκίνα Φάσο, το Μαλί, η Μαυριτανία, είναι στο σύνολο ή στο μεγαλύτερο μέρος τους «κόκκινη ζώνη». Ότι δεν είναι κόκκινο είναι πορτοκαλί (ταξιδέψτε μόνο αν υφίσταται ανάγκη) ή κίτρινο (ταξιδέψτε με αυξημένη επαγρύπνηση). Το πράσινο χρώμα (ταξιδέψτε με τη συνήθη επαγρύπνηση, όπως είναι για παράδειγμα η Ελλάδα) δεν υφίσταται σε κανένα μέρος αυτής της απέραντης έκτασης.

Υπάρχουν και άλλα εμπόδια. Τα αεροπορικά εισιτήρια είναι ακριβά, το οδικό δίκτυο ελλιπές, οι βίζες δίνονται πολύ δύσκολα από κάποιες χώρες, οι τουριστικές υποδομές ελλιπείς. Και με όλα αυτά ο προϋπολογισμός του ταξιδιού εκτοξεύεται σε σημείο που, σε ότι αφορά ορισμένες χώρες, το ταξίδι γίνεται σχεδόν ανέφικτο.



Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι κάθε ταξίδι, όσο μεγάλο και αν είναι, ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Παραλλάσσοντάς την θα έλεγα ότι ξεκινάει διαβάζοντας ένα βιβλίο - ταξιδιωτικό οδηγό. Η Δυτική Αφρική είναι για εμένα, όπως για όλους τους αληθινούς ταξιδιώτες, ένας μυθικός τόπος. Και ο πρώτος τουριστικός οδηγός που απέκτησα ήταν πριν από τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια. Ήταν η πρώτη έκδοση του οδηγού «Δυτική Αφρική» των εκδόσεων Lonely Planet. Καθώς το βιβλίο αυτό έγινε αρχαίο, αγόρασα πριν τέσσερα – πέντε χρόνια την όγδοη έκδοση, που είναι του 2013. Ενώ υπάρχει και μια τελευταία ένατη έκδοση του 2017. Ο οδηγός που έχω, του 2013, είναι ένα σοβαρό βοήθημα αλλά οι πληροφορίες του είναι πια αρκετά παλιές. Πάνε ως και δέκα χρόνια πίσω, ενώ πρόκειται για μια περιοχή του πλανήτη που βρίσκεται σε δυναμική αλλαγή. Ευτυχώς όμως ζούμε στην ψηφιακή εποχή. Η πληροφόρηση συμπληρώνεται συνεχώς με διάβασμα στο διαδίκτυο και ηλεκτρονική αλληλογραφία.

Φυσικά η περιοχή είναι τόσο μεγάλη που ακόμα και χωρίς τα προβλήματα που αναφέρθηκαν θα ήταν αδύνατο να καλυφθεί σε ένα ταξίδι. Στο θέμα που τίθεται, να επιλέξω μια υποπεριοχή, μάλλον είμαι έτοιμος από καιρό. Το ταξίδι μου θα γίνει στο δυτικό άκρο της Αφρικής.

Εδώ βρίσκονται δυο χώρες που είναι αρκετά τουριστικές, η Γκάμπια και η Σενεγάλη. Και οι δύο θεωρούνται σχετικά ήσυχες και δεν απαιτείται βίζα για την επίσκεψή τους.

Θα προσθέσω στο ταξίδι μου μια μικρή γειτονική χώρα, νοτιότερα. Τη Γουινέα Μπισάου. Μέχρι πριν λίγα χρόνια εθεωρείτο άντρο εμπόρων ναρκωτικών και οι ταξιδιωτικές οδηγίες ήταν αποτρεπτικές. Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν ειδήσεις ότι η κατάσταση βελτιώθηκε. Και πως η βίζα είναι εύκολη υπόθεση, ιδίως στο προξενείο που έχει η Γουινέα Μπισάου στη νότια Σενεγάλη.

Αλλά το ταξίδι μου θα επεκταθεί και προς βορρά. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη σε έκταση χώρα. Η Μαυριτανία, με έκταση οκτώ φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα, που όπως αναφέρθηκε βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο κόκκινο. Όμως η κατάσταση βελτιώνεται και τα μέρη που ενδιαφέρουν βρίσκονται πλέον στην «κίτρινη ζώνη».

Το ταξίδι περιπέτειας στη Δυτική Αφρική πρέπει να προχωρήσει βορειότερα. Διασχίζοντας το υπό Μαροκινή διοίκηση, που όμως διεθνώς αμφισβητείται, έδαφος της Δυτικής Σαχάρας θα ταξιδέψω στο νότιο Μαρόκο. Για να καταλήξω στο Μαρακές ένα μέρος που έχω ταξιδέψει πριν σαράντα σχεδόν χρόνια, το Δεκέμβρη του 1980.



Ιδού λοιπόν το τελικό ταξιδιωτικό σχέδιο. Αναχώρηση αεροπορικώς μέσω Ισπανίας (αεροδρόμιο Βαρκελώνης – εταιρία Volotea) στις 18 Φεβρουαρίου.

Άφιξη τη νύχτα της ίδιας ημέρας στο αεροδρόμιο του Μπαντζούλ, στη Γκάμπια.

Η Γκάμπια είναι μια μικρή χώρα, έχει έκταση μόλις 11.295 τ.χλμ. Θα διαθέσω τέσσερες ή πέντε ημέρες να την επισκεφθώ.

Μετά θα περάσω στη νότια Σενεγάλη. Στην πόλη Ziguinchor, που είναι πρωτεύουσα της περιοχής Casamance. Θα πάω στο εκεί προξενείο της Γουινέας Μπισάου, για να βγάλω βίζα.

Θα ταξιδέψω στη Γουινέα Μπισάου για περίπου πέντε ημέρες. Στόχος μου η πρωτεύουσα Μπισάου και το αρχιπέλαγος των νησιών Bissagos (Μπισάγκος). Από το οποίο ελπίζω να δω τουλάχιστον το κυριότερο, το νησί Bubaque.

Θα επιστρέψω στο Ziguinchor και θα διαθέσω κάπου τέσσερες ημέρες για να επισκεφθώ την περιοχή Casamance. Είναι μια τροπική περιοχή εκατέρωθεν του μεγάλου ποταμόκολπου του ομώνυμου ποταμού, που είναι πολύ διαφορετική από την υπόλοιπη Σενεγάλη.

Μετά το Casamance θα περάσω βόρεια της Γκάμπια για να επισκεφθώ την κεντρική και βόρεια Σενεγάλη. Τα μέρη που με ενδιαφέρουν περισσότερο είναι το Δέλτα του ποταμού Σαλούμ, οι πόλεις Joal-Fadiuth στην ομώνυμη λιμνοθάλασσα, η πρωτεύουσα της χώρας Ντακάρ με το ιστορικό νησάκι Γκορέ και τέλος η αποικιακή πόλη Σαιν Λουί, που βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Αυτός ο γύρος θα μου πάρει τουλάχιστον μια εβδομάδα.

Στη συνέχεια θα περάσω τον ποταμό Σενεγάλη για να μπω στη Μαυριτανία. Θα μείνω στην πρωτεύουσα της χώρας, το Νουακσότ. Στόχος μου είναι να επισκεφθώ την περιοχή Αντράρ. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου πεντακοσίων – εξακοσίων χιλιομέτρων Βορειανατολικά, στα βάθη της ερήμου Σαχάρας. Το διαμάντι της περιοχή είναι η μυθική όαση Chinguetti, ιερή πόλη και μεσαιωνικά κέντρο παιδείας για τους μουσουλμάνους, με βιβλιοθήκες που αποθησαυρίζουν αρχαία χειρόγραφα. Θα χρειαστούν πάλι κάπου τέσσερες ημέρες για την περιοχή Αντράρ.

Από το Αντράρ δεν υπάρχει κατευθείαν δρόμος για το Μαρόκο. Το τελειότερο θα ήταν να έπαιρνα το περίφημο τρένο του σιδηρομεταλλεύματος, που διασχίζει ολονύκτια την έρημο, για να φθάσω στο Nouadhibou. Η πόλη αυτή είναι λιμάνι στον Ατλαντικό.

Εναλλακτικά, αν κάτι πάει στραβά, όπως θέμα ασφάλειας, θα μεταβώ από το Νουακσότ στο Nouadhibou οδικώς. Το πέρασμα από τη Μαυριτανία θα χρειαστεί τουλάχιστον μια εβδομάδα.

Από το Nouadhibou μπορώ να περάσω τα σύνορα του Μαρόκου.

Διασχίζοντας το έδαφος της Δυτικής Σαχάρας θα κάνω στάσεις στη Dakhla και το Laayoune. Συνεχίζοντας στο Μαρόκο θα περάσω από το Αγκαδίρ (που δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα) και θα φθάσω στην παραθαλάσσια πόλη Εσαουίρα, την οποία θέλω να επισκεφθώ δυο – τρεις ημέρες. Και θα καταλήξω στο Μαρακές από όπου προβλέπεται να πάρω το αεροπλάνο, της Aegean airlines, που θα με φέρει πίσω στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου.

Αυτή η διάσχιση του Μαρόκου είναι μια διαδρομή σχεδόν δύο χιλιάδων χιλιομέτρων. Με τις επισκέψεις που στοχεύω χρειάζονται περίπου δέκα ημέρες ταξιδιού.

Από τις 18 Φεβρουαρίου έως και τις 28 Μαρτίου είναι ακριβώς σαράντα ημέρες, των δυο ακραίων ημερών περιλαμβανομένων. Το ταξίδι περιλαμβάνει επίσκεψη σε τέσσερες χώρες της Δυτικής Αφρικής για πρώτη μου φορά: Γκάμπια, Σενεγάλη, Γουινέα Μπισάου και Μαυριτανία. Επί πλέον την επίσκεψη για αρκετό χρονικό διάστημα και σε αρκετή εδαφική έκταση στο Μαρόκο. Μια χώρα που έχω ξαναπάει. Αλλά πριν πολλά χρόνια. Και που τώρα την προσεγγίζω διασχίζοντας πρώτη φορά τα απέραντα εδάφη της Δυτικής Σαχάρας.

Ο χρόνος είναι μελετημένος και ως προς τις κλιματολογικές συνθήκες. Υπόψη ότι υπάρχει μια μεγάλη δόση ερήμου Σαχάρας στο πρόγραμμά μου. Η Μαυριτανία είναι σχεδόν όλη τμήμα της ερήμου, αλλά και το μισό τουλάχιστον μέρος του ταξιδιού μου στο Μαρόκο είναι διάσχιση της ερήμου. Η καλύτερη εποχή στη Σαχάρα και τη Δυτική Αφρική είναι από Νοέμβρη έως και Φεβρουάριο. Εγώ θα επεκταθώ σχεδόν όλο το μήνα Μάρτη. Εντάξει φαίνεται. Ενώ στο Μαρακές, ο Μάρτης είναι ένας από τους καλύτερους μήνες.

Αυτά ως προς το χρόνο, που είναι πολύ σημαντικά για την προετοιμασία και οργάνωση του ταξιδιού.



Πάμε τώρα να το δούμε μια άλλη σημαντική διάσταση, που λέγεται χρήμα. Το οικονομικό κόστος της περιοχής φαίνεται μέτριο έως χαμηλό. Πολύ μεγάλη εξοικονόμηση γίνεται λόγω της οργάνωσης του ταξιδιού με ελάχιστες και φθηνές αεροπορικές πτήσεις. Το εισιτήριο αεροπορικής μετάβασης από Αθήνα στο Μπαντζούλ της Γκάμπια, μέσω Βαρκελώνης, κόστισε 188 ευρώ. Η απευθείας πτήση επιστροφής από το Μαρακές στην Αθήνα, 92 ευρώ. Σύνολο μόνο 280 ευρώ, ένα ποσό πολύ μικρό για τέτοιο μακρινό και μεγάλο ταξίδι.

Και υπόψη ότι αυτή η σχεδίαση του ταξιδιού δε γίνεται τόσο για εξοικονόμηση χρημάτων όσο για εξοικονόμηση χρόνου. Τα πισωγυρίσματα που συνεπάγονται οι πτήσεις μετ` επιστροφής είναι χάσιμο χρόνου. Πολύ περισσότερο μετράει για μένα το γεγονός ότι το ταξίδι είναι στο σύνολό του επιφανειακό, overland που λέμε. Αυτή η συνέχεια του ταξιδιού στην επιφάνεια της γης, που δε διακόπτεται με αεροπορικές μετακινήσεις, κάνει αμεσότερη την επαφή με τα μέρη που διασχίζω. Έτσι ήταν και δυο πρόσφατα προηγούμενα ταξίδια στην Αφρική που με μάγεψαν. Το 2016 οδικώς από το Χαράρε της Ζιμπάμπουε ως τις ακτές της Ναμίμπια στον Ατλαντικό. Το 2018 το μεγαλειώδες οδοιπορικό από το Γιοχάνεσμπουργκ ως το Κιλιμάντζαρο. Τα αναφέρω ενδεικτικά, διότι παρουσιάζουν κάποια ομοιότητα ως προς το σχεδιασμό. Όμως είναι μόνιμη η προσπάθειά μου να ταξιδεύω όπου γίνεται επάνω στο φλοιό της Γής. Αποφεύγω όπου είναι δυνατόν τα αεροπλάνα και όταν τα χρησιμοποιώ εξετάζω την περίπτωση να επιστρέψω από αεροδρόμιο διαφορετικό από εκείνο που ξεκίνησα το ταξίδι.

Με όλα αυτά που ανέφερα έχω βέβαια κάνει κάποιο προϋπολογισμό του ταξιδιού. Υπολογίζω ότι τα έξοδά του είναι κατά μέση τιμή 3,500 ευρώ. Στην ατυχέστερη και πιο δαπανηρή εκδοχή θα ξοδέψω 4,000 ευρώ.

Τελευταίες προετοιμασίες.

Ταξιδιωτική ασφάλιση σε μεσαίο επίπεδο, “silver”. Κόστισε 142,70 ευρώ.. Περιλαμβάνει ιατροφαρμακευτικά έξοδα και αποζημίωση σε τυχόν απώλεια αποσκευών.
Φάρμακα εναντίον της ελονοσίας (μαλάρια). Περίπου τριάντα χάπια μαλαρόν, για τον πρώτο μήνα του ταξιδιού, που θα περάσω από περιοχές με μαλάρια.
Επίσης εντομοαπωθητική κρέμα. Αντηλιακό με δείκτη προστασίας 50. Και σταγόνες κολλυρίου για τα μάτια.
Και τέλος, πολύ σοβαρό αυτό μιας και ζούμε ημέρες με εξάπλωση του ιού Covid – 19, μερικές μάσκες προστασίας αναπνοής.
Ετοιμασία των αποσκευών. Μια μικρή βαλίτσα με ρόδες, που μπορεί να χωρέσει στην καμπίνα του αεροσκάφους, με βάρος δέκα κιλά. Επί πλέον ένα μικρό σακίδιο ώμου στο οποίο μεταφέρονται τα πιο πολύτιμα είδη. Ταξιδιωτικά έγγραφα, φωτογραφική μηχανή, φάρμακα, κινητό τηλέφωνο και φορτιστές.
Ανάμεσα στα απαραίτητα έγγραφα, που όταν ταξιδεύω στη μαύρη Αφρική πρέπει να το έχω πρόχειρο, στο σακίδιο του ώμου, περιλαμβάνονται τα διεθνή πιστοποιητικά εμβολιασμού. Έχω κάνει εμβόλια για ηπατίτιδα Α και Β, αντιτετανικό, για χολέρα, τυφοειδή πυρετό και κίτρινο πυρετό. Το τελευταίο το απαιτούν σε πολλά Αφρικανικά κράτη προκειμένου να εκδοθεί βίζα.
Έκανα κράτηση ενός δωματίου για τις δυο πρώτες διανυκτερεύσεις, στις 18 και 19 Φεβρουαρίου. Θα μείνω σε ένα μικρό ξενοδοχείο της πόλης Σερεκούντα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Γκάμπια. Το αεροδρόμιο απέχει περίπου είκοσι χιλιόμετρα και επειδή προβλέπεται να φθάσω αργά το βράδυ, ζήτησα από το ξενοδοχείο να στείλουν ταξί για να με παραλάβει στο αεροδρόμιο.
Για τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού δεν έκανα κρατήσεις. Το πρόγραμμά μου πρέπει να παραμείνει αρκετά ευέλικτο, πράγμα που δε γίνεται αν έχω κάνει εκ των προτέρων κρατήσεις δωματίου. Ενώ δε φαίνεται να υπάρχει και ανάγκη. Από ότι βλέπω υπάρχουν παντού καταλύματα σε βατές τιμές.
Τελευταία φροντίδα είναι να αφήσω κάποιον ενημερωμένο προκειμένου να επικοινωνώ με τα μετόπισθεν! Αυτός είναι ο Γ που τον εμπιστεύομαι και με νοιάζεται. Θα πάρει κλειδιά για το διαμέρισμά μου και θα είμαστε σε επαφή μέσω του ιντερνέτ. Οι άλλοι δεν χρειάζεται να ενημερωθούν για το ταξίδι μου. Δεν έχω να περιμένω από αυτούς κάποια βοήθεια. Και δυστυχώς η εμπειρία μου είναι κακή. Όταν το ταξίδι μαθεύεται σε πολλούς, αρχίζουν τα ζηλόφθονα σχόλια.
Ο Γ πήρε και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Η μετάβαση από το σπίτι στο αεροδρόμιο της Αθήνας γίνεται ευκολότερα με τη δημόσια συγκοινωνία. Αύριο έχει προκηρυχθεί απεργία μετρό και λεωφορείων στην Αθήνα. Αλλά όπως ενημερώθηκα τηλεφωνικά, θα λειτουργεί ο Προαστιακός σιδηρόδρομος.

Με πράσινο χρώμα χρωματίζονται οι 24 χώρες στις οποίες έχω ταξιδέψει πριν το παρόν ταξίδι. Με κίτρινο οι τέσσερες χώρες – στόχος αυτού του ταξιδιού. Με κόκκινη γραμμή σημειώνεται το ταξιδιωτικό δρομολόγιο που έχω χαράξει, ανάμεσα στο Bissau και το Μαρακές.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 38

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 38

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[GTS]

Μπράβο!!

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 2ο

Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου. Αεροπορικό ταξίδι ως τη Γκάμπια.

Το ταξίδι ξεκινάει με ένα απρόοπτο εμπόδιο. Ενώ είχα χθες διαβεβαίωση ότι σήμερα θα λειτουργεί ο Προαστιακός, ξαφνικά σήμερα το πρωί στις εξίμισι, αναγγέλλεται πως ο Προαστιακός θα συμμετάσχει στη σημερινή απεργία των ΜΜΜ. Άσχημο αυτό. Οπότε αποφασίζουμε ο Γιάννης και εγώ να πάμε στο αεροδρόμιο με το αυτοκίνητό μου. Ξεκινάμε στις οκτώ και κάτι. Ευτυχώς την ώρα αυτή η κίνηση μοιάζει κανονική και στις εννέα περίπου είμαστε στο αεροδρόμιο. Ενώ ο Γιάννης που πήρε το αυτοκίνητο για να επιστρέψει στην Αθήνα συνάντησε πολύ μεγάλη κίνηση. Εκτός που έμπλεξε στην κίνηση δεν έβρισκε πάρκιν, διότι όλοι είχαν κατέβει στη δουλειά με τα ΙΧ. Τελικά τα κατάφερε, νάναι καλά.

Το εισιτήριό μου είναι με την εταιρία Volotea. Κόστισε 188 ευρώ με δρομολόγιο ως ακολούθως. Αναχώρηση 11,45 από Αθήνα με προσγείωση Βαρκελώνη 14,05. Αναχώρηση από Βαρκελώνη 16,25 με άφιξη στο αεροδρόμιο του Μπαντζούλ στις 20,35.

Θα ξεκινήσω δηλαδή το ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική από τη Γκάμπια που έχει πρωτεύουσα το Μπαντζούλ. Ο λόγος που το επέλεξα είναι ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του ταξιδιωτικού μου πλάνου. Προ παντός όμως υπερτερεί σε σχέση με το αεροδρόμιο του Ντακάρ στη Σενεγάλη ως προς το ότι βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση από την περιοχή που με ενδιαφέρει να διαμείνω. Ενώ η πόλη του Ντακάρ απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από το νέο της διεθνές αεροδρόμιο. Αυτό μετράει περισσότερο καθώς σε κάθε περίπτωση θα φθάσω αργά το βράδυ. Όσο για την τιμή του εισιτηρίου είναι εξαιρετικά οικονομική.

Οι πτήσεις εκτελούνται κανονικά. Είναι τρεις και κάτι ώρες ως τη Βαρκελώνη. Και από εκεί πέντε ακόμα ώρες ως το Μπαντζούλ στη Γκάμπια. Στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, όπως και της Αθήνας έχω δωρεάν ιντερνέτ. Αλλά στις πτήσεις δε διατίθεται απολύτως τίποτα δωρεάν.

Έτσι λοιπόν γύρω στις 8,40 τη νύχτα πατάω στο έδαφος της Γκάμπια. Καθυστερούμε κάπως για υγειονομικό έλεγχο λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα χέρια με απολυμαντικό υγρό και μας θερμομετρούν. Καλά κάνουν.

Ενώ η διαδικασία εισόδου είναι απλή. Δεν απαιτείται βίζα για τα Ελληνικά διαβατήρια αλλά άμεσα και δωρεάν βάζουν μια σφραγίδα εισόδου.

Έχω κλείσει δωμάτιο στο Kerr S W, που βρίσκεται στην κοντινή πόλη Σερεκούντα. Επίσης έχω παραγγείλει στο κατάλυμα αυτό να στείλει ταξί για να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. Το πρόβλημά μου είναι ότι παρά τα συμπεφωνημένα, τα οποία υπενθύμισα με πρωινό μήνυμα, διαπιστώνω ότι δε με περιμένει κανείς. Καλώ σε βοήθεια έναν που βρίσκεται εδώ γύρω, παίρνει τηλέφωνο στο κατάλυμα και του απαντούν ότι το ταξί που έστειλαν περίμενε ως τις εννέα και μετά έφυγε. Ο τύπος που τηλεφώνησε ζητάει αμοιβή. Αλλάζω σε μια παράγκα 100 ευρώ και παίρνω 5,400 dalasi, αυτό είναι το νόμισμα της Γκάμπια. Δίνω στον τύπο 100 dalasi και ψάχνω ταξί.

Συμφωνώ με κάποιον ταξιτζή να με μεταφέρει, με 800 dalasi. Ο άνθρωπος είναι συμπαθής αλλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το κατάλυμα. Το δυστύχημα είναι πως είναι και αναλφάβητος, έχει πάει μόνο ισλαμικό σχολείο όπου το μόνο που έμαθε είναι το κοράνι, στα Αραβικά βέβαια. Οπότε αναγκάζομαι να τον βοηθάω να τηλεφωνεί στο κατάλυμα για οδηγίες. Η απόσταση είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Κάναμε μια ώρα δρόμο με το «ταξί». Του δίνω 1,000 dalasi, τα αξίζει, έκανε άλλωστε και μερικά τηλεφωνήματα. Αλλά αν και είναι καλό παιδί δεν πρόκειται να τον ξαναπάρω. Δε γίνεται λόγω αναλφαβητισμού, ούτε νούμερα δε μπορεί να γράψει.

Στο Kerr S W, που θα μείνω απόψε, η νοικοκυρά με περίμενε. Αλλά με εκνευρίζει λέγοντας ότι οι καλοί πελάτες της κλείνουν δωμάτιο με το airbnb ενώ αυτοί που κάνουν κράτηση με το booking (όπως έκανα εγώ) δεν είναι αξιόπιστοι. Τι να της πεις.

Το Kerr S W είναι ένα διώροφο σπίτι που έχει λίγα δωμάτια. Καλό είναι το δικό μου, με όλες τις απαιτούμενες ανέσεις. Αλλά δεν υπάρχει προσωπικό τις περισσότερες ώρες. Η τιμή 25 ευρώ για κάθε διανυκτέρευση καλή είναι, καθόσον εδώ είναι και κάπως ακριβά.

Όσο για την τοποθεσία θα την χαρακτήριζα μεσαία ως προς την εξυπηρέτηση του τουρίστα. Δεν είναι πολύ κοντά στην τουριστική καρδιά της Σερεκούντα αλλά πάει κανείς με τα πόδια. Πάντως τριγύρω υπάρχουν «μπουτίκ», δηλαδή παραγκομάγαζα εν είδει ψιλικατζίδικου, όπου μπορώ να προμηθεύομαι νερό, ψωμί, κάποια φαγώσιμα και άλλα πράγματα που μου χρειάζονται.

Σημειωτέον ότι στα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής συνάντησα μια αρκετά ζωντανή κατάσταση με πολύ κόσμο να έχει βγει έξω μέσα στη νύχτα. Ο ταξιτζής με ενημέρωσε ότι αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα είναι η Εθνική εορτή της χώρας και ημέρα αργίας. Η πλήρης ανεξαρτησία της Γκάμπια από τη Μεγάλη Βρετανία ανακηρύχθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1965.

 

[fotast]

Ωραία το πας !! Γέλιο με την κυρία αντιδημάρχου Μ... ΄Οπως και να το δεις αξίωμα είναι...

 

[Yorgos]

Ωραίος, δυναμική είσοδος στο φόρουμ!! Σε βλέπω να κάνεις και καμια εκπομπούλα...

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 3ο

Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, στη Σερεκούντα.

Αν και πρωτεύουσα της Γκάμπια είναι το Μπαντζούλ, η Σερεκούντα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας. Το Μπαντζούλ βρίσκεται σε ένα νησί που σχηματίζεται στις εκβολές τού ποταμού Γκάμπια και μη έχοντας χώρο επέκτασης έχει πληθυσμό 40,000 κατοίκους, περίπου. Η Σερεκούντα (Serekunda) βρίσκεται 10 με 15 χιλιόμετρα νοτιότερα, κοντά στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού. Αποτελείται από εννέα χωριά που επεκτάθηκαν και αποτελούν σήμερα ένα ενιαίο συγκρότημα με πληθυσμό που πρέπει να είναι γύρω στο μισό εκατομμύριο. Πρόκειται για εκρηκτική δημογραφική ανάπτυξη, το 1970 η Σερεκούντα είχε μόνο 25,000 κατοίκους.

Η τουριστική περιοχή της Σερεκούντα είναι η παραλιακή της ζώνη. Εγώ μένω στη συνοικία Kololi. Απέχει περίπου ένα ως δύο χιλιόμετρα από το σταυροδρόμι «Σενεγκάμπια» και τις πιο κοντινές παραλίες. Υπόψη ότι η τουριστική ανάπτυξη της Γκάμπια επεκτείνεται και νοτιότερα της Σερεκούντα κατά μήκος της παραλιακής λωρίδας επί του Ατλαντικού. Το γεγονός ότι υπάρχει τουρισμός δεν αλλάζει καθόλου την Αφρικάνικη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Φτώχεια, σκουπίδια, ατελείωτες υπαίθριες αγορές, ένα χαώδες περιβάλλον, αυθεντικά Αφρικάνικο.

Κάνει ζέστη. Την ημέρα η θερμοκρασία ανέβηκε στους 37 βαθμούς. Τη νύχτα πέφτει αλλά πάντως είναι πάνω από είκοσι. Η παρούσα ζέστη είναι αρκετά πάνω από τις μέσες κλιματικές συνθήκες της εποχής. Και δυστυχώς δε θα είναι περαστική, θα διαρκέσει εβδομάδες.

Κοιμήθηκα με τον ανεμιστήρα σε λειτουργία, αποφεύγω το AC. Μετά το χθεσινό μεγάλο ταξίδι νοιώθω ακόμα διάθεση για ύπνο. Δε θα ενδώσω όμως. Πηγαίνω πεζή ως το σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια. Τούτη η περιοχή είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο επαφής τουρισμού και ντόπιου πληθυσμού. Σε απόσταση 600 μέτρα δυτικά από το σταυροδρόμι βρίσκεται η παραλία, με το μεγάλο πολυτελές συγκρότημα Senegambia Beach. Τριγύρω πάμπολλα άλλα τουριστικά μαγαζιά. Καταλύματα, εστιατόρια, γραφεία εκδρομών, μπαρ, νυχτερινά κέντρα, μια μεγάλη αγορά χειροτεχνημάτων. Όλοι περνάμε από το σταυροδρόμι και υπάρχει κίνηση 24 ώρες.

Εγώ πηγαίνω στο καφεστιατόριο “Sally`s 24” που όπως το λέει και το όνομα παραμένει ανοικτό συνεχώς. Θα γίνει κατά κάποιο τρόπο το στέκι μου. Παίρνω ένα πρωινό. Καφέ, ομελέτα, τοστ με βούτυρο περίπου 30 dalasi.

Επιστρέφω στο δωμάτιό μου για ξεκούραση. Αλλά δεν έχω ησυχία. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι βγαίνω πάλι. Παίρνω ταξί με το οποίο πηγαίνω στο χωριό Bakau. Για τη μετακίνηση αυτή πλήρωσα το ταξί 200 dalasi.

Το dalasi, που θα το γράφω στο εξής με τον κωδικό του GMD, είναι το εθνικό νόμισμα της Γκάμπια. Η ονομασία «νταλάσι» είναι παραφρορά του dollar, του δολαρίου δηλαδή. Το οποίο dollar προέκυψε από το thaler, το περίφημο «τάλιρο» που σαν ασημένιο νόμισμα της Κεντρικής Ευρώπης του 16ου αιώνα διαδόθηκε στη συνέχεια παγκοσμίως και ιδιαίτερα στα καθ ημάς Βαλκάνια. Οι Ενετοί το είπαν talaro, και από αυτούς εμείς το λέμε τάλιρο, εννοώντας το νόμισμα αξίας πέντε μονάδων, στον ενικό.

Γιατί στον πληθυντικό, τα τάλιρα, ή τα τάλαρα, είναι απλώς τα λεφτά. «Απόψε που υπάρχουνε τα τάλιρα ρε μάγκες θα οργώσουμε τα Φάλιρα». Αυτό το τραγούδι, με τον ταξιτζή Μανώλη Ταμπαρίφα, βγήκε το 1951 και μιλάει για το κορίτσι που θέλει θάλασσα.

Εδώ στο “Sally`s 24” και στα γύρω μπαράκια αράζουν ντόπιες κοπέλες που προσφέρουν συντροφιά. Ψάχνουν λευκούς συντρόφους που έχουν ευρώ ή δολάρια, αλλά και τα GMD κάνουν για τη συντροφιά τους.

Ο σεξοτουρισμός είναι αρκετά ανεπτυγμένος και εδώ, ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Αρκετοί είναι οι λευκοί που έρχονται για το σκοπό αυτό, μερικοί έχουν μόνιμα εγκατασταθεί εδώ και ζουν με την Αφρικανή σύντροφό τους. Το χαλαρό και αρκετά οικονομικό “Sally`s 24” είναι ένα σημείο τέτοιων συναντήσεων. Μου έκαναν και εμένα προτάσεις. Μάλιστα, επειδή λόγω ηλικίας με θεωρούν εκ των προτέρων παντρεμένο, μου πρότειναν να τις πάρω ως «δεύτερη σύζυγο», κάτι που επιτρέπεται στις μουσουλμανικές κοινωνίες.

Τώρα το Bakau στο οποίο έφθασα με το ταξί είναι μια παραλιακή πόλη ανάμεσα στο Μπαντζούλ και τη Σερεκούντα. Το αξιοθέατο που θα δω είναι η δεξαμενή Bakau Kachikally. Πρόκειται για ένα νερόλακκο όπου ζουν περίπου εκατό κροκόδειλοι. Οι κροκόδειλοι θεωρούνται ιεροί και συμβολίζουν τη δύναμη της γονιμότητας. Για το λόγο αυτό γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας επισκέπτονται τη δεξαμενή και προσεύχονται στους ιερούς κροκοδείλους. Κάποια παιδιά που έχουν το όνομα Kachikally γεννήθηκαν μετά από μια τέτοια επίσκεψη.

Περίμενα να δω κάτι σχετικό με αυτή την ωραία ιστορία αλλά δυστυχώς βλέπω μόνο λευκούς τουρίστες. Η δεξαμενή έχει γίνει δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Αρκετοί κροκόδειλοι θεωρούνται εξημερωμένοι, αλλά ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι ξεναγοί που υπάρχουν εδώ. Με κάποια αμοιβή, τους επισημαίνουν στους επισκέπτες, που μπορούν να τους χαϊδέψουν και να βγάλουν έτσι αναμνηστικές φωτογραφίες.

Εγώ πάντως πλήρωσα μόνο το εισιτήριο εισόδου στο χώρο (100 GMD) που είναι ιδιωτικός. Έχουν οργανώσει και ένα μικρό μουσείο που αφορά την ιστορία της περιοχής. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Έχει μερικά φολκλορικά εκθέματα, όπως μουσικά όργανα και παγανιστικά φυλακτά, αλλά και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες. Ένα θέμα που εξιστορείται είναι η συμμετοχή ιθαγενών της Γκάμπια σε ένα Βασιλικό Σύνταγμα τυφεκιοφόρων που πολέμησε στο πλευρό της Βρετανίας στους δυο Παγκόσμιους πολέμους. Στον 1ο πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στις τότε Αφρικανικές τους αποικίες Καμερούν και Τανγκανίκα. Στο 2ο πολέμησαν κυρίως στη Βιρμανία, εναντίων των Ιαπώνων.

Φεύγω από τη δεξαμενή με ένα άλλο ταξί (200 GMD). Αυτή τη φορά λέω στον ταξιτζή να με αφήσει στο Solomon's Beach Bar & Restaurant. Ωραία είναι εδώ, στο βόρειο άκρο της περιοχής Κολόλι, σε ένα μπιτς μπαρ δίπλα στον Ατλαντικό, πίνοντας μια μπίρα, με δροσερό αεράκι και ακούγοντας μουσική ρέγκε. Αλλά η θάλασσα δεν αξίζει τον κόπο. Τα νερά άβαθα, ανακατεμένα με άμμο, έχουν γκρίζο χρώμα. Υπάρχουν έντονα ρεύματα. Για εμπειρία έπεσα στο νερό αλλά δε νομίζω να κάθισα πάνω από δέκα λεπτά.

Επιστρέφοντας με τα πόδια στον ξενώνα, μέσω της οδού Palma Riva, βλέπω ένα γραφείο εκδρομών. Ονομάζεται Timo tours. Συζητώ με το ντόπιο επικεφαλής του γραφείου. Διαπραγματεύομαι και τελικά κλείνω δυο εκδρομές. Μια για αύριο στο James Island (κόστος 55 ευρώ, αντί 60 που ζητούσε). Και μια διήμερη στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας, ως το Georgetown, (κόστος 110 ευρώ έναντι 120 που ζητούσε).

Έτσι έχω προγραμματίσει όλη την επίσκεψή μου στη Γκάμπια. Θα τελειώσω στις 22 Φεβρουαρίου και μετά πάω Σενεγάλη.

Το απόγευμα βγαίνω πάλι. Αυτή τη φορά πάω στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια με ταξί (75 GMD). Περπατάω ως την παραλία. Από περιέργεια μπαίνω μέσα στο τεράστιο τουριστικό συγκρότημα Senegambia Beach. Έχει μεγάλες πισίνες, που όμως έκλεισαν στις έξι το απόγευμα. Ενώ η παραλία τους δεν είναι κάτι καλύτερο από του Solomon's. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι έχουν κατασκευάσει έναν προστατευτικό τοίχο με φυσικούς ογκόλιθους. Φυσικά όλοι οι επισκέπτες είναι λευκοί ενώ κανείς δεν είναι μέσα στο νερό του ωκεανού. Βραδινό φαγητό στο Sally`s 24.

Οι φωτοgrαφίες από τη Σερεκούντα:
Υπάιθριο μαγαζί ρούχων.
Κροκόδειλοι στο Κατσικάλι.
Ξυλόγλυπτα στην αγορά χειροτεχνίας στη Σενεγκάμπια.

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

 

[Anas Tassos]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Για το σεξοτουρισμο, προσωπικά στη Γκαμπια έβλεπα μόνο Αγγλιδες, δηλαδή μεσοκοπες κυρίες που αναζητούσαν ντόπιους.

Ωραία περιγραφή, πως και δε μας είχες βρει τόσον καιρό;

Γιώργο κρατάω ημερολόγια εδώ και δέκα χρόνια, από τότε που είμαι στη σύνταξη. Αλλά "συγγραφέα" του travelstories με έκανε η στέρηση των ταξιδιών από τον κορωνοιό! Υπόψη ότι ακόμα ψάχνω την τεχνική της ιστοσελίδας για τούτο και δημοσιεύω συνέχεια. Κάθε ποστάρισμα κάτι καινούργιο μαθαίνω. Εσύ που είσαι?

 

[Anas Tassos]

Κεφάλαιο 4ο

Τι εστί Γκάμπια (για όσους δε ξέρουν και θέλουν να μάθουν).

(Αυτό το σύντομο κεφάλαιο είναι για όσους δεν έχουν ακούσει για τη Γκάμπια. Δεν είναι ταξιδιωτικό αλλά μάλλον εγκυκλοπαιδικό, μην ανησυχείτε το ταξίδι συνεχίζεται στο επόμενο κεφάλαιο!)

Η Δημοκρατία της Γκάμπια (αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι η μικρότερη σε έκταση χώρα στο έδαφος της Αφρικανικής ηπείρου. Με έκταση 11.295 τ.χλμ. έχει σημερινό πληθυσμό γύρω στα δυόμιση εκατομμύρια. Άρα είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη χώρα.

Η Γκάμπια περικλείεται από την Σενεγάλη, και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό.

Η χώρα είναι μια λωρίδα εκατέρωθεν του ποταμού Γκάμπια, η οποία στο φαρδύτερο σημείο της έχει πλάτος 50 χιλιόμετρα. Ο ποταμός Γκάμπια έχει συνολικό μήκος 1120 χιλιόμετρα. Αν και είναι συνδεδεμένος με την ομώνυμη χώρα, πηγάζει από τα όρη Futa Djallon της Γουινέας. Μετά τη Γουινέα εισέρχεται στη Σενεγάλη και μόνο το τελευταίο κομμάτι του, με μήκος λίγο μικρότερο από το μισό, ανήκει στη Γκάμπια. Το μισό περίπου από αυτό το μήκος, που ανήκει στη μικρή χώρα, είναι πλωτό σε καράβια.

Η Γκάμπια βρέχεται στο δυτικό της άκρο και σε μήκος 80 χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό, ενώ στις τρεις άλλες πλευρές της περιβάλλεται από τη Σενεγάλη.

Τα σύνορα αυτά συμφωνήθηκαν το 1889 μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία, τις δυο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της Αφρικής. Η ακριβής οριοθέτηση πήρε μια 15ετία και έγινε με γνώμονα να δοθούν στη Βρετανία εδάφη με πλάτος περίπου δέκα μίλια (16 χιλιόμετρα) σε κάθε πλευρά του ποταμού Γκάμπια.

Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965. Διάλεξε να ονομάζεται “The Gambia”, όντας μια σπάνια περίπτωση χώρας που στα αγγλικά πρέπει να αναφέρεται με ένα οριστικό άρθρο. Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Ο πληθυσμός της χώρας συγγενεύει με αυτόν της Σενεγάλης. Η πλειονότητα των κατοίκων στην Γκάμπια ανήκουν στη φυλή Μαντίνγκα ή Μαλίνκε (35%). Ακολουθούν οι Φουλάνι (25%), κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Κοντά στην ακτή ζουν οι Ουολόφ (15%) και στην αριστερή όχθη οι Ντιόλα (10%). Άλλες φυλές είναι οι Σερέρ (3%) και οι Soninke (8%). Σε συντριπτική πλειονότητα, που ξεπερνάει το 90%, η θρησκεία των Γκαμπιανών είναι ο μουσουλμανισμός. Επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική, όμως στην καθημερινή ζωή ομιλούνται οι διάλεκτοι των φυλών.

Πρωτεύουσα και μοναδικό λιμάνι της χώρας είναι η πόλη Μπαντζούλ, στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στον Ατλαντικό ωκεανό. Η πόλη ιδρύθηκε το 19ο αιώνα από τους Βρετανούς και επί αποικιοκρατίας ονομαζόταν Bathurst (Μπάθερστ).

Η Γκάμπια αποτελεί βασικό Αφρικάνικο τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Το μεγαλύτερο μέρος του τουρισμού είναι γκρουπ και πακέτα διακοπών στις παραλίες τού Ατλαντικού, νοτίως του Μπαντζούλ. Ιδιαίτερα πολυπληθείς είναι οι τουρίστες από τη Γερμανία, Βρετανία και Ολλανδία.

Οι παραλίες δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλείς για κολύμβηση, λόγω υπόγειων ρευμάτων. Ενώ υπάρχουν παντού ντόπιοι που κυνηγούν τους τουρίστες για να τους πουλήσουν σουβενίρ και διάφορες υπηρεσίες.

Επίσης η Γκάμπια θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ λευκών ανδρών με μαύρες αλλά και γυναικών με ντόπιους νεαρούς, που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου.

Το κλίμα της Γκάμπια χαρακτηρίζεται από την επικράτηση δύο εποχών: της εποχής των βροχοπτώσεων, από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο και της ξηρής εποχής που κρατάει τους υπόλοιπους μήνες.

 

[Anas Tassos]

Μέρος 5ο

Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου, Αναζητώντας τις ρίζες του Κίντα Κούντε στη Γκάμπια.

Προκειμένου να πάω στη σημερινή εκδρομή βγαίνω στο δρόμο, έξω από τον ξενώνα Kerr Samba Wurie στις 6,45. Το ταξί με τον ιδιοκτήτη του γραφείου Timo (παρατσούκλι είναι) έρχεται κανονικά, στις επτά η ώρα. Πηγαίνουμε ως το λιμάνι του Μπαντζούλ. Αυτή την ώρα οι δρόμοι της πρωτεύουσας πόλης είναι άδειοι. Μέσα στο ταξί μού γίνεται μια μικρή ξενάγηση.

Προσπερνώντας μια μνημειακή πύλη βλέπω το “parade”, τη λεωφόρο που γίνονται οι παρελάσεις μπροστά σε μια εξέδρα επισήμων. Η πύλη ονομάζεται Arch 22 διότι κατασκευάστηκε προς τιμήν τού στρατιωτικού πραξικοπήματος που έγινε στις 22 Ιουλίου 1994. Με αυτό ανέβηκε στην εξουσία ο Yahya Jammeh, που παρέμεινε Πρόεδρος της Γκάμπια ως τον Ιανουάριο του 2017.
Επίσης βλέπω το κτίριο του κοινοβουλίου. Οι βουλευτές είναι 53 τον αριθμό.

Το Μπαντζούλ βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Γκάμπια, πάνω σε ένα νησί, εκεί που το ποτάμι εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό. Είναι ένα ποτάμιο νησί που χωρίζεται από κανάλι με γέφυρα από το ηπειρωτικό έδαφος.

Στο λιμάνι επιβιβάζομαι στο καράβι Joven Antonia. Είναι ένα παλιό Ισπανικό πλοίο που το έχουν φέρει εδώ και εικοσιπέντε περίπου χρόνια στον ποταμό Γκάμπια ως εκδρομικό. Όταν ανεβαίνω είμαι ο πρώτος τουρίστας. Παίρνω ένα καφέ.

Αργότερα θα έρθουν οι άλλοι, από διάφορα τουριστικά πρακτορεία. Συνολικά γινόμαστε γύρω στα 60 άτομα που συμμετέχουμε στην κρουαζιέρα - ολοήμερη εκδρομή.

Τριγύρω από το πλοίο μας υπάρχουν πολλά αλιευτικά. Είναι Κινέζικα με πληρώματα Αφρικανούς και μοιάζουν όλα σαπιοκάραβα.

Ξεκινάμε στις εννέα το πρωί. Ανεβαίνουμε τον ποταμό Γκάμπια Σε όλο αυτό το κομμάτι έχει αλμυρά νερά, καθώς το ποτάμι έχει εδώ πλάτος πάνω από 10 χιλιόμετρα και τα νερά του σμίγουν με τα νερά του ωκεανού.

Πλέουμε κοντά στη βόρεια όχθη όπου παρατηρούμε από μικρή απόσταση τη χερσόνησο Dog Island Point. Τη χωρίζουν 150 μέτρα μόνο από το νησάκι Dog Island. Όταν κατεβαίνει η στάθμη του νερού (άμπωτις - low tide) μπορεί κανείς να διανύσει την απόσταση περπατώντας. Αυτό το κάνουν οι μπαμπουίνοι πίθηκοι που πηγαίνουν να φάνε τους καρπούς των μπαομπάμπ στο νησάκι. Η ονομασία Dog Island (δηλαδή Νησί των σκυλιών) δόθηκε λόγω των γρυλλισμών των πιθήκων και ακόμα επειδή από μακριά το πίσω μέρος του κορμιού τους μοιάζει με σκυλιά. Το 1661 οι Βρετανοί έχτισαν εκεί ένα μικρό φρούριο που εγκαταλείφτηκε το 1816. Πάντως η εδώ περιοχή δεν έχει ιστορικό δουλεμπορίου.

Εγώ έχω προσκολληθεί στον ξεναγό του γκρουπ από το Senegambia Beach ο οποίος κάνει καλή ξενάγηση. Αυτό το γκρουπ αποτελείται κατά μεγάλη πλειοψηφία από Ολλανδούς. Όμως ανάμεσά τους βρίσκεται μια Ελληνική οικογένεια. Είναι ένα ζευγάρι, που είναι και οι δυο γιατροί στην Ολλανδία. Μαζί τους ο γιος τους, ο δεκάχρονος Παναγιώτης, που είναι πολύ επικοινωνιακός. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι.

Τώρα μας προσφέρουν σάντουιτς και κρασί σανγκρία. Καλό πρωινό είναι. Το απολαμβάνω στο κατάστρωμα.

Ενώ το ενδιαφέρον μας προσελκύουν τα δελφίνια που βλέπουμε στο ποτάμι να κολυμπούν γύρω από το μικρό μας καράβι.

Ο επόμενος σταθμός της κρουαζιέρας είναι στο χωριό Albreda. Εδώ κατεβαίνουμε από το πλοίο για επίσκεψη της περιοχής.

Πρώτα επισκεπτόμαστε το ίδιο το χωριό Albreda με συνοδεία τοπικού ξεναγού. Το Albreda έχει περίπου 2,000 κατοίκους. Βρίσκεται στη βόρεια όχθη του ποταμού Γκάμπια και είναι ένα ιστορικό μέρος. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της περιοχής ο οικισμός ιδρύθηκε από έναν μαραμπού το 16ο ή 17ο αιώνα. Το 1681 ο τοπικός αρχηγός παραχώρησε ένα μικρό κομμάτι γης στους Γάλλους. Οι Γάλλοι έκτισαν ένα διώροφο κτίριο. Οι Βρετανοί που ήθελαν να έχουν το μονοπώλιο στον ποταμό πέτυχαν να τους το δώσουν οι Γάλλοι το 1857. Σήμερα το κτίριο της Γαλλικής αποικιοκρατίας μετασκευάζεται για να γίνει εστιατόριο και ξενοδοχείο.

Ανεβαίνουμε με τα πόδια ως το διπλανό χωριό το Jufureh. Είναι μικρότερο αλλά έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη μετά την κυκλοφορία του βιβλίου Roots.


Συγγραφέας του βιβλίου ήταν ο Alex Haley, ένας Αμερικανός (1921- 1992) που ήταν βασικά μαύρος αλλά είχε και προγόνους Ινδιάνους και Σκωτσέζους. Υπηρετούσε στην ακτοφυλακή των Η.Π.Α. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, ερευνώντας τη γενεαλογία της μητέρας του, έφθασε ως το Jufureh.

Το 1976 ο Haley δημοσίευσε το βιβλίο “Roots” (Ρίζες) που βασίζεται στην οικογενειακή του ιστορία. Η ιστορία του αρχίζει με τον Kinta Kunte που το 1767 τον απήγαγαν δουλέμποροι και τον πούλησαν σκλάβο στο Μέριλαντ των Η.Π.Α. Ο Alex Haley ισχυρίζεται ότι ανήκει στην 7η γενεά απογόνων του Kinta Kunte. Εργάστηκε δώδεκα χρόνια κάνοντας έρευνες, ταξιδεύοντας ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και γράφοντας το βιβλίο. Πήγε στο Jufureh όπου άκουσε έναν “griot” να διηγείται την ιστορία του Kinta Kunte.

Οι griot είναι παραδοσιακά αφηγητές της τοπικής ιστορίας την οποία διασώζουν έτσι προφορικά για λογαριασμό της φυλής του

Ο Haley έψαξε και τα αρχεία του δουλεμπορικού πλοίου The Lord Ligonier, με το οποίο πιστεύει ότι ο πρόγονός του μεταφέρθηκε στην Αμερική.

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976 και απετέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά που έκανε πιο γνωστή την ιστορία που αφηγείται ο Haley.

Πολύ μεγάλη είναι η επιστημονική αμφισβήτηση της ιστορίας που διηγείται ο Haley και το βιβλίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυθιστόρημα. Ωστόσο η εκδοτική του επιτυχία κατέστησε την ιστορία που διηγείται ο Haley πολύ δημοφιλή. Αποτελεί πλέον μέρος της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας, αλλά και ένδοξο θρύλο για τη Γκάμπια.

Καθώς βαδίζουμε το περίπου ένα χιλιόμετρο ως το Jufureh, πάμπολλα παιδάκια έχουν στήσει μικρές χορωδίες με τενεκεδάκια για μουσικά όργανα και μας τραγουδούν “welcome” προσδοκώντας φιλοδωρήματα. Ο ξεναγός μας μάς αποτρέπει, διότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε τα παιδιά προς αυτό τον τρόπο ζητιανιάς. Αντίθετα μας πηγαίνει στο κοινοτικό νηπιαγωγείο του χωριού και μας προτρέπει να δώσουμε εκεί ότι θέλουμε. Περίπου 60 παιδάκια μας υποδέχονται πολύ θερμά. Δίνουμε τη βοήθεια που μπορούμε στο κουτί φιλοδωρημάτων για ενίσχυση του σχολείου. Μερικοί μοιράζουν και καραμέλες ή μολύβια στα παιδάκια.

Στο Jufureh μας αναλαμβάνει άλλος τοπικός ξεναγός. Είναι πολύ καλός. Μας πηγαίνει στο μέρος όπου μένει η οικογένεια από την οποία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Haley, καταγόταν ο πρόγονός του Kinta Kunte. Σε ένα υπόστεγο έρχονται και δυο ηλικιωμένες γυναίκες που πρόλαβαν κάποια επίσκεψη εδώ του μακαρίτη Haley.

Επίσης επισκεπτόμαστε ένα μικρό μουσείο που έχει διαμορφωθεί εδώ δίπλα, σε ένα κτίριο παλαιών αποθηκών των Βρετανών. Το μουσείο αφηγείται την ιστορία του δουλεμπορίου. Αλλά δε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς έχω δει αλλού μουσεία με παρόμοια θεματολογία. Πάντως το μέρος είναι ωραίο. Η επίσκεψη αυτή μου άρεσε.

Επιβιβαζόμαστε πάλι στο πλοίο όπου τώρα προσφέρεται φαγητό από ένα μικρό μπουφέ. Καλό είναι.

Συνεχίζουμε για το νησί James Island. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση, τριών περίπου χιλιομέτρων, από την Albreda και κοντά στη βόρεια όχθη του ποταμού. Το πλοίο μας εδώ δε μπορεί να προσεγγίσει και πάμε στο νησί με μηχανοκίνητες πιρόγες.

Το μικροσκοπικό αυτό κομματάκι στεριάς προσέλκυσε τις βλέψεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων, στα χρόνια που υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για την ίδρυση αποικιών. Πρώτοι το πάτησαν οι ναυτικοί μιας Πορτογαλικής αποστολής το 1456, που του έδωσαν το όνομα «Νησί του Αγίου Ανδρέα». Ωστόσο η πρώτη απόπειρα εγκατάστασης προήλθε από μια αρκετά απίθανη περιοχή της Ευρώπης. Ήταν το «Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας», μια ημιαυτόνομη ηγεμονία, στις ανατολικές ακτές της Βαλτικής, υπαγόμενη στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, που έστειλε αποίκους το 17ο αιώνα. Οι αποικιοκράτες του Δουκάτου, που προσπαθούσε να αποκτήσει αποικίες στη περιοχή, έκτισαν το πρώτο οχυρωμένο φρούριο στο νησί. Το νησί κατελήφθη από τους Βρετανούς το 1664, μετά μια ολιγόχρονη περίοδο Ολλανδικής κατοχής. Η ταραχώδης ιστορία του είχε στη συνέχεια επιδρομές πειρατών και μια κατάληψη από τους Γάλλους το 1695. Η οριστική κατοχύρωση της κατοχής του από τη Βρετανία έγινε το 1702.

Σήμερα λόγω διάβρωσης από το ποτάμι, το νησί είναι μόλις δυο στρέμματα αλλά παλιότερα ήταν πεντέξι φορές μεγαλύτερο.

Το νησί έφερε την ονομασία James Island, προς τιμήν του Άγγλου Βασιλιά Ιάκωβου 2ου. Το 2011 μετονομάστηκε σε «Νησί του Κίντα Κουντέ» (Kunta Kinteh Island).

Είναι ένας ιστορικός τόπος που συνδέεται με το δουλεμπόριο των Αφρικανών σκλάβων. Σώζονται τα ερείπια του ιστορικού Βρετανικού Fort James που χρονολογούνται από τα μέσα του 17ου αιώνα αλλά έχουν υποστεί πολλές μετατροπές αργότερα.

Η Unesco έχει συμπεριλάβει το νησί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο μέρος με τα αιωνόβια ερείπια να περιβάλλονται από δένδρα μπαομπάμπ.

Μετά το James Island επιστρέφουμε στο λιμάνι του Μπαντζούλ. Η απόσταση είναι περίπου 30 χιλιόμετρα. Λίγο βαρετή είναι η επιστροφή. Ευτυχώς έχω παρέα τον Παναγιώτη! Από το Μπαντζούλ θα επιστρέψω με το γκρουπ του Senegambia beach, με λεωφορείο. Το γραφείο Timo με παρέπεμψε σε αυτό, κακώς βέβαια διότι δε θα με πάνε ως το δωμάτιό μου. Κατεβαίνω στο ξενοδοχειακό συγκρότημα African Princess. Εκεί δίπλα είναι τα γραφεία του Timo. Περνάω να συνεννοηθώ για αύριο. Δυστυχώς μαθαίνω ότι η διήμερη εκδρομή δε θα γίνει. Συγκρατώ το δικαιολογημένο θυμό μου. Μου προτείνουν να πάω με άλλο γκρουπ το Σάββατο. Ή να πάω μόνος μου αύριο πληρώνοντας 160 ευρώ. Αρνούμαι. Έτσι επιστρέφω θυμωμένος στο ξενοδοχείο μου. Ύστερα πάω στο Sally`s 24 για βραδινό φαγητό.

Τι κάνουμε τώρα; Η αρχική μου αντίδραση ήταν να φύγω αύριο πρωί για τη Σενεγάλη. Αργά το βράδυ το ξανασκέπτομαι. Πραγματικά με ενδιαφέρει το εσωτερικό της Γκάμπια, ιδίως το ιστορικό Georgetown και οι προϊστορικοί μεγαλιθικοί κύκλοι.

Αποφασίζω να μείνω άλλη μια ημέρα εδώ στο Serekunda για να μπορέσω μεθαύριο να πάω στη διήμερη εκδρομή. Κλείνω δωμάτιο για αύριο σε ένα άλλο ξενοδοχείο το VLV Guest house που βρίσκεται δίπλα στο σταυροδρόμι της Σενεγκάμπια και κοστίζει 22 ευρώ

 

[KIKI]

Πολυ ωραία και ενδιαφέροντα όσα μας γράφετε .

 

[Anas Tassos]

Χαίρομαι που εσείς και κάποιοι άλλοι τα διαβάζουν. Κλείστηκα και εγώ μέσα, ακύρωσα το επόμενο ταξίδι μου (ήταν για τέλη Μάη) και σκέφθηκα ότι αφού κρατάω ημερολόγιο ας το μετατρέψω σε ταξιδιωτικό "σύγγραμμα" και ας το μοιραστώ με άλλους. Αφού δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ας κρατήσουμε στη μνήμημας τα ταξίδια και ας γνωριστούμε όσοι μοιραζόμαστε το ΄ιδιο χόμπι.