Ταξιδεύει κανείς χωρίς φωτογραφική μηχανή εκεί έξω;

[Dafni]

είμαι στο Παρίσι ,μποροστά στο καταστημα του dior και βγαίνει μια κυρία που φοράει ότι ποιο εντυπωσιακό έχω δει στη ζωή μου ....ουτε καν σε πασερελα ....,δε θα περιγράψω το ντυσιμό της καταλαβαίνετε τι εννοω.... και μπαίνει σε ένα αμάξι που την περιμένει εξίσου ....απεριγραπτο....το βλέμμα μου αιχμαλωτιστηκε ..."καρφώθηκα"....δεν διανοηθηκα όμως να σηκώσω τη φωτογραφική ...παρόλο που το "θέαμα"ήταν εντυπωσιακό...γιατί άραγε?όχι βέβαια γιατί δε μου προκάλεσε εντυπωση ή επειδη δεν είδα και κάτι τόσο διαφορετικό.....
κατά τη γνωμη μου για δυο λόγους
1)γιατί δε θα το τολμουσα
2)τι να την κάνω την φωτογραφία?να μου θυμίζει τι?δε τη χρειάζομαι μια φωτογραφία μιας γυναικας που φοράει πανακριβα ρουχα όπως δε χρειάζομαι τη φωτογραφία μιας γυναικας που φοράει κουρέλια...
εν ολιγοις ....δεν πιστυω ότι φωτογραφιζουμε ότι και όπου ...υπαρχει διαχωρισμός
φωτογραφίζω κτιρια ,τοπια ,τη φάτσα μου πέραν αυτών τα προσωπα τα αποφευγω και αν υπαρχουν στις φωτπγραφιες μου υπάρχουν μόνο ως φοντο,χωρίς να αποτελουν αντικειμενο φωτογραφισης

 

[coccobill]

Τις πρωτες ωρες η μερες σ'ενα μερος προσπαθω να ξεχασω τη φωτογραφικη μηχανη και να βλεπω μονο- να μαζευω εικονες μεσα μου. Αυτες ειναι πιο δυνατες απο οσες θα χωρεσουν σε μια καρτα κι ετσι απαλλασσομαι κι απ' το καταναλωτικο αγχος του συνεχομενου κλικ.
Απ'την αλλη, βεβαια, ολοι μας μαλλον εχουμε φωτογραφισει εναν ρακενδυτο παππου η ζητιανους στο δρομο και δεν ξερω τι ειναι αυτο που μας ωθει να πατησουμε το κουμπι. Προσπαθουμε ισως να φωτογραφισουμε εννοιες και οχι ανθρωπους, να εικονοποιησουμε το συναισθημα και τις συνθηκες που βλεπουμε και να προσθεσουμε τη δικη μας αισθητικη. Αυτη ειναι που φορτιζει μια εικονα και την απαλυνει η τη σκληραινει. Θα μπορουσαμε να ανοιξουμε μια ατερμονη συζητηση περι αισθητικης και τεχνης- τι ειναι τεχνη και ποιος δικαιολογειται να την παραγει αλλα θα ειχαμε τοσες γνωμες οσες και τα ποστ.

 

[eva kas]

παντα και παντου εχω μαζι μου την φωτογραφικη μου μηχανη.δεν την εχω μονο στα ταξιδια,μ'αρεσει να εχω τις φωτογραφιες αππο οτι και να κανω.ειναι μεσα σε ενα σκληρο δισκο κατανεμημενες με την χρονολογια τους.πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου χωρις να το επιδιωκω να καθομαι επι ωρες και να τις χαζευω αναπολωντας το παρελθον.

 

[Alexandros_T]

Όπως βλέπετε για τον καθένα παίζει διαφορετικό ρόλο και έχει άλλο βαθμό σημασίας η φωτογραφία. Άλλος προτιμά να αφομοιώνει με τα μάτια του μόνο, άλλος αρκείται σε μια ξεχασμένη pocket για ειδικές περιπτώσεις, για άλλον είναι αναπόληση και για άλλον ανάμνηση ζωής στα γεράματα. Για κάποιους είναι το σοκ του διαφορετικού ή του ακραίου και για κάποιους άλλους ένα κυνήγι θησαυρού, μία εκ των καλών τεχνών ή απλώς μια διασκέδαση. Όμως όλοι μας και ο καθένας διαφορετικά, έχουμε έναν μεγάλο χρόνο "έκθεσης" στις ακίνητες εικόνες και το σπουδαίο ρόλο τους στη ζωή μας.
Ας αναγνωρίσουμε αυτή τη μαγεία αν όχι ως φωτογράφοι, τουλάχιστον ως θεατές.

 

[emmy]

Πέρυσι το Πάσχα βρισκόμουν σ’ενα μικρό, φτωχικό ψαροχώρι του Βόρνεο.
Και ακούστε τώρα το φοβερό:

Οι ντόπιοι, μας σταματούσαν στον δρόμο (το γκρουπ των Ελλήνων), για να μας βγάλουν...φωτογραφίες!!!

Μας ζητούσαν να ποζάρουμε μαζί τους για αναμνηστικές φωτογραφίες χρησιμοποιώντας τα κινητά τους, και είχαμε πάθει πλάκα γιατί φαινόταν ότι τα διαφορετικά χαρακτηριστικά μας τους έκαναν την ίδια εντύπωση που μας έκαναν εμάς οι δικές τους φυσιογνωμίες!

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, ήταν ένας πιτσιρικάς που μου ζήτησε να βγάλουμε φωτογραφία μαζί με αυτόν και την κοπελιά του και στην συνέχεια με την οικογένεια του (είχε 11 αδέλφια!!!). Μας σύστησε στον πατέρα και την μητέρα του (οι οποίοι έγνεψαν φιλικά γιατί δεν μιλούσαν αγγλικά) και βγάλαμε φωτογραφία με την μαμά και τα μικρότερα αδέλφια!!!

Θεωρώ λοιπόν ότι, πάντα χρειάζεται σεβασμός, διακριτικότητα και αξιοπρεπής αντιμετώπιση όσων φωτογραφίζουμε, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα οτι και τα ’’θέματα’’ μας, αν ήταν προετοιμασμένα με τα ’’μπαζούκας’’ τους δεν θα επιθυμούσαν επίσης να μας απαθανατήσουν...

 

[joss]

Εχω περασει απο ολα τα σταδια. Του αρχαριου με τη ταπεινη κομπακτ Kodak στα τελη το 70 / αρχες 80, του ερασιτεχνη μ"τρελλαμενου" στα μεσα του 80 και του επαγγελματια στα τελη του 80 / μεσα 90. Μιλαμε για χιλιαδες slides. Υστερα βλεποντας οτι ερχεται η ψηφιακη εποχη προλαβα και πουλησα ολα τα καλουδια (μηχανες, φακους, ανταπτορς, τριποδα, εμφανιστηρια, φιλτρα κλπ.).

Τωρα πλεον επειδη το σπορ ειναι ακριβο για τα γουστα μου και δεν εχω πλεον την ιδια ορεξη η / και χρονο να ασχοληθω παλι, εχω μια ταπεινη ψηφιακη κομπακτ των 5mp. Αλλα την εχω παντα μαζι οπου παω. Αν και εχω επισης και μια ολοκαινοτυργια βινεοκαμερα δεν τη περνω μαζι στα μακρυνα ταξιδια λογω περιττου ογκου / βαρους.

Εχω καντραρει διαφορες φωτογραφικες αναμνησεις που σε αλλους δεν λενε τιποτα αν τις δουν, αλλα εγω μονο ξερω γιατι τις τραβηξα. Ειπαμε να εχουμε να θυμομαστε στα γεραματα.

Απο την αλλη, ακομη δεν μπορω να χωνεψω τις χαμενες φωτογραφιες. Η πρωτη ηταν οταν επισκευτηκα την Ολλανδια και ειχα αρκετες φωτο δικες μου με φοντο τους πινακες του Ρεμπραντ και του Ρουμπενς (λογω παθους με τη ζωγραφικη) αλλα δυστυχως καθησα για καφε και μετα απο 2-3 ωρες ανακαλυψα οτι ειχα ξεχασει εκει τη μηχανη. Δυστυχως ειχε κανει φτερα. Ηταν μια ασημαντης αξιας ποκετ κομπακτ, αλλα οι φωτοι ηταν ανεκτιμητες.

Επισης οταν ειχα παει το 1988 απο σποντα στη Βενετια χωρις μηχανη, αγορασα απο εκει μια μιας χρησεως. Δυστυχως δεν ειχαν γινει τοσο της μοδας στην Ελλαδα και ο μπαγλαμας ο φωτογραφος δεν τις ειχε ξαναδει. Ετσι αν και του ειπα να προσεξει οταν ανοιξει τη μηχανη να μη παρει φως αυτος ελεγε συνεχεια " Ναι, ναι ξερω". και την ανοιξε μπροστα μου και καταστραφηκε το φιλμ. Αφου ουρλιαζα προσφερθηκε να μου δωσει δωρο 2 φιλμ. "Τι να τα κανω ρε αυτα? Τις φωτο απο τη Βενετια που θα τις ξαναβρω? " του λεω.

Ανεκτιμητες αναμνησεις, γι αυτο ας κανουμε backup καλου κακου.