Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Ταξιδευoντας στα Δυτικά Βαλκάνια, με τον Goran Bregovic

[Liouda]

puno hvala

κι εμένα με γοήτευσε το Split, αλλά δυστυχώς όχι η πολυκοσμία του :/

Σοβαρα? Μαλλον αλλαξαν τα πραγματα απο τοτε που εμενα εκει!
Πριν 4-5 χρονια, μολις αρχιζε να αναπτυσσεται και παλι ο τουρισμος!
Εμενα παλι δεν με γοητευουν οι ντοπιοι!

 

[ThanasisU2]

Λίμνη Σκάδαρ κι Μπαρ

Το πρωί ξύπνησα πρωί πρωί, για να πάω στο σταθμό των λεωφορείων, για να πάρω το λεωφορείο για την λίμνη Скадарско језеро (λίμνη Skadar), στο εθνικό τους δρυμό .

Το ταξίδι με το το μίνι μπας διήρκεσε κοντά στις 1 ½ ώρες, κι η τιμή του 3 ευρώ, ταξιδεύοντας μέσα από τα υπέροχα βουνά των Βαλκανίων.

εθνικός δρυμός τους είναι τεράστιος (συνορεύει κι με την Αλβανία), για αυτό κατάφερα κι είδα ένα μικρό μέρος του δίπλα στο κεντρικό δρόμο. Σας συνιστώ να φάτε στο εστιατόριο του πάρκου. Θα φάτε την καλύτερη πέστροφα της ζωή σας. Φρέσκια, με ολίγα μπαχαρικά πάω κι βούτυρο. Τίποτα άλλο, κι αυτό με λίγα ευρώ μόνο.

Επόμενος σταθμός, η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, η Πογκντόριτσα. Τίποτα το σπουδαίο, μια απλή πόλη, μέσα σε λεκανοπέδιο (που το καλοκαίρι την κάνει αφόρητη από την ζέστη), άδεια μιας κι έχουν όλοι κατέβει στο Μπαρ για μπάνιο. Μισή ώρα ήταν αρκετή για να βαρεθώ την πόλη, κι να πάρω το τρένο για να γυρίσω πίσω στο Bar.

Μετά από 2 ώρες ταξίδι φτάσαμε το απογευματάκι στο Μπαρ. Ο σταθμός των τρένων είναι δίπλα από το σταθμό των λεωφορείων, άρα θα χρειαστείτε κοντά στα 30 λεπτά περπατήματος μέχρι το παλιό λιμάνι του Μπαρ (με παρατσούκλι Μαιάμι του Μαυροβουνίου, λόγο των φοινίκων που βρίσκονται στην παραλία), κι το παλάτι του βασιλιά Νικόλαου.

Η τελευταία μέρα έκλεισε με beach party, σε μια από τις παραλίες, με balcan music, ρακία κι τοπική μπύρα.

 

[ThanasisU2]

Όλοι οι δρόμοι, βγάζουν στο Herceg Novi

Τ ο πρωί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς νωρίς, για να πάρω το λεωφορείο για το Herceg Novi, την πόλη λίγο πριν τα σύνορα με την Κροατία, για να πάρω το πρωινό λεωφορείο για το Ντουμπρόβνικ. Στάση στο τοπικό φούρνο για ένα υπέροχο μπουρέκ, κι αναμονή στην στάση για το πούλμαν. Η διαδρομή είναι σχεδόν 116 χιλιόμετρα, κι το ταξίδι κρατάει σχεδόν 2 ½ ώρες, λόγο του χάλια δρόμου κι το γύρω του κόλπου Κότορ.

Το ταξίδι ήταν μονότονο, με θέα την θάλασσα μόνο, μέχρι την στιγμή που είδα ξανά το Sveti Stefan (Свети Стефан ). To πανέμορφο αυτό μέρος, δυστυχώς δε είναι προσβάσιμο για τον οποιοδήποτε, με είσοδο κάμποσα δεκάδες ευρώ, δε είναι για όλα τα πορτοφόλια.

Το ταξίδι ήταν όμορφο, με υπέροχα τοπία για φωτογραφίες.

Kotor

Kotor Bay

Perast

Sveti Dordje

R.K.C. Gospa od Škrpjela

Φτάνουμε στο Χερτσεγκ Νόβι, κι πάω να αγοράσω εισιτήρια για το πρωινό λεωφορείο, κι η τύπισσα, μου απαντά στα Σέρβικα ότι το λεωφορείο έφυγε 15 λεπτά νωρίτερα, επειδή δε είχε αρκετό κόσμο για πάει προς τα πάνω. Έξω φρενών άρχιζα να ουρλιάζω ότι είναι απαράδεκτοι, κι μου έδωσαν εισιτήριο για το επόμενο λεωφορείο που φεύγει στις 1500, δλδ σε 5 ώρες από την κανονική αναχώρηση του. Τι να κάνω πείρα το εισιτήριο, σαν συγνώμη μου κάναν δώρο την φύλαξη για το σάκο μου. Καφεδάκι στην καφετέρια του σταθμού, κι βόλτα στην πόλη.

 

[ThanasisU2]

Херцег Нови (Herceg Novi)

Herceg Novi, ή το 'Νέο Κάστρο' στα Σερβίκα. Μπορεί να μην είναι ο σούπερ προορισμός (όλη την νίκη την παίρνει το Κότορ κι το Ντουμπρόβνικ), άλλα αξίζει κανείς να αφιερώσει μερικές ώρες ή κι 2 μέρες για να χαλαρώσει από την βαβούρα των τουριστών. Στην πόλη η πλειονότητα είναι Σέρβοι Βόσνιοι, που ήρθαν εδώ μετά το πόλεμο στην Βοσνία, κι ήταν από τις ελάχιστες πόλεις που ψήφισαν κατά της αποσύνδεσης με την Σερβία (κοντά στο 70%).

Είχα πιει το καφέ μου, κι έπρεπε κάποτε να σηκωθώ να πάω να δω την πόλη, κι να πάω για μπανάκι. Ο σταθμός είναι δίπλα στην πόλη, άρα σε 5 λεπτά φτάνει κανείς στο κέντρο της παλιάς πόλης (Stari Grad).

αλλά κι στο κεντρικό ρολόι

Από το ρολόι, θα πάρετε το ανηφορικό δρόμο, για να φτάσετε στο παλιό φρούριο

(κάτι σαν το δικό μας Παλαμήδη), για

να μπορέσετε να θαυμάσετε την υπέροχη θέα της πόλης (1 ευρώ) αλλά κι της Αδριατικής θάλασσας.

Γυρνώντας πίσω στην πόλη, θα βρούμε κι τις 2 εκκλησίες του Χέρτσεγκ Νόβι,

την καθολική εκκλησία

κι την ορθόδοξη Savina - Stara crkva

όπως κι στην Ρώμη, κι εδώ θα βρούμε παντού βρύσες με δωρεάν νερό, για να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας.

Περνούμε την κατηφόρα για να πάμε στην παραλία

κι φτάνουμε στο παλιό λιμάνι

Μετά από ένα δροσερό μπανάκι, κι ένα ακόμα καλύτερο μπουρέκ, στο τοπικό φούρνο, έπρεπε να πάρω το δρόμο της ανηφόρας, για σουβενίρ (γκρρρ) κι το λεωφορείο για το Ντουμπρόβνικ.

τελευταίες φωτογραφίες της πόλης

κι μερικές με θέα την Αδριατική θάλασσα

δε χαιρετάμε ακόμα το Μαυροβούνιο, μιας κι ακόμα έχουμε μια ιστορία "μέχρι τα σύνορα"

 

[ThanasisU2]

Επιστροφή στο Ντουμπρόβνικ

Έφτασα άρον άρον στο σταθμό, με το φόβο ότι θα χάσω το λεωφορείο, έμαθα ότι θα έχει καθυστέρηση μία ώρα, μιας κι έφυγε αργά από την Budva. ΟΚ, κανένα πρόβλημα, ένας ακόμα λόγος για να πιω ένα φθηνό τούρκικο καφέ .

Το λεωφορείο έφτασε γεμάτο, με το ζόρι βρήκα θέση για να κάτσω, κι φύγαμε για τα σύνορα.

Στο δρόμο μάθαμε ότι το λεωφορείο έχει χαλασμένο Air Codition, με συνδυασμό τους +40 έξω θα έκανε ένα ταξίδι άλλο πράγμα. Για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα υποσχόταν ένα υπέροχο ταξίδι, στους συν 50 μέσα, με μωρά να κλαίνε κι τους υπόλοιπους να ουρλιάζουν. Αλλά αυτό δε ήταν το τέλος του μαρτυρίου. 1 χλμ δίπλα στο Debeli Brijeg (το συνοριακό πέρασμα Μαυροβουνίου - Κροατίας, πάνω στον Αυτοκινητόδρομο Adriatica, ακούγετε ένα μπαμ από την μηχανή, κι καπνοί. Ο οδηγός να ουρλιάζει στα Κροατικά, Σέρβικα ένας θεός ξέρει τι, να κατέβουμε από το λεωφορείο, κι να τρέχουν όλοι πανικόβλητοι να βγούμε από το λεωφορείο.

Όλο νεύρα πάω στον οδηγό (έπρεπε να είμαι ήδη στο Kupari στο camping κι να κάνω μπάνιο στην θάλασσα, κι όχι να τραβιέμαι για να φτάσω εκεί), κι το ρωτάω πότε θα έρθει το άλλο λεωφορείο. Κι ο τύπος, ψύχραιμος, ότι μόλις τώρα έφυγε λεωφορείο από την Podgorica, για να μας παραλάβει (3 με 4 ώρες στο χαλαρό), κι αν θέλω, μπορεί να μου δώσει τα μισά φράγκα πίσω κι την τσάντα, κι να περάσω με τα πόδια τα σύνορα (μιλάμε για μια απόσταση 3 χλμ κάτω από τον ζεστό ήλιο, κι με σάκο γεμάτο), για να πιάσω το τοπικό λεωφορείο από Ντουμπρόβνικ.

Παίρνω πίσω τα 6 ευρώ μου, τον σάκο μου κι ένα μεγάλο Χαρτόνι κι γράφω σε αυτό

Please, пожалуйста, proszę, ju lutem, molim, prosím, S'il vous plaît, Bitte
Dubrovnik

κι το κράταγα μπας κι κάποιος σταματήσει.

Μετά από ένα μισάωρο, βλέπω ένα λεωφορείο να μου κάνει νόημα με τα φώτα από μακριά. Όσο κόντευε είδα ότι έχει Πολωνικές πινακίδες, από την Κρακοβία, κι σταμάτησε μπροστά μου. Ανοίγει την πόρτα, κι στο τιμόνι Ιερέας να με καλώς ορίζει στα αγγλικά. Του απαντάω στα Πολωνικά Cześć Boze (κάτι σαν καλημέρα θεε), κι το ιερέας μένει άναυδος.

Στα καθιμαστα πίσω, γεμάτο από γυναίκες κι άνδρες μεγάλης ηλικίας, που η ενορία τους, τους πήγε εκδρομή στο Međugorje, για να δουν το θαύμα, στο οποίο εμφανίζετε η Παναγία κάθε χρόνο στις 25/6 κι στις 14/8, από το 1981.
Εκείνη την μέρα γυρνάγανε από εκδρομή στο μοναστήρι Ostrog.

Ο ιερέας, ήταν δε ήταν 30 ετών, όλο χαρά με ρώταγε για τα ταξίδια μου κι πως έγεινε που στεκόμουν λίγα χιλιόμετρα δίπλα από τα σύνορα. Είχαμε πιάσει μια ευχάριστη συζήτηση, μέχρι που φτάσαμε στο πέρασμα. Ο Μαυροβούνιος στρατιώτης μπήκε μέσα στο πούλμαν, είδε το κόσμο, κι μας είπε να συνεχίσουμε (άρα no σφραγίδα :xmas_evil: ), από την πλευρά την Κροατική, η στρατιώτης πέρασε κι πίρε όλα τα διαβατήρια/ταυτότητες για να περάσουν από σφράγισμα. Μετά από ένα μισάωρο γραφειοκρατίας, ξαναμπήκαμε πάλι σε Κροατικά εδάφη, κι σε 20 λεπτά ήμασταν στο Kupari, όπου ο οδηγός με άφησε ακριβώς έξω από το camping.

Croatia here we come AGAIN!

 

[ThanasisU2]

Dubrovnik Part I (Kupari Beach)

Επιτέλους ξανά στην Κροατία, κι στο Ντουμπρόβνικ.
Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω, μόλις έφτασα στο Κουπάρι, ήταν να πάω κατευθείαν στην θάλασσα, να πιω 2 παγωμένες μπύρες Karlovacko κι να βρω την φίλη μου την Aga, η οποία θα με συντρόφευε μέχρι το τέλος της Βαλκανικής τουρ.

Το Kupari, προπολεμικά ήταν ένα από τα ποιο διάσημα τουριστικά θέρετρα της Κροατίας (το μαρτυρούν τα καταστραμένα ξενοδοχεία (στα οποία κανείς μπορεί να παρατηρήσει σημάδια από τις μάχες που πέρασαν στο Κροατικό Σέρβικο πόλεμο), που ακόμα κοσμούν την παραλία κι η Μαρίνα του, στο παλιό μόλο.

(credits goes to Aga Bacal)

Το εκτός από μια πανέμορφη παραλία, έχει κι ένα σούπερ μάρκετ Konzum, με όλα τα απαραίτητα όπως μπύρες, τσιπς, ζαμπόν, τυρί κτλ άλλα κι το camping το οποίο θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες μέρες στo Ντουμπρόβνικ, το
Camp Site Kupari - Dubrovnik - Croatia - WELCOME

Μπορεί να μην είναι κι το καλύτερο που έχω πάει, αλλά τα ποιο σημαντικά στοιχεία του. Φθηνό, δίπλα στο Ντουμπρόβνικ με ΜΜΜ, καθαρό κι πολλά δέντρα.

Εκεί γνωρίσαμε ένα υπέροχο ζευγάρι από το Μιλάνο με τους φίλους τους, που κάνανε την διαμονή μας ακόμα καλύτερη, με μπόλικο κρασί, grappa κι nutella

 

[ThanasisU2]

Dubrovnik Part II

Η νύχτα πέρασε ήσυχα κι χωρίς κανένα απρόοπτο, όπως κι το πρωινό μας, δεύτερη μέρα στο Ντουμπρόβνικ. Μετά από ένα απλό κι ταπεινό σάντουιτς με μορταντέλα, ήρθε η ώρα για το δεύτερο μπάνιο μας στο Κουπάρι.

Η παραλία, όμορφη, μικρή κι το κυριότερο με όχι πολλή κόσμο, μας περίμενε, να κάνουμε μπάνιο στα γαλάζια νερά της

με αυτά κι με τα άλλα, η ώρα πέρασε, κι έπρεπε να δούμε κι την πόλη λίγο, μιας κι την επόμενη μέρα, μας περίμενε το Mostar

Από το Camping, σχεδόν κάθε 30 λεπτά, αναχωρεί το λεωφορείο 10, που με 12 κούνες, σε πάει προς το καινούργιο λιμάνι του Ντουμπρόβνικ , άλλα όπως κι στο βόρειο μέρος της πόλης, όπου με τα πόδια, είναι 10 λεπτά μέχρι την πύλη Pile.

Το παλιό Ikarus (για τους παλιούς, το Ikarus θα τους λέει πολλά, από τον ΟΑΣΑ :Ρ), έκανε το ταξίδι του, από την μια πλευρά οι Δειναρικες Αλπεις κι από την άλλη, ένας γκρεμός κι η Αδριατική Θάλασσα.

Μέχρι που εμφανίστηκε το στολίδι

μετά από λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στη στάση, κι από εκεί ξεκίνησε το περπάτημα μέχρι την παλιά πόλη

μέχρι που φτάσαμε στην πύλη Pile

όπου, κλασικά, γινόταν το αδιαχώρητο εκείνη την στιγμή. Στάση για να γεμίσουμε τα παγούρια μας με νερό, στην δωρεάν βρύση που υπήρχε έξω από την πύλη, κι κατεύθυνση προς το φρούριο Lovrijenac, που βρίσκετε λίγο έξω από την παλιά πόλη, για να βγάλουμε μια πανοραμική φωτογραφία της πόλης.

H ανάβαση προς τον πύργο δε παρουσίασε κανένα σοβαρό πρόβλημα, κι σε λίγο βρισκόμασταν σε μικρό άλλα όμορφο πάρκο, κι από κάτω είχαμε όλη την παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ

Μετά από αρκετές πόζες, κι πανοραμικές φωτογραφίες, ήρθε η ώρα να κατέβουμε, κι να μπούμε στην παλιά πόλη.

Ένα μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης του Ντουμπρόβνικ, είχε καταστραφεί από Μαυροβούνιους στρατιώτες κι την ΥΝΑ (Γιουγκοσλάβικο Εθνικό στρατό), το 92 με 95, λέγοντας ότι το Ντουμπρόβνικ ανήκει στο Μαυροβούνιο, κι βομβαρδίζοντας το, καταστρέψαν την παλιά πόλη.
Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια, βάση του Ερυθρού Σταυρού, πέθαναν 114 πολίτες, μέσα σε αυτούς ο διάσημος Κροάτης ποιητής Milan Milišić.
Από το 1995 μέχρι κι το 2005, διήρκεσε η ανακατασκευή της παλιάς πόλης, αλλά σε πολλά μέρη ακόμα υπάρχουν εμφανή τα κατάλυπα του πολέμου (τρύπες στους τείχους από σφαίρες, γκρεμισμένα σπίτια), άλλα κι πολλές φωτογραφίες, στα οποία δείχνουν την κατάσταση που επικρατούσε τότε.

Αυτά μέχρι στιγμής, για την Παλιά Πόλη, θα μιλήσουμε αύριο

 

[ThanasisU2]

Dubrovnik Part III παλιά πόλη, κι τελευταία νύχτα

Με αυτά κι με τα άλλα, φτάσαμε στην γέφυρα, με την οποία μπαίνεις στην παλιά πολλή, μέσω της πύλης Pile.

Ακριβώς μετά την είσοδο, υπάρχει ένας "μίνι σταθμός" για νεράκι, το Μεγάλο Συντριβάνι του Ονόφριου (Velika Onofrijeva Fontana)

κι από κει, με τα πόδια, να περπατήσουμε τον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλλης, την Placa (Stradum), για να φτάσουμε μέχρι το τέλος του δρόμου, μέχρι τον Οβελίσκο του Ορλάντο

To παλιό λιμάνι του Ντουμπρόβνικ, που τώρα είναι ανοικτή μόνο για κότερα κι μικρά πλοία

με τέλος την αναζήτηση φθηνού κρασιού, για το βραδινό μας πάρτι σήμερα, στο camping.

Πριν τελειώσει, η υπέροχη βραδιά, πήγαμε στην νέα πόλη, αγοράσαμε μια νόστιμη πίτσα, κι καθίσαμε βλέποντας τα φώτα του λιμανιού να τρεμοσβήνουν

 

[ThanasisU2]

στο δρόμο για το Mostar

Το τελευταίο πρωινό στο Ντουμπρόβνικ ήταν δύσκολο. Με ένα μικρό Hang Over καταφέραμε να σηκωθούμε, κι να μαζέψουμε την σκηνή αλλά κι να κάνουμε ένα γρήγορο ντους πριν φύγουμε για το λεωφορείο για να πάμε στο Σταθμό των λεωφορείων για να αγοράσουμε τα εισιτήρια μας για το Μόσταρ.

To πούλμα (της Eurolines Βοσνίας), θα έφευγε στις 1200, με τιμή εισιτήριου 110 Kuna (15 ευρώ) με το κλασικό 1 ευρώ την αποσκευή

Το ταξίδι θα διαρκούσε κοντά στι 3 1/2 ώρες, μέσω των συνόρων της παράνοιας, το Neum. Ανεφοδιασμός με φαγητό κι κόκα κόλες, κι φεύγουμε για το Μόσταρ.

Μετά από δύο ώρες ταξίδι, φτάνουμε στο πέρασμα Metković (διάσημη πόλη, έβγαλε τεράστια ταλέντα στο Κροατικό handball), περνώντας τα σύνορα στο ντούκου (από την πλευρά της Κροατίας, κανείς δε μπήκε στο λεωφορείο για να μας ελέγξει), κι από την Βοσνία, μπήκε ο Βόσνιος, κι πίρε επιλεκτικά μερικά διαβατήρια, χωρίς καν να βάλει σφραγίδα :xmas_evil: κι συνεχίσαμε το ταξίδι μας, στην Ερζεγοβίνη.

Από το ορεινό κι θαλάσσιο τοπίο της Κροατίας, το σκηνικό άλλαξε σε ορεινό, κι με το ποτάμι Neretva, να μας συντροφεύει σε όλο το ταξίδι.

Ένα ένα ενδιαθέρον σκηνικό ήταν όλες οι πινακίδες στο δρόμο. Έγραφαν Mostar & Sarajevo, άλλα τα αντίστοιχα Мостар & Сарајево ήταν σβησμένα είτε με spray είτε με μπογιά είτε κι με κόπρανα :xmas_eek: .

Μια μικρή στάση στην πόλη Čapljina, για τουαλέτα κι αναψυκτικό (δέχονται χωρίς κανένα πρόβλημα ευρώ, 2 ΚΜ είναι ένα ευρώ, όπως κι στην Τουρκία με την Λίρα), κι συνεχίσαμε το ταξίδι μέχρι το Μόσταρ.


Κάθε μέρα (τους χειμερινούς μήνες) υπάρχουν 2 με 3 δρομολόγια για το Μόσταρ από το Ντουμπρόβνικ, κι τους καλοκαιρινούς 6 όπως κι υπάρχει τρένο από τo Ploce της Κροατίας, που πάει μέσω Μόσταρ κι Σαράγιεβο για το Ζάγκρεμπ.

για τα δρομολόγια των λεωφορείων από Ντουμπρόβνικ, μπορείτε να κοιτάτε εδώ

http://www.libertasdubrovnik.hr/voznired.pdf

ή την κατάπληκτη σελίδα

autobusni kolodvor bus terminals

που έχει όλες τις μεγάλες στάσεις λεωφορείων σε Κροατία, Μαυροβούνιο, Σερβία κι Βοσνίας, κι απλά επιλέγετε την πόλη, μέρα κι ψάχνετε τι σας ενδιαφέρει

 

[Nedelja]

Θανάση στο καλύτερο μας κόβεις...Μεγάλο απωθημένο το έχω το Mostar και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη γενικότερα...από τότε που διάβασα το Γεφύρι του Δρίνου του Andric.Θέλω λεπτομέρειες....

 

[ThanasisU2]

με κατσάδιασε το μπος, δε μπορούσα να συνεχίσω. το βράδυ ξανά, ή αύριο το πρωί

 

[ThanasisU2]

Mostar on the Rocks (and river)

Άφιξη σε μια πόλη θρύλο. To Mostar. Μια πόλη, που με το είδα το ντοκιμαντέρ του καταπληκτικού Michael Pallin, Pallin New Europe, ήθελα να το δω.

άλλα ας γυρίσουμε το ταξίδι μας.

Φτάσαμε αισίως στις 1600 στο Μόσταρ, μέσα σε έναν δυνατό ήλιο να μας τσουρουφλίζει από πάνω, κι το πλήθος να ουρλιάζει Sobe, Rooms, Rooms, Sobe.
Με αρκετό στριμωξίδι καταφέραμε κι περάσαμε το πλήθος, για να μπορέσουμε να πάμε στην φύλαξη των αποσκευών, όπου με 2 ΚΜ την αποσκευή, μας τις φύλαξαν μέχρι την ώρα αναχώρησης του τελευταίου τρένου για Σαράγιεβο, στις 1840.

Από το σταθμό των λεωφορείων/τρένων μέχρι την παλιά πόλη (όπου βρίσκετε η Παλιά Γέφυρα - Stari Most) είναι 20 λεπτά με τα πόδια. Κι πραγματικά, αξίζει κάποιος να την περπατήσει την πόλη.

Το Μόσταρ, απέκτησε την φήμη του, από το πόλεμο με την Γιουγκοσλαβία την περίοδο 1992-1995, στην οποία ένα τεράστιο μέρος των Μουσουλμάνων σκοτώθηκαν, άλλα το κυριότερο πλήγμα ήταν η καταστροφή της γέφυρας από τον Κροατικό Στρατό, (Hrvatsko vijeće obrane) οι οποί πολέμαγαν για την Κροατική Δημοκρατία της Herzeg-Bosnia, στις 9 Νοεμβρίου του 1993.

Τα κτήρια στο Μόσταρ, ακόμα υπάρχουν σημάδια από τις σφαίρες, κι τις φθορές από τον πόλεμο (ποιο αισθητό από ότι στο Ντουμπρόβνικ)

Το παλιό Κρατικό Θέατρο

αλλά κι τα πάμπολλα μουσουλμανικά νεκροταφεία

με όλες τις ταφόπλακες να έχουν πάνω κάτω την ίδια ημερομηνία θανάτου

Επιστροφή στο τουρ μας, κι στην γέφυρα.

Η γέφυρα βρίσκετε στην παλιά πόλη, ακριβώς πάνω από το ποτάμι Neretva (το μεγαλύτερο ποτάμι των δυτικών Βαλκανίων), κι συνδέει τις δύο μεριές της πόλης.

Η Γέφυρα, χτίστηκε επ εποχής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κι την εποχή που Σουλτάνος ήταν ο Suleiman ο Μέγας, όταν το 1557 ο σουλτάνος αποφάσισε να αλλάξει την ξύλινη γέφυρα, σε μια πέτρινη κι ποιο σταθερή γέφυρα. Για αυτό το λόγο διάλεξε τον Mimar Hayruddin, μαθητή του διάσημου αρχιτέκτονα Mimar Sinan, για το έργο αυτό. Άλλα υπό μία προϋπόθεση, άμα η γέφυρα δε αντέξει, μόλις μετακινηθούν οι ξύλινες σκαλωσιές, θα το πλήρωνε με την ζωή του. H κατασκευή ξεκίνησε από το 1557 κι διήρκεσε μέχρι το 1566/1567. Η γέφυρα όχι μόνο δε έπεσε, άλλα έμεινε ανέπαφη μέχρι κι το 1993 (μιλάμε για 427), όταν ο Κροατικός Στρατός την κατέστρεψε. Μετά το πόλεμο, η Unesco, με την βοήθεια χορηγών, ανακαίνισαν την γέφυρα, πέτρα προς πέτρα. Μέχρι κι Ούγγροι βατραχάνθρωποι του Ουγγρικού Στρατού, μάζευαν τις πέτρες από τον βυθό του Neretva. Η ανακατασκευή της γέφυρας ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου, κι διήρκεσε μέχρι της 23 Ιουλίου το 2004.

Η γέφυρα (έχει μπει στην λίστα μνημείων της Ουνέσκο), έχει ανακαινιστεί με τα ίδια πρότυπα όπως 446 χρόνια πριν. Με πλάτος γέφυρας τα 4 μέτρα, μήκος 30 κι με ύψος 24, δε μπορεί κάποιος να την αφήσει απαρατήρητη. Δύο πύργοι ο ένας βορειοανατολικά (Helebija) κι ο άλλος νοτιοανατολικά (Tara) έχουν το ψευδώνυμο, οι προστάτες της γέφυρας (mostari).

Stari Most (Old Bridge)

η θέα πάνω Stari Most (Old Bridge), κι ο ποταμός Νeretva

κι από κάτω

Όλο αυτό το τρέξιμο (άλλα κι με λίγο το σύνδρομο της επόμενης μέρας), μας άνοιξαν την όρεξη για ένα καλό καφέ, κι ένα νόστιμο γλυκάκι. Ακριβώς δίπλα στην γέφυρα, υπάρχει ένα όμορφο καφενείο με θέα τον ποταμό Neretva, κι με νόστιμο καφέ κι μπακλαβά

κι όλα αυτά με 5 ευρώ! (2 μπακλαβάδες, κι 2 υπέροχους καφέδες)

Μιας κι η ώρα μας πίεζε, έπρεπε να γυρίσουμε προς τον σταθμό των τρένων για να πάρουμε το τρένο για το Σαράγιεβο, άλλα κι να κάνουμε μια βόλτα στα σοκάκια για σουβενίρ