Ταξιδευοντας τα χρονια της χουντας

[tripakias]

Με αφορμη τη χθεσινη μερα και το τοπικ του soudianos, αυτο που λεει ο τιτλος. Οσοι ταξιδεψατε εκεινα τα χρονια ή οσοι εχετε ακουσει απο γονεις κλπ. Ποσο ευκολο ηταν να ταξιδεψεις στο εξωτερικο αλλα και εντος Ελλαδος. Τι λεγοταν για την Ελλαδα στο εξωτερικο, τι ελεγαν οι ξενοι τουριστες που επισκεπτονταν τη χωρα μας. Ποσο ελευθεροι ηταν οι ξενοι; Κανατε παρεα με αγνωστους Ελληνες που γνωριζατε στα ταξιδια; Συζητουσατε πολιτικα ή καραδοκουσε ο φοβος και η καχυποψια μηπως ειναι ανθρωποι του καθεστωτος ή μηπως σας ακουσουν; Οι ξεναγησεις στα ελληνικα αξιοθεατα πως γινοντουσαν, ηταν ελεγχομενες απο το καθεστως; Αυτα κι ο,τι αλλο εχετε δει ή εχετε ακουσει και το θεωρειται σχετικο.
Μινι ιστοριες ευχαριστες ή δυσαρεστες απο την επταετια. Η ζωη των ανθρωπων που ζουσαν ή ταξιδεψαν στην Ελλαδα μεσα απο τα ταξιδια τους...

 

[North66]

Λογικά θα ήταν λίγο καλύτερα απ' ότι ας πούμε στην Αλβανία ή στη Βουλγαρία ή στην Ανατολική Γερμανία ή στη Ρωσία δηλαδή περίπου στη μισή Ευρώπη εκείνης της εποχής.

 

[tripakias]

Λογικά θα ήταν λίγο καλύτερα απ' ότι ας πούμε στην Αλβανία ή στη Βουλγαρία ή στην Ανατολική Γερμανία ή στη Ρωσία δηλαδή περίπου στη μισή Ευρώπη εκείνης της εποχής.

Με ποιανου τη λογικη; Των συνταγματαρχων; Τεσπα δεν ζητησα συγκριση, εμπειριες ζητησα. Αν ξερεις κατι πεσ' το. Ακομα κι αν η Ελλαδα την περιοδο 67-74 φανταζει στα ματια (ή στη λογικη) σου σαν τη γη της επαγγελιας. Θα εχει ενδιαφερον να τη διαβασουμε.

 

[traveladdict]

Τα ταξίδια ήταν δύσκολα όχι γιατί υπήρχαν απαγορεύσεις, αλλά γιατί ο κόσμος δεν είχε χρήματα και ήταν πολυτέλεια να ταξιδεύεις.
Ήμουν πολύ μικρός αλλά είχα γονείς ταξιδιάρηδες και με έπαιρναν μαζί τους.
Θυμάμαι ότι ήταν ελεύθερα να ταξιδέψεις όπου ήθελες εκτός από χώρες του Σοβιετικού μπλοκ, Κίνα και υπόλοιπα κομμουνιστικά κράτη (χρειαζόταν βίζα). Αλλά αυτό τότε ίσχυε για όλους και όχι μόνο για τους Έλληνες.
Είχαμε πάει στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία οδικώς το 1971 και περιμέναμε 10 ώρες στα σύνορα για απίστευτους ελέγχους και από τις δυο πλευρές. Οι Βούλγαροι μας έβλεπαν σαν πάμπλουτους αμερικάνους, παρακαλούσαν να τους δώσουμε τα υπολείμματα από τα σαμπουάν και τις οδοντόκρεμες, αλλά ζητούσαν να γοράσουν και τα ρούχα μας. Τρώγαμε σε σούπερ ξενοδοχεία, μόνο για ξένους και για τα μέλη του κόμματος με τις κουρτίνες κατεβασμένες για να μη βλέπει ο κόσμος απ'έξω.
Ο μόνος περιορισμός ήταν ο περιορισμός στην εξαγωγή συναλλάγματος. Δηλαδή είχες το δικαίωμα να εξάγεις 250 δολάρια είτε έκανες ένα, είτε έκανες δέκα ταξίδια μέσα στο χρόνο. Αυτό όμως δεν ήταν της χούντας, προϋπήρχε και συνεχίστηκε μέχρι να μπούμε στην ΕΟΚ το 1981.
Στη δυτική Ευρώπη, είμασταν σαν φτωχοί συγγενείς, τα 250 δολάρια δεν έφταναν με τίποτα για να φέρουμε όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν. Γιαυτό ο κόσμος έραβε δολαρια στις φόδρες και μέσα στα μανίκια του και τα περνούσε κρυφά.
Πουθενά όμως δεν τέθηκε θέμα δικτατορίας, άλλωστε Ισπανοί και Πορτογάλοι και όλο το Ανατολικό μπλοκ δικτατορίες είχαν. Πιο πολύ τους έκανε εντύπωση πως κόσμος από φτωχές χώρες έκανε τουρισμό, παρά το ότι είχαμε δικατορία. Τα σύνορα άλλωστε ήταν ανοιχτά, όποιος ήθελε έμπαινε ή έβγαινε. Το μόνο κενό στο χάρτη ήταν η Αλβανία.
Και δεν υπήρχε πρόβλημα να μιλάμε με ξένους στην Ελλάδα. Θυμάμαι είμασταν διακοπές στη Ρόδο και οι γονείς μου είχαν κάνει φιλίες με Δανούς και Γερμανούς. Αλλά και σε άλλα μέρη το ίδιο γινόταν. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν με οικογένεια από την Ταϊβάν στην Επίδαυρο, που τους κάλεσαν στην πατρίδα τους και μετά από ένα χρόνο πήγαν!! (όχι, δεν με πήραν μαζί τους...)
Τα ταξίδια ήταν ελέυθερα μέσα στην Ελλάδα, πολύ πιθανόν η ασφάλεια να έκανε έλεγχο αν ήθελες να πας διακοπές σε κανένα νησί με εξόριστους, αλλά εκτός αυτού, όλα ήταν νορμάλ. Το μόνο περιστατικό που θυμάμαι πολύ καλά ήταν όταν κάναμε γνωριμία με Πωλονούς(!!!!) τουρίστες στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και έφευγαν σωρηδόν. Τους ρωτούσαμε και δεν μας έλεγαν γιατί. Την άλλη μέρα τα χαράματα έγινε η εισβολή στην Κύπρο.

 

[McElk]

Στο εξωτερικό δεν είχα βγει αλλά είχα ταξιδέψει αρκετά μέσα στην Ελλάδα. Η πλειοψηφία των ταξιδιωτών εξωτερικού ήταν τότε οι μετανάστες, οι φοιτητές σε πανεπιστήμια κυρίως της Ιταλίας και οι έμποροι – επιχειρηματίες που είχαν συναλλαγές με εξωτερικό. Τα ταξίδια αναψυχής ήταν σπάνια και προσιτά οικονομικά σε λίγους. Ακόμη ελάχιστοι ήξεραν ξένες γλώσσες ώστε να ταξιδέψουν μόνοι τους. Τέλη της δεκαετίας του 60 ιδρύθηκε το πρώτο ταξιδιωτικό πρακτορείο το «ΜΑΝΟΣ» που εισήγαγε το μοντέλο των ομαδικών ταξιδιών στην ελληνική αγορά – περίφημο το σλόγκαν του «Μόνος ή Μάνος ;» - και κάπου το 72-73 άρχισαν να ταξιδεύουν οι νέοι στην Ευρώπη με την κάρτα Interrail. Περιορισμοί δεν υπήρχαν εκτός από το συνάλλαγμα που αναφέρει ο traveladdict. Το επίσημα χορηγούμενο τουριστικό συνάλλαγμα (250 δολάρια και μόνο από την τράπεζα Ελλάδος) γραφόταν στο διαβατήριο. Η δραχμή δεν είχε καμία πέραση έξω. Για ταξίδι στα κράτη του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ χρειαζόταν ειδική σφραγίδα στο διαβατήριο που ίσχυε για ένα χρόνο και για ένα μόνο ταξίδι. Σε στενή συγγενή μου που είχε ταξιδέψει τότε σε διάφορα κράτη της Ευρώπης μόνο στο Παρίσι της έκαναν σκωπτικά σχόλια για Παπαδόπουλο-δικτατορία. Οι ξένοι ήταν ευπρόσδεκτοι και το καθεστώς ιδιαίτερα ανεκτικό σε συνήθειές τους (πχ. γυμνισμός στα νησιά των Κυκλάδων) μόνο τους χίπις κοιτούσαν με στραβό μάτι θεωρώντας ότι εισάγουν νέα ήθη στην Ελληνική νεολαία. Για το εσωτερικό δεν υπήρχαν περιορισμοί - απεναντίας τα εισιτήρια με το τραίνο και το φοιτητικό πάσο ήταν πάμφθηνα και υπήρχαν δρομολόγια που σήμερα έχουν καταργηθεί π.χ. Θεσσαλονίκη – Κοζάνη κλπ. Στις παραμεθόριες περιοχές όπως σε μας στον Έβρο υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί. Υπήρχε για παράδειγμα φυλάκιο στη γέφυρα του Άρδα που οδηγεί στα χωριά του Τριγώνου (τριεθνές Ελλάδας – Τουρκίας - Βουλγαρίας) όπου οι ενήλικες έπρεπε να δείξουν ταυτότητα. Οι ντόπιοι περνούσαμε ελεύθερα οι ξένοι όμως έπρεπε να εξηγήσουν τον σκοπό της επίσκεψής τους, ποιόν θα δουν κλπ. Για ξεναγήσεις με ξεναγούς δεν έχω εμπειρία. Στις επισκέψεις που κάναμε σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους στις εκδρομές του γυμνασίου, μας ξεναγούσαν οι ίδιοι οι φιλόλογοι καθηγητές μας περιοριζόμενοι στο αντικείμενο της ξενάγησης. Και κάτι που δεν γνωρίζω αν ήταν ίδιο εκείνης της εποχής ή προγενέστερο και συνεχίστηκε και μετά: Οι ξενοδόχοι κάθε βράδυ παρέδιδαν τoν κατάλογο με τα ονόματα των πελατών στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.

 

[soudianos]

Πως μια τράπουλα με γυμνές με γλίτωσε από τα νύχια της χούντας.

Τα περί τελωνείων που γράφτηκε παραπάνω μου θύμισαν την παρακάτω περίπτωση.
Ταξίδευα αεροπορικώς συχνά την εποχή της δικτατορίας και όχι μόνο, όταν πήγαινα να πάρω το πλοίο κι όταν απολυόμουν. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, κείνη την εποχή οι Έλληνες τουρίστες προς τις χώρες του εξωτερικού ήταν ελάχιστοι και όσοι ταξίδευαν ήταν οι ναυτικοί και οι μετανάστες. Λίγοι όμως ήταν και οι ξένοι τουρίστες στην Ελλάδα οι οποίοι γινόταν αντικείμενο περιέργειας στην ελληνική επαρχία.
Δυο σκοπέλους είχαμε να αντιμετωπίσουμε όταν φτάναμε στο δυτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Ο ένας ήταν το τελωνείο γιατί τα εισερχόμενα είδη πολυτελείας φορολογούνταν. Ηλεκτρονικές συσκευές που φέρναμε και είχαν σχέση με τη μουσική, φωτογραφικές μηχανές, ρολόγια εκτός απ΄ αυτό που φορούσαμε, ηλεκτρικές συσκευές κουζίνας, σερβίτσια κινέζικα γιαπωνέζικα (ένα γιαπωνέζικο ή κινέζικο σερβίτσιο ήταν must για τους οικογενειάρχες μάλιστα λέγανε πώς αν είχε επίχρυσα στολίδια, τότε ο φόρος ήταν διπλάσιος). Άλλο είδος που μπορούσαν να φορολογήσουν αλλά συνήθως δεν το έκαναν εκτός κι αν ήταν σε μεγάλες ποσότητες ήταν τα είδη ρουχισμού, κάτι κιμονό πολυτελείας με χρυσούς δράκους κεντημένους, μετάξι από την Κίνα, σεντόνια camay από τις ΗΠΑ (άλλη πάλι μανία για τους παντρεμένους και μάλιστα προτίμηση σ΄ αυτή τη μάρκα ενώ υπήρχαν και καλλίτερα στα Sears) κ.α
Αυτή η φορολογία βέβαια ήταν άσχετη από ποιοι μας κυβερνούσαν, μέχρι που καταργήθηκε για τις χώρες της Ε.Ε. Στη εποχή της δικτατορίας όμως οι υπάλληλοι του ελέγχου έδειχναν ένα υπερβολικό ζήλο στο ψάξιμο των βαλιτσών σα να ήθελαν να σε τιμωρήσουν επειδή έζησες για λίγο έξω στη ελευθερία. Τότε ήταν που παίρναμε την πρώτη καταπίεση του καθεστώτος.
Ο άλλος σκόπελος στο αεροδρόμιο ήταν η μαφία των ταξιτζίδων του αεροδρομίου. Σε έβλεπαν όπως τον Αμερικανό τουρίστα με δολάρια, και σαν αμερικανάκι κοροΐδο, ξέχναγαν πως ξέρεις την ελληνική πραγματικότητα. Σε ψάρευαν… ακόμη και τη στιγμή που ήσουν στον έλεγχο, όπως γινόταν στις τριτοκοσμικές χώρες, δεν έβαζαν ταρίφα, και σου ζήταγαν να τους πληρώσεις σε δολάρια!!
Τούτους τους μαφιόζους μετά τη δεύτερη συνεχόμενη αρνητική συμπεριφορά που μου έτυχε, τους κατήργησα, κι όσα συμπράγκαλα και να είχα, έπαιρνα το λεωφορείο του αεροδρομίου μέχρι τη Σταδίου, γινόμουν ντόπιος…και συνέχιζα με το ταξάκι από κει χωρίς πρόβλημα.

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, γιατί πολύ μακρηγορήσαμε αλλά, το ένα φέρνει το άλλο…
Στο δεύτερο ταξίδι μου στην Κίνα του Μάο, ζήτησα από τους κομισάριους που έμπαιναν στα πλοία, και μου έφεραν μια κονκάρδα του Ηγέτη τους και το φημισμένο κόκκινο βιβλιαράκι, με την υπόσχεση ότι δεν θα τα πετάξω στη θάλασσα μετά που θα φεύγαμε. Παλαιότερα έφερναν πάντα αφίσες και κονκάρδες στα πλοία αλλά μετά το κατήργησαν γιατί έμαθαν πως μετά την αναχώρηση τα πετούσαμε στη θάλασσα. Σας το έχω αναφέρει σε μια ιστορία.
Ωραία και γυαλιστερή ήταν η κονκάρδα με την προτομή του Μάο και το κόκκινο σφυροδρέπανο καθαρά ξεχώριζε. Το μέγεθος της ήταν όσο το διπλό μέγεθος του πενηντάλεπτου του ευρώ. Το βιβλιαράκι με φίνο δερμάτινο εξώφυλλο, ήταν καλοδεμένο και γραμμένο εννοείται στα ελληνικά. Τα ελληνικά που ξέρανε οι Κινέζοι τους τα δίδαξαν οι Αλβανοί που ήταν οι μόνοι από την Ευρώπη με τους οποίους διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Το βιβλιαράκι και την κονκάρδα τα είχα τάξει σ’ ένα φίλο , φιλομαοϊστή και κινεζόφιλο χωρίς βέβαια κομματικές δραστηριότητες την εποχή μάλιστα της δικτατορίας Τότε, σε πολλούς λαούς πλην των σοβιετικών και των δορυφόρων τους, υπήρχε μια συμπάθεια στην προσπάθεια του μεγάλου Ηγέτη να κυβερνήσει τα δισεκατομμύρια λαού και περιέργεια για την εξωτική κι μυστηριώδη χώρα του από την οποία σπάνια έβγαιναν ειδήσεις.

Πως θα περνούσα αυτά τα σφυροδρέπανα και τις μαοϊκές θεωρίες από τον έλεγχο των τελωνειακών της δικτατορίας; Αυτά τα κομμουνιστικά ντοκουμέντα τη στιγμή που τα ξερονήσια ήταν γεμάτη από αριστερούς; Προς το παρόν το θέμα δεν με απασχολούσε. Όταν φτάσει κείνη η ώρα βλέπω. Ίσως να μην τα έπαιρνα μαζί μου.

Ο επαναπατρισμός τελικά έγινε από Ν. Ορλεάνη- αλλαγή στη Ν. Υόρκη με την Ολυμπιακή του Ωνάσση…- Αθήνα. Τύλιξα την κονκάρδα με ένα χαρτί και τη στρίμωξα σε μια τσέπη σακακιού. Ξεκόλλησα το όμορφο εξώφυλλο από το βιβλίο του Μάο όχι χωρίς λύπη. Κατόπιν το τύλιξα κι αυτό σε χαρτί και το έβαλα στη βαλίτσα ανάμεσα στα ρούχα.


Αν με πιάσουν τι θα συμβεί; Θα μου τη χαρίσουν και για πιο λόγο; Που με ξέρει ο υπάλληλος για να μου τη χαρίσει; Γιατί να μη με καταγγείλει να πάρει και βαθμό; Δεν πρέπει να με ανακρίνουν μήπως έχω διασυνδέσεις στο εξωτερικό με αντικαθεστωτικούς ή με μυστικές οργανώσεις στο εσωτερικό; Η φαντασία οργίαζε με αρνητικές σκέψεις μέσα στο αεροπλάνο.

Συνήθως όταν μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, όταν ανοίγουμε τη βαλίτσα μας στον τόπο του προορισμού, δεν θυμόμαστε που είχαμε βάλει τα μικροπράματα μας. Το έχετε παρατηρήσει;
Μου έτυχε λοιπόν μια γυναίκα τελωνειακός όλο νεύρα και τσατίλα. Στριμμένη όσο δεν πάει. -Τι έχεις εδώ; -Τίποτα μόνο ρούχα. Πιθανώς όμως το ύφος μου της έλεγε άλλα. Φαινόμουν πως κάτι έκρυβα. Κάτι το σημαντικό. Άρχισε ένα ψάξιμο που όμοιο δεν είχα ξαναδεί. Ξαφνικά μου δείχνει ένα πακετάκι σαν βιβλίο τυλιγμένο σε χαρτί. –Τι είναι αυτό; Μου είπε. Δεν μπορούσα να πω κάτι, την έπαθα…σκέφτηκα Όση ώρα το ξετύλιγε έψαχνα να βρω τι δικαιολογία θα της έλεγα. Τι όμως; Ότι το πήρα για κάποιο γνωστό μου; Πιθανώς ανάκριση. Ποιος, όνομα διεύθυνση κλπ. Άντε να βρεις άκρη μετά.
Όταν το ξετύλιξε, είδα ότι ήταν μια τράπουλα που από το πίσω μέρος είχε γυμνές. Την είχα αγοράσει από τη Σιγκαπούρη. Μη νομίζετε πως ήταν ολόγυμνες!! Και το πάνω φορούσαν και το κάτω χωρίς οικονομία στο ύφασμα… Όπως σχεδόν κυκλοφορούν οι κοπελιές μας τα καλοκαίρια σήμερα…Είχα χάσει το κουτί της και την είχα τυλίξει σε χαρτί για να μην σκορπιστούν τα φύλα στη βαλίτσα αλλά δεν τη θυμόμουν. Η τελωνειακός κοίταζε τα φύλα ένα προς ένα, κι΄ εγώ εν τω μεταξύ είχα βρει το χρώμα και την ηρεμία μου, προς το παρόν βέβαια γιατί δεν ήξερα αν θα συνέχιζε το ψάξιμο. Δεν μου είπε κάτι για το εύρημα βέβαια, αλλά νομίζοντας ότι αυτό ήταν το αντικείμενο που έκρυβα τέλειωσε τον έλεγχο και προχώρησα προς την έξοδο ανακουφισμένος.

(βρέθηκε το ένα
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/thumb/7/7f/Red_quote.jpg/180px-Red_quote.jpg)

 

[karfitsa]

(off topic-συγνωμη)Δεν θυμαμαι πολλα απο εκεινη την εποχη,αλλα ο Soudianos μου θυμησε τις τραπουλες.Οι γονεις μου επαιζαν χαρτακι και επειδη με το μονοπωλιο επιτρεπονταν μονο ελληνικες χαρτινες τραπουλες,οταν εφτανε σπιτι καμμια πλαστικοποιημενη ΚΕΜ απο εξωτερικο,γινοταν παρτυ.

 

[soudianos]

Άλλο είδος που μπορούσαν να φορολογήσουν αλλά συνήθως δεν το έκαναν εκτός κι αν ήταν σε μεγάλες ποσότητες ήταν τα είδη ρουχισμού, κάτι κιμονό πολυτελείας με χρυσούς δράκους κεντημένους, μετάξι από την Κίνα, σεντόνια camay από τις ΗΠΑ (άλλη πάλι μανία για τους παντρεμένους και μάλιστα προτίμηση σ΄ αυτή τη μάρκα ενώ υπήρχαν και καλλίτερα στα Sears) κ.α

εδώ κάνω μια διόρθωση: σεντόνια canon, τα camay είναι σαπούνια μάρκα πολυτελείας για την Ελλάδα τότε.
..............

Στο εξωτερικό μόνο σε μια περίπτωση έτυχε να μου ανοίξουν θέμα για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Ήταν σ' ένα μπαρ στην Ιαπωνία από δύο Νορβηγούς που έντονα ρωτούσαν τι κάνουμε και δεν αντιδρούμε στους δικτάτορες, στην Ελλάδα τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία!!!
Προβληματίστηκα αρκετά, και η ερώτηση τους σαν να γινόταν απ όλους τους δυτικοευρωπαίους.

Λέγεται πως ένας λόγος της ανεκτικότητας ήταν οι συνεχείς διαμάχες των πολιτικών, με κυβερνήσεις ενός μηνός, Ιουλιανά, ραδιουργίες του παλατιού, αποστασίες (Κ.Μ..) που είχαν κουράσει τον κόσμο κλπ.

Κι ο άλλος λόγος ότι κείνη την περίοδο υπήρχε μια φοβερή οικονομική ανάπτυξη (και παγκόσμια), άνοδο του βιοτικού επιπέδου, δουλειές πολλές δουλειές, ένας οικοδομικός οργασμός (πολυκατοικίες πάνω στα διατηρητέα, αντιπαροχή, αυθαίρετα καταστροφή ιστορικών μνημείων των πόλεων προς χάρη της ανοικοδόμησης -όπως το ιστορικό ρολόι του Πειραιά σημείο συνάντησης γενεών). Μέχρι που ήρθε η πρώτη παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση στα τέλη του 1973 και το πετρέλαιο από 3 δολάρια το βαρέλι πήγε στα 20. όλα τα προϊόντα υπερδιπλασιάστηκαν, οι μισθοί καταποντίστηκαν. Π.χ. όταν με 400.000 δρχ μπορούσες να αγοράσεις τριάρι, μέσα σε λίγους μήνες αγόραζες γκαρσονιέρα!!!
Βλέπουμε λοιπόν οικονομικό πρόβλημα το 1973, εξέγερση στο πολυτεχνείο 1973. Μήπως τελικά κι εδώ έπαιξε το ρόλο της η οικονομία;

| 1973, 1979: Η διεθνής οικονομία σε σοκ

Ο ξένος τουρίστας στην Ελλάδα δεν αισθανόταν κάτι από την πίεση του καθεστώτος.
Το πρόβλημα υπήρχε κυρίως μέσα στο χώρο της εργασίας στο δημόσιο αλλά και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το αίτημα, η διαφωνία κλπ ήταν αφορμές αρνητικού χαρακτηρισμού, αντίδραση στην "επανάσταση" με πιθανές επιπτώσεις.
Κατά την γνώμη μου μεγάλο πρόβλημα είχαν οι εκπαιδευτικού κυρίως οι δάσκαλοι που έπρεπε, να διδάξουν στα παιδάκια από βιβλία που περιείχαν σύμβολα και ιδέες των δικτατόρων. Πρέπει να ήταν τρομερό, μια καταναγκαστική καθημερινή υποταγή ενάντια στα πιστεύω τους.
.........
Τώρα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, σ αυτά που έγραψα στην #6.
όπως, μετρά από πολλά χρόνια, διαμορφώθηκαν οι καταστάσεις μήπως τελικά θα ήταν καλλίτερα να άφηνα να με οδηγούσαν για ανάκριση με όλα τα συνεπακόλουθα, να χαρακτηριζόμουν κι εγώ..."αντιστασιακός" και να κέρδιζα τα προνόμια...και που ξέρει κανείς κάποιο υπουργειάκι;;;;;

 

[giannismits]

Δεν θα πω κάποια λεπτομέρεια αλλά θα πω πως ο πατέρας μου πριν παντρευτεί στις αρχές της δεκαετίας του '70 έκανε ένα οδικό ταξίδι για να δει τον ΠΑΟΚ σε ένα Ευρωπαικό παιχνίδι μαζί με άλλους φιλάθλους και είχαν περάσει πολλές χώρες.Την ενιαία Γιουγκοσλαβία,είχαν πάει Βενετία,Μιλάνο και Λυόν.

Θύμάται με με πολύ γλυκία ανάμνηση εκείνο το ταξίδι και ποτέ δεν μου ανέφερε κάποιο περίεργο περιστατικό.Μου είπε πάντως πως είχαν καλή αντιμετώπιση ως ελληνες στις χώρες που πήγαν και πως μας θεωρούσαν από τότε πολύ κεφάτο λαό.Αναφορές περί χούντας δεν υπήρχαν.

Ηταν βέβαια πολύ νέοι και τρελοί Παοκτζήδες οπότε ίσως και να μη παρατήρησαν ή να προσπέρασαν κάποια πράγματα.

 

[KLEOPATRA]

Ενδιαφερον θεμα..ευχαριστω τους κυριους για τις εμπειριες τους.

 

[traveladdict]

Μερικά σχόλια απλά για πληροφόρηση των νεότερων.
Τη δεκαετία του 60 υπήρχαν πρακτορεία που έκαναν ταξίδια στην Ευρώπη. Επειδή οι ευκαιρίες για τους Έλληνες να ταξιδέψουν στο εξωτερικό ήταν σπάνιες, τότε τα ταξίδια διαρκούσαν πολύ.
Πήγαινες οδικώς ας πούμε Παρίσι, Λονδίνο, Βρυξέλλες, Γενεύη, Βιέννη, Βενετία, Βελιγράδι και το ταξίδι διαρκούσε 20 μέρες.
Εμείς είχαμε πάει στη Σκανδιναβία για 18 ημέρες και στην Ισπανία για 20!!! Ήταν και οι αποστάσεις μεγάλες. Ο Μάνος δεν ήταν το πρώτο γραφείο, προϋπήρχαν άλλα παλιότερα. Θυμάμαι ότι είχαμε κάνει ταξίδια με τον Παυσανία (στις Σκανδιναβικές χώρες μέσω Πάτρας - Μπρίντιζι) και τον Περιηγητή (Ιταλία - Γαλλία).
Επίσης επειδή η Θεσσαλονίκη είχε περισσότερα γραφεία, λόγω εγγύτητας με τα σύνορα, κάποιες φορές πηγαίναμε 2-3 οικογένειες στη Θεσσαλονίκη και από εκεί παίρναμε τα εκεί πρακτορεία. Ένα τέτοιο ήταν ο Δούκας (πιο κυριλέ, έκανε αεροπορικά ταξίδια κυρίως), ο Αρίων που πήγαμε στην Ισπανία και ο Ζούρος, αυτός που μας πήγε στην Βουλγαρία - Ρουμανία.
Να πω ακόμα ότι εκτός από κομμουνιστικό υλικό απαγορευόταν αυστηρά το πορνογραφικό υλικό. Όλα τα ξένα περιοδικά που ερχόταν στην Ελλάδα, περνούσαν από λογοκρισία και τα γυμνά καλύπτονταν με μαύρο μαρκαδόρο. Έβλεπες λοιπόν καθημερινά περιοδικά που καμία σχέση με το πορνό δεν είχαν, να γεμίζουν μαύρες μουτζούρες που κάλυπταν το στήθος της κοπέλας που διαφήμιζε το Fa, ή τη Nivea. Για Playboy και τα τοιαύτα ούτε λόγος, αυτά ήταν παράνομα και τα έφερναν οι ξένοι τουρίστες και τα χάριζαν στους έλληνες φίλους τους. Περιττό να αναφέρω ότι όλοι οι έλληνες που γυρνούσαν από το εξωτερικό έφερναν τέτοια περιοδικά ιδία χρήση, ή για φίλους.
Όσο για το αν είχαμε δυσκολίες στην καθημερινή ζωή, εγώ δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Ήταν τέτοια η φτώχεια, που ο κοσμάκης πολεμούσε για το μεροκάματο και δεν μπλεκόταν με τα κόμματα. Αυτοί που την πλήρωναν πάντα, ήταν οι σκληροπυρηνικοί αριστεροί που γέμισαν τα ξερονήσια. Οι πιο mild έκαναν δήλωση και την γλύτωναν.
Όλα τα άλλα - το Πουλί, οι φαντάροι, τα τανκς που έβγαιναν για ψύλλου πήδημα - ήταν μέρος της καθημερινότητας.
Επειδή η φτώχεια ήταν στην κυριολεξία τριτοκοσμική - τα περισσότερα χωριά δεν είχαν ηλεκτρικό, ούτε δρόμους και στην Αθήνα οι φτωχογειτονιές ήταν σαν τις φαβέλες - θυμάμαι που κάναμε εράνους για τα φτωχά παιδιά του σχολείου. Σε ερώτηση μου γιατί ήταν φτωχά, η απάντηση ήταν γιατί δεν είχαν πατέρα. Αργότερα έμαθα ότι οι πατεράδες τους ήταν στην εξορία.

 

[σαιτας]

Για οσους δεν ξερουν , τα τανκς στην αθηνα βγηκαν 2 φορες. Στο πολυτεχνειο και στην εισβολη της Κυπρου, οπου υπηρχε και στρατιωτικος νομος.
Η Αθηνα δεν ηταν βραζιλια να εχει φαβελες,ουτε τριτοκοσμικη φτωχεια, για την επαρχια δεν ξερω.
Ερανους καναμε μονο για τον ερυθρο σταυρο.