Νορβηγία Ταξίδι στη Νορβηγία: Μπέργκεν - Τρόντχαϊμ

[adiaforos]

Βρήκα μάλλον γιατί δεν μπορώ να ανεβάσω άλλες φωτογραφίες: Υπάρχει όριο 75 MB το οποίο αναφέρεται στο πραγματικό μέγεθος των φωτογραφιών, και όχι στο πόσο χώρο καταλαμβάνει στο travelstories, όπου είχα την εντύπωση ότι γίνεται αυτόματα resize και αλλαγή μεγέθους...
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ε; Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να διαγράψω τις φωτογραφίες, να κάνω resize στον υπολογιστή, και να τις ξανανεβάσω;
Τα φώτα του κάποιος;;;

 

[pattyyy]

http://www.travelstories.gr/%F0%E5%F1%DF-%F4%EF%F5-travelstories-gr/568-%E7-%ED%DD%E1-%F6%F9%F4%EF%E3%F1%E1%F6%E9%EA%DE-gallery.html
στο έκτο post υπάρχει το προγραμματάκι που πρέπει να κατεβάσεις για να μικρύνεις τις φωτογραφίες καθώς και οι οδηγίες χρήσης του.

 

[adiaforos]

Ευχαριστώ Πάττυ, ξέρω να κάνω resize εύκολα. Μάλλον την πάτησα γιατί ενώ το φόρουμ λέει μέγιστο μέγεθος ανά φωτογραφία 125kb, δέχεται κανονικά και τις μεγαλύτερες. Έτσι απ' ότι φαίνεται πρέπει να σβήσω τις ανεβασμένες και φτου και από την αρχή. Ουφ! Καθυστερούμε...
Εν τω μεταξύ με έπιασε μια λόξα να ξαναπάω Νορβηγία χειμωνιάτικα, σε θερμοκρασίες 0-4 βαθμούς, και δεν αντέχω και το κρύο! Έχω πέσει με τα μούτρα στο google 3 ημέρες, οι τιμές είναι τραγικές, δεν θα μου έχει μείνει μία μετά από την Ταϋλάνδη, αλλά το μόνο που θα με πτοήσει είναι να μην βρω κάποιον να με ακολουθήσει (πιθανό ενδεχόμενο μόλις τους πω τις τιμές!!!)

 

[adiaforos]

Άφιξη στο Τρόντχαϊμ

Μετάβαση στο Φρέσλαντ (Fresland), το αεροδρόμιο του Μπέργκεν, όπου αποκομίζουμε πολύ αρνητικές εντυπώσεις για αεροδρόμιο της 2ης μεγαλύτερης νορβηγικής πόλης, Σε όλα τα γκισέ υπάρχουν μεγάλες ουρές, ενώ κόσμος στέκεται παντού! Αυτό που λείπει είναι ο εκνευρισμός (από τον υπόλοιπο κόσμο τουλάχιστον, εμείς οι δυο γκρινιάζουμε μεταξύ μας). Παίρνουμε τις κάρτες επιβίβασης και μεταβαίνουμε στην αίθουσα αναμονής όπου επικρατεί το αδιαχώρητο (με το ζόρι βρίσκουμε δυο κενά καθίσματα να κάτσουμε), ενώ ο όλος χώρος έχει γεμίσει σκουπίδια, συνέπεια της συνεχούς εναλλαγής του κόσμου. Μια καθόλου «νορβηγική» εικόνα!
Με πτήση της αξιοπρεπούς low-cost Norwegian πετάμε για Τρόντχαϊμ, όπου φθάνουμε μετά από μία ώρα πτήσης. Έχει ήδη νυχτώσει, όταν φτάνουμε στο Værnes, το αεροδρόμιο του Τροντχάιμ που απέχει 35 χιλιόμετρα από την πόλη. Το λεωφορείο για την πόλη κάνει περίπου μισή ώρα. Κάθισα (τυχαία, ε; ) δίπλα σε μια πανέμορφη Νορβηγίδα που ευτυχώς με βοηθάει με την στάση που πρέπει να κατέβουμε, αφού έχει καταλάβει ότι στο τηλέφωνο δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το φίλο μου για το όνομα της στάσης. Κατεβαίνουμε στη στάση Solsiden, που μου εξηγεί ότι σημαίνει «η πλευρά του ήλιου», και είναι μια γειτονιά με πλήθος μπαρ, καφέ και εστιατορίων που χαίρουν κίνησης την ημέρα επειδή τα χτυπάει ο ήλιος! Μάλλον τους λείπει αρκετά εκεί πάνω…
Αμέσως εντοπίζουμε την πολυκατοικία που μένει το παιδί, και με μια ακόμη συνεννόηση με το κινητό χάρη στην περιαγωγή (καλά, κάποτε πώς συνεννοούμαστε χωρίς αυτά; ) μας δίνει τον κωδικό του διαμερίσματος που πρέπει να χτυπήσουμε αντί για κουδούνι, ώστε να μας ανοίξει. Η πολυκατοικία μοιάζει μάλλον άχαρη εξωτερικά, και όπως μαθαίνουμε λίγο αργότερα πρόκειται για παλιό εργοστάσιο που ανακατασκευάστηκε με μορφή διαμερισμάτων, τύπου loft, και είναι πολύ δημοφιλή καθώς το κέντρο του Τροντχαιμ είναι κορεσμένο σε κτήρια, ενώ η ζήτηση για στέγη είναι μεγάλη. Το διαμέρισμα πάντως είναι μια χαρά, και μπορούμε να φιλοξενηθούμε άνετα!

Αφού λέμε τα νέα μας κλπ, θα ακολουθήσει η πρώτα βόλτα μας στο κέντρο της πόλης με μια σύντομη ξενάγηση από τον φίλο μας. Εντυπωσιαζόμαστε παρόλο που είναι νύχτα από την εικόνα που δημιουργεί ο ποταμός Νίντελβα (Nidelva) που περικλείει το κέντρο της πόλης (το σπίτι που μένουμε είναι μόλις τρία λεπτά πριν το ποτάμι, στις παρυφές του κέντρου δηλαδή) με τις διάφορες γέφυρες που έχει, καθώς και από τις πράσινες όχθες του ποταμού που βλέπουμε από ψηλά. Αν και νύχτα δεσπόζει ο καθεδρικός ναός του Νίδαρου, σήμα-κατατεθέν της πόλης! Σύντομη στάση για φαΐ στο χέρι σε ένα κεμπαμπτζίδικο ιδιοκτησίας κάποιου Τούρκου/Κούρδου δεν θυμάμαι. Με 70 κορόνες μία ενισχυμένη πεντανόστιμη αραβική πίτα γίγας θα είναι το βραδινό μου!

Στη διάρκεια της βόλτας το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια περίεργη κατασκευή: πρόκειται για το μοναδικό στον κόσμο λιφτ ποδηλάτων (trampe)! Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία καθώς ήταν νύχτα (και τις επόμενες ημέρες παρόλο που περάσαμε συχνά δίπλα του δεν μας τράβηξε την προσοχή). Αυτό το λιφτ βοηθάει τους ποδηλάτες να ανέβουν μία ανηφόρα, πατώντας με το ένα πόδι τους στο μηχανισμό του λιφτ, και στο άλλο το πεντάλ του ποδηλάτου! Δουλεύει όμως με κάρτα που είναι δωρεάν και πρέπει να έχεις προμηθευτεί από πριν από διάφορα σημεία. Η ιδέα του ελκυστήρα ποδηλάτων μπορεί να είναι πρωτοποριακή και να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες ενδεχομένως, αλλά για τη Νορβηγία την βρήκα λίγο γελοία (αν και ίσως όμως να εξυπηρετεί τους μαθητές). Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σιγά μην πτοηθούν από μια ανηφόρα, το πολύ-πολύ να σύρουν το ποδήλατό τους! Πρόκειται για έναν λαό που ο αθλητισμός δεν είναι χόμπι για λίγους, όλοι σχεδόν τους ασχολούνται με κάτι. Πέρα από το εθνικό τους άθλημα, το σκι, σε όλες του τις μορφές και τις παραλλαγές, δεν είναι λίγοι και οι Νορβηγοί που επιδίδονται σε extreme-sports, όπως για παράδειγμα το base jumping (ανεβαίνουν σε κορυφές βουνών και κάνουν ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο)! Επίσης τους αρέσει να φεύγουν τα Σαββατοκύριακα και να μένουν σε "καλύβες" (cabins) χωρίς ηλεκτρικό στο βουνό. Συχνά κάνουν εκδρομές στην εξοχή -μακρυά από κατοικημένα μέρη- χωρίς να έχουν προμήθειες, απλά ψαρεύουν οι ίδιοι και τρώνε! Ειδικά στο Τροντχάιμ οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν και το σκάφος τους, συνέπεια της μεγάλης ναυτικής τους παράδοσης. Πράγματι στο κανάλι του ποταμού Νίντελβα μπορεί να είναι παρατεταγμένα δεκάδες εκατοντάδες σκάφη! (Είπε κανείς τίποτα για τους Έλληνες ως ναυτικό λαό); Γιαυτό η ιδέα του ελκυστήρα κάπως με παρεξένεψε, αλλά αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι καινοτόμος, και ίσως στην χώρα μας να έκανε θραύση, αν βέβαια κατασκευάζαμε ποτέ ποδηλατοδρόμους. Πάντως όσες ημέρες πέρασα από εκεί, δεν είδα κανέναν να το χρησιμοποιεί!
Επειδή δεν έχω δική μου φωτογραφία παραθέτω εξωτερικό σύνδεσμο από την επίσημη ιστοσελίδα του trampe για να πάρετε μια ιδέα πως είναι:

• TRAMPE - THE BICYCLE LIFT

Συνεχίζουμε τη βόλτα προς τη συνοικία Μπακλαντέ (Bakklandet), μια γραφική συνοικία του Τρόντχαϊμ με ξύλινα σπιτάκια διαφόρων χρωμάτων, πλακόστρωτους δρόμους και μειωμένη ως μηδαμινή κίνηση αυτοκινήτων. Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν μικρά καφέ-μπαρ (και λίγα εστιατόρια) που θα τα χαρακτήριζα «ζεστά», ίσως και λίγο ιντελεκτουέλ. Σε ένα τέτοιο μπαράκι ήπιαμε την πρώτη μας μπίρα στο Τροντχαιμ. Και αυτό το μπαράκι σελφ-σέρβις, με μόλις μία υπάλληλο! Ο φίλος μας μας πληροφορεί ότι στις 1:00 σταματά το σέρβις σε όλα τα μπαρ (το κατάστημα όμως δεν κλείνει), και καθώς η ώρα είναι 12:55 ξεχνιέμαι και φωνάζω τη μπαργούμαν για να παραγγείλω μία γύρα ακόμη. Παρατηρώ ότι με κοιτάζουν περίεργα οι υπόλοιποι πελάτες, λογικό αφού το μαγαζί είναι σελφ-σέρβις, οπότε με παραίνεση του φίλου μου σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπαρ για να πάρω ο ίδιος τις μπίρες (η δύναμη της συνήθειας)! Αναχωρούμε δύο παρά, και μετά από λίγο περπάτημα ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια και τη θερμοκρασία σε πολύ χαμηλά επίπεδα φτάνουμε σπίτι.

Για την επόμενη ημέρα (Σάββατο) που δεν θα δούλευε το παιδί που μας φιλοξενούσε είχαμε στα σχέδια μία εκδρομή εκτός Τροντχαιμ με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Μας ενημερώνει ότι σχεδίαζε μια εκδρομή στο Geirenger που θεωρείται από πολύ κόσμο η πιο όμορφη περιοχή της Νορβηγίας, αλλά τυχαία έμαθε ότι 15 Σεπτεμβρίου διέκοψε τα δρομολόγια το φέρι λόγω λήξης τουριστικής περιόδου. Έτσι η εκδρομή αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί οδικώς. Κρίμα, γιατί στις αναζητήσεις που έκανα για πληροφορίες για τη Νορβηγία, το Γκέιρανγκερ ή Γκάιρανγκερ έπεφτε συνεχώς μπροστά μου ως το ομορφότερο φιορδ της Νορβηγίας (εκεί είναι και οι «Επτά Αδερφές», σύμπλεγμα 7 καταρρακτών που πέφτουν από μεγάλο ύψος στη θάλασσα, εικόνα που τη βλέπεις όμως αν θυμάμαι καλά μόνο από κρουαζιερόπλοιο). Και μια σημείωση εδώ: Οι οδικές μετακινήσεις στη Νορβηγία απαιτούν συχνά πυκνά την χρήση φερι-μποτ, καθώς εξοικονομούνται δεκάδες χιλιόμετρα, λόγω του μεγάλου μήκους των φιορδ. Έτσι αντί να πραγματοποιήσεις έναν τεράστιο κύκλο, απλά χρησιμοποιείς το φέρι και μετά από λίγη ώρα βρίσκεσαι απέναντι, και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις η χρήση του φέρι είναι υποχρεωτική, καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική οδική διαδρομή.

Έτσι κατέληξε σε εκδρομή στο Κρίστιανσουντ (Kristiansund) μέσω της εθνικής οδού και στη συνέχεια στο Όλεσουντ (Ålesund) όπου και θα διανυκτερεύαμε. Επιστροφή την επόμενη ημέρα μέσω ορεινού δρόμου, όπου θα διερχόμασταν και από το Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Νορβηγίας. Τουλάχιστον αυτός ήταν ο προγραμματισμός μας!

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφη η περιγραφή των νορβηγικών συνηθειών. Μου θυμίζει πολύ την σουηδική καθημερινότητα όπως την έζησα ένα χρόνο πριν σε μια επίσκεψη σε φίλους μου που ζουν και εργάζονται στη Σουηδία.

 

[road]

περιμένουμε την συνέχεια, η μπυρα καλή? και αν ναι τι μάρκα?

 

[kapetanore]

Θέλω κι εγώ πληροφορίες για τις Νορβηγικές μπίρες!!! Πολύ ωραία η περιγραφή σου, δίνει μία καλή εικόνα για τις πόλεις, την φύση και τον τρόπο ζωής των Σκανδιναβών. Αναμένω το διήμερό σας στην Νορβηγική επαρχία...

 

[adiaforos]

Οι μπίρες ήταν ευρωπαϊκές, μία μόνο μάρκα ήταν νορβηγική (δεν θυμάμαι όνομα), αλλά μην νομίζεις πως ήταν φθηνότερη... Πέρα από τον υψηλό ΦΠΑ, υπάρχει και υψηλή φορολογία στο αλκοόλ ως μέτρο για τον περιορισμό της κατανάλωσης.

Λίγα λόγια για τη Νορβηγία, από σκόρπιες πηγές, χωρίς να είμαι 100% σίγουρος για την ακρίβειά τους.
Το πολιτικό σύστημα είναι το σοσιαλιστικό με τη μορφή του κοινωνικού κράτους. Υπάρχει υψηλή φορολογία και το κόστος ζωής είναι ακριβό, αλλά τα έσοδα επιστρέφουν στους πολίτες. Υπάρχουν επιδόματα για κάθε παιδί, υπάρχουν άτοκα δάνεια για τους φοιτητές τα οποία αποπληρώνουν όταν βρουν σταθερή δουλειά, υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες. Οι επαίτες και οι άστεγοι σπανίζουν, ως απόρροια της κοινωνικής πολιτικής του κράτους (οι λίγοι που υπάρχουν είναι κατά κάποιο τρόπο επιλογή τους).
Εργάζονται από μικρή ηλικία, συχνά παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονται με ημιαπασχόληση ή το καλοκαίρι σε θέσεις της τουριστικής βιομηχανίας (το ελληνικό φοιτητικό -και όχι μόνο- άραγμα για καφέ δεν αποτελεί εικόνα για την χώρα τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τους αρέσει να κάθονται για καφέ). Επίσης συμμετέχουν ενεργά σε διάφορες μορφές εθελοντικής εργασίας από το λύκειο ακόμη! Γενικά ασχολούνται με τον αθλητισμό, τους αρέσουν οι εκδρομές στη φύση, συχνά έχουν και δεύτερο σπίτι εκτός των αστικών κέντρων.
Ένα από τα προβλήματα που μαστίζουν την χώρα είναι ο αλκοολισμός. Η χώρα είναι ιδιαίτερα πλούσια λόγω των κοιτασμάτων πετρελαίου που διαθέτει. Χαρακτηριστικό του νορβηγικού κράτους είναι και ο σεβασμός για τη φύση, ενώ τεράστιες εκτάσεις της έχουν ανακηρυχθεί σε εθνικά πάρκα. Μόνη παραφωνία είναι η υπεραλίευση ορισμένων ειδών, μάλλον το μόνο πράγμα για το οποίο υπάρχει διεθνής κριτική προς την χώρα αυτή,
Αυτά το ολίγα, δείτε και πληροφορίες από κάποιο μπλογκ που βρήκα. Η συνέχεια της ιστορίας μου πιθανόν αργά το βράδυ.

Η Μερόπη Προβληματίζεται... Μήπως είναι προβληματική?: Γιατί ο γιος μου επέστρεψε στη Νορβηγία.

Α, επίσης στην χώρα δεν υπάρχει εγκληματικότητα, αισθάνεσαι ασφαλής οπουδήποτε! Και οι Νορβηγοί σέβονται τους νόμους, ενώ η φοροδιαφυγή είναι άγνωστη λέξη γι αυτούς. Και φαινόμενο όπως το "λάδωμα" σίγουρα δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς τους. Και με την ευκαιρία δείτε κάτι που διάβασα σήμερα στην Ελευθεροτυπία: Πώς ένας Νορβηγός που παντρεύτηκε Ελληνίδα ξεκίνησε επιχείρηση στην Ελλάδα βρέθηκε να χρωστάει στο δημόσιο με καπέλο 400% των χρεών του, όταν το δημόσιο δεν του αποδίδει χρήματα που το ίδιο του χρωστάει! Και επιπλέον πώς μια αλλαγή στην ηγεσία ενός ελληνικού υπουργείου είναι ικανή να κάνει επιχειρήσεις να κλείσουν:
Ο Νορβηγός και... το κράτος κλέφτης | Eλλάδα | Ελευθεροτυπία

Και από το παραπάνω άρθρο παραθέτω μόνο δύο σημεία:

Θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα προτρέπει, λέει, τους συμπατριώτες του και κάθε Ευρωπαίο που σκέφτεται να επενδύσει χρήματα για δουλειές στην Ελλάδα «να μην το κάνουν».

Μιλάει για μια χώρα που «λειτουργεί σαν παλιό κομμουνιστικό καθεστώς», περιγράφοντάς την ως εξής: «Μεσάζοντες, νόμοι, φακελάκια, άνθρωποι που αντί να σε βοηθούν σε μπερδεύουν, σε ξεγελούν, σε μεταχειρίζονται, σε κλέβουν».

 

[pattyyy]

Πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που παραθέτεις! Τα αποσπάσματα από το άρθρο είναι τόσο "ελληνικά" αληθινά...

 

[dim kyr]

Διαβασα και τα δυο άρθρα.... Οι διαφορές των δύο χωρών είναι εμφανείς.... ευχαριστώ που τα επισύναψες (αν και με έριξες σε κατάθλιψη και απογοήτευση...)

 

[adiaforos]

Ημέρα 4η: Εκδρομή στο Κρίστιανσουντ

(‘Όχι και τόσο) πρωινό ξύπνημα και κάνουμε βιαστικά τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Είναι Σάββατο, ο ουρανός είναι καθαρός και η θερμοκρασία καλή. Αναζητούμε γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, αλλά σε δυο που ρωτήσαμε δεν έχουν άμεσα διαθέσιμο όχημα. Μετά από ένα τηλεφώνημα βρίσκουμε γραφείο μακριά από το κέντρο, και με ταξί σε λίγα λεπτά είμαστε εκεί (20? παρακαλώ για μία σύντομη διαδρομή), και παραλαμβάνουμε το όχημά μας.

Ξεκινάμε λοιπόν με οδηγό τον «ντόπιο» φίλο μας και σε λίγη ώρα η πόλη του Τρόντχαϊμ είναι ήδη πίσω μας. Η οδήγηση στην εθνική οδό E-39 (που σε εκείνο το τμήμα θυμίζει ελληνική επαρχιακή οδό, με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, και συνεχείς στροφές, εκτός βέβαια την ποιότητα της ασφάλτου) είναι απολαυστικότατη! Η λιακάδα μας βοηθάει να χαρούμε την ύπαιθρο στο έπακρο, με το πράσινο να δεσπόζει και συχνά να οδηγούμε παράλληλα με τα φιορδ. Σε πολλά σημεία δεξιά νόμιζες πως βρισκόσουν σε ορεινό κομμάτι της Ηπείρου, αλλά μόλις γύρναγες λίγο το κεφάλι σου αντίκριζες το νερό της θάλασσας! Ο καιρός εναλλάσσεται από λιακάδα σε βαριά συννεφιά, αλλάζοντας συνεχώς τον χρωματισμό των τοπίων.

Σύντομα συναντάμε τα πρώτα διόδια, όπου επιλέγουμε λάθος λωρίδα! Στα διόδια δεν υπάρχουν πινακίδες στα αγγλικά, παρά μόνο μία προειδοποιητική πινακίδα για επιλογή σωστής λωρίδας (e-pass, credit card) στα νορβηγικά! Υπήρχε και εικονίδιο βέβαια, αλλά μέχρι να το επεξεργαστείς… Εμείς ψάχναμε λωρίδα με υπάλληλο που όμως δεν υπήρχε σε εκείνα τα διόδια. Με άγχος βλέπουμε ότι κατευθυνόμαστε στη λωρίδα e-pass και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος! Ευτυχώς δεν είχε μπάρες, και την κουβέντα μας μονοπωλεί πώς και πού θα έρθει το πρόστιμο! Επειδή όμως περνώντας τα διόδια άκουσα έναν χαρακτηριστικό ήχο ψάχνω το συμφωνητικό ενοικίασης και συνειδητοποιώ ευτυχώς ότι το όχημα είχε τοποθετημένη συσκευή e-pass που δεν είχαμε προσέξει! Μέχρι να το καταλάβουμε βέβαια περάσαμε οπό ένα σχετικό διάστημα άγχους.

Κάνουμε μια σύντομη στάση λίγο έξω από μία μικρή πόλη (στην περιοχή του Romsdal), δίπλα σε μια γέφυρα, και απολαμβάνουμε τη θέα και την όμορφη ηλιόλουστη ημέρα. Από την απέναντι πλευρά της γέφυρας και κατά μήκος της όχθης του ποταμού αντικρίζουμε ένα τεράστιο κάμπινγκ τροχόσπιτων που δεν φαινόταν από το δρόμο! Αναρίθμητα τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά, αφού δεν υπάρχει κανένα μεγάλο αστικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή. Μου φάνηκε πολύ περίεργο!

Συνεχίζουμε να οδηγούμε μέσα στη νορβηγική ύπαιθρο και ο δρόμος μας βγάζει ξαφνικά σε ένα πορθμείο, σε ένα χωριουδάκι με όμορφο λιμανάκι (νομίζω λεγόταν Halsa). Χωρίς να υπάρχει ειδικός χώρος στάθμευσης, απλά σταματάς στη δρόμο και περιμένεις στην ουρά που σχηματίζεται. Ήρεμα και ωραία! Βλέπουμε από μακριά το πλοίο να έρχεται και μέχρι να πάμε σε ένα μαγαζί για καφέ και hot-dog, το φέρυ έχει δέσει και έχουν αποβιβαστεί τα οχήματα. Με πλήρη ηρεμία έρχεται η σειρά μας για επιβίβαση και σε λίγα λεπτά έχουμε βγει στα ανοιχτά, απολαμβάνοντας τα hot-dog μας, τα οποία υπόψη ήταν λουκάνικα με δείγμα ψωμιού γύρω τους (και όχι μέσα σε μπαγκέτα όπως τα ξέρουμε), αλλά πολύ νόστιμα.



Η διαδρομή με το πλοίο σύντομη αλλά αρκετή ώστε να ξεμουδιάσει ο οδηγός, και οδήγησης συνέχεια. Στη διαδρομή περνάμε και από μερικά τούνελ, ένα μάλιστα χωρίς επένδυση, όπου οδηγείς δίπλα και κάτω από γυμνό βράχο! Στα δεύτερα διόδια που περάσαμε επιλέξαμε την σωστή λωρίδα, που είχε και υπάλληλο αυτή τη φορά! Σε κάποια διασταύρωση εγκαταλείπουμε την Ε-39 και κατευθυνόμαστε προς Κρίστιανσουντ.

Το Κρίστιανσουντ (Kristiansund, να μην συγχέεται με το Kristiansand της νότιας Νορβγηγίας) είναι μια πόλη με 23.000 κατοίκους που είναι χτισμένη πάνω σε πέντε νησιά που συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες ή με φέρι-μποτ. Το πέμπτο νησί αποτελούσε άλλο δήμο που συγχωνεύθηκε και αυτός με το Κρίστιανσουντ. Η εικόνα της πόλης από μακριά είναι εντυπωσιακή, ενώ προσπαθώντας να βρούμε πού είναι το κέντρο της περνάμε κάποιες από τις γέφυρες. Το θέαμα πολύ ωραίο, φωτογραφίες από τη μεγάλη γέφυρα δεν βγάλαμε όμως γιατί δεν υπήρχε χώρος να σταματήσεις.

Κάποια tips για την οδήγηση: Στις κυκλικές πλατείες έχει πάντα προτεραιότητα αυτός που κινείται επί της πλατείας, και όχι αυτός που εισέρχεται! Δεν υπάρχουν σήματα STOP, αλλά αυτά της παραχώρησης προτεραιότητας. Στις διαβάσεις πεζών σταματάμε πάντα, καθώς οι πεζοί εισέρχονται κατευθείαν, συχνά χωρίς να κοιτάζουν! Σε όλο το Κρίστιανσουντ ειδικά, ισχύει προτεραιότητα από δεξιά παντού, γεγονός που δυσκόλεψε τον οδηγό μας (ευτυχώς που οι Νορβηγοί οδηγούν μη επιθετικά και γλυτώσαμε μια σύγκρουση)!



Σταθμεύουμε το όχημα και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Είναι ώρα για καφέ, τον οποίο απολαμβάνουμε σε μια κεντρική καφετέρια γεμάτη με νεαρόκοσμο. Είναι Σάββατο απόγευμα εξάλλου, γεγονός που δικαιολογεί τον αρκετό κόσμο μέσα και έξω. Στην καφετέρια γνωρίζουμε έναν Έλληνα μόνιμο κάτοικο του Κρίστιανσουντ που εργάζεται ως ψαράς σε αλιευτικό. Μας λέει την ιστορία του, ότι μια μέρα πούλησε τη μηχανή του στην Ελλάδα και βρέθηκε στη Νορβηγία να ψάχνει για δουλειά, και έκτοτε δουλεύει σε αλιευτικό σκάφος, και τον τελευταίο καιρό ζει στο Κρίστιανσουντ! Αλλά σκέφτεται να πιάσει δουλειά σε εξέδρα άντλησης πετρελαίου, όπου ζεις πρακτικά απομονωμένος από τον κόσμο πάνω στην εξέδρα στον ωκεανό για πολλές ημέρες σερί, αλλά παίρνεις συνεχείς μαζεμένες άδειες ως αντιστάθμισμα! Και ούτω καθεξής. Εγώ σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω απομονωμένος σε μια τεχνητή κατασκευή, αποκλεισμένος από τον ωκεανό! Μετά από αρκετή κουβέντα τον χαιρετάμε, αφού μας προτείνει να γευτούμε μπριζόλες φάλαινας σε τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς είχαμε ακόμη 2,5-3 ώρες οδήγησης και προτιμήσαμε να φύγουμε αμέσως ώστε να φτάσουμε στο Όλεσουντ σούρουπο. Μεγάλο λάθος, όπως αποδείχθηκε!

Παίρνουμε το αμάξι και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι, όπου θα πάρουμε το φέρι για να κόψουμε αρκετή απόσταση. Πραγματικό λιμάνι αυτή τη φορά, και όχι απλά πορθμείο, όπως νωρίτερα. Δείτε το νορβηγικό σύστημα αναμονής για το φέρι: Τα αυτοκίνητα στοιχίζονται σε σειρές το ένα πίσω από το άλλο σε αριθμημένους διαδρόμους, ανάλογα με τον προορισμό. Και όταν έρθει το φέρι, το ένα πίσω από το άλλο εισέρχονται στο καράβι και στοιχίζονται ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές. Οι ναυτικοί καθοδηγούν τα οχήματα στη θέση τους μόνο μέσα στο πλοίο, με σειρά και τάξη! Και αμέσως έρχεται ο εισπράκτορας και πληρώνεις. Τα περισσότερα πλοία έχουν καταπέλτη και από τις δύο πλευρές, και έτσι τα οχήματα εξέρχονται με τη σειρά που έχουν μπει! Θυμάστε το Ρίο - Αντίρριο ένα πράμα; Καμία μα καμία σχέση! Ενώ τα δρομολόγια είναι απόλυτα ακριβή, χωρίς καθυστερήσεις! Βλέπουμε ότι έχουμε 20 λεπτά διαθέσιμα μέχρι την αναχώρηση και για να σκοτώσουμε τον χρόνο και την πείνα μας παίρνουμε από την καντίνα fish n’ chips. Πρόκειται για μπακαλιάρο με τηγανητές πατάτες, νόστιμο και χορταστικό! Η τιμή: 100 κορόνες, αν θυμάμαι καλά.

Επιβιβαζόμαστε στο φέρι και περνάμε απέναντι. Αυτή τη φορά ακολουθούμε την επαρχιακή οδό 64, σε μια επίσης όμορφη διαδρομή. Κομμάτι της διαδρομής αυτής μήκους 8,5 χλμ ονομάζεται Atlanterhavsveien, που στα ελληνικά αποδίδεται ως Ατλαντική Οδός, (κάποιοι το αποδίδουν και ως «Λεωφόρος του Ατλαντικού»). Πρόκειται για τμήμα του αυτοκινητοδρόμου που έχει κατασκευαστεί πάνω σε νησίδες και κομμάτια στεριάς των φιορδ, που συνδέονται μεταξύ τους με 8 ανισόπεδες γέφυρες, και έχει χαρακτηριστικό του την άπλετη θέα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό, χωρίς να εμποδίζεται από νησιά ή στεριά. Όταν έχει θύελλες είναι πολύ επικίνδυνος γιατί τα κύματα σκάνε πάνω στο δρόμο. Η Ατλαντική Οδός αποτελεί ένα εντυπωσιακό θέαμα, με αποκορύφωμα τη γέφυρα με το όνομα «Storseisundet bru», που στέκει ανάμεσα σε δυο επικίνδυνες κυρτές στροφές της οδού! Δυστυχώς ήταν πολύ δύσκολο να σταματήσουμε για να βγάλουμε φωτογραφία γιατί ήταν πιθανό να προκαλέσουμε ατύχημα, ο δρόμος είναι πολύ στενός, ενώ τα οχήματα έρχονται από στροφές και δεν έχουν ορατότητα. Ίσως κάποιος με μοτοσικλέτα μόνο θα μπορούσε να σταματήσει για να την αποθανατίσει. Μία φωτογραφία εν κινήσει πρόλαβα να τραβήξω στην έξοδο της γέφυρας! Περιοριστήκαμε έτσι στη στάθμευση σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο μετά τη γέφυρα, όπου πλήθος κόσμου στάθμευε και έβγαζε φωτογραφίες, χάζευε, ή ψάρευε κατευθείαν από τον Ατλαντικό Ωκεανό!

Η φωτογραφία της γέφυρας από αυτό το σημείο όμως είναι παραπλανητική, καθώς δεν φανερώνει την απότομη στροφή που είχε προηγηθεί.

Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα και μια φωτογραφία από το διαδίκτυο:
Atlanticroad - Engelsk
http://static.panoramio.com/photos/original/73034.jpg

Επιβίβαση ξανά, με τον οδηγό μας να αρνείται επίμονα να αναλάβει άλλος το τιμόνι ώστε να ξεκουραστεί. Σε μια από τις λίγες ευθείες του δρόμου γκαζώνει αρκετά, για να δούμε μετά από λίγο έναν τύπο με το γνωστό φωσφοριζέ γιλέκο να μας κάνει νόημα να βγούμε από το δρόμο. Επίδοση κλήσης για υπερβολική ταχύτητα λοιπόν, με τον αστυνομικό να έχει πάρει τον οδηγό στο περιπολικό και να του εξηγεί αναλυτικά όλους τους δυνατούς τρόπους πληρωμής. Τα χιλιόμετρα ακατέβατα! Οι γνωστές ελληνικές δικαιολογίες που αραδιάζουμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα όχι απλά δεν έπιασαν τόπο, αλλά τους φάνηκαν διασκεδαστικές, νόμιζαν ότι κάναμε χιούμορ! Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σπάνια υποπίπτουν σε παραβάσεις, και αν υποπέσουν αναλαμβάνουν αμέσως την ευθύνη της πράξης τους, χωρίς να σκαρφίζονται δικαιολογίες. Το αποκορύφωμα ήταν όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες: Ο ένας είχε περάσει το καλοκαίρι στην Κρήτη «όπου οι Έλληνες εκεί οδηγούν σαν τρελοί», όπως μας μετέφερε! Τι να του πεις μετά! Το ποσό της κλήσης ήταν καθαρά νορβηγικό -μην ρωτάτε παρακαλώ, μην ξύνετε πληγές- ικανό να καταστρέψει το οικονομικό πλάνο της εκδρομής (και όχι μόνο αυτό). Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να μεταφέρω μια πληροφορία (με επιφύλαξη): αν διαφωνείς με την κλήση την πληρώνεις πρώτα, και μετά εκθέτεις εγγράφως τις αντιρρήσεις σου. Αν γίνουν δεκτές, επιστρέφεται το ποσό στο λογαριασμό που έχει δηλώσει μερικές εβδομάδες μετά! Πρωτοποριακό σύστημα, που ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσουμε στην Ελλάδα, όπου οι κλήσεις συχνά καταλήγουν σε βουλευτές, δημοτικούς συμβούλους, διοικητές, δημάρχους...

Μας χαιρετάνε τα κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικά όργανα όπως θα χαιρετούσαν κάποιον γνωστό τους, και εμείς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Το κέφι όσο να’ναι έχει πέσει αρκετά, ενώ αρχίζει βγαίνει και η κούραση της ημέρας. Συνεχίζουμε την οδήγηση για είκοσι λεπτά ακόμη και φτάνουμε στο πορθμείο της πόλης Μόλντε (Molde). Μπαίνουμε στη γνωστή ουρά και περιμένουμε. Περνάει λίγη ώρα και πλοίο δεν βλέπαμε να έρχεται. Συμβουλεύομαι με δυσκολία τον πίνακα δρομολογίων που είναι στα νορβηγικά και επιπλέον έχει και διάφορους προορισμούς (και δεν έχω ιδέα πως λέγεται το λιμάνι απέναντι), και διαπιστώνω ότι έχουμε πέσει σε μεγάλο κενό δρομολογίου. Στην Νορβηγία τέτοια κενά υπάρχουν συνήθως Σάββατο βράδυ ή Κυριακή πρωί (πράγματι τις υπόλοιπες μέρες και ώρες υπάρχει ανά 30’ δρομολόγιο), όπου ο περισσότερος κόσμος εστιάζει στη σαββατιάτικη έξοδο. Αφού ζυγίζουμε την κατάσταση αποφασίζουμε να αλλάξουμε τα σχέδιά μας και να γυρίσουμε αυθημερόν στο Τρόντχαϊμ, γλυτώνοντας το –διόλου ευκαταφρόνητο- κόστος του ξενοδοχείου στο Όλεσουντ (Ålesund) και λοιπά ενδεχόμενα έξοδα. Εξάλλου η ώρα κόντευε 8, είχε ήδη σουρουπώσει, είχαμε δρόμο ακόμη για το Όλεσουντ, και κουρασμένοι και κακοδιάθετοι όπως είμαστε δεν θα χαιρόμασταν τη βόλτα στη μοναδική αυτή πόλη της Νορβηγίας με την χαρακτηριστική αρτ-νουβό αρχιτεκτονική της. Έτσι το Όλεσουντ μου μένει απωθημένο και δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου να πάω κάποια στιγμή. Πέρα από την ομορφιά του λόγω της αρτ-νουβό τεχνοτροπίας του (συνέπεια ανακατασκευής μετά από μεγάλη πυρκαγιά το 1904 που κατέστρεψε την πόλη), τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί και εφαλτήριο για μια οκτάωρη (πανάκριβη) κρουαζιέρα στο Γκειράνγκερ, στο ομορφότερο κατά πολλούς φιορδ. Στο Όλεσουντ βρίσκεται επίσης και το Atlanterhavsparken, το «Ατλαντικό Πάρκο», μάλλον το μεγαλύτερο ενυδρείο της Βόρειας Ευρώπης. Ίσως μια άλλη φορά να τα τιμήσουμε, αν στο ενδιάμεσο δεν χρεοκοπήσει η χώρα μας και θα μπορούμε να φτάσουμε πέρα από το Κρυονέρι.

Για την επιστροφή μας επιλέγουμε την ορεινή οδό 70, που καταλήγει στην πόλη Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Κεντρικής Νορβηγίας. Στη συνέχεια ακολουθούμε την Εθνική Οδό Ε6 που μας επιστρέφει στο Τρόντχαϊμ. Η ορεινή διαδρομή υποτίθεται ότι είναι πολύ όμορφη, αλλά δυστυχώς λόγω της συννεφιάς και του σκότους (και της χαλασμένης διάθεσης) δεν μπορούσαμε να την χαρούμε, εξάλλου το μόνο που έβλεπες τη νύχτα ήταν σκούροι όγκοι. Η θερμοκρασία σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα κάνει απαραίτητη την χρήση του καλοριφέρ. Για να φουλάρουμε το αυτοκίνητο πάμε σε ένα βενζινάδικο χωρίς υπάλληλο, όπου πρέπει να βάλεις πιστωτική και να γεμίσεις ο ίδιος το αμάξι. Προσπαθώ ανεπιτυχώς (οι οδηγίες στα νορβηγικά δεν βοηθάνε), και παραιτούμαι υπέρ του φίλου μου που έχει πλέον πάρει το νορβηγικό κολάι. Μετά από μια κουραστική διαδρομή φτάνουμε αποκαμωμένοι στο πολύβουο και γεμάτο κόσμο εκείνη την ώρα Τρόντχαϊμ λόγω της Σαββατιάτικης εξόδου. Καθώς η ώρα κοντεύει μία και είμαστε εξαντλημένοι, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να πέσουμε για ύπνο…

 

[pattyyy]

Παρά το ελαφρώς άδοξο τέλος, η μέρα που μας περιγράφεις φαίνεται τέλεια...Υπέροχα τοπία, μικρές παραθαλάσσιες πόλεις, on the road καταστάσεις! Οι φωτογραφίες σου επίσης είναι πολύ ωραίες!