Περού Ταξίδι στην απαγορευμένη κοιλάδα της κοκαΐνης

[Βασίλης Σερβος]

Χαιρετώ το φόρουμ,
Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στο Περού για ένα μήνα με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Την πλειοψηφία του χρόνου την πέρασα στη Λίμα, και ομολογουμένως δεν είδα όλα όσα θα ήθελα στη χώρα. Σήμερα όμως θα αναφερθώ σε μια εξόρμηση μου στην κοιλάδα του VRAEM, γνωστή και ως κοιλάδα της κοκαΐνης, όπου γίνεται επί δεκαετίες η μεγαλύτερη παραγωγή και διακίνηση στη Λατινική Αμερική, ο στρατός επί χρόνια δεν είχε πλήρη έλεγχο, μέχρι πριν λίγα καιρό μάλιστα θεωρούνταν εμπόλεμη ζώνη. Απ' ότι φαίνεται τα πράγματα έχουν ηρεμήσει αρκετά πλέον, εγώ είδα μια περιοχή όπου η ζωή κυλά φυσιολογικά και όλα μοιάζουν ήρεμα.
Ένα Μέλος εδώ μέσα είχε κάνει μια δεκαετία πριν περίπου μια αναφορά στην περιοχή, μιλούσε για ενα εξαιρετικά off the beaten track κομμάτι της ζούγκλας, που είχε μέχρι και ανθρωποφάγες φυλές. Έκτοτε, η περιοχή μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι εάν πάω ποτέ στο Περού, δε θα κάτσω να τρέχω στα τουριστικα lodge του Iquitos, αλλά θα εξερευνήσω το συγκεκριμένο μέρος. Έτσι λοιπόν μετά από 3 βδομάδες στη Λίμα και έχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις, βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία να εξερευνήσω ένα μέρος της χώρας, που καμία σχέση δεν είχε με τον τουρισμό, οι τουριστικές πληροφορίες που βρίσκει κανείς στο ίντερνετ είναι απλά μηδαμινές.
Το ταξίδι ξεκινάει στην Λίμα, απ' όπου πήρα το λεωφορείο τύπου ΚΤΕΛ για την ενδοχώρα. Ο στόχος της ημέρας ήταν η πόλη Tarmα, μια πόλη σκαρφαλωμένη στις Άνδεις. Γενικότερα οι μέρες μου ήταν πολύ περιορισμένες, δεν ήξερα κατά πόσο θα προλάβω να κάνω αυτά που ήθελα, άλλωστε δεν είχα και συγκεκριμένο πλάνο, θα πήγαινα στο Satipo, μια πόλη 20.000 στην κοιλάδα και από κει και πέρα είδωμεν, μιας και όπως είπα δεν υπάρχουν άλλα δεδομένα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις 5 ώρες που κάναμε για να βγούμε από την ανυπόφορη Λίμα, η οποία περίμενε τις γιορτές ανεξαρτησίας της χώρας και η κίνηση απλά δε παιζόταν. Αργά το βράδυ φτάνουμε στην Tarma, βρίσκω ένα δωμάτιο στα γρήγορα για 60 soles ή 15 ευρώ, κάνω μια γρήγορη βόλτα στην ζωντανή πόλη, γεύμα σε κοτοπουλάδικο και ύπνος γιατί αύριο με περιμένει αναζήτηση μεταφορικού μέσου για το Satipo και τη Selva, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι τη ζούγκλα.

 

[Βασίλης Σερβος]

Πρωινό ξύπνημα, απόλαυσα για λίγο την θεά από το παράθυρο, με την πόλη να κρέμεται κυριολεκτικά από τους γύρω λόφους και ξεκίνησα με τα πόδια να πάω στο δημοτικό στάδιο απ' όπου υποτίθεται ότι έφευγαν τα shared taxis για τη selva, διότι ΚΤΕΛ μου είπαν οτι δεν παίζουν. Η πόλη ήταν άδεια εκείνη την ώρα και το κρύο αρκετό, μιας και μιλάμε για μεγάλα υψόμετρα. Επόμενος στόχος η πόλη La Merced, η αρχή της selvas, η οποία μάλιστα έχει και κάποιο τουρισμό, αφού στην περιοχή υπάρχουν αρκετοί μικροί καταρράκτες και φυσικές πισίνες για κολύμπι.
Αφού γέμισε το αμάξι με έναν κυριούλη και δίπλα μου μια γιαγιάκα που έφερε και το σκύλο της μέσα στο sedan, ξεκινήσαμε την κάθοδο. Η βλάστηση σταδιακά αρχίζει να αλλάζει, το τοπίο γίνεται πιο πράσινο, μέχρι που ξαφνικά σταματάμε. Μια τεράστια ουρά μπροστά από ακίνητα αμάξια, και στο μεταξύ κανείς να μην έχει καταλάβει τι γίνεται. Η ουρά επεκτεινόταν σε όλο το μήκος των στροφών που έφτανε το μάτι και η κατάσταση φαινόταν απελπιστική. Εν τέλη υπήρξε ατύχημα στις στροφές και μου είπαν ότι αυτό είναι κλασικό φαινόμενο. Συνολικά είμασταν σταματημένοι για κάνα δίωρο. Όταν ξεκινήσαμε, το τοπίο άρχισε να αλλάζει εντυπωσιακά, η ενδυμασία των ντόπιων άλλαζε, τα σπίτια, η βλάστηση, ήταν λες και είχαμε αλλάξει χώρα μέσα σε 40 λεπτά. Welcome to the jungle. Άφιξη στη χαωτική La Merced, όπου αμέσως βρήκα νέο shared όχημα για Satipο μαζί με μία οικογένεια. Μετά από 2 ώρες έφτασα στο Satipo, όπου έμοιαζε κυριολεκτικά στο τέλος του κόσμου. Άδειοι δρόμοι από τη μεσημεριανή ζέστη, παράγκες, χωματόδρομοι και σκόνη παντού. Ομολογουμένως μετά από ένα μήνα στην ψ υχρή και συννεφιασμένη Lima, o τροπικός ήλιος ήταν too much. Ήταν προφανές ότι το μέρος δε ζειαπό τον τουρισμό, παρόλα αυτά ο κόσμος δε μου έδινε ιδιαίτερη σημασία. Έφαγα μια ζεστή σούπα κοτόπουλο, σπεσιαλιτέ των Περουβιανών και βρήκα ένα αξιοπρεπές Hospedaje, όπως τα αποκαλούν, για τη μεσημεριανή μου σιέστα.
Όταν ξύπνησα έκανα μια βασική έρευνα για το τι μπορώ να κάνω αύριο. Προφανώς δεν υπάρχει καμία τουριστική υποδομή στη περιοχή, οπότε για να πας ακόμα και στους καταρράκτες που είναι μια ώρα από το Satipo, θες ιδιωτικό μέσο, και ταξίδευα και μόνος. Εν τέλη, μέσα από ισπανικά σάιτ και google translate, βρήκα για κάτι καταρράκτες στη μέση του πουθενά, μέσα σε περιοχή ιθαγενών Ashaninka. H μετάβαση περιλάμβανε εύρεση βάρκας στον ποταμό Rio Ene, ταξίδι μερικών ωρών μέχρι το χωριό Cutivereni, και από κει πεζοπορία μερικών ωρών για τους καταράκτες, προφανώς σε επόμενη μέρα. Τα προβλήματα που προέκυπταν ήταν τα εξής. Πρώτον, έλεγαν ότι στο Cutivereni,δεν υπάρχει κάποιο μέρος για να μείνεις, πρέπει να έχεις τα σύνεργα camping, και επίσης δεν υπάρχουν εστιατόρια ή κάποια stores, άρα πρέπει και να πάρεις και φαγητό μαζί σου. Φυσικά και δεν είχα λύση για κανένα από τα 2, αλλά με το αφελές μυαλό μου σκέφτηκα τι μπορεί να πάει στραβά, κάποια λύση θα υπάρχει, σε ένα απομονωμένο μέρος που βλέπουν τόσο σπάνια τουρίστες, σίγουρα κάποιος θα προσφερθεί να με αναλάβει. Και κάπως έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω αύριο την μεγάλη αυτή περιπέτεια.
Όσον αφορά το Satipo, το απόγευμα που δρόσισε, η κεντρική πλατεία άρχισε να γεμίζει πλήθος, και είχε διάφορα ιβεντς για τον εορτασμό της ανεξαρτησίας, μέχρι και 2 ξένους είδα. Κατά τα άλλα η πόλη δεν λέει ιδιαίτερα, την βαριέσαι και την έχεις δει όλη σε 3 ώρες. Είναι όμως το τελευταίο μέρος που θα είχα πρόσβαση σε ΑΤΜ, γιαυτό και φρόντισα να εφοδιαστώ με soles, ώστε να μην ξεμείνω ο κακομοίρης στις εσχατιές της ζούγκλας. Σχετικά με φαγητό, προμηθεύτηκα με όσα πιο πολλά κράκερς και μπισκότα μπορούσα, προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση να έβγαζα 3 μέρες με αυτά, βασιζόμουνα στο ότι θα βρω κανονικό φαγητό στα χωριά των ιθαγενών. Η πραγματική περιπέτεια ξεκινούσε αύριο και ο ενθουσιασμός μου δεν περιγραφόταν, δε μπορούσα καν να αποκοιμηθώ στο κρεβάτι. Που να φανταζόμουν πόσο λάθος θα πήγαιναν όλα...

 

[Βασίλης Σερβος]

Θυμάμαι ότι ξύπνησα πολύ νωρίς(ανάθεμα και αν κοιμήθηκα καθόλου δηλαδή), γιατί οι ντόπιοι μου είχαν πει ότι τα πρώτα shared taxis φεύγουν κατά τις 5, οπότε δεν ήθελα να χάσω καθόλου χρόνου. Γρήγορα πήγα στο σταθμό λεωφορείων, εκεί όπου κυριολεκτικά δεν υπήρχε ψυχή, εκτός από έναν τύπο που προσπαθούσε απεγνωσμένα να με βάλει στο τζιπάκι του, μπας και γεμίσει και φύγουμε για Puerto Ocopa. Η Puerto Ocopa, απέχει περίπου 2 ώρες και είναι πάνω στον Rio Ene, και από κει σκόπευα να επιβιβαστώ στο πλοιάριο.
Η ώρα περνούσε και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον το παραέκανα με την ώρα, και πριν τις 7 δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε. Ο οδηγός με ρώτησε που σκοπεύω να πάω, και όταν του είπα το πλάνο μου, μου φάνηκε πολύ σκεπτικός και μου εξήγησε ότι δεν πρόκειται να βρω πλοιάριο για το Cutivereni, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αρκετή ζήτηση στη συγκεκριμένη διαδρομή, εκτός αν μισθώσω όλη τη βάρκα. Κάπου εδώ ήταν η πρώτη σφαλιάρα ρεαλισμού, και η συνειδητοποίηση ότι είναι too much εδεχομένως αυτό που διάλεξα να κάνω. Μου πρότεινε αντ' αυτού να πάω δίπλα και να ρωτήσω στα camions, δίπλα που αναχωρούν. Τι είναι λοιπόν τα camions; Πρόκειται για 4χ4 οχήματα με μεγάλη καρότσα πίσω, τύπου αγροτικό δηλαδή, και αποτελούν τον βασικό τρόπο που γίνονται οι μετακινήσεις στους ανεκδιήγητους χωματόδρομους της κοιλάδας. Η φιλοσοφία είναι ότι γεμίζουμε τις θέσεις μέσα και όσο μπορούμε την καρότσα πίσω. Προσπαθούσα να συνεννοηθώ μεσ'τα άγρια χαράματα με την κοπελίτσα που ήταν υπεύθυνη για το camion, αλλά ειλικρινά με τα ισπανικά μου ήταν σχεδόν αδύνατο. Όλοι πάντως έδειχναν πολύ απορημένοι για τον προορισμό μου, πράγμα καθόλου αισιόδοξο. Με ρώτησαν χαρακτηριστικά αν έχω κάποιον συγγενή εκεί. Με το σπασμένο τηλέφωνο που παίζαμε, εν τέλει κατάλαβα ότι το πιο πρακτικό είναι να πάρω ένα camion, μέχρι ένα λιμάνι στο ποτάμι που είναι κάποιες ώρες νότια και από κει το Cutivereni είναι 20-30 χιλιόμετρα. Το νέο πρόβλημα που προέκυπτε είναι ότι δεν μπορούσα να βγάλω καμία άκρη για την ώρα αναχώρησης, και το σύντομα δεν ήταν ακριβώς πειστικό.
Επέστρεψα στα shared taxi, όπου μου πρότειναν να πάω μέχρι το San Martin de Pangoa, μια πόλη μισή ώρα νότια, απ' όπου φεύγουν πολύ περισσότερα camions. Έτσι κι έγινε λοιπόν, σύντομα το αμαξάκι γέμισε και ενώ έξω είχε ξημερώσει, είμασταν στον δρόμο. Εκεί πέρα είχαμε νεεές διαπραγματεύσεις για να επιβιβαστώ στο καμιόνι που έφευγε σύντομα. Οι τιμές μου φάνηκαν εξωπραγματικές, 40 ευρώ για θέση μπροστά και 20 στην καρότσα. Εκτός του ότι δεν ήθελα να δώσω 40 ευρώ για 150 χιλιόμετρα, η καρότσα φαινόταν αρκετά πιο περιπετειώδης και ενδιαφέρουσα προοπτική. Οι ντόπιοι έδειξαν αρκετά απορημένοι και με ρώτησαν αν είμαι σίγουρος για αυτήν την απόφαση και ότι θα πρέπει να κρατιέμαι.
Αναχωρήσαμε και μπορώ να πω ότι στην αρχή ήταν πολύ αναζωογονητικό, με τον πρωινό αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο, είμασταν και μόλις 5 άτομα στην καρότσα, ιδανικά. Μετά από μερική ώρα που αφήσαμε την άσφαλτο, το θηρίο άρχισε να δείχνει τα δόντια του.Ο οδηγός πήγαινε υπερβολικά γρήγορα, και σε κάθε στροφή το σώμα δεχόταν αρκετή πίεση για να κρατηθεί όρθιο. Στην πρώτη ώρα, τα εξωπραγματικά τοπία δεν άφηναν την κούραση να με καταλάβει. Διασχίζαμε παρθένα ζούγκλα, καταπράσινους λόφους, ζώα να ακούγονται από παντού, η φύση της σε όλο το μεγαλείο. Κάθε τόσο περνούσαμε οικισμούς ιθαγενών, πολλοί από τους οποίους φορούσαν την παραδοσιακή ενδυμασία, έναν χιτώνα ανοιχτού χρώματος, συχνά πορτοκαλί ή μωβ. Σίγουρα ένα μέρος πάρα πολύ μακριά από κάθε έννοια τουρισμού, ομολογώ ότι είχα μείνει άναυδος. Σταματήσαμε στη μέση του πουθενά για ένα παραδοσιακό πρωινό και κάπου εκεί άρχισε το μαρτύριο. Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά, οπότε ψηνόμουν κυριολεκτικά, το πρόσωπο μου είχε καλυφθεί από ένα στρώμα χώματος ενώ το σώμα μου είχε αρχίσει να καταρρέει. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν πετύχαμε ένα camion που είχε πάθει λάστιχο, οπότε φορτώσαμε όσους περισσότερους επιβάτες μπορούσαμε στην καρότσα μας και συνεχίσαμε. Οι επόμενες δύο ώρες ήταν χωρίς υπερβολή, οι πιο εφιαλτικές που έχει βιώσει μέχρι τώρα το σώμα μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι οι μελανιές έμειναν στο σώμα μου για εβδομάδες. Οι ντόπιοι ήταν ενθουσιασμένοι μαζί μου, με αποκαλούσαν μόνο gringo, και έκαναν ότι μπορούσαν για να είμαι το δυνατόν πιο άνετος.
Κάποια στιγμή αντικρίσαμε επιτέλους τον Rio Ene στον οικισμό Puerto Anapati, η ανακούφιση μου δεν περιγράφεται.Το καμιόν θα συνέχιζε στο Puerto Ene, μερικές ώρες πιο κάτω. Διασχίσαμε το ποτάμι με ένα πλοιάριο και οι υπόλοιποι επιβάτες με ενημέρωσαν ότι πρέπει να κατέβω και να περιμένω βάρκα για Cutivereni. Το καμιον απομακρύνθηκε και συνειδητοποίησα ότι είμαι ολομόναχος στη μέση του πουθενά, στις όχθες ενός ποταμού στην καρδια του VRAEM, κάτω από τον καυτό τροπικό ήλιο. Λίγο πιο πέρα υπήρχε μια μεγάλη παράγκα με μια μεγάλη παρέα, το μόνος ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Ήταν καμιά 15 άτομα με άτομα όλων των ηλικιών. Μου έδωσαν νερό και τους ρώτησα πότε θα περάσει η βάρκα για το Cutivereni. Καθόλου ενθαρρυντικές οι αντιδράσεις τους, άφησαν να εννοηθεί ότι μπορεί και καθόλου σήμερα, δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν επιβάτες. Με ρώτησαν αν έχω κάποιον να με φιλοξενήσει και έδειξαν πολύ προβληματισμένοι όταν απάντησα αρνητικά. Όλα αυτά , σε συνδυασμό με το ότι δεν είχα πρακτικά προμήθειες για τις επόμενες 2 μέρες, άρχισαν να καθιστούν αδύνατο το σχέδιο μου, παρότι είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής από το Cutivereni. Στη συνέχεια μια ηλικιωμένη γυναίκα μου πρότεινε να με πάνε με την βάρκα για 250 soles ή 50 ευρώ. Η τιμή έφτασε μέχρι και 100 soles αν θυμάμαι καλά, αλλά η απαισιοδοξία τον ντόπιων για το που θα μείνω και τι θα φάω με είχαν ήδη αποθαρρύνει αρκετά, και μη ξεχνάμε ότι είχα και την επιστροφή. Έριξα μια βουτιά στο ποτάμι, ξεχνώντας να βάλω αντικουνουπικό, οπότε και σύντομα το σώμα μου έγινε έρμαιο των μικρών εντόμων. Μετά το μπάνιο, ανακοίνωσα μεσ' την απογοήτευση μου στους ντόπιους ότι δε θα πάω στο Cutivereni και θα περιμένω το επόμενο camion για Satipo, όπου με διαβεβαίωσαν ότι είναι νωρίς ακόμα και θα περάσει σίγουρα κάτι.
Ενώ αρχικά υπήρχε μια ψυχρότητα και αμηχανία, ήταν άλλωστε και το φράγμα της γλώσσας, σιγά σιγά έσπαγε ο πάγος, έμαθαν όσα περισσότερα μπορούσαν για μένα, το ίδιο και εγώ και καταλήξαμε να λυγίσουμε όλοι από τα γέλια. Κάποιοι απ' αυτούς δεν ήταν από την περιοχή, έμεναν σε πόλεις στις Άνδεις, ενώ μόλις 2-3 ήταν Nativos, όπως αποκαλούν τους ιθαγενείς. Στην παράγκα δεν έμενε κανείς, απλά το είχαν σαν στέκι απ' ότι κατάλαβα. Λίγες στιγμές μετά, έφεραν ένα τεράστιο ψάρι που έπιασαν απ' το ποτάμι, το οποίο μαγείρεψαν και με προσκάλεσαν να φάω μαζί τους. Το πρόβλημα είναι ότι οι ώρες περνούσαν και δε φαινόταν κάποιο όχημα, οπότε είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. Εν τέλη μου είπαν, δεν ξέρουμε σίγουρα αν θα περάσει κάτι, αλλά είναι μια κωμόπολη μισή ώρα από δω, η Sleva de Oro, από κει θα βρεις κάτι σίγουρα. Ευτυχώς μετά από λίγο, φάνηκε ένα όχημα στο οποίο επιβιβάστηκε μια ηλικιωμένη κυρία μεγάλων διαστάσεων, και μου πρότειναν να πάω μαζί. Το όχημα μας άφησε μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα σε ένα σταυροδρόμι μέσα στη ζούγκλα, δίπλα σε ένα χωριό με αχυροκαλύβες και ινδιάνους ντυμένους με τους παραδοσιακούς χιτώνες. Εκπληκτικές σκηνές, κατάλαβα πόσο τυχερός είμαι που είμαι εκεί και βλέπω κάτι τέτοιο. Δεν περιμέναμε πάνω από 10 λεπτά και ένα νέο όχημα πέρασε στην κατέθυνση της Selva, ανέβηκα στην καρότσα(αυτή τη φορά ολομόναχος, οπότε όλα καλά). Στο δρόμο διασταυρωθήκαμε με ένα γεμάτο καμιόν, που επέστρεφε στο Satipo, οπότε με ρώτησαν αν θέλω να μπω, δυστυχώς ήταν η καμπίνα Φούλ και δεν ξέρω αν το σώμα μου άντεχε άλλες 5 ώρες σ αυτήν την κατάσταση. Ρώτησα αν η Selva έχει ξενοδοχείο, μου απάντησαν καταφατικά, οπότε αποφάσισα να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου να αναρρώσει, να εξερευνήσει λίγο την περιοχή και να υποστώ το μαρτύριο αύριο πάλι.
Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στη Selva, όπου ήταν ένας οικισμός 1000-2000 κατοίκων και έμοιαζε κυριολεκτικά να βρίσκεται στην άκρη του κόσμου, ενώ οι δρόμοι σε έκαναν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Wild West. Οι ντόπιοι ξαφνιασμένοι από τη παρουσία μου, αρκετοί αντιδρούσαν με γέλιο όταν περνούσα από δίπλα τους. Ποιος ξέρει πότε θα πέρασε τελευταία φορά ξένος. Βρήκα ένα Hospedaje σε τραγική κατάσταση, δωμάτια από σανίδα που έβραζαν, αλλά τι να περιμένεις σε αυτή την γωνιά του πλανήτη. Έκανα μια γρήγορη βόλτα και καθώς το σκοτάδι έπεσε, συνειδητοποίησα ότι οι έρημοι χωματόδρομοι δεν έχουν πλέον κανένα ενδιαφέρον, έφαγα λίγο κοτόπουλο σε ένα παρακμιακό μαγαζάκι και πήγα για ξεκούραση στο πανδοχείο. Αύριο με περίμενε πολύ πρωινό ξύπνημα για να βρω camion για το Satipo.

 

[Christoforatos Sp]

Τρομερή ιστορία….
Άλλος ένας που του βγάζω το καπέλο για το θάρρος και το θράσος να κινηθεί μόνος σε τέτοιους -εκτός χάρτη- προορισμούς.
Τα σέβη μου!

 

[fotast]

Να είχε και μερικές φωτογραφίες...και βέβαια να είχε συνέχεια....

 

[tatooine]

Και η αποτύπωση του ταξιδιού σε χάρτη θα ήταν σημαντική κατα τη γνώμη μου ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε το μέγεθος της μετακίνησης και την περιοχή.
Απλα μια ιδέα.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Κ. & Νότια Αμερική

 

[LULLU]

εχω ανοιξει το χαρτη σε αλλη σελιδα και παρακολουθω αυτη την οδυσεια....