travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Τετάρτη, 28/7/2021
Μερικά σκόρπια θεματάκια (από το ημερολόγιό μου):
Τις τελευταίες μέρες κάνει αρκετή ζέστη και εδώ, όπως και στις πρώτες μέρες στην Ουκρανία. Δηλαδή από 30 μέχρι 35 βαθμούς την ημέρα, αλλά το βράδυ έχει σχετική δροσιά. Αυτό είναι καλό για μας, γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι η βροχή συνήθως και όχι η ζέστη. Όμως δεν έχει υγρασία και έτσι δεν ιδρώνουμε και τόσο πολύ.
Εδώ η Μολδαβία φημίζεται για τους πολλούς και μεγάλους αμπελώνες της όμως από τα σύνορα μέχρι εδώ το Κισινάου εμείς είδαμε ελάχιστους αμπελώνες. Έχει και υπόγεια κελάρια, τα οποία είναι για τη φύλαξη του κρασιού σε δροσερό μέρος. Ένα από αυτά θα επισκεφτούμε αύριο. Αυτά τα κελάρια έχουν υπόγειες στοές μήκους πολλών χιλιομέτρων και είναι φημισμένα γι αυτό και δεν θέλουμε να τα χάσουμε.
Αν και για τη Μολδαβία λένε ότι είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Βέβαια τα χωριά που περάσαμε όταν ερχόμασταν στο Κισινάου, ήταν φτωχικά ακόμα και σε σχέση με την Ουκρανία. Όμως το Κισινάου είναι μία πολύ όμορφη πόλη με προσεγμένα κτίρια. Πολύ λίγα είναι εκείνα που είναι εγκαταλελειμμένα, ενώ νομίζω στην Ουκρανία ήταν περισσότερα. Έχει πολύ όμορφα πάρκα εδώ και οι κεντρικοί δρόμοι είναι μεγάλοι και χωρίς κίνηση. Όμως όταν ερχόμασταν με το ταξί από τον σταθμό των λεωφορείων οι δρόμοι που περάσαμε ήταν με πολύ μεγάλη κίνηση. Ίσως έφταιγε η ώρα. Τα αυτοκίνητα που έχουν, από όσο είδα τουλάχιστον, δεν ήταν και τόσο πολλά Lada, όσα ήταν στην Ουκρανία. Εκεί παντού υπήρχαν Lada, κυρίως στην επαρχία. Και εδώ στην επαρχία που δεν πήγαμε ακόμα, ίσως έχει περισσότερα. Πιστεύω σήμερα να πάμε. Δηλαδή το έχουμε στο πρόγραμμα, γιατί λέμε μετά την παραλαβή του αυτοκινήτου να πάμε στο Τιρασπόλ που βρίσκεται στα νότια.
Εδώ στο κέντρο του Κισινάου δεν έχει τα πολλά μαγαζιά φαγητού ή καφέ, που είχε το Lviv και στην Οδησσό. Έχει όμως αρκετά. Απλά είναι διασκορπισμένα και όχι όλα μαζί. Είναι πολύ όμορφα μεγάλα και έχουν πολύ καλή υπηρεσία. Επίσης οι άνθρωποι μιλάνε αρκετοί αγγλικά, από όσο τουλάχιστον είδα. Ειδικά στο ξενοδοχείο μιλάνε και πολύ καλά. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην Οδησσό, όπου, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ουκρανία, ήταν πολύ εύκολο να βρεις άνθρωπο να μιλάει αγγλικά. Μάλιστα οι ταξιτζήδες σχεδόν όλοι μιλούσαν.
Το πρωί είχαμε ένα καλό breakfast στο ξενοδοχείο μας. Το οποίο ξενοδοχείο δεν ήταν μεγάλο και μάλλον κρατούσε έναν ή δυο ορόφους σε ένα κτίριο. Στο πρωινό δεν είδαμε περισσότερους από άλλους οκτώ πελάτες. Στο σερβίρισμα ήταν και μια Μολδαβή που είχε δουλέψει στην Ελλάδα και μιλούσε λίγα ελληνικά.
Για την παραλαβή του αυτοκινήτου δώσαμε ραντεβού μετά τις 10:00, και έτσι είχαμε χρόνο για μια μικρή βόλτα στο γνωστό κεντρικό δρόμο.
Πηγαίνοντας για την παραλαβή του αυτοκινήτου σκεφτόμουν ότι τελικά εάν πραγματοποιηθεί και σήμερα να πάρουμε πάλι ένα μόνο μεγάλο αυτοκίνητο, θα είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτό το ταξίδι.
Τελικά μας έδωσαν πράγματι ένα μεγάλο και ήταν το γνωστό από την Ιταλία το 2013, Opel Vivaro. Αρκετά άνετο για τον αριθμό των ατόμων που ήμασταν. Στις 11:00 είχαμε τελειώσει τις τυπικές διαδικασίες της ενοικίασης και ήμασταν ελεύθεροι να φύγουμε όλοι μαζί σε ένα αυτοκίνητο.
Αρχικά πήγαμε έξω από την πόλη σε μία εκκλησία και 1-2 μικρά σπίτια. Εκεί βρισκόταν τέσσερα-πέντε ζευγάρια για να κάνουν τους γάμους τους και τις φωτογραφήσεις τους, οπότε δεν είχε κανένα νόημα και φύγαμε για να πάμε στην Υπερδνειστερία (Transnistria) και στο Τιρασπόλ που απέχει από το Κισινάου 70 χιλιόμετρα.
Στα σύνορα ήταν μία μικρή ταλαιπωρία. Αρχικά βγάλαμε καθένας μία emmigration card που ήταν δωρεάν. Όμως μετά έπρεπε να βγάλουμε την λεγόμενη βινιέτα, η οποία ήταν για τον οδηγό του αυτοκινήτου και το αυτοκίνητο. Εκεί πληρώσαμε περίπου 3,5 ευρώ. Γι αυτό το πράγμα όμως το κακό ήταν η αναμονή περίπου μισής ώρα, γιατί είχε αρκετό κόσμο που περίμενε. Εκεί γνωρίσαμε και ένα Γερμανό που ταξίδευε μόνος του με το αυτοκίνητό του στην περιοχή αυτή, τον οποίο βλέπαμε στη συνέχεια πολύ τακτικά στα μέρη που πηγαίναμε. Ήταν απογοητευμένος γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να δει και να κάνει, αλλά είχε κλείσει να μείνει στην περιοχή του Κισινάου περίπου μία εβδομάδα.
Πριν περάσουμε για να πάμε στο Τιρασπόλ, περάσαμε από την πόλη Μπέντερ, η οποία έχει ένα φρούριο, το οποίο ήταν αρκετά όμορφο. Όμως με τον πλοηγό δεν ήταν εύκολο να το προσεγγίσουμε, αλλά τελικά τα καταφέραμε μέσα από κάποιους χωματόδρομους και χωράφια. Η ζέστη πάλι ήταν πολύ μεγάλη, αλλά κάναμε τις απαραίτητες βόλτες για να δούμε το κάστρο. Αλλά να δούμε και τη γύρω περιοχή, ανεβαίνοντας σε προμαχώνες. Στο φρούριο αυτό δεν υπήρχε κόσμος εκτός από το γνωστό γερμανό.
Μεσημέρι πια πολύ προχωρημένο φύγαμε από το Βender για να πάμε στο Τιρασπόλ, την πρωτεύουσα της Υπερδνειστερίας. Για εκεί εγώ δεν είχαμε κάνει κάποιο πρόγραμμα. Πήγαμε στην κεντρική Λεωφόρο όπου είδαμε το άγαλμα του Λένιν, ένα τανκ το οποίο ήταν σοβιετικό και λίγο τη θέα στο ποτάμι. Προχωρήσαμε και παρακάτω πιο κοντά να δούμε τους ανθρώπους να κολυμπάνε στα βρώμικα νερά του Δνείστερου ποταμού και να φωτογραφίσουμε και κάποια άλλα αγάλματα. Δεν νομίζω ότι η πόλη Τιρασπόλ είχε κάτι άλλο να μας δείξει. Κάναμε βόλτα με το αυτοκίνητο ένα τέταρτο, για να δούμε μήπως έχει κάτι άλλο, όμως πέρα από κάποια κτίρια παλιά τα οποία δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερου κάλλους, δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον. Ένας ιντερνετικός οδηγός μας οδήγησε στο άγαλμα του Γκαγκάριν, πολύ μικρό για το μέγεθος του ανθρώπου.
Να και το γήπεδο της Σέριφ, για όσους ασχολούνται με τα ποδοσφαιρικά:
Γι αυτό πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είπαμε να περάσουμε ξανά από την πόλη Βender μήπως δούμε κάτι καλό στο κέντρο της, εκτός από το κάστρο που είχαμε δει. Δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσουμε το κέντρο γιατί γινόταν κάποια έργα και το GPS δυσκολεύτηκε να μας οδηγήσει. Και όταν όμως φτάσαμε δεν μπορέσαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, μέσα στην αφόρητη ζέστη. Και το κακό είναι ότι δεν μας έδιναν ούτε νερό αν δεν αλλάζαμε χρήματα δικά τους. Εκεί έχουν το Ρούβλι. Όχι το ρωσικό αλλά ένα δικό τους. Μερικά μαγαζιά ευτυχώς έπαιρναν και τα Μολδαβικά λέι. Εγώ πάντως νερό δεν ήπια.
Φεύγοντας από τη χώρα, το πέρασμα των συνόρων ήταν αυτή τη φορά πολύ πιο εύκολο. Με ένα απλό έλεγχο όλων των διαβατηρίων και δείχνοντας τα χαρτιά που είχαμε βγάλει στην είσοδο. Οι Μολδαβοί βέβαια δεν ασχολούνται με τα σύνορα αυτά. Πέρα από ένα φυλάκιο, το οποίο όμως δεν ελέγχει τίποτα, γιατί θεωρούν την Υπερδνειστερία δική τους περιοχή. Όμως με ένα πόλεμο που έγινε από το 1990 ως το 1992 με τη βοήθεια των Ρώσων το μικρό αυτό κράτος του Τιρασπόλ, κατάφερε και απέκτησε μία σχετική ανεξαρτησία, την οποία δεν αναγνωρίζει σχεδόν καμία χώρα στον κόσμο. Ευτυχώς σε αυτό τον πόλεμο των 20 μηνών δεν σκοτώθηκαν πολλοί: κάπου 1000 άτομα συνολικά αν και οι αριθμοί δεν είναι σίγουροι. Το Τιρασπόλ έχει και μια καλή ομάδα ποδοσφαίρου, την Σέριφ, που φέτος παίζει στους ομίλους του Champion League.
Η φύση στη Μολδαβία δεν αξίζει τίποτα και δεν έχει νόημα να πει κάποιος ότι κάνει βόλτες για να δει κάτι. Δεν θα δει τίποτα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε μέχρι τις 20:30 που πήγαμε και φάγαμε πάλι στο ίδιο εστιατόριο, το οποίο έχει μία αλυσίδα στη χώρα και ονομάζεται Andy’s.
Έχει καλό φαγητό, μόνο που μερικές φορές αργεί στην εξυπηρέτηση Με 6-7 ευρώ το άτομο τρώμε μία καλή μερίδα φαγητό και μία μπύρα. Η μπίρα του κάνει 25 λέι, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα ευρώ και είναι 500 ml. Αν φας και σαλάτα θα πλησιάσεις τα δέκα ευρώ. Οι μερίδες φαγητού κάνουν 5 ευρώ έχει όμως και λίγο φθηνότερες ή και λίγο ακριβότερες.
Κισινάου:
Το βίντεο από τη σημερινή μέρα:
Μερικά σκόρπια θεματάκια (από το ημερολόγιό μου):
Τις τελευταίες μέρες κάνει αρκετή ζέστη και εδώ, όπως και στις πρώτες μέρες στην Ουκρανία. Δηλαδή από 30 μέχρι 35 βαθμούς την ημέρα, αλλά το βράδυ έχει σχετική δροσιά. Αυτό είναι καλό για μας, γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι η βροχή συνήθως και όχι η ζέστη. Όμως δεν έχει υγρασία και έτσι δεν ιδρώνουμε και τόσο πολύ.
Εδώ η Μολδαβία φημίζεται για τους πολλούς και μεγάλους αμπελώνες της όμως από τα σύνορα μέχρι εδώ το Κισινάου εμείς είδαμε ελάχιστους αμπελώνες. Έχει και υπόγεια κελάρια, τα οποία είναι για τη φύλαξη του κρασιού σε δροσερό μέρος. Ένα από αυτά θα επισκεφτούμε αύριο. Αυτά τα κελάρια έχουν υπόγειες στοές μήκους πολλών χιλιομέτρων και είναι φημισμένα γι αυτό και δεν θέλουμε να τα χάσουμε.
Αν και για τη Μολδαβία λένε ότι είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Βέβαια τα χωριά που περάσαμε όταν ερχόμασταν στο Κισινάου, ήταν φτωχικά ακόμα και σε σχέση με την Ουκρανία. Όμως το Κισινάου είναι μία πολύ όμορφη πόλη με προσεγμένα κτίρια. Πολύ λίγα είναι εκείνα που είναι εγκαταλελειμμένα, ενώ νομίζω στην Ουκρανία ήταν περισσότερα. Έχει πολύ όμορφα πάρκα εδώ και οι κεντρικοί δρόμοι είναι μεγάλοι και χωρίς κίνηση. Όμως όταν ερχόμασταν με το ταξί από τον σταθμό των λεωφορείων οι δρόμοι που περάσαμε ήταν με πολύ μεγάλη κίνηση. Ίσως έφταιγε η ώρα. Τα αυτοκίνητα που έχουν, από όσο είδα τουλάχιστον, δεν ήταν και τόσο πολλά Lada, όσα ήταν στην Ουκρανία. Εκεί παντού υπήρχαν Lada, κυρίως στην επαρχία. Και εδώ στην επαρχία που δεν πήγαμε ακόμα, ίσως έχει περισσότερα. Πιστεύω σήμερα να πάμε. Δηλαδή το έχουμε στο πρόγραμμα, γιατί λέμε μετά την παραλαβή του αυτοκινήτου να πάμε στο Τιρασπόλ που βρίσκεται στα νότια.
Εδώ στο κέντρο του Κισινάου δεν έχει τα πολλά μαγαζιά φαγητού ή καφέ, που είχε το Lviv και στην Οδησσό. Έχει όμως αρκετά. Απλά είναι διασκορπισμένα και όχι όλα μαζί. Είναι πολύ όμορφα μεγάλα και έχουν πολύ καλή υπηρεσία. Επίσης οι άνθρωποι μιλάνε αρκετοί αγγλικά, από όσο τουλάχιστον είδα. Ειδικά στο ξενοδοχείο μιλάνε και πολύ καλά. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην Οδησσό, όπου, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ουκρανία, ήταν πολύ εύκολο να βρεις άνθρωπο να μιλάει αγγλικά. Μάλιστα οι ταξιτζήδες σχεδόν όλοι μιλούσαν.
Το πρωί είχαμε ένα καλό breakfast στο ξενοδοχείο μας. Το οποίο ξενοδοχείο δεν ήταν μεγάλο και μάλλον κρατούσε έναν ή δυο ορόφους σε ένα κτίριο. Στο πρωινό δεν είδαμε περισσότερους από άλλους οκτώ πελάτες. Στο σερβίρισμα ήταν και μια Μολδαβή που είχε δουλέψει στην Ελλάδα και μιλούσε λίγα ελληνικά.
Για την παραλαβή του αυτοκινήτου δώσαμε ραντεβού μετά τις 10:00, και έτσι είχαμε χρόνο για μια μικρή βόλτα στο γνωστό κεντρικό δρόμο.
Πηγαίνοντας για την παραλαβή του αυτοκινήτου σκεφτόμουν ότι τελικά εάν πραγματοποιηθεί και σήμερα να πάρουμε πάλι ένα μόνο μεγάλο αυτοκίνητο, θα είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτό το ταξίδι.
Τελικά μας έδωσαν πράγματι ένα μεγάλο και ήταν το γνωστό από την Ιταλία το 2013, Opel Vivaro. Αρκετά άνετο για τον αριθμό των ατόμων που ήμασταν. Στις 11:00 είχαμε τελειώσει τις τυπικές διαδικασίες της ενοικίασης και ήμασταν ελεύθεροι να φύγουμε όλοι μαζί σε ένα αυτοκίνητο.
Αρχικά πήγαμε έξω από την πόλη σε μία εκκλησία και 1-2 μικρά σπίτια. Εκεί βρισκόταν τέσσερα-πέντε ζευγάρια για να κάνουν τους γάμους τους και τις φωτογραφήσεις τους, οπότε δεν είχε κανένα νόημα και φύγαμε για να πάμε στην Υπερδνειστερία (Transnistria) και στο Τιρασπόλ που απέχει από το Κισινάου 70 χιλιόμετρα.
Στα σύνορα ήταν μία μικρή ταλαιπωρία. Αρχικά βγάλαμε καθένας μία emmigration card που ήταν δωρεάν. Όμως μετά έπρεπε να βγάλουμε την λεγόμενη βινιέτα, η οποία ήταν για τον οδηγό του αυτοκινήτου και το αυτοκίνητο. Εκεί πληρώσαμε περίπου 3,5 ευρώ. Γι αυτό το πράγμα όμως το κακό ήταν η αναμονή περίπου μισής ώρα, γιατί είχε αρκετό κόσμο που περίμενε. Εκεί γνωρίσαμε και ένα Γερμανό που ταξίδευε μόνος του με το αυτοκίνητό του στην περιοχή αυτή, τον οποίο βλέπαμε στη συνέχεια πολύ τακτικά στα μέρη που πηγαίναμε. Ήταν απογοητευμένος γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να δει και να κάνει, αλλά είχε κλείσει να μείνει στην περιοχή του Κισινάου περίπου μία εβδομάδα.
Πριν περάσουμε για να πάμε στο Τιρασπόλ, περάσαμε από την πόλη Μπέντερ, η οποία έχει ένα φρούριο, το οποίο ήταν αρκετά όμορφο. Όμως με τον πλοηγό δεν ήταν εύκολο να το προσεγγίσουμε, αλλά τελικά τα καταφέραμε μέσα από κάποιους χωματόδρομους και χωράφια. Η ζέστη πάλι ήταν πολύ μεγάλη, αλλά κάναμε τις απαραίτητες βόλτες για να δούμε το κάστρο. Αλλά να δούμε και τη γύρω περιοχή, ανεβαίνοντας σε προμαχώνες. Στο φρούριο αυτό δεν υπήρχε κόσμος εκτός από το γνωστό γερμανό.
Μεσημέρι πια πολύ προχωρημένο φύγαμε από το Βender για να πάμε στο Τιρασπόλ, την πρωτεύουσα της Υπερδνειστερίας. Για εκεί εγώ δεν είχαμε κάνει κάποιο πρόγραμμα. Πήγαμε στην κεντρική Λεωφόρο όπου είδαμε το άγαλμα του Λένιν, ένα τανκ το οποίο ήταν σοβιετικό και λίγο τη θέα στο ποτάμι. Προχωρήσαμε και παρακάτω πιο κοντά να δούμε τους ανθρώπους να κολυμπάνε στα βρώμικα νερά του Δνείστερου ποταμού και να φωτογραφίσουμε και κάποια άλλα αγάλματα. Δεν νομίζω ότι η πόλη Τιρασπόλ είχε κάτι άλλο να μας δείξει. Κάναμε βόλτα με το αυτοκίνητο ένα τέταρτο, για να δούμε μήπως έχει κάτι άλλο, όμως πέρα από κάποια κτίρια παλιά τα οποία δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερου κάλλους, δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον. Ένας ιντερνετικός οδηγός μας οδήγησε στο άγαλμα του Γκαγκάριν, πολύ μικρό για το μέγεθος του ανθρώπου.
Να και το γήπεδο της Σέριφ, για όσους ασχολούνται με τα ποδοσφαιρικά:
Γι αυτό πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είπαμε να περάσουμε ξανά από την πόλη Βender μήπως δούμε κάτι καλό στο κέντρο της, εκτός από το κάστρο που είχαμε δει. Δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσουμε το κέντρο γιατί γινόταν κάποια έργα και το GPS δυσκολεύτηκε να μας οδηγήσει. Και όταν όμως φτάσαμε δεν μπορέσαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, μέσα στην αφόρητη ζέστη. Και το κακό είναι ότι δεν μας έδιναν ούτε νερό αν δεν αλλάζαμε χρήματα δικά τους. Εκεί έχουν το Ρούβλι. Όχι το ρωσικό αλλά ένα δικό τους. Μερικά μαγαζιά ευτυχώς έπαιρναν και τα Μολδαβικά λέι. Εγώ πάντως νερό δεν ήπια.
Φεύγοντας από τη χώρα, το πέρασμα των συνόρων ήταν αυτή τη φορά πολύ πιο εύκολο. Με ένα απλό έλεγχο όλων των διαβατηρίων και δείχνοντας τα χαρτιά που είχαμε βγάλει στην είσοδο. Οι Μολδαβοί βέβαια δεν ασχολούνται με τα σύνορα αυτά. Πέρα από ένα φυλάκιο, το οποίο όμως δεν ελέγχει τίποτα, γιατί θεωρούν την Υπερδνειστερία δική τους περιοχή. Όμως με ένα πόλεμο που έγινε από το 1990 ως το 1992 με τη βοήθεια των Ρώσων το μικρό αυτό κράτος του Τιρασπόλ, κατάφερε και απέκτησε μία σχετική ανεξαρτησία, την οποία δεν αναγνωρίζει σχεδόν καμία χώρα στον κόσμο. Ευτυχώς σε αυτό τον πόλεμο των 20 μηνών δεν σκοτώθηκαν πολλοί: κάπου 1000 άτομα συνολικά αν και οι αριθμοί δεν είναι σίγουροι. Το Τιρασπόλ έχει και μια καλή ομάδα ποδοσφαίρου, την Σέριφ, που φέτος παίζει στους ομίλους του Champion League.
Η φύση στη Μολδαβία δεν αξίζει τίποτα και δεν έχει νόημα να πει κάποιος ότι κάνει βόλτες για να δει κάτι. Δεν θα δει τίποτα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε μέχρι τις 20:30 που πήγαμε και φάγαμε πάλι στο ίδιο εστιατόριο, το οποίο έχει μία αλυσίδα στη χώρα και ονομάζεται Andy’s.
Έχει καλό φαγητό, μόνο που μερικές φορές αργεί στην εξυπηρέτηση Με 6-7 ευρώ το άτομο τρώμε μία καλή μερίδα φαγητό και μία μπύρα. Η μπίρα του κάνει 25 λέι, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα ευρώ και είναι 500 ml. Αν φας και σαλάτα θα πλησιάσεις τα δέκα ευρώ. Οι μερίδες φαγητού κάνουν 5 ευρώ έχει όμως και λίγο φθηνότερες ή και λίγο ακριβότερες.
Κισινάου:
Το βίντεο από τη σημερινή μέρα:
