travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ακριβώς εκεί πήγαμε και είχε μια κυλιόμενη σκάλα ατελείωτη!!!
- Thread starter travelbreak
- Ημερομηνία δημιουργίας
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Δευτέρα, 19/7/2021, βόλτες έξω από το Κίεβο
Το πρωί έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε δύο αυτοκίνητα από την εταιρεία Avis, από τα γραφεία τους μέσα στην πόλη του Κιέβου. Εγώ με έναν της παρέας, ως οι δύο οδηγοί, πήραμε ταξί (που οδηγούσε ένας Ινδός) από το ξενοδοχείο, που μας πήγε σε μία απόσταση τριών χιλιομέτρων που είναι τα γραφεία της εταιρείας ενοικιάσεως. Πήγαμε εκεί και μας καλοδέχτηκαν. Όμως πριν ξεκινήσει η διαδικασία της παράδοσης των αυτοκινήτων είχαμε μία ιδέα. Συγκεκριμένα έξω στο πάρκινγκ είδαμε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο για 9 άτομα. Διαπιστώσαμε ότι οι χώροι για τις αποσκευές ήταν αρκετοί, για τα πράγματα όλης της παρέας. Μπαίνοντας στα γραφεία ρώτησα τον υπάλληλο που μας εξυπηρετούσε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία αλλαγή στα αυτοκίνητα. Αυτός κατευθείαν απάντησε ότι αυτό αποκλείεται. Δηλαδή μας το ξέκοψε και φαινόταν πολύ αποφασιστικός.
Συνέχισε τη διαδικασία για να μας παραδώσει τα δύο αυτοκίνητα που είχα κλείσει. Καθυστερούσε λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο, ώσπου μου είπε: υπάρχει πρόβλημα με το ένα αυτοκίνητο, διότι έχει υποστεί ζημιά (η γνωστή δικαιολογία) και δεν το έχουμε διαθέσιμο αυτή τη στιγμή. Εγώ του απαντάω λίγο ψυχρά ότι θέλω τώρα δύο αυτοκίνητα. Με κοιτά λίγο περίεργα και τότε εγώ του λέω: έχω να σας κάνω μία πρόταση. Αντί για δύο αυτοκίνητα να μας δώσετε το φορτηγάκι Ford Transit, που έχετε απέξω. Είναι δυνατόν; Αμέσως έλαμψαν τα μάτια του και μου είπε ότι θα μου απαντήσει αφού ρωτούσε μερικούς ανθρώπους τηλεφωνικά. Σε λίγο μου είπε: ναι, μπορούμε να σας το δώσουμε. Έτσι μετά από λίγες τυπικές διαδικασίες πήραμε το Ford και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι χαρά, που δεν θα είχαμε τις δυσκολίες των δύο αυτοκινήτων. Με δυο αυτοκίνητα θα ήταν εύκολο να χαθούμε κάποια στιγμή, οπότε θα ήταν αδύνατον σχεδόν να βρεθούμε, γιατί ακόμα δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε ουκρανική κάρτα τηλεφώνου, για να επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια δύσκολη περίσταση.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε την παρέα και να κάνουμε μία ημερήσια εκδρομή έξω από το Κίεβο. Οι προτάσεις ήταν τρεις: η μία ήταν να πάμε λίγο βόρεια και δυτικά του Κιέβου όπου είναι κάποια πάρκα με ενδιαφέρον. Η άλλη ήταν να πάμε βόρεια από το Κίεβο και σε κάποιες περιοχές που πήγαινε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχουν ενδιαφέρον, κυρίως ελληνικό. Υπήρχε και μία τρίτη πρόταση, που αφορούσε επίσκεψη σε δύο ή τρία μέρη, αν ήταν δυνατόν, νότια του Κιέβου που τα είχε ως προτεινόμενα το Lonely Planet.
Τελικά συμφώνησαν όλοι στην τελευταία πρόταση και ξεκινήσαμε για να πάμε αρχικά στο χωριό Περεγιασλαβ (Pereyaslavs’ke). Απέχει περίπου 80 km από το Κίεβο. Στο αμάξι ο ένας οδηγούσε, ο άλλος του έδινε τις κατευθύνσεις και οι άλλοι λέγανε ιστορίες από τα πίσω καθίσματα. Φτάσαμε χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από κάποια σημεία που είχε λίγη κίνηση και μας πήρε σχεδόν δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε. Αρχικά δεν βλέπουμε τίποτα ιδιαίτερο στο χωριό. Εγώ διάβασα ότι έχει 23 μουσεία αυτό το μέρος, που έχει περίπου μόλις 28.000 κατοίκους. Αλλά εμείς δεν είμαστε και τόσο πολύ των μουσείων. Και ενώ αρχικά δεν βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον, όταν είδαμε τον τρούλο της εκκλησίας πήγαμε στην εκκλησία της πόλης, όπου είχε πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε αν και όχι πολλά. Ειδικά μου άρεσε ένα μουσείο που ήταν εκεί με διάφορα αντικείμενα από το σοβιετικό καθεστώς.
Το Lonely Planet έλεγε ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα της περιοχής ήταν ένα υπαίθριο μουσείο τοπικής αρχιτεκτονικής με σπίτια και διάφορα άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για να δούμε αυτό το μέρος του οποίου ξέραμε το όνομα αλλά δυστυχώς μη έχοντας internet δεν μπορούσαμε να το βρούμε μόνο από το maps.me. Με ερωτήσεις στους ντόπιους καταφέραμε να φτάσουμε. Πληρώσαμε μία είσοδο σχετικά μικρή, δηλαδή 4 ευρώ, και είδαμε ένα καταπληκτικό μέρος. Αν είχαμε 5 ώρες χρόνο θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί και να περιφερόμαστε και να βλέπουμε τα όμορφα σπίτια με τους στάβλους, το σχολείο τις εκκλησίες και λοιπά, που είχαν φτιάξει σε ένα τεράστιο χώρο. Μου θύμισε στο Ταλίν της Εσθονίας ένα αντίστοιχο που είχα δει. Όμως εδώ τα κτήρια ήταν κυρίως ξύλινα και πολύ μικρότερα αλλά περισσότερα. Ήταν όμορφα όλα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν επαναλαμβανόμενα και γι αυτό νομίζω μου άρεσε περισσότερο στο Ταλίν. Αν και ο χώρος εδώ ήταν πιο ωραίος.
Από την αρχή που ξεκινήσαμε τη βόλτα υπήρχε η απειλή της βροχής, γι αυτό όλοι πηγαίναμε πολύ γρήγορα να δούμε τα εκθέματα. Τελικά δεν μας έπιασε βροχή, παρά μονάχα τα τελευταία λεπτά που βγαίναμε από τον χώρο και έτσι δεν βραχήκαμε.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο, εν μέσω πολύ δυνατής βροχής για να πάμε στον επόμενο προορισμό που πρότεινε το Lonely Planet και ήταν η κωμόπολη των 28.000 κατοίκων με το όνομα Κάνιβ (Kaniv). Στο βιβλίο διάβασα ότι το μόνο ενδιαφέρον σε αυτό το μέρος ήταν ο τάφος του μεγάλου ποιητή της Ουκρανίας ονόματι Σεβτσένκο, με ένα μεγάλο άγαλμα αυτού του ποιητή και ένα μουσείο. Δυστυχώς ούτε αυτό το μέρος δεν ήταν στο maps.me, οπότε έπρεπε να ρωτήσουμε που είναι. Αρχικά είχε κάποιες πινακίδες πού έδειχναν το μουσείο, αλλά μετά σταμάτησαν. Πλέον βγήκαμε έξω από το χωριό προς την κατεύθυνση των πινακίδων. Και ενώ κάναμε γύρω στα 10 χιλιόμετρα δεν καταλήξαμε πουθενά. Είδαμε πάντως ωραία μέρη δίπλα σε ένα ποτάμι. Μάλιστα το βράδυ έχοντας ίντερνετ, διαπίστωσα ότι περάσαμε από το σημείο που θέλαμε να βρούμε, αλλά εκεί δεν είχε καμία πινακίδα, τουλάχιστο στην Αγγλική γλώσσα, και έτσι δεν μπορέσαμε να το δούμε, αν και σταματήσαμε 200 μέτρα από εκείνο το σημείο για να δούμε μία εκκλησία. Τέλος πάντων σχεδόν απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί είχαν περάσει αρκετές ώρες.
Κατά την επιστροφή η ώρα είχε φτάσει περίπου 5 και αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο δρόμο σε ένα μαγαζί για να πάρει ο οδηγός μας καφέ, και να δούμε αν μπορούσαμε κάτι να φάμε. Τελικά σταματήσαμε σε έναν ανεκδιήγητο εστιάτορα, ο οποίος χωρίς να μας ρωτήσει (βέβαια δεν μπορούσε να καταλάβει κιόλας) μας έφερες συγκεκριμένο φαγητό. Δηλαδή 16 κομμάτια μεγάλα χοιρινό ψητό που έψησε εκείνη την ώρα. Είναι το ντόπιο φαγητό που λέγεται σασλίκ. Μας έφερε 8 σαλάτες, μία για τον καθένα και έφερε και τρεις μπύρες. Περιττό να πω τα φάγαμε όλα γιατί ήταν αρκετά νόστιμα.
Ο χώρος σε αυτό το εστιατόριο, ενώ απέξω δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο, στο πίσω μέρος είχε ένα πάρα πολύ ωραίο στυλ μαγαζιού. Δηλαδή είχε κιόσκια πάρα πολλά και κάτω από κάθε κιόσκι είχε τραπέζια. Αλλού ήταν για 5-6 άτομα και αλλού ήταν για πιο μεγάλες παρέες. Ήταν μέσα σε ένα δάσος και με πολύ όμορφα λουλούδια.
Επιστρέψαμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας σχεδόν στις 10:00 και πήγε ο καθένας στο δωμάτιο του με το ραντεβού της αναχώρησης για σήμερα το πρωί. Η μέρα δεν είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον όμως ήταν ενδεικτική του ταξιδιού που κάνουμε εμείς με το αυτοκίνητο. Κάνουμε στάσεις εκεί που μας αρέσει. Συχνά το πρόγραμμα διαμορφώνεται άμεσα. Ειδικά στην Ουκρανία αυτό έγινε πολλές φορές.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που έβρεχε μόνο την ώρα που ήμασταν στο αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε από την μία πόλη στην άλλη. Αν και φαινόταν ότι είχε βρέξει πολύ περισσότερο πριν φτάσουμε σε ορισμένα σημεία. Επίσης μπορώ να πω ότι η φύση που είδαμε ήταν αρκετά όμορφη σε σχέση με την φύση που είδαμε όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Βέβαια με το Τσερνομπίλ, ίσως υπήρχε και μία αρνητική στάση απέναντι στην εγκατάλειψη του υπήρχε εκεί. Τέλος πάντων ήτανε μία χαρά η μέρα μας.
Μιλάμε για απέραντα χωράφια:
Το πρωί έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε δύο αυτοκίνητα από την εταιρεία Avis, από τα γραφεία τους μέσα στην πόλη του Κιέβου. Εγώ με έναν της παρέας, ως οι δύο οδηγοί, πήραμε ταξί (που οδηγούσε ένας Ινδός) από το ξενοδοχείο, που μας πήγε σε μία απόσταση τριών χιλιομέτρων που είναι τα γραφεία της εταιρείας ενοικιάσεως. Πήγαμε εκεί και μας καλοδέχτηκαν. Όμως πριν ξεκινήσει η διαδικασία της παράδοσης των αυτοκινήτων είχαμε μία ιδέα. Συγκεκριμένα έξω στο πάρκινγκ είδαμε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο για 9 άτομα. Διαπιστώσαμε ότι οι χώροι για τις αποσκευές ήταν αρκετοί, για τα πράγματα όλης της παρέας. Μπαίνοντας στα γραφεία ρώτησα τον υπάλληλο που μας εξυπηρετούσε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία αλλαγή στα αυτοκίνητα. Αυτός κατευθείαν απάντησε ότι αυτό αποκλείεται. Δηλαδή μας το ξέκοψε και φαινόταν πολύ αποφασιστικός.
Συνέχισε τη διαδικασία για να μας παραδώσει τα δύο αυτοκίνητα που είχα κλείσει. Καθυστερούσε λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο, ώσπου μου είπε: υπάρχει πρόβλημα με το ένα αυτοκίνητο, διότι έχει υποστεί ζημιά (η γνωστή δικαιολογία) και δεν το έχουμε διαθέσιμο αυτή τη στιγμή. Εγώ του απαντάω λίγο ψυχρά ότι θέλω τώρα δύο αυτοκίνητα. Με κοιτά λίγο περίεργα και τότε εγώ του λέω: έχω να σας κάνω μία πρόταση. Αντί για δύο αυτοκίνητα να μας δώσετε το φορτηγάκι Ford Transit, που έχετε απέξω. Είναι δυνατόν; Αμέσως έλαμψαν τα μάτια του και μου είπε ότι θα μου απαντήσει αφού ρωτούσε μερικούς ανθρώπους τηλεφωνικά. Σε λίγο μου είπε: ναι, μπορούμε να σας το δώσουμε. Έτσι μετά από λίγες τυπικές διαδικασίες πήραμε το Ford και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι χαρά, που δεν θα είχαμε τις δυσκολίες των δύο αυτοκινήτων. Με δυο αυτοκίνητα θα ήταν εύκολο να χαθούμε κάποια στιγμή, οπότε θα ήταν αδύνατον σχεδόν να βρεθούμε, γιατί ακόμα δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε ουκρανική κάρτα τηλεφώνου, για να επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια δύσκολη περίσταση.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε την παρέα και να κάνουμε μία ημερήσια εκδρομή έξω από το Κίεβο. Οι προτάσεις ήταν τρεις: η μία ήταν να πάμε λίγο βόρεια και δυτικά του Κιέβου όπου είναι κάποια πάρκα με ενδιαφέρον. Η άλλη ήταν να πάμε βόρεια από το Κίεβο και σε κάποιες περιοχές που πήγαινε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχουν ενδιαφέρον, κυρίως ελληνικό. Υπήρχε και μία τρίτη πρόταση, που αφορούσε επίσκεψη σε δύο ή τρία μέρη, αν ήταν δυνατόν, νότια του Κιέβου που τα είχε ως προτεινόμενα το Lonely Planet.
Τελικά συμφώνησαν όλοι στην τελευταία πρόταση και ξεκινήσαμε για να πάμε αρχικά στο χωριό Περεγιασλαβ (Pereyaslavs’ke). Απέχει περίπου 80 km από το Κίεβο. Στο αμάξι ο ένας οδηγούσε, ο άλλος του έδινε τις κατευθύνσεις και οι άλλοι λέγανε ιστορίες από τα πίσω καθίσματα. Φτάσαμε χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από κάποια σημεία που είχε λίγη κίνηση και μας πήρε σχεδόν δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε. Αρχικά δεν βλέπουμε τίποτα ιδιαίτερο στο χωριό. Εγώ διάβασα ότι έχει 23 μουσεία αυτό το μέρος, που έχει περίπου μόλις 28.000 κατοίκους. Αλλά εμείς δεν είμαστε και τόσο πολύ των μουσείων. Και ενώ αρχικά δεν βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον, όταν είδαμε τον τρούλο της εκκλησίας πήγαμε στην εκκλησία της πόλης, όπου είχε πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε αν και όχι πολλά. Ειδικά μου άρεσε ένα μουσείο που ήταν εκεί με διάφορα αντικείμενα από το σοβιετικό καθεστώς.
Το Lonely Planet έλεγε ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα της περιοχής ήταν ένα υπαίθριο μουσείο τοπικής αρχιτεκτονικής με σπίτια και διάφορα άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για να δούμε αυτό το μέρος του οποίου ξέραμε το όνομα αλλά δυστυχώς μη έχοντας internet δεν μπορούσαμε να το βρούμε μόνο από το maps.me. Με ερωτήσεις στους ντόπιους καταφέραμε να φτάσουμε. Πληρώσαμε μία είσοδο σχετικά μικρή, δηλαδή 4 ευρώ, και είδαμε ένα καταπληκτικό μέρος. Αν είχαμε 5 ώρες χρόνο θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί και να περιφερόμαστε και να βλέπουμε τα όμορφα σπίτια με τους στάβλους, το σχολείο τις εκκλησίες και λοιπά, που είχαν φτιάξει σε ένα τεράστιο χώρο. Μου θύμισε στο Ταλίν της Εσθονίας ένα αντίστοιχο που είχα δει. Όμως εδώ τα κτήρια ήταν κυρίως ξύλινα και πολύ μικρότερα αλλά περισσότερα. Ήταν όμορφα όλα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν επαναλαμβανόμενα και γι αυτό νομίζω μου άρεσε περισσότερο στο Ταλίν. Αν και ο χώρος εδώ ήταν πιο ωραίος.
Από την αρχή που ξεκινήσαμε τη βόλτα υπήρχε η απειλή της βροχής, γι αυτό όλοι πηγαίναμε πολύ γρήγορα να δούμε τα εκθέματα. Τελικά δεν μας έπιασε βροχή, παρά μονάχα τα τελευταία λεπτά που βγαίναμε από τον χώρο και έτσι δεν βραχήκαμε.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο, εν μέσω πολύ δυνατής βροχής για να πάμε στον επόμενο προορισμό που πρότεινε το Lonely Planet και ήταν η κωμόπολη των 28.000 κατοίκων με το όνομα Κάνιβ (Kaniv). Στο βιβλίο διάβασα ότι το μόνο ενδιαφέρον σε αυτό το μέρος ήταν ο τάφος του μεγάλου ποιητή της Ουκρανίας ονόματι Σεβτσένκο, με ένα μεγάλο άγαλμα αυτού του ποιητή και ένα μουσείο. Δυστυχώς ούτε αυτό το μέρος δεν ήταν στο maps.me, οπότε έπρεπε να ρωτήσουμε που είναι. Αρχικά είχε κάποιες πινακίδες πού έδειχναν το μουσείο, αλλά μετά σταμάτησαν. Πλέον βγήκαμε έξω από το χωριό προς την κατεύθυνση των πινακίδων. Και ενώ κάναμε γύρω στα 10 χιλιόμετρα δεν καταλήξαμε πουθενά. Είδαμε πάντως ωραία μέρη δίπλα σε ένα ποτάμι. Μάλιστα το βράδυ έχοντας ίντερνετ, διαπίστωσα ότι περάσαμε από το σημείο που θέλαμε να βρούμε, αλλά εκεί δεν είχε καμία πινακίδα, τουλάχιστο στην Αγγλική γλώσσα, και έτσι δεν μπορέσαμε να το δούμε, αν και σταματήσαμε 200 μέτρα από εκείνο το σημείο για να δούμε μία εκκλησία. Τέλος πάντων σχεδόν απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί είχαν περάσει αρκετές ώρες.
Κατά την επιστροφή η ώρα είχε φτάσει περίπου 5 και αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο δρόμο σε ένα μαγαζί για να πάρει ο οδηγός μας καφέ, και να δούμε αν μπορούσαμε κάτι να φάμε. Τελικά σταματήσαμε σε έναν ανεκδιήγητο εστιάτορα, ο οποίος χωρίς να μας ρωτήσει (βέβαια δεν μπορούσε να καταλάβει κιόλας) μας έφερες συγκεκριμένο φαγητό. Δηλαδή 16 κομμάτια μεγάλα χοιρινό ψητό που έψησε εκείνη την ώρα. Είναι το ντόπιο φαγητό που λέγεται σασλίκ. Μας έφερε 8 σαλάτες, μία για τον καθένα και έφερε και τρεις μπύρες. Περιττό να πω τα φάγαμε όλα γιατί ήταν αρκετά νόστιμα.
Ο χώρος σε αυτό το εστιατόριο, ενώ απέξω δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο, στο πίσω μέρος είχε ένα πάρα πολύ ωραίο στυλ μαγαζιού. Δηλαδή είχε κιόσκια πάρα πολλά και κάτω από κάθε κιόσκι είχε τραπέζια. Αλλού ήταν για 5-6 άτομα και αλλού ήταν για πιο μεγάλες παρέες. Ήταν μέσα σε ένα δάσος και με πολύ όμορφα λουλούδια.
Επιστρέψαμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας σχεδόν στις 10:00 και πήγε ο καθένας στο δωμάτιο του με το ραντεβού της αναχώρησης για σήμερα το πρωί. Η μέρα δεν είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον όμως ήταν ενδεικτική του ταξιδιού που κάνουμε εμείς με το αυτοκίνητο. Κάνουμε στάσεις εκεί που μας αρέσει. Συχνά το πρόγραμμα διαμορφώνεται άμεσα. Ειδικά στην Ουκρανία αυτό έγινε πολλές φορές.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που έβρεχε μόνο την ώρα που ήμασταν στο αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε από την μία πόλη στην άλλη. Αν και φαινόταν ότι είχε βρέξει πολύ περισσότερο πριν φτάσουμε σε ορισμένα σημεία. Επίσης μπορώ να πω ότι η φύση που είδαμε ήταν αρκετά όμορφη σε σχέση με την φύση που είδαμε όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Βέβαια με το Τσερνομπίλ, ίσως υπήρχε και μία αρνητική στάση απέναντι στην εγκατάλειψη του υπήρχε εκεί. Τέλος πάντων ήτανε μία χαρά η μέρα μας.
Μιλάμε για απέραντα χωράφια:
D
Delmem38130
Guest
καλησπέρα, πολύ ωραίο story..
το tour στο Chernobyl είναι κατι το διαφορετικό..
το εκανα το 2019, άφησα την οικογένεια στο Κιεβο (έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπουν σε παιδιά να βρεθούν στο Chernobyl) και πήγα μονος μου..
δεν νοικιάσατε μετρητή geiger?
εγώ νοίκιασα από περιέργεια, να δω αν θα φωσφορίζω το βράδυ..
το tour στο Chernobyl είναι κατι το διαφορετικό..
το εκανα το 2019, άφησα την οικογένεια στο Κιεβο (έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπουν σε παιδιά να βρεθούν στο Chernobyl) και πήγα μονος μου..
δεν νοικιάσατε μετρητή geiger?
εγώ νοίκιασα από περιέργεια, να δω αν θα φωσφορίζω το βράδυ..
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Γειά σου. Μετρητή μας έδωσε το πρακτορείο που μας έκανε το τουρ. Όμως δεν έδειξε στο τέλος κάτι.
Πιστεύω ότι εκεί που μας πάνε είναι ελάχιστη η ραδιενέργεια. Άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται εκεί καθημερινά. Άρα δεν πρέπει να είναι επικίνδυνο.
D
Delmem38130
Guest
περα απο την πλακα που κάνω, το ταξίδι σε Chernobyl και Pripyat είναι ασφαλές,
και αν τηρήσεις οτι σου λέει ο ξεναγός, τα επίπεδα ασφαλείας του tour ειναι καλα..
στον σταθμό και στην ευρύτερη περιοχή του Chernobyl εργάζεται αρκετός κόσμος και επιστημονικό προσωπικό..
εντύπωση μου έκανε το σύστημα ύδρευσης που έχουν λόγω της μόλυνσης, οι σωληνώσεις είναι εναέριες στους δρόμους, περνάς με το αμάξι από κάτω..
εκτός από την εγκατάλειψη, ένα σημείο που με στεναχώρησε ήταν τα αδέσποτα..
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ακριβώς αυτό που λες:
Οι φωτογραφίες είναι από το χωριό Τσερνομπίλ.
Αυτό το έχω δει και σε χωριά άλλων πρώην δημοκρατιών της ΕΣΣΔ.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
D
Delmem38130
Guest
ναι, ο ιδιος είναι..
ήταν σωστή η απόφαση να διαλέξετε private tour, (λόγω covid) στο δικό μου γκρουπ ήταν περίπου 7,8 άτομα σε μικρό πούλμαν και πολλές ώρες συνολικά το ταξίδι..
φεύγεις 8 το πρωί και γυρνάς 7 με 8 το βραδυ.
και ένα respect από εμένα στο οτι αποφασίσατε να κάνετε αυτήν την εκδρομή εν μέσω πανδημίας που τα πράγματα είναι ρευστά..
Hayate
Member
- Μηνύματα
- 936
- Likes
- 6.052
- Επόμενο Ταξίδι
- Oπου δεν κανονιζουμε..
- Ταξίδι-Όνειρο
- Hokkaido χειμωνα
Εγω γιατι τα αδέσποτα που συναντησα εχω αλλη αποψη.. Μεσα στην τρελη χαρα τα ειδα.. Ιδιως ο ενας ο μαύρος που μας ακολουθουσε, ο Μπιλης ο Τσερνομπιλης τον ελεγα, ηταν απο τα πιο χαρούμενα σκυλια που εχω δει.. Νομιζω τα ταιζουν ως ενα βαθμο και απο το εστιατόριο το ενα που υπάρχει και απο τα 2 - 3 ξενοδοχεία.. Βεβαια μπορει να κανω και λαθος.. Μια ημερησια εκδρομή εκανα στο κατω κατω...
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Τρίτη 20/7/2021
Ας αφήσουμε για λίγο το Τσερνομπίλ και να προχωρήσουμε τη ιστορία μας.
Το πρωί γεμίσαμε το αυτοκίνητο με τα πράγματά μας, τα οποία χώρεσαν ίσα-ίσα στο πορτμπαγκάζ. Μπήκαμε και εμείς μέσα και ξεκινήσαμε τη μετακίνησή μας στα βορειοδυτικά της Ουκρανίας. Τα πράγματα την Δευτέρα, την πρώτη μέρα που πήραμε δηλαδή το αυτοκίνητο, δεν τα είχαμε βάλει μέσα στο αυτοκίνητο, για να ελέγξουμε αν χωράνε, γιατί δεν χρειάστηκε. Όμως ευτυχώς το πορτμπαγκάζ είναι σχετικά μεγάλο και μας χώρεσαν.
Λίγο έξω από το Κίεβο κάθισα εγώ στο τιμόνι. Μου αρέσει η οδήγηση στο εξωτερικό. Είναι άλλη αίσθηση! Οδηγούσα αρκετές ώρες στον Εθνικό δρόμο (πολύ καλός!) που είχε κάποια κίνηση. Όχι μεγάλη όμως. Ήταν συνέχεια τεράστιες ευθείες και γι αυτό μετά από μια ώρα ήταν πολύ κουραστική η οδήγηση. Κάναμε ελάχιστες στάσεις. Πρώτα σε ένα καφέ-εστιατόριο για να πάρουμε καφέδες. Αργότερα για να ξεκουραστώ λίγο μπήκα σε ένα χωριό όπου μας άρεσε. Ήταν στο παλιό ελληνικό στυλ δεκαετίας 60 ή και παλιότερα.
Εδώ βρίσκω την ευκαιρία να εξηγήσω για τους μη γνωρίζοντες, από ποιους ανθούς της κολοκυθιάς γίνονται οι ντολμάδες με τους λεγόμενους κολοκυθοανθούς. Το εξηγήσαμε στην παρέα στο χωριό αυτό. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ανθοί είναι εκείνοι που είναι στην άκρη του κολοκυθιού. Μπορεί να γίνεται και έτσι αλλά στο χωριό μου οι ανθοί είναι χωριστοί από το κολοκύθι. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται ένας τέτοιος ανθός. Σαφώς κολοκύθι δεν υπάρχει. Συνεχίζω.
Αργότερα σε κάποιο σημείο είχε γίνει ένα ατύχημα και καθυστερήσαμε σχεδόν μισή ώρα μέχρι να μας επιτρέψουν να περάσουμε το δρόμο. Οι δρόμοι τελικά στην Ουκρανία είναι σχετικά καλοί, με εξαίρεση ορισμένους στην επαρχία που έχουν αρκετές λακκούβες. Όμως στο δρόμο για να φτάσουμε στο Λουτστκ, ενώ σε αρκετά σημεία κάνανε έργα, στην περισσότερη διαδρομή ήταν πολύ καλές οι συνθήκες. Υπήρχαν από δυο μέχρι τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση, εκτός από πολύ λίγα σημεία για ελάχιστα χιλιόμετρα.
Κάπου κάναμε άλλη μια στάση να δούμε ένα μοναστήρι:
Πριν φτάσουμε στο Λουτσκ περάσαμε από μία πόλη την Ρίβνε. Εκεί κάναμε μία στάση για να δούμε λίγο την πλατεία, που δεν έλεγε και πολλά πράγματα, με μία μέτρια εκκλησία. Είναι μεγάλη πόλη με περίπου 250.000 κατοίκους, αλλά εμείς δεν είχαμε αρκετό χρόνο να δούμε κάτι περισσότερο. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να βάλω στο τηλέφωνο μου μία κάρτα SIM και έτσι έχω τη δυνατότητα να έχω αρκετά δεδομένα και να μπορώ να κάνω τηλέφωνα εδώ στην Ουκρανία. Κοστίζει ελάχιστα χρήματα δηλαδή 100 grivna που σημαίνει λίγο παραπάνω από 3 ευρώ και έχω 12gb και 120 λεπτά ομιλία. Έτσι ήμουν άνετος και μπορώ να πω ότι αυτό βελτίωσε το ταξίδι, αφού ανά πάσα στιγμή θα είχαμε internet. Η διαδικασία για την αγορά της SIM ήταν πολύ απλή. Δηλαδή δεν μου ζήτησαν τίποτα από διαβατήρια και τέτοια και απλά άλλαξα την κάρτα μου και σε δευτερόλεπτα είχε ενεργοποιηθεί η καινούργια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό.
Ρίβνε:
Πρόλαβα μάλιστα να δω λίγο και την πόλη που είχαμε σταματήσει. Επόμενη στάση ήταν στο λεγόμενο τούνελ της αγάπης. Εκεί είναι μία σιδηροδρομική γραμμή η οποία μάλλον είναι εγκαταλελειμμένη και έχουν φυτρώσει δέντρα γύρω-γύρω και σε μικρή απόσταση από αυτήν. Αλλά το ωραίο είναι ότι σε ένα πλάτος περίπου δύο μέτρων δεν έχει δέντρα (εκεί που είναι η γραμμή) και τα διπλανά δέντρα υψώνονται και τα κλαδιά τους ενώνονται σε ύψος περίπου τριών μέτρων πάνω από τις σιδηροτροχιές. Έτσι μοιάζει με ένα τούνελ, το οποίο όμως από πάνω και στο πλάι έχει δέντρα και τα κλαδιά τους. Είναι πάρα πολύ όμορφο γιατί είναι μία ευθεία πολύ μεγάλη την οποία περπατάς πάνω στη γραμμή του τρένου και συνέχεια βλέπεις κάτι πολύ όμορφο. Χωρίς βέβαια να αλλάζει όσο και να προχωράς.
Το θέμα είναι ότι έχει τόσα πολλά κουνούπια που σου είναι αδύνατον να αντέξεις για πολύ χρόνο. Και γι αυτό εμείς δεν περπατήσαμε περισσότερα από 10 λεπτά και άλλο τόσο χρόνο να γυρίσουμε. Ήταν εκεί κάποιες γιαγιάδες και πουλούσαν αντικουνουπικά, αλλά δε νομίζω ότι θα μου προσέφεραν τίποτα, ειδικά όταν πήγα για να ουρήσω. Εκεί το μέρος δεν είχε κάποιο άλλο ενδιαφέρον για μας, αν και υπήρχαν κάποια κτίρια, γι αυτό και φύγαμε αμέσως μετά να πάμε στο Λουτσκ.
Να συμπληρώσω ότι στο τούνελ της αγάπης δεν είχε εισιτήριο. Μόνο το αίμα που μας ήπιαν τα κουνούπια. Γενικά εδώ δεν σκεφτόμαστε τα εισιτήρια, γιατί είναι πολύ χαμηλή η τιμή τους: από 1 ευρώ μέχρι 4 το πολύ, οπουδήποτε έχουμε πάει μέχρι τώρα. Βέβαια δεν έχουμε επισκεφθεί κανένα από τα μεγάλα μουσεία και εκεί δεν ξέρω τιμές, αν και δεν νομίζω να είναι ακριβά.
Από το δρόμο:
Όλη τη μέρα έβρεξε ελάχιστα και μάλιστα μόνο όταν ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Έτσι άλλη μία μέρα πέρασε χωρίς να έχουμε το πρόβλημα της βροχής. Επίσης η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή. Δηλαδή 22 με 26 βαθμούς Κελσίου και αυτό ήταν ευχάριστο. Βέβαια εδώ στην Ουκρανία, έτσι κι αλλιώς το βράδυ η θερμοκρασία είναι σχετικά χαμηλή και εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε ούτε καν στο Κίεβο τον κλιματισμό. Στο Λουτσκ το ξενοδοχείο δεν έχει κλιματισμό, γιατί σίγουρα δεν χρειάζεται. Κοιμηθήκαμε όμως με ανοιχτό το παράθυρο για να παίρνουμε αέρα.
Αφού ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, η ώρα είχε πάει περίπου έξι και με την παρέα βγήκαμε να κάνουμε τον περίπατο στην πόλη. Πήγαμε με τα πόδια γιατί το ξενοδοχείο είναι κοντά στο κέντρο. Πήγαμε λοιπόν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Μάλλον είναι μοναστήρι και αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες μέσα και έξω εμφανίστηκε ένας ντόπιος ιερωμένος, ο οποίος χωρίς να ξέρει Αγγλικά άρχισε να μας μιλάει. Ήταν ένας ψηλός, σεβάσμιος άνθρωπος θα έλεγα, ο οποίος τελικά μας είπε ότι είναι ο Μητροπολίτης. Δεν είχαμε λόγο να μην τον πιστέψουμε παρά την απλότητα που είχε. Μας πήρε μαζί του και τους οκτώ και άρχισε να μας δείχνει σε κάποιους χώρους εικόνες με ελληνική γραφή. Όλοι εκεί που τον έβλεπαν ερχόταν και με σεβασμό τον χαιρετούσαν και έπαιρναν την ευλογία του. Σε λίγο φώναξε και έναν άλλο ιερωμένο, ο οποίος μιλούσε καλά Αγγλικά και μας μετάφραζε.
Ήταν πολύ καλή αυτή η συνάντηση γιατί για περίπου μισή ώρα μας ξεναγούσαν στους χώρους του μοναστηριού. Στο τέλος πριν φύγουμε εκτός από την ευλογία του μας κέρασε ένα σοκολατάκι με ούζο Πλωμαρίου. Βγάλαμε βέβαια και αναμνηστικές φωτογραφίες και ήταν μία πολύ ευχάριστη συνάντηση.
Μετά την εκκλησία της Αγίας Τριάδος κατεβήκαμε τον πεζόδρομο με τα καταστήματα της πόλης και πήγαμε κοντά το κάστρο που φέρει το όνομα της πόλης. Αρχικά για να δούμε απέξω την εκκλησία Πέτρου και Παύλου και επίσης να δούμε απέξω το κάστρο, που ήταν κλειστά και τα δύο. Κάναμε βόλτα και στην Παλιά Πόλη, η οποία δεν έλεγε πολλά πράγματα. Την επομένη επισκεφτήκαμε πάλι την εκκλησία Πέτρου και Παύλου και το κάστρο για να τα δούμε και εσωτερικά.
Τα εστιατόρια είναι φθηνά και πήγαμε και χθες βράδυ να φάμε όλοι μαζί. Όμως δεν βρήκαμε εύκολα φαγητό γιατί εδώ όλα κλείνουν 9 με 10 το βράδυ και εμείς αποφασίσαμε να φάμε μετά τις 9. Ευτυχώς σε μία πιτσαρία μας έφτιαξαν πίτσες και φάγαμε. Ήπιαμε και τις μπυρίτσες μας και όλα καλά.
Υπενθύμιση: Πολλά κομμάτια του κειμένου είναι από το ημερολόγιο που κρατούσα, γι αυτό μη δίνετε και μεγάλη σημασία στους χρόνους.
Φωτογραφία με τον επίσκοπο δε βάζω για λόγους προσωπικών δεδομένων!
Ας αφήσουμε για λίγο το Τσερνομπίλ και να προχωρήσουμε τη ιστορία μας.
Το πρωί γεμίσαμε το αυτοκίνητο με τα πράγματά μας, τα οποία χώρεσαν ίσα-ίσα στο πορτμπαγκάζ. Μπήκαμε και εμείς μέσα και ξεκινήσαμε τη μετακίνησή μας στα βορειοδυτικά της Ουκρανίας. Τα πράγματα την Δευτέρα, την πρώτη μέρα που πήραμε δηλαδή το αυτοκίνητο, δεν τα είχαμε βάλει μέσα στο αυτοκίνητο, για να ελέγξουμε αν χωράνε, γιατί δεν χρειάστηκε. Όμως ευτυχώς το πορτμπαγκάζ είναι σχετικά μεγάλο και μας χώρεσαν.
Λίγο έξω από το Κίεβο κάθισα εγώ στο τιμόνι. Μου αρέσει η οδήγηση στο εξωτερικό. Είναι άλλη αίσθηση! Οδηγούσα αρκετές ώρες στον Εθνικό δρόμο (πολύ καλός!) που είχε κάποια κίνηση. Όχι μεγάλη όμως. Ήταν συνέχεια τεράστιες ευθείες και γι αυτό μετά από μια ώρα ήταν πολύ κουραστική η οδήγηση. Κάναμε ελάχιστες στάσεις. Πρώτα σε ένα καφέ-εστιατόριο για να πάρουμε καφέδες. Αργότερα για να ξεκουραστώ λίγο μπήκα σε ένα χωριό όπου μας άρεσε. Ήταν στο παλιό ελληνικό στυλ δεκαετίας 60 ή και παλιότερα.
Εδώ βρίσκω την ευκαιρία να εξηγήσω για τους μη γνωρίζοντες, από ποιους ανθούς της κολοκυθιάς γίνονται οι ντολμάδες με τους λεγόμενους κολοκυθοανθούς. Το εξηγήσαμε στην παρέα στο χωριό αυτό. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ανθοί είναι εκείνοι που είναι στην άκρη του κολοκυθιού. Μπορεί να γίνεται και έτσι αλλά στο χωριό μου οι ανθοί είναι χωριστοί από το κολοκύθι. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται ένας τέτοιος ανθός. Σαφώς κολοκύθι δεν υπάρχει. Συνεχίζω.
Αργότερα σε κάποιο σημείο είχε γίνει ένα ατύχημα και καθυστερήσαμε σχεδόν μισή ώρα μέχρι να μας επιτρέψουν να περάσουμε το δρόμο. Οι δρόμοι τελικά στην Ουκρανία είναι σχετικά καλοί, με εξαίρεση ορισμένους στην επαρχία που έχουν αρκετές λακκούβες. Όμως στο δρόμο για να φτάσουμε στο Λουτστκ, ενώ σε αρκετά σημεία κάνανε έργα, στην περισσότερη διαδρομή ήταν πολύ καλές οι συνθήκες. Υπήρχαν από δυο μέχρι τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση, εκτός από πολύ λίγα σημεία για ελάχιστα χιλιόμετρα.
Κάπου κάναμε άλλη μια στάση να δούμε ένα μοναστήρι:
Πριν φτάσουμε στο Λουτσκ περάσαμε από μία πόλη την Ρίβνε. Εκεί κάναμε μία στάση για να δούμε λίγο την πλατεία, που δεν έλεγε και πολλά πράγματα, με μία μέτρια εκκλησία. Είναι μεγάλη πόλη με περίπου 250.000 κατοίκους, αλλά εμείς δεν είχαμε αρκετό χρόνο να δούμε κάτι περισσότερο. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να βάλω στο τηλέφωνο μου μία κάρτα SIM και έτσι έχω τη δυνατότητα να έχω αρκετά δεδομένα και να μπορώ να κάνω τηλέφωνα εδώ στην Ουκρανία. Κοστίζει ελάχιστα χρήματα δηλαδή 100 grivna που σημαίνει λίγο παραπάνω από 3 ευρώ και έχω 12gb και 120 λεπτά ομιλία. Έτσι ήμουν άνετος και μπορώ να πω ότι αυτό βελτίωσε το ταξίδι, αφού ανά πάσα στιγμή θα είχαμε internet. Η διαδικασία για την αγορά της SIM ήταν πολύ απλή. Δηλαδή δεν μου ζήτησαν τίποτα από διαβατήρια και τέτοια και απλά άλλαξα την κάρτα μου και σε δευτερόλεπτα είχε ενεργοποιηθεί η καινούργια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό.
Ρίβνε:
Πρόλαβα μάλιστα να δω λίγο και την πόλη που είχαμε σταματήσει. Επόμενη στάση ήταν στο λεγόμενο τούνελ της αγάπης. Εκεί είναι μία σιδηροδρομική γραμμή η οποία μάλλον είναι εγκαταλελειμμένη και έχουν φυτρώσει δέντρα γύρω-γύρω και σε μικρή απόσταση από αυτήν. Αλλά το ωραίο είναι ότι σε ένα πλάτος περίπου δύο μέτρων δεν έχει δέντρα (εκεί που είναι η γραμμή) και τα διπλανά δέντρα υψώνονται και τα κλαδιά τους ενώνονται σε ύψος περίπου τριών μέτρων πάνω από τις σιδηροτροχιές. Έτσι μοιάζει με ένα τούνελ, το οποίο όμως από πάνω και στο πλάι έχει δέντρα και τα κλαδιά τους. Είναι πάρα πολύ όμορφο γιατί είναι μία ευθεία πολύ μεγάλη την οποία περπατάς πάνω στη γραμμή του τρένου και συνέχεια βλέπεις κάτι πολύ όμορφο. Χωρίς βέβαια να αλλάζει όσο και να προχωράς.
Το θέμα είναι ότι έχει τόσα πολλά κουνούπια που σου είναι αδύνατον να αντέξεις για πολύ χρόνο. Και γι αυτό εμείς δεν περπατήσαμε περισσότερα από 10 λεπτά και άλλο τόσο χρόνο να γυρίσουμε. Ήταν εκεί κάποιες γιαγιάδες και πουλούσαν αντικουνουπικά, αλλά δε νομίζω ότι θα μου προσέφεραν τίποτα, ειδικά όταν πήγα για να ουρήσω. Εκεί το μέρος δεν είχε κάποιο άλλο ενδιαφέρον για μας, αν και υπήρχαν κάποια κτίρια, γι αυτό και φύγαμε αμέσως μετά να πάμε στο Λουτσκ.
Να συμπληρώσω ότι στο τούνελ της αγάπης δεν είχε εισιτήριο. Μόνο το αίμα που μας ήπιαν τα κουνούπια. Γενικά εδώ δεν σκεφτόμαστε τα εισιτήρια, γιατί είναι πολύ χαμηλή η τιμή τους: από 1 ευρώ μέχρι 4 το πολύ, οπουδήποτε έχουμε πάει μέχρι τώρα. Βέβαια δεν έχουμε επισκεφθεί κανένα από τα μεγάλα μουσεία και εκεί δεν ξέρω τιμές, αν και δεν νομίζω να είναι ακριβά.
Από το δρόμο:
Όλη τη μέρα έβρεξε ελάχιστα και μάλιστα μόνο όταν ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Έτσι άλλη μία μέρα πέρασε χωρίς να έχουμε το πρόβλημα της βροχής. Επίσης η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή. Δηλαδή 22 με 26 βαθμούς Κελσίου και αυτό ήταν ευχάριστο. Βέβαια εδώ στην Ουκρανία, έτσι κι αλλιώς το βράδυ η θερμοκρασία είναι σχετικά χαμηλή και εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε ούτε καν στο Κίεβο τον κλιματισμό. Στο Λουτσκ το ξενοδοχείο δεν έχει κλιματισμό, γιατί σίγουρα δεν χρειάζεται. Κοιμηθήκαμε όμως με ανοιχτό το παράθυρο για να παίρνουμε αέρα.
Αφού ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, η ώρα είχε πάει περίπου έξι και με την παρέα βγήκαμε να κάνουμε τον περίπατο στην πόλη. Πήγαμε με τα πόδια γιατί το ξενοδοχείο είναι κοντά στο κέντρο. Πήγαμε λοιπόν στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Μάλλον είναι μοναστήρι και αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες μέσα και έξω εμφανίστηκε ένας ντόπιος ιερωμένος, ο οποίος χωρίς να ξέρει Αγγλικά άρχισε να μας μιλάει. Ήταν ένας ψηλός, σεβάσμιος άνθρωπος θα έλεγα, ο οποίος τελικά μας είπε ότι είναι ο Μητροπολίτης. Δεν είχαμε λόγο να μην τον πιστέψουμε παρά την απλότητα που είχε. Μας πήρε μαζί του και τους οκτώ και άρχισε να μας δείχνει σε κάποιους χώρους εικόνες με ελληνική γραφή. Όλοι εκεί που τον έβλεπαν ερχόταν και με σεβασμό τον χαιρετούσαν και έπαιρναν την ευλογία του. Σε λίγο φώναξε και έναν άλλο ιερωμένο, ο οποίος μιλούσε καλά Αγγλικά και μας μετάφραζε.
Ήταν πολύ καλή αυτή η συνάντηση γιατί για περίπου μισή ώρα μας ξεναγούσαν στους χώρους του μοναστηριού. Στο τέλος πριν φύγουμε εκτός από την ευλογία του μας κέρασε ένα σοκολατάκι με ούζο Πλωμαρίου. Βγάλαμε βέβαια και αναμνηστικές φωτογραφίες και ήταν μία πολύ ευχάριστη συνάντηση.
Μετά την εκκλησία της Αγίας Τριάδος κατεβήκαμε τον πεζόδρομο με τα καταστήματα της πόλης και πήγαμε κοντά το κάστρο που φέρει το όνομα της πόλης. Αρχικά για να δούμε απέξω την εκκλησία Πέτρου και Παύλου και επίσης να δούμε απέξω το κάστρο, που ήταν κλειστά και τα δύο. Κάναμε βόλτα και στην Παλιά Πόλη, η οποία δεν έλεγε πολλά πράγματα. Την επομένη επισκεφτήκαμε πάλι την εκκλησία Πέτρου και Παύλου και το κάστρο για να τα δούμε και εσωτερικά.
Τα εστιατόρια είναι φθηνά και πήγαμε και χθες βράδυ να φάμε όλοι μαζί. Όμως δεν βρήκαμε εύκολα φαγητό γιατί εδώ όλα κλείνουν 9 με 10 το βράδυ και εμείς αποφασίσαμε να φάμε μετά τις 9. Ευτυχώς σε μία πιτσαρία μας έφτιαξαν πίτσες και φάγαμε. Ήπιαμε και τις μπυρίτσες μας και όλα καλά.
Υπενθύμιση: Πολλά κομμάτια του κειμένου είναι από το ημερολόγιο που κρατούσα, γι αυτό μη δίνετε και μεγάλη σημασία στους χρόνους.
Φωτογραφία με τον επίσκοπο δε βάζω για λόγους προσωπικών δεδομένων!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Ωραία η ιστορία σου, ευτυχώς προλάβατε να πάτε όσο ήταν καλά τα πράγματα. Τώρα ακούμε ότι έχουν μεγάλο πρόβλημα με τα κρούσματα κ έκλεισαν την εστίαση .
Γεμιστοί κολοκυθοανθοί μμμμμμ απίστευτη νοστιμιά κ στην Κρήτη τους φτιάχνουν υπέροχους
Γεμιστοί κολοκυθοανθοί μμμμμμ απίστευτη νοστιμιά κ στην Κρήτη τους φτιάχνουν υπέροχους
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.858
- Likes
- 16.062
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
Cyprus Airways Cyprus Airways - Νέα, Πληροφορίες & Ερωτήσεις- Τελ. μήνυμα: fotast
-
-
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-