tryxx
Member
- Μηνύματα
- 89
- Likes
- 947
Περιεχόμενα
Μέρος Α΄
Πολλές φορές είχα κατέβει ως τα σύνορα της Τανζανίας κατά μήκος της ακτογραμμής από την Κένυα. Αυτή τη φορά με έναν καλό φίλο είπαμε να μπούμε στην Τανζανία να πάμε ως την Τάνγκα, 4-5 ώρες δρόμο απ τα σύνορα, ίσως μετά να παίρναμε ένα φέρυ και να περνάγαμε απέναντι στην Πέμπα, ένα νησί δίπλα στη Ζανζιβάρη αλλά πολύ πιο ήσυχο.
Το λεωφορείο απ τη Μομπάσα έφτασε γρήγορα στα σύνορα εξάλλου ο δρόμος ήταν πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος. Καθυστέρηση στα σύνορα, διαδικασίες, διαβατήρια, σφραγίδες, βίζα 50$ – έστω κι αν θες να μείνεις μόνο μια μέρα -, λίγα φιστίκια, καλαμπόκι που δε μασιέται, πολλοί ντόπιοι αγοράζουν ένα αυγό… Ο αυγοπωλητής με περίσσια επιδεξιότητα και ένα κουταλάκι σου καθαρίζει το αυγό, ταχυδακτυλουργικά. Δεν το αγγίζει καν με το χέρι του, το πιάνει με ένα χαρτάκι και τσαφ τσαφ εξαφανίζει τα τσόφλια, ρίχνει αλάτι και αν θες και λίγο κατσουμπάρι – ένα μείγμα τομάτας κρεμμυδιού και λάχανου.
Όσο για το καλαμπόκι, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το γλυκό κίτρινο αμερικάνικο που έχουμε συνηθίσει. Είναι άσπρο πιο σκληρό από πέτρα, θέλει 2 ώρες βράσιμο αλλά αν πας στο χωράφι ο καλλιεργητής θα σου πει ποιος καρπός είναι πιο μαλακός…
Η συνέχεια του ταξιδιού… ο γνωστός αφρικανικός εφιάλτης. Δρόμος υπό κατασκευή που ποτέ δε ξέρει κανείς πότε και αν θα τελειώσει. Τέσσερις πέντε ώρες χορός στη σκόνη και στη λακκούβα. Στο τέλος το διασκεδάζεις γιατί λίγο η μουσική που παίζει στη διαπασών λίγο η άνεση και η αδιαφορία των συνταξιδιωτών, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα και καλύτερα να το ξεχάσεις! Στο φινάλε φίλε μου …στην Αφρική είσαι! Η μήπως δεν ήρθες γι αυτό;
Με το που φτάσαμε στην Τάνγκα κινηθήκαμε γρήγορα προς τη θάλασσα μήπως βρούμε κάποιο φέρυ για Πέμπα. Η ζέστη, ανάμεικτη με υγρασία, δεν έδινε περιθώρια για ελιγμούς. Διασχίζοντας 2-3 τετράγωνα απ το σταθμό των λεωφορείων ήμασταν ήδη χαμένοι. Δε ξέραμε που, προς τα πού, τι και πώς. Θέλαμε και ντόπια χρήματα… Ρωτήσαμε δυο τρείς ντόπιους αλλά αγγλικά ο κόσμος δε πολυμιλάει στην Τανζανία, ωχ αδερφέ! δύσκολα τα πράματα…
Ο πιτσιρικάς στεγνός απ τη πείνα, γύρω στα 16, πιο μαύρος μάλλον απ τη βρωμιά παρά λόγω χρώματος, μας πλησίασε με αυτοπεποίθηση, μας ρώτησε που θέλουμε να πάμε αλλά δεν του δώσαμε και πολύ σημασία. Συνέχισε να μας ακολουθεί και να μας ρωτάει. Του είπαμε θέλουμε να αλλάξουμε λίγα λεφτά και να πάμε σε κάποιο δωμάτιο. Μας ανέφερε διεξοδικά όλες τις εκδοχές αλλά μάλλον ήμασταν αρκετά δύσπιστοι. Αυτός συνέχιζε το βιολί του χαμογελώντας με γλυκύτητα προς τους ταλαίπωρους τουρίστες. Στις αντιρρήσεις μου ήταν πάντα αφοπλιστικός… This is Africa papa… (Papa λένε τους μεγαλύτερους από σεβασμό) συνέχισε να λέει όταν τον ρώταγα γιατί είναι έτσι το ένα και γιατί είναι έτσι το άλλο. Για λεφτά μας πήγε κάπου που δεν αποδείχτηκε άσχημη ιδέα αλλά ήθελε να μπούμε όλοι σε ένα ταξί να μας έδειχνε τα δωμάτια. Ο papa Africa, όπως του κολλήσαμε παρατσούκλι, μας έδειξε τελικά όλες τις εκδοχές και οι περιγραφές του αποδείχτηκαν συνεπείς και οι υποδείξεις του σωστές. Ο πιτσιρικάς αποδείχτηκε πολύτιμος, μας έβγαλε από ένα σωρό μπελάδες και μας γλύτωσε από σίγουρη ταλαιπωρία. Πήρε μια πενιχρή προμήθεια για τις υπηρεσίες του, του δώσαμε κι άλλα τόσα και μας αποχαιρέτησε ευγενικά.
Τις λίγες μέρες που μείναμε στη Τάνγκα πείστηκα πως η Τανζανία είναι πιο οργανωμένο κράτος απ τη Κένυα αν και φτωχότερο. Υπήρχε στοιχειώδης ρυμοτομία, πεζοδρόμια, σχετική καθαριότητα και οι άνθρωποι αν και δε μιλούσαν αγγλικά ήταν ευγενείς και ήρεμοι. Αργότερα διάβασα πως οι Τανζανοί δεν προέρχονται από τόσες φυλές όσες οι Κενυάτες έτσι είναι πιο ενωμένοι και προοδεύουν γρήγορα. Η χώρα είναι πολύ φτηνή σχετικά, έχει εκπληκτικά πάρκα, ωραίες παραλίες και φυσικά τη Ζανζιβάρη που έλκει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
συνεχίζεται...
Πολλές φορές είχα κατέβει ως τα σύνορα της Τανζανίας κατά μήκος της ακτογραμμής από την Κένυα. Αυτή τη φορά με έναν καλό φίλο είπαμε να μπούμε στην Τανζανία να πάμε ως την Τάνγκα, 4-5 ώρες δρόμο απ τα σύνορα, ίσως μετά να παίρναμε ένα φέρυ και να περνάγαμε απέναντι στην Πέμπα, ένα νησί δίπλα στη Ζανζιβάρη αλλά πολύ πιο ήσυχο.
Το λεωφορείο απ τη Μομπάσα έφτασε γρήγορα στα σύνορα εξάλλου ο δρόμος ήταν πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος. Καθυστέρηση στα σύνορα, διαδικασίες, διαβατήρια, σφραγίδες, βίζα 50$ – έστω κι αν θες να μείνεις μόνο μια μέρα -, λίγα φιστίκια, καλαμπόκι που δε μασιέται, πολλοί ντόπιοι αγοράζουν ένα αυγό… Ο αυγοπωλητής με περίσσια επιδεξιότητα και ένα κουταλάκι σου καθαρίζει το αυγό, ταχυδακτυλουργικά. Δεν το αγγίζει καν με το χέρι του, το πιάνει με ένα χαρτάκι και τσαφ τσαφ εξαφανίζει τα τσόφλια, ρίχνει αλάτι και αν θες και λίγο κατσουμπάρι – ένα μείγμα τομάτας κρεμμυδιού και λάχανου.
Όσο για το καλαμπόκι, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το γλυκό κίτρινο αμερικάνικο που έχουμε συνηθίσει. Είναι άσπρο πιο σκληρό από πέτρα, θέλει 2 ώρες βράσιμο αλλά αν πας στο χωράφι ο καλλιεργητής θα σου πει ποιος καρπός είναι πιο μαλακός…
Η συνέχεια του ταξιδιού… ο γνωστός αφρικανικός εφιάλτης. Δρόμος υπό κατασκευή που ποτέ δε ξέρει κανείς πότε και αν θα τελειώσει. Τέσσερις πέντε ώρες χορός στη σκόνη και στη λακκούβα. Στο τέλος το διασκεδάζεις γιατί λίγο η μουσική που παίζει στη διαπασών λίγο η άνεση και η αδιαφορία των συνταξιδιωτών, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα και καλύτερα να το ξεχάσεις! Στο φινάλε φίλε μου …στην Αφρική είσαι! Η μήπως δεν ήρθες γι αυτό;
Με το που φτάσαμε στην Τάνγκα κινηθήκαμε γρήγορα προς τη θάλασσα μήπως βρούμε κάποιο φέρυ για Πέμπα. Η ζέστη, ανάμεικτη με υγρασία, δεν έδινε περιθώρια για ελιγμούς. Διασχίζοντας 2-3 τετράγωνα απ το σταθμό των λεωφορείων ήμασταν ήδη χαμένοι. Δε ξέραμε που, προς τα πού, τι και πώς. Θέλαμε και ντόπια χρήματα… Ρωτήσαμε δυο τρείς ντόπιους αλλά αγγλικά ο κόσμος δε πολυμιλάει στην Τανζανία, ωχ αδερφέ! δύσκολα τα πράματα…
Ο πιτσιρικάς στεγνός απ τη πείνα, γύρω στα 16, πιο μαύρος μάλλον απ τη βρωμιά παρά λόγω χρώματος, μας πλησίασε με αυτοπεποίθηση, μας ρώτησε που θέλουμε να πάμε αλλά δεν του δώσαμε και πολύ σημασία. Συνέχισε να μας ακολουθεί και να μας ρωτάει. Του είπαμε θέλουμε να αλλάξουμε λίγα λεφτά και να πάμε σε κάποιο δωμάτιο. Μας ανέφερε διεξοδικά όλες τις εκδοχές αλλά μάλλον ήμασταν αρκετά δύσπιστοι. Αυτός συνέχιζε το βιολί του χαμογελώντας με γλυκύτητα προς τους ταλαίπωρους τουρίστες. Στις αντιρρήσεις μου ήταν πάντα αφοπλιστικός… This is Africa papa… (Papa λένε τους μεγαλύτερους από σεβασμό) συνέχισε να λέει όταν τον ρώταγα γιατί είναι έτσι το ένα και γιατί είναι έτσι το άλλο. Για λεφτά μας πήγε κάπου που δεν αποδείχτηκε άσχημη ιδέα αλλά ήθελε να μπούμε όλοι σε ένα ταξί να μας έδειχνε τα δωμάτια. Ο papa Africa, όπως του κολλήσαμε παρατσούκλι, μας έδειξε τελικά όλες τις εκδοχές και οι περιγραφές του αποδείχτηκαν συνεπείς και οι υποδείξεις του σωστές. Ο πιτσιρικάς αποδείχτηκε πολύτιμος, μας έβγαλε από ένα σωρό μπελάδες και μας γλύτωσε από σίγουρη ταλαιπωρία. Πήρε μια πενιχρή προμήθεια για τις υπηρεσίες του, του δώσαμε κι άλλα τόσα και μας αποχαιρέτησε ευγενικά.
Τις λίγες μέρες που μείναμε στη Τάνγκα πείστηκα πως η Τανζανία είναι πιο οργανωμένο κράτος απ τη Κένυα αν και φτωχότερο. Υπήρχε στοιχειώδης ρυμοτομία, πεζοδρόμια, σχετική καθαριότητα και οι άνθρωποι αν και δε μιλούσαν αγγλικά ήταν ευγενείς και ήρεμοι. Αργότερα διάβασα πως οι Τανζανοί δεν προέρχονται από τόσες φυλές όσες οι Κενυάτες έτσι είναι πιο ενωμένοι και προοδεύουν γρήγορα. Η χώρα είναι πολύ φτηνή σχετικά, έχει εκπληκτικά πάρκα, ωραίες παραλίες και φυσικά τη Ζανζιβάρη που έλκει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
συνεχίζεται...
