Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[fantasia13]

Σε ευχαριστουμε!!!!! Περιμενουμε την συνεχεια!!!!!

 

[Travelstoryteller]

ενδιαφέρομαι , ενδιαφέρομαι, αρκεί να πείσω κ τη σύζηγο που τσινάει! Πιστέυω θα τα καταφέρω ;-)

Στο εύχομαι να τα καταφέρεις! Πάντως να ξέρεις ότι δεν είναι "οικονομικός" προορισμός και ούτε το πιο εύκολο μέρος στον κόσμο αλλά αποτελεί ένα ταξίδι ζωής που θα σας αλλάξει εντελώς τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο σας! Εάν βέβαια έχετε την οικονομική δυνατότητα να απολαύσετε μόνο τα θετικά του νησιού (παραλίες - σνόρκλινγκ - δυτικά εστιατόρια) τότε φαντάζομαι ότι όλα θα είναι πιο απλά! Εάν έχετε άλλες απορίες, θα χαρώ πολύ να βοηθήσω όπου μπορώ!

 

[Ivanna Petrovna]

- Υπάρχει τρόπος να βοηθηθούν τα άπορα παιδιά που συναντήσατε στη ζούγκλα μέσω κάποιας τοπικής οργάνωσης;
Τα παιδιά αυτά δεν ήταν υποσιτισμένα, πηγαίναν σχολείο και ζούσαν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στα χωριά.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις! Ευτυχώς μια χαρά τα βλέπω τα χρυσά μου, όντως φαίνεται να μην είναι υποσιτισμένα. Το θέμα είναι αν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό και ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες...

Και κάτι τελευταίο: υπάρχουν παραλίες όπου μπορείς να απολαύσεις άνετα το μπάνιο σου ή γίνεται πάντα αυτό το ντου από παντού;
Μόνη λύση η πισίνα και σε περιφραγμένους χώρους;; 'Η μπάνιο με φερετζέ;

(Υ.Γ. Πωπωωω μα τι τρελή λεπτομέρεια είναι αυτή στην κρεαταγορά; Σφίχτερμαν σε αφίσα σε συνδυασμό με Μπιν Λάντεν(?);; μπρρ....)

 

[Travelstoryteller]

Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις! Ευτυχώς μια χαρά τα βλέπω τα χρυσά μου, όντως φαίνεται να μην είναι υποσιτισμένα. Το θέμα είναι αν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό και ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες...

Και κάτι τελευταίο: υπάρχουν παραλίες όπου μπορείς να απολαύσεις άνετα το μπάνιο σου ή γίνεται πάντα αυτό το ντου από παντού;
Μόνη λύση η πισίνα και σε περιφραγμένους χώρους;; 'Η μπάνιο με φερετζέ;

(Υ.Γ. Πωπωωω μα τι τρελή λεπτομέρεια είναι αυτή στην κρεαταγορά; Σφίχτερμαν σε αφίσα σε συνδυασμό με Μπιν Λάντεν(?);; μπρρ....)
View attachment 67410

Σχετικά με το νερό, η Ζανζιβάρη δεν έχει ιδιαίτερη ξηρασία και εκτός από πηγάδια είδαμε και πολλά βυτία που μαζεύουν το βρόχινο νερό. Για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη η κατάσταση είναι τραγική καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας άλλά μόνο ιδιωτικό και αδρά πληρωμένο. 50 δολλάρια κοστίζει ΜΙΑ επίσκεψη γιατρού (το ξέρουμε γιατί το ρωτήσαμε - ευτυχώς δεν μας χρειάστηκε) αλλά για μία οικονομία όπου η πλειοψηφία ζεί με λιγότερο από 100 δολλάρια το μήνα αντιλαμβάνεσαι για τι κατάσταση μιλάμε... Τώρα όσο για τις βουτιές, υπήρχαν σημεία όπου μπορούσες να κάνεις το μπάνιο σου σχετικά ανενόχλητη όπως πχ στην Kiwengwa (που και που βέβαια περνάει κανένας μικροπωλητής, Μασάι ή πιτσιρίκια από κανένα χωριό και σου ζητάνε καραμέλες - αλλά είναι και μέχρι να σε μάθουν). Σε πιο απομακρυσμένα σημεία τα πράγματα είναι πιο ήσυχα, όμως δεν ξέρω κατά πόσο είσαι ασφαλής... Στα κεντρικά τουριστικά δεν το συζητώ κάν ... ειδικά εάν είσαι κοπέλα ασυνόδετη. Η καλύτερη λύση είναι ή να ναυλώσεις έναν ψαρά και σε πάει σε παραλία που δεν υπάρχει πρόσβαση από πουθενά ή αφήνεις τα πράγματα σου σε μια ξαπλώστρα ενός παραλιακού resort (που να σου το επιτρέπει) και βγαίνεις στην παραλία μόνο για την βουτιά σου!

 

[Travelstoryteller]

Περικυκλωμένοι...

Στο λεωφορείον ο "Γολγοθάς" τα πράγματα είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν... Οι καταστάσεις είχαν αρχίσει να καταβάλλουν το κατά τα άλλα αγαπητό ζευγάρι, και προς μεγάλη τέρψιν των συνεπιβατών τους, δεν άργησε να ξεσπάσει ο καυγάς! Στην αρχή ήπια, με απότομα ψιθυρίσματα και μικρό-αγκωνιές, μέχρι που κατέληξε σε ασυλλόγιστα γκαρίσματα και καταιγιστικό καταμερισμό ευθυνών που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν σαν τουρνουά πινγκ πονγκ. Δεν τους έφτανε που είχανε γίνει η ατραξιόν της διαδρομής όταν σε μια στάση για ανεφοδιασμό, ο σύντροφος έτρεχε να βρει καταφύγιο για να ξελαφρώσει την κύστη του (δεν πρόλαβε ο άνθρωπος) και όλοι οι επιβάτες καλούσαν με φωνές το απολωλός ζεύγος, γιατί αυτή τη φορά το λεωφορείο όντως έφευγε αμέσως. Τώρα έδιναν την δική τους παράσταση - "ο Ελληνικός συζυγικός καυγάς", απόψε και στην χώρα σας! Οι συνεπιβάτες τους μασουλάγανε αρειμανίως τα φυστικάκια τους κάνοντας εικασίες για το περιεχόμενο των λόγων τους και έπεφταν στοιχήματα για το αποτέλεσμα. Με αυτήν την ευχάριστη νότα στο ταξίδι τους έφτασαν επιτέλους στον προορισμό τους. Στον σταθμό των λεωφορείων του Μορογκόρο. Νύχτα πια...

Κατέβηκα πρώτη, εξακολουθώντας να εξαπολύω όχι ιδιαίτερα ευγενικούς χαρακτηρισμούς στο έτερον μου ήμισυ. Βγαίνοντας με περικύκλωσαν ευθύς αμέσως μια ντουζίνα δίκυκλοι ταξιτζήδες. Η άφιξη της τέρμα τσαμπουκαλεμένης κατίξανθης λευκοπούλας πραγματοποιήθηκε με τον δέοντα ενθουσιασμό. Αρνούμενη με Μερκελική πειθαρχία προτάσεις μεταφοράς, συντροφικότητας και μιας ζωής πολλά υποσχόμενης, κατευθύνθηκα προς το άνοιγμα των αποσκευών. Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη. Οι βαλίτσες μας δεν ήταν εκεί...

Η συνειδητοποίηση έφτασε με ένα κύμα τρόμου. Μερικά εφιαλτικά λεπτά αργότερα θα ανακαλύπταμε τους δυο συνταξιδιώτες μας σε μια άλλη πλευρά του οχήματος. Οι λόγοι και ο τρόπος μεταφοράς τους παραμένουν άγνωστοι μέχρι σήμερα. Αρπάζω λοιπόν την βαλίτσα μου και αρχίζω να προχωράω γρήγορα, συνεχίζοντας το βαλσάκι μου: "Μα δεν σε αντέχω άλλο, φεύγω, να μείνεις μόνος σου στο Μορογκόρο..." ενώ τα εργαζόμενα αγόρια να με ακολουθούν κατά πόδας. Πάρα πίσω ο σύντροφος με την δική του βαλίτσα ανά χείρας να φωνάζει: "Που πάς ρε ***" (*επίκληση στα θεία).
Είχα λοκάρει το μοναδικό φωτεινό σημείο στον ολοσκότεινο σταθμό όπου και κατευθυνόμουν, μα οι τύποι καβάλα στις μηχανές ταξί συνεχώς μου κλείνανε τον δρόμο. Κάπου έκοψα ταχύτητα, κάπως δρασκέλισε την διαφορά ο σύντροφος και με περιμάζεψε και λουφάξαμε δίπλα από τον μοναδικό πάγκο του σταθμού που εμπορευόταν φρούτα. Οι ταξιτζήδες δημιούργησαν έναν κύκλο γύρω μας χρησιμοποιώντας τις μηχανές τους. Δεν υπήρχε διαφυγή από πουθενά. Η μόνη μας ελπίδα ήταν να εμφανιστεί γρήγορα ο Ρίκι να μας σώσει.

Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά ... Πέρασε περίπου ένα μισάωρο , εμείς στριμωγμένοι δίπλα από τον πάγκο, ο πωλητής ήρεμος και πράος, με γύρω μας μια ντουζίνα ταξιτζήδες να παραμένουν υπομονετικά, παραέξω σκοτάδια και ένας άδειος σταθμός, ο Ρίκι ακόμα άφαντος...

"Δεν βλέπω να έρχεται ο φίλος σου" απευθύνθηκε ένας ταξιτζής στον σύντροφο.
"Θα έρθει, θα έρθει..."
"Μάλλον δεν είναι τόσο καλός φίλος..." συνέχιζε.
"Ξαναπάρε τον Ρίκι τηλέφωνο..." γυρνάει σε μένα ο δικός μου.
"Τον πήραμε πριν, είπε ότι έρχεται..."
"Και γιατί περιμένεις τον φίλο σου; Αφού είσαι πλούσιος. Μπορείς να πάρεις ταξί."
"Σου μοιάζω εγώ για πλούσιος;" γέλασε αμήχανα ο σύντροφος.
"Ε ναι, για εμένα είσαι πλούσιος."
"Εεε, δεν είμαι, στην χώρα μου θεωρούμαστε φτωχοί..."
"Στην χώρα σου..."
"Παναγίτσα μου θα πεθάνουμε σήμερα..." δεν ξέρω εάν το πα, μα σίγουρα το σκέφτηκα...
"Η κοπέλα είναι αδερφή σου;" γύρισε προς τα εμένα.
"Γυναίκα μου είναι"
"Έχεις πολύ όμορφη γυναίκα..."
Η ομήγυρης συμφώνησε κοιτώντας με, με ένα απλανές, ονειρικό βλέμμα.
"Ευχαριστώ..."
"Και πριν με σκοτώσουν θα με βιάσουν και από πάνω..." ο πανικός είχε αρχίσει να με καταλαμβάνει ενώ ο κλοιός επέμενε να σφίγγει ασφυκτικά.
Το χέρι του συντρόφου έκατσε προστατευτικά στην μέση μου και διακριτικά με έσπρωξε πίσω του. Αυτό ήτανε λοιπόν... θα μας την πέσουνε τώρα... Τουλάχιστον να είναι γρήγορο, να τελειώνουμε σκέφτηκα. Ε και αφού, θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε... άπλωσα το χέρι μου στην τσάντα του συντρόφου και πήρα ένα τσιγάρο.
Το άναψα και κατέβασα μια γεμάτη τζούρα... Οι ταξιτζήδες με κοίταξαν με το στόμα ανοιχτό... Αντίο ζωή...
Πριν προλάβω να κατεβάσω δεύτερη, μου αρπάζει το τσιγάρο ο σύντροφος και μου σφυρίζει αυστηρά: "Δεν ξέρω τι στο θα διάολο κάνεις, σταμάτα να προκαλείς, γίνε αόρατη, δεν ξέρω, μα ΣΤΑΜΑΤΑ...
Ε αυτό για εμένα ήταν πολύ. Είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι... Δεν φτάνει που θα με βίαζαν και θα πέθαινα αργά και βασανιστικά σε ένα μέρος που δεν ήξερα καν που βρισκόταν στο χάρτη, δεν φτάνει που ταξιδέψαμε μέσα στην άγρια νύχτα - κάτι που όλες οι ταξιδιωτικές οδηγίες απέρριπταν, δεν φτάνει που κανένας πλην του Γιάκομπ και του Ρίκι δεν γνώριζαν που βρισκόμαστε, τώρα στο κύκνειο μου άσμα, στο τελευταίο μου τσιγάρο πάνω, ο σύντροφος χρεώνει σε μένα αυτό το φιάσκο;;;
Αρπάζω την βαλίτσα μου και ορμάω μπροστά, σπρώχνω τους ταξιτζήδες και αρχίζω να ... τρέχω... να τρέχω προς το φώς... να κάνω άλματα προς την ελευθερία... να φτάσω κάπου να κάνω ένα τσιγάρο και ας πεθάνω μετά!

Και ΝΑΙ, ο κύκλος άνοιξε! Eίμαι ελεύθερη! Kαι συνέχισα να τρέχω ...

 

[Nat ni]

Περικυκλωμένοι...

Στο λεωφορείον ο "Γολγοθάς" τα πράγματα είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν... Οι καταστάσεις είχαν αρχίσει να καταβάλλουν το κατά τα άλλα αγαπητό ζευγάρι, και προς μεγάλη τέρψιν των συνεπιβατών τους, δεν άργησε να ξεσπάσει ο καυγάς! Στην αρχή ήπια, με απότομα ψιθυρίσματα και μικρό-αγκωνιές, μέχρι που κατέληξε σε ασυλλόγιστα γκαρίσματα και καταιγιστικό καταμερισμό ευθυνών που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν σαν τουρνουά πινγκ πονγκ. Δεν τους έφτανε που είχανε γίνει η ατραξιόν της διαδρομής όταν σε μια στάση για ανεφοδιασμό, ο σύντροφος έτρεχε να βρει καταφύγιο για να ξελαφρώσει την κύστη του (δεν πρόλαβε ο άνθρωπος) και όλοι οι επιβάτες καλούσαν με φωνές το απολωλός ζεύγος, γιατί αυτή τη φορά το λεωφορείο όντως έφευγε αμέσως. Τώρα έδιναν την δική τους παράσταση - "ο Ελληνικός συζυγικός καυγάς", απόψε και στην χώρα σας! Οι συνεπιβάτες τους μασουλάγανε αρειμανίως τα φυστικάκια τους κάνοντας εικασίες για το περιεχόμενο των λόγων τους και έπεφταν στοιχήματα για το αποτέλεσμα. Με αυτήν την ευχάριστη νότα στο ταξίδι τους έφτασαν επιτέλους στον προορισμό τους. Στον σταθμό των λεωφορείων του Μορογκόρο. Νύχτα πια...

Κατέβηκα πρώτη, εξακολουθώντας να εξαπολύω όχι ιδιαίτερα ευγενικούς χαρακτηρισμούς στο έτερον μου ήμισυ. Βγαίνοντας με περικύκλωσαν ευθύς αμέσως μια ντουζίνα δίκυκλοι ταξιτζήδες. Η άφιξη της τέρμα τσαμπουκαλεμένης κατίξανθης λευκοπούλας πραγματοποιήθηκε με τον δέοντα ενθουσιασμό. Αρνούμενη με Μερκελική πειθαρχία προτάσεις μεταφοράς, συντροφικότητας και μιας ζωής πολλά υποσχόμενης, κατευθύνθηκα προς το άνοιγμα των αποσκευών. Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη. Οι βαλίτσες μας δεν ήταν εκεί...

Η συνειδητοποίηση έφτασε με ένα κύμα τρόμου. Μερικά εφιαλτικά λεπτά αργότερα θα ανακαλύπταμε τους δυο συνταξιδιώτες μας σε μια άλλη πλευρά του οχήματος. Οι λόγοι και ο τρόπος μεταφοράς τους παραμένουν άγνωστοι μέχρι σήμερα. Αρπάζω λοιπόν την βαλίτσα μου και αρχίζω να προχωράω γρήγορα, συνεχίζοντας το βαλσάκι μου: "Μα δεν σε αντέχω άλλο, φεύγω, να μείνεις μόνος σου στο Μορογκόρο..." ενώ τα εργαζόμενα αγόρια να με ακολουθούν κατά πόδας. Πάρα πίσω ο σύντροφος με την δική του βαλίτσα ανά χείρας να φωνάζει: "Που πάς ρε ***" (*επίκληση στα θεία).
Είχα λοκάρει το μοναδικό φωτεινό σημείο στον ολοσκότεινο σταθμό όπου και κατευθυνόμουν, μα οι τύποι καβάλα στις μηχανές ταξί συνεχώς μου κλείνανε τον δρόμο. Κάπου έκοψα ταχύτητα, κάπως δρασκέλισε την διαφορά ο σύντροφος και με περιμάζεψε και λουφάξαμε δίπλα από τον μοναδικό πάγκο του σταθμού που εμπορευόταν φρούτα. Οι ταξιτζήδες δημιούργησαν έναν κύκλο γύρω μας χρησιμοποιώντας τις μηχανές τους. Δεν υπήρχε διαφυγή από πουθενά. Η μόνη μας ελπίδα ήταν να εμφανιστεί γρήγορα ο Ρίκι να μας σώσει.

Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά ... Πέρασε περίπου ένα μισάωρο , εμείς στριμωγμένοι δίπλα από τον πάγκο, ο πωλητής ήρεμος και πράος, με γύρω μας μια ντουζίνα ταξιτζήδες να παραμένουν υπομονετικά, παραέξω σκοτάδια και ένας άδειος σταθμός, ο Ρίκι ακόμα άφαντος...

"Δεν βλέπω να έρχεται ο φίλος σου" απευθύνθηκε ένας ταξιτζής στον σύντροφο.
"Θα έρθει, θα έρθει..."
"Μάλλον δεν είναι τόσο καλός φίλος..." συνέχιζε.
"Ξαναπάρε τον Ρίκι τηλέφωνο..." γυρνάει σε μένα ο δικός μου.
"Τον πήραμε πριν, είπε ότι έρχεται..."
"Και γιατί περιμένεις τον φίλο σου; Αφού είσαι πλούσιος. Μπορείς να πάρεις ταξί."
"Σου μοιάζω εγώ για πλούσιος;" γέλασε αμήχανα ο σύντροφος.
"Ε ναι, για εμένα είσαι πλούσιος."
"Εεε, δεν είμαι, στην χώρα μου θεωρούμαστε φτωχοί..."
"Στην χώρα σου..."
"Παναγίτσα μου θα πεθάνουμε σήμερα..." δεν ξέρω εάν το πα, μα σίγουρα το σκέφτηκα...
"Η κοπέλα είναι αδερφή σου;" γύρισε προς τα εμένα.
"Γυναίκα μου είναι"
"Έχεις πολύ όμορφη γυναίκα..."
Η ομήγυρης συμφώνησε κοιτώντας με, με ένα απλανές, ονειρικό βλέμμα.
"Ευχαριστώ..."
"Και πριν με σκοτώσουν θα με βιάσουν και από πάνω..." ο πανικός είχε αρχίσει να με καταλαμβάνει ενώ ο κλοιός επέμενε να σφίγγει ασφυκτικά.
Το χέρι του συντρόφου έκατσε προστατευτικά στην μέση μου και διακριτικά με έσπρωξε πίσω του. Αυτό ήτανε λοιπόν... θα μας την πέσουνε τώρα... Τουλάχιστον να είναι γρήγορο, να τελειώνουμε σκέφτηκα. Ε και αφού, θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε... άπλωσα το χέρι μου στην τσάντα του συντρόφου και πήρα ένα τσιγάρο.
Το άναψα και κατέβασα μια γεμάτη τζούρα... Οι ταξιτζήδες με κοίταξαν με το στόμα ανοιχτό... Αντίο ζωή...
Πριν προλάβω να κατεβάσω δεύτερη, μου αρπάζει το τσιγάρο ο σύντροφος και μου σφυρίζει αυστηρά: "Δεν ξέρω τι στο θα διάολο κάνεις, σταμάτα να προκαλείς, γίνε αόρατη, δεν ξέρω, μα ΣΤΑΜΑΤΑ...
Ε αυτό για εμένα ήταν πολύ. Είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι... Δεν φτάνει που θα με βίαζαν και θα πέθαινα αργά και βασανιστικά σε ένα μέρος που δεν ήξερα καν που βρισκόταν στο χάρτη, δεν φτάνει που ταξιδέψαμε μέσα στην άγρια νύχτα - κάτι που όλες οι ταξιδιωτικές οδηγίες απέρριπταν, δεν φτάνει που κανένας πλην του Γιάκομπ και του Ρίκι δεν γνώριζαν που βρισκόμαστε, τώρα στο κύκνειο μου άσμα, στο τελευταίο μου τσιγάρο πάνω, ο σύντροφος χρεώνει σε μένα αυτό το φιάσκο;;;
Αρπάζω την βαλίτσα μου και ορμάω μπροστά, σπρώχνω τους ταξιτζήδες και αρχίζω να ... τρέχω... να τρέχω προς το φώς... να κάνω άλματα προς την ελευθερία... να φτάσω κάπου να κάνω ένα τσιγάρο και ας πεθάνω μετά!

Και ΝΑΙ, ο κύκλος άνοιξε! Eίμαι ελεύθερη! Kαι συνέχισα να τρέχω ...

Πολύ ωραία ,ζωντανή αφήγηση ! Μου έφτιαξες την διάθεση .Περιμενω την συνέχεια .

 

[Travelstoryteller]

Πολύ ωραία ,ζωντανή αφήγηση ! Μου έφτιαξες την διάθεση .Περιμενω την συνέχεια .

Σου έφτιαξα την διάθεση;;; Ειλικρινά χαίρομαι που η περιγραφή από τις πιο τρομαχτικές στιγμές της ζωής μου (δεν ήξερα τότε ότι υπάρχουν και χειρότερα...) έφτιαξε την διάθεση ενός ανθρώπου! Μείνε συντονισμένη - θα σε κάνω πολύ χαρούμενη στις επόμενες αναρτήσεις! Αλήθεια το σκέφτεστε ακόμα για Τανζανία;;;

 

[Nat ni]

Κάποια γεγονότα όταν τα βλέπεις εκ του ασφαλούς ,ξέροντας την καλή τους κατάληξη,όσο δύσκολα ή τρομακτικά ήταν οταν συνέβησαν ,μπορείς να τα δεις με χιουμοριστική διάθεση.Αλλωστε ,αυτή ειναι και η ομορφιά τους.Ασε που σου μένουν και αξέχαστα και σε κάνουν να νοιώθεις οτι εζησες πιο έντονα .Ολες αυτές οι "δυσκολίες" ,δεν σε έκαναν να αισθανθείς καλλίτερα την Αφρική;
Ναι ,την σκέφτομαι ακόμα .Αλλά,χωρίς τα παιδιά.

 

[vasnorth]

Πω πω τώρα που η αγωνία κορυφώνεται, η εξέλιξη γίνεται ακόμα πιό συναρπαστική!
Έχω ανοίξει σακουλάκια με ποπ κορν και τσιπς και περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[zmaria]

Έλα τώρα!!!! Θέλουμε συνέχεια ΤΩΡΑ!

 

[Vasw]

Σκηνοθετικό όργιο η αρχή της ιστορίας... Μ'αρέσει κ αναμένω με πολλή αγωνία τη συνέχεια...Μας ταξίδεψες με την ιστορία σου, και με το τρόπο που γράφεις!!! Ελπίζω να ανέβει σύντομα η συνέχεια!!!!!!

 

[Travelstoryteller]

Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα

Ο Ρίκι φτάνοντας στο σταθμό παραξενεύτηκε που βρήκε τους δυο ταξιδιώτες υπό … αστυνομική συνοδεία. «Ακόμα δεν φτάσαν αυτά και μπλέξανε; Τι είναι αυτοί ρε; Που με έμπλεξες ρε Γιάκομπ;» πρέπει να σκέφτηκε ο άνθρωπος. Πώς μπήκε η αστυνομία στην ιστορία μας τώρα θα μου πείτε! Αυτόκλητη όπως πάντα!

Τα όργανα λαγοκοιμόντουσαν μέσα στο τζιπάκι τους, καβατζωμένοι σε μια γωνιά του σταθμού των λεωφορείων του Μορογκόρο. Ξαφνικά βλέπουν μια αλλοδαπή κορασίδα να τρέχει μες στα σκοτάδια με ένα backpack στη πλάτη και μια βαλίτσα, κουτσή η καημένη, που κλυδωνιζότανε στο πεζοδρόμιο. Πίσω από την κορασίδα έτρεχε ένας νεαρός, αλλοδαπός και αυτός, με backpack και μια φανταζί φλούο γαλανή βαλίτσα (με 4 ροδάκια παρακαλώ) να αστράφτει κάτω από το λιγοστό φως. Αποφάσισαν λοιπόν να επέμβουν! Πάνε γραμμή στη κορασίδα η οποία έχει στηθεί κάτω από έναν προβολέα και προσπαθεί με αυτά τα ρημάδια τα τανζανικά σπίρτα να ανάψει ένα τσιγάρο. Την ρωτάνε τι συμβαίνει αλλά μάταια! Η κοπέλα δεν μιλάει αγγλικά! Κάτι μουρμούραγε στην γλώσσα της και φαινότανε ύποπτα οργισμένη. Στο μεταξύ είχε καταφθάσει ο νεαρός. Πιάνουνε τον νεαρό και προσπαθούν να του αποσπάσουν πληροφορίες "Τίποτα, τίποτα δεν συμβαίνει" απαντάει αυτός. "Τι τίποτα, τι δουλειά έχετε εδώ, μέσα στην νύχτα;" ξεκινάνε τις ερωτήσεις.

Έχετε μιλήσει ποτέ με αστυνομικό; Και απλή κουβέντα να κάνεις με αυτούς, νιώθεις πως ότι και να πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίων σου! Μετά από αρκετές ερωτήσεις, ευτυχώς πείστηκαν πια ότι πρόκειται απλά για δυο βλαμμένους τουρίστες, και προσφέρθηκαν να κάτσουν παρέα τους μέχρι να εμφανιστεί ο φίλος τους, γιατί είχε πάει και αργά, "και είναι επικίνδυνα τη νύχτα…".

Οπότε, κάπως έτσι μας παρέλαβε ο Γιάκομπ με την κοπέλα του την Γιούλη. Περιττό να πω ότι τον είδαμε ήταν σαν να εμφανίστηκε μπροστά μας ο Χριστός, έτσι ψηλός, με την ξανθό-λευκή του κοτσίδα και με σκοπό να μας σώσει! Η κοπέλα του κοντούλα, μικροκαμωμένη , χαμογελαστή με ένα κεφάλι ράστα και ντυμένη (γδυμένη) με έξω τις πλάτες, τις γάμπες και τη κοιλίτσα! Μωρέ μπράβο εξέλιξη ο Χριστιανισμός στο Μορογκόρο! Ο Ρίκι στο μεταξύ μας έκραζε επειδή δεν τον ειδοποιήσαμε νωρίτερα να έρθει να μας πάρει και αναγκαστήκαμε να τον περιμένουμε κοντά μια ώρα στο σταθμό.

"Και τι να σου λέγαμε βρε Ρίκι, τώρα πιάσαμε Αίγιο, σε μισή ώρα φτάνουμε… Όλο το πούλμαν ρωτήσαμε: φτάνουμε; φτάνουμε; Και όλοι μας λέγανε: in one, maybe two hours, two and a half, sometimes it takes 3 hours …"

"Επειδή δεν έχουμε φάει βραδινό λέμε να σταματήσουμε πριν σας πάμε στο ξενοδοχείο να τσιμπήσουμε κάτι. Πεινάτε;"

Ήταν η ερώτηση που μας έφερε μεμιάς στην οικία πραγματικότητα. Πεινούσαμε, και μάλιστα πάρα πολύ, από το πρωί είχαμε να βάλουμε κάτι στο στόμα μας και είχε φτάσει νύχτα! Επίσης ο σύντροφος θυμήθηκε ότι ΔΕΝ έχει κατουρήσει ακόμα, μια επίπονη συνειδητοποίηση που τον κινητοποίησε αμέσως! Οπότε και με βήμα γοργό φορτωθήκαμε άνθρωποι και αποσκευές στην τζιπάρα του Ρίκι και ξεκινήσαμε.

Το φαγάδικο ήταν ένα απλό γωνιακό με τσίγκινα τραπεζάκια και πλαστικές καρέκλες στον πεζόδρομο ενός παρκινγκ. Ντόπιοι απολαμβάνανε το δείπνο τους ενώ κοπέλες με μαντίλες έπαιρναν παραγγελίες και σέρβιραν μεγάλες πιατέλες! Αφού επισκεφτήκαμε την τουαλέτα αμφότεροι, ξεκοκαλίσαμε τις πιατέλες μας, νιώσαμε ασφάλεια και έλεγχο την κατάστασης μας, ενδώσαμε και στην απαιτούμενη νικοτίνη, γνωριστήκαμε επιτέλους με τους καινούργιους μας φίλους οι οποίοι ήταν άνετοι, ευχάριστοι και πολύ φιλικοί. Πρέπει να τους κάναμε καλή εντύπωση, γιατί ευθύς αμέσως ο Ρίκι μας πρότεινε να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του αντί να μας πάει σε ένα ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα, όπως μας εξήγησε, θα έπρεπε να κατέβουνε στο Νταρ για να παραλάβουν κάτι αλλά θα επέστρεφαν το βράδυ, όποτε θα είχαμε όλη τη μέρα το σπίτι πάρτι μας, και την μεθεπόμενη θα πηγαίναμε όλοι μαζί για σαφάρι. Δεχτήκαμε με χαρά την πρόταση φιλοξενίας του. Πόσες φορές στην ζωή σου άλλωστε έχεις την δυνατότητα να μείνεις σε ένα σπίτι στη ζούγκλα, σαν ντόπιος!

Το σπίτι τους ή μάλλον η βίλλα τους ήταν εντυπωσιακή! Έμοιαζε με παραθεριστική κατοικία, με τα τζάκια της, την κηπάρα της με τα εξωτικά φυτά, το ντεκόρ φουλ στα χρώματα της Τζαμάικα και πίνακες με προσωπογραφίες του Μπόμπ Μάρλει. Η περιοχή ήταν τελείως αραιοκατοικημένη, μέσα στη πυκνή βλάστηση, χωράφια αριστερά δεξιά και χωμάτινα δρομάκια που κατέληγαν σε ένα ρέμα. Πάνω στον ορίζοντα έστεκαν επιβλητικά τα βουνά Uluguru.

«Δυστυχώς δεν έχουμε ζεστό νερό. Εγώ βάζω νερό στον βραστήρα και στην συνέχεια το έχω σε ένα κουβά δίπλα μου» μας τη χάλασε λίγο ο Ρίκι.

«Και προσοχή, μην πιείτε ούτε σταγόνα από το νερό. Είναι μολυσμένο με τύφο. Είχα πυρετό 2 εβδομάδες.» μας έκανε τη καρδιά περιβόλι η Γιούλη.

«Επίσης το μπάνιο δεν έχει φώς…» διαπίστωσα εκείνη τη στιγμή.

«Και αυτό το μεγάλο το ζωντανό που έχει μπει από το σπασμένο το τζάμι, αγνόησε το, μάλλον δεν τσιμπάει» ολοκλήρωσε ο σύντροφος που είχε ήδη επισκεφτεί τις εγκαταστάσεις…

Περιττό να πω ότι εκείνη την ώρα νιώθαμε όσο ρυπαροί και βρωμεροί δεν έχουμε νιώσει ποτέ, με όλη τη αφρικανική σκόνη που είχαμε φάει, τα ιδρώματα και τα ξεϊδρώματα μας, τα φθαρμένα καθίσματα του πλοίου, του ταξί, του λεωφορείου και τα αξέχαστα φτερνίσματα του αρρωστιάρη πισινού, απευθείας στις τούφες των μαλλιών μου.

Όταν οι φίλοι μας αποσύρθηκαν για ύπνο έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση. Το σενάριο κρύο μπάνιο στο σκοτάδι παρέα με ένα άγνωστο πολύποδο κατοικίδιο και με ρίσκο τυφοειδή πυρετού απορρίφθηκε – δεν είχαμε κάνει και τα απαραίτητα εμβόλια για αυτό το εγχείρημα. Είχαμε όμως μια εναλλακτική! Οι μανάδες μας βλέπετε, είχαν μπάσει στις βαλίτσες μας με το έτσι θέλω, μια μεγάλη συλλογή από αντιβακτηριδιακά μαντηλάκια, μωρομάντιλα, αντισηπτικά μαντηλάκια με αλκοόλ, μαντιλάκια για την ευαίσθητη περιοχή, μέχρι τα απλά και ταπεινά χαρτομάντιλα Ζέβα. Το τι επακολούθησε θα παραμείνει στην ιστορία σαν το πιο στεγνό καθάρισμα της ζωής μας. Φτιάξαμε ο καθένας από ένα βουναλάκι από μαντηλάκια, όλα με ένα ωραιότατο καφετί χρώμα από την σκόνη. Ακόμα και τα μαλλιά μου καθάρισα! Ούτε που ψυλλιαζόμουν βέβαια ότι το επόμενο μπάνιο, θα το έκανα τελικά σπίτι μου. Φρεσκαρισμένοι πλέον βάλαμε τα πυζαμάκια μας και πέσαμε για ύπνο.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε μόνοι σε ένα σπίτι μέσα στην ζούγκλα. Φτιάξαμε αφρικανικό καφεδάκι και φέτες του τοστ με μερέντα (η μερέντα είναι απαραίτητος συνταξιδιώτης σε όλα μας τα ταξίδια και ποτέ δεν μετανιώσαμε που την πήραμε μαζί μας!) και πήραμε το πρωινό μας στο αποικιοκρατικό σαλόνι. Τα παιδιά πριν φύγουνε είχανε κανονίσει να έρθει ένα ταξί να μας παραλάβει στις 12 και να μας πάει βόλτα στην πόλη για να τη δούμε και να φάμε. Κάτι που μετάνιωσα οικτρά κατά την διάρκεια της διαμονής μας στην Τανζανία ήταν ότι είχα το κινητό μου με roaming αντί να πάρω μια τοπική κάρτα για τις επικοινωνίες μας, τόσο για τις τοπικές όσο για τις υπεραστικές κλήσεις. Βέβαια είχαμε αγοράσει μια πίστωση στο skype ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε οικονομικά μέσω του smartphone του συντρόφου, αλλά το internet στην Τανζανία είναι απελπιστικά αναξιόπιστο. Το roaming από την σύνδεση μου, κόστιζε 4,75 ευρώ το λεπτό οπότε οι τηλεφωνικές επικοινωνίες ήταν απαγορευμένες. Βέβαια όποτε χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε με κάποιον ντόπιο πχ τον Γιάκομπ ή τον Άνιβα ή το ξενοδοχείο που μέναμε, πάντα βρίσκαμε κάποιον πρόθυμο Τανζανό καταστηματάρχη να μας δανείσει το κινητό του. Τους έδινε πραγματικά μεγάλη χαρά να μας εξυπηρετήσουν και ποτέ μα ποτέ δεν δέχτηκαν χρήματα για τον χρόνο ομιλίας που ξόδεψαν. Ίσως επειδή κάπως έτσι γκρεμίζονταν αυτοί οι τοίχοι των «τάξεων» ανάμεσα μας, και μπορούσανε να ταυτιστούμε μαζί μας, ποιός άλλωστε δεν έχει βρεθεί στην κατάσταση να μην έχει μονάδες το κινητό του;



Στις 12:00 λοιπόν όντως εμφανίστηκε το ταξί μας. Μας είχε ενημερώσει η Γιούλη ότι το όνομα του οδηγού είναι Αζίζ και ότι είναι προσωπικός της φίλος.

"Ο Αζίζ;" ρωτάμε τον οδηγό.

"Αζίζ, Αζίζ" κουνάει το κεφάλι του καταφατικά και μας δίνει το χέρι του. "Μουχμέτ!"

"Αζίζ τον λένε αυτόν ή Μουχμέτ;" γυρνάω στον σύντροφο.

"Δε πα να τον λένε και Παντελή, πάμε και βλέπουμε."

Επιβιβαζόμαστε στο ταξί και ο "Αζίζ-Μουχμέτ" μας κοιτάει ερωτηματικά.

"Εεεε, ναι πήγαινε μας στη πόλη να τη δούμε και μετά άσε μας κάπου κεντρικά." του λέει ο σύντροφος.

"Σε κάποιο ξενοδοχείο καλύτερα." συμπληρώνω εγώ. Τουλάχιστον να γνωρίζουμε τι εναλλακτικές έχουμε, γιατί δεν νιώθαμε και πολύ άνετα στο σπίτι των παιδιών, ειδικά με το ζήτημα μπάνιο. Θα μου πεις του ξενοδοχείου το νερό δεν θα χει τύφο; Θα΄χει, μα θα' χει και φώς! Θα είναι (ελπίζουμε) και pest free! Και ίσως έχει και ζεστό το νεράκι...



Ξεκινάει λοιπόν ο "Αζίζ-Μουχμέτ" και σε μερικά λεπτά έχουμε φτάσει στη κωμόπολη του Μορογκόρο. Ξανά μας κοιτάει ερωτηματικά, τον κοιτάμε και εμείς αντίστοιχα.

"Εδώ είναι το τουριστικό κέντρο;" τον ρωτάω παραξενεμένη.

"...."

"Που είναι τα μαγαζιά σας; Η αγορά; Το κέντρο βρε παιδάκι μου...;"

"..."

Ο "Αζίζ-Μουχμέτ" παίρνει το κινητό του και καλεί με κάποιον. Εμείς τον κοιτάμε απορημένοι. Λέει μερικά πράγματα στη γλώσσα του και έπειτα γυρνάει και δίνει το κινητό στον σύντροφο. Απαντάει ο σύντροφος και ξαφνιάζεται καθώς στην άλλη γραμμή βρίσκεται μια έντρομη Γιούλη.

"Τι σας συμβαίνει;;; Είστε καλά;;;"

"Έλα ρε Γιούλη, ναι καλά είμαστε, εδώ με τον φίλο σου τον "Αζίζ" μας δείχνει την πόλη."

"Μα δεν είναι ο Αζίζ αυτός... Ακούστε με προσεκτικά ... δεν τον ξέρω αυτόν τον ταξιτζή, δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει, δεν είναι φίλος μου και δεν τον εμπιστεύομαι. Μα που έχετε μπλέξει;;;"

Βλέπω το χαμόγελο του συντρόφου να σβήνει και το βλέμμα του να εστιάζει πάνω στον οδηγό μας που έχει γυρίσει και μας κοιτάζει καλά καλά ...

Και τώρα τι κάνουμε...;