Τανζανία Τανζανία - Πώς μπλέξαμε έτσι ρε φίλε...

[varioAthens]

Αργησες αλλα ηταν χορταστικη η δοση... Με ταξιδεψες...

 

[Travelstoryteller]

Αργησες αλλα ηταν χορταστικη η δοση... Με ταξιδεψες...

Ζητώ ταπεινά συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά πέσαμε σε μια ... δημιουργική παύση! Θα προσπαθήσω να το πιάσω τώρα πιο εντατικά καθώς σε κάνα δυο κεφάλαια θα βρεθούμε στην ενδοχώρα της Τανζανίας και εκεί μιλάμε για ζόρικες καταστάσεις!!!

 

[Travelstoryteller]

Οι μαγικές νύχτες της Stone Town

Κοίτα κοίτα! Βλέπεις;
"Βλέπω, βλέπω από δώ." απάντησα από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου. Είχαμε πιάσει ο καθένας ένα παράθυρο και χαζεύαμε μαγεμένοι την νυχτερινή διαδρομή προς την Stone Town. Οι σκιές από τα φοινικόδεντρα της ζούγκλας είχαν αρχίσει να αραιώνουν ενώ μικρά χωριά και αγορές με καταστήματα ξεπηδούσαν δίπλα από την άσφαλτο. Φωτιές αναμμένες σε σιδερένιους κάδους, ξύλινοι πάγκοι με φρούτα, ρούχα και αναμμένους φακούς σπαρμένους ανάμεσα, να ρίχνουν ένα ισχνό φώς στα εμπορεύματα, μαγειρεία χωρίς ηλεκτρικό που συνέχιζαν να ετοιμάζουν στα σκοτεινά φαγητό, νεαρές αντροπαρέες να κάνουν πηγαδάκια, και τανζανική μουσική να ακούγεται από τα τρανζίστορ. Μέσα από το αυτοκίνητο βλέπαμε μόνο σκιές, δεν υπήρχε αρκετό φώς, οι μυρωδιές των καμένων καρυδών μπερδευόντουσαν πικάντικα με την σκόνη που σήκωναν τα αμάξια και ακούγαμε την μουσική γεμάτη παράσιτα και τις φωνές από τις συζητήσεις των ντόπιων. Όσο πλησιάζαμε στην πόλη, η εικόνα σαν να επιμηκύνεται, ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν και τα φώτα έμοιαζαν περισσότερα από πριν.

Αργά το βράδυ πια φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο της Stone Town. Αφού χαθήκαμε στον λαβύρινθο των δρόμων της, παίρνοντας τη γεύση μιας πραγματικά πανέμορφης περίεργης πόλης, με την βοήθεια των περαστικών αφιχθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Αν και το πληρώσαμε ακριβότερα από οποιοδήποτε κατάλυμα διαμείναμε στην Ζανζιβάρη, δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας. Επιτέλους είχαμε στην διάθεση μας ένα ΑΛΗΘΙΝΟ στρώμα, ΧΩΡΙΣ ΚΟΡΙΟΥΣ, σωστό ΦΩΤΙΣΜΟ και καθαρό μπάνιο με ΖΕΣΤΟ νερό!
(σημείωση: To Zan View δεν είχε ανοίξει για το κοινό όταν μείναμε εξού και τη βγάζαμε λίγο σπαρτιάτικα. Οι κοριοί ήταν ένα αποχαιρετιστήριο δώρο του Nungwi που για καλή μας τύχη δεν μας ακολούθησαν στο υπόλοιπο του ταξιδιού μας).



Παρατήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κατεβήκαμε στην προβλήτα, στους Forodhani Gardens για δειπνίσουμε με ζανζιβαριανό street food. Μας είχαν προειδοποιήσει να μην δοκιμάσουμε σε καμία περίπτωση θαλασσινά καθώς κάποιοι από τους εμπόρους μπορεί να έχουν το σουβλάκι με τις γαρίδες στον πάγκο για καμιά εβδομάδα και δεν ντρέπονται να στο πουλήσουν. Για καλή μας τύχη συναντήσαμε τους Γάλλους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου που μέναμε και μας συστήσανε έναν σωστό πάγκο για να πάρουμε το δείπνο μας. Αράξαμε στη προβλήτα με το φαγητό μας ανά χείρας και δύο φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου παρακολουθώντας την περατζάδα και τα φώτα της αγοράς.

Σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ζανζιβάρης, στην Stone Town νιώσαμε να καταρρίπτεται το αόρατο τοίχος μεταξύ τουριστών και ντόπιων καθώς επιτέλους συναντιόμασταν κάπου στη μέση, απολαμβάνοντας τις ίδιες υπηρεσίες και αγαθά, διασχίζαμε τους ίδιους δρόμους και χαιρόμασταν αντίστοιχα αυτή την υπέροχη βραδιά.

Forodhani Gardens​

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα θεσπέσιο πρωινό κάπου ανάμεσα από την Γαλλία και την Ζανζιβάρη, στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας με θέα τους τρούλους και τα αραβικά κτίρια, με τα περίεργα παράθυρα και τις επιβλητικές βεράντες.



Ο φίλος μας ο Aniva είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στην πόλη και έτσι λίγο μετά το πρωινό κατέφθασε με έναν φίλο του να μας παραλάβουν. Κατεβήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης για να αγοράσουμε μπαχάρια σαν ντόπιοι, παθαίνοντας ένα όμορφο πολιτιστικό σοκ ανακαλύπτοντας πτυχές μιας ολοζώντανης πόλης, άγνωστες για τους τουρίστες. Επίσης στα πλαίσια του πολιτιστικού + οσφρητικού σοκ συνεπάγεται η κρεαταγορά καθώς η τεχνογνωσία και η τεχνολογία της ψύξης/κατάψυξης βρίσκεται ακόμα σε εισαγωγικό στάδιο στην Ζανζιβάρη.

Η ψαραγορά​

Κρίμα που δεν υπάρχει τρόπος αποτύπωσης της μυρωδιάς στη συγκεκριμένη στοά...​

Τα μπαχάρια της Ζανζιβάρης
​

Κάτι που δεν έτυχε μέχρι στιγμής να αναφέρουμε είναι οι δυσκολίες συνεννόησης με τους ντόπιους. Όλοι φαίνονται να μιλάνε αγγλικά, και ήταν πάντα πολύ θετικοί ότι κατανοούν αυτό που λες και συμφωνούν με την άποψη σου. Αλλά ο Αλλάχ και η ψυχή τους εάν κατάλαβαν ή εάν κατάλαβες εσύ τι κατάλαβαν. Έτσι και εδώ, κατά την εξόρμηση μας στις τοπικές αγορές ο καψερός ο σύντροφος ήθελε να αγοράσει έναν αφρό ξυρίσματος. Είχε γίνει χίπστερ ο άνθρωπος δυο εβδομάδες χωρίς καθρέφτη και ζεστό νερό και παρόλες τις ενστάσεις μου (γιατί του πάνε του άτιμου τα μούσια), ήθελε σώνει και ντε να ξυριστεί για να απαλλαγεί από την φαγούρα. Μεταφέρουμε την επιθυμία μας στους φίλους μας και ξεκινάνε να μας οδηγούνε μέσα στα στενά, για την ανεύρεση αφρού όπως καταλάβαμε. Μετά από κάνα τέταρτο περπάτημα και ενώ έχουμε περάσει γύρω στα πέντε σούπερ μάρκετ και καταστήματα καλλυντικών ανταλλάσσοντας βλέμματα απορίας μεταξύ μας, την έπιασα την παρανόηση.
"Ρε αυτοί δεν σε πάνε για αφρό ξυρίσματος, στον μπαρμπέρη σε πάνε ρε κακομοίρη!" με έπιασαν τα γέλια. Όντως, οι άνθρωποι τον πήγαιναν γραμμή να τον ξυρίσουν τον γαμπρό!



Αφού λύθηκε η παρεξήγηση και ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα, καθίσαμε στο Lukmaan, γνωστό τοπικό φαγάδικο για το μεσημεριανό μας ενώ οι φίλοι μας εναλλάξ κατευθύνθηκαν στο κοντινότερο τζαμί γιατί είχε φθάσει η ώρα της προσευχής. Παρόλη την ειλικρινά μαγευτική πόλη και την ανακάλυψη της, εμένα με είχαν πιάσει τα διαόλια μου. Βλέπετε είχε πολύ ζέστη και από σεβασμό στην κουλτούρα των φίλων μας (και των ντόπιων κατ' επέκταση) είχα βγάλει την μπέμπελη κάτω από τη μαντίλα που είχα τυλίξει τους ώμους μου. Επίσης ήθελα να καπνίσω σαν τρελή. Γενικότερα το κάπνισμα στην Ζανζιβάρη φαίνεται να είναι συνώνυμο του Τεντιμποϊσμού γιατί μόνο τέτοιους είδαμε να καπνίζουνε, εκτός από τουρίστες δηλαδή. Για γυναίκες ούτε λόγος...

Lukmaan local restaurant​

Στη πλατεία με τα περίεργα δέντρα​

Μια αρχαχνούλα στο μέγεθος του χεριού μου και μία φίλη της στο βάθος!​

Το ίδιο βράδυ, μπανιαρισμένοι και φρεσκοξυρισμένοι, συναντήσαμε τον φίλο μας τον Γιάκομπ για να ολοκληρώσουμε τις δουλειές με τις φωτογραφίες του και να συζητήσουμε το πως θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μας είχανε μείνει λίγες μέρες ακόμα μέχρι την προγραμματισμένη επιστροφή μας και εγώ είχα φαγωθεί να πάμε στην Αρούσα. Είχα μάλιστα μια ελπίδα μήπως εκεί να βρίσκαμε κάποιο οικονομικό σαφάρι για να ολοκληρώναμε την Αφρικανική εμπειρία μας. Ο σύντροφος όμως ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να ξαναμπεί σε αεροπλάνο μπρελόκ και ούτε το συζητούσε να κάνουμε μια 11ωρη διαδρομή με το λεωφορείο. Εκεί λοιπόν πετάγεται ο Γιάκομπ και μας λέει:
"Έχω μια ιδέα! Θα πάτε στο Μορογκόρο!"
"Και που είναι αυτό το Μουρουμπούρου καλέ Γιάκομπ;"

Ο Γιάκομπ μας εξήγησε ότι έχει έναν πολύ καλό φίλο τον Ρίκι, εξίσου Δανό με αγαπητικιά Τανζανή, οι οποίοι μένουν σε μια κωμόπολη ονόματι Μορογκόρο - μεταξύ μας Μουρουμπούρου - στην ορεινή ενδοχώρα. Βρίσκεται μόλις 180 χιλιόμετρα από το Dar es salaam και αρκετά κοντά στο Mikumi National Park. Ο Ρίκι μάλιστα διέθετε τζιπάκι και θα αναλάμβανε τα χρέη ξεναγού εφόσον του καλύπταμε την βενζίνη και τις εισόδους στο πάρκο ώστε να κάναμε και εμείς το πολυπόθητο σαφάρι μας. Η ιδέα μας φάνηκε εξαιρετική.

Λίγο γνωρίζαμε ότι μόλις είχε πέσει το πρώτο ντόμινο στην αλυσιδωτή αντίδραση που θα μας έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με το Γκόλουμ και με τους χειρότερους μας εφιάλτες. Αντίθετα τσουγκρίσαμε περιχαρείς τα κοκτέιλ μας πάνω σε μια όμορφη ταράτσα ενός μοντέρνου εστιατορίου, γιορτάζοντας την συνέχεια της διαδρομής μας. Ήταν το δικό μας πάρτι αποχαιρετισμού της Ζανζιβάρης και της πολύτιμης φιλίας μας με τον Γιάκομπ που νιώθαμε πια ότι τον ξέραμε μια ζωή.

Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος όταν ταξιδεύεις, σαν να φουσκώνουν οι ώρες από τις πολλές στιγμές και νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου πολύ περισσότερο καιρό από ότι είσαι στην πραγματικότητα! Ίσως φταίει που τα πάντα είναι τόσο προσωρινά που κάπως το κατορθώνεις να ζεις πραγματικά ως το έπακρο το παρόν σου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι πάνω σε εκείνη τη ταράτσα, με την αύρα της θάλασσας να νοστιμίζει την ατμόσφαιρα, την ευχάριστη παρέα ενός φίλου που ξέραμε ότι ίσως δεν θα τον ξανασυναντήσουμε ποτέ, γεμάτη από τις υπέροχες αναμνήσεις που βίωσα σε αυτό το μικρό νησί, ένιωθα επιτέλους τόσο ... ζωντανή!

Νύχτες μαγικές στο Forodhani Gardens​

 

[LULLU]

μας αφησες στη αγωνια......

 

[Travelstoryteller]

μας αφησες στη αγωνια......

Δεν έχεις δει τίποτα Lullu μου! Από δώ και πέρα ξεκινάει ο γολγοθάς μας!

 

[vangeli3]

Απιστευτα ομορφη ιστορια! Ειλικρινα σε ευχαριστουμε πολυ για τις ομορφες εμπειριες που μοιραστηκες μαζι μας.
Να σου πω, ποσες μερες κατσατε ζανζιβαρη συνολικα?

 

[Travelstoryteller]

Απιστευτα ομορφη ιστορια! Ειλικρινα σε ευχαριστουμε πολυ για τις ομορφες εμπειριες που μοιραστηκες μαζι μας.
Να σου πω, ποσες μερες κατσατε ζανζιβαρη συνολικα?

Καλημέρα! Γύρω στις 14 μέρες στην Ζανζιβάρη και άλλες 3 - 4 στην ενδοχώρα της Τανζανίας! Γιατί;;;; Ενδιαφέρεσαι να πάς;;;

 

[Travelstoryteller]

Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία

(13ο Κεφάλαιο λοιπόν, γιατί τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο! Αφιερωμένο στο μέλος Dim Kyr!)

Κάπως έτσι λοιπόν βρίσκουμε το θαρραλέο ζευγάρι των ταξιδιωτών μας μέσα σε ένα ταξί κολλημένο στην κίνηση του Dar es Salaam με κατεύθυνση τον σταθμό των λεωφορείων.
Νιώθαμε πολύ περήφανοι που είχαμε φέρει με επιτυχία εις πέρας την μεταφορά μας μέσω θαλάσσης με το Kilmantzaro ferry και την ανεύρεση ενός νόμιμου ταξιτζή στο λιμάνι ο οποίος θα μας οδηγούσε με ασφάλεια στα ΚΤΕΛ της Τανζανικής πρωτεύουσας.
Βέβαια ο σύντροφος λίγο τα έμπλεξε, καθότι ευγενικός άνθρωπος, του τις σηκώσανε τις βαλίτσες στα χέρια οι αχθοφόροι και ψαχνότανε μετά να δώσει φιλοδωρήματα. Η εμπειρία μας στην 'α θέση του πλοίου ήταν άψογη και καθόλου δεν προμήνυε τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Βέβαια φθάνοντας στο λιμάνι του Νταρ, μας είχαν ήδη δασκαλέψει να απευθυνόμαστε μόνο σε ανθρώπους με στολή για οποιαδήποτε απορία ή ανάγκη μας προκύψει. Εκεί τα έμπλεξα εγώ, μπαίνοντας σε ένα γραφείο να ρωτήσω που μπορώ να βρω νόμιμο ταξί και ο άνθρωπος που απευθύνθηκα μου έφερε έναν άσχετο ξάδερφο του να μας μεταφέρει στον προορισμό μας. Εμφανίστηκε ένας άλλος νέος οδηγός με άδεια ταξί, μόνο που η άδεια δεν ανήκε σε εκείνον όπως αποδείκνυε η φωτογραφία. Ευτυχώς επενέβησαν οι καθαρίστριες (γυναίκες με στολή!) και βγήκαμε στον κεντρικό όπου ένα όργανο της τάξης μας έδειξε τα νομότυπα ταξί και πειστήκαμε να επιβιβαστούμε.
Κολλημένοι στην απίστευτη κίνηση λοιπόν με ένα ασταμάτητο λεφούσι μικροπωλητών να παρελαύνει γύρω από το ταξί μας, πουλώντας οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους μας. Από σπόρια, φιστίκια, χυμούς, μπανάνες μέχρι ρούχα, παπούτσια, ανταλλακτικά αυτοκινήτου, μαξιλάρια, ποδιές για μαγείρεμα, σαν ένα κινούμενο υπέρ-πολυκατάστημα να έχει βγάλει τα προϊόντα του παγανιά! Οι μικροπωλητές ερχόντουσαν στο τζάμι σου και το χτυπούσανε δυνατά, τρομάζοντας σε εκεί που καθόσουνα αφηρημένος, για να τραβήξουν την προσοχή σου. Έπειτα σου παρουσιάζανε το προϊόν τους. Για να τραβήξουν επίσης την προσοχή σου, σου στέλνανε παρατεταμένα φιλάκια (σκεφτείτε: σμουοουουουουτς) κλείνοντας σου το μάτι, κάτι που μας φάνηκε αστείο στην αρχή, και άκρως εκνευριστικό στην συνέχεια. Είχε απίστευτη ζέστη αλλά κρατούσαμε τα τζάμια κλειστά όχι μόνο λόγω των μικροπωλητών αλλά και για τη σκόνη και την απίστευτη καυσαερίλα.
Μετά από μια ώρα είχαμε φτάσει στον σταθμό. Μην φανταστείτε κτίρια αλλά μια μεγάλη χωμάτινη αλάνα με πολλά λεωφορεία και ακόμα περισσότερους πάγκους με ότι πάλι μπορεί να βάλει ο νους σου ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ! Βρήκαμε το σωστό λεωφορείο και βγάλαμε εισιτήρια στην πόρτα του (3,50 ευρώ το άτομο). Εκείνη τη στιγμή ο σύντροφος είχε ανάγκη από 2 πράγματα. 1ο) Να πάρει 1 μπουκάλι (κρύο) νερό και 2ο) Να κατουρήσει. Για το πρώτο έτρεξε σε 45 πάγκους αλλά τελικά αρκέστηκε σε χλιαρό. Για το 2ο του είπαν ότι δεν προλαβαίνει με τίποτα καθότι το λεωφορείο αναχωρεί αμέσως.

Το λεωφορείο λοιπόν αναχώρησε τελικά μετά από μιάμιση ώρα (δεν αστειεύομαι-μιάμιση ώρα ακριβώς) κατά τη διάρκεια της οποίας ανεβοκατέβηκαν μέσα στο λεωφορείο περίπου 50 μικροπωλητές με νερά, χυμούς, φιστίκια, παπούτσια ενώ άλλοι τόσοι μικροπωλητές τριγυρνάγανε πέριξ του οχήματος κοπανώντας το τζάμι και στέλνοντας ασταμάτητα φιλάκια στην μοναδική ασπρουλιάρα ξανθιά στόχο του λεωφορείου. Μέσα σε εκείνη τη μιάμιση ώρα οι προτεραιότητες στον σύντροφο είχαν αλλάξει αλλά δεν κοτούσε να κατέβει από το λεωφορείο σε αναζήτηση τουαλέτας. Εγώ πάλι είχα κολλήσει στο τζάμι και κλώσσαγα το άνοιγμα που είχαμε τοποθετήσει τις βαλίτσες μας μη δω κανένα περίεργο να χαρχαλεύει. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι αλλά δεν τολμούσα να βγάλω το φούτερ μου. Είχαμε και τα μπακπακ αγκαλιά μας γιατί δεν θέλαμε να τα αφήσουμε στον χώρο των αποσκευών. Έρχεται λοιπόν κάποιος και μας λέει ότι καθίσαμε λάθος και μας σηκώνει. Περπατάμε στο βάθος του λεωφορείου, εντοπίζουμε τις σωστές θέσεις μας που βρισκόντουσαν ακριβώς μπροστά από τον μοναδικό βαριά κρυωμένο επιβάτη του λεωφορείου μας. Μύξες, βήχες και φτερνίσματα θα ήταν η μουσική υπόκρουση της διαδρομής μας. Του συντρόφου που είναι και μικροφοβιακός σε βαθμό "Κατακουζινού" πήγε να του 'ρθει κόλπος. Ανοίξαμε λοιπόν διάπλατα το παράθυρο αγνοώντας τα ασώματα προϊόντα που έμοιαζαν να πλέουν δίπλα μας.

Με τα πολλά εδέησε το λεωφορείο να ξεκινήσει. Περάσαμε άλλη μια ώρα κολλημένοι στην κίνηση με κοπανήματα στα τζάμια (κοπανήματα όχι αστεία - και μην σε δούνε να τους φωτογραφίζεις, τρώς ελεεινό βρισίδι), μακρόσυρτα φιλάκια στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης και αποπνικτική ζέστη. Με τα πολλά τα καταφέραμε και απομακρυνθήκαμε από την πόλη. Αυτή δεν ήταν εθνική οδός αλλά γηροκομείο οχημάτων. Πάνω στην άσφαλτο ψυχορραγούσαν πόσα φορτηγά με έτος κατασκευής λίγο μετά τον πόλεμο. Κάθε λίγο έβλεπες και ένα να τα φτύνει και να παραμένει εκεί καταμεσής του δρόμου. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το λεωφορείο μας έκανε σλάλομ ανάμεσα από τα σταματημένα φορτηγά, ένα μάλιστα είχε ντελαπάρει, ενώ όσο ανεβαίναμε τόσο έπεφτε η θερμοκρασία. Κολλημένη δίπλα από το ορθάνοιχτο παράθυρο είχα αρχίσει να κρυώνω αλλά οι θορυβώδεις προσπάθειες απόφραξης της ρινικής οδού του πισινού μας δεν μας άφηναν το περιθώριο να το κλείσουμε. Κάπου εκεί ξεκινάνε και κάτι αστραπόβροντα και να σου και ξεσπάει και η καταιγίδα. Η βροχή να με μαστιγώνει στο πρόσωπο, να βάζω μπροστά την κουρτίνα, εκείνη να μου σκάει βρεγμένη στη μούρη από τον αέρα. "Πνευμονία ή Έμπολα" παζάρευε το κουρασμένο μου μυαλό! "Πνευμονία!!!!" ασυζήτητη. Το μπάκπακ είχε αρχίσει να μου κόβει τα πόδια, είχα γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, στο δρόμο φορτηγά και λεωφορεία αφήναν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, ο οδηγός να γκαζώνει, το λεωφορείο μας να βγάζει κάτι ακατάληπτους ήχους, ο ουρανός να ρίχνει καρέκλες, ο σύντροφος να κατουριέται και να καταριέται, και εγώ να σκέφτομαι:

Μα ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;;;

 

[Ivanna Petrovna]

Μα επιτέλους, πότε;! Ανυπομονώ να γίνει η σύνδεση με το....

...Και τότε το Γκόλουμ γύρισε προς το μέρος τους και χαμογέλασε.

"Κοιτάξτε" αναφώνησε δείχνοντας τους μια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού του. Στην θέα της φωτογραφίας, ο απόλυτος ΤΡΟΜΟΣ κυρίευσε το ζευγάρι των Ελλήνων…

Αργεί μάλλον λιγάκι ακόμα!

Έχω όμως και πολλές, μα πάρα πολλές ερωτήσεις. Ξεκινάω:

- Υπάρχει τρόπος να βοηθηθούν τα άπορα παιδιά που συναντήσατε στη ζούγκλα μέσω κάποιας τοπικής οργάνωσης; Που να παράγει έργο βέβαια...

- Υπάρχει στο νησί κανένα "μνημείο" ή αξιοθέατο σχετικό με τον Freddie Mercury;

- Λίγο εκτός θέματος (αν ξέρεις): στη Μαδαγασκάρη παίζει περίπου ίδια κατάσταση με Ζανζιβάρη, στη θρησκεία, αμφίεση γυναικών, τον τρόπο που πρέπει να φέρονται κλπ;

- Το κλίμα πώς είναι το (δικό μας) καλοκαίρι; Από τη μια ζεσταινόσουν με τη μαντήλα κι από την άλλη το φούτερ, μπερδεύτηκα λίγο!

- Τα φαγητά τους είναι γευστικά; (αυτά του προτελευταίου post, όχι η pizza from hell!) Ο χυμός ζαχαροκάλαμου; (ακούγεται ωραίο....)
Γιατί καίνε τις καρύδες και μυρίζει παντού;

-Καλά ο συνεπιβάτης που ήταν και συναχωμένος δεν ήθελε να κλείσει το παράθυρο;
(ωχ τώρα καταλαβαίνω γιατί τις προάλλες στο ΚΤΕΛ οι μπροστινοί μου όλο κ απομακρύνονταν....)

 

[vangeli3]

Καλημέρα! Γύρω στις 14 μέρες στην Ζανζιβάρη και άλλες 3 - 4 στην ενδοχώρα της Τανζανίας! Γιατί;;;; Ενδιαφέρεσαι να πάς;;;

ενδιαφέρομαι , ενδιαφέρομαι, αρκεί να πείσω κ τη σύζηγο που τσινάει! Πιστέυω θα τα καταφέρω ;-)

 

[varioAthens]

Καλα ΤΩΡΑ βρηκες να σταματησεις??? Πφφφφ

 

[Travelstoryteller]

Μα επιτέλους, πότε;! Ανυπομονώ να γίνει η σύνδεση με το....
(ωχ τώρα καταλαβαίνω γιατί τις προάλλες στο ΚΤΕΛ οι μπροστινοί μου όλο κ απομακρύνονταν....)

Καλημέρες!!! Όλα στην ώρα τους Ιβάννα μου, θα φτάσει και το Γκόλουμ στην ιστορία μας! Αναφορικά με τις ερωτήσεις σου ξεκινάμε:

- Υπάρχει τρόπος να βοηθηθούν τα άπορα παιδιά που συναντήσατε στη ζούγκλα μέσω κάποιας τοπικής οργάνωσης; Που να παράγει έργο βέβαια...

Μην νομίζεις ότι η οικογένεια που βρήκαμε εμείς αποτελεί εξαίρεση, η πλειοψηφία του πληθυσμού ζεί λίγο πολύ κάτω από αντίστοιχες συνθήκες, απλά έτυχε να έχει γνωριμίες ο φίλος μας με την συγκεκριμένη. Τα παιδιά αυτά δεν ήταν υποσιτισμένα, πηγαίναν σχολείο και ζούσαν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στα χωριά. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την κατάσταση με τα δικά μας μέτρα και σταθμά γιατί ειλικρινά μιλάμε για έναν διαφορετικό κόσμο. Και η αλήθεια είναι ότι εδώ ανοίγει μια πραγματικά πολύ μεγάλη συζήτηση αναφορικά με την δράση των ΜΚΟ στην Αφρική ...

- Υπάρχει στο νησί κανένα "μνημείο" ή αξιοθέατο σχετικό με τον Freddie Mercury;

Ναι υπάρχει το σπίτι που μεγάλωσε στην Stone Town, αλλά δυστυχώς δεν πήγαμε.

- Λίγο εκτός θέματος (αν ξέρεις): στη Μαδαγασκάρη παίζει περίπου ίδια κατάσταση με Ζανζιβάρη, στη θρησκεία, αμφίεση γυναικών, τον τρόπο που πρέπει να φέρονται κλπ;

Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω πως όχι.

- Το κλίμα πώς είναι το (δικό μας) καλοκαίρι; Από τη μια ζεσταινόσουν με τη μαντήλα κι από την άλλη το φούτερ, μπερδεύτηκα λίγο!

Λοιπόν, η Τανζανία βρίσκεται κάτω από τον ισημερινό όπου αυτό σημαίνει ότι τον Αύγουστο που πήγαμε εμείς είχε "χειμώνα" δηλαδή περίπου 32- 35 βαθμούς το μεσημέρι και 20 το βραδάκι! Λόγω της θρησκείας τους είναι καλό να καλύπτεις τους ώμους, το μπούστο και τα πόδια σου (όχι υποχρεωτικό - εξαρτάται εσύ πόσο επιθυμείς να σεβαστείς τις παραδόσεις τους τόπου που βρίσκεσαι - είδαμε δυστυχώς και τουρίστριες με σορτσάκια). Το φούτερ που φόρεσα στην δεύτερη φάση, ήταν ένα λεπτό του συντρόφου το οποίο το έβαλα στο πλοίο γιατί είχε αιρκοντίτιον τέρμα στο σαλόνι των επιβατών αλλά μετά δεν βρήκα άλλη ευκαιρία να το βγάλω - γενικά εάν είσαι ανοιχτόχρωμη είσαι και υπό στενή "παρακολούθηση". Και που να το έβγαζα δηλαδή, θα έπρεπε να βάλω την μαντίλα από πάνω γιατί τα μόνα καθαρά ρούχα που είχα πιά ήταν ραντάκια (η υπηρεσία laundry εκεί, είναι μια γυναίκα του χωριού που σου πλένει τα ρούχα στο πηγάδι!)

Τα φαγητά τους είναι γευστικά; (αυτά του προτελευταίου post, όχι η pizza from hell!) Ο χυμός ζαχαροκάλαμου; (ακούγεται ωραίο....)

Το ζαχαροκάλαμο είναι σούπερ - πεντανόστιμο. Από τα φαγητά τους δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα, εκτός από τις ψαρούκλες catch of the day, γιατί το φρέσκο ψάρι από μόνο του αποτελεί εκλεκτή λιχουδιά! Δεν λέω ότι ήταν άσχημα, απλά λίγο αδιάφορα. Τα φρούτα τους πάντως είναι υπερπληθωρικά! Τρώς 2 μπουκιές και λιγώνεσαι.
Γιατί καίνε τις καρύδες και μυρίζει παντού;

Ελα μου ντέ! Αυτό που μάθαμε είναι επειδή δεν υπάρχει διακομιδή σκουπιδιών ή χωματερές, οι κάτοικοι καίνε τα λιγοστά σκουπίδια τους καθημερινά ... Φαντάζομαι - δεν είμαι και σίγουρη - ότι ένα μεγάλο μέρος των σκουπιδιών τους είναι καρύδες ή τις χρησιμοποιούν για προσάναμμα. Ή απλά τις καίνε όπως καίνε πολλές φορές τα ξερά χόρτα στα δικά μας χωριά.

-Καλά ο συνεπιβάτης που ήταν και συναχωμένος δεν ήθελε να κλείσει το παράθυρο;
(ωχ τώρα καταλαβαίνω γιατί τις προάλλες στο ΚΤΕΛ οι μπροστινοί μου όλο κ απομακρύνονταν....)

Όχι! Μάλλον κατάλαβε ο καψερός ότι εξαιτίας του γινόταν όλο αυτό το σούσουρο και προσπάθησε μάλιστα κάποια στιγμή να αστειευτεί μαζί μας ...