Ηνωμένο Βασίλειο Τέσσερις πτήσεις για τέσσερα Malt. Εδιμβούργο, απόπειρα τέταρτη.

[psilos3]

Ψηλέ, διδάσκεις!!! Φοβερό το Dean Village, ούτε που το είχα ακουστά. Μπήκε αμέσως αστεράκι στον χάρτη!

Παράδεισος! Όλο το Εδιμβούργο αξίζει, χρόνο να χεις να ψάχνεις και ν΄ ανακαλύπτεις.

 

[Eleni P]

Υπέροχη η αφήγηση σου, για άλλη μια φορά!!
Φανταστικές φωτογραφίες
Μας ταξιδεψες σε αυτήν την πανέμορφη πόλη που τόσο θέλω να επισκεφτώ!

 

[psilos3]

Υπέροχη η αφήγηση σου, για άλλη μια φορά!!
Φανταστικές φωτογραφίες
Μας ταξιδεψες σε αυτήν την πανέμορφη πόλη που τόσο θέλω να επισκεφτώ!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Είναι μια υπέροχη πόλη που αξίζει την επίσκεψη, εύχομαι να το πραγματοποιήσεις σύντομα.

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 7 –Μεταξύ παλιάς & νέας πόλης



Βγήκα από την Pub ορεξάτος γι' ακόμα περισσότερο περπάτημα και πέρασα τη διασταύρωση μεταξύ Queensferry & Shandwick, έχοντας απέναντι μου στο βάθος το κάστρο αλλά και την επισκοπική εκκλησία κατασκευής 1816 «Church of St John the Evangelist» αφιερωμένη στον Ευαγγελιστή Ιωάννη όπως είναι εύκολα κατανοητό:

Προχώρησα λίγο, έως τον κέλτικο σταυρό:

Και επέστρεψα προκειμένου να μπω στο διπλανό οικόπεδο όπου βρίσκεται η ενοριακή εκκλησία του 1894 «Parish Church of St Cuthbert» και το ομώνυμο νεκροταφείο:

Δε μπορώ να πω ότι έμεινα και πάρα πολύ, μιας και είχα σκοπό να περάσω λίγο περισσότερο χρόνο στο διπλανό διάσημο και πλέον κεντρικό πάρκο της πόλης «Princes Street Gardens», τα σκαλιά του οποίου κατέβηκα ευθύς αμέσως:

Ο υπέροχος καταπράσινος χώρος που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Κάστρο της πόλης, αποτελεί πόλο έλξης για τον κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας και όχι αδίκως, πόσο μάλλον όταν οι καιρικές συνθήκες ευνοούν γι’ αυτό:

Στάθηκα λίγο απέναντι από το «Ross Fountain» για μερικές φωτογραφίες, σιντριβάνι του 1872 φτιαγμένο από χυτοσίδηρο, αφιερωμένο στις τέχνες, τη ποίηση, τη βιομηχανία & την επιστήμη:

Η υπόθεση σήκωνε μια στάση, έτσι παραδόξως αντί για τη καντίνα του πάρκου κάθισα σε ένα από τα παγκάκια του, με μια υποψία πείνας να έχει κάνει την εμφάνιση της. Είδα και τον χαρακτηριστικό βράχο που έχει τοποθετηθεί εκεί το 1978 προς τιμήν των αλλοδαπών στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου:

Ένα 20λεπτο περίπου μετά και με βαριά καρδιά σηκώθηκα να συνεχίσω τη πορεία μου, ανεβαίνοντας προς την έξοδο του πάρκου, με τη παλιά πόλη να στέκει επιβλητική απέναντι μου:

Πέρασα για άλλη μια φορά και από το Scott Monument, η πρώτη από τόσο κοντά του.
Το εντυπωσιακό κτίσμα με το άγαλμα, αρχικής κατασκευής 1841, είναι στην ουσία ένα βικτοριανό γοτθικό μνημείο αφιερωμένο στο Σκωτσέζο συγγραφέα Sir Walter Scott και αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο συγγραφέα στον κόσμο μετά το μνημείο José Martí στην Αβάνα!

H διαδρομή από κει και πέρα γνωστή πλέον, χωρίς αμφιβολία. Αρχικά πέρασμα από τη Mound προς τη παλιά πόλη:

Και ακολούθως Cockburn & Royal mile, σε αναζήτηση φαγητού μιας και περιέργως για μενα, πεινούσα αρκετά.

Στο φινάλε όπως που είχαν πει και οι φίλοι μου το προηγούμενο βράδυ «δε γίνεται να πατήσεις στο UK και να μη φας Fish & Chips», κάτι που με βρήκε απόλυτα σύμφωνο, έτσι χωρίς πολλές περιστροφές κατευθύνθηκα προς το φαστφουντάδικο «Clam Shell» που έδινε το google ως κοντινότερο, έπιασα το σκαμπό μου και περίμενα καρτερικά να υλοποιηθεί η παραγγελία μου.

- Από πού είσαι;
- Ελλάδα
- Α έχω φίλους στην Ελλάδα που έστησαν επιχείρηση, Corfu, Cavos. Με τι θα φας το ψάρι σου;
- Που να ξέρω, είναι η πρώτη φορά που τρώω Fish & Chips, ότι προτείνεις, κάτι παραδοσιακό.
- Ωραία. Ξύδι, αλάτι και σάλτσα ξυδιού! Να δοκιμάσεις και τα τηγανιτά γλυκά την επόμενη φορά.

Κατασπάραξα το εξαιρετικό έδεσμα με την οξύτητα του ξυδιού να δίνει ένα πολύ ωραίο γευστικά τόνο, παρατηρώντας παράλληλα τον κόσμο που έμπαινε για να παραγγείλει τα τηγανιτά γλυκά! Ήταν κάτι που έμαθα στην εκδρομή αυτή, ότι το συγκεκριμένο έδεσμα συνίσταται ως anti-hangover μάλιστα και δεν είναι τίποτα περισσότερο από mars-twix κ.α. βουτηγμένα σε κουρκούτι και κατόπιν τηγανισμένα σε καυτό λάδι, τα οποία σερβίρονται με κέτσαπ & μουστάρδα!

Τολμηρό, αν και ίσως τελικά το δοκίμαζα, σκεφτόμουν καθώς κοιτούσα την εξαιρετική κάβα απέναντι με τα malt. Κρίμα για άλλη μια φορά να μην έχω βαλίτσα για να ψωνίσω το κατιτίς μου:

Προχώρησα περνώντας από τον καθεδρικό, βλέποντας και το σημείο με την πέτρινη καρδιά που συνηθίζουν όλοι να φτύνουν για καλή τύχη, ξορκίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τις μαύρες αναμνήσεις από το σημείο των εκτελέσεων που προϋπήρχε εκεί:

Η πίσω πλευρά του ναού μου θύμισε λίγο κάτι από Παρίσι, μιας και μερικοί καλλιτέχνες εξασκούσαν τη τέχνη τους στις προσωπογραφίες:

Προχώρησα ως τη Victoria str, ένα δρομάκι που είχα ήδη αγαπήσει:

Και κοντοστάθηκα στο τέλος της προκειμένου να βγάλω και να βγω με τη σειρά μου κι εγώ μια φωτογραφία στο πολύ όμορφο αυτό σημείο, από μια τριάδα νομίζω Ιταλών:

Κατέβηκα με φόρα τη Grassmarket καθώς η περίσταση δε χωρούσε αναβολή. Ήθελα να πιώ κάτι μετά το φαγητό:

Έτσι με το που είδα μπροστά μου τη Last Drop την οποία στάμπαρα από τη προηγούμενη, δε το σκέφτηκα καθόλου, μια Pub με αρκετά ιστορική διάσταση μιας και πήρε το όνομα της από τη σκηνή των δημόσιων απαγχονισμών που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της και μάλιστα από τη τελευταία τέτοια τιμωρία. Στο ίδιο ύφος κινείται και η διακόσμηση της:

Σόρρυ φίλοι Σκωτσέζοι αλλά εδώ νικάνε οι Ιρλανδοί, μιας και είναι γνωστό ότι η ψαρίλα φεύγει μόνο με μαύρη μπύρα. Όχι τίποτε άλλο, είχα και 3,5 χρόνια να πω το «may i have a pint of guinness please?», κάτι που είχε ιδιαίτερη αξία επί βρετανικού εδάφους:

Ήπια τις μπυρίτσες μου σε πολύ ευχάριστο περιβάλλον, μιας και από τα μεγάφωνα άκουγα για άλλη μια φορά λατρεμένες μουσικές, με το αγαπημένο μου τραγούδι (under my thumb) των Rolling Stones να έχει τη πρωτιά στις προτιμήσεις μου.

Βγήκα σε όχι καλή κατάσταση καθώς μια ψύξη που κουβαλούσα από την Ελλάδα άρχισε να με ταλαιπωρεί πολύ έντονα, οπότε θεώρησα απαραίτητο να γυρίσω προς το hostel για να χτυπήσω ένα Voltaren. Οι φωτογραφικές εικόνες που μου έδινε η πόλη ήταν για μια ακόμη φορά σπουδαίες:

Προχώρησα και πάλι μέσω της Cowgate, σε έναν εξίσου γνωστό δρόμο από το τριήμερο, βάζοντας πλώρη για το ξενοδοχείο αποφασισμένος:

Φυσικά τα σχέδια μου για άλλη μια φορά πήγαν περίπατο, μιας και λύγισα στον πρώτο διαθέσιμο πειρασμό. Ε εντάξει, το hostel μπορούσε να περιμένει αφού η στάση στο κατάστημα της τοπικής ζυθοποιίας BrewDog (Craft Beer for the People) με τις εξαιρετικές φρέσκιες βαρελίσιες βρέθηκε στο δρόμο μου. Να μη μπω; Κρίμα θα ήταν!

Δοκίμασα (ευτυχώς) μόνο δύο από τον λαχταριστό του κατάλογο και βγήκα ξανά στο δρόμο, σουλατσάροντας και ανάμεσα στα στενάκια για φωτογραφικούς λόγους:

Συνεχίζοντας μέσω της Canongate στρίβοντας μόλις είδα τη Queen’s Gallery:

Λίγα μέτρα μετά ήμουν στο hostel για λίγη ώρα ανασύνταξης λόγω πόνου:

(Να και το μικρό δωμάτιο μου, ικανοποιητικό για μονόκλινο)

Ήταν περασμένες 8 και το χάπι είχε κάνει τη δουλειά του με μόλις μια ώρα χαλάρωμα όταν και ξαναβγήκα στο δρόμο για τη σχετική καλοπέραση τις τελευταίες ώρες μου στη πόλη. Ακολούθησα και πάλι διαφορετική διαδρομή ακολουθώντας τη Royal Terrace

Το κακό ήταν ότι η Δευτέρα δεν ευνοούσε καθόλου τις συνθήκες, κάτι που διαπίστωσα σε όσες Pub κι αν δοκίμασα στη νέα πόλη, καθώς ήταν όλες άδειες χωρίς ψυχή...

Έτσι για καλή μου τύχη ανηφόρισα τη Leith χωρίς να το ‘χω στα σχέδια μου κι έπεσα πάνω στη πάντα φιλόξενη και με κόσμο Black Bull

Μπήκα διστακτικά μιας και είχε κάτι σαν karaoke οπότε παρήγγειλα μια Lager για να δώσω την ευκαιρία. Ευτυχώς αυτή η αθλιότητα τελείωσε σύντομα δίνοντας τη θέση του σε τραγούδια των slayer, των Metallica και των Rammstein, με μένα να το γυρνάω σε μια τοπική καστανή και μάλιστα καπνιστή μπύρα με άρωμα ουίσκι που μου άρεσε ιδιαίτερα:

Σε μια φάση με πλησίασε ένας σκωτσέζος – λέσι που μου έγινε κολλιτσίδα και δε καταλάβαινα τι έλεγε, καθώς ο συνδυασμός αλκοόλ και δύσκολης προφοράς δεν ευνοούσε. Το μόνο που έπιασα ήταν η λέξη Sambuca (ναι αυτό το Ιταλικό γλυκό σίχαμα), με τα παγωμένα σφηνάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Τη κατάληξη του μπορείτε να τη δείτε στη προηγούμενη φωτογραφία δεξιά…

Πάνω που έλεγα να φύγω γιατί με είχε κουράσει η όλη φάση, ο Σκωτσέζος ξύπνησε, ήπιε μονορούφι (!) το Pint που είχε μπροστά του, χαιρέτησε και αναχώρησε. Η μουσική είχε γυρίσει τελείως, με τα μεγάφωνα να παίζουν πλέον Pink Floyd και λίγο μετά τη κομματάρα που λέγεται Alive από τη μπαντάρα των Pearl Jam. Ε να πας που; Να μη πιείς άλλες δυο τρεις;

Έφυγα απόλυτα γεμάτος και πολύ ευχαριστημένος μετά τις 12 βολτάροντας στο κεντρικό δρόμο, ξέροντας ότι το μόνο ανοικτό και διαθέσιμο για φαγητό είναι για ακόμα μια φορά το Kfc, που ελπίζω να μη χρειαστεί να ξαναφάω στη ζωή μου:

Ήταν περίπου μία όταν πήρα το δρόμο της επιστροφής, για τελευταία φορά στην εκδρομή…

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 8 – Ώρα να πηγαίνω



Τα απανωτά email που λάμβανα τις προηγούμενες ημέρες από την EasyJet με είχαν αγχώσει ιδιαίτερα, δεδομένου μάλιστα πως η κατάσταση με τις καθυστερήσεις στα αεροδρόμια ανά την Ευρώπη ήταν λίγο πολύ γνωστή, βγήκα στο δρόμο νωρίς, στις 6:30 το πρωί, με τον ήλιο να βγαίνει δειλά όπως πάντα στη Σκωτσέζικη πόλη κι εμένα ν’ ακολουθώ τη γνωστή διαδρομή μέσω του πάρκου και του δρόμου Regent:

Πέρασα για τελευταία φορά το Royal High School, έχοντας στα χέρια μου πάντα τη φωτογραφική μηχανή για μερικές τελευταίες λήψεις:

Το Εδιμβούργο είχε ξυπνήσει και προσπαθούσε να βρει το ρυθμό του με τη κίνηση να αυξάνει προοδευτικά όσο πλησίαζα προς το κέντρο:

Στάθηκα για λίγο έξω από το κτήριο εθνικών αρχείων «National Records of Scotland» και το άγαλμα του έφιππου Wellington:

Κατηφορίζοντας ως το Scot monument όπου έκανα δεξιά στην ανηφόρα. Το λεωφορείο με τον αριθμό 100 ήταν και πάλι στη θέση του. Ακύρωσα το εισιτήριο μου και ανέβηκα με προσοχή στον επάνω όροφο για να βρω μια καλή θέση:

Ήθελα βλέπετε να έχω μερικές τελευταίες εικόνες από τη πόλη την ώρα που έφευγα, καλή ώρα όπως αυτή του κάστρου:

Το λεωφορείο με τη τρομερή οργάνωση διέθετε οθόνη προκειμένου να βλέπουν οι επιβάτες τις αναχωρήσεις, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Περάσαμε τα όμορφα προάστια της πόλης του Εδιμβούργου με τα πανομοιότυπα σπιτάκια και τις μικρές αυλές:

Φτάνοντας το αεροδρόμιο λίγο μετά τις 7. Είχα ώρες στη διάθεση μου αλλά δεν ήξερα τι κόσμο θα συναντήσω, έτσι αφού έφαγα ένα σύντομο πρωινό κατευθύνθηκα στη πύλη:

Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν από τον έλεγχο των εισιτηρίων κιόλας, μιας και οι συνθήκες που επικρατούσαν στο αεροδρόμιο ήταν τραγικές, λίγο χειρότερες από τα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ τολμώ να πω:

Μετά από αρκετή χαμένη ώρα και άνευ λόγου έλεγχο στις οδοντόκρεμες και τα αποσμητικά, προχώρησα επιτέλους στη πολυπόθητη αίθουσα. Βαλίτσα μπορεί να μην είχα, πετούσα μάλιστα με διαφορετικές εταιρείες και πτήσεις κάτι που σήμαινε ότι θα περάσω εκ νέου έλεγχο, ένα μπουκαλάκι ωστόσο ήθελα να το ψωνίσω, λαμβάνοντας τις διαβεβαιώσεις ότι θα περάσει κανονικά αν βρίσκεται στη προβλεπόμενη συσκευασία. Οι επιλογές πραγματικά είναι παραπάνω από αρκετές ικανοποιώντας όλα τα γούστα, με τα περισσότερα αποστάγματα της χώρας να είναι άμεσα διαθέσιμα:

Υπήρχαν βεβαίως και αποστάγματα για σαφώς μεγαλύτερα πορτοφόλια, με τιμές άπιαστες για τους κοινούς θνητούς:

Ήπια κι ένα ωραιότατο καφεδάκι στο μπαρ κι επιβιβάστηκα στο πολύ γεμάτο αεροπλάνο στην ώρα μου. Δε γλιτώσαμε τη καθυστέρηση βέβαια των 45 λεπτών εντός του αεροσκάφους, ασήμαντη αν αναλογιστεί κανείς το χαμό που γινόταν:

Οι 2,5 περίπου ώρες στο αεροδρόμιο του Βερολίνου έφταναν και περίσσευαν για όλα, αρχής γενομένης από ένα πρόχειρο γεύμα πριν τον έλεγχο, που για μια ακόμη φορά ήταν χρονοβόρος και ταλαίπωρος:

Ευτυχώς μετά απ’ όλα αυτά το άγχος μου έφυγε, μιας και το Σκωτσέζικο «λάφυρο» πέρασε σε ειδική θήκη τον έλεγχο και ήταν μαζί μου στη τελική διαδικασία:

(Έχετε υπόψιν σας ότι η συσκευασία με τη σακούλα των Duty free και την απόδειξη σε εμφανές σημείο είναι η προβλεπόμενη, κάτι που σημαίνει ότι κανένας δε μπορεί να φέρει αντίρρηση για την εισαγωγή του προϊόντος, παρά μόνο αν είναι πονηρός και θέλει να εκμεταλλευτεί την άγνοια μας. Η επιτρεπόμενη ποσότητα εισαγωγής από το ΗΒ απ’ ότι ενημερώθηκα είναι 3L. Κανένας λόγος λοιπόν για άγχος).

Είπαμε παιδιά, απ’ το Βερολίνο φεύγουμε, ώρα έχουμε, αν δεν ακολουθήσουμε όλες τις στάνταρντ διαδικασίες στο αεροδρόμιο δε πετάμε!

Ευτυχώς η πτήση της Ryan έφυγε στην ώρα της γιατί δε θα άντεχα λεπτό παραπάνω στο μικρό χώρο αναμονής του αεροδρομίου που μας είχαν στριμώξει σαν τα ποντίκια, με την εξωφρενική ζέστη, τα καθίσματα να επαρκούν για το 1/3 των επιβατών, τα παιδιά να τρέχουν πέρα δώθε και τους Ελληναράδες να φωνάζουν. Απαράδεκτα όλα…

Άφηνα πίσω μου το καταπράσινο Βερολίνο, έχοντας πλέον τη σιγουριά ότι δε θα αργήσω να το ξαναδώ, για το πιθανό συνδυασμό κάποιου άλλου ταξιδιού στην ευρώπη

Φτάνοντας στη μίζερη κι εσωστρεφή τσιμεντούπολη δυο ώρες μετά, στον απόηχο μιας ξαφνικής νεροποντής του Ιουνίου που είχε αφήσει πίσω της αρκετές καταστροφές.

Ευτυχώς μερικές μπύρες με ωραία παρέα στα Λαδάδικα έκλεισαν με το καλύτερο τρόπο μια ακόμα πετυχημένη απόδραση!

 

[Smaragda53]

ολα καλά, αλλά όχι και μίζερη και εσωστρεφής τσιμεντούπολη η αγαπημένη Θεσσαλονίκη!

 

[psilos3]

ολα καλά, αλλά όχι και μίζερη και εσωστρεφής τσιμεντούπολη η αγαπημένη Θεσσαλονίκη!

Και λίγα λέω

 

[Smaragda53]

Και λίγα λέω

 

[psilos3]

Επίλογος – συμπεράσματα



Έφτασα στο σπίτι στις 00:30, απλώνοντας στο τραπέζι αναμνηστικά, ποτήρια, μικρές & μεγάλες φιάλες από ουίσκι αλλά και συσσωρευμένες εμπειρίες. Το ταξίδι παραδόξως ήταν πιο ξεκούραστο απ’ ότι τελικά δείχνει.

1. Οι δυόμισι γεμάτες μέρες στο Εδιμβούργο, θεωρώ ότι είναι ένα άκρως ικανοποιητικό διάστημα για τη συγκεκριμένη πόλη που χωράει τα πάντα, επισκέψεις, δραστηριότητες, μουσεία και φυσικά καλοπέραση. Αν κάποιος έχει παραπάνω χρόνο είναι καλό να κοιτάξει και παραέξω.

2. Σημαντικότατο ρόλο βέβαια έπαιξε η εποχή. Αν εξαιρέσεις το κρύο που έτυχε να επικρατεί και δεν είμαστε συνηθισμένοι, το γεγονός ότι νύχτωνε μετά τις 10 έδινε τη δυνατότητα για πολλές διαθέσιμες ώρες εξερεύνησης.

3. Νομίζω ότι καλύφθηκα αρκετά από τη συγκεκριμένη εκδρομή και όσα έκανα. Εντάξει, εκκρεμότητες πάντα θα υπάρχουν για την επόμενη φορά. Για το καλό!

4. Δε μπορώ να κρίνω τις μετακινήσεις μιας και δε χρησιμοποίησα λεωφορείο παρά μόνο από και προς το αεροδρόμιο. Είναι σίγουρα πάντως μια πόλη που περπατιέται, αρκεί να υπάρχει όρεξη.

5. Περιττό να μιλήσω βέβαια για ασφάλεια. Δεν είδα - ένιωσα τον παραμικρό κίνδυνο.

6. Όσον αφορά τους επαγγελματίες της πόλης δεν έχω κανένα παράπονο. Είναι βλέπετε γεγονός ότι πρόκειται για αρκετά τουριστικό προορισμό, νομίζω ο δεύτερος στο ΗΒ μετά το Λονδίνο, οπότε οι άνθρωποι είναι πολύ εξοικειωμένοι μ’ αυτό, διατηρώντας παράλληλα το ύφος τους.

7. Επίσης καλά λόγια έχω να πω για τους Σκωτσέζους, που αν και απέχουμε παρασάγγας ως λαοί μόνο απόμακρους δε τους είδα. Διέκρινα και μια δόση χιούμορ αν δεν είναι ιδέα μου…

8. Για το φαγητό έγραψα νομίζω αρκετά και πολλά ήταν. Κακή ποιότητα, τηγανόλαδα που μύριζαν σε όλη τη πόλη, ελάχιστες τοπικές επιλογές. Ε δε πας για τη κουζίνα στο Εδιμβούργο εδώ που τα λέμε.

9. Όσον αφορά τα οικονομικά της εκδρομής, νομίζω έχετε καταλάβει ήδη τα σχόλια μου. Τσουχτερή σε όλα της, με τις τιμές να κυμαίνονται σταθερά στο 30%-50% πάνω από τις δικές μας, θυμίζοντας αρκετά την εμπειρία μου στο Δουβλίνο. Βέβαια το χαμηλό κόστος πτήσεων και η εν τέλει νορμάλ κόστους διαμονή, ισοσκέλισαν το υπόλοιπο σύνολο.

10. Κλείνοντας να επισημάνω ότι η πρώτη μου φορά στο ΗΒ και ιδιαίτερα στο Εδιμβούργο ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου, αποτελώντας μια εκδρομή που τη συστήνω ανεπιφύλακτα, σ’ έναν ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό προορισμό.



Ραντεβού στην επόμενη ιστορία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο νησί.

Ραντεβού πάντα ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα!

 

[Iris_90]

Σε ευχαριστούμε Γιάννη για την ιστορία , το Εδιμβούργο είναι ένας προορισμός με μεγάλο ενδιαφέρον , μια κατηγορία μόνο του , έχει μια ''σκοτεινή'' και μελαγχολική γοητεία ενώ παράλληλα αποπνέει μια ηρεμία , αυτό μου έβγαλε μέσω των φωτογραφιών σου ...

Πόσο εγώ αυτό που είπες '' φτασα στο σπίτι στις 00:30, απλώνοντας στο τραπέζι αναμνηστικά, ποτήρια'' το ίδιο ακριβώς κάνω κι εγώ όποτε επιστρέφω από ταξίδι στο εξωτερικό ...

Καλά ταξίδια να χουμε , με το καλό και στο επόμενο

 

[Sassenach77]

Το Εδιμβούργο είναι μοναδικό! Είναι γραφικό, ατμοσφαιρικό, πολύ ζωντανό και "μυρίζει" παντού ιστορία.....Μετά τη μάχη στο Καλοντεν οι Άγγλοι απαγόρεψαν στους Σκωτσέζους για περισσότερο απο ένα αιώνα να φορούν τις τοπικές ενδυμασίες τους, να τηρούν τα έθιμα τους και να μιλούν την γλώσσα τους, τα Γαελικά! Είναι τραγικό να στερείς απο ένα έθνος την ταυτότητα του.....

Άξιζε η επιμονή για να πας λοιπόν, και εύχομαι με το καλό να πραγματοποιήσεις τα επόμενα ταξίδια που επιθυμείς! Καλή συνέχεια

 

[psilos3]

το Εδιμβούργο είναι ένας προορισμός με...

Σ' ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση, το περιγράφεις πολύ καλύτερα από μενα στη φράση σου «μελαγχολική γοητεία», είναι ότι πιο ακριβές νομίζω πως. Να είμαστε καλά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Είναι τραγικό να στερείς απο ένα έθνος την ταυτότητα του.....
Άξιζε η επιμονή για να πας λοιπόν, και εύχομαι με το καλό να πραγματοποιήσεις τα επόμενα ταξίδια που επιθυμείς! Καλή συνέχεια

Πόσο εύστοχες οι παρατηρησεις σου όπως πάντα!
Είναι εύκολα αντιληπτό (δυστυχώς) ότι κατάλοιπα όλης αυτής της κυριαρχίας που περιγράφεις υπάρχουν έως σήμερα.
Σ' ευχαριστώ πολύ, καλό καλοκαίρι και σε σένα με πολλά νέα ταξίδια.