Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Τέσσερα "Σταν" (Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν) και μια απουσία (Καζακστάν)

[soudianos]

Χρήσιμες πληροφορίες.
την πρώτη φωτό με τα πιάτα τη νόμιζα για κανένα έργο τέχνης με ομπρέλες...εκεί δεν μπορούσαν να δώσουν λύση;

 

[KLEOPATRA]

Υπεροχη Ισαβελλα μου!
Απο πρωτευουσα ομως δε θα παρω ..θα παρω την υπαιθρο και τους ανθρωπους.

 

[deka]

Γλαφυρότατη και κατατοπιστικότατη! Ισαβέλλα, ευχαριστούμε!

 

[isabelle]

Baba, Αντώνη Deka σπασίμπα για την ενθάρρυνση. Και υπόψη ότι τις φωτό τις σώζει το θέμα, γιατί κατά τα λοιπά είναι σε σλάιντς και δυστυχώς χάνουν πολύ με το σκανάρισμα.

Χρήσιμες πληροφορίες.
την πρώτη φωτό με τα πιάτα τη νόμιζα για κανένα έργο τέχνης με ομπρέλες

Εδώ που τα λέμε... :xmas_mrgreen:.

...εκεί δεν μπορούσαν να δώσουν λύση;

Τι εννοείς όμως μ' αυτό;

Υπεροχη Ισαβελλα μου!
Απο πρωτευουσα ομως δε θα παρω ..θα παρω την υπαιθρο και τους ανθρωπους.

Κλεό μου σε καταλαβαίνω. Από την άλλη όμως αν δεν δεις με τα μάτια σου την Άσγκαμπατ έχεις χάσει τη σύγχρονη πραγματικότητα του μετασοβιετικού Τουρκμενιστάν. Η ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας που την διαχωρίζει απ' όλα τα υπόλοιπα Σταν έγκειται ακριβώς σ' αυτό: στον ιδεασμό μεγαλείου του ηγέτη (και μάλιστα ως αυτοσκοπό, χωρίς επικλιση - ευτυχώς! - σε ψευδεπίγραφα "σοσιαλιστικά" ιδεώδη) και η κατασπατάληση πόρων για το αυτολιβάνισμα, την ίδια στιγμή που ένας ολόκληρος λαός ζει με μέσο εισόδημα 1,5 €/ημέρα....

 

[KLEOPATRA]

Αχ αν δεν ειναι αυτο σκλαβια ..τι ειναι!

 

[isabelle]

Το κουρδιστό ομοίωμα

Τα δείγματα γραφής που επακολουθούν της αυτοενθρόνισης της Αυτού Μεγαλειότητος Πασών των Τουρκμένων Σαπαρμουράτ Α’ είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά της - ας πούμε - ιδιορρυθμίας του Ανδρός. Παράλληλα με το ξεκίνημα μιας φαραωνικών διαστάσεων ανοικοδόμησης, αποκλειστικά επικεντρωμένης σε έργα εντυπωσιασμού και επίδειξης,




τα χρυσά αγάλματα του Μεγαλοπρεπούς ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο σαν τα μανητάρια σε δρόμους και πλατείες,





με κολοφώνα αυτό που στέκει υπερηφάνως στην κορυφή της «Αψίδας της Ουδετερότητας» (γενική φωτογραφία της εν λόγω "αψίδας" έχει ήδη αναρτηθεί στο προηγούμενο επεισόδιο): Ένας δωδεκάμετρος χρυσός Νιγιάζοφ, με ανεμίζοντα μανδύα εν είδη Τουρκμένου σούπερμαν και χέρια διάπλατα ανοιχτά σαν τον Πάπα της Ρώμης που ευλογεί τα πλήθη το Πάσχα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, περιστρέφεται ολημερίς πάνω στο βάθρο του χάρη σε κάποιον ενσωματωμένο μηχανισμό. Και για του λόγου το αληθές θαυμάστε σε γκρο πλαν:





Στόχος αυτής της πρωτότυπης ομολογουμένως εφαρμογής της τεχνολογίας στην υπηρεσία της προσωπολατρείας είναι ο Ηγέτης ν’ ατενίζει μονίμως τον Ήλιο κατάματα, προς μεγάλη τέρψη αν μη τι άλλο του Ζυρ που εξασφάλισε έτσι από χέρι το σωστό φωτισμό του φωτογραφικού του θέματος όλες τις ώρες της ημέρας.


Μα η μεγαλομανία του Ισόβιου δεν εξαντλείται στα κουρδιστά ομοιώματα και την ανέγερση άχρηστων ντουβαριών με επικάλυψη από λευκό μάρμαρο εισαγωγής. Ως εκ των ελάχιστων Εκλεκτών εκείνων που συνομιλούν κατ’ ευθείαν με την Ιστορία, θεωρεί Εαυτόν ταγμένο για την εκ βάθρων αναμόρφωση του μόλις αναγεννημένου από τις στάχτες του έθνους. Οτιδήποτε λιγότερο δεν θα Του αντιστοιχούσε. Εξ’ ου και το περιεκτικό τρίπτυχο Χαλκ, Γουατάν, Τουρκμένμπασι (το Έθνος, ο Λαός, Εγώ ο Ηγέτης) που μόνον κακοήθεις συγκρίνουν με το προηγηθέν χρονικά ναζιστικό σύνθημα Ένα Έθνος, Ένας Λαός, Ένας Φυρέρ. Ουδεμία σχέση. Ο Αδόλφος αν μη τι άλλο έχαιρε (δυστυχώς) αποδειγμένης δημοτικότητας…

Ακούραστος και ρηξικέλευθος ως οφείλει κάθε Μέγας, ο Σαπαρμουράτ ωστόσο προχωράει απτόητος το έργο Του, αιφνιδιάζοντας συνεχώς το κοινό με πρωτότυπα μέτρα και εφαρμόζοντας στην πράξη – μ’ ένα εντελώς προσωπικό και αναπάντεχο τρόπο είναι αλήθεια - το ανεκπλήρωτο σύνθημα του γαλλικού Μάη «η φαντασία στην εξουσία». Ιδού εντελώς δειγματοληπτικά μερικές μόνο από τις καινοτομίες:

Ενώ ακόμα και σήμερα χτίζονται το ένα μετά το άλλο διάφορα « μέγαρα των Τεχνών», τα περισσότερα παραμένουν κλειστά και εκτός λειτουργίας καθώς δεν έχουν επιτρεπτό θέαμα να στεγάσουν μετά τη γνωμάτευση του Περιστρεφόμενου ότι ο κινηματογράφος είναι βλαβερός για τα έθιμα της τουρκμένικης κοινωνίας ενώ το μπαλέτο και η όπερα είναι ασυζητητί «εκτός παράδοσης».



ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΔΙΑ ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΕΙΣ.


Προφανώς εντός παράδοσης τελεί αντιθέτως το κατ’ εξοχήν άθλημα της ερήμου, το πατινάζ επί πάγου, εξ’ ου και η ανέγερση αίθουσας παγοδρομιών που ολοκληρώθηκε στην Άσγκαμπατ στις αρχές του 2006 (όλα τα’ χε η Μαριωρή...).



ΑΝΟΙΚΤΟΝ ΔΙΑ ΠΑΤΙΝΑΖ


Κάτω από το ίδιο πρωτοποριακό πνεύμα, οι μήνες του χρόνου ξαναβαφτίστηκαν ένας ένας, αρχής γενομένης από τον μήνα Γενάρη στον οποίο έλαχε η τιμή να αποκτήσει το όνομα Του, ενώ ο Απρίλης μπορεί πλέον να καυχιέται ότι φέρει το όνομα της μαμάς Του. Ο φόρος τιμής όμως στην γυναίκα που δάνεισε το σώμα της για να έρθει στον κόσμο ένας Τουρκμένμπασι δεν θα μπορούσε – αλίμονο! - να περιοριστεί σε μια απλή ονοματοδοσία μηνός. Γι αυτό και προχωρώντας σε μια ακόμη υπέρβαση, ο σεβαστικός Υιός φιλοτέχνησε το άγαλμά της ως «ύψιστο σύμβολο εντιμότητας» προκειμένου να κοσμήσει το χώρο μπροστά από το ομώνυμο υπουργείο Του.

Ομώνυμο υπουργείο; Τι πάει να πει αυτό; Διαθέτει το Τουρκμενιστάν Υπουργείο Εντιμότητας; Μα και βέβαια διαθέτει, ιδέα του Μεγάλου Καινοτόμου κι αυτή! Σ’ αυτό το υπουργείο λογοδοτούν όσοι πολίτες παραβαίνουν τον νόμο (Του). Και δεν θέλω κακεντρεχείς συνειρμούς με το οργουελικό Υπουργείο Αλήθειας στο «1984», εντάξει;

Άσε που ποιος να διαβάσει Όργουελ στο Τουρκμενιστάν; Πρώτον δεν κυκλοφορούν τα βιβλία του, όπως εξάλλου σχεδόν κανενός άλλου ντόπιου ή ξένου συγγραφέα, και δεύτερον πού να περισσέψει ελεύθερος χρόνος στους πολίτες όταν αυτός καλύπτεται πολύ πιο δημιουργικά με την υποχρεωτική μελέτη των βαθυστόχαστων πονημάτων που ο ίδιος ο Παμμέγιστος συγγράφει αφειδώς για το λαό Του. Καλά, μιλάμε για ΤΟ έργο! Και με τι δεν καταπιάνεται! Τι φιλοσοφία, τι ιστορία, τι θρησκεία, τι λαϊκή παράδοση, τι ποίηση, τι απ’ όλα ... Αδύνατον εν ολίγοις να βρεις τομέα της σκέψης που να μην έχει ανεξίτηλα σφραγιστεί από τον ογκόλιθο της συνεισφοράς Του. Η επιτομή όλων, η ανεπανάληπτη Ρουχνάμα, ήτοι το «Βιβλίο της Ψυχής» (Του), αποτελεί διδακτέα ύλη σε όλες τις βαθμίδες της σχολικής εκπαίδευσης (που παρεμπιπτόντως μειώθηκε από τα δώδεκα στα δέκα χρόνια με δική Του απόφαση), καθώς και απαραίτητο γνωσιολογικό εφόδιο για όσους πολίτες επιθυμούν να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης. Πώς να οδηγήσεις όχημα αν δεν μάθεις πρώτα να οδηγείς την ίδια τη ζωή σου κάτω από το φως της Σκέψης Του;



Η ΒΙΒΛΟΣ



ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ


Και η Δύση τι λέει για όλα αυτά;

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να διαβάζονται ως φαιδρές γραφικότητες αν δεν καθόριζαν δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο την καθημερινότητα πέντε εκατομμυρίων Τουρκμένων που καλούνται να ζήσουν με μέσο μηνιαίο μισθό περί τα σαράντα ευρώ και την υποχρέωση να ζητούν ειδική άδεια από το οικείο αστυνομικό τμήμα πριν σκεφτούν να ταξιδέψουν έξω από τα όρια του νομού τους.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που αφιερώνουν συνήθως ποταμούς αναλύσεων γύρω κι από την παραμικρή παραβίαση που συντελείται σε χώρες με μη αρεστά προς τη Δύση καθεστώτα, στην περίπτωση του Τουρκμενιστάν επιδεικνύουν αντίθετα μια αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση. Ο λόγος ανομολόγητος αλλά και εξαιρετικά απλός: Όσο ο sui generis δικτάτορας - και ο τωρινός διάδοχός του - δεν αναλίσκονται σε αντιϊμπεριαλιστική αντιδυτική ρητορεία, δεν επιδιώκουν να ασκήσουν διεθνή πολιτική ούτε ν’ αποκτήσουν χημικά, πυρηνικά και λοιπά κακά παιχνίδια, όσο δηλαδή δεν ενοχλουν, τι μας νοιάζει εμάς πως ρυθμίζει τα του οίκου του; Σιγά μην τα χαλάσουμε για τέτοια ψιλοπράγματα με κάποιον που κοιμάται πάνω σ’ ένα από τα μεγαλύτερα στρώματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Βέβαια για την ώρα το Τουρκμενιστάν διοχετεύει όλη σχεδόν την πραμάτεια του στους Ρώσους της Γκαζ Προμ, πλην όμως τίποτα μόνιμο στο ρευστό τούτο κόσμο, οπότε ποιος ξέρει πως μπορεί να εξελιχτεί η κατάσταση στο μέλλον με τους κατάλληλους χειρισμούς;

Γι αυτό λοιπόν στο μεταξύ business as usual, σε οποιονδήποτε άλλο επικερδή τομέα προσφέρεται για συνεργασία. Από τους πρώτες διδάξαντες σ’ αυτό, ο γαλλικός εργοληπτικός κολοσσός Bouygues έχει αναλάβει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, ήδη από το 1994, να φέρει σε πέρας το πολεοδομικό όραμα του Αυτοπροσωπολατρευόμενου. Οποία τιμή για τη χώρα του Βολταίρου! Πάνω από ενάμιση δισ. ευρώ για την ακρίβεια (η τιμή) για τα μέχρι τώρα έργα, όλα πληρωμένα εμπρόθεσμα και σε ζεστό χρήμα από τα έσοδα του φυσικού αερίου. Pas mal θα λέγαμε, και οπωσδήποτε αρκετά απ’ ό,τι φαίνεται για να κάνει γαργάρα η γαλλική κυβέρνηση τις συνήθεις φιλολογίες της περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποιος είπε ότι ο κυνισμός είναι αμερικάνικη αποκλειστικότητα;

Για περισσότερες φωτογραφίες από την Άσγκαμπατ, πατήστε http://www.zyrinis.gr/el/image/areas/Άσγκαμπατ

 

[_antonis_]

Αν ήθελα να σχολιάσω αυτό το κεφάλαιο, έπρεπε να είχα κρατήσει σημειώσεις!!

Τεστ προς τους αναγνώστες (πανεύκολο!!!): Τι μήνα έχουμε τώρα;

 

[harilander]

Αν ήθελα να σχολιάσω αυτό το κεφάλαιο, έπρεπε να είχα κρατήσει σημειώσεις!!

Τεστ προς τους αναγνώστες (πανεύκολο!!!): Τι μήνα έχουμε τώρα;

Σαπαρμουρατίων!!!!


καλά δεν τα πιστεύω αυτά που διαβάζω, να γίνονται την σημερινή εποχή τέτοια πράγματα!!!

 

[isabelle]

Σαπαρμουρατίων!!!!


καλά δεν τα πιστεύω αυτά που διαβάζω, να γίνονται την σημερινή εποχή τέτοια πράγματα!!!

Λάθος, ο Γενάρης ονομάζεται Τουρκμενμπάσιος :xmas_cheesygrin:. Εκ του τίτλου του Πατρός του Έθνους βεβαίως βεβαίως

Και προς επιμόρφωσή σας, ιδού και ο πλήρης κατάλογος. Παρακαλώ όπως τον αποστηθίσετε, διότι είναι από τα SOS πάνω στα οποία θα εξεταστείτε:

Ο Φεβρουάριος λέγεται Baydak, που σημαίνει "σημαία" (του έθνους) η οποία τιμάται κατά τον μήνα αυτόν, την ημέρα των γενεθλίων Του.

Ο Μάρτης λέγεται Nowruz, εκ του ονόματος της παραδοσιακής περσικής πρωτοχρονιάς η οποία λαμβάνει χώρα τον εν λόγω μήνα.

ο Απρίλης φέρει το εύηχο όνομα Gurbasoltan, της Μητρός Του.

Ο Μάης φέρει το όνομα Magtymguly, εκ του ομώνυμου ποιητή, θεωρούμενου κατά Σαπαρμουράτ ως πνευματικού οδηγητή του έθνους

Ο Ιούλης λέγεται Oguz, εκ του Oguz Khan, κατά Ruhnama ιδρυτή του τουρμένικου έθνους

ο Ιούλης ονομάζεται Gorgut εκ του ονόματος επικού ήρωα της τουρκμένικης μυθολογίας

Ο Αύγουστος μετενομάσθη σε Alp Arslan, ιδρυτή της αυτοκρατορίας των Σελτζούκων και βέρος Τουρμένος κατά την αδιαμφισβήτη αλήθεια της Ruhnama.

Οσο για τον Σεπτέμβρη φέρει το βαρύ φορτίο της ονομασίας του ιερού Βιβλίου Ruhnama

Ο Οκτώβρης πάλι δεν κουβαλάει λίγα στην πλάτη του αφού λεγεται πλέον Garassyzlyk, ήτοι Ανεξαρτησία (του έθνους πάντα) που εορτάζεται κατά τον μήνα αυτόν

Ο Νοέμβρης φέρει το απέριττο όνομα Sanjar, τελευταίου ηγέτη των Σελτζούκων (Τουρκμένων κατά Ruhnama, ας μην το ξεχνάμε αυτό).

Ο Δεκέμβρης τέλος λέγεται Bitaraplyk = ουδετερότητα, πολιτική γραμμή του Παμμέγιστου που του εξασφάλισε τη δυνατότητα να κάνει ότι γουστάρει ακόμα και στις ονομασίες των μηνών, πόσο μάλλον ν' αλλάζει τα φώτα των πολιτών Του χωρίς να ιδρώνει κανένα από τα τόσο "ευαίσθητα" συνήθως δυτικά αυτιά.

 

[galat]

....
Και προς επιμόρφωσή σας, ιδού και ο πλήρης κατάλογος. Παρακαλώ όπως τον αποστηθίσετε, διότι είναι από τα SOS πάνω στα οποία θα εξεταστείτε....

Θεώρησέ με από τώρα κομμένο. Είναι αδύνατο να τον αποστηθίσω. Άντε μετά βίας να αποστηθίσω τον Ιούνιο...

 

[isabelle]

Θεώρησέ με από τώρα κομμένο. Είναι αδύνατο να τον αποστηθίσω. Άντε μετά βίας να αποστηθίσω τον Ιούνιο...

Ένας Galat δεν μπορεί να κοπεί . Θα βρεθεί άλλο ΣΟΣ, χωρίς παπαγαλία. Για παράδειγμα, μια ανάλυση για τις τραγικές επιπτώσεις της ανόδου των εθνικισμών και στα Σταν. Νομίζω ότι είσαι ο πλέον κατάλληλος για κάτι τέτοιο.

 

[isabelle]

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΙΓΙΑΖΟΦ ΤΙ;

Στις 21 Δεκέμβρη του 2006, λίγους μόλις μήνες μετά το ταπεινό προσκύνημά μας στα ιερά Του χώματα, συνέβη το αδιανόητο: Ο Βασιλιάς Ήλιος, Φως της ερήμου και επί της γης Μεσσίας εγκατέλειψε αιφνιδίως τον μάταιο τούτο κόσμο και μάλιστα με τον πιο μπανάλ τρόπο: έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ούτε κοινός θνητός να ήταν! Λέτε;:roll:


Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ!

Με το ένδοξο σοβιετικού τύπου σκορ του 89,23%, ο Γκουρμπανγκουλύ Μπερντυμουχαμέντοφ (αποστήθιση παρακαλώ ) εκλέχτηκε στα μέσα του Φλεβάρη του 2007 νέος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, σε αντικατάσταση του Πατρός των ορφανεμένων Τουρκμένων, που
πέρασε πλέον ανεπιστρεπτί στην αιωνιότητα, αφήνοντας ωστόσο παρακαταθήκη στον ευγνωμονούντα λαό του το ζηλευτό βιοτικό επίπεδο του ενάμιση ευρώ την ημέρα, μαζί εννοείται με τα αναρίθμητα εις χρυσούν αγάλματα του Ευγενούς Εαυτού Του καθώς και πρωτοποριακά φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο όλων των νοσοκομείων εκτός πρωτεύουσας και την απόλυση 15.000 «πλεοναζόντων» γιατρών. Επιφορτισμένος μάλιστα με την εφαρμογή της συγκεκριμένης εμπνευσμένης πολιτικής υπήρξε - ως Υπουργός Υγείας τότε - ο διάδοχος πρόεδρος με το όνομα-γλωσσοδέτη, ένα βιογραφικό στοιχείο μάλλον δηλωτικό του είδους της διακυβέρνησης που έτσι κι αλλιώς ορματιζόταν για στους πολυπαθείς συμπατριώτες του.

Δίνοντας εξάλλου αμέσως το πολιτικό του στίγμα, ο Μπερντυμουχαμέντοφ ξεκαθάρισε ευθύς εξ’ αρχής ότι πρόθεσή του είναι να συνεχίσει απαρέγκλιτα στο «δρόμο της δημοκρατίας» που χάραξε ο «μεγαλοφυής» προκάτοχός του, φέρνοντας μόνο κάποιες «βελτιώσεις» σε επί μέρους ζητήματα. Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ήταν και αυτή για «ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο σε όλους τους Τουρκμένους», υπόσχεση ωστόσο που ο τρόπος υλοποίησής της έδειξε εξαρχής το πώς νοείται το «ελεύθερη» και το «σε όλους»: Τα δύο πρώτα ίντερνετ καφέ που άνοιξαν το 2007 στην Άσγκαμπατ χρέωναν ούτε λίγο ούτε πολύ τρία ευρώ την ώρα (ήτοι περίπου δυο τουρκμένικα μεροκάματα) ενώ η πρόσβαση σε ανεξάρτητα κεντρασιατικά σάιτ είναι κλειστή με μπετόν αρμέ.

Οι ελάχιστοι επιλεγμένοι ξένοι παρατηρητές που έλαβαν τελικά την άδεια να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της προεδρικής εκλογής έκαναν λόγο για εντελώς σικέ διαδικασία αφού ναι μεν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας παρουσιάστηκαν –τύποις - πέραν του ενός υποψήφιοι ( έξι για την ακρίβεια), όλοι ωστόσο προέρχονταν από το ίδιο ένα και μοναδικό επιτρεπτό «Δημοκρατικό Κόμμα του Τουρκμενιστάν». Όσο για την υποτιθέμενη προεκλογική «αντιπαράθεση» υπήρξε επιεικώς υποτονική και μόνο για τα μάτια καθώς το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν απ’ ό,τι φάνηκε εξ’ αρχής δεδομένο, οπότε και οι πέντε α πριόρι χαμένοι συνυποψήφιοι περιορίστηκαν συνετά στο διακοσμητικό τους ρόλο. Ποιος εξάλλου θα τολμούσε ποτέ να την βγει στ’ αλήθεια στον πρώην Υπουργό Υγείας που είχε ήδη αποδείξει έμπρακτα την αυξημένη ισχύ του φέρνοντας σε πέρας επιτυχώς δύο συνταγματικά πραξικοπήματα μέσα σε διάστημα ενός μήνα; Η αρχή έγινε με την παράτυπη ανακήρυξή του ως προσωρινό πρόεδρο της χώρας λίγες μόνο ώρες μετά το θάνατο του Νιγιάζοφ, ενώ το ρόλο αυτό θα έπρεπε κανονικά να παίξει ο πρόεδρος της βουλής (που όμως, όλως αιφνιδίως, βρέθηκε να διώκεται για κάποια ποινική υπόθεση). Η δε πρώτη αυτή εκτροπή επισφραγίστηκε με φωτογραφική και στο άψε σβήσε τροποποίηση του συντάγματος εξασφαλίζοντας στον προσωρινό υπηρεσιακό πρόεδρο το δικαίωμα της παράλληλης εμφάνισής του ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές.

Κατά παράδοξο τρόπο, αυτές οι λεπτομέρειες που δύσκολα συνάδουν με την κλασική αντίληψη περί δημοκρατίας, η εξάπλωση της οποίας αποτελεί ως γνωστόν πάγιο καημό και μέλημα του εκάστοτε πλανητάρχη, δεν εμπόδισε μολοταύτα την κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί Μπους τότε) να εκπροσωπηθεί επισήμως στην ορκωμοσία του Μπερντυμουχαμέντοφ με τον υφυπουργό Ρίτσαρντ Μπούτσερ. Το γιατί είναι νομίζω αυτονόητο: Όταν ο Τουρκμένος πρόεδρος κάνει κουμάντο στα πέμπτα πλουσιότερα αποθέματα φυσικού αερίου παγκοσμίως, και επιπλέον η χώρα του μοιράζεται σύνορα με Ιράν και Αφγανιστάν, η διακριτικότητα και η κατανόηση στο πως χειρίζεται τα του οίκου του είναι στοιχειώδης κανόνας του πολιτικού σαβουάρ βιβρ.

Το αυτό υποδήλωσε εξάλλου και η παρουσία στην ίδια σεμνή τελετή, του τότε Ρώσου πρωθυπουργού Μιχαήλ Φράντκοφ καθώς και του αντιπροέδρου της Γκαζπρομ Αλεξέι Μίλλερ που στο κάτω κάτω ποτέ δεν δήλωσαν δα και υπέρμαχοι του δημοκρατικού ιδεώδους. Άσε που οι τελευταίοι είχαν κι ένα λόγω παραπάνω να βρίσκονται εκεί αφού χαίρουν, ακόμα και σήμερα, της σχεδόν αποκλειστικότητας επί των τουρκμένικων εξαγωγών φυσικού αερίου σε προνομιακές τιμές, ρυθμίζοντας έτσι μονοπωλιακά τα της μεταπώλησής του σε Καύκασο, Κεντρική Ασία και Ευρώπη.

Όσο για τους Κινέζους - μη χάσουν κι αυτοί - ήταν βεβαίως παρόντες, δια του Ισμαήλ Αμάτ, Ουιγούρου στην καταγωγή και αντιπροέδρου της κινεζικής βουλής, υπενθυμίζοντας το ενδιαφέρον του Πεκίνου για την κατασκευή ενός αγωγού στο έδαφος του Σινγιανγκ στη Δυτική Κίνα.

Με διεθνή πίεση μηδενική και μια εσωτερική αντίσταση που μέχρι στιγμής δεν μοιάζει να έχει συγκροτηθεί ούτε καν υποτυπωδώς, ο τουρκμένικος λαός μάλλον θ’ αργήσει ακόμα πολύ να σηκώσει κεφάλι….