Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[interted]

Πολύ ωραίες αυτές οι ιστορίες και οι λεπτομέρειες από τα παλιά ημερολόγια.

 

[evaT]

Πολύ ωραία και αυτή η ιστορία φίλε μου! Αλλά τι γίνεται άλλη συμμετοχή δεν θα έχουμε; Ολοι πιτσιρικάδες είστε ;
Θα γράψω και γω κάποια στιγμή για την 5μερη έπος που εκείνη την εποχή γίναμε βούκινο στο πανελλήνιο!

 

[travelbreak]

Εγώ ξεσκονίζω τα ημερολόγια μου για να βρω κι άλλες παλιές ιστοριούλες. Ίσως @evaT αποφασίσουν και κάποιοι άλλοι να συνεισφέρουν.

 

[panpan]

Εγώ ξεσκονίζω τα ημερολόγια μου για να βρω κι άλλες παλιές ιστοριούλες. Ίσως @evaT αποφασίσουν και κάποιοι άλλοι να συνεισφέρουν.

Να τελειώσω το φαγητό και θα γράψω μια μικρή ιστοριούλα του 75.

 

[travelbreak]

Να τελειώσω το φαγητό και θα γράψω μια μικρή ιστοριούλα του 75.

Μπράβο! Κι εμένα του 75 ήταν. Περιμένω!

 

[panpan]

Καλοκαίρι '75 Μια δυο μέρες μετά το κλείσιμο των σχολείων ,η τσακαλοπαρέα μαζεμένη
στην αλάνα με τα ποδήλατα ξεκινάει να πάει σε άλλες γειτονιές.
Όταν λέμε αλάνα , είμασταν στην περιοχή της Δελφών (τότε δεν έχει ανοίξει ο δρόμος ακόμα)
με Σακελαρίδη , στο 3 δημοτικό σχολείο.
Πάμε Χαριλάου ,ανεβαίνουμε μέχρι την Πυλαία και επιστροφή μέσω Ν. Ελβετίας για να κατέβουμε την κατηφόρα της αργότερα φτιαγμένης λεωφόρου Καραμανλή.
Στο πάρκο την Ν.Ελβετίας παίρνουμε την μεγάλη απόφαση ότι πρέπει να πάμε μια μεγάλη εκδρομή με τα ποδήλατα. Φτάνει ποια τα γύρω-γύρω.
Που όμως; Άλλος έλεγε στο Σταυρό, άλλος όχι να πάμε Ασπροβάλτα. Εγώ έριξα την ιδέα πάμε
Κατερίνη. Μα δεν έχει θάλασσα η Κατερίνη. Πως δεν έχει ,η παραλία Κατερίνης τι είναι;
Και τι έχει εκεί; Ξέρω γω; Έχω να πάω από 5-6 χρονών. Άστο άκυρο. Πάμε Μηχανιώνα.
Ρε συ, μετά την Αγία Τριάδα έχει ανηφόρα, θα μας βγεί η ψυχή . Οκ τότε πάμε ή στην Περαία ή
Στην Αγία Τριάδα. Φύγαμε.
Μετά από 2 ημέρες αν και είχαμε πει αναχώρηση στις 7, ξεκινήσαμε 5 νοματαίοι μετά τις 8 με τα ποδήλατα.
Πρώτη στάση λίγο μετά τον Φοίνικα ,κοντά στο Βιαμύλ. Είχαμε κορακιάσει για νερό, γιατί
κανείς δεν είχε προβλέψει να πάρει. Οργάνωση μηδέν. Ο ένας της παρέας αποφασίζει να
εγκαταλείψει και να επιστρέψει. Ήξερα ότι λίγο πιο κάτω υπήρχε βενζινάδικο και θα πίναμε
νερό. Του το είπα , αλλά δεν κατάφερα να τον πείσω. Συνεχίσαμε οι 4. Η ζέστη ανέβαινε
και το ηθικό έπεφτε. Τα ποδήλατα ήταν του 1821 ,Βαριά κι ασήκωτα. Επιτέλους Περαία.
Είχα περάσει πολλές φορές από εκεί και ήξερα ότι στην πρώτη πολυκατοικία είχε βρύση και τρέξαμε για νερό. Ήπιαμε τόσο νερό, λες και θα τελείωνε. Ο ένας της παρέας σχολιάζει.
Ρε σεις πολύ μεγάλη αυτή η πολυκατοικία.
Ναι ρε κάνει ένα μεγάλο Γ και έχουν όλα τα μπαλκόνια θέα στην θάλασσα.
Ποιος ξέρει τι φτωχαδάκια μένουν εδώ. (Κισμέτ 1 θα εξηγήσω στο τέλος). Βουρ για μπάνιο στην θάλασσα. Ομπρέλα για να κάτσουμε από κάτω δεν υπήρχε, αντηλιακό ούτε για πλάκα.
Η πλάτη και τα χέρια άρχιζαν να κοκκινίζουν επικίνδυνα. Παιδιά πείνασα, πρέπει να φάμε.
Έχω δυο μεγάλα σάντουιτς με τυρί.Αν θυμάμαι καλά μόνο ένας είχε ένα σάντουιτς γιατί
πήραμε την απόφαση να φύγουμε προς τους Ν, Επιβάτες που μιας φίλης μου οι γονείς
είχαν μια ψαροταβέρνα. Αν είμασταν τυχεροί και ήταν εκεί ,όλο και θα μας έδινε κάτι να φάμε.
Προτού ξεκινήσουμε ,στάση στο σπίτι για νερό και μόλις πήγαμε να φύγουμε μια άσπρη
μερσεντές μπήκε στην αυλή. (κισμέτ2 )
Δεν σας τα είπα. “φτωχαδάκια “ μένουν εδώ. Σιγά ρε δεν το βλέπεις που έχει Γερμανικές
πινακίδες. Εκεί τα αυτοκίνητα είναι φτηνά , όχι όπως εδώ.
Σαν να κερδίσαμε το λαχείο .Η φίλη μου ήταν εκεί και πλακωθήκαμε στις πατάτες τηγανιτές.
Που θα πάμε το βράδυ; Που θα κοιμηθούμε; Χωρίς πλάνο, χωρίς τίποτα.
Αραχτοί κάτω από κάτι δεντράκια ,δίπλα από κάτι βάρκες την πέσαμε για ένα απογευματινό
υπνάκο. Θα πρέπει το ροχαλιτό μας να ακουγόταν μέχρι την Θεσσαλονίκη ,γιατί όταν
ξυπνήσαμε μετά από κανένα δίωρο, δεν υπήρχε κανένας γύρω μας. Βουτιά στην θάλασσα
και βουρ για την πλαζ Αγίας Τριάδος . Επιτέλους φτάσαμε στο τέλος.
Ρίχνω την πρόταση. Μια και ήρθαμε μέχρι εδώ δεν πάμε πάνω στο βουνό ,πάνω από την βίλα
Κίζα.(κισμέτ 3) έχουμε ένα οικοπεδάκι με ένα τροχόσπιτο ,δεν πάμε να αράξουμε εκεί για το
βράδυ. Όρμηξαν να με φάνε. Δεν πάμε πουθενά. Εδώ στο μίνι γκόλφ για καφέ ,το βράδυ
στην ντισκο δίπλα και ύπνο στην αμμουδιά . Τα είπαμε. Είχανε πάρει το μάτι τους κάτι κορίτσια
και τους έπεφταν τα σάλια. Χορέψαμε ,κουνηθήκαμε και κατά τις 3-4 για ύπνο στην αμμουδιά.
Όμορφα κορίτσια αλλά τζίφος η υπόθεση. Από Γιουγκοσλαβία χωρίς να ξέρουν καμία
ξένη λέξη έκανε την επικοινωνία δύσκολη. Και μόνο με νοήματα. Λέγαμε τα δικά μας, έλεγαν τα δικά τους στην γλώσσα τους, δεν καταλαβαίναμε τίποτα και συνέχεια γελούσαμε.
Αν πιστεύει κανείς ότι κοιμηθήκαμε καθόλου στην άμμο πλανάτε πλάνη οικτρά.
Όλο το ζωικό βασίλειο είχε βγει βόλτα. Τα χαράματα με την τσίμπλα στο μάτι πήραμε τα ποδήλατα να πάμε στο τροχόσπιτο. Θα πρέπει να είχε πάει απόγευμα όταν ξυπνήσαμε και η πείνα μας θέρισε.
Τι έχει για φαγητό; Τίποτα. Όχι ,βρήκα ένα πακέτο μακαρόνια. Ποιος ξέρει να μαγειρεύει; Κανείς.
Σιγά την δύσκολη δουλειά .Βάζεις νερό και βράζει , τα βάζεις και είναι εντάξει.
Το πιο άθλιο μαγείρεμα που έκανα ποτέ μου, μακαρόνια λάσπη, χωρίς βούτυρο ή έστω λίγο λάδι,
ήταν για μας η νοστιμότερη μακαρονάδα. Εξαφανίστηκε αμέσως.
Στους ίδιους ρυθμούς κύλησαν και οι δύο επόμενες ημέρες, μπάνιο ,μίνι γκόλφ και ντίσκο,
αλλά επειδή τα λεφτά ήταν λίγα στην ντίσκο από έξω ,ακούγαμε την μουσική.
Την τέταρτη ημέρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ,έχοντας πλέον προβλέψει να έχουμε
νερό μαζί μας.

Επεξηγήσεις Κισμέτ.
Όταν μετά από λίγους μήνες γνώρισα μια κοπελιά (την μετέπειτα σύζυγο ) λίγο καιρό μετά
αποφασίζουμε να πάμε μια ημερήσια εκδρομή.
Που πάμε ; Πάμε Περαία ,θα κάνουμε βόλτα στην παραλία, θα τσιμπίσουμε ότι βρούμε
και μετά πάμε στο σπίτι μου, ξέρεις οι γονείς μου έχουν σπίτι και μπορούμε να αράξουμε εκεί.
Το πιάσαμε το υπονοούμενο, φύγαμε. Αυτήν την φορά με λεωφορείο του Κτελ. Όταν φτάσαμε
Περαία μου λέει δεν πάμε σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα και μετά περπατάμε.
1) Έ, λοιπόν το σπίτι ήταν εκείνο στο μεγάλο το κτήριο με την θέα. Ντόιγκ!!!!!
Καλά ποιος να το φανταζόταν, είχα έρθει πριν λίγους μήνες από εδώ με κάτι φίλους για νερό,
και μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση μια άσπρη μερσεντές με γερμανικές πινακίδες.
2) Α , του πατέρα μου είναι. Ντόιγκ!!!!!!!!!
Πάμε πάνω να αφήσουμε τα πράγματα, εγώ κατευθείαν στο μπαλκόνι για την θέα.
Δεν ξεκολλούσαν τα μάτια μου από την θάλασσα. Μου λέει ξέρεις δυστυχώς εδώ μπροστά μας
θα χτίσουν και θα μας κόψουν ένα μεγάλο κομμάτι από την θέα ,είναι και το διαμέρισμα μικρό
για εξαμελή οικογένεια που είμαστε ,γι αυτό οι γονείς μου αγόρασαν ένα μεγάλο χωράφι
πριν λίγο καιρό και αυτό θα το πουλήσουμε για να χτίσουμε. Α, ωραία που το πήρατε;
3)πάνω από την Βίλα Κίζα.!! Ντόιγκ!!!!!! Ρε συ ,αυτή μας δουλεύει.
Είναι τελικά κοντά στο πατρικό μου με απίστευτη θέα που δεν πρόκειται να χτιστεί τίποτα
μπροστά του.

 

[evaT]

Τι ωραία φάση!! Οντως τέτοιες εκδρομές κάναμε τότε, χωρίς οργάνωση, χωρίς λεφτά, χωρίς μυαλό...
'Ασε αυτά με τις περίεργες συμπτώσεις της ζωής...και ύστερα σου λένε να μην πιστεύεις στο κισμέτ!

Την κατηφόρα της Καραμανλή (Μεγάλου Αλεξάνδρου τη λέγαμε τότε) την πρόλαβα και γω. ΄Εχω λιώσει ένα ποδήλατο μαζί και τα γόνατά μου στις κατεβασιές....

 

[travelbreak]

Καλοκαίρι '75 Μια δυο μέρες μετά το κλείσιμο των σχολείων ,η τσακαλοπαρέα μαζεμένη
στην αλάνα με τα ποδήλατα ξεκινάει να πάει σε άλλες γειτονιές.
Όταν λέμε αλάνα , είμασταν στην περιοχή της Δελφών (τότε δεν έχει ανοίξει ο δρόμος ακόμα)
με Σακελαρίδη , στο 3 δημοτικό σχολείο.
Πάμε Χαριλάου ,ανεβαίνουμε μέχρι την Πυλαία και επιστροφή μέσω Ν. Ελβετίας για να κατέβουμε την κατηφόρα της αργότερα φτιαγμένης λεωφόρου Καραμανλή.
Στο πάρκο την Ν.Ελβετίας παίρνουμε την μεγάλη απόφαση ότι πρέπει να πάμε μια μεγάλη εκδρομή με τα ποδήλατα. Φτάνει ποια τα γύρω-γύρω.
Που όμως; Άλλος έλεγε στο Σταυρό, άλλος όχι να πάμε Ασπροβάλτα. Εγώ έριξα την ιδέα πάμε
Κατερίνη. Μα δεν έχει θάλασσα η Κατερίνη. Πως δεν έχει ,η παραλία Κατερίνης τι είναι;
Και τι έχει εκεί; Ξέρω γω; Έχω να πάω από 5-6 χρονών. Άστο άκυρο. Πάμε Μηχανιώνα.
Ρε συ, μετά την Αγία Τριάδα έχει ανηφόρα, θα μας βγεί η ψυχή . Οκ τότε πάμε ή στην Περαία ή
Στην Αγία Τριάδα. Φύγαμε.
Μετά από 2 ημέρες αν και είχαμε πει αναχώρηση στις 7, ξεκινήσαμε 5 νοματαίοι μετά τις 8 με τα ποδήλατα.
Πρώτη στάση λίγο μετά τον Φοίνικα ,κοντά στο Βιαμύλ. Είχαμε κορακιάσει για νερό, γιατί
κανείς δεν είχε προβλέψει να πάρει. Οργάνωση μηδέν. Ο ένας της παρέας αποφασίζει να
εγκαταλείψει και να επιστρέψει. Ήξερα ότι λίγο πιο κάτω υπήρχε βενζινάδικο και θα πίναμε
νερό. Του το είπα , αλλά δεν κατάφερα να τον πείσω. Συνεχίσαμε οι 4. Η ζέστη ανέβαινε
και το ηθικό έπεφτε. Τα ποδήλατα ήταν του 1821 ,Βαριά κι ασήκωτα. Επιτέλους Περαία.
Είχα περάσει πολλές φορές από εκεί και ήξερα ότι στην πρώτη πολυκατοικία είχε βρύση και τρέξαμε για νερό. Είπιαμε τόσο νερό, λες και θα τελείωνε. Ο ένας της παρέας σχολιάζει.
Ρε σεις πολύ μεγάλη αυτή η πολυκατοικία.
Ναι ρε κάνει ένα μεγάλο Γ και έχουν όλα τα μπαλκόνια θέα στην θάλασσα.
Ποιος ξέρει τι φτωχαδάκια μένουν εδώ. (Κισμέτ 1 θα εξηγήσω στο τέλος). Βουρ για μπάνιο στην θάλασσα. Ομπρέλα για να κάτσουμε από κάτω δεν υπήρχε, αντηλιακό ούτε για πλάκα.
Η πλάτη και τα χέρια άρχιζαν να κοκκινίζουν επικίνδυνα. Παιδιά πείνασα, πρέπει να φάμε.
Έχω δυο μεγάλα σάντουιτς με τυρί.Αν θυμάμαι καλά μόνο ένας είχε ένα σάντουιτς γιατί
πήραμε την απόφαση να φύγουμε προς τους Ν, Επιβάτες που μιας φίλης μου οι γονείς
είχαν μια ψαροταβέρνα. Αν είμασταν τυχεροί και ήταν εκεί ,όλο και θα μας έδινε κάτι να φάμε.
Προτού ξεκινήσουμε ,στάση στο σπίτι για νερό και μόλις πήγαμε να φύγουμε μια άσπρη
μερσεντές μπήκε στην αυλή. (κισμέτ2 )
Δεν σας τα είπα. “φτωχαδάκια “ μένουν εδώ. Σιγά ρε δεν το βλέπεις που έχει Γερμανικές
πινακίδες. Εκεί τα αυτοκίνητα είναι φτηνά , όχι όπως εδώ.
Σαν να κερδίσαμε το λαχείο .Η φίλη μου ήταν εκεί και πλακωθήκαμε στις πατάτες τηγανιτές.
Που θα πάμε το βράδυ; Που θα κοιμηθούμε; Χωρίς πλάνο, χωρίς τίποτα.
Αραχτοί κάτω από κάτι δεντράκια ,δίπλα από κάτι βάρκες την πέσαμε για ένα απογευματινό
υπνάκο. Θα πρέπει το ροχαλιτό μας να ακουγόταν μέχρι την Θεσσαλονίκη ,γιατί όταν
ξυπνήσαμε μετά από κανένα δίωρο, δεν υπήρχε κανένας γύρω μας. Βουτιά στην θάλασσα
και βουρ για την πλαζ Αγίας Τριάδος . Επιτέλους φτάσαμε στο τέλος.
Ρίχνω την πρόταση. Μια και ήρθαμε μέχρι εδώ δεν πάμε πάνω στο βουνό ,πάνω από την βίλα
Κίζα.(κισμέτ 3) έχουμε ένα οικοπεδάκι με ένα τροχόσπιτο ,δεν πάμε να αράξουμε εκεί για το
βράδυ. Όρμηξαν να με φάνε. Δεν πάμε πουθενά. Εδώ στο μίνι γκόλφ για καφέ ,το βράδυ
στην ντισκο δίπλα και ύπνο στην αμμουδιά . Τα είπαμε. Είχανε πάρει το μάτι τους κάτι κορίτσια
και τους έπεφταν τα σάλια. Χορέψαμε ,κουνηθήκαμε και κατά τις 3-4 για ύπνο στην αμμουδιά.
Όμορφα κορίτσια αλλά τζίφος η υπόθεση. Από Γιουγκοσλαβία χωρίς να ξέρουν καμία
ξένη λέξη έκανε την επικοινωνία δύσκολη. Και μόνο με νοήματα. Λέγαμε τα δικά μας, έλεγαν τα δικά τους στην γλώσσα τους, δεν καταλαβαίναμε τίποτα και συνέχεια γελούσαμε.
Αν πιστεύει κανείς ότι κοιμηθήκαμε καθόλου στην άμμο πλανάτε πλάνη οικτρά.
Όλο το ζωικό βασίλειο είχε βγει βόλτα. Τα χαράματα με την τσίμπλα στο μάτι πήραμε τα ποδήλατα να πάμε στο τροχόσπιτο. Θα πρέπει να είχε πάει απόγευμα όταν ξυπνήσαμε και η πείνα μας θέρισε.
Τι έχει για φαγητό; Τίποτα. Όχι ,βρήκα ένα πακέτο μακαρόνια. Ποιος ξέρει να μαγειρεύει; Κανείς.
Σιγά την δύσκολη δουλειά .Βάζεις νερό και βράζει , τα βάζεις και είναι εντάξει.
Το πιο άθλιο μαγείρεμα που έκανα ποτέ μου, μακαρόνια λάσπη, χωρίς βούτυρο ή έστω λίγο λάδι,
ήταν για μας η νοστιμότερη μακαρονάδα. Εξαφανίστηκε αμέσως.
Στους ίδιους ρυθμούς κύλησαν και οι δύο επόμενες ημέρες, μπάνιο ,μίνι γκόλφ και ντίσκο,
αλλά επειδή τα λεφτά ήταν λίγα στην ντίσκο από έξω ,ακούγαμε την μουσική.
Την τέταρτη ημέρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ,έχοντας πλέον προβλέψει να έχουμε
νερό μαζί μας.

Επεξηγήσεις Κισμέτ.
Όταν μετά από λίγους μήνες γνώρισα μια κοπελιά (την μετέπειτα σύζυγο ) λίγο καιρό μετά
αποφασίζουμε να πάμε μια ημερήσια εκδρομή.
Που πάμε ; Πάμε Περαία ,θα κάνουμε βόλτα στην παραλία, θα τσιμπίσουμε ότι βρούμε
και μετά πάμε στο σπίτι μου, ξέρεις οι γονείς μου έχουν σπίτι και μπορούμε να αράξουμε εκεί.
Το πιάσαμε το υπονοούμενο, φύγαμε. Αυτήν την φορά με λεωφορείο του Κτελ. Όταν φτάσαμε
Περαία μου λέει δεν πάμε σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα και μετά περπατάμε.
1) Έ, λοιπόν το σπίτι ήταν εκείνο στο μεγάλο το κτήριο με την θέα. Ντόιγκ!!!!!
Καλά ποιος να το φανταζόταν, είχα έρθει πριν λίγους μήνες από εδώ με κάτι φίλους για νερό,
και μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση μια άσπρη μερσεντές με γερμανικές πινακίδες.
2) Α , του πατέρα μου είναι. Ντόιγκ!!!!!!!!!
Πάμε πάνω να αφήσουμε τα πράγματα, εγώ κατευθείαν στο μπαλκόνι για την θέα.
Δεν ξεκολλούσαν τα μάτια μου από την θάλασσα. Μου λέει ξέρεις δυστυχώς εδώ μπροστά μας
θα χτίσουν και θα μας κόψουν ένα μεγάλο κομμάτι από την θέα ,είναι και το διαμέρισμα μικρό
για εξαμελή οικογένεια που είμαστε ,γι αυτό οι γονείς μου αγόρασαν ένα μεγάλο χωράφι
πριν λίγο καιρό και αυτό θα το πουλήσουμε για να χτίσουμε. Α, ωραία που το πήρατε;
3)πάνω από την Βίλα Κίζα.!! Ντόιγκ!!!!!! Ρε συ ,αυτή μας δουλεύει.
Είναι τελικά κοντά στο πατρικό μου με απίστευτη θέα που δεν πρόκειται να χτιστεί τίποτα
μπροστά του.

Πολύ ωραία η ιστορία. Εκείνη την εποχή γινόταν παντού βόλτες με τα ποδήλατα.
Τελικά είναι όμορφο να έχουμε μια μικρή ιστορία (να διαβάζεται σε λίγα λεπτά) από τα παλιά. Κι εμείς που τη γράφουμε είναι ευχάριστο που ανατρέχουμε στο παρελθόν.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!!!

 

[panpan]

Την κατηφόρα της Καραμανλή (Μεγάλου Αλεξάνδρου τη λέγαμε τότε)

Θυμόμουν Νέα Εγνατία, αλλά ίσως κάνω λάθος. Της γειτονιάς και συ;

 

[evaT]

5ήμερη Ρόδος Απρίλιος 1984

Γράφοντας για ταξίδια πριν το μιλένιουμ περιγράφουμε τόσο τον τόσο διαφορετικό τρόπο που ταξιδεύαμε τότε, αλλά και την αντανάκλαση της νεότητάς μας πάνω στις καταστάσεις μαζί με λίγο άρωμα από την τότε συμπαθητική ελληνική κοινωνία....

Δεν θα έγραφα για την 5μερη του σχολείου...λίγο πολύ ανέκαθεν οι εκδρομές αυτές πάνω κάτω έχουν παρόμοιο πλαίσιο. Εξάλλου είναι οργανωμένες οπότε δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για περίεργους αυτοσχεδιασμούς.
Ωστόσο τη δική μας χρονιά συνέβησαν απρόοπτα που μας έκαναν θέμα στις ειδήσεις ,μας είπαν και στην ¨τηλεόραση¨

Θρυλικό 1ο Λύκειο Χαριλάου. Με ζωηρό, δραστήριο 15μελές , σχολική εφημερίδα (της οποίας μάλιστα ήμουν και μισο-αρθρογράφος-δακτυλογράφος) , αποφασίστηκε η εκδρομή να γίνει στη Ρόδο με πρακτορείο το οποίο μειοδότησε την καλύτερη προσφορά (ή τα έχωσε σε κάποιους, ποτέ δεν μάθαμε)

Η αδημονία φυσικά τεράστια. Από την αρχή της χρονιάς κάναμε σχέδια, μαζί με την Τούλα η οποία ήταν η παιδική μου φίλη και καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. ΄Οταν μας ανακοίνωσαν πως τα δωμάτια θα ήταν 4κλινα και έπρεπε να διαλέξουμε συγκάτοικους, μπήκαν στο παιχνίδι και τα κορίτσια από το μπροστινό θρανίο με τις οποίες είμασταν ήδη μια παρέα και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
'Ενα μικρό εμπόδιο ήταν πως η μία εξ αυτών ήταν αρραβωνιασμένη (!) και ο αρραβωνιάρης της δεν την άφηνε να έρθει στην εκδρομή
Πρέπει να της έκανα μέχρι και πλύση εγκεφάλου....για να πατήσει πόδι και να διεκδικήσει την ...5μερή της! Η κοπέλα στην αρχή έκλαιγε και έλεγε πως δεν υπήρχε πιθανότητα να πάρει άδεια, εγώ να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο...μα είναι δυνατόν να σε αφήνει ο μπαμπάς σου και να μην σε αφήνει ο αρραβωνιαστικός;;; τον είχαμε και χθες;;;;
Αλλά τότε έτσι ήταν.... Ευτυχώς στο παρά πέντε πείστηκε ο πασάς ανατολίτης ότι δεν θα στιγματιστεί για πάντα η υπόληψή του και έδωσε το πολυπόθητο οκ , οπότε και ο ενθουσιασμός μας φούντωσε.
Μια βδομάδα ακόμη έμενε μέχρι την πολυπόθητη αναχώρηση όταν ξαφνικά αρρώστησα!!
Πυρετός, βήχας έντονος, χαμός...'Αρον άρον με πήγαν οι δικοί μου στο γιατρό. Μάλλον κοκίτης ήταν η διάγνωση!!! Κόντεψα να τρελαθώ και να τους τρελάνω όλους...έκλαιγα, χτυπιόμουν δεν το πίστευα τόση κακοτυχία. Στο μεταξύ η εκδρομή ήταν ήδη εξοφλημένη....οι φίλες μου ήταν απαρηγόρητες. Αν έσπαγε η 4άδα χαλούσε το γλυκό, κανείς δεν θα πέρναγε το ίδιο καλά.

Τελικά αφού έπεσε ο πυρετός και ο βήχας κάπως βελτιώθηκε ετοίμασα κανονικά τα πράγματά μου...έβαλα και ότι χάπι μου έδωσαν μαζί στη βαλίτσα και νομίζω ακόμα και από το νεκροκρέβατο θα είχα σηκωθεί αν χρειαζόταν για να μη το χάσω!

Ξημέρωσε λοιπόν η μέρα και το ραντεβού ήταν στο σχολείο από όπου τα λεωφορεία θα μας μετέφεραν Αθήνα για να πάρουμε το αεροπλάνο. Προφανώς απευθείας πτήση δεν υπήρχε τότε.
Στο σχολείο υπήρχε ένας αναβρασμός και σούσουρο. Οι οδηγοί ήταν εκεί πλην όμως ο υπεύθυνος του πρακτορείου άφαντος! Τους είχε δώσει το ραντεβού αλλά δεν είχαν δει δεκάρα τσακιστή, ούτε προκαταβολή ούτε τίποτα και έψαχναν να βγάλουν άκρη.
Μετά από πολυυυυύ καθυστέρηση και με φόβο ότι θα χανόταν η πτήση τελικά οι καθηγητές τους τούμπαραν και ξεκινήσαμε.
Φυσικά εμείς είχαμε... άγνοια κινδύνου. Αφού ξεκινήσαμε ήταν όλα καλά και το γλέντι ξεκίνησε ήδη από το λεωφορείο.
Το απόγευμα φτάσαμε στο Ελληνικό και κει ξεκίνησαν τα όργανα!
Η Ολυμπιακή Αεροπορία είχε τις κρατήσεις κανονικά αλλά δεν είχε πέσει δραχμή ως τότε και απαιτούσε να εξοφληθεί το αντίτιμο αλλιώς πτήση γιοκ!
Περιμέναμε τους καθηγητές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα...στο μεταξύ στην αίθουσα αναμονής συναντηθήκαμε με το σχολείο της Τούμπας!
Στο μεταξύ Χαριλάου με Τούμπα υπάρχει χρόνιος εμφύλιος λόγω ποδοσφαιρικών και οι καθηγητές φρόντισαν ούτε στις παρελάσεις να συναντιούνται τα δύο σχολεία γιατί γινόταν της κολάσεως.
'Ελα που τους ξέφυγε όμως το αεροδρόμιο και έτσι το πάρτυ ξεκίνησε νωρίς!
Αφού ξεσηκώσαμε όλο τον τόπο και πρέπει να αγανάκτησαν από ταξιδιώτες μέχρι και όλο το προσωπικό από το χάος με τα συνθήματα και τις φωνές, εντέλει η Ολυμπιακή αποφάσισε ότι επειδή είχαν προβλέψει μεγάλο αεροσκάφος για να χωράει και τα 2 σχολεία και θα πετούσε έτσι κ αλλιώς, θα μας έβαζαν και μας μέσα και θα έλυναν το οικονομικό αργότερα...
Απορείτε μετά γιατί έμπαινε μέσα η Ολυμπιακή ε;;

Για μένα ήταν η πρώτη μου πτήση έβερ και είχα τρελή αδημονία! Και λίγο φόβο αλλά κυρίως περιέργεια.
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν είδαμε ότι το αεροπλάνο ήταν ένα Jumbo Jet Boeing 747 διώροφο. Αυτά τα μεγάλα που πήγαιναν Αυστραλία!!!!
Είπαν πως είμασταν περίπου 400 παιδιά και έβαλαν ειδική πτήση...Εν τω μεταξύ εγώ είχα ξαδέλφη η οποία δούλευε στα τσεκ ιν κι όταν έβγαλαν τις κάρτες επιβίβασης "μου" κανόνισε να καθήσω πρώτη θέση στον επάνω όροφο!
Για κακή μου τύχη όμως άρχισαν να γίνονται καυγάδες για τις θέσεις , τα πήρε κρανίο η καθηγήτρια, μας μάζεψε τις κάρτες επιβίβασης και τις μοίρασε ξανά τυχαία...προφανώς και δεν υπήρχε έλεγχος ταυτοπροσωπίας τότε στις πύλες εξόδου, είμασταν ακόμη σε χρόνια πολύ μακριά από την τρομοκρατία στο Δυτικό κόσμο.
Κι έτσι πέταξε η μοναδική μου ευκαιρία να ταξιδέψω στην πρώτη θέση και μάλιστα σε Jumbo jet!
H πτήση πάντως ήταν φοβερή και περισσότερο φοβήθηκα τους θερμόαιμους Παοκτσήδες Τουμπιώτες παρά την παραμονή στον αέρα.
Φτάσαμε Ρόδο αργά...είμασταν ήδη κατάκοποι από όλη την ημέρα και ...τις συγκινήσεις.
Μας πήγαν στο ξενοδοχείο. Rhodos Palace!!!! Ο απατεώνας πράκτορας είχε γούστο δε λέω....
Τα ίδια και εκεί....Κρατήσεις υπήρχαν , λεφτά δεν είδαν ποτέ και δεν μας έβαζαν μέσα με τίποτα.
Αυτοί ήταν επιχειρηματίες, όχι Ολυμπιακή. Ξηλωθήκαμε από τις τσέπες μας την πρώτη διανυκτέρευση -ουσιαστικά ότι χρήματα είχαμε μαζί μας για να περάσουμε...και την άλλη μέρα μας είπαν πως θα μιλήσουν με αστυνομία και Υπουργείο Παιδείας και πως πιθανώς να χρειαζόταν να γυρίσουμε πίσω!!

Μας έβαλαν σε ένα διαμέρισμα τύπου μπάνγκαλοου...μια απίστευτα πολυτελή κατασκευή για τα δεδομένα της εποχής. Τεράστιο με υπέρδιπλα κρεβάτια, κουζίνα και μπάνιο που είχα δει μόνο σε ταινίες ως τότε!! Προφανώς και δεν είχαμε ιδέα τότε που ακριβώς μας πήγαιναν....Ούτε το όνομα του ξενοδοχείου γνωρίζαμε αλλά ακόμη κι αν το ξέραμε δεν υπήρχε τρόπος να δούμε από κάπου φωτογραφίες ή να πάρουμε πληροφορίες εκτός κι αν ήταν γραμμένο στην εγκυκλοπαίδεια!
Οπότε η έκπληξη ήταν διπλή. Κι ακόλουθα δε χωρούσε στο μυαλό μας η πιθανότητα ότι μπορεί να φεύγαμε τόσο άδοξα...
Την επόμενη το πρωί υπήρχε σύσκεψη , εκπρόσωποι των μαθητών με τους καθηγητές, μας είπαν να μην απομακρυνθούμε μέχρι να μας ενημερώσουν για το τι μέλλει συμβεί....
Εμείς φάγαμε την πρωινάρα μας και αφού δεν μπορούσαμε να φύγουμε από το ξενοδοχείο, κάναμε μια βόλτα στους κήπους και εντοπίσαμε την φοβερή θολωτή εσωτερική πισίνα.
Τι πισίνα δηλαδή, μιλάμε για τεραστίων διαστάσεων κατασκευή, μείναμε σα χάνοι με το στόμα ορθάνοιχτο.
Εννοείται πως είχαμε πάρει μαγιώ μαζί...Απρίλης ήταν αλλά στο μυαλό μας η Ρόδος είχε καλοκαίρι όλο το χρόνο και θα βουτούσαμε οπωσδήποτε. Στην πράξη ο καιρός ήταν σχεδόν χειμωνιάτικος όλες τις μέρες και δεν έβαζες ούτε δάχτυλο ποδιού στη θάλασσα....Η πισίνα όμως ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.
Περάσαμε όλο το πρωινό μέσα στην θερμαινόμενη πισίνα και στις σεζλόγκ διαβάζοντας αγγλικές εφημερίδες γιατί τα είχαμε και στο χωριό μας αυτά....αλλά μια Δυναστεία στην τηλεόραση την βλέπαμε ανελειπώς και έτσι το στυλ της μεγάλης ζωής το βρήκαμε με τη μία

Περίπου το μεσημέρι μας ανακοίνωσαν πως είχαμε πέσει θύματα απάτης. Ο ταξιδιωτικός πράκτορας είχε εξαφανιστεί με όλα τα χρήματα των εκδρομών που είχε μαζέψει...από αρκετά σχολεία. Οι άλλοι μάλιστα δεν θα ξεκινούσαν καν, εμείς είμασταν οι πρώτοι που το ξεσκεπάσαμε και είμασταν ήδη στον προορισμό. Πως είχαν ήδη καλέσει τους γονείς μας στο σχολείο να ξανα-πληρώσουν ώστε να μπορέσουμε να μείνουμε τις υπόλοιπες μέρες αφού δεν υπήρχε και άλλη πτήση για να επιστρέψουμε.
Θυμάμαι πως δαγκώθηκα ξέροντας ότι οι γονείς μου δεν είναι πολύ άνετα οικονομικά όπως και των περισσότερων παιδιών δηλαδή αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο τη δεδομένη στιγμή.
Μας είπαν πως δεν θα γίνουν οι επιμέρους εκδρομές μέσα στη Ρόδο και πως θα έπρεπε να βρούμε μόνοι μας τρόπο να δούμε το νησί....

Εδώ αρχίζει λοιπόν και η ταξιδιωτική περιπέτεια... Χωρίς μέσο και με ελάχιστα χρήματα που μας είχαν απομείνει στις τσέπες...αποφασίσαμε τι άλλο;; ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΜΕ!!! χαζά παιδιά....
Τρώγαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο στο πρωινό και βάζαμε και στις τσέπες....και το υπόλοιπο της μέρας με κανένα μπισκοτάκι. Μια δυό φορές κάναμε μακαρόνια στο σπιτάκι αφού διέθετε κουζίνα. Να μένεις στο 5στερο Rhodos Palace και να μαγειρεύεις αλάδωτη μακαρονάδα;; Σαν να μη μας τα λέει καλά η μεγάλη ζωή....

Εννοείται πως η παλιά πόλη της Ρόδου με ξετρέλανε. Ούτε και που είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο βέβαια και μου φάνηκε παραμυθένια....Τα σοκάκια, τα μαγαζιά, το κάστρο των Ιπποτών το Ηχος και Φως..είχαν όλα πάρει μυθικές διαστάσεις στα μάτια μου. Δεν χόρταινα να περπατάω και να χάνομαι στα στενά και στις σκέψεις μου.
Αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγαλοποιημένα είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα όταν ταξιδέψεις μικρός και άμαθος... Δεν έτυχε να ξαναπάω από τότε Ρόδο μέχρι το καλοκαίρι του 2016 που πέρασα πάλι 1 βδομάδα εκεί. Προφανώς και μου άρεσε και πάλι η παλιά πόλη, αλλά το υπόλοιπο μου φάνηκε κακόγουστο, υπερβολικό και εντελώς έξω από τα γούστα μου...

Η φίλη μου η Τούλα είχε κάποιους συγγενείς στο νησί και μας πήγαν να δούμε το πάρκο το Ροδίνι που και αυτό με τη σειρά του με εντυπωσίασε. Επίσης μας πήγαν σε ζαχαροπλαστείο, κάτι τέτοιο. παραγγείλαμε ότι υπήρχε σε φαγώσιμο και πλήρωσαν αυτοί το λογαριασμό.
Στο μεταξύ εγώ δεν ήμουν καθόλου καλά. Γαιδουρόβηχα είχα και όπου με έπιανε παροξυσμός έφευγε ο κόσμος από κοντά....Πρέπει να είχα και πυρετό γιατί είχα ρίγη όλη την ώρα....αλλά φυσικά δεν είχα σκοπό να χάσω τίποτα! Δεν έφτανε το χάλι μου....κάπνιζα κιόλας!!! Δεν ήμουν ακόμη καπνίστρια κανονική αλλά είχαμε αγοράσει πακέτο συνεταιρικά με την Τούλα για να καπνίσουμε στην εκδρομή. Γιατί τότε όποιος δεν κάπνιζε ήταν ξενέρωτος και μεις που δεν είμασταν μαυρίσαμε τα πνευμόνια μας...Τέτοια βλακεία στον εγκέφαλο!

Για να δούμε το υπόλοιπο νησί....ερήμην μεταφορικού μέσου και κεφαλαίου, επιστρατεύτηκε η μέθοδος του αυτοσχεδιασμού. Δηλαδή εκ πρώτης ωτοστόπ.
Αυτό κυρίως για να πάμε προς την πόλη της Ρόδου εφόσον η περιοχή με τα ξενοδοχεία είναι αρκετά έξω.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος κίνδυνος να συμβεί κάτι περίεργο τότε. Μπορεί να μας την έπεφταν λίγο (καμάκι το λέγαμε τότε) αλλά συνηθισμένο ήταν και η χυλόπιτα έπεφτε βροχή έτσι κι αλλιώς. Ούτε και οι άντρες αποθαρρύνονταν όμως, όχι τους έλεγες και εκεί αυτοί! Μέχρι εξαντλήσεως υπομονής όμως...
Τελικά για καλή μας τύχη ήδη από τη δεύτερη μέρα στο νησί σταμάτησε ένα λεωφορείο με ένα σχολείο της Αθήνας. Τους είπαμε ότι είμαστε από το Χαριλάου που μας έκλεψαν τα λεφτά-είχαμε ήδη γίνει θέμα στις ειδήσεις και το συζητούσαν παντού. Μας πήραν μαζί στην εκδρομή για τη Λίνδο και μας είπαν πως όπου θέλουμε να πάμε θα μας έπαιρναν μαζί τους!
'Ετσι γυρίσαμε το νησί κούτρα....
Γνωρίσαμε και κάτι αγόρια που μας άρεσαν και δώσαμε ραντεβού το βράδυ στη ντίσκο του ξενοδοχείου!
Κάθε απόγευμα μετά τις ξεναγήσεις την πέφταμε στην πισίνα-όνειρο. Το βράδυ στόλισμα υπερπαραγωγή και ντίσκο μέχρι την ώρα που έκλεινε. 'Ηρθαν και οι Αθηναίοι και τους παιδέψαμε λίγο κ αυτούς. 'Ετσι ήταν τότε, δεν κρύβω λόγια....ακόμη κι αν σου άρεσε κάποιος έπρεπε να το παίξεις δύσκολη στα πρώτα 10-20 ραντεβού χαχαχα
Εκεί βέβαια τόσο χρόνο δεν είχαμε, ωστόσο δεν θυμάμαι να συνέβη κάτι παραπάνω από ίσως κανά φιλάκι στα πεταχτά.
Μετά τη ντίσκο το πάρτυ μεταφερόταν στο δωμάτιο. Μαζευόμασταν από όλο το τμήμα και όσο πιο ήσυχα μπορούσαμε για να μη μας πάρουν χαμπάρι οι καθηγητές, παίζαμε χαζά παιχνίδια. Μαξιλαροπόλεμους, λέγαμε βλακείες, γελούσαμε και περίπου το ξημερώναμε.
Τρείς-τέσσερις ώρες ύπνο και φτου κ από την αρχή.
΄Ενα βράδυ ήρθε ένας από τους καθηγητές για να μας μαλώσει...Νέος ήταν αλλά ως εκείνη τη στιγμή τον λέγαμε ο σπαστικός με το λαδωμένο μαλλί. Μας μιλούσε έξω από τα δωμάτια, να ησυχάσουμε και να πάμε για ύπνο. Θυμάμαι που είπαμε μεταξύ μας ότι έχει πολύ σέξι φωνή...Την άλλη μέρα το διαδώσαμε και στα υπόλοιπα κορίτσια. Αυτό ήταν! Όλο το υπόλοιπο διάστημα όσο μας έκανε μάθημα ο άνθρωπος καθόμασταν και τον κοιτούσαμε σαν αποβλακωμένες τόσο που αρκετές φορές μας έλεγε "γιατί κοιτάζετε έτσι;" χαχαχαα κορίτσια!!!

Που να γίνω καλά εγώ...κάθε μέρα και χειρότερα και χωρίς σωστό φαγητό αν δεν ήμουν 17 χρονών σίγουρα θα είχα καταλήξει νοσοκομείο με καμιά βρογχοπνευμονία.

Την τελευταία μέρα ήρθε κι άλλη έκπληξη αυτή τη φορά ευχάριστη. Το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε λόγω της ταλαιπωρίας που υπεστήκαμε με την απάτη του πρακτορείου, να μας προσφέρει μια 6η μέρα με έξοδα της Κυβέρνησης για να χαλαρώσουμε....
Αυτά είναι!!!! 5μερη με ΠΑΣΟΚ!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑ
Μ αυτά και μ αυτά μπήκαμε στα μνημόνια

Σημειώνω πως ότι σας γράφω τα ανακαλώ από μνήμης....δεν κρατούσα ημερολόγιο οπότε και αδυνατώ να θυμηθώ κάτι άλλο χαρακτηριστικό πέραν των όσων ήδη έγραψα.

Θυμάμαι πάντως πως όταν γύρισα κοιμόμουν ασταμάτητα για 48 ώρες και πως έβηχα για πολύ καιρό ακόμη. Ευτυχώς η απερισκεψία δεν μου άφησε κανένα μόνιμο κουσούρι.
Αποζημίωση εννοείται πως δεν είδαμε ποτέ και ούτε καν μάθαμε αν πιάστηκε ποτέ ο τύπος. Το σχολείο τελείωσε και ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Με την Τούλα περάσαμε στην ίδια σχολή!!! Συγκατοικήσαμε σαν φοιτήτριες σε άλλη πόλη και είμαστε ακόμα φίλες , όχι τόσο στενές όμως πλέον. Εκείνη παντρεύτηκε κ μένει μόνιμα Αθήνα αλλά την βλέπω όποτε κατεβαίνω κάτω για ένα καφεδάκι...

Οσο για τα διπλά λεφτά της εκδρομής....από τη μύτη μου βγήκε, δε θυμάμαι και γω πόσο καιρό μετά γκρίνιαζαν για τα έξοδα που πλήρωσαν δύο φορές.

Παραθέτω και μερικές φωτογραφίες, πολύ κακή ποιότητα αλλά μεγάλη η συναισθηματική αξία...

Λίνδος!

Αλέξις Κάρινγκτον (τουλάχιστον ) στη θολωτή πισίνα



@panpan Ακριβώς εκεί που τελείωνε η κατηφόρα μένω ακόμη. Πολλές φορές όταν περιμένω με το αυτοκίνητο στο φανάρι επιστρέφοντας από τη Μουδανίων σπίτι, αναπολώ τους μπίστους έφαγα με το ποδήλατο σε κείνο το σημείο και τα ματωμένα γόνατα

 

[psilos3]

@evaT ,@travelbreak ,@panpan μη σταματάτε να γράφετε σας παρακαλώ.
Ψοφάμε για τέτοια ρετρό!

 

[travelbreak]

@evaT ,@travelbreak ,@panpan μη σταματάτε να γράφετε σας παρακαλώ.
Ψοφάμε για τέτοια ρετρό!

Ελπίζω να νιώθουν κι άλλοι το ίδιο.