Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[interted]

Εγω που τον τελευταιο καιρο ανεβαζω μονο "Ιστορια και φωτογραφια", μου αρεσει που βγαινουν μικρες. Νομιζω οτι το μεγεθος δεν ειναι προβλημα για να γινει μια ιστορια και να μη χανεται στην αναζητηση.

Δηλαδή σταματήσαμε τα album και βγάζουμε singles μόνο;

 

[travelbreak]

Ωραία! Κατάλαβα λίγο αργά ότι υπάρχουν και άλλα θέματα με το αντικείμενο που έλεγα να ξεκινήσουμε. Πιάστηκα αδιάβαστος.
Εγώ θα γράψω μερικές ιστορίες μου που έχω κατά νου. Όποιος άλλος θέλει ας προσθέτει τη δική του, αλλά ας βρισκόμαστε στο ίδιο κλίμα. Η @katkats ας βάλει το θέμα κάπου στις ταξιδιωτικές ιστορίες, ή όπου αλλού νομίζει.

 

[travelbreak]

Καλοκαίρι 1965. Εκδρομή από την Κρήτη στη Μακεδονία.​

Θα ξεκινήσω με μία πολύ παλιά ιστορία. Τόσο παλιά, που πιο πολύ τη θυμάμαι από τις περιγραφές που έχω κάνει στο παρελθόν και όχι από τις εικόνες που έχω ζήσει.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του1964 ή 1965, όπου εγώ βρίσκομαι στο χωριό που μεγάλωσα δηλαδή στο Τυμπάκι, στο νομό Ηρακλείου στην Κρήτη. Εκεί λοιπόν κάποιος σύλλογος οργάνωσε μία εκδρομή για τους ντόπιους, που θα είχε προορισμό διάφορα σημεία της Ελλάδας, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί η μητέρα μου αποφάσισε να συμμετέχει σε αυτή την εκδρομή, όμως ο πατέρας μου θα πήγαινε στη δουλειά του και δεν μπορούσε να αφήσει δύο παιδιά στη γιαγιά μου. Εμένα δηλαδή και τον αδερφό μου. Έτσι αποφασίστηκε να πάρει η μητέρα μου το πιο άτακτο από τα δύο παιδιά και ήμουν εγώ, στην ηλικία των πέντε ή έξι. Δεν πήγαινα ακόμα στο δημοτικό σχολείο.

Πριν προχωρήσω όμως, καλύτερα να σας δώσω μια εικόνα για την εποχή εκείνη στο χωριό. Το Τυμπάκι δεν το έλεγες και χωριό, αφού είχε πάνω από δυο χιλιάδες κατοίκους, πολλούς για χωριό εκείνης της εποχής. Όμως δεν είχε τις λεγόμενες Αρχές. Ούτε γυμνάσιο, ούτε τράπεζα, ούτε Επισκοπή. Μας είχε καπελώσει το διπλανό χωριό, οι Μοίρες, που τα είχε όλα αυτά. Αυτό που είχαμε και μου κάνει ακόμα και σήμερα εντύπωση είναι τα σινεμά. Το χειμώνα είχε μια ή δυο και το καλοκαίρι άλλες τόσες αίθουσες. Ακόμα θυμάμαι τις φίλες της μητέρας μου να περνούν και να την παίρνουν για να πάνε να δούνε τον Κούρκουλο (όχι τον Άκη βέβαια) ή τον Κωσταντάρα. Το καλοκαίρι πηγαίναμε κι εμείς καμιά φορά. Όλα αυτά τα κτήρια που στέγαζαν τα σινεμά πλέον είναι ερείπια. Σήμερα φυσικά, αλλά και από πολλά χρόνια πριν, δεν λειτουργεί κινηματογραφική αίθουσα, στην πόλη των 10.000 κατοίκων. Ένα που μου έχει μείνει ως υπέροχη νοσταλγία είναι τα θερινά βράδια, που καθόμασταν στην αυλή και ακουγόταν ο ήχος από τις ομιλίες και τους θορύβους από τις ταινίες. Και ακόμα καλύτερα όταν πήγαινα για ύπνο και ακούγονταν νανουρίζοντάς με. Μέχρι και σήμερα μου αρέσει να ακούω ήχους το καλοκαίρι που πάω για ύπνο, αρκεί να μην είναι σε μεγάλη ένταση.

Την περίοδο που έγινε η εκδρομή μας, στο χωριό είχε αρχίσει να εμφανίζεται το φαινόμενο των θερμοκηπίων. Σιγά σιγά οι άνθρωποι έφτιαχναν με τα καλάμια μικρά θερμοκήπια και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 πολλοί είχαν πλουτίσει. Ας πούμε όμως και τούτο: εκείνη την εποχή με δυο στρέμματα θερμοκήπιο γινόσουν πλούσιος. Έχτιζες σπίτι και σπούδαζες και ένα παιδί. Τα υπόλοιπα (παιδιά) τα κρατούσες για να σε βοηθούν στην αγροτική δουλειά. Σήμερα για να το κάνεις αυτό θέλεις τουλάχιστον δέκα στρέμματα. Ας μην εξηγήσω τους λόγους, αφού σε όλους μας είναι λίγο πολύ γνωστοί. Παντού συνέβη το ίδιο.

Μιλάμε λοιπόν για μια εποχή που έβλεπες τον καλό καιρό να έρχονται στο σχολείο παιδιά με παντόφλες ή και ξυπόλητα. Και οι δάσκαλοι δεν έλεγαν τίποτα αφού ήξεραν από φτώχεια. Να σημειώσουμε δε ότι ακόμα και ο πιο καλός και ήπιος δάσκαλος εκείνης της εποχής, θα έμπαινε σήμερα φυλακή για κακοποίηση των παιδιών. Οι πιο εύποροι από όλους στο χωριό ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και ένας δύο γιατροί. Οδοντίατρο δεν είχαμε ακόμα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν μόνο οι δάσκαλοι και κάποιοι γεωπόνοι. Υπήρχαν και 5-6 που εργαζόταν στις Μοίρες. Έτσι ήταν και ο πατέρας μου. Κάθε πρωί με το μηχανάκι του πήγαινε και γυρνούσε το βράδυ. Υπήρχαν περιπτώσεις το χειμώνα που έκανα και τρεις μέρες να τον δω, αφού κοιμόμουν πολύ νωρίς πριν εκείνος επιστρέψει.

Και για να μπείτε καλύτερα σε εκείνη την εποχή, πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε το επόμενο τραγούδι. Μη τυχόν και το σταματήσετε πριν τελειώσει! Δεν θα έχετε καταλάβει και τόσα πολλά από την ιστορία μου.

Και επειδή τελικά πιο πολύ θα κρατήσουν τα εισαγωγικά ας ξεκινήσω τη μικρή μου ιστορία.

Η εκδρομή θα διαρκούσε περίπου μία εβδομάδα. Ένα λεωφορείο των ΚΤΕΛ τότε αναχώρησε από το Τυμπάκι για να πάει στο Ηράκλειο, όπου θα ταξιδεύαμε το βράδυ με το πλοίο που θα μας πήγαινε στον Πειραιά και από κει θα συνεχίζαμε.

Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι την άλλη μέρα ξημέρωσε και το πλοίο πλησίαζε στην Πειραιά. Εγώ κοιμήθηκα με τη μητέρα μου και κάποιες άλλες κυρίες σε μια καμπίνα. Επειδή εκείνες ήθελαν να ντυθούν, εμένα μου είπαν να βγω λίγο έξω και να τις περιμένω μέχρι να βάλουν τα ρούχα τους. Εγώ όμως βαρέθηκα και αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στο πλοίο. Βρέθηκα στην πλώρη του και βέβαια έπαθα ένα σοκ βλέποντάς το να πλησιάζει στο λιμάνι και να μπαίνει στον Πειραιά. Ξεχάστηκα τελείως, μέχρι που άκουσα τα μεγάφωνα να φωνάζουν: Ο μικρός Νικόλαος να πάει γρήγορα στο δωμάτιο της μητέρας του ή στη ρεσεψιόν. Είχα αργήσει να επιστρέψω στο δωμάτιο και βέβαια είχαν ανησυχήσει όλες εκεί οι κυρίες και φυσικά πιο πολύ η μητέρα μου. Όταν με είδε με αγκάλιαζε και με φιλούσε λες και με είχε χάσει για πολύ περισσότερο. Μου είπε ότι φοβήθηκε πως είχα πέσει στη θάλασσα. Φάνηκε όμως ότι επάξια είχα πάρει τη θέση μου σε αυτή την εκδρομή ως το άτακτο τέκνο της οικογένειας.

Η εκδρομή συνεχίστηκε κανονικά και φαίνεται ότι όλοι με πρόσεχαν μην ξαναχαθώ, γιατί δεν θυμάμαι να είχα άλλη περιπέτεια αυτή την εβδομάδα του ταξιδιού μας. Θυμάμαι πολύ καλά ότι πήγαμε μέχρι τις Σέρρες και το Σιδηρόκαστρο. Επίσης θυμάμαι ότι πήγαμε στην Έδεσσα και αγοράσαμε κάποια ξύλινα ανθοδοχεία που ήταν τότε φαίνεται στη μόδα, τα οποία όμως δεν βρίσκονται τώρα κοντά μου για να τα φωτογράφιζα και να σας τα έδειχνα .

Αυτό που θυμάμαι, και μου είχε κάνει εντύπωση, ήταν στη Λάρισα που μέναμε σε μία κεντρική πλατεία. Το βράδυ λοιπόν ακούσαμε μουσική έξω από το ξενοδοχείο και βγήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε μία μπάντα του δήμου να παίζει τραγούδια. Αυτό για μένα βέβαια ήταν πρωτόγνωρο και μου άρεσε. Πήγαμε και καθίσαμε σε κάποιες καρέκλες για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία.

Τα διάφορα μέρη που επισκεφθήκαμε πέρα από τις Σέρρες, τους καταρράκτες της Έδεσσας και τη Λάρισα δεν τα θυμάμαι. Κάτι όμως θυμάμαι πολύ καλά: στην επιστροφή, όταν ήμασταν στο πλοίο και πήγαμε για φαγητό στο σαλόνι το βράδυ, ήρθε ο πλοίαρχος του πλοίου για να μας κάνει παρέα. Ίσως επειδή είχε κάποιο γνωστό στην ομάδα από το χωριό μας. Εκεί λοιπόν ειπώθηκε για μία κοπέλα από το γκρουπ στο τραπέζι μας, ότι ήταν πολιτισμένη, περισσότερο από τους υπόλοιπους, βέβαια, χωριάτες. Το είχαν καταλάβει στο πλοίο διότι όταν ήθελε να μετακινήσει την καρέκλα της, πρώτα σηκωνόταν και μετά την μετακινούσε, αφού την σήκωνε, ώστε τα πόδια της καρέκλας να μην τρίβονται στο πάτωμα. Προφανώς όλοι οι υπόλοιποι αυτό που έκαναν ήταν να σέρνουν την καρέκλα τους όταν ήθελαν να μετακινηθούν. Τη θυμάμαι αυτή την κοπέλα. Ήταν μία φυσική ξανθιά και ήταν πολύ φίλη της μητέρας μου. Όμως πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι πότε δεν μπόρεσε να παντρευτεί. Θυμάμαι ως μαθητής να στενοχωριέμαι πολύ για αυτό.

Αυτή ήταν η πρώτη η μικρή μου ιστορία από μία τεράστια εκδρομή, για την οποία περηφανευόμουν πολλά χρόνια, όσο ήμουν στο σχολείο στο χωριό μου, γιατί ήμουν το μοναδικό παιδί που είχε ταξιδέψει τόσο μακριά. Αυτό οφείλεται στο ότι ήμουν πολύ άτακτος. Ο αδερφός μου ο καημένος, που ήταν πολύ ήσυχο παιδί, έμεινε στο χωριό με τη γιαγιά και ίσως ακόμα να έχει παράπονο που δεν ήρθε σε αυτή την εκδρομή. Βασικά πιστεύω ότι εγώ πήγα μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε η μητέρα μου κάπου να με αφήσει. Γιατί από όσο θυμάμαι δεν υπήρχε κανένα άλλο παιδί σε όλο το λεωφορείο.

Καταλαβαίνω φυσικά ότι για σας αυτό που διαβάσατε, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά για μένα ήταν ένα τεράστιο ταξίδι, που για πολλά χρόνια ήταν το μεγαλύτερο που είχα κάνει. Όπως και σε πάρα πολλά άλλα θέματα, δίνουμε διαφορετική αξία εμείς που τα ζούμε από εκείνους που τα διαβάζουν.

 

[evaT]

9Κι όμως ήταν πολύ όμορφη ιστορία...διάχυτη η αθωότητα και η ατμόσφαιρα της εποχής κάτι μεταξύ απρόμαυρης ελληνικής ταινίας και Σινεμά ο Παράδεισος!!
Και πολύ παλιά επίσης!!!

Θα προσπαθήσω να γράψω και γω κάτι αλλά για σχεδόν 2 δεκαετίες αργότερα , Μικρή δεν είμαι αλλά τι να κάνω το 1965 δεν είχα γεννηθεί ακόμη

 

[evaT]

Καλοκαίρι 1978- Ο μεγάλος σεισμός της Θεσσαλονίκης και φυγή άρον άρον προς Πελοπόννησο
​

Σκεφτόμουν να γράψω για την 5μερη με το σχολείο στη Ρόδο κάπου στα μέσα της δεκαετίας των έιτις αλλά τελικά επηρεασμένη από τον @travelbreak αποφάσισανα γράψω και γω για μια πιο "αθώα" ανάμνηση και αν τα καταφέρω να μεταφέρω το κλίμα της εποχής (ειδικά στους μικρότερους της παρέας)

20 Ιουνίου του 1978 λίγο μετά τις 11 το βράδυ έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη.
Παιδάκι ήμουν τότε...γύρω στα 10, έπαιζα έξω στο μπαλκόνι και ...σαλιάριζα με τον από πάνω όταν ξεκίνησε η κόλαση. Χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη το σκηνικό με τα ντουβάρια να χορεύουν , ο ήχος από τα αντικείμενα που έπεφταν αριστερά δεξιά κι έσπαγαν και τα ουρλιαχτά της μάνας μου που ήταν σε άλλο δωμάτιο . Εγώ έτρεξα στην αγκαλιά του μπαμπά μου και μόλις σταμάτησε όπως είμασταν με τις πιτζάμες και ξυπόλητοι κατεβήκαμε κάτω και εγώ τουλάχιστον δεν ξανανέβηκα για πολύ πολύ καιρό!

Την επόμενη ήδη μέρα κανόνισε ο πατέρας μου την άδειά του, μας φόρτωσε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για Πάτρα όπου οι γονείς είχαν πολύ καλούς φίλους και θα μας φιλοξενούσαν.
Εγώ από τη μιά χαιρόμουν που φεύγαμε μακριά από το σεισμό, από την άλλη επειδή είχαμε ξαναπάει Πάτρα και ήξερα το δρομολόγιο ...με έλουζε κρύος ιδρώτας.
Παρότι σχετικά μικρή θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνο το ταξίδι....θες η συγκυρία, θες ο τρόμος που είχε φωλιάσει μέσα μου...έμειναν όλα στο μυαλό μου πολύ έντονα. Ακόμη και σήμερα ένα από τα λίγα πράγματα που με αποδιοργανώνουν ταχύτατα είναι αν τύχει και κουνήσει λίγο....

Το ταξίδι ξεκίνησε αφού φορτώσαμε τίγκα το Nissan που είχαμε τότε (όχι Datsun όμως χαχα ) και με τη μάνα μου να λέει χαρακτηριστικά...."ευτυχώς που φεύγουμε Νότια άκουσα να λένε πως όλη η Βόρεια Ελλάδα θα βουλιάξει με πιο μεγάλο σεισμό ! Τέρας ψυχραιμίας ανέκαθεν η μάνα μου! Και καθόλου δεν μας τρόμαζε!!!
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να θυμάμαι το ταξίδι ξεκίνησε από Καλαμπάκα. Διανυκτερεύσαμε εκεί σε ένα ξενοδοχείο σύριζα με το βράχο των Μετεώρων. Τόσο σύριζα που στάθηκε αδύνατο να κοιμηθώ όλη τη νύχτα αφού νόμιζα πως θα γίνει πάλι σεισμός και θα πέσει επάνω μας!!
Αφού αισίως το αποφύγαμε αυτό την επόμενη ξεκινήσαμε για Αχαία.
Μέσω Κατάρας και Ιωαννίνων, ο γνωστός στενός δρόμος με τις άπειρες στροφές και φορτηγά που ήταν αδύνατο να προσπεράσεις, μαγεία!
Στο μεταξύ τις παλιές εποχές τα αυτοκίνητα δεν είχαν air condition. Ταξιδεύαμε με τα παράθυρα ανοιχτά. Το οποίο ήταν βέβαια απαραίτητο και για τον λόγο ότι οι γονείς κάπνιζαν ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο κανονικότατα διότι είχαν παντελή άγνοια κινδύνου περί παθητικού καπνίσματος και μικρών παιδιών και τα ρέστα. Βάλτε λοιπόν στην εικόνα του δρόμου με στροφές, ΚΑΙ τη ζέστη ΚΑΙ την τσιγαρίλα και αν δεν σας πιάνει ναυτία στα καλά καθούμενα τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σας ανακατέψει...Εγώ πάντως άφηνα τα συκώτια μου κάθε 10 λεπτά! Μπαμπά εμετός! Σταματούσε, ξερνούσα, έπινα λίγο νερό και συνεχίζαμε...σε λίγο πάλι τα ίδια....κι έτσι περνούσαμε όμορφα μέχρι να βρούμε ευθεία!! Α ναι! Σε όλο το σκηνικό βάλτε ότι άκουγαν κασέτες με Καζαντζίδη! Δεν κατάφερα ποτέ να ακούσω ξανά Καζαντζίδη χωρίς να ανακατευτώ.

Στις οποίες ευθείες λοιπόν που έβρισκα κάπως το χρώμα μου, τσακωνόμουν με τον αδερφό μου. Επειδή βαριόμασταν και δεν είχαμε τι να κάνουμε προσπαθούσαμε να κερδίσουμε ο καθένας για τον εαυτό του περισσότερο χώρο στο πίσω κάθισμα. Ετσι αφού έπεφταν σπρωξίδια και μπουνίδια , παρακάτω γινόταν πιο μοβόρικο το σκηνικό , εγώ τον δάγκωνα κι αυτός μου τραβούσε τα μαλλιά που τα είχα πάντα μακριά και έβρισκε πρόσφορο το έδαφος , οπότε μετά έπεφτε και καμιά ψιλή από τους γονείς που αγανακτούσαν και ηρεμούσαν τα πνεύματα.

Επόμενη διανυκτέρευση Αγρίνιο! Πάτρα με τη μία ΔΕΝ έφτανες εύκολα τότε. Είχαμε συγγενείς εκεί οι οποίοι μας καλοδέχθηκαν και μάλιστα είχαν τόσο μεγάλο σπίτι που μας έδωσαν ένα δωμάτιο για εμένα και τον αδερφό μου! Φοβερό αν σκεφτείς πως στο σπίτι μας είχαμε ένα δωμάτιο μαζί το οποίο όμως την μέρα ήταν και καθιστικό, απλά το βράδυ άνοιγαν κάτι καρεκλοπολυθρόνες και κοιμόμασταν.
Το Αγρίνιο δεν μου άρεσε καθόλου, θυμάμαι πως ήταν άσχημο δεν είχε τίποτα όμορφο για ένα παιδί αλλά νομίζω πως ούτε και για κάποιον μεγάλο.

Την επόμενη όμως μέρα φτάσαμε επιτέλους Πάτρα!!! Κι αφού δεν υπήρχε η γέφυρα του Ρϊου Αντιρίου ακόμη βέβαια μπήκαμε στο φέρυ!
Πολύ μου άρεε η Πάτρα! Οι φίλοι των γονιών μου έμεναν σε ένα πολύ ωραίο σπίτι μπροστά σε μεγάλο πάρκο με κούνιες (!) κι επίσης αρκετές φορές μας άφηναν σε μια ΄πολύ καλή γιαγιά να μας προσέχει όταν οι μεγάλοι ηθελαν να βγουν. Αν και τις περισσότερες φορές μας έπαιρναν έτσι κι αλλιώς μαζί όπου κι αν πήγαιναν. Οταν κουραζόμασταν απλά κοιμόμασταν στην καρέκλα ή το πολύ πολύ στο αυτοκίνητο και αυτοί συνέχιζαν κανονικά τη διασκέδασή τους -δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη ότι μπορεί κάποιος να μας έκανε κακό.

Στο τουριστικό του πράγματος αφού μας γύρισαν βόλτες όλη την Πάτρα κάναμε και εκπαιδευτική εκδρομή στην Αρχαία Ολυμπία για να ξεστραβωθούμε και η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα πολύ . Εχω και κάποιες φωτογραφίες από εκεί αλλά είναι από ένα επόμενο ταξίδι 3-4 χρόνια μετά όπου ήμουν έφηβη πια και είναι για να τις δείχνεις στο παιδί σου για να φάει όλο του το φαγητό. Ψηλή και υπερβολικά αδύνατη με ένα φόρεμα φάκελο φαρδύ και μακρύ, κάλτσες τρουακάρ και παπούτσια τύπου college...απαπαπα πόσο ενδυματολογικά κιτς τα έιτις!!

Ο επόμενος μήνας κύλησε πανέμορφα στο εξοχικό των φίλων μας στα Βραχνέικα! Εκεί είχε πολλά παιδιά και όλη μέρα τη βγάζαμε στη θάλασσα με κολύμπι και παιχνίδια και το βραδάκι μαζευόμασταν όλα τα παιδιά σε μια αυλή και παίζαμε τα επικά τζαμί, μήλα και τέτοια σχετικά.
Κι όταν τελείωναν αυτά πιάναμε τα επιτραπέζια. Τι μόνόπολες, τι στρατέγκο....ακόμη και το όνομα, ζώο φυτό....(το αγαπημένο μου παιχνίδι!) τελειωμό δεν είχαμε.
Ο μήνας πέρασε και φύγαμε με κλάματα.... Καθόλου δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στο σεισμό....

Για την επιστροφή επιλέχθηκε άλλη διαδρομή, έπρεπε να περάσουμε από Αθήνα για λίγο να δούμε κι άλλους συγγενείς! Από την πρωτεύουσα δεν έχω καθόλου μνήμες από αυτό το ταξίδι, πιθανώς να μείναμε πολύ λίγο. Παίρνοντας την Εθνική οδό για Θεσσαλονίκη οι γονείς αποφάσισαν να σταματήσουμε κάποιες λίγες μέρες ακόμη έξω πό τη Λαμία στην παραλία του Καραβόμυλου.
Στο μεταξύ οι γονείς μου είχαν βάλει ενα χαρτόνι στο παρμπρίτζ του αυτοκινήτου που έγραφε ΣΕΙΣΜΟΠΛΗΚΤΟΙ και όπου σταματούσαμε μαζεύαμε κόσμο γύρω μας που ήθελαν να μάθουν πως και τι. Ετσι και κει βρήκαμε αμέσως κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια και μάλιστα επειδή είμασταν σεισμόπληκτοι και μας λυπόταν όλος ο ντουνιάς κάθε μέρα μας τραπέζωνε και μια διαφορετική οικογένεια!
Ετσι από δω το είχαμε από κει το είχαμε βρήκαμε πάλι παρέα με παιδιά και μάλιστα ήταν ένας Αθηναίος ξέρω γω 2-3 χρόνια μεγαλύτερός μου και γω ψιλοτσιμπήθηκα! Θα μου πείτε 10χρονο και γκομένιζες;; Εεεε τα κοριτσάκια είναι ερωτιάρικα από μικρά....Το θέμα είναι ότι εκείνος με γυρόφερνε και μένα μου άρεζε αλλά ντρεπόμουνα ωστόσο οι γονείς αποφάσισαν ξαγνικά ότι έπρεπε να φύγουμε και μου χάλασαν τη φάση εξού και το θυμάμαι ακόμη!

Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη συνοδεύτηκε από ένα μήνα κατασκήνωσης κάτω από το σπίτι στην αλάνα!
Τώρα μου ήρθε και η φλασιά το γιατί πήγαμε Αθήνα στο γυρισμό. Ηθελαν να αγοράσουν σκηνή από το Μοναστηράκι διότι τότε το αντίσκηνο δεν ήταν είδος που το έβρισκες εύκολα σε Praktiker και τέτοια οπότε και αγόρασαν μια μεγάλη σκηνή στρατιωτικού τύπου στην οποία μετακομίσαμε τις καρεκλοπολυθρόνες από το σπίτι και κοιμόμασταν τα βράδυα μέχρι να ,μπει ο Σεπτέμβριος!
Εν τω μεταξύ επειδή όλοι έμεναν σε σκηνές τύπου τσαντήρια....άλλες αυτοσχέδιες άλλες του στρατού και γενικά ένας χαμός , για όλους εμάς που το ζήσαμε ήταν ένα προφανώς ανεπανάληπτο σκηνικό- άνετα το λες ντεκαντάνς φάση ωστόσο ήταν αξέχαστη η φάση.
Μια γειτονιά, μια παρέα, ως αργά το βράδυ εμείς παίζαμε και οι γονείς μαζεμένοι παρέες παρέες έπιναν τις μπύρες τους και έλεγαν τα δικά τους.

Με αφορμή λοιπόν ένα μεγάλο σεισμό για μένα αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας.

Βγήκε λίγο πιο μεγάλη η ιστορία αλλά ένεκα της συγκυρίας...έβαλα και ιστορία για ταξίδι και για σεισμό....δύο σε ένα

 

[travelbreak]

Με αφορμή λοιπόν ένα μεγάλο σεισμό για μένα αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας.

Από ώρα το σκεφτόμουν διαβάζοντας την ιστορία σου : Μια χαρά καλοκαίρι σας βγήκε.
Κι εμείς φιλοξενησαμε μια φοιτήτρια από τη Θεσσαλονίκη για λίγες μέρες στην Αθήνα που μέναμε. Ήταν συγγενής. Έμεινε μέχρι να αποφασίσει να πάει στο σπίτι της στην Κρήτη.
Ωραία μας τα έγραψες. Κάπως έτσι το φανταζόμουν αυτό το θέμα.
Ελπίζω να δώσουμε ιδέες και σε άλλους να μας γράψουν τα δικά τους.

 

[psilos3]

Εντάξει, δε ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εγώ γουστάρω πολύ ρετρό μίνι-ιστορίες. Συνεχίστε ακάθεκτοι παρακαλώ!
@evaT μου έφερες κι εμένα στο μυαλό κάποιες φοβερές αναμνήσεις από τα 80s, όσο τα πρόλαβα και έχω να θυμάμαι φυσικα. Για τη περίοδο πάντως του σεισμού, δεν υπάρχει Θεσσαλονικιός που να μην έχει να διηγηθεί μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη.

 

[evaT]

@psilos3 Γράψε κ συ Γιάννη ότι θυμάσαι κι ας είσαι μικρότερος . Νομίζω όλες οι αναμνήσεις που αφορούν μετακινήσεις στην προ ίντερνετ εποχή είναι ανεκτίμητες

 

[psilos3]

Γράψε κ συ Γιάννη ότι θυμάσαι κι ας είσαι μικρότερος . Νομίζω όλες οι αναμνήσεις που αφορούν μετακινήσεις στην προ ίντερνετ εποχή είναι ανεκτίμητες

Θα προσπαθήσω αν και δεν είναι το ίδιο όπως οι δικές σας με τον @travelbreak
Ταξιδιωτικά οι πρώτες μου αναμνήσεις έρχονται από τα 90s...

 

[evaT]

Θα προσπαθήσω αν και δεν είναι το ίδιο όπως οι δικές σας με τον @travelbreak
Ταξιδιωτικά οι πρώτες μου αναμνήσεις έρχονται από τα 90s...

Τι να κάνουμε...εμείς είμαστε μουσεία

 

[travelbreak]

Ταξιδιωτικά οι πρώτες μου αναμνήσεις έρχονται από τα 90s.

Σύμφωνα με τον τίτλο του θέματος, χρονικά και τα 90ς μέσα είναι.

 

[travelbreak]

Καλοκαίρι 1975. Διακοπές στην Αγία Γαλήνη.​

Έχει τελειώσει μια κοπιαστική χρονιά (λόγω διαβάσματος) και έχει έρθει το καλοκαίρι. Έχω τελειώσει την Τετάρτη Γυμνασίου. Τότε δεν το λέγαμε λύκειο αλλά Εξατάξιο Γυμνάσιο. Αποφάσισα να κάνω τις πρώτες μου διακοπές. Εντάξει, στην Κρήτη που ζούσα, πήγαινα σε 2-3 χωριά που είχα συγγενείς και περνούσα τις γιορτές και τα καλοκαίρια μου. Είχα πάει και σε σπίτια φίλων, αλλά είχαν τον έλεγχο οι γονείς τους και ενημέρωναν τους δικούς μου. Το 1975 όμως ήθελα να πάω κάπου τελείως ανεξάρτητα. Οι εποχές ήταν ακόμα λίγο δύσκολες και το να πάρω την τσάντα μου (δεν το συζητάμε για back pack, δεν υπήρχαν τότε παρά μόνο για τους τουρίστες από το «εξωτερικό») και να φύγω μια εβδομάδα δεν ήταν τόσο εύκολο. Όχι γιατί υπήρχαν κίνδυνοι (αυτό δε μας πέρναγε από το μυαλό) ή δε με άφηναν οι γονείς μου (πάντα μου είχαν εμπιστοσύνη, όπως και στα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής).

Ήταν ένα καλοκαίρι που είχα αρχίσει να διαβάζω μετά μανίας τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Σίγουρα με είχε επηρεάσει η γραφή και οι ιδέες του. Ειδικά οι ιδέες. Έβλεπα τον κόσμο με άλλα μάτια. Ήμουν και στην κατάλληλη γι αυτό ηλικία. Είχε αρχίσει να με απασχολεί και η ζωή σε άλλους πλανήτες. Οι «Αναμνήσεις από το μέλλον» μου είχαν εξάψει τη φαντασία. Και πάνω που είχα αρχίσει να κάνω τις χαζές σκέψεις για εξωγήινους, ευτυχώς διάβασα ένα σοβαρό βιβλίο, που με έπεισε (με μαθηματικό τρόπο) ότι είναι μάταιο να ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα. «Αδερφοφάδες», «Καπετάν Μιχάλης», «Τελευταίος Πειρασμός», «Αναφορά στο Γκρέκο». Αυτά ήταν τα ευαγγέλιά μου. Όμως αυτά τα βιβλία τα δανειζόμουν από τη βιβλιοθήκη γι αυτό στην Αγία Γαλήνη αγόρασα να διαβάζω ένα φτηνό Βίπερ (οι παλιότεροι ξέρουν).

Τότε μέναμε στο Ρέθυμνο και εγώ αποφάσισα να κάνω μια εβδομάδα διακοπές στην Αγία Γαλήνη. Είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό, που από τότε ήταν γνωστό στους τουρίστες της Ευρώπης. Είχε ανθίσει από την εποχή που στα Μάταλα γινόταν ο μεγάλος χαμός. Όμως η Αγία Γαλήνη μάζευε πιο πλούσιους νέους, που οι περισσότεροι έμεναν σε δωμάτια ή ξενοδοχεία και δεν έκαναν τόσο πολύ ελεύθερο κάμπινγκ. Η επιλογή μου δεν ήταν τυχαία. Είχα μια θεία που εκεί είχε ένα σπίτι ελεύθερο και θα μου έδινε τα κλειδιά για να πάω να μείνω. Αυτή έμενε στο Τυμπάκι, στο χωρίο καταγωγής μου. Έπρεπε να πάω να τη βρω εκεί για να μου δώσει τα κλειδιά του σπιτιού. Ένας άλλος λόγος που θα πήγαινα στην Αγία Γαλήνη, ήταν ότι θα έβρισκα ένα συμμαθητή μου, το Γιάννη, με καταγωγή από εκεί.

Τη μέρα που ήταν η αναχώρηση ξεκίνησα το πρωί με τον αδερφό μου για να πάμε στο Τυμπάκι με ωτοστόπ. Ήθελα να ζήσω και αυτή την εμπειρία. Μετά από 6-7 ώρες είχαμε προχωρήσει περίπου 30 χιλιόμετρα. Είχε πιάσει μεσημέρι και ευτυχώς πέρασε το λεωφορείο της γραμμής και το σταματήσαμε για να συνεχίσουμε. Εκεί βρήκαμε και τους γονείς μας που πήγαιναν και εκείνοι στο χωριό μας, το Τυμπάκι.

Στο σημείο αυτό θα γράψω τις ακριβείς λεπτομέρειες για τις μετακινήσεις εκείνης της μέρας, όπως τις έχω καταγράψει στο ημερολόγιο που κρατούσα: Με αστικό πήγαμε από το Ρέθυμνο στη διακλάδωση Αμαρίου (5 χλμ). Περνούσε (για το ωτοστόπ) ένα αυτοκίνητο ανά οκτώ λεπτά. Κάναμε μισό χλμ με τα πόδια. Μας πήρε ένα τρίκυκλο και στην καρότσα του κάναμε 16 χλμ. Αργότερα στην καρότσα ενός αγροτικού φτάσαμε μέχρι το χωριό Απόστολοι. Έξω από το χωριό την αράξαμε και δεν μας έπαιρνε κανένας. Στις 4 το απόγευμα σταματήσαμε το λεωφορείο της γραμμής που βρήκαμε μέσα τους γονείς. Το λεωφορείο έκανε τέρμα στο χωριό Αποδούλου. Από εκεί μας πήρε ένα φορτηγό και στις 7 φτάσαμε στο Τυμπάκι. Για να καταλάβετε, η απόσταση από το Ρέθυμνο στο χωριό μας ήταν 70 χλμ και αλλάξαμε πέντε μέσα.

Εκεί πήρα τα κλειδιά του σπιτιού από τη θειά μου και την επομένη με το λεωφορείο έφτασα στην στην Αγία Γαλήνη. Πάω στο σπίτι και τι να δω! Είχε να πάει πάνω από ένα χρόνο και υπήρχε παντού σκόνη και βρομιά. Το χειρότερο απ’ όλα ότι στα δυο δωμάτια κυκλοφορούσαν ποντίκια. Δεν είχα τρομερό πρόβλημα με αυτά τα ζώα γιατί στα χωριά ήταν κάτι συνηθισμένο, αλλά όχι και να ανέβουν στο κρεβάτι μου. Τράβηξα λοιπόν το κρεβάτι στη βεράντα και κοιμόμουν έξω τις μέρες που έμεινα. Δε νομίζω να ξαναμπήκα στο σπίτι παρά μόνο τη μέρα που έφυγα και έβαλα το κρεβάτι μέσα και κλείδωσα την πόρτα.

Για τις μέρες που πέρασα εκεί δεν έχω πολλά να πω. Έτσι κι αλλιώς αυτές οι ρετρό ιστορίες είναι για να λέμε στους νεότερους πως ήταν τα ταξίδια παλιότερα. Όμως μπορώ να θυμηθώ ότι περνούσα ατέλειωτες ώρες στα καφενεία. Επίσης πρέπει να έχασα και μερικά κιλά γιατί δε μου άρεσε να πηγαίνω στα εστιατόρια να τρώγω μόνος. Έτσι δεν έτρωγα πολύ. Στο ημερολόγιό μου γράφω ότι ένα σουβλάκι με πατάτες και μια φέτα ψωμί έκαναν 9 δραχμές. Επίσης γράφω ότι κάποια μέρα έστειλα τηλεγράφημα στον πατέρα μου ότι είμαι καλά. Την ίδια όμως μέρα μου έκανε επίσκεψη η μητέρα μου. Αυτό το είχα ξεχάσει τελείως και το είδα στο ημερολόγιο. Έμεινε σε μια φίλη της εκεί και όχι σε μένα. Έφυγε την άλλη μέρα.

Ο συμμαθητής μου ο Γιάννης δούλευε αρκετές ώρες στα ενοικιαζόμενα δωμάτια του πατέρα του και σε ένα καφενείο και δεν τον έβλεπα πολύ. Το ωραίο είναι ότι βλεπόμασταν πιο συχνά σε ένα καφενείο που τα παιδιά (μερικά τα ήξερα από το σαχολείο) έπαιζαν πρέφα. Στην αρχή απλά έβλεπα, αλλά δεν άργησα να μάθω το παιγνίδι και έγινα δεινός παίκτης, ειδικά στα φοιτητικά μου χρόνια. Τώρα όμως έχω πάνω από τριάντα χρόνια να παίξω. Αν δεν είχα μάθει τότε την πρέφα σίγουρα θα τη μάθαινα πολύ αργότερα.

Έγινε και μια άλλη φάση εκείνες τις μέρες στην Αγία Γαλήνη. Πριν φτάσω είχα γράψει ένα γράμμα στο Γιάννη. Ο αποστολέας όμως ήταν δήθεν μια φίλη μου, που της είχα πει γι αυτόν, και του έστελνε το γράμμα για να γίνουν φίλοι με αλληλογραφία. Τότε ήταν πολύ στη μόδα αυτή η επικοινωνία. Ο Γιάννης όταν ειδωθήκαμε, μου είπε ότι μια φίλη μου του έστειλε το γράμμα, αφού εγώ της είχα δώσει τη διεύθυνσή του. Εγώ πήγα να γελάσω, αλλά συγκρατήθηκα. Τον ρώτησα αν της απάντησε. Δε θυμάμαι τι μου είπε αλλά εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι αυτός πήρε το γράμμα σχεδόν σκισμένο. Γιατί ρε Γιάννη; του λέω. Γιατί στο χωριό είμαστε έξι άτομα με το ίδιο ονοματεπώνυμο, και εγώ το πήρα αφού το διάβασαν όλοι οι άλλοι και κατάλαβαν ότι δεν ήταν γι αυτούς. Πριν από μένα, μου είπε, ο ταχυδρόμος το είχε δώσει στον παππού μου.

Στην πίσω μεριά του λιμανιού της Αγίας Γαλήνης ήταν τα ονομαζόμενα μπλόκια. Εκεί έκαναν ηλιοθεραπεία πολλοί τουρίστες γυμνοί. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα που εμείς οι πιτσιρικάδες κάναμε κάθε τόσο τη βόλτα μας για να ρίχνουμε κρυφές ματιές.

Λίγο έξω από το χωριό υπήρχε ένα μικρό ποτάμι, που στην ουσία ήταν το νερό της θάλασσας που έμπαινε στην κοίτη του ποταμιού που υπήρχε το χειμώνα. Εκεί πήγαινα με νοικιασμένο κανό και έκανα λίγο για να περνά η ώρα μου.

Όταν πέρασαν οι μέρες που είχα αποφασίσει να μείνω εκεί, πήρα τα μπογαλάκια μου και πήγα στο χωριό μου. Είχα περάσει όμορφα και ο μόνος λόγος που ήθελα να φύγω από το χωριό ήταν τα ποντίκια του σπιτιού που έμενα. Στο ημερολόγιο γράφω ότι κρατούσα μια μικρή φωτογραφική μηχανή που είχα, αλλά δεν βρήκα καμιά φωτογραφία, όσο κι αν έψαξα στο σπίτι.