turms
Member
- Μηνύματα
- 2.158
- Likes
- 3.138
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
το κειμενο εινια αυτοβιογραφικο?Καθε μεσημερι, αφου πεσουν τα παιδια για υπνο, βαζω παπουτσια και κατηφοριζω προς τη θαλασσα. "Γυμνος", διχως μασκα (δεν χρησιμοποιω, δεν εχω, δεν ξερω ουτε καν που τις πουλανε) . Ποτε με τη γυναικα μου και ποτε μονος. Μερικες εκατονταδες μετρα αποσταση μα τοσο αγνωστη, τοσο ξεχασμενη, τοσο αλλαγμενη απο την ιδια διαδρομη των παιδικων μου χρονων. Σταματαω στα φραγκοσυκα κατω απο το λοφο του Κουτσομυλου που εκοβα παιδι καθως γυρνουσα σπιτι απο τη θαλασσα. Στην πηγη που ξεπλενα τα ποδια μου και ξεδιψουσα με το παγωμενο της νερο. Τα δειχνω στη γυναικα μου και της διηγουμαι ιστοριες και μυθους που τα συνοδευουν. Κλεβω ματιες προς τη θαλασσα που ισα ισα φαινεται μεσα απο την πυκνη βλαστηση της Ανοιξης. Καπου καπου περνουν και μερικα οχηματα και σπανια καποιος πεζος. Περνωντας απο τα σκαλοπατια της Παναγιτσας μου ερχεται υποσυνειδητα η μυρωδια του λιβανιου. Παντα μου εφερνε αλλεργια το λιβανι. Μα αντιθετα με το διαβολο το αγαπω γιατι μου θυμιζει τα χρωματα των λουλουδιων και το Δεκαπενταυγουστο, τα παιδικα μου Καλοκαιρια. Πιο κατω στις Βαρκες οπου συχναζουν οι ψαραδες του χωριου, οι βαρκες αδειες και ερημες. Η θαλασσα ως αλλος μαγνητης με ελκει κοντα της. Η παραλια χωρις ομπρελες και ξαπλωστρες και το σημαντικοτερο χωρις σκουπιδια. Το μπεζ της αμμου, το τιρκουαζ της θαλασσας, το πρασινο των δεντρων, το γαλαζιο του ουρανου και το χρυσο του ηλιου συνθετουν τον πινακα που εβλεπαν παλια τα παιδικα μου ματια. Γυρναω το κεφαλι μου ψηλα να δω το χωριο. Καποτε μετρουσα τα σπιτια που κρεμονταν στο Βραχο, τωρα αμετρητα, ουτε καν ξερω ποιοι μενουν στα περισσοτερα απο αυτα. Επιστρεφω στη θαλασσα, ειναι η μονη που κινειται κοντα μου μαζι μ' ενα γλυκο αερακι που με χαιδευει ποτε ποτε. Ανθρωποι σε μεγαλες αποστασεις. Λιγοι και σκορπιοι. Καμια φορα ακουγεται κανα τρυπανι ή σφυρι απο καποιον που κανει μερεμετια. Μα η θαλασσα αποσβενει τους ενοχλητικους θορυβους. Μονο το κυμα της και μερικα κελαηδισματα πουλιων επιτρεπω να ακουω. Και καθομαι ξυπολυτος μπροστα της περιμενοντας ποτε θα γλειψει τα γυμνα μου δαχτυλα. Για να ζεστανει με το κρυο της νερο την καρδια μου. Αφου ειναι η μονη που μπορει να με αγγιξει.