Νέα Ζηλανδία Στο δρόμο και στη θάλασσα

[travelbreak]

Θάλαμοφύλακας γαρ 12:00 - 15:00 αλλά οοοοοχι με το που είδα την αρχή ότι πήγες Νέα Ζηλανδία νταξ.. Δε κατάλαβα πότε το διάβασα, προχώρα!!!

Άντε και καλός πολίτης.

 

[travelbreak]

Te Anau, ακόμα νοτιότερα.

Στις 16:00 πήγαμε στο αεροδρόμιο και με ανακούφιση παραλάβαμε τις αποσκευές μας και συνεχίσαμε το δρόμο προς το Te Anau. Σε αυτή την κωμόπολη θα διανυκτερεύαμε. Οδηγούσε ο Φίλιππος χαλαρά, σε δρόμο με τεράστιες ευθείες και ελάχιστη κίνηση, το κατά εκατό κιλά πλέον βαρύτερο αυτοκίνητό μας, λόγω των αποσκευών. Ξαφνικά ακούμε από πίσω τη σειρήνα ενός αστυνομικού αυτοκινήτου. Ωχ, λέει ο Φίλιππος, μας κυνηγάνε. Βάλτε εσείς οι δυο στο πίσω κάθισμα τις ζώνες σας γιατί εδώ δεν αστειεύονται. Σταματάμε (δεξιά πήγα να γράψω, αλλά μου ήρθε στο νου ακριβώς η φάση και το διόρθωσα) αριστερά και από πίσω ακριβώς το εκατό. Βγαίνουμε έξω και μια κυρία με τη στολή μπάτσου μας λέει ευγενικά ότι τρέχαμε.
Πόσο;
111 χλμ την ώρα.
Πολλά είναι;
11 παραπάνω, μας λέει, από το όριο των 100.
Της είπαμε τις χαζές δικαιολογίες: δεν έχει κίνηση, είναι ευθεία, δεν κινδυνεύει κανένας. Τίποτα. Ετοιμαζόταν να μας γράψει. Αρχίσαμε τα μεγαλύτερα μέσα:
Χρόνια πολλά, we wish you a merry Christmas!
Τίποτα. Με ανέκφραστο ύφος πήρε το μηχανάκι της να βγάλει την απόδειξη.
Κυρία μου, της λέω, ήρθαμε από Ελλάδα και στη χώρα μας τα Χριστούγεννα λόγω των ημερών οι αστυνομικοί είναι λίγο πιο ανεκτικοί στις παραβάσεις.
Εκεί είναι που σχεδόν τα πήρε:
Εμείς εδώ, ακριβώς στις γιορτές, επειδή κυκλοφορούν περισσότεροι, είμαστε πιο αυστηροί. Πάρτε το πρόστιμο των $80 και πάτε σε μια τράπεζα να το πληρώσετε.

Δε θα μας χάλαγε με τίποτα τη διάθεση. Έκανα να βγάλω ένα μπουκάλι με μισό λίτρο ρακή να της δώσω για να της δείξω πως φερόμαστε εμείς στους ξένους, αλλά δεν κρατούσα και πολλή μαζί μου, οπότε την κράτησα. Θυμήθηκα πριν χρόνια στην Πάρο που ήμουν με τη μηχανή, με σταματά τροχονόμος σε ένα χωματόδρομο και μου δίνει κλίση επειδή δε φορούσα κράνος. Εντάξει, του λέω, τους τουρίστες που περνούν χωρίς κράνος, γιατί δεν τους γράφεις; Ε, μου λέει, ξένοι άνθρωποι είναι, ήρθαν στην πατρίδα μας και θα τους βάλουμε και πρόστιμο! Ευτυχώς τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και σε μας.

Και ουράνιο τόξο είχε:

Παντού κοπάδια:

Με διαφόρων ειδών ζώα:

Μετά από δυο μέρες σε μια τράπεζα πληρώσαμε $20 έκαστος για το πρόστιμο και τέλειωσε. Δικαιώθηκα και εγώ που σε όλα τα ταξίδια μας φωνάζω στον οδηγό να μην τρέχει γιατί είναι αλλιώς να βρίσκεσαι στη χώρα σου κι αλλιώς έξω, όταν σε γράψουν. Θα μπορούσε το πρόστιμο να ήταν και μεγαλύτερο και να μας πόναγε. Βέβαια, αν τρέχαμε με μόλις ένα χλμ την ώρα λιγότερο (δηλαδή με 110), το πρόστιμο θα ήταν το μισό.

Te Anau:

Το Te Anau που φτάσαμε για ύπνο ήταν σε μια υπέροχη τοποθεσία στις όχθες της ομώνυμης λίμνης, που έχει ένα περίεργο σχήμα, όπως και πολλές από τις λίμνες εδώ. Ένα πράγμα σαν ανάποδο Ε. Και είναι τεράστια, με μήκος τουλάχιστον 60 χλμ και οι προεκτάσεις στα 20 χλμ. Φτάσαμε στις 8 περίπου αλλά είχε φως και μετά τις δέκα το βράδυ, αφού πλέον είχαμε φτάσει τις 45 μοίρες Νότιο γεωγραφικό πλάτος, που αντιστοιχεί στο ύψος της Βενετίας. Δεν είναι πολύ Νότια, αλλά εδώ οι κλιματολογικές συνθήκες είναι πιο σκληρές από ό,τι στο Βόρειο Ημισφαίριο. Γι’ αυτό το καλοκαίρι τους δεν το ευχαριστιόμαστε. Είναι και στη μέση του Ωκεανού. Στο βορρά του Βόρειου Νησιού τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά: παραλίες μπάνιο και θαλάσσιες δραστηριότητες. Σημειωτέον ότι το Auckland βρίσκεται στις 37 μοίρες, που αντιστοιχούν στο ύψος της Καλαμάτας.

Άλλος για φωτογραφία:

Στο ξενοδοχείο μας, με το όχι τυχαίο όνομα Fiordland Hotel, στο Γιάννη και στο Φίλιππο δώσανε διπλό κρεβάτι και όχι δυο μονά. Αρχίσανε, με το δίκιο τους, τις γκρίνιες και τα παράπονα και τους έδωσαν άλλο δωμάτιο. Έδειξαν κατανόηση, αλλά εγώ είχα δηλώσει το δωμάτιο με δυο κρεβάτια. Βέβαια αφού είχαν δωμάτιο, γιατί μας ταλαιπωρούν;

Κάναμε τη βόλτα μας στην υπέροχη λίμνη. Επιτέλους ο αέρας είχε σταματήσει και τα νερά της ήταν γαλήνια. Το μόνο που χάλαγε τη εικόνα ήταν οι σκαφάτοι που έτρεχαν για να δείξουν πόσο καλό σκάφος έχουν. Γέμιζαν τον αέρα με απαίσιο θόρυβο και οσμή πετρελαίου. Το προσπερνώ και μένω στις εικόνες με τα παιδιά να παίζουν ανέμελα στο νερό.

Αφιερωμένη η φωτογραφία στον φαντάρο @NightcoreKing . Του εύχομαι μόλις πάρει το απολυτήριο να κάνει το ονειρεμένο του ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία.

 

[NightcoreKing]

Να σαι καλά αδερφέ @travelbreak ! Είναι πολύ νωρίς για εμένα κάτι τέτοιο αλλά μακάρι κάποια μέρα, προς το παρόν παίρνω γεύσεις από εσάς, πανέμορφα τοπία, και δε λείπουν κ τα γλυκανάλατα άτυχη περιστατικά, είστε κ γκαζιαριδες χάχα, προχώρααα

 

[travelbreak]

Τέταρτη μέρα στη ΝΖ. Doubtful Sound.

Ξημερώνει νέα μέρα με πολλές ελπιδοφόρες προοπτικές πρωτόγνωρων ταξιδιωτικών εμπειριών. Και το όνομά τους Doubtful Sound και οκτώ ώρες με περιπλάνηση στις λίμνες και στις ακτές του Νότιου Νησιού. Το έψαξα πολύ όταν οργάνωνα το ταξίδι και αυτά τα φιόρδ είχαν πολλή καλή φήμη. Η κρουαζιέρα είχε 150 ευρώ κόστος για τον καθένα, κλεισμένο για τους τέσσερίς μας μήνες πριν. Η εποχή των Χριστουγέννων είναι η καλύτερη για τον τουρισμό της χώρας και δεν ξέραμε εκ των προτέρων τι κίνηση θα είχε. Εξασφαλίσαμε λοιπόν τα εισιτήρια για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων, όπως έχει συμβεί αλλού. Βέβαια το Νότιο Νησί είναι τεράστιο και έχει τόσα πολλά για να δεις, που γενικά δεν υπήρχε στριμωξίδι, ακόμα και αυτές τις μέρες των αργιών.

Μερική πρωινή άποψη της λίμνης και της πόλης από το ξενοδοχείο που μείναμε:

Εδώ φαίνεται η περιοχή με τα φιόρδ. Εμείς πήγαμε πρώτα στο Doubtful Sound και την επομένη στο Milford Sound:

Ευτυχώς, λόγω της αλλαγής των βιορυθμών μας (μα πόσο μου αρέσουν αυτές οι μεγάλες αλλαγές τους!), ξυπνάμε νωρίς και η αναχώρηση πάντα γίνεται αρκετά πρωί. Μάλιστα προλαβαίνουμε και πίνουμε το καφεδάκι μας. Εγώ έχω και μισή ωρίτσα για να γράψω το ημερολόγιο, ώστε να θυμάμαι και να τα γράφω τώρα τόσο αναλυτικά. Η αναχώρηση του πλοίου για το Doubtful Sound γινόταν από το λιμανάκι του Manapouri, που βρίσκεται είκοσι χλμ από το Te Anau. Εκεί βρισκόμασταν τουλάχιστον μισή ώρα πριν τις οκτώ που έφευγε το μικρό πλοιάριο. Μας έκανε εντύπωση που είδαμε μια μικρή μοναξιά και μόνο κάποιους εργαζόμενους στην περιοχή να ανοίγουν και να κλείνουν πόρτες αυτοκινήτων και κτιρίων. Δεν ανησυχήσαμε, γιατί ένα πλοίο περίμενε νωχελικά τους τέσσερις Έλληνες και τους άλλους 116 ντόπιους και ξένους τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας.

Η θέα από το λιμανάκι του Manapouri:

Οι περισσότεροι από τους άλλους ήρθαν με πούλμαν και αρχηγούς και καπελάκια. Μου αρέσει αυτό που μοιάζουμε σαν να πηγαίνουμε για πολλοστή φορά σε αυτά τα μέρη. Μα συγνώμη, αν δεις τέσσερις χαλαρούς με το αυτοκίνητό τους να παρκάρουν στην καλύτερη θέση (αφού έφτασαν πρώτοι), να κάνουν βόλτα στο χωριό μέχρι τις οκτώ παρά δέκα, αυτό δε θα νομίσεις; Έχοντας μάθει από πριν πως γίνεται η δουλειά, να έρχονται δίνοντας τα ηλεκτρονικά τους εισιτήρια και να μην έχουν συνοδούς, τι θα πεις; Ότι είναι από την περιοχή.

Πλάκα κάνω. Αν δεις τα σακίδια με τα σάντουιτς και το Lonely Planet πρώτη θέση, όλους να κρατάνε από μια μηχανή, τουλάχιστον DSLR, ή μια βιντεοκάμερα 750 κυβικών, θα καταλάβεις ότι πρόκειται περί ασχέτων που ήρθαν να αποθανατίσουν πρωτόγνωρες γι’ αυτούς εικόνες. Και να αποσπάσουν ενθύμια στη μνήμη τους (τεχνητής και φυσικής) για να κοκορεύονται στους φίλους τους και στο Travelstories.gr.

 

[travelbreak]

Η κρουαζιέρα

Το πλοίο της Real Journeys αναχώρησε στην ώρα του πλήρες φορτίου αγωνιούντων τουριστών να απολαύσουν τις ομορφιές των νοτιοδυτικών ακτών της χώρας, που της άρμοζε περισσότερο αυτής να ονομάζεται χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Την πρόλαβε άλλος. Σε 45 λεπτά διασχίσαμε το μεγαλύτερο μέρος της λίμνης Manapouri, απολαμβάνοντας την ομορφιά του γαλαζοπράσινου τοπίου. Λίμνη και δάσος: τέλειος συνδυασμός. Η μέρα ήταν καταπληκτική με καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο να λάμπει. Στο σημείο που αράξαμε υπήρχε ένας υδροηλεκτρικός σταθμός (Manapouri Hydro Station) που πολλές φορές είναι επισκέψιμος αλλά τις μέρες που πήγαμε όχι. Κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’60 και λειτούργησε το 1971 δημιουργώντας πολλές αντιδράσεις στους περιβαλλοντικά ευαίσθητους κατοίκους της χώρας. Είχε διάφορα κατασκευαστικά προβλήματα μέχρι να φτάσει τη μέγιστη ισχύ του, αλλά σήμερα είναι ο μεγαλύτερος υδροηλεκτρικός της χώρας.

Ιδού μέρος του σταθμού, των καλωδιώσεων καλύτερα:

Ερχόμαστε τώρα στην εκδρομή μας. Εκεί μας άφησε το πλοίο και μας πήραν τα πούλμαν για να μας μεταφέρουν από τη λίμνη στη θάλασσα όπου μπήκαμε σε )άλλο) πλοίο για την πραγματική κρουαζιέρα στο Doubtful Sound. Ωραία διαδρομή μισής ώρας!

Η κρουαζιέρα αρχίζει:

Από τη διαδρομή με το πούλμαν:

Από εδώ κάτω ξεκίνησε η κρουαζιέρα:

Η ίδια φωτογραφία σε στάση:

Η κρουαζιέρα στο Doubtful Sound κράτησε τρεις ώρες και ήταν υπέροχη. Ε, τι θα έλεγα. Πήγα 17.000 χιλιόμετρα να το δω και δε θάταν καλό; Πάντως ήταν, και φαίνεται και μόνο από τις φωτογραφίες. Μια ωραία στιγμή ήταν που μπήκαμε σε ένα φιόρδ και το πλοίο σταμάτησε για λίγο και με σβηστές τις μηχανές του παρακάλεσε το πλήθος να κάνει ησυχία και αν ακούσουμε τον ήχο της φύσης. Χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο ανθρώπινο κατασκεύασμα με εμάς ούτε φωτογραφία να μην τραβάμε για λίγα λεπτά, μόνο να ακούμε το θρόισμα των φύλλων και τους ήχους των πουλιών. Πολλοί συγκινήθηκαν εγώ, ως μάλλον ορθολογιστής, όχι και τόσο.

Ξεκινάμε:

Στη διαδρομή είδαμε σε ορισμένες βραχονησίδες φώκιες και θαλασσοπούλια. Φτάσαμε μέχρι την αρχή του ωκεανού, την Θάλασσα της Τασμανίας, όπως ονομάζεται. Εκεί έκανε λίγο κρύο και φορέσαμε τα αντιανεμικά.

Η αγριεμένη θάλασσα της Τασμανίας:

Η εκδρομή ακολούθησε την αντίστροφη πορεία για να φτάσουμε μέχρι τις 4 το απόγευμα στο λιμανάκι του Manapouri. Όχι μόνο τα φιόρδ αλλά συνολικά το οκτάωρο ήταν όμορφο και άξιζε.

Το χαρακτηριστικό δέντρο της ΝΖ:

 

[travelbreak]

Ακόμα πιο νότια.

Είχαμε μπροστά μας άλλες έξι ώρες τουλάχιστον με φως και δεν είναι να ξεκουραζόμαστε. Άλλωστε στο πλοίο δεν κάναμε και μεγάλες πεζοπορίες, οπότε δεν κουραστήκαμε. Πήραμε το αυτοκίνητο και μέχρι τα μεσάνυχτα που επιστρέψαμε για ύπνο, είχαμε κάνει 350 χιλιόμετρα. Φτάσαμε μέχρι το Invercargill, που ως πόλη είναι η νοτιότερη της Νέας Ζηλανδίας. Από το Te Anau απέχει 160 χλμ. Ο Γιάννης και ο Φίλιππος, αφού είναι και χειμερινοί κολυμβητές, έριξαν μια βουτιά στα κρύα νερά του Foveaux Strait. Εγώ με τη Ντίνα μαζεύαμε τεράστια κοχύλια από την παραλία, που ήταν πιο πολλά από τα χαλίκια.

Η συνήθεις εικόνα με τα βοσκοτόπια και τα ζώα:

Η φύση που είδαμε σε αυτή τη διαδρομή δεν είχε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που θα μας άφηνε εκστατικούς, αλλά η πόλη Invercargill είναι πανέμορφη με ωραία αποικιοκρατικού στυλ κτήρια. Επίσης λέω πάλι ότι η αίσθηση να οδηγείς τόσο μακριά από τη χώρα σου, στις απέραντες εκτάσεις με τα όμορφα βουνά ή τα βοσκοτόπια, δεν είναι και λίγο. Ορισμένες φορές μάλιστα είναι το ζητούμενο. Ωραίες, ας πούμε, οι βόλτες στην Ευρώπη, αλλά αυτό το παραπάνω κλικ δεν το έχουν. Οι γιαπωνέζοι θα το νιώθουν, εγώ όχι.

Άδειοι οι δρόμοι:

Γι αυτούς βέβαια ήταν αρκετά αργά: 21:20.

Μιας και είπα για βοσκοτόπια, θα αναφέρω πως τα είδα. Πρώτα-πρώτα έχει τα περισσότερα στο Νότιο Νησί. Είναι γεμάτα με χόρτα που πιστεύω τα σπέρνουν οι κτηνοτρόφοι γιατί τα ποτίζουν με τεράστιες αυτόματες μηχανές ποτίσματος. Τα χόρτα μεγαλώνουν και τα πρόβατα και οι αγελάδες εκείνη την εποχή τρώνε στα διπλανά χωράφια μέχρι να μεγαλώσουν τα άλλα. Το χόρτο είναι τόσο πλούσιο που τα ζώα μου φαίνεται δε σταματάνε το φαΐ παρά μόνο για να κοιμηθούν. Και όταν τρώνε είναι τόσο κοντά το ένα στο άλλο, λες και παρακολουθούνε ποδοσφαιρικό αγώνα. Τα βλέπαμε και θυμόμασταν τα αρνάκια Νέας Ζηλανδίας που τρώγαμε στα δύσκολα χρόνια της σχολικής μας ζωής. Τελευταία φορά έφαγα πριν από τριάντα χρόνια όταν ξεμείναμε από κρέας και το σούπερ μάρκετ δεν είχε τίποτε άλλο κρεατικό.

 

[travelbreak]

Πέμπτη μέρα στη ΝΖ. Milford Sound. Η μια μέρα καλύτερη από την άλλη.

Αφήσαμε στις επτά το πρωί το Te Anau, που μας φιλοξένησε για δυο μέρες και ήταν τέλεια: ήσυχο, βόλτες στην όχθη της λίμνης, ήρεμα μαγαζιά και ωραίος καιρός. Όχι και πολλά βέβαια γιατί δεν υπήρχε χρόνος αλλά το απολαύσαμε.

Φεύγοντας από το Te Anau:

Η αναχώρηση για την κρουαζιέρα 2,5 ωρών στα φιόρδ του Milford Sound ήταν προγραμματισμένη για τις 10:30. Χρόνο είχαμε μέχρι τότε, αν και η απόσταση ήταν 120 χλμ σε καλό δρόμο. Στην αρχή σταματούσαμε σχεδόν σε κάθε πάρκιν που βλέπαμε γιατί ξέραμε ότι θα είχε κάτι ενδιαφέρον. Στο τέλος παρατήσαμε τις στάσεις και τρέχαμε να προλάβουμε το πλοίο.

Σε μια από τις στάσεις:

Mirror Lakes:

Μια συνηθισμένη εικόνα της περιοχής:

Ευτυχώς είχαμε τα εισιτήρια στο χέρι και δεν περιμέναμε γιατί ο κόσμος ήταν άπειρος. Καμιά σχέση με τη χθεσινή μέρα και το λίγο κόσμο. Εδώ τα πλοία έφευγαν συνεχώς. Το κόστος είναι μικρό, στα 50 ευρώ, και προφανώς τα πρακτορεία το προτιμούν. Έτσι εξηγείται η πολυκοσμία. Προτρέχω για να πω ότι αν δεν έχετε χρόνο κάντε μόνο το Milford Sound, αφού μοιάζει με το Doubtful Sound. Μα να ξέρετε ότι είναι σα να σας λέω να μείνετε μόνο μια μέρα στο Παρίσι, γιατί όλες οι άλλες θα μοιάζουν με την πρώτη. Είναι το ίδιο που λέω εγώ για όλη την Ευρώπη σχεδόν. Όμως πάω και ξαναπάω. Όπως πάμε κάθε μέρα το καλοκαίρι για μπάνιο. Ποτέ δε λέμε: ήτανε σαν εχθές, καλύτερα να μην πήγαινα.

Λίγο πριν ξεκινήσει η κρουαζιέρα:

 

[travelbreak]

Η κρουαζιέρα στο Milford Sound

Εννοείται ότι και το Milford Sound ήταν υπέροχο. Λίγο ο καιρός μας τα χάλασε, ειδικά όταν ανοιχτήκαμε στην Τασμανική Θάλασσα. Έριξε λίγη βροχούλα και έκανε κρύο. Όμως το θέαμα με τις φώκιες και τα δελφίνια μας αποζημίωσε. Στην υπόλοιπη διαδρομή όλα καλά. Αυτοί οι καταρράκτες καταπληκτικοί. Πολύ νερό να πέφτει αίφνης μέσα από τα δέντρα στον γκρεμνό. Τα σύννεφα έπαιζαν κρυφτό με τις κορυφές των βουνών και το θέαμα ήταν εξαιρετικό.

Απειλητικός ο καιρός:

Και ελικόπτερα:

Να και τα πάντα αγαπημένα δελφίνια:

Θα σας τρελάνω στις φωτογραφίες:

Νάτο πάλι:

Αυτό ήταν το υπέροχο Milford Sound. Η μέρα συνεχίζεται.

 

[travelbreak]

Πάλι στο δρόμο

Επιστρέψαμε στο λιμάνι έτοιμοι για να πάρουμε τον ίδιο δρόμο ως το Te Anau, δεν υπήρχε άλλος. Μετά θα συνεχίζαμε άλλα 100 χλμ ως το σπίτι που είχαμε κλείσει απόψε για ύπνο. Βασικά δεν ξέραμε ότι ήταν Β&Β, το καταλάβαμε όταν το βράδυ ψάχναμε να το βρούμε. Τώρα όμως, μετά το Milford Sound, αφού δε βιαζόμασταν σταματήσαμε παντού, όπου βλέπαμε κάτι όμορφο. Αλλά και να μη βλέπαμε, αν υπήρχαν σε πάρκιν 3-4 αυτοκίνητα εμείς σταματούσαμε και προχωρούσαμε να μη χάσουμε, σαν τα παιδιά που ζηλεύουν. Νομίζαμε ότι θα είχε φως άλλες δέκα ώρες. Η αλήθεια είναι ότι κουραζόμαστε κιόλας και αργά το απόγευμα σταματήσαμε στο Te Anau για ένα καφέ. Η ώρα είχε πάει για τα καλά οκτώ. Αν κι εγώ με τη Ντίνα προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτα ξανά στη λίμνη και όχι να καθίσουμε.

Το εθνικό δέντρο της χώρας κυαθώδες (Helecho Arborescente, έτσι το βρήκα στο Google):

Προς το The Chasm:

Στη διαδρομή μέχρι το Te Anau είδαμε πολλές εικόνες, αλλά είχε τόσο πολλά που πραγματικά θα χρειαζόταν άλλη μια μέρα, ακόμα και με τους δικούς μας τρελούς ρυθμούς, για να τα δούμε όλα. Σταματούσαμε και κάναμε και αρκετό περπάτημα για να δούμε από κοντά καταρράκτες, βουνοκορφές, λουλούδια και ποτάμια με ωραίες γέφυρες. Εννοείται ότι παίρναμε και δρόμους ή χωματόδρομους που μας οδηγούσαν σε μέρη που έγραφαν οι πινακίδες ή ο οδηγός Lonely Planet.

Lupin flowers:

Θαυμάστε προβατάκια:

Η διαμονή μας ήταν σε ένα χωριό που το ξέρουν όλοι με το διάσημο όνομα Garston. Και όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ, που μένουν σε ακτίνα πέντε χιλιόμετρων από αυτό. Δε νομίζω να το ξέρει άλλος. Α, το ξέρουν και τέσσερις κοσμογύριδες από την Ελλάδα. Τώρα θα το είχα ξεχάσει κι εγώ αλλά έχω το ημερολόγιο που όλα καταγράφονται. Τώρα το μάθατε κι εσείς. Εκεί πληρώσαμε την πιο ακριβή διαμονή σε όλο το ταξίδι μας: 120 ευρώ το δωμάτιο και δεν είχε ούτε μπάνιο. Και όπως είπα ήταν ένα σπίτι Β&Β. Φτάνοντας στο χωριό την ώρα που νύχτωνε, έψαχνα τα χαρτιά μου να δω που ήταν, αλλά δε μπορούσα να φανταστώ πως δε θα ήταν μέσα στο χωριό. Άσε που με τα 120 ευρώ τη βραδιά περιμέναμε να βρούμε κανένα ξενοδοχείο. Αυτό το Booking.com τα Β&Β δεν το ξεκαθαρίζει ότι είναι σπίτια, χωρίς ταμπέλες και φώτα. Στο καφενείο του χωριού κανείς δεν κατάλαβε που βρισκόταν αυτό που ψάχναμε. Ευτυχώς ένας περαστικός μας έδωσε την πληροφορία ότι βρίσκεται 3-4 χλμ έξω από το χωριό. Επί τέλους απαντήσανε και στο τηλέφωνο και ήρθε μια τύπισσα και μας μάζεψε. Πήγαμε στο σπίτι της που έμενε και η ίδια με την οικογένειά της.

Τη ρωτάμε πριν πάμε για ύπνο τι ώρα σέρβιρε το πρωινό. Είχαμε, ξέχασα να πω, και πρωινό εδώ. Μας λέει στις 07:30. Τιιιι; Εμείς 07:00 θέλουμε να φύγουμε. Δε γίνεται, μας λέει. Ε, δε γινότανε να το χάσουμε. Πληρωμένο φαγητό; Αδύνατον. Φύγαμε στις 08:30. Εν τω μεταξύ, όταν άκουσε ότι θέλαμε να φύγουμε στις επτά πήγε να πάθει έμφραγμα. Μας λέει, εδώ ήρθατε να μείνετε για να δείτε τη ζωή σε ένα σπίτι του χωριού. Τι λέει αυτή; Ζωή στο χωριό; Και τι να δούμε κυρία μου; Έχουμε, λέει, κοτούλες, γουρουνάκια, κατσικούλες με τα ριφάκια τους. Να δείτε πως τα ταΐζουμε, πως τα αρμέγουμε και διάφορα άλλα. Αυτά προσφέρουμε και γι αυτό έχουμε αυτή την τιμή: το τελευταίο δε μας το είπε, το έβαλα εγώ.

Το σπίτι που μείναμε:

Τα γουρουνάκια Νέας Ζηλανδίας:

Έκανα να τη ρωτήσω: το τραγούδι του Μηλιώκα «Τσοπάνης» το ξέρεις; Το έχω ζήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ήρθα στην άκρη του κόσμου να σε δω να μαζεύεις τα αυγά και να αρμέγεις. Ήθελα να ξέρω, το μπέικον που μας έδωσε και το γάλα στο κουτί, ήταν από τα γουρουνάκια και τις κατσίκες; Δε νομίζω. Ας είναι, μέχρι να μας ετοιμάσει το πρωινό, εμείς τα είδαμε τα ζώα και πιο πολύ μας εντυπωσίασαν τα γουρούνια. Δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο.

Και για να σταματήσω την πλάκα η γυναίκα ήταν μια χαρά, απλά την ενόχλησε που δε θα μέναμε μερικές ώρες να μας δείξει το κτήμα. Μάλιστα στα νιάτα της είχε επισκεφτεί και τη χώρα μας. Εμείς όμως είχαμε μεγάλη βιασύνη και ούτε το χωριό, αν είχε κάτι ενδιαφέρον, που δε νομίζω, δεν το είδαμε.

 

[travelbreak]

Έκτη μέρα στη ΝΖ. Επιστροφή στο Βορρά.

Έστω και λίγο αργά για τις προτιμήσεις και τα χούγια μας, ξεκινήσαμε με γεμάτο το στομάχι, πρώτη φορά στο ταξίδι. Εγώ με τη Ντίνα τουλάχιστον, αλλά νομίζω και οι άλλοι δύο της παρέας δεν τρώνε το πρωί, σε αυτό το ταξίδι. Συνήθως κατά τις εννέα με δέκα βγάζουμε τα σάντουιτς και μασουλάμε. Μάλιστα ο καθένας τα δικά του. Και ούτε προσφέρουμε ο ένας στον άλλον. Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά: αν θες να σου δώσω πρέπει να μου ζητήσεις. Και αν καθίσουμε κάτι για να φάμε (στη Νέα Ζηλανδία ταιριάζει καλύτερα η λέξη τσιμπήσουμε) ή να πιούμε, ο καθένας τα δικά του. Άλλο τι κάνουμε στην Ελλάδα.

Ο τελικός μας προορισμός με διανυκτέρευση ήταν το ορεινό χωριό Franz Josef. Βρίσκεται στο μέσον του Νότιου Νησιού, από τη δυτική πλευρά: West Coast. Εκεί θα μέναμε για να επισκεφτούμε την επομένη τον ομώνυμο παγετώνα, που είναι ο πλέον διάσημος της χώρας μαζί με τον Fox, που βρίσκεται είκοσι χλμ μακριά από τον Franz Josef. Αυτοί οι δύο παγετώνες βρίσκονται κοντά στον παγετώνα Tasman στη λίμνη Pukaki, που είχαμε δει τη πρώτη μέρα της άφιξης μας στο Νότιο Νησί. Όμως ο Tasman είναι πίσω από το βουνό Cook που τους χωρίζει. Μέχρι το βράδυ έπρεπε να έχουμε διανύσει τα 400 χλμ μέχρι το κατάλυμά μας, συν όσα θα κάναμε με τις παρακάμψεις, που συνήθως δεν είναι προγραμματισμένες, αλλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε, αν υποψιαστούμε ότι έχει κάτι καλό. Ειδικά αν η μέρα δεν έχει προχωρήσει και έχουμε (νομίζουμε) χρόνο.
Προτρέχω λοιπόν και λέω ότι τη μέρα αυτή κάναμε 600 χιλιόμετρα. Στο ξενοδοχείο μας εννοείται ότι φτάσαμε νύχτα.

Εδώ φαίνεται η διαδρομή της ημέρας:

Τη διαδρομή την είχαμε κάνει πάλι όταν κατεβαίναμε προς το Νότο για να δούμε τα φιόρδ. Περάσαμε ξυστά από το Queenstown, αλλά είπαμε να μείνουμε με τις ευχάριστες αναμνήσεις της προ τριών ημερών επίσκεψής μας. Υποκύψαμε όμως στην ομορφιά της λίμνης Wakatipu και με μια παράκαμψη φτάσαμε μέχρι τα Kelvin Heights. Δε μείναμε πολύ αφού δε μας εντυπωσίασαν.

Μετά είχαμε την πόλη Wanaka να δούμε. Είχε δυο δρόμους: τον καλό και έναν επαρχιακό, που όμως περνούσε από το βουνό Cardrona με το ομώνυμο χιονοδρομικό κέντρο. Εγώ προτίμησα τον δεύτερο αφού ως γνωστόν είμαι πρωταθλητής στο σκι χιονιού. Ήθελα να πάω για μερικές ώρες να κάνω και εδώ στη Νέα Ζηλανδία, να έχω και εμπειρία από χιόνι Νότιου ημισφαιρίου, που δεν είχα. Επειδή όμως οι άλλοι της παρέας δεν κάνουν σκι και με ζηλεύουν, πιο πολύ απ’ όσο τους ζηλεύω εγώ που κάνουν αλεξίπτωτο, δε θέλανε ούτε να πλησιάσουν στο βουνό Cardrona. Όμως εκείνη την ώρα οδηγούσα εγώ, και τους οδήγησα θέλοντας και μη από εκεί. Αυτοί μου λέγανε να γυρίσω πίσω, γιατί δήθεν δε θα βρίσκαμε βενζινάδικο και δεν είχαμε πολλή βενζίνη. Είναι δυνατόν να μην έχει βενζινάδικο στο διάσημο χιονοδρομικό κέντρο της Cardrona; Αποκλείεται. Πενήντα χιλιόμετρα είναι, σιγά ρε παιδιά. Πήγαινα ασταμάτητος και συνεπαρμένος από τη φύση και τη χαρά μου που θα έκανα σκι μετά από τόσους μήνες.

Μα είναι κρίμα, τι κρίμα, που λέει και το γνωστό άσμα. Το χιονοδρομικό ήταν κλειστό. Αλίμονο! Μέσα στο καλοκαίρι και είναι κλειστό; Κλειστά ήταν και τα βενζινάδικα όλα. Αρχίσανε να μας τρώνε τα φίδια: θα μας φτάσουν τα καύσιμα που είχαμε; Εγώ τους έδινα θάρρος οδηγώντας στους έρημους δρόμους του βουνού. Θα φτάσει, τους έλεγα, σε λίγο μπαίνουμε σε κατηφόρα. Δε με έφτανε που δεν έκανα σκι, είχα και τη γκρίνια τους. Τυχερός ήμουν που τελικά βρήκαμε βενζινάδικο πριν τελειώσει η βενζίνη, αν και νομίζω πετρέλαιο έπαιρνε εκείνο το αυτοκίνητο.

Εδώ να ομολογήσω μια μικρή πλάκα που σας έκανα, για να σπάσω τη μονοτονία της διήγησης: εγώ έκανα σε όλη μου τη ζωή μόνο μια φορά σκι, πριν τριάντα χρόνια και ήταν μάθημα στο Μαίναλο, οπότε έπαθα διάστρεμμα και έχασα όλα τα Χριστούγεννα. Από τότε μόνο στα σαλέ των χιονοδρομικών πάω. Επίσης κανείς από τους φίλους μου δεν κάνει αλεξίπτωτο. Όλα τα άλλα με τη βενζίνη, το χιονοδρομικό και τις ανησυχίες μας ήταν 100% αλήθεια.

Wanaka:

Στην αρχή η μέρα ήταν καλή, απλά φύσαγε λίγο. Έτσι στην πρώτη καλή στάση, στην πόλη Wanaka, δεν απολαύσαμε την λίμνη (που και αυτή λέγεται Wanaka ) γιατί είχε ένα κυματισμό που δεν άφησε τους φίλους μου να κολυμπήσουν. Ούτε όμως και οι ντόπιοι είχαν όρεξη. Καθόταν, μερικοί ακόμα και με τα μπουφάν, όπως κι εμείς, στη παραλία και χάζευαν. Περάσαμε και από μια τράπεζα να πληρώσουμε το Χριστουγεννιάτικο πρόστιμο της τροχαίας. Τη μέρα αυτή, λίγο αργότερα, παρά λίγο να πάρομε και καινούργιο. Από καθαρή τύχη το γλυτώσαμε. Βέβαια το πλήρωσε αυτός που ήταν μπροστά από εμάς. Σε ένα χωριό με όριο τα 50 χλμ, ο Φίλιππος ακολουθούσε σταθερά το προπορευόμενο όχημα, που έτρεχε με τουλάχιστον 60 χλμ την ώρα. Η τροχαία σταμάτησε τον άλλον αλλά εμάς δε μας έπιασε το μηχάνημά τους. Α, ρε Φίλιππα! Μετά λες ότι γκρινιάζω.

 

[travelbreak]

Mount Aspiring NP και Franz Josef (το χωριό)

Μετά την Wanaka θέλαμε να πάμε στο προτεινόμενο, και όχι αδίκως, τουριστικό βουνό Mount Aspiring. Είχα δει ένα δρόμο σε ένα χάρτη (υπενθυμίζω ότι όλο το ταξίδι το κάναμε μόνο με έντυπους χάρτες, χωρίς GPS) για να περάσουμε το βουνό εγκαρσίως. Αμ δε! Στα πρώτε 7-8 χιλιόμετρα ήταν μεν χωμάτινος αλλά βατός. Μετά δυσκόλευε η κατάσταση. Μας φάνηκε δασικός. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από την άσφαλτο. Αυτό όμως που μας έμεινε, και δεν ήταν λίγο, ήταν η εικόνα ενός ήμερου κοπαδιού ελαφιών σε περιφραγμένο χωράφι. Σε όλη τη χώρα δεν είδαμε άλλο.

Πήραμε το δρόμο για την λίμνη Hawea. Ήταν ωραίο που είχαμε τη μια την λίμνη Wanaka από εδώ και την άλλη την Hawea από εκεί. Αν δείτε το χάρτη είναι δυο μακρόστενες λίμνες πολύ κοντά μεταξύ τους και παράλληλες. Ο δρόμος περνά ανάμεσά τους.

Όταν φτάσαμε στο βουνό Aspiring αρχίσαμε τις διεισδύσεις στους χωματόδρομους για να δούμε ωραία ποτάμια, καταρράκτες, λιμνούλες και γεφύρια. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ένα γεφύρι με σχοινιά κρεμαστό πάνω από ένα μικρό ποτάμι με υπέροχα χρώματα στα νερά του. Το ωραίο ήταν ότι τρεις γάλλοι έκαναν βουτιές μέσα στα κρύα νερά.

Η τέχνη θέλει θυσίες:

Αφού απολαύσαμε το βουνό, το περάσαμε για να μεταβούμε στη Δυτική ακτή. Εκεί, μόλις φτάσαμε στο σχεδόν παραλιακό χωριό Haast, έπρεπε να στρίψουμε προς βορρά για το χωριό της διαμονής μας. Αλλά που εμείς! Στρίψαμε νότια για να δούμε την ακτή και φτάσαμε μέχρι το χωριό Jackson Bay, αφού κάναμε 50 χιλιόμετρα. Η διαδρομή ήταν όλα τα λεφτά, αλλά όχι το τελευταίο χωριό, αφού και έρημο ήταν και ο καιρός είχε αρχίσει να χαλά και άρχισε να ψιχαλίζει. Καλά, για το κρύο δεν το συζητάμε: σχεδόν όλη μέρα ένα μικρό μπουφάν το ήθελε. Και από το απόγευμα και μετά ήθελε και πιο χοντρό. Φαντάσου να πας και Άνοιξη ή Φθινόπωρο: Δε σου λέω για χειμώνα.

Κατακαλόκαιρο στο Νότιο Νησί:

Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, στο χωριό Franz Josef, είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο. Ξεφορτώσαμε τα πράγματά μας στο μοτέλ και με ομπρέλες πήγαμε βόλτα στο χωριό. Ευτυχώς η βροχή δεν ήταν δυνατή και κατά διαστήματα σταματούσε. Είχε ένα ωραίο ποτάμι και ελπίζαμε ότι την επομένη το πρωί θα τραβούσαμε καλές φωτογραφίες. Μετά από μια τόσο κουραστική μέρα κάναμε ένα πολύ όμορφο ύπνο. Μόνο που και που μας ξυπνούσε μια δυνατή βροχή που χτύπαγε τα παράθυρα και την μπαλκονόπορτα. Όμως τη νιώθαμε σα συντροφιά που μας χάιδευε απαλά και συνεχίζαμε τον ύπνο μας.

 

[travelbreak]

Έβδομη μέρα στη ΝΖ. Παραμονή Πρωτοχρονιάς και οι χαμένοι Παγετώνες.

Το πρωί όμως ο ήχος της δυνατής βροχής μας ξυπνήσαμε και ήταν πολύ ενοχλητικός. Ακόμα πιο ενοχλητικό ήταν που δε σταμάτησε ακόμα και μια ώρα μετά.

Ήμασταν τυχεροί που μειώθηκε για λίγο η ένταση και φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Μετά περιμέναμε να δούμε που θα πάει. Στη ρεσεψιόν μας είπαν ότι η πρόβλεψη ήταν ότι όλη μέρα θα έβρεχε. Όταν τους είπαμε ότι θέλαμε να πάμε στους παγετώνες Franz Josef και Fox, μόνο που δεν έβαλαν τα γέλια (πιστεύω από ευγένεια). Ούτε που μας άφησαν έστω και μια μικρή ελπίδα για το μεσημέρι ότι θα σταματούσε. Κάτι ξέρουν αυτοί. Θυμήθηκα στο Wyoming το 2012 και συγκεκριμένα στο Grant Teton, που μπαίνουμε όλο χαρά στο κέντρο επισκεπτών, να πάρουμε φυλλάδια και ίσως κάποιο εισιτήριο για να μπούμε στο πάρκο. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι και όταν είπαμε στον τύπο ότι μιλούσαμε για εκείνη την ίδια μέρα, μας λέει: μα τώρα θα βρέξει και δε θα μπορείτε να κουνηθείτε. Παρ’ ολίγο να τον περάσουμε για τρελό, μια χαρά ήταν ο καιρός. Πήραμε τα φυλλάδια και πάμε να φύγουμε. Μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο είχαμε γίνει μούσκεμα. Γι’ αυτό λέω: αυτοί εκεί κάτι ξέρουν.

Έτσι και στο Franz Josef, πήραμε το αμάξι μας και φύγαμε σα βρεγμένες γάτες, πριν χάσουμε περισσότερο χρόνο. Πάνε οι παγετώνες. Μας έμεινε από παγετώνες (ως ανάμνηση) μόνο ο Tasman στην αρχή του ταξιδιού. Κάτι ήταν κι αυτό.

Οι άνθρωποι εδώ δεν το βάζουν κάτω: κάνουν κατασκήνωση:

Η επόμενη διανυκτέρευση ήταν στο Greymouth, που βρίσκεται 170 χλμ από το Franz Josef. Κοντά, θα μου πεις. Και τι θα κάνετε όλη μέρα, αφού δε θα πάτε στους παγετώνες; Πας καλά; Στη Νέα Ζηλανδία, και μου λες που θα πάω! Μόνο να σταματήσει η βροχή, και από μέρη, όσα θες! Πάμε ρε παιδιά και άστους να λένε. Σε λίγο θα δούνε. Μονό να σταματήσει η βροχή.

Σε όλη τη διαδρομή έβρεχε, γι αυτό πηγαίναμε αργά και στο Greymouth φτάσαμε το μεσημέρι. Μάλιστα έγινε κάτι για πρώτη φορά στην παρέα μας: περιμέναμε και μισή ώρα για να ετοιμάσει τα δωμάτια λόγω της άφιξής μας νωρίτερα. Έξω η βροχή έπεφτε στρέιτ θρου. Είπαμε να ξεκουραστούμε (από τι στα δωμάτια και δώσαμε ραντεβού στις τέσσερις, ελπίζοντας ότι η βροχή θα είχε σταματήσει.

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η βροχή ηρέμησε και εγώ με τη Ντίνα πήραμε τις ομπρέλες και βγήκαμε για βόλτα στην πόλη. Είδαμε λίγο πως είναι και λίγο πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, περάσαμε από ένα κατάστημα και αγοράσαμε φαγώσιμα. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς και με την παρέα είχαμε αποφασίσει, όσο και να είναι το κόστος, το βράδυ να το περάσουμε σε ρεβεγιόν. Λέμε, όσο μούχλες και αν είναι οι Νεοζηλανδοί, ένα ρεβεγιόν την παραμονή της πρωτοχρονιάς θα το έχουν σε κάποια από τα εστιατόρια. Επειδή όμως την επομένη ίσως τα καταστήματα να ήταν κλειστά, ας έχουμε την καβάτζα μας σε φαΐ από σήμερα.

Στη ρεσεψιόν που ρωτήσαμε το μεσημέρι που φτάσαμε, η κοπέλα μας είπε ότι δε νομίζει ότι γίνεται κάτι ιδιαίτερο, γιατί είναι μικρή πόλη εδώ, μόλις 10.000 κάτοικοι. Πράγματι δεν είχε τίποτα. Κάτι μπαράκια μισοάδεια είδαμε αργά το βράδυ και από φαγητό στις 11 που βγήκαμε δεν υπήρχε τίποτα. Όλοι γιόρταζαν ( στα σπίτια τους. Ευτυχώς είχαμε πάρει αυτά τα λίγα τρόφιμα και το βράδυ κάναμε μεταξύ μας πρωτοχρονιά. Πήραμε και τηλέφωνο στην πατρίδα, που ακόμα ήταν μεσημέρι παραμονής, να τους ευχηθούμε πρώτοι-πρώτοι.

Όμως στις τέσσερις το απόγευμα ακριβώς ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο και είχαμε κατεύθυνση προς το βορρά. Αρκετά είχαμε χάσει με τη βροχή, το πρόγραμμα συνεχιζόταν σα να είχαμε δει τους παγετώνες. Προς το βορρά είχε τα υπέροχα βράχια του Punakaiki σε απόσταση 45 χλμ. Απίθανη διαδρομή δίπλα στη θάλασσα και με λίγο περπάτημα φτάσαμε στα βράχια και εκείνα μέσα στη θάλασσα και εκείνα στην ακτή όλα μας άρεσαν. Είχε μεγάλα κύματα και ήταν μια ζωγραφιά να τα βλέπεις να σκάνε πάνω στους βράχους.