marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 411
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Επιτέλους, η σφυρίχτρα της αρχηγού ακούστηκε, οι συζητήσεις για τους Καλαβρυτινούς γέροντες σταμάτησαν, και ξεκινήσαμε για την πορεία μας στο φαράγγι. Το πρόγραμμα προέβλεπε 17 χιλιόμετρα πεζοπορία μέχρι το Διακοπτό (22 χιλιόμετρα η απόσταση Καλάβρυτα- Διακοπτό), με ενδιάμεσες στάσεις στις θέσεις Τρίκλια και Νιάματα, πρώην σταθμούς του Οδοντωτού που τώρα πια δεν λειτουργούν καθώς δεν υπάρχει κόσμος για ν' ανεβοκατεβαίνει. Συνολική πεζοπορία τέσσερις ώρες αλλά με τις στάσεις θα φτάναμε περίπου στις 4 και κάτι το απόγευμα στο Διακοπτό. Η διαδρομή θεωρείται εύκολη για όσους έχουν φάει τα βουνά και τα λαγκάδια με το κουτάλι αλλά μέτριας δυσκολίας για όσους περπατούν μια- δυο φορές το χρόνο σε ανώμαλο έδαφος (από προσωπική εμπειρία σας βεβαιώνω ότι η πεζοπορία σε χώμα και γενικά σε ανώμαλο έδαφος δεν έχει καμία σχέση με το περπάτημα σε τσιμέντο και άσφαλτο. Μπορεί να περπατάει κάποιος 6-7 ώρες σε τσιμέντο και να μην κουραστεί ποτέ αλλά να περπατήσει ένα δίωρο σε χώμα και να νιώσει πτώμα στην κούραση!). Το καλό με το φαράγγι του Βουραϊκού είναι ότι τη διαδρομή μπορεί να την διανύσει οποιοσδήποτε, ακόμα και κάποιος που η τελευταία φορά που κούνησε τα πόδια του ήταν πριν καμιά δεκαετία, αρκεί να έχει υπ' όψιν του ότι την επόμενη ημέρα θα είναι από ολίγον πιασμένος έως να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του! Πολλοί γονείς είχαν μαζί τους και τα παιδάκια τους (εμείς είχαμε αρκετά μικρά εκείνη την ημέρα που ακολούθησαν τους γονείς τους) και αυτοί που κουράστηκαν περισσότερο ήταν οι γονείς φυσικά!
Επειδή ήμασταν πολλά άτομα ήταν λίγο δύσκολο να συμπεριφερθούμε σαν ομάδα και ουσιαστικά χωριστήκαμε σε τέσσερις μικρότερες που όμως κάπου στην πορεία διαλυθήκαμε και χαθήκαμε καθώς άλλοι περπατούσαν γρήγορα, άλλοι αργά, άλλοι σταματούσαν να βγάλουν φωτογραφίες, το τρένο μας καθήλωνε σε διαφορετικά σημεία της διαδρομής, κτλ. Επιπλέον, οι πεζοπόροι τη συγκεκριμένη ημέρα ήταν τόσο υπερβολικά πολλοί ώστε σε κάποια στενά σημεία να μην μπορείς να κάνεις ούτε προσπέραση!
Το φαράγγι του Βουραϊκού, που σύμφωνα με το μύθο ανοίχθηκε από τον Ηρακλή προκειμένου να έρθει πιο κοντά στην αγαπημένη του Βούρα, και της το αφιέρωσε δίνοντάς του και το όνομά της (κατ' άλλους ο Βουραϊκός ονομάστηκε έτσι από την αρχαία πόλη Βούρα, ιδρυτικό μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας, αλλά εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι μύθοι και έτσι κρατάω την πρώτη εκδοχή), έτσι κι αλλιώς είναι πανέμορφο αλλά τη φετινή Άνοιξη, που είναι μια από τις ωραιότερες των τελευταίων ετών λόγω των συνεχών βροχών στους μήνες που μας πέρασαν, η διαδρομή ήταν φανταστική! Η βλάστηση πιο πράσινη από ποτέ και το νερό στο ποτάμι περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Βοήθησε και η μέρα που ήταν ζεστή και με έναν ήλιο να λάμπει μεν αλλά να μη ζεματάει δε. Όχι ότι όσοι δεν πρόσεξαν και δεν πήραν αντιηλιακό και καπέλο δεν είχαν πρόβλημα! Μην ξεχνάμε ότι ο ήλιος είναι επικίνδυνος ακόμα και όταν έχει συννεφιά. Έτσι τα εμφανώς κοκκινισμένα πρόσωπα και μπράτσα στο τέλος της ημέρας (περπατάγαμε και ντάλα μεσημέρι) ήταν πολλά! Γι' αυτό απαραίτητα αντιηλιακό και καπέλο! Και αν το καπέλο είναι και με UV προστασία ακόμα καλύτερα (Χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση, καπέλα με προστασία από τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου θα βρείτε σε κάποιο από τα καταστήματα της Columbia)!
Περπατάς, συζητάς, χαιρετάς όλους αυτούς που σε χαιρετούν καθώς τα βαγόνια του οδοντωτού περνούν δίπλα σου, βγάζεις φωτογραφίες, ακούς το νερό να κυλάει αλλού ήρεμα και αλλού ορμητικά, νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μπάνιο στους καταρράκτες, χαίρεσαι τη φύση γύρω σου, ευγνωμονείς την καλή σου τύχη και τη μαμά σου (Ημέρα της Μητέρας η Κυριακή 10 Μαΐου) που σε γέννησε σε μια εποχή που όλα είναι εύκολα και συνεχίζεις να περπατάς να περπατάς να περπατάς να περπατάς...
Στα πρώτα 20 λεπτά πεζοπορίας το έδαφος συνεχίζει να είναι ομαλό και πραγματοποιείται είτε πάνω στις γραμμές του οδοντωτού είτε στα μονοπάτια που υπάρχουν ακριβώς δίπλα στις γραμμές. Μετά γίνεται λίγο κατηφορικό αλλά εύκολα φτάνεις στις Πόρτες που δεν φτάνει που είναι το στενότερο σημείο της διαδρομής υπάρχει και τούνελ και μεταλλική γέφυρα μετά το τούνελ. Στις Πόρτες, που λέγονται έτσι από τις πόρτες που υπήρχαν εκεί, και παλαιότερα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης κλειδαμπάρωναν το τούνελ και έτσι έκοβαν το φαράγγι στη μέση, υπάρχουν δύο σήραγγες σήμερα, αφού έχετε ήδη μπει στο τούνελ. Η παλιά στα δεξιά και η καινούργια στα αριστερά. Η αρχηγός επέμενε να ακολουθήσουμε την καινούργια από όπου περνάει και ο οδοντωτός -δεν υπήρχε και άλλος λόγος να φτιαχτεί η σήραγγα!- καθώς είναι λέει σε καλύτερη κατάσταση και πιο ομαλή αλλά είδα δεκάδες άτομα να περνούν την παλιά χωρίς κανένα πρόβλημα. Πάντως και στις δύο σήραγγες η ορατότητα δεν είναι καλή γι' αυτό αν θέλετε έχετε μαζί σας έναν φακό ή χρησιμοποιήστε το φανό του κινητού σας ή απλά περπατήστε ακουμπώντας κατά μήκος του τοίχου.
Επίσης, καλό είναι την ημέρα της πεζοπορίας ή την προηγούμενη ημέρα να επικοινωνήσετε με τον σταθμό του Διακοπτού για να ενημερωθείτε για τα δρομολόγια του Οδοντωτού προκειμένου να μπορείτε να υπολογίσετε περίπου που βρίσκεται το τρένο την ώρα που εσείς θα βρίσκεστε στις Πόρτες ώστε να αποφύγετε τις συναντήσεις σε αυτό το σημείο της διαδρομής. Συνήθως, τα Σαββατοκύριακα τα προγραμματισμένα δρομολόγια είναι τρία προς Καλάβρυτα και τρία προς Διακοπτό. Αλλά πολλές φορές υπάρχουν και έκτακτα δρομολόγια που εξυπηρετούν συνήθως μαζικούς εκδρομείς. Τη συγκεκριμένη ημέρα πχ. υπήρχαν τρία έκτακτα δρομολόγια.
Πάντως στις Πόρτες ο οδοντωτός κινείται στα δόντια γι' αυτό αν ακούσετε το σφύριγμά του μην πανικοβληθείτε. Καταρχήν σφυρίζει από πολύ μεγάλη απόσταση και στο συγκεκριμένο σημείο κινείται υπερβολικά αργά, γύρω στα 6 Km/h, οπότε έχετε όλο το χρόνο στη διάθεσή σας να βγείτε έξω από το τούνελ και να βρεθείτε σε μέρος που δεν θα κινδυνεύετε να έρθετε τετ α τετ με το τρένο. Προσοχή! Για να μην γίνει επικίνδυνη η κατάσταση λόγω γρήγορων κινήσεων και μικροσύγχυσης, φροντίστε αν είστε κάπου στη μέση του τούνελ και ακούσετε το τρένο να κινηθείτε προς τα πίσω και όχι μπροστά γιατί, όπως είπα και παραπάνω, μόλις βγείτε από τη σήραγγα υπάρχει μεταλλική γέφυρα όπου μπορείς να κινηθείς μόνο στη δεξιά πλευρά της και αντικρίζεις το ποτάμι που περνάει από κάτω από αρκετά μεγάλο ύψος και όσο να 'ναι ένα δέος το νιώθεις! Και φανταστείτε την κατάσταση με το σφύριγμα του τρένου να ακούγεται όλο και πιο κοντά σας και εσείς να πρέπει να περάσετε και τη γέφυρα! Όλα αυτά, βέβαια, ισχύουν στην περίπτωση που διανύετε την αριστερή σήραγγα στις Πόρτες στην κατεύθυνση προς Διακοπτό. Αν έχετε επιλέξει να περάσετε από την δεξιά δεν υπάρχει λόγος να γυρίσετε πίσω γιατί είπαμε ότι το τρένο δεν περνάει πια από εκεί. Εξάλλου, ότι είναι εγκαταλειμμένο το τούνελ θα το καταλάβετε και μόνοι σας στο τέλος του που θα δείτε τις μεταλλικές πόρτες πεταμένες στο έδαφος χωρίς να έχει βρεθεί κανένας να τις σηκώσει!
Λίγο μετά τις Πόρτες υπάρχει ο σταθμός των Τρικλίων. Στο σημείο αυτό, λόγω της ημέρας πάντα, οι οργανωτές του Περάσματος του Βουραϊκού κερνούσαν τους πεζοπόρους λουκούμι, τσίπουρο και τεντούρα, ένα γλυκόπιοτο της περιοχής και γενικά της Αχαΐας, που φτιάχνεται από κανέλα και γαρύφαλλο, σύμφωνα με τις πληροφορίες της Κυρίας που μας κερνούσε. Εμένα πάντως η τεντούρα μου θύμισε έντονα τις κόκκινες τις καραμέλες με γεύση κανέλας που έτρωγα όταν ήμουν μικρή.
Στα Τρίκλια μείναμε κάνα δεκαπεντάλεπτο και μετά ξεκινήσαμε για το πιο κοπιαστικό αλλά ταυτόχρονα πιο όμορφο μέρος της διαδρομής. Σε δύο ώρες θα ήμασταν στα Νιάματα αλλά για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να διασχίσουμε έδαφος τριών χιλιομέτρων περίπου με τη μεγαλύτερη κλίση σε όλο το φαράγγι -γι' αυτό και ο οδοντωτός προχωράει στα δόντια-. Και επειδή τα μονοπάτια, δίπλα από τις γραμμές, δεν υφίστανται πια το περπάτημα γίνεται πάνω στο χοντροχάλικο και εδώ φαίνεται πόσο απαραίτητο είναι να φοράτε αντιολισθητικά παπούτσια καθώς τα στραβοπατήματα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή στον καθένα. Αν δείτε πάντως ότι τα παπούτσια σας γλιστράνε φροντίστε απλά να κάνετε μικρά και αργά βήματα και όλα θα πάνε καλά. Αυτό με τα στραβοπατήματα, το σημειώνω ιδιαίτερα γιατί είδα ουκ ολίγους να κάθονται παράμερα του δρόμου και να κρατούν τα πόδια τους πονώντας.
Συναντήσαμε λίθινες γέφυρες, μεταλλικές γέφυρες (σχεδόν σε όλες τις μεταλλικές γέφυρες μπορείτε να περάσετε μόνο στη μια πλευρά), μεγάλες σήραγγες, μικρές σήραγγες, σήραγγες λαξευμένες από τη μια πλευρά του βράχου και ανοιχτές από την άλλη πλευρά, πέτρινες καμάρες, φυλάκια ζωγραφισμένα με γκράφιτι, σταθμούς ξεχασμένους στο χρόνο, καταρράκτες μικρούς, καταρράκτες μεγάλους, καταρράκτες ορμητικούς, βράχια υπέροχα λαξευμένα από τη φύση, είδαμε αναρριχώμενα φυτά, δέντρα πανύψηλα, πολύχρωμα λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις και χαρήκαμε τους ήχους του νερού και της πανίδας που κατοικοεδρεύει στο Βουραϊκό! Και τώρα που είπα πανίδα να σημειώσω ότι ο Βουραϊκός έχει χαρακτηριστεί περιοχή σημαντική για τα πουλιά, ιδιαίτερα τα αρπαχτικά και ανήκει στις περιοχές του δικτύου Natura 2000.
Στα Νιάματα φτάσαμε την ώρα που είχαν στηθεί χοροί και πανηγύρια από το μουσικοχορευτικό τμήμα του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου Πάτρας που ουσιαστικά δήλωναν το τέλος των φετινών εκδηλώσεων. Ανακοινώθηκε ο πολυπληθέστερος σύλλογος του φετινού περάσματος (δεν ήταν ο δικός μας), δόθηκαν αναμνηστικά διπλώματα σε αυτούς που περάσαν το φαράγγι (ουσιαστικά όποιος ήθελε έπαιρνε), μπορούσες να αγοράσεις μικρές κονκάρδες ως αναμνηστικά με εικόνες από το φαράγγι, και μοιράστηκαν δωρεάν αναψυκτικά, νερά και παραδοσιακή καυτερή φασολάδα με φέτα και ψωμί στους διψασμένους και πεινασμένους πεζοπόρους. Ωραία ήταν η φασολάδα καθώς βρασμένη μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι είχε όλη τη γλύκα που αποκτά το φαγητό όταν αργοψήνεται. Δεν μείναμε μαζί τους γιατί έτσι κι αλλιώς όλες οι σκιερές περιοχές γύρω από τις ελιές ήταν πιασμένες από άλλους πεζοπόρους που είχαν φτάσει πριν από εμάς, αλλά τραβήξαμε προς το ποτάμι όπου ξεκουραστήκαμε και κάναμε πικ νικ υπό τους ήχους του κρυστάλλινου νερού και των τιτιβισμάτων των πουλιών.
Επειδή ήμασταν πολλά άτομα ήταν λίγο δύσκολο να συμπεριφερθούμε σαν ομάδα και ουσιαστικά χωριστήκαμε σε τέσσερις μικρότερες που όμως κάπου στην πορεία διαλυθήκαμε και χαθήκαμε καθώς άλλοι περπατούσαν γρήγορα, άλλοι αργά, άλλοι σταματούσαν να βγάλουν φωτογραφίες, το τρένο μας καθήλωνε σε διαφορετικά σημεία της διαδρομής, κτλ. Επιπλέον, οι πεζοπόροι τη συγκεκριμένη ημέρα ήταν τόσο υπερβολικά πολλοί ώστε σε κάποια στενά σημεία να μην μπορείς να κάνεις ούτε προσπέραση!
Το φαράγγι του Βουραϊκού, που σύμφωνα με το μύθο ανοίχθηκε από τον Ηρακλή προκειμένου να έρθει πιο κοντά στην αγαπημένη του Βούρα, και της το αφιέρωσε δίνοντάς του και το όνομά της (κατ' άλλους ο Βουραϊκός ονομάστηκε έτσι από την αρχαία πόλη Βούρα, ιδρυτικό μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας, αλλά εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι μύθοι και έτσι κρατάω την πρώτη εκδοχή), έτσι κι αλλιώς είναι πανέμορφο αλλά τη φετινή Άνοιξη, που είναι μια από τις ωραιότερες των τελευταίων ετών λόγω των συνεχών βροχών στους μήνες που μας πέρασαν, η διαδρομή ήταν φανταστική! Η βλάστηση πιο πράσινη από ποτέ και το νερό στο ποτάμι περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Βοήθησε και η μέρα που ήταν ζεστή και με έναν ήλιο να λάμπει μεν αλλά να μη ζεματάει δε. Όχι ότι όσοι δεν πρόσεξαν και δεν πήραν αντιηλιακό και καπέλο δεν είχαν πρόβλημα! Μην ξεχνάμε ότι ο ήλιος είναι επικίνδυνος ακόμα και όταν έχει συννεφιά. Έτσι τα εμφανώς κοκκινισμένα πρόσωπα και μπράτσα στο τέλος της ημέρας (περπατάγαμε και ντάλα μεσημέρι) ήταν πολλά! Γι' αυτό απαραίτητα αντιηλιακό και καπέλο! Και αν το καπέλο είναι και με UV προστασία ακόμα καλύτερα (Χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση, καπέλα με προστασία από τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου θα βρείτε σε κάποιο από τα καταστήματα της Columbia)!
Περπατάς, συζητάς, χαιρετάς όλους αυτούς που σε χαιρετούν καθώς τα βαγόνια του οδοντωτού περνούν δίπλα σου, βγάζεις φωτογραφίες, ακούς το νερό να κυλάει αλλού ήρεμα και αλλού ορμητικά, νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μπάνιο στους καταρράκτες, χαίρεσαι τη φύση γύρω σου, ευγνωμονείς την καλή σου τύχη και τη μαμά σου (Ημέρα της Μητέρας η Κυριακή 10 Μαΐου) που σε γέννησε σε μια εποχή που όλα είναι εύκολα και συνεχίζεις να περπατάς να περπατάς να περπατάς να περπατάς...
Στα πρώτα 20 λεπτά πεζοπορίας το έδαφος συνεχίζει να είναι ομαλό και πραγματοποιείται είτε πάνω στις γραμμές του οδοντωτού είτε στα μονοπάτια που υπάρχουν ακριβώς δίπλα στις γραμμές. Μετά γίνεται λίγο κατηφορικό αλλά εύκολα φτάνεις στις Πόρτες που δεν φτάνει που είναι το στενότερο σημείο της διαδρομής υπάρχει και τούνελ και μεταλλική γέφυρα μετά το τούνελ. Στις Πόρτες, που λέγονται έτσι από τις πόρτες που υπήρχαν εκεί, και παλαιότερα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης κλειδαμπάρωναν το τούνελ και έτσι έκοβαν το φαράγγι στη μέση, υπάρχουν δύο σήραγγες σήμερα, αφού έχετε ήδη μπει στο τούνελ. Η παλιά στα δεξιά και η καινούργια στα αριστερά. Η αρχηγός επέμενε να ακολουθήσουμε την καινούργια από όπου περνάει και ο οδοντωτός -δεν υπήρχε και άλλος λόγος να φτιαχτεί η σήραγγα!- καθώς είναι λέει σε καλύτερη κατάσταση και πιο ομαλή αλλά είδα δεκάδες άτομα να περνούν την παλιά χωρίς κανένα πρόβλημα. Πάντως και στις δύο σήραγγες η ορατότητα δεν είναι καλή γι' αυτό αν θέλετε έχετε μαζί σας έναν φακό ή χρησιμοποιήστε το φανό του κινητού σας ή απλά περπατήστε ακουμπώντας κατά μήκος του τοίχου.
Επίσης, καλό είναι την ημέρα της πεζοπορίας ή την προηγούμενη ημέρα να επικοινωνήσετε με τον σταθμό του Διακοπτού για να ενημερωθείτε για τα δρομολόγια του Οδοντωτού προκειμένου να μπορείτε να υπολογίσετε περίπου που βρίσκεται το τρένο την ώρα που εσείς θα βρίσκεστε στις Πόρτες ώστε να αποφύγετε τις συναντήσεις σε αυτό το σημείο της διαδρομής. Συνήθως, τα Σαββατοκύριακα τα προγραμματισμένα δρομολόγια είναι τρία προς Καλάβρυτα και τρία προς Διακοπτό. Αλλά πολλές φορές υπάρχουν και έκτακτα δρομολόγια που εξυπηρετούν συνήθως μαζικούς εκδρομείς. Τη συγκεκριμένη ημέρα πχ. υπήρχαν τρία έκτακτα δρομολόγια.
Πάντως στις Πόρτες ο οδοντωτός κινείται στα δόντια γι' αυτό αν ακούσετε το σφύριγμά του μην πανικοβληθείτε. Καταρχήν σφυρίζει από πολύ μεγάλη απόσταση και στο συγκεκριμένο σημείο κινείται υπερβολικά αργά, γύρω στα 6 Km/h, οπότε έχετε όλο το χρόνο στη διάθεσή σας να βγείτε έξω από το τούνελ και να βρεθείτε σε μέρος που δεν θα κινδυνεύετε να έρθετε τετ α τετ με το τρένο. Προσοχή! Για να μην γίνει επικίνδυνη η κατάσταση λόγω γρήγορων κινήσεων και μικροσύγχυσης, φροντίστε αν είστε κάπου στη μέση του τούνελ και ακούσετε το τρένο να κινηθείτε προς τα πίσω και όχι μπροστά γιατί, όπως είπα και παραπάνω, μόλις βγείτε από τη σήραγγα υπάρχει μεταλλική γέφυρα όπου μπορείς να κινηθείς μόνο στη δεξιά πλευρά της και αντικρίζεις το ποτάμι που περνάει από κάτω από αρκετά μεγάλο ύψος και όσο να 'ναι ένα δέος το νιώθεις! Και φανταστείτε την κατάσταση με το σφύριγμα του τρένου να ακούγεται όλο και πιο κοντά σας και εσείς να πρέπει να περάσετε και τη γέφυρα! Όλα αυτά, βέβαια, ισχύουν στην περίπτωση που διανύετε την αριστερή σήραγγα στις Πόρτες στην κατεύθυνση προς Διακοπτό. Αν έχετε επιλέξει να περάσετε από την δεξιά δεν υπάρχει λόγος να γυρίσετε πίσω γιατί είπαμε ότι το τρένο δεν περνάει πια από εκεί. Εξάλλου, ότι είναι εγκαταλειμμένο το τούνελ θα το καταλάβετε και μόνοι σας στο τέλος του που θα δείτε τις μεταλλικές πόρτες πεταμένες στο έδαφος χωρίς να έχει βρεθεί κανένας να τις σηκώσει!
Λίγο μετά τις Πόρτες υπάρχει ο σταθμός των Τρικλίων. Στο σημείο αυτό, λόγω της ημέρας πάντα, οι οργανωτές του Περάσματος του Βουραϊκού κερνούσαν τους πεζοπόρους λουκούμι, τσίπουρο και τεντούρα, ένα γλυκόπιοτο της περιοχής και γενικά της Αχαΐας, που φτιάχνεται από κανέλα και γαρύφαλλο, σύμφωνα με τις πληροφορίες της Κυρίας που μας κερνούσε. Εμένα πάντως η τεντούρα μου θύμισε έντονα τις κόκκινες τις καραμέλες με γεύση κανέλας που έτρωγα όταν ήμουν μικρή.
Στα Τρίκλια μείναμε κάνα δεκαπεντάλεπτο και μετά ξεκινήσαμε για το πιο κοπιαστικό αλλά ταυτόχρονα πιο όμορφο μέρος της διαδρομής. Σε δύο ώρες θα ήμασταν στα Νιάματα αλλά για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να διασχίσουμε έδαφος τριών χιλιομέτρων περίπου με τη μεγαλύτερη κλίση σε όλο το φαράγγι -γι' αυτό και ο οδοντωτός προχωράει στα δόντια-. Και επειδή τα μονοπάτια, δίπλα από τις γραμμές, δεν υφίστανται πια το περπάτημα γίνεται πάνω στο χοντροχάλικο και εδώ φαίνεται πόσο απαραίτητο είναι να φοράτε αντιολισθητικά παπούτσια καθώς τα στραβοπατήματα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή στον καθένα. Αν δείτε πάντως ότι τα παπούτσια σας γλιστράνε φροντίστε απλά να κάνετε μικρά και αργά βήματα και όλα θα πάνε καλά. Αυτό με τα στραβοπατήματα, το σημειώνω ιδιαίτερα γιατί είδα ουκ ολίγους να κάθονται παράμερα του δρόμου και να κρατούν τα πόδια τους πονώντας.
Συναντήσαμε λίθινες γέφυρες, μεταλλικές γέφυρες (σχεδόν σε όλες τις μεταλλικές γέφυρες μπορείτε να περάσετε μόνο στη μια πλευρά), μεγάλες σήραγγες, μικρές σήραγγες, σήραγγες λαξευμένες από τη μια πλευρά του βράχου και ανοιχτές από την άλλη πλευρά, πέτρινες καμάρες, φυλάκια ζωγραφισμένα με γκράφιτι, σταθμούς ξεχασμένους στο χρόνο, καταρράκτες μικρούς, καταρράκτες μεγάλους, καταρράκτες ορμητικούς, βράχια υπέροχα λαξευμένα από τη φύση, είδαμε αναρριχώμενα φυτά, δέντρα πανύψηλα, πολύχρωμα λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις και χαρήκαμε τους ήχους του νερού και της πανίδας που κατοικοεδρεύει στο Βουραϊκό! Και τώρα που είπα πανίδα να σημειώσω ότι ο Βουραϊκός έχει χαρακτηριστεί περιοχή σημαντική για τα πουλιά, ιδιαίτερα τα αρπαχτικά και ανήκει στις περιοχές του δικτύου Natura 2000.
Στα Νιάματα φτάσαμε την ώρα που είχαν στηθεί χοροί και πανηγύρια από το μουσικοχορευτικό τμήμα του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου Πάτρας που ουσιαστικά δήλωναν το τέλος των φετινών εκδηλώσεων. Ανακοινώθηκε ο πολυπληθέστερος σύλλογος του φετινού περάσματος (δεν ήταν ο δικός μας), δόθηκαν αναμνηστικά διπλώματα σε αυτούς που περάσαν το φαράγγι (ουσιαστικά όποιος ήθελε έπαιρνε), μπορούσες να αγοράσεις μικρές κονκάρδες ως αναμνηστικά με εικόνες από το φαράγγι, και μοιράστηκαν δωρεάν αναψυκτικά, νερά και παραδοσιακή καυτερή φασολάδα με φέτα και ψωμί στους διψασμένους και πεινασμένους πεζοπόρους. Ωραία ήταν η φασολάδα καθώς βρασμένη μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι είχε όλη τη γλύκα που αποκτά το φαγητό όταν αργοψήνεται. Δεν μείναμε μαζί τους γιατί έτσι κι αλλιώς όλες οι σκιερές περιοχές γύρω από τις ελιές ήταν πιασμένες από άλλους πεζοπόρους που είχαν φτάσει πριν από εμάς, αλλά τραβήξαμε προς το ποτάμι όπου ξεκουραστήκαμε και κάναμε πικ νικ υπό τους ήχους του κρυστάλλινου νερού και των τιτιβισμάτων των πουλιών.
Γιατί ρε γ...το ότι όμορφο έχουμε πρέπει να το καταστρέψουμε; Τα βλέπω και στην Πάρνηθα όπου δεν ανεβαίνω πια. Κρίμα.
