Μαρόκο Στο Μαρόκο Αυγουστιάτικα;

[marstay]

Κάθομαι στο γραφείο και κάνω πως δουλεύω. Χαζεύω απλά την οθόνη του υπολογιστή ενώ το μυαλό μου ταξιδεύει. Έχω ήδη κλείσει ένα ταξιδάκι για Ρώμη με παρέα, αλλά κάτι μου λείπει. Ήθελα κάτι παραπάνω. Για καιρό ήθελα να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι μόνος μου και ποτέ δεν το τολμούσα μιας και πάντα έστω και τελευταία στιγμή έβρισκα παρέα και φυσικά ποτέ δεν είχα το κουράγιο να πω “όχι μωρέ θέλω να πάω μόνος μου”. Θα μου πείτε άλλοι ψάχνουν πως και πως για παρέα κι εσύ ήθελες να πας μόνος σου? Δεν έχετε άδικο αλλά το θέμα είναι ότι ήθελα πραγματικά να ηρεμήσω, να περάσω χρόνο μόνος μου και να απολαύσω στο έπακρο το οποιοδήποτε ταξίδι, άσε που με είχε κουράσει τόσο πολύ η δουλειά. Αν στα παραπάνω βάλουμε και κάποια γεγονότα που σίγουρα μου άφησαν κάποια κατάλοιπα, μόνο καλό θα μου έκανε λίγος χρόνος με τον εαυτό μου. Αφήνω λοιπόν στην άκρη τη Ρώμη και αρχίζω να ψάχνω στο skyscanner πιθανούς οικονομικούς προορισμούς για Αύγουστο. Με μια γρήγορη ματιά η προσοχή μου έπεσε στο Μαρόκο. Φθηνά αεροπορικά, προορισμός εκτός Ευρώπης, σίγουρα αποτελούσε μια πρόκληση που κατευθείαν μου έκλεισε το μάτι. Άφησα μερικές μέρες να καταλαγιάσει, έψαξα πληροφορίες, είδα πόλεις, μέρη, κόστος και σε 2 βδομάδες έκλεισα τα αεροπορικά. Αυτό ήτανε, ένα νέο ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει. Σιγά σιγά το ανακοίνωνα σε φίλους και σε λίγους και πολύ κοντινούς συγγενείς. Στη μάνα μου για παράδειγμα. “Ε ξέρετε δεν θα έρθω στην Αμοργό, θα πάω στο Μαρόκο” “μα καλά χάζεψες στο Μαρόκο Αυγουστιάτικα;” “Με γκομενάκι;” “Όχι μόνος μου” “Α οκ”.

Ο καιρός πλησίαζε και η αγωνία μεγάλωνε. Ήμουν πανέτοιμος μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Βέβαια τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα περιμένουμε αλλά δεν πειράζει αυτά άλλωστε τα μικρά αναπάντεχα συμβάντα είναι που δίνουν ζωή στο κάθε μας ταξίδι. Γι' αυτό άλλωστε προτιμάω να πηγαίνω ανεξάρτητα και όχι με group κάπου. Μου αρέσει να έχω την επιλογή να κάνω και καμιά “πατάτα”, αυτά θα θυμάμαι άλλωστε...Τέλος πάντων ο Αύγουστος είχε φτάσει, τελευταία στιγμή πείρα και την άδεια, μιας και στην εταιρία που δουλεύω δεν ζητάμε άδεια μας τη δίνουν όποτε θέλουν, και ήταν όλα έτοιμα για αναχώρηση. Το πλάνο του ταξιδιού για να πάρετε μια ιδέα είχε ως εξής. Πτήση από Αθήνα για Καζαμπλάνκα μέσω Μαδρίτης, μία διανυκτέρευση Μαδρίτη. Από Καζαμπλάνκα κατευθείαν με τρένο Φες, τρεις διανυκτερεύσεις στη Φες. Μετά με τρένο στο Μαρακές τρεις διανυκτερεύσεις στο Μαρακές και πίσω για Καζαμπλάνκα όπου θα γίνονταν και η τελευταία διανυκτέρευση πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα. Στα τριήμερα στη Φες και στο Μαρακές θα έκανα μια μονοήμερη από Φες για Μέκνες, Volubilis και Moulay idris (δεν θυμάμαι πως γράφεται, η απαγορευμένη πόλη τέλος πάντων) και από Μαρακές δεν είχα αποφασίσει, πάντως είχα διάφορα στο μυαλό μου. Είχα διαβάσει για κάτι καταρράκτες, που τι νερά να είχαν καλοκαιριάτικα, για την Εσσαουίρα (ακόμα βαράω το κεφάλι μου) και άλλες...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[greco]

Πολλα υποσχομενη η ιστορια σου,φιλε marstay!Μην αργεις τη συνεχεια!

 

[Nedelja]

Μαρόκο αυγουστιάτικα κάτι μου θυμίζει...
Αναμένουμε συνέχεια άμεσα, πολλές φωτογραφίες και περιγραφή από τις ''αναποδιές''...αυτές είναι οι καλύτερες!
Ελπίζω να πήγες Εσσαουίρα πάντως, αν δεν καλά κάνεις και το βαράς το κεφάλι σου!

υ.γ είσαι όμως καταστροφή δε φτάνει που μας βάζεις φωτιές για Ιράν, μας κάνεις τώρα και να αναπολούμε και αγαπημένα μέρη...

 

[marstay]

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια ως το βράδυ θα ακολουθήσει η συνέχεια...
Nedelja έχω σκοπό να το κάνω project "Στο Ιράν Αυγουστιάτικα;" και πάει λέγοντας. Πλάκα πλάκα καλή ιδέα. Όσο για την Εσσαουίρα, μείνε συντονισμένη, βλέπεις είχα άλλες βλέψεις δεν ήθελα θαλασσίτσα, ατλαντικό, ψαράκι, καλά να πάθω.

 

[Nedelja]

Καλά να πάθεις όντως...γίνομαι γραφική αλλά Εσσαουίρα ερωτεύτηκα παράφορα!
Το project το βρίσκω σούπερ το είχα ξεκινήσει κι εγώ με Vol 1 Μαρόκο, Vol 2 Ιορδανία-Παλαιστίνη-Ισραήλ και όχι απλά Αυγουστιάτικα αλλά και εν μέσω ραμαζανιού... λες το Vol 3 να είναι κοινός προορισμός; Insha'Allah...

Αναμένω λοιπόν συνέχεια επί της οθόνης με λεπτομερείς περιγραφές.

 

[marstay]

Καλά να πάθεις όντως...γίνομαι γραφική αλλά Εσσαουίρα ερωτεύτηκα παράφορα!
Το project το βρίσκω σούπερ το είχα ξεκινήσει κι εγώ με Vol 1 Μαρόκο, Vol 2 Ιορδανία-Παλαιστίνη-Ισραήλ και όχι απλά Αυγουστιάτικα αλλά και εν μέσω ραμαζανιού... λες το Vol 3 να είναι κοινός προορισμός; Insha'Allah...

Αναμένω λοιπόν συνέχεια επί της οθόνης με λεπτομερείς περιγραφές.

Γιατί όχι; Μόνο που κοίτα να πας Ιούλιο, τότε πέφτει το ραμαζάνι

 

[marstay]

Με το κομμάτι της Μαδρίτης δεν θα ασχοληθώ καθόλου, πάντως με δυο λέξεις “ήταν τέλεια”. Φτάνω λοιπόν στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα. Ψιλοχάλια ήτανε, δεν είχα και ιδέα από Μουσουλμανικές χώρες, προσευχές από δω, φωνές από εκεί και εγώ να ψάχνω ένα ΑΤΜ να κάνω την πρώτη μου ανάληψη. Εκεί που περπάταγα και καλά χαλαρός βλέπω στα αριστερά μου δύο ΑΤΜ το ένα ήταν χαλασμένο, πάω στο δίπλα. Βάζω τη κάρτα (εθνικής) και ως δια μαγείας την κρατάει μέσα για κανένα λεπτό. Πως να το πω κομψά...τα χρειάστηκα. Ευτυχώς μετά από λίγο κάτι πατάω και τσουπ να τη κι η κάρτα. Λεφτά βέβαια δεν έβγαλα και δεν ρίσκαρα να βάλω πάλι την κάρτα στο διαολεμένο μηχάνημα. Κοιτάω από δω κοιτάω από κει και απέναντι είχε κάτι γραφεία της τράπεζας που είχε το ΑΤΜ πάω και με τα φοβερά γαλλικά μου προσπαθώ να δω τι γίνεται (αγγλικά μπα) με τα πολλά ρωτάω που έχει άλλο ΑΤΜ, για να πάρω την ωραιότατη απάντηση πως έχει στο κέντρο της πόλης. Προφανώς δεν είχα καμία διάθεση να βγω από το αεροδρόμιο χωρίς dirham και άλλωστε στο πρόγραμμα μου είχα να πάρω από το αεροδρόμιο κατευθείαν τρένο για Φες, το οποίο έφευγε σε καμιά ώρα. Με τα πολλά κόβω βόλτες στο αεροδρόμιο ώσπου στην άλλη πλευρά είχε ένα ΑΤΜ το οποίο δούλευε κανονικότατα. Έβγαλα τα λεφτά μου και ηρέμησα. Εξυπηρετικότατοι οι υπάλληλοι του αεροδρομίου τρομάρα τους. Όμως είχα και άλλη μία αποστολή. Έπρεπε να αγοράσω μία κάρτα SIM της εταιρίας inwi που σύμφωνα με τα όσα είχα διαβάσει ήταν η οικονομικότερη με τα πιο συμφέροντα πακέτα για ίντερνετ κ.τ.λ. Βλέπω ένα μαγαζάκι με κινητά μπαίνω μέσα. Ο κακός χαμός πιτσιρίκια παντού με iphone και κάτι τηλεοράσεις τηλέφωνα και ένας υπάλληλος να τους ξεκλειδώνει τα κινητά, να τους περνάει της Παναγιάς τα μάτια και πάει λέγοντας. Με τούτα και με εκείνα και με τον υπάλληλο να μη δείχνει ίχνος βιασύνης έφαγα μία ώρα μέσα στο μαγαζί. Αλλά τελικά είχα την πολυπόθητη SIM στο κινητό μου. Βέβαια είχα χάσει το τρένο και αν θυμάμαι καλά το επόμενο ήταν δύο ώρες μετά βάλε και τέσσερις ώρες μέχρι Φες, καλό βραδάκι...

Για να πας Φες έπρεπε να περάσεις από Casa voyageurs και μετά άλλαζες τρένο για Φες. Στο πρώτο και μικρότερο μέρος του ταξιδιού μου κόψανε εισιτήριο Β class. Το τρένο συμπαθητικό έκατσα δίπλα σε ένα πιτσιρίκι Τυνήσιο και σε έναν Γάλλο με μαροκινή υπηκοότητα. Μιλήσαμε λίγο και ειδικά ο Γάλλος σχολίασε αρκετά την κατάσταση στην Ελλάδα μπορώ να πω πως ήταν αρκετά ενήμερος. Στην αρχή νομίζανε ότι δεν καταλάβαινα αλλά όταν επενέβησα για να υπερασπιστώ, τρομάρα μου, την Ελλάδα ψιλομαζεύτηκαν. Στο δεύτερο μισό του ταξιδιού είχα κλείσει Α class και για τέσσερις ώρες ήμουνα με τέσσερις μαροκινούς που μιλάγανε έντονα μεταξύ τους. Γκαρίζανε κοινώς χωρίς προφανώς να καταλαβαίνω λέξη. Βέβαια παρά τους διαπληκτισμούς όταν φτάσαμε όλοι ανεξεραίτως φιλήθηκαν ή έδωσαν χέρια. Στα τρένα, τα οποία πρέπει να ομολογήσω πως είναι ιδιαίτερα καλά και έρχονται και στην ώρα τους, όταν κλείνεις A class είσαι σε ένα compartement όπως το λένε που χωράει 6 άτομα. Στο εισιτήριο λέει σε ποιο compartement είσαι και σε ποια θέση. Η διαδρομή είχε πεδιάδες, πεδιάδες και πάλι πεδιάδες...Επιτέλους φτάνω στη Φες και παίρνω τηλέφωνο τον Μοχάμεντ. Τον τύπο που δούλευε στο Ριάντ που θα με φιλοξενούσε για να έρθει να με πάρει. Μου λέει “θα πάρεις ταξί και θα του πεις να σε πάει στη Βab Boujloud και θα έρθω να σε πάρω από εκεί. Αν σου μιλήσουν τίποτα περίεργοι μη τους μιλήσεις” Οκ του λέω και φεύγω για ταξί. Αποφεύγω όσους με πλησίαζαν για ταξί, για να με βοηθήσουν κ.τ.λ και πάω στην άκρη της πλατείας για να πάρω μόνος μου και καλά για καλύτερα. Πάω του λέω πόσο μου λέει 30 dirham με γρήγορους και χοντρικούς υπολογισμούς μου φάνηκε καλά άσε που είχα τη κούραση του αιώνα. Πολλά ήτανε, το κατάλαβα την επόμενη μέρα αλλά δεν βαριέσαι. Γενικά αν έβαζε ταξίμετρο θα έπρεπε να πληρώσω κάπου στα 10 dirham. Πάντα, μα πάντα να τους λέτε να βάζουν ταξίμετρο. Πάω που λέτε να βάλω ζώνη και με κοιτάει με ένα ύφος σαν εξωγήινο. Του λέω “τι έγινε;” Και μου λέει “no mister” σε φάση μα καλά δεν με εμπιστεύεσαι, μπρίκια κολλάμε και τέτοια. Ας είναι λέω μη προσβάλουμε και τον Σουμάχερ. Την επόμενη έμαθα πάντως ότι στα petite taxi είναι νόμιμο να μη φοράνε ζώνη. Όπως και να χει ο άνθρωπος το ταξί το έκανε μηχανάκι, χωνόταν από δω χωνόταν από κει, δεν κοίταγε πουθενά, μια ομορφιά. Επιτέλους Bab Boyjloud. Bab στα αραβικά σημαίνει πύλη. Η συγκεκριμένη λοιπόν είναι μία από τις πιο κεντρικές πύλες για τη μεδίνα και από εκεί ξεκινάνε και δύο από τους κεντρικούς της δρόμους. Στον έναν από τους δύο μέσα σε κάτι στενάκια χωμένο ήταν το Ριάντ που θα έμενα. Με αφήνει και περιμένω και καλά αμέριμνος. Εκεί που στέκομαι τσουπ ένας τύπος “Hello, Bonjour, Salam alaykum” δέσαμε τώρα λέω, γυρνάω από τη μία να τον αποφύγω, γυρνάω από την άλλη “No merci κ.τ.λ.”. Mohamed μου λέει. Ε πες το ρε Χριστιανέ (Μουσουλμάνε ντε) να καταλάβουμε...σε είδα με τη μουστάκα, τη φόρμα και το σκισμένο φανελάκι και σκιάχτηκα ο άνθρωπος. Δώσαμε χέρια και πήραμε δρόμο προς το Ριάντ. Μπροστά αυτός να ανοίγει δρόμο πίσω εγώ να σέρνω το φορτωμένο με το backpack και ταλαιπωρημένο μου κορμί...

 

[marstay]

Μετά από λίγο περπάτημα επάνω στον κεντρικό ξαφνικά χώνεται σε ένα στενό. Πολύ στενό όμως, εδώ σκέφτομαι σε βιάζουνε, σε σκοτώνουν και δεν σε βρίσκει κανείς. Με αυτές τις θετικές σκέψεις στο μυαλό μου συνέχισα να τον ακολουθώ. Μέχρι που φτάσαμε στο ριάντ. Απέξω έβλεπες μόνο μία πόρτα και τίποτα άλλο. Από μέσα όμως ήταν κανονικό παλατάκι. Αφήνω τα πράγματα, κανονίζουμε τα διαδικαστικά και πάμε στο δωμάτιο. Μικρό και πανέμορφο. Προς έκπληξη μου όμως δεν είχε air condition. Ωστόσο ήμουν σίγουρος ότι η κράτηση μου ήταν για δωμάτιο με κλιματισμό. Το λέω στον Μοχάμεντ που έκανε το κορόιδο...τέλος πάντων θέλετε η κούραση, θέλετε η πείνα; Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω εκείνη τη στιγμή. Για να μη τα πολυλογώ κράτησα το δωμάτιο ,που αν άνοιγες τα δύο παραθυράκια έκανε ρεύμα και δεν πέθαινες, και μου κάνανε καλύτερη τιμή μιας και όντως είχα κλείσει κλιματιζόμενο δωμάτιο. Πάντως με σκάσανε λίγο μέχρι να μου κάνουνε καλύτερη τιμή. Αυτή ήταν και η μόνη αρνητική εντύπωση από το συγκεκριμένο ριάντ. Στο ριάντ που λέτε ήμουν μόνος μου. Εντελώς μόνος μου. Είχε τέσσερα δωμάτια και ήταν όλα άδεια, μόνο εγώ και ο Μοχάμεντ μέναμε. Anyway, ψιλοτακτοποιούμαι και κατεβαίνω για μια πρώτη βραδινή βόλτα στη μεδίνα και φυσικά για φαγητό. Παίρνω το στενό και ανεβαίνω προς τη Bab Boujloud εκεί λίγο πριν τη πύλη υπήρχαν αρκετά μαγαζάκια για φαγητό. Χωρίς να το καταλάβω κάθομαι στο μαγαζάκι του Thami. Θα το καταλάβετε κατευθείαν. Έχει κόσμο συνέχεια. Το διπλανό του ήταν άδειο. Θα δείτε τον Thami ένα γεράκο και τους δύο υπαλλήλους του, οι οποίοι είναι φιλικότατοι και μιλάνε και αγγλικά και γαλλικά. Τα φαγητά τέλεια. Έφαγα σούπα, το tagine με τα κεφτεδάκια και ένα τσάι μέντας και πρέπει να πλήρωσα γύρω στα 60 dirham. Οι υπάλληλοι εξυπηρετικότατοι την τελευταία μέρα περνώντας από εκεί με βοήθησαν να βάλω κάρτα στο κινητό και γενικά ήταν πρόθυμοι για να μου υποδείξουν που μπορώ να πάω για ποτό κ.τ.λ. Επομένως βρίσκομαι μόνος μου και χαζεύω τον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Για εμένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία μιας και πρώτη φορά βρισκόμουν σε μουσουλμανική χώρα και από τα ρούχα μέχρι τη γλώσσα και τον ιμάμη στη πορεία, ήταν όλα καινούργια και εξωτικά. Αφού έφαγα έκανα μερικές βόλτες στα γύρω στενάκια με πολύ προσοχή μη χαθώ μιας και ήταν και η πρώτη μου νύχτα και δεν ήξερα καθόλου το μέρος. Εν συνεχεία, κατηφόρισα προς το ριάντ όπου ο Μοχάμεντ με περίμενε στην αρχή του στενού δρόμου και με συνόδεψε ως το ριάντ. Η ώρα πρέπει να ήταν 23.30 και αυτός με περίμενε. Κάτσαμε λιγάκι τα είπαμε και κανονίσαμε για την επόμενη έναν ξεναγό για να με γυρίσει στη μεδίνα. Δεν ήθελα να χάσω πολύ χρόνο μιας και ήταν περιορισμένος. Οπότε με τον οδηγό θα έβλεπα τα βασικά αξιοθέατα γρήγορα. Καληνυχτιζόμαστε και πάω στο δωμάτιο. Ανοίγω τα παράθυρα και το αεράκι έκανε αισθητή τη παρουσία του. Τελικά χωρίς κλιματισμό και ήταν παραπάνω από υποφερτή η κατάσταση. Καμιά φορά η τεχνολογία δεν προσφέρει τα πάντα, άσε που σου στερεί και πολλές απολαύσεις. Όπως το αεράκι, τη φωνή του ιμάμη που με τρόμαξε την επόμενη και πάει λέγοντας.

Ξυπνάω, από τον ήλιο και κατεβαίνω για πρωινό. Όλα ήταν φρέσκα και πεντανόστιμα. Πολλά είδη ψωμιού, κάτι σαν καλαμποκάλευρο ήταν, άλλα σαν πιτάκια, άλλα σαν κρεπάκια κ.τ.λ. Μαρμελάδες, τυρί, φρέσκο χυμό, τσάι. Αν βιάζεστε την πατήσατε. Το πρωινό μέχρι να σερβιριστεί πέιρε καμιά ώρα. Και να σκεφτείτε πως ήμουν μόνος μου σε όλο το ριάντ. Σε λίγο έφτασε και ο οδηγός. Το tour κράτησε 4-5 ώρες. Επισκεφτήκαμε την Bou Inania madersa, μεντέρσες λέγονται τα θρησκευτικά σχολεία (επιτρέπεται η είσοδος σε μη μουσουλμάνους). Πολλά ήταν τα αξιοθέατα που απαγορευόταν η είσοδος και τα θαύμαζες μόνο απέξω. Όπως η βιβλιοθήκη Qaraouyine και το τζαμί al-Tijani. Επίσης πήγαμε στα βυρσοδεψία. Μπήκαμε σε ένα μαγαζάκι που είχε δερμάτινα είδη και ανέβηκα τις σκάλες προς την ταράτσα. Από εκεί είχες θέα τα βυρσοδεψία. Τα χρώματα ήταν μοναδικά. Οι συνθήκες εργασίας, κάπως άθλιες, και η μυρωδιά έντονη. Ήμουν λίγο μπουκωμένος και δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Με 10 dirham tip μπήκα μέσα στα tanneries και είδα από κοντά τις συνθήκες εργασίας.

Εν συνεχεία πήγαμε σε ένα βερβέρικο σπίτι (και καλά) εκεί λοιπόν με κεράσανε τσαγάκι, berber whiskey όπως μου το είπανε και κατάφεραν πολύ εύκολα να μου πουλήσουν ένα χαλάκι. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι έχουν απίστευτο ταλέντο. Αυτή τη μέρα ψώνισα ότι βλακεία έβρισκα. Επίσης να αναφέρω ότι στα ταξίδια μου ψωνίζω ελάχιστα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση απλά τη πάταγα. Ο μόνος τρόπος να μη ψωνίσεις είναι να μη μπεις σε μαγαζί. Αν μπεις τη πάτησες. Στη βόλτα που κάναμε μου έκανε εντύπωση ότι όλα τα σπίτια, μα όλα είχαν δορυφορικά πιάτα. Όπως μου είπε ο οδηγός “It's free, it's from government”...Στη μεδίνα μένουν 300.000 άνθρωποι. Επίσης θα παρατηρήσετε ότι τα σπιτάκια έχουν κάτι πάρα πολύ μικρά μπαλκονάκια ή δεν έχουν καθόλου. Το ίδιο ισχύει και για τα παράθυρα που είναι πολύ μικρά ή ανύπαρκτα. Αυτό συμβαίνει για να μην βλέπουν οι άλλοι απέξω τις γυναίκες τους. Ασχολίαστο...Σιγά σιγά η βόλτα μας έφτασε στο τέλος της και απογευματάκι πια πήγα στο ριαντ για λίγη ξεκούραση και μπανάκι το οποίο λόγω ζέστης ήταν απαραίτητο και ευεργετικό...

 

[villi]

Πολύ μ'αρέσει ο τρόπος που περιγράφεις!Σε ακολουθώ στο ταξίδι σου κι αρχίζω να συμπαθώ το Μαρόκο...

 

[marina vs]

Πολύ ωραια περιγραφή!Διαβαζοντας την ιστορια σου σαν τα βλεπω μπροστα μου! Με ταξιδευεις ξανα στο Μαροκο!

 

[marstay]

Μετά τη ξεκούραση κατέβηκα για μια βολτίτσα. Πετυχαίνω τον Μοχάμεντ καθισμένο σε ένα πεζούλι λίγο πιο κάτω από την είσοδο του Ριάντ. Το θεωρώ καλή ευκαιρία και τον ρωτάω αν κανονίζουν εκδρομές για Meknes, Volubilis και Moulay idriss. Μου απαντάει πως κανονίζουνε. Τον ρωτάω τιμή και μου λέει μία τιμή αρκετά τσιμπημένη. Σκεφτείτε πως δεν τη θυμάμαι καν...μία που την άκουσα μία που τη διέγραψα. Του λέω θα το σκεφτώ και θα του απαντήσω αν είναι όταν γυρίσω. Χάνομαι για λίγο στα στενάκια της Μεδίνας έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου να βρω ένα μέρος να πιω μια μπυρίτσα. Στη μεδίνα είναι δύσκολα τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα. Γενικά δεν θα βρείτε πουθενά αλκοόλ. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να πάρετε ένα ταξί και να πάτε στη καινούργια πόλη. Εκεί θα βρείτε ότι θέλετε. Στα δικά μας τώρα. Η αναζήτηση μπύρας με οδήγησε σε ένα ξενοδοχείο, που όπως αποδείχτηκε ήταν σχετικά κοντά μου. Το όνομα αυτού Batha Hotel. Πρόκειται για ένα μεγάλο σχετικά ξενοδοχείο, καμία σχέση με παραδοσιακό ή κάτι τέτοιο, το οποίο είναι πολύ κοντά στη Bab Boujloud. Βασικά όπως κοιτάς τη πύλη από έξω, το ξενοδοχείο βρίσκεται στο δεξί σου χέρι. Είναι δίπλα στη Μεδίνα και ναι, έχει μπαρ στον δεύτερο όροφο, και ναι είναι ανοιχτό ως τις δέκα το βράδυ (σιγά το ξενυχτήσανε) και έχει και μπύρα(με αλκοόλ). Πάω λοιπόν στο μπαρ και ζητάω μπυρίτσα. Απέξω μια οικογένεια να κάνει μπάνιο στη πισίνα και μέσα εγώ να ζητάω μπύρα. Τέλειο...Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν είχα ψιλά και αυτός δεν είχε ρέστα, οπότε ήπια αντί για μία τρεις μπυρίτσες. Δεν με χάλασε...Στη δεύτερη βγήκα έξω και έκατσα σε ένα τραπεζάκι. Χάζευα την οικογένεια. Οι γυναίκες ντυμένες μέχρι κόκκαλο κάθονταν στο τραπέζι και οι άντρες έκαναν μπάνιο κανονικά με μαγιό. Βγαίνοντας σκουπίστηκαν και κατευθείαν έβαλαν αυτό το, πως λέγεται μωρέ; Αυτό το αντρικό φόρεμα τέλος πάντων. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, μμμ πολύ βολικό φαίνεται αυτό το πράγμα...βέβαια κατευθείαν με έκανα εικόνα να φοράω αυτή τη ρόμπα, ανεβαίνοντας τη πανόρμου και από πίσω ουρά τα αυτοκίνητα. Σφυρίγματα, κορναρίσματα κ.τ.λ. Οπότε γρήγορα το έβγαλα από το μυαλό μου. Το αντρόγυνο ήταν νέα άτομα και μάλλον είχαν έρθει για διακοπές. Είχαν και δύο χαριτωμένα παιδάκια που χαλάγανε τον κόσμο. Ευτυχώς που είχα άλλη μια μπύρα να πιω. Αφού τελείωσα και τη τρίτη, φεύγω και προσανατολίζομαι προς τον Thami, βλέπετε πραγματικά ήταν εξυπηρετικότατοι και τους είχα υποσχεθεί πως θα ξαναγύρναγα. Έφαγα κλασικά μια μαροκινή σουπίτσα, που τη λάτρεψα, ένα πιάτο κουσκούς με κοτόπουλο, ρεβίθια, κρεμμύδια και διάφορα άλλα και καρπουζάκι. Α, ας μη ξεχάσω και το τσάι μέντας που σχεδόν πάντα με συντρόφευε. Για τελείωμα γνώρισα και έναν Ιταλό που ταξίδευε μόνος του κι αυτός. Μιλήσαμε λιγάκι για το πρόγραμμα μας, για άλλα ταξίδια και ανταλλάσσοντας “good luck” χωρίσανε οι δρόμοι μας. Επιστροφή στο ριάντ. Είπα στον Μοχάμεντ ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να μου κλείσει την εκδρομή μιας και τελικά θα τη κάνω μόνος μου με τρενάκι και grand taxi. Όπως αποδείχτηκε ήταν σοφή επιλογή μιας και βγήκε απίστευτα οικονομικά και γνώρισα και κόσμο. Επίσης πρέπει να πω πως είναι πραγματικά πανεύκολο να πραγματοποιήσεις ανεξάρτητα αυτή την εκδρομή όπως και να βρεις κόσμο για να μοιραστείτε το grand taxi. Οπότε αφού ρίχνω μια ματιά στον lonely planet να σιγουρευτώ για τα διαδικαστικά της εκδρομής, πέφτω για ύπνο με το γλυκό αεράκι να μου κρατάει συντροφιά για ακόμα ένα βράδυ .

Ξυπνάω και γεμάτος ενθουσιασμό κατεβαίνω. Τρώω στα γρήγορα, καμιά ωρίτσα μας πείρε μόνο και φεύγω για τον σταθμό των τρένων. Ποδαράκια για bab Boujloud, petite taxi για τον σταθμό και από εκεί εισητήριο για Μέκνες με 40dhm πήγαινε-έλα. Εδώ πρέπει να πω πως φάνεικα λίγο τσίπης και έκλεισα 2nd class η πρώτη δεν ξέρω τι τιμή είχε, αν και πόσο να είχε; Αναμονή δέκα λεπτάκια και επιβίβαση. Δίπλα μου κάθονται ένα ζευγάρι Ιταλών. Να αναφέρω ότι η πλειοψηφία των ταξιδιωτών (τουριστών why not που είδα, γνώρισα, έκανα παρέα ήταν κυρίως Ισπανοί, Ιταλοί και Γάλλοι. Όπως αποδείχτηκε τα παιδιά θα έκαναν ακριβώς την ίδια διαδρομή με εμένα οπότε συμφωνήσαμε να κάνουμε μαζί την εκδρομή. Φτάνοντας στη Μεκνές, μετά από περίπου μιάμιση ώρα ήρθαν κατά πάνω μας αρκετοί ταξιτζήδες προσφέροντας μας ο καθένας τη τιμή του για Volubilis και τα παρελκόμενα. Μετά από λίγη ώρα βρήκαμε έναν συμπαθητικό τύπο που μας είπε ότι θέλει 100 dhm από τον καθένα για να μας πάει στα μέρη που θέλαμε για όσο θέλαμε. Συμφωνήσαμε και αφού πετάχτηκα σε ένα μαγαζάκι απέναντι για ένα espressάκι (cafe noir) φύγαμε. Λοιπόν, το ενδιαφέρον ήταν ότι ο ταξιτζής – οδηγός μας μίλαγε γαλλικά μόνο. Τα παιδιά μιλάγανε ιταλικά, ισπανικά και αγγλικά και εγώ αγγλικά και γαλλικά. Οπότε έπεσε επάνω μου το βάρος της μετάφρασης. Πρέπει να ομολογήσω ότι όλα πήγαν κατ ευχήν και τυχών δυσκολίες αντιμετωπίστηκαν με γέλιο και νοηματική. Η διαδρομή δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πεδιάδα, χωράφια, καλαμπόκια και ελιές. Πρώτος σταθμός ήταν το Volubilis. Ρωμαϊκή πόλη του 2ου-3ου αιώνα. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Ωστόσο καλό είναι να πάτε. Στα πρακτικά του θέματος. Αν πάτε Αύγουστο μήνα να είστε προετοιμασμένοι για πολλή, πάρα πολλή, αν δεν έγινα κατανοητός υπερβολική, βράζεις αυγό στη πέτρα ζέστη. Απαραίτητα αξεσουάρ καπελάκι, αντιηλιακό και νερό. Το μέρος είναι ανοιχτό και δεν υπάρχει σκιά πουθενά. Ευτυχώς πουλάγανε απέξω κάτι ψάθινα καπελάκια που τελικά ήταν σωτήρια και για τις επόμενες μέρες.

Το ταξί μας περίμενε απέξω, μπαίνουμε και βουρ για Moulay idriss ή αλλιώς απαγορευμένη πόλη. Το προσονήμιο απαγορευμένη προέρχεται από το γεγονός ότι ως το 2005 απαγορευόταν η διανυκτέρευση στη πόλη αυτή σε μη μουσουλμάνους. Πρόκειται για μία από τις πιο, αν όχι την πιο ιερή πόλη στο Μαρόκο. Στην είσοδό της πόλης ένας νέος τύπος έρχεται και προσφέρεται να γίνει ο οδηγός μας. Βασικά αυτοπροσδιορίστηκε ως οδηγός μας αφού άρχισε να μας ακολουθεί και να μας εξηγεί ότι βλέπαμε στη πόλη. Όταν τον ρωτήσαμε πόσα θέλει μας είπε τίποτα. Αν είναι έτσι εξυπνάκια, δεν βαριέσαι λέμε και τον αφήνουμε. Τελικά του δώσαμε κάτι λίγα και ήταν και ευχαριστημένος. Να είναι καλά ο άνθρωπος. Άλλο ένα αστείο γεγονός ήταν ότι ο εν λόγω οδηγός μίλαγε ισπανικά και γαλλικά. Οπότε τα έλεγε δύο φορές. Μία για τους Ιταλούς και μία για εμένα και μετά μεταξύ μας τα λέγαμε και στα αγγλικά μιας και δεν τα πιάναμε όλα κατευθείαν. Πιάσε το αβγό και, συνεννόηση κουκούτσι και τα σχετικά. Με τα πολλά μας πήγε στα βασικά αξιοθέατα της πόλης και έβγαλα και μερικές ωραίες φωτογραφίες. Αν και ο κόσμος εδώ δεν ήταν τόσο φιλικός με τη κάμερα. Βασικά ένας παππούς μόνο που δεν με κυνήγησε όταν πήγα να εκμαιεύσω ένα πορτρέτο από αυτόν και το γαϊδουράκι του. Τελικά την έσβησα και όλα πήγαν καλά. Ύστερα κατευθυνθήκαμε σε κάτι ταβερνάκια στο κάτω μέρος της πόλης. Α ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι η πόλη είναι ανηφορική. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση μιας και ήταν αρκετά διαφορετική από τη Φες και φυσικά πολύ πιο ήρεμη. Έβγαζε μια ηρεμία. Μπορούσες να αφεθείς στα ανηφορικά δρομάκια και αφού έφτανες στο πιο ψηλό σημείο να απολαύσεις την θέα της πόλης από ψηλά με ησυχία. Χωρίς τον πανικό της Φες.

Εδώ να πω για τη Φες ότι η εντύπωση που μου άφησε είναι ότι πρόκειται για μια περίεργη πόλη. Τόσο απλά αν με ρωτήσει κάποιος “σου άρεσε η Φες” δεν ξέρω τί να του πω. Ποτέ δεν ένοιωσα άνετα στη Φες. Δεν αφέθηκα ούτε λεπτό ανκαι το προσπάθησα. Ωστόσο είναι από μόνη της μια εμπειρία. Πίσω λοιπόν στο ταξί και στάση στη Μέκνες για σύντομη βόλτα και μετά πίσω στον σταθμό για τρενάκι επιστροφής. “Ορίστε τα 300dhm και από του τρεις κύριε ταρίφα” “τι είναι αυτα; Δεν είχαμε πει τόσα είχαμε πει 150 ο καθένας” “Αχ είσαι γλυκούλης αλλά και ψεύτης” του πετάμε κι εμείς ένα “Deal it's a deal” που προφανώς ούτε που το κατάλαβε μιας και δεν μίλαγε αγγλικά, του δώσαμε τα 300dhm και φύγαμε...

 

[katkats]

Ευχαριστούμε! Πολύ ωραία αφήγηση και φωτογραφίες!