Στις φλόγες...ξανά...

[Rosa]

Ο ήλιος μας κοκκίνισε, σήμερα. Το φεγγάρι μας μάτωσε, σήμερα.
Τα δέντρα μας κάηκαν, σήμερα. Η κόρη μου έκλαψε, σήμερα…

Έκλαψε για τα δυο ξανθομάλλικα αγόρια από το Γραμματικό, που τόσο αγαπημένα παίξανε μαζί της στον παιδότοπο προχτές. Ανησύχησε αν είναι καλά, και τρόμαξα να την καθησυχάσω. Ύστερα έκλαψε για τις χελώνες, που είναι αργές και δε μπορούν να τρέξουνε στον κίνδυνο. Έκλαψε και για το δεντράκι της, που με αγάπη και φροντίδα φύτεψε πέρσι στην πλαγιά.

Στο τέλος σώπασε και ρίχτηκε ξανά με περισσή επιμέλεια στα παιχνίδια της. Το άγραφο, άπειρο μυαλουδάκι της δε χώρεσε τα τόσα που με τρόμο αντικρίζουμε, σήμερα. Έκλεισε απ’ έξω τις σειρήνες και δε σήκωσε άλλο τα μάτια προς τα πυροσβεστικά. Κοιμήθηκε ήσυχα, με κλειστά τα τζάμια, μακριά από τις καύτρες και τη δύσοσμη, γεμάτη κίνδυνο, ατμόσφαιρα.

Θα με ρωτήσει αύριο, το ξέρω. Οι αναμνήσεις μία μία θα σταθούνε στη σειρά. Θα θυμηθεί το μικρό μουσείο στο Βρανά, εκεί που για πρώτη της φορά προσπάθησε να αντιγράψει τα αγγεία. Θα θυμηθεί τα απογεύματα που με το ποδήλατο οργώναμε χωράφια ξέχειλα από βαρυφορτωμένα με ευωδιές ζουμπούλια. Τον τελευταίο αετό που ‘κοβε κύκλους πάνω απ’ τον Κοκκινόβραχο, και τη χαρά μας σαν τον είδαμε, αφού καιρό τον θεωρούσαμε χαμένο. Το μυστικό ναό που ανακαλύψαμε και την κρυφή είσοδο στη σπηλιά του Πάνα, που με τόσο κόπο ξετρυπώσαμε. Το φτενό ρυάκι που μας έβρεχε τα πόδια μετά απ’ τη λίμνη, και τα λασπωμένα αθλητικά που μαρτυρούσαν περιπέτειες κι εξερευνήσεις. Το μονοπάτι μας που κανείς άλλος δεν ήξερε, πίσω από την κλειδαμπαρωμένη πύλη.

Θα θυμηθεί όλα αυτά ένα προς ένα και θα με ρωτήσει. Δε θα ξέρω να της πω. Δεν έχω τρόπο να μάθω τι χάθηκε, τι σώθηκε, τι θα την περιμένει. Είναι αργά και το παράθυρο, σαν κάδρο, κορνιζάρει έναν πίνακα πορτοκαλόχρωμο, απειλητικό και σαγηνευτικό συνάμα. Παρακολουθώ και περιμένω. Ανίσχυρη, μοιράζομαι μαζί σας την οδύνη μου…

Θα βγω να μάθω και να της τα πω, αύριο.
Αύριο, μεθαύριο, μόλις ο ήλιος ξανά κιτρινίσει….

 

[maris-lou]

rosa,κατι τετοιες μερες ολοι μελαγχολουμε και ποναμε σαν μικρα παιδια.Για τις απωλειες,για την συρρικνωση του ζωτικου μας χωρου,για την χελωνιτσα.Κυριως ομως γιατι νιωθουμε αδυναμοι μπροστα στην παρανοια και την εγκληματικη αδιαφορια! Προσπαθησε αυριο ν'ανακουφισεις την λυπη της κορουλας σου,αλλα μην ξεχασεις να της εξηγησεις ποιος φταιει!

 

[Dorotija]

Αχ Ροζα... Ανίσχυρη νιώθω κι εγώ, όπως ένιωθα μόλις πριν από δυο καλοκαίρια με τις φωτιές στην Πελοπόννησο...
Θυμός για την ανικανότητα των ιθυνόντων
Απελπισία για την ανημπόρια μου
Αγωνία για το μέλλον
Θρήνος για όλα αυτά που δεν υπάρχουν πια...

 

[kalspiros]

Όπως έχει υποθεί ήδη πολλές φορές, δεν καίνε οι εμπρηστές τα δάση μας αλλά οι ελληνικοί νόμοι και οι ελληνικές κυβερνήσεις. 100% αποδείξιμο

 

[Rosa]

Σας ευχαριστώ όλους για τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα...Περάσαμε τη νύχτα άυπνοι κι η μέρα ξημέρωσε πιο μαύρη από τη χτεσινή...Εμείς δεν κινδυνεύουμε άμεσα (ακόμα, τουλάχιστον...), αν και σε μικρή απόσταση από μας, οι φίλοι μας άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Άλλοι έφυγαν ήδη κι άλλοι περιμένουν με γεμάτες βαλίτσες. Στην Αθήνα του 2009, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε να μη γυρίσει ο άνεμος...

 

[kalspiros]

Είμαι πολύ ευαίσθητος σε θέματα πυρκαγιών. Από μικρό παιδί. Κάποτε ήθελα να γίνω πυροσβέστης, θυμάμαι. Τώρα τις βλέπω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι πολύ μικρός..
Αρνούμαι. Δεν υπάρχει κάτι; Τι γίνεται αν ο λαός απαιτήσει αλλαγή του νομικού πλαισίου προστασίας των δασών; με ποιον τρόπο μπορώ να βοηθήσω εγώ; Τι μπορώ να κάνω γιατί πρέπει κάτι να κάνω.. πως μπορεί να σταματήσουν να τρέφονται ορισμένα κυκλώματα από τις πυρκαγιές; Γιατί οι διοικούντες να σκέφτονται πίσω από τα γραφεία τους ότι «ο λαός ζει την δική του επαναστατική έξτραβαγκάνζα, θα του περάσει. Κάνει την δική του προσωπική υπέρβαση αλλά δεν θα πάει παραπάνω από δυο μήνες. Θα κλειστεί πάλι στο σπίτι του. Θα του δώσουμε και μια αναδάσωση και όλα καλά.». γιατί όμως η ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο κάθε χρονιά; Μάλλον πρέπει να καεί κάθε γειτονιά και κάθε γλάστρα για να γίνει το αίσθημα κοινό. Γιατί όλες οι παραπάνω ερωτήσεις να είναι ρητορικές; Γιατί να τους δίνουμε μια «ελαφρότητα»; Βέβαια μας απασχολούν πλέον σημαντικότερα πράγματα και στόχοι στην ζωή μας (το νέο iPod, καμιά Louis Vutton (αν το γράφω σωστά)) γιατί δυστυχώς μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η χαρά (είτε λίγο ή περισσότερο) πηγάζει από εκεί..

 

[rethimno]

Είμαι πολύ ευαίσθητος σε θέματα πυρκαγιών. Από μικρό παιδί. Κάποτε ήθελα να γίνω πυροσβέστης, θυμάμαι. Τώρα τις βλέπω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι πολύ μικρός..
Αρνούμαι. Δεν υπάρχει κάτι; Τι γίνεται αν ο λαός απαιτήσει αλλαγή του νομικού πλαισίου προστασίας των δασών; με ποιον τρόπο μπορώ να βοηθήσω εγώ; Τι μπορώ να κάνω γιατί πρέπει κάτι να κάνω.. πως μπορεί να σταματήσουν να τρέφονται ορισμένα κυκλώματα από τις πυρκαγιές; Γιατί οι διοικούντες να σκέφτονται πίσω από τα γραφεία τους ότι «ο λαός ζει την δική του επαναστατική έξτραβαγκάνζα, θα του περάσει. Κάνει την δική του προσωπική υπέρβαση αλλά δεν θα πάει παραπάνω από δυο μήνες. Θα κλειστεί πάλι στο σπίτι του. Θα του δώσουμε και μια αναδάσωση και όλα καλά.». γιατί όμως η ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο κάθε χρονιά; Μάλλον πρέπει να καεί κάθε γειτονιά και κάθε γλάστρα για να γίνει το αίσθημα κοινό. Γιατί όλες οι παραπάνω ερωτήσεις να είναι ρητορικές; Γιατί να τους δίνουμε μια «ελαφρότητα»; Βέβαια μας απασχολούν πλέον σημαντικότερα πράγματα και στόχοι στην ζωή μας (το νέο iPod, καμιά Louis Vutton (αν το γράφω σωστά)) γιατί δυστυχώς μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η χαρά (είτε λίγο ή περισσότερο) πηγάζει από εκεί..

Σπυρο συμφωνω απολυτα μαζι σου....καθε Αυγουστο η ιδια αγωνια.....ενα τεραστιο ΓΙΑΤΙ....ΟΡΓΗ.... ΘΛΙΨΗ....για την αδιαφορια και την εγκαταλειψη....για οτι βλεπεις να χανεται ....να αφανιζεται....να καταστρεφεται......και οι αρμοδιοι....αποντες....βγαινουν μονο να εκφρασουν <<τη βαθεια του λυπη>> και να δωσουν υποσχεσεις που δεν πειθουν ουτε τον εαυτο τους.....

 

[ANEL]

για όλα αυτά που γίνονται τόσα χρόνια στην χώρα μας,κάθε φορά και χειρότερα,δεν έχω λόγια να μιλήσω,γιατί η θλίψη,τα ερωτήματα και η απόγνωση τα σβήνουν μες'το μυαλό μου.
όμως όταν ένα παιδί κλαίει ανήμπορο να βαστάξει τις εικόνες της καταστροφής,ανήμπορο να δώσει και να χωρέσει μετά τις απαντήσεις στο μικρό του μυαλουδάκι (ή καλύτερα στην αμόλυντη ψυχή του) ο κόσμος για μένα,έχει κάνει ένα ακόμα βήμα προς το πουθενά.κάθε χρόνο στην Ελλάδα διεξάγεται ένας ακήρυχτος πόλεμος ,μ' αόρατους εχθρούς,χωρίς τέλος,χωρίς ελπίδα...ξέρω πως νιώθεις μπροστά στα γιατί και το κλάμα της κόρης σου...έχω νιώσει έτσι πολλές φορές,μη ξέροντας τι να πω και πως να παρηγορήσω τα δικά μου παιδιά,ειδικά την κόρη μου που την έβλεπα κάθε φορά μπροστά στο θέαμα των καμμένων ζώων,να φτάνει τα όρια της παράνοιας... μη ξέροντας πως να νικήσω το φόβο που γεννιέται στη ψυχή τους κάθε φορά που ακούν πως άνθρωποι και ζώα κινδυνεύουν ή ακόμα χειρότερα χάνονται...μη ξέροντας τι ν' απαντήσω σ' ένα 7χρονο παιδί όταν ακούει τον αριθμό των ανθρώπων που κάηκαν,αυτών που μείναν στο δρόμο,όταν ακούει τον ατρονομικό αριθμό των στρεμμάτων του χαμένου για πάντα δάσους,και απλά ρωτάει"γιατί δεν τους βάζουν φυλακή????"(εννοεί αυτούς που βάζουν τις φωτιές)!
κάθε χρόνο το παιγνίδι στο οποίο γυρνάνε τα παιδιά μας,μετά το κλάμα,τα ξεσπάσματα οργής,τις αναπάντητες ερωτήσεις....δεν είναι πια το ίδιο.
σου εύχομαι καλό κουράγιο........

 

[Dorotija]

Η φωτιά πάει προς το πευκοδάσος του σχοινιά..

 

[spor_os]

Και απ' ότι λένε δε δουλεύει το σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης που διαθέτει.
Εμ πήραμε χρήματα από την Ε.Ε. επειδή είναι προστατευόμενο για να το φτιάξουμε, αλλά σιγά μη το λειτουργήσουμε κιόλας.

 

[Rosa]

Καλά, αυτό δε δούλεψε ποτέ...Μα και να δούλευε, πάλι δε θα είχε αποτέλεσμα...Τα 'κανονάκια' που ρίχνουν το νερό, κλάπηκαν εδώ και πολύ καιρό, όπως και όλα τα υπόλοιπα....

Είπαμε, ας φυσήξουμε όλοι μαζί...Άλλη λύση, δεν υπάρχει...

 

[traveladdict]

Ξέρω ότι κάποιοι θα αντιδράσουν με αυτό που θα πω, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε.
Δεν φταίνε οι ιθύνοντες, οι υπεύθυνοι, οι εμπρηστές, οι ξένες δυνάμεις κλπ κλπ.
Φταίμε όλοι εμείς.
Ποιός δεν καθαρίζει τα αγριόχορτα από τον κήπο του και γύρω από την περίφραξη του?
Ποιός δεν κλαδεύει τα δέντρα γύρω από το σπίτι του?
Ποιός πετάει σκουπίδια στο δάσος?
Ποιός αφήνει άχρηστα αντικείμενα στην αυλή του?
Ποιός πετάει το απότσίγαρο του κάτω?
Ποιός χτίζει, ή αγοράζει σπίτι μέσα στο πευκοδάσος?
Ποιός δεν παίρνει το παραμικρό μέτρο αντιπυρικής προστασίας?
Ποιός δεν σέβεται τη φύση?

Όλοι εμείς.
Όταν κάηκε η μισή Πελοπόννησος πρόπερσι, άκουσα το παρακάτω σχόλιο. Σκληρό και αιρετικό, αλλά αληθέστατο:
Η φύση θα προστατεύεται από τους Έλληνες και δεν θα ξαναυπάρξουν πυρκαγιές, όταν τα δελτία ειδήσεων δεν θα λένε "ευτυχώς η φωτιά κατακαίει δάσος και δεν απειλούνται κατοικημένες περιοχές", αλλά "ευτυχώς η φωτιά κατευθύνεται σε κατοικημένες περιοχές και δεν απειλεί το δάσος". Δηλαδή το δάσος θα είναι τόσο πολύτιμο για τον κόσμο, που δεν θα τον νοιάζει αν καεί το σπίτι. Μέχρι τότε όμως θα περάσουν πολλά χρόνια και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοιες καταστροφές.