Πέρυσι τέτοια εποχή ετοιμαζόμασταν για ένα τριήμερο στη μικρή πόλη Windermere στην επαρχία BritishColumbia του Καναδά. Επρόκειτο για κέρασμα της εταιρείας όπου εργάζεται η σύντροφος, προς όλους τους υπαλλήλους. Μικρή εταιρεία, με 7 υπαλλήλους. Αφού δασκαλεύτηκα για το πώς να αντιμετωπίσω τη μέγαιρα την εργοδότρια/ιδιοκτήτρια της εταρείας, μαζέψαμε από μια μικρή βαλιτσούλα γεμάτη πουλόβερ και φλης, γιατί παρότι τέλος Νοεμβρίου, εκεί πάνω θα έκανε αρκετό κρύο. Μας συμβούλεψαν να πάρουμε και μαγιώ μαζί μας, γιατί εκεί έχει θερμές πηγές. Δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο και είχα μια εικόνα Αιδηψού στο μυαλό μου.
Η διαδρομή ήταν υπέροχη, φύγαμε Παρασκευή απόγευμα, και αφού περάσαμε το Μπανφ και στρίψαμε από το Transcanada Ηighway στο highway 93 για να πάμε νότια, άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα Βραχώδη Όρη είναι πανύψηλα εκεί, και κρύβουν όλο το φως, οπότε μετά τη δύση του ήλιου πέφτει σκοτάδι γρήγορα. Σα να μην έφτανε αυτό, να σου και μια ωραία χιονοθύελλα, με ωραιότατους ανέμους που έκαναν ένα Σεβρολέ 2500 κυβικών να παλαντζάρει πάνω στον παγωμένο δρόμο καλυμμένο με φρέσκο χιόνι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, δεν είχα ξαναβρεθεί σε παρόμοιες συνθήκες στο δρόμο και ειδικά με τέτοιες στροφές (τύπου Κωλοσούρτη ή Μετσόβου, για τους γνώστες). Και φυσικά, μαζί με όλα αυτά, να έχω κάτι βλάχους που προσπερνούσαν με 80χλμ πάνω σε στροφές με φορτηγάκια φορτωμένα ξύλα και πιο κάτω να πετάγονται ελάφια στα 10 μέτρα μπροστά μας. Ευτυχώς, λέω, ευτυχώς που δεν μας πετάχτηκε κανένας τάρανδος. Έχω ακούσει τρομακτικές ιστορίες με συγκρούσεις με ταράνδους.
Φτάσαμε λοιπόν στο χωριουδάκι, πίσσα σκοτάδι, άντε να βρεις διευθύνσεις. Μου θύμισε Ελλάδα, όπου τα χωριά είναι ελλιπώς χαρτογραφημένα και όλες οι διευθύνσεις και τοποθεσίες είναι σχετικές, του τύπου «δύο σπίτια δίπλα στην ταβέρνα». Έτσι κι εκεί. Ενώ βρήκαμε τη σωστή οδό, ο αριθμός που ψάχναμε δεν υπήρχε πουθενά. Τελικά αποφάσισα να χτυπήσω κουδούνια και να ρωτήσω. Πήγα στο πρώτο σπίτι, χτύπησα το κουδούνι και ανοίγει ο Τζακ, ο σύζυγος της εργοδότριας. Είμασταν τυχεροί.
Μπαίνοντας έμεινα...άναυδος. Η λέξη βίλα δεν αρκούσε να περιγράψει αυτό το σπίτι. Είχε 9 υπνοδωμάτια, κάθε ένα με walk-in ντουλάπα και δικό του μπάνιο και kingsize κρεββάτι. Δύο σαλόνια, ένα με συστήματα διασκέδασης, μια τεράστια τηλεόραση, ηχεία, καραόκε, κονσόλες και λοιπά ακριβά κι ένα άλλο σαλόνι με ένα τεράστιο τζάκι στη μέση και ωραίους καναπέδες να την αράξεις με τις πυτζάμες και να χαζεύεις τη χιονοθύελλα έξω.
Είχαμε φτάσει τελευταίοι, οπότε πήγαμε να αλλάξουμε, βάλαμε πυτζάμες και πήγαμε στην τραπεζαρία, το βραδινό ήταν σχεδόν έτοιμο. Εκεί φάγαμε με τους υπόλοιπους υπαλλήλους και την εργοδότρια με τους συντρόφους τους και το κρασί έρεε άφθονο. Ό,τι έπρεπε για ένα χώρο σαν κι αυτό, το κόκκινο κρασί. Πήγαμε για ύπνο αργά, παρόλη την κούραση του ταξιδιού.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 8, πουρνό πουρνό. Έπρεπε κατά τις δέκα να ήμασταν στις θερμές πηγές, ραντεβού για όλους, πληρωμένα από την εταιρεία. Τέλεια! Τι ωραία που ήταν. Οι εγκαταστάσεις ήταν χτισμένες σε μια κόγχη του βράχου, απ’ όπου αναβλύζει το ζεστό νερό. Ο χώρος αποτελείται από μια ανοικτή και τεράστια, πολυγωνική κι ακανόνιστη πισίνα , όπου στη μια μεριά είναι πολύ ρηχή και στην άλλη είναι λίγο βαθύτερη αλλα το νερό είναι πιο δροσερό. Φυσικά η θερμοκρασία του αέρα είναι -15C και η θερμοκρασία του νερού στους 37-40C. Οπότε καταλαβαίνετε πως οι υδρατμοί ζεσταίνουν τον αέρα πάνω από το νερό, οι λουόμενοι μπορούν άνετα να κυκλοφορούν τσιτσίδι κάπου στα Βραχώδη Όρη λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Κάτσαμε μέσα στο νερό περίπου τρεις ώρες. Μετά άρχισα να πεινάω, να μουλιάζω και να ψιλοζαλίζομαι από τη ζέστη και τους υδρατμούς. Βέβαια, το τοπίο ήταν υπέροχο, καθώς πάνω απ’τα κεφάλια μας ήταν ένας γκρεμός γεμάτος χιόνια, τα οποία τα ανέμιζε ο ο αέρας κάτω στην πισίνα. Το καλύτερο πάντως ήταν που οι υδρατμοί της πισίνας πάγωναν πάνω στα κλαδάκια, στις ομπρέλες και στις καρέκλες και έφτιαχναν ένα αφράτο στρώμα χιονιού, μαζί με σταλακτίτες. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.
Κάποιοι από την παρέα έμειναν για να απολαύσουν μασάζ ή άλλες λουτροθεραπείες, εμείς φύγαμε να πάμε στο χωριό. Βγαίνοντας στο δρόμο, να σου κάτι αγριοπρόβατα, που ζουν στα γύρω βουνά. Ηταν δύο θηλυκά, ένα μωρό και μάλλον η μητέρα του. Σκαρφάλωσα λίγο το λοφάκι ακολουθώντας τα, μπας και βγάλω μια πιο κοντινή φωτογραφία, ώσπου ξαφνικά πίσω από μια καλύβα πετάγεται ένα κριάρι, μάλλον ο πατέρας του μικρού. Όπου φύγει φύγει εγώ! Τα κριάρια είναι πολύ επιθετικά, και τα κέρατά του ήταν θηρία! Το χιόνι στην πλαγιά γλιστρούσε πολύ, οπότε απλά «έκατσα» κάτω και αφέθηκα να συρθώ μέχρι το δρόμο.
Η πείνα πλέον είχε κάνει το στομάχι μου ν’ ανέβει στο λαιμό, οπότε οδηγήσαμε μέχρι το κέντρο του χωριού. Τα χωριά αυτά ήταν κάποτε αποικισμένα αποκλειστικά με Αυστρογερμανούς, οπότε η παράδοση έχει μείνει. Φάγαμε πεντανόστιμα λουκάνικα, στρούντελ και κάτι άλλο με μάρτζιπαν το οποίο ήταν μια αηδία. Πήραμε και φαγητά για το σπίτι. Αφού χαζέψαμε λίγο τα τουριστικά καταστήματα και την ελαφίνα που πετάχτηκε στο πάρκινγκ, γυρίσαμε σπίτι. Έτσι κι αλλιώς εκεί όλα τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς το Σάββατο.
Στο σπίτι μια από τα ίδια, πολύ φαγητό, πολύ κρασί και η νύχτα πέρασε παίζοντας χαρτιά μπροστά στο τεράστιο τζάκι κι έχοντας μια 48 χρονη μεθυσμένη Γαλλίδα να με φλερτάρει ξεδιάντροπα.
Την επομένη ήταν η αναχώρηση. Φύγαμε τελευταίοι από τη βίλα. Θέλαμε να πάμε μια βόλτα στο λόφο, αφού ήταν πολύ καθαρός και ηλιόλουστος ουρανός και είχε μόνο -10 βαθμούς. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν μαγική, καθώς βλέπαμε συνεχώς νεαρά ελαφάκια πλάι στο δρόμο, το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στις χιονισμένες βουνοκορφές και τις έκανε να μοιάζουν κάπως νωχελικές.
Κάναμε δύο στάσεις μόνο, μία στη συνοριογραμμή Βρετανικής Κολούμπια- Αλμπέρτα, όπου διάβασα πως συνάδελφοι τοπογράφοι χάραξαν τα σύνορα το 1913 και άλλη μια στάση στο Canmore, όπου βρήκαμε μια ντόπια σαπωνοποιία και μια κάβα όπου βρήκα μοσχοφίλερο και πήρα 4 μπουκάλια.
http://g.co/maps/bcx2v http://www.hotsprings.ca
Η διαδρομή ήταν υπέροχη, φύγαμε Παρασκευή απόγευμα, και αφού περάσαμε το Μπανφ και στρίψαμε από το Transcanada Ηighway στο highway 93 για να πάμε νότια, άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα Βραχώδη Όρη είναι πανύψηλα εκεί, και κρύβουν όλο το φως, οπότε μετά τη δύση του ήλιου πέφτει σκοτάδι γρήγορα. Σα να μην έφτανε αυτό, να σου και μια ωραία χιονοθύελλα, με ωραιότατους ανέμους που έκαναν ένα Σεβρολέ 2500 κυβικών να παλαντζάρει πάνω στον παγωμένο δρόμο καλυμμένο με φρέσκο χιόνι. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, δεν είχα ξαναβρεθεί σε παρόμοιες συνθήκες στο δρόμο και ειδικά με τέτοιες στροφές (τύπου Κωλοσούρτη ή Μετσόβου, για τους γνώστες). Και φυσικά, μαζί με όλα αυτά, να έχω κάτι βλάχους που προσπερνούσαν με 80χλμ πάνω σε στροφές με φορτηγάκια φορτωμένα ξύλα και πιο κάτω να πετάγονται ελάφια στα 10 μέτρα μπροστά μας. Ευτυχώς, λέω, ευτυχώς που δεν μας πετάχτηκε κανένας τάρανδος. Έχω ακούσει τρομακτικές ιστορίες με συγκρούσεις με ταράνδους.
Φτάσαμε λοιπόν στο χωριουδάκι, πίσσα σκοτάδι, άντε να βρεις διευθύνσεις. Μου θύμισε Ελλάδα, όπου τα χωριά είναι ελλιπώς χαρτογραφημένα και όλες οι διευθύνσεις και τοποθεσίες είναι σχετικές, του τύπου «δύο σπίτια δίπλα στην ταβέρνα». Έτσι κι εκεί. Ενώ βρήκαμε τη σωστή οδό, ο αριθμός που ψάχναμε δεν υπήρχε πουθενά. Τελικά αποφάσισα να χτυπήσω κουδούνια και να ρωτήσω. Πήγα στο πρώτο σπίτι, χτύπησα το κουδούνι και ανοίγει ο Τζακ, ο σύζυγος της εργοδότριας. Είμασταν τυχεροί.
Μπαίνοντας έμεινα...άναυδος. Η λέξη βίλα δεν αρκούσε να περιγράψει αυτό το σπίτι. Είχε 9 υπνοδωμάτια, κάθε ένα με walk-in ντουλάπα και δικό του μπάνιο και kingsize κρεββάτι. Δύο σαλόνια, ένα με συστήματα διασκέδασης, μια τεράστια τηλεόραση, ηχεία, καραόκε, κονσόλες και λοιπά ακριβά κι ένα άλλο σαλόνι με ένα τεράστιο τζάκι στη μέση και ωραίους καναπέδες να την αράξεις με τις πυτζάμες και να χαζεύεις τη χιονοθύελλα έξω.
Είχαμε φτάσει τελευταίοι, οπότε πήγαμε να αλλάξουμε, βάλαμε πυτζάμες και πήγαμε στην τραπεζαρία, το βραδινό ήταν σχεδόν έτοιμο. Εκεί φάγαμε με τους υπόλοιπους υπαλλήλους και την εργοδότρια με τους συντρόφους τους και το κρασί έρεε άφθονο. Ό,τι έπρεπε για ένα χώρο σαν κι αυτό, το κόκκινο κρασί. Πήγαμε για ύπνο αργά, παρόλη την κούραση του ταξιδιού.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε κατά τις 8, πουρνό πουρνό. Έπρεπε κατά τις δέκα να ήμασταν στις θερμές πηγές, ραντεβού για όλους, πληρωμένα από την εταιρεία. Τέλεια! Τι ωραία που ήταν. Οι εγκαταστάσεις ήταν χτισμένες σε μια κόγχη του βράχου, απ’ όπου αναβλύζει το ζεστό νερό. Ο χώρος αποτελείται από μια ανοικτή και τεράστια, πολυγωνική κι ακανόνιστη πισίνα , όπου στη μια μεριά είναι πολύ ρηχή και στην άλλη είναι λίγο βαθύτερη αλλα το νερό είναι πιο δροσερό. Φυσικά η θερμοκρασία του αέρα είναι -15C και η θερμοκρασία του νερού στους 37-40C. Οπότε καταλαβαίνετε πως οι υδρατμοί ζεσταίνουν τον αέρα πάνω από το νερό, οι λουόμενοι μπορούν άνετα να κυκλοφορούν τσιτσίδι κάπου στα Βραχώδη Όρη λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Κάτσαμε μέσα στο νερό περίπου τρεις ώρες. Μετά άρχισα να πεινάω, να μουλιάζω και να ψιλοζαλίζομαι από τη ζέστη και τους υδρατμούς. Βέβαια, το τοπίο ήταν υπέροχο, καθώς πάνω απ’τα κεφάλια μας ήταν ένας γκρεμός γεμάτος χιόνια, τα οποία τα ανέμιζε ο ο αέρας κάτω στην πισίνα. Το καλύτερο πάντως ήταν που οι υδρατμοί της πισίνας πάγωναν πάνω στα κλαδάκια, στις ομπρέλες και στις καρέκλες και έφτιαχναν ένα αφράτο στρώμα χιονιού, μαζί με σταλακτίτες. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.
Κάποιοι από την παρέα έμειναν για να απολαύσουν μασάζ ή άλλες λουτροθεραπείες, εμείς φύγαμε να πάμε στο χωριό. Βγαίνοντας στο δρόμο, να σου κάτι αγριοπρόβατα, που ζουν στα γύρω βουνά. Ηταν δύο θηλυκά, ένα μωρό και μάλλον η μητέρα του. Σκαρφάλωσα λίγο το λοφάκι ακολουθώντας τα, μπας και βγάλω μια πιο κοντινή φωτογραφία, ώσπου ξαφνικά πίσω από μια καλύβα πετάγεται ένα κριάρι, μάλλον ο πατέρας του μικρού. Όπου φύγει φύγει εγώ! Τα κριάρια είναι πολύ επιθετικά, και τα κέρατά του ήταν θηρία! Το χιόνι στην πλαγιά γλιστρούσε πολύ, οπότε απλά «έκατσα» κάτω και αφέθηκα να συρθώ μέχρι το δρόμο.
Η πείνα πλέον είχε κάνει το στομάχι μου ν’ ανέβει στο λαιμό, οπότε οδηγήσαμε μέχρι το κέντρο του χωριού. Τα χωριά αυτά ήταν κάποτε αποικισμένα αποκλειστικά με Αυστρογερμανούς, οπότε η παράδοση έχει μείνει. Φάγαμε πεντανόστιμα λουκάνικα, στρούντελ και κάτι άλλο με μάρτζιπαν το οποίο ήταν μια αηδία. Πήραμε και φαγητά για το σπίτι. Αφού χαζέψαμε λίγο τα τουριστικά καταστήματα και την ελαφίνα που πετάχτηκε στο πάρκινγκ, γυρίσαμε σπίτι. Έτσι κι αλλιώς εκεί όλα τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς το Σάββατο.
Στο σπίτι μια από τα ίδια, πολύ φαγητό, πολύ κρασί και η νύχτα πέρασε παίζοντας χαρτιά μπροστά στο τεράστιο τζάκι κι έχοντας μια 48 χρονη μεθυσμένη Γαλλίδα να με φλερτάρει ξεδιάντροπα.
Την επομένη ήταν η αναχώρηση. Φύγαμε τελευταίοι από τη βίλα. Θέλαμε να πάμε μια βόλτα στο λόφο, αφού ήταν πολύ καθαρός και ηλιόλουστος ουρανός και είχε μόνο -10 βαθμούς. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν μαγική, καθώς βλέπαμε συνεχώς νεαρά ελαφάκια πλάι στο δρόμο, το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στις χιονισμένες βουνοκορφές και τις έκανε να μοιάζουν κάπως νωχελικές.
Κάναμε δύο στάσεις μόνο, μία στη συνοριογραμμή Βρετανικής Κολούμπια- Αλμπέρτα, όπου διάβασα πως συνάδελφοι τοπογράφοι χάραξαν τα σύνορα το 1913 και άλλη μια στάση στο Canmore, όπου βρήκαμε μια ντόπια σαπωνοποιία και μια κάβα όπου βρήκα μοσχοφίλερο και πήρα 4 μπουκάλια.
http://g.co/maps/bcx2v http://www.hotsprings.ca
Attachments
Last edited by a moderator:
Να πάμε μαζί στις πηγές στους -40.
