Ρωσία Στη γη των Σοβιετικών,των τσάρων και της ματριόσκας

[whoknows]

Αχ αυτή η υπεροχή ιστορία σου βρε @alma

Την έχω ξεκινήσει 5-6 φορές μέχρι τώρα, και κάθε φορά που πήγαινα να την συνεχίσω δεν μου έκανε η καρδιά να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει , και την έπαιρνα πάλι από την αρχή. Αγαπημένη Ρωσία. Αγ. Πετρούπολη έχω πέτυχει τις λεγόμενες «Λευκές νύχτες». Τι ωραία που ήταν, αν και το βιολογικό ρολόι τρελάθηκε.

Περιττό να πω και εγώ για τις γλαφυρές περίγραφες σου και τις εξαιρετικές φωτογραφίες

 

[alma]

Αχ αυτή η υπεροχή ιστορία σου βρε @alma

Την έχω ξεκινήσει 5-6 φορές μέχρι τώρα, και κάθε φορά που πήγαινα να την συνεχίσω δεν μου έκανε η καρδιά να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει , και την έπαιρνα πάλι από την αρχή. Αγαπημένη Ρωσία. Αγ. Πετρούπολη έχω πέτυχει τις λεγόμενες «Λευκές νύχτες». Τι ωραία που ήταν, αν και το βιολογικό ρολόι τρελάθηκε.

Περιττό να πω και εγώ για τις γλαφυρές περίγραφες σου και τις εξαιρετικές φωτογραφίες

Πραγματικά οι "Λευκές Νύχτες" είναι απίστευτη εμπειρία και ειδικά έτσι όπως γίνονται οι νυχτερινές κρουαζιέρες,το άνοιγμα των γεφυρών υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής. Στην Αγία Πετρούπολη,όσες μέρες μείναμε σχεδόν δεν κοιμήθηκα για να τα προλάβω όλα...Θυμάμαι να με παίρνει ο ύπνος στο αεροδρόμιο,περιμένοντας την πτήση για Μόσχα (και πολύ σπάνια κοιμάμαι σε αεροδρόμιο λόγω υπερέντασης).

Από τα καλύτερα ταξίδια που έχω κάνει ήταν, πραγματικά όλα πολύ καλύτερα από όσο περίμενα. Το μέρος, τα τοπία, τα αξιοθέατα, οι άνθρωποι...Μόνο ο καιρός ήταν ανάποδος, αλλά το περιμένεις αυτό στην Ρωσία.

Με 2 λέξεις τα είπες όλα. "Αγαπημένη Ρωσία"...Το ίδιο νιώθω κι εγώ. Εσύ εκτός από Αγιά Πετρούπολη, που άλλου πήγες στη Ρωσία;

 

[whoknows]

Μοσχα κυριως εχω παει, για δουλεια αν και εχω βρει καποιες φορες χρονο να βγω να δω πραγματα.
Καλες οι λευκες νυχτες αλλα εαν ξυπνας στις 1 το βραδυ και δεν βλεπεις ωρα και βγαινεις να πιεις καφε και να φας πρωινο τοτε το αποτελεσμα του σοκ ειναι ακομα καλυτερα

 

[alma]

Επιστροφή στη Μόσχα.


Ισχυρή παρουσία αστυνομίας σε διάφορες οδούς που οδηγούσαν προς τον Ναό του Χριστού Σωτήρος, μας ενημέρωσε πως δεν μπορούμε να περάσουμε από εκεί και για να μπούμε στην εκκλησία θα πρέπει να πάμε «παρακάτω». Το πόσο παρακάτω δεν ξέραμε ακόμα…Στο Ναό είχαν έρθει τα οστά κάποιου Αγίου και έτσι πλήθη Ρώσων από διάφορα μέρη της χώρας-όχι μόνο Μοσχοβιτών- συνέρρεαν στο ναό. Μια παρέα πανύψηλων νεαρών μπροστά μας προσπαθούσε κι αυτή να φτάσει εκεί, κι έτσι τους ακολουθήσαμε. Στον δρόμο άνθρωποι διαφόρων ηλικιών , άντρες, γυναίκες και παιδιά ενώθηκαν μαζί μας κι έτσι όλοι μαζί προσπαθούσαμε να φτάσουμε σε έναν δρόμο όπου θα επιτρεπόταν να μπούμε. Αμ δε….


«Όχι από εδώ» μας έλεγαν μονίμως. «Πιο πέρα». Κι όλο και απομακρυνόμασταν…Μετά από απόσταση που δεν θυμάμαι πια πόση ήταν κι αφού είχαμε δει ένα μεγάλο κομμάτι της Μόσχας ακόμα, κάποια στιγμή φτάσαμε στο σημείο όπου «από εδώ επιτρέπεται».

Η εκκλησία όμως ήταν τόσο μακριά που δεν φαινόταν πια….Ο κόσμος επίσης ήταν τόσο πολύς που δεν φαινόταν με τίποτα από πού άρχιζε η ουρά…Μόνο ένα τεράστιο, απέραντο πλήθος που μαρτυρούσε πως η αναμονή θα ήταν πολύωρη. Κι έτσι δυστυχώς αποφασίσαμε να μην την επισκεφτούμε .Τουλάχιστον είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες το εξωτερικό της εκκλησίας. Κι έτσι η εκκλησία που με είχε εντυπωσιάσει από χρόνια πριν, όταν πρωτοδιάβασα για αυτήν την ιστορία της (που ανέφερα και παραπάνω), παρέμεινε ένα μέρος το εσωτερικό του οποίου δεν είδα. Ίσως μια άλλη φορά… Άλλωστε δεν χρειάζεται να ψάξω και πολύ λόγους να ξαναπάω κάποτε στην πανέμορφη,παραμυθένια Μόσχα….


Περπατήσαμε λίγο στεναχωρημένοι και διερωτώμενοι αν κάναμε σωστά να μην περιμένουμε μιας και κάναμε τόσο δρόμο ως εκεί. Ήμασταν όμως κουρασμένοι και την επόμενη ήταν να αναχωρήσουμε από τη χώρα.


Καταλήξαμε για πρώτη φορά στο ταξίδι μας στην Ρωσία να φάμε στο ελληνικό εστιατόριο ενός νέου Έλληνα που ζει μόνιμα στην Μόσχα. Μας είχε ψιλολείψει εξάλλου το φαγητό της Ελλάδας.

Στη συνέχεια ξεχυθήκαμε πάλι να περπατάμε παντού…Στους εντυπωσιακούς σταθμούς μετρό, στους εμπορικούς και μη δρόμους, στις μεγάλες λεωφόρους…..

Μάλιστα υπήρχε και μια έκθεση με παραδοσιακά εργαλεία περασμένων αιώνων και Ρώσων ντυμένων με ρούχα εποχής που αναπαριστούσαν πως ήταν η ζωή σε περασμένες εποχές. Κάποιοι πόζαραν κιόλας στο φακό μας…

Το τελευταίο βράδυ στη Μόσχα, επιλέξαμε για φαγητό ένα ουζμπέκικο εστιατόριο, το οποίο τιμήσαμε πολλές φορές κατά την παραμονή μας εκεί και δεν μας απογοήτευσε καμία. Μια νότα Ασίας λοιπόν…

 

[alma]

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ,ΕΝΤΟΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ…



Κάποιες στιγμές του ταξιδιού έμειναν έντονα χαραγμένες στην μνήμη μου. Κάποια γεγονότα που με ανησύχησαν, τώρα πια τα θυμάμαι και γελάω.

Όπως όταν φεύγαμε από την Αγία Πετρούπολη για να πάμε Μόσχα…

Ξέραμε τον αριθμό του λεωφορείου που έπρεπε να πάρουμε για να πάμε προς αεροδρόμιο. Βγαίνοντας από το μετρό, ρωτάμε έναν υπάλληλο από πού να το πάρουμε και πάνω που πάει να μας εξηγήσει, περνάει ένας δίμετρος νεαρός Ρώσος με δερμάτινο μπουφάν και λέει: «Θα τους συνοδεύσω εγώ». Και γυρίζει προς εμάς λέγοντας : «Ελάτε να πάμε μαζί». Βγαίνουμε από το σταθμό περπατάμε, περπατάμε μπροστά ο νεαρός Ρώσος (που ταυτόχρονα μιλούσε στο κινητό του), πίσω εμείς. Εν τω μεταξύ πίσω ερχόταν κι ένας μικρόσωμος-και κοντούλης και λεπτός- παππούλης Ρώσος με τη βαλίτσα του.

Προχωράμε, προχωράμε κάποια στιγμή βλέπω λεωφορεία με αυτό το νούμερο που θέλαμε. «Δεν είναι αυτά, συνεχίζουμε» λέει ο –δίμετρος νεαρός, όχι ο παππούς- Ρώσος. Περπατάμε κι άλλα και κάποια στιγμή με ρωτάει ο άντρας μου αν πηγαίνουμε σίγουρα καλά. Κι εγώ βέβαια είχα αυτή την αγωνία.


«Ε, αφού αυτός επιμένει μπροστά. Άλλωστε έρχεται κι ο παππούλης πίσω μας. Ρώσος κι αυτός με τη βαλίτσα του. Δεν θα ξέρει να πάει αεροδρόμιο; Δεν θα έχει ξαναπάει τόσα χρόνια;» λέω στον άντρα μου.

«Να ρωτήσουμε τον παππού,μιας και ο μπροστινός με τα δερμάτινα προπορεύεται μιλώντας στο κινητό;»

Γυρίζω στον παππού. «Καλά πάμε για το αεροδρόμιο; Ε,παππού;»


«Δεν ξέρω κοριτσάκι μου» μου απαντάει ο παππούς και με αφήνει εμβρόντητη. «Εγώ πρώτη φορά στην ζωή μου πάω στο αεροδρόμιο. Σε αεροπλάνο δεν έχω ξαναμπεί. Εσάς ακολουθώ»


«Τι σου είπε;;;;;;» ρωτούσε ο άντρας μου που δεν καταλαβαίνει ρώσικα.

Μια ωραία ατμόσφαιρα….


Εν τω μεταξύ κι άλλα λεωφορεία με το νούμερο που θέλαμε μπροστά μας.

«Ούτε αυτά είναι» γυρίζει ο δίμετρος και σταματάει για λίγο να μιλάει στο κινητό. «Ακολουθήστε με σας είπα. Πάρακατω»

Ένα σωρό σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Ρε λες να είναι μαφιόζος; Λες να θέλει να μας κάνει τίποτα κακό κι εμείς σαν χαζοί τον ακολουθούμε;Ή μήπως τζάμπα τον υποψιάζομαι κι είναι ένας καλός εξυπηρετικός άνθρωπος; Να, ο παππούς πίσω δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου.Όπου πάμε πάει.

Μετά από λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο όπου όντως υπήρχε πολύς κόσμος με βαλίτσες στη στάση. «Ορίστε,φτάσαμε»λέει ο δίμετρος με τα δερμάτινα, που πρώτη φορά σκάει και χαμόγελο. (Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι ήταν τα προηγούμενα λεωφορεία με το ίδιο νούμερο.Μάλλον ιδιωτικές εταιρίες). Πάντως τελικά στο σωστό σημείο μας πήγε. Τον ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο και φτάσαμε μια χαρά στο αεροδρόμιο.Κι εμείς κι ο παππούς, ε;


Άλλες στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι μια στρουμπουλή κυρία από τη Σιβηρία που ενώ δεν ήξερε κι αυτή πολλά από Μόσχα,όταν την ρωτήσαμε για μια τοποθεσία, σταμάτησε και τηλεφώνησε σε μια φίλη της Μοσχοβίτισα για να μας εξυπηρετήσει. Και πολλές άλλες στιγμές που οι Ρώσοι φάνηκαν ευγενέστεροι από όσο περίμενα και μάλιστα κατά πολύ.



Τώρα για τα αξιοθέατα ότι και να πω θα είναι λίγο.Είπαμε την θεωρώ και την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη τοπ προορισμούς.


Αυτό το ταξίδι ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου σε πολλά θέματα. Αίσθηση ασφάλειας, συμπεριφορά ντόπιων (ελάχιστες ήταν οι αγενείς συμπεριφορές),ακόμα και στο φαγητό. Όντες και ο συνταξιδιώτης μου και εγώ φαν της μεσογειακής διατροφής, δεν περιμέναμε να μας αρέσει τόσο το φαγητό στη Ρωσία.

Θα κλείσω με ένα τραγούδι από τα αγαπημένα μου,αφιερωμένο στην νίκη των Ρώσων επί της ναζιστικής Γερμανίας στον Β Παγκόσμιο. Από την πανέμορφη Κόκκινη Πλατεία....
День Победы

 

[alma]

Κι εδέησα να τελειώσω -έστω και μετά από τόσους μήνες- αυτή την ιστορία. Όποιος καλός μοντ θέλει ας την μεταφέρει.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[GTS]

Κα Κε Μπε έχει και η Υπερδνειστερία. Και όλα τα παραπάνω. Aς τολμήσουν να βάλουν στην σημαία τους και οι άλλοι σφυροδρέπανα και το συζητάμε...
http://luben.tv/politix/113667

@dimkyr

Περίμενα ένα χρόνο να απαντήσω....μετά την πρόσφατη επίσκεψη στην Υπερδνειστερία (φάουλ που δεν την ήξερα καν και ευχαριστώ γλυκιά μου dimkyr που την έθεσες υπόψη μας) και τις Σοβιετικότατες εμπειρίες που ζήσαμε εκεί αλλά και στο Κισινιόφ (σοβιετικός οργασμός το χοτέλ Κισινάου κά) και έχοντας πλέον εμπειρία αρκετών πρώην σοβιετικών πρωτευουσών (πλην Μόσχας που έρχεται οσονούπω) έχω να πω ότι το Μινσκ και η Λευκορωσία κερδίζει σε Σοβιετική ατμόσφαιρα, κτίρια και μνημεία. Βέβαια η Υπερδνειστερία έχει το σφυροδρέπανο, που μετράει πολύ εννοείται, αλλά π.χ. κάνουν εκλογές, απογοήτευση δηλαδή, ενώ ο σύντροφος Λουκασένκο....
Θα ήταν ενδιαφέρουσα μία παράθεση σοβιετικών εμπειριών-μνημείων-καταστάσεων εν γένει, αλλά το Μινσκ το θεωρώ την κορυφαία εμπειρία, όπως και τη Λευκορωσία γενικότερα. Και η Υπερδνειστερία εννοείται, είναι εκεί, ψηλά, στο σοβιετικό μας χάρτη προτιμήσεων και εμπειριών.
Και εις άλλα με υγεία.

 

[isabelle]

Οκ, το εμπεδωσαμε. Δεν φτανει που με τρεχατε στην Υπερδνειστερια, τωρα χρωσταω να τρεχω ΚΑΙ στην Λευκορωσια... Αυτα παθαινει οποιοσ παει και μπλεκει με ετεροχρονισμενους κομσομολους.

 

[GTS]

Δεν εμπεδώσατε τίποτα. Με τρέχατε σε μοναστήρια την ώρα που στο διπλανό δρόμο ήταν άλλη μία συγκλονιστική προτομή του συντρόφου Λένιν.
Στο Μινσκ και ΙΔΙΩΣ στη Μπρεστ , αναλαμβάνω την ξενάγηση σας μετά χαράς. Πάντα σοσιαλιστικής. Εκεί θα νιώσετε ψυχική ανάταση για τα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και το μεγαλείο της περιόδου...

 

[alma]

Εγώ τώρα ζήλεψα τις ταξιδιωτικές εμπειρίες του @GTS ...Ακου και Λευκορωσία και Υπερδνειστερία....

Αχ....

 

[GTS]

και Βαχ να προσθέσω για Λευκορωσία