Ισλανδία Στην Ισλανδία της φωτιάς και του πάγου

[hydronetta]

Eπειδή στην φωτό δεν φαίνεται το reg. του αεροπλάνου, πάνω από την μπροστινή ρόδα πρέπει να έχει ένα γράμμα... πες μου ποιο από τα Ν, Ο , R, S, T είναι να σου πω περισσότερες λεπτομέρειες...

Είναι Τ
Είμαι όλος αυτιά. Να μαθαίνουμε και κάτι ........:?:

 

[North66]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και οι φωτογραφίες... περιμένουμε τη συνέχεια στον όμορφο Νότο της Ισλανδίας...

Υ.Γ.1 Hydronetta αν βγήκες το βράδυ έξω στο Ακουρέυρι, ελπίζω να πρόσεξες το runtur, όπου βγαίνουν αυτοκίνητα με νέους στο κέντρο και κόβουν κυκλικές βόλτες στο κέντρο της πόλης με μικρή ταχύτητα... οι νέοι εκεί δεν την παλεύουν καθόλου

Y.Γ.2 To Bautinn κορυφή, πολύ καλό φαγητό και κορυφαίες τιμές για Ισλανδία... ενδεικτικά για πρώτο πιάτο, σαλάτα, κυρίως πιάτο, μπύρα και γλυκό γυρώ στα 15 ευρώ το άτομο (καλοκαίρι 2009)...
Akureyri - Bautinn Restaurant - Iceland

 

[hydronetta]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και οι φωτογραφίες... περιμένουμε τη συνέχεια στον όμορφο Νότο της Ισλανδίας...

Υ.Γ.1 Hydronetta αν βγήκες το βράδυ έξω στο Ακουρέυρι, ελπίζω να πρόσεξες το runtur, όπου βγαίνουν αυτοκίνητα με νέους στο κέντρο και κόβουν κυκλικές βόλτες στο κέντρο της πόλης με μικρή ταχύτητα... οι νέοι εκεί δεν την παλεύουν καθόλου

Y.Γ.2 To Bautinn κορυφή, πολύ καλό φαγητό και κορυφαίες τιμές για Ισλανδία... ενδεικτικά για πρώτο πιάτο, σαλάτα, κυρίως πιάτο, μπύρα και γλυκό γυρώ στα 15 ευρώ το άτομο (καλοκαίρι 2009)...
Akureyri - Bautinn Restaurant - Iceland

Αν και βγήκαμε βράδυ στο Akureyri το runtur δεν το πήραμε πρέφα. Όσο για το Bautinn όντως κορυφή. Μακράν το καλύτερο φαγητό που κάναμε. Φάγαμε και σ'ένα σικάτο εστιατόριο (δεν θυμάμαι όνομα) με θέα το λιμάνι. Πιο ακριβό αλλά υποδεέστερο φαγητό. Εκεί δομίκασα και μπακαλιάρο

 

[hydronetta]

Το Χρυσο Τρίγωνο κι η μαγεία του σέλαος

3 μέρες είχαμε προγραμματίσει να αφιερώσουμε στον ισλανδικό νότο.

Πουρνό πουρνό παραλάβαμε το Yaris και ξεκινήσαμε πορεία βορειοανατολικά προς το εσωτερικό για να ξεναγηθούμε αρχικά στο λεγόμενο χρυσό τρίγωνο. Αυτό που απαρέγκλιτα επισκέπτονται όλοι οι τουρίστες στην Ισλανδία είτε μένουν για 1-2 μέρες είτε περισσότερο: Þingvellir, Geysir και καταρράκτης Gullfoss. Ο καιρός ήταν σύμμαχος, ο ουρανός πεντακάθαρος γεγονός που ζωντάνευε τις μελαγχολικές αποχρώσεις της φθινοπωρινής φύσης. Ευτυχώς τα χιόνια που είχαν πέσει τις προηγούμενες μέρες είχαν λιώσει κι έτσι η περιήγηση ήταν ευκολότερη.

Ο δρόμος για το Þingvellir
Η διαδρομή των 45km που χωρίζουν το Reykjavik από το Þingvellir έγινε μέσα σε ένα επίπεδο γυμνό τοπίο. Γη κι ουρανός. Φτάνοντας, αδυνατεί το μυαλό μας να συλλάβει ότι αυτό που βλέπουμε είναι το πιο σημαντικό ιστορικό σημείο της Ισλανδίας. Στη πρώτη ματιά είναι μια πλατειά κοιλάδα με όμορφο ποταμάκι (που αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι), μια εκκλησία και μια φάρμα!! Όμως τα φαινόμενα απατούν και το ειδυλλιακό Þingvellir κουβαλάει μια χιλιόχρονη ιστορία.

Þingvellir
Δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια σύντομη ιστορική αναφορά για την γένεση του ισλανδικού έθνους για να το συνδέσω με την σημασία του Þingvellir.
Όπως πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι κι η Ισλανδία από τύχη ανακαλύφθηκε (λείπαν και τα GPS τότε). Οι πρώτοι έποικοι ήρθαν από τη Νορβηγία τον 9ο αιώνα μΧ. Αρχικά ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Άλλοι άφησαν και κάποιους ταλαίπωρους πίσω τους. Ένας άλλος τα μάζεψε άρον άρον βλέποντας τα παγόβουνα, δίνοντας στο νησί το σημερινό του όνομα: ĺsland («γη των πάγων»). Η δόξα όμως σύμφωνα με τη παράδοση ανήκει στον νορβηγό Ingólfur Arnarson, ο οποίος αφού εγκατέλειψε κακήν κακώς τα πάτρια εδάφη, πλέοντας δυτικά, ανακάλυψε την ακτή που καπνίζει (Reykjavik). Σιγά σιγά με τα χρόνια προέκυψε και η «ανάγκη» των κατοίκων να κατσικώσουν και μια διοίκηση πάνω στο κεφάλι τους. Κι επειδή από τη μοναρχία μόνο αλγεινές εμπειρίες είχαν, κατέληξαν σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης. Μόνο που για τις εργασίες του κοινοβουλίου (AlÞing) επέλεξαν να συνεδριάζουν κάτω από τον ανοικτό ουρανό στη πεδιάδα του Þingvellir. Εκεί συλλογικά νομοθετούσαν κι απέδιδαν δικαιοσύνη για τουλάχιστον 800 χρόνια, μέχρι την μεταφορά του στο Reykjavik. Γι’αυτό κι η Ισλανδία έχει μια από τις παλιότερες ιστορίες κοινοβουλευτισμού στο κόσμο.
Το Þingvellir όμως έχει και μεγάλο γεωλογικό ενδιαφέρον. Βρίσκεται σε μια τεκτονική τάφρο εκεί ακριβώς που συγκρούεται η ευρωπαϊκή με την βορειοαμερικανική πλάκα. Αυτό δημιουργεί ένα σκηνικό από φαράγγια, σπηλιές, πηγές, ποτάμια, λίμνες και καταρράκτες που ανακαλύπτεις όταν αρχίσεις να περπατάς στο χώρο. Οι σημύδες και η τούντρα με τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα του φθινοπώρου συμπλήρωναν την ομορφιά του τοπίου.
Μέσω ενός μικρού φαραγγιού με ψηλούς βράχους απ’τη μια του μεριά φτάσαμε πρώτα στο Lögberg ή το «βράχο του νόμου», πού ήταν το επίσημο πόντιουμ για τις κοινοβουλευτικές εργασίες. Σήμερα λίγα σώζονται και μια ισλανδική σημαία σηματοδοτεί το μέρος.

Lögberg
Ένα καλαίσθητο ξύλινο μονοπάτι μας οδήγησε προς στη κοιλάδα και το ποταμό Öxará. Βόλτα χαλαρή απολαμβάνοντας τη φύση και σύντομη στάση στην Þingvallakirja. Η εκκλησία που υπάρχει σήμερα χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα στη θέση των παλαιότερων που μια οι πλημμύρες, μια οι καταρρεύσεις, δεν είχαν καλή τύχη. Βλέπετε δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Καλατράβα! Ενδιαφέρουσα πληροφορία σε σχετική ταμπέλα ήταν για τη μονάδα μέτρησης ell στη μεσαιωνική Ισλανδία. Αυτή αντιστοιχούσε σε μήκος από τον αγκώνα μέχρι τα δάκτυλα. Αλλά χερούκλα ο ένας, χεράκι ο άλλος, η μονάδα συστελλο-διαστελλόταν κατά το δοκούν. Έτσι στο πλάι της εκκλησίας ορίστηκε μια σταθερή μονάδα μέτρησης μήκους ίση με 20 ell.
Σουλατσάροντας είδαμε και το μικρό καταρράκτη Öxaráfoss και τη μικρή λιμνούλα Drekkingarhylur πού έχει μια πικρή ιστορία. Εκεί στο μεσαίωνα έπνιγαν τις γυναίκες που βρίσκονταν ένοχες παιδοκτονίας, μοιχείας και γενικά κάθε εγκληματικής πράξης. Μέσα στο τσουβάλι και μπλουμ βουτιά στη λίμνη! Βέβαια μην θεωρήσετε ότι οι άνδρες την έβγαζαν καθαρή όταν υπέπιπταν σε ανάλογα παραπτώματα. Απλά τους κρέμαγαν ή τους έκοβαν το κεφάλι. Συνοπτικές διαδικασίες!!

Αφού λοιπόν εντρυφήσαμε στην ισλανδική ιστορία, πήραμε το δρόμο για τον επόμενο σταθμό προς το γεωθερμικό πάρκο με τους πασίγνωστους θερμοπίδακες. Δεν είναι τυχαίο που ο αγγλικός όρος (geyser) προέρχεται από την αντίστοιχη ισλανδική Geysir. Πλαγιές που καπνίζουν, καυτές πηγές και λιμνούλες με αβυσσαλέο βάθος συνθέτουν το σκηνικό της περιοχής που είναι πολύ δημοφιλές αν κρίνω από τους συρρέοντες τουρίστες.

Αλλά ο πρωταγωνιστής εδώ είναι ο θερμοπίδακας Strokkur που δίνει το ραντεβού του με το φιλοθεάμον κοινό κάθε 10 λεπτά εκτινάσσοντας νερό σε ύψος τουλάχιστον 20 μέτρων πιτσιλίζοντας οποιονδήποτε στο διάβα του. Μετά την εκτόνωση το νερό στο στόμιό του εξαφανίζεται. Σιγά σιγά γεμίζει κι αρχίζει να κοχλάζει σαν μια τεράστια μπουρμπουλήθρα. Και τότε φφφφστ μπόινγκ, εκτινάζεται!

Έτοιμοιιιιιι??????

Πάμεεεεεεεεε!!!!

Αφού στανιάραμε απολαμβάνοντας μια ισλανδοαρνόσουπα σε εστιατόριο της περιοχής, καλύψαμε τη σύντομη διαδρομή μέχρι το highlight του χρυσού τριγώνου, το καταρράκτη Gullfoss. Ο καταρράκτης σχηματίζεται από τον ποταμό Hvitá και πέφτει από ύψος 32 μέτρων μέσα σε ένα βαθύ στενό φαράγγι κάτι που επιτρέπει μόνο περιορισμένη θέα του καταρράκτη. Ο ήχος ήταν υπόκωφος, η ψεκάδα σαν έπεφτε ο ήλιος πάνω της σχημάτιζε ουράνιο τόξο και μεις παλεύαμε να βρούμε τη καλύτερη θέση για φωτογραφία διαγκωνιζόμενοι με τους πολυάριθμους τουρίστες. Προσωπικά με γοήτευσε η απεραντοσύνη του περιβάλλοντος τοπίου που οδηγεί προς το αφιλόξενο εσωτερικό του νησιού με τους αιώνιους (?) παγετώνες.

Gullfoss

Ώρα για τη κάθοδο προς τις νότιες ακτές του νησιού. Και μέσα από λιβάδια, ποτάμια, ποταμάκια, αμέριμνα βόσκοντες αμνούς, φτάσαμε στους πρόποδες του πασίγνωστου πια παγετώνα Eyjafallajökull. Εν έτει 2008 βέβαια το ηφαίστειο κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ακόμα. Η φύση στη περιοχή αυτή μετά από τις επίπεδες εκτάσεις που προηγούνται στη διαδρομή είναι εκπληκτική. Παγετώνες, βουνά, άπειροι μικροί καταρράκτες, διάσπαρτες μικρές φάρμες από τη μια κι η θάλασσα από την άλλη συνθέτουν το σκηνικό.

Στους πρόποδες του Eyjafallajokull πριν εκραγεί το ηφαίστειο

Μικροί καταρράκτες στη διαδρομή

Προς το Vik...(χωρίς άλλα σχόλια)

Στάση πρώτη στον καταρράκτη Seljalandfoss που είναι από τους πιο ψηλούς (αν και δεν έχει πολύ νερο) αλλά και τους πλέον φωτογενείς. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι πίσω από τον καταρράκτη σχηματίζεται μια σπηλιά γεγονός που επιτρέπει να τον περιδιαβείς κι από πίσω. Ήταν πια απόγευμα, ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει και το φως που αντανακλούσε πάνω στα νερά δημιουργούσε μια μαγευτική εικόνα. Ευτυχώς εδώ οι ορδές των τουριστών δεν φτάνουν στον αριθμό που συναντήσαμε στο χρυσό τρίγωνο.

Seljalandfoss

Οδηγήσαμε προς το κατάλυμά μας που ήταν έξω από το χωριό Vík με στάση στο βράχο Durhólaey. O βράχος αυτός πάνω στη θάλασσα έχει ύψος 120 μέτρα και σχηματίζει μια φυσική αψίδα με ένα γραφικό φάρο στη κορυφή του. Πήραμε το χωματόδρομο που οδηγούσε υποτίθεται στη κορυφή του λόφου και το φάρο, για να διαπιστώσουμε στη πορεία ότι οι βροχές που είχαν προηγηθεί είχαν κάνει σχεδόν αδιάβατο το δρόμο για απλά αυτοκίνητα. Εννοείται πως δεν είχαμε καμιά διάθεση να το ρισκάρουμε. Άλλωστε η περιοχή είναι τόσο αραιοκατοικημένη που υπήρχε ο κίνδυνος να μείνουμε και νηστικοί αν εγκαίρως δεν εξασφαλίζαμε το δείπνο μας. Ήδη το δειλινό είχε αποκτήσει ένα παραμυθένιο μενεξεδί χρώμα που καθρεπτιζόταν στη λιμνοθάλασσα πίσω από το βράχο. Σ’αυτό το απόλυτα μοναχικό τοπίο είχαμε παρέα τα αποδημητικά πουλιά. Να κολυμπούν πάνω στα απάνεμα νερά ή να πετούν σε σχηματισμούς στον ουρανό. Ένοιωθα σαν να είμαι κομμάτι του ντοκυμαντέρ «Ταξιδιάρικα πουλιά».

H λιμνοθάλασσα και στο βάθος o ο παγετώνας Eyjafallajokull

Μετά από τέτοιες εικόνες, η δεύτερη ισλανδοαρνόσουπα (δύο πιάτα κατ’ατομο παρακαλώ) κύλισε σαν βάλσαμο στον οργανισμό μας στην καντίνα της εθνικής. Καταλύσαμε όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο Höfðabrekka in Mýrdalur όπου επικράτησε συνωστισμός. Εμείς, οι ιδιοκτήτες κι η φύση. Τίποτα άλλο κοντά τριγύρω. Μιας που είχε πέσει το βράδυ, ο Φώτης επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ στην Ισλανδία. Northern Lights spotting, κοινώς σβήνουμε τα φώτα, κολλάμε τη μύτη μας στο τζάμι και κοιτάμε εναγωνίως τον ουρανό για την εμφάνιση του βόρειου σέλαος. Βέβαια σέλας είχαμε δει αμυδρά στη πτήση προς Reykjavik, ο Φώτης όμως με είχε αποστομώσει με ύφος ειδήμονος: «Αυτό δεν είναι το σέλας, τα φώτα της Νορβηγίας είναι»!!!!
Καταλαβαίνετε τι κρεβατομουρμούρα είχα κάθε βράδυ ο καψερός που ο νεφοσκεπής ουρανός δεν του επέτρεπε να το δει μέχρι τότε.
Αλλά… η αγαπημένη δεν μας άφησε με το παράπονο…
Βγαίνοντας να ξεφορτώσω τα πράγματα από το αμάξι, έκανε αιφνίδια την εμφάνισή του κι άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται στον ουρανό. Μετά έστησε ένα τρελό χορό με συχνές μεταμορφώσεις. Ήταν το Βόρειο Σέλας!!!!!. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, μια Κίρκη που βάλθηκε να μας μαγέψει. Τα λόγια δεν μπορούν να το περιγράψουν, αλλα κι οι εικόνες ωχριούν μπρος στην πραγματικότητα. Αν και το υπερθέαμα δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα, ήταν αρκετό να μας αφήσει άφωνους…. (συνεχίζεται)

 

[coccobill]

Αν αυτο το εικονιδιο ειχε και το στομα ανοιχτο, θα μου εμοιαζε περισσοτερο.. καπως ετσι ειμαι διαβαζοντας και βλεποντας τις φωτογραφιες σου..!

 

[Pandora]

Δεν φτάνει ένα ευχαριστώ... ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ φωτο, εξαιρετικό κείμενο !

 

[emmy]

Είναι απίστευτο πόσες εικόνες είδες πηγαίνοντας σ'αυτή τη χώρα!!!
Με έκανες να την βάλω στην λίστα προορισμών μου!!!

Καταπληκτικές φωτογραφίες!

 

[hydronetta]

Είναι απίστευτο πόσες εικόνες είδες πηγαίνοντας σ'αυτή τη χώρα!!!
Με έκανες να την βάλω στην λίστα προορισμών μου!!!

Καταπληκτικές φωτογραφίες!

Εκ μέρους της Ισλανδίας (με χρηματίζει αδρά για να τη διαφημίζω αυτές τις δύσκολες μέρες) ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Πάντως κι εμένα με έχουν ταξιδέψει ιστορίες στο φόρουμ. Ας όψεται που οι καιροί είναι χαλεποί
Πάντως για μια ακόμα φορά συνειδητοποιώ τη δύναμη της εικόνας

 

[hydronetta]

Στη σκιά των παγετώνων

Πλήρεις ικανοποίησης ότι είχαμε δει δια ζώσης το βόρειο σέλας, συνεχίσαμε την επόμενη μέρα το οδοιπορικό ανατολικότερα στις νότιες ακτές του νησιού. Για λόγους οικονομίας χρόνου δεν επισκεφθήκαμε όλα τα αξιοθέατα της περιοχής καθώς θα τα εντάσσαμε στο πρόγραμμά μας τη μέρα της επιστροφής στο Reykjavik.

Αρχικά η πορεία από το ξενοδοχείο μας έγινε μέσα σε μια έρημη επίπεδη περιοχή που διασχίζεται από αρκετούς ποταμούς προερχόμενους από τον παγετώνα Μýrdalsjökull. O παγετώνας αυτός είναι ο 4ος μεγαλύτερος της Ισλανδίας με έκταση 700 τετρ.χλμ. Αυτό όμως που του προσδίδει ιδιαίτερη σημασία, και ειδικά μετά τις πρόσφατες εκρήξεις, είναι ότι κρύβει στα σπλάχνα του το ηφαίστειο Katla. Το Katla αργά ή γρήγορα αναμένεται να κάνει το μπαμ, οπόταν περισσότερη τέφρα αναμένεται να σκεπάσει την Ευρώπη (και έτσι με βλέπω με κανό να πηγαίνω στο Μπαλί). Το απεύχομαι βέβαια ως μέλος ταξιδιωτικού φόρουμ. Αν τώρα ήμουν σε φόρουμ ηφαιστειολόγων τα αντίθετα θα έγραφα.
Σ’αυτή την επίπεδη περιοχή υπάρχει ένα ταπεινό λοφάκι, το Laufskálavarða, που είναι γεμάτο από μικρούς σωρούς λιθαριών. Εδώ κάθε ταξιδιώτης που περνά πρώτη φορά, βάζει κι αυτός το δικό του λιθαράκι για να’χει καλό δρόμο. Ως λάτρεις των τοπικών παραδόσεων αφήσαμε κι εμείς τις κοτρώνες μας

Σαν βρεθείτε κι εσείς στο Laufskálavarða, αφήστε το λιθαράκι σας

Στη συνέχεια κάναμε μια σύντομη παράκαμψη 3.5 χλμ από την εθνική σε χωματόδρομο, για να επισκεφθούμε το γραφικό φαράγγι Fjaðrárgljufur. Αν και υπάρχει η δυνατότητα να περπατήσει κανείς εντός του φαραγγιού, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι στη κορυφή του απολαμβάνοντας την θέα εκ των άνω. Βέβαια φύσαγε ένας δαιμονισμένος αέρας που καθιστούσε τη χρήση ομπρέλας άσκοπη μέσα στο ψιλόβροχο, αλλά μασάει η γελάδα ταραμά;;; Εμείς απτόητοι μπροστά στο μεγαλείο της ισλανδικής φύσης. Πήραν φωτιά οι ψηφιακές

To φαράγγι Fjaðrárgljufur

Στάση για την δημοφιλή πλέον για τα στομάχια μας ισλανδοαρνόσουπα στον σημαντικότερο οικισμό της περιοχής το Kirkjubæjarklaustur (όποιος το πει με τη πρώτη κερδίζει γλειφιτζούρι :LOL. Τώρα σημαντικός οικισμός τρόπος του λέγειν, καμιά 300αριά ψυχές ζουν εκεί, αλλά είπαμε στην Ισλανδία είμαστε και τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Εντούτοις απ’όλα τα καλά είχαν, μέχρι και εκκλησία σε μοντέρνες αρχιτεκτονικές γραμμές! Για τη χώνεψη βολτάραμε στο μικρό καταρράκτη έξω από τη πόλη μέσα σε οργιώδες πράσινο (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την Ισλανδία).

Με σταθερή πορεία ανατολικά, φτάσαμε σχεδόν τους πρόποδες του παγετώνα Vatnajökull. Είναι ο μεγαλύτερος στο νησί, μια σταλιά…. μόλις 8,100 τετρ.χλμ. (κάτι σαν όλη την Κρήτη για να καταλαβαινόμαστε). Εκεί ξεκίνησε ο καταιγισμός εικόνων που ξεφεύγουν πια από τις στεγνές περιγραφές των οδηγών κι αναδεικνύουν το τραχύ πρόσωπο της παγωμένης Ισλανδίας.

Πρώτα η φάρμα Foss που μοιάζει να λούζεται κάτω από τον ομώνυμο καταρράκτη και μετά το αμφιθεατρικό Νúpsstaður, μια μικρή φάρμα με 3 παραδοσιακά σπιτάκια και δίπλα το εκκλησάκι του Aϊ Νικόλα του 19ου αιώνα με σκεπή από τύρφη. Η ματιά του επισκέπτη χάνεται προς το βράχο Lómagnúpur, τη πλατειά κοιλάδα χαρακωμένη από τους παγετωνικούς ποταμούς και στο βάθος τη θάλασσα.

Νúpsstaður: Ο Αϊ Νικόλας κι ο βράχος Lómagnúpur

Ο εντυπωσιακός βράχος Lómagnúpur, ύψους 688 μέτρων κυριαρχεί στο τοπίο. Από κεί σύμφωνα με τη παράδοση της σάγκα βγήκε ένας γίγαντας χτυπώντας τη γη με το ατσάλινο κοντάρι του και προφητεύοντας εκδίκηση για το κάψιμο του σολομώντειου δικηγόρου Njáll Þorgeirsson το 10ο αιώνα. Είναι ένας από προστάτες γίγαντες της Ισλανδίας, γι’αυτό και αναπαριστάται στο εθνόσημο της χώρας.

Lómagnúpur

Κι αφού τον απολαύσαμε από όλες τις οπτικές γωνίες, πίσω από το βράχο…. απλώθηκε στα μάτια μας το απόκοσμο Skeiðarársandur. Mια επίπεδη έρημος 600 τετρ.χλμ (ίση με τη Κέρκυρα) κατάμαυρης ιλύος! Σαν εκρήγνυνται τα ηφαίστεια, μια απίστευτη ποσότητα και δύναμη νερού από το λιώσιμο του παγετώνα (μεγαλύτερη του Αμαζονίου!!) διαλύει τα πάντα στο διάβα της κουβαλώντας μαύρη λάσπη, άμμο και χαλίκι μέχρι τη θάλασσα. Δεν είναι τυχαίο που μας είχαν προειδοποιήσει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα όταν διασχίσουμε τη περιοχή αυτή. Ένα τοπίο υποβλητικό, μια ιδεατή κόλαση του Δάντη.

Skeiðarársandur και στο βάθος ο παγετώνας
Στο βάθος βουνά και γλώσσες παγετώνα ξεχύνονται στις πλαγιές. Κι εκεί στη μέση του πουθενά, να στέκει απομεινάρι μια ατσαλένια γέφυρα που διέλυσε στο διάβα της το αφηνιασμένο παγετωνικό ποτάμι, θυμίζοντάς μας πόσο μικροί είμαστε μπροστά στη δύναμη της φύσης.

Οι παγετώνες στο πέρασμά μας

Χαλαρά πρόβατα υπό το άγρυπνο μάτι του παγετώνα

Τίποτα μέσα σ’αυτό το τοπίο δεν σε προετοιμάζει για τη γλυκιά ηρεμία του εθνικού πάρκου Skaftafell. Του πιο αγαπημένου πάρκου των Ισλανδών κι όχι άδικα. Πουθενά αλλού δεν συνυπάρχει ένα πανέμορφο δάσος με κοκκινοπορτοκαλοχρυσαφένια χρώματα, μικρά γαλήνια ποταμάκια, πολύβουους καταρράκτες σε συνδυασμό με παγετώνες, χιονοσκεπείς κορφές και μια αχανή θάλασσα ηφαιστειακής ερήμου σκαμμένης από εκατοντάδες ποτάμια. Κάναμε μια σύντομη περιήγηση στο πάρκο απολαμβάνοντας τη θέα, προς αναζήτηση του περιβόητου καταρράκτη Svartifoss του οποίου οι πλαγιές σχηματίζονται από κολώνες βασάλτη. Δυστυχώς κακός υπολογισμός της διαδρομής, μας οδήγησε σε λάθος καταρράκτη τον οποίο εμείς βαφτίσαμε Svartifoss. Πλήρως ικανοποιημένοι από την επίσκεψή μας στο πάρκο, αποχωρήσαμε.Εκ των υστέρων βέβαια διαπιστώσαμε το λάθος μας και δαγκωνόμασταν από το κακό μας που δεν περπατήσαμε λίγα χιλιόμετρα ακόμα για να τον αποθανατίσουμε.

Εικόνες από το εθνικό πάρκο Skaftafell

Παράκαμψη σε βατό χωματόδρομο μας οδήγησε πλάι στο παγετώνα Svinafellsjökull. Ήταν η πρώτη μας επαφή σε τόσο μικρή απόσταση από έναν παγετώνα. Αν είχαμε και τον κατάλληλο εξοπλισμό θα μπορούσαμε να περπατήσουμε πάνω του. Περιοριστήκαμε όμως να χαζεύουμε τα κύματα του πάγου και τις γαλαζωπές αντανακλάσεις του στις σχισμές. Όσο βέβαια μας επέτρεπε το πολικό ψύχος που κατέβαινε κατά ριπές από τη καρδιά του παγετώνα και μας πάγωνε στη κυριολεξία.

Το Yaris μας κι ο παγετώνας

Στο δρόμο μας προς τη λίμνη Jökulsárlón που είναι ένα από τα highlights του ισλανδικού νότου είδαμε μια ταμπέλα για παράκαμψη σε χωματόδρομο προς Fjallsárlón που άγνωστο ακόμα γιατί, μας κίνησε τη περιέργεια και είπαμε να την ακολουθήσουμε. Κι αν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, στη δική μας περίπτωση βγήκε σε καλό γιατί βρεθήκαμε ξαφνικά ολομόναχοι σε ένα εξωπραγματικό τοπίο… Μέσα από τα βουνά ένας χείμαρρος του παγετώνα Vatnajökull καταλήγει σε μια λίμνη με διάσπαρτα παγόβουνα. Το θέαμα μας έκοψε την ανάσα.

Λίμνη Fjallsárlón

Μαγεμένοι επιστρέψαμε στην εθνική, περνώντας και φωτογραφίζοντας την «σταρ» λίμνη Jökulsárlón (θα γράψω και γι'αυτή αναλυτικότερα).

Λίμνη Jökulsárlón

Καταλήξαμε αργά το απόγευμα στο κατάλυμά μας (Skálafell I in Suðursveit).
Έπρεπε την επομένη να πάρουμε το πικρό δρόμο της επιστροφής πίσω στο Reykjavik, με μια εκ νέου επίσκεψη στις λίμνες που δεν τις χορτάσαμε και στα υπόλοιπα αξιοθέατα που είχαμε αφήσει σε εκκρεμότητα κατά μήκος της διαδρομής.
Στην αγροτουριστική φάρμα που καταλύσαμε απολαύσαμε και το δείπνο μας με σπιτικό φαγάκι (δεν θυμάμαι αν η αγαπημένη μας ισλανδοαρνόσουπα περιλαμβανόταν στο μενού….) (συνεχίζεται)

 

[pattyyy]

Μαγευτικές εικόνες και υπέροχη αφήγηση! Δεν χορταίνω να διαβάζω την ιστορία σου!

 

[coccobill]

Εχεις βαλθει να μας εξοντωσεις...

 

[hydronetta]

Εχεις βαλθει να μας εξοντωσεις...