Ιαπωνία Στην Ιαπωνία Αυγουστιάτικα μαζί με τους μακάκες

[Señor_Nada]

Kyoto (μέρος 2ο)

Πίστευα ότι αν μία πόλη στην Ιαπωνία, από αυτές που επισκέφθηκα, αξίζει ένα "free" walking tour, αυτή είναι το Kyoto. Το ραντεβού για το τουρ ήταν μπροστά από το άγαλμα Izumo no Okuni. Είχα κάμποσο χρόνο μέχρι να ξεκινήσει και είπα να κάνω μια αναγνωριστική βόλτα στην περιοχή.

Πήγα μέχρι την διάσημη αγορά τους, Nishiki. Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά και είχε ελάχιστη κίνηση. Ευτυχώς την επισκέφθηκα τότε γιατί ενώ είχα στα πλάνα μου να ξαναπάω, δεν πρόλαβα! Να το ξαναπώ, το Kyoto έχει άπειρα πράγματα να δεις. Γεμίζεις εύκολα βδομάδες αν θες. Στην κατάσταση που είδα την αγορά δεν έχει νόημα κάποιο σχόλιο.

Όπως πάντα στα "free" walking tours, ρίχνω μια ματιά από μακριά να δω πόσο κόσμο έχει κι ανάλογα πράττω. Είχε γύρω στα 10 άτομα. Μια χαρά. Είπα να το ακολουθήσω. Είναι το Kyoto free walking tour. Την ξενάγηση την έκανε μια Γιαπωνέζα που ήταν ξεκάθαρο ότι είχε ζήσει εκτός Ιαπωνίας για κάποιο διάστημα και λόγω της αρκετά καλής προφοράς και λόγω κοινωνικής συμπεριφοράς που ήταν πιο κοντινή στο δυτικό στυλ θα έλεγα. Το τουρ αυτό μου άρεσε πολύ και σίγουρα το προτείνω. Κράτησε περίπου 2 ώρες και είχε πολύ περπάτημα. Περάσαμε από τα περισσότερα highlights του κέντρου. Η αρχή έγινε με τη συνοικία των γκεϊσών, η οποία ήταν η πιο εκτεταμένη που είδα, πολύ πιο εντυπωσιακή από αυτές στην Kanazawa (τότε είναι που σκέφτηκα καλύτερα να μην είχα πάει καθόλου στην Kanazawa). Η συγκεκριμένη συνοικία είχε πολλούς αστυνομικούς και ταμπέλες που έγραφαν ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες με πρόστιμο 10.000yen σε όσους τραβήξουν. Η ξεναγός είπε ότι πρακτικά δεν ισχύει αυτό το πρόστιμο, το έχουν βάλει κυρίως για να αποφύγουν τον συνωστισμό και τους influencers που στήνουν τρίποδα και κάθονται με τις ώρες. Δεν είχα σκοπό να τεστάρω τι ίσχυε, σε ένα σημείο ξεχάστηκα κι έβγαλα μια φώτο. Ένας αστυνομικός με κοίταγε αλλά δεν είπε τίποτα. Δεν τράβηξα καν κάτι σημαντικό, απλά ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησα ότι στις παραδοσιακές κατοικίες έχουν μικρά αγάλαματα στις σκεπές.

Η ώρα ήταν 10 και κάτι και σχεδόν δεν υπήρχε ψυχή εκτός από το γκρουπ μας. Η περιοχή είναι φοβερή για βόλτα. Όσο πιο πρωί τόσο το καλύτερο. Σε κάποια φάση είδαμε μια maiko, μαθητεύομενη γκέισα. Δεν ήταν βαμμένη, φόραγε κιμονό και είχε το χαρακτηριστικό περουκίνι. Από το περουκίνι και το ντύσιμο ξεχωρίζεις τη maiko από τη geisha μας είπε η ξεναγός. Τέτοια ώρα λογικά πηγαίνει για την εκπαίδευση της. Προφανώς δεν την τράβηξα φώτο. Η αντίδραση ορισμένων από το γκρουπ ήταν σαν 10χρονα που είδαν τον Messi από κοντά, γιατί κάποιοι άνθρωποι για μας είναι πρώτα αξιοθέατα και μετά άνθρωποι.

Επόμενη στάση στον παλιότερο ναό Zen, τον Kennin-ji. Πάρα πολύ ωραίος.

Στον προάυλιο χώρο υπήρχαν φυτά τσάι.

Σε αυτή την ξενάγηση έμαθα για το μεγαλείο του αγάλματος tanuki. Ένα άγαλμα που θα δείτε έξω από πολλά σπίτια στην Ιαπωνία. Ως θιασώτης του body positivity δεν θα επιτρέψω κανέναν σχόλιο που να αφορά το σωματότυπό του και τυχόν ανατομικές ανεπάρκειες. Θα επιτρέψω μόνο σχόλια θαυμασμού για τα μεγαλοπρεπέστατα παπαράκια του, τα οποία στην κυριολεξία σέρνει και στα οποία σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση έχει γραμμένη την προσωπική σας επιτυχία. Ήταν βέβαιο ότι ο κύριος τανούκης θα ήταν το σουβενίρ που θα αγόραζα για μένα αλλά και για δώρα.

Πήγαμε κι από τα γνωστά μέρη μια βόλτα. Εκεί η ξεναγός είπε κάτι που κράτησα. Αυτό που σας προτείνω να δείτε πριν φύγετε από το Kyoto είναι την περιοχή Higashiyama βράδυ. Μοιάζει σαν άλλη πόλη. Για την ώρα οι κλασσικές εικόνες.

Στη Higashiyama έχει και τρομερά στενάκια που δεν σου πάει το μυαλό ότι είναι στενάκι και όχι το προαύλιο σπιτιού.

Έχουν ταμπέλες σε κάποια σημεία για να τονίζουν τέτοια στενά.

Το tour τερμάτισε στο Yasaka jinja όπου μας εξήγησε ορισμένα πράγματα για τις δοξασίες του. Το μόνο μελανό σημείο της ξενάγησης ήταν στο τέλος που μας έδωσε κάποιες προτάσεις για φαγητό και μία από αυτές ήταν ένα Γιαπωνέζικο προϊόν στα μακντόναλτς. Της δίνω συγχωροχάρτι με τη λογική ότι πρότεινε κάτι που πιθανότατα θα αρέσει σε τύπους που κάνουν σαν 10χρονα όταν βλέπουν μια maiko. Η απογοήτευση ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπο μου σε κάθε περίπτωση.

Με το τέλος του τουρ παίρνω μπρος κι αρχίζει το ξεποδάριασμα πάλι. Πρώτη στάση το παλάτι που ζούσε ο αυτοκράτορας. Για τον περιβάλλοντα χώρο του δεν υπήρχε εισιτήριο. Εδώ το κυρίως κτίριο.

Και ο κήπος του. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα.

Πριν πάω στο επόμενο σημείο ενδιαφέροντος έκατσα να φάω σε ένα καφέ. Πρόσεξα ότι στα τραπέζια είχε αναπτήρες και τασάκι. Σκέφτομαι δεν μπορεί. Μέχρι που στη διπλανή παρέα άρχισαν να καπνίζουν. Το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους επιτρέπεται ακόμα στην Ιαπωνία! Έχουν κάποια ένδειξη στο μαγαζί στα Γιαπωνέζικα, αν είστε τυχεροί και στα Αγγλικά. Πάντως από αυτά που είδα από τότε που άρχισα να είμαι πιο προσεκτικός και σε καφέ και σε μπαρ και σε εστιατόρια υπήρχε κόσμος που κάπνιζε. Αν σας ενοχλεί, ρωτήστε πριν κάτσετε αν επιτρέπεται.

Ο επόμενος στόχος μου ήταν ο ναός Kinkaku-ji, γνωστός και ως ο χρυσός ναός. Πήγα με τα πόδια μέχρι εκεί σταματώντας και σε άλλους ναούς στο ενδιάμεσο. Μιλάμε για μια πόλη με πάνω από 1600 ναούς.

Η αλήθεια είναι ότι η συμπεριφορά του κόσμου δεν μου έδινε την αίσθηση της θρησκευτικής κατάνυξης. Τουλάχιστον όχι όπως την έχουμε στο μυαλό μας στο δυτικό κόσμο.

Έφτασα στο ναό Kinkaku-ji κατάκοπος. Ο ναός αυτός μοιάζει σαν να έχεις πάρει τρεις ορόφους από τρία διαφορετικά κτίρια και τα έχεις ενώσει. Ενώ είχε αντέξει για πάνω από 500 χρόνια, ένας δυσαρεστημένος μοναχός του έβαλε φωτιά το 1950. Κατάφεραν να το αντικαταστήσουν με ρέπλικα μέσα σε 5 χρόνια. Είναι πολύ εντυπωσιακός. Για μένα είναι από τα άχαστα μέρη του Kyoto. Γινόταν πραγματικά χαμός από κόσμο. Το να βρεις σημείο για φωτογραφία ήταν πολύ δύσκολο. Η επιμονή και η υπομονή των influencers δεν συναγωνίζονται.

Μετά από αυτόν τον μαραθώνιο είπα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ. Το ασταμάτητο περπάτημα θα συνεχιζόταν το βράδυ. Θα ακολουθούσα τη συμβουλή της ξεναγού να επισκεφθώ την περιοχή Higashiyama αφού έχει πέσει ο ήλιος. Καθώς ανέβαινα την ανηφόρα δεν έβλεπα καθόλου κόσμο, πράγμα που μου δημιουργούσε δεύτερες σκέψεις. Αφού είναι τόσο ωραία που είναι όλοι; Όταν βγήκα πρώτη φορά στους γνώριμους δρόμους είδα πράγματι μια άλλη πόλη που δεν την γνώρισα. Τα καταστήματα ήταν κλειστά, ο φωτισμός ήταν τόσο όσο και κυκλοφορούσαν ελάχιστοι άνθρωποι. Η πρώτη και τελευταία φορά που αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε άλλη εποχή στην Ιαπωνία, σε κάποια φάση ομολογώ ότι μου σηκώθηκε η τρίχα. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Με το παρακάτω σημείο είναι που μου σηκώθηκε λίγο η τρίχα.

Εδώ το μονοπάτι προς τον ναό Yasaka jinja που επίσης είναι όμορφα φωτισμένος το βράδυ.

Θα συμφωνήσω με την ξεναγό λέξη προς λέξη η βραδινή βόλτα στην Higashiyama είναι ΤΟ άχαστο μέρος στο Kyoto. Βάλτε τη οπωσδήποτε στο πλάνο σας. Είναι σίγουρα πανέμορφο μέρος το πρωί αλλά το βράδυ είναι άλλο πράγμα. Αυτή η βραδινή βόλτα στη Higashiyama είναι το σημείο που έφτασε λίγο το μεγαλείο του φεστιβάλ neputa. Δύο μέρες στην πόλη και είχε ξεπεράσει με ευκολία ότι είχα δει μέχρι τότε στις άλλες πόλεις και ήμουν σίγουρος ότι δεν πρόκειται να δω κάτι ανάλογου επιπέδου.

 

[Señor_Nada]

Kyoto (μέρος 3ο) & Nara

Δεν έχω τονίσει ότι οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων ενδιαφέροντος του Kyoto είναι πολύ μεγάλες. Υπάρχουν μετρό και τρένο που πηγαίνουν σε όλα τα σημαντικά αξιοθεάτα. Με αναμονές και περπάτημα μπορεί να σας πάρει πάνω από ώρα για να φτάσετε απ'το ένα σημείο στο άλλο. Δεν με πτόεισαι αυτό και για κάποιο λόγο για τη σημερινή μέρα είχα επιλέξει να επισκεφθώ μερικά σημεία στην ανατολή και άλλα στη δύση. Μην ρωτάτε το γιατί, δεν είχα πολύ χρόνο. Ξεκίνημα με την Arashiyama, προάστιο του Kyoto στα δυτικά. Επειδή η περιοχή έχει κάποια τρανταχτά αξιοθέατα γινόταν χαμός από κόσμο ήδη στο τρένο. Πρώτη στάση στο ναό Tenryū-ji. Πολύ όμορφος ναός και αυτός με πολύ ωραίο κήπο.

Πολύ κοντά στο ναό βρίσκεται ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης, το περίφημο δάσος μπαμπού. Αρχικά όπως έχω ήδη γράψει αλλά και δείξει με φωτογραφίες, μπαμπού μπορείτε να δείτε και σε άλλα μέρη. Δεν είναι τοσο φωτογενή το παραδέχομαι αλλά δεν είναι και τόσο στημένα. Εδώ μου έδωσε την αίσθηση ότι σε κάποια σημεία το μονοπάτι δεν εξυπηρετούσε σε κάτι απλά είχε ανοιχτεί για να τραβάς φωτογραφίες ή να σε πηγαίνουν καροτσάκι.

Το κεντρικό μονοπάτι είναι ωραίο, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Η κοσμοσυρροή για ένα τέτοιο μέρος είναι που με παραξανεύει. Αν απλά περιφερόμασταν στο δάσος θα το καταλάβαινα. Περπάτημα σε ένα τόσο στημένο μονοπάτι για να κυκλοφορούν οι φώτο στα ιντερνετς #kyoto δεν είναι στα ενδιαφέροντα μου. Μην κρίνετε από αυτή τη φώτο, γινόταν πανικός από ακούραστους influencers.

Για να μην σκέφτομαι ότι πήγα τσάμπα μέχρι εκεί, συνέχισα μέχρι το Ōkōchi Sansō, το σπίτι ένος κινηματογραφικού αστέρα της δεκατίας του '20. Μια ταπεινή βιλίτσα με ένα ταπεινό κήπο που παρέπεμπε σε δάσος. Χρέωνε είσοδο σε αυτό το κομμάτι, το δάσος μπαμπού δεν χρεώνει.

Η τοποθεσία του είναι ωραία γιατί έχεις θέα στην πόλη.

Αφού το είδα κι αυτό, ήταν η ώρα για το τρίτο και τελευταίο μέρος στην Arashiyama που ήθελα να δω. Το πάρκο με τους μακάκες. Ναι υπάρχει πάρκο με μακάκες και εδώ. Καλά και τότε γιατί έτρεχες στο Nagano;! Ίσως αναρωτηθείτε. Στο Nagano οι μαϊμούδες δεν ζούσαν στο πάρκο. Ανάλογα με τι κέφια θα ξυπνήσουν, κατεβαίνουν να ρίξουν καμιά βουτιά στη πισίνα και να αράξουν εκεί. Από αυτά που είχα διαβάσει και δει σε φώτο σε οι μαϊμούδες ζουν σε αυτό το πάρκο και αν πας τις βλέπεις 100% που για μένα είναι τεράστιο αρνητικό.

Ας ξεκινήσω όμως με τα θετικά. Μου άρεσε η διαδρομή από το δάσος με τα μπαμπού μέχρι το πάρκο. Ωραία φύση και αρκετά παραδοσιακά μέρη που δεν περίμενα σε τόσο τουριστικοποιημένο μέρος.

Απ'το πάρκο είχες ωραία θέα προς την πόλη.

Και τώρα πάμε στα αρνητικά. Οι μαϊμούδες ακόμα κι αν έχουν συνηθίσει την ανθρώπινη παρουσία, παραμένουν άγρια ζώα. Είναι αυτονόητο πως δεν τις κοιτάς στα μάτια, ούτε πλησιάζεις το κινητό σου στην μούρη τους για να τις τραβήξεις. Αυτονόητα πράγματα για τα οποία υπήρχαν ταμπέλες αλλά και σχετικές ανακοινώσεις από μεγάφωνο. Τι μ'αυτό; Για κάποιους μια δαγκωνιά, μια γρατζουνιά είναι παράσημο και μια ωραία ιστορία να διηγούνται. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων εδώ ήταν για φτύσιμο. Πλησίαζαν τα κινητά στη μούρη τους, φώναζαν. Υπάρχουν φύλακες αλλά τι να προλάβουν να μαζέψουν κι αυτοί. Το να πω ότι απογοητεύτηκα είναι λίγο. Οι μαϊμούδες εδώ πέρα εννοείται πως είναι επιθετικές και λογικό το βρίσκω. Νιώθουν ότι απειλούνται. Σε κάποια φάση μια μαϊμού όρμηξε σε ένα μπουλούκι. Νομίζω την γλίτωσαν όλοι. Αν θέλετε να δείτε μαϊμούδες, να πάτε, θα δείτε σίγουρα.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι υπάρχει και αυτό το κτίριο που μπορείς να δεις από πολύ κοντά τις μαϊμούδες με κάγκελο, σαν ανάποδος ζωολογικός κήπος. Ή εναλλακτικός τίτλος της φωτογραφίας "όταν ο άνθρωπος έχει αποτύχει".

Καθώς κατέβαινα, περπατούσε μπροστά μου μια οικογένεια. Εκείνη την ώρα ένας μακάκας περνούσε από πολύ κοντά τους. Η γυναίκα σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να το τραβήξει φώτο ή βίντεο όσο πιο κοντά μπορούσε. Ο μακάκας αφηνίασε και πήγε να μου αρπάξει το πόδι, ευτυχώς το τράβηξα γρήγορα και συνέχισα να περπατώ γρήγορα. Η γυναίκα γυρίζει και με ρωτάει αν μας ακολουθεί. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Απάντησα ευγενικά όχι και συνέχισα βλέποντας τον άντρα να γελά. Είναι φοβερό τι κόσμος κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Πραγματικά τρομακτικό! Συνέχισα το δρόμο μου, το τελευταίο πράγμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να τσακωθώ με αυτά τα σούργελα.

Έκατσα κάπου να φάω, δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ που και τι έφαγα. Γενικά στο Kyoto δεν μπορώ να θυμηθώ που έφαγα, απόδειξη ότι ήμουν όλη μέρα στο τρέξιμο και είχα συνέχεια στο μυαλό μου τι θα δω μετά και όχι να ευχαριστηθώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αφού έφαγα μετακινήθηκα στα ανατολικά για να επισκεφθώ το Fushimi-Inari Taisha, shrine αφιερωμένο στο θεό του ρυζιού και του σάκε. Από τους τοπ προορισμούς για τους ινφλουενσερς και αυτός καθώς εκεί βρίσκονται πάνω από 10.000 πύλες torii που οδηγούν στο ναό στην κορυφή του βούνου και που προφανώς κανείς δε νοιάστηκε γι'αυτόν.

Πύλες και αγάλματα αλεπούδων παντού.

Όσο πλησίαζα στην κορυφή υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι.

Ήμουν σίγουρος ότι καθώς ανέβαινα είδα μια ταμπέλα που έλεγε πανοραμική θέα από την κορυφή. Μάλλον τελικά ήταν Mandela effect αφού δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Μόνο ο ναός. Θα σας έλεγα να μην το δοκιμάσετε στο σπίτι. Αυτή η ανάβαση ήταν μάλλον το πιο κουραστικό πράγμα που έκανα στο ταξίδι. Ανεβαίνεις σκαλιά για χιλιόμετρα. Ακόμα και στο κατέβασμα τα φτυσα. Δεν άξιζε για να δω αυτό.

Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο προφανώς έπεσα ξερός.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι την επόμενη μέρα δεν είχα προγραμματίσει νέο ξεποδάριασμα. Τη Nara μπορούσα να την επισκεφθώ και από την Osaka. Προτίμησα να την επισκεφθώ από το Kyoto γιατί πίστευα ότι από την Osaka θα κάνω μονοήμερη στο βουνό Koya. Προφανώς αυτό δεν έγινε ποτέ.

Η Nara είναι επίσης πολύ δημοφιλής προορισμός για τους τουρίστες και το τρένο ξεφόρτωσε ένα τεράστιο μπουλούκι. Για να αποφύγω το μπουλούκι έκανα μια μικρή βόλτα στο σύγχρονο κομμάτι της πόλης για να πιω κι ένα καφέ. Τίποτα το αξιοσημείωτο.

Η Nara ήταν πρωτεύουσα της Ιαπωνίας πριν από το Kyoto. Σήμερα μπορούμε να δούμε μπόλικους από τους ναούς στους λόφους, ενώ και το μέρος έχει χιλιάδες ελάφια. Τα ελάφια είναι για μένα η αχίλλειος πτέρνα της Nara και θα ξεκινήσω κατευθείαν με αυτό. Στο Nikko είδα ένα ελάφι να βόσκει αμέριμνο στο δάσος κοντά στους ναούς. Δεν το ενοχλούσαν δεν ενοχλούσε. Αν δεν έκανε κέφι εκείνη τη στιγμή να φάει εκεί, θα έφευγα χωρίς να το δω. Προτιμώ αυτό παρά να δω πολλά ελάφια στην κατάσταση που τα είδα στη Nara. Για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα επιτρεπόταν να δώσεις φαγητό στα ελάφια. Μάλιστα υπήρχε ολόκληρη μπίζνα που πούλαγαν κρακεράκια για ελάφια. Τι πιο ωραία φώτο για το insta σας από το να ταΐζετε ελάφια; Το απότέλεσμα ήταν κάτι κρακεροεξαρτημένα ελάφια να παίρνουν από πίσω τους τουρίστες σαν ζόμπι.

Το δεν πλησιάζουμε τα ζώα εδώ προφανώς δεν υπάρχει. Αν μπορέσουμε να τα πάρουμε και αγκαλιά ακόμα καλύτερα. Μου θύμισε πάρκα στην Ευρώπη.

Υπήρχαν κάτι ταμπέλες που έλεγαν μην τα πλησιάζετε πολύ, είναι άγρια ζώα κλπ αλλά δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Είδα τουλάχιστον 3 περιπτώσεις που εγκεφαλικά νεκροί ενήλικες έπιαναν τα ελάφια από τα κέρατα. Πέρασα από αυτό το πάρκο με γοργό βηματισμό να δω όσο το δυνατόν λιγότερες καφρίλες. Τουλάχιστον γέλασα με αυτόν τον άρχοντα που μπλοκάρει την είσοδο στο μαγαζί.

Όπως έγραψα και για τη Nikko τέτοια μέρη είναι άχαστα και δεν μου αρέσει να πλατειάζω. Αν θέλετε να δείτε εντυπωσιακούς ναούς θα τους δείτε.

Σε αυτό το ναό ήταν ένας από τους ελάχιστους βούδες που επιτρεπόταν η φωτογράφιση. Πάρτε την ευλογία του με το μεσαίο δάχτυλο.

Σε κάποια φάση άκουσα φασαρία σε κάτι χόρτα και ενθουσιάστηκα πιστεύοντας ότι είναι ο τανούκης ο μεγαλοπρεπής. Τελικά ήταν απλά ένας ασβός.

Υπάρχει κι ένας λόφος που προσφέρει θέα κι εννοείται έχει και ελάφια. Έχει είσοδο αλλά με πολύ χαμηλό εισιτήριο. Δεν μπήκα.

Ο χώρος με τους ναούς είναι αρκετά μεγάλος, θέλει πολλές ώρες να τον γυρίσεις. Πέρα από τους ναούς έχει και πολύ ωραίο μουσείο. Θα σας έλεγα ότι ο χώρος θέλει 4 ώρες μίνιμουμ.

Ήταν ήδη αργά, έκατσα να φάω κάτι στη Nara γιατί δεν θα επέστρεφα αμέσως στο ξενοδοχείο. Ήθελα κάτι ακόμα να δω στο Kyoto. Έκατσα να φάω σε ένα μαγαζί της στοάς που εννοείται υπάρχει και στη Nara.

Με το που γύρισα στο Kyoto πήγα να δω το κάστρο. Ήταν αργά, ήξερα ότι δεν μπορώ να μπω μέσα, απλά έριξα μια ματιά απέξω.

Η ξάπλα όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο ήταν λυτρωτική. Αφού ξεκουράστηκα λίγο, ήθελα να ξαναδώ τη Higashiyama, να φύγω απ'το Kyoto με αυτή την ωραία εικόνα. Σηκώνομαι και κουτσαίνω! Κλάταρα. Είχα άλλες 10 μέρες μπροστά μου έπρεπε να συνέλθω. Δεν βγήκα λοιπόν και ήλπιζα όταν σηκωθώ το επόμενο πρωί να έχω επανέλθει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.

 

[Señor_Nada]

Osaka (μέρος 1ο)

Τελικά όταν ξύπνησα το πόδι είχε επανέλθει. Εξακολουθούσα να είμαι κουρασμένος και η Osaka εκείνη τη στιγμή φάνταζε ο ιδανικός προορισμός μιας και δεν είχε πολλά αξιοθέατα που να με ενδιέφεραν. Θα το έπαιρνα χαλαρά. Το άλλο θετικό ήταν η κοντινή απόσταση από Kyoto. Επιτέλους λίγο χαλαρό πρόγραμμα.

Απ'το ψάξιμο που είχα κάνει όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στον δρόμο Dotonbori κι εκεί γύρω που έχει το περισσότερο τζέρτζελο. Έκλεισα διαμονή εκεί κοντά. Πρώτη θετική έκπληξη στο ξενοδοχείο που για πρώτη φορά μπορώ να συνεννοηθώ στα Αγγλικά χωρίς πρόβλημα. Πέρασαν 2 βδομάδες αλλά επιτέλους ήρθε η στιγμή. Είναι η πόλη στην οποία είχα το μικρότερο πρόβλημα συνεννόησης και γενικά είδα μια πιο φιλική/ανοιχτή προς τους ξένους στάση.

Το άλλο πράγμα που παρατήρησα είναι ότι υπήρχε περισσότερη τέχνη του δρόμου με καλλιτέχνες που τραγουδούσαν, χορευτές. Είχα δει και στο Tokyo αλλά εδώ ήταν πιο έντονο. Σε βαθμό που όταν είδα αυτό το άγαλμα ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι είναι άνθρωπος βαμμένος. Έπρεπε να πλησιάσω πολύ για να σιγουρευτώ ότι είναι άγαλμα.

Οι πρώτες εικόνες της πόλης ήταν οι κλασσικές εικόνες που πλέον είχα συνηθίσει.

Μέχρι να πλησιάσω στη Dotonbori που βρίσκεται παράλληλα σε ένα κανάλι και να δω το τσίρκο ή το λουνα παρκ ανάλογα αν βλέπετε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο.

Τα μαγαζιά δεν έχουν απλά πινακίδες έχουν ολόκληρες κατασκεύες. Δεν περίμενα να το πω αυτό, αλλά αυτή η υπερβολή και η γραφικότητα μου άρεσε.

Εδώ λογικά σκέφτηκαν το κάναμε που το κάναμε τεράστιο, δεν βάζουμε και μια ρόδα να γυρνάει ο κόσμος. Αυτά τα κυκλικά είναι βαγόνια.

Το βράδυ εννοείται πως φωτίζεται.

Στην Osaka βρίσκεται ένα από τα πιο επισκέψιμα κάστρα της Ιαπωνίας, το Osaka-jō. Ενώ δεν είναι άσχημο, ο λόγος που έχει τόσους πολλούς επισκέπτες είναι μάλλον η έλλειψη αξιοθέατων στην πόλη. Τον περιβάλλοντα χώρο τον βλέπεις χωρίς εισιτήριο. Για την είσοδο στο κάστρο έχει εισιτήριο και πρέπει να περιμένα στην ουρά γύρω στο μισάωρο.

Ο εσωτερικός χώρος του κάστρου έχει μετατραπεί σε μουσείο γεμάτο ιστορικές αναφορές για την περιοχή. Δεν θα είχα χάσει κάτι σημαντικό αν δεν έμπαινα ή μάλλον περίπου. Σε ένα σημείο είχε μια μαριονέτα, αρκετά μεγάλη. Η παραδοσιακή μαριονέτα για το θέατρο bunraku. Κάπου το είχα δει αυτό το όνομα. Ψάχνω και βλέπω ότι έτσι ονομάζεται το εθνικό θέατρο της Osaka και ότι πραγματοποιούνται παραδοσιακές παραστάσεις bunraku σε αυτό τις 2 πρώτες βδομάδες του Αυγούστου. Το πρώτο πράγμα που θα έκανα την επόμενη μέρα είναι να πάω να αγοράσω εισιτήριο.

Στο κάστρο υπήρχε η δυνατότητα να βγεις για θέα και να θαυμάσεις την ομορφιά της Osaka. Αν θυμάμαι καλά υπήρχε και ασανσέρ για να βγεις κατευθείαν στον τελευταίο όροφο και στη θέα. Γιατί η προσβασιμότητα είναι μεγαλύτερο δείγμα πολιτισμού από το να κρατάς τον χώρο "αυθεντικό"

Έκατσα να φάω σε ένα από τα εστιατόρια στο πάρκο του κάστρου. Η Osaka φημίζεται για το φαγητό και ένα από τα πιο γνωστά πιάτα είναι το okonomiyaki. Αυτό είναι κάτι που προφανώς γνωρίζει όλος ο κόσμος Γιαπωνέζοι και ξένοι τουρίστες με αποτέλεσμα οι ουρές στα φημισμένα μαγαζιά να είναι ατελείωτες. Αποφάσισα να δοκιμάσω λοιπόν στο εστιατόριο του πάρκου που λόγω της τοποθεσίας του είχε λιγότερο κόσμο (δηλαδή και πάλι απ'τους τελευταίους που βρήκα θέση ήμουν). Δεν μου άρεσε αλλά δεν θα το κρίνω από αυτό το εστιατόριο που μου φάνηκε προχειράτζα. Σαν ομελέτα ήταν. Τα αβγά δεν μου αρέσουν, η ζωή συνεχίζεται.

Λίγη ξεκούραση και μια βραδινή βόλτα πάλι στη Dotonbori. Το βράδυ ανάβουν τα φανάρια κατά μήκος του καναλιού και είναι ωραία να αγναντεύεις, αν βρεις χώρο φυσικά γιατί γίνεται πανικός από φωτογραφίες στις γέφυρες.

Το πρώτο βράδυ είπα να κάνω μια αναγνωριστική βόλτα περπατώντας όσο περισσότερο άντεχα για να αποφασίσω που θα επικεντρωθώ τις 2 επόμενες μέρες. Στην Osaka έχει μπόλικες στοές. Εκεί είναι και η αγορά τους Kuromon με πολλές επιλογές για street food.

Προτίμησα να φάω σε μια ας την πούμε καντίνα ένα άλλο διάσημο φαγητό της περιοχής, το takoyaki, ο λουκουμάς με γέμιση χταπόδι που είχα αναφέρει σε ποστ για το Tokyo. Αυτό ήταν πολύ ανώτερο και ενώ έκαιγε δεν μου προκάλεσε το έγκαυμα που έπαθα στο Tokyo. Θέλει προσοχή πάντως. Στην Osaka δεν είχα κανένα πρόβλημα να πετάξω την συσκευασία. Βρήκα κάδο αμέσως. Είχε σε πολλά σημεία εκεί που είναι τα φαγάδικα. Κατά τις 11 το βράδυ που πέρναγα είχαν σχηματιστεί στίβες από σακούλες με σκουπίδια και οι αρουραίοι έκαναν πάρτι. Αν το είχα δει νωρίτερα δεν θα είχα αγοράσει. Επανάληψη της φώτο από την πρώτη σελίδα.

Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου μια αφίσα για συναυλία με ντόπια μέταλ συγκροτήματα που θα γινόταν το τελευταίο βράδυ σε ένα μεταλάδικο. Προφανώς μπήκε στη λίστα χθες. Περπάτησα μέχρι την περιοχή Nipponbashi. Εκεί άρχισα να βλέπω τα γνωστά μαγαζιά πάλι men information και maid cafes. Μάλιστα υπήρχαν πολλές κοπέλες κράχτες για αυτά τα μαγαζιά ντυμένες καμαριέρες και οι ίδιες. Υπήρχε κι ένας παράδρομος κάπως σκοτεινός με πάρα πολλές Γιαπωνέζες ντυμένες καμαριέρες πραγματικά σαν να κάνουν πιάτσα αλλά απλά διαφήμιζαν τα μαγαζιά.

Το καλό της Ιαπωνίας είναι ότι εκεί που βλέπεις γιγαντοοθόνες με διαφημίσεις, ουρανοξύστες και φωτεινά φώτα που φωτίζουν πέφτεις και σε κάποιο γραφικό σημείο.

Το επόμενο πρωί η πρώτη μου δουλειά ήταν να πάω να αγοράσω εισιτήρια για την παράσταση με τις μαριονέτες. Συγγνώμη η δεύτερη δουλειά. Η πρώτη δουλειά ήταν να πιω καφέ και να φάω κάτι. Έκατσα σε ένα καφέ το οποίο είχε απλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν φέτες ψωμί μπριος φρυγανισμένες με κανέλα και ζάχαρη από πάνω και μια σαντιγί δίπλα. Από αυτά που είχα φάει τις προηγούμενες μέρες που ήταν κρουασάν λες και τρώω γαλακτομπούρεκο και κάτι τσιζκέικ τραγωδίες (έχουν καταστρέψει ένα απ'τα πιο θεϊκά γλυκά), αυτό το ταπεινό πρωινό έμοιαζε αμβροσία. Πήγα τρία πρωινά σερί εκεί και πήρα το ίδιο πράγμα. Πρέπει να με πέρασαν για τρελό. Για την ιστορία το μαγαζί λέγεται cafe Sambankan Namba.

Πήγα στο θέατρο λοιπόν και πράγματι βρήκα εισιτήριο για παράσταση την ίδια μέρα. Νομίζω το εισιτήριο κόστιζε κάπου 1200yen. Φυσικά η παράσταση είναι μόνο στα Γιαπωνέζικα χωρίς δυνατότητα μετάφρασης και τα τσατσάκια πουλάνε μίνι βιβλία που εξηγούν την παράσταση σε άλλες γλώσσες. Εγώ είχα πάει για την ζωή όχι για τις πληροφορίες. Ήμουν από τους πρώτους που μπήκα μέσα στην αίθουσα γιατί ήθελα να βγάλω και φώτο. Κατά την διάρκεια της παράστασης απαγορεύονται οι φώτο και οι συνομιλίες. Εννοείται πως οι Γιαπωνέζοι το τήρησαν ευλαβικά.

Στην κεντρική σκηνή βγάινουν οι μαριονέτες οι οποίες είναι μεγάλες και χρειάζονται τρία άτομα να κουνούν διαφορετικά μέρη της μαριονέτας. Δεν έχουν σχοινιά, κρατάνε κάθε μέρος του σώματος ξεχωριστά. Ο συγχρωνισμός τους είναι πολύ εντυπωσιακός. Στον χώρο κάτω απ'τα φανάρια υπάρχει κάποιος που κάνει την αφήγηση και όλες τις φωνές και δίπλα ένας ή περισσότεροι παίζουν τα όργανά τους (shamisen). Επειδή δεν επιτρέπονταν οι φώτο επιτρέψτε μου ένα βιντεάκι.

Παραδοσιακά στις παραστάσεις συμμετέχουν μόνο άντρες όπως και στο θέατρο kabuki. Ένα θέμα με το ρόλο της γυναίκας στις παραδόσεις τον έχουν στην Ιαπωνία αφού και στους αγώνες σούμο οι γυναίκες απαγορεύεται να μπουν στο ρινγκ για να μην χαλάσουν την "καθαρότητα" του. Δεν μιλάμε για αιώνες πίσω αλλά σήμερα. Υπάρχει μάλιστα αυτό το χαρακτηριστικό βιντεάκι που ένας άνθρωπος στην κυριολεξία πεθαίνει και διώχνουν γυναίκες γιατρούς που πάνε να σώσουν τον άνθρωπο. Αυτός ο λαός ακροβατεί μεταξύ σοβαρού και γελοίου. Επιτρέψτε μου άλλο ένα βίντεο.

Προφανώς δεν καταλάβα τίποτα απ'το bunraku αλλά μου άρεσε σαν εμπειρία. Τα πρώτα δέκα λεπτά γιατί μετά το μισάωρο πήγε να με πάρει ο ύπνος. Κράτησε μια ώρα και κάτι.

Αφού τέλειωσε πήγα και έφαγα σούσι στην Kuromon.

Και μετά συνέχισα μέχρι τον πύργο Tsutenkaku που βρίσκεται σε περιοχή που επίσης έχει μαγαζιά που παραπέμπουν σε τσίρκο/λουνα παρκ. Μακντοναλτς πονάς;

Σε εκείνη την περιοχή υπάρχουν επίσης στοές με πολλά φαγάδικα αν αυτό το τσίρκο σας πέφτει βαρύ.

Είπα να επισκεφθώ και κανένα ναό αν και σε αυτή την πόλη δεν με τράβαγαν.

Μια χαλαρή μέρα θα έλεγα. Το βράδυ βγήκα πάλι κοντά στη dotonbori κι έφαγα πολύ καλά yakitori. Ήταν το στυλ μαγαζιού που κάθεσαι στη μπάρα και εκτός απροόπτου σου πιάνουν την κουβέντα. Φυσικά τα αγγλικά δεν έφταναν και επιστράτευσα παντομίμα και google translate. Το μαγαζί ήταν μέσα σε μια μικρή στοά και είχε Γιαπωνέζικο όνομα, είναι αδύνατον να το βρω δυστυχώς. Είχε πολύ καλές τιμές. Μου πρότειναν να πιω μπύρα από γλυκοπατάτα. Λέω άντε να δούμε. Τελικά πρέπει να ήταν sochu ανακατεμμένο με σόδα. Μου άρεσε! Φτάνει η ώρα να πληρώσω. Το ποσό μου φάνηκε πολύ μικρό. Δίνω λίγο παραπάνω και φεύγω. Κάνει κάτι σάλτους ο ψήστης και με προλαβαίνει στην πόρτα για τα ρέστα! Του λέω δεν χρειάζεται, καλό βράδυ κλπ. Είπε ευχαριστώ, έκανε υπόκλιση και επέστρεψε στο πόστο του. Αναρωτιέμαι αν τελικά τους καλαρέσει το μπουρμπουάρ και αυτή η συμπεριφορά έχει να κάνει με την ευγένεια τους.

 

[Señor_Nada]

Osaka (μέρος 2ο) & Himeji

Το καλό με το να πιάνεις κουβέντα με ντόπιους είναι ότι μπορεί να σου ρίξουν καμιά πρόταση που δεν είχες ιδέα. Την προηγούμενη μέρα καθώς έπινα τη μπύρα από γλυκοπατάτα μου πρότειναν να πάω στο Yasaka shrine που ήταν και κοντά στο ξενοδοχείο που έμενα. Δεν κρατήθηκα και είπα όχι ευχαριστώ, έχω δει ήδη πάρα πολλούς ναούς. Όχι μου είπανε καμία σχέση αυτός με ότι άλλο έχεις δει. Μα..... Μέχρι που μου έδειξαν φωτογραφίες και πείστηκα. Το επόμενο πρωί το πρώτο πράγμα που επισκέφθηκα ήταν αυτός ο ναός. Ένας ναός σε σχήμα κεφάλι λιονταριού (ναι αυτό για τους Γιαπωνέζους είναι λιοντάρι, που να δείτε πως απεικόνιζαν τον ελέφαντα!). Η Osaka είναι υπερβολική σε όλα της φαίνεται.

Η τελευταία μέρα θα ήταν χαλαρή με λίγο περπάτημα και χρησιμοποιώντας τα μμμ. Ευκαιρία να γράψω κάποια πράγματα που είδα να ισχύουν γενικά στα μετρό τους. Υπάρχουν βαγόνια μόνο για γυναίκες, θα δείτε να γράφει και στα Αγγλικα women only και να είναι ροζ (η παγκόσμια σταθερά από αρχαιοτάτων χρόνων μπλε=αγόρι ροζ=κορίτσι). Επίσης υπάρχουν καθίσματα για ηλικιωμένους, ανάπηρους, εγκύους κλπ που οι Γιαπωνέζοι τα σέβονταν ακόμα και αν όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες και αυτό το κομμάτι άδειο. Όπως έγραψα και στο πρώτο ποστ με την κάρτα suica δεν χρειάζεται να βγάζεις εισιτήριο, χτυπάς την κάρτα στο μπες και στο βγες και χρεώνεται αυτόματα. Εδώ επιτρέψτε μου να μοιραστώ μια ιστορία απ'το Kyoto που ξέχασα να την γράψω σε αντίστοιχο ποστ. Στο Kyoto μπήκα σε λάθος σταθμό. Το συνειδητοποιώ αφού έχω χτυπήσει την suica. Επιστρέφω στα ακυρωτικά για να την χτυπήσω και να βγω πάλι έξω αλλά το μηχάνημα δεν την δέχεται. Εκείνη την ώρα που προσπαθούσα να περάσω κι έριχνα βλαστήμιες, εμφανίζεται ένας Γιαπωνέζος και με ρωτάει ποιο είναι το πρόβλημα. Του εξηγώ, μιλούσε καλά Αγγλικά και καταλάβε και μου λέει μισό λεπτό να εξηγήσω στον υπεύθυνο τι έχει συμβεί. Κοίτα να δεις σκέφτηκα, εδώ οι υπάλληλοι έρχονται από μόνοι τους να βοηθήσουν. Του εξήγησε λοιπόν, ο υπεύθυνος μου άνοιξε τη μπάρα, αφού ευχαρίστησα τον άνθρωπο τον είδα να πηγαίνει στις αποβάθρες και κατάλαβα ότι δεν δούλευε στο σταθμό, ήταν απλά περαστικός....

Στην Osaka υπάρχει πάρκο της Universal studios. Είχα δει ότι είναι λίγο τσίρκο κι εκεί και είπα να πάω να ρίξω μια ματιά. Στο πάρκο δεν υπήρχε περίπτωση να μπω, είχε γύρω στα 60ε η είσοδος. Απογοητεύτηκα γιατί δεν είναι τόσο τσίρκο όσο θα ήθελα.

Παραξενεύτηκα στην αρχή που έβλεπα τον κύριο Μάριο παντού. Μετά θυμήθηκα ότι έχουν φτιάξει ένα τμήμα αφιερωμένο στη Νιντέντο μέσα στο πάρκο. Δεν ξέρω πως ήταν μέσα τα πράγματα, στα εισιτήρια ήταν εντελώς χαλαρά. Έμπαινες κατευθείαν.

Τα μέσα έπαιρνα, χαλαρός ήμουν γιατί να μην πεταχτώ μέχρι τον πύργο Umeda μήπως εντυπωσιαστώ με σύγχρονη αρχιτεκτονική. Χλωμό να εντυπωσιαστώ με κάτι τέτοιο.

Αφού έφτασες μέχρι εκεί δεν πας να φας σε ένα από τα εστιατόρια του; Είχε πάρα πολλά. Η πλάκα ήταν ότι μέσα στο κτίριο τα εστιατόρια ήταν στο παραδοσιακό Γιαπωνέζικο στυλ. Όπου σέρβιραν okonomiyaki γινόταν πανικός με ουρές. Προτίμησα να πάω σε ένα πιο χαλαρό μαγαζί με tempura και να βλέπω τον ψεύτικο καταρράκτη. Η tempura πολύ καλή επίσης!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και προετοιμασία για μέταλ καταστάσεις. Είχα φέρει μαζί μου μπλούζα των Tool αφού όπως έχει πει ο Κοέλιο αν έχεις μαζί σου μέταλ μπλούζα όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει να πας σε μέταλ συναυλία (ή ο Φρόιντ το είχε πει, ένας απ'τους 2 τέλος πάντων). Το μαγαζί ήταν πολύ κοντά στη Dotonbori όπου έκανα ακόμα μια βόλτα. Έχει και τουρ με βάρκα στο κανάλι, τύφλα να χει η Brugges.

Το μαγαζί λέγεται Godz. Ήταν χωμένο σε μια σούδα. Μπαίνω βλέπω αυτό το καταπληκτικό ασανσέρ και λέω εδώ είμαστε.

Ήταν ένας τύπος που έκοβε εισιτήρια ακριβώς δίπλα. Όχι μου λέει, το ασανσέρ σε πάει σε άλλο μαγαζί, αυτό που ψάχνεις είναι κάτω, στο υπόγειο, εκεί που δεν φωτίζει ο ήλιος, εκεί που τα αυτιά ματώνουν και οι μυρωδιές τσιγαρίλας και μασχαλίλας γεμίζουν τον χώρο, αυτό που ψάχνεις είναι στο υπόγειο. Οκ τη δραματική περιγραφή την πρόσθεσα τώρα. Στο ημιυπόγειο περίμενε μια μεταλού να μου κόψει το εισιτήριο. Είχε περίπου 10ε και περιλάμβανε ποτό. Όπως συνέχισα να κατεβαίνω, οι εικόνες ήταν γνώριμες. Δείχνοντας μου για μια ακόμα φορά ότι το μόνο πράγμα που παραμένει σταθερό στο χωροχρόνο είναι το μέταλ.

Ο συναυλιακός χώρος ήταν πολύ μικρός και η σκηνή στο ύψος της πίστας. Πρέπει να είχε καμιά 50αριά άτομα κι αμφιβάλλω αν χώραγε παραπάνω. Δεν έβλεπα πουθενά το μπαρ. Τι γίνεται ρε παιδιά; Που τα βρήκατε τα πότα; Το μπαρ βρίσκεται ένα όροφο πιο κάτω, εκεί που δεν φυτρώνει γρασίδι, εκεί που δεν... Οκ το κόβω. Το μπαρ ήταν αρκετά μεγάλο και θύμιζε σπηλιά. Κρίμα που δεν πήγα και τις προηγούμενες μέρες. Τα ποτά είχαν παρόμοιες τιμές με τις μπύρες. @psilos3 αν το διαβάζεις προσπέρνα τις επόμενες 2-3 γραμμές, δεν θέλω να σε ταράξω! Η μπύρα δεν μου αρέσει! Πέρα από την ίδια τη γεύση που δεν μου αρέσει, το στόμα που μυρίζει σαν ψόφιος ποντικός μετά και ο πονοκέφαλος που έχεις την επόμενη μέρα αν πιεις πολλές την καθιστά μία από τις τελευταίες επιλογές μου είτε είμαι σε μεταλαδικό είτε στο ετήσιο συνέδριο μπυροποσίας. Τζιν τόνικ για μια ζωή που όσο και να πιω την επόμενη μέρα ούτε πονοκέφαλος ούτε αηδία ούτε τίποτα. Με 500yen που κόστιζε το τζιν τόνικ απλά μηχανικά με το που τελείωνε πήγα κι έπαιρνα άλλο.

Στα του live, έπαιξαν τoπικά συγκροτήματα που ήταν μια χαρά από stoner και πανκ μέχρι grindcore. Η Osaka βλέπετε έχει βγάλει ένα συγκρότημα θρύλο του grindcore που από πολλούς θεωρείται το συγκρότημα που ξεκίνησε το είδος, αναφέρομαι στους S.O.B. Ξεκίνησαν περίπου την ίδια περίοδο με τους Άγγλους Napalm Death. Μην με ρωτήσετε σε τι γλώσσα τραγουδούσαν, ας πούμε στην παγκόσμια γλώσσα του μέταλ ουρλιαχτά, κραυγές και επίκληση στα δαιμόνια. Δεν μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες τυχαίο κόσμο αλλά υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Είχε γενικά μπόλικες μορφάρες το live αλλά μία ξεχώριζε. Ακόμα και το πως έχει πέσει το φως πάνω του σαν να είναι αυτός ο σταρ της βραδιάς είναι καταπληκτικό. Μια φιγούρα βγαλμένη από άνιμε ή βιντεοπαιχνίδι. Προσκυνώ το μεγαλείο σου! Δεν νομίζω να χρειάζεται να γράψω ποιον εννοώ.

Μοναδικό μελλανό σημείο της βραδιάς όταν με ρώτησε ένας από που είμαι. Γκρις! Ινγκρις! Αι λαβ ινγκλαντ γκερς! Τι ινγκρις ρε, γκρις! Ινγκρις! Αναγκαστικά έβγαλα google translate και γι'αυτό. Επειδή δεν έπιανε σήμα εκεί κάτω, βγήκα έξω, το μετέφρεσα κι επέστρεψα να το δείξω. Δεν μπορούσα να μείνω με τη ρετσινιά!

Καταλαβαίνω γιατί η Ρωσίδα έλεγε ότι η Οσάκα και το Τόκιο δεν έχουν καμία σχέση. Ακόμα και με τόσο λίγο χρόνο που είχα, είδα διαφορά. Η Οσάκα μου έδωσε την αίσθηση ενός πιο λαϊκού μέρους που ο κόσμος είναι λίγο πιο χύμα, λίγο πιο φιλικός (για δεδομένα Ιαπωνίας πάντα), γουστάρει και το κιτς. Το Τόκιο είναι πιο πόλη αν με καταλαβαίνετε. Την Οσάκα την βρήκα πιο ενδιαφέρουσα από το Τόκιο. Δεν ξέρω αν θα την πρότεινα όμως λόγω της έλλειψης αξιοθέατων. Μπορείς βέβαια να κάνεις μπόλικες εκδρομές με βάση την Οσάκα.

Ένα από τα κλασσικά μέρη για μονοήμερη εκδρομή από την Οσάκα είναι το Himeji και συγκεκριμένα το κάστρο του, που ανήκει στη λίστα της Ουνέσκο. Εγώ ήθελα να επισκεφθώ κάτι ακόμα και γι'αυτό έβαλα διανυκτέρευση. Αν σας ενδιαφέρει μόνο το κάστρο σας λέω ότι εύκολα βγαίνει με βάση την Οσάκα.

Κλασσικά με το που έφτασα στην πόλη, η πρώτη μου δουλειά ήταν να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο. Μιας και θα έμενα για μόλις μία μέρα, σκέφτηκα να δώσω άλλη μία ευκαιρία στις κάψουλες. Έκλεισα λοιπόν για μία ακόμα φορά και τελευταία μια κάψουλα που φαινόταν κάπως πιο κυριλέ. Η διεύθυνση του google maps με έβγαλε μέσα σε ένα μαγαζί με pachinko. Έχε γούστο να πρέπει να περνάω από τη Μόρντορ κάθε φορά που θέλω να πάω στο δωμάτιο. Αν δεν γνωρίζετε, τα pachinko είναι κάτι μηχανήματα με κάτι μεταλλικά μπαλάκια που ανάλογα που θα πέσουν μαζεύεις πόντους και κερδίζεις κάτι βραβεία. Τζόγος δηλαδή. Το πιο ανεξήγητο πράγμα στην ιστορία του ανθρώπου για μένα. Να παίζεις τα λεφτά σου σε κάτι που οι πιθανότητες είναι συντριπτικά εις βάρος σου. Μαγαζιά με pachinko έχει σε όλες τις πόλεις της Ιαπωνίας. Αξίζει να μπείτε σε ένα τέτοιο μαγαζί για να δείτε την κατάσταση των Γιαπωνέζων. Μερικοί με το ένα χέρι είναι στο smartphone και με το άλλο ρίχνουν τα μεταλλικά μπαλάκια. Μόνο από τον θόρυβο δεν αντέχεται για πάνω από ένα λέπτο.

Ευτυχώς τελικά υπήρχε ένα ασανσέρ για το ξενοδοχείο κάπου κρυμμένο έξω απ΄το μαγαζί. Η κάψουλα ήταν πράγματι κάπως καλύτερη από το Τόκιο αλλά είχε τα ίδια προβλήματα ανύπαρκτης ηχομόνωσης και όχι το απόλυτο σκότος εντός κάψουλας. Άφησα τα πράγματά μου και ξεκίνησα το πλάνο μου. Ήμουν σίγουρος ότι στο κάστρο θα γίνεται πανικός με τα πρωινά γκρουπ. Είναι το νούμερο ένα κάστρο σε επισκεψιμότητα στην Ιαπωνία. Αποφάσισα να πάω πρώτα στο άλλο μέρος που ήθελα να δω τους ναούς στο βουνό Shosha που έχουν γυριστεί μεταξύ άλλων σκηνές για την ταινία ο τελευταίος σαμουράι. Είχα διαβάσει ότι υπάρχει συνδυαστικό εισιτήριο για το λεωφορείο και το τελεφερίκ που σε ανεβάζει στο βουνό που συμφέρει. Τρόμαξα πάλι να βρω το εκδοτήριο. Είναι στον πρώτο ορόφο (για αυτούς, εμείς το λέμε ισόγειο) του ψηλού κτιρίου.

Το τελεφερίκ είχε μία μίνι ξενάγηση. Η υπάλληλος εκτελούσε ποινή προφανώς τόσο βαριεστημένα που τα έλεγε. Εννοείται μόνο στα Γιαπωνέζικα. Εκεί που σταματά το τελεφερίκ έχει σημείο για θέα.

Όπου έχει ναούς, έχει καμπάνες που μπορείς να χτυπήσεις και να κάνεις μια ευχή.

Το χαρακτηριστικό σε αυτό το χώρο είναι ότι οι ναοί έχουν το χρώμα του ξύλου, πράγμα που στα δικά μου μάτια τους κάνει πιο καλαίσθητους. Καταλαβαίνω γιατί είναι ιδανικό σκηνικό για ταινία.

Όταν έγραψα για το Nikko, είχα γράψει ότι μόνο στο βουνό Shosha είδα κάτι που με εντυπωσίασε ανάλογα. Αναφερόμουν στην παρακάτω εικόνα.

Σαν σύνολο δεν φτάνει το Nikko, είναι εξάλλου κατά πολύ μικρότερος, αλλά είναι εξαιρετικός χώρος. Αξίζει σίγουρα επίσκεψη. Αφού γύρισα τον χώρο, στις 15:00 ήμουν ήδη στο κάστρο. Τρέναρε το λίγο ακόμα σκέφτομαι και πηγαίνω πρώτα στον κήπο του κάστρου. Έχει ξεχωριστό εισιτήριο αλλά μπορείς να πάρεις και συνδυαστικό. Ο ομορφότερος Γιαπωνέζικος κήπος που είδα.

Ήρθε η ώρα του κάστρου. Το κάστρο Himeji είναι το μεγαλύτερο κάστρο της Ιαπωνίας σήμερα και στέκει αγέρωχο εδώ και 700 χρόνια. Κατάφερε να γλιτώσει και από τους βομβαρδισμούς στο 2ο ΠΠ (η πόλη ισοπεδώθηκε) αλλά και από σεισμούς. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά ότι αυτό το κάστρο δεν χάνεται! Είναι επικό!

Αυτό που δεν με ενθουσίασε είναι το εσωτερικό του κάστρου. Εννοώ τον πύργο που φαίνεται στις φώτο. Παρόλο που δεν είχε πολύ κόσμο, υπήρχε ουρά για να ανέβεις τις σκάλες και μέσα στον χώρο δεν βλέπεις κάτι ουσιαστικό. Από την άλλη υπάρχει ένα άλλο τμήμα που μπορείς να δεις δωμάτια και αξίζει.

Η ιδέα μου να πάω αργά το απόγευμα δούλεψε. Όντως δεν είχε πολύ κόσμο. Μοναδικό πρόβλημα ότι καθώς βγήκα κατάλαβα ότι δεν με φτύνουν, βρέχει. Δεν είχα ομπρέλα μαζί μου και η έλλειψη υπόστεγων είχε σαν αποτέλεσμα να κάνω ένα ντουζάκι στη βροχή. Την πόλη Himeji δεν μπορώ να τη φέρω εικόνα στο μυαλό μου, αποτέλεσμα του τρεξίματος σε αξιοθέατα. Δεν έχω όμως και πολλές φώτο της. Πράγμα που για τα δικά μου δεδομένα σημαίνει ότι ήταν παντελώς αδιάφορη. Θυμάμαι ότι έφαγα κάπου σε μια στοά που εννοείται πως είχε.

Για τους δικούς μου ρυθμούς πάντα και γι'αυτά που ήθελα να δω, η διανυκτέρευση στην πόλη ήταν από τις καλύτερες ιδέες που είχα.

 

[psilos3]

@psilos3 αν το διαβάζεις προσπέρνα τις επόμενες 2-3 γραμμές, δεν θέλω να σε ταράξω! Η μπύρα δεν μου αρέσει! Πέρα από την ίδια τη γεύση που δεν μου αρέσει, το στόμα που μυρίζει σαν ψόφιος ποντικός μετά και ο πονοκέφαλος που έχεις την επόμενη μέρα αν πιεις πολλές την καθιστά μία από τις τελευταίες επιλογές μου είτε είμαι σε μεταλαδικό είτε στο ετήσιο συνέδριο μπυροποσίας. Τζιν τόνικ για μια ζωή που όσο και να πιω την επόμενη μέρα ούτε πονοκέφαλος ούτε αηδία ούτε τίποτα.

Αν διαβάζω; Λέξη προς λέξη και γραμμή προς γραμμή, σημειώσεις όμως δε κρατάω, μια και καλή όταν θα κλείσω τα εισιτήρια.
Όσο για τις μπύρες πολλές φορές είναι μονόδρομος, κυριότερα στο εξωτερικό, με τις εξωφρενικές τιμές που παίζουν στα «ψεύτικα» ποτάκια τους. Για Ελλάδα ακόμα το συζητάμε.
Επίσης σχετικά με το Hangover διαφωνώ κάθετα, μιας και νομίζω το χω πάθει με κάθε είδους ποτό, δεν έχει να κάνει...

Έπος το ασανσέρ καιη σκάλα (θα μπορούσαν κάλλιστα να ναι κάπου στο Berlin), εμπειριάρα το μεταλλάδικο, ελπίζω να δω κι άλλα τέτοια ωραία μιας και η ιστορία έχει ακόμα ψωμάκι.

 

[Señor_Nada]

Hiroshima (μέρος 1ο)

Ξύπνησα νωρίς νωρίς έτοιμος για τον επόμενο προορισμό μου. Έλαβα μήνυμα στο κινητό από τη Ρωσίδα. Δεν πιστεύω να πήγες ή να σκέφτεσαι να πας στο βουνό Koya; Πλησιάζει τυφώνας στην περιοχή. Ευτυχώς το είχα βγάλει τελείως απ'το πλάνο και για την ώρα δεν σκεφτόμουν ότι μπορεί να επηρεάσει το ταξίδι μου ένας τυφώνας.

Πριν τις 10 έχω φτάσει κιόλας στην Hiroshima. Ιδανικά αυτό που θα ήθελα να έχω κάνει είναι να ήμουν στην πόλη στις 6 Αυγούστου, την ημέρα που πραγματοποιούν τελετή στη μνήμη των θυμάτων και γεμίζουν φανάρια τον ποταμό Ōta-gawa. Δυστυχώς ήταν περίπλοκο να προλάβω και το φεστιβάλ Neputa και αυτό.

Στις 6 Αυγούστου λοιπόν το 1945, οι Αμερικάνοι με εντολή του προέδρου Truman έριξαν την ατομική βόμβα στη Hiroshima. Το έγκλημα δεν σταμάτησε εκεί. Απαγόρευσαν στους Γιαπωνέζους να κάνουν έρευνα για τις παρενέργειες της βόμβας κι ενώ οι σύμμαχοι έκαναν κανονικά έρευνες δεν μοιράζονταν τα αποτελέσματα μαζί τους. Ο ακριβής αριθμός των νεκρών, συμπεριλαμβανομένων αυτών που πέθαναν από παρενέργειες, παραμένει άγνωστος, προφανώς είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Είχα ακούσει/διαβάσει ότι η πόλη έχει ξαναχτιστεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι συνέβη τέτοια τραγωδία στο μέρος και πάλι δεν πίστευα στα μάτια μου. Αν δεν έχετε δει φωτογραφίες μετά την έκρηξη, σας προτρέπω να δείτε. Είναι λες και εξαφανήστηκε η πόλη, ολόκληρα τετράγωνα εξαϋλώθηκαν. Όλη την ώρα σκεφτόμουν τους ανθρώπους που επιβίωσαν και είδαν την πόλη να επανέρχεται. Πως να βλέπουν άραγε αυτό το επίτευγμα της Ιαπωνίας. Για μένα είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία. Αν απλά με άφηνες σε ένα τυχαίο σημείο της πόλης και με ρώταγες που είσαι, πραγματικά δεν θα είχα ιδέα. Μια κλασσική σύγχρονη πόλη της Ιαπωνίας. Με τις διαφημίσεις της:

Με τις στοές της:

Και τα ποτάμια της:

Υπήρχαν κάποια μνημεία σε σημεία που εξηγούσαν τι κτίριο υπήρχε εκεί. Εδώ πχ ήταν ένα σχολείο.

Η Ιαπωνία έχει κρατήσει μόνο ένα κτίριο ακριβώς όπως ήταν μετά τον βομβαρδισμό, το A-bomb dome. Η βόμβα έσκασε πολύ κοντά του και ήταν από τα ελάχιστα κτίρια που δεν έγινε καπνός. Προφανώς σήμερα διατηρείται σε αυτό την κατάσταση με εργασίες συντήρησης. Αποτελεί μνημείο Ουνέσκο πλέον. Πολύ δυνατό μνημείο και σοφή η απόφαση των Γιαπωνέζων να το κρατήσουν σε αυτή την κατάσταση.

Εδώ το πριν και το μετά.

Έχουν και μια φωτογραφία εκεί που δείχνει πως έγινε η γειτονιά. Σε κάποια κτίρια έμειναν απλά τα θεμέλια.

Κοντά στο μνημείο βρίσκεται το πάρκο ειρήνης και μνήμης με μνημεία για τα θύματα.

Πύλες με τη λέξη ειρήνη σε όλες τις γλώσσες.

Για το κενοτάφιο οι Γιαπωνέζοι είχαν σχηματίσει ουρά για να προσευχηθούν.

Εκεί βρίσκεται και το μουσείο ειρήνης. Δεν ξέρω αν φαίνεται από τη φώτο πόσο κόσμο έχει και ότι η ουρά είναι τουλάχιστον τρεις γεμάτες λωρίδες. Το μουσείο είναι μικρό και ο αριθμός επισκεπτών περιορισμένος. Οι τίμιοι Γιαπωνέζοι είχαν ένα πίνακα που έγραφε σε πόση ώρα περίπου θα έμπαινες αν καθόσουν στο τέλος της ουράς. Εκείνη τη στιγμή έγραφε 2 ώρες! Ασ'το λέω για την ώρα, θα μείνεις άλλες 2 μέρες στην πόλη, κάποια στιγμή θα πέσει η κίνηση.

Πάντως από τις πρώτες εικόνες στην πόλη δεν φαινόταν ότι θα αραιώσει ο κόσμος. Είχε πάρα πολλούς τουρίστες. Στα επίπεδα του Kyoto θα έλεγα. Όχι άδικα προφανώς. Είναι πόλη σταθμός για την Ιαπωνία.

Αποφάσισα να πάω μια βόλτα στο κάστρο της πόλης, ήταν γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια από το πάρκο. Το κάστρο το έχουν επαναφέρει σε τέτοιο βαθμό που ξεχνάς σε ποια πόλη είσαι.

Ο εσωτερικός του χώρος είναι μουσείο, αλλά δεν είχα όρεξη να μπω σε άλλο κάστρο. Στον περιβάλλοντα χώρο βρίσκονται επίσης ναοί. Σαν να μην έπεσε βόμβα ποτέ.

Δεν μπορώ να θυμηθώ που έφαγα που σημαίνει ότι δεν ήταν τίποτα άξιο αναφοράς, αυτό που θυμάμαι σίγουρα ήταν οι αδιανόητα μεγάλες ουρές σε όποια μαγαζιά έφτιαχναν okonomiyaki. Είχα πλάνο γι'αυτό όμως. Θα αφιέρωνα μια μέρα μόνο σε φαγητό!

Ξαναπέρασα το απόγευμα μήπως έχει γίνει κανα θαύμα και δεν έχει μεγάλη ουρά. Τζίφος. Μιάμιση ώρα αναμονή έλεγε. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο να ξαπλώσω.

Όταν βράδιασε εννοείται επέστρεψα στο πάρκο να δω πως είναι. Πλέον υπήρχε λίγος κόσμος. Υποψιάζομαι ότι πολλοί έρχονται για μονοήμερη χωρίς διανυκτέρευση.

Ο χώρος είναι πολύ ωραίος και το βράδυ.

Το σημείο που έσκασε η βόμβα. Έσκασε πριν ακουμπήσει στο έδαφος.

Η υπόλοιπη πόλη στη γνωστή κατάσταση, φώτα παντού, men information και τα σχετικά. Εδώ θυμάμαι είδα μια γυναίκα κράχτη για men information που ήταν ντυμένη λαγουδάκι με εσώρουχα έξω στο δρόμο. Είχαν σταματήσει κάτι ηλικιωμένες Γιαπώνεζες της μιλούσαν και γέλαγαν όλοι μαζί. Αυτό είναι το κουφό με αυτή τη χώρα. Είναι τόσο ντροπαλοί, τόσο κλειστοί άνθρωποι και ταυτόχρονα έχουν κάτι τέτοια άκυρα πράγματα που τους φαίνονται φυσιολογικά. Προφανώς υπάρχουν χώρες στις οποίες συμβαίνουν πολύ χειρότερα πράγματα. Το παράξενο με την Ιαπωνία είναι ότι κάποια πράγματα μοιάζουν εντελώς ξένα με την ιδιοσυγκρασία τους.

Ένας από τους λόγους που έβαλα την Hiroshima στο τέλος είναι επειδή είχα ακούσει ότι μπορεί να σε ψυχοπλακώσει. Τουλάχιστον την πρώτη μέρα όχι μόνο δεν με ψυχοπλάκωσε αλλά με έκανα να χαρώ για την Ιαπωνία. Ελπίδα μου έδωσε αυτό το μέρος ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει απίστευτα πράγματα.

 

[Señor_Nada]

Miyajima & Hiroshima (μέρος 2ο)

Στα προηγούμενα μέρη δεν είχα προσέξει αν στα ξενοδοχεία δικαιούμουν πρωινό. Σε κάποια είμαι σίγουρος πως ναι αλλά έφευγα τόσο πρωί ή είχα τόσα πράγματα στο μυαλό μου που το ξέχναγα. Στη Hiroshima όταν έκανα το check in μου είπαν ότι πρέπει να διαλέξω συγκεκριμένη ώρα για το πρωινό. Είχε μείνει μόνο η επιλογή 9:00-10:00. Δεν κατάλαβα αν το διάλεξε (χρησιμοποιούσε το ρήμα choose) ήταν απλά κακά Αγγλικά ή κάποιου είδους χιούμορ. Πήγα να δω αν έχει τίποτα της προκοπής. Το πρωί δεν μπορώ να φάω κανονικό φαγητό. Κρέατα και αβγά ειδικά ανακατεύομαι μόνο που τα βλέπω όταν είμαι με τη τσίμπλα στο μάτι. Η πλειοψηφία ήταν τέτοιες γκουρμεδιές, σε συνδυασμό με το ρούφηγμα των Γιαπωνέζων, αποφάσισα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα έτρωγα εκεί πρωινό.

Άλλη μια απόπειρα για το μουσείο της ειρήνης. 2 ωρίτσες ουρά πάλι. Σε εκείνο το σημείο πίστεψα ότι δεν γλιτώνω την ατέλειωτη ουρά. Άφησα όμως ακόμα ένα περιθωρίο αφού θα είχα άλλη μια μέρα στην πόλη. Εκεί κοντά στο πάρκο υπάρχει στάση με το κάτι σαν τραμ να πηγαίνει στο λιμάνι της Miyajima-guchi, από εκεί μπορείς να πάρεις το πλοίο για το κοντινό νησί Itsukushima. Υπάρχουν δύο διαφορετικές εταιρείες που πάνε στο νήσι. Η μία είναι η JR, που σημαίνει ότι είναι δωρεάν αν έχεις το πάσο για τα τρένα. Η διαδρομή με το τραμ πρέπει να ήταν περίπου μια ώρα απ'το πάρκο μέχρι το Miyajima-guchi. Εννοείται ότι γινόταν χαμός από κόσμο στο τραμ και στα πλοία μετά. Τα πλοία φεύγαν το ένα μετά το άλλο γεμάτα.

Το πλοίο πηγαίνει στο χωριό Miyajima (ίσως ακούσετε να λένε όλο το νησί έτσι αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι το όνομα του χωριού). Οι πρώτες εικόνες έδειχναν κοσμοσυρροή.

Κοντά στο λιμάνι είναι μια σειρά από σουβενιράδικα και φαγάδικα. Γινόταν το αδιαχώρητο.

Η μία ατραξιόν του νησιού είναι η φύση του. Είναι ένα καταπράσινο νησί που συνδυάζει βουνό με θάλασσα. Στο νησί ζουν πάρα πολλά ελάφια. Ευτυχώς αυτή τη φορά έβγαλα φωτογραφία την ταμπέλα που γράφει μην τα πλησιάζετε, μην τα ταΐζετε. Διαφορετικά θα πίστευα ότι το είχα δει στον ύπνο μου.

Σας αφήνω να μαντέψετε τι επικρατούσε. Με το καλημέρα είχα ξενερώσει τελείως. Απελπιστική κατάσταση και εδώ. Πόσο λάθος εικόνα μπορείς να σχηματίσεις πάντως για μια χώρα. Αν είχα δει μόνο του μακάκες στο Nagano και το ελάφι στη Nikko θα πίστευα ότι η Ιαπωνία δείχνει τον απόλυτο σεβασμό στα άγρια ζώα. Αν είχα δει μόνο τους μακάκες στο Kyoto και τα ελάφια σε Nara και Miyajima, τώρα μόνο θα έκραζα.

Η άλλη ατραξιόν του νησιού είναι οι ναοί του. Ο πιο διάσημος από αυτούς είναι ο Σιντοϊστικός ναός Itsukushima-jinja του 6ου αιώνα (μνημείο Ουνέσκο) και ιδιαίτερα η χαρακτηριστική torii που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα. Ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Ιαπωνίας που σίγουρα θα δείτε σε φωτογραφίες ψάχνοντας για τη χώρα. Προφανώς είναι η χαρά του ινφλουένσερ και αυτό το μέρος.

Εδώ από μακριά:

Εδώ από πιο κοντά που δείχνει τι γινόταν από κόσμο.

Υπήρχε και ένα άλλο γνωστό σημείο για φώτο με αυτό το background στο οποίο εννοείται πως υπήρχε ουρά. Τουλάχιστον σέβονταν και δεν γινόταν μπάχαλο.

Το καλό είναι ότι ο κόσμος είχε επικεντρωθεί εκεί και άλλα όμορφα σημεία είχαν ελάχιστο κόσμο.

Η Miyajima είναι εντελώς τουριστικοποιημένη. Τα πιο σύγχρονα κτίρια αν και δεν είναι χάλια, δεν κολλάνε με το παραδοσιακό κομμάτι κατά τη γνώμη μου. Περίμενα ότι θα έχει πιο έντονη ταυτότητα το χωριό.

Είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Στα εστιατόρια υπήρχαν ήδη ουρές. Αν κάτι έχω μάθει στη Γαλλία είναι ότι πάντα υπάρχει η διέξοδος των καφέ. Ευτυχώς και στην Ιαπωνία τα καφέ σερβίρουν και φαγητό. Έκατσα σε ένα χωρίς να το κουράσω. Είδα που έλεγε dandan noodles -χωρίς σούπα- Hiroshima style. Ήταν καταπληκτικό. Απορώ γιατί δεν εξάγουν αυτή την τελειότητα κι εξάγουν τα ράμεν! Σέρβιραν το σάκε με ωραίο τρόπο επίσης. Στο κρατάει κρύο και δεν το νερώνει.

Συνέχισα με υπέροχο ναό Hokoku-jinja.

Και τελείωσα με βόλτα στους ναούς στις αρχές του βουνού. Μπορείς να ανέβεις μέχρι την κορυφή του βουνού αλλά θέλει μπόλικες ώρες για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν πάντως καταλύματα για να μείνεις βράδυ στο νησί.

Το νησί φεύγοντας.

Πρέπει να έφτασα στο πάρκο της ειρήνης κατά τις 17:00. Χωρίς λεπτό ξεκούρασης είπα να δοκιμάσω άλλη μια φορά την είσοδο στο μουσείο. Αναμονή μισή ώρα! Τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς! Εννοείται πως ήταν η ευκαιρία μου.

Το μουσείο παρουσιάζει ντοκουμέντα από την τραγωδία της 6ης Αυγούστου. Φωτογραφίες από την πόλη, τα θύματα, τους τραυματίες, τις παρενέργειες που προκάλεσε, προσωπικά αντικείμενα που βρέθηκαν στα συντρίμμια, προσωπικές ιστορίες που έγιναν γνωστές και βίντεο με επιζήσαντες. Προφανώς οι εικόνες που βλέπεις είναι πολύ σκληρές. Αυτό είναι το νόημα του μουσείου, η θηριωδία του πολέμου. Ακόμα και να έχετε διαβάσει για την ιστορία, είμαι σίγουρος ότι μέσα στο μουσείο θα μάθετε νέα πράγματα. Είναι μεγάλη μαγκιά τους που στο τέλος του μουσείου παρουσιάζουν μια τίμια ιστορική αναδρομή χωρίς συναισθηματισμούς και εθνικόψυχες υπερβολές. Αναφέρουν την επίθεση στο Pearl Harbor και εξηγούν ότι ο λόγος που φτιάχτηκε η ατομική βόμβα ήταν ο φόβος ότι οι ναζί ήταν ήδη κοντά στο να ετοιμάσουν μια ατομική βόμβα. Εκ του αποτελέσματος η βόμβα δεν ήταν σε "καλά χέρια". Επίσης αναφέρουν ότι μέσα στους νεκρούς της Hiroshima ήταν Κορεάτες που δούλευαν σαν σκλάβοι στην Ιαπωνία. Η Ιαπωνία ήταν άλλη μια χώρα τραμπούκος όπως όλες οι χώρες που έχουν δύναμη. Προφανώς προτείνω επίσκεψη στο μουσείο, ούτε λόγος για το αντίθετο, εκτός αν δεν αντέχετε τις σκληρές εικόνες. Μοναδικό αρνητικό του μουσείου είναι ότι είναι μικρό και στενό. Δεν καταλαβαίνω γιατί το έχουν κάνει έτσι. Αναγκαστικά πας καροτσάκι με τους υπόλοιπους. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να μην επιτρέπεται η είσοδος στα μικρά παιδιά. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για τους γονείς να τα αφήσουν κάπου και θέλουν να δουν το μουσείο, αλλά σε ένα τέτοιο χώρο να κυνηγιούνται τα παιδάκια, να γελάνε κλπ δεν είναι ότι καλύτερο.

Έφυγα όταν έκλεινε το μουσείο. Μετά έχω ένα κενό μνήμης, υποθέτω δεν έγινε κάτι αξιόλογο που να μην το θυμάμαι.

Την επόμενη μέρα έβρεχε στη Hiroshima. Σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που πήγα την προηγούμενη μέρα στη Miyajima. Λαμβάνω μήνυμα από τη Ρωσίδα. Βλέπεις ειδήσεις; Τα γρήγορα τρένα έχουν σταματήσει λόγω του τυφώνα. Λογικά αύριο θα λειτουργούν κανονικά. Λογικά. Είναι τόσο σπάνιο να σταματά η κυκλοφορία στα γρήγορα τρένα που πρέπει να γίνει κάτι ακραίο και παίζει θέμα στις ειδήσεις.

Δεν ήθελα να σκέφτομαι για την ώρα πως θα φύγω αν την επόμενη μέρα συνεχιζόταν το πρόβλημα. Εκείνη την ημέρα ήθελα να την αφιερώσω στο φαγητό και να μπαίνω στα εμπορικά και στα μαγαζιά τους. Ήθελα να φύγω με κάποιο ενθύμιο από την πόλη.

Δεν ασχολήθηκα με το πρωινό, ο στόχος μου ήταν να φάω okonomiyaki. Σέρβιραν φαγητό από τις 11, 11 και κάτι θα ήμουν μέσα! Υπήρχαν ήδη ουρές! Δεν ξέρω τι να πω. Δεν το έβαλα κάτω κι άρχισα να απομακρύνομαι λίγο από τις στοές που ήταν ο μεγάλος όγκος του κόσμου. Τελικά βρήκα ένα μαγαζί που φαινόταν καλό και είχε Γιαπωνέζους μέσα. Στον αγγλικο κατάλογο το ονόμαζε Γιαπωνέζικη πίτσα! Το ετοίμαζε μπροστά σου σε μια μεγάλη πλάκα.

Δεν ήξερα πως φτιάχνεται και έβλεπα που ψήνει τα νουντλς και το λάχανο, αλλά δεν έβλεπα πουθενά αβγό. Φαινόταν ότι ήταν σχεδόν έτοιμο και αβγό δεν υπήρχε στην εξίσωση. Στο τέλος λοιπόν σπάει ένα ωμό αβγό και το ανακατεύει να ψηθεί από τα άλλα υλικά. Κάτι σαν καρμπονάρα δηλαδή. Με έπιασε ταχυκαρδία. Δεν μου αρέσουν τα αβγά. Ειδικά αν μου έρθει έντονη αβγουλίλα σε μυρωδιά ή γεύση παρατάω το φαγητό. Δοκίμασα διστακτικά και ομολογώ ότι ήταν πεντανόστιμο. Δεν καταλάβαινα ότι υπάρχει αβγό στο πιάτο. Το σέρβιρε με 2 τρόπους, σε πιάτο κι έτρωγες με chopsticks ή στο άφηνε στο πάγκο κι έκοβες κι έτρωγες με μια σπάτουλα. Προτίμησα πιάτο γιατί δεν με εμπιστεύομαι κοντά σε πλάκες που καίνε. Ένα Γιαπωνεζάκι δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου λεπτό. Ή τα χρησιμοποιούσα τόσο επιδέξια που το εντυπωσίασα ή τα κρατούσα τόσο λάθος που δεν πίστευε ότι καταφέρνω να φάω.

Έκανα πέρασμα από διάφορα μαγαζιά, ξαναμπήκα σε don quijote να δω τις προστυχιές τους. Ίδια κατάσταση με Sendai, άρα είναι πολιτική του μαγαζιού. Πέρασα από περιέργεια και από το μουσείο να δω πόση αναμονή είχε. Κλασσικά κοντά στις 2 ώρες, ευτυχώς πήγα την προηγούμενη.

Όπως είπα ήταν μέρα φαγητού, από τις 17:00 έψαχνα κιόλας που να φάω. Εννοείται πως έπρεπε να φάω dandan noodles στη Hiroshima. Βρήκα ένα μαγαζί που σέρβιρε μόνο αυτό. Παράγγελνες σε ένα μηχάνημα που ήταν μόνο στα Γιαπωνέζικα. Ήρθε μια υπάλληλος και με βοήθησε. Δεν μιλούσε Αγγλικά, συννενοηθήκαμε με παντομίμα και λέξεις-κλειδιά. Για ένα μεγάλο μπολ και κάτι να πιω έδωσα λιγότερα από 1000yen. Εννοείται πως ήταν φανταστικό. Το καλύτερο πιάτο που έφαγα σε αυτό το ταξίδι. Μετά από κει έψαχνα να φάω βοδινό kobe. Μα καλά μόλις πριν δεν έφαγες ένα μεγάλο μπολ; Ναι, τι; Βρήκα ένα μαγαζί που είχε Γιαπωνέζους πελάτες, πάλι παράγγελνες σε μηχάνημα. Το αστείο ήταν ότι είχε επιλογή στα Αγγλικά, αλλά οι μεταφράσεις ήταν μόνο σε λέξεις που δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Τρόμαξα να παραγγείλω. Μου φέρνει το φαγητό αλλά δεν έχει φέρει chopsticks. Του κάνω κίνηση ότι χρειάζομαι κάτι για να φάω κι έφερε μαχαιροπήρουνο! Μου χάλασε το γεύμα! Δεν ξηγήθηκε ωραία. Το φαγητό ήταν απλά οκ. Καλύτερα να είχα φάει άλλο ένα μπολ dandan!

Η μέρα κύλησε χαλαρά και ξέγνοιαστα. Το ιδανικό κλείσιμο για αυτή την πόλη. Μια πόλη που όποτε θυμάμαι θα χαμογελώ.

 

[Señor_Nada]

Tokyo (μέρος 4ο)

Είχε φτάσει η μέρα που θα επέστρεφα στο Tokyo. Με τα προβλήματα που υπήρχαν την προηγούμενη μέρα, πήγα στο σταθμό όσο νωρίτερα μπορούσα. Οι πρώτες εικόνες στο σταθμό του τρένου προμηνύουν καταστροφή! Ατέλειωτες ουρές, μπλοκαρισμένη η είσοδος στις αποβάθρες και δημοσιογράφοι να κάνουν ρεπορτάζ για το μπάχαλο. Υπήρχε ένας πίνακας που έγραφε κάτι στα Γιαπωνέζικα. Όταν είδα στις ταμπέλες ότι όλα τα γρήγορα τρένα έχουν σταματήσει τα δρομολόγια, λόγω τυφώνα στη διαδρομή προς Tokyo, μου κόπηκαν τα πόδια. Το πλάνο μου ήταν να πάω στο Tokyo σχετικά νωρίς, να επισκεφθώ κάποια πράγματα στην πόλη και την επόμενη μέρα να πήγαινα στην Kamakura που έχει παραλία για καμιά βουτιά. Το σχέδιο αυτό ναυάγησε.

Χωρίς να χάσω χρόνο, πηγαίνω στις πληροφορίες. Μου είπαν ότι μπορεί να μην λειτουργήσει κανένα γρήγορο τρένο σήμερα. Μου πρότειναν να δω μήπως μπορώ να πάρω λεωφορείο. Ρωτάω λοιπόν στα λεωφορεία, μου είπαν ότι έχει μόνο νυχτερινό λεωφορείο προς Tokyo και είναι γεμάτο. H απελπισία αρχίζει να μεγαλώνει. Συνομιλία με τη Ρωσίδα για να δω τι επιλογές έχω. Η συμβουλή της ήταν να πάρω το τοπικό τρένο που λειτουργούσε μέχρι κάποιο σημείο, να πάω σε άλλο σταθμό που κάνει στάση το γρήγορο τρένο και να δω μήπως τότε έχει ανοίξει η γραμμή και θα έχω κερδίσει λίγο χρόνο.

Η τοπική γραμμή όντως λειτουργούσε. Μπορούσα να φτάσω μέχρι την Osaka μέσω της Okayama. Σκέφτηκα να πάω στην Okayama καλύτερα και στο χειρότερο σενάριο να δω μια νέα πόλη. Τα τοπικά τρένα ήταν πολύ αργά, ενώ λόγω της κατάστασης, η αναμονή σε κάθε σταθμό ήταν μεγάλη. Φτάνω στην Okayama, τα γρήγορα τρένα εξακολουθούν να είναι σταματημένα. Ρωτάω έναν υπάλληλο αν υπάρχει φως στο τούνελ. Ο υπερτίμιος υπάλληλος σε πολύ καλά Αγγλικά μου είπε ότι είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρω να ταξιδέψω απόψε στο Tokyo αλλά καλύτερα να πάω να περιμένω στην Osaka να δω τι θα γίνει και αυτό έπραξα.

Όταν έφτασα στην Osaka είδα την χειρότερη κατάσταση από όλους τους σταθμούς. Μια τεράστια ανθρώπινη μάζα απλωμένη στο σταθμό. Εδώ μπορούσες να πας στις αποβάθρες αλλά οι ταμπέλες έγραφαν ότι μπορεί να μην λειτουργήσει κανένα γρήγορο τρένο και συμβούλευαν να ματαιώσουμε τα ταξίδια μας προς Tokyo. Είχε μεσημεριάσει και το στομάχι μου είχε κολλήσει στην πλάτη, είπα να πάω να φάω σε ένα απ'τα εστιατόρια του ξενοδοχείου. Μάταια! Ήταν όλα γεμάτα. Απογοητευμένος πάω και παίρνω ένα καφέ και κάτι να φάω από ένα μινι μάρκετ και κατευθύνομαι στην αποβάθρα χωρίς καμιά ελπίδα. Βλέπω ότι υπάρχει ένα τρένο που γράφει προορισμός Tokyo και είναι τιγκαρισμένο. Στις πόρτες περιμένουν κάτι ατέλειωτες ουρές. Εκείνη τη στιγμή ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο πριν κλείσουν οι πόρτες και βλέπω μια γιαπωνέζα μακριά απ'την αρχή της ουράς να τρέχει και να μπαίνει σε ένα βαγόνι που είχε ακόμα χώρο! Έκανα ακριβώς το ίδιο! Οι πόρτες έκλεισαν! Τελικός προορισμός Tokyo! Το τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο και σε κάθε στάση τα πράγματα στένευαν ακόμα πιο πολύ. Θυμάμαι σε ένα σταθμό μια ηλικιωμένη γυναίκα που ήθελε να μπει. Ήταν με το χαμόγελο στα χείλη αλλά έσπρωχνε λυσσασμένα με τους αγκώνες για να μπει. Τελικά η γιαγιάκα λειτούργησε σαν δούρειος ίππος για τουλάχιστον άλλα 5 άτομα που κατάφεραν να μπουν. Σε όλη την διαδρομή δεν πρέπει να είδα ούτε ψιχάλα.

Ήταν περασμένες 22:00 όταν έφτασα επιτέλους στο Tokyo μετά από μια σειρά τυχαίων γεγονότων. Ήμουν υπερβολικά τυχερός. Το πρόβλημα συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα απ'ότι είδα με το πλήθος των επιβατών να αυξάνεται.

Είχα κλείσει διαμονή πάλι στην Asakusa για τις 2 τελευταίες μέρες. Είχα φτάσει πολύ αργά το πρώτο βράδυ, πέρα από την εξάντληση που ένιωθα, οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Έκανα βόλτα στο ναό Sensō-ji που ομολογώ ότι μου άρεσε περισσότερο το βράδυ. Ίσως να φταίει η χαρά μου που κατάφερα να φτάσω στο Tokyo.

Έφαγα σε ένα μαγαζί που βρισκόταν στις στοές. Ήταν καλό αλλά δεν θυμάμαι όνομα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι παράγγελνα από το κινητό και μου το έφερναν στο τραπέζι. Παράγγελνα ασταμάτητα ομολογώ.

Ότι είχα προγραμματίσει να κάνω την προτελευταία μέρα, το έκανα τελικά την τελευταία. Η αρχή έγινε με την περιοχή Kappabashi που έμοιαζε ιδανική για την αγορά σουβενίρ. Από το ξενοδοχείο που έμενα ήταν περίπου 10 λεπτά με τα πόδια. Η Kappabashi έχει λίγη υπερβολή, αλλά δεν φτάνει την Osaka. Κρατάει το πιο σοβαρό προφίλ του Tokyo.

Πήγαινα από μαγαζί σε μαγαζί, από πόρτα σε πόρτα μέχρι να βρω αγάλματα tanuki. Ένας καταστηματάρχης με παρέπεμψε σε άλλον επιχειρηματία, μάλιστα με συνόδευσε μέχρι το μαγαζί του. Ήταν ένας ηλικιωμένος που είχε διπλώσει απ'την καμπούρα. Η συνεννόηση έγινε με παντομίμα. Ο ηλικιωμένος κύριος ακολούθησε το πρωτόκολλο πληρωμής, δηλαδή υπολόγισε τα ρέστα σε κομπιουτεράκι και μου τα έδειξε. Χρησιμοποίησε την αιχμή της τεχνολογίας.

Αφού τελείωσα με τις αγορές κατευθύνθηκα στην περιοχή Sinjuku. Η περιοχή με τα μαγαζιά, τα μπαρ, τα εστιατόρια. Εδώ που χτυπάει η καρδιά του σύγχρονου Tokyo που λέμε.

Έξω απ'το σταθμό έχει άλλη μία 3d διαφήμιση, αν σας αρέσουν αυτά.

Μην περιμένετε να γράψω καλά σχόλια για τέτοια μέρη. Με πιάνει πονοκέφαλος από τις τόσες οπτικοακουστικές πληροφορίες.

Στην περιοχή βρίσκεται ο κινηματογράφος της εταιρείας Toho με το άγαλμα του Godzilla. Να αποθεώσω ταινία godzilla ή θα φάω γιαούρτια; Η πρώτη ταινία του 1954 είναι μια αντιπολεμική ταινία με ξεκάθαρη κριτική στην χρήση της ατομικής βόμβας. Έχει σχολιασμό ακόμα και στην ηθική στις επιστήμες και την ατομική ευθύνη που φυσικά πάντα υπάρχει. Ναι έχει κι ένα τέρας με αποκριατική στολή αγορασμένη από τα τζάμπο αλλά το μήνυμα της ταινίας δεν αλλάζει. Το Χόλιγουντ πήρε αυτήν την ταινία, έκοψε ότι δεν τους άρεσε, πρόσθεσε κι ένα κομμάτι Αμερικανιά και την έκανε σαν τα μούτρα του και σαν τον κώλο του, επιτρέψτε μου την έκφραση. Η αλήθεια είναι πως το ξεφτίλισαν και οι Γιαπωνέζοι με τα σήκουελς. Όπως και να χει, το μεγαλείο της ορίτζιναλ ταινίας παραμένει.

Για να φάω επέλεξα την περιοχή με το γραφικό δρομάκι Omoide Yokocho.

Σε εκείνη την περιοχή έχει πολλά μπαρ επίσης.

Gira Gira girls! Είναι ξεκάθαρο!

Στη Sinjuku θα επέστρεφα το βράδυ για τα μεταλλάδικα. Για την ώρα είπα να κάνω μια βόλτα στη Nakano Broadway. Είχα διαβάσει ότι είναι η νέα Μέκκα για τα άνιμε. Η Akihabara έχει πεθάνει, να ζήσει η Nakano Broadway διάβαζα. Βρίσκεται μέσα σε μια στοά που θα την χαρακτήριζα την πιο όμορφη που είδα στην Ιαπωνία.

Από εκεί που ξεκινά η Nakano Broadway γίνεται πιο παρακμιακό το σκηνικό. Να πω ότι από το λίγο που είδα τις τιμές, μου φάνηκαν υπερβολικά καλές. Ειδικά στα μεταχειρισμένα προϊόντα. Μεταχειρισμένο nintendo switch κόστιζε κάτω από 20.000yen. Αν σας ενδιαφέρει το σπορ, αξίζει πέρασμα από εδώ. Με την Akihabara δεν ασχολήθηκα για νας σας πω πως είναι συγκριτικά οι τιμές αλλά και μόνο που περνάς από αυτή την όμορφη στοά αντί από εκείνο το χάλι-λεωφόρο με τα maid cafes, εννοείται πως προτείνω αυτό.

Τι έχει καταφέρει η ανθρωπότητα; Μπορεί να κατανοήσει την λειτουργία του σύμπαντος, έφτιαξε υπολογιστές που χωρούν στην τσέπη της, κατάφερε να πάει στο φεγγάρι. Μήπως όμως τελικά οι μηχανές γίνονται εξυπνότερες και οι άνθρωποι χαζότεροι; Αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα μου γεννήθηκαν καθώς έβλεπα τους Γιαπωνέζους να ποντάρουν σε ψηφιακά άλογα!

Αρκετά με αυτά, επιστροφή για ξεκούραση και προετοιμασία για άλλη μια μέταλ εμπειρία.

Η τιμημένη μπλούζα των Tool εφορέθη για ακόμα μια φορά και επιστροφή στην Sinjuku. Το βράδυ η Sinjuku μου φάνηκε ακόμα χειρότερη, με όλα τα φώτα να τυφλώνουν. Υπήρχε κι ένα φαινόμενο πολύ ενοχλητικό. Αρκετοί Αφρικάνοι (λόγω προφοράς φαντάζομαι ότι ήταν Αφρικάνοι) έρχονταν και πρότειναν κάποιο μπαρ με σέξυ κορίτσια. Επέμεναν και ήταν πολύ κουραστικοί. Πήγαινα στοχευμένα σε ένα μπαρ. Ιδανικά θα ήθελα να πάω σε όλα τα μεταλ μπαρ που είχα σημειώσει και αυτό ήταν το πλάνο αν έφτανα νωρίς την προηγούμενη μέρα. Με την πρωινή πτήση που είχα, έπρεπε να αρκεστώ σε ένα μαγαζί και αυτό ήταν το Godz.

Ναι στο Godz πήγα στη Sinjuku. Το μπαρ-συναυλιακός χώρος στην Osaka λεγόταν Hogake. Πόνεσε η ψυχή μου όταν είδα το λάθος μου και δεν μπορώ να το διορθώσω! Καλύτερα να κάνω λάθη ναών ή δρόμων παρά τέτοια μαγαζιά! Hogake λοιπόν στην Osaka, Godz στην Sinjuku!

Εννοείται πως και το Godz ήταν σε υπόγειο. Όταν κατέβαινα τις σκάλες, αντίκρισα την γνώριμη εικόνα με τι αφίσες και ακούω να παίζει η κομματάρα vice grip. Ενθουσιάστηκα πριν καν μπω.

Είχα διαβάσει σε κριτικές όχι έχει φαγητό και καλές επιλογές μάλιστα. Σχεδίαζα λοιπόν να φάω εκεί. Βλέπω στον κατάλογο μόνο ξηρούς καρπούς, πατατάκια και ελιές. Ή Άγγλοι ή Αμερικάνοι πρέπει να είχαν γράψει τις κριτικές, δεν εξηγείται διαφορετικά. Είχε κοκτέιλ ρούμι με χυμό ανανά και λεμόνι. Πιο ονειρικό ποτό δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Είχε 1000yen, ήπια 3, αν είχα πάει την προηγούμενη μέρα θα έπινα μέχρι να ταβλιαστώ. Πρέπει να βγει νόμος που να υποχρεώνει τα μπαρ να σερβίρουν αυτό το ποτό για να πάρουν άδεια.

Η μουσική ήταν όλα τα λεφτά και την έβαζε μια Γιαπωνέζα που είχε το μεταλικό στυλάκι που είναι η αδυναμία μου Αν και πρέπει να τις έριχνα 15 χρόνια. Έβαλε και Tool έβαλε και Γιαπωνέζικο μέταλ μέχρι και Thy Antichrist (Κολομβιάνικο μπλακ μέταλ) έβαλε η θεούλα. Σε κάποια φάση ανέλαβε την μουσική ένας ακατάλληλος. Έτσι κι αλλιως δεν μπορούσα να κάτσω μέχρι πολύ αργά (είναι ανοιχτό μέχρι τις 5), η αμπαλίαση του με έδιωξε μια ώρα αρχύτερα. Θυμάμαι ότι το κομμάτι που με έσπασε ήταν από falling in reverse, υπάρχει τελικά κάτι χειρότερο μουσικά από Γιαπωνέζικη ποπ. Το djιλικι δεν είναι εύκολο πράμα και κακώς υποτιμάται. Δεν μπορεί να βάζεις ότι σου αρέσει να ακούς σπίτι σου που μπορεί να μην κολλάει με ότι παίζει μέχρι εκείνη την ώρα. Μου άρεσε το μαγαζί πάντως, είναι κυρίως μέταλ (όλες οι υποκατηγορίες) όχι ροκ.

Δεν κοιμήθηκα πολύ, η πτήση ήταν πρωινή και η απόσταση μέχρι το αεροδρόμιο πάνω από μία ώρα. Η τελευταία ανάμνηση μου από την Ιαπωνία είναι να μπαίνω από λάθος είσοδο σε σταθμό του Tokyo. Έχω εξηγήσει το μπέρδεμα με το μετρό του Tokyo στην αρχή της ιστορίας, δεν κατάφερα να το συνηθίσω ποτέ. Έτσι όπως κοιτάω σαν χαμένος το κινητό μου και τις ταμπέλες, έρχεται μια Γιαπωνέζα και με ρωτάει αν μπορεί να βοηθήσει. Ίδια περίπτωση με το Kyoto. Μια επιβάτης που απλά ήθελε να βοηθήσει τον αδαή τουρίστα. Όλη αυτή η συμπεριφορά και η ευγένεια που είχα συνηθίσει γκρεμίστηκε με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Ένα χάος, μια αγένεια και κάτι τουαλέτες που σιχαινόμουν να πατήσω. Δεν έχω πάει ακόμα Κωνσταντινούπολη και με την απογοήτευση που έφαγα από το αεροδρόμιο κιόλας δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα.

Το ταξίδι στην Ιαπωνία με κούρασε πολύ. Ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέχρι σήμερα. Ο κύριος λόγος που έφτιαξα τόσο βαρύ πρόγραμμα είναι επειδή πίστευα ότι δεν θα ξαναπάω. Έτσι είναι. Μου άρεσε η Ιαπωνία αλλά είδα ότι ήθελα/ονειρεύομουν να δω. Δεν υπάρχει λόγος για μένα να ξαναπάω. Ενθουσιάστηκα με το Kyoto. Είναι μια πόλη ανοιχτό μουσείο. Το βάζω στην κατηγορία Παρίσι, Ρώμη. Σε μια πόλη μπορείς να δεις τα πάντα. Γνωρίζοντας πως έχουν τα πράγματα, θα έβγαζα τις 2 μέρες του Sendai και θα της έδινα στο Kyoto και την μέρα της Kanazawa θα την έδινα στην Takayama. Αυτές οι μικρές αλλαγές θα έκαναν το ταξίδι αρκετά πιο ξεκούραστο. Το φεστιβάλ Neputa ήταν σίγουρα το highlight του ταξιδιού. Την Hiroshima θα την θυμάμαι με νοσταλγία σε μερικά χρόνια πιστεύω. Osaka καρακιτσαριό αλλά γούσταρα φουλ. Πάρκο με μακάκες λατρεία. Himeji έπος. Nikko υπέροχο. Δυστυχώς το Tokyo ήταν σκέτη απογοήτευση. Δεν είχα απαιτήσεις σε θέμα ομορφιάς ή αξιοθέατων αλλά δεν το περίμενα τόσο νερόβραστο.

Η συμπάθεια για την χώρα σίγουρα μεγάλωσε!

 

[Emilykyr]

Υπέροχη και λεπτομερέστατη η ιστορία σου.Μαζί της ταξίδεψα και εγώ στην Ιαπωνία.Ευχομαι να κάνουμε πάντα τα ταξίδια που ονειρευομαστε

 

[psilos3]

Καταπληκτικός και περιγραφικός όπως πάντα, ευχαριστούμε.
Περίμενα βέβαια περισσότερα μεταλλάδικα και μπαρ, δε μου 'φτασαν αν και ήταν καλή δόση!

Είχα την αίσθηση διαβάζοντας οτί το πήρες αρκετά στο τρεχάτο παρόλο που είχες αρκετές ημέρες στη διάθεση σου, κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος με τις μισές για παράδειγμα..

Καλά επόμενα ταξίδια εύχομαι!

 

[Señor_Nada]

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Είχα την αίσθηση διαβάζοντας οτί το πήρες αρκετά στο τρεχάτο παρόλο που είχες αρκετές ημέρες στη διάθεση σου, κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος με τις μισές για παράδειγμα..

Το είχα σχεδιάσει για περισσότερα μπαρ αλλά έμεινα από δυνάμεις. Την περίοδο που άλλαζα πόλη κάθε μέρα ξυπναγα από τις 5-6!

Ήμουν στο τρέξιμο επειδή ήθελα να δω συγκεκριμένα πράγματα που σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκονταν εκτός πόλεων και στο kyoto και στο tokyo οι αποστάσεις είναι μεγάλες.

Με τις μισές μέρες θα έκανα το εξής: tokyo 3 μέρες (με τη λογική ότι το πήγαινε έλα είναι από εκεί), Kyoto 4, Osaka 1 ίσα ίσα για να δω το κιτσαριο, 2 για τη Χιροσίμα αφού έκανα μια στάση στο Himeji καθώς πήγαινα προς τα κει. Αν περίσσευαν μέρες θα τις έβαζα σε κανα χωριό ή στο fuji ανάλογα τα ενδιαφέροντα. Το τρέξιμο δεν θα διαφέρει πολύ σε σχέση με αυτό που έκανα.

 

[Bill7]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου! Με τα θετικά και αρνητικά. Από άποψης πειθαρχίας κτλ τα έχουμε ακούσει αλλά από αυστηρότητα τι άλλο έχουν και είδες κάτι που σου έκανε εντύπωση ; (Έχω ταξίδι φέτος για Βιετνάμ και ψήθηκα μάλλον κ Ιαπωνία!)