Δεν είναι μουσείο, δεν είναι εκκλησία, δεν είναι παλάτι αλλά ένας … σιδηροδρομικός σταθμός.
Πρόκειται για το σταθμό Messe/Deutz της Κολωνίας, που παρά το εντυπωσιακό του παρουσιαστικό δεν είναι ο κεντρικός σταθμός της πόλης. Ο κεντρικός σταθμός Köln Hauptbahnhof βρίσκεται στην απέναντι όχθη του Ρήνου λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά, του οποίου προσφέρει κάποια ανακούφιση, αφού πολλά τρένα τερματίζουν στον Messe προκειμένου να “ξεμπλοκάρουν” τον Hauptbahnhof.
Το πολύ όμορφο αυτό κτίριο κατασκευάστηκε το 1913.
Δυστυχώς έπαιξε μεγάλο και θλιβερό ρόλο κατά τις μεταφορές κρατουμένων προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης Buchenwald από το 1940 έως το 1944. Οι χώροι του χρησιμοποιήθηκαν ως καταυλισμός διέλευσης. Μεγάλο μέρος του καταστράφηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο και ανακατασκευάστηκε αμέσως μετά τον πόλεμο. Μέρη του συστήματος των σηράγγων και ολόκληρος ο προαύλιος χώρος του σταθμού είναι εγγεγραμμένα στον κατάλογο μνημείων της πόλης της Κολωνίας.
Σιδηροδρομικός σταθμός της Πολωνικής πόλης Piotrków Trybunalski...
Μια από τις πολλές όμορφες Πολωνικές πόλεις στην οποία βρέθηκα τυχαία κατά τη διάρκεια ενός οδοιπορικού. Τον σιδηροδρομικό σταθμό τον είχα θέα κατά τη διάρκεια του πρωινού μου φαγητού ένα πρωινό του Ιουλίου του ‘21.
Ένα κομμάτι ιστορίας συναντάς στη στάση Hejaz Railway στην έρημο της Ιορδανίας.
Μια ατμομηχανή κάθεται σε αυτόν τον σταθμό για να θυμίζει τις συγκρούσεις του προηγούμενου αιώνα που οδήγησαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Μέσης Ανατολής.
Οι κυρίαρχοι Οθωμανοί από τη μία και ο αντάρτικος πόλεμος των Αράβων από την άλλη. Το καταλυτικό «όπλο» των Αράβων ήταν οι επιθέσεις στις σιδηροδρομικές γραμμές που διέκοπταν τις διόδους των τρένων και τις μεταφορές προκαλώντας όλεθρο στις τουρκικές επικοινωνίες συμβάλλοντας έτσι στην ήττα των Τούρκων.
Η προέλευση της σύγχρονης Μ. Ανατολής ανάγεται στις επιθέσεις στα τρένα του σιδηροδρόμου Hejaz.
Σήμερα το ανακαινισμένο τρένο (με την τούρκικη σημαία - για να μην ξεχνιόμαστε) είναι επισκέψιμο στη στάση Heiaz Wadi Rum, το οποίο τρένο μπορεί και να «ταξιδέψει» παίρνοντας μέρος και σε μια εικονική παράσταση μάχης (που εγώ δυστυχώς δεν είδα )
Το τρενάκι του Πηλίου, ο θρυλικός "Μουτζούρης", εδώ και έναν αιώνα περίπου, με μια διακοπή 25 χρόνων, σημαδεύει την ιστορία του τόπου καθώς υπήρξε δυναμικό στοιχείο πολιτισμού και ανάπτυξης. Στην περίοδο της μεγάλης ακμής του Βόλου και του Πηλίου, περίπου το 1890, με την εντυπωσιακή οικονομική αλλά και πολιτιστική ανάπτυξη ήρθε και ο σιδηρόδρομος που έδωσε τις λύσεις στη συγκοινωνία και τις μεταφορές όλης της περιοχής, ωθώντας την σε μεγάλα άλματα προόδου. Από το 1878 είχαν αρχίσει οι συζητήσεις στη Βουλή για την αναγκαιότητα της συγκοινωνίας της χερσονήσου του Πηλίου, το οποίο την εποχή εκείνη είχε περισσότερους από 60.000 κατοίκους και πλούσια παραγωγή πάμπολλων προϊόντων τα οποία έμεναν αδιάθετα λόγω της ανυπαρξίας συγκοινωνιακών έργων.
Η κατασκευή του σιδηροδρόμου ξεκίνησε το 1894 και ολοκληρώθηκε το 1903 από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρα του διάσημου ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Για 80 χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή. Είναι η στενότερη σιδηροδρομική γραμμή στην Ελλάδα και μια από τις στενότερες στον κόσμο, με πλάτος μόλις 60 εκατοστών. Λόγω της μορφολογίας του εδάφους, η 60αρα γραμμή θα ελισσόταν πολύ πιο εύκολα, θα ήθελε μικρότερης έκτασης και προϋπολογισμού τεχνικά έργα και επομένως θα ήθελε και μικρότερους χρόνους αποπεράτωσης.
Σήμερα λειτουργεί ως τουριστικό τρένο, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, κάνοντας μια ημερήσια διαδρομή από τα Άνω Λεχώνια μέχρι τις Μηλιές. Η διάρκεια του ταξιδιού είναι, περίπου, 90 λεπτά. Από τα Άνω Λεχώνια ξεκινάει στις 10:00 το πρωί και επιστρέφει στις 16:30 το απόγευμα. Το εισιτήριο μετ' επιστροφής κοστίζει για τους ενήλικες 18 ευρώ και για τα παιδιά 10 ευρώ.
Φτάνοντας στον σταθμό της Άνω Γατζέας κάνει στάση διάρκειας 15 λεπτών και στο "πήγαινε" και στο "έλα".
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, ο επιβάτης μπορεί να απολαύσει τη μοναδική φυσική ομορφιά, τα χωριά που "πνίγονται" από τη βλάστηση, αλλά και τη θέα προς τον Παγασητικό Κόλπο.
Το 1985, το τρένο του Πηλίου χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο ιστορικό μνημείο. Το 1996, και μετά από μια σειρά επισκευών στα μέρη που είχαν διαβρωθεί, τέθηκε ξανά σε λειτουργία καλύπτοντας συνολικά μια διαδρομή 15 χιλιομέτρων, προσφέροντας στον επιβάτη την ευκαιρία να απολαύσει τη μοναδική φυσική ομορφιά του τοπίου και τις περίτεχνες αρχιτεκτονικές κατασκευές. Η οργιώδης βλάστηση, τα φαράγγια, η θέα στον Παγασητικό, τα τοξωτά πέτρινα γεφύρια, οι μικρές σήραγγες και η μεταλλική γέφυρα "ντε Κίρικο", μια σπάνιας κατασκευής γέφυρα, αποτελούν τα βασικά συστατικά για μια από τις ωραιότερες διαδρομές στην Ευρώπη.
Ο σταθµός των Μηλεών είναι και το τέρµα της διαδροµής.
Κατά την άφιξη στις Μηλιές, και αφού κατέβει όλος ο κόσμος, λαμβάνει χώρα μια πολύ ενδιαφέρουσα "ατραξιόν". Η κατεύθυνση της μηχανής του τρένου αναστρέφεται χειροκίνητα, πάνω σε μια περιστροφική πλάκα, παίρνοντας φορά για την επιστροφή στα Άνω Λεχώνια.
Ο οδηγός αποκολλά τη μηχανή του τρένου
η οποία προχωράει πάνω στις ράγες ελεύθερη, πλέον, από το "φορτίο" της,
στη συνέχεια ανεβαίνει πάνω στην περιστροφική πλάκα
όπου ο οδηγός, οι εργαζόμενοι στον συρμό, αλλά και κάποιοι επιβάτες την περιστρέφουν αλλάζοντάς της κατεύθυνση για το ταξίδι της επιστροφής
Η μηχανή απομακρύνεται από τον σταθμό, αράζοντας μόνη της λίγο πιο μακριά, και περιμένοντας να πάει 14:30 η ώρα οπότε και θα "κολλήσει" ξανά στα βαγόνια για την αναχώρηση των 15:00 προς τα Άνω Λεχώνια.
Δύο φωτογραφίες από το εσωτερικό του τρένου
και ένα video από ένα όμορφο κομμάτι της διαδρομής: