XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.502
Ακριβό !!!hydronetta said:
παζάρια δεν παίρνει ???
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Σρι Λάνκα Σρι Λάνκα: Μια καταπράσινη σταγόνα στον Ινδικό Ωκεανό
- Thread starter Abaasiyeen81
- Ημερομηνία δημιουργίας
παζάρια δεν παίρνει ???
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kι όχι τίποτ'αλλο δεν είναι και dimkyr verified
Κρίμα τα λεφτά δηλαδή
Πάντως ευχαριστούμε θερμά για την ιστορία. Μας ανέσυρες μνήμες!
Abaasiyeen81
Member
Μη μου το βγάζετε ξινό σας παρακαλώ...Ας μη δώσουμε άλλο έμφαση στην τιμή του ταξιδίου...
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Ουδόλως... άλλωστε εγώ είχα κάνει το ταξίδι παρέα με τον πιο τσιγγούνη ταξιδευτή επί της υφηλίου. Με σερνοβόλαγε σε όλη τη παραλία για να βρει που πουλάνε τη πιο φτηνή μπύρα!! Άσε δε το τι ΚΤΕΛ πήραμε. Λογικό να μου κόστισε ελάχιστα. Το παν είναι να το ευχαριστηθήκατε.
Abaasiyeen81
Member
Πραγματικά δε νομίζω ότι θα άντεχα το ποδοπάτημα, την πολυκοσμία και έξτρα ώρα ταξιδίου με τις βαλίτσες παραμάσχαλα!Φυσικά και αυτό έχει τη γλύκα του...
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Oυδεμία γλύκα παστωμένος όρθιος στα ΚΤΕΛ επί ώρα, γι'αυτό οι εικόνες μου από τη Σρι Λάνκα είναι ολίγον ομιχλώδεις. Αφού το φχαριστήθηκε η καρδούλα σας χαλάλι και το τελευταίο σεντ
Abaasiyeen81
Member
Για 1 φορά θα το έκανα μιας και είχα διαβάσει και είδα στη συνέχεια αυτοπροσώπως τον πανικό από κοντά. Αν όμως επιλέξει κανείς το τρένο Α' θέση νομίζω ότι θα είναι μια χαρά...Μ αρέσει να ζω την καθημερινότητα των πολιτών κάθε χώρας. Έτσι πιστεύω ότι αντιλαμβάνεσαι πραγματικά τον τρόπο ζωής τους.Αν καθόμασταν περισσότερες μέρες σίγουρα θα επέλεγα το τρένο και ιδίως τη διαδρομή Kandy-Nuwara Eliya που είναι πραγματικά μαγευτική...
Abaasiyeen81
Member
Μόλις 6 χλμ έξω από την πόλη Κάντυ βρίσκονται οι βοτανικοί κήποι Περαντενίγια, οι μεγαλύτεροι στη χώρα. Αρχικά αποτελούσε χώρο αναψυχής για τον βασιλιά και τους επισκέπτες του και το 1821 οι Βρετανοί έδωσαν στο χώρο τη σημερινή του μορφή. Οι κήποι λοιπόν καλύπτουν μια έκταση 60 εκταρίων όπου περιλαμβάνονται περίπου 10,000 φυτά και δέντρα, μια τεχνητή λίμνη, κήποι μπαχαρικών, ποικιλίες ορχιδέων, μια γιγαντιαία συκιά από την Ιάβα 1,600 τμ, ένας εντυπωσιακός γιαπωνέζικος κήπος και αυτά είναι μόνο η αρχή... Μια υπέροχη ιδέα για απογευματινή βόλτα και για πικ νικ. Μακάρι να υπήρχε ένα τέτοιο μέρος και στην Ελλάδα!
Μετά το απολαυστικό μας περίπατο στους κήπους επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης με κατεύθυνση το μουσείο πολύτιμων λίθων και τη φολκλορική παράσταση με παραδοσιακούς χορούς. Η βιομηχανία πολύτιμων λίθων έχει πολύ μεγάλη ιστορία στη Σρι Λάνκα. Στο παρελθόν την αποκαλούσαν το νησί των πολύτιμων λίθων ενώ ο Μάρκο Πόλο έγραψε ότι το νησί έχει τα καλύτερα ζαφείρια, τοπάζια, αμέθυστους και άλλους πολύτιμους λίθους στον κόσμο. Τα μπλε ζαφείρια είναι γνωστά ως ‘Ζαφείρια Κεϋλάνης’ τα οποία διακρίνονται για τη μοναδική διαύγεια, το χρώμα και τη λάμψη τους.
Στο ‘μουσείο’ λοιπόν (ουσιαστικά κοσμηματοπωλεία) , παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σχετικό με την εξόρυξη πολύτιμων λίθων και στη συνέχεια μας ξενάγησαν στο χώρο έρευνας- σχεδίασης διαφόρων κοσμημάτων και το πωλητήριο τους. Οι επιλογές ήταν αναμφίβολα πολλές αν και δεν μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι. Δεν είμαι λάτρης των κοσμημάτων (τυχερός ο άνδρας μου) και είμαι και αδαής όσον αφορά τις τιμές τους. Επόμενη στάση η παράσταση, λίγα μέτρα πιο κάτω από το μουσείο. Φύγαμε από εκεί με τις χείριστες εντυπώσεις…Ο χώρος ήταν τα απομεινάρια ενός μπιλιαρδάδικου με άβολες ξύλινες φθαρμένες θέσεις και εγκαταλελειμμένους τοίχους. Ένιωσα σαν να ήμασταν έτοιμοι να παρακολουθήσουμε μια απαγορευμένη παράσταση σε ένα μέρος μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων. Μετά την αναμονή κάποιων λεπτών η αυλαία άνοιξε αλλά οι χορευτές και η πυροβασία τους δεν κέρδισαν το κοινό. Τους έλειπε η ζωντάνια και το πάθος.
Το επόμενο πρωί μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς τη ‘Μικρή Βρετανία’, την πόλη Νουβάρα Ελίγια (77χλμ). Η συγκεκριμένη περιοχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της χώρας ως ταξιδιωτικό μας προορισμό. Ένα αίσθημα ανυπομονησίας, περιέργειας με μια δόση ενθουσιασμού με συνεπήρε καθώς αφήναμε πίσω το Κάντυ. Η διαδρομή μας, ένα ατελείωτο φιδάκι, ήταν απλά μαγευτική. Φυτείες τσαγιού ξεπρόβαλλαν από παντού, μου θύμισε τις αμπελοκαλλιέργειες στο Cinque Terre, ενώ οι καταρράκτες έλουζαν τα υψίπεδα με τα γάργαρα νερά τους.
Το μαύρο τσάι Κεϋλάνης είναι ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας και ο 4ος μεγαλύτερος παραγωγός τσαγιού παγκοσμίως. Οι φυτείες τσαγιού βρίσκονται στο κεντρικό και νότιο τμήμα της χώρας και συγκεκριμένα σε 7 περιοχές: Kandy, Nuwara Eliya, Uda Pussellawa, Uva, Dimbula, Sabaragamuwa και Ruhuna οι οποίες παράγουν διαφορετικής ποικιλίας και ποιότητας τσαγιού λόγω του υψομέτρου. Στη διαδρομή παρατηρήσαμε αρκετά εργοστάσια τσαγιού ενώ σταματήσαμε σε ένα από αυτά, το ‘Μπλε Εργοστάσιο’. Η συνοδός μας, μας παρουσίασε τη διαδικασία επεξεργασίας του τσαγιού, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούν και το τελικό προϊόν. Για όσους αγαπούν το τσάι, όπως εγώ, όλη αυτή η αφήγηση θα τους φαινόταν ενδιαφέρουσα. Αν και δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τα μυστικά της ιεροτελεστίας ενός άψογου τσαγιού, εμπλούτισα τις γνώσεις του, δοκίμασα ένα ζεστό φλυτζάνι μαύρου τσαγιού και απόλαυσα για μια ακόμα φορά τη θέα. Το εργοστάσιο φυσικά διέθετε και πωλητήριο με τιμές διπλάσιες από ένα σούπερ μάρκετ…Εξοργίστηκα! Μου φαίνεται παράλογο να επισκέπτομαι τον τόπο παραγωγής ενός προϊόντος και να είναι πιο ακριβός από τα μαγαζιά λιανικού εμπορίου.
Συνεχίσαμε την άνοδο προς τη Νουβάρα Ελίγια, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 2,000 περίπου μέτρων κάτω από τη σκιά του ψηλότερου βουνού της χώρας, Πιντουρουταλαγκάλα. Την περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας ο διοικητής John Davy ‘ανακάλυψε’ το μέρος. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1829 το μέρος αποτέλεσε το σανατόριο των Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων και παραγωγών ενώ το 1859 ο Sir J E Tennent έγραψε ότι η Νουβάρα Ελίγια είναι τα Ηλύσια Πεδία της Κεϋλάνης.
Κτίστηκε στα πρότυπα της βρετανικής εξοχής με σπίτια που θυμίζουν έντονα τις εγγλέζικες εξοχικές κατοικίες βικτωριανής αρχιτεκτονικής διακοσμημένες εσωτερικά με τρόπαια, παλιές γκραβούρες, λουλουδάτα υφάσματα, και δερμάτινες πολυθρόνες. Για τους Βρετανούς, η πόλη ήταν το εαρινό τους θέρετρο, ένα μέρος για να εξασκήσουν τα χόμπυ τους όπως το κυνήγι αλεπούς, ελαφιού και ελεφάντων, να παίξουν γκολφ, πόλο και κρίκετ.
Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας το Grand Hotel, ένα ξενοδοχείο με άρωμα μιας άλλης εποχής σε αποικιακό στυλ. Ένιωσα ότι έκανα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ο Sir Edward Barnes κυβερνήτης της περιοχής διέμενε σε αυτό το κτίριο. Ένα κτίριο που διατηρεί την αίγλη της εποχής, αριστοκρατικό και φιλόξενο.
Μετά το απολαυστικό μας περίπατο στους κήπους επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης με κατεύθυνση το μουσείο πολύτιμων λίθων και τη φολκλορική παράσταση με παραδοσιακούς χορούς. Η βιομηχανία πολύτιμων λίθων έχει πολύ μεγάλη ιστορία στη Σρι Λάνκα. Στο παρελθόν την αποκαλούσαν το νησί των πολύτιμων λίθων ενώ ο Μάρκο Πόλο έγραψε ότι το νησί έχει τα καλύτερα ζαφείρια, τοπάζια, αμέθυστους και άλλους πολύτιμους λίθους στον κόσμο. Τα μπλε ζαφείρια είναι γνωστά ως ‘Ζαφείρια Κεϋλάνης’ τα οποία διακρίνονται για τη μοναδική διαύγεια, το χρώμα και τη λάμψη τους.
Στο ‘μουσείο’ λοιπόν (ουσιαστικά κοσμηματοπωλεία) , παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σχετικό με την εξόρυξη πολύτιμων λίθων και στη συνέχεια μας ξενάγησαν στο χώρο έρευνας- σχεδίασης διαφόρων κοσμημάτων και το πωλητήριο τους. Οι επιλογές ήταν αναμφίβολα πολλές αν και δεν μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι. Δεν είμαι λάτρης των κοσμημάτων (τυχερός ο άνδρας μου) και είμαι και αδαής όσον αφορά τις τιμές τους. Επόμενη στάση η παράσταση, λίγα μέτρα πιο κάτω από το μουσείο. Φύγαμε από εκεί με τις χείριστες εντυπώσεις…Ο χώρος ήταν τα απομεινάρια ενός μπιλιαρδάδικου με άβολες ξύλινες φθαρμένες θέσεις και εγκαταλελειμμένους τοίχους. Ένιωσα σαν να ήμασταν έτοιμοι να παρακολουθήσουμε μια απαγορευμένη παράσταση σε ένα μέρος μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων. Μετά την αναμονή κάποιων λεπτών η αυλαία άνοιξε αλλά οι χορευτές και η πυροβασία τους δεν κέρδισαν το κοινό. Τους έλειπε η ζωντάνια και το πάθος.
Το επόμενο πρωί μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς τη ‘Μικρή Βρετανία’, την πόλη Νουβάρα Ελίγια (77χλμ). Η συγκεκριμένη περιοχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της χώρας ως ταξιδιωτικό μας προορισμό. Ένα αίσθημα ανυπομονησίας, περιέργειας με μια δόση ενθουσιασμού με συνεπήρε καθώς αφήναμε πίσω το Κάντυ. Η διαδρομή μας, ένα ατελείωτο φιδάκι, ήταν απλά μαγευτική. Φυτείες τσαγιού ξεπρόβαλλαν από παντού, μου θύμισε τις αμπελοκαλλιέργειες στο Cinque Terre, ενώ οι καταρράκτες έλουζαν τα υψίπεδα με τα γάργαρα νερά τους.
Το μαύρο τσάι Κεϋλάνης είναι ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας και ο 4ος μεγαλύτερος παραγωγός τσαγιού παγκοσμίως. Οι φυτείες τσαγιού βρίσκονται στο κεντρικό και νότιο τμήμα της χώρας και συγκεκριμένα σε 7 περιοχές: Kandy, Nuwara Eliya, Uda Pussellawa, Uva, Dimbula, Sabaragamuwa και Ruhuna οι οποίες παράγουν διαφορετικής ποικιλίας και ποιότητας τσαγιού λόγω του υψομέτρου. Στη διαδρομή παρατηρήσαμε αρκετά εργοστάσια τσαγιού ενώ σταματήσαμε σε ένα από αυτά, το ‘Μπλε Εργοστάσιο’. Η συνοδός μας, μας παρουσίασε τη διαδικασία επεξεργασίας του τσαγιού, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούν και το τελικό προϊόν. Για όσους αγαπούν το τσάι, όπως εγώ, όλη αυτή η αφήγηση θα τους φαινόταν ενδιαφέρουσα. Αν και δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τα μυστικά της ιεροτελεστίας ενός άψογου τσαγιού, εμπλούτισα τις γνώσεις του, δοκίμασα ένα ζεστό φλυτζάνι μαύρου τσαγιού και απόλαυσα για μια ακόμα φορά τη θέα. Το εργοστάσιο φυσικά διέθετε και πωλητήριο με τιμές διπλάσιες από ένα σούπερ μάρκετ…Εξοργίστηκα! Μου φαίνεται παράλογο να επισκέπτομαι τον τόπο παραγωγής ενός προϊόντος και να είναι πιο ακριβός από τα μαγαζιά λιανικού εμπορίου.
Συνεχίσαμε την άνοδο προς τη Νουβάρα Ελίγια, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 2,000 περίπου μέτρων κάτω από τη σκιά του ψηλότερου βουνού της χώρας, Πιντουρουταλαγκάλα. Την περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας ο διοικητής John Davy ‘ανακάλυψε’ το μέρος. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1829 το μέρος αποτέλεσε το σανατόριο των Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων και παραγωγών ενώ το 1859 ο Sir J E Tennent έγραψε ότι η Νουβάρα Ελίγια είναι τα Ηλύσια Πεδία της Κεϋλάνης.
Κτίστηκε στα πρότυπα της βρετανικής εξοχής με σπίτια που θυμίζουν έντονα τις εγγλέζικες εξοχικές κατοικίες βικτωριανής αρχιτεκτονικής διακοσμημένες εσωτερικά με τρόπαια, παλιές γκραβούρες, λουλουδάτα υφάσματα, και δερμάτινες πολυθρόνες. Για τους Βρετανούς, η πόλη ήταν το εαρινό τους θέρετρο, ένα μέρος για να εξασκήσουν τα χόμπυ τους όπως το κυνήγι αλεπούς, ελαφιού και ελεφάντων, να παίξουν γκολφ, πόλο και κρίκετ.
Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας το Grand Hotel, ένα ξενοδοχείο με άρωμα μιας άλλης εποχής σε αποικιακό στυλ. Ένιωσα ότι έκανα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ο Sir Edward Barnes κυβερνήτης της περιοχής διέμενε σε αυτό το κτίριο. Ένα κτίριο που διατηρεί την αίγλη της εποχής, αριστοκρατικό και φιλόξενο.
Abaasiyeen81
Member
Ύστερα από το ζεστό καλωσόρισμα με ένα φλυτζάνι μαύρο τσάι Κεϋλάνης κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της μικρής πόλης. Τα κτίρια ήταν ένα συνονθύλευμα αποικιακών και άσχημων τωρινών κτιρίων. Δε διαθέτει αξιόλογα αξιοθέατα εκτός από κάποιες δραστηριότητες όπως το γκόλφ, το οποίο είναι λειτουργεί από τα τέλη του 19ου αιώνα και διαθέτει 18 τρύπες, να κάνει κάποιος βαρκάδα στη λίμνη, ιππασία με πόνυ ή να επισκεφτεί τα πάρκα της. Ένα απόγευμα είναι ιδανικό για το συγκεκριμένο μέρος.
Αφού πήραμε μια γεύση από το κέντρο της πόλης, το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε την περιοχή Ella και πιο συγκεκριμένα τους καταρράκτες Ravana ύψους 25 μέτρων και τη μικρή ‘κορυφή του Αδάμ’, ένα καταπράσινο μονοπάτι με φυτείες τσαγιού και εκπληκτική θέα. Είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε πως συλλέγουν οι εργάτες τα φύλλα τσαγιού και ομολογώ ότι είναι μια επίπονη εργασία. Οι γυναίκες δένουν έναν σάκο που στηρίζεται στο μέτωπό τους ή στο κεφάλι για να μην τις ενοχλεί στη συλλογή των φύλλων με γρήγορες κινήσεις κάτω από το επιβλητικό βλέμμα του επιστάτη ενώ τα πόδια τους είναι πασαλειμμένα με μια λευκή σκόνη ώστε να απομακρύνουν τις βδέλλες…(Μας συμβούλεψαν να μην περπατάνε ανάμεσα από τις καλλιέργειες τσαγιού λόγω αυτού του γεγονότος). Στη συνέχεια αφού γεμίσει ο σάκος τους πηγαίνουν σχεδόν τρέχοντας στο σημείο όπου ζυγίζουν το προϊόν και επιστρέφουν στις φυτείες.
Συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι την κορυφή του βουνού, ένα βουνό σε σχήμα πυραμίδας που έχει πάρει το όνομά του από το ιερό βουνό Σρι Πάντα, το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Σρι Λάνκα, γνωστό ως ‘η κορυφή του Αδάμ’ που υπερηφανεύεται ότι το αποτύπωμα του ποδιού που υπάρχει στην κορυφή είναι του Πρωτόπλαστου, που πάτησε σε αυτήν όταν εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο.
Η επομένη μέρα ήταν η τελευταία μας στη Σρι Λάνκα. Επιστρέψαμε στο Κολόμπο, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας και ψώνια απολαμβάνοντας τη δύση του ηλίου από την προβλήτα του πάρκου Galle Face Green. Ήταν πια ώρα να επιστρέψουμε σπίτι μας έχοντας μια γεμάτη βαλίτσα εμπειρίες, καταπράσινες εικόνες, καυτερά εδέσματα, τσάι και πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη.
Αφού πήραμε μια γεύση από το κέντρο της πόλης, το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε την περιοχή Ella και πιο συγκεκριμένα τους καταρράκτες Ravana ύψους 25 μέτρων και τη μικρή ‘κορυφή του Αδάμ’, ένα καταπράσινο μονοπάτι με φυτείες τσαγιού και εκπληκτική θέα. Είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε πως συλλέγουν οι εργάτες τα φύλλα τσαγιού και ομολογώ ότι είναι μια επίπονη εργασία. Οι γυναίκες δένουν έναν σάκο που στηρίζεται στο μέτωπό τους ή στο κεφάλι για να μην τις ενοχλεί στη συλλογή των φύλλων με γρήγορες κινήσεις κάτω από το επιβλητικό βλέμμα του επιστάτη ενώ τα πόδια τους είναι πασαλειμμένα με μια λευκή σκόνη ώστε να απομακρύνουν τις βδέλλες…(Μας συμβούλεψαν να μην περπατάνε ανάμεσα από τις καλλιέργειες τσαγιού λόγω αυτού του γεγονότος). Στη συνέχεια αφού γεμίσει ο σάκος τους πηγαίνουν σχεδόν τρέχοντας στο σημείο όπου ζυγίζουν το προϊόν και επιστρέφουν στις φυτείες.
Συνεχίσαμε την πορεία μας μέχρι την κορυφή του βουνού, ένα βουνό σε σχήμα πυραμίδας που έχει πάρει το όνομά του από το ιερό βουνό Σρι Πάντα, το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Σρι Λάνκα, γνωστό ως ‘η κορυφή του Αδάμ’ που υπερηφανεύεται ότι το αποτύπωμα του ποδιού που υπάρχει στην κορυφή είναι του Πρωτόπλαστου, που πάτησε σε αυτήν όταν εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο.
Η επομένη μέρα ήταν η τελευταία μας στη Σρι Λάνκα. Επιστρέψαμε στο Κολόμπο, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας και ψώνια απολαμβάνοντας τη δύση του ηλίου από την προβλήτα του πάρκου Galle Face Green. Ήταν πια ώρα να επιστρέψουμε σπίτι μας έχοντας μια γεμάτη βαλίτσα εμπειρίες, καταπράσινες εικόνες, καυτερά εδέσματα, τσάι και πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη.
anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Ασίας.
ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 589
- Likes
- 1.168
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Όμορφη ιστορία! Τώρα την ανακάλυψα. Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες!
MarG
Member
- Μηνύματα
- 8
- Likes
- 3
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Αυτά τα χιλιόμετρα στην πλάτη ειναι τα πιο γλυκά! Σ'ευχαριστούμε Abbasiyeen για τις όμορφες εικόνες! 
Εκπομπές Travelstories
