Σουδάν Σουδαν.. η χώρα των Νουβίων..

[LULLU]

Και μια και η δεύτερη καραντίνα μου αφήνει περισσότερο χρονο από τη δουλειά..ειπα να τελειώσω την ιστορία….

Φτάνουμε στο Μeroe camp που βρίσκεται σε ένα ύψωμα απέναντι από τις πυραμίδες σε απόσταση 3 χιλιομέτρων και μια ανεμπόδιστη θέα της νεκρόπολης

.Tο Camp αποτελείται από ένα κεντρικό κτίσμα που εχει χρήση ρεσεψιόν και αίθουσα πρωινού, ενώ μια σκάλα οδηγεί στη ταράτσα για νυχτερινό δείπνο υπό το φώς των αστεριών και κεριών.

.στα δεξιά βρίσκονται οι τέντες για το προσωπικό και στα αριστερά βρίσκεται μια σειρά μεγάλων μόνιμων σταθερών σκηνών, που μπορεί να φιλοξενήσουν δυο άτομα, με βεράντα με θέα τις πυραμίδες και πίσω από τις σκηνές είναι τα μπάνια και τα ντούζ ένα για κάθε σκηνή..

Για καλωσόρισμα εκτός από βρεγμένες πετσέτες για να απαλλαγούμε από την πολύ σκόνη, μας περιμένει μια μεγάλη γυάλινη καράφα με το δροσιστικό καρκαντε και γευστικότατους χουρμάδες… Μέχρι να ξεφορτωθούν τις αποσκευές μας , Vivian η διευθύντρια μας δίνει πληροφορίες για το καμπ και τιπς για το πως θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε καλύτερα μέσα και εξω από τις σκηνές….Τακτοποιηθήκαμε ευρύχωρες στις σκηνές ετοιμάσαμε τις μηχανές για φόρτιση και έτοιμες πια να διώξουμε από πανω μας τη κούραση και τη αμμο με ένα τονωτικό ντούζ. Καθαρή και ανανεωμένη και με ένα καφέ στο χέρι κάθομαι στη βεράντα μου με το βλέμμα μου να απλώνεται κάτω στη νεκρόπολη ,όπου οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χαϊδεύουν τις πυραμίδες μέχρι που έγιναν αχνές σκιές και χάθηκαν από το βλέμμα μου..

Το δείπνο μας στη ταράτσα με το δροσερό αεράκι και το γευστικότατο φαγητό ήταν σκέτη απόλαυση και τίποτα δεν προμήνυε για το δύσκολο βράδυ μας…Ένας δυνατός αέρας σηκώθηκε τη νύχτα που νόμιζες ότι θα σήκωνε τη σκηνή. Δεν έφτιανε ο θόρυβος ,έπεσε και η θερμοκρασία τόσο πολύ και το τσουχτερό κρύο μας έβαλε κάτω από τις κουβέρτες..

Επιτέλους ξημέρωσε , ο ήλιος άρχισε να μας ζεσταίνει σιγά σιγά και καταλάγιασε ο αέρας ….μια μέρα με ηρεμία ξεδιπλώνεται.. απολαμβάνοντας ένα πλούσιο πρωινό με φάτσα ένα ουρανό βαμμένο μωβ ρόζ..

Φεύγουμε και ανεβαίνουμε στο αμμόλοφο που βρίσκεται από τη πίσω πλευρά.. φτάνουμε ψηλά από όπου έχουμε μια ανεμπόδιστη καταπληκτική θέα κάτω στη κοιλάδα όπου βρίσκονται σχεδόν θαμμένες μέσα σε θίνες ψιλής χρυσοκίτρινης άμμου οι πυραμίδες..

Μπροστά και κάτω βλέπουμε τους βασιλικούς τάφους, τις τελευταίες κατοικίες των 40 περίπου βασιλιάδων και βασίλισσών που κυβέρνησαν το Nubian Kingdom of kush στις όχθες του Νείλου για πάνω από 1000 χρόνια και που σήμερα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας της UNESCO..Οι μηχανές παίρνουν φωτιά να καταγράψουν εικόνες, ο Εμιλιανο προσπαθεί υψώνοντας τη φωνή, να επικρατήσει της έντασης του αέρα και να ακουστούν αυτά που έχει να μας διηγηθεί από την ιστορία αυτού του Βασιλείου Κους.. Ένα από τα πιο ισχυρα βασίλεια του Νείλου (590 πχ εως 350μχ) τόσο σε δύναμη όσο και πλούτο.. Μεταλλεύματα σιδήρου , ξύλου, κεραμικών, βαμβάκι ,χρυσό , εμπόριο εξωτικών ζώων, σταθμός με πρόσβαση σε εμπορικές διαδρομές προς την Ερυθρά Θάλασσα Ινδία και Κίνα ήταν όλα εκείνα έδωσαν επιρροή δύναμη στο βασίλειο αυτό..

Οι Κουσίτες η Νουβιοι , αναπτυχθήκαν παράλληλα με τους Αιγυπτίους που δεν έτρεφαν δα και τα καλύτερα συναισθήματα μεταξύ τους. Διατηρούσαν μια σχέση αγάπης - μίσους , γιατί οι Νουβιοι ήταν το μόνιμο εμπόδιο για την προέλαση των Αιγυπτίων προς το Νότο .Απο την άλλη πάλι οι Αιγύπτιοι ως ένας μόνιμος κίνδυνο για τους Μαύρους Φαραώ, ήταν η αιτία να δημιουργηθούν συνοριακά φρούρια στους καταρράκτες του Νείλου ως αμυντικά έργα , στην προσπάθεια των βασιλέων , να προστατέψουν τα εδάφη και την εξουσία τους…

Ο ήλιος άρχισε να μας ζεσταίνει καλά και αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε προς το κεντρικό τμήμα της νεκρόπολης συνοδεία παιδιών που προωθούν τη πώληση χειροποίητων έργων και καμηλιέρηδων που προσπαθούν να κλείσουν αγώγι.. Τα πόδια μας βυθίζονται στη άμμο και δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε το γρήγορο ρυθμό των fit του γκρουπ.. τι σου κάνει ο ορειβατικός και η γιόγκα…οι υπόλοιπες αγκομαχητό..

Ο χώρος είναι γεμάτος από εργάτες και συνέργεια ανασκαφών.. άλλοι απαλά απομακρύνουν την άμμο με κουβάδες , άλλοι τοποθετούν καρτελάκια και σημάδια, άλλοι με πινέλα καθαρίζουν τις επιγραφές και εμείς κάνουμε σλάλομ ανάμεσα σε πλαστικά, κουβάδες, εργαλεία και εργάτες. Σε αρκετές πυραμίδες μπορούμε να μπούμε μέσα και να θαυμάσουμε τα περίπλοκα σχέδια και εικόνες που κοσμούν το εσωτερικό αποκαλύπτοντας στιγμές από τη ζωή των βασιλιάδων.

Περίπου 200 ήταν οι πυραμίδες χτισμένες από γρανίτη και ψαμμίτη σε στιλ Nubian ομαδοποιημένες σε 3 τοποθεσίες που ανεγέρθηκαν ως βασιλικοί τάφοι. Αρχιτεκτονικά χαρακτηρίζονται από μικρές βάσεις και απότομες πλαγιές ύψους μεταξύ 6 και 30 μέτρων, σε αντίθεση με εκείνες της Αιγύπτου της Γκίζας που η μεγαλύτερη έχει 139 μέτρα ύψος.. Δεν διατηρούνται φυσικά όλες οι πυραμίδες παρά ελάχιστες και από αυτές πολλές λεηλατήθηκαν και συληστικαν. Η βόρεια πλευρά είναι η καλύτερα διατηρημένη και αποτελείται από 30 περίπου πυραμίδες που όμως σε πολλές λείπει η κορυφή , έργο ενός άθλιου Ιταλού εξερευνητή Giuseppe Ferlini .O κυνηγός αυτός θησαυρών πίστευε πως μέσα στις πυραμίδες υπήρχαν αμύθητα πλούτη και το 1834 που έφτασε στη περιοχή, έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο αρπαγής του θησαυρού καταστρέφοντας τις πυραμίδες αφού μέχρι και μπαρούτι χρησιμοποίησε για να ανοίξει δίοδο ανατινάζοντας τις. . θησαυρός που αρπάχτηκε από το Φρελινι πουλήθηκε αργότερα στο μουσείο του Βερολίνου…Αρκετές ώρες περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στις πυραμίδες και γεμίσαμε πληροφορίες από την ιστορία μιας σπουδαίας δυναστείας.

Η περιοχή γύρω από τη Μερόε κατοικείται από νομάδες με κύρια ασχολία την κτηνοτροφία .Πλούσια περιοχή δεν την λες και οι κάτοικοι των γυρω χωριών έρχονται αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα . Ένα είναι και η εκπαίδευση των παιδιών τους. Ένα σχολείο μικρό που εξυπηρετεί τρία χωριά βρίσκεται στο Tarabil στα 4 χιλιόμετρα από τη βασιλική νεκρόπολη Μεροε. Το σχολείο όμως αυτό έχει ανάγκες, κυρίως επέκτασης για να μπορέσει να φιλοξενήσει περισσότερα παιδιά που θέλουν να ξεφύγουν από το να βόσκουν ζωα.. .Δυο Ιταλοί, η Έλενα και ο Μαουριτζιο δυο ικανοί περιηγητές -ταξιδιώτες και λάτρεις του Σουδάν το 2012 αποφάσισαν να αφοσιωθούν και αναλάβουν δράση ιδρύοντας μια ομάδα ‘’amici di Sudan’’ με σκοπό να βοήσουν και να υποστηρίξουν τις ανάγκες του σχολείου, πιστεύοντας πως η εκπαίδευση είναι το κλειδί για να προσφέρει στους νέους ένα καλύτερο μέλλον. Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά το μέλλον μπορεί! Βρήκαν δωρητές, υποστηρικτές και εταιρείες πρόθυμες να συμβάλουν. Μια από τις υποστηρικτικές εταιρείες είναι και το Italian turism sudan , που είναι και το γραφείο που έχει αναλάβει το ταξίδι μας. Μάθαμε για τις δράσεις του γραφείου και ζητήσαμε να επισκεφτούμε το σχολείο προσφέροντας γραφική ύλη.. Ο Εμιλιανο σε συνεννόηση με τους οδηγούς, μας οδήγησαν σε ένα μαγαζί για να αγοράσουμε τα απαραίτητα.. το μαγαζί έκτασης ένα επι ένα που με το ζόρι στεκόταν όρθιος ο υπάλληλος η ο ιδιόκτητης, είχε είσοδο μέσα από ένα κουρείο και από το μοναδικό ανοικτό προς το δρόμο παράθυρο με σιδεριές δώσαμε τη παραγγελία μας.. Απορούσαμε αν θα υπήρχαν όλα αυτά που παραγγείλαμε σε αυτό το τόσο μικρό χώρο και με μεγάλη έκπληξη είδαμε να γεμίζουν κούτες με τετράδια στυλό, χάρτες, παιχνίδια, μπάλες, κορδέλες και κονκάρδες για τα κορίτσια..

Βρεθήκαμε στο σχολείο την ώρα μαθήματος των αγγλικών… η διευθύντρια μας οδήγησε σε μια αίθουσα να χαιρετήσουμε τα παιδιά που μας υποδέχτηκαν με τα γελαστά πρόσωπα ανοίγοντας συζήτηση στα αγγλικά.. Τολμήσαμε να φωτογραφίσουμε τα γλυκά προσωπάκια, που άλλα κρύβονταν πίσω από τους συμμαθητές τους , άλλα χαμηλώνοντας το βλέμμα πάνω στο θρανίο και άλλα σηκώνοντας τη μαντήλα καλύπτοντας το πρόσωπο.. Αφήσαμε τα παιδιά να συνεχίσουν το μάθημα τους και εμείς πήγαμε στο γραφείο της διευθυντρίας όπου δώσαμε τα σχολικά είδη, γνωρίζοντας και τις υπόλοιπες δασκάλες.

Επιστροφή στο Camp για φαγητό και μεσημεριανή σιεστα αποφεύγοντας τον καυτό μεσημεριανό ήλιο..

Το απόγευμα θα επισκεφτούμε το royal palace.

Μια διαφορετική είσοδος από αυτή της νεκρόπολης μας οδηγεί στη βασιλική πόλη στη όχθη του Νείλου που υπολογίζεται ότι κατοικείτο από 25.000 κατοίκους στη εποχή της ακμής της. Χτίστηκε αρχικά πάνω σε ένα νησί μέσα στο ποτάμι, αλλά αργότερα το ανατολικό κανάλι στέγνωσε και έτσι το νερό δεν αποτελούσε πια το κυρίαρχο στοιχείο . Τώρα οι ακακίες, οι φοίνικες εμποδίζουν από του να καταλάβουμε την ακριβή έκταση. Περπατάμε πάνω σε ερείπια, σπασμένες κολώνες, αγγεία. Οι ανασκαφές λέει ο Εμιλιανο, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας ορθογώνιας έκτασης που περιβάλλεται απο ενα πέτρινο τοίχο με πύργους, πυλώνες και μέσα βρίσκονται το παλάτι, τα βασιλικά λουτρά, ένα σιντριβάνι, ο ναός του θεού Αμωνα χτισμένος με ρωμαϊκές αλλά και ελληνικές επιρροές. Αρχαία ελληνικά νομίσματα βρέθηκαν στο χώρο, όπως επίσης βρέθηκε και το μπρούτζινο κεφάλι του αυτοκράτορα Αυγούστου, που οι Κους είχαν πάρει από το Ασουάν το 24 μχ. Μέσα στη πόλη υπήρχαν μεγάλοι δρόμοι με ανακτορικές κατοικίες οι περισσότερες διώροφες, μια μεγάλη λεωφόρος διακοσμημένη με κεφάλια κριαριών , οδηγούσε στη είσοδο του κεντρικού ναού, στοιχεία που δείχνουν μια πόλη αστικού τρόπου ζωής που κράτησε ως τη εγκατάλειψη της το 350 που οδήγησε και στη κατάρρευση ολοκλήρου του βασιλείου των Κους ..

Δεν θα μπορούσαμε να αντισταθούμε σε μια επίσκεψη στα μαγαζάκια και τοπικό παζάρι απολαμβάνοντας εικόνες με χαρούμενα ευγενικά πρόσωπα, χαμογελαστά παιδιά, με μυρωδιές μπαχαρικών, πολύχρωμα υφάσματα και πεντανοστιμο ψωμί…

Η ημέρα μας θα έκλεινε με το ηλιοβασίλεμα που μας βρήκε να το παρακολουθούμε με τις μηχανές στα χέρια , ψηλά στο λόφο απέναντι από τις πυραμίδες.. Αν και η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθαρή και ο ήλιος στο φευγιό του

μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης ,τα χρώματα που βάφτηκαν η άμμος και οι πυραμίδες ήταν

συγκλονιστικά. .ούτε οι καμηλιέρηδες με τις καμήλες τους που μπήκαν ξαφνικά στο κάδρο μας δεν μπόρεσαν να μας αποσπάσουν από τη έκσταση και να μειώσουν το δέος που μας ειχε καθηλώσει ..

Γυρνάμε στο καμπ για άλλο ένα υπέροχο δείπνο και με ένα επιδόρπιο που θα θυμάμαι πάντα…παγωτό καρκαντε…μας το είχε υποσχεθεί η Βίβιαν από χθες και τα παιδιά το κατάφεραν..

Πρωί πρωί φεύγουμε για Karima..

 

[LULLU]

Έτοιμες βαλίτσες και φορτωμένες στα 4 τζιπ .αποχαιρετούμε τη Βίβιαν και φεύγουμε για τη όχθη του Νείλου από όπου θα πάρουμε το ‘’ponton’’

το τοπικό πλωτό μεταφορικό μέσο για να περάσουμε απέναντι και να χαθούμε στη έρημο Βαyuda.Μπαίνουμε στη έρημο και το μάτι αρχίζει να καταγράφει εικόνες. Μια διαδρομή από επίπεδες περιοχές που πότε πότε εμφανίζονται ορισμένα απομονωμένα βουνά και μικροί αμμόλοφοι κίτρινης χρυσαφί άμμου. Η μόνη πράσινη πινελιά σε όλο αυτό το ξερό ζεστό τοπίο είναι κάποιες ακακίες με αυτό το περίεργο σχήμα ομπρέλας..

Λίγα χωριά με πολύ μικρά σπίτια με το ζόρι φαίνονται μέσα από τη σκόνη και τις πέτρες και οι καμήλες ακούραστα περπατούν δεκάδες χιλιόμετρα μέχρι τη πηγή νερού και οι φιγούρες των καμηλιέρηδων σαν οπτασία μέσα από τη σκόνη που ο αέρας στροβιλίζει δημιουργούν μια σύνθεση ενός απόκοσμου τοπίου.. Νιώθεις το λαιμό σου να ξηραίνεται αλλά συνεχίζεις τα επιφωνήματα… σε κάθε στάση θαυμασμός.. δεν ξέρεις που να στρέψεις το βλέμμα και μια μανία συλλογής πετρωμάτων μας έχει κυριεύσει.. απίστευτα πετρώματα…(βέβαια δεν γνωρίζαμε ότι απαγορεύεται να πάρουμε μαζί μας και στο τέλος τα αφήσαμε στο ξενοδοχείο με μαύρη καρδιά..)

Κάτω από ακακίες το καθημερινό πικνίκ…

Μπαίνουμε στο πιο απόκοσμο τραχύ ερημικό τοπίο με μαύρους σχηματισμούς λάβας και φτάνουμε στο κρατήρα του ηφαιστείου Al Atrum..Μια λεκάνη ηφαιστειακών πετρωμάτων που ο πυθμένας καταλαμβάνεται από λίμνες νερού διαφορετικών χρωμάτων στα άκρα των οποίων οι νομάδες συλλέγουν το αλάτι ξύνοντας την επιφάνεια του εδάφους..

Μια εικόνα βιβλική. Περπατάμε στο χείλος της καλντέρας και κατηφορίζουμε στο πυθμένα...βρίσκουμε μια οικογένεια με τα δυο μικρά αγόρια να ξύνουν βγάζοντας το αλάτι γεμίζοντας κουβάδες, που πατέρας με το γαϊδουράκι τους μεταφέρει πάνω.. δουλειά μιας ημέρας αποφέρει ένα σακί αλάτι με 0,90 ευρω κέρδος….απίστευτο.

..Ανηφορίζουμε βγαίνοντας από το πυθμένα κουβαλώντας πανέμορφες πέτρες..

Όχι λίγο μακριά από το Al Atrum στο δρόμο μας ,ένα μικρό χωριό που αποτελείται από 3 καλύβες με τους 6 νομάδες μόνιμους κατοίκους, μας περιμένουν προσφέροντας ζεστό τσάι.. Πρόσωπα σκληρά δοκιμασμένα από τη ζωή και τη έρημο αλλά με μια ζεστή ματιά.

Εδω όποιες συγκρίσεις, απορίες, ερωτήσεις δεν έχουν χώρο εδώ. .απλά κλείνεσαι σε αυτό που αισθάνεσαι και αυτό που βλέπεις μουδιασμένος αλλά ήρεμος.. Είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε ρούχα παπούτσια και ψωμί που οι οδηγοί μας τα πρόσφεραν μακριά από βλέμματα και φανφάρες.. όσο απολαμβάναμε το τσάι μας μέσα σε αυτή τη ηρεμία και αποκοσμια, συζητήσαμε πως και εμείς απόψε θα ζήσουμε κάτι ανάλογο μιας και η βραδιά μας θα ήταν κάτω από τα αστέρια, σε wild camp..

Φεύγουμε για Karima που βρίσκεται κοντά στο ιερό βουνο JEBEL BARKAL. Εμείς θα πρέπει να βρούμε ένα σημείο να στήσουμε τις σκηνές,, μόνες μας….ωχ Παναγία μου… και όλο σφίγγεται το στομάχι στην ιδέα με τη μόνη να χαίρεται η Μαρία που η κατασκήνωση είναι στο αίμα της.. Σε κάθε στροφή και πίσω από κάθε λόφο σκέφτομαι εδώ το τέλος.. και ξαφνικά ο Εμιλιανο μας ανακοινώνει ότι το πρόγραμμα έχει τροποποιηθεί .Απόψε αντί για τα αστέρια θα έχουμε σκεπή πάνω από το κεφάλι μας,,.. κατασκήνωση τέλος….ξεσπάμε στα χειροκροτήματα εκτός τη Μαρία που κατεβάζει τα μούτρα απογοητευμένη..

Το γραφείο, μας κάνει δώρο λέει τη διαμονή μας στο Nubia guest house , το οποίο έχει ανακαινιστεί πρόσφατα..

Σιγά δώρο… είπε κάποια ( δεν θυμάμαι ποια)είδαν πως είμαστε ραμολί και με το ζόρι θα βγάζαμε τη βραδιά οπότε προτίμησαν να μας κρατήσουν ζωντανές..

Οκ μου κάνει και αυτή η εκδοχή.. και σίγουρα θα είναι καλυτέρα από τη σκηνή .. τουλάχιστον θα έχει μπάνιο ..

Δεν έχω κερδίσει ποτέ μου στο λαχείο, αλλά η χαρά μου όταν είδα αυτό το guest house πρέπει να είναι ίδια με αν θα κέρδιζα ένα...

Τα τζιπ παρκάρουν σε ένα τεράστιο χωράφι ακριβώς πίσω από τον ιερό βράχο. Μπροστά μας ένας πλίνθινος τοίχος και μια ξύλινη πόρτα που με το που ανοίγει αντικρίζουμε ένα πανέμορφο χώρο. Γλάστρες θεόρατες με ανθισμένα τριαντάφυλλα και λουλούδια μας οδηγούν μέσα απο την παλια ρεσεψιον στη πίσω αυλή..

Απανωτά τα ουαουυυ..Μια καταπράσινη από γκαζόν αυλή με τα δωμάτια γύρω από αυτήν και στη μια άκρη τα σκαλοπάτια σε οδηγούν σε μια βεράντα και πισω είναι η πολλών τετραγωνικών αίθουσα -ρεστοράν- σαλόνι και ρεσεψιόν..

Στα σκαλοπάτια μας περιμένει η φασαριόζα Ιταλίδα διευθύντρια Κλάρα που είχαμε συναντήσει και στην αρένα .Αγκαλιές φιλιά και ένα τραπέζι με ξηρούς καρπούς και παγωμένο καρκαντε μας καλωσορίζει..

 

[Thalassaki]

Για το Σουδάν ξέρουμε πως είναι χώρα της Αφρικής και μάλιστα η μεγαλύτερη σε έκταση, μας το θύμιζαν πάντα οι συχνές ερωτήσεις του σταυρόλεξου.

Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σου LULLU αλλά η παραπάνω φράση μου χτύπησε στο μάτι και ένοιωσα την ανάγκη να γράφω το πρώτο μου σχόλιο πριν ακόμα ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Δεν ξέρω τι λένε τα σταυρόλεξα πάντως το Σουδάν αν και από τις μεγαλύτερες σε έκταση χώρες της Αφρικής σίγουρα δεν είναι η πρώτη. Σε έκταση πρώτη είναι η Αλγερία με 2.381.740km και ακολουθεί το Κονγκό και σε πληθυσμό σίγουρα η Νιγηρία που ξεπερνά τα 200 εκ.
Με κάθε καλή πρόθεση πιστεύω πως μια μικρή διόρθωση στην αναφορά σου ως μια από τις μεγαλύτερες θα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική.

 

[LULLU]

Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σου LULLU αλλά η παραπάνω φράση μου χτύπησε στο μάτι και ένοιωσα την ανάγκη να γράφω το πρώτο μου σχόλιο πριν ακόμα ολοκληρώσω την ανάγνωση.
Δεν ξέρω τι λένε τα σταυρόλεξα πάντως το Σουδάν αν και από τις μεγαλύτερες σε έκταση χώρες της Αφρικής σίγουρα δεν είναι η πρώτη. Σε έκταση πρώτη είναι η Αλγερία με 2.381.740km και ακολουθεί το Κονγκό και σε πληθυσμό σίγουρα η Νιγηρία που ξεπερνά τα 200 εκ.
Με κάθε καλή πρόθεση πιστεύω πως μια μικρή διόρθωση στην αναφορά σου ως μια από τις μεγαλύτερες θα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική.

πολυ σωστα.. ηταν η μεγαλύτερη πριν την διαιρεση σε βορειο και νοτιο Σουδαν

 

[LULLU]

Το δικό μας δωμάτιο δυστυχώς δεν είχε θέα στο κήπο ,

ήταν όμως σε τετραγωνικά σαν ένα γήπεδο.. πολύ ευρύχωρο δωμάτιο και δυχωρο μεγάλο μπάνιο με ξεχωριστό ντούζ. είναι η νέα πτέρυγα και εμείς είμαστε οι πρώτοι ένοικοι. .αφήσαμε τις βαλίτσες και αναχωρήσαμε για μια απογευματινή βόλτα ως το πετρωμένο δάσος που βρίσκεται κοντά, αφού έχουμε χρόνο .. Φτάνουμε σε μια περιοχή που είναι κοντά στη πόλη Κurru. Στο έδαφος κείτονται διάσπαρτα μεγάλα κομμάτια απολιθωμένου ξύλου που καλύπτουν μια αρκετά μεγάλη περιοχή.

Η νεκρή φύση που μας περιβάλει, χιλιάδες χρόνια πριν ήταν ένα πανέμορφο καταπράσινο δάσος, αλλά τα δένδρα έχουν μετατραπεί σε πέτρα ,λόγω μιας περίπλοκης υπόγειας διαδικασίας που πραγματοποιήθηκε χρόνια πριν όταν θάφτηκαν κάτω απο ηφαιστειακή τέφρα….Ο ήλιος κουρασμένος από το να μας ζεσταίνει ( να ψήνει ακριβώς) αποφασίζει να δύσει και εμείς χαρούμενοι και τρισευτυχισμένοι αρχίσαμε το χορο και τα τραγούδια με τους οδηγούς πριν γυρίσουμε στο πανέμορφο ξενοδοχείο μας ..

Φτάνοντας , βλέπουμε το ιερό βουνό σαν σε πίνακα ζωγραφικής βαμμένο με ένα μωβ ροζ χρώμα από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου..

Ένα ντούζ και έτοιμες για το δείπνο..

Το στρωμένο τραπέζι μας περιμένει. Συνειδητοποιούμε πως υπάρχουν και παρα πολλοί συνοδοιπόροι μιας κάποιας ηλικίας, που αψήφησαν ζέστη ‘η τις πιθανές αρρώστιες ερχόμενοι εδώ. Πολυταξιδεμένοι προφανώς και κάπως έτσι θα είναι και η παρέα μας σε λίγα χρόνια......

Η τραπεζαρία γεμάτη, η πληρότητα του ξενοδοχείου αγγίζει το 100% . Ακόμη και η Κλάρα η διευθύντρια, όχι μόνο του ξενοδοχείου αλλά και του παραρτήματος του γραφείου , σερβίρει τους πελάτες χαμογελαστή .

Στύβω το μυαλό μου να βρω και να θυμηθώ, αν υπάρχει η έχω ακουστά, στο τόπο μου, διευθυντής, όχι να σερβίρει αλλά να είναι φιλικός με υπαλλήλους και πελάτες …

Το δείπνο τέλειωσε και άρχισε ο χορός και τα τραγούδια. Προσωπικό, πελάτες , οδηγοί, ξεναγοί όλοι στη πίστα που σχηματίστηκε στο κέντρο της αίθουσας. Για αρκετή ώρα προσπάθησαν να μας μάθουν παραδοσιακούς χορούς …η Κλάρα και ο Εμιλιανο πρώτοι και καλύτεροι..

Το πρωί με βρήκε να χουζουρεύω πάνω στο Κινγκ σαιζ κρεββάτι μου ..Σε χρόνο ρεκόρ ντύνομαι για πρωινό.. και τι δεν είχε ο μπουφές.. και του πουλιού το γάλα.., όλα εκτιμήθηκαν δεόντως,..

Με τα πόδια διασχίζομαι τη απόσταση που μας χωρίζει από το μουσείο που βρίσκεται κάτω ακριβώς στη νότια πλευρά του ιερου βράχο. Αν και μικρό μόλις 2 δωμάτια, περιέχει μια μικρή συλλογή όλων των εποχών απο τη ιστορία του Napatan king των Κουσιτων , την Αιγυπτιακή εισβολή..

Το ιερό βουνό η Jebel Barkal είναι ένα απομονωμένο βουνό από ψαμμίτη που κυριαρχεί σε αυτή τη λωρίδα γης του Νείλου κοντά στη πόλη Καριμα. Στους πρόποδες του βρίσκεται ο μεγάλος ναός , αφιερωμένος από τους Φαραώ του νέου Βασιλείου στο προστάτη τους Αμουν κατά τη διάρκεια της 19 δυναστείας το 1200 πχ. και να επεκταθεί αργότερα από τους Φαραώ της 25 δυναστείας. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και Κουσίτες πίστευαν πως εδω ήταν το σπίτι του Αμμωνα, του θεού των δυο χωρών Αιγύπτου και Νουβίας και το βουνό παρέμεινε η θρησκευτική καρδιά της Νουβίας για πάνω από 1500 χρόνια.

Τα ερείπια του μεγάλου ναού, σκορπισμένα στην δυτική πλευρά του βουνού από τους πρόποδες ως το ποτάμι, σπασμένες κολώνες από γρανίτη, τείχη, χώροι, ίχνη μιας μεγάλης λεωφόρου που οδηγούσε από τον Νείλο στο Ναό και εξυπηρετούσε το κόσμο που μεταφέραν τις προσφορές τους προς το θεό.

Δίπλα στη βάση και μέσα στο βουνό, είναι ο σκαλιστός ναός αφιερωμένος στη σύζυγο του Αμμωνα Mut ,όνομα που σημαίνει μητέρα, έργο και αυτό του φαραώ Ταχαρκα. Μπαίνουμε μέσα από μια βαριά σιδερένια πόρτα. Σκοτάδι και παγωνιά γύρω…σαν να είμαστε στα έγκατα της γης. Στο προθάλαμο εργοτάξιο, ένα συνεργείο δουλεύει και εμείς υπό το φως των φακών θαυμάζουμε τις όμορφες τοιχογραφίες του θεού Αμμωνα, της θεάς Hathor .Μορφές ζώων, πουλιών, ελεφάντων αλλά και σκλάβων κοσμούν τους τοίχους..

Στη περιοχή υπάρχει και ένα μικρό βασιλικό νεκροταφείο που περιλαμβάνει 20 περίπου πυραμίδες Χρησιμοποιήθηκαν από τους βασιλείς της Ναπάτα το 3 πχ που είχαν μεταφερθεί από το νεκροταφείο του Nuri και που αργότερα μεταφέρθηκαν στη νεκρόπολη Μεροε. Συνεργεία ανασκαφών παντού. Πάνω από μια υπόγεια στοά παρακολουθούμε για ώρα τις προσπάθειες να αντλήσουν το νερό που καλύπτει την είσοδο μάλλον ενός τάφου,…
Λίγα χιλιόμετρα από την Καριμα υπάρχει ένα άλλο νεκροταφείο το EL Nuri.Εδω είναι θαμμένοi 21 βασιλείς και 52 βασίλισσες Μεγάλοι γρανιτένιοι σαρκοφάγοι φυλούσαν για χρόνια τα νεκρά σώματα τους. Εδώ και η πυραμίδα του πιο σημαντικού βασιλιά του Τιχάρκα 690-664πχ της 25 δυναστείας, γιος του Πιανκί που είχε κατακτήσει την Αίγυπτο ιδρύοντας την δυναστεία…

Και μιας η σημερινή ημέρα στα νεκροταφεία , επόμενο είναι το EL KURRU Εδώ θα επισκεφτούμε δυο υπογείους τάφους. Το τάφο του Τανταμανι η Τεμένθη που ήταν ο ανιψιός και διάδοχος του Τιχάρκα που ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Κουσιτων , ο τελευταίος Νουβιος Φαραώ της Αιγύπτου.

Ο δεύτερος τάφος ανήκει στη μητέρα του Καλάτα. Και εδω το φως λιγοστό έως ανύπαρκτο. Με τους φακούς προσπαθούμε να δούμε και να φωτογραφίσουμε τις τοιχογραφίες που αναπαριστούν την πορεία της βασίλισσας προς τη μετα θάνατο ζωή και την υπέροχη οροφή διακοσμημένη με πολλά αστέρια..Μια σκάλα μας οδηγεί βαθιά στο τάφο από αποτελείται από δυο δωμάτια. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με πανέμορφες τοιχογραφίες Το λιγοστό φως δεν μας βοηθά να αποδοθεί το χρώμα στις φωτογραφίες ..

Επιστροφή στην Καριμα που δυστυχώς απόψε θα διανυκτερεύσουμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο.. είπαμε χθες ήταν δώρο αλλά σήμερα είχαν κλεισίματα από πριν.. Για βραδινό όμως και πρωινό θα μεταφερόμαστε εκεί.. Αν και το ξενοδοχείο είναι παραδομένο σε παρελθόντα χρόνο έχει ένα ίντερνετ που τα σπάει. .ενώ στο άλλο έπρεπε να είμαστε στη ρεσεψιόν και με μεγάλη δυσκολία να μπορέσουμε να μπούμε τρία άτομα μαζί.. βγάλαμε το άχτι μας , του δώσαμε και κατάλαβε..

 

[LULLU]

Μεσημέρι πιά φτάσαμε στο Soleb μια από τις αρχαίες πόλεις της Νουβίας ,που βρίσκεται βόρεια από το τρίτο καταρράκτη του Νείλου. Εδώ να πως , στο Σουδάν υπάρχουν οι 4 από τους 6 αρχικούς καταρράκτες του Νείλου. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αριθμούσαν τους καταρράκτες ξεκινώντας από τη θάλασσα της Μεσογείου αντι να ακολουθούν τη φυσική πορεία του ποταμού. Ο πρώτος και ο δεύτερος καταρράκτης εξαφανίστηκαν με τη δημιουργία της λίμνης Nasser.
Ο τρίτος καταρράκτης με τα ενδιαφέροντα πετρώματα του βρίσκεται βόρεια της Κέρμα, της αρχαίας πρωτεύουσας των Κους , ενώ ο τέταρτος βρίσκεται βόρεια της Καριμα. Οι γρανιτένιοι βράχοι που βρίσκονται στην κοίτη και τα ορμητικά νερά που περνούν ανάμεσα τους κατέστησαν αδύνατη την πλοήγηση. Το+
2008 με το νέο φράγμα στη Μerowee εξαφανίστηκε το μεγαλύτερο μέρος του καταρράκτη. Ο πέμπτος βρίσκεται βόρεια της πόλης Atbara που σχηματίζει μια ομορφη αμμώδη παραλία.. Ο εκτός και τελευταίος καταρράκτης βρίσκεται στα 50 χιλιόμετρα βόρεια του Χαρτούμ .Εδω ο Νείλος περνάει μέσα από ένα πανέμορφο φαράγγι από στρογγυλούς βράχους από γρανίτη που κατεβαίνοντας σταδιακά σχηματίζουν μικρά φαράγγια που ονομάζονται Sabaloka
Mε τον ήλιο ντάλα βρισκόμαστε να χαζεύομε στην κυριολεξία τον πανέμορφο Αιγυπτιακό ναό El soleb

.Ο ναός κτίστηκε τον 14 αιώνα από τον Φαραώ Αμενχοτέπ και φυσικά αφιερωμένο στο αγαπητό θεό τον Αμμωνα-Ρα. Ο ναός ΄΄εχει μήκος 130 μέτρα και μοιάζει στο περίγραμμα με το Ναό του Λουξορ που και αυτός κτίστηκε από τον ίδιο Φαραώ. Τέσσερις ογκώδεις κίονες σε σχήμα φοίνικα 14 μέτρων υψος αποτελούν μέρος του προπυλαίου. Σκορπισμένες κολόνες, κίονες αφήνουν να φανταστείς πόσο μεγαλειώδες ήταν η είσοδος του ναού. Στη βάση τους οι κολώνες είναι διακοσμημένες με ιερογλυφικά, με σκαλισμένες μορφές, ανθρώπων, βασίλισσών, δούλων, θεοτήτων, ζώων, αλλά και αιχμαλώτων με χέρια δεμένα πισθάγκωνα μας προκαλούν εντύπωση.
Περπατάμε πάνω σε σπασμένα αγγεία, ανάμεσα στις γκρεμισμένες κολόνες …πόση ιστορία μπροστά και στα πόδια μας…
Για μεσημέρι αντί κάτω από τη σκιά μιας ακακίας, φάγαμε σε ένα Nubian house.Μέσα σε μια περιφραγμένη είναι κτισμένα από λάσπη πολλά δωμάτια που χρησιμοποιούνται και φιλοξενούν ταξιδιώτες.

Πέρα από ένα ύπνο πάνω σε κουκέτες , ο ταξιδιώτης μπορεί να πλυθεί και να κάνει μπάνιο. Το μεγαλύτερο δωμάτιο έχει βαφτιστεί τραπεζαρία. Μέσα αρκετά τραπέζια . Συναντούμε και το γκρουπ των Αυστραλών, που πάντα έχουμε μπροστά μας, λες και έχουμε ραντεβού.. Απλώνουμε το φαγητό μας ρύζι, λαχανικά, αυγά, τόνο, ελιές και ψωμί…μόνο αλκοόλ γιοκ.. Φάγαμε του σκασμού.. Η Μαρία εξαφανίστηκε για κάποια στιγμή και επιστρέφει αγκαλιά με μια έκπληξη.. Μας κάνει κάτι τέτοια η Μαρία, με τσικουδιές, ξηρούς καρπούς, κουλουράκια φτιαγμένα από τα χέρια της( καλη μαγείρισσα είναι και το εκμεταλλευόμαστε συχνά) Στα χέρια της αυτή τη φορά, κρατά panetone, το ιταλικό παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό που μπορώ να το εξαφανίσω στο λεπτό και που επίσης εκτιμήθηκε και από τους οδηγούς. Καφές και πανετόνε για επιδόρπιο λοιπον..
Μέσα στη ζέστη και με γεμάτο στομάχι φεύγομε.. Διασχίζουμε την έρημο…(τι άλλο?? ) Αμμόλοφοι, βράχοι από γρανίτη, καμήλες. .συχνές στάσεις ιδίως στους αμμόλοφους που σαν μικρά παιδιά βγαίνουμε στη κορυφή και τσουλάμε προς τα κάτω..,

Φτάνουμε στην kokka Από εδώ θα πάρουμε πάλι το φέρυ να μας περάσει στην απέναντι όχθη,, Πολύ κίνηση .ουρές τα αυτοκίνητα κάτι σαν διόδια στη εθνική σε μαζική έξοδο των Αθηναίων..

Λίγα αυτοκίνητα μπορούσαν να επιβιβαστούν και αν και η διάρκεια του ταξιδιού είναι μικρή περιμέναμε κανένα πανω από δυομιση ωρες μέχρι να έλθει και η σειρά μας,, Πάνω στο καραβάκι άνθρωποι αυτοκίνητα και λαθρεπιβάτες.. ναι λαθρεπιβάτες, τα δεκάδες πουλιά που βαριούνται να πετάξουν μέχρι απέναντι και στρογγυλοκάθονται στα καπό και στις οροφές των αυτοκινήτων για ένα δωρεάν διαδρομή.

 

[LULLU]

Αποβιβαστήκαμε από το καράβι και πάλι διασχίζομαι ερημο μέχρι το Tobos camp..20 χιλιομετρα μας χωρίζουν από τη κατασκήνωση και εμενα μου σφίγγεται το στομάχι κόμπος.. Δεν φεύγει από το νου μου η έγνοια το πως θα περάσουν οι δυο νύχτες σε σκηνή.. η μόνη που παίρνει το αίμα της πίσω είναι η Μαρία που τοχει μαράζι να κοιμηθεί σε σκηνή στη έρημο της Νουβίας. Και ξαφνικά μπρος μου ανοίγεται ένα σεληνιακό τοπίο ..

Βρίσκομαι περικυκλωμένη από τεράστιους γρανιτένιους βράχους και κάτω από ένα αμμόλοφο βρίσκονται στημένες μεγάλες πράσινες σκηνές. Στο κέντρο μια σκηνή μεγαλύτερη ειναι η τραπεζαρία, δίπλα σε ένα λάκκο έτοιμα τα ξύλα για τη φωτια..και καμμιά πενηνταριά μέτρα μακριά πιο μικρές σκηνές 4 σκηνές για ντούζ και άλλες 4 για τουαλέτα.. Εξω από κάθε τουαλέτα ένα φτυάρι και ένας σωρός χώμα…

Το νούμερο 16 η δική μου σκηνή και της Όλγας… στον προθάλαμο δυο πτυσσόμενες καρέκλες , ένας μεταλλικός κουβάς με νερό και ένα ηλιακό φως. Μέσα δυο κουκέτες ..ευτυχώς γλυτώσαμε το χάμω.. αφήνουμε όπως και όπως τα πράγματα και τρέχουμε να φωτογραφίσουμε το ηλιοβασίλεμα ..οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου δίνουν στο τοπίο εικόνα μαγική.. οι βράχοι αποκτούν άλλη μορφή σκιές παντου..
Ο Maurizio ο υπεύθυνος του καμπ είναι και ο Ιταλός που οργάνωσε και άνοιξε το ταξιδιωτικό δρόμο Ιταλίας -Σουδαν..είναι εκείνος που κάμποσα (τριαντα περίπου) χρόνια πριν διέσχισε τη Αφρική από δυση στη ανατολή…
Εγω ως η πιο τολμηρή πήρα το παγωμένο μου ντούζ και με ένα καφέ και εξω στη αυλή μου απολαμβάνω τα αστέρια που λάμπουν στον ουρανό… το κρύο όμως τσουχτερό.. ντυνόμαστε με όλα τα βαριά. .ακόμη γάντια και σκούφο… Η Ιωάννα στη απέναντι σκηνή, η μόνη που δεν έφερε υπνόσακο, αν και ειχε ενημερωθεί.. και φυσικά ουτε και μπουφάν .. γενικά εχει μια άρνηση στο να υπακούει και να εφαρμόζει τις οδηγίες…
-Ρε εσύ κρυο κάνει μου φωνάζει.. πως θα ξημερωθούμε??
-Δεν λές πάλι καλά που μας έχουν κουβέρτες αλλιώς εσένα χωρίς υπνόσακο παγάκι θα σε βρίσκαμε..
Στη τραπεζαρία όλοι μαζί για φαγητό ως μια μεγάλη οικογένεια.. εδώ πάλι οι Αυστραλοί….Το μενού απόψε ειχε και πατάτες τηγανιτές …έγινε πόλεμος..
Με μια κούπα ζεστό τσάι στα χέρια πήραμε θέση γύρω από τη φωτιά.. Οι φλόγες χοροπηδούν, χουχουλιάζουμε και διηγούμαστε ταξίδια και εμπειρίες..
Ο Μaurizio μας εξηγεί τις σημερινές δυσκολίες της χώρας, την έλλειψη του ψωμιού αλλά και της βενζίνης.. το απαράδεκτο χαράτσι των 10 δολαρίων ανα βαρέλι που επέβαλε ο Bahir στο Νότιο Σουδάν για τη χρήση λέει των αγωγών.. και οι νότιοι έκλεισαν τις στρόφιγγες και η μαύρη αγορά ανθεί ενώ ο κόσμος κάνει ουρές στα βενζινάδικα και στους φούρνους..
Πήγαμε για ύπνο …χωθήκαμε στις κουβέρτες με τα ισοθερμικά μας.. η Νύχτα μεγάλη και κρύα.. νυχτερινές συναντήσεις στις τουαλέτες και ο ηχος του φτυαριού να ηχεί … σίγουρα δεν σκάβαμε για χρυσό..
Πρωινό και φεύγουμε για το νησί Sai και τον τρίτο καταρράκτη..
120 χιλιόμετρα νότια από τα Αιγυπτιακά σύνορα το νησί Sai συγκεντρώνει πολλούς και διαφορετικούς αρχαιολογικούς χώρους.
Στη οχθη του ποταμιού μας περιμένει ο βαρκάρης να μας περάσει στο νησι..

Δεχόμαστε επίθεση από εκκ μύγες και μικρα έντομα. Στο νησι μας περιμένει το ένα και μοναδικό ταξι…ένα αυτοκίνητο που δεν έχει ηλικία ούτε και περιγραφή, ’η τουλάχιστον να πω ότι είναι ένα σιδερένιο πράγμα που τσουλά πάνω σε 4 ρόδες.. Πλησιάζουμε προς το βόρειο κομμάτι του SAI , ένα επίπεδο ξερονήσι , δεν μπορείς να φανταστείς πως κάποτε εδώ ήταν σαν ζούγκλα , καταπράσινο, ζωντανό… Ένα νεκροταφείο,(εδώ έθαβαν τους νεκρούς της Κέρμα αρχικα) ένα Οθωμανικό φρούριο του 16 αιώνα κατασκευασμένο από ψαμμίτη, μεροικοι ναοί, χριστιανικές εκκλησίες φιλοξενούνται και συνυπάρχουν πάνω στο νησί.

Χιλιάδες όστρακα και αμφορείς σπαρμένα παντού ανάμεσα και πάνω στους θολωτούς τάφους που ονομάζονται κουμπέδες ,που είναι οι τάφοι των αγίων του Ισλάμ στην μεταμεσαιωνική περίοδο.… λίγο πιο εκεί ομόκεντροι κύκλοι από μικρές πέτρες που ίσως ήταν θέσεις ανθρωποθυσιών….Γυρίζουμε στη βάρκα μας και φεύγουμε για τον 3 καταρράκτη..
Ανεβαίνουμε σε ένα ύψωμα. Κάτω τα άγρια νερά του Νείλου κτυπούν ορμητικά τα βράχια.. Μια συνεχή βουή.. Στις όχθες και στα μικρά φαράγγια φοίνικες και μικρές καλλιέργειες.

Δεν είμαστε μόνες στο ύψωμα.. Τρία νεαρά παλληκάρια με ματσετες στα χέρια εμφανίζονται και κάτι μας λένε.. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά, άφαντος ο Εμιλιανο .. Προσπεράσαμε με μια ταχυκαρδία και με φόβο.. είναι η μόνη στιγμή που αισθανθήκαμε άβολα και φοβισμένα. .Οι νεαροί ακολουθούν μέχρι που εμφανίζονται ο Εμιλιανο και ο οδηγός… η καρδιά αποκτά και πάλι κανονικό ρυθμό και εγώ είμαι ακόμη κάτοχος της βαριάς μου φωτογραφικής μηχανής...
Η επόμενη επίσκεψη στο Wadi Sebu. Κατά μήκος μιας ξηρής κοίτης του ποταμού στην περιοχή του 3 καταρράκτη είναι ενας υπαίθριος καλλιτεχνικός χώρος ζωγραφικής-χαρακτικής.

Εδώ πάνω στην επιφάνεια των βράχων είναι χαραγμένα σχέδια που απεικονίζουν άγρια ζώα όπως ιπποπόταμοι, κροκοδειλοι,καμηλοπαρδαλεις, λεοπαρδάλεις, λιοντάρια που σήμερα δεν υπάρχουν στη περιοχή , καμήλες και βοοειδή , ανθρώπινες φιγούρες , αναπαραστάσεις κυνηγιού. Οι βραχογραφίες υπολογίζονται από τους προϊστορικούς χρόνους έως τις αιγυπτιακές δυναστείες. Σχεδόν επιδοθήκαμε και σε τεχνικές αναρρίχησης για να μπορέσουμε να πάρουμε καλά πλάνα..
Επιστροφή στη καμπ.. οι πιο τολμηροί, (μόνο εγω δηλαδή ) απολαύσαμε ένα τονωτικό παγωμένο ντούζ.. Φαγητό, κουβέντες γύρω από τη φωτιά και πάμε για ύπνο με το που σβήνει η φλόγα του τελευταίου ξύλου..

 

[LULLU]

Το πρωί ανεβήκαμε μαζί με τον Maurizio στον πιο ψηλό βράχο να δούμε τη θέα ..Κάτω ένα σεληνιακό τοπίο.

Οι σκηνές μόλις που φαίνονται ανάμεσα στους γρανιτένιους βράχους. Το να εξιστορεί τις εμπειρίες του και το πως εδώ και 30 χρόνια εχει δουλέψει έχει προβάλει τη χώρα ,εχει στηρίξει το τουρισμό , έχει βοηθήσει ευάλωτες κοινωνίες, σε πείθει πως λατρεύει το Σουδάν και τους ανθρώπους του...
Αποχαιρετάμε το Maurizio και φεύγουμε για Κέρμα. Η Kerma ήταν το παλιό διοικητικό κέντρο του βασιλείου της Νουβίας από 1750 εως το 1600 πχ. Είναι από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους του Σουδάν, που υπήρξε κέντρο πολιτισμού της εποχής του χαλκού στη περιοχή του Μέσου Νείλου.
Στη περιοχή έχουν ανακαλυφτεί μεσολιθικά και νεολιθικά ερείπια που χρονολογούνται από το 2500 πχ.

Ένα οχυρωμένο τείχος περιβάλει τη πόλη και μέσα παλάτια, ελιτ κατοικίες, εργαστήρια, ναοί.. και λίγο πιο μακριά το νεκροταφείο

Η πιο σημαντική δομή που δεσπόζει εδώ είναι η δυτική Defuffa που σημαίνει παλάτι από λάσπη και άμμο ,,(η ανατολική βρίσκεται 2 χιλ μακριά.) Η Defuffa είναι ένα εντυπωσιακό κτήριο κατασκευασμένο από μείγμα πηλού, άμμου και άχυρο 18 μέτρων ύψους που μοιάζει σαν ένας τεράστιος χωμάτινος όγκος παρα φρούριο νικημένο από το χρόνο .Αρκετά σκαλοπάτια μας οδηγούν στη κορυφή για μια πανοραμική θέα της αρχαίας Kerma.

Ένα μουσείο υπάρχει ακριβώς δίπλα από τη δυτική Defuffa. Επιτρέπεται η είσοδος αν και πολλά συνέργεια και εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς στην αποπεράτωση εργασιών

αναστήλωσης- ανακαίνισης. Μέσα εκθέτονται ενδιαφέροντα λείψανα , επιβλητικά αγάλματα από γρανίτη και διάφορα αντικείμενα από τη περιοχή. Ενα τμήμα του μουσείου είναι αφιερωμένο στη χριστιανική και ισλαμική κληρονομιά της περιοχής. Μια αίθουσα-προβολής μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε σε βίντεο ολη τη ιστορία της Νουβίας.
Το νεκροταφείο περιέχει πάνω από 30.000 τάφους. Εδώ το σχέδιο μεγαλύτερων τάφων που περιβάλλονται από μικρότερους δηλώνει κοινωνική διαστρωμάτωση,, μεγάλοι τάφοι που αγγίζουν και τα 30 μέτρα ύψους για τους σπουδαίους πολίτες , μικροί τάφοι για τους κοινούς θνητούς.. Οι βασιλικοί τάφοι περιέχουν εργα τέχνης που αναφέρονται σε αιγυπτιακές θεότητες όπως ο θεός Ωρος. Γενικά η επιρροή της Αιγύπτου παρατηρείται σε πολλές ταφές , σε αντικείμενα και κεραμικά που βρέθηκαν μέσα στους τάφους…
Στη νέα -σύγχρονη πόλη γίνεται παζάρι.. τρόφιμα, φρούτα, κρέατα, ρούχα, παπούτσια απλωμένα στους πάγκους. Κόσμος πολύς. Εικόνες , χρώματα και αρώματα..

Δεν ξέρεις που να στρέψεις τη μηχανή…Περπατήσαμε ανταλλάξαμε χαιρετισμούς, χαμογέλα και κουβέντες, γευτήκαμε τσάι , κάναμε τις αγορές μας κυρίως σε μπαχαρικά και καρκαντε, χουρμάδες είχαμε παραγγέλλει στο κ Γιώργο του Ακροπόλ που θα τους βρούμε στη επιστροφή μας στη πρωτεύουσα.
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Για φαγητό μεσημεριανό επιλέξαμε ένα τοπικό εστιατόριο που ευτυχώς βρήκαμε να παγωμένα νερά και αναψυκτικά.. Επιστροφή στη Κarima. Απόψε και πάλι θα διανυκτερεύσουμε στο πανέμορφο Nubian guest house, θα γευτούμε το παγωμένο καρκαντε που θα μας περιμένει στην είσοδο, θα φάμε καλά θα χορέψουμε αλλά κυρίως θα ανέβουμε πάνω στο jebel Barkal να απολαύσουμε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα..
Φτάνουμε στο Nubian guest house.Αφήνουμε τα πράγματα και παίρνουμε την ανηφόρα για να ανέβουμε στη κορυφή του ιερού βράχου.. εύκολο πράγμα δεν το λές, κυρίως για όσους το γυμναστήριο το γνωρίζουν μόνο ως λέξη και ως διαφήμιση.., δηλαδή εγώ, που ζορίστηκα , έχω και αυτό το βάρος της μηχανής στη πλάτη λεω βαριαναστενάζοντας ..
-Δικαιολογίες Λουλου λένε οι άλλες οι πιο φιτ..
Περπατάμε πάνω στο ιερό βράχο,, μπροστά και κάτω ο Νείλος κυλά ήρεμος έτσι όπως φαίνεται από μακριά , αριστερά μας η νέα πόλη της Karima..Καθόμαστε με τα μάτια καρφωμένα στο ορίζοντα περιμένοντας τον ήλιο να βουτήξει πίσω από τους φοίνικες… και εκείνος δεν μας άφησε με παράπονο. βούτηξε και μας χάρισε ένα αξέχαστο ηλιοβασίλεμα .

. Η επιστροφή μας κράτησε πολύ λιγότερο. Κόψαμε δρόμο.. βρήκαμε ένα σημείο με πολύ αμμο που βόλευε να τσουλήσουμε , ως τα αυτοκίνητα που μας περίμεναν κάτω....Όπως και όπως τινάξαμε την άμμο από τα ρούχα και τα παπούτσια μας και πίσω στο ξενοδοχείο .. αύριο επιστροφή προς το Χαρτούμ περνώντας από τη Dongola.. μπαίνουμε στο τέλος αυτού του ταξιδιού που θα καταλαγιάσει μετα από καιρό..
Πρωινό και φεύγουμε για Dongola. Η παλια Ντογκολα κτισμένη στη όχθη του Νείλου ήταν η πρωτεύουσα του μεσαιωνικού χριστιανικού Βασιλείου της Μακουριας της Νουβίας από τον 6 εως τον 14 αιώνα μχ. Εδω ήταν η έδρα της βασιλικής οικογένειας , των πλουσίων κατοίκων και της θρησκευτικής ελιτ .Για αρκετα χιλιόμετρα κατά μήκος της ανατολικής όχθης του Νείλου βρίσκονται ερείπια της πόλης θαμμένα κάτω από τεράστιους αμμόλοφους., Εδώ Πολωνοί αρχαιολόγοι άρχισαν τις εκσκαφές για περισσότερα από 50μχρόνια και πάλι ακόμη το μεγαλύτερο μέρος δεν έχει δει το φως του ήλιου.. Εκκλησίες, παλάτια , μοναστήρια, τμήματα γιγάντιο τείχος της πόλης, σπίτια…
Αιώνες θα σκάβουν λέει η Μαρία και πάλι δεν φτάνουν, εντυπωσιασμένη κοιτώντας γύρω,
Το πιο σημαντικό και καλοδιατηρημένο σωζόμενο κτίριο στο χώρο είναι το THRONE HALL (δωμάτιο του Θρόνου ) , ένα διώροφο κτίριο με παχιά τοιχώματα που βρίσκεται σε ένα λόφο με θέα στην ανατολική όχθη του Νείλου.

Μετατράπηκε σε τζαμί το 1317 σημαίνοντας την εποχη εξισλαμισμού της Μακουρίας και ο μουσουλμάνος βασιλείας ΑAbdallah Bershambu που ανέλαβε την εξουσία, σηματοδότησε το τέλος των χριστιανών ηγεμόνων. Το κτήριο από το 1969 μετατράπηκε σε μουσείο. Όχι πολύ μακριά από το Θρόνο, βρίσκεται η Εκκλησία των Γρανιτένιων Κιόνων του 7 αιώνα μχ., εδρα των επισκόπων της Ντόγκολα.

Σήμερα απομένουν μόνο 12 κίονες να θυμίζει την αιγλη εκεινης της εποχής.

Περπατάμε κατά μήκος της όχθης, ερείπια., μνημεία εκκλησίες , εναπομείναντες τοιχοι σπιτιών μαρτυρούν το σπουδαίο παρελθόν της πόλης .Η άμμος της ερήμου καταπίνει σταδιακά αυτά τα έργα που δεν παύουν να αποτελούν ένα συγκλονιστικό θέαμα. Συναντούμε πάλι και εδώ πολλούς εργάτες και αρχαιολόγους που εργάζονται αδιάκοπα κάτω από τον καυτό ήλιο για να φέρουν στη επιφάνεια νέα ευρήματα ,,

Στην κοιλάδα υψώνονται αρκετοί ισλαμικοί τάφοι του 17 αιώνα θολωτοί γνωστοί με το ονομα Marabout.

Οι μηχανές πήραν φωτιά στην κυριολεξία. Ουτε κούραση νιώσαμε από τη πεζοπορία στο καταμεσήμερο, ουτε διαμαρτυρηθήκαμε.

Επιστροφή στα τζιπ και παίρνουμε το ταξίδι του γυρισμού…

Φτάσαμε Χαρτούμ.. Νιώσαμε ζεστασιά και οικογενειακή- θαλπωρή στο θερμό καλωσόρισμα του κ Γιώργου. Αποχαιρετήσαμε τους οδηγούς μας και τον Εμιλιανο που όλο αυτό το καιρό μας ανέχτηκαν και μας φρόντισαν και βοήθησαν να μείνει αξέχαστο αυτό το ταξίδι.

Απόψε μάθαμε πως το να πάρουμε μαζι μας τα πετρώματα είναι μεγάλο ρίσκο αφού απαγορεύεται. .πέφτω σε βαθιά λύπη. Η Μαρια προσπαθεί να βρει τρόπο να περάσει έστω και τις πολύ μικρές.., εγώ που μάζευα μεγάλες τις άφησα να στολίζουν το κομοδίνο στο δωμάτιο του ακροπόλ..

Ο κ Γιώργος μας συνοδεύει στο αεροδρόμιο τα ξημερώματα. Αγκαλιές και υποσχέσεις πως θα γυρίσουμε και πάλι.. έχουμε ακόμη να δούμε πολλά αν και η φλόγα της επανάστασης εχει ανάψει.. θυμάμαι το οδηγό μας σε μια συζήτηση που μου είχε πει., ελπίζω με το που θα γυρίσω στο Χαρτούν να μην υπάρχει Bahir,, να εχει έλθει η αλλαγή.. Δεν ειχε έλθει η αλλαγή με το γυρισμό του αλλά ειχε αρχίσει και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει υπερασπιστής της.. .. Φεύγω με μια ευχη..να γίνουν καλύτερες οι μέρες του κόσμου..

Για εμάς τις οκτώ αρχίζει το μαρτύριο που λέγεται Τουρκικές αερογραμμές.. Καθυστερήσεις, ακυρώσεις πτήσεων. .Καταφέραμε να φτάσουμε Χανιά μετα δυο μέρες…ετσι για να μην ξεχνώ πως ούτε φωτογραφία μου από εδώ και εμπρος… αν και με περιμένει άλλη μια διαδρομή τον άλλο μήνα στο Νεπαλ που ειχα κλείσει τα εισιτήρια πολύ ενωρίς. .δυστυχώς..

ΤΕΛΟΣ

 

[gkalla]

Καταπληκτικό ταξίδι, απίθανη ιστορία. Μας κράτησες ωραία παρέα αυτές τις τελευταίες ημέρες. Μπράβο!!! Και εις άλλα, σύντομα...
Υ.Γ.
Μια μικρή παρατήρηση. Τα bold κείμενα είναι πολύ κουραστικά. Αν βρείς χρόνο διορθωσέτα. Μου βγήκαν τα μάτια...

 

[psilos3]

Πολύ όμορφη ιστορία, τη παρακολούθησα από την αρχή μέχρι και τώρα, για μια χώρα που όλο και περισσότερα κείμενα διαβάζουμε πλέον στο φορουμ και στη συντριπτική τους πλειοψηφία από καλά έως πολύ καλά στη κρίση τους, δίνοντας μας ακόμα ένα φιλόξενο και ιστορικό ταξιδιωτικό προορισμό στα υπόψιν.
Ευχαριστούμε για όλα, καλά ταξίδια και καλές καινούριες ιστορίες εύχομαι.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[travelbreak]

Ο κ Γιώργος μας συνοδεύει στο αεροδρόμιο τα ξημερώματα.

Αν ο κ. Γιώργος είναι ένας εκ των τριών αδελφών Παγουλάτου, νομίζω ότι πέθανε πριν ένα εξάμηνο περίπου. Έτσι μας είπε ο οδηγός μας σε ανύποπτο χρόνο.