Τυνησία Σολο στην Τυνησία (εν έτει 2012)

[kalove]

Με πολύ σεβασμό στην μνήμη των ανθρώπων πού τόσο άδικα καί αναίτια δολοφονήθηκαν στο Μουσείο Μπαρντό. Θα μπορούσαμε να είμαστε κάποιοι από αυτούς. Ας ευχηθούμε να είναι τα τελευταία θύματα).

Καιρό τώρα μού τριβέλιζαν το μυαλό οί φίλες μου:
-Κανένα ταξιδάκι βρε παιδί μου. Ξέρεις, καμιά προσφορά, κάτι οικονομικό, κάτι ωραίο τέλος πάντων. Α! Καί όχι Ευρώπη. Κάτι εξωτικό. Κάτι διαφορετικό. Καί όχι με πολλές ανταποκρίσεις. Μην είναι καλοκαίρι γιατί θα πάμε στο εξοχικό. Ούτε καί τις γιορτές βέβαια, περιμένω κόσμο. Το παιδί δίνει εξετάσεις τον Σεπτέμβριο καί ... καταλαβαίνεις.
Καί βέβαια καταλάβαινα. Καί όποιος έχει αναλάβει να οργανώνει τα ταξίδια της παρέας, επίσης καταλαβαίνει.
ΔΕΝ θα το σχολιάσω!!
-Αίγυπτο?
- Πήγαμε.
- Τουρκία?
- Πάλι?
- Ισραήλ?
- Απαπα. Φοβόμαστε.
- Δεν μένουν καί πολλές επιλογές βρε κορίτσια. Τυνησία?
- Ναίιιιιιιιιιιιι!!!
Ακρατος ενθουσιασμός. Βρήκαμε την γή της επαγγελίας!
Καί να τα τσάμικα καί να τα καλαματιανά καί να τα οριεντάλια ...
Καί να τα παστέλια, καί να τα ξερολούκουμα (αυτό είναι κλεμμένο!!)
Τέλος πάντων, γλεντήσαμε την ανακάλυψή μας υπέρ τού δέοντος (ξέρετε τώρα από γυναικοπαρέες).
Φύγαν καί με άφησαν με ανασκουμπωμένα μανίκια. Είχα μαλλί να ξάνω...
... Ανοιχτοί ήταν οί ουρανοί? Βρήκα μία εξαιρετική προσφορά της Tunis air γιά Οκτώβριο με 220 ευρώ, αντί των 350 πού έίχε καί τετράστερα ξενοδοχεία της αλυσίδας Iberostar (άκουσον άκουσον) με 180 ευρώ την εβδομάδα γιά δίκλινο με ημιδιατροφή !!!
Πήραν φωτιά τα τηλέφωνα.
- Κορίτσια, ετοιμάστε βαλίτσες. Το καί το...
- Αχ, τι κρίμα. Πνίγομαι στο γραφείο. Δεν μπορώ να πάρω άδεια με τίποτα.
- Αχ τι κρίμα. Μου έτυχαν έξτρα έξοδα καί δεν έχω λεφτά.
- Αχ τί κρίμα, έρχεται η πεθερά μου απ’ το χωριό καί πρέπει να την φιλοξενήσω.
Να μην τα πολυλογώ, με άφησαν μπουκάλα.
- Αχ τι κρίμα ΄γιά σας κορίτσια. Θα χάσετε ένα πολύ ωραίο ταξίδι.
- Τι εννοείς θα χάσετε? Δεν πιστεύω να εννοείς..
- Ναί, ναί..
- Πας γυρεύοντας. Θα το φάς το κεφάλι σου.
Γιά να είμαι ειλικρινής, σκέφτηκα να το αναρτήσω στο travelstories, τού τύπου «βάζω ξενοδοχείο καί φαγητό, βάζεις την παρέα?» αφού έτσι κι’ αλλιώς θα πλήρωνα το δίκλινο. Αντε, λέω, μη με περάσουνε γιά ψώνιο.
Κι’ έτσι, κλείνοντας γιά άλλη μιά φορά τ’ αυτιά μου στις σειρήνες της λογικής, έβγαλα το εισιτήριό μου, έκανα κράτηση στα ξενοδοχεία, πήρα την βαλίτσα μου καί την μπουκάλα μου (τουτέστιν μεθερμηνευόμενο την μοναξιά μου) καί μία ωραία πρωία επιβιβάστηκα στην πτήση γιά Τύνιδα.

Συνεχίζεται

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Ωραιοτατο ξεκινημα!!

 

[chris7]

Ωραιοτατο ξεκινημα!!

+1

 

[giannismits]

+1

+2

@kalove μου αρέσεις! Για συνέχισε.

 

[mariath]

+3 από μένα!

 

[chris7]

Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[georgiaP]

Ωραίος τρόπος γραφής και ενδιαφέρουσα ιστορία! Περιμένουμε τα υπόλοιπα...

 

[kalove]

Η άφιξη

Η δίωρη πτήση μού έδωσε την ευκαιρία να ξαναχτενίσω το πρόγραμμά μου.
Το λοιπό, έχουμε καί λέμε. Επτά διανυκτερεύσεις στην Χαμμαμάτ, πέντε στο Πορτ ελ Καντάουϊ καί τρείς στην Τύνιδα. Αρκετές γιά να γνωρίσω την ανατολική Τυνησία. Οάσεις καί Κσούρ στο επόμενο.
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πείς. Μετά τα τελευταία γεγονότα, πολύ αμφιβάλλω άν η Τυνησία θα μπορέσει να σηκώσει σύντομα κεφάλι (τουριστικά εννοώ καί όχι μόνο). Αλλωστε, τα αραβικά κράτη, το ένα μετά το άλλο, μπαίνουν στον «κόκκινο» τουριστικό χάρτη. Θα μού πείς, εδώ ο κοσμάκης χάνεται, εσύ τον χαβά σου...
Προσγειωθήκαμε. Φορτώθηκα την χειραποσκευή μου, βαλίτσα δεν είχα να παραλάβω καί τράβηξα γιά την έξοδο με τις οδηγίες «πλεύσης» ανά χείρας.
Πλάνο πρώτο: Να πάω με ταξί.
Πλάνο δεύτερο : Να πάω με λουάζ
Δεν πρόλαβα να ξεμυτίσω καί μού την πέφτουν οί ταξιτζήδες.
- Ποσο γιά Χαμμαμάτ? Πόσο?
Πάω στον επόμενο. Καί στον επόμενο. Αραβική χώρα είναι. Το παζάρεμα είναι τρόπος ζωής. Οσο κι’ άν εμένα προσωπικά με εκνευρίζει, έχει κι’ αυτό το γούστο του, αν το δείς σαν παιχνίδι, σαν μέρος τού ταξιδιού.
Από τα 100 ευρώ πρώτη προσφορά, πέσανε στα 40. Πιό κάτω δεν πήγαιναν.
Ασύμφορο μού φάνηκε καί έτσι κατέφυγα στο Plan B .
- Μπάμπ Αλέουα, είπα στον τελευταίο ταξιτζή.
Η Μπάμπ Αλέουα είναι ο κεντρικός σταθμός των λουάζ πού αναχωρούν γιά την περιοχή τού Ακρωτηρίου Μπόν πού ανήκει καί η Χαμμαμάτ.
Τί είναι τα λουάζ? Τα αντίστοιχα τούρκικα ντολμούζ. Καλέ, εκείνα τα μικρά λεωφορεία με τις 8 - 10 θέσεις, πού πηγαίνουν παντού, σταματάνε παντού καί φεύγουν μόλις γεμίσουν. Καί γεμίζουν εν ριπή οφθαλμού, τα άτιμα!
Μην περιμένετε να δείτε τουρίστες σ’ αυτά. Τα χρησιμοποιούν κυρίως οι ντόπιοι γιά τις μετακινήσεις τους.
Στριμώχτηκα λοιπόν δίπλα σε άντρες με κελεμπίες, σε γυναίκες με μαντήλες, σε μπόγους καί μπαγάζια. Η ζέστη, παρότι τέλος Οκτωβρίου, ήταν αισθητή, ο ιδρώτας άρχισε σιγά σιγά να κάνει την απειλητική του εμφάνιση καί οι «ευωδιές» άπλωναν τα γαμψά τους νύχια παντού στον αέρα. Εβγαλα από την τσάντα μου, με τρόπο, ένα αρωματικό μαντηλάκι καί το κόλλησα στην μύτη μου. Γιά λίγο. Γιατί η προσοχή μου στράφηκε αλλού: στην τρελλή κούρσα πού ακολούθησε. Ο οδηγός πήγαινε το λουάζ σαν βάρκα σε φουρτούνα, με μιά τρελή ταχύτητα καί απίστευτα ζικ ζακ καί προσπεράσεις. Να κρατιέμαι από το μπροστινό κάθισμα καί πάλι να πέφτω στούς διπλανούς. Sorry από δώ sorry από κεί, εν τέλει μετά καμμιά ώρα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των λουάζ στην Χαμμαμάτ. Από δώ πήρα ταξί γιά το ξενοδοχείο.
Η όλη διαδρομή ταξί-λουάζ-ταξί στοίχησε περίπου 15 ευρώ.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην περιοχή Γιασμίν Χαμμαμάτ, περί τα 8 χιλιόμετρα από την πόλη της Χαμμαμάτ, όπου καί όλα τα μεγάλα συγκροτήματα της περιοχής.
Αυτό διαπίστωσα καί στις υπόλοιπες πόλεις πού επισκέφθηκα: φτιάχνουν τα συγκροτήματα εκτός πόλεων καί καλά κάνουν γιά να μην αλλοιώνεται η φυσιογνωμία των ιστορικών πόλεων.
Αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, το οποίο σημειωτέον ήταν εξαιρετικό καί γιά τα χρήματα πού έδωσα το θεώρησα δώρο, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη.
Καιρό γιά χάσιμο δεν είχα, η στάση τού λεωφορείου ήταν ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο καί με ένα εισιτήριο 0,20 λεπτά βρέθηκα σε ένα τέταρτο στην παλιά πόλη της Χαμμαμάτ.

 

[kalove]

Χαμμαμάτ
Πόσο χρειάζεται κάποιος να παγώσει τον χρόνο? Λίγο, πολύ λίγο. Αρκεί να περάσεις μία Μπάμπ (πύλη) καί να μπείς στην Κάσμπα (κάστρο). Να περιηγηθείς στα στενά δρομάκια της, τόσο στενά πού ίσα να χωράς, τόσο στενά πού ο καυτός ήλιος της ερήμου δεν κατεβαίνει. Να βλέπεις τις περίτεχνες πόρτες, στολισμένες με καρφιά καί ρόπτρα με το Χάμσα ( φυλαχτό με το χέρι της Φάτιμα). Τα σπίτια κλεισμένα με μασραμπίγια ( ξύλινο καφασωτό στα παράθυρα) Κάπου ξεπροβάλλει ένας Τυνήσιος με τζελαμπά (κελεμπία), μπαλγκά (παραδοσιακές παντόφλες) καί σέσια (κόκκινο φέσι με μεταξωτή φούντα). Από μιά γωνιά στρίβει ένας Βέρβερος με μπουρνούζ (κάπα με κουκούλα) πού κουβαλάει ένα μεργκούμ (ελαφρύ χαλί). Στο πλακόστρωτο ελαφριά βήματα καί μιά μαυροφορεμένη γυναικεία φιγούρα να κλείνει το στενό. Στην αγκαλιά της ένα βρέφος με αγιάσα στα μάγουλα (το πρώτο τατουάζ πού γίνεται λίγο μετά την γέννηση). Σε κάποιο σπίτι, κάποιος παίζει μαλούφ (τυνησιακή λαϊκή μουσική), από κάποιο άλλο έρχεται έντονη η μυρωδιά τού μαγειρεμένου κουσκούς (φαγητό από σιμιγδάλι). Σίγουρα θα έχουν χρησιμοποιήσει χαρίσα (πικάντικη ή καυτερή σάλτσα).
Ετσι αφέθηκα στην μαγεία της Κάσμπα. Ανέβηκα στην επάνω πεζούλα. Η θάλασσα στραφτοκοπούσε στην απεραντοσύνη της. Ερχονταν μαλακά καί φιλούσε τα χοντρά τείχη. Στις στέγες της παλιάς πόλης, οι νοικοκυρές είχαν απλώσει το κουσκούς γιά να στεγνώσει. Κατέβηκα πάλι στα στενά δρομάκια. Λαβύρινθος. Μιά ηλικιωμένη, θεωρώντας ότι είχα χαθεί, μού έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Με έβγαλε στην κεντρική Μπάμπ. Χαμογέλασα καί έφερα το χέρι στην καρδιά, σημάδι ότι την ευχαριστώ. Καί τότε έτεινε το χέρι γιά ζάκατ (ελεημοσύνη).
Κάθισα να ξεκουραστώ σ’ ένα καφενεδάκι, πίνοντας τσάϊ μέντας. Παραδίπλα μου, δύο άντρες κάπνιζαν σισά (ναργιλές). Σίγουρα τούς είχαν γεμίσει με ζιράκ (δυνατό χαρμάνι καπνού).
Από την Μπάμπ-ελ-σούκ μπήκα στην Μεντίνα. Τα τείχη της, χτισμένα το 904 μΧ καί ανακατασκευασμένα τον 13ο αιώνα, περικλείουν καί εδώ ένα λαβύρινθο από δρομάκια, μικρά μαγαζάκια, τούρκικα λουτρά , το Μεγάλο Τζαμί της Μεντίνας καί την Σχολή Κορανικών Σπουδών.
Τα μαγαζάκια γεμάτα με τουριστικά είδη, τα είδα σαν μελανό σημείο. Οχι μόνο δεν είχαν τίποτα παραδοσιακό ή αυθεντικό να σού επιδείξουν, οί πωλητές σού έκλειναν στην κυριολεξία τον δρόμο. Ηταν πού ήταν στενά τα δρομάκια, άπλωναν τα χέρια τους έτσι ώστε να μην μπορείς να περάσεις καί να σε οδηγήσουν στο μαγαζί τους.
Θα ήθελα να το δώ με συμπάθεια (κι’ αυτοί το ψωμί τους θέλουν να βγάλουν) αλλά αυτή η τακτική με ενόχλησε αρκετά.
Τέλος πάντων, δεν θα χαλάσω την ημέρα μου. Πήρα το λεωφορείο καί συνέχισα γιά Νάμπουλ...

Συνεχίζεται

 

[kalove]

Νάμπουλ

Η Νάμπουλ, διοικητικό κέντρο τού ακρωτηρίου Μπόν, υπήρξε αρχαία φοινικική πόλη πού καταστράφηκε από τούς Ρωμαίους. Το όνομα της δέ είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Νεάπολης. Στις ανασκαφές πού έγιναν στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Νεάπολης, λίγο πιό έξω από την σημερινή πόλη, ελάχιστα πράγματα ανακαλύφθηκαν από την ρωμαϊκή πόλη. Μία ιδέα θα πάρετε από ένα σχέδιο ΄της πόλης, πού εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο.
Η σημερινή Νάμπουλ πάντως, φημίζεται γιά τα κεραμικά της. Στούς δρόμους της πόλης, θα βρείτε αμέτρητα εργαστήρια αγγειοπλαστικής, πού μπορείτε να μπείτε καί να παρακολουθήσετε όλη την διαδικασία κατασκευής των κεραμικών: από το δούλεμα στον τροχό καί τη χάραξη μέχρι το ψήσιμο στούς φούρνους, τη διακόσμηση καί το γυάλωμα.
Η ιστορία της Τυνησιακής αγγειοπλαστικής χάνεται στα βάθη των αιώνων. Από τούς νεολιθικούς χρόνους, πού κατασκεύαζαν απλά χρηστικά αντικείμενα, μέχρι την εποχή των Αγκλαβιδών, οπότε αναπτύχθηκε νέα τεχνική με την χρήση μεταλλικών βαφών. Κατά τον 10ο καί 11ο αιώνα, η φόρμα αλλάζει καί πάλι με την προσθήκη παραστάσεων καί διακοσμητικών μοτίβων.
Στην Νάμπουλ συγκεντρώθηκαν οι τεχνίτες περί τον 15ο αιώνα, πιθανώς γιατί βρήκαν καλύτερης ποιότητας άργιλο καί έτσι έγινε το κέντρο της Τυνησιακής αγγειοπλαστικής.
Είναι λοιπόν αυτός ένας καλός λόγος να επισκεφθείτε την Νάμπουλ αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο ισχυρότερος είναι το μικρό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Αν σας ενθουσιάζουν τα ψηφιδωτά, κατά την επίσκεψή σας στην Τυνησία, ξεκινήστε από αυτό το μικρό μουσείο, συνεχίστε με αυτό της Σούς καί καταλήξτε στο Μπαρντό στην Τύνιδα (τι σας λέω τώρα?).
Εχει εξαιρετικά ρωμαϊκά ψηφιδωτά, από της ανασκαφές στην Κελίμπια καί την Νεάπολη. Ολόκληρες παραστάσεις πολύ καλά έως άριστα διατηρημένες, κυρίως με θέματα από την ελληνική μυθολογία (κρίμα πού δεν ξέρω να ανεβάζω φωτογραφίες):
Εντύπωση μού έκαναν κάποια ψηφιδωτά υπέρθυρα, πού απεικόνιζαν κοκόρια πού έβγαζαν χρυσά φλουριά από το στόμα τους, γεμίζοντας ένα πιθάρι. Θεωρούσαν τον κόκορα ως σύμβολο ευμάρειας καί πλούτου καί συμπέρανα ότι αυτός θα είναι ό λόγος πού σφάζουν κόκορα στα θεμέλια τού σπιτιού.
Στο μουσείο επίσης φιλοξενούνται αγάλματα καί πήλινα ειδώλια, τόσο ρωμαϊκά αλλά κυρίως καρχηδονιακά. Εδώ θα γνωρίσετε τις χθόνιες θεότητες :τον Βααλ καί την Τανίτ. Αιμοδιψείς καί άσπλαχνοι, στο όνομά τους έχουν σφαγιασθεί ( θυσία το έλεγαν) αμέτρητοι άνθρωποι. Οι ανθρωποθυσίες στην Καρχηδόνα είχαν τελετουργικό καί εξευμενιστικό χαρακτήρα καί αφορούσαν κυρίως θυσίες παιδιών: Επρεπε να προσφέρουν στούς αιμοδιψείς θεούς τα πρωτότοκα αρσενικά, πριν την ηλικία τού ενός χρόνου, σαν εξαγορά των αμαρτιών της οικογένειας. ( πάνω από 5000 τάφους παιδιών θα δείτε στην τοποθεσία Τοφέτ, στην Αρχαία Καρχηδόνα).
Συνεχίζεται...

 

[kalove]

Θουμπούρμπου Μάϊους - Ντούγκα - Ζαγκουάν
Η σημερινή μέρα με βρήκε να ακολουθώ μία πολύ ενδιαφέρουσα οργανωμένη εκδρομή σε πολύ σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους: στο Θουμπούρμους Μάϊους καί την Ντούγκα. Αυτοί, μαζί με την αρχαία Καρχηδόνα καί το Ελ Τζέμ, αποτελούν την ραχοκοκαλιά των ιστορικών τοποθεσιών στην Τυνησία σε ότι αφορά την Ρωμαϊκή εποχή.
Ο Ρωμαϊκός οικισμός τού Θουμπούρμπο Μάϊους, 67 χλμ δυτικά της Χαμμαμάτ, ιδρύθηκε το 27πΧ, εξελίχθηκε σε πόλη καί κατέληξε σε αποικία. Καθώς βρισκόταν στον εμπορικό δρόμο μεταξύ της Σούσα καί της Καρχηδόνας γρήγορα αναπτύχθηκε αλλά η εισβολή των Βανδάλων καί των Αράβων την οδήγησαν στην πτώση της.
Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, μας εντυπωσιάζει η θέα τού φόρουμ με κορινθιακούς κίονες καί ο ναός τού Καπιτωλίου, ένας από τούς μεγαλύτερους στην Αφρική, αφιερωμένος στον Δία, την Ήρα καί την Αθηνά. Πίσω από το φόρουμ βλέπουμε τα μεγάλα θερινά λουτρά με τις τρείς πισίνες : χλιαρή, θερμή καί αίθουσα των ατμών. Ακριβώς δίπλα, η Παλαίστρα των Πετρωνίων καί πίσω στον λόφο διακρίνουμε τις χειμερινές θέρμες με ωραίο ψηφιδωτό πάτωμα.
Ακόμη νοτιότερα συναντάμε έναν ναό αφιερωμένο στον Βάαλ καί έναν κυκλικό ναό αφιερωμένο στον Ερμή.
Πάντως τα περισσότερα ψηφιδωτά πού κοσμούσαν την πόλη, έχουν μεταφερθεί στο Μουσείο Μπάρντο.
Συνεχίζοντας την εκδρομή μας ακόμη δυτικότερα, φτάσαμε στην πολύ εντυπωσιακή Ντούγκα. Αυτή η Ρωμαϊκή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από το 1997, θεωρείται η πιό καλοδιατηρημένη στο είδος της γιά την Βόρεια Αφρική.
Στο χώρο τού φόρουμ θα δείτε το εντυπωσιακότατο Καπιτώλιο με το υπέροχο αέτωμα. Διακρίνεται άγαλμα τού Αντώνιου Πίου. Ακριβώς δίπλα, στην Πλατεία των Ανέμων, θα δείτε χαραγμένα τα ονόματα 12 ρωμαϊκών ανέμων, εξ’ ού καί το όνομα της πλατείας.
Ακολουθώντας τον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο, πού λέγεται ότι συνέδεε την πόλη με την Καρχηδόνα, θα δείτε πολλούς ναούς καί πολλές δεξαμενές. Υπέροχη θέα θα έχετε επίσης προς το Λιβυκοκαρχηδονιακό Μαυσωλείο.
Οί Θέρμες τού Λυκίνου, ένα ολόκληρο συγκρότημα Χειμερινών Λουτρών, αποτελούμενο από αίθουσες καί γυμναστήρια, είναι ένα από τα πιό εντυπωσιακά μνημεία τού χώρου. Από την τελευταία αίθουσα, όπου κατέληγαν οι «λουόμενοι» γιά να χαλαρώσουν καί να ξεκουραστούν, υπήρχε μία μυστική δίοδος πού οδηγούσε στούς .. Οίκους Ανοχής. Θα τούς δείτε να βρίσκονται ακριβώς από κάτω, σε μεγάλη έκταση. Ο κεντρικός δρόμος πού οδηγούσε σε αυτούς, ήταν καλυμμένος, σαν στοά, γιά προστατεύεται η ανωνυμία των «πελατών».
Συνεχίζοντας τον δρόμο καί περνώντας από πολλές Ρωμαϊκές επαύλεις, θα φθάστε στην Ντάρ Ελ Ασάμπ, μία πέτρινη πύλη (κάπως σαν την Πορτάρα της Νάξου) ότι απέμεινε από τον ναό πού βρισκόταν εδώ. Γυρίστε καί δείτε το Καπιτώλιο μέσα από αυτήν. Είναι από τις πιό ωραίες εικόνες πού θα πάρετε από την πόλη.
Η εκδρομή μας τελειώνει στο Ζαγκουάν όπου επισκεπτόμαστε τον Ναό τών Υδάτων, μέσα σε ένα πανέμορφο καλά συντηρημένο πάρκο. Στην ουσία ο ναός είναι μία ρωμαϊκή κρήνη με 12 κόγχες. Σε κάθε κόγχη καί ένα άγαλμα πού αντιστοιχεί σε κάθε μήνα τού έτους. Κατασκευάστηκε επί Αδριανού καί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αρδευτικά έργα της εποχής. Από εδώ ξεκινούσε ένα υδραγωγείο μήκους 124 χλμ πού τροφοδοτούσε την Καρχηδόνα. Κάτω από τον ναό, διακρίνονται ακόμα οί σωλήνες.
Το πανέμορφο σκηνικό έρχεται να ολοκληρώσει το Τζέμπελ Ζαγκουάν, ένα άγριο βουνό πίσω από τον ναό των Υδάτων.
Αυτή την εκδρομή την συστήνω ανεπιφύλακτα γιά τούς «φαν» τού είδους

Συνεχίζεται

 

[JsOphelia]

Πολύ όμορφη περιγραφή! Περιμένουμε