Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Σοβιετιστάν - Sovietistan

[Yorgos]

Από το ίδιο πρακτορείο είχα κανονίσει το LOI για το Ουζμπεκιστάν, τους προτείνω κι εγώ. Σε αντίθεση με το πρακτορείο που είχε αναλάβει τα του Τουρκμενιστάν για μένα, που κατάφεραν να μου αρνηθούν το LOI δύο (2) φορές...

Πήρατε κανονική βίζα (και LOI) ή transit?

Κανονική ήταν, 8 μέρες μείναμε. Εξαιρετικά επαγγελματίας ο (Γερμανός- εγγύηση) Νταβίντ, όπως και ο Αμερικανός στο Κιργιστάν που μας σύστησε για την ενοικίαση του τζιπ, στο Iron Horse, o Ryan. Εξαιρετικές εντυπώσεις και από τους δύο, σε χώρες ολίγον μπάχαλα (λιγότερο μπάχαλα από την Κούβα πάντως, για να έχουμε μια σύγκριση στο μπαχαλόμετρο).

 

[kokoui]

μπαχαλόμετρο

Αν και δεν το βλέπω να πάω ποτε, περιμένω πως και πως τη συνέχεια. Ελπίζω μόνο να μην έχει την ίδια τύχη με μια άλλη ιστορία που ξεκίνησε από πέρσι και πάει ακόμα .

 

[duty_free]

τέλειο ταξίδι, ἔχω τρελλό κόλλημα με την λολ σοβιετική ἕνωση

 

[Fenaki1981]

Περιμένω πως κ πως την συνέχεια.. . Πολύ ωραίο φαντάζει όλο το ταξίδι σας... Έχω μάθει και συγκλονιστικες λεπτομέρειες, καθώς η Αγγελική είναι η αδερφούλα μου.. Και είναι πολύ όμορφο να μπορείς να ακούσεις εμπειρίες και από άλλα άτομα για το ίδιο ταξίδι, αλλά με την δική τους ματιά και γραφή.. Κ τα βιντεακια που ετοιμασες πολύ καλά!!!!

 

[panpan]

καθώς η Αγγελική είναι η αδερφούλα μου..

Ώχ παιδιά κρύψτε λόγια!!!Σας πιάσανε.

 

[nasos_traveler]

αναμένουμε με αγωνία !!!!

 

[Eleni_]

Ελπίζω μόνο να μην έχει την ίδια τύχη με μια άλλη ιστορία που ξεκίνησε από πέρσι και πάει ακόμα

Κι εγώ για το ίδιο ελπίζω... Όμως λέω να κάνουμε λίγο ακομα υπομονή, γιατί η ιστορία εχει ξεκινησει πολύ ωραία και πολλά υποσχόμενη!!

@Krekouzas μη μας προδώσεις! Με την πρώτη ευκαιρία... Ταξίδεψε μας!

 

[Krekouzas]

Πρώτο κεφάλαιο​

Το ταξίδι μου ξεκίνησε αρκετά στραβά! Γενικά, και συγκεκριμένα. Όλη την οργάνωση την έκανε ο Γιώργος ήδη μήνες πριν. Οι υπόλοιποι έπρεπε απλά να βγάλουμε βίζα για κάποιες χώρες και να κλείσουμε εισιτήρια. Οι βίζες. Μεγάλο θέμα. Για να πάρω την βίζα του Ουζμπεκιστάν ήταν από μόνο του μια περιπέτεια. Παραλίγο να χάσω την πτήση μου, είχαν το διαβατήριο μου σχεδόν ένα μήνα στο Βερολίνο. Το είχα στείλει με ταχυδρομείο, μιας και κατοικώ στο Μόναχο, με εκτυπωμένες τις αιτησεις δικαιολογητικά, απόδειξη κατάθεσης παραβόλου. Οι επικοινωνίας ήταν τραγική και πολύ γελοία. Κάποια στιγμή μετά από τρεις εβδομάδες πήρα τηλ να γίνεται και απλά μου λένε « μας σας περιμένουμε να περάσετε να το πάρετε»!!!! Τρεχω τελευταία στιγμή μα καταθέσω έξοδα αποστολής και να προσπαθώ την επόμενη ημέρα πάνω από 4 ώρες να μιλήσω με κάποιον που δεν θα μου κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα για να μου γίνει άμεσα η ταχυδρόμηση. Εν τέλη το διαβατήριο ήρθε 5 ώρες πριν πάω στο αεροδρόμιο. Σκέφτηκα και εγώ, τέλος καλό όλα καλά. Μα ημουν ακόμη στην αρχή. Σε ένα φάκελο με τα έγγραφα του ταξιδιού είχα εκτυπωμένες 6 πτήσεις και προφανως λάθος ταξινομημένες. Πήγα στο αεροδρόμιο για να πάρω την πρώτη μου πτήση για την Αστανά του Καζακστάν με την ώρα και άλλης πτήσης. Με λίγα λόγια το έχασα το αεροπλάνο. Γύρισα πίσω έκλεισα με ένα παχυλό ποσό την επόμενη διαθέσιμη one way πτήση για Αστανά την επόμενη ημέρα και με μια ημέρα καθυστέρησης κατάφερα να δω για μια ημέρα την πόλη.

Καζακστάν​

Λόγο περιορισμένης άδειας, κατάφερα από τις 8 εβδομάδες που ζήτησα να πάρω μόνο τις επτά, αποφάσισα να δω μόνο για δυο ημέρες την Αστανά μόνος μου και να συναντήσω τα παιδιά λίγο μετά στο Ουζμπεκιστάν. Αυτοί θα ήταν στο σύνολο πάνω από πέντε ημέρες στη χώρα και θα επισκεπτόταν όσα πιο πολλά προλάβαιναν, όπως και την πιο σημαντική πόλη της χώρας, το Αλμάτυ. Με την χαμένη πτήση μου ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Έφτασα ξημερώματα στην πόλη.Έκανα συνάλλαγμα και πήρα το πρώτο ταξί (πολύ φτηνά μέσα μεταφοράς ) για το ξενοδοχείο όπου είχα κλείσει για την προηγούμενη ημέρα. Εκει με μεγάλη μου απογοήτευση είδα ότι πριν τις 9 δεν υπάρχει ρεσεψιόν. Έτσι κατάλαβα ότι ήταν ενοικιαζόμενα διαμερίσματα σε μια τεράστια νέα πολυκατοικία και όχι απλά δωμάτια. Ξάπλωσα λίγο σε ένα παγκάκι απέναντι από τη ρεσεψιόν, ήταν μόλις έξι και μισή το πρωί εκεί! Λίγη ώρα μετά ξεκίνησα την περιπλάνηση μου στην πόλη. Περπατούσα με ένα σάκο πλάτης περίπου στα 20 κιλά και ένα άλλο μικρό σακίδιο , φορεμένο μπροστά με αλλά δέκα κιλά τεχνολογίας τουλάχιστον μέσα. Ήμουν αρκετά κεντρικά ήδη, απέναντι από την αμερικανική πρεσβεία όποτε τα χάιλαιτ θα έπρεπε να είναι σε απόσταση που μπορείς να περπατήσεις. Αυτό που δεν υπολόγισα ήταν το κρύο. Εάν θυμάστε από τις άλλες ιστορίες του Γιώργου, μου έχει δώσει το παρατσούκλι το Γέτι της Λαμίας. Δεν κρυώνω, δεν χρησιμοποιώ μπουφάν σχεδόν καθόλου. Ακόμη και στο Μόναχο είμαι πάντα με κοντομάνικα σε βαρύ χειμώνα και με ένα απλό μπουφάν. Πρώτη φορά τα χρειάστηκα. Ήταν το πολύ κρύο, η αϋπνία, η κούραση;; Η μάλλον το σύνολο όλων. Το κινητό μου έγραφε θερμοκρασία στην Αστανά -4 με αίσθηση -19!!!! Εγώ για μείον 35 το ένιωσα. Πέρασα έξω από ένα τεράστιο τζαμί, το πιο μεγάλο της πόλης, το Hazrat Sultan Mosque. Συνέχισα να πάω στο εθνικό μουσείο που άνοιγε στις 10. Έπρεπε να περιμένω πάνω από 2 ώρες. Αποφάσισα να περπατήσω μέσα από το όμορφο πάρκο όπως το διάβασα στις περιγραφές για να περάσω το ποτάμι Ishim και να φτάσω στο προεδρικό Μέγαρο και στον Πύργο τηλεπικοινωνιών και αλλά αξιοθέατα. Είπα λοιπόν να κάνω την προσπάθεια, με σχεδόν τριάντα κιλά και πολικό ψύχος. Στα πρώτα πέντε μέτρα από το μουσείο έφαγα ηρωικά τα μούτρα μου, γλυστρισα στον πάγο και σε κλάσματα δευτρολεπτου είχε βρεθεί με την πλάτη στο πεζοδρόμιο. Το μεγάλο σακίδιο πραγματικά με έσωσε να μην σπάσω το κεφάλι μου. Μου πήρε σχεδόν μια ώρα και κάτι να διασχίσω το πάρκο, το ποτάμι και να φτάσω στο προεδρικό Μέγαρο. Ακόμη και αυτό ακόμη ήταν κλειστό. Επόμενη σκέψη να πάω κάπου να φάω ένα πρωινό, να ανασυντάξω δυνάμεις, να περάσει η ώρα και να συνεχίσω. Η αναζήτησή διήρκησε πάνω από μια ακόμη ώρα. Μετά κατάλαβα ότι τα μαγαζιά δεν είναι κλειστά. Απλά είναι όλες οι πόρτες κλειστές με φιμέ τζάμια ή για κάποιο λόγο σαν κρυμμένα μέσα σε κτήρια. Ένα περίεργο πράγμα. Αυτό που βρήκα το εστιατόριο -καφέ ήταν σε δεύτερο όροφο μια πολυκατοικίας, με μια μικρή είσοδο που τυχαία ανακάλυψα και ανέβηκα τα σκαλιά. Καλοί και ευγενικοί άνθρωποι με είδαν με πολλές βαλίτσες και πεινασμένο και με ανέχτηκαν για αρκετή ώρα. Κατέβηκα μετά για να συνεχίσω την βόλτα μου. Μικρές αχτίδες ήλιου ξεπρόβαλαν λίγο αλλά σπάνια μα το κρύο δεν έλεγε να φύγει. Σε γενικές γραμμές η πρώτη ημέρα ήταν λίγο αποτυχία. Κούραση και ταλαιπωρία και δεν είδα τίποτα. Μόνο από έξω λίγα πράγματα, φωτογραφίες και πολύ μα παρά πολύ κρύο. Χόρτασα κρύο. Προς το απόγευμα νωρίς πήρα ένα ταξί και πήγα πάλι στο αεροδρόμιο να κοιμηθώ και να πάρω την βραδινή αρκετά πτήση μου για την Τασκένδη. Οι προγραμματισμένες δύο ημέρες στην Αστανά έγιναν μόλις 12 ώρες κούρασης και παγετού σε μια πολύ ιδιαίτερη πόλη. Έφυγα πολύ κουρασμένος λόγο των τελευταίων ημερών από το Μόναχο ακόμη, μα και πολύ περίεργος και σίγουρος για ακόμη μια επίσκεψη στην πόλη και την χώρα.


Για την ιστορία το Καζακστάν έχει πολύ ενδιαφέρον πολιτικά και ιστορικά. Ο πρόεδρος όπως θέλει να αποκαλείται ο δικτάτορας, κέρδισε όχι τυχαία με 90+ % τις εκλογές. Είναι πρόεδρος από την σοβιετική εποχή ακόμη και η Αστανά είναι δικό του παιδί. Πήρε την πρωτεύουσα από το Αλμάτυ, εποχής Ρώσων, και την πήγε στην Αστανά. Έξυπνη κίνηση για να συρρικνώσει τις διάφορες των Καζάκων και των Ρώσων και να μην έχει προβλήματα. Προφανώς το Αλμάτυ είναι γεμάτο Ρώσους όπου θα ήθελαν εξουσίες και είχαν απαιτήσεις. Στην Αστανά υπάρχει μια καλή ισορροπία. Ο κ. Ναζαρμπαγιεφ, έχει ήδη δώσει το όνομα του στο αεροδρόμιο, είχε δηλώσει κάποτε ότι αυτό που θα αφήσει πίσω του όταν φύγει θα είναι ολόκληρη η πόλη, το παιδί του, η Αστανά. Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα που θα ήθελα να σημειώσω για το Καζακστάν είναι η ότι εκεί, στην κεντρική Ασία , υπάρχει ο ευρωπαϊκός διαστημικός σταθμός!!! Αργότερα στο Ουζμπεκιστάν θα γνωρίζαμε μια εξαιρετική κυρία, και προφανώς εξαιρετική επιστημών, που δουλεύει σε αυτό το σταθμό και μας μιλούσε με αρκετά καλά λόγια για το όλο πρότζεκτ και τους ανθρώπους που το περιβάλλουν.

 

[kitsos!]

Για να πάρω την βίζα του Ουζμπεκιστάν ήταν από μόνο του μια περιπέτεια.

Μια που ανέφερες αυτό το ωραίο θέμα.. ας πω κι εγώ την υπέροχη εμπειρία μου, αν φυσικα μου επιτρέπεις Κρεκουζακο να επέμβω στην ιστορία σου!!!

Λοιπόν.. εγώ ως αναβλητικο άτομο που όλα τα κάνω τελευταία στιγμή κι όλα τα προλαβαίνω χάρη στην κ@#*φαρδια που με διακατεχει, πήγαινα την υπόθεση έκδοσης της εκάστοτε βίζας για το ταξίδι από βδομάδα σε βδομάδα κι από μήνα σε μήνα!!
Μιλάμε κάποια στιγμή με το Γιώργο κ με ενημερώνει για την ήττα που έχει φάει ο @Krekouzas με τη βίζα για το Ουζμπεκιστάν κ ότι παίζει να χάσει κ το ταξίδι!!!

Ουπς! Δύσκολα μας βλέπω... σκέφτομαι!
Ξεκινάω λοιπόν κ εγώ τη διαδικασία γιατί αν ήθελαν 1μηνα το έχανα κ εγώ το ταξίδι!

Εμένα η βάση μου είναι Θεσσαλονίκη κ η βίζα από φέτος το Φεβρουάριο μπορούσε να βγει απλα με αποστολή διαβατηριου κ των σχετικων εγγράφων στην Αθήνα χωρίς τη διαμεσολαβηση πρακτορείου και LOI! Εύκολα τα πράγματα δηλαδή!!
Τους παίρνω τηλέφωνο με ενημερωνουν ότι χρειάζονται 5-6 εργασιμες μέρες, στέλνω τα χαρτιά κ μου λένε όταν θα είναι έτοιμα θα μου στείλουν μεηλ για να βάλω τα λεφτά!!
Τέλεια σκέφτομαι..
Περναει μια βδομάδα, 10μερες... Άφαντοι αυτοί!! Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια!! Παίρνω τηλέφωνο (ευτυχώς σ εμένα απαντούσαν, δεν είχα την τύχη του Κρεκουζα) κ μου λέει μια κοπελίτσα "Ναι ναι τη βλέπω τη βίζα σας έτοιμη είναι στο διαβατήριο.. αλλά μια που το ταξίδι σας εκεί είναι για 8/5 είπα να σας τη στείλω αρχές Μαϊου"


Εγκεφαλικό εγώ!!! "Μα καλή μου θα ταξιδεύω από μέσα Απριλίου κ πρέπει να βγάλω κι άλλη μια βίζα ως τοτε!!! Χρειάζομαι το διαβατήριό μου!!!"

Κι εκεί που νόμιζα ότι τα είχα ακούσει όλα.. έρχεται το καλύτερο!! Την ρωτάω το ακριβές ποσό που έπρεπε να πληρώσω για να μου έρθει η αποστομοτικη απάντηση "Αααα δε ξέρω!! Εσείς δε γνωρίζετε?? Μμμμμ τότε.... Να πούμε 70€?? Καλά είναι???"
"Πολλά δεν είναι;;" της λέω.. κ συνεχίστηκε για λίγο η κολοκυθια μέχρι να μπω στην επίσημη σελίδα κ να δω ότι ήταν 60$. Και στη συνέχεια να μου ζητάει να ανοίξω λογαριασμό με $ γιατί σ αυτό το νόμισμα ζητούσε την πληρωμή και δε γινόταν να πληρώσω σε €!!!!

Το θέατρο του παραλόγου...

 

[taver]

Το κορυφαίο με το προξενείο του Ουζμπεκιστάν στην Αθήνα ήταν άλλο. Πάω που λες με το LOI μου (τότε), αιτήσεις, φωτογραφίες, καταθετήρια, τα πάντα όλα στο προξενείο, και ο πρόξενος με φωνάζει στο γραφείο του και μου λέει: "Βλέπω δουλεύετε στη Χ εταιρία. Είστε τόσα χρόνια εκεί, άρα κάποια θέση πρέπει να έχετε. Είμαστε πελάτες σας ως προξενείο, και χρειαζόμαστε αυτό κι αυτό από την εταιρία σας. Μεσολαβήστε για να το πάρουμε γρήγορα, γιατί αλλιώς βίζα δε σας δίνω" (ΟΚ, όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια, πάνε και χρόνια, αλλά με αυτό το νόημα) ...
Την επόμενη μέρα, με το ρουσφέτι του ολοκληρωμένο, εμφανίζομαι στο προξενείο. "Α, πολύ ωραία. Να σας δώσω τη βίζα τώρα επιτόπου". .... "Α, δυστυχώς ξέχασα τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου στο σπίτι, και τα αυτοκόλλητα για τις βίζες είναι εκεί μέσα. Θα πρέπει να ξαναπεράσετε αύριο...".

 

[duty_free]

Θα πρέπει να ξαναπεράσετε αύριο...".

καί; ἐν τάξει τήν ἑπομένην;

 

[taver]

καί; ἐν τάξει τήν ἑπομένην;

Ναι, αλλά δεν πήγα ο ίδιος, έστειλα το συνταξιδιώτη μου: το μαγικό ραβδάκι που είχε απελευθερώσει χρόνο από το πρόγραμμά μου μέσα στις ελάχιστες ώρες λειτουργίας του προξενείου, δε μπορούσε να κάνει το θαύμα του και τρίτη μέρα σερί.