Κιργιστάν Ουζμπεκιστάν Τατζικιστάν Τουρκμενιστάν Σοβιετιστάν - Sovietistan

[Krekouzas]

Πέταξα για Αστανά μέσω Μόσχας. Δέος από την εικόνα της πόλης από ψηλά.

Πως φαίνεται!?! Είμαι αρκετά φορτωμένος για εφτά εβδομάδες ταξίδι;;;

Η πολυκατοικία που έκλεισα το δωμάτιο - διαμέρισμα.

Και το εσωτερικό της. Όπως και το παγκακι που κοιμήθηκα.

Αυτός ο κύριος είναι ο καθαριστής και κυκλοφορείμε ένα βαρύ σίδερο (που δεν φαίνεται καλά, αλλά κρατάει,) για να σπάει τον πάγο και να υπάρχουν λιγότερα ατυχήματα.

 

[STKF]

Πως φαίνεται!?! Είμαι αρκετά φορτωμένος για εφτά εβδομάδες ταξίδι;;;

Για επτά εβδομάδες νομίζω είσαι πολύ καλός! Βλέπω όμως και μπουφανάκι mammut, σακιδιάκι N.F. Μιά χαρά σε βρίσκω!

 

[Krekouzas]

Για επτά εβδομάδες νομίζω είσαι πολύ καλός! Βλέπω όμως και μπουφανάκι mammut, σακιδιάκι N.F. Μιά χαρά σε βρίσκω!

To μπουφάν Mammut με έσωσε λίγο αργότερα στη βραδιά της λίμνης Αράλης!!! Όταν το βράδυ ξέσπασε μια θύελλα όπου εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε παγώσει!!!

 

[Krekouzas]

Εν το μεταξύ περπατώντας την πόλη...
Το μεγάλο τζαμί όπου άκουγες για χμ τους ιμάμηδες.

Λίγο πιο πέρα το μνημείο των Kazakh Eli, και η πλατεία της Ανεξαρτησίας με τα μνημεία της.

Η αφεντιά μου...

Και ο πανταχού παρών Μικρός Πρίγκηπας

Στην είσοδο του μουσείου που δεν είδα ποτέ, δεσπόζει ένα περίτρανο μνημείο με διάφορα αγάλματα. Υποθέτω ιστορικών προσώπων.

Ξεκινώντας το μεγάλο και δύσκολο περπάτημα μέσα από το παγωμένο πάρκο και ποτάμι.

Και το ποτάμι όπως το αποτύπωσα σε μια "ιστορία" στο Instgram. Η αίσθηση έλεγε το κινητό της θερμοκρασίας ήταν -20.

To προεδρικό μεγαρο.

Και τα δίδυμα κτήρια απέναντι του.

Ο Πύργος Bayterek που είναι το πιο ψηλό και γνωστό από τα επισκεψημα αξιοθέατα

Τέλος στο αεροδρόμιο όπου χιόνιζε ξανά και πολύ έντονα περίμενα για την επόμενη πτήση μου. Μου άρεσε πολύ ο κύριος που επί πολύ ώρα παρατηρούσε τον καθαρισμό των διαδρομών και του χώρου. Ήταν η πρώτη φορά κιόλας που πριν πετάξω έβλεπα συνεργείο να ξεπαγώνει τα φτερά του αεροσκάφους πριν την απογείωση.

 

[kitsos!]

Πήραμε φορά βλέπω;;; Κάθε μέρα κ καινούριο κεφάλαιο;;;
Να περιμένουμε αύριο Ουζμπεκιστάν???

 

[turms]

καλά φοράς σκουφί των Cavaliers? δεν έμαθες ότι χάσανε το πρωτάθλημα και ο James έφυγε?

 

[Krekouzas]

καλά φοράς σκουφί των Cavaliers? δεν έμαθες ότι χάσανε το πρωτάθλημα και ο James έφυγε?

Αγαπάμε Le Bron, και κρίμα που το έχασε. Οι άλλοι είναι υπερομάδα πια...

 

[Krekouzas]

Ουζμπεκιστάν


Τασκένδη​

Ήταν βράδυ αργά όταν έφυγα από την Αστανά. Άφησα την πόλη με αίσθηση κρύου περίπου στο μείον 25 και σχετικά βαριά χιονόπτωση. Όταν προσγειώθηκα πια στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Έντεκα και μισή το βράδυ. Θερμοκρασία στους συν 25 και καλοκαίρι ελληνικό μου έφερε στη θύμηση. Πολύ όμορφα και ζεστά. Ο οδηγός του ξενοδοχείου με περίμενε να με φέρει στο ξενοδοχείο. Πρώτη εικόνα της πόλης. Τεράστιοι δρόμοι των τριων έως και πέντε λωρίδων και σχετικά αρκετή κίνηση για την ώρα. Ο οδηγός με πρότυπο προφανώς τον Σουμάχερ με έφερε στο ξενοδοχείο όπου με περίμενε ο Γιώργος!!!! Το παλιόπαιδο είχα να το δω από τότε που οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει στα βουνά της Βολιβίας. Οπως και να κάνεις η χαρά ήταν μεγάλη. Μου είχε λείψει ο μπαγασας. Εντάξει σκέφτηκα το ταξίδι τώρα παίρνει μια κανονική χροιά και αίσθηση. Πρώτο βράδυ και δεν έλειψε το παρατράγουδο. Νηστικός όπως ήμουν με συνόδευσε ο Γιώργος στο διπλανό εμπορικό κέντρο όπου στον τελευταίο όροφο υπήρχαν αρκετά φαστφουντάδικα. Ηταν σαν να μπαίνεις στον Κωτσόβολο, να περνάτε μέσα από όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και μετά να φτάνετε στον πέμπτο όροφο για να φας, και όλα αυτά στις 12 το βράδυ. Παρήγγειλα κάτι «υγιεινό» και δεν μπορούσα να πληρώσω. Είχα ευρώ, λεφτά καζακικα και κάρτα. Ε τίποτε από αυτά δεν γινόταν δεκτό. Ένας τύπος ψηλός και γεροδεμένος ήρθε από το τραπέζι του για να βρει λύση. Μύριζε αρκετά μπίρα αλλά ήταν ευγενής. Επέμενε να μας κεράσει ως ένδειξη ουζμπεκικης φιλοξενίας μα δεν δεχόμουν. Ήρθαν άλλοι πέντε νοματαίοι για να βοηθήσουν, ή από περιέργεια και γινόταν ένας χαμός εκεί ευχάριστος. Αφήνω 10€ στο ταμείο για να αλλάξουν ή να πληρωθούν και να μου δώσουν τα ρέστα σε τοπικό νόμισμα. Μέσα στο χαμό που επιμένει ο άλλος να μας κεράσει λέω έλα να βγάλουμε μια σελφι. Ήταν ήδη 15 λεπτά στο ταμείο και η κατάσταση είχε γίνει ήδη αστεία. Τελικά δέχτηκα το κέρασμα μιας και το 10€ είχε γίνει καπνός. Ποιος το πήρε δεν μάθαμε ποτέ. Πάντως τα χάσαμε. Μικρό το κακό μα είχα ήδη εκνευριστεί. Καθίσαμε με το Γιώργο να φάω και ο τύπος ήρθε μαζί μας για να μας ζητήσει συγνώμη για το 10€ και δεν έφευγε. Έφαγα γρήγορα και κατεβήκαμε για το ξενοδοχείο. Λίγα μέτρα πιο πέρα να σου μια κοπέλα να φωνάζει σε άπταιστα ελληνικά, « Συγνώμη, είστε Έλληνες ;;; Αλήθεια;» Ναι απαντάμε, εσυ ποια είσαι. Η κοπέλα ήταν η Χουσνούντα, ή Χούσι, όπως την φωνάζουν οι φίλοι της. Ουζμπέκα στην καταγωγή. Μας εξήγησε ότι ήταν πολύ χαρούμενη που άκουγε ελληνικά και μιλούσε μετά από παρά πολύ καιρό. Η Χουσι ως παιδί μετανάστευσε στην Κύπρο με την μητέρα της και ήταν εκεί μέχρι τα δεκαοχτώ της όπου λόγο οικογενειακού προβλήματος επέστρεψε στο Ουζμπεκιστάν. Ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας και δώσαμε ραντεβού για λίγες εβδομάδες μετά όπου θα επέστρεφα μόνος μου για μια ημέρα στην πόλη.


Η επόμενη ημέρα ήταν πιο χαλαρωτική. Συνάντησα τους φίλους Σπύρο και Δημήτρη που είχα τουλάχιστο δυο χρόνια να δω, και γνώρισα τον φίλο τους Σαράντη. Κατεβαίνοντας στο πρωινό γνώρισα και τον superstar του ταξιδιού τον Ισπανό φίλο του Γιώργου Jordi, και μια κοπέλα ακόμη την Κατερίνα όπου θα έμενε δυο ημέρες πιο πολύ από ότι τα τρία αγόρια. Με τον Τζόρντι θα συνεχίζαμε μέχρι τέλους. Αφού γελάσαμε με τα παθήματα μου της χτεσινής βραδιάς φύγαμε για την πόλη. Ήδη μια μέρα πιο πριν τα παιδιά είδαν κάποια πράγματα. Έμενε να δούμε ένα μουσείο, ένα τζαμί και την μεγάλη αγορά που στεγάζεται σε ένα ιδιαίτερο κτήριο. Για την μετακίνηση μας χρησιμοποιήσαμε το μετρό της πόλης, δεν ήξερα και ότι έχει και μου άρεσε παρά πολύ. Μου άρεσε και το ότι είχε και σοβιετική εντελώς αρχιτεκτονική. Το κοστος ήταν και πολύ φτηνό κιόλας. Η πρώτη στάση το Kukeldash Madrasah τζαμί. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την αρχιτεκτονικη της χώρας και εντυπωσιάστηκα. Χτισμένο το 1570 ήταν παράλληλα χώρος εκπαίδευσης. Σαν να λέμε μουσουλμανικό πανεπιστήμιο ή ανώτατη σχολή. Ήταν χώρος λάτρεις συνδυασμένο με την εκπαίδευση. Για αυτό και το προσωνύμιο Madrasah. Αφού είδαμε το τζαμί πήγαμε στο επόμενο τζαμί όπου ήταν και μουσείο. Το Teleshayakh τζαμί - μουσείο όπου εκεί βρίσκεται το παλαιότερο χρονολογικά Κοράνι που υπάρχει στην Ασία. Το Κοράνι που υπάρχει εκει μέσα λέγεται ότι γράφτηκε μόλις 19 χρόνια μετά το θάνατο του ίδιου του Μωάμεθ. Εκεί υπάρχουν επισης και κάθε είδους εκδόσεις βιβλίων σχετικά με το Κοράνι, ή και το Κοράνι σε διάφορες γλώσσες που έχει εκδοθεί. Εντύπωση μου έκανε η έκδοση σε μορφή Braille, την μέθοδο που χρησιμοποιούν για να διαβάσουν οι τυφλοί άνθρωποι. Είχε το ενδιαφέρον του και άξιζε τον οβολό του. Από εκει περπατήσαμε για την Επόμενη στάση η μεγαλύτερη αγορά, μπαζάρ της πόλης, την Chorsu Marker ή Bazaar. Τεράστια σε μέγεθος, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις. Κρέας, φρούτα, μυρωδικά, παιχνίδια, ότι μπορείς να φανταστεί εκει υπάρχει. Αυτό που εμένα μου έκανε εντύπωση ήταν οι φούρνοι του ψωμιού! Ξυλόφουρνοι μικροί και πολλοί δίπλα ο ένας στον άλλο. Είχαν και μια περίεργη τεχνική που δεν είχα ξανά δει. Κολλούσαν το ψωμί πάνω στην οροφή του φούρνου και όταν έπεφτε σήμαινε ότι ήταν έτοιμο προς κατανάλωση. Γευστικότατο και ζεστό, ήταν ότι έπρεπε μιας και είμασταν πια αργά μεσημέρι προς την έξοδο. Γελάσαμε στην έξοδο με τις ντόπιες όπου είτε προσπαθούσαν να μας πουλήσουν κάτι, είτε παρακαλούσαν εμείς να τους χαρίσουμε κάτι. Εμένα με πιάσανε τρεις τους και επέμεναν να με κάνουν πωλητή στο πάγκο τους. Ευγενέστατες και χαριτωμένες. Μετά την αγορά και το ψωμί μας άνοιξε η όρεξη. Πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο και είμασταν έτοιμοι να την απογευματινή αναχώρηση. Θα πηγαίναμε με τρένο στην Σαμαρακάνδη. Πήγαμε στο σταθμό όπου περάσαμε δυο ελέγχους για να μπούμε και να ξεκινήσουμε.

 

[Krekouzas]

Χρησιμοποιώντας το Μετρό στην Τασκένδη.

Έξω από Kukeldash Madrasah.

Και έξω από το Teleshayakh Mosque

Δυστυχώς στην αίθουσα με το κοράνι απαγορευόταν οι φωτογραφίες. Μέχρι και στρατιώτη είχαν εκεί να το φρουρεί. Ένα από πολλά που υπήρχαν εκεί μα όχι το πιο παλιό ήταν αυτό. Εκατοντάδες χρόνια ζωής μετράει και αυτό.

Πηγαίνοντας στην πιο μεγάλη αγορά της πόλης. Εξωτερικά...

Και εσωτερικά.

Είμαι κοινωνικός δεν μπορώ να πω. Για πωλητής δίπλα στις κύριες, με τα πολλά χρυσά δοντάκια, δεν ξέρω εάν θα τα κατάφερνα...

Και οι φούρνοι με τα ψωμάκια του!!! Υπέροχες μυρωδιές.

Ο κεντρικός σταθμός τρένων της Τασκένδης.

 

[Theo1983]

Συνέχισε κΚρεκουζα!! Η ιστορία σου ειναι αρκετά ενδοιαφερουσα κ με τον Γιώργο κάνετε ένα υπέροχο ταξιδιωτικό δίδυμο!! Καλά ταξίδια!!!

 

[Krekouzas]

Σαμαρακάνδη.​

Ίσως η πιο όμορφη πόλη από όλες μέσα στις εφτά εβδομάδες που διήρκησε το ταξίδι. Η ιστορία της Σαμαρακάνδης πάει πολύ πίσω στο χρόνο. Ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. κατά την ίδρυση της φάνηκε να παίζει σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Το 329 την κατακτά ο Μέγας Αλέξανδρος και λέγεται ότι είχε πει «Ότι έχω ακούσει για την Μαρακάντα (η πόλη στα αρχαία ελληνικά) είναι αλήθεια. Μόνο που η ομορφιά της ξεπερνάει και τις προσδοκίες μου». Στη συνέχεια η πόλη έγινε το σημαντικότερο ίσως κέντρο για το Δρόμο του μεταξιού και την έκανε πολύ πλούσια. Η πόλη μέχρι το 13ο αιώνα άλλαξε πολλά χέρια μέχρι που ο μεγάλος Τσέγκις Χαν την ισοπέδωσε το 1220. Ισως να μην υπήρχε η πόλη σήμερα εάν ο Ταμερλάνος δεν αποφάσιζε να την κάνει πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Μέχρι το 16ο αιώνα η πόλη γνώρισε τεράστια πολιτιστική άνθηση, οικονομική ανάπτυξη και δόξα. Το αιώνα εκείνο δημιουργήθηκε ένα νέο χαλιφάτο όπου επέλεξε για πρωτεύουσα του την Μπουχάρα και η πόλη πήρε πάλι την φθίνουσα πορεία. Νέα ανάπτυξη έστω και πολύ μικρή αυτή τη φορά, είχε με την προσάρτηση των περιοχών στην ρωσική αυτοκρατορία και τη ένωση της πόλης με τον Υπερκασπιακό σιδηρόδρομο.


Φτάσαμε περίπου στις εννιά το βράδυ. Το ξενοδοχείο όπου ο Δημήτρης είχε κλείσει ήταν παρασάγγας καλύτερο από αυτό που είχε βρει στην Τασκένδη. Το γεγονός ότι το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς δίπλα από το Gur-E-Amir Mausoleum, η αλλιώς το Μαυσωλείο του Τιμούρ, ή Ταμερλάνου για εμάς στα ελληνικά, το έκανε ακόμη πιο καλό. Αφήσαμε τα πράγματα και είπαμε να βγούμε για μια βραδινή βόλτα και να βρούμε να φάμε κάτι.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο ξεκινήσαμε όλοι να φωτογραφίζουμε το πανέμορφο κτήριο του μαυσωλείου μαζί με τον προαύλιο χώρο. Εκει μας πρότεινε ένας κύριος εάν θελουμε να το επισκεφτούμε και μέσα. Μας εξηγεί ότι υπάρχει και βραδινή ξενάγηση. Με ένα αντίτιμο θα μπορούσαμε να πάμε για δυο βραδιά κιόλας συνεχόμενα έως τις 8 το πρωί και να το δούμε για όση ώρα θελουμε. Το εισιτήριο δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε την ημέρα, μας εξήγησε. Προφανώς ο φίλτατος, ήταν ο βραδινός φύλακας και ήθελε να βγάλει ένα μεροκάματο. Άλλοι τουρίστες ή ντόπιοι δεν κυκλοφορούσαν εκει, όποτε θα μπορούσαμε να το δούμε με το βραδινό φωτισμό και να το απολαύσουμε μόνοι μας εντελώς. Ήταν απλά ιδανικό. Φοβερό και πανέμορφη το κτήριο. Ήμασταν όλοι σε μια κατάσταση έκστασης και δέους για αυτό που βλέπαμε και που ζούσαμε εντελώς μόνοι μας!!! Είχαμε τουλάχιστο μια ώρα μέσα στον προαύλιο χώρο και το εσωτερικό του μαυσωλείου όπου ο Ταμερλάνος και οι γιοί του είναι ενταφισμένοι. Εντελως μόνοι μας σε ένα υπέροχο κτήριο. Μοναδική στιγμή. Κάπου εκει ο καλός φύλακας είχε μάλλον πουλήσει και αλλά «βραδινά εισιτήρια» όπου έφτασε ο προϊστάμενος του και μας έδιωξε όλους από εκει. Εμένα στην αρχή με κλείδωσαν μέσα στο μαυσωλείο μα ευτυχώς το καταλάβανε γρήγορα. Ήταν λίγο ανατριχιαστικό μέσα σε ένα τάφο στην ουσία να είσαι κλειδωμένος και χωρίς το παραμικρό φως.

Μια μικρή σημείωση για το ποιος ήταν ο Ταμερλάνος. Ο Τιμούρ όπως αλλιώς λέγεται ήταν ένα τουρκόφωνος Μογγόλικης καταγωγής γεννημένος στο σημερινό Ουζμπεκιστάν. Δημιούργησε σε μια περίοδο από το 1336 μέχρι το 1405 περίπου μια τεράστια αυτοκρατορία που επεκτεινόταν από την μικρά Ασία,δυτικά, και συνόρευε ανατολικά με την Κίνα. Προς το βορά περίπου στο ύψος της Κασπίας θάλασσας και στο νότιο κατάφερε να κατακτήσει, λεηλατήσει και να καταστρέψει το χαλιφάτο του ινδικού Δελχί. Η κατάκτηση μεγάλου μέρους της Μικράς Ασίας από τους ιστορικούς λέγεται ότι έδωσε τουλάχιστο πενήντα χρόνια ζωής στην ήδη αποδυναμωμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Θεωρείται ένας από τους πιο σκληρούς κατακτητές κιόλας, αφού μόνο στη Βαγδάτη όταν την κατέκτησε έσφαξε πάνω από 80.000 πολίτες ενώ στο Δελχί πάνω 20.000. Παρότι μουσουλμάνος ο ιδιος δεν τον ενδιέφερε σε ποια θρησκεία ανοίκει ο κατακτημένος. Έσφαζε αδιακρίτως.


Συνεχίσαμε εξτασιαμένοι την βραδινή μας βόλτα. Φαγητό δεν υπήρχε πουθενά γιατί όλα είχαν κλείσει, μα η τροφή των ματιών και της ψυχής μας γέμισε χαρά με αυτά που θα ακολουθούσαν. Ήρεμη η πόλη και χωρίς τουρίστες η ντόπιους να περπατάνε έκανε ακόμη πιο ευχάριστη την βόλτα μας. Σε μια πλατεία είδαμε ένα μεγάλο άγαλμα του Ταμερλάνου όπου 6 από τους 7 βγάζανε την ίδια φωτογραφία. Εγώ ο έβδομος έβγαζα τους άλλους. Κινέζοι καταντήσαμε σκέφτηκα! Πιο πάνω φτάσαμε στο ομορφότερο κτήριο όλου του ταξιδιού ίσως. Το Ρετζισταν. Βράδυ, πολύ απλά και σωστά φωτισμενο, μόνοι μας. ΔΕΟΣ! Τουλάχιστο ακόμη μια ώρα να το φωτογραφίζουμε να το κοιτάζουμε και να το παρατηρούμε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Μια γεμάτη ημέρα έφτασε στο τέλος της. Εκατοντάδες φωτογραφίες, εικόνες ανθρώπους, στιγμές έφτασε στο τέλος της. Θα μπορούσε να είναι η επόμενη πιο καλή; Ίσως.

Μια ακόμη πιο γεμάτη ημέρα.​

Σε πολλά μνημεία του βεληνεκούς του Πύργου του Άιφελ, τον καθεδρικό της Φλωρεντίας,τον Πύργο της Πίζας είτε ακόμη και το Ρετζιστάν έχουν πολυάριθμους τουρίστες. Όλοι θέλουν την ίδια φωτογραφία. Όλοι είναι μαζεμένοι ο ένας πάνω από τον άλλο. Έτσι είχα την ιδέα να ξανά πάω μεταξύ 6 με 7 το πρωί να το ξανά βγάλω με το φως της ημέρας φωτογραφία και συνάμα χωρίς το χάος των τουριστών. Θα εύρισκα με μεγάλη μου χαρά σύντροφο της πρωινής βόλτας και τον Δημήτρη. Ο φύλακας στο μαυσωλείο δεν είχε σχολάσει ακόμη. Μας άφησε να μπούμε μα μόνο στο προαύλιο. Ήδη στις 7 είχαν έρθει μικρά παιδάκια. Ήταν Κυριακή και τα παιδιά δεν ειχαν σχολείο. Ωχ σκέφτηκα, στο Ρετζισταν θα ήταν ακόμη χειρότερα. Συνεχίσαμε με τον Δημήτρη για το Ρετζισταν. Για καλή μας τύχη ελάχιστοι ήταν εκει. Κυρίως αστυνομικοί και φύλακες. Τα καταφέραμε. Να είμαστε εκει χωρίς την μάζα των επισκεπτών και να βγάλουμε φωτογραφίες με την ησυχία μας. Η ιδέα ήταν και στην πράξη πολύ πετυχημένη. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο φανερά ικανοποιημένοι. Δύο ωρες μετά ξεκινήσαμε με τα παιδιά για την βόλτα μας. Προσπεράσαμε το μαυσωλείο και πήγαμε κατευθείαν στο Ρετζιστάν. Αποδείχτηκαν οι υποψίες μου αληθής. Γεμάτο επισκέπτες. Προς οποία γωνία και να κοιτάξεις βλέπεις εκατοντάδες κόσμο. Στο εκδοτήριο των εισιτηρίων ένας χαμός. Ειχαν έρθει παρά πολλοί ντόπιοι και σχολεία μιας και ήταν Κυριακή. Δώσαμε ένα ραντεβού για την έξοδο και χωριστήκαμε. Εγώ έμεινα με το Σπύρο. Πήγαμε να βγάλουμε εισιτήριο στο χαμό μέσα και μια ευγενέστατη νεαρή αστυνομικός μας ζήτησε χρήματα και μας έβγαλε αυτή τς εισιτήρια για να μη περιμένουμε το χάος από τα παιδάκια να τελειώσει. Δεν αρνήθηκε να φωτογραφηθεί κιόλας μαζί μας. Για αστυνομικό σπάνιο.


Τι είναι το Ρετζισταν; Ρετζιστάν Καταρχήν σημαίνει Sandy Place. Ήταν ένα συγκρότημα κτηρίων που χτίστηκε σε ένα χρονικό διάστημα 200 ετών. Είναι τζαμί, παζάρι, πανεπιστήμιο, φοιτητικές εστίες και χώρος πολιτιστικός. Ένα μουσουλμανικό σχεδόν πανεπιστήμιο που έχει χώρους προσευχής και εμπορίου έτσι όπως το κατάλαβα εγώ. Είναι ότι πιο παλιό έχει διασωθεί σε Μεντρέσα. Υπήρχαν και πιο παλιά με τα είχε ισοπεδώσει όλα ο Τζένγκις Χαν. Σε αυτή την Μεντρεσα και της Μπουχάρα έκανε πραγματικά εξαίρεση. Ευτυχώς για εμάς σήμερα. Η καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται την οφείλει στους Σοβιετικούς που αναστήλωσαν ένα μεγάλο μέρος.


Δυστυχώς οι χώροι διαδασκαλιας είχαν μετατραπεί σε μικρομάγαζα πουλώντας σουβενίρ. Σε τραβούσαν να μπεις μέσα. Μια άσχημη εικόνα δυστυχώς για ένα τόσο όμορφο χώρο. Κάποιος μας πρότεινε να του δώσουμε χρήματα για να μας πάει στην κορυφή του μιναρέ. Άξιζε και με το παραπάνω. Απίστευτη εικόνα από ψηλά. Μόνο ένας μπορούσε να βγει κάθε φορά στη κορυφή. Ανεβήκαμε εγώ ο Γιωργος και ο Jordi. Οι φωτογραφίες μιλούν πιο κάτω και από μόνες τους. Δεν ξέραμε τι να πρώτο φωτογραφίσουμε! Είχαμε συνάμα και την μάστιγα των σέλφις. Όσο περπατούσαμε μέσα στο χώρο και την πόλη βγάλαμε και τουλάχιστο 200 σέλφις ο καθένας μας. Τα παιδια από τα σχολεία μα και οι ντόπιοι μας κυνηγούσαν κυριολεκτικά για μια φωτογραφία. Είμασταν αρκετά ευγενικοί. Μα κάπου ήταν και πολύ κουραστικό.


Με τα το Ρετζισταν συνεχίσαμε με τα πόδια προς το Bibi-Khanym Mosque. Η κυρία Μπίμπι ήταν η βασίλισσα και πρώτη κυρία του Ταμερλάνου. Ο θρύλος λέει ότι όσο ο σύζυγος Και βασιλέας, Τιμούρ, έλειπε σε μια εκστρατεία αυτή ζήτησε να της φτιάξουν ένα τζαμί προς τιμήν του για να του το κάνει δώρο. Ο αρχιτέκτονας όμως ερωτεύτηκε την βασίλισσα και ζήτησε ως αντάλλαγμα αντί για χρήματα , όταν το τελειώσει, μόνο ένα φίλη στο μάγουλο της. Ο θρύλος λέει ότι ο αρχιτέκτονας το έφτιαξε και έδωσε και το φιλί του. Όταν γύρισε ο βασιλιάς έμαθε την ιστορία. Έτσι σκότωσε τον αρχιτέκτονα και διέταξε όλες οι γυναίκες να φορούν ένα βέλο στο πρόσωπο ώστε να μην προκαλούν με την ομορφιά τους. Το κτήριο δεν είναι εντελώς αναστηλωμένο μα παραμένει υπέροχο κτίσμα.

Η επόμενης τάση μας στην πόλη ήταν ακόμη ένα μαυσωλείο.Το μαυσωλείο του Khazret-Khyzr Mosque. Από τα πιο παλιά παγκόσμιος μαυσωλεία, Όπου έψελναν όλη την ώρα. Και ανα πέντε δέκα λεπτά όλοι οι πιστοί, ακόμη και οι επισκέπτες, έπεφταν στο στο έδαφος για να προσευχηθούν. Λίγο κράτησε η επίσκεψη, πιο λίγο από την μεγάλη αναμονή για να μπεις μέσα. Αλλά το σημείο ήταν πολύ όμορφο και είχες φανταστική θέα προς το Bibi-Khanym Mosque.


Άλλο σημαντικό σημείο της βόλτας μας ήταν η Shah-I-Zinda Necropolis. Μια νεκρόπολη πραγματικά με πολλά μαυσωλεία και απλοί τάφοι επιφανών μουσουλμάνων και προφητών. Λέγεται ότι συγγενείς του ίδιου του μωαμεθ είναι εδώ ενταφιασμένοι. Υπέροχη βόλτα πολλές όμορφες εικόνες και ακόμη πιο πολλοί τουρίστες να πέφτει ο ένας επάνω στον άλλο.

Γεμάτη ήδη η ημέρα μας. Και είμασταν ακόμη στη μέση. Πρέπει να έβγαλα και 400+ φωτογραφίες. Δύσκολο να κρατήσεις τις 50/έστω καλύτερες.

Βόλτα στην Σαχριζάμπ. ( Shachrisabz )​

Έφτασε ήδη δύο το μεσημέρι. Τα χάιλαϊτις της Σαμαρακάνδης τα είδαμε. Όχι πολύ βιαστικά. Είχαμε αρκετό χρόνο. Επόμενη στάση ήταν η πόλη της Σαχριζάμπ. Το όνομα σημαίνει «Η πόλη του πράσινου». Όχι πολύ μακριά, πήραμε δύο ταξί και ξεκινήσαμε. Εκει στέκεται ότι έχει απομείνει από το παλάτι του Ταμερλάνου. Και αυτό που στέκεται είναι η κεντρική πύλη του και όχι ολόκληρη. Στην πραγματικότητα η πύλη έφτανε τα 65 μέτρα ύψος. Ότι έχει απομείνει δίνει λιγότερο από τριάντα.; Χαρήκαμε που φτάσαμε και είμασταν σχεδόν μόνοι μας. Κάτι Κινέζοι τουρίστες μα όχι πολλοί και νιώθαμε πρώτη φορά ηρεμία να απολαύσουμε τη βόλτα μας. Εντυπωσιακή πολύ και σε κάνει να προσπαθείς να φανταστείς εάν ήταν μόνο αυτή η πύλη πως ήταν το υπόλοιπο.

Σημαντική στιγμή η γνωριμία μας με ένα κύριο που στην πύλη πουλούσε τα δικά του σουβενίρ. Ο άνθρωπος ήταν αρχιτέκτονας και είχε φτιάξει μια μακέτα στο εργαστήριο του όπου έδειχνε πως περίπου έδειχνε ολόκληρη η πύλη. Ενώ όνειρο του είναι να φτιάξει μακέτες ολοκλήρου του παλατιού. Εντυπωσιακή δουλειά πραγματικά. Του πήρε τέσσερα χρόνια για να την φτιάξει και το κρατος του έδωσε μάλιστα ως επιδότηση το εργαστήριο για να συνεχίσει την δουλειά του.

Μετά από αυτό και όσο η νύχτα πλησίαζε ήταν η ώρα για ένα καλό βραδινό. Πήγαμε στο πιο δημοφιλές εστιατόριο της πόλης, νομίζω ότι λεγόταν και Πλάτανος κιόλας. Εκει είχε ζωντανή μουσική και οι ντόπιοι τραγουδιστές προσπαθούσαν να τραγούδια Elton john. Εμείς γελούσαμε και περάσαμε υπέροχα με παρά πολύ καλό φαγητό και υπερβολικά οικονομικό.

 

[Kiki Ansts]

Πολύ ωραίες αφηγήσεις @Krekouzas και ακόμη πιο όμορφες οι φώτο! Αυτές οι γαργαλιστικες ιστορικές πληροφορίες όλα τα λεφτά! Χαχα! keep going!