Ιρλανδία Σκηνές ροκ στο σμαραγδένιο νησί

[maria s.]

Το πρόγραμμα λέει πως θα επισκεφθούμε το Carrowmore, το αρχαιότερο μεγαλιθικό κοιμητήριο της Ιρλανδίας, και το υπενθυμίζουμε στην «έμπειρη». Όντως πηγαίνουμε, βρέχει και φυσά δυνατός αέρας, εμείς τρέχουμε πάνω στα χορτάρια στο λόφο, για να δούμε από κοντά τον κεντρικό θαλαμωτό τάφο, όπου υπάρχει και πρόσβαση στο εσωτερικό. Επιστρέφουμε στο πούλμαν παπάκια, άξιζε η επίσκεψη για όσους πήγαμε και κυρίως τηρήθηκε το πρόγραμμα.
Πλησιάζοντας την πόλη του Σλάιγκο σταματάμε για λίγο στον τάφο του ποιητή William Butler Yeats, μετά από παράκληση κάποιων συνταξιδιωτών. Στη συνέχεια η «έμπειρη» ανακοινώνει, πως θα πάμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο βρίσκεται έξω από την πόλη του Σλάιγκο. Πέφτει κράξιμο, οπότε μας πάνε στην πόλη, όπου βρέχει πολύ και ό,τι βλέπουμε είναι μέσα από το πούλμαν, δεν αξιωθήκαμε να την περπατήσουμε αυτή την πόλη. Καταλήγουμε στο Clarion Hotel Sligo, ένα πρώην παρθεναγωγείο που μετατράπηκε σε ξενοδοχείο και που είναι πράγματι τετράστερο. Ζητάω καπνιστικό δωμάτιο και μου δίνουν ένα στούντιο με ένα δωμάτιο κρεβατοκάμαρα και δεύτερο δωμάτιο καθιστικό – τραπεζαρία – κουζίνα. Τα καλοριφέρ είναι αναμμένα, οπότε απλώνω όλα τα βρεγμένα για στέγνωμα. Το δείπνο στη μεγάλη τραπεζαρία είναι υπέροχο, όλες οι παρέες κάτι σχολιάζουν και συζητούν, χαζολογάμε γενικά στο ξενοδοχείο και πάμε νωρίς για ύπνο.

https://www.facebook.com/photo.php?pid=32886343&l=9d62f078e8&id=1328735929

 

[maria s.]

Πέμπτη μέρα

Ξαναφορτώνουμε τις αποσκευές μας και συνεχίζουμε στα βόρεια, στο δυτικό τμήμα του νησιού ακόμα. Μπαίνουμε στην κομητεία Ντόνεγκαλ και η πρώτη στάση είναι στην ομώνυμη πρωτεύουσα. Συναισθηματική φόρτιση πάλι για μένα, στο Donegal γεννήθηκε ο Rory Gallagher! Βολτάρουμε στην πόλη, βλέπουμε τον Καθεδρικό, το κάστρο, το ποτάμι, την κεντρική πλατεία, τα όμορφα σπίτια.

 

[maria s.]

Συνεχίζουμε πλέον προς τα βορειοανατολικά, όπου σε λίγο θα αφήσουμε τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και θα περάσουμε στη Βόρεια Ιρλανδία που ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Την αλλαγή χώρας την καταλαβαίνουμε από την πινακίδα “speed limits are in mph”.
Μπαίνουμε στο Derry (London Derry για τους Βρετανούς), μια πόλη περιφραγμένη (the walled city), όπου μέσα στα τείχη ζουν οι Προτεστάντες Βρετανοί και έξω από τα τείχη οι Ιρλανδοί Καθολικοί. Το πούλμαν παρκάρει στο πάρκιν και ξεκινάμε την πεζή πορεία προς τα τείχη όλοι μαζί και με τον ιρλανδό οδηγό μας. Κάτι δεν πάει καλά όμως, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις παντού, κάτι ακούστηκε για διαδήλωση. Η νεολαία του γκρουπ χαβαλεδιάζει, λέγοντας πως θα ετοιμάσουν μερικές μολότωφ για τη διαδήλωση! Στη συνέχεια διαπιστώνουμε, πως στο κέντρο της περιφραγμένης πόλης γίνεται παρέλαση των Βρετανών για την κατάκτηση της Ιρλανδίας. Τα τύμπανα ηχούν πολύ δυνατά, αυτό είναι επίδειξη δύναμης των κατακτητών. Η «έμπειρη» δείχνει μακριά ένα μνημείο και λέει πως είναι το μνημείο της Ματωμένης Κυριακής. Εδώ γέλασε κάθε πικραμένος, το μνημείο της Ματωμένης Κυριακής μέσα στην περιοχή των Βρετανών Προτεσταντών; Η «έμπειρη» έχει και χαμηλή νοημοσύνη εκτός από την άγνοια των πάντων. Ρωτάμε τον ιρλανδό οδηγό, πού έγιναν τα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής του 1972 και μας δείχνει μια περιοχή κάτω από τα τείχη. Εγώ τον ρωτάω και για την πρώτη Ματωμένη Κυριακή των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Εδώ πάει να μου απαντήσει η «έμπειρη» και να πει κάτι για τον Bobby Sands. Την κοιτάζω περιφρονητικά και της λέω πως ο Bobby Sands πέθανε από απεργία πείνας το 1981, καμία σχέση με την ερώτησή μου. Ο ιρλανδός οδηγός εξηγεί πως η πρώτη Ματωμένη Κυριακή ήταν το 1920 στο Δουβλίνο σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, τότε δεν υπήρχε ακόμα η Δημοκρατία της Ιρλανδίας.
Το επαναστατικό παρεάκι μας αποφασίζει να βγει έξω από τα τείχη και να πάει στην περιοχή των Ιρλανδών Καθολικών. Εδώ υπάρχει το μνημείο της Ματωμένης Κυριακής με τα ονόματα 14 νέων κυρίως ανθρώπων που σκότωσαν τα βρετανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια μιας ειρηνικής διαδήλωσης των Καθολικών, την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972. Λίγο πιο κάτω βλέπουμε την επιγραφή Free Derry, ιρλανδικές σημαίες και όμορφα γκράφιτι στους τοίχους για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αφήνουμε το Ντέρυ κι εγώ μουρμουρίζω, “how long, how must we sing this song”

 

[maria s.]

Η διαδρομή προς τα ανατολικά συνεχίζεται και πάμε για το Δρόμο του Γίγαντα. Το φαινόμενο που συναντάται στο Giant's Causeway σχηματίστηκε πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια και πλέον, όταν καυτή λάβα εκτοξεύτηκε στην επιφάνεια της γης. Η θάλασσα κρύωσε γρήγορα τη λάβα κι έτσι δημιουργήθηκαν 40 χιλιάδες πολυγωνικοί κώνοι, τοποθεσία που αποτελεί παγκόσμιο κληροδότημα της UNESCO.
Εκεί κάποιοι περπατήσαμε και κάποιοι άλλοι πήραν το μικρό λεωφορείο για να δούμε από κοντά το γεωλογικό φαινόμενο. Καλό ήταν, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Μετά συνεχίζουμε στα νοτιοανατολικά για Μπέλφαστ. Φτάνουμε αργά το απόγευμα στο Radisson Blu Hotel Belfast, όπου το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου, στο δωμάτιο υπάρχουν τα άπειρα απαγορευτικά για το κάπνισμα και απειλούν τους καπνιστές με πρόστιμο 200 λιρών, απαγορευτικά αυτοκόλλητα και στα παράθυρα, για όποιον σκέφτεται να φυσά έξω τον καπνό… Αισθάνομαι πως θα με εκτελέσουν, αν το τολμήσω, οπότε το καπνιστικό παρεάκι περιορίζεται να καπνίζει έξω από το ξενοδοχείο στο ψοφόκρυο.

 

[maria s.]

Έκτη μέρα

Σήμερα έχουμε την ξενάγηση στο Μπέλφαστ. Το πούλμαν μας πάει πρώτα στη γειτονιά των Καθολικών, όπου βλέπουμε μνημείο πεσόντων, διάφορα γκράφιτι στους τοίχους για ειρήνη και ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και γκράφιτι με τον Bobby Sands.
Μετά πάμε προς το λιμάνι και τα ναυπηγεία Harland & Wolff, όπου κατασκευάστηκε και καθελκύσθηκε ο Τιτανικός το έτος 1912. Εδώ θυμήθηκα τα κουίζ του φατσοβιβλίου με την Ιρλανδία και τον Τιτανικό, ωραία έδεσαν σ’ αυτό το σημείο.
Η συνέχεια είναι στη γειτονιά των Προτεσταντών, όπου εδώ υπάρχουν παντού βρετανικές σημαίες, γκράφιτι στους τοίχους με γροθιές και τα αρχικά UDR. Η «έμπειρη» εξηγεί πως το UDR είναι παρακλάδι του IRA. Εδώ πέφτει πάλι γέλιο, τι δουλειά έχει ο IRA στη γειτονιά των Βρετανών; IQ ραδικιού η «έμπειρη». Ρωτάμε τον ιρλανδό οδηγό για τα αρχικά UDR και η απάντηση είναι Ulster Defence Regiment, το αντίθετο του IRA δηλαδή. Για την ιστορία αναφέρω, πως το Ulster είναι μία από τις 4 περιφέρειες του νησιού της Ιρλανδίας και περιλαμβάνει 9 κομητείες, τις 6 βρετανικές της Βόρειας Ιρλανδίας και 3 κομητείες της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Το όλο θέαμα με κιτς σημαίες και φωτογραφίες της βασίλισσας μάς απωθεί και μάς εκνευρίζει. Ένα κοριτσάκι έχει βγει στο πεζοδρόμιο και παίζει με τα παιχνίδια του, εδώ χαλαρώνουμε κάπως κι εγώ σκέφτομαι το Belfast Child των Simple Minds.
Μετά μάς πάνε σ’ ένα τεράστιο πάρκο, όπου βλέπουμε το Κοινοβούλιο της Βόρειας Ιρλανδίας (χωρίς αγανακτισμένους απέξω). Καταλήγουμε στο κέντρο του Μπέλφαστ, όπου μας αφήνουν κανά δίωρο να το εξερευνήσουμε μόνοι μας. Τι κρίμα που δεν ήρθε μαζί μας η «έμπειρη» να μας διαφωτίσει περισσότερο!!!
Βλέπουμε το κυρτό ρολόι του Αλβέρτου, αλλά δεν έχει μεγάλη απόκλιση από την κατακόρυφο, ώστε να θυμίζει τον Πύργο της Πίζας, όπως έλεγαν τα φυλλάδια. Χαζεύουμε το Δημαρχείο, την Όπερα, τον Καθεδρικό της Αγίας Άννας, το κεραμικό ψάρι και άλλα πολλά.

 

[maria s.]

Μετά το μεσημέρι συνεχίζουμε τη διαδρομή νότια προς Δουβλίνο. Την αλλαγή χώρας την καταλαβαίνουμε πάλι από τα όρια ταχύτητας που είναι πλέον σε km/h.
Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Δουβλίνο και αρκετοί πάμε να προλάβουμε το Εθνικό Μουσείο της Ιρλανδίας. Όταν κλείνει το μουσείο αράζουμε στoυς κήπους του Trinity College για να φάμε τις πίτες που πήραμε από το καφέ του μουσείου, έχει μια υπέροχη λιακάδα σήμερα.
Μετά μας πάνε στο Gibson Hotel, τετράστερο μεν, αλλά άνετα θα πέρναγε για πεντάστερο. Το δωμάτιο έχει μπαλκόνι δυτικά και λούζεται στον ήλιο! Φτιάχνω καφεδάκι και αράζω καμιά ωρίτσα.
Το παρεάκι μας βγαίνει αργότερα με το τραμ, το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά, στην αφετηρία της κόκκινης γραμμής του τραμ. Πηγαίνουμε βόλτα στην O’Connor Street και στους διπλανούς πεζόδρομους, περνάμε μια γέφυρα του ποταμού Liffey και βρισκόμαστε στη συνοικία Temple Bar. Κάποιοι πλανόδιοι μουσικοί παίζουν “the boys are back in town”, αλλά και στα μπαράκια οι Thin Lizzy έχουν την τιμητική τους!!! Παντού υπάρχει το αδιαχώρητο, οπότε περνάμε πάλι στη βόρεια πλευρά του ποταμού και καθόμαστε σ’ ένα ιταλικό ρεστοράν στον πεζόδρομο με τραπεζάκια έξω, η χαρά του καπνιστή!!!

 

[maria s.]

Έβδομη μέρα

Σήμερα είναι η μεγάλη πανοραμική ξενάγηση του Δουβλίνου με τοπική ξεναγό. Έρχεται μια γλυκύτατη ελληνο-ιρλανδέζα, η οποία μας εξηγεί, τι βλέπουμε σε όλη τη διαδρομή και όχι μόνο. Μας λέει ακόμα, πως οι Ιρλανδοί πήραν πολλά χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάπλαση του βορειοανατολικού Δουβλίνου, όπου ήδη είχαμε δει μοντέρνα αρχιτεκτονική, γλυπτά και πεζοδρόμους στη διαδρομή του ολοκαίνουριου τραμ, γέφυρα Καλατράβα στο ποτάμι. Εδώ βέβαια σχολιάστηκε, γιατί πτώχευσαν οι χώρες με τα έργα του Καλατράβα. Η ξεναγός ανέφερε, πως όταν εγκαινιάστηκε η γέφυρα Καλατράβα το 1999, ο Καλατράβα ζήτησε ένα τεράστιο ποσό για να παρευρεθεί στα εγκαίνια…
Πηγαίνουμε στο Trinity College για να δούμε το Book of Kells, μετά περνάμε μέσα από τις γειτονιές της Γεωργιανής περιόδου του 18ου αιώνα και φτάνουμε για επίσκεψη στον Άγιο Πατρίκιο. Συνεχίζουμε στο ζυθοποιείο Guinness, βόλτα στο Phoenix Park, το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης. Μετά το τέλος της ξενάγησης το παρεάκι μας πάει στο Κάστρο του Δουβλίνου, όπου βλέπουμε κάποιες εκθέσεις και καθόμαστε να τσιμπήσουμε και κάτι στο καφέ.
Τώρα άρχισε να βρέχει, αλλά τίποτα πλέον δε μας σταματά. Βολτάρουμε στον πεζόδρομο της Grafton Street, συνεχίζουμε στο πάρκο St Stephen's Green, όπου αράζουμε σ’ ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο, ώστε να μη βρεχόμαστε, και χαζεύουμε τις πάπιες στη λίμνη. Μετά συνεχίζουμε το περπάτημα, πάμε στο πάρκο Merrion Square και σιγά-σιγά φτάνουμε στο ποτάμι. Βρίσκουμε ένα καφέ παραποτάμιο με τραπεζάκια έξω, κοντά στη γέφυρα Καλατράβα, τονωτική ένεση με Irish coffee και lemon pie. Περνάμε τη γέφυρα Καλατράβα και πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο αποφασίζουμε να ανεβούμε στη ρόδα, για θέα από ψηλά. Η βροχή και η συννεφιά βέβαια δεν επιτρέπουν και την καλύτερη θέα, αλλά ποιος νοιάζεται, περάσαμε υπέροχα στο Δουβλίνο!!!

 

[maria s.]

Όγδοη μέρα

Σήμερα αναχωρούμε από την Ιρλανδία, αλλά το ταξίδι δεν τελειώνει ακόμα. Επειδή πετάμε με Swiss για Ζυρίχη και η πτήση για Αθήνα είναι αρκετές ώρες μετά, το γραφείο έχει κανονίσει να μας πάρει ένα πούλμαν από το αεροδρόμιο και να μας κάνει βόλτα στη Ζυρίχη.
Όντως αυτό γίνεται, εδώ έχει υπέροχη λιακάδα και ζέστη, οπότε οι ώρες περνούν ευχάριστα και στη βόλτα με το πούλμαν, και στην ποδαράτη βόλτα, αλλά και στο άραγμα για καφέ. Φρεσκάρονται οι παλιές μου μνήμες από το 1990 και βεβαίως απολαμβάνω και κάποια τσιγάρα στο καθαρό κλουβί των καπνιστών του αεροδρομίου της Ζυρίχης.
Στην πτήση Ζυρίχη-Αθήνα η ατμόσφαιρα θυμίζει παιδική χαρά, γνωριστήκαμε αρκετά οι περισσότεροι ταξιδιώτες, αποκτήσαμε οικειότητα, πειραζόμαστε, κάνουμε σαν παιδάκια σε σχολική εκδρομή.
Λίγο μετά την 16η προς 17η Αυγούστου φτάνουμε σε μια θερμή Αθήνα, απότομη η αλλαγή από τους 10 βαθμούς C στους 40 βαθμούς C…

 

[maria s.]

Επίλογος

Η Ιρλανδία μού άρεσε πολύ, παρά τις όποιες αναποδιές που προέκυψαν. Βέβαια συνηθίσαμε τις βροχές, αλλά η ομίχλη στους Βράχους του Μόχερ πονάει ακόμα.
Όσον αφορά το ταξιδιωτικό γραφείο, σίγουρα δεν είναι το χειρότερο με το οποίο έχω ταξιδέψει. Όταν όμως ακουμπάς 1500 ευρώ για μια βδομάδα στην Ευρώπη, το κάθε γραφείο οφείλει να σέβεται την πελατεία του, ειδικά αυτές τις εποχές της οικονομικής κρίσης!!!
Όσον αφορά την «έμπειρη συνοδό» του γκρουπ, τι να πω πλέον; Η γυναίκα αυτή μίλαγε μόνο για τα σκυλάδικα του Ντουμπάι, ας της έδιναν να συνοδέψει ένα ακόμα γκρουπ στο Ντουμπάι. Φταίει κι αυτή που ήρθε στην Ιρλανδία με πλήρη άγνοια, αλλά φταίει και το γραφείο που δεν φρόντισε να έχει τον κατάλληλο συνοδό γι’ αυτό το ταξίδι.
Ας συνειδητοποιήσουν τα γραφεία ταξιδιών, πως δεν είναι όλοι οι ταξιδιώτες σαν τις κυράτσες που ταξιδεύουν για ψώνια, χωρίς να θυμούνται σε ποια πόλη ή και σε ποια χώρα βρίσκονται. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ταξιδεύουν για ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και κυρίως τα μυαλά τους.

Αν επιτρέπεται και μου ζητηθεί, μπορώ να αναφέρω το όνομα του γραφείου και της συνοδού, ώστε να υπάρχουν λιγότερα θύματα στο μέλλον!!!

 

[fotast]

Πολύ καλη η ιστορία σου,την έγραψες με μια "ανάσα" και δεν προλάβαινα να την διαβάσω.Θα την ξαναδιαβάσω σίγουρα με την ησυχία μου.Βλέπω οτι παρ΄ όλο που είσασταν με γκρούπ κάνετε και αρκετά πράγματα μόνοι σας.Ισως για αντίγραση στην "εμπειρη".Θα ηταν χρήσιμο να έχουμε το όνομα του πρακτορείυ αλλά μάλλον δεν επιτρέπεται.

 

[maria s.]

Πολύ καλη η ιστορία σου,την έγραψες με μια "ανάσα" και δεν προλάβαινα να την διαβάσω.Θα την ξαναδιαβάσω σίγουρα με την ησυχία μου.Βλέπω οτι παρ΄ όλο που είσασταν με γκρούπ κάνετε και αρκετά πράγματα μόνοι σας.Ισως για αντίγραση στην "εμπειρη".Θα ηταν χρήσιμο να έχουμε το όνομα του πρακτορείυ αλλά μάλλον δεν επιτρέπεται.

Φίλε fotast, την ιστορία την είχα ήδη γράψει στο word, οπότε την μετέφερα κομματιαστά εδώ. Ήθελα να προσθέσω φωτογραφίες από το φατσοβιβλίο, γιατί βαριόμουν τη σμίκρυνση, αλλά τελικά δε φαίνονται στο κείμενο. Ήθελα ακόμα να βάλω και άλλα τραγούδια ιρλανδών καλλιτεχνών, αλλά δυστυχώς η επεξεργασία σταματά μετά από μία ώρα.
Είμαι φρέσκια σ' αυτό το φόρουμ, οπότε θα μάθω σιγά-σιγά τι παίζει...

 

[canf]

υπεροχα!!σε ευχαριστουμε για την ιστορια