Μάλτα Σαράντα βαθμοί, λιώνει το κορμί στης Μάλτας το νησί!

[Klair]

Rabat (Ir-Rabat)
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022

Προσεγγίσαμε την πανέμορφη πόλη που δεν ήταν άλλη από τη Mdina, τη «Σιωπηλή Πόλη» και πρώην πρωτεύουσα του νησιού. Η Triq L Gharriqin είναι ένας πολύ στενός και ανηφορικός δρόμος που αγκαλιάζει τον λόφο και κινείται κάτω από τη σκιά των τειχών της οχυρωμένης πόλης.

Η Triq L Gharriqin (Φωτογραφία από Google Maps)​

Η Triq L Gharriqin (Φωτογραφία από Google Maps)​

Αυτός ο δρόμος μας οδήγησε στο μεγάλο parking στο οποίο υπήρχαν κενές θέσεις για δωρεάν στάθμευση.

Το μεγάλο δημόσιο parking της Mdina (Φωτογραφία από Google Maps)​

Το μεγάλο δημόσιο parking της Mdina (Φωτογραφία από Google Maps)​

Παρκάραμε πολύ κοντά στην Πύλη των Ελλήνων (Bieb il-Griegi) μια από τις τρεις Πύλες, στη νοτιοδυτική γωνία της πόλης, η οποία πήρε το όνομά της από μια μικρή ελληνική κοινότητα που κάποτε ζούσε κοντά στην Πύλη. Είναι μια μπαρόκ μεσαιωνική κατασκευή που περιλαμβάνεται στον Εθνικό Κατάλογο της Πολιτιστικής Περιουσίας των Νήσων της Μάλτας.

H Πύλη των Ελλήνων (Bieb il-Griegi)​

Ακριβώς απέναντι από την Πύλη των Ελλήνων υπάρχει ένα αψιδωτό άνοιγμα στα τείχη το οποίο, μέσω ενός μικρού τούνελ, μας οδήγησε στο Rabat (Ir-Rabat) τη μικρή, αλλά πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στο κατώφλι της Mdina (κάποτε θεωρούνταν προάστιό της) που μαζί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Μάλτας αποτελώντας την πρωταρχική πηγή της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Αυτός ο μεγάλος επαρχιακός δήμος ήταν μέρος της ρωμαϊκής πόλης Melite, με τους χώρους και τα αρχαιολογικά λείψανα που βρέθηκαν, να μαρτυρούν τη σημασία της πόλης κατά τη ρωμαϊκή περίοδο.

Βρισκόμενοι σε ένα μεγάλο άπλωμα-πλατεία, πριν εισχωρήσουμε στα στενά δρομάκια του Rabat, είδαμε ένα δεύτερο μεγάλο parking δωρεάν στάθμευσης, πολλά τουριστικά λεωφορεία να τερματίζουν στην άκρη του δρόμου και πολλές άμαξες με άλογα να ξεκινούν από εδώ την ξενάγηση των επισκεπτών στα γύρω αξιοθέατα. Στο κέντρο της πλατείας είδαμε το άγαλμα του Αγίου Παύλου (Statue Of St. Paul In Rabat).

Γρήγορα-γρήγορα προσπεράσαμε αυτό το πολύβουο κεντρικό σημείο και χωθήκαμε στην ενδιαφέρουσα πόλη του Rabat. Εξυπακούεται ότι η ζέστη ήταν αφόρητη και η άπνοια αποπνικτική. Αρχίσαμε να ακολουθούμε την Triq San Pawl και οι πρώτες εικόνες που έφτασαν στα μάτια μας ήταν πολύ εντυπωσιακές και γοητευτικές, με ελκυστική αρχιτεκτονική και κουκλίστικα μαγαζάκια, πολλά από τα οποία ήταν κλειστά την ώρα που διαβαίναμε τον κεντρικό αυτό δρόμο της πόλης.

Η Triq San Pawl​

Η Triq San Pawl​

Όμορφο μαγαζάκι στην Triq San Pawl
​

Στα αριστερά μας συναντήσαμε την Εκκλησία της Γέννησης της Παναγίας (Il-Knisja ta' Santa Marija ta' Ġesù), κοινώς γνωστή ως ta' Ġieżu, η οποία είναι μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία που χτίστηκε το 1500, μεγεθύνθηκε το 1757, και συνορεύει με ένα Φραγκισκανικό μοναστήρι.

Η εκκλησία της Γέννησης της Παναγίας (Il-Knisja ta' Santa Marija ta' Ġesù)​

Η εκκλησία της Γέννησης της Παναγίας (Il-Knisja ta' Santa Marija ta' Ġesù)​

Αμέσως μετά, στα δεξιά του δρόμου, θαυμάσαμε το εντυπωσιακό Παλάτι του 16ου αιώνα Casa Bernard στο οποίο δόθηκε αυτό το όνομα, το 1723, χάρη στον Dr. Salvatore Bernard που ξεκίνησε να ζει σε αυτό. O Salvatore Bernard ήταν γαλλικής καταγωγής και προσωπικός γιατρός του Μεγάλου Μαγίστρου της Μάλτας. Το Casa Bernard δεν είναι μουσείο, αλλά ένα ιδιωτικό οικογενειακό σπίτι, στο οποίο πραγματοποιούνται ξεναγήσεις κατά τις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να γνωρίσει τη σημασία των επίπλων, των έργων ζωγραφικής και των αντικειμένων τέχνης που εκτίθενται μέσα σε αυτό.

Το Παλάτι Casa Bernard
​

Από αυτό το σημείο και κάτω ο δρόμος ήταν στολισμένος με μεγάλα υφασμάτινα πανό, πιασμένα από κτίριο σε κτίριο, σε έντονο βαθυκόκκινο χρώμα διακοσμημένα με κίτρινα σχέδια.

Η Triq San Pawl στολισμένη​

Η Triq San Pawl στολισμένη​

Φτάνοντας στη Βασιλική του Αγίου Παύλου νομίζαμε ότι βρεθήκαμε, ξαφνικά, σε στημένο σκηνικό του Hollywood με όλα όσα αντικρίσαμε να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας! Τί υπερθέαμα ήταν αυτό! Ξύλινα τεράστια αγάλματα με αγγέλους, αγίους και μαντόνες ήταν αραδιασμένα κατά μήκος του δρόμου, δίπλα στο υπερμεγέθες άγαλμα του Αγίου Παύλου, μπροστά στον ναό αλλά και σε διάφορες γωνίες της Πλατείας και των δρόμων. Λάβαρα σε κόκκινα, κίτρινα και λευκά χρώματα κρέμονταν από ψηλούς ιστούς, ενώ πλούσια υφασμάτινα πανό ήταν τοποθετημένα γύρω από τον ναό, πάνω στην Πλατεία του Αγίου Παύλου, αλλά και σε όλους τους τριγύρω δρόμους. Και δεν έφτανε όλος αυτός ο υπερβολικός διάκοσμος που ήταν ήδη τοποθετημένος, είχε έρθει ένα συνεργείο και τον εμπλούτιζε με ακόμα περισσότερα λάβαρα και υφάσματα. Πραγματικός χαμός! Όλες, λοιπόν, αυτές οι ετοιμασίες και οι στολισμοί γίνονταν για τη μεγάλη γιορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου που λαμβάνουν χώρα στο νησί στις 29 Ιουνίου.

Ξύλινη διακοσμητική υπερκατασκευή πριν τη Βασιλική του Αγίου Παύλου​

Ξύλινα υπερμεγέθη αγάλματα αγίων κοσμούσαν κάθε σημείο των δρόμων του Rabat​

Η Βασιλική του Αγίου Παύλου (Basilica Kolleġġjata u Proto-Parroċċa ta' San Pawl)​

Το Άγαλμα του Αγίου Παύλου (Statue of Saint Paul) πριν τη Βασιλική​

Το Άγαλμα του Αγίου Παύλου (Statue of Saint Paul) πριν τη Βασιλική​

Το Άγαλμα του Αγίου Παύλου (Statue of Saint Paul) πριν τη Βασιλική​

Η Πλατεία του Αγίου Παύλου (Pjazza San Pawl)​

Λάβαρα παντού​

Οι στολισμένοι δρόμοι του Rabat​

Η εντυπωσιακή Βασιλική του Αγίου Παύλου (Basilica Kolleġġjata u Proto-Parroċċa ta' San Pawl) είναι χτισμένη σε σημείο της πρώην ρωμαϊκής πόλης Melite, η οποία περιελάμβανε όλη τη Mdina και ένα μεγάλο μέρος του σημερινού Rabat. Το κτίριο, που ξεκίνησε το 1653, ολοκληρώθηκε από τov Lorenzo Gafà το 1683, ενώ στον ναό του Αγίου Παύλου προσαρτήθηκε και μια μικρότερη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Πούπλιο (St. Publius). Κάτω από την εκκλησία υπάρχει σπήλαιο, η είσοδος στο οποίο γίνεται μέσω της εκκλησίας του St. Publius. Το σπήλαιο είναι το μέρος όπου, σύμφωνα με την παράδοση, έζησε και κήρυξε ο Άγιος Παύλος κατά τη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής του στη Μάλτα, όταν ναυάγησε στο νησί το 60 μ.Χ.

H Βασιλική του Αγίου Παύλου (Basilica Kolleġġjata u Proto-Parroċċa ta' San Pawl)​

H Βασιλική του Αγίου Παύλου (Basilica Kolleġġjata u Proto-Parroċċa ta' San Pawl)​

Η Πλατεία του Αγίου Παύλου πλαισιώνεται από μικρά καφέ και εστιατόρια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είδα πολλούς πελάτες να κάθονται στα τραπεζάκια που καταλαμβάνουν τα φαρδιά πεζοδρόμια. Ούτε στους δρόμους κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Έφταιγε η ώρα; Έφταιγε η ζέστη; Δεν το γνωρίζω. Πάντως, εμείς μόνο όφελος αποκομίσαμε από αυτήν την ησυχία που επικρατούσε στους όμορφους δρόμους του Rabat, απολαμβάνοντας τη βόλτα μας και χαζεύοντας τον υπερπλούσιο διάκοσμό τους.

Όμως, κάποια στιγμή, λυγίσαμε! Ναι, αντέχουμε στις κακουχίες, ναι, είμαστε πορωμένοι ταξιδιώτες και δεν μας πτοούν εύκολα οι ακραίες καιρικές συνθήκες, αλλά άνθρωποι είμαστε και εμείς! Υπάρχουν και όρια! Κουδούνισε το κεφάλι μας από την κάψα. Πώς μπορούσαμε να το διορθώσουμε αυτό; Μα φυσικά μπαίνοντας κάτω από τη γη. Ακολουθώντας δαιδαλώδεις, πλην όμως δροσερές διαδρομές, βαδίζοντας στα χνάρια της υπόγειας ιστορίας της Μάλτας. Αυτήν την ευχαρίστηση μπορούσαν, πλουσιοπάροχα, να μας την προσφέρουν οι Κατακόμβες του Αγίου Παύλου οι οποίες αντιπροσωπεύουν την αρχαιότερη και μεγαλύτερη αρχαιολογική απόδειξη του πρώιμου Χριστιανισμού στη Μάλτα. Οι κατακόμβες αποτελούν ένα τυπικό σύμπλεγμα διασυνδεδεμένων υπόγειων ρωμαϊκών νεκροταφείων που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τον 7ο, και πιθανώς τον 8ο αιώνα μ.Χ. Βρίσκονται στην περιοχή Ħal Bajjada, η οποία είναι επίσης γνωστή ως Tad-Dlam. Η περιοχή έχει περισσότερα από 30 υπόγεια, εκ των οποίων το κύριο συγκρότημα που βρίσκεται στο σύμπλεγμα του Αγίου Παύλου, περιλαμβάνει ένα σύστημα διασυνδεδεμένων περασμάτων και τάφων που καλύπτουν έκταση άνω των 2.000 m2.

Διαβήκαμε την είσοδο και εκδώσαμε τα εισιτήριά μας. Ορίστε το ωράριο και οι τιμές:

Δευτέρα έως Κυριακή: 10:00-18:00
Η τελευταία είσοδος είναι στις 17:30
Κλειστά: Μεγάλη Παρασκευή, Παραμονή & Ημέρα Χριστουγέννων, Παραμονή & Ημέρα Πρωτοχρονιάς

Ενήλικες (18+): 6,00 €
Νέοι (12-17): 4,50 €
Ηλικιωμένοι (60+): 4,50 €
Φοιτητές: 4,50 €
Παιδιά (6-11): 3,50 €
Βρέφη (1-5): Δωρεάν

Ένα σύστημα από υπόγειους θαλάμους, παρεκκλήσια, σήραγγες, καταφύγια και κατακόμβες, κάτω από την εκκλησία του Αγίου Παύλου, περίμενε να το γνωρίσουμε. Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τη σκάλα η οποία μας έφερε σε επαφή με μια μεγάλη αίθουσα την οποία στόλιζαν δύο μαρμάρινα σκαλιστά τραπέζια, κηροπήγια και αγάλματα.

Στη συνέχεια μπήκαμε στη σκοτεινή σπηλιά που έζησε για τρεις (3) μήνες ο Άγιος. Η παράδοση λέει ότι ο Άγιος Παύλος, στο δρόμο του προς τη Ρώμη, ναυάγησε στη Μάλτα το 60 μ.Χ. και για τρεις (3) μήνες έζησε σε αυτήν τη σπηλιά, στην τότε ρωμαϊκή μαλτέζικη πρωτεύουσα Μελίτη, τη σημερινή Mdina. Είτε το σπήλαιο, μέσα στο οποίο βρισκόμασταν, είναι το αυθεντικό μέρος, είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι αποτελεί τόπο προσκυνήματος υψηλού επιπέδου και για αυτόν τον λόγο το επισκέφθηκαν δύο (2) Πάπες (ο Πάπας Βενέδικτος και ο Πάπας Ιωάννης Β΄). Το άγαλμα του Αγίου Παύλου μέσα στο σπήλαιο χρονολογείται από το 1748 και ήταν δωρεά του τότε Grandmaster των Ιπποτών. Παρατηρήσαμε ότι οι τοίχοι της σπηλιάς ήταν κατάμαυροι–ίσως ως συνέπεια της αιθάλης από την καύση των κεριών όλων των προηγούμενων αιώνων. Λίγα σκαλοπάτια (κλειστά στο κοινό) οδηγούν σε έναν μικρό θάλαμο (προέκταση του σπηλαίου) που, μάλλον, ήταν ο χώρος ύπνου του Αγίου Παύλου.

Μια άλλη σειρά από σκάλες μας οδήγησε στις κατακόμβες και τα καταφύγια των αεροπορικών επιδρομών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ιστορία αιώνων άρχισε, πλέον, να ξετυλίγει το κουβάρι της σε κάθε μας βήμα. Οι κατακόμβες του Αγίου Παύλου αποτελούν μέρος ενός μεγάλου νεκροταφείου που κάποτε βρισκόταν έξω από τα τείχη της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης Μελίτη. Το νεκροταφείο, πιθανότατα, προέρχεται από τη Φοινικική-Πουνική περίοδο. Όπως και στη ρωμαϊκή παράδοση, οι ταφές των Φοινίκων και των Πουνικών βρίσκονταν έξω από τα τείχη της πόλης. Όλο αυτό το δίκτυο κατακομβών, που μόλις είχαμε αρχίσει να εξερευνούμε, είναι μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο που έχει βρεθεί ποτέ στο νησί. Είναι τόσο μεγάλο ώστε έχει χρησιμεύσει ως κοινόχρηστος χώρος ταφής σε διαδοχικές φάσεις της ιστορίας της Μάλτας.

Προχωρώντας μέσα στις σήραγγες είδαμε μικρούς πλευρικούς χώρους-δωμάτια τα οποία ήταν άδεια, αλλά κάποτε αποτελούσαν καταφύγια και εδώ ζούσαν άνθρωποι αποφεύγοντας τους βομβαρδισμούς που καθημερινά έπλητταν το νησί.

Συνεχίζοντας προς τις κατακόμβες της ρωμαϊκής εποχής τα περάσματα έγιναν πάρα πολύ στενά.

Κάποια στιγμή είδαμε μια πινακίδα που έγραφε

και γεμάτοι περιέργεια επιταχύναμε τα βήματά μας για να μάθουμε τί ήταν αυτό το «Τραπέζι της Αγάπης». Ανεβήκαμε μια στενή σκάλα

και βρεθήκαμε σε έναν θόλο όπου μια πινακίδα εξηγούσε τον χώρο στον οποίο βρισκόμασταν. Tα τραπέζια αγάπης ή «τρικλίνια» είναι στρογγυλά τραπέζια, με υπερυψωμένο χείλος λαξευμένα στον βράχο, που χρησιμοποιούνταν για γεύματα στη μνήμη των νεκρών. Έκαναν αυτά τα γεύματα ως έκφραση αφοσίωσης και αδελφικής αγάπης. Μια φορά τον χρόνο, την ημέρα της επετείου της ταφής, συγκεντρώνονταν, ξανά, στην κατακόμβη για ένα εορταστικό γεύμα. Ενώ τέτοια τρικλίνια χρησιμοποιούνταν σε όλο τον ρωμαϊκό κόσμο, μόνο εδώ στη Μάλτα έχουν επιβιώσει, σχεδόν ανέπαφα, και μόνο εδώ λαξεύτηκαν πάνω στον βράχο.

Παντού στο διάβα μας συναντούσαμε ημικυκλικές κοιλότητες οι οποίες υποδηλώνουν πόσοι άνθρωποι θάφτηκαν κάποτε εδώ κάτω. Σχεδόν, σε όλους τους τάφους υπάρχει το προσκέφαλο, ένα είδος βράχου-μαξιλαριού.

Με το ίδιο εισιτήριο επισκεφθήκαμε το Wignacourt Museum το οποίο στεγάζεται σε ένα μπαρόκ παλάτι του 18ου αιώνα. Το κτίριο αυτό στέγαζε τους ιερείς του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη και πήρε το όνομά του από τον Μεγάλο Μάγιστρο Alof de Wignacourt ο οποίος κυβέρνησε τα νησιά της Μάλτας, μεταξύ του 1601 και του 1622. Το Μουσείο συνδέεται με το Σπήλαιο του Αγίου Παύλου, αλλά και με τα καταφύγια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις κατακόμβες.

Το Wignacourt Museum​

Κινηθήκαμε στον κεντρικό όροφο του Μουσείου όπου βρίσκεται μια γκαλερί τέχνης η οποία περιέχει πίνακες από διάφορους καλλιτέχνες, όπως οι Mattia Preti, Antoine de Favray, Francesco Zahra και άλλων Μαλτέζων και ευρωπαίων καλλιτεχνών. Οι συλλογές περιλαμβάνουν, επίσης, πολλά γλυπτά, ασημικά, κειμήλια, αγγεία, νομίσματα, χάρτες, σπάνια βιβλία και εκτυπώσεις, έπιπλα και πιάνα.

Η έξοδός μας στον απάνω κόσμο μας επανέφερε στο παρόν και η αποπνικτική ζέστη τύλιξε επιθετικά και επίμονα τα κορμιά μας. Δίπλα στο Μουσείο Wignacourt βρήκαμε ένα παγκάκι προστατευμένο από μια αδύναμη σκιά και καθίσαμε. Ακριβώς απέναντι είδαμε έναν φούρνο και έτρεξα αμέσως να προμηθευτώ παγωμένα νερά και κάτι φαγώσιμο για να μας τονώσει. Είχαμε μεγάλη συνέχεια μπροστά μας μέχρι την ώρα ενός κανονικού γεύματος ή δείπνου. To PARRUCCAN, το μικρό γλυκοπωλείο με τα παραδοσιακά προϊόντα στην Πλατεία του Αγίου Παύλου, είχαμε δει να κατεβάζει τα ρολά του πριν ακόμα μπούμε στις κατακόμβες, επομένως αυτός ο μικρός φούρνος ήταν ότι καλύτερο βρέθηκε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή.

Άφησα τον σύζυγο να ξεκουραστεί στο παγκάκι και ξεκίνησα μόνη για μια περιήγηση στο Rabat ακολουθώντας, αρχικά, την College Street.

Η College Street​

Είχα κάνει ελάχιστα βήματα όταν συνάντησα, στα δεξιά μου, ένα μακρόστενο κτίριο το οποίο ήταν χωρισμένο σε Girls΄ School και Boys΄ School. Είναι το St. Nicholas College, Rabat Primary School και αυτό το κτίριο είναι το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στο Rabat. Τα πρώτα παιδιά φοίτησαν εδώ κατά το σχολικό έτος 1896-1897.

Ξεμακραίνοντας από την κίνηση και βαδίζοντας στον ιστορικό αυτό δρόμο, χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, σαν να ΄νιωσα, προς στιγμήν, την ιστορία να μου ψιθυρίζει την ύπαρξή της αποτυπωμένη στα υπέροχα κτίρια με τα χρωματιστά ξύλινα μπαλκόνια και τις μικροσκοπικές αυλές. Μικρά αγάλματα, σταυροί σε στέγες, εικόνες κολλημένες στους τοίχους και μεγάλες παλιές και νέες πόρτες ήταν μερικοί από τους ιστορικούς θησαυρούς που συνάντησα στην πορεία μου μέχρι την εκκλησία του Αγίου Δομίνικου και της Ευλογημένης Παρθένου [Knisja ta' San Duminku u l-Verġni Mbierka (Church of St Dominic & The Blessed Virgin)].

Βάλθηκα να φωτογραφίζω όλες τις πόρτες που συνάντησα στη διαδρομή μου.

Η Church of St. Dominic & The Blessed Virgin (Knisja ta' San Duminku u l-Verġni Mbierka) φανερώθηκε μπροστά μου.

Η Church of St. Dominic & The Blessed Virgin (Knisja ta' San Duminku u l-Verġni Mbierka) ​

Η εκκλησία και το μοναστήρι είναι, συνήθως, ανοιχτά κατά τις ώρες λειτουργίας. Ο υπέροχος κήπος που βρίσκεται στο κέντρο των κτιρίων ήταν film location για το «Game of Thrones». Η εκκλησία είναι γνωστή στον θρησκευτικό τουρισμό, λόγω ενός μαρμάρινου αγάλματος της Παναγίας από το οποίο, λέγεται, ότι έτρεξαν δάκρυα αίματος. Από τότε που συνέβη αυτό το «θαύμα», το 1999, πολλοί περισσότεροι προσκυνητές άρχισαν να συρρέουν στο μοναστήρι. Εγώ αρκέστηκα σε λίγες φωτογραφίες, γιατί δεν πιστεύω και δεν με συγκινούν αυτού του είδους τα «θαύματα» και αποχώρησα.

Ο κήπος της Church of St. Dominic & The Blessed Virgin
​

Περπάτησα σε δρόμους και γειτονιές χωρίς ίχνος τουρίστα αλλά και ντόπιου και πήρα εικόνες αυθεντικές και πρωτόγνωρες.

Επιστρέφοντας στο κέντρο, πλησίασα την Knisja San Kataldu μπαίνοντας στο εσωτερικό της για να δω το μικρό μπαρόκ παρεκκλήσι. Εδώ, βρίσκεται ένα ακόμα δίκτυο κατακομβών οι οποίες είναι επισκέψιμες με μικρή δωρεά. Δεν ενδιαφερόμουν να δω μερικές ακόμα κατακόμβες και έτσι αποχώρησα γρήγορα.

Η Knisja San Kataldu​

Το εσωτερικό της Knisja San Kataldu​

Η θέα προς τη Βασιλική του Αγίου Παύλου από τον αυλόγυρο της Knisja San Kataldu​

Δεν είχα χορτάσει, όμως, τις βόλτες μου στο Rabat γι΄ αυτό χάθηκα στα στενά δρομάκια, πίσω από την εκκλησία του St. Cataldus. Ξεφτισμένοι τοίχοι, χρωματιστές ξύλινες πόρτες, στενόχωρες αυλές με γλάστρες, Μαντόνες ψηλά πάνω στα κτίρια και κεφαλές αλόγων ήταν οι εικόνες που με συντρόφευαν για αρκετή ώρα σε αυτήν τη μοναχική μου βόλτα στο «Προάστιο», αφού έτσι μεταφράζεται η ονομασία Rabat.

Συναντήθηκα με τον ξεκούραστο σύζυγο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό, το βαρύ πυροβολικό του νησιού. Αν με είχε γοητεύσει τόσο το Rabat τί ακριβώς θα μου συνέβαινε στη Mdina;

 

[Smaragda53]

Όταν ο άνθρωπος κινδυνεύει κρύβεται μαζί με τους νεκρούς...

 

[psilos3]

Αν με είχε γοητεύσει τόσο το Rabat τί ακριβώς θα μου συνέβαινε στη Mdina;

Παρόμοια σκέψη κάναμε, και φαντάσου δε την είχα δει τη Ραμπατ τόσο καλά όσο εσείς!

 

[Klair]

Όταν ο άνθρωπος κινδυνεύει κρύβεται μαζί με τους νεκρούς...

Μεγάλη αλήθεια αυτό που λες @Smaragda53, και για το πάω και λίγο παραπέρα, ο άνθρωπος όταν κινδυνεύει μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και να χάσει την ανθρωπιά του.

 

[Klair]

Παρόμοια σκέψη κάναμε, και φαντάσου δε την είχα δει τη Ραμπατ τόσο καλά όσο εσείς!

@psilos3 Ε! μα είναι λογικό να αναρωτηθείς: Πόσο παραπάνω μπορεί να «δώσει» η Mdina; Πολύ παραπάνω είναι, τελικά, η απάντηση! Έρχεται το υπερθέαμα που ακούει στο όνομα Mdina στο επόμενο κεφάλαιο.

 

[Klair]

Mdina (L-Imdina) και βραδινή Sliema
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022

Δεν αλλάξαμε δρόμο εξόδου από το Rabat ακολουθώντας, ξανά, την Triq San Pawl. Βγήκαμε στο γνωστό άπλωμα με το μεγάλο parking και την αέναη κίνηση οχημάτων, λεωφορείων και ιππήλατων αμαξών. Μπήκα στο μεγάλο σουβενιράδικο (Roman Villa Centre Souvenirs) της γωνίας και αγόρασα νερά και πάμφθηνα μαγνητάκια. Αμέσως μετά, χωθήκαμε μέσα στους σκιερούς Κήπους Χάουαρντ (Howard Gardens) οι οποίοι αποτελούν ένα φυσικό σύνορο μεταξύ της Mdina και του Rabat. Περπατώντας στους Κήπους με τα ελικοειδή μονοπάτια, είχαμε όμορφη θέα προς τα τείχη και την τάφρο της πόλης μέσα στην οποία έχουν δημιουργηθεί πράσινοι χώροι αναψυχής και χαλάρωσης.

Διασχίζοντας την Κεντρική Πύλη της Mdina, αφήσαμε πίσω μας τον σύγχρονο κόσμο ξεκινώντας ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στο παρελθόν.

Η μεσαιωνική παλιά πρωτεύουσα είναι το διαμάντι της Μάλτας. Η Mdina, κυριεύτηκε από πολλούς κατακτητές, αλλάζοντας συνεχώς χέρια μέσα στη μακραίωνη πορεία της. Έπειτα από την πολιορκία των Αράβων, λεηλατήθηκε και όλοι οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν. Η πόλη ερήμωσε και βυθίστηκε στη σιωπή. Κάμποσα χρόνια αργότερα Μουσουλμάνοι έμποροι έφτασαν εδώ, της έδωσαν καινούρια ζωή, και την ονομάτισαν Μεδίνα. Στη συνέχεια, η πόλη πέρασε στα χέρια πειρατών. Μια μέρα, όμως, κάτι συνέβη και πειρατές και μόνιμοι κάτοικοι την εγκατέλειψαν και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Έτσι, η Μεδίνα σώπασε και πάλι. Όταν οι Ιωαννίτες Ιππότες κατέκτησαν τη Μάλτα, η υψηλή κοινωνία εγκαταστάθηκε εδώ ξαναζωντανεύοντάς την.

Όταν η Βαλέτα έγινε η επίσημη πρωτεύουσα της Μάλτας, η Mdina άρχισε να ερημώνει. Πολλοί κάτοικοι μετακόμισαν στο νέο κέντρο του νησιού με αποτέλεσμα η καστροπολιτεία να σωπάσει ξανά.
Σήμερα, οι κάτοικοι της καστροπολιτείας φτάνουν το πολύ τους 300 και μετά την αποχώρηση των επισκεπτών η πόλη βυθίζεται στη σιωπή. Οι παλιές δόξες που γνώρισε η πρώην πρωτεύουσα έχουν παρέλθει. Μετά από όλα αυτά, η αρχαία Μελίτη αποκαλείται, πλέον, «Σιωπηλή Πόλη». Το «Citta Notabile» (Ευγενής Πόλη) ίσως να της ταιριάζει καλύτερα, κατά τη γνώμη μου.

Πατώντας τα πόδια μας μετά την Πύλη μόνο σιωπηλή δεν τη βρήκαμε. Έξω από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το οποίο στεγάζεται στο Παλάτι Vilhena, και μπροστά στον Torre dello Standardo, οι αμαξάδες περίμεναν τους τουρίστες για μια ξενάγηση στα καλντερίμια της πόλης, ψιθυρίζοντας γλυκόλογα στους αγαπημένους τους συντρόφους. Μαζί στον αγώνα και στη βιοπάλη, άνθρωποι και ζώα, παλεύουν αιώνες τώρα για την επιβίωση.

Vilhena Palace: μπαρόκ Παλάτι που χτίστηκε, μεταξύ του 1726 και του 1728, σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Charles François de Mondion. Χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο τον 19ο και τον 20ο αιώνα και έγινε γνωστό ως Νοσοκομείο Connaught μετά το 1909. Η τοποθεσία του Παλατιού Vilhena κατοικείται από την αρχαιότητα και στην περιοχή έχουν βρεθεί μεταπουνικά λείψανα.​

Torre dello Standardo: Αποτελεί μέρος των οχυρώσεων της πόλης και χτίστηκε από το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη μεταξύ του 1725 και του 1726, στη θέση ενός προηγούμενου πύργου. Σκοπός του ήταν να επικοινωνεί σήματα μεταξύ της Mdina και της υπόλοιπης Μάλτας. Μια φωτιά θα άναβε, για να στείλει προειδοποίηση στους κατοίκους και στους κοντινούς πύργους σε περίπτωση εισβολής, ενώ ήταν, επίσης, οπλισμένος με κανόνια που πυροβολούσαν κάθε βράδυ, πριν η πόλη κλείσει τις εισόδους.​

Άνθρωποι και αυτοκίνητα στριμώχνονταν στον στενό κεντρικό δρόμο Triq IL Villegaignon.

Η Triq IL Villegaignon​

Η Triq IL Villegaignon​

Ιστορικά κτίρια και παλάτια έστεκαν αγέρωχα στο πέρασμά μας καθηλώνοντας τις αισθήσεις μας. Ένα υπερθέαμα, παρόλη την κίνηση, μόλις είχε αρχίσει να μας αποκαλύπτεται. Η Kappella ta' Sant' Agata, η Knisja u Monasteru ta' San Pietru, το Palazzo Testaferrata, το Tales Of The Silent City και η Banca Giuratale ήταν τα αξιοθέατα που συναντήσαμε στα πρώτα μας βήματα.

Kappella ta' Sant' Agata: μικρή ρωμαιοκαθολική εκκλησία ​

Knisja u Monasteru ta' San Pietru: καθολικό μοναστήρι Βενεδικτίνων μοναχών και εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Πέτρο και τον Άγιο Βενέδικτο​

Palazzo Testaferrata: έδρα της παλιάς οικογένειας των ευγενών Testaferrata​

Tales Of The Silent City: Μουσείο με πίνακες σημαντικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στην παλιά πρωτεύουσα της Μάλτας, από τον Μεσαίωνα έως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο​

Υπέροχα ξύλινα μπαλκόνια του κτιρίου που στεγάζεται το Tales Of The Silent City​

Banca Giuratale, γνωστό και ως Δημοτικό Παλάτι: δημόσιο κτίριο που χτίστηκε τον 18ο αιώνα για να στεγάσει το διοικητικό συμβούλιο και τα δικαστήρια της πόλης και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως ιδιωτική κατοικία και σχολείο. Τώρα, στεγάζει μέρος των Εθνικών Αρχείων της Μάλτας.​

Αμέσως μετά, τα μάτια μας κόλλησαν πάνω στο αριστούργημα του αρχιτέκτονα Gafà. O Μητροπολιτικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου (Il-Katidral Metropolitan ta' San Pawl) ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση βρίσκεται στη θέση όπου ο St. Publius συνάντησε τον Άγιο Παύλο, μετά το ναυάγιό του στη Μάλτα. Το διπλό καμπαναριό, που φαίνεται από παντού, παίζει τον ρόλο και του ρολογιού (το ένα δείχνει την ώρα και το άλλο είναι ημερολογιακό, δείχνει μέρα και μήνα).

O Μητροπολιτικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου (Il-Katidral Metropolitan ta' San Pawl) ​

Μια επίσκεψη στο εσωτερικό του ναού ήταν επιβεβλημένη. Δε γινόταν να αγνοήσουμε τη δωρεάν είσοδο στην Έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής της Μάλτας όταν, μάλιστα, μοιράζεται αυτήν την ιδιότητα με τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη της Βαλέτας, για την είσοδό μας στον οποίο είχαμε πληρώσει ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο εισιτήριο.

Το εσωτερικό του Μητροπολιτικού Καθεδρικού Ναού του Αγίου Παύλου ​

Η Pjazza San Pawl ήταν μια οπτασία! Περιτριγυρισμένη από πανέμορφα κτίρια και παλάτια ήταν, στα δικά μου μάτια, το λαμπερό πετράδι του δαχτυλιδιού. Αν μπορούσα να παρομοιάσω την πόλη με ένα ολόχρυσο δαχτυλίδι, αυτή η Πλατεία ήταν το διαμάντι που το κοσμούσε. Το Μουσείο του Καθεδρικού (Mdina Cathedral Museum), το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου (Archbishop's Palace), το Casa Del Magistrato, το Παλάτι των Επισκόπων (The Bishops Palace) είναι κτίρια ορόσημα για την πόλη.

Το Μουσείο του Καθεδρικού (Mdina Cathedral Museum) ​

Το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου (Archbishop's Palace)​

Το Casa Del Magistrato: Δημόσια υπηρεσία ​

Εγώ ερωτεύτηκα το Casa Gourgion, ένα νεογοτθικό παλάτι που σχεδιάστηκε από τον εξαιρετικό Μαλτέζο αρχιτέκτονα Andrea Vassallo, με πρόσοψη που διαθέτει καμάρες, σκαλιστά διακοσμητικά στοιχεία και το οικόσημο των Knights Hospitaller, που ήταν το κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας. Αν δεν έκανε τόση ζέστη, ίσως, να έβγαιναν οι Ιππότες έξω από το παλάτι τους και να έκαναν μια επιθεώρηση γύρω από την Πλατεία.

Tο υπέροχο Casa Gourgion​

Tο υπέροχο Casa Gourgion​

Ο λόφος στον οποίο χτίστηκε η Mdina, αρχικά, οχυρώθηκε μαζί με τις γύρω περιοχές από τους Φοίνικες, περίπου το 700 π.Χ., οι οποίοι στη συνέχεια άρχισαν να κατοικούν στην περιοχή που τότε ήταν γνωστή ως Μάλεθ. Οι Φοίνικες χρησιμοποιούσαν το νησί της Μάλτας και τα αδελφά νησιά Gozo και Comino ως σημεία στάσης στους εμπορικούς τους δρόμους. Το όνομα Μελίτη ήρθε αργότερα από τους Ρωμαίους. Κάποια από την αρχιτεκτονική της Mdina μπορεί να πιστωθεί στην αραβική βασιλεία κατά την περίοδο των Φατιμιδών της Μάλτας, από το 870 μ.Χ. έως το 1091 μ.Χ., όταν οι Νορμανδοί κατέκτησαν το νησί. Πόσες ιστορίες και πόσα μυστικά μπορεί να κρύβει πίσω από τις κλειστές και στενές πόρτες των κτιρίων της αυτή η μοναδική πόλη; Πόσες ιστορίες και πόσοι μύθοι έχουν φυλακιστεί κατά την πάροδο των αιώνων στα στενά δρομάκια της και στις υπέροχες πλατείες της;

Η εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Knisja tal-Lunzjata tal-Madonna) βρέθηκε στα αριστερά της πορείας μας.

Η εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Knisja tal-Lunzjata tal-Madonna) ​

Η πόρτα του υπέροχου μπαρόκ ναού ήταν ανοιχτή και φυσικά μπήκαμε μέσα θαυμάζοντας τον πλούσιο διάκοσμο και τα έργα τέχνης που στολίζουν το εσωτερικό του.

Στολίδια μέσα, στολίδια κι έξω. Η πρόσοψη είναι διακοσμημένη με ένα από τα καλύτερα γωνιακά αγάλματα στη Μάλτα, έργο του Sigismondo Dimech. Το άγαλμα ήταν, πιθανότατα, ανάθημα μετά την πανούκλα του 1813.

Kappella ta’ San Rokku (Chapel of St. Roque), γνωστό και ως το παρεκκλήσι της Παναγίας του Φωτός, απέναντι από την εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ​

H Triq IL Villegaignon, από την οποία δεν είχαμε λοξοδρομήσει ούτε μέτρο μέχρι στιγμής, κατέληξε στη Bastion Square με τα όμορφα μεσαιωνικά αρχοντικά και το πέτρινο πηγάδι.

Η Bastion Square​

Η Bastion Square​

Η Bastion Square​

Όμορφο αρχοντικό στη Bastion Square​

Όμορφο αρχοντικό στη Bastion Square​

Φτάσαμε στην άκρη των τειχών της πόλης, στο Observation deck, και χαζέψαμε για κάμποση ώρα τη θέα που απλωνόταν μπροστά μας. Είδαμε τα κίτρινα χωράφια και τη μπλε θάλασσα, και, ανάμεσα στα πάρα πολλά κτίρια, ξεχωρίσαμε τη Mosta Rotunda την οποία είχαμε επισκεφθεί πριν από μερικές ώρες. Μέχρι στα σπίτια της Βαλέτας έφτασε η ματιά μας.

Εδώ βρίσκεται το Palazzo Falson, το μεσαιωνικό Παλάτι, μέσα στο οποίο εκτίθενται 45 εξαιρετικές συλλογές που περιλαμβάνουν πίνακες, ασημικά, έπιπλα, κοσμήματα, ρολόγια, ανατολίτικα χαλιά και όπλα. Στη βιβλιοθήκη του υπάρχουν πάνω από 4.500 βιβλία.

Το Palazzo Falson​

Στο γωνιακό Casa Mdina στεγάζεται ένα κατάστημα πώλησης χειροποίητων γυάλινων αντικειμένων που κατασκευάζονται από τους ντόπιους καλλιτέχνες της εταιρείας Valletta Glass

Το Casa Mdina​

και παραδίπλα, στην άκρη των τειχών, βρίσκεται το-πολυσυζητημένο στο forum-Fontanella Tea Garden. Η περιέργεια οδήγησε και εμάς στην είσοδο του μαγαζιού. Αρχικά, διαβάσαμε με πολλή προσοχή το μενού που ήταν αναρτημένο απέξω, μετά κάναμε μια βόλτα στους χώρους του, ανεβαίνοντας και στον επάνω-ανοιχτό-όροφο για να δούμε τη θέα, για το κάλλος της οποίας έχει χυθεί πολύ μελάνι. Δεν παρατηρήσαμε κάτι παραπάνω από αυτό που, ήδη, είχαμε δει λίγο πριν από το κατάστρωμα παρατήρησης, οπότε αποχωρήσαμε για την ώρα και είπαμε ότι θα επανεξετάσουμε το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε εδώ για φαγητό αργότερα, αφού θα είχαμε ολοκληρώσει τη γνωριμία μας με τη Mdina.

Η θέα από τον επάνω όροφο του καφέ-εστιατορίου Fontanella Tea Garden​

Το καλύτερο κομμάτι της περιπλάνησής μας στη «Σιωπηλή Πόλη» ξεκίνησε από εδώ, από τη Bastion Square. Τρυπώνοντας σε στενά και δαιδαλώδη δρομάκια νιώσαμε, πραγματικά, ότι σταμάτησε ξαφνικά ο χρόνος. Δε συναντήσαμε άνθρωπο στο διάβα μας. Δεν ακούσαμε κανέναν ήχο, παρά μόνο τον θόρυβο της ιστορίας που έφτανε στα αυτιά μας από κάθε κτίριο, από κάθε κρυμμένη αυλή, από κάθε μπαλκόνι και από κάθε μικρή πλατεία. Σεργιανίσαμε στα στενά σοκάκια, ρουφώντας μέχρι τελευταίας ρανίδας την υπέροχη αρχιτεκτονική με τα πέτρινα σπίτια και τα παλάτια, θαυμάζοντας τα λιτά φαναράκια, μυρίζοντας τις λουλουδιασμένες βουκαμβίλιες και φωτογραφίζοντας τις υπέροχες πόρτες. Αφουγκραστήκαμε το ένδοξο παρελθόν της, αφεθήκαμε στη μαγεία της και φυλακίσαμε τον μεσαιωνικό της αέρα πολύ βαθιά μέσα στα πνευμόνια μας. Αυτός ο αέρας ήταν ο μόνος, που μπορώ με σιγουριά να πω, ότι μου προσέφερε ευεξία και δροσιά.

Σιωπώ και σας αφήνω να απολαύσετε τη Σιωπηλή Πόλη:

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε το Knights Of Malta. Μέσα στο Casa Magazzini, που χτίστηκε από τους Ιππότες για την αποθήκευση πυρομαχικών, ζωντανεύει ένα 3D οπτικοακουστικό σόου με υπέροχο φωτισμό και οπτικά εφέ. Αφηγείται την άφιξη των Ιπποτών στα νησιά το 1530, πώς τα προστάτευσαν από την εχθρική εισβολή, και με ποιον τρόπο έγραψαν ιστορία κατά τη διάρκεια της ένδοξης διακυβέρνησής τους, μέχρι την εκδίωξή τους το 1798.

Ανακαλύψαμε και την Pjazza Mesquita με το πέτρινο πηγάδι η οποία μας καθήλωσε με τη γραφικότητα και την ομορφιά της. Το ίδιο πρέπει να συνέβη και στους δημιουργούς της επικής σειράς Game of Thrones οι οποίοι επέλεξαν αυτήν την Πλατεία της Mdina για κάποια γυρίσματα.

Σε μια γωνίτσα της Πλατείας φωλιάζει το Mdina Experience Restaurant, μια ταβέρνα που λειτουργεί σε ένα ιστορικό μεσαιωνικό κτίριο που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και είναι χτισμένο σε γοτθικό στιλ. Το εστιατόριο βγάζει τραπεζάκια πάνω στην Pjazza Mesquita και εδώ συναντήσαμε, μετά από πολλή ώρα, ανθρώπινη παρουσία. Εκείνη την ώρα μπήκε και αυτό το μαγαζί στη λίστα με τα υποψήφια εστιατόρια για φαγητό.

Οπλισμένη με πολύ μεγάλη υπομονή και ψάχνοντας ένα-ένα τα στενά σοκάκια κατάφερα να εντοπίσω, εν τέλει, την καφέ πόρτα πάνω στην οποία είναι γραμμένοι κάποιοι στίχοι από το ποίημα «Άρνηση» του Γιώργου Σεφέρη: «Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή». Είναι άγνωστο ποιος μπορεί να έγραψε αυτούς τους στίχους πάνω στην πόρτα του «Παλειού Ελληνικού Μπουρδέλλου» της Mdina, πάντως εγώ, το είχα βάλει πείσμα και δεν επρόκειτο να αποχωρήσω από την πόλη αν δεν έβρισκα αυτήν την παλιά πόρτα. Μάλιστα, όση ώρα τη χάζευα και έβγαζα φωτογραφίες, εμφανίστηκε μια γυναίκα η οποία την ξεκλείδωσε και μπήκε στο εσωτερικό. Το μόνο που μπόρεσα να δω, στο άνοιξε-κλείσε, ήταν μια αυλή με στοιβαγμένα κάποια παλιά πράγματα.

Έφτασε η ώρα να ασχοληθούμε με το φαγητό μας. Θέλαμε πάρα πολύ να παραμείνουμε στη Mdina για το δείπνο μας. Απορρίψαμε τη Fontanella γιατί είχαμε δει, εν τω μεταξύ, το Coogi's Restaurant & Tea Garden που στεγάζεται σε ένα παλιό αραβικό αρχοντικό. Μας είχε κάνει εντύπωση το μπαλκόνι του που στέκεται πάνω από τον προμαχώνα κοιτάζοντας βόρεια προς τον κόλπο του Αγίου Παύλου. Αυτό το ανοιχτό μπαλκονάκι θα ήταν το ιδανικό μέρος για να δροσιστούμε από τον πολύ ποδαρόδρομο και για να απολαύσουμε το βραδινό φαγητό μας. Στην είσοδο του εστιατορίου μας ρώτησαν αν έχουμε κάνει κράτηση. Μετά την αρνητική απάντησή μας, ο υπεύθυνος μας είπε ότι το μόνο τραπέζι που μπορούσε να μας παραχωρήσει ήταν στην όμορφη εσωτερική αυλή του κτιρίου. Τριγύρω υπήρχαν φυτά, πάνω από τα τραπέζια απλωνόταν ένα αμπέλι τυλιγμένο σε μια πέργκολα, και αν θυμάμαι καλά υπήρχε και μια πηγή με αναβλύζον νερό. Όμορφο ήταν το σκηνικό, αλλά για κάποια άλλη μέρα ή εποχή. Εγώ, ένιωσα να πνίγομαι σε αυτόν τον κλειστό χώρο με την τόση ζέστη. Έτσι απορρίψαμε και αυτό το μαγαζί.

Το Coogi's Restaurant & Tea Garden​

Στην Triq IL Villegaignon υπάρχει το αδελφάκι του, το Coogi's Pizzeria @ Palazzo Costanzo, και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε αυτό το εστιατόριο. Μπήκαμε στο εσωτερικό του και πάλι μας τέθηκε η ερώτηση: -«Έχετε κάνει κράτηση;». Μας ήρθε να βάλουμε τα γέλια, γιατί το μαγαζί είχε δύο «αχανείς» αίθουσες με τραπεζοκαθίσματα οι οποίες ήταν άδειες. Ζήτημα ήταν να κάθονταν δυό-τρεις παρέες για φαγητό. Υπήρχε, όμως, πολικό ψύχος από το air condition, να τα λέμε και αυτά. Μας οδήγησαν στη δεύτερη μεγάλη αίθουσα, στην οποία καθόταν μόνο μια παρέα κοριτσιών, και μας πρότειναν να καθίσουμε δίπλα στις τουαλέτες του καταστήματος. Τρέχοντας φύγαμε προς την έξοδο και βγήκαμε στην Pjazza San Pawl.

Θυμήθηκα το Mdina Experience Restaurant στην Pjazza Mesquita στο οποίο υπήρχαν, πριν που περάσαμε, ελεύθερα τραπέζια. Όταν φτάσαμε απέξω, ο κόσμος που έτρωγε είχε εξαφανιστεί και το εστιατόριο, μάλλον, ετοιμαζόταν να κλείσει. Προς τιμήν του ο ευγενικός υπάλληλος θέλησε να μας εξυπηρετήσει, αλλά ρίχνοντας μια ματιά το μενού διαπιστώσαμε ότι κανένα πιάτο δεν ταίριαζε στα δικά μας γούστα. Τα φαγητά μας φάνηκαν βαριά και δύσπεπτα για τα δικά μας ευαίσθητα στομάχια, οπότε αποχωρήσαμε ευχαριστώντας θερμά τον εξυπηρετικό υπάλληλο.

Το Mdina Experience Restaurant​

Είχαμε, πλέον, ξεμείνει εντελώς από λύσεις. Τελικά, η Mdina μας τάισε ιστορία, μας τάισε παραμυθένιες εικόνες και μεσαιωνική αύρα, αλλά αρνιόταν να μας ταΐσει και με φαγητό.

Πήραμε την απόφαση να αλλάξουμε εντελώς περιοχή και να αναζητήσουμε την τύχη μας σε ένα μέρος που, αν μη τι άλλο, μπορούσε να μας προσφέρει αμέτρητες λύσεις και επιλογές μαγαζιών. Στη Sliema θα καταλήγαμε, αλλά πριν γίνει αυτό, ρίξαμε λίγες ακόμα βόλτες στην ονειρική «Σιωπηλή Πόλη» η οποία, πράγματι, είχε αρχίσει να ησυχάζει αφού η ώρα ήταν, πλέον, περασμένη και τα πλήθη είχαν αποχωρήσει ακόμα και από τον κεντρικό δρόμο. Το μόνο σημείο που είχαμε αφήσει ανεξερεύνητο ήταν το Mdina Local Council. Σταθήκαμε στη Herald's Loggia, τη μικρή πλατεία που βρίσκεται μπροστά από τα Δημοτικά Δικαστήρια και στρέψαμε το βλέμμα μας προς το τρίτοξο «χαγιάτι του κήρυκα» το οποίο είναι ενσωματωμένο στο μακρόστενο δικαστικό κτίριο. Πάνω από τις τρεις καμάρες υπάρχει ανοιχτός εξώστης με διακοσμητικά κολονάκια.

Αυτό το μέρος χρησιμοποιήθηκε από τον κλήρο της πόλης που έφτανε εδώ από μια πόρτα που συνδέει το Δημοτικό Μέγαρο με το χαγιάτι. Φανταστήκαμε τους ιερείς να βγαίνουν στο μπαλκόνι και να διαβάζουν τους κανόνες και τους νόμους που είχε εκδώσει ο Δήμος. Όλα αυτά που ανακοινώνονταν εδώ σχετίζονταν με οικονομικά ζητήματα, υγειονομικούς κανονισμούς, τελωνειακούς δασμούς και παρόμοια θέματα.

Το Mdina Local Council ​

Το «χαγιάτι του κήρυκα» ​

To Δικαστικό κτίριο συνδέεται με το Παλάτι Vilhena. Η σύνδεση αυτή ήταν μια συμβολική χειρονομία για να δηλωθεί ότι τα δικαστήρια ήταν υπό τη δικαιοδοσία του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη. Σήμερα, εδώ, στεγάζεται το Δημαρχείο της Mdina και το οικοδόμημα αποτελεί την Έδρα του Τοπικού Δημοτικού Συμβουλίου. Στη μικρούλα πλατεία είδαμε την Trattoria AD 1530, αλλά δεν ασχοληθήκαμε μαζί της γιατί είχαμε, ήδη, πάρει την απόφαση να αναχωρήσουμε για τη Sliema.

Ο ήλιος είχε δύσει και η πόλη είχε ερημώσει όταν φτάσαμε στην Greeks Gate Square. Η Πλατεία εκτελεί χρέη parking, αποκλειστικά και μόνο, για τα οχήματα των κατοίκων, αφού τους έχει δοθεί ειδική άδεια για την είσοδό τους στην πόλη.

H Greeks Gate Square
​

Διαβήκαμε την Πύλη των Ελλήνων και βρεθήκαμε στο μεγάλο parking αυτοκινήτων έτοιμοι για την αναχώρησή μας.

Η πείνα είχε αρχίσει να μας θερίζει και γρήγορα βάλαμε πλώρη για τη Sliema, το κέντρο των καταστημάτων, των εστιατορίων, των καφέ και των πολλών ξενοδοχείων.

Το πιο αξιόλογο σημείο της διαδρομής ήταν το Wignacourt Aqueduct (Υδραγωγείο Wignacourt) του 17ου αιώνα το οποίο χτίστηκε από το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη για να μεταφέρει νερό από πηγές του Dingli και του Rabat στη νεόδμητη πρωτεύουσα Βαλέτα. Το νερό μεταφερόταν μέσω υπόγειων σωλήνων και πάνω από τοξωτές οδογέφυρες. Πήρε το όνομα του Μεγάλου Μαγίστρου Alof de Wignacourt, ο οποίος χρηματοδότησε, εν μέρει, την κατασκευή του και παρέμεινε σε χρήση μέχρι τον 20ο αιώνα. Οι περισσότερες από τις καμάρες του σώζονται μέχρι σήμερα, και εμείς τις συναντήσαμε στην πόλη Birkirkara. Οδηγώντας στην Triq L-Imdina απολαύσαμε ένα μεγάλο μέρος του Υδραγωγείου το οποίο εξασφάλιζε σταθερή παροχή νερού στην πρωτεύουσα, γεγονός υψίστης προτεραιότητας για τις στρατιωτικές αρχές σε περίπτωση πολιορκίας.

Tο Wignacourt Aqueduct (Υδραγωγείο Wignacourt)​

Tο Wignacourt Aqueduct (Υδραγωγείο Wignacourt)​

Όταν φτάσαμε στην παραλιακή της Sliema είχε πέσει το σκοτάδι. Η κίνηση ήταν πολύ αυξημένη. Αυτοκίνητα και κόσμος, σαν φουσκωμένο ποτάμι, πλημμύριζαν δρόμους και μαγαζιά. Μπήκαμε στο μεγάλο parking της προκυμαίας στο οποίο, ευτυχώς, υπήρχε θέση ελεύθερη. Εδώ, υπήρχε κανονικό κιόσκι με υπάλληλο στον οποίο πληρώσαμε 3 €. Το μόνο που προείχε, πλέον, ήταν να καθίσουμε σε κάποιο εστιατόριο για φαγητό. Από τα εκατοντάδες μαγαζιά που υπάρχουν στην προκυμαία της Sliema επιλέξαμε το Tiffany΄s Bistro το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο Sliema Ferries. Η εξυπηρέτηση, παρόλη την πολυκοσμία, ήταν γρήγορη και φιλική.

Χορτάτοι και ανανεωμένοι ξεκινήσαμε να βολτάρουμε με χαλαρούς ρυθμούς στην προκυμαία. Η Sliema είναι μια σημαντική οικιστική και εμπορική περιοχή, ένα κέντρο για ψώνια, μπαρ, εστιατόρια και καφέ. Είναι, επίσης, η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του νησιού. Η ακτογραμμή είναι ένας περίπατος γνωστός ως Sliema Promenade που έχει γίνει το αγαπημένο σημείο για περιπατητές, καθώς και το μέρος συνάντησης για τους ντόπιους, αλλά και για τους επισκέπτες. Τα υπαίθρια εστιατόρια και οι καφετέριες έχουν κάνει τη Sliema το κέντρο της κοινωνικής νυχτερινής ζωής.

Περπατώντας δίπλα στη θάλασσα συναντήσαμε στη σειρά αμέτρητα σταντ εταιρειών που διαφήμιζαν ένα σωρό κρουαζιέρες στο νησί. Η Sliema, που σημαίνει ειρήνη, δε θυμίζει σε τίποτα το ήσυχο ψαροχώρι που ήταν κάποτε. Η ακτογραμμή, που φτάνει μέχρι το γειτονικό St. Julian΄s, αποτελεί το κύριο παράκτιο θέρετρο της Μάλτας και πραγματικά ήταν πάρα πολλές οι εικόνες και οι πληροφορίες που είχαμε να αφομοιώσουμε κάνοντας τη βόλτα μας στην πολύβουη Triq Ix-Xatt. Κλείσαμε τη βραδιά μας απολαμβάνοντας πολλή ώρα τη θέα προς τη Βαλέτα και «κλέψαμε» τις ωραιότερες βραδινές εικόνες που μπορούσε να μας προσφέρει η πρωτεύουσα.

Επιστρέψαμε στο St. Julian΄s την πιο ακατάλληλη ώρα, δηλαδή την ώρα που η προσέλευση του κόσμου στα εστιατόρια και τα μπαράκια της περιοχής βρισκόταν στο peak. Ήταν φυσικό, λοιπόν, να μη βρούμε ούτε σπιθαμή ελεύθερη για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Φέραμε κάμποσες φορές γύρω-γύρω τους δρόμους της γειτονιάς μας, αλλά δε σταθήκαμε τυχεροί αυτήν τη φορά. Έτσι, καταλήξαμε στη μεγάλη «αγκαλιά» του Westin Parking του οποίου η είσοδος βρίσκεται στην Triq il-Wilga. Πληρώσαμε 8 €, ποσό που μας κάλυψε μέχρι το πρωινό της επόμενης μέρας. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, τη ματιά μας τράβηξε το υπέρλαμπρα φωτισμένο Dragonara Casino (Il-Palazz tad-Dragunara) το οποίο καταλαμβάνει ένα σημαντικό τμήμα της χερσονήσου Dragonara Point. Αυτό το τεράστιο κτίριο ήταν παλάτι το οποίο χτίστηκε, το 1870, ως θερινή κατοικία για την οικογένεια του τραπεζίτη Scicluna. Το Παλάτι άνοιξε ως καζίνο στις 15 Ιουλίου του 1964, σε μια εποχή που το διπλανό Paceville άρχιζε τη μετάβασή του από μια κυρίως αγροτική περιοχή σε τουριστικό κόμβο. Το Dragonara Casino ήταν το πρώτο καζίνο στη Μάλτα, και αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα στην καθιέρωσή της ως τουριστικό προορισμό.

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί εκείνο το βράδυ δεν τράβηξα ούτε μια φωτογραφία του νεοκλασικού κτιρίου με τις κιονοστοιχίες, παρόλο που η οπτική επαφή που είχαμε από το parking ήταν εξαιρετική. Σίγουρα, όμως, θυμάμαι ότι σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα μέχρις εκεί για να το δω από κοντά, αφού η απόσταση με τα πόδια δεν ήταν παραπάνω από 400 με 500 μέτρα. Τελικά, ούτε αυτό έκανα. Οπότε, βάζω δυό φωτογραφίες από τη Wikipedia, έτσι για την ιστορία του κτιρίου, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί και ως νοσοκομείο αξιωματικών κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Παλιά φωτογραφία του Παλατιού Dragonara με το άγαλμα του Ποσειδώνα να κοσμεί την είσοδό του
(Πηγή: Dragonara Palace - Wikipedia)​

Το Παλάτι Dragonara (Il-Palazz tad-Dragunara), σημερινό Dragonara Casino
(Πηγή: Dragonara Palace - Wikipedia)​

Όλα αυτά είδαμε και ζήσαμε την Τετάρτη 29 Ιουνίου του 2022. Η επόμενη μέρα ήταν, εξίσου, σπουδαία και συναρπαστική.

 

[Klair]

Senglea (L-Isla)
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς και οι ετοιμασίες έγιναν με γοργούς ρυθμούς. Όπως τις προηγούμενες μέρες, έτσι και σήμερα, το κύριο μέλημά μου ήταν η σωστή και σχολαστική επάλειψη με αντηλιακό σε όλα τα εκτεθειμένα σημεία του σώματός μου. Αυτή η τακτική με είχε προστατεύσει από τον ήλιο, και παρόλο που βαλλόμουν από τις καυτές του ακτίνες ατελείωτες ώρες, δεν κοκκίνισε ούτε κάηκε το δέρμα μου. Η αίθουσα του πρωινού, παραδόξως, δεν είχε πολλή κίνηση την ώρα που κατεβήκαμε. Φάγαμε πολύ καλά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε.

Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στις δύο από τις τρεις πόλεις του Μεγάλου Λιμανιού. Θα εξερευνούσαμε, λοιπόν, τη Senglea (L-Isla) και τη Birgu (Il-Birgu). Βρισκόμασταν στο νησί, ήδη, τρεις ολόκληρες μέρες και δεν είχαμε πατήσει το πόδι μας σε πλεούμενο. Δεν είχαμε μπει ούτε σε ferry, ούτε σε luzzu. Μια χαρά μας είχε βολέψει, μέχρι στιγμής, το αυτοκίνητο και θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε τις τρεις πόλεις με αυτό, αλλά δε θα ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος για να προσεγγίσουμε αυτό το όμορφο και ιδιαίτερο κομμάτι του νησιού. Όλη η μαγεία ζωντανεύει όταν αντικρίζεις τις τρεις παλιές οχυρωμένες πόλεις από το κατάστρωμα του πλοίου. Έτσι, λοιπόν, θα αποχωριζόμασταν για κάμποσες ώρες το αυτοκίνητο και θα νιώθαμε, για πρώτη φορά, τη μαλτέζικη θαλασσινή αύρα να μας τυλίγει και να μας ταξιδεύει πολύ πίσω στον χρόνο καθώς θα προσεγγίζαμε δια θαλάσσης το λίκνο της ιστορίας της Μάλτας.

Αφήσαμε το όχημα στο πολύ εξυπηρετικό parking της Triq Il-Batterija που βρίσκεται πάνω από τη Victoria Gate και ακριβώς κάτω από τα Lascaris War Rooms. Από εδώ, όπως έχω ξαναπεί, ξεκινούν σκαλάκια που σε οδηγούν, μέσα σε ελάχιστα λεπτά, στους Upper Barrakka Gardens. Σε αυτόν τον χώρο στάθμευσης βρίσκαμε πάντα ελεύθερη και δωρεάν θέση. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα τύχης, πάντως, το χρησιμοποιήσαμε διαφορετικές ώρες-και πρωί και βράδυ-χωρίς να δυσκολευτούμε στην εύρεση ελεύθερου χώρου. Από το parking κατηφορίσαμε με τα πόδια φτάνοντας στο πορθμείο Valletta-3 Cities Ferry.

Το πλοίο εκτελεί το δρομολόγιο κάθε 30 λεπτά και το εισιτήριο μετ΄ επιστροφής κοστίζει 2,80 €/άτομο. Δείχνοντας αυτό το εισιτήριο στον υπάλληλο, όποιος επιβάτης του πλοίου επιθυμεί να ανέβει στη Βαλέτα μπορεί να χρησιμοποιήσει δωρεάν το Barrakka Lift. Εκδώσαμε τα εισιτήρια στην είσοδο του πλοίου και βγήκαμε στο κατάστρωμα με τον ήλιο να τσουρουφλίζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Η θέα, όμως, ήταν καθηλωτική και αυτό το γεγονός ανακούφιζε κάπως το ψήσιμο από το λιοπύρι.

Το πλοίο εισχώρησε βαθιά μέσα στον κόλπο και έδεσε τους κάβους του κοντά στην πεζογέφυρα που ενώνει την Cospicua με τη Senglea.

Η Senglea, επίσης γνωστή με τον τίτλο Città Invicta, απέκτησε αυτήν την ονομασία επειδή κατάφερε να αντισταθεί στην Οθωμανική εισβολή κατά τη Μεγάλη Πολιορκία της Μάλτας παραμένοντας ακατάκτητη. Προσεγγίζοντας τις οχυρώσεις της Senglea, νιώσαμε σαν μυρμηγκάκια κάτω από τη μπότα ενός γίγαντα. Σήμερα, αυτό που έχει απομείνει από τις εντυπωσιακές αμυντικές κατασκευές είναι οι πανύψηλοι προμαχώνες στο θαλάσσιο μέτωπο.

Βαδίζοντας στην Triq Il-Vitorja, τρυπώσαμε στην πόλη μέσα από τις δίδυμες καμάρες του αμυντικού τείχους.

Αμέσως, είδαμε στα αριστερά μας κάμποσες δεκάδες σκαλοπατιών και ανεβαίνοντάς τα πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής τον Πύργο με το ρολόι, το κορμί του οποίου κρυβόταν από το ογκώδες κτίριο ενός σχολείου.

Λίγα βήματα μετά, σταθήκαμε για να θαυμάσουμε τη Βασιλική της Γέννησης της Μαρίας ή Βασιλική της Παναγίας των Νικών (Knisja Maria Bambina), τη ρωμαιοκαθολική ενοριακή εκκλησία της Senglea η οποία κατασκευάστηκε το 1580 ως μνημείο της Χριστιανικής Νίκης μετά τη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Το κύριο αξιοθέατο της Βασιλικής είναι ένα ξύλινο άγαλμα της Μαρίας, γνωστό ως Il-Bambina, το οποίο σκαλίστηκε το 1618, ζωγραφίστηκε το 1631, και επιχρυσώθηκε. Ο γλύπτης αυτού του αγάλματος είναι ακόμη άγνωστος.

Η οδός Il-Macina και στο βάθος η Knisja Maria Bambina​

Η Knisja Maria Bambina​

Η Triq Il-Vitorja και η Knisja Maria Bambina​

Μπροστά από την εκκλησία είδαμε ένα μνημείο αφιερωμένο σε όσους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Triq Il-Vitorja είναι ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει την πόλη. Αυτή η μακριά και στενή ραχοκοκαλιά αναγκάζεται, με βίαιο τρόπο, να διακόψει την ολόισια πορεία της σκοντάφτοντας πάνω στην ογκώδη St. Philip's Church (Salesjani-Knisja San Filippu).

Η Triq Il-Vitorja είναι ο κεντρικός δρόμος της Senglea​

Η Triq Il-Vitorja διασχίζει όλη την πόλη​

Η ολόισια πορεία της Triq Il-Vitorja διακόπτεται από την ογκώδη St. Philip's Church (Salesjani-Knisja San Filippu)​

Ανοιχτοί «φεγγίτες», καθ΄ όλη τη διαδρομή, σε αφήνουν να κρυφοκοιτάξεις, άλλοτε δεξιά και άλλοτε αριστερά, χαρίζοντάς σου εικόνες με ιδιαίτερο στιλ και γραφικότητα.

Στην καρδιά του δρόμου και σε περίοπτες κόγχες ορθώνονται περίτεχνα αγάλματα αγίων, αγγέλων, αλλά και της Παναγίας των Θλίψεων.

Η Παναγία των Θλίψεων​

Το ένα ομορφότερο από το άλλο, τα σπίτια και τα ξύλινα μπαλκόνια της Senglea:

Πριν τον αστυνομικό σταθμό της Senglea

Ο αστυνομικός σταθμός της Senglea (εδώ βρίσκεται και η αφετηρία-τέρμα των λεωφορείων)
​

στρίψαμε δεξιά, στο στενό δρομάκι San Giljan, για να δούμε από κοντά την ιστορική εκκλησία του Αγίου Ιουλιανού (St. Julian’s Church) που είναι αφιερωμένη στον προστάτη της πόλης. Όταν οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη κυβέρνησαν το νησί, η Senglea ήταν αγαπημένος κυνηγότοπος. Μάλιστα, φυτεύτηκε μεγάλος αριθμός ελαιόδεντρων για να προσθέσει περιπέτεια στο κυνήγι. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστή ως L΄ Isola di San Giuliano. Το 1311, όταν η Μάλτα βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Αραγονίας, και όταν ο Gulielmo Raimondo de Moncada ήταν φεουδάρχης και καστέλανος του Castrum Maris (Fort St. Angelo), ιδρύθηκε η εκκλησία του Αγίου Ιουλιανού με το παρακείμενο νεκροταφείο. Αυτή η εκκλησία, αφιερωμένη στον προστάτη άγιο της φιλοξενίας και της καταδίωξης, χτισμένη λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, πιστεύεται ότι είναι το πρώτο κτίριο που κατασκευάστηκε στη χερσόνησο Senglea. Ήταν ανάμεσα στα κτίρια που ανήκαν σε φεουδάρχες που τελικά πέρασαν στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη.

Η οδός San Giljan και η St. Julian’s Church​

Κι αν κάποτε ο ναός αποτελούσε καταφύγιο για τον πολιορκημένο τοπικό πληθυσμό, σήμερα είναι hot spot για μάζωξη και για επικοινωνία, διανθισμένη ως είθισται, με κουτσομπολιό [κοινωνική κριτική (sic)] κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Αγίου και πάντα με τις ευλογίες του.

Στη συνέχεια τρυπώσαμε σε ένα γραφικό στενάκι

κατηφορίζοντας προς την Ir-Rampa Ta' L-Isla, τον δρόμο που προσφέρει θέα στο Boilers Wharf, την αποβάθρα στη νοτιοανατολική περιοχή του νησιού. Από εδώ είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε πολύ προσεκτικά ένα τεράστιο πολεμικό πλοίο, να δούμε τις κινήσεις του πληρώματος και να παρακολουθήσουμε όλη τη διαδικασία του ανοίγματος της πλαϊνής πόρτας και της καθέλκυσης της βάρκας στη θάλασσα.

Φτάσαμε έξω από την St. Philip's Church (Salesjani-Knisja San Filippu) την εκκλησία που σηματοδοτεί το τέλος της Triq Il-Vitorja και η οποία στολίζεται με ένα ψηλό πέτρινο καμπαναριό. Κατασκευάστηκε για πρώτη φορά τον 15ο αιώνα, αλλά ξαναχτίστηκε το 1561.

Οι Gardjola Gardens (Ġnien il-Gardjola) είναι ένα δημόσιο πάρκο που βρίσκεται στο τέλος του ακρωτηρίου. Μπήκαμε στον όμορφο κήπο με το σιντριβάνι, τα δέντρα και τα παγκάκια και αμέσως τρέξαμε στην άκρη για να απολαύσουμε την ανυπέρβλητη θέα.

Οι Gardjola Gardens (Ġnien il-Gardjola)​

Οι Gardjola Gardens (Ġnien il-Gardjola)​

Η χερσόνησος, μήκους λιγότερο από ένα μίλι και προεξέχουσα στο Grand Harbour, βλέπει προς τη γοητευτική πόλη της Βαλέτας. Το 1554, ο Μέγας Διδάσκαλος Claude de la Sengle (1553-1557) μετέτρεψε αυτό το στενό ακρωτήριο σε μια οχυρή πόλη, η οποία ονομάστηκε Senglea από αυτόν. Αυτή η θαλάσσια πόλη, όχι μόνο διαθέτει πλούσια κληρονομιά, αλλά περιλαμβάνει επίσης πολλές δομές που ανέλαβαν οι ίδιοι οι Ιππότες, καθιστώντας την μια από τις πιο βαριές οχυρωμένες περιοχές του νησιού. Είναι, πράγματι, ένα στολίδι που περικλείεται από εντυπωσιακούς προμαχώνες με επιβλητική θέα στο Grand Harbour.

Ο Πύργος φρουράς, που κρέμεται στην άκρη του κήπου, αποτελεί την επιτομή του ρόλου των οχυρώσεων γύρω από το λιμάνι. Είναι ένας μικρός εξαγωνικός πυργίσκος με ορθογώνια παράθυρα σε κάθε πλευρά και οροφή με θόλο. Εντύπωση μας έκαναν οι διακοσμημένες με ανάγλυφα σύμβολα προσόψεις. Το μάτι, το αυτί και το πουλί γερανός είναι αυτά τα σύμβολα. Τα μάτια στον πύργο είναι ένα δημοφιλές σύμβολο της Μάλτας, το οποίο απεικονίζεται σε πολλά αναμνηστικά, καρτ ποστάλ και σε μπροσούρες για το νησί. Δε χορταίναμε τη θέα από εκεί ψηλά! Η Senglea, αν και είναι η μικρότερη από τις τρεις πόλεις, διαθέτει πολύ ισχυρά και ικανά προσόντα για να γοητεύσει τους φιλοξενούμενούς της. Δεν είναι μόνο μια από τις παλαιότερες πόλεις της Μάλτας, αλλά και ένα από τα πολύτιμα κοσμήματά της.

Είχε έρθει η ώρα να αφήσουμε την Città Invicta (Ακατάκτητη Πόλη)-τίτλος που δόθηκε στη Senglea αφού δεν έπεσε, παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις από τις οθωμανικές δυνάμεις εισβολής-και να προχωρήσουμε προς τον επόμενο προορισμό μας. Κινηθήκαμε παραλιακά, ακολουθώντας την Xatt Juan B. Azopardo, και καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής βλέπαμε εξαιρετικές εικόνες. Στα αριστερά μας απλωνόταν η Città Vittoriosa (Νικήτρια πόλη) με το Fort St. Angelo στην κεφαλή της, αλλά και τον Ναό του Αγίου Λαυρεντίου (St. Lawrence's Catholic Church) να υψώνεται στην καρδιά της.

Στα δεξιά μας, την πορεία μας συνόδευαν οι περίφημες Οχυρώσεις της Senglea, που χτίστηκαν ως αποτέλεσμα της επίθεσης του 1551. Μετά την επίθεση, το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη συνειδητοποίησε την ανάγκη να χτίσει περισσότερες άμυνες και ένα χρόνο αργότερα άρχισαν να χτίζονται δύο οχυρά. Το πρώτο από αυτά ήταν το Fort Saint Elmo, στην άκρη της χερσονήσου Sciberras (τώρα Valletta), ενώ το δεύτερο ήταν το Fort Saint Michael, το οποίο χτίστηκε σε μια χερσόνησο γνωστή τότε ως l' Isola. Το 1553, ολόκληρη η χερσόνησος άρχισε να περιβάλλεται από οχυρώσεις και αργότερα εξελίχθηκε σε πόλη. Ονομάστηκε Senglea από τον κυβερνώντα Μεγάλο Μάγιστρο, Claude de la Sengle. Η πόλη έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Μεγάλη Πολιορκία της Μάλτας το 1565, όταν δέχτηκε επανειλημμένες επιθέσεις από τις οθωμανικές δυνάμεις εισβολής. Οι Οχυρώσεις βρίσκονται στον προσωρινό κατάλογο της UNESCO από το 1998, ως μέρος των οχυρώσεων των Ιπποτών γύρω από τα λιμάνια της Μάλτας.

Διασχίσαμε ιστορικές Πύλες και σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά αντικρίσαμε με δέος τις πελώριες κατασκευές που προστάτευαν το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης. Ακούσαμε και τις κανονιές από τη Saluting Battery των Upper Barrakka Gardens και είδαμε τον καπνό να ανεβαίνει και να διαλύεται αργά-αργά στον ουρανό.

Φτάσαμε στο Senglea Waterfront, το μέτωπο με τα εστιατόρια και τα καφέ. Και μπορεί εκείνη την ώρα η παραλιακή να φαινόταν άψυχη λόγω έλλειψης κόσμου στα μαγαζιά, η θέα όμως προς την απέναντι πόλη, τη Birgu, ήταν εκθαμβωτική.

Συνεχίσαμε να πορευόμαστε παραλιακά

ώσπου φτάσαμε στην πεζογέφυρα που ενώνει την Cospicua με τη Senglea.

Εδώ, συναντήσαμε ένα συμπαθητικό καφέ, το DATE (Art Café), και καθίσαμε για καφεδάκι και γλυκάκι. Το κατάστημα, εκτός από τα τραπέζια με τις ρομαντικές καρέκλες, απλώνει μεγάλες μαξιλάρες και πουφ στα διπλανά σκαλάκια. Τα cannoli που πήρα εγώ δεν ήταν ωραία και τα άφησα. Ο καφές του συζύγου ήταν καλός. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ξεκουραστήκαμε και σηκωθήκαμε ακμαίοι για να μπούμε στη Birgu.

 

[Smaragda53]

"Στη σιωπηλή πόλη ακουγόταν μόνο ο θόρυβος της ιστοριας"... Klair με μαγεψες πάλι!

 

[Klair]

"Στη σιωπηλή πόλη ακουγόταν μόνο ο θόρυβος της ιστοριας"... Klair με μαγεψες πάλι!

@Smaragda53 χαίρομαι πολύ που η ιστορία μου σου προκαλεί όμορφα συναισθήματα!

 

[Klair]

Città Vittoriosa (Il-Birgu)
Μέρος 1ο
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Η Birgu βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία για ασφαλές αγκυροβόλιο και με την πάροδο του χρόνου έχει αναπτύξει μια πολύ μεγάλη ιστορία με θαλάσσιες, εμπορικές και στρατιωτικές δραστηριότητες. Είναι μια πολύ παλιά τοποθεσία με τις ρίζες της να φτάνουν στους μεσαιωνικούς χρόνους. Πριν από την καθιέρωση της Βαλέτας ως πρωτεύουσας και κύριας πόλης της Μάλτας, οι στρατιωτικές δυνάμεις που ήθελαν να κυβερνήσουν τα νησιά θα έπρεπε να αποκτήσουν τον έλεγχο της Birgu λόγω της σημαντικής θέσης της στο Μεγάλο Λιμάνι. Στην πραγματικότητα, χρησίμευσε ως βάση του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη και de facto πρωτεύουσα της Μάλτας, από το 1530 έως το 1571. Η Birgu είναι γνωστή για τον ζωτικό της ρόλο στη Μεγάλη Πολιορκία της Μάλτας το 1565. Οι Φοίνικες, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Άραβες, οι Νορμανδοί, οι Αραγωνέζοι και το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Birgu.

Διασχίσαμε την πεζογέφυρα και σταθήκαμε για λίγη ώρα στο κέντρο της, πάνω από το νερό,

κοιτώντας πότε από τη μια πλευρά

και πότε από την άλλη.

Περνώντας απέναντι βρεθήκαμε στο Bormla Waterfront, κατά μήκος του οποίου εκτείνεται ένας καταπράσινος χώρος διακοσμημένος με γλυπτά από σίδερο διαφόρων Μαλτέζων καλλιτεχνών.

Περπατήσαμε για λίγο στην οδό Fuq San L-Inkurunazzjoni και όταν συναντήσαμε τη St. Theresa Church ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε τα σκαλιά που ξεκινούν μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας.

Η St. Theresa Church στην οδό Fuq San L-Inkurunazzjoni​

Ανηφορίζοντας τα σκαλιά που βρίσκονται μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας​

Η μακριά σκάλα μας οδήγησε ψηλά, έξω από το Malta at War Museum. Αυτό το δημοφιλές πολεμικό μουσείο βρίσκεται σε πρώην στρατώνες και παρουσιάζει την ιστορία της Μάλτας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Malta at War Museum​

Το Malta at War Museum​

Δίπλα στο Μουσείο ορθώνεται η Gate of Provence, γνωστή και ως Κύρια Πύλη, η οποία είχε τον ουσιώδη χαρακτήρα της στρατιωτικής οχύρωσης και ήταν μια από τις τελευταίες που κατασκευάστηκαν. Από αυτήν την Πύλη μπήκαμε στη Città Vittoriosa, ξεκινώντας αμέσως τη γνωριμία μας με το μεσαιωνικό κόσμημα της Μάλτας.

Η Gate of Provence​

Η πόλη έχει πάρα πολλά αξιοθέατα και έχοντας περπατήσει μόλις λίγα μέτρα επί της Triq Il-Mina Kbira βρεθήκαμε έξω από τη Δομινικανή Μονή του Ευαγγελισμού (Kunvent Dumnikan tal-Lunzjata) που ιδρύθηκε το 1528.

Η Triq Il-Mina Kbira και η Δομινικανή Μονή του Ευαγγελισμού (Kunvent Dumnikan tal-Lunzjata)​

Η Δομινικανή Μονή του Ευαγγελισμού (Kunvent Dumnikan tal-Lunzjata)​

Η Δομινικανή Μονή του Ευαγγελισμού (Kunvent Dumnikan tal-Lunzjata)​

Το σημαντικό, όμως, αξιοθέατο αυτού του δρόμου είναι το Ανάκτορο του Ιεροεξεταστή (Inquisitor's Palace). Σε μια χώρα που ήταν, ανέκαθεν, βαθιά θρησκευόμενη και είχε στενές σχέσεις με την Ιταλία, ήταν φυσικό το Βατικανό να έχει μεγάλη επιρροή. Κατά τον Μεσαίωνα που επικρατούσε ο σκοταδισμός και οι αυστηρές αρχές που έθετε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Πάπας δημιούργησε εδώ, το 1574, και για περίπου 224 χρόνια, έναν χώρο που θα δικάζονταν όσοι κρίνονταν αμαρτωλοί. Οι ιεροεξεταστές στη Μάλτα υπηρέτησαν έναν διπλό ρόλο: ως ανώτατοι δικαστές του Ιερού Γραφείου και ως Αποστολικοί Αντιπρόσωποι που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα του Βατικανού στο νησί. Το Παλάτι χρησίμευε, τόσο σαν οικία του εκάστοτε ιεροεξεταστή, όσο και σαν χώρος που λάμβανε χώρα η ανάκριση και τα βασανιστήρια.

Το Ανάκτορο του Ιεροεξεταστή (Inquisitor's Palace) στην οδό Triq Il-Mina Kbira​

Μετά την κατάργηση της Ιεράς Εξέτασης, κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής της Μάλτας το 1798, το Παλάτι χρησιμοποιήθηκε για διάφορους σκοπούς, μεταξύ των οποίων ως στρατιωτικό νοσοκομείο, αίθουσα αναψυχής και μοναστήρι. Είναι μουσείο από το 1966 και είναι γνωστό ως Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας από το 1992. Περιλαμβάνει, επίσης, μια πτέρυγα αφιερωμένη στην Εθνική Συλλογή Κλωστοϋφαντουργίας. Είναι το μοναδικό Inquisitor's Palace σε ολόκληρο τον κόσμο που είναι ανοιχτό για το κοινό.

Το Ανάκτορο του Ιεροεξεταστή (Inquisitor's Palace) στην οδό Triq Il-Mina Kbira σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας​

Αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και χαθήκαμε μέσα σε δαιδαλώδη στενά δρομάκια πλαισιωμένα με υπέροχα σπίτια. Δε συναντήσαμε ούτε ίχνος τουρίστα, παρά μόνο λιγοστούς κατοίκους οι οποίοι καταπιάνονταν με τις καθημερινές τους ασχολίες. Λουσμένη στο φως, η Vittoriosa ξεδίπλωνε τις ομορφιές της σε κάθε μας βήμα. Πεντακάθαροι δρόμοι, λουλουδιασμένες γλάστρες, πολύχρωμα ξύλινα μπαλκόνια συνέθεταν τις επαναλαμβανόμενες εικόνες οι οποίες μας συνόδευσαν μέχρι να φτάσουμε στον Bastion of Castile.

Αυτός ο Προμαχώνας (Bastion of Castile) χτυπήθηκε από τους Τούρκους κατά τη Μεγάλη Πολιορκία του 1565. Οι κάτοικοι αντεπιτέθηκαν και κατά τη διάρκεια αυτής της αντεπίθεσης ο Grandmaster La Vallette, επικεφαλής των στρατευμάτων, τραυματίστηκε.

Ο Bastion of Castile​

Εδώ, στον Προμαχώνα, βρίσκεται το Armoury of the Knights of Malta/The Knights‘ Hall. Σταθήκαμε κοιτώντας με δέος αυτό το τόσο ιστορικό κτίριο το οποίο χτίστηκε το 1660 και ήταν το πρώτο πολιτικό νοσοκομείο. Χρησιμοποιήθηκε σαν μοναστήρι, αλλά και σαν οπλοστάσιο. Ήταν τόσο καθηλωτική η στιγμή εκείνη, που φευγαλέα ένιωσα να περνούν εικόνες μπροστά στα μάτια μου με τους Ιππότες να έρχονται εδώ για να αντλήσουν όπλα και πυρομαχικά με σκοπό να αποκρούσουν την Οθωμανική Πολιορκία. Εδώ, αναζήτησε καταφύγιο για να περιποιηθεί τις πληγές του, ο Jean Parisot de la Valette που τραυματίστηκε στη μάχη.

Το Armoury of the Knights of Malta/The Knights‘ Hall​

Χωθήκαμε ακόμα βαθύτερα στον πυρήνα της Birgu. Επικρατούσε ερημιά σε όλα τα θεόστενα σοκάκια! Ήταν η ωραιότερη βόλτα που κάναμε στο νησί. Κάθε στενό και κάθε κτίριο έχει και μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί. Άλλωστε, η πόλη κατοικούνταν από Ιππότες και αριστοκράτες γεγονός που γινόταν εμφανές από τα οικοδομήματα με τις ιστορικές επεξηγήσεις και από τις πορσελάνινες επιγραφές με τα ονόματα των οδών. Αυτά τα ιστορικά σπίτια είχα καταγεγραμμένα στη λίστα μου και με περίσσεια σχολαστικότητα ξεκινήσαμε να τα αναζητούμε στην αρχαία γειτονιά Collacchio της Città Vittoriosa.

Το αρχαίο τμήμα αυτής της πόλης, γνωστό ως Collachio, ζούσε στους ρυθμούς ενός ακμάζοντος λιμανιού με τις ταβέρνες, τις εταίρες, τους σκλάβους και τους οίκους ανοχής να συνυπάρχουν παράλληλα με τον πολλαπλασιασμό των εκκλησιών και των μοναστηριών. Τα στενά δαιδαλώδη δρομάκια της γειτονιάς έχουν βιώσει στιγμές ευθυμίας και χαράς, καθώς και λαμπρές δόξες, όπως τους εορτασμούς για το τέλος της Μεγάλης Πολιορκίας του 1565. Έχουν, όμως, καταγεγραμμένες στο ιστορικό τους και περιόδους μεγάλης φτώχειας και επιδημιών. Πολλά σημεία και κτίρια αυτής της περιοχής έχουν επιβιώσει και μας διηγούνται με έκδηλο τρόπο όλη αυτήν την ιστορία.

Κατά την άφιξή τους στη Birgu, το 1530, οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη συγκέντρωσαν τα κύρια κτίριά τους στο Collachio, σύμφωνα με το πρότυπο της παραμονής τους στη Ρόδο. Εδώ, λοιπόν, οι Ιππότες έχτισαν τα Auberges, ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο στα περίχωρα του Collachio με θέα στην απέναντι πόλη Kalkara, και υπέροχα παλάτια. O όρος Auberge αναφέρεται στους ξενώνες των Ιπποτών. Κατά τα πρώτα τους χρόνια στη Μάλτα, οι Ιππότες έπρεπε να υπηρετούν, μια φορά την εβδομάδα στα υπάρχοντα νοσοκομεία, και σε αντάλλαγμα έμεναν στο Auberge τους δωρεάν. Τα Auberges οργανώθηκαν σε οκτώ γλώσσες: Castille et Leon, Italie, Aragon, Angleterre et Bavière, D’Allemagne, France, Auvergne και Provence. Οι Ιππότες είχαν δύο δωμάτια για προσωπική τους χρήση και έναν βοηθό. Τα γεύματα σερβίρονταν σε καθορισμένες ώρες και οι Ιππότες ήταν υποχρεωμένοι να δειπνούν τουλάχιστον 4 ημέρες την εβδομάδα. Σε κάθε γλώσσα ανατέθηκε και ένα τμήμα των οχυρώσεων της Birgu το οποίο θα έπρεπε να υπερασπιστεί σε περίπτωση επίθεσης.

Εμείς εντοπίσαμε και περιεργαστήκαμε όλα τα Auberges της πόλης. Πρώτα συναντήσαμε το Auberge De France (Berġa ta' Franza) το οποίο χτίστηκε το 1533 για να στεγάσει τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη από τη γλώσσα της Γαλλίας. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για διάφορους σκοπούς, όπως ως σχολείο, ως εργοστάσιο επίπλων και ως μουσείο. Τώρα είναι η έδρα του τοπικού συμβουλίου.

Το Auberge de Castille et Portugal (Berġa ta' Kastilja u Portugall) χτίστηκε για να στεγάσει τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη από τη γλώσσα της Καστίλλης, της Λεόν και της Πορτογαλίας. Βρίσκεται στην γωνία των οδών Hilda Tabone και Triq Gilormu Cassar και ανοικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια της δικαστικής εξουσίας του Μεγάλου Μαγίστρου Claude de la Sengle. Το κτίριο είναι ιδιόκτητο.

Το Auberge d'Angleterre (Berġa tal-Ingilterra) βρισκόταν σε ανακαίνιση και ήταν καλυμμένο με υφάσματα και σκαλωσιές. Χτίστηκε γύρω στο 1534 (ενσωματώνοντας ένα παλαιότερο κτίριο) για να στεγάσει Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη από τη γλώσσα της Αγγλίας (τα μέλη του οποίου προέρχονταν από την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία). Το Auberge d'Angleterre παραμένει στην αρχική του κατάσταση, αφού δεν υπέστη σημαντικές ζημιές, ούτε στη Μεγάλη Πολιορκία, ούτε στον βομβαρδισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τη νίκη των Ιπποτών επί των Οθωμανών και την ευρεία αναγνώριση του Τάγματος ως σωτήρα της χριστιανικής Ευρώπης, η Αγγλία δεν προσέφερε καμία υποστήριξη στους Ιππότες καθώς έχτισαν τη νέα τους πρωτεύουσα. Ένα νέο αγγλικό Auberge δεν χτίστηκε στη Βαλέτα, και ως εκ τούτου, το Auberge της Αγγλίας στη Birgu συμβολίζει την τελευταία αγγλική συνεισφορά στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη.

Το Auberges of Provence και Auvergne χτίστηκε για να στεγάσει τους Ιππότες του Τάγματος από τις γλώσσες της Ωβέρνης και της Προβηγκίας και είναι, πλέον, ιδιωτικές κατοικίες. Και τέλος, το Auberge d'Aragon (Berġa ta' Aragona) χτίστηκε τον 16ο αιώνα για να στεγάσει τους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη από τη γλώσσα της Αραγονίας, της Ναβάρρας και της Καταλονίας. Το κτίριο είναι διώροφο, έχει μια κεντρική πόρτα και δύο μπαλκόνια. Είναι, πλέον, ιδιόκτητο.

Ετοιμαζόμασταν να αφήσουμε τη γειτονιά των Auberges και να προχωρήσουμε παρακάτω, όταν εμφανίστηκε ένα ζευγάρι με μια ξεναγό. Έτσι «τσιμπήσαμε» μια πληροφορία την οποία δε γνωρίζαμε. Το κτίριο της παρακάτω φωτογραφίας με τη ζωγραφισμένη πόρτα ήταν ο φούρνος των Ιπποτών.

Τριγυρνώντας όλες αυτές τις ώρες στα στενοσόκακα της Birgu είχαμε σκάσει από τη ζέστη και την «κλεισούρα». Θέλαμε επειγόντως να απεγκλωβιστούμε από τον λαβύρινθο των δρόμων της πόλης και να βρεθούμε για λίγο στα «ανοιχτά». Είχαμε την ανάγκη να αντικρίσουμε το γαλάζιο της Μεσογείου, ελπίζοντας να φτάσει στα ηλιοκαμμένα πρόσωπά μας θαλασσινή αύρα για να μας δροσίσει και να στεγνώσει τις σταγόνες του ιδρώτα από τα μέτωπά μας. Επιταχύναμε τα βήματά μας για να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στο Birgu Harbour View, το σημείο που προσφέρει άπλετη θέα στον κόλπο, στην πόλη Kalkara και στη μαρίνα της. Οδεύοντας προς τα εκεί, πέσαμε πάνω στην Church of Saint Scholastica and Monastery of the Benedictine Nuns. Μας έκανε εντύπωση το παράξενο όνομα γι΄ αυτό και της αφιερώσαμε λίγα λεπτά. Η παρούσα εκκλησία του μοναστηριού χτίστηκε το 1679 αντικαθιστώντας μια παλαιότερη, ενώ το γυναικείο μοναστήρι καταλαμβάνει το κτίριο που ήταν το πρώτο νοσοκομείο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, πριν χτίσουν αυτό της Βαλέτας.

H Church of Saint Scholastica and Monastery of the Benedictine Nuns​

Φτάσαμε, επιτέλους, στην άκρη της πόλης. Πάνω από την παραλιακή οδό Il-Mandragg υπάρχει μια υπερυψωμένη διαδρομή η οποία σου επιτρέπει να βολτάρεις κατά μήκος του θαλάσσιου μετώπου έχοντας θέα στους Προμαχώνες Post of Castile, αλλά και στην απέναντι πόλη Kalkara.

Οι Προμαχώνες Post of Castile​

H Kalkara Marina​

H πόλη Kalkara​

To Esplora Interactive Science Centre και η Villa Bighi στην πόλη Kalkara​

Συνεχίσαμε να ακολουθούμε την οδό Il-Mandragg με βόρεια κατεύθυνση και πάντα δίπλα στη θάλασσα. Κάποια στιγμή, όταν τελείωσε ο δρόμος, βρεθήκαμε σε αδιέξοδο.

Είδαμε κάτι σκάλες και τις κατεβήκαμε. Αμέσως μετά τρυπώσαμε σε ένα άλλο στενάκι, πάλι με σκαλιά

ώσπου καταλήξαμε στην παραλιακή Xatt Il-Forn στη Birgu Waterfront, στην άλλη πλευρά της πόλης.

Η παραλιακή Xatt Il-Forn στη Birgu Waterfront​

Από τη γέφυρα που ενώνει τη Birgu με το Fort St. Angelo είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ένα πολύ γραφικό σημείο στο πίσω μέρος του Φρουρίου.

Διασχίζοντας τη γέφυρα που ενώνει τη Birgu με το Fort St. Angelo​

Πολύ όμορφο σημείο του Φρουρίου του Αγγέλου​

Πολύ όμορφο σημείο του Φρουρίου του Αγγέλου​

Η ανηφορική ράμπα μας οδήγησε στην Πύλη του Fort St. Angelo και η είσοδός μας σε αυτό ήταν γεγονός.

Fort St. Angelo​

Κανένα άλλο φρούριο δεν έχει εμπλακεί με την ίδια ένταση στη διαμόρφωση του πεπρωμένου της Μάλτας όσο το Fort St. Angelo. Σήμερα, ορθώνεται ως το πιο τολμηρό μνημείο της στρατηγικής σημασίας των νησιών και των αναρίθμητων ζωών που θυσιάστηκαν για την κατάκτησή τους. Σε στρατηγική τοποθεσία, στο τέλος της χερσονήσου Birgu, το Φρούριο δεσπόζει στο Μεγάλο Λιμάνι. Μέχρι το 1274, το Οχυρό, προηγουμένως γνωστό ως Castrum Maris, αποτελούνταν από δύο περιβόλους. Οι Σικελοί άρχοντες θεωρούσαν αυτό το Οχυρό ως εγγύηση των συμφερόντων τους στα νησιά της Μάλτας και το διοικούσαν πιστοί υπήκοοι με τον τίτλο Castellan.

Το αρχιπέλαγος της Μάλτας βρίσκεται, ως γνωστόν, μεταξύ Αφρικής και Ευρώπης και αυτό το Φρούριο είναι ένα κατασκευαστικό θαύμα. Είναι μια υπενθύμιση ότι η κρίση μπορεί να εγείρει τη δημιουργικότητα. Είναι ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία του νησιού. Αν ελέγχεις αυτό το σημείο, ελέγχεις το Μεγάλο Λιμάνι και συνεπώς ελέγχεις τη Μάλτα, και πέρα από αυτήν εκατοντάδες χιλιόμετρα θάλασσας σε όλη τη Μεσόγειο. Το Fort St. Angelo είναι η πύλη της Μάλτας.

Η μεγαλύτερο κομμάτι του χτίστηκε από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Υπό τις διαταγές τους, το Φρούριο είδε μια από τις σκληρότερες και πιο κρίσιμες συγκρούσεις στην ιστορία. Η ιστορία των Ιπποτών ξεκινά στην Ιερουσαλήμ, τον 11ο αιώνα, όταν δημιουργήθηκε το Τάγμα για να την προστατέψει μαζί με τους προσκυνητές. Για διακόσια (200) χρόνια βρίσκονταν στη Μέση Ανατολή και έχτισαν ένα νοσοκομείο. Παρέμειναν, μέχρι που οι Μουσουλμάνοι την κατέλαβαν. Μετά, οι Ιππότες έψαξαν για μόνιμη βάση. Το 1530, παίκτης-κλειδί, ο αυτοκράτορας της Ρώμης βρήκε σπίτι στους Ιππότες. Αυτό το μέρος. Το τότε μισο-ερειπωμένο κάστρο ήταν ιδανική βάση. Αλλά, υπήρχαν δύο όροι. Κάθε χρόνο οι Ιππότες έπρεπε να δίνουν στον αυτοκράτορα ένα γεράκι και έπρεπε να ορκιστούν ότι θα πολεμήσουν τους πειρατές και τους άπιστους. Το γεράκι ήταν εύκολο. Οι πειρατές και οι άπιστοι ήταν πιο δύσκολο.

Ο αυτοκράτορας σκεφτόταν την υπερδύναμη, τους Οθωμανούς. Επεκτείνονταν, έχοντας βάλει στόχο τη Μάλτα. Οι Ιππότες έπρεπε να εξοπλίσουν τη βάση και να επεκταθούν πέρα από το κάστρο, φτιάχνοντας τεράστια φρούρια στα βράχια. Μόλις ήταν ασφαλείς, οι Ιππότες έπραξαν αυτό που διακήρυτταν. Λόγω του ότι ήταν μοναχοί, ήταν άγαμοι και έπαιρναν όρκους ταπεινότητας, αγνότητας και υπακοής. Έπρεπε να κάνουν καλές πράξεις. Φρόντιζαν τους φτωχούς, τα ορφανά και τις παρατημένες γυναίκες. Γιάτρευαν όλους τους ασθενείς, Εβραίους και Μουσουλμάνους, με πρακτικές που ήταν εμπνευσμένες από την Ανατολή.

Τον Μάιο του 1565, οι Ιππότες άφησαν τα ιατρικά καθήκοντα, μαζεύοντας τις στρατιωτικές τους δυνάμεις γιατί οι Οθωμανοί τους έκαναν επίθεση. Η Μάλτα πολιορκήθηκε. Και το Fort St. Angelo ήταν η καρδιά της άμυνας των Ιπποτών. Στις 19 Μαΐου του 1565, σχεδόν 300 Οθωμανικά πλοία μπήκαν στο Λιμάνι. Ο ορίζοντας άσπρισε από τα πανιά τους. Έπειτα ξεκίνησε η μάχη. Οι αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν τη θάλασσα να κοκκινίζει από το αίμα. Ήταν μάχη μεταξύ δύο υπερδυνάμεων για τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού. Λέγεται ότι οι Οθωμανοί είχαν πάνω από 40.000 άντρες ενάντια σε 700 Ιππότες και 8.000 στρατιώτες. Οι υπερασπιστές της Μάλτας ήταν φυσικά λιγότεροι. Ακολούθησε μια από τις πιο αιματηρές και σκληρές πολιορκίες στην ιστορία.

Οι Ιππότες χρησιμοποίησαν εμπρηστικούς μηχανισμούς, εύφλεκτες βόμβες που πετούσαν με καταπέλτη στα εχθρικά Οθωμανικά πλοία. Κάποια στιγμή, όταν οι Τούρκοι είχαν το πάνω χέρι, πήραν τέσσερα αποκεφαλισμένα κεφάλια Ιπποτών, χάραξαν σταυρούς στα στήθη των ακέφαλων κορμιών, τους σταύρωσαν και τους έστειλαν στο Φρούριο ως προειδοποίηση. Ως αντίποινα, οι Ιππότες αποκεφάλισαν τους Τούρκους αιχμαλώτους και πέταξαν τα κεφάλια με τα κανόνια. Ακόμα και οι γυναίκες και τα παιδιά της Μάλτας έλαβαν μέρος, χύνοντας λάδι με φωτιά από τους προμαχώνες. Υπήρχε απελπισία, τρόμος και πόνος και στις δύο πλευρές, και στους Οθωμανούς Τούρκους και στους Ιππότες.

Μετά από τέσσερις (4) μήνες το Φρούριο δεν έπεσε. Οι Οθωμανοί υποχώρησαν. Έχασαν 30.000 άντρες. Η Μάλτα έχασε το 1/3 του πληθυσμού της, αλλά από τις φλόγες της καταστροφής βγήκε κάτι εκπληκτικό. Έχοντας επιβιώσει από την επίθεση των Οθωμανών, οι Ιππότες έχτισαν μια νέα πόλη, τη Βαλέτα.

Δεν αφήσαμε ούτε σπιθαμή ανεξερεύνητη από αυτό το καταπληκτικό Φρούριο.

Μετά από τις περιπλανήσεις μας στους χώρους του Φρουρίου, βρήκαμε για λίγη ώρα καταφύγιο μέσα στο παρεκκλήσι της Αγίας Άννας.

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία η παραμονή μας στο εσωτερικό του, γιατί γνωρίζαμε ότι η ύπαρξή του τεκμηριώθηκε για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση βρίσκεται στη θέση ενός αρχαίου φοινικικού ναού της Αστάρτης. Το σημερινό κτίριο χτίστηκε γύρω στο 1430 και διευρύνθηκε το 1532 από το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη.

Το ταξίδι μας στα βάθη της ιστορίας επισφραγίστηκε με την ωραιότερη πανοραμική θέα που προσφέρει το υψηλότερο σημείο του Φρουρίου στον επισκέπτη. Μείναμε για ώρα αποσβολωμένοι, κάτω από τον καυτό ήλιο, φορτώνοντας εικόνες μέχρι και στο τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μας. Εικόνες στα χρώματα του γαλάζιου, της ώχρας και του μελιού.

Αφήνω εδώ το ωράριο και τις τιμές των εισιτηρίων:

Δευτέρα έως Κυριακή: 10:00-18:00 (Κλειστά: Μεγάλη Παρασκευή, Παραμονή & Ημέρα Χριστουγέννων, Παραμονή & Ημέρα Πρωτοχρονιάς)

Η τελευταία είσοδος είναι στις 17.30

Ενήλικες (18+): 10,00 €
Νέοι (12-17): 6,00 €
Ηλικιωμένοι (60+): 6,00 €
Φοιτητές: 6,00 €
Παιδιά (6-11): 4,00 €
Βρέφη (1-5): Δωρεάν

 

[thanos75]

Εκπληκτική η περιγραφή σου για τη Birgu. Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι "κολλακιο" λέγεται και το τμήμα της παλιάς πόλης της Ρόδου που έχει την οδό των Ιπποτων και το παλάτι του Μαγιστρου. Γενικά η Birgu είναι το κομμάτι της Μάλτας που μου θύμισε πιο πολύ το "ιπποτικο" της παρελθόν. Η Βαλεττα είναι περισσότερο μπαρόκ, ενώ η Mdina έχει και αραβικά αρχιτεκτονικα χαρακτηριστικά. Η ιστορία σου (btw, η πιο πλήρης και ολοκληρωμένη που έχει γραφτεί για τη Μάλτα) πάντως μου υπενθυμίζει πως έχω εκκρεμότητες στο νησί . Π.χ στο Fort Angelo δεν πηγα

 

[Klair]

Εκπληκτική η περιγραφή σου για τη Birgu

Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο @thanos75

Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι "κολλακιο" λέγεται και το τμήμα της παλιάς πόλης της Ρόδου που έχει την οδό των Ιπποτων και το παλάτι του Μαγιστρου.

Πολύ σωστά @thanos75. Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου αναπτύχθηκε χωρίς συγκεκριμένο σχεδιασμό γύρω από το φρούριο-ακρόπολη που υπήρχε στο βόρειο άκρο του νησιού, πιθανότατα από τον 7ο αιώνα. Το φρούριο χωρίστηκε σε δύο διακριτές αστικές μορφές. Το Κολλάκιο και τη Χώρα. Το βόρειο και μικρότερο τμήμα ήταν το Κολλάκιο και προοριζόταν αποκλειστικά για τις δραστηριότητες των μελών του Τάγματος. Κύριος άξονάς του ήταν η οδός των Ιπποτών, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, η οποία ξεκινούσε από το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου και κατέληγε στην εκκλησία της Παναγίας του Κάστρου, ενώ εκατέρωθεν του δρόμου υψώνονταν ιπποτικά κτίρια, ο Άγιος Ιωάννης του Κολλακίου, το νοσοκομείο και τα σπίτια των αξιωματούχων του Τάγματος και φυσικά τα καταλύματα των Γλωσσών.

Γενικά η Birgu είναι το κομμάτι της Μάλτας που μου θύμισε πιο πολύ το "ιπποτικο" της παρελθόν.

Μα φυσικά! Αφού ήταν η πρωτεύουσα των Ιωαννιτών Ιπποτών οι οποίοι άφησαν ξεκάθαρα και με πολύ έντονο τρόπο το στίγμα τους εδώ.

Η Βαλεττα είναι περισσότερο μπαρόκ

Συμφωνώ μαζί σου. Αυτό οφείλεται στον Μανουέλ Πίντο ντα Φονσέκα ο οποίος, όταν αποφάσισε να εκσυγχρονίσει την πόλη, οικοδόμησε πολλά κτίσματα σε στιλ μπαρόκ ή ανακαίνησε τα παλαιότερα με αυτήν τη νέα αρχιτεκτονική μορφή που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

ενώ η Mdina έχει και αραβικά αρχιτεκτονικα χαρακτηριστικά.

Σίγουρα έχει και αραβικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, άλλωστε οι Άραβες την ονομάτισαν Medina. Στα δικά μου μάτια, όμως, επικράτησε ο μεσαιωνικός της χαρακτήρας και το μεσαιωνικό της όνομα «Citta Notabile»: «Ευγενής Πόλη» θεωρώ ότι της ταιριάζει και την περιγράφει καλύτερα. Πάντως, όπως και να την αποκαλέσεις, αυτή η καστροπολιτεία είναι μαγική.

Η ιστορία σου (btw, η πιο πλήρης και ολοκληρωμένη που έχει γραφτεί για τη Μάλτα)

Σε ευχαριστώ και για αυτό το όμορφο σχόλιο. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να παρουσιάζω τις ιστορίες μου όσο πιο ολοκληρωμένες μπορώ, με πολλά και διαφορετικά στοιχεία.

Σε κάποιες περιπτώσεις νιώθω ότι μπορεί να γίνομαι κουραστική, ιδίως με τις εκτενείς ιστορικές αναφορές, αλλά πάντα κάτι με ωθεί να τις συμπεριλάβω στην αφήγηση. Κατά τη γνώμη μου, η ιστορία του τόπου που επισκεπτόμαστε «επιβάλλεται» να κατέχει σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού.

Εν κατακλείδι, γράφω τις ιστορίες μου με τον τρόπο που θα ήθελα και εγώ να διαβάζω (από άλλους συγγραφείς του φόρουμ) για να οργανώνω τα ταξίδια μου. Ούπς, δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή με την παραπάνω φράση. Τέλος πάντων, θα το πω πιο απλοϊκά: Ιστορίες άλλων μελών με παρόμοιο στιλ γραφής εμένα προσωπικά με βοηθούν αφάνταστα να οργανώνω τα ταξίδια μου.

πάντως μου υπενθυμίζει πως έχω εκκρεμότητες στο νησί . Π.χ στο Fort Angelo δεν πηγα

Σου εύχομαι ολόψυχα να ξαναπάς στη Μάλτα και να δεις όσα δεν πρόλαβες στο προηγούμενο ταξίδι σου!