Μάλτα Σαράντα βαθμοί, λιώνει το κορμί στης Μάλτας το νησί!

[Klair]

Città Vittoriosa (Il-Birgu)
Μέρος 2ο
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Αμέσως μετά την επίσκεψη στο Φρούριο του Αγγέλου, βγήκαμε ξανά στην παραλιακή Xatt Il-Forn, τον κεντρικό δρόμο που κινείται παράλληλα με τη Μαρίνα της Birgu ή αλλιώς Birgu Waterfront. Δεξιά μας είχαμε τη θάλασσα και τα αμέτρητα πλεούμενα που ήταν αραγμένα στην πολυσύχναστη Μαρίνα.

Η παραλιακή Xatt Il-Forn​

Όση ώρα τριγυρίζαμε στα ψηλά εξωτερικά επίπεδα του Fort St. Angelo, την προσοχή μας είχε τραβήξει ένα τερατώδες σε μέγεθος ιστιοφόρο το οποίο ήταν αραγμένο στην αγκαλιά του λιμανιού.

Άλλο, όμως, ήταν το σκηνικό που μας έκανε να κοιτάμε, κάθε λίγο και λιγάκι προς το σκάφος, με κομμένη την ανάσα. Ένας άνθρωπος κρεμόταν από το θεόρατο κατάρτι εκτελώντας, προφανώς, κάποιες εργασίες στο ιστίο. Η αλήθεια είναι ότι τον είχαμε συνέχεια κατά νου και κάθε φορά που στρέφαμε το βλέμμα μας για να τον εντοπίσουμε τον βλέπαμε να σκαρφαλώνει όλο και ψηλότερα.

Στα δεξιά της παραλιακής, οι παλιές αποθήκες και τα παλάτια έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια και μουσεία, όπως το Ναυτικό Μουσείο της Μάλτας (Mużew Marittimu ta' Malta) το οποίο στεγάζεται στο πρώην Βασιλικό Ναυτικό Αρτοποιείο χαρτογραφώντας 7.000 χρόνια ναυτικής ιστορίας της Μάλτας, από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Σταθήκαμε έξω από το μεγάλο κτίριο, που κατασκευάστηκε μεταξύ του 1842 και του 1845, στην προκυμαία της Birgu με σκοπό να προμηθεύει το ναυτικό προσωπικό του Μεσογειακού Στόλου με φαγητό και ποτό. Στην ακμή του, το αρτοποιείο παρήγαγε 14.000 κιλά ψωμί και μπισκότα, κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας μηχανήματα που κινούνταν με ατμό. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το αρτοποιείο μετατράπηκε σε έδρα της Αστυνομίας του Ναυαρχείου. Παρέμεινε σε χρήση έως ότου οι βρετανικές δυνάμεις έφυγαν από τη Μάλτα, το 1979, και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε πριν ξανανοίξει ως Ναυτικό Μουσείο της Μάλτας το 1992.

Ο ήλιος εκείνη την ώρα χτυπούσε αλύπητα την Προκυμαία και τα αραδιασμένα επί της οδού Xatt Il-Forn καθίσματα των εστιατορίων ήταν άδεια από πελάτες. Πώς να σταθείς με τόση ζέστη κάτω από την ισχνή σκιά των ομπρελών και των τεντών των μαγαζιών; Χρειαζόμασταν επειγόντως ένα διάλειμμα για φαγητό και ποτό, αλλά η παραλιακή ήταν το πλέον ακατάλληλο σημείο για κάτι τέτοιο τη δεδομένη στιγμή (περίπου 16:00 με 16:15).

Στη λίστα μου είχα σημειωμένα κάποια μαγαζιά στη Victory Square (Misraħ ir-Rebħa) οπότε προχωρήσαμε για εκεί. Οι ντόπιοι αποκαλούν την κεντρική πλατεία της πόλης τους Il-Pjazza. Φτάνοντας, λοιπόν, στην Πλατεία της Νίκης αντικρίσαμε δύο μνημεία. Το λευκό άγαλμα του Αγίου Λαυρεντίου που χρονολογείται από το 1880, και το Μνημείο της Νίκης που ανεγέρθηκε το 1705 από τον Μεγάλο Μάγιστρο Perellos y Roccaful για να τιμήσει τη νίκη της Μεγάλης Πολιορκίας του 1565. Ένας πέτρινος σταυρός θυμίζει εκτελέσεις πριν από τον 16ο αιώνα. Όμως, το κτίριο ορόσημο της Πλατείας είναι το Palazzo Huesca το οποίο φιλοξενεί το Band Club of St. Lawrence (Soċjeta Mużikali San Lawrenz). Τί να πρωτοπώ τώρα; Να μιλήσω για το υπέροχο αυτό κτίριο με τα αρχιτεκτονικά του τερτίπια ή να αναφερθώ στο ιστορικό συγκρότημα του Αγίου Λώρενς;

Η Victory Square (Misraħ ir-Rebħa) ​

Το Palazzo Huesca χτίστηκε το 1883 και η μεγαλοπρεπής πρόσοψή του τραβάει τα βλέμματα λόγω του εντυπωσιακού αρχιτεκτονικού χαρακτηριστικού του που είναι τα τρία τοξωτά παράθυρα στον δεύτερο όροφο. Τέτοια ημικυκλικά παράθυρα ήταν παρωχημένα στις προσόψεις της μπαρόκ αρχιτεκτονικής, αλλά ο αρχιτέκτονας Giuseppe Bonavia σχεδίασε αυτήν την πρόσοψη ειδικά για αυτό το σπίτι στη Birgu. Το 1883, δύο μουσικοί σύλλογοι με αρκετούς μουσικούς που συμμετείχαν σε ένα προηγούμενο συγκρότημα που διαλύθηκε για διάφορους λόγους, ένωσαν τις δυνάμεις τους με στόχο να δημιουργήσουν ένα νέο σύνολο. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών το συγκρότημα, αλλάζοντας ονομασίες αλλά και χώρους στέγασης, κατάφερε να επιβιώσει με τον τελικό τίτλο St. Lawrence Band Club Vittoriosa παραμένοντας ενεργό μέχρι σήμερα. Το 1922 η μπάντα εγκαταστάθηκε, οριστικά, στο Palazzo Huesca αγοράζοντας το κτίριο. Μάλιστα, το 2022, το St. Lawrence Band Club γιόρτασε την 100η επέτειο από την αγορά της έδρας του.

Το Palazzo Huesca (με τα πράσινα παράθυρα)
​

Η Banda Vittoriοsana San Lawrenz συνοδεύει την πομπή της Μεγάλης Παρασκευής του 2023 στη Birgu. Πηγή φωτογραφίας: St Lawrence Band Club – Vittoriosa, Malta​

Στο ισόγειο αυτού του Παλατιού στεγάζεται το εστιατόριο BeBirgu και ανεβαίνοντας τα λιγοστά σκαλάκια βρεθήκαμε να διασχίζουμε έναν εντυπωσιακό διάδρομο ο οποίος μας οδήγησε σε ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό αίθριο. Παρατηρώντας προσεκτικά την παρακάτω φωτογραφία, θα δείτε στην αριστερή πλευρά τη μεγάλη ταμπέλα για τον εορτασμό της επετείου των 100 χρόνων της αγοράς του κτιρίου από τη μπάντα.

Το ευγενέστατο προσωπικό μας εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο. Πήραμε 2 Puccia Italiana και 3 αναψυκτικά πληρώνοντας 26 €.

Το Oratory of St. Joseph, το Oratory of the Holy Cross και το Chapel of Our Lady of Damascus είναι μια πολύ γραφική και συνάμα πολύ ιστορική γωνιά της πόλης, δίπλα στην Πλατεία Νίκης. Το παρεκκλήσι της Παναγίας της Δαμασκού, επίσης γνωστό στα μαλτέζικα ως Tal-Griegi, είναι μια πρώην ελληνοκαθολική εκκλησία στο κέντρο της Birgu. Η άφιξη του ελληνικού πληθυσμού από το νησί της Ρόδου, το 1522, έφερε την ανάγκη για νέους τόπους λατρείας. Οι Έλληνες ήρθαν με τους Ιππότες κατά την εκδίωξη από τη Ρόδο και εγκαταστάθηκαν στη Birgu. Με τη σύμφωνη γνώμη του Επισκόπου Μάλτας, το παρεκκλήσι παραχωρήθηκε στους Έλληνες για τις θείες λειτουργίες τους σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση. Το όνομα προέρχεται από την εικόνα της Παναγίας της Δαμασκού που ήρθε από τη Ρόδο και τοποθετήθηκε στο παρεκκλήσι.

Tο Chapel of Our Lady of Damascus​

Το Oratory of the Holy Cross ήταν ανοιχτό και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να μπω στο εσωτερικό του και να παρατηρήσω για μερικά λεπτά τα έργα τέχνης που κοσμούν τους τοίχους του ιστορικού κτιρίου. Η συγκίνησή μου ήταν πολύ μεγάλη γιατί γνώριζα ότι το Ρητορείο χτίστηκε με τις προσπάθειες των μελών της Αδελφότητας και ότι η πρώτη πέτρα τοποθετήθηκε το 1720 πάνω από τους τάφους των Ιπποτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πολιορκίας του 1565. Το νεκροταφείο υπήρχε σε αυτήν την τοποθεσία πριν καν χτιστεί η Βαλέτα. Πάντως, να διευκρινίσω ότι η συναισθηματική μου φόρτιση είχε να κάνει με την ιστορικότητα και όχι με τη θρησκευτικότητα του μέρους. Δεν ήταν λίγο πράγμα να ξέρω ότι κάτω από το έδαφος που στεκόμουν είναι θαμμένοι Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη.

Το Oratory of the Holy Cross​

Το εσωτερικό του Oratory of the Holy Cross​

Το Oratory of St. Joseph ήταν κάποτε μια μικρή εκκλησίτσα δίπλα στο νεκροταφείο των Ιπποτών. Το 1832, η Αδελφότητα του Αγίου Ιωσήφ αποφάσισε να ανοικοδομήσει την παλιά δομή και έτσι χτίστηκε ένα νέο Ρητορείο, που ενσωμάτωσε τη μικρότερη εκκλησία. Σήμερα, το Ρητορείο του Αγίου Ιωσήφ έχει μετατραπεί σε ενοριακό μουσείο. Εδώ, εκτίθενται το καπέλο και το σπαθί του Μεγάλου Μαγίστρου Jean de la Valette, του ιδρυτή της Βαλέτας.

Το Oratory of St. Joseph
​

Ξεμυτίσαμε ξανά στην παραλιακή

έχοντας μπροστά μας μια ακόμα Πύλη εισόδου/εξόδου της πόλης.

Η Porta Marina ​

Βγήκαμε από την Porta Marina αφιερώνοντας κάμποση ώρα ώστε να γνωρίσουμε από κοντά το τελευταίο αξιοθέατο της πόλης, πριν της απευθύνουμε το οριστικό αντίο. Σε περίοπτη θέση, πάνω σε ύψωμα, ορθώνεται ο Ναός του Αγίου Λαυρεντίου (Knisja kolleġġjata ta' San Lawrenz) μια από τις παλαιότερες ενορίες στη Μάλτα.

Όταν το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στη Μάλτα, όλες οι Γλώσσες του βρίσκονταν στη Birgu. Έτσι, η Εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου χρησιμοποιήθηκε ως η πρώτη καθολική εκκλησία του Τάγματος στο νησί. Είναι επιβεβλημένο να κατανοήσουμε ότι ο Άγιος Λαυρέντιος χρησίμευε ως εκκλησία του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη πριν από την οικοδόμηση της Βαλέτας και του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ιωάννη. Το 1532, η εκκλησία κάηκε κατά λάθος και ξαναχτίστηκε αμέσως. Το σημερινό κτίριο οφείλει την ύπαρξή του στον Lorenzo Gafa και χτίστηκε μεταξύ του 1681 και του 1697. Είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ρωμαϊκής μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Ο χώρος μπροστά από την εκκλησία χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πολιορκίας.

Δεσπόζοντας σε ολόκληρη την προκυμαία, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου, το Μνημείο της Ελευθερίας είναι κάτι περισσότερο από ένα μνημείο. Είναι ένας τύμβος, ένας πραγματικός τεχνητός λόφος, ένας περίτεχνος κυκλικός κόμβος, που θυμίζει ένα σημείο καμπής στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Μάλτας. Μιας Μάλτας που ξέρει να εναρμονίζει με τον καλύτερο τρόπο τα αρχαία με τα σύγχρονα μνημεία. Το Freedom Monument της Birgu θυμίζει το τέλος μιας εποχής, όταν η βρετανική κυβέρνηση έκλεισε τη στρατιωτική της βάση στη Μάλτα, στις 31 Μαρτίου του 1979.

Το Μνημείο της Ελευθερίας​

Περπατώντας στην παραλιακή Xatt ir-Riżq αφήναμε πίσω μας τη Birgu

Η παραλιακή Xatt ir-Riżq​

ενώ στα δεξιά μας, πίσω από ένα δάσος ιστίων, βλέπαμε τη Senglea με τους προμαχώνες της να μας αποκαλύπτεται για ακόμα μια φορά.

Η Senglea​

Προσπεράσαμε το MYKONOS by YIAMAS που βρίσκεται πάνω στην Προκυμαία Bormla

φτάνοντας αμέσως μετά στο πράσινο πάρκο με τα γλυπτά και την πεζογέφυρα που ενώνει την Cospicua με τη Birgu.

Η Bormla Waterfront​

Η Bormla Waterfront​

Είδαμε από μακριά το ferry να περιμένει στην αποβάθρα.

H Senglea Waterfront και το λευκό-κόκκινο πλοίο της γραμμής​

Ρίξαμε ένα ελαφρύ τρεχαλητό για να το προλάβουμε. Δε θέλαμε να χάσουμε χρόνο περιμένοντας το επόμενο. Ανεβασμένοι στο κατάστρωμα αναμέναμε με προσμονή την αναχώρηση του πλοίου. Ήμασταν πανέτοιμοι να απορροφήσουμε όλες τις εικόνες που θα ξεδιπλώνονταν γύρω μας κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου θαλασσινού ταξιδιού. Εικόνες γνώριμες πλέον, αφού ολημερίς είχαμε επιδοθεί ακατάπαυστα να τις ανακαλύψουμε και να τις αφομοιώσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε.

Το καράβι ξεκίνησε. Είδαμε ξανά την εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου και το Μνημείο της Ελευθερίας

τη Δομινικανή Μονή του Ευαγγελισμού

το Ναυτικό Μουσείο

το Φρούριο του Αγγέλου

το ιστιοφόρο με τον κρεμασμένο από το ιστίο του συντηρητή ο οποίος είχε, πλέον, κατέβει

τη Senglea και τους Gardjola Gardens

αλλά και τον βαθύ κόλπο με τη Birgu στα αριστερά και τη Senglea στα δεξιά να απομακρύνονται από το οπτικό μας πεδίο.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην αποβάθρα (Valletta - 3 Cities Ferry) και η θέα μπροστά μας ήταν αυτή.

Σε ελάχιστη απόσταση από την αποβάθρα, πάνω στην οδό Xatt Lascaris, βρίσκεται η είσοδος του Barrakka Lift.

Δείχνοντας στον υπάλληλο τα εισιτήρια του πλοίου για τις τρεις πόλεις ανεβήκαμε, δωρεάν, με το ασανσέρ στους Upper Barrakka Gardens.

Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία μας εκεί, σταθήκαμε για ακόμα μια φορά στην άκρη του μπαλκονιού απολαμβάνοντας τη θέα προς τα μέρη από τα οποία μόλις είχαμε επιστρέψει.

Κατηφορίσαμε προς το parking, ακολουθώντας τη γνωστή μας, πλέον, διαδρομή δίπλα στα Lascaris War Rooms. Θα πω, για ακόμα μια φορά, ότι ο συγκεκριμένος χώρος στάθμευσης είναι το πιο βολικό σημείο προσέγγισης της Βαλέτας για όσους χρησιμοποιούν αυτοκίνητο.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, στο Saint Julian's, για φρεσκάρισμα και ολιγόωρη ξεκούραση. Είχα υποσχεθεί στον σύζυγο αυτό το μικρό διάλειμμα πριν τη βραδινή μας έξοδο στη Βαλέτα. Μπαίνοντας στο δωμάτιο αυξήσαμε την ένταση στο κλιματιστικό, μπανιαριστήκαμε για να φύγει από πάνω μας η κάψα της ημέρας και αράξαμε στο κρεβάτι. Ξεκίνησα να αδειάζω τις φωτογραφίες από την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανής στο laptop. Είναι μια εργασία την οποία ακολουθώ, καθημερινά, με μεγάλη ευλάβεια στα ταξίδια μου. Έτσι, μειώνω στο ελάχιστο τον κίνδυνο να χάσω, για τον οποιοδήποτε λόγο, τις φωτογραφίες μου. Ξαφνικά ένιωσα ενόχληση στον λαιμό μου. -«Με γδέρνει ο λαιμός μου» είπα στον σύζυγο. -«Αυτά τα air condition θα μας ξεκάνουν, αλλά και τί να κάνεις που μόλις το κλείσεις, έστω και για λίγα λεπτά, βράζεις από τη ζέστη». -«Σκέφτομαι να βγω μια βολτίτσα εδώ γύρω» του πέταξα στη συνέχεια, αφού ένιωθα σαν άγριο ζώο φυλακισμένο στο κλουβί. -«Θα επιστρέψω μόλις νυχτώσει για να ετοιμαστούμε για τη Βαλέτα» του ανακοίνωσα, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα του δωματίου.

 

[Klair]

Solo απογευματινή βόλτα στο St. Julian΄s
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Ανηφόρισα την Church Street φτάνοντας στο κυκλικό κόμβο Portomaso.

Έπειτα, άρχισα να κατηφορίζω τον κεντρικό St. George΄s Road (Triq San Ġorġ). Η κίνηση σε αυτόν τον δρόμο δε σταματάει ποτέ, ενώ και στις δύο πλευρές του υπάρχουν μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια. Έφτασα στον κόλπο Spinola, μια από τις διασημότερες τοποθεσίες στη Μάλτα. Το δυτικό τμήμα του κόλπου είναι πυκνοδομημένο, και στην άκρη του υπάρχουν πολλά εστιατόρια των οποίων οι υπαίθριες βεράντες κρέμονται πάνω από τη θάλασσα. Ο κόλπος Spinola αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κόλπου, του St. Julian΄s Bay. Στο μικρό λιμανάκι είδα τις παραδοσιακές μαλτέζικες βάρκες Luzzu να λικνίζονται απαλά, παρέα με πανάκριβα και πολυτελέστατα yachts.

Ο κόλπος Spinola που αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κόλπου, του St. Julian΄s Bay​

Ο Spinola Bay​

Ο κόλπος Spinola που αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κόλπου, του St. Julian΄s Bay​

Στον μυχό του κόλπου, κάμποσα σιδερένια πολύχρωμα παγκάκια φιλοξενούσαν ζευγαράκια αλλά και μοναχικούς εραστές της ομορφιάς του τοπίου.

O Spinola Bay​

O Spinola Bay​

Ένα πολύ δημοφιλές ορόσημο για φωτογραφίες είναι το γλυπτό LOVE, το οποίο μοιάζει λίγο μπερδεμένο γιατί η λέξη έχει γραφτεί ανάποδα. Η ιδέα είναι να διαβάζετε σωστά από την αντανάκλασή της στο θαλασσινό νερό. Αυτό, φυσικά, λειτουργεί μόνο όταν το νερό είναι αρκετά ήρεμο αποτελώντας τον καθρέφτη της λέξης.

Ο Spinola Bay και το LOVE Monument​

Tο LOVE Monument​

Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και είδα μια εκκλησία πάνω στο ύψωμα, απέναντι ακριβώς από τον Spinola Bay. «Ωραία θα είναι να ανέβω εκεί πάνω για να δω τη θέα», σκέφτηκα.

Η St. Julian's Parish Church​

Η St. Julian's Parish Church​

Δε δυσκολεύτηκα καθόλου να φτάσω στον περίβολο της St. Julian's Parish Church, απ΄ όπου είδα την παρακάτω εικόνα:

Στον κυκλικό κόμβο ορθώνεται το άγαλμα της Ιερής Καρδιάς του Ιησού και απέναντί του το σύγχρονο γλυπτό LOVE του διάσημου Μαλτέζου αρχιτέκτονα Richard England​

Στη νότια πλευρά του κόλπου Spinola τρέχει ο πολυσύχναστος δρόμος George Borg Olivier (Triq Ġorġ Borg Olivier) στην άκρη του οποίου έχει δημιουργηθεί ένας χώρος περιπάτου και κατά μήκος του υπάρχουν μικρά μπαλκονάκια με παγκάκια που προφέρουν άπλετη θέα σε ολόκληρο τον μεγάλο κόλπο του St. Julian΄s.

O δρόμος George Borg Olivier (Triq Ġorġ Borg Olivier) με τον περίπατό του​

O δρόμος George Borg Olivier (Triq Ġorġ Borg Olivier) με τον περίπατό του​

Μικρά μπαλκονάκια με παγκάκια προφέρουν άπλετη θέα σε ολόκληρο τον μεγάλο κόλπο του St. Julian΄s​

Αυτόν τον μεγάλο περίπατο άρχισα να ακολουθώ, αποτελώντας και εγώ μέρος ενός πολύβουου μελισσιού που ζουζούνιζε χαρούμενο και υπερκινητικό, πέρα-δώθε, στον πεζόδρομο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας κινούνταν αέναα στον περίπατο. Άλλοι έκαναν jogging, άλλοι βολτάριζαν νωχελικά χαζεύοντας τη θάλασσα, άλλοι είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους και άλλοι ξεκουράζονταν στα παγκάκια των μικρών μπαλκονιών που κρέμονται πάνω από το νερό. Η ακτογραμμή δεν έχει παραλία, αλλά βράχια. Αυτό δεν εμπόδιζε καθόλου τους κατοίκους της περιοχής να απολαύσουν το μπάνιο τους βουτώντας από μικρές τσιμεντένιες ράμπες στη θάλασσα. Ακόμη και τα σκυλιά τους από τα βράχια έμπαιναν στο νερό για να δροσιστούν.

Ο κόλπος St. Julian΄s​

Ο κόλπος St. Julian΄s​

Ο κόλπος St. Julian΄s​

Ο επόμενος κόλπος που αντίκρισα ήταν ο Balluta Bay, ένα δημοφιλές σημείο αναψυχής για κολύμπι, καταδύσεις και θαλάσσια σπορ. Και αυτός ο κόλπος αποτελεί μέρος του μεγάλου St. Julian's Bay. H μικρή παραλία με την κίτρινη άμμο έχει μήκος που δεν υπερβαίνει τα 50 μέτρα και είναι μια από τις λίγες περιοχές με άμμο στα νότια της Μάλτας. Εμένα, όμως, με εντυπωσίασε η ηχηρή παρουσία της Knisja tal-Karmnu που είναι η νεογοτθική ενοριακή εκκλησία των Καρμελιτών, η κύρια και πιο όμορφη εκκλησία της πόλης του St. Julian΄s. Από μακριά, φαίνεται σαν να κρέμεται πάνω από τον κόλπο, και είναι το στολίδι της περιοχής. Η αρχική εκκλησία των Καρμελιτών ήταν ένα μικρό νεογοτθικό παρεκκλήσι που χτίστηκε το 1859. Ξαναχτίστηκε το 1877 και στη συνέχεια παραδόθηκε στους Καρμελίτες μοναχούς που το ξαναέχτισαν το 1900. Ο ναός διευρύνθηκε το 1958.

O Balluta Bay και η Knisja tal-Karmnu ​

O Balluta Bay και η Knisja tal-Karmnu​

Η Knisja tal-Karmnu​

Δίπλα στην Knisja tal-Karmnu είδα να ορθώνονται τα διάσημα Balluta Buildings. Το συγκρότημα πολυκατοικιών χτίστηκε το 1928 για τον μαρκήσιο John Scicluna. Το οικοδόμημα σχεδιάστηκε από τον Giuseppe Psaila και θεωρείται ένα από τα καλύτερα διατηρημένα δείγματα μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής στη Μάλτα και ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια του νησιού. Το σύνολο, χτισμένο από τοπικό ασβεστόλιθο, αποτελείται από τρεις συνδεόμενες πολυκατοικίες με ψηλά κάθετα τοξωτά ανοίγματα, που ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη κατασκευή.

Τα Balluta Buildings​

Εδώ, λίγα μόλις μέτρα πριν τον Balluta Bay, βρίσκεται και το City Of London Bar που τίμησε με την παρουσία του ο @psilos3 όταν επισκέφθηκε τη Μάλτα.

Προς στιγμήν, σκέφτηκα να προχωρήσω και μετά τον Balluta Bay για να πατήσω και λίγο τα εδάφη της Sliema, αφού ο κόλπος βρίσκεται στα σύνορα με τη γειτονική πόλη, και ο περίπατος συνεχίζει να τρέχει κατά μήκος και της ακτής της Sliema. Όμως, το καλοσκέφτηκα και άλλαξα γνώμη. Θα ήταν μεγάλη υπερβολή να προσθέσω επιπλέον χιλιόμετρα στα, ήδη, πολύ καταπονημένα πόδια μου. Επιστρέφοντας από τις τρεις πόλεις δεν είχα ξεκουραστεί παρά μόνο ελάχιστα λεπτά αφού, σαν το αγρίμι που βρίσκει ανοιχτή την πόρτα του κλουβιού του, είχα παρατήσει τη δροσιά του δωματίου και είχα ξεχυθεί, ξανά, στους δρόμους του νησιού. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο θα έπρεπε να κάνω, πάλι, ένα γρήγορο ντους και να ετοιμαστώ για νέο ξεποδιάρισμα στη βραδινή Βαλέτα. Ενάμιση (1,5 Km) χιλιόμετρο με χώριζε από το Alexandra Hotel και ξεκίνησα για να το καλύψω ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδρομή.

O δρόμος George Borg Olivier (Triq Ġorġ Borg Olivier) με τον περίπατό του​

Τα φώτα του μεγάλου περιπάτου είχαν αρχίσει να ανάβουν και φτάνοντας στο LOVE Monument είδα να ανάβουν και τα φώτα των μαγαζιών.

Ο Spinola Bay και το LOVE Monument​

Απόρησα που ο σύζυγος δεν με είχε πάρει τηλέφωνο να μου πει να μαζευτώ. Ίσως, τον είχε πάρει ο ύπνος γι΄ αυτό δεν είχε σημάνει συναγερμό. Γνώριζα, ότι στον St. George΄s Road (Triq San Ġorġ) υπάρχει το Spinola Palace (Palazz ta' Spinola) και ανηφορίζοντας τον δρόμο μπήκα στους κήπους που βρίσκονται στο πλάι του Παλατιού. Τα τραπεζοκαθίσματα κάποιου εστιατορίου καταλάμβαναν μέρος των κήπων, αλλά υπήρχαν και παγκάκια, γύρω από ένα σιντριβάνι, για το κοινό.

Το Spinola Palace (Palazz ta' Spinola)​

Ο κήπος δίπλα από το Spinola Palace (Palazz ta' Spinola)​

Το Spinola Palace χτίστηκε τον 17ο αιώνα από τον Fra Paolo Rafel Spinola, Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, και διευρύνθηκε τον 18ο αιώνα. Η μεταγενέστερη κατασκευή σχεδιάστηκε από τον Romano Carapecchia, η οποία θεωρείται αριστούργημα, με την πλάτη της να έχει ένα κομψό ρολόι που αποτελεί μοναδικό χαρακτηριστικό της κοσμικής μπαρόκ αρχιτεκτονικής στη Μάλτα.

Το Spinola Palace και το ρολόι του​

Μετατράπηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο μεταξύ του 1860 και του 1922, και ήταν γνωστό ως Νοσοκομείο Forrest. Αργότερα, χρησίμευσε για διάφορους σκοπούς, συμπεριλαμβανομένου ενός καταφυγίου για τους άστεγους (είχαν χάσει τα σπίτια τους λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου), ενός βραχύβιου Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης και στέγη για το Υπουργείο Τουρισμού. Από τα τέλη του 2007 έως σήμερα, το κτίριο φιλοξενεί ενεργά την έδρα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Μεσογείου.

Διέσχισα τους κήπους,

βγήκα στον κυκλικό κόμβο Portomaso, και αμέσως μετά, έφτασα στο ξενοδοχείο. Ο σύζυγος ήταν έτοιμος. Με γοργές κινήσεις, χωρίς να ξεκουραστώ καθόλου, ετοιμάστηκα για τη βραδινή μας έξοδο στη Βαλέτα.

 

[psilos3]

Εδώ, λίγα μόλις μέτρα πριν τον Balluta Bay, βρίσκεται και το City Of London Bar που τίμησε με την παρουσία του ο @psilos3 όταν επισκέφθηκε τη Μάλτα.

Ιστορικό μαγαζί του 1914 όπως ισχυρίζεται, σε μια πολύ ωραία γειτονιά, που ευτυχώς πέτυχα ανέλπιστα καλό καιρό Γενάρη μήνα και απόλαυσα μερικές μπυρίτσες και στην αυλή του.
Βλέπω εσείς την εξαντλήσατε τη Μάλτα, δεν έχετε αφήσει τετραγωνικό χωρίς επίσκεψη!

 

[Klair]

Ιστορικό μαγαζί του 1914 όπως ισχυρίζεται

Για το μαγαζί δεν έχω άποψη, σίγουρα εσύ είσαι ο ειδικός, καταγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο όλα τα μπαράκια, όχι μόνο της Μάλτας, αλλά ολόκληρου του πλανήτη

σε μια πολύ ωραία γειτονιά,

Όντως, πολύ όμορφη και «υπερκινητική» γειτονιά.

ευτυχώς πέτυχα ανέλπιστα καλό καιρό Γενάρη μήνα και απόλαυσα μερικές μπυρίτσες και στην αυλή του.

Μετά από αυτές τις θερμοκρασίες που έφαγα στη μάπα, αναρωτιέμαι: κάνει ποτέ κακό καιρό στη Μάλτα; Δε νομίζω

Βλέπω εσείς την εξαντλήσατε τη Μάλτα, δεν έχετε αφήσει τετραγωνικό χωρίς επίσκεψη!

Το κυνηγούσα πολύ καιρό αυτό το ταξίδι και μάλιστα πολλές φορές σκάγανε κάτι 20 ευρα εισιτήρια με την «αγαπημένη», αλλά πάντα κάτι γινόταν και έκλεινα ταξίδια για άλλους προορισμούς. Όταν, τελικά, ήρθε η ώρα της Μάλτας ήμουν κατασταλαγμένη στο τί θέλω να δω και αποφάσισα ότι όλα όσα με ενδιαφέρουν χρειάζονται πολύ χρόνο. Ήμουν από καιρό προετοιμασμένη για την πληθώρα των αξιοθέατων που διαθέτει, ιδίως των αρχαιολογικών της χώρων (έχω μια αδυναμία σε τέτοιους χώρους-πιστεύω έχω δώσει το στίγμα μου στο φόρουμ) οπότε έβαλα στο πρόγραμμα μπόλικες μέρες και φυσικά στήριξα την οργάνωση του ταξιδιού στο αυτοκίνητο για να έχουμε ελευθερία κινήσεων και καλύτερη κατανομή του χρόνου. Αυτή η επιλογή μας δικαίωσε γιατί μπορέσαμε να δούμε πάρα πολλά και διαφορετικά πράγματα στο νησί.

Πάντως, η Μάλτα μπορεί να είναι ένα μικρό νησί, αλλά έχει να προσφέρει μεγάλη ποικιλία αξιοθέατων στον επισκέπτη. Κατά τη γνώμη μου, θέλει τον χρόνο της και δε συμφωνώ καθόλου με την άποψη ότι της αρκούν 3-4 μέρες για να τη δεις (βέβαια ο κάθε άνθρωπος αξιολογεί με διαφορετικό τρόπο τα ταξίδια του και είναι σεβαστό).

 

[Klair]

Valletta by night
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022

Ξεκινήσαμε να γνωρίζουμε τη νυχτερινή Βαλέτα από το ψηλότερο σημείο της, δηλαδή από την Πλατεία Καστίλλης, τη μεγαλύτερη και κεντρικότερη τοποθεσία της πρωτεύουσας. Θρονιασμένη στην κορυφή του λόφου, του Προμαχώνα του Αγίου Ιακώβου, φιλοξενεί το διάσημο αξιοθέατο Πανδοχείο της Καστίλλης (Auberge de Castille) το οποίο σήμερα στεγάζει το γραφείο του πρωθυπουργού της Μάλτας. Ο βραδινός φωτισμός ήταν υπέροχος αναδεικνύοντας όλες τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες του ιστορικού κτιρίου.

Ο κίτρινος φωτισμός του Φρουρίου Spazju Kreattiv και των Προμαχώνων ήταν ο ιδανικότερος ώστε να δοθεί ένταση και να τονιστεί το χρώμα της πέτρας στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους όλα τα οικοδομήματα του νησιού.

Κατηφορίζοντας τη South Street πετύχαμε τη Jean De Valette Square έρημη, αλλά φωτισμένη στα χρώματα της ώχρας

και λίγο παρακάτω, κρυφοκοιτάζοντας στο εσωτερικό της Βασιλικής Όπερας της Βαλέτας (It-Teatru Rjal), κλέψαμε λίγες φωτογραφίες από την παράσταση που λάμβανε χώρα εκείνη την ώρα.

Κάτω από τις πολύχρωμες, φωτισμένες μέδουσες με τα μακριά πλοκάμια της οδού South είχαν αραδιασμένα στη σειρά τα τραπεζάκια τους ένα σωρό εστιατόρια. Επιλέγοντας το ImPasta απευθυνθήκαμε σε έναν υπάλληλο για τραπέζι. Εκείνος, ορθά κοφτά, μας έριξε πόρτα γιατί η κουζίνα του μαγαζιού θα έκλεινε σε μισή ώρα. Πολλά εστιατόρια της πρωτεύουσας κλείνουν στις 22:00 κι ας γίνεται του «Κουτρούλη ο γάμος» στους δρόμους της πόλης.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού-λέει το ρητό-γιατί βρήκαμε τραπέζι στο πολύ καλό εστιατόριο ORTYGIA στην Strait Street (Triq Id-Dejqa). H Strait Street είναι αναμφισβήτητα από τα πιο ζωντανά σημεία της Βαλέτας, όχι μόνο στις μέρες μας, αλλά και παλαιότερα. Κάποτε, αναφερόταν ως «Gut» και ήταν ο δρόμος με τα κόκκινα φανάρια όπου σύχναζαν οι στρατιώτες και οι ναυτικοί που βρίσκονταν στη Μάλτα. Από τότε, όμως, έχει αλλάξει ριζικά και τα παλιά εγκαταλελειμμένα μπαρ έχουν μετατραπεί σε όμορφα στέκια που κατακλύζουν τον στενό δρόμο με τα τραπεζάκια τους.

Σε ένα τραπεζάκι για δύο άτομα μας έβαλαν να καθίσουμε, έξω στον δρόμο. Τα τραπέζια των διπλανών μπαρ ήταν, επίσης, κατάμεστα. Έξω από το Rootz Bar, ένας μουσικός έπαιζε τζαζιές οι οποίες απλώνονταν σε όλο τον δρόμο χαϊδεύοντας απαλά τα αυτιά όλων των θαμώνων. Γενικώς, επικρατούσε μια ωραία και ευδιάθετη ατμόσφαιρα.

Το Ortygia Food Experience είναι ένα ταξίδι βυθισμένο στη γαστρονομική, καλλιτεχνική και χειροποίητη υπεροχή της Σικελικής επικράτειας, αναφέρουν οι ιδιοκτήτες για την επιχείρησή τους. Και έχουν δίκιο γιατί ό,τι φάγαμε ήταν νοστιμότατο. Επιλέξαμε pasta al tonno fresco alla Siciliana (fresh tuna pasta) και tonno fresco mediterraneo grigliato (fresh grilled tuna with veggies) για κυρίως πιάτα και μια μερίδα patatine [patate fritte tagliate a mano (hand cut fries)] για τσιμπολόγημα. Τα κυρίως πιάτα ήρθαν πριν τις τηγανητές πατάτες και ήταν υπέροχα.

Είχαμε, σχεδόν, τελειώσει το φαγητό μας και οι πατάτες ήταν, ακόμη, άφαντες. Αναγκάστηκα να σηκωθώ και να μπω μέσα στο μαγαζί για να τους υπενθυμίσω τη παραγγελία η οποία, τελικά, εμφανίστηκε στο τραπέζι αφού είχαμε ολοκληρώσει το δείπνο μας, και έχοντας χορτάσει, οι πατάτες έμειναν ανέγγιχτες στο πιάτο. Όλες αυτές τις λεπτομέρειες τις αναφέρω γιατί θέλω να καταλήξω πως στο τέλος οι άνθρωποι, προς τιμήν τους, δεν μας χρέωσαν τις πατάτες ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση. Ο λογαριασμός, μαζί με τα αναψυκτικά, ήταν 40 €.

Όταν ξαναβρεθήκαμε έξω από τη Βασιλική Όπερα η παράσταση είχε τελειώσει και μπροστά από το μοντέρνο κτίριο του Κοινοβουλίου της Μάλτας δεν υπήρχε ψυχή.

Διασχίσαμε την Πύλη της Βαλέτας για να δούμε το φωτισμένο, στα χρώματα του γαλάζιου και του ροζ, σιντριβάνι των Τριτώνων.

Έπειτα, χωθήκαμε, ξανά, στην πόλη και επιδοθήκαμε σε μια αδιάκοπη βόλτα περνώντας από όλα τα γνωστά αξιοθέατα, αλλά τρυπώνοντας και σε πιο απόμερα και σκοτεινά δρομάκια της πρωτεύουσας.

Η Republic Street είχε λίγο κόσμο και στο Amorino η ουρά είχε λιγοστέψει αλλά, τελικά, δεν στηθήκαμε για να πάρουμε παγωτό.

Τα εστιατόρια της Saint John's Square είχαν αδειάσει, αλλά ο St. John's Co-Cathedral έστεκε ολοφώτιστος, αναδεικνύοντας τη λιτή κορμοστασιά του.

Ερημιά επικρατούσε και στη μικρή πλατεία μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Μάλτας, αφού τα εστιατόρια είχαν κλείσει προ πολλού αφήνοντας τη Βασίλισσα Βικτώρια να απολαύσει την ήσυχη βραδιά.

Στη Misraħ San Ġorġ οι αδύναμοι πίδακες των σιντριβανιών συνέχιζαν το έργο τους, ενώ πάνω στο Grandmaster's Palace προβάλλονταν με τεράστια φωτεινά γράμματα οι λέξεις «Heritage Malta» υπενθυμίζοντας σε όλους τις προσπάθειες που καταβάλλει η Εθνική Υπηρεσία για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των νησιών. Η Heritage Malta είναι το «πρόσωπο» των νησιών της Μάλτας που φροντίζει να υπάρχει και στο μέλλον ό,τι κουβαλάει πάνω του αυτός ο τόπος.

Η Old Theatre Street κρατούσε ακόμα ζωή αφού κάποια μαγαζιά ήταν ανοιχτά.

Περάσαμε έξω από το Teatru Manoel, φτάνοντας αμέσως μετά στη Bażilika Santwarju tal-Madonna tal-Karmnu με τις στολισμένες κόγχες εκατέρωθεν του δρόμου.

Λίγο πιο κάτω, ο St. Paul's Pro-Cathedral και τα κτίρια της Πλατείας Ανεξαρτησίας ήταν λουσμένα με χρυσαφένιο φως.

Φτάσαμε μέχρι το αγαπημένο μας σημείο για να δούμε το Bridge Bar με τα απλωμένα τραπεζάκια του πάνω στη μικρή γέφυρα της οδού Liesse.

Ήταν η τελευταία μας βραδιά στη Βαλέτα και, παρόλη την κούραση, δεν μας έκανε καρδιά να την αποχωριστούμε. Περασμένα μεσάνυχτα τριγυρνούσαμε στα έρημα στενάκια απολαμβάνοντας τη μεσαιωνική αύρα αυτής της οχυρωμένης πόλης με τη συναρπαστική ιστορία. Σε κάθε μας επίσκεψη, η πόλη, μας φανέρωνε με τον πιο απλόχερο τρόπο το μεγαλείο των Ιπποτών του Ιωάννη οι οποίοι ίδρυσαν μια πρωτεύουσα με κύρος και αρχοντιά. Για αιώνες, οι Ιππότες έκαναν τη Βαλέτα απόρθητη, και αντιμετώπισαν κάθε εισβολέα χωρίς να παραμελήσουν την πνευματική της ανάπτυξη. Τα φρούρια, τα παλάτια, τα υπερμεγέθη τείχη, οι εκκλησίες και οι υπέροχοι κήποι έκαναν τους μεγαλύτερους Οίκους των ευγενών της Ευρώπης να την αποκαλούν «Λαμπροτάτη». Η Βαλέτα, με πάνω από 300 μνημεία, έχει κηρυχθεί, στο σύνολό της, διατηρητέα και ανήκει στις προστατευόμενες πόλεις της UNESCO. Η Il-Belt (η Πόλη, στα Μαλτέζικα) μπορεί να είναι μικρή σε μέγεθος, αλλά μέσα από την πηγαία και αυθεντική μεσαιωνική αρχοντιά της μετατρέπεται αυτόματα σε ένα υπαίθριο μουσείο αρχιτεκτονικής και μπαρόκ αισθητικής που μας εντυπωσίασε τη μέρα, αλλά και τη νύχτα.

Η πόλη μας φανέρωσε την κομψότητα και την εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα που διαθέτει, όχι μόνο μέσα από την πληθώρα των μνημείων της, αλλά και από τον σεβαστό αριθμό των γραφικών σοκακιών της με τα αμέτρητα σκαλάκια που εκπέμπουν μια μοναδική αύρα, ειδικά κατά τις βραδινές ώρες. Τα καλόγουστα εστιατόρια και μπαρ με τα απλωμένα τραπεζάκια στα στενά δρομάκια, πολλές φορές στο χείλος των σκαλοπατιών, οι μουσικές που συνόδευαν τα βήματά μας καθώς τριγυρίζαμε στον πυρήνα της πόλης και ο φωτισμός των ιστορικών κτιρίων μας εφοδίασαν με εικόνες και εμπειρίες λες και ήταν βγαλμένες από άλλες εποχές. Το κυρίαρχο στοιχείο δε, που θα συνοδεύει για πάντα τα στιγμιότυπα που θα ανασύρονται από τη μνήμη μας, είναι αυτό το χρυσαφί χρώμα των κτιρίων, όχι μόνο της Βαλέτας, αλλά όλων των πόλεων και των χωριών που καθιστά τη Μάλτα μοναδική.

Είχε μείνει, όμως, μια εκκρεμότητα να καλύψουμε πριν πούμε το οριστικό αντίο στην πρωτεύουσα. Δεν είχαμε περπατήσει, σχεδόν καθόλου, στον παραλιακό δρόμο και στην ιστορική Προκυμαία της Βαλέτας όπου ελλιμενίζονται τα πλοία εδώ και αιώνες, ενώ σήμερα στην περιοχή υπάρχουν πολλά εστιατόρια υψηλής ποιότητας με καλό φαγητό. Αυτό, όμως, θα γινόταν το επόμενο πρωινό, πριν την αναχώρησή μας για το νησί Gozo. Για την ώρα, έπρεπε να αναχωρήσουμε από την πρωτεύουσα και να αναζητήσουμε βενζινάδικο, αφού το αυριανό πρωινό έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο με γεμάτο ρεζερβουάρ.

Ο χάρτης, μας υπέδειξε ένα ανοιχτό πρατήριο στην περιοχή Μάρσα (Il Marsa) και ξεκινήσαμε για εκεί. Το βενζινάδικο βρισκόταν σε μια εντελώς έρημη γειτονιά. Ούτε αμάξια δεν περνούσαν στον δρόμο. Πληρώσαμε στο αυτόματο μηχάνημα 20 €, αλλά η αντλία από την οποία έπρεπε να βάλουμε βενζίνη δε δούλευε. Προβληματιστήκαμε, αρχικά, μήπως κάτι δεν κάναμε σωστά. Δοκιμάσαμε ξανά και ξανά, αλλά δεν έτρεχε ούτε σταγόνα καυσίμου μέσα στο ρεζερβουάρ. Ο σύζυγος εκνευρίστηκε και ήθελε να φύγουμε. Εγώ, επέμενα να περιμένουμε μήπως περάσει κάποιο αυτοκίνητο ώστε να ζητήσουμε βοήθεια. Πράγματι, κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας ντόπιος με το όχημά του ο οποίος, βλέποντάς μας, σταμάτησε χωρίς εμείς να του κάνουμε κάποιο νόημα. Ο άνθρωπος, ευγενέστατα, μας ρώτησε αν αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα. Κατέβηκε από το αμάξι του, αφού του εξηγήσαμε τί είχε συμβεί, και δοκίμασε και εκείνος την αντλία. Τέλος, συμφώνησε ότι τα είχαμε κάνει όλα σωστά και ότι, προφανώς, είχε τελειώσει η βενζίνη στη συγκεκριμένη αντλία. Μας εξήγησε ότι αυτό το φαινόμενο συμβαίνει αρκετά συχνά στα πρατήρια, το αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι οι κάτοικοι πολλές φορές, και μας είπε ότι έπρεπε να έρθουμε ξανά το πρωί που θα υπήρχε υπάλληλος για να λυθεί το θέμα.

Αυτή η τροπή, μας δημιούργησε μια ξαφνική αναστάτωση στο αυριανό πρόγραμμά μας, γιατί είχαμε ήδη κλεισμένα εισιτήρια με το ferry των 10:00 για το Gozo. Εγώ, σκόπευα να προλάβω να πάω στο Φρούριο του Αγίου Έλμου (Fort St. Elmo) και στην Προκυμαία της Βαλέτας πριν την αναχώρηση για το Gozo. Είχα, δηλαδή, προαποφασίσει να ξυπνήσω πολύ νωρίς, να θυσιάσω το πρωινό στο ξενοδοχείο και να πάρω ταξί για το Φρούριο, κάνοντας με τα πόδια όλο τον γύρο της χερσονήσου. Ο σύζυγος, θα έπαιρνε το πρωινό του με την ησυχία του, θα έκανε το check out, θα άφηνε το αυτοκίνητο στον αυλόγυρο του Hilton (σε απόσταση μόλις 350 μέτρων από το ξενοδοχείο) ρίχνοντας τα κλειδιά μέσα σε ένα κουτί (αυτή ήταν η συμφωνία), και στη συνέχεια θα έπαιρνε ταξί για την Προκυμαία της Βαλέτες και συγκεκριμένα για τη «στάση» Gozo Fast Ferry. Εκεί, θα συναντιόμασταν στις 9:45 περιμένοντας το πλοίο για το Gozo.

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί μια συμφέρουσα λύση γιατί δεν ήθελα να αφήσω τον σύζυγο να οδηγήσει μόνος του, το επόμενο πρωί, τα 14 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα μέχρι το βενζινάδικο. Άλλωστε, να υπενθυμίσω ότι σε όλες τις οδικές μας διαδρομές εγώ ήμουν αυτή που εκτελούσα χρέη βάσης, κρατώντας το κινητό στο χέρι, αφού το αυτοκίνητο δε διέθετε κανένα βολικό σημείο για να τοποθετήσουμε το τηλέφωνο ώστε ο οδηγός να βλέπει μπροστά του τους χάρτες. Η μόνη λύση που μπορούσα να σκεφτώ, για να μην τινάξω τον σχεδιασμό, ήταν να ξυπνήσουμε ακόμα νωρίτερα το πρωί, ώστε η διαδικασία με τον ανεφοδιασμό να έχει ολοκληρωθεί γύρω στις 8:00. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο η ώρα πρέπει να ήταν γύρω στις 2:00 με 2:30. Ρύθμισα το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 6:30 και μπήκα να κάνω μπάνιο πριν ξαπλώσω.

 

[agmi]

Το ιστιοφορο/κοτερο (ενα απο τα μεγαλυτερα στον κοσμο) που αναφερεις, το Μαλτεζικο Γερακι (Maltese Falcon), πληροφοριακα το βλεπω καθε καλοκαιρι στον κολπο των Χανιων. Ανηκει και σε Ελληνο-Αγγλιδα, Θεσσαλονικια, ιδιοκτητρια της Οικος (Ikos) [Εταιρεια διαχειρησης κεφαλαιων υψηλου κινδυνου/hedge fund management) την Ελενα Αμβροσιαδου.
https://www.boatinternational.com/yachts/the-superyacht-directory/maltese-falcon--41261
Κατασκευαστηκε απο την Ιταλικη Perini Navi, μερικως στην Τουρκια.
Και λιγο για την ιδιοκτητρια.
The Story Of Elena Ambrosiadou And The Battle For Her Hedge Fund's Secret Trading Algo

 

[Klair]

Το ιστιοφορο/κοτερο (ενα απο τα μεγαλυτερα στον κοσμο) που αναφερεις, το Μαλτεζικο Γερακι (Maltese Falcon), πληροφοριακα το βλεπω καθε καλοκαιρι στον κολπο των Χανιων. Ανηκει και σε Ελληνο-Αγγλιδα, Θεσσαλονικια, ιδιοκτητρια της Οικος (Ikos) [Εταιρεια διαχειρησης κεφαλαιων υψηλου κινδυνου/hedge fund management) την Ελενα Αμβροσιαδου.
https://www.boatinternational.com/yachts/the-superyacht-directory/maltese-falcon--41261
Κατασκευαστηκε απο την Ιταλικη Perini Navi, μερικως στην Τουρκια.
Και λιγο για την ιδιοκτητρια.
The Story Of Elena Ambrosiadou And The Battle For Her Hedge Fund's Secret Trading Algo

@agmi δες σύμπτωση! Σήμερα το πρωί έπεσα τυχαία πάνω στο παρακάτω άρθρο και το απόγευμα ποστάρεις εσύ την ιστορία του ιστιοφόρου και της ιδιοκτήτριάς του.

Σε Ιταλό billionaire φημολογείται ότι πούλησε η Έλενα Αμβροσιάδου το θρυλικό ιστιοφόρο των 88 μέτρων.

Σε Ιταλό billionaire φημολογείται ότι πούλησε η Ελενα Αμβροσιάδου το θρυλικό ιστιοφόρο των 88 μέτρων | Elnea.gr

 

[agmi]

Σε Ιταλό billionaire φημολογείται ότι πούλησε η Ελενα Αμβροσιάδου το θρυλικό ιστιοφόρο των 88 μέτρων | Elnea.gr

Παω πασο λοιπον & συγνωμη, δεν ειμαι τελειως ενημερωμενος.

 

[Klair]

Σε Ιταλό billionaire φημολογείται ότι πούλησε η Ελενα Αμβροσιάδου το θρυλικό ιστιοφόρο των 88 μέτρων | Elnea.gr

Παω πασο λοιπον & συγνωμη, δεν ειμαι τελειως ενημερωμενος.

@agmi Μα δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζητάς συγγνώμη. Μου έκανε εντύπωση η σύμπτωση. Διαβάζοντας το δικό σου post, τότε θυμήθηκα αυτό που διάβασα το πρωί, και μάλιστα έψαξα αρκετά για να ξαναβρώ το άρθρο και να το ποστάρω. Απλά σκέφτηκα να δώσω την εξέλιξη της δικής σου ενημέρωσης.

 

[Klair]

Solo πρωινή βόλτα στο Fort St. Elmo και στην Προκυμαία της Βαλέτας
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022

Είναι ζήτημα αν κατάφερα να κοιμηθώ συνολικά 2 με 2 ½ ώρες, αφού μετά το μπάνιο μάζεψα και τα πράγματα ώστε το πρωί να είναι τα πάντα έτοιμα για φευγιό. Μάλιστα, ξύπνησα πριν καν χτυπήσει το ξυπνητήρι και βγήκα στη βεράντα. Ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει, πασπαλίζοντας τη θάλασσα με χρυσόσκονη. Η ζέστη όμως ρε φίλε, ζέστη. Τί πράγμα ήταν αυτό στη Μάλτα. Μονίμως είχα την αίσθηση ότι η θερμοκρασία είναι πάντα ίδια. Είτε ήταν 7 το πρωί, είτε ήταν 3 μετά το μεσημέρι, είτε ήταν 3 μετά τα μεσάνυχτα, ζέστη έκανε. Καμία μέρα ή νύχτα δεν είπα: Aχ! επιτέλους δρόσισε λίγο! Καμία!

Ανατολή ηλίου στο St. Julian΄s​

Ξύπνησε και ο σύζυγος και κινήσαμε για το βενζινάδικο. Φτάνοντας εκεί, ο υπάλληλος ρύθμισε το οικονομικό θέμα, αφού την προηγούμενη νύχτα είχαμε ήδη πληρώσει στο μηχάνημα 20 € χωρίς να βάλουμε βενζίνη, και μάλιστα το ρεζερβουάρ γέμισε, τελικά, με 30 €. Δε θυμάμαι πόσα χιλιόμετρα διανύσαμε συνολικά στο νησί πάντως τα 30 € μας φάνηκαν λίγα για τις διαδρομές που κάναμε. Επιστρέψαμε στον περίβολο του Hilton, στο St. Julian΄s, και αφήσαμε το αυτοκίνητο. Για καλή μου τύχη, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εμφανίστηκε ένα Uber έξω από το ξενοδοχείο οπότε το τσίμπησα αμέσως και μετά από 13 λεπτά με άφησε μπροστά από το Εθνικό Πολεμικό Μουσείο της Μάλτας. Η κούρσα στοίχισε 14,5 € για διαδρομή 7,3 χιλιομέτρων. Ο σύζυγος, επέστρεψε στο ξενοδοχείο για να φάει το πρωινό του, και να κάνει το check out. Αργότερα, θα έπαιρνε και εκείνος ταξί για τη «στάση» Gozo Fast Ferry. Δώσαμε ραντεβού στις 9:45.

Το Fort St. Elmo (Forti Sant΄ lermu), ως πολεμική μηχανή, χτίστηκε σε στρατηγική τοποθεσία στην άκρη της χερσονήσου Sciberras για να αντιμετωπίσει και να αποκρούσει την οργή της οθωμανικής επίθεσης. Είναι ένα οχυρό-αστέρι που χωρίζει το Λιμάνι Marsamxett από το Grand Harbour διοικώντας τις εισόδους και των δύο λιμανιών. Χτισμένο από τους Ιππότες, το 1552, σε μόλις τέσσερις μήνες, αυτό το μεγαλοπρεπές Φρούριο αντιμετώπισε το μεγαλύτερο βάρος της οθωμανικής επίθεσης κατά τη Μεγάλη Πολιορκία της Μάλτας. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, το Οχυρό αντιστάθηκε για έναν μήνα, παραδομένο στις 23 Ιουνίου του 1565. Την κατασκευή του ανέλαβε ο στρατιωτικός μηχανικός Pietro Prato, υπό την επίβλεψη του Ιππότη Fra Leone Strozzi.

Το Fort St. Elmo (Forti Sant΄ Iermu)​

Υπό βρετανική κυριαρχία το Φρούριο αναβαθμίστηκε εκτενώς και μάλιστα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άμυνα της Μάλτας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 11 Ιουνίου του 1940, υπέστη τον πρώτο αεροπορικό βομβαρδισμό στα νησιά. Ο ενεργός ρόλος του σε πολιορκίες και μάχες το έκανε ιδανικό για τη φιλοξενία του Εθνικού Πολεμικού Μουσείου της Μάλτας. Το Μουσείο χωρίζεται σε 7 ενότητες και καλύπτει 7.000 χρόνια στρατιωτικής ιστορίας της Μάλτας, από την Εποχή του Χαλκού μέχρι την ένταξή της στην Ε.Ε.

Το Fort St. Elmo (Forti Sant΄ Iermu)​

Εξυπακούεται ότι δεν υπήρχε χρόνος για επίσκεψη στο εσωτερικό του, αλλά και να ήθελα, εκείνη την ώρα που εγώ βρισκόμουν απέξω (8:25) το Φρούριο ήταν κλειστό.

Ορίστε το ωράριο και οι τιμές για τους ενδιαφερόμενους:

Δευτέρα έως Κυριακή: 10:00-18:00
Τις Κυριακές της Guardia: 12:00-18:00
Η τελευταία είσοδος είναι στις 17:30

Κλειστά: Μεγάλη Παρασκευή, Παραμονή & Ημέρα Χριστουγέννων, Παραμονή & Ημέρα Πρωτοχρονιάς

Ενήλικες (18+): 10,00 €
Ηλικιωμένοι (60+): 7,50 €
Νέοι (12-17): 7,50 €
Φοιτητές: 7,50 €
Παιδιά (6-11): 5,50 €
Βρέφη (1-5): Δωρεάν

Αφήνοντας πίσω μου την κλειστή είσοδο του Fort St. Elmo και προχωρώντας στη Mediterranean Street (Triq Il-Mediterran) είδα στα αριστερά μου μια απότομη σκάλα που οδηγούσε κάτω χαμηλά, στη θάλασσα. Είχα βρει, λοιπόν, τον τρόπο να κατέβω από τον St. Lazarus Bastion και να κάνω τον γύρο της χερσονήσου βαδίζοντας κάτω από τις επιβλητικές Οχυρώσεις του Φρουρίου του Αγίου Έλμου.

Μόλις έφτασα κάτω, αντίκρισα στα δεξιά μου αυτήν την εικόνα:

To Siege Bell War Memorial (πληροφορίες στο κεφάλαιο της Βαλέτας)​

Συνέχισα την πορεία μου, έχοντας στα αριστερά μου τις πανύψηλες Οχυρώσεις, και στα δεξιά μου την απέραντη θάλασσα.

Οι Οχυρώσεις του Αγίου Λαζάρου (St. Lazarus Bastion)​

Μετά από λίγο, συνάντησα ένα ιστορικό σημείο του Προμαχώνα του Αγίου Λαζάρου, το Boom-Defence. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ, ότι αξίζει να δώσω μερικές πληροφορίες και να εξηγήσω τον ρόλο που έπαιξε η συγκεκριμένη τοποθεσία στο αμυντικό σύστημα του Μεγάλου Λιμανιού της Μάλτας.

Το αμυντικό σύστημα του Grand Harbour αποτελούνταν από ένα μεγάλο βαρούλκο που σήκωνε ή κατέβαζε ένα μεταλλικό δίχτυ στο νερό για να ασφαλίσει το Λιμάνι από οποιαδήποτε επίθεση (είτε από την επιφάνεια, είτε υποβρυχίως). Σε αυτό το κτίριο, που βρισκόταν μπροστά μου, στεγαζόταν το βαρούλκο. Το σύστημα συναρμολογήθηκε το 1909, κατά τη διάρκεια των κατασκευαστικών εργασιών στον κυματοθραύστη, αλλά δεν τέθηκε σε χρήση παρά μόνο το 1935 με το ξέσπασμα της κρίσης της Αβησσυνίας.

Η προβλήτα, στην οποία στεκόμουν, ήταν εξοπλισμένη με μεταλλικούς κυλίνδρους που φιλοξενούσαν το χαλύβδινο καλώδιο από το οποίο κρεμόταν το υποβρύχιο δίχτυ. Το μεταλλικό δίχτυ ανυψωνόταν και κατέβαινε, τακτικά, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ώστε τα συμμαχικά σκάφη να μπαίνουν και να φεύγουν, ενώ εμπόδιζε τα υποβρύχια του Άξονα να εισέλθουν κρυφά.

Στον παρακάτω χάρτη μπορεί να γίνει κατανοητή η λειτουργία του σιδερένιου διχτυού το οποίο απλωνόταν μεταξύ του Boom-Defence και του Fort Ricasoli κλείνοντας την είσοδο των πλοίων στο Μεγάλο Λιμάνι:

Σε πρώτο πλάνο είχα τη St. Elmo Bridge, καθώς συνέχιζα την πορεία μου κατά μήκος των Οχυρώσεων.

Από μακριά είδα, στα ψηλά, μια σιδερένια γαλάζια γέφυρα να σμίγει δύο απότομους βράχους

και ενθουσιάστηκα τρελά με την ιδέα ότι σε λίγο θα διέσχιζα αυτό το πέρασμα έχοντας κάτω από τα πόδια μου το χάος που δημιούργησε η θάλασσα κόβοντας την πέτρα στα δύο. Συνέχισα απρόσκοπτα την πορεία μου.

Πλησιάζοντας, είδα καλύτερα την τεράστια τρύπα που είχε σμιλέψει η δύναμη του νερού στις Οχυρώσεις του Φρουρίου του Αγίου Έλμου.

Ανέβηκα τα, λαξευμένα στα βράχια, σκαλιά

και βρέθηκα πάνω στη γέφυρα

απ΄ όπου είχα θέα, αφ΄ υψηλού, προς την Kalkara

αλλά και προς τον γκρεμό.

Μετά τη γέφυρα, το μονοπάτι έγινε στενό

και μετά, το σκηνικό άλλαξε απότομα. Βάδιζα, τώρα, σε στενά περάσματα πάνω σε μια θεόρατη θαλασσοβραχιά ριζωμένη στον πάτο της θάλασσας, έχοντας δίπλα μου τον τεράστιο όγκο των αμυντικών τειχών του Φρουρίου.

Έφτασα στην αψιδωτή, χαλύβδινη Γέφυρα του Αγίου Έλμου που οδηγεί, μέσω ενός κυματοθραύστη, στον φάρο που στέκεται αγέρωχος φυλάσσοντας την είσοδο του Μεγάλου Λιμανιού. Η Γέφυρα, βρίσκεται στη θέση μιας προηγούμενης που είχε κατασκευαστεί το 1906 και η οποία καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1941. Η πρόσβαση προς τον κυματοθραύστη είναι, πλέον, κλειστή και έτσι δεν μπόρεσα να φτάσω στον φάρο, αν και θα το ήθελα πάρα πολύ.

Στεκόμουν στην άκρη της χερσονήσου Sciberras, στη σκιά του Abercrombie's Bastion, του μεγάλου ασύμμετρου Προμαχώνα που περιέχει πολλές βρετανικές θέσεις όπλων και γεμιστήρων.

Ο Abercrombie's Bastion​

Ήταν υπόθεση λίγων μέτρων να πάρω τη στροφή

και να βρεθώ στην άλλη πλευρά της χερσονήσου, περπατώντας, πλέον, σε έναν «κανονικό» δρόμο, την Boat Street, και όχι πάνω σε βράχια ή χωμάτινα μονοπάτια,

Η Boat Street​

Η Boat Street​

έχοντας τώρα θέα προς τον Κόλπο του St. Elmo, προς το Fort Tigné και τη Sliema,

Ο Κόλπος του St. Elmo, το Fort Tigné και η Sliema​

αλλά και προς τη Βαλέτα.

Η Βαλέτα​

Προχωρώντας επί της Boat Street

είδα μια ομάδα δυτών να φοράει στολές και να ξεφορτώνει μπουκάλες από ένα αυτοκίνητο και τότε θυμήθηκα ότι στον St. Elmo Bay υπάρχει το HMS Maori Wreck, το βυθισμένο αντιτορπιλικό κατηγορίας Tribal που πήρε το όνομά του από τους ιθαγενείς Μαορί της Νέας Ζηλανδίας. Το HMS Maori είναι ένα από τα πολλά ναυάγια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου γύρω από τα νησιά της Μάλτας το οποίο σήμερα είναι τόπος κατάδυσης. Μάλιστα, θεωρείται ως μια ρηχή κατάδυση που μπορεί να γίνει από την ακτή και είναι κατάλληλη και για αρχάριους δύτες. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1942, ενώ ήταν αγκυροβολημένο στο Μεγάλο Λιμάνι, το HMS Maori χτυπήθηκε από ένα γερμανικό βομβαρδιστικό, με τη βόμβα να εισέρχεται στον χώρο του κινητήρα και των ταχυτήτων, βυθίζοντας το αντιτορπιλικό.

Δεν άργησα να φτάσω σε ένα γραφικό σημείο της Boat Street που ονομάζεται Jews' Sally Port. Η Εβραϊκή κοινότητα μαρτυρείται στα νησιά από τον 4ο-5ο αιώνα. Οι Εβραίοι ευημερούσαν στη Μάλτα υπό την αραβική και νορμανδική κυριαρχία. Το 1479, η Μάλτα και η Σικελία περιήλθαν υπό την κυριαρχία της Αραγονίας και το Διάταγμα της Απέλασης του 1492 ανάγκασε όλους τους Εβραίους να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το 1530, ο Κάρολος Ε΄ της Ισπανίας έδωσε τη Μάλτα στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη οι οποίοι κυβέρνησαν μέχρι το 1798. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών αιώνων, δεν υπήρχε ελεύθερος εβραϊκός πληθυσμός στα νησιά. Οι Ιππότες αιχμαλώτιζαν Εβραίους και Μουσουλμάνους, κατά τη διάρκεια επιδρομών εναντίον οθωμανικών εμπορικών πλοίων και παραθαλάσσιων πόλεων, και τους κρατούσαν ομήρους στις φυλακές της Birgu, της Βαλέτας ή της Senglea εκβιάζοντας για λύτρα. Επομένως, υπήρχαν πολλοί Εβραίοι σκλάβοι στη Μάλτα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι ελεύθεροι Εβραίοι που επιθυμούσαν να επισκεφθούν τη χώρα μπορούσαν να εισέλθουν μόνο μέσω αυτού του λιμανιού το οποίο είναι μέχρι σήμερα γνωστό ως Jews' Sally Port.

Το Jews' Sally Port​

Με «πλάτη» τα ογκώδη τείχη, οι ντόπιοι ψαράδες έχουν φτιάξει μικρά ξύλινα δωματιάκια-καταφύγια, με λιτό εξοπλισμό, όπου μπορούν να αποθηκεύσουν τα σύνεργά τους ή να αράξουν και οι ίδιοι κάνοντας παρέα στις βαρκούλες τους που είναι δεμένες στη στενή υδάτινη «μαχαιριά» κατά μήκος των οχυρώσεων.

Το Jews' Sally Port στον Κόλπο του St. Elmo​

Η ώρα ήταν 9:15 όταν όρισα στο gps τον επόμενο προορισμό μου που δεν ήταν άλλος από την Προκυμαία της Βαλέτας. Ο πλοηγός έδειχνε τρεις (3) διαφορετικές επιλογές που μπορούσα να ακολουθήσω για να φτάσω ως εκεί. Φυσικά διάλεξα τη συντομότερη, γιατί ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει να με πιέζει. Έπρεπε να διανύσω 2 Km, σε περίπου 25 λεπτά, για να βρεθώ στην Προκυμαία της πόλης. Το καλό ήταν ότι το λιμάνι αναχώρησης του ferry για το Gozo βρίσκεται πολύ κοντά στην Προκυμαία, και μάλιστα θα το συναντούσα πρώτο κατά τη διάρκεια της διαδρομής μου. Αν έβλεπα ότι ο χρόνος δεν μου φτάνει, πολύ απλά, δε θα συνέχιζα για την Προκυμαία.

Διέσχισα κάθετα όλη τη Βαλέτα, ακολουθώντας συνεχώς τη St. Nicholas Street, η οποία με έβγαλε στην παραλιακή Quarry Wharf, κάτω από τους Lower Barrakka Gardens. Είχαν περάσει 15 λεπτά από την εκκίνηση, όταν αντίκρισα από μακριά τον γνωστό στρογγυλό Πύργο του Fort Lascaris στη βάση του οποίου βρίσκεται η «στάση» Gozo Fast Ferry και Valletta-3 Cities Ferry. Κανένα ferry για το Gozo δεν υπήρχε αραγμένο στο πορθμείο, αλλά ούτε ερχόταν από το βάθος του ορίζοντα.

Το Fort Lascaris στη βάση του οποίου βρίσκεται η «στάση» Gozo Fast Ferry και Valletta-3 Cities Ferry​

Άνοιξα το βήμα μου για να καλύψω σε συντομότερο χρόνο το 1,2 Km που μου απέμενε μέχρι την Προκυμαία. Το τεράστιο πολεμικό πλοίο, που τόσες μέρες βλέπαμε αραγμένο στο Μεγάλο Λιμάνι, είχε σηκώσει άγκυρες και αναχωρούσε από τη Μάλτα. Πήρα μερικές φωτογραφίες για να τις δείξω στον σύζυγο γιατί τις προηγούμενες μέρες γινόταν μια συζήτηση στο twitter για το συγκεκριμένο πλοίο και ο άνδρας μου είχε ανεβάσει μια φωτογραφία του. Παραπάνω λεπτομέρειες δε γνωρίζω καθώς εγώ δεν παρακολουθώ το twitter.

Έφτασα στη Valletta Waterfront σκασμένη από τον ποδαρόδρομο και από τη ζέστη που δεν έδειχνε κανένα, μα κανένα έλεος όλες ανεξαιρέτως τις ώρες, αλλά και τις μέρες της παραμονής μας στο νησί. Η Προκυμαία είναι ένας όμορφος περίπατος που ενδείκνυται περισσότερο για το βράδυ, αφού τα καταστήματα και οι αποθήκες του 18ου αιώνα έχουν μετατραπεί σε καλόγουστα εστιατόρια και εμπορικά μαγαζιά. Κατά μήκος του πεζόδρομου, δημοφιλή στέκια προσφέρουν πιάτα με εκλεκτά φαγητά και μεγάλη γκάμα κρασιών. Εμείς, δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε βραδινές ώρες, αλλά έστω και με αυτήν την πρωινή μου επίσκεψη μπόρεσα να πάρω μια γεύση της ιστορικής Προκυμαίας στην οποία ελλιμενίζονται τα πλοία εδώ και αιώνες. Τα κρουαζιερόπλοια και τα διάφορα άλλα σκάφη χρησιμοποιούν αδιάλειπτα την αποβάθρα, καθώς είναι η κύρια πύλη εισόδου στην πόλη για όσους φτάνουν στο νησί δια θαλάσσης.

Κατά μήκος της Προκυμαίας ορθώνονται σε σειρά εξέχοντα κτίρια. Ένα σημείο της σειράς καταλαμβάνει η Church of the Flight into Egypt (Il-kappella tal-Ħarba lejn l-Eġittu). Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα αμέσως μου γεννήθηκε η απορία για την παράξενη ονομασία της εκκλησίας. Ο ναός αυτός είναι ο μόνος στη χώρα αφιερωμένος στη Φυγή στην Αίγυπτο. Εγώ, με τα θρησκευτικά δεν έχω καλές σχέσεις, αλλά θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα από το σχολείο, αφού στα δικά μου μαθητικά χρόνια δεν είχαμε τη δυνατότητα απαλλαγής από το μάθημα. Η Φυγή στην Αίγυπτο είναι μια ιστορία που λέει ότι ένας άγγελος εμφανίστηκε στον Ιωσήφ και του είπε να πάρει τη Μαρία και το βρέφος και να φύγει, γιατί ο Ηρώδης αναζητά το παιδί για να το σκοτώσει. Ένας πίνακας μέσα στην εκκλησία απεικονίζει τη φυγή της οικογένειας στην Αίγυπτο. Δυστυχώς, ο ναός ήταν κλειστός και δεν μπόρεσα να τον επισκεφθώ εσωτερικά για να δω τον Ιωσήφ να τραβάει το γαϊδουράκι και τη Μαρία αγκαλιά με το βρέφος να είναι καθισμένη πάνω στο ζώο.

Τα υπόλοιπα τα κτίρια του συγκροτήματος ονομάζονται Pinto Stores και Forni Stores. Τα Forni Stores ήταν τα πρώτα βρετανικά ναυτικά αρτοποιεία στη Μάλτα και χρησιμοποιήθηκαν για αυτήν τη λειτουργία μέχρι το 1844. Τα Pinto Stores κατασκευάστηκαν στο απόγειο του «Μπαρόκ Κινήματος» στη Μάλτα. Ο Grand Master Pinto ανέθεσε τον σχεδιασμό τους στον Andrea Belli ώστε να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι δραστηριότητες του λιμανιού. Οι αποθήκες αυτές χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση μεταξιού, αποξηραμένων φρούτων και ελαιολάδου καθώς και για την αποθήκευση τροφίμων και όπλων που έφταναν στο λιμάνι. Οι αποθήκες νοικιάστηκαν σε ντόπιους, αλλά και ευρωπαίους εμπόρους. Οι πόρτες των κτιρίων είναι βαμμένες με διαφορετικά χρώματα, συμβολίζοντας τους διαφορετικούς τύπους αγαθών που κάποτε αποθηκεύονταν σε αυτά. Το μπλε αντιπροσωπεύει την αποθήκευση των ψαριών, το πράσινο την αποθήκευση των αγροτικών προϊόντων, το κίτρινο την αποθήκευση του σιταριού και το κόκκινο την αποθήκευση του κρασιού.

Πάνω από την πύλη της μεσαίας αποθήκης τοποθετήθηκε μια μεγάλη χάλκινη προτομή του Μεγάλου Μαγίστρου. Όταν αυτή η προτομή αποκαλύφθηκε πανηγυρικά, το βράδυ της 10ης Αυγούστου του 1752, ολόκληρη η προβλήτα φωτίστηκε με δάδες και ένα «υδάτινο» καρναβάλι, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης ορχήστρας πάνω σε φορτηγίδα, πραγματοποιήθηκε εδώ. Τα καταστήματα Pinto, που περιλαμβάνονται στον Κατάλογο Αρχαιοτήτων του 1925, αποτελούν Εθνικό Μνημείο Βαθμού Ι και ανήκουν στον Εθνικό Κατάλογο Πολιτιστικής Περιουσίας των Νήσων της Μάλτας

Ε! τώρα πείτε μου και σεις. Δίκιο δεν είχα που θυσίασα ύπνο και πρωινό φαγητό για να δώ όλα αυτά που μόλις περιέγραψα πριν την αναχώρησή μας για το Gozo;

Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια αναφορά σε ένα ακόμα «αξιοθέατο» το οποίο απαντάται σε πολλές πόλεις της Μάλτας. Ίσως, να προσέξατε σε προηγούμενες φωτογραφίες μου τους κόκκινους αγγλικούς τηλεφωνικούς θαλάμους που βρίσκονται τοποθετημένοι σε κεντρικά σημεία, όχι μόνο της Βαλέτας, αλλά και άλλων πόλεων. Ένας τέτοιος τηλεφωνικός θάλαμος βρίσκεται και στην Προκυμαία. Οι Άγγλοι, λοιπόν, εκτός από όλες τις υπόλοιπες έντονες επιρροές τους, δεν άφησαν μόνο την ανάποδη οδήγηση ως κατάλοιπο, αλλά και τους γνωστούς σε όλους μας κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους.

Είχα δρομολογήσει την επιστροφή μου στο πορθμείο όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο σύζυγος ο οποίος είχε, ήδη, φτάσει με το ταξί στο σημείο. Έβαλα φτερά στα πόδια μου γιατί έπρεπε να καλύψω τα 800 μέτρα της απόστασης σε χρόνο μηδέν (κυριολεκτικά). Μάλλον, καλύτερα, έπρεπε να διακτινιστώ, αφού η ώρα ήταν 9:56 όταν βγήκα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο.

Όταν έφτασα στο πορθμείο, το Ferry αποβίβαζε τον κόσμο. Συναντήθηκα με τον σύζυγο και μαζί μπήκαμε στην κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής η οποία ήταν κατάμεστη. Πολύς κόσμος έβγαζε εκείνη τη στιγμή τα εισιτήριά του. Εμείς, τα είχαμε εκδώσει ηλεκτρονικά αρκετές μέρες πριν το ταξίδι γιατί θέλαμε να εξασφαλίσουμε ότι θα ταξιδέψουμε σίγουρα στις 10:00, ώστε να έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας για να γνωρίσουμε το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μάλτας, το Gozo.

Για δρομολόγια και εισιτήρια δείτε εδώ: Home - Gozo Fast Ferry

Ο κόσμος μου φάνηκε πολύς, αλλά τελικά, το τεράστιο σαλόνι του πλοίου δε γέμισε και έτσι κάναμε ένα άνετο και χαλαρό ταξίδι διανθισμένο με πολικές θερμοκρασίες από τον κλιματισμό. Ένιωσα τον λαιμό μου να ξεραίνεται και να με «γδέρνει» περισσότερο από την προηγούμενη μέρα. Σαν να ένιωσα και τη μύτη μου κάπως παράξενα. Μια υποψία συναχιού παραμόνευε στο παρασκήνιο. Η θάλασσα, πάντως, ήταν πολύ ήρεμη και μετά από μια (1) ώρα πατούσαμε τα πόδια μας στο Mġarr, το λιμάνι του Gozo.

 

[Klair]

Gozo (Għawdex)
Mġarr Harbour-Victoria (Il-Belt Victoria/Rabat)
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022

H τοπική παράδοση και ορισμένοι αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί (όπως ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος και ο Καλλίμαχος) ταυτίζουν το Gozo με το ομηρικό νησί Ωγυγία στο οποίο κατοικούσε η Καλυψώ. Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, η νύμφη Καλυψώ, διέθετε μεγάλες υπερφυσικές δυνάμεις και ήταν ερωτευμένη με τον Οδυσσέα τον οποίο κρατούσε αιχμάλωτο για αρκετά χρόνια, μέχρι να τον αφήσει, τελικά, να συνεχίσει το ταξίδι του για την Ιθάκη. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στην Ιστορική του Βιβλιοθήκη ανέφερε ότι η Γαύλος (το Gozo στα αρχαία ελληνικά) αποτέλεσε αποικία των Φοινίκων και ότι ήταν προικισμένη με καλούς λιμένες.

Η πρώτη εντύπωση που μας εξέπεμψε το Mġarr Harbour ήταν πως πρόκειται για ένα ταπεινό και απλό λιμάνι, παρόλη την πολυσύχναστη δραστηριότητα του πορθμείου, αλλά και των σκαφών που εκτελούν πολυάριθμα σουλάτσα στο γειτονικό νησάκι Comino. Η ιστορία του λιμανιού απλώνει τις ρίζες της από τον 12ο αιώνα μέχρι σήμερα. Μια τακτική ακτοπλοϊκή σύνδεση με το νησί της Μάλτας ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια. Μάλιστα, αυτή η υπηρεσία, γνωστή στα μαλτέζικα ως «id-dghajsa tal-moghodija», δηλαδή «η βάρκα του περάσματος» καταγράφεται για πρώτη φορά το 1241. Εκείνη την εποχή, το Mġarr ήταν ένα ρηχό λιμάνι που έδινε αγκυροβόλιο μόνο σε μικρά πλοία. Η περιοχή του λιμανιού αναπτύχθηκε, κυρίως, μεταξύ του 19ου και του 20ου αιώνα, με κύρια λιμενική επέκταση να σημειώνεται το 1969. Το Mġarr Harbour έχει, επίσης, ακτοπλοϊκή σύνδεση με το Ċirkewwa Harbour, το οποίο βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της Μάλτας και από το οποίο εκτελούνται τακτικά δρομολόγια οχηματαγωγών πλοίων. Αν, λοιπόν, κάποιος θέλει να περάσει αυτοκίνητο από το νησί της Μάλτας προς το νησί Gozo, το Ċirkewwa Harbour αποτελεί μονόδρομο.

Η άφιξη στο Gozo​

Σταθήκαμε για λίγο στον κυκλικό κόμβο με το γλυπτό Three Graces και κοιτάξαμε προς τους κατάφυτους λόφους που πλαισιώνουν το λιμάνι. Σε περίοπτη θέση, κυριαρχώντας στο τοπίο, είδαμε να ορθώνεται η γοτθική Church of the Madonna of Lourdes (Il-Kappella ta' Lourdes). Στο χείλος του ακρωτηρίου, αυτός ο ναός που είναι αφιερωμένος στην Παναγία της Λούρδης, απολαμβάνει εκπληκτική θέα προς τη Μεσόγειο Θάλασσα και προς το νησί της Μάλτας.

O κυκλικός κόμβος με το γλυπτό Three Graces και πάνω στον λόφο η γοτθική Church of the Madonna of Lourdes (Il-Kappella ta' Lourdes)​

Έκανα zoom με τον φωτογραφικό φακό και είδα το άγαλμα της Παναγίας της Λούρδης τοποθετημένο μέσα σε μια φυσική κοιλότητα κάτω από το ακρωτήριο. Σμιλεμένο από τον Antonio Busuttil κατέλαβε αυτήν τη θέση το 1879.

Το άγαλμα της Παναγίας της Λούρδης μέσα στην κοιλότητα του βράχου​

Προχωρήσαμε προς την πιάτσα των ταξί και πριν φτάσουμε στην αφετηρία, μας άρπαξαν από τη μούρη τα γατόνια που πουλάνε τις εκδρομές προς το νησάκι Comino με την περιβόητη Blue Lagoon. Δίπλα στη θάλασσα, κάτω από μια μπλε ομπρέλα, έχουν στημένο το «γραφείο» τους, και μόλις περάσεις από δίπλα δε γλιτώνεις με τίποτα. Γι΄ αυτό, μην ανησυχείτε για το πώς θα κανονίσετε την εκδρομή, σας βρίσκουν αυτοί μόλις πατήσετε το πόδι σας στο λιμάνι. Τσίμπησαν 10 € από τον καθέναν μας και μας έδωσαν τα εισιτήρια. Εμείς, θα μέναμε στο Gozo δύο μέρες, οπότε μας είπαν ότι μπορούσαμε να κάνουμε χρήση των εισιτηρίων όποια μέρα θέλαμε από τις 10:00 (αυτό το θυμάμαι σίγουρα) έως τις 17:00 (αν θυμάμαι καλά). Αφού τακτοποιήσαμε αυτήν τη δραστηριότητα κατευθυνθήκαμε προς τα ταξί που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από την ομπρέλα-γραφείο των κρουαζιεράδων.

Η πιάτσα των ταξί και απέναντί της η ομπρέλα-γραφείο για τις εκδρομές στη Blue Lagoon​

Ρωτήσαμε τον οδηγό πόσα χρήματα θέλει για να μας πάει στην πρωτεύουσα Victoria του νησιού. Μας είπε 15 €. Αν δεν είχα δώσει νωρίτερα 14,5 € στο ταξί για να με πάει από το St. Julian΄s στο Κάστρο του Αγίου Έλμου και άλλα τόσα ο σύζυγος για να μεταφερθεί από το ξενοδοχείο στη «στάση» για το ferry, θα τα δίναμε. Αλλά τώρα μας φάνηκε άσκοπο έξοδο και προτιμήσαμε, τελικά, τη λύση του ωραιότατου κλιματιζόμενου λεωφορείου το οποίο μετέφερε και τους δυό μας στο Victoria Bus Terminus με μόλις 4 €.

Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν το MARIA TOWNHOUSE στην Triq Karita Ir-Rabat, 200 μέτρα από την κεντρική Pjazza San Frangisk και μόλις 50 μέτρα από τη γραφική Pjazza San Ġorġ της Victoria. Αρχικά, η ανηφορική Triq Giorgio Borġ Olivier, και στη συνέχεια η επίσης ανηφορική Triq Taħt Putirjal, μας οδήγησαν από τον τερματικό σταθμό των λεωφορείων στην κεντρική Πλατεία San Frangisk. Αυτούς τους δύο δρόμους τους ανεβοκατεβήκαμε δεκάδες φορές κατά τη διάρκεια της διήμερης παραμονής μας στο Gozo, μονίμως με τη γλώσσα έξω λόγω της αφόρητης ζέστης και της υγρασίας που επικρατούσαν στο νησί.

Το Victoria Bus Terminus και η Triq Giorgio Borġ Olivier​

Μικρό αλσύλλιο επί της Triq Giorgio Borġ Olivier και απέναντι από το Victoria Bus Terminus
​

Στην Pjazza San Frangisk, η κίνηση δεν ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, παρόλο που είναι σημείο διέλευσης πλήθους οχημάτων τα οποία διασκορπίζονται προς διάφορους προορισμούς πάνω στο νησί. Η Πλατεία περιτριγυρίζεται από μαγαζιά τα οποία αποτελούν σημεία συνάντησης ντόπιων και τουριστών, αλλά και σε αυτά οι θαμώνες ήταν πολύ λίγοι. Με λίγα λόγια, η πρώτη εντύπωση από το κεντρικότερο σημείο της Victoria ήταν ότι μόλις είχαμε πατήσει τα πόδια μας σε ένα γραφικό χωριό που, λόγω πρωινό-μεσημεριανής ζέστης, οι κάτοικοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους περιμένοντας την απογευματινή-βραδινή υποχώρηση της κάψας για να ξεμυτίσουν στους καφενέδες της Πλατείας.

H Pjazza San Frangisk​

H Pjazza San Frangisk​

Χωθήκαμε στα γραφικά στενά τα οποία ήταν παντελώς έρημα από κόσμο, πλην όμως στολισμένα στα πλαίσια των εορτασμών για τους οποίους έχω κάνει αναφορά σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Λίγο πριν φτάσουμε στο κατάλυμα συναντήσαμε τη μοναδική ζωντανή ψυχή που κυκλοφορούσε στα στενοσόκακα της πόλης. Κοντοστάθηκε και μας χαιρέτησε ευγενικά όπως κάνουν οι άνθρωποι στα χωριά όταν βλέπουν ξένους στους δρόμους ή στην πλατεία του τόπου τους. Τη χαιρετήσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας φτάνοντας, μετά από λίγο, έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου η οποία ήταν ορθάνοιχτη, ενώ το άνοιγμα κάλυπταν αυτές οι κουρτίνες με τις λωρίδες που συνήθως τοποθετούνται για να αφήνουν εκτός σπιτιού τις μύγες ή τα κουνούπια. Μεριάσαμε τις σχοινένιες «πλεξούδες» και μπήκαμε μέσα αντικρίζοντας την παρακάτω εικόνα:

Περιμέναμε να εμφανιστεί κάποιος από κάποια κλειστή πόρτα για να μας τακτοποιήσει στο δωμάτιό μας, αλλά κανείς δεν παρουσιάστηκε. «Δεν έχουν κάμερες για να μας δουν»; αναρωτήθηκα. «Αφήνουν ανοιχτή την πόρτα και εξαφανίζονται»; ήταν η επόμενη ερώτηση που απηύθυνα προς τον σύζυγο αυτήν τη φορά. Κάλεσα την ιδιοκτήτρια στο τηλέφωνο για να την ενημερώσω ότι ήμασταν ήδη στο κατάλυμα και περιμέναμε. Μας είπε ότι καταφθάνει σε λίγα λεπτά. Όντως, λοιπόν, εδώ στη Victoria του Gozo αφήνουν τις πόρτες ανοιχτές και φεύγουν δίχως να ανησυχούν για κλοπές ή για βανδαλισμούς της περιουσίας τους. Τί καλά! Μωρέ, μήπως ταξιδέψαμε με το ferry, χωρίς να το καταλάβουμε, πίσω στον χρόνο και ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα; Τέτοια γεγονότα τα έζησα, στην Αθήνα μάλιστα, όταν ήμουν ακόμα παιδί. Θυμάμαι σαν τώρα να αφήνουμε τα κλειδιά πάνω στην πόρτα της κουζίνας και να λείπουμε από το σπίτι. Αλλά στο Gozo το 2022, ομολογουμένως, κάτι τέτοιο δεν το περίμενα.

Τελικά, ποια ήρθε να μας υποδεχτεί στο ξενοδοχείο της; Η κυρία που μας είχε συναντήσει και χαιρετήσει πριν λίγο στον δρόμο. Αυτή ήταν η ιδιοκτήτρια του καταλύματος η οποία είχε πεταχτεί για κάποια δουλειά και, μάλλον, τη γυρίσαμε άρον άρον πίσω. Μας εξήγησε τα διαδικαστικά, μας είπε ότι το πρωί θα βρίσκουμε έξω από την πόρτα μας μια λίστα με φαγητά στην οποία θα σημειώνουμε τί θέλουμε να φάμε για πρωινό και εκείνη θα μας φέρνει τον δίσκο με τα καλούδια στον χώρο μας. Στη συνέχεια ανεβήκαμε έναν όροφο και οδηγηθήκαμε, από αυτήν, στο δωμάτιο. Μπήκε μέσα μαζί μας και μας έδειξε μια λιλιπούτεια βεραντούλα με πέργκολες και λουλούδια όπου θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το φαγητό μας. Όλα ήταν μικροκαμωμένα, αλλά απέπνεαν μια ζεστασιά και μια αυθεντικότητα που σε αγκάλιαζε αμέσως. Ένιωσα πως ήρθα στο χωριό για να με φιλοξενήσει η θεία μου στο όμορφο παραδοσιακό σπιτικό της.

Το Townhouse είναι, ουσιαστικά, ένα μικρό παλάτι που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα πάνω σε ένα μικρότερο σπίτι 300 ετών. Βρίσκεται σε μια μοναδική τοποθεσία ακριβώς στο κέντρο της παλιάς συνοικίας της Victoria. Απέχει, όπως προείπα, μόλις λίγα βήματα από τη διάσημη Pjazza San Ġorġ και από τον σταθμό των λεωφορείων, αλλά βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά και στην Ακρόπολη. Οι πρίζες χρειάζονται αντάπτορα, αλλά διέθετε έναν το κατάλυμα.

Μετά, μας έδειξε μια θεόστενη σκάλα και μας παρότρυνε να ανεβούμε στην ταράτσα για να δούμε τη θέα.

Η θέα από την ταράτσα του καταλύματος​

Η θέα από την ταράτσα του καταλύματος. Σε πρώτο πλάνο ο τρούλος της βασιλικής του Αγίου Γεωργίου (St. George's Basilica) και στο βάθος φαίνεται ολοκάθαρα η Citadel​

Πήραμε πολλές φωτογραφίες του χώρου, τακτοποιηθήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε, ξανά, στους δρόμους της πρωτεύουσας με σκοπό να τσιμπήσουμε κάτι για να καρδαμώσουμε. Nα υπενθυμίσω ότι εγώ είχα θυσιάσει το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου στο St. Julian΄s για χάρη του Fort St. Elmo (το οποίο επισκέφθηκα πριν την αναχώρηση για το Gozo) και ήμουν εντελώς νηστική μέχρι στιγμής (περίπου 13:30). Περάσαμε, ξανά, από την Pjazza San Frangisk και αυτήν τη φορά δώσαμε την απαιτούμενη προσοχή στην Conventual Church of St. Francis of Assisi (Knisja ta' San Franġisk) που βρίσκεται στην Πλατεία.

Η Conventual Church of St. Francis of Assisi (Knisja ta' San Franġisk) ​

Ο Άγιος Φραγκίσκος είναι μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην καρδιά της πρωτεύουσας και δίπλα της βρίσκεται το μοναστήρι των Order of Friars Minor Conventual (ανδρική θρησκευτική αδελφότητα). Ο σημερινός ναός και το μοναστήρι χτίστηκαν, κυρίως, τον 17ο αιώνα και όσες φορές περάσαμε από εκεί ήταν κλειστά.

H Pjazza San Frangisk και η Conventual Church of St. Francis of Assisi (Knisja ta' San Franġisk) ​

Απέναντι από το μικρό πάρκο και τον σταθμό των λεωφορείων υπάρχουν μερικά μαγαζιά και καθίσαμε στο CUP CAKE για καφέ και πρόχειρο φαγητό. Το καφέ είχε ανοιχτές ομπρέλες για προστασία από τον ήλιο αλλά η ζέστη, ακόμα και υπό σκιάν, ήταν αφόρητη. Ήταν σχεδόν 15:00 όταν φύγαμε από το καφέ. Ήταν αδύνατη η οποιαδήποτε δραστηριότητα εκείνη την ώρα. Ο ήλιος τσουρούφλιζε τα πάντα και η υγρασία δυσχέραινε την αναπνοή ακόμα και σε κατάσταση πλήρους ακινησίας. Αποφασίαμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιο για λίγες ώρες και να βγούμε το απόγευμα με πρωταρχικό σκοπό την επίσκεψη στην Ακρόπολη.

Στις 17:30 πατούσαμε το πλακόστρωτο της Pjazza San Ġorġ. Η Πλατεία, που φέρει το όνομα του πολιούχου του Gozo, του Αγίου Γεωργίου, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία συγκέντρωσης στο νησί, τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους τουρίστες. Είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης, αφού φιλοξενεί τα πιο πολλά εστιατόρια της πρωτεύουσας στα οποία τρώνε, το βράδυ κυρίως, τόσο οι ντόπιοι, όσο και οι επισκέπτες. Το απόγευμα που εμείς κάναμε τη βόλτα μας, τσεκάροντας τα μαγαζιά για το δείπνο μας, η κίνηση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.

Η Pjazza San Ġorġ​

Η Pjazza San Ġorġ​

Η βασιλική του Αγίου Γεωργίου, θρονιασμένη στο κέντρο της Victoria, είναι μια από τις πιο σημαντικές, αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά, εκκλησίες στο Gozo. Στεκόμασταν μπροστά από τον επιβλητικό ναό με τον τεράστιο τρούλο ο οποίος είναι ορατός από πάσα κατεύθυνση διαβάζοντας λίγα λόγια για την ιστορία του.

Η St. George's Basilica ή the Basilica and Collegiate Parish Church of Saint George (San Ġorġ) ​

Ο θεμέλιος λίθος της σημερινής εκκλησίας τέθηκε το 1672 και καθαγιάστηκε το 1755. Αναφέρεται ως «η Μαρμάρινη Βασιλική», γιατί είναι εξ ολοκλήρου καλυμμένη με μάρμαρο, αλλά και χρυσό. Οι πίνακες στην οροφή και στον θόλο είναι του Giovanni Battista Conti της Ρώμης. Ωστόσο, το κύριο αξιοθέατο είναι ένα ξύλινο άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, που σμιλεύτηκε από τον Pawlu Azzopardi, το 1838. Η Βασιλική διαθέτει έργα τέχνης από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Mattia Preti, Giuseppe Cali και Fortunato Venuti, μεταξύ άλλων.

Χαζέψαμε και στα λιγοστά τουριστικά μαγαζάκια που είχαν απλωμένα τα καλούδια τους στο στενό δρομάκι του Αγίου Ιωσήφ και μάλιστα βρήκα μαγνητάκι με το κατεστραμμένο, από το 2017, Azure Window.

Βγήκαμε στην Pjazza l-Indipendenza (It-Tokk) η επιφάνεια της οποίας ήταν καλυμμένη εξ ολοκλήρου με τραπεζοκαθίσματα από τα γειτονικά εστιατόρια. Η Πλατεία είναι το δεύτερο hot spot της πόλης και στη μια άκρη της ορθώνεται ένα πολύ ιδιαίτερο κτίσμα, το Banca Giuratale (Banka Ġuratali στα μαλτέζικα) που χτίστηκε τον 18ο αιώνα ως έδρα του Università του Gozo και σήμερα φιλοξενεί το Δημαρχείο της Victoria. Το Banca Giuratale είναι χτισμένο σε στιλ μπαρόκ και θεωρείται ένα από τα ωραιότερα μπαρόκ κτίρια στο Gozo.

H Pjazza l-Indipendenza (It-Tokk)​

H Pjazza l-Indipendenza (It-Tokk) και δεξιά το στρογγυλό κτίριο είναι η Banca Giuratale (Banka Ġuratali)​

Απέναντι από το κτίριο του Δημαρχείου ξεκινάει ένας πολύ ανηφορικός δρόμος, ο It-Telgħa tal-Belt, τον οποίο αρχίσαμε να ακολουθούμε, ασθμαίνοντας λόγω ζέστης, για να φτάσουμε στην είσοδο της Ακρόπολης του νησιού.

Η ανηφορική οδός It-Telgħa tal-Belt η οποία οδηγεί στην είσοδο της Ακρόπολης​

 

[Klair]

Gozo (Għawdex)
Cittadella (Iċ-Ċittadella)
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2022

Η Cittadella (Iċ-Ċittadella), γνωστή και ως Castello (Il-Kastell), είναι η αρχαία οχυρωμένη πόλη που ξεχωρίζει ως το σημαντικότερο ορόσημο του Gozo, αποτελώντας έναν «φάρο» ορατό από όλο το νησί. Η μικρή οχυρωμένη πόλη ορθώνεται σε ένα ακρωτήρι, πάνω από την πόλη της Victoria (επίσης γνωστή ως Rabat). Αυτή η τοποθεσία, προφανώς, επιλέχθηκε επειδή ήταν το σημείο που δέσποζε στη γύρω ύπαιθρο και παρείχε οπτικό έλεγχο στις παράκτιες περιοχές. Η Ακρόπολη είναι η παλιά πρωτεύουσα του νησιού η οποία βρισκόταν στο επίκεντρο της δραστηριότητας, πιθανώς, τη νεολιθική εποχή, και σίγουρα οχυρώθηκε κατά την Εποχή του Χαλκού, γύρω στο 1500 π.Χ. Αργότερα, αναπτύχθηκε από τους Φοίνικες και στους ρωμαϊκούς χρόνους ήταν μια σύνθετη Ακρόπολη.

Μόλις περάσαμε την οχυρωματική πόρτα, βρεθήκαμε αμέσως, στην κεντρική μεγάλη Πλατεία (Pjazza tal-Katidral) με τα επιβλητικά σκαλοπάτια που οδηγούν στον μπαρόκ Καθεδρικό Ναό ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου (Santa Marija). Τα γύρω κτίρια της Πλατείας είναι τα Δικαστήρια και το Επισκοπικό Μέγαρο. Μια, σχεδόν, κατανυκτική σιωπή επικρατούσε τριγύρω.

Η Pjazza tal-Katidral και ο Καθεδρικός Ναός ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου (Santa Marija)​

Η Pjazza tal-Katidral ​

Η Pjazza tal-Katidral, η Santa Marija, τα Δικαστήρια και το Επισκοπικό Μέγαρο​

Ένας σημαντικός ναός της θεάς Juno βρισκόταν στη θέση του σημερινού Καθεδρικού Ναού. Τα σκαλιά με οδήγησαν στο εσωτερικό του. Λόγω έλλειψης κονδυλίων, ο τρούλος δεν χτίστηκε ποτέ, και έτσι, μέχρι και σήμερα υπάρχει μια επίπεδη στέγη πάνω από τον ναό.

Σε αυτήν τη φωτογραφία φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει τρούλος στον ναό της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου​

Η Santa Marija​

Η Santa Marija
​

Από μέσα, όμως, είναι ζωγραφισμένος ένας ψεύτικος θόλος, από τον Σικελό δάσκαλο Antonio Manuele από τη Μεσσήνη, με μια τεχνική που ονομάζεται Trompe l'oeil. Αυτή η τεχνική καταφέρνει να δημιουργήσει μια οπτική ψευδαίσθηση ότι το αντικείμενο είναι τρισδιάστατο.

Ο Καθεδρικός Ναός χτίστηκε μεταξύ του 1697 και του 1711 από τον Μαλτέζο αρχιτέκτονα και γλύπτη Lorenzo Gafa, τον οποίο γνωρίσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, αφού ο ίδιος σχεδίασε τον Καθεδρικό Ναό της Mdina.

Η Citadella είναι πλούσια σε κτίρια αρχιτεκτονικής, στρατιωτικής και ιστορικής αξίας και είχαμε σκοπό και διάθεση να την εξερευνήσουμε απ΄ άκρη σ΄ άκρη. Έτσι, ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε τον δρόμο στα πλάγια του Καθεδρικού Ναού στον οποίο υπάρχουν ελάχιστα μαγαζάκια με αναμνηστικά και η παραδοσιακή ταβέρνα Ta' Rikardu την οποία μας είχε προτείνει η ξενοδόχος για καλό και παραδοσιακό φαγητό. Ρίχνοντας, όμως, μια ματιά στο μενού της αποφανθήκαμε ότι δεν ταίριαζε στα δικά μας γούστα.

Σήμερα, μόνο μερικές οικογένειες ζουν μέσα στα τείχη της Ακρόπολης. Όμως, όταν για δύο (2) αιώνες επιδρομείς Τούρκοι και Βέρβεροι κουρσάροι παρενοχλούσαν και λεηλατούσαν τα νησιά της Μάλτας, ολόκληρος ο πληθυσμός του Gozo ήταν υποχρεωμένος από τον νόμο να διανυκτερεύει εντός της Ακρόπολης για τη δική του ασφάλεια. Αυτό γινόταν μέχρι το 1637. Η κορύφωση των τουρκικών επιδρομών στο Gozo ήρθε το 1551. Μια ισχυρή οθωμανική ναυτική δύναμη, μετά από μια ανεπιτυχή επίθεση στο νησί της Μάλτας, έστρεψε την προσοχή της στο, λιγότερο καλά προστατευμένο, Gozo. Μετά από μια σύντομη πολιορκία, τα μεσαιωνικά τείχη της Ακρόπολης κατέρρευσαν και οι κάτοικοι παρακαλούσαν για μια τιμητική συνθηκολόγηση. Ο πληθυσμός τότε αριθμούσε γύρω στις 5.000 ψυχές και οι όροι παράδοσης δεν ήταν καθόλου ευνοϊκοί. Με εξαίρεση, μόλις σαράντα (40) ηλικιωμένους και ανάπηρους πολίτες, ολόκληρος ο πληθυσμός του Gozo αλυσοδέθηκε και οδηγήθηκε στη σκλαβιά. Χρειάστηκαν, σχεδόν, πενήντα (50) χρόνια για να ξανακατοικηθεί το νησί και να ξαναχτιστεί η Ακρόπολη με τη σημερινή της διάταξη.

Το ρολόι της Ακρόπολης βρίσκεται στον προμαχώνα του Αγίου Μιχαήλ, ένα από τα οχυρωμένα τείχη που περιβάλλουν τη Cittadella.

Είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε γύρω από τις οχυρώσεις, στο στηθαίο τείχος

και να δούμε υπέροχες πανοραμικές εικόνες από τις κοιλάδες, τους λόφους, τους δρόμους και τα χωριά του νησιού.

Τα οχυρωματικά τείχη στέκονται ψηλά σε αυτό το ακρωτήριο και είναι ορατά ακόμα και από μακρινές αποστάσεις. Χτισμένα με τον χρυσαφένιο ασβεστόλιθο έχουν αποκτήσει μια μαυρίλα από την πάροδο του χρόνου. Σχεδιάστηκαν από τον Francesco Laparelli, τον παπικό μηχανικό και αρχιτέκτονα της Βαλέτας, και οι ντόπιοι, μέσω φόρων στο κρασί, το λάδι, τα αγροτικά προϊόντα αλλά και με δωρεές, ενίσχυσαν τα κονδύλια που απαιτούνταν για την ανέγερσή τους.

Τον υπέροχο κατάλογο των αξιοθέατων της Ακρόπολης συμπληρώνουν διάφορα μουσεία όπως: το Μουσείο του Καθεδρικού Ναού, το Μουσείο Αρχαιολογίας, το Λαογραφικό Μουσείο, το Μουσείο Φύσης, η Παλιά Φυλακή και το καταφύγιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τέλος, να αναφέρω ότι για την περιήγησή μας στους χώρους της Ακρόπολης δεν πληρώσαμε τίποτα. Εισιτήριο 5 €/άτομο απαιτείται για την επίσκεψη στα Μουσεία και στο Cittadella Visitors' Centre.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε την It-Telgħa tal-Belt

και ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Victoria για να γνωρίσουμε κι άλλες γωνιές της, κι άλλες γειτονιές της. Τέτοιες εικόνες, πάντως, μόνο πόλη δε θυμίζουν και μάλιστα πρωτεύουσα.

Φτάσαμε στην Pjazza Sant Wistin η οποία, υπό κανονικές συνθήκες, εκτελεί χρέη parking αλλά εκείνη την ώρα γίνονταν ετοιμασίες για κάποια εκδήλωση. Η σκηνή ήταν ήδη έτοιμη, ενώ οι αρμόδιοι φούσκωναν τεράστια παιχνίδια μπροστά στα μάτια μας για να αποτελέσουν την παιδική χαρά των μικρών παιδιών.

Η Pjazza Sant Wistin​

Ρίξαμε μια ματιά και στη διπλανή εκκλησία-μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου (Church of St. Augustine) με τα τέσσερα (4) μεγάλα πέτρινα αγάλματα να δεσπόζουν στην είσοδό της. Τα αγάλματα σμιλεύτηκαν από τον Antonio Busuttil και ανεγέρθηκαν μπροστά από την εκκλησία το 1860, παρακαλώ. Το τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου είναι το παλαιότερο θρησκευτικό τάγμα στο Gozo. Η παλαιότερη αναφορά του μοναστηριού και της εκκλησίας της Victoria χρονολογείται από το 1435, αλλά ορισμένοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι το μοναστήρι υπήρχε, ήδη, το 1260. Η εκκλησία-μονή είναι ένα ακόμη κτίριο που περιλαμβάνεται στον Εθνικό Κατάλογο της Πολιτιστικής Περιουσίας των Νήσων της Μάλτας.

Η εκκλησία-μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου (Church of St. Augustine) στην Pjazza Sant Wistin​

Σαν έπεσε στο σκοτάδι πήγαμε για φαγητό στο «κέντρο του σύμπαντος», δηλαδή στην Pjazza San Ġorġ. Στα εστιατόρια δεν έπεφτε καρφίτσα. Όλοι ήταν εδώ, ντόπιοι και λιγοστοί επισκέπτες. Νιώσαμε οικεία και φιλική την ατμόσφαιρα, σαν να βγήκαμε για φαγητό στην πλατεία του χωριού όπου περνώντας γυρίζουν τα κεφάλια των χωριανών για να κοζάρουν τον «ξένο» από πάνω μέχρι κάτω, ενώ τα πιτσιρίκια έπαιζαν αμολυμένα στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου.

Φάγαμε συμπαθητικές μακαρονάδες και μέτριο τιραμισού στο Eat & Live Italy. Ο σερβιτόρος-ιδιοκτήτης μας είπε ότι έχει συγγενείς στην Ελλάδα και ότι έχει κάνει ταξίδια στη χώρα μας. Γνώριζε κάποιες περιοχές της Αθήνας, όπως την Καλλιθέα, και είχε επισκεφθεί το ΟΑΚΑ. Μας περιποιήθηκε και με το παραπάνω, αλλά το εστιατόριό του δε δεχόταν κάρτες και έτσι αναγκάστηκα να τρέχω σε μηχάνημα για να βγάλω μετρητά, αφήνοντας ως «ενέχυρο» τον σύζυγο. Έφερα γύρω την Πλατεία Ανεξαρτησίας και ρωτώντας μια κοπέλα μου υπέδειξε να χρησιμοποιήσω το μηχάνημα που βρίσκεται στον προθάλαμο του Citadel Cinema, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στο ξεκίνημα της ανηφορικής It-Telgħa tal-Belt, απέναντι από το στρογγυλό κτίριο του Δημαρχείου. Παρεμπιπτόντως, ο κινηματογράφος στεγάζεται σε ένα παραδοσιακό αρχοντικό του 19ου αιώνα από ψαμμίτη.

Κάνοντας, μετά το φαγητό, βόλτες στην πόλη ακούσαμε μουσική να διαχέεται στον νυχτερινό ουρανό της Victoria. Είχε ξεκινήσει το νταβαντούρι στην Pjazza Sant Wistin. Ο σύζυγος αρνήθηκε να με ακολουθήσει μέχρι το πανηγύρι και γύρισε στο κατάλυμα. Εγώ, περιπλανήθηκα για λίγη ώρα στα έρημα σοκάκια της πόλης φωτογραφίζοντας ιδιαίτερα σημεία που χαρακτηρίζουν τη μαλτέζικη κουλτούρα και αρχιτεκτονική και στη συνέχεια έβαλα πλώρη για το πάρτι.

Στην πορεία μου προς την Pjazza Sant Wistin, συνάντησα τη Savina Square (Pjazza Savina) και είδα μπροστά μου να ορθώνεται ολοφώτιστη η Church of the Nativity of Our Lady, γνωστή στα μαλτέζικα ως Ta' Savina. Η αρχική εκκλησία της Γέννησης της Παναγίας ήταν ένα από τα παλαιότερα εκκλησιαστικά κτίρια στο Gozo, ενώ το σημερινό κτίριο χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτή η πλατεία με την εκκλησία της ήταν ένα πολύ όμορφο και γραφικό σημείο της πόλης.

Η Savina Square (Pjazza Savina)​

Η Savina Square (Pjazza Savina)​

Η Church of the Nativity of Our Lady, γνωστή στα μαλτέζικα ως Ta' Savina, στη Savina Square (Pjazza Savina) ​

Φτάνοντας στο event, μια μπάντα έπαιζε μουσική και μια αοιδός προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον λιγοστό κόσμο, ο οποίος έτσουζε τα ποτάκια του που ήταν σερβιρισμένα σε πλαστικά ποτηράκια. Παραδίπλα, μερικά πιτσιρίκια έπαιζαν στα φουσκωτά παιχνίδια, αλλά η κατάσταση «μύριζε» βαρεμάρα και χλιαρότητα κι έτσι αποχώρησα σχετικά γρήγορα.

Λίγο πριν φτάσω στο ξενοδοχείο, άκουσα να έρχονται στα αυτιά μου έντονοι διάλογοι, διανθισμένοι με δυνατή μουσική υπόκρουση. «Δεν μπορεί να είναι από κάποια τηλεόραση όλο αυτό» σκέφτηκα. «Αλλά και πάλι, πού στο καλό μπορεί να χωράει ένα καλοκαιρινό σινεμαδάκι σε μια τόσο στενόχωρη και «κλειστοφοβική» γειτονιά»; αναρωτήθηκα. Κοντοστάθηκα και προσπάθησα να καταλάβω από πού ακούγονταν οι ομιλίες. Ήμουν πολύ περίεργη και χώθηκα σε έναν διάδρομο ο οποίος κατέληγε σε μια περίκλειστη, μεγαλούτσικη αυλή στην οποία λειτουργούσε ένα μικροσκοπικό θερινό σινεμά. Στην πλάτη ενός κτιρίου υπήρχε κρεμασμένο το μεγάλο πανό-οθόνη και απέναντι ήταν απλωμένες λιγοστές καρεκλίτσες οι οποίες φιλοξενούσαν τους θεατές. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα με αυτήν την αναπάντεχη εικόνα. «Σινεμά ο Παράδεισος» σκέφτηκα και αποχώρησα για να μην τραβήξει η παρουσία μου τα βλέμματα των θεατών.

Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε στη δική μας μικροσκοπική βεράντα. Σας τη θυμίζω με μια πρωινή φωτογραφία.

Οι πληροφορίες και οι εικόνες της σημερινής ημέρας ήταν πάρα πολλές και διαφορετικές. Το πρωί έφερα γύρω-γύρω το φρούριο-πολεμική μηχανή St. Elmo και γνώρισα την ιστορική Προκυμαία της Βαλέτας, έναν θαλάσσιο κόμβο ιδιαίτερα δημοφιλή και πολυσύχναστο, με εμβληματικά κτίρια και πολυτελή εστιατόρια στην αγκαλιά του Grand Habour.

Όλη την υπόλοιπη μέρα, μαζί με τον σύζυγο, βαλθήκαμε να γνωρίσουμε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας του νησιού Gozo, της Victoria, γνωστής στους Μαλτέζους και ως Rabat, της οποίας η αύρα και η χαλαρότητα μας θύμισε ένα καλοβαλμένο και πολύ όμορφο χωριό. Στην πραγματικότητα, Rabat σημαίνει «προάστιο» στα αραβικά, γιατί όντως η πόλη ήταν το προάστιο της Ακρόπολης. Η Cittadella, θρονιασμένη πάνω στον λόφο, έχει ονομαστεί το «Στέμμα του Gozo» και η επίσκεψή μας σε αυτήν την οχυρωμένη πόλη ήταν ένα ακόμα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Όμως, για εμάς, η μεγάλη έκπληξη ήταν η χαλαρή καθημερινότητα και η φιλική συμπεριφορά των ντόπιων, οι οποίοι δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί καθόλου από τον αυξανόμενο τουρισμό.

Νιώσαμε ότι η ζωή στο νησί κυλάει με τον τρόπο που γινόταν πριν από μερικές δεκαετίες στην Ελλάδα, ακόμα και στην Αθήνα. Οι Gozitans αφήνουν, ακόμα, τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές, κάθονται σε σκαμνάκια στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης και κουβεντιάζουν με τους γείτονές τους, τα μεσημέρια κλείνουν τα μαγαζιά τους και εξαφανίζονται από τους δρόμους για τη μικρή τους σιέστα, αφήνοντας τους «τρελοτουρίστες» να καψαλίζονται από τον ανελέητο ήλιο, ενώ μόλις καταλαγιάσει η πολλή κάψα γεμίζουν τα καφενεία της Πλατείας Ανεξαρτησίας ή της Πλατείας του Αγίου Φραγκίσκου, βγαίνουν τα βράδια στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου για φαγητό και βλέπουν ταινίες σε θερινά σινεμά-τσέπης δίπλα στο σπίτι τους.

Αυτές ήταν οι πρώτες μας εμπειρίες και εκτιμήσεις για τη Victoria και εντελώς αποκαμωμένοι, πλέον, αποφασίσαμε να ξαπλώσουμε για ξεκούραση. Η υγεία μου, δυστυχώς, είχε χειροτερέψει. Εκτός από τον πονόλαιμο, είχε ξεκινήσει και ένα εκνευριστικό συνάχι. Την κατάστασή μου επιδείνωνε, σίγουρα, και το air condition, αλλά δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσεις χωρίς κλιματισμό. Παρόλα αυτά, είχα μεγάλη ανυπομονησία για την αυριανή μας μέρα στο Gozo.