Ιταλία Ρώμη/Νάπολη. Στα ίχνη του Caravaggio.

[Grerena]

Μου αρέσει πάααααρα πολύ αυτή η προσέγγιση της Ρώμης και ανυπομονώ πραγματικά για τη συνέχεια!! Please, μην αργήσεις να ανεβάσεις και ανέβασέ μου μπόλικο υλικό!! Δεν χορταίνω να διαβάζω για Ρώμη (καλά γενικά για Ιταλία)!!

Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου.
Μου αρέσει που είσαι πάντα ενθουσιώδης! Είμαι και εγώ νομίζω και ειδικά με τα …Ιταλικά θέματα!

Θα έρθει και η συνέχεια, αλλά … μονοκοπανιά δεν «βγαίνει» Χρειάζεται ακόμα 3-4 post (μαζί με τη Νάπολη). Αν θέλεις όταν τελειώσω να σε ειδοποιήσω, για να τα διαβάσεις όλα μαζί.

Κάνω προσπάθεια να το πάω γρήγορα, αλλά θα κάνω ένα μικρό Ιταλικό διάλειμμα το Σαββατοκύριακο και μάλλον δεν θα προλάβω πριν από αυτό να γράψω το finale. Ελπίζω μόνο να μη μου τα χαλάσει ο χιονιάς, και αντί να γυρίσω με άλλη μια Ιταλική ιστορία …. γυρίσω με καμιά Ρουμάνικη.

Α! Και μια και μίλησες για υλικό (γενικά της Ιταλίας) νομίζω ότι έχεις στα σκαριά μία Puglia. Έτσι δεν είναι; Περιμένουμε.

 

[matsas78]

πολύ ωραία η ιστορία σου , και πολύ ωραία τα ταξίδια με θεματικές αφορμές

για το αρχείο πάντως , ο Καραβάτζιο τοποθετείται μετά την τελευταία φάση της Αναγέννησης (Μανιερισμός) , οπότε οι περισσότεροι τον κατατάσσουν στο Μπαρόκ. Παρόλο που όπως πολύ σωστά έγραψες , είναι μια κατηγορία από μόνος του.

 

[vrea]

Καταπληκτική η περιγραφή σου!!! Λατρεύω την "εμμονή" σου με τις λεπτομέρειες στα μέρη που επισκέπτεσαι.

Θα πάμε οικογενειακώς τον Μάρτη στην Ρώμη και σχεδιάζουμε μια ημερήσια εξόρμηση στην Πομπηία/ Νάπολη. Αναμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...

 

[NightcoreKing]

Πολύ όμορφη προσέγγιση της αγαπημένης Αιώνιας Πόλης @Grerena ! Ξαναθυμήθηκα που πήγα .. Αααααα

Περιμένω με ανυπομονησία πως χωρέσες Νάπολη Πομπηία μέσα σε όλο αυτό !

 

[XristinaK]

Εκτός Γαλλίας θα πωληθεί ο πίνακας του Καραβάτζιο που βρέθηκε τυχαία στην Τουλούζη Πηγή: www.lifo.gr
https://www.lifo.gr/now/culture/221...-karavatzio-poy-vrethike-tyxaia-stin-toyloyzi

 

[paefstra]

Εκτός Γαλλίας θα πωληθεί ο πίνακας του Καραβάτζιο που βρέθηκε τυχαία στην Τουλούζη Πηγή: www.lifo.gr
https://www.lifo.gr/now/culture/221...-karavatzio-poy-vrethike-tyxaia-stin-toyloyzi

Οι αποψεις διιστανται για τη γνησιοτητα του.
https://international.la-croix.com/news/new-leads-in-the-toulouse-caravaggio-enigma/4653#

Εχουν κυκλοφορησει πολυ πειστικες αναλυσεις για το οτι δεν ειναι γνησιος.
https://www.theguardian.com/artandd...caravaggio-in-tolouse-attic-looks-like-a-fake
και πολλες αλλες αν ψαξει κανεις

 

[XristinaK]

Οι αποψεις διιστανται για τη γνησιοτητα του.
https://international.la-croix.com/news/new-leads-in-the-toulouse-caravaggio-enigma/4653#

Εχουν κυκλοφορησει πολυ πειστικες αναλυσεις για το οτι δεν ειναι γνησιος.
https://www.theguardian.com/artandd...caravaggio-in-tolouse-attic-looks-like-a-fake
και πολλες αλλες αν ψαξει κανεις

Ναι, τα είχα διαβάσει και αυτά πριν 2 χρόνια...

 

[paefstra]

Ναι, τα είχα διαβάσει και αυτά πριν 2 χρόνια...

Μονο ο δημοσιογραφος της τραγικης Lifo δεν ειχε διαβασει και αναπαραγει ο,τι βρηκε καπου στο διαδικτυο με φοβερη σιγουρια, ενω πιθανον ειναι φιασκο.

 

[Grerena]

Οι Ιταλοί πάντως τον εκθέτουν σαν να είναι Caravagio.
Σε αυτό το ταξίδι τον "συνάντησα" τυχαία στη Νάπολη. ..

Την ώρα που πέρασα όμως ήταν κλειστά και δεν τον είδα από κοντά ώστε να μπορέσω και εγώ να σας πω την προσωπική μου άποψη ...αν είναι αυθεντικός ή όχι.

 

[angelicsp]

Τέλεια η ιστορία σουυ... Φεύγουμε για Ρώμη σε 2 εβδομάδες.. Ανυπομονώ για την συνέχεια

 

[paefstra]

Οι Ιταλοί πάντως τον εκθέτουν σαν να είναι Caravagio.
Σε αυτό το ταξίδι τον "συνάντησα" τυχαία στη Νάπολη. ..
View attachment 260641

Την ώρα που πέρασα όμως ήταν κλειστά και δεν τον είδα από κοντά ώστε να μπορέσω και εγώ να σας πω την προσωπική μου άποψη ...αν είναι αυθεντικός ή όχι.

Χμμμ, δεν ειναι γιατι ειναι του Louis Finson, αντιγραφο του "προβληματικου" εργου του Καραβατζιο!
Ειδα το οτι η φωτογραφια σου λεει για το 2013 και μου εκανε εντυπωση, αφου ο πινακας της Τουλουζ ανακαλυφθηκε το 2014 και απαγορευτηκε η εξοδος του απο τη χωρα.

https://it.wikipedia.org/wiki/Giuditta_che_decapita_Oloferne_(Finson)

 

[Grerena]

Λέω να κάνω άλλη μια αναφορά στο προηγούμενο ταξίδι μου στη Ρώμη. Και λέω να την κάνω σε αυτό το σημείο, πριν «απομακρυνθώ» από το Κολοσσαίο. Και αυτό γιατί αφορά το Κολοσσαίο και την προηγούμενη ...νυχτερινή εμπειρία μου κοντά του.

Και άλλη μία ανάμνηση...
Το μεγαλύτερο γεγονός της Μ. Παρασκευής των Καθολικών είναι η λειτουργία που τελείται στο Κολοσσαίο και η περίφημη “Via Crusis”, όταν ο Πάπας οδηγεί μία πομπή φαναριών, που ξεκινά μέσα από Κολοσσαίο, βγαίνει στην κεντρική πλατεία και ανεβαίνει ένα μονοπάτι που οδηγεί στον Παλατίνο λόφο.
Μπροστά από το θόλο του αρχαίου ναού “Temple of Venus and Roma” στήνεται ένας τεράστιος φλεγόμενος σταυρός, που φωτίζει την αρένα.

Το βράδυ της 25ης Μαρτίου (του 2005) ήμουν και εγώ εκεί. Χώθηκα ανάμεσα στους Ρωμαίους και έψαλα και εγώ τα εγκώμια μαζί με αυτούς.

Πλήθη κόσμου είχαν μαζευτεί κάτω από την αρένα, για να γιορτάσουν τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης στο χώρο, που 2.000 χρόνια πριν ... διώκονταν οι Χριστιανοί!

Επιστρέφω ξανά στην ιστορία μου…

Μουσεία Βατικανού
Η τρίτη ημέρα της εκδρομής μας ξεκίνησε με εμάς πολύ ορεξάτους. Γνωρίζαμε πια τα κατατόπια και τις συγκοινωνίες και πήγαμε γρήγορα στο Βατικανό. Η ουρά όμως ήταν απελπιστικά μεγάλη. Δεν μπορούσα να υπολογίσω, αλλά οι γύρω μου έλεγαν ότι πρέπει να ήταν τουλάχιστον δυόμιση ωρών ουρά!!! Ήταν πιο μεγάλη απ’ ότι συνήθως λόγω των προχθεσινών εργασιών. Απελπισία.

Και είναι και πολύ ψηλά αυτά τα τείχη!

Ντρέπομαι που θα το πω), αλλά καταφέραμε και χωθήκαμε σαν κλασικοί Έλληνες πολύ νωρίς στην ουρά και τελικά ήμασταν μέσα … μετά από μισή ώρα μόνο αναμονή στην ουρά.

Πως έγινε αυτό, ούτε που το κατάλαβα.
Η φίλη μου που είχε αναλάβει να βγάλει τα εισιτήρια του Βατικανού αισθανόταν πολύ άσχημα, που δεν τα είχε καταφέρει και φρόντισε να μας βάλει μέσα με «άλλο τρόπο». Σαν κοινωνική και πολύγλωσση που είναι, κατάφερε και έπιασε κουβέντα με κάποιον τουρίστα, ο οποίος όμως στεκόταν στην ουρά πολύ κοντά στην είσοδο και αφού εδραίωσε τη θέση της για κανένα τέταρτο, μας έστειλε μήνυμα (σε εμάς που στεκόμασταν δυο ώρες πίσω) και πήγαμε και τη βρήκαμε. Μετά από ένα τέταρτο είχαμε περάσει τα τείχη.

Νομίζω ότι αν καθόμασταν κανονικά στην ουρά, με το που θα μπαίναμε μέσα θα θέλαμε και να φύγουμε. Θα ήταν πολύ κουραστικό, όπως κουραστική ήταν και η περιήγησή μας μέσα στα μουσεία.

Με το που περάσαμε τα τείχη και μπήκαμε στην πόλη του Βατικανού, το πρώτο που κάναμε ήταν να επισκεφτούμε την Πινακοθήκη του Βατικανού. Αυτή η Πινακοθήκη βρίσκεται δεξιά με το που μπαίνεις στο χώρο και είναι ένα ανεξάρτητο κτίριο με διαφορετική είσοδο από τα υπόλοιπα μουσεία του Βατικανού. Αυτός ήταν και ο λόγος που στην προηγούμενη επίσκεψή μου στο Βατικανό (που ήταν με group) δεν είχα πάει. Μας είχαν οδηγήσει τότε κατ’ ευθείαν στα μουσεία – διαδρόμους.

Τώρα ήρθε η ώρα να δω μεταξύ άλλων έναν ακόμη Caravaggio.

“Η αποκαθήλωση”...

Το έργο αυτό φιλοτεχνήθηκε για την Αγία Τράπεζα ενός παρεκκλησιού στη Santa Maria in Vallicella.

Το πελιδνό σώμα του Χριστού υποβαστάζεται από τον Ιωάννη και τον Νικόδημο. Πίσω από αυτούς διακρίνεται η Παναγία (αριστερά), η Μαρία η Μαγδαληνή και μια γυναίκα που θρηνεί., με τα χέρια υψωμένα και το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό.
Αυτοί που μεταφέρουν το σώμα του Χριστού φαίνεται σαν να το οδηγούν προς το μέρος του θεατή, προκαλώντας του το συναίσθημα πως είναι και ο ίδιος παρόν σε αυτό το συγκλονιστικό γεγονός.

Παρόλο που οι μορφές δεν είναι εξιδανικευμένες και η σκηνή είναι πολύ ρεαλιστική, αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα έργα του Caravaggio, που είχε εξ’ αρχής ομόφωνη αποδοχή, πιθανότατα λόγω του ότι θύμιζε την «Αποκαθήλωση» του Ραφαήλ.
H Αποκαθήλωση είναι ένα θέμα που έχει αποδοθεί από πολλούς ζωγράφους. Η εκδοχή του Caravaggio αποτελεί από πολλούς την πιο τραγική παράσταση αυτής της σκηνής.

Είδα και την «Μεταμόρφωση» του Ραφαήλ

Πρόκειται για το τελευταίο έργο του Ραφαήλ, το οποίο ολοκληρώθηκε από έναν από τους μαθητές του.

Είδα όμως και το συγκλονιστικό:
«Η σταύρωση του Πέτρου» του Guido Reni.

...το οποίο είναι νομίζω φανερό πόσο πολύ είχε επηρεαστεί ο ζωγράφος από τον Caravaggio.

Είδα και άλλους Ραφαήλ, είδα και τον «Άγιο Ιερόνυμο» του Leonardo Da Vinci, είδα και Titian και Belini και Veronese και πολλά άλλα. Ήταν μια ωραία επίσκεψη σε μια εξαιρετική Πινακοθήκη.
Εδώ τονίζω το «ήταν μια ωραία επίσκεψη» που πολύ την ευχαριστήθηκα, γιατί στη συνέχεια … δεν πέρασα και πολύ καλά.

Και αυτό διότι είχε πάρα, πάρα, πάρα πολύ κόσμο και μάλιστα σε αίθουσες που ήταν εξαιρετικά μικρές όπως αυτή του Ραφαήλ, ο συνωστισμός ήταν τόσο μεγάλος, που μόνο τα εκθέματα δεν είχες όρεξη για να δεις, παρά πότε θα βγεις έξω να γλυτώσεις από το στρίμωγμα. Δεν είχε καμία σχέση με άλλα μουσεία που κάθεσαι όσο θες και περιεργάζεσαι και θαυμάζεις έναν πίνακα της αρεσκείας σου όσο θες και μπορεί και να καθίσεις και σε κανένα καναπεδάκι για να ξαποστάσεις λίγο.
Κάτι που κάναμε στην Πινακοθήκη νωρίτερα...

Εδώ, δεν υπήρχε κανένας έλεγχος στις επισκέψεις. Θυμάμαι στην Αλάμπρα της Κόρδοβα, που έχει επίσης μεγάλη επισκεψιμότητα, υπήρχε έλεγχος επισκέψεων μέχρι 3.000 άτομα την ημέρα. Και μάλιστα η Αλάμπρα είναι ένας τεράστιος χώρος, που θα μπορούσε να απορροφήσει πολύ περισσότερους. Όχι “μπάτε σκύλοι αλέστε” και ότι μπορέσουμε και αρπάξουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι το Βατικανό είναι τόσο πλούσιο κράτος.

Παρόλο που γλύτωσα την ουρά δεν θα έλεγα ότι το ευχαριστήθηκα. Ήταν η δεύτερη μου φορά εδώ και θεώρησα ότι ήταν και κάτι σαν μια υποχρέωση απέναντι στην παρέα μου. Και είχαμε πληρώσει και ένα πολύ τσουχτερό εισιτήριο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνεται την τελευταία Κυριακή του μήνα που έχει ελεύθερη είσοδο.

Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω...
Είδαμε μια τεράστια ποικιλία καλλιτεχνικών θησαυρών.

Είδαμε Αιγυπτιακά εκθέματα, από πάπυρους έως και μούμιες.

Eίδαμε μια τεράστια συλλογή από ελληνορωμαϊκά και ετρουσκικά εκθέματα...

Eίδαμε και το περίφημο άγαλμα του Λαοκόοντα. Θεωρείται από τα ωραιότερα παραδείγματα αρχαίας ελληνικής τέχνης...

Ξεχωριστή θέση είχε το “torso de Belvedere”, το οποίο λέγεται ότι αποτελούσε το «μοντέλο» από το οποίο ο Μιχαήλ Άγγελος σχεδίασε τα γυμνά της Καπέλα Σιστίνα και τα γλυπτά στους τάφους των Μεδίκων...

Στα μουσεία των αρχαιοτήτων ο γιος μου βρήκε μεγάλο ενδιαφέρον... ανακαλύπτοντας αγάλματα διάσημων αρχαίων Ελλήνων...

Είδαμε τους διαδρόμους (gallerie) των πέτρινων επιγραφών, των ταπισερί και των γεωγραφικών χαρτών και τις αίθουσες (sala) με τις τοιχογραφίες …

Κυρίαρχα τα θρησκευτικά θέματα...

Ε! Η Βενετία αξίζει μια φωτογραφία παραπάνω...

Ραφαήλ: "Η συνάντηση του Λέοντα Α' με τον Αττίλα"...

Είδαμε έως και μοντέρνα θρησκευτική τέχνη…

Μια “pieta” από το χέρι του Van Gogh…

Εδώ ένας "Roden"…

Σε κάποιες αίθουσες είδαμε τα έργα με μια … δυσκολία…γιατί επικρατούσε το αδιαχώρητο!

Η περίφημη «Σχολή των Αθηνών», μια εικόνα τόσο οικεία από τα σχολικά μας βιβλία, ήταν ένα από τα έργα που ήθελε να δει και ο γιος μου από κοντά. Ήταν τόσο δύσκολο όμως να τη δούμε, γιατί ήταν τόσος ο κόσμος ή μάλλον το «κύμα» του κόσμου που σε παρέσερνε ή μάλλον σε έσπρωχνε να προχωρήσεις, έτσι ώστε στην ουσία έμπαινες στην αίθουσα και σπρωχνόμενος … έβγαινες! Ο γιος μου τα ‘παιξε και διαμαρτυρόμενος αποφάσισε να «αντισταθεί». Στρογγυλοκάθησε κάτω περιμένοντας μήπως και “χαλαρώσει” λίγο ο κόσμος προκειμένου να μπορέσει να δει το περίφημο έργο, έστω χωρίς κεφάλια ανάμεσα.

Η περίφημη τοιχογραφία του Ραφαήλ απεικονίζει Έλληνες φιλόσοφους σε ένα Αναγεννησιακό «πλάνο», με τη μορφή των Leonardo Da Vinci, Michelangelo κ.α.

Η παρακάτω φωτογραφία δείχνει λίγο από τον κόσμο που υπήρχε εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα του “torso de Belvedere”την ώρα που .... είμαστε και εμείς εκεί...

Και η παρακάτω δείχνει ... την κούραση, που είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται...
Και που να "τρώγαμε και το δυομισάωρο στην ουρά ...

Νόμιζα ότι οι διάδρομοι των μουσείων δεν θα τέλειωναν ποτέ.
Είχα αρχίσει και εγώ να κουράζομαι. Ποιος; Εγώ, που δεν κουράζομαι ποτέ!!

Η τελευταία αίθουσα είναι αυτή;

ή μάλλον ... η προτελευταία...

Μα πόσες πόρτες έχει ακόμα;

Η Capela Sistina ήταν βέβαια ήταν αποθέωση του στριμώγματος. Την προηγούμενη φορά που είχα πάει (8 χρόνια πριν) όχι μόνο δεν θυμάμαι να επικρατούσε αυτό το χάος, αλλά θυμάμαι ότι είχα βγει έξω χαρούμενη και πλήρης.

Τι να πω για την Capela Sistina! Είναι καθηλωτική!
Πρόσωπα, συμβολισμοί, κρυμμένα νοήματα και χρώματα συνέθεταν την εικόνα της οροφής. Οι τοιχογραφίες ξεκινούν από την είσοδο και καταλήγουν στην Αγία Τράπεζα.

Ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφισε τους Προφήτες, οι οποίοι συμβόλιζαν τις επτά αρετές. Απεικόνισε πέντε Σίβυλλες, οι οποίες εκπροσωπούσαν πέντε σημαντικούς πολιτισμούς της αρχαιότητας. Στις τέσσερις γωνίες της εκκλησίας απεικόνισε την ιστορία του Ισραήλ και στις οκτώ τριγωνικές περιοχές της οροφής, τους προγόνους του Χριστού. Στο κέντρο της οροφής ζωγράφισε σκηνές από τη δημιουργία του κόσμου, τον κατακλυσμό του Νώε, τη δημιουργία του ανθρώπου και το προπατορικό αμάρτημα. Εδώ βρίσκεται η πιο διάσημη από όλες τις σκηνές της οροφής, η «Δημιουργία του Αδάμ». Ο Αδάμ απεικονίζεται ξαπλωμένος να τείνει το δάχτυλό του προς το Θεό, ο οποίος έχοντας στο πλευρό του Αγγέλους απλώνει το χέρι του προς τον Αδάμ.

Όλο αυτό το αριστουργηματικό έργο ο Μιχαήλ Άγγελος δεν ήθελε να το αναλάβει. Προτιμούσε τη γλυπτική και πρότεινε τον Ραφαήλ για να αναλάβει το έργο. Μετά από πιέσεις του πάπα Ιουλίου Β’ τελικά αποδέχτηκε την πρόταση. Την όλη εργασία την εκτέλεσε μόνος του. Οι βοηθοί του απλά ανακάτευαν τα χρώματα και του τα μετέφεραν πάνω στο ικρίωμα που στεκόταν. Δεν ζωγράφιζε ξαπλωμένος, αλλά όρθιος με τα χέρια ψηλά. Καθ’ όλη τη διάρκεια των εργασιών ήταν εκνευρισμένος και παραπονιόταν ότι αυτή δεν ήταν η δουλειά του και ότι σπαταλούσε το χρόνο του για το τίποτα!

Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι: Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο Μιχαήλ Άγγελος …εμπνεόταν από αυτή τη … «δουλειά»;

Οι φωτογραφίες μέσα στο παρεκκλήσι απαγορεύονται, αλλά όλοι έβγαζαν υποτίθεται διακριτικά.
Έκανα και εγώ ότι μπορούσα…

Σημαδεύοντας τον Μιχαήλ Άγγελο ... τράβηξα και έναν Περουτζίνο από τα πλάγια...

Στο τέλος των μουσείων συναντήσαμε ή μάλλον κατεβήκαμε την περίφημη σπειροειδή σκάλα “Bramante”....

Στην πραγματικότητα η εικονιζόμενη σκάλα είναι μια σύγχρονη σκάλα που σχεδιάστηκε από τον Giuseppe Momo, o οποίος την εμπνεύστηκε από την πρωτότυπη του Bramante (του 1505). Η πρωτότυπη (όπως και η σύγχρονη) είναι διπλής έλικας. Ο κύριος σκοπός αυτού του σχεδιασμού ήταν να επιτρέπει την απρόσκοπτη κυκλοφορία σε κάθε κατεύθυνση …παπών και … ζώων (την ανέβαιναν …άλογα που ανεφοδίαζαν την κατοικία του Πάπα). Η πρωτότυπη σκάλα “Bramante” δυστυχώς, δεν είναι ανοιχτή για το κοινό.

Μετά από 2,5 ώρες συνολικά βγήκαμε έξω από τα μουσεία και καθίσαμε λίγο στους κήπους τους, για να ξαποστάσουμε, κάνοντας ένα μικρό πικ-νικ και πίνοντας τον απαραίτητο espresso.


Η κρύπτη των Καπουτσίνων στη Via Veneto
Το πρόγραμμα τώρα είχε να πάμε στην αρχαία αγορά για να εκμεταλλευτούμε και το διήμερο εισιτήριο, που είχαμε στα χέρια μας από την προηγούμενη ημέρα. Είχαμε όμως λίγο περιθώριο χρόνου (λόγω του πρωινού «κλεψίματος» στην ουρά), να κάνουμε και κάτι άλλο. Έτσι, μετά από σύσκεψη αποφασίσαμε να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων στη Via Veneto και μετά να συνεχίζαμε με την αρχαία αγορά.

Αυτό και κάναμε..
Με το metro φτάσαμε γρήγορα στη στάση της Barberini και στα 5’ από εκεί είμαστε έξω από την Santa Maria della Concezione dei Cappuccini. Στα υπόγεια αυτής της εκκλησίας βρίσκεται η κρύπτη των καπουτσίνων μοναχών.

Οι δύο γυναίκες της παρέας τελικά αποφάσισαν να μην μπούνε μέσα, γιατί το θέαμα θα ήταν απόκοσμο και πίστευαν ότι δεν θα τους άρεσε. Τώρα που φτάσαμε στην πόρτα συνειδητοποίησαν τι ακριβώς θα βλέπαμε στην κρύπτη! Ο γιος μου και εγώ θέλαμε πολύ να την επισκεφτούμε, αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Εκείνος γιατί ήθελε να δει τα κρανία (έφηβος γαρ) και εγώ γιατί στο μουσείο της κρύπτης υπήρχε ένας αμφισβητούμενος μεν , “Caravaggio” δε!
Μέχρι πριν λίγο καιρό η κρύπτη δεν είχε εισιτήριο. Οι μοναχοί πρόσφατα ανακάλυψαν ότι τα κόκκαλα «πουλάνε» και έβαλαν εισιτήριο και μάλιστα «τσουχτερό», με 9€ για τους ενήλικες και 6€ για το παιδί.

Η επίσκεψή μας ξεκίνησε από το μουσείο των Καπουτσίνων. Το μουσείο είναι αφιερωμένο στην ιστορία και την ανάπτυξη του Τάγματος των Καπουτσίνων. Εκεί είδαμε έργα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, λειτουργικά άμφια, αρχαία χειρόγραφα, λειψανοθήκες και απλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης των μοναχών.

Το σπουδαιότερο όμως έκθεμα του μουσείου είναι «Ο Άγιος Φραγκίσκος προσευχόμενος». Είναι ένα έργο που φιλοτεχνήθηκε ειδικά για τη μονή των Καπουτσίνων από τον Caravaggio (αν και δεν αποδίδεται το έργο αυτό απ’ όλους τους κριτικούς σε αυτόν). Στο έργο δεσπόζει η μορφή ενός ταπεινού μοναχού με τη χαρακτηριστική μελαγχολική έκφραση, που συναντάται στα περισσότερα έργα του 17ου αι. και έχει το ύφος και την τεχνική των έργων του Caravaggio.
Δεν έχει την «αναταραχή» που έχουν άλλα έργα του Caravaggio, αλλά σίγουρα έχει τις φωτοσκιάσεις που συνήθιζε ο καλλιτέχνης, αλλά και μια κάποια «ένταση» που την προσδίδουν στη σύνθεση ο σταυρός και το κρανίο.

Απορώ γιατί αμφισβητούν αυτό το έργο. Εγώ ύστερα από τόσους Caravaggio που έχω δει ....αποφάνθηκα. Είναι Caravaggio.

Φωτογραφία δεν επιτρέπονταν να τραβήξω και δεν κατάφερα και να την «κλέψω».
Οπότε το internet θα κάνει τη δουλειά….

Κάτι όμως που κατάφερα στη συνέχεια στην κρύπτη, ύστερα από την άψογη συνεργασία που είχα με το γιο μου. Τι μαθαίνω στο παιδί… Μα με 15€ είσοδο (και οι δυο μας) για μισή ώρα το πολύ επίσκεψη και να μην σε αφήνουν να βγάλεις μια αναμνηστική φωτογραφία;

Κατεβήκαμε στην κρύπτη. Κατά μήκος ενός σκοτεινού διαδρόμου βρίσκονταν 5-6 μικρά παρεκκλήσια, τα οποία περιέχουν σκελετικά υπολείμματα περίπου 4.000 σωμάτων Καπουτσίνων μοναχών. Το ιδιαίτερο αυτής της συλλογής είναι ότι τα χιλιάδες ανθρώπινα οστά δεν εκθέτονται απλώς, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί (ομαδοποιημένα) για να διακοσμηθούν οι τοίχοι και οι οροφές των παρεκκλησιών!

Συνολικά υπάρχουν έξι κρύπτες καθεμιά με το όνομα των οστών, που φιλοξενεί: Η κρύπτη των κρανίων, η κρύπτη των λεκανών, η κρύπτη των μηριαίων οστών κτλ. Μία κρύπτη φιλοξενεί και ολόκληρους σκελετούς μοναχών, ντυμένους με το χαρακτηριστικό ράσο σε διάφορες πόζες. Σε μιαν άλλη υπήρχαν δύο κομμένα χέρια που διασταυρώνονται μεταξύ τους αποδίδοντας τη μορφή του οίκου των Καπουτσίνων. Οι τοίχοι επίσης είναι μακάβρια αλλά και περίτεχνα διακοσμημένοι με διάφορες συνθέσεις οστών, σχηματίζοντας λουλούδια, γιρλάντες, ροζέτες και αστέρια. Μέχρι και πολυέλαιος κατασκευασμένος από οστά υπήρχε!

Η φωτογραφική μου μηχανή είχε κρυφτεί στην τσέπη της καμπαρντίνας μου, με το ανοιχτό φακό προς τα πάνω, η πλάτη του γιου μου να με καλύπτει και … ιδού το αποτέλεσμα:

Κατά την τάξη των Καπουτσίνων το οστεοφυλάκιο αυτό νοείται ως ένας χώρος στον οποίο ο επισκέπτης μπορεί να σκεφτεί τη δική του θνησιμότητα - και επομένως την ανάγκη εξιλέωσης για τις αμαρτίες του. Δεν ξέρω αν το επιτυγχάνει αυτό πάντα, αλλά εγώ το είδα από ιστορική σκοπιά και σίγουρα ήταν κάτι το διαφορετικό ανάμεσα στις άλλες μου επισκέψεις που ήταν γεμάτο …αρχαία και πίνακες.

Περίεργο …μουσείο να το πω; Απλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι μου φαίνεται τουλάχιστον …άκομψο αυτός ο χώρος να έχει εισιτήριο. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι βρίσκεται στη Via Veneto. Στο αριστοκρατικό αυτό δρόμο που έχει ταυτιστεί με την Dolce Vita!

Δεν τελείωσε όμως ακόμα η ημέρα.
Χάρις στο πρωινό "κλέψιμο" είχαμε χρόνο και για άλλα...

σε επόμενο...