Πώς κατέληξα στο Βερολίνο

[tita]

Έστω και αργά, ήρθε νομίζω η ώρα να αναλύσω το πώς βρέθηκα εδώ.

Όταν ήμουν στο Λύκειο, είχα διαβάσει ένα άρθρο για την Ανταρκτική, για τους επιστήμονες που ζουν εκεί κάποιους μήνες το χρόνο, και για τη ζωή τους. Από τότε, μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι θα ήθελα πολύ κάποτε να επισκεπτώ την ήπειρο αυτή. Το έψαξα όσο μπορούσα και φυσικά απογοητεύτηκα όταν διαπίστωσα ότι για να πάει ένας Έλληνας εκεί, δεν ήταν και τόσο εύκολο, να μην πω ακατόρθωτο. Παρόλα αυτά, η τρέλα μου αυτή έμεινε ριζωμένη κάπου βαθιά μέσα μου.

Αφού πέρασα στη σχολή που επιθυμούσα, μετά από κάποιο διάστημα το έψαξα πάλι για το πώς θα μπορούσα να πάω στην Ανταρκτική με κάποιο πρόγραμμα. Βρήκα διάφορα, αλλά ήθελαν να έχεις διασυνδέσεις με το εξωτερικό και κυρίως με την Αμερική. Για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα που ζούσα σε μία χώρα που δεν δίνει ευκαιρίες, αλλά τι να έκανα...Δεν είχα και άλλη επιλογή.

Επειδή γενικώς είμαι κάπως ντροπαλός τύπος, δεν τόλμησα ποτέ να πω αυτή την κρυφή μου επιθυμία σε κάποιον συμφοιτητή μου ή καθηγητή μου. Τελειώνοντας τη σχολή μου, το φυσικό, με κατεύθυνση "πυρηνική φυσική και φυσική στοιχειωδών σωματιδίων", αποφάσισα ότι αν και ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό κάποια στιγμή, προτιμούσα να μην κάνω τίποτα για κάποιο διάστημα μέχρι να βρω ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που ήθελα, παρά να μπω σε κάποιο πρόγραμμα (εσωτερικού ή εξωτερικού) που δεν θα με ενδιέφερε πολύ, απλά και μόνο για να κάνω μεταπτυχιακό. Και πού να το φανταζόμουν ότι τελικά αυτό θα συνέβαινε. Εξαιτίας ενός ηλήθιου καθηγητή, ξέρετε...από αυτούς που πάντα συναντάς στα ελληνικα πανεπιστήμια, δεν έκανα αίτηση στο μεταπτυχιακό της σχολής μου(το οποίο δεν ήταν στην πυρηνική φυσική αλλά σε κάτι άλλο παρεμφερές), διότι πίστευα ότι δεν θα έπαιρνα πτυχίο εξαιτίας αυτού του ηλίθιου, που παρόλο που έγραψα δεν με περνούσε(άλλη πονεμένη ιστορία και αυτή).

Μετά από μερικούς μήνες, και ενώ είχα ήδη αρχίσω να δουλεύω με ιδιαίτερα, φροντιστήριο κλπ, αλλά και ταυτόχρονα ξεκουραζόμουν από όλη αυτή την ψυχοφθόρα περίοδο της σχολής, αποφάσισα να πω σε 2 καθηγητές μου, από την κατεύθυνση, οι οποίοι με στήριζαν και με ενδιέφερε η γνώμη τους, για το τι πραγματικά ήθελα: σκοπός μου ήταν κάποια στιγμή, τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό στην αστροσωματιδιακή φυσική ή στη φυσική υψηλών ενεργειών, να κάνω αίτηση για ένα πείραμα που γίνεται στο Νότιο Πόλο, το οποίο με ενδιέφερε. Στον έναν καθηγητή μου το είπα γραπτά σε ένα μακροσκελές mail που του ανέλυα όλους μου τους προβληματισμούς (δεν είναι της ώρας) και στην άλλη μου καθηγήτρια το είπα προφορικά. Ο πρώτος μου πρότεινε ένα μεταπτυχιακό στο Άμστερνταμ και είπα θα κάνω αίτηση εκεί. Με το που το είπα όμως στην καθηγήτρια, μου λέει:
-Α! ξέρω ένα παιδί που τώρα ειναι στο CERN, στο πείραμά μας, αλλά πριν ήταν στη Γερμανία, στο πείραμα που θέλεις. Στάσου να του στείλω ένα mail να τον ρωτήσω.
και του έστειλε, και το παιδί μου απάντησε προωθώντας το ταυτόχρονα στον υπεύθυνό του, ο οποίος είναι και αυτός που σας έγραψα σε άλλο τοπικ, ο C.S. (καμία σχεση με το C.S.I.)

Αυτός με τη σειρά του μου απάντησε οτι είναι σε φάση που ψάχνουν κάποιον διδακτορικό και μου ζήτησε τηλέφωνα κλπ για να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο τηλέφωνο. Του τα έστειλα και τις επόμενες μέρες ήμουν μέσα στο άγχος, όπως ήταν αναμενόμενο. Τελικά με πήρε μια μέρα που εγώ έλειπα σε ένα μάθημα που είχα, και το σήκωσε η αδερφή μου. Πλάκα είχε λέει για Γερμανός, οπότε κι εγώ χαλάρωσα λίγο. Τελικά με βρήκε τις επόμενες μέρες και μιλήσαμε. Του έστειλα το βιογραφικό μου, τις εργασίες που είχα κάνει κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και την πτυχιακή μου εργασία. Μου είπε ποιά είναι η συνήθης διαδικασία και συμφωνήσαμε να το σκεφτώ και μετά τα χριστούγεννα που θα ξαναμιλούσαμε, να του πω. Όσο για τις εργασίες μου, μπορεί να μην καταλάβαινε ελληνικά, αλλά επειδή ήξερε ρώσικα (χρονια δουλευε σε πειραμα της Ρωσιας), θα προσπαθουσε κατι να βγαλει...Πλάκα είχε. Μετά μιλήσαμε και για τα Χριστούγεννα, αν τα γιορταζουμε μαζι με τους καθολικους(γιατι οι Ρώσοι τα γιορτάζουν με το παλιό ημερολόγιο), και άλλα σχετικά, σε πιο χαλαρό κλίμα.

Μου πρότεινε λοιπόν να πάω για να κάνω μία παρουσίαση στο Βερολίνο, πάνω στην πτυχιακή μου, να μιλήσουμε και από κοντά, και από εκεί και πέρα θα βλέπαμε πώς το βλέπουμε και οι 2 πλευρές. Τα έξοδα φυσικά πληρωμένα όλα από αυτούς. Φυσικά όπως καταλαβαίνετε, δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά. Ο πόθος μου για το συγκεκριμένο πείραμα αλλά και για να πάω στη Γερμανία, μία χώρα που λατρεύω, ήταν πολύ ισχυρότερος από κάθε μου φόβο, οπότε και δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ. Είπα ΝΑΙ, ΕΡΧΟΜΑΙ, και έκλεισα ημερομηνίες.
------------------------------------------------------
(το τι έγινε εκεί, το έχω σε αρχείο pdf. Μόλις βρω τρόπο να το ξανακάνω word, θα το κολλήσω εδώ!)
Χάρη στο fitziano, και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, έκανα τσάκα τσάκα και το word, οπότε κάνω επικόλληση τα υπόλοιπα. Πρόκειται για ένα mail που είχα στείλει στους φιλους μου και στον καθηγητή μου, οπότε μην παρεξηγείτε τον τρόπο γραφής :-|
------------------------------------------------------

http://4.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/Sj330enP_yI/AAAAAAAAAEE/VU75I9tMbK4/s1600-h/Εικόνα+152.jpg
πήγα τελικά μέσω Αθήνας, γιατί με ήθελαν εκεί την προηγούμενη μέρα. Το ταξίδι αρκετά κουραστικο. Το ένιωσα στο σύνολο το δεύτερο πιο κουραστικό μετά από εκείνο της Αμερικής. Ίσως τελικά όταν ταξιδεύεις μόνος, κουράζεσαι περισσότερο.

Τεσπα, στο αεροδρομιο μόλις αρχισα να βαριεμαι,γνώρισα μία Θεσσαλονικιά που θα ταξιδεύαμε μαζί για Βερολίνο. Πήγαινε να κάνει την εγγραφή της στο πανεπιστήμιο. Αλλά ότανφτάσαμε Βερολίνο, της είχαν χάσει τη βαλίτσα! Πάλι καλά που είχε τα έγγραφα μαζί της! Οπότε κάθησα καμιά ώρα μαζί της εκεί, για να συννενοηθεί με τους υπεύθυνους τι θα γίνει κλπ. Μετά, πήρα άλλο λεωφορείο, για να γυρίσω λίγο στο κέντρο, να δω κάποια βασικά σημεία.Α! Ξέχασα. Όταν πηγαίναμε, από πάνω έβλεπες μία τεράάάάστια επίπεδη έκταση όλο χιόνι και τα κτήρια φαινόντουσαν τέλεια. Είχαν παράξενα σχήματα, τα περισσότερα ήταν κόκκινα, σε παλιό στυλ, και ό,τι σύγχρονο έβλεπες έδενε πολύ αρμονικά με τα παλαιότερα. Δεν ήταν καθόλου κιτς! Από φωτό δεν έβγαλα πολλές... Η μόνη που αξίζει είναι αυτή (είναι ο πύργος της τηλεόρασης, 365m περίπου, και φαίνεται από παντού, νομίζοντας ότι είσαι πάντα κοντά του!): Και μία άλλη ενός κτηρίου που φαινόταν σαν prison break απέξω, αλλά δεν στη βάζω.

http://3.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/Sj33fU2ifNI/AAAAAAAAAD8/LxEY5cJjT04/s1600-h/Picture+006.jpg
Ε, μετά βαρέθηκα, ήμουν και μόνη μου, και από την Alexanderplatz είπα να πάρω το S-Bahn, γιατί ειχε πάει 3μμ και λέω, τουλάχιστον να έχω χρόνο να προλάβω να χαθώ κιόλας! )). Για καλό και για κακό λέω, αφού έχουν infopoints, δεν ρωτάω μην πάρω άλλο γι' άλλο; (αν και είχα τυπωσει χάρτες, διαδρομές κλπ από το σπίτι). Ρε συ, ακόμα και οι βόρειοι Γερμανοί είναι πολύ εξυπηρετικοί και πολύ χαρωποί άνθρωποι. Πέρυσι μου είχε φανει παράξενο που στο Μόναχο γελούσαν πολύ, αλλά και στο Βερολίνο το ίδιο ήταν. Εκτός βεβαια αν και στις 2 περιπτώσεις γελούσαν με τα χάλια μου. LoL!!! Anyway, η γυναίκα ήταν εξυπηρετικότατη, μου τύπωσε τις αλλαγές των τρένων, μου κάνει και αναπαράσταση το "umsteigen" (γιατί αγγλικά δεν μιλάνε), της λέω ότι κατάλαβα, "ja, nicht aussteigen, sondern umsteigen zur S46." και μου λέει ναι, αλλά...σηκώνεται όρθια, βάζει τα χέρια στο πλάι και μου κάνει αναπαράσταση να σταθώ εκεί, στην ίδια γραμμή, να μην αλλάξω αποβάθρα. Κορυφή!!!

Από εκεί και πέρα όλα οκ, τα τρένα κλασικά στην ώρα τους, άντε, με λίγα sec καθυστέρηση. Μέσα στο S-Bahn οι ηλικιωμένοι σαν τους δικούς μας. Γλώσσα δεν βάζουνε μέσα, σχολιάζουν τους πάντες και τα πάντα και γελάνε συνέχεια. Α! Είδα και γερμανάκια emo! Όλα τα $$$!
Φτάνω λοιπόν εκεί, διακόπτω και τον φύλακα από το φαγητό του, προσπαθούμε να συννενοηθούμε στα γερμανο-αγγλικά, όταν ακούει Dr. C.S χαίρεται και λέει: "αααα!!!! (..όνομα πειράματος) !!oder?", μου δίνει και τα κλειδιά, και μου εξηγεί τι είναι το καθένα. Εγώ δεν έπιασα τη λέξη "συρτάρι ασφαλείας" (ή κατι τετοιο) και τον ρωτάω τι εννοεί. Οπότε με τα λίγα αγγλικά που ξέρει, μου κάνει νοημα με το χέρι: "money...youknow..money!!!" Και μετά κάτι μου είπε για το άλλο κλειδί για το ψυγείο και δεν κατάλαβα. Μου κάνει κατι σαν "μαμ μαμ", αλλά πάλι δεν κατάλαβα τι ρόλο έπαιζε το κλειδί. Ε...μετά από 2 μέρες (που ανακαλυψα ότι ειχαμε και κουζίνα στον όροφο, γιατι τοσο στοκος ήμουν, άργησα να τη δω, τοκαταλαβα οταν μυριζε η πιτσα που έψηνε ένας Ρώσος), κατάλαβα γιατί ήταν το κλειδί. Δεν θα το πιστέψεις!!!

Picture+107.jpg (image)
Είχαμε ψυγείο με "θυρίδες"! Ο καθένας τη δικιά του! Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό! Και μετά μου έκανε γκριμάτσες ο φύλακας για το πώς πρέπει να είναι η φατσούλα στην οθόνη του κλειδιού, για να μπορέσεις να ξεκλειδώσεις το δωμάτιο. Τέσπα, στη συνέχεια τακτοποιήθηκα, ξεράθηκα 2-3 ώρες στον ύπνο, μετά βγήκα να δω τους χώρους κλπ και τοβράδυ κάθησα να κάνω τις τελευταίες διορθώσεις στην παρουσίαση, γιατί μου είχε στειλει email να την έχω έτοιμη μήπως και προκύψει κάτι και παρουσιάσω την Πέμπτη αντί της Παρασκευής.

Picture+014.jpg (image)
Picture+009.jpg (image)

 

[fitziano]

Ωραίος. Κυνηγάς το όνειρό σου.

(το τι έγινε εκεί, το έχω σε αρχείο pdf. Μόλις βρω τρόπο να το ξανακάνω word, θα το κολλήσω εδώ!)

Convert pdf to word - Convert pdf to doc - Convert online pdf to word

 

[axinos]

Αχ, δε χορταινω να σε διαβαζω! Τελεια!

 

[tita]

αχ, ακόμα δεν κατάλαβα πώς βάζουμε φωτό. Στην επεξεργασία που έκανα μου βγήκαν άλλα αντί άλλων. Καμιά βοήθεια;;;

 

[axinos]

Για φωτογραφιες που επισυναπτεις στο μηνυμα μπορω να βοηθησω. Για τις αλλες στην Γκαλερι δεν μπορω, καθοτι και εγω το εχω προσπαθησει χωρις αποτελεσμα.

 

[muya]

Τελεια η ιστορια σου! Μπραβο! Να σαι καλα να συνεχισεις το ονειρο σου, σου ευχομαι!
Περιμενω με ανυπομονισια τη συνεχεια! (το ψυγειο με τα κλειδια απαιχτο! )

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικα! Αναμενω τη συνεχεια! Μου θυμιζεις τα βηματα ετσι οπως μου τα περιεγραφε μια φιλη μου χιλια χρονια πριν στη Φρανκφουρτη σε παραπλησιο τομεα με σενα (αν εχω καταλαβει καλα γιατι η φυσικη μου ειναι αγνωστος τομεας). Ετσι καλα να περνας παντα!

 

[axinos]

Το δωματιο σου θυμιζει πολυ το δικο μου στην εστια! Ειχα και παραθυρο πανω απο το κρεβατι και εβλεπα τον ουρανο! Και σε εμας σε καποιες εστιες ειχε κλειδι για το ψυγειο! Στο δικο μας ψυγειο παντως δεν ειχε και εβλεπα καθημερινα τα φυκια του Ιαπωνα συγκατοικου πρωτη φατσα

 

[αθηνα123]

μπραβο και απο μενα.ενα ειναι σιγουρα οσο πιο πολυ προσπαθεις τοσο πιο κοντα βρισκεσαι την πραγματοποιηση των ονειρων σου.λιγοι εχουν τετοια υπομονη και επιμονη.ευχομαι γρηγορα και στους πολους.

 

[tita]

συνεχίζω εδώ, μιας και δεν μπορώ να κάνω ξανά επεξεργασία στο πρώτο ποστ:

Ημέρα 2η (πάλι από το mail που ειχα στειλει)

Ήταν η πλέον παραγωγική. Ξύπνησα νωρίς νωρίς για να έχω το χρόνο μου, έκανα την παρουσίαση και 7.30 είπα να πάω να δω τι σόι ήταν η Kanteen τους. Ήταν ωραία (φωτό ντεν έχει), ωραίος και ο τύπος στο ταμείο, αλλά...συννενόηση γιοκ! Είπα να κάνω εφαρμογή τα γερμανικά μου, αλλά δεν μου βγήκε και πολύ σε καλό! Τέσπα! Λέω, άντε, να πάρω καφέ να είμαι ντούρασελ όλη μέρα. Μου δίνει μια κούπα, μου λέει "πάτα τι θέλεις στο μηχάνημα", και πατάω ό,τι μου φάνηκε πιο απλός καφές. Όμως, γέμισε μόλις το 1/3 της κούπας που μου έδωσε, οπότε μου λέει: "αν θέλεις και άλλο, πάτα ξανά το κουμπί". Εμ ναι...αλλά εγώ με τη μνήμη χρυσόψαρου που έχω....είχα ξεχάσει τι πάτησα στην αρχή! Οπότε πάτησα ένα, που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν άλλο είδος καφέ, οπότε ήπια για πρώτη φορά στη ζωή μου κοκτέιλ καφέ! Με κράτησε πάντως, δεν μπορώ να πω! Κόσμο δεν είχε, άλλα 2 άτομα ήταν και ο καθένας σε άλλο τραπέζι. Βασικά το κάθε "τραπέζι" είναι 3 μαζί ενωμένα, οπότε τρώνε πολλοί μαζί και "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε!" που έλεγε και ο Ηλιόπουλος.
Ξαναπήγα στο terminalraum να στείλω στο Γερμανό και το vodafon-iko νούμερο, μήπως και το ελληνικό δεν έπιανε, αλλά τελικά με βρήκε στο δωμάτιο. Μου λέει "κατέβα στο γραφείο...ε.....μισό λεπτό να δω ποιό είναι, γιατί δεν το ξέρω απέξω!".
Και πάμε τώρα στο ζουμίίίί...
Μου λέει "δεν σου δινω το χέρι μου, γιατί είμαι άρρωστος" (οι γερμανοί είναι πολύ αυστηροί σε αυτά) και είπαμε 1-2 κουβέντες γιατί ήθελε να δει κτ mails. Η πρώτη του κουβέντα: "ποιός είναι ο Μιχαήλ?" κι εγώ πάγωσα...να σκέφτομαι ποιός Μιχαήλ? 2 μιχαήλ ξέρω. Έναν τον αρχάγγελο (μακριά από εμάς) και έναν τον Μιχαήλ Στρογκώφ του Ιούλιου Βερν. Όταν δούλεψε ο εγκέφαλος: "αααα, το Μιχάλη εννοείτε?" και του εξήγησα(σημείωση για το forum: στην αρχή της εργασίας μου είχα αφιερώσει την πτυχιακή σε έναν φίλο μου που χάθηκε άδικα νωρίς, ονόματι Μιχάλης). Αυτός είχε καταλάβει κάτι εντελώς διαφορετικό. Είχε πλάκα μετά που προσπαθούσε να διαβάσει την εργασία μου και να λέει:
"αποστολή...is apostle"
-Ε....no...it's "mission". GLAST mission!
-aaahhhh! Now it makes more sense!!!
Αναγνώριζε κπ χαρακτήρες από τα ρώσικα που ξέρει, αλλά είναι άλλα αντί άλλων. Με τα πολλά κατάλαβε ότι το Η δεν είναι το ρώσικο Η, αλλά το δικό τους άρθρο "die". Μου είπε κιόλας ότι τις
προηγούμενες μέρες είχε γνωρίσει τον κ. Κ σε ένα συνέδριο και τον ρώτησε αν με ξέρει, αλλά δεν με θυμόταν (λογικό), αλλά του λέει: "για να μην τη θυμάμαι, σημαίνει ότι ήταν καλή. Εγώ
θυμάμαι αυτούς που περνάν και ξαναπερνάν από τις εξετάσεις"!!!
Μετά πήγαμε στο meeting που είχαν με κπ που ήρθαν από την Ανταρκτική, και είχε πολύ ενδιαφέρον. Αυτός βέβαια μετά βαρέθηκε γιατί είχε πολλές λεπτομέρειες, οπότε με πήρε έξω να
μιλήσουμε, τελικά βρήκε έναν PostDoc Ιταλό και αρχισαν τα σχολια για τις κυβερνήσεις... Πάντως ήταν πολύ ευγενικός, και μου έκανε εντυπωση ότι φρόντζε να μη με αφήσει καθόλου μόνη μου, λες και θα παρεξηγουμουν! Σιγα! και μου έκανε εντύπωση ότι και οι άλλοι στο δωμάτιο, ήρθαν από μόνοι τους να μου συστηθούν, πράγμα που δεν νομιζω ότι θα το έκανε κανενας στην Ελλάδα, να παει να συστηθεί έτσι στο άσχετο σε κπ καινούριο! Και μάλιστα, αυτοί που το κάναν, δεν ήταν καν του γκρουπ του C.S. Κάτι άσχετοι Αμερικάνοι και Ιταλοί ήταν.
Και πάμε τώρα στην κορυφαια σκηνή: κάνει παρουσίαση μία κοπέλα (πολύ χύμα, όπως είχε έρθει από την Ανταρκτική, με τα μποτάκια και το φούτερ της, και λέω: α ωραία, ούτε εγώ θα
φορέσω το τακούνι. Φυσικός είμαι, όπως θέλω θα ντυθώ! Και αν τους αρέσω!) και λέει και λέει και λέει. Ο δικός μας βαριέται σε κπ φάση και σηκώνεται από δίπλα μου για να παει να μιλησει σε
κπ. Όμως όταν γυρνάει, βλέπει κατι καφετί στην καρέκλα του. Το ακουμπάει, και αυτό λέρωνε. Γυρνάει λοιπόν ανετότατος και μου δείχνει τα οπίσθιά του (για να το θέσω ευγενικά) με όχι και
τόσο κομψό τρόπο και μου λέει: "έχω σοκολάτα?" εγώ εν τω μεταξύ, που δεν περίμενα κατι τέτοιο από Γερμανό, φαντάζομαι ότι θα είχα γίνει παντζάρι!!! Οπότε μετά ήταν πιο μετρημένος.
Αλλά σιγά... Εντάξει. Γενικά και ευγενικός ήταν, και χιούμορ είχε...κατά βάθος πρέπει να είναι Έλληνας και να μην το ξέρει!

Το καλό ήταν ότι είχαμε καλή χημεία όπως φάνηκε και την άλλη μέρα, και αυτό είναι πολύ θετικό. Βέβαια αν τελικά με δεχτούν, δεν ξέρω πώς θα είναι, αλλά η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ
καλή!

Η υπόλοιπη μέρα κύλισε γνωρίζοντας όλους τους διδακτορικούς και τα sub-groups. Στην πράξη, η supervisor είναι η Ε, που αυτή φτιάχνει το νεανικό γκρουπ, και είναι και η ίδια σχετικά μικρή, 34 χρονών (και έγκυος, άσχετο!). Νομίζω Ιταλίδα είναι, αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Η προφορά της δεν είναι τόσο τραγουδιστή όσο της Ιταλίδας PhD, αλλά στάνταρ είναι ξένη. Τα παιδιά πολύ καλά, αλλά τα περισσότερα αγόρια πολύ...πώς να το πώ...ντροπαλά? Δεν σε κοιτάνε στα μάτια και κοκκινίζουν αν τους ρωτήσεις κάτι. Τις περισσότερες φάτσες τις ήξερα από το ίντερνετ, αλλά πάλι έκανα την γκάφα μου (εμ τι τώρα!). Μετά τον Περουανό λοιπόν, μου συστήνει έναν από τους Γερμανούς.
- από εδώ, είναι ο R.F. Είναι...από εδώ, είναι Γερμανός.
(κι εγώ η κουλή, με μια χαρά)
-Αααχ! Αλήθειαααα?
Σοκ το παιδί! Λες και μου είπαν ότι είναι από κπ εξωτικό μέρος! Χαχαχαχα! γενικά πληροφορήθηκα πολλά, να μη στα λέω όλα τώρα. Απλά έτυχε αυτό που μου αρέσει εμένα, να είναι και αυτό που έχουν μία κενή θέση και θα με βάλουν να δουλέψω με έναν κοντά στην ηλικία μου, τον EM, που παρόλο που είναι Γερμανός, έχει μια χαρά προφορά! Αλλά κοκκινίζει κι αυτός, καθότι άσπρος! Δεν τους γνώρισα πολύ, παρά μόνο τη μία κοπέλα (δεν ξερω
εθνικοτητα), η οποία θα φύγει σε 2-3 μήνες. Στο τραπέζι με πήρε ο CS μαζί του (και μου πλήρωσε και το φαγητό, ρεζίλιιιι. "ε, νομίζω με το μισθό που βγάζω, μπορώ να σου πληρώσω ένα γεύμα των 3.60Ευρώ!" και μετά δεν δεχόταν τα χρήματα...), οπότε δεν είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω τους άλλους, αλλά είπαμε κπ ακόμα πράγματα με τον CS (που τελικά τις σοβαρές συζητήσεις τις κάνει στο τραπέζι και όχι στο γραφείο του)
Στο τέλος της ημέρας, συνειδητοποίησα ότι είχα 2 προβληματάκια (που ευτυχώς και τα 2
λύνονται μετά από -το πολύ- μία εβδομάδα):


1ον στο τέλος της ημέρας, αισθανόμουν σαν στρουμφάκι! Δεν ξέρω τι τους ταΐζουν εκεί, αλλά οι περισσότεροι είναι πολύ ψηλοί, και πόνεσαν τα μάτια μου να είναι στραμμένα συνέχεια προς τα πάνω! Εντάξει, είμαι κοντή, αλλά ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το ύψος μου. Αντε, εντάξει, καμιά φορά στην οδήγηση, αλλά κι αυτό ξεπερνιέται! Αλλά την πρώτη μέρα, πονοκέφαλος με έπιασε από το "βλέμμα ψηλά" (κατά το "χέρια ψηλά'") και από τις τόσες πληροφορίες. Και για να καταλάβεις πόσο ψηλός είναι ο CS, να φανταστείς ότι άνοιγε την πόρτα του με τις πατούσες του! Άπλωνε το πόδι μέχρι το χερούλι, και την άνοιγε!!! Άφωνη έμεινα! Ούτε
Κομανέτσι!

2ον πιο σοβαρό πρόβλημα, αλλά ξεπερνιέται πιο εύκολα από το πρώτο: από τη μια είχα ότι έπρεπε να προσαρμοστώ σε κάθε περίπτωση στη διαφορετική προφορά, ανάλογα με την εθνικότητα, αλλά το χειρότερο ήταν οι Γερμανοί. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΟ Δ, ΚΑΙ ΤΟ Θ, με αποτέλεσμα να πάθω ένα σοκ, γιατί καταλάβαινα αυτά που έλεγαν από άποψη φυσικής, αλλά δεν έπιανα κπ μικρές λεξούλες. Και έλεγα "τι στην ευχή είναι αυτό?". Και τι ήταν? Άκουγα συνέχεια "ντιζ, νταζ, ή ζις ζας" και έσκαγα, μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν το "these" και "that". Τώρα πώς το "δ" το κάναν "ζ" ή “σ”, o Θεός και η ψυχή τους!
Ε, την επόμενη μέρα, πέρασα πρόγραμμα στη "μητρική" όπου "βλέπει" "ζις" να αντικαθιστά με"these" και κάπως λύθηκε το πρόβλημα...

Αυτά για τη 2η μέρα. Α! Όχι. Ζήτησα να μάθω πού έχει κοντά σούπερμάρκετ, να αγοράσω γάλα. Και με κοιτούσε σαν UFO.
-Γάλα?
-Ναι, να πιω!
Και με κοιτούσε παράξενα, σαν να του ζήτησα αγελάδα να την αρμέξω! Την άλλη μέρα μου λέει γελώντας: "τι έγινε, πήρες γάλα?" "όχι, δεν βρήκα αυτό που ήθελα, πήρα κάτι άλλο" (αλλά
δεν του είπα τι πήρα, γιατί ούτε εγώ κατάλαβα τι ήταν αυτό που πήρα. Νόστιμο ήταν πάντως!)
Το βράδυ την έβγαλα πάλι στο ίντερνετ, γιατι είχα αμφιβολιες για κπ λεξεις, ευτυχως με βοηθησαν στο φορουμ τα παιδιά του μεταπτυχιακού. Εκεί που καθόμουν, μου πιάνει κουβέντα ο
διπλανός, ένας Αλγεριανός και μιλούσαμε καμιά ώρα. Για άλλη μια φορά, είδα πόσο όμοιοι είναι οι άνθρωποι τελικά και δη οι φυσικοί. Μου είπε από μόνος του πόσο δύσκολο είναι να κάνεις παρέα
με μη φυσικούς, ότι δεν σε καταλαβαίνουν, οτι σου λένε ότι ασχολεισαι με πραγματα που δεν βλέπεις καν, πού ξερεις ότι υπαρχουν κ.α. κουφά. Και το ίδιο και με τους γονείς. Και του λεω:
"σοβαρά, και εσένα αυτά σου λένε? Αλήθεια? Και εγώ νομιζα ότι μόνο εγώ είχα το πρόβλημα συννενόησης!" -"τι λες! Απανταχού οι φυσικοί έχουν αυτό το πρόβλημα!"
Μετά λέγαμε για τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους, την εργασία, μου έμαθε να κάνω και γιόγκα (φαντάσου 2 τύπους στην αίθουσα των υπολογιστών να κάνουν γιόγκα! Ευτυχώς όσοι περνούσαν δεν έδιναν σημασία. Ήταν κι αυτοί ίδια ράτσα με εμάς, φυσικοί, οπότε καταλαβαίνουν από κουλαμάρα!). Α, και κάτι άλλο. Οι περισσότεροι με περνούσαν για Ισπανίδα, και οι Ιταλοί για
Ιταλίδα. Μου άρχιζαν ένα λογίδριο στα ιταλικά και ενώ τους καταλάβαινα, απαντούσα στα αγγλικά και μετά μου λέγαν: α, δεν είσαι ιταλίδα? LoL!
Ο Αλγεριανός (θεωρητικός ήταν, όχι πειραματικός του […ερευνητικού κέντρου...], αλλα εμενε εκει μεχρι να μετακομισει σε διαμέρισμα), νομιζε στην αρχή ότι ήμουν Ισπανίδα. Φεύγοντας, μου λέει: "πώς σε λένε?" "[....]" "Α! Είδες? Καλά σου είπα! Ισπανίδα είσαι!"
Αυτάάάά...τελος και αυτή η μέρα. Από το μεσημέρι είχα κατι κοκκινα ματια, που οταν πηγα στο δωματιο και με ειδα, τρομαξα κι εγώ!Ξέρεις και πόσο ανατριχιαζω με καθετι που εχει σχεση με
το μάτι! Είχα μεν άγχος, αλλά στο τέλος κουραστηκα και σκεφτηκα: "είναι σαν το σεξ. Όσο αγχώνεσαι σε κάθετι καινουριο, ούτε δουλειά γίνεται, ούτε απολαμβάνεις τη διαδικασία.
Συνεπώς...χαλάρωσε! Και να μην τους αρέσεις, τουλάχιστον απόλαυσε αυτό που ζεις!" και
χαλάάάρωσα...ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

 

[astral]

Α, δεν είναι σωστά πράγματα αυτά! Δε γίνεται να μας ανοίγεις την όρεξη και μετά να σταματάς!!
Περιμένω τα επόμενα. Και γρήγορα παρακαλώ!

 

[tita]

Ημέρα 3η

Ημέρα 3η



Την γκάφα μου την έκανα πάλι, δεν μπόρεσα...
Σηκώθηκα πάλι από τα χαράματα για να κάνω το μπάνιο μου και μία τελευταία πρόβα, και μισή ώρα πριν την ώρα που μου είχε πει, κατέβηκα στον όροφο με τα γραφεία. Εκείνη την ώρα ακριβώς έβγαινε από το γραφείο του, οπότε με πήγε στην αίθουσα να στήσω laptop κλπ. Μου είπε όμως ότι θα κάνει ο Μάικ πρώτα μία παρουσίαση, γιατί θέλουν να την ακούσουν κπ που θα πρέπει να φύγουν μετά. Λέω οκ, ακόμα καλύτερα! Εκεί που έστεινα και δοκίμαζα με αυτό το μπαρμπαδέλι που αλλάζεις διαφάνειες, μπαίνει ένας μέσα (άνω των 45-50), που τον ήξερα από την Πέμπτη, και μου λέει: εσύ θα κάνεις πρώτη?
-όχι! Μου είπαν ότι θα κάνει ο Μάικ πρώτα
-α, οκ! Δλδ...εγώ
-.................(να μην ξέρω πού να κρυφτώ) Πωπω συγγνώμη κλπ...δεν ήξερα..
Ευτυχώς ο άνθρωπος γέλασε και δεν προσβλήθηκε
Εμ...άλλη φορά καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς!!!!
Ήρθαν μετά και τα παιδιά και οι υπόλοιποι, το πολύ 20 άτομα να ήταν σύνολο. Και ίσως πολλά λέω. Αλλά κλασικά, ο καθηγητής μου από τη σχολή, είχε δίκιο: "την πιο κρίσιμη στιγμή, αυτό που πρέπει να
δουλέψει, δεν θα δουλέψει", οπότε στα καλά του καθουμένου, το bluetooth έπαψε να λειτουργεί και δεν μπορούσα να αλλάξω τις διαφάνειες από μακριά, οπότε εφάρμοσα την κλασική μέθοδο...
Τα βιντεάκια πάντως έπαιξαν! Πριν αρχίσω, μου λέει ο "Μάικ": μη φοβάσαι, δεν θα σε δαγκώσουμε......................τουλάχιστον.....όχι τώρα!(τώρα...μάλιστα λέω εγώ από μέσα μου!) Στο τέλος μου είπε ο CS ότι τους άρεσα, και μου φάνηκε παράξενο που μίλησε στον πληθυντικό, but anyway. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω σε κπ συγκεκριμένο γκρουπ να ρωτήσω περισσότερα πράγματα, και του είπα σε ποιό. Πώς έτυχε, αυτό που θέλω να είναι αυτό που χρειάζονται έναν να δουλέψει με τον EM! Το παιδί παραξενεύτηκε λίγο, γιατί την προηγούμενη μέρα μου μιλούσε σερί ένα τέταρτο και σου λέει τι άλλο να της πω? Αλλά με ενδιέφεραν πιο πολλές λεπτομέρειες, και ο ίδιος ξέροντας πλέον τι ξέρω, μου έκανε και μία σύνδεση με την πτυχιακή μου. Μου είπε ότι του άρεσε και η παρουσίαση και το ίδιο μετά έλεγαν και όσοι διδακτορικοί ήρθαν στο γραφείο. Καλό σημάδι μεν, αλλά άσε με να έχω τις αμφιβολίες μου...
Μετά με πήρε ο CS να πάω να πληρωθώ και μετά με κράτησε ο Μάικ για να συζητήσουμε λίγο κπ πράγματα. Μου είπε και πού θα βρω υλικό αν θέλω να ετοιμάζομαι από τώρα σιγά σιγά μέχρι να ξαναπάω, δλδ να κατεβάσω την πτυχιακή του Ε γιατί μάλλον πάνω σε αυτή θα δουλέψω.
Στο τραπέζι πάλι κάθησα με τον CS και τον Μάικ και μου είπε καθαρά το πώς με είδαν, ότι τους άρεσα και στην παρουσίαση και ως άνθρωπος, αλλά θα προτιμούσαν να έκανα το training για να δουν στην πράξη τη δουλειά μου, ώστε να είναι απολύτως σίγουροι. Τους είπα ότι κι εγώ αυτό προτιμώ. Αυτό που μένει λέει είναι τα διαδικαστικά, να δουν αν με αναγνωρίζει το πανεπιστήμιο, και ότι θα μιλήσουν στον καθηγητή όταν γυρίσει από το CERN, οπότε μέσα στη βδομάδα θα μου απαντήσει. Αλλά ξέρεις...η δικιά τους η βδομάδα είναι όσο 1 βδομάδα στο νησί του lost. Θα κρατήσει κανά μήνα...
Στη συνέχεια με ρώτησε για τα χόμπυ μου και γενικότερα για εμένα, του είπα και για το πατινάζ και για το καρτ και πώς πήγε η κουβέντα κπ στιγμή στον Jim Al Khalili(κι εγώ απορώ πώς πήγε εκεί τελικά). Μου λέει:
-α, του έκανες και ερωτήσεις?
-όχι...απλά στο τέλος βγήκαμε και μια φωτογραφία
- μμμ...ε...εντάξει...δεν ειναι και ο George Clooney!!!!
Και μετά λέγαμε για την Berlinale και τα Oscars. Ό,τι να 'ναι...
Μετά στο γραφείο του μου έδωσε κι αυτός μερικά δικά του κείμενα και είπε ότι θα πάρει τον Χ.Ε (τον καθηγητή μου) τηλέφωνο, τώρα που ξέρει ποιά και πώς είμαι. Αλλά να σου πω την αλήθεια, αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρει. Έχει και Θ και Δ στο επίθετο, και 3 φορές που προσπάθησε να το πει, δεν μπόρεσε. Οπότε στο τέλος λέει: "anyway, your advisor!" hehehe! Ούτε το "δημοσθένης" μπορούσε να πει. Μου λέει: "ε, εσύ το ξερεις καλύτερα...." (λέγαμε κτ για τον αρχαίο δημοσθενη)

Γενικά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ωραία. Το κλίμα όσο το έζησα ήταν ωραίο, κάνουν κάθε βδομάδα informal meeting για να κάνουν μία επανάληψη όσων κάναν κάθε εβδομάδα και να συζητήσουν πιθανά προβλήματα που αντιμετωπίζουν (πχ έχουν πρόβλημα με τους αμερικάνους που δεν τους αφήνουν να αποθηκεύσουν data στους υπολογιστές και έτσι δημιουργούνται κπ προβλήματα). Οπότε μου δόθηκε και εμένα η ευκαιρία να παρακολουθήσω λίγο, αλλά μετά στις πολλές λεπτομέρειες έγινε το κεφάλι μου καζάνι και αποχώρησα... Μου είχαν πει εξάλλου, όποτε βαρεθώ, να φύγω! Θα είχαν και μια ενημέρωση για το PAMELA, αλλά...too much!
Κάτι άλλο που μου άρεσε πολύ είναι το "χύμα" που υπάρχει σχετικά με το πώς θα κυκλοφορείς. Οι περισσότεροι, επειδή περνούν πολλές ώρες εκεί, κυκλοφορούν όπως στο δημοτικό στο Μόναχο, με τις παντόφλες ή κάλτσες. Και είναι πολύ βολικό αυτό. Αν και έγινα λίγο ρεζίλι την τελευταία μέρα... Την Παρασκευή το απόγευμα, λέω: ε εντάξει, τώρα θα έχουν φύγει οι "μεγάλοι" από το κτήριο, οπότε μετά τη βόλτα μου, πήγα και κάθησα στο pc με τις χοντρές κάλτσες του σκι.Με είδε και ένα 2χρονο Ρωσάκι που ήταν εκεί με τους γονείς του και είχε γέλιο.... Εκεί που κάθομαι λοιπόν, καταλαβαίνω το βήμα του CS (γιατί είχα μάθει πλέον και το περπάτημά του, είναι κάπως διαφορετικό...). Με βλέπει και μου λεει άντε, αν είναι πάμε να πούμε στον φύλακα να σου καλέσει ταξί για αύριο. Σηκωνομαι, του δείχνω τα πόδια και του λεω: "πάμε, αλλά....δεν φοράω παπούτσια!" ρόμπα... Χεχεχε
Ο καιρός επίσης τέλειος, χιόνιζε τις τελευταίες 6 εβδομάδες και ήταν όλα κάτασπρα. Πρώτη φορά λένε τόσες βδομάδες! Αλλά εμένα φυσικά δεν με χάλασε καθόλου. Άσε που δενείχα και τις ημικρανίες που έχω στην Ελλάδα! Και το καλύτερο; Υπάρχει δίπλα ακριβώς η λίμνη. Το καλύτερό μου! Χιόνι και υγρό στοιχείο μαζί!!! Εντάξει, δεν είναι και θάλασσα, αλλά αν είχε βουνά, δεν θα το άντεχα! Να ανοίγει το μάτι μου!



Αυτά από τα mail που έστειλα τότε. Ήταν 18-21Φεβρουαρίου.
Το Μάρτιο μου είπαν ότι αν θέλω, με δέχονται για κάποιους μήνες στην αρχή, και απο εκεί και πέρα θα δούμε. Μου πρότειναν 2 ημερομηνίες και τους είπα οτι προτιμουσα να παω οσο πιο νωρις γινόταν, αφου τακτοποίησα τις άλλες μου επαγγελματικές υποχρεωσεις εδώ(βρήκα αντικαταστάτες για τα μαθήματά μου). Οπότε έφυγα στις 9/4, δικιά τους Μ.Εβδομάδα, και απο τότε ειμαι εδώ. Έλειψαν 1βδομάδα στην Αμερική που είχαν το collaboration meeting, αλλά για εμένα ήταν ευκαιρία να βρω σπίτι, να τακτοποιηθώ και να δουλέψω στους δικούς μου ρυθμούς.

Αυτααααα...τώρα ακούω σχόλια(θετικά και αρνητικά εννοείται)