Πότε πέρασαν πέντε χρόνια;!

[Sailor Moon]

Και ξέρεις ότι πέρα από στερεότυπα και τσαντίλες, υπάρχουν γέφυρες, και αν δεν υπάρχουν χτίζονται.

Αυτο ακριβώς.
Βέβαια να μείνεις ήρεμος δεν είναι και πολύ εύκολο.
Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις.Περιμένουμε την συνέχεια!!

 

[Krazykat]

Το γράφω κι εδώ σε περίπτωση που μπορεί να σταθεί χρήσιμο σε κάποιον: Αν δελεαστήκατε και σκέφτεστε να μας προτιμήσετε, έχω αρχίσει να συντάσσω ένα μικρό οδηγό για το Μόναχο, τον οποίο θα βρείτε εδώ.

 

[Borealis]

Το αγαπάμε το Μόναχο και εσύ μας δικαίωσες με τα καταπληκτικά σου κείμενα. Μήπως υπάρχει τρόπος να συγκεντρωθούν όλα και να αποτελέσουν έναν τελικό οδηγο της πολης?

 

[Krazykat]

Borealis σ' ευχαριστώ, μακάρι εκτός από εμάς να το γνωρίσουν και να το αγαπήσουν κι άλλοι συμφορουμίτες. Ο οδηγός είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, έχω γράψει προτάσεις για φαγητό, ποτό και βόλτες, ενώ εκκρεμούν προτάσεις για καφέ, μπυρόκηπους και χριστουγεννιάτικες αγορές. Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να τα ενώσουμε τώρα ή όταν τελειώσω, ως προς αυτό επαφίεμαι στους ειδικούς ...

 

[Krazykat]

Από τη σημερινή Athensvoice: "Οι Βαυαροί είναι φίλοι μας;"

Παρατηρήσεις

1. Όχι, δεν είναι :-D
2. Δεν ξέρω αν είναι ωραίο, πάντως ναι, είναι σκιαχτικό. Α, και ο ρυθμός είναι ΓΟΤΘΙΚΟΣ. Πού το είδαν το μπαρόκ; Ο λόγος για το (νέο) δημαρχείο που δεσπόζει στη Marienplatz.
3. Η μπύρα που έχει λεμονάδα μέσα λέγεται Radler. Προτιμήστε την.
4. Ναι, το ναζιστικό χιουμοράκι παίζει. Αντίστοιχα παίζει και η πατριωτική ευθιξία κάποιων.

Και για να κλείσουμε, ένα στιγμιότυπο από το περασμένο Σαββατόβραδο: Βρισκόμαστε δυο Έλληνες περασμένα μεσάνυχτα στο Tumult - στέκι πτωχευμένων, ροκάδων, πάνκηδων και λοιπών καταπιεσμένων στο Μόναχο μειονοτήτων. Ακούμε επί ώρες ska κι έχει αρχίσει να μας ψιλοσπάει τα νεύρα. Η υπόγα μυρίζει απροσδιόριστα σωματικά υγρά και αναπολούμε τις λαμπρές μέρες που η βρώμα στα μπαράκια προερχόταν μόνο από τον καπνό των τσιγάρων. Μας πλησιάζει ένα τυπάκι, νεαρότερο από εμάς, και ρωτάει με - γνήσιο νομίζω - ενδιαφέρον τι γλώσσα μιλάμε. Του απαντάμε, σκάει χαμογελάκι (απ' αυτό όμως που δε γελάνε τα μάτια), μας ζυγίζει και πετάει ένα κατά τη γνώμη του μάλλον χαριτωμένο "Πού 'ν' τα λεφτά μου, ρε;". Φεύγει όπως ήρθε. Ανυποψίαστος.

 

[Sailor Moon]

Καλα αυτο που μολις τους λες οτι εισαι απο Ελλαδα και μερικοι λενε χαζομαρες εχει καταντησει πλεον αστειο.Μια καλη ατακα οπως "τα πινω σε μπυρες τα λεφτα σου!" για να σου αδειασει την γωνια!

 

[Krazykat]

Ε ναι, εννοείται ότι από ένα σημείο και μετά έτσι απαντάς. Αλλά ότι μπαίνεις στον πειρασμό να πεις καμιά βαριά κουβέντα, μπαίνεις...

Όμως, ένα ΣΚ νωρίτερα, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας βρισκόμαστε στη λίμνη Chiemsee, με 20+ βαθμούς, να πίνουμε μηλόζουμα για να ξεδιψάσουμε (και να μπορέσουμε να απολαύσουμε καλύτερα τις μπύρες που θα ακολουθούσαν ). Έχουμε πιάσει μεγάλο τραπέζι και βλέπουμε ένα ζευγάρι προχωρημένης ηλικίας να ψάχνει κάπου να καθήσει, οπότε τους προσκαλούμε στο τραπέζι μας που είχαμε χώρο (αυτή η χειρονομία θεωρείται ψιλοαυτονόητη στη Βαυαρία). Αφού χλαπακιάζουν κι αρχίζουμε τα τσουγκρίσματα, ο άντρας μας πιάνει την κουβέντα, αρχίζει να απαριθμεί τα μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφτεί, μας λέει πόσο την αγαπάει, κάνει - έτσι για το καλό - και κανα-δυο προτάσεις για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση και φεύγοντας μας σφίγγει το χέρι και μας εύχεται τα καλύτερα δι' ημάς και τη μαμά πατρίδα.

Επόμενος γύρος, κι ενώ έχω ξαναπλακωθεί περιχαρής στα τσιγάρα μετά το απαραίτητο διάλειμμα για να φάει η ομήγυρη, βλέπω ένα ζευγάρι Γερμανών με το ίδιο απελπισμένο βλέμμα, οπότε τι τα θες, την ησυχία μας δε θα τη βρούμε, ας έρθουν κι αυτοί να κάτσουν κι ας παραγγείλουμε κανα δυο μπύρες ακόμη γιατί βαριέμαι να σηκώνομαι. Έρχονται οι φίλοι μας οι Γερμανοί, κάθονται, πίνουν μπύρες, φεύγουν. Απόμεσήμερο πια παίρνουμε το δρόμο προς το φέρυ, που θα μας πήγαινε στο επόμενο νησάκι. Νάσου στο φέρυ λοιπόν ξανά οι φίλοι μας, οι οποίοι πάλι - τσούούουπ - έρχονται και κάθονται δίπλα μας χαμογελαστοί-χαμογελαστοί. Φτάνουμε στο επόμενο νησί, το κόβουμε μια γρήγορη με τα πόδια (επρόκειτο για το Fraueninsel, νησί με πολύ μικρή έκταση, κάνεις το γύρο του παραλιακά σε 20 λεπτά το πολύ), αποφασίζουμε να καθίσουμε σε μια παραλιακή μπυραρία που συνδύαζε τα δυο αγαπημένα μας στοιχεία, τουτέστιν χαλικάκι και λαμπιόνι. Πάλι οι Γερμανοί στο δίπλα τραπέζι, πάλι περιχαρείς και τα χαμόγελα να παίρνουν και να δίνουν. Με τα πολλά σηκώνεται ο άντρας, έρχεται και μας λέει "Να είστε καλά, ρε παιδιά. Σήμερα μου χαρίσατε μια μέρα διακοπών. Πηγαίνω κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, κι απ' τη στιγμή που σας εντόπισα σήμερα, δεν έχανα κουβέντα σας. Απολάμβανα τον ήχο της γλώσσας σας, τον ήχο των πιο όμορφων αναμνήσεών μου".

Υ.Γ. Καμιά φορά αναρωτιέμαι για το αν θα μιλάω έτσι για τη Γερμανία αν ποτέ επιστρέψω στην Ελλάδα ή τέλος πάντων βρεθώ να ζω σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Γης. Τις περισσότερες φορες καταλήγω ότι μπα - παρόλο που εδώ έχω περάσει πολύ καλά και συναίσθημα υπάρχει. Και με το που το συνειδητοποιώ αυτό, ζηλεύω κάτι τέτοιους Γερμανούς - όπως ζηλεύω όλους τους ανθρώπους που έχουν δεθεί με μια χώρα εκτός αυτής στην οποία μεγάλωσαν ή της οποίας είναι υπήκοοι (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Και σκέφτομαι ότι για μερικές ψυχές μπορεί να υπάρχουν πολλές πατρίδες, για κάτι άλλες, ίσως και καμία. Και κουνάω το κεφάλι μου για σκορπίσω μακριά τις κατάρες του Πεσσόα ("Αν δεν είσαι ελεύθερος μέσα σου, δε θα είσαι ελεύθερος σε κανένα μέρος του κόσμου"). Ρε σε καλό μας, μεσημεριάτικα...

 

[Sailor Moon]

όπως ζηλεύω όλους τους ανθρώπους που έχουν δεθεί με μια χώρα εκτός αυτής στην οποία μεγάλωσαν ή της οποίας είναι υπήκοοι (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Και σκέφτομαι ότι για μερικές ψυχές μπορεί να υπάρχουν πολλές πατρίδες, για κάτι άλλες, ίσως και καμία. Και κουνάω το κεφάλι μου για σκορπίσω μακριά τις κατάρες του Πεσσόα ("Αν δεν είσαι ελεύθερος μέσα σου, δε θα είσαι ελεύθερος σε κανένα μέρος του κόσμου").

Συμφωνω τοσο πολυ!!Συνεχισε απο Βαυαρια.Μου αρεσει παρα πολυ οπως διηγεισαι!!

 

[chris7]

Μπράβο σου !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καταπληκτικός ο τρόπος που γράφεις !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[nicole.g.<3]

Γράφεις καταπληκτικά!!! Με συνεπήρε ο λόγος σου...Το διάβασα μονορούφι

 

[GStraveller]

Krazykat διαβάζω το κείμενο σου και παρατηρώ οτι έζησα και είχα τα ιδια συναισθήματα!
Κ γώ το 2006 στο Μόναχο, κ γώ στο φοιτητικό προάστιο του Schwabing (Stusta) κτλ..
Με γύρισες πίσω...πανε κιολας 7 χρόνια!

Συγχαρητήρια πάντως για τον τρόπο περιγραφής σου και την αποτύπωση της σκέψης σου!
Ενδιαφέρον οι εντυπώσεις-εμπειρίες σου!

 

[Krazykat]

Acht

Οχτώ χρόνια. Εδώ. Λίγο πριν αρχίσει η αναμπουμπούλα μιας ακόμη μετακόμισης, που καμία σχέση δεν έχει με τις προηγούμενες.

Οχτώ χρόνια. Εδώ που έμαθα να διεκδικώ και να παλεύω. Ν’ αναγνωρίζω και να προχωράω. Να μη λέω πολλά.

Οχτώ χρόνια. Εδώ που γνώρισα το σύντροφό μου κι άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα μιας μικροσκοπικής ύπαρξης, που μου άνοιξε τα μάτια στη ζωή (Στο background μια μαία να φωνάζει «αγόρι είναι!». Μπροστά μου τα μεγάλα φωτεινά παράθυρα, το χιόνι. Φεβρουάριος στο Μόναχο. Πώς δεν το είχα προσέξει; )

Οχτώ χρόνια. Εδώ που μεγαλώσαμε, ενηλικωθήκαμε, αγαπήσαμε ανθρώπους -

«Έχουμε νέα!»

- και τους είδαμε να φεύγουν.

«Τη μέρα που μου το είπατε, έκλαιγα όλο το βράδυ στον ύπνο μου»

Αποχαιρετισμοί, ο θρίαμβος του αγνώστου.

«Μπορεί μια μέρα να ξαναγυρίσουμε!»

Ο καθένας κυνηγάει τα όνειρά του, κι εμείς αναζητάμε τα δικά μας. Να 'στε πάντα καλά ρε παιδιά. Και να προσέχετε, ε;

«...bis bald!»

(Είδες; Δε χαθήκαμε. Τι στενοχωριόσουνα βρε χαζή; )

Οχτώ χρόνια. Εδώ, που μάθαμε ότι καμιά φορά οι δρόμοι δε γυρίζουν πίσω.

«Δεν άρεσαν στη γιατρό οι εξετάσεις. Είπε να τις δει κι άλλος, πιο ειδικός»

«Ειδοποίησε και τον αδερφό σου. Λένε δύσκολα τα πράγματα. Κλείστε πτήσεις το συντομότερο»

Εδώ, που κερδίσαμε και χάσαμε.

Εδώ, που η ζωή μας πήγε μια μεγάλη βόλτα με το τρενάκι του τρόμου.

Eδώ, που γίναμε λίγο πιο σοφοί.

Εδώ, που σύντομα δε θα είναι πια εδώ.

«Από δουλειές κανά νέο;»

«Βασικά δεν είναι ακόμη, σίγουρο, αλλά...»

«Σεπτέμβρη;;;;; ΑΥΤΟ το Σεπτέμβρη; Δεν το πιστεύω!!»

Δε μπορώ να πω ότι την αγάπησα τη Γερμανία - γι’ αυτό φεύγω. Κατάλαβα όμως τους ανθρώπους της. Όπως και να ‘χει, την παίρνω μαζί μου.Ένας απ’ τους σταθμούς της δικής μου προσωπικής τοπογραφίας, ένας απολογισμός που είναι πολύ νωρίς για να γίνει. Εικόνες, εικόνες, εικόνες. Το Μοναχάκι μου.
«Αυτό θα μου λείψει!». Κοίτα ρε να δεις που ήταν ωραία τελικά.

Αν θα ξανάφευγα; Σαν Φρανσίσκο, Φλωρεντία, Βρυξέλλες - μια χαμογελαστή παρέλαση της μικρής μου ουτοπίας. Την κλείνω εδώ.

Ανυπομονησία, περιέργεια, χαρά. Κι ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά. Κοίτα να δεις που εγώ η υψοφοβική αυτή τη φορά στην απογείωση μπορεί και να κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο.

Αντίο λοιπόν. Ή μάλλον καλύτερα, στο επανιδείν!

ΥΓ. Πώς το λέγαμε; "Ενός κακού μύρια καλά έπονται".
Ε μαμά;