Αίγυπτος Πυρετός στον Νείλο

[astirpal]

Πολυ ωραια η αφηγηση σας περιμενω καινουργιο post με ανυπομονησια! Παντως αυτος ο διαρκης αγωνας να αποφυγεις να σε κοροιδεψουν ή να αποφυγεις να σε ζαλιζουν ολη μερα ειναι ενας λογος που ανεβαλα την επισκεψη στη χωρα. Δε ξερω πως θα ανταπεξελθω γιατι τα νευρα μου δεν εχουν τοση ανοχη τελευταια, μαλλον θα αφησω αυτο το ρολο στους συνταξιδιωτες μου.. Οι τιμες που βαζετε ειναι ανα ατομο ή συνολο; Πχ ειπατε 25 ευρω το λεωφορειο για αμπου σιμπελ..

 

[saudade]

Δε ξερω πως θα ανταπεξελθω γιατι τα νευρα μου δεν εχουν τοση ανοχη τελευταια, μαλλον θα αφησω αυτο το ρολο στους συνταξιδιωτες μου.

Και πολύ καλά θα κάνετε! Οι τιμές είναι ανά άτομο. (το λεωφορείο ήταν λίγο τσιμπημένο)

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 7 ΑΣΟΥΑΝ ΛΟΥΞΟΡ
Πειρατές του δρόμου

Ήρθε η μέρα να φύγουμε από το νησί της Ελεφαντινής. Νιώθαμε μια βαριά ατμόσφαιρα εδώ, σαν να παίζαμε σε μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι εδώ γράφτηκε και το μυθιστόρημά της Death on the Nile.

Κλείσαμε μέσω του ξενοδοχείου ταξί να μας πάει μέχρι το Λουξορ με 33 ευρώ συνολικά. Θα έρθει μαζί μας και μια Γαλλίδα με την οποία κάναμε παρέα τις προηγούμενες μέρες οπότε θα πληρώσουμε 11 ευρώ το άτομο. Η Γαλλίδα ταξιδεύει μόνη για 10 μέρες στην Αίγυπτο αλλά τώρα προτίμησε να κάνουμε μαζί τη διαδρομή μέχρι το Λουξορ γιατί είχε κουραστεί από τις αλλεπάλληλες μάχες με τους ντόπιους και ποιος ξέρει άραγε τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί στο δρόμο. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας υποσχέθηκε πως θα κάνουμε δύο στάσεις στο δρόμο, στο ναό του Κομ Όμπο και στο Έντφου και ότι ο οδηγός έχει ήδη πληρωθεί και δεν χρειάζεται να δώσουμε φιλοδώρημα έκτος αν το θέλουμε. Ο οδηγός μας ήταν πολύ σοβαρός και δεν μιλούσε καθόλου. Καταλάβαμε αργότερα ότι δεν μιλούσε αγγλικά.

Ο δρόμος γεμάτος εικόνες. Γυναίκες βρέχουν το χώμα στους δρόμους για να πέφτει η σκόνη. Άνθρωποι να ζουν μέσα στα σκουπίδια. Πολλοί μετακινούνται με γαϊδούρια ακόμα και στους μεγάλους δρόμους. Όλοι πίνουν νερό από μεταλλικές δημόσιες βρύσες από το ίδιο κύπελλο, ή από πιθάρια. Παιδιά οδηγούν τρίκυκλα και μηχανές πολλές φορές κουβαλώντας μεγάλο φορτίο όπως χόρτα, φύλλα μπανανιάς, άχυρα, κ.α. Πολλοί κουβαλούν αγελάδες σε καρότσες από αγροτικά. Αγέλες από σκυλιά τρέχουν στους δρόμους.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ασουαν ο οδηγός έστριψε δεξιά, βγήκε από τον κεντρικό δρόμο και μας πήγαινε για ώρα σε ένα χωματόδρομο με στροφές και πολλές λακκούβες που περνούσε από διάφορα χωριά πολύ λοκαλ χωριά. Κανονικά θα έπρεπε να είχε συνεχίσει ευθεία στην εθνική οδό.
Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι θέλει να αποφύγει τα διόδια ή ότι θέλει να αποφύγει την αστυνομία γιατί δεν ήταν ακριβώς ταξί ήταν ένα αυτοκίνητο που μετέφερε τουρίστες, το οποίο είναι αρκετά σύνηθες στην Αίγυπτο. Η φίλη μας η Elody όταν κατάλαβε ότι δεν ακολουθούμε το κεντρικό δρόμο ανησύχησε και μας ανέφερε ότι γενικά υπάρχουν πειρατές του δρόμου που σταματάνε αυτοκίνητα και κλεβουν τα πάντα από τους επιβάτες. Επειδή όντως δεν είχε νόημα αυτό που γινόταν, ζιγκ ζαγκ σε χωματόδρομο με πολύ αργές ταχύτητες αντί να ακολουθήσουμε τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο που ήταν σχετικά ευθεία, τον ρωτήσαμε με τη βοήθεια google translate για ποιο λόγο πάμε από αυτόν τον δρόμο. Μας απαντάει ότι “αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος”. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε βέβαια και μαζί με την ανέκφραστη και αμίλιτη φιγούρα του οδηγού, το κλίμα έγινε λίγο άβολο.

Αφού είχαμε κάνει αρκετό δρόμο είδα στο gps ότι σε ένα χιλιόμετρο υπήρχε μια διασταύρωση που αριστερά έβγαζε ξανά στον κεντρικό δρόμο και δεξιά θα βγαίναμε τελείως εκτός διαδρομής. Περιμέναμε να δούμε τις προθέσεις του. Είχαμε το νου μας μην γίνει το παραμικρό αλλά τελικά όλα καλά γιατί έστριψε αριστερά και βγήκαμε πάλι στην άσφαλτο.

Από τους δύο ναούς που κάναμε στάση προτιμήσαμε να μπούμε μόνο στον δεύτερο στο Edfu. Ο ναός στο Edfu είναι από τους πιο εντυπωσιακούς. Γεμάτος συμβολισμούς για τη μεταθάνατον ζωή και λεπτομερή σκαλίσματα. Ο Ώρος εδώ συμβολίζεται ως άνθρωπος με κεφαλή γερακιού. Μέσα στο ναό υπάρχει η βάρκα της ζωής με εννιά ιερά διαφορετικής σημασίας γύρω της. Στο ταβάνι κοιμόντουσαν νυχτερίδες.

Στο Ένφου μπήκα σε ένα μαγαζάκι γιατί ήθελα να πάρω ένα μικρό σουβενιρ. Ήθελα να δώσω το πολύ 100 λίρες (2 ευρώ). Δεν μου άρεσε τίποτα εκτός από μια μεγαλούτσικη γάτα που κόστιζε 1200 λίρες (24 ευρώ). Δεν ήμουν διατεθειμένος να την αγοράσω και όσο έφευγα, τόσο έπεφτε η τιμή από 24 ευρώ την κατέβασε 4 ευρώ και μου λέει τόσο την πήρα, πάρτην τόσο, δεν θέλω να φύγεις χωρίς να πάρεις κάτι γιατί είσαι Έλληνας και είμαστε φίλοι. Την πήρα και αισθανόμουν ότι τον έριξα πολύ στην τιμή. Μέχρι που τις επόμενες μέρες βρήκα στην Αλεξάνδρεια την ίδια ακριβώς γάτα σε χαμηλότερη τιμή!

Ξανά στον κουραστικό δρόμο για το Λούξορ. Σε όλη τη διαδρομή κάθε λίγο και λιγάκι έχει σαμαράκια και πρέπει να σταματάμε τελείως για να τα περάσουμε αργά από πάνω. Είναι ένας τρόπος να περιορίσουν την ταχύτητα και να μην σκοτώνονται συνέχεια, γιατί στο δρόμο κυκλοφορεί κάθε είδους έμβιο ον και κάθε είδους όχημα. Ο οδηγός μας, ενώ ήμασταν πάνω σε μια δεξιά στροφή αποφασίζει να προσπεράσει από αριστερά ένα φορτηγό χωρίς να έχει ορατότητα. Τζακ ποτ. Και το καλύτερο είναι ότι την ίδια στιγμή ο πίσω μας αποφασίζει να περάσει το ίδιο φορτηγό από δεξιά, μέσα από τα χώματα. Δεν το πιστεύαμε ταυτόχρονη προσπέραση από δεξιά και αριστερά σε φορτηγό πάνω σε στροφή! Τελικά ζήσαμε επειδή κατά τύχη δεν ερχόταν κάποιος από το αντίθετο ρεύμα.

Το αστείο είναι ότι ενώ δεν είχε συμβεί κάτι προς το παρόν, παρακάτω και ενώ ήμασταν σταματημένοι πίσω από μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων, νιώθουμε ένα ελαφρύ τράνταγμα προς τα μπροστά. Κάποιος μας τράκαρε από πίσω. Ήταν ένα φορτηγό. Ο οδηγός μας έκανε νόημα να μείνουμε μέσα στο αμάξι και βγαίνει έξω. Από τον καθρέφτη βλέπω ότι κατεβαίνει και ο φορτηγατζής ο οποίος κρατούσε πολλά χαρτονομίσματα στα χέρια, λογικά πρόθυμος να πληρώσει τη ζημιά. Κοιτούσαν το πίσω μέρος του αυτοκινήτου διεξοδικά, στο τέλος ο οδηγός μας δεν δέχτηκε πληρωθεί παρόλο που έγινε ζημιά στον προφυλακτήρα και μπήκε μέσα να φύγουμε. Παράξενοι που είναι οι Αιγύπτιοι! Βλέπαμε συνέχεια ότι υπάρχει ένα είδους αλληλεγγύης μεταξύ τους.

Ξανά στο δρόμο. Τα τοπία είναι βιβλικά. Φοίνικες, άνθρωποι με κελεμπίες και τουρμπάνια πάνω σε γαϊδούρια, ερωδιοί στα πράσινα χωράφια πλάι στον Νείλο. Νιώθεις ότι το παρμπριζ του αυτοκινήτου είναι μια οθόνη και παρακολουθείς εικόνες άλλης εποχής.

Μετά από 7 ώρες φτάσαμε στο Λούξορ. Παρόλο που μας είπαν ότι δεν χρειάζεται να δώσουμε φιλοδώρημα, εμείς δώσαμε 75 λίρες που είχαμε πάνω μας. Προφανώς ο οδηγός ξίνισε και μας λέει δείχνοντας τα λεφτά, τι είναι αυτά; Αλλά δεν το συνέχισε πολύ γιατί αν το συνέχιζε απλά θα τα παίρναμε πίσω και θα φεύγαμε.

Φτάσαμε λοιπόν στο Λούξορ και στο ξενοδοχείο μας το οποίο είναι κυριολεκτικά πάνω στο Νείλο γιατί είναι πλωτό. Κάθε φορά που θα θέλουμε να περάσουμε απέναντι θα φωνάζουμε στο ξενοδοχείο να μας δουν και αυτοί θα μας στέλνουν μια βάρκα να μας πάρει, δωρεάν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο στην Αίγυπτο. Μας είπαν ότι μέχρι πριν λίγες μέρες είχαν τη δική τους βάρκα να μεταφέρουν τους πελάτες τους και μας τη δείχνουν απέναντι στα βράχια μισο βυθισμένη. Την κοιτάμε και γελάμε όλοι μαζί. Θα ήθελα να μάθω ποιοι τυχεροί τουρίστες έκαναν μπάνιο στον Νείλο χωρίς να το θέλουν.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 8 ΛΟΥΞΟΡ
Κοιλάδα των Βασιλέων

Καλημέρα από τη βάρκα μας! Ψάχνουμε τρόπο να επισκεφθούμε την Κοιλάδα των Βασιλέων, ένα φαράγγι λίγο έξω από την πόλη του Λουξορ όπου πολλοί Αιγύπτιοι Φαραώ έσκαψαν τους τάφους τους. Κατά την υποκειμενική μας άποψη ήταν από τα καλύτερα και πιο μυσταγωγικά μέρη που επισκεφθήκαμε. Το ξενοδοχείο μας πρότεινε να μας παρέχει αποκλειστικό ταξί που θα μας πάει σε όλα τα αξιοθέατα γύρω από το Λούξορ με 1200 λίρες (24 ευρώ) τη μέρα. Εννοείται το αρνηθήκαμε και βγήκαμε να βρούμε ταξί να μας πάει στην Κοιλάδα με 100 λίρες (2 ευρώ). Οι ταξιτζήδες εδώ το παίζουν δύσκολοι και όταν τους είπαμε 100 λίρες, ο ένας μετά τον άλλον έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε ταξί σε αυτή τη τιμή. Ζητούσαν 300 λίρες ενώ η διαδρομή άξιζε 70. Μας είχαν κουράσει. Δεν το διαπραγματευόμουν ώσπου κάποιος βρέθηκε να μας παέι με 100. Πήραμε και τον αριθμό του να τον καλέσουμε όταν τελειώσουμε για να έρθει να μας πάρει κι όλα καλά.

Κοιλάδα των βασιλέων

Δεν είναι όλοι οι τάφοι ανοιχτοί. Περιοδικά κάποιοι κλείνουν για συντήρηση και κάποιοι ανοίγουν. Στην δική μας περίπτωση ήταν ανοιχτοί οι παρακάτω.

Έχεις δικαίωμα να επισκεφθείς 3 τάφους και αν θες να δεις κι άλλους πρέπει να έχεις προμηθευτεί έξτρα εισιτήρια από την είσοδο. Εμείς θα βλέπαμε 3 τάφους και έξτρα έναν ακόμη του Ραμσή V & VI. Όλοι οι τάφοι έχουν έναν μακρύ διάδρομο που κατεβαίνει μέσα στη γη, είναι διακοσμημένοι με τοιχογραφίες και στο βάθος ίσως υπάρχει και η σαρκοφάγος.

Ο πρώτος τάφος που επισκεφθήκαμε ήταν ο KV8 του Μerenptah. Πάρα πολύ όμορφος τάφος διακοσμημένος παντού με ιερογλυφικά. Στο βάθος εδώ υπάρχει η σαρκοφάγος που μας έκανε εντύπωση το πόσο τεράστια ήταν. Πολύ μυστηριακός τάφος με ένα σχεδόν εξωγήινο τεράστιο κύβο δίπλα στην σαρκοφάγο.

Μετά ο τάφος KV9 Ραμσής V & VI. Γι’ αυτόν πληρώσαμε έξτρα 220 λίρες και τον προτιμήσαμε αντί του Τουταγχαμών. Πολύ όμορφος κι αυτός με ζωηρές τοιχογραφίες παντού. Στο τελευταίο δωμάτιο που υπάρχει η τεράστια σαρκοφάγος, την οροφή διακοσμεί η πανέμορφη θεά Νουτ που όπως είπαμε καταπίνει τον ήλιο κάθε βράδυ και τον γεννάει κάθε πρωί. Η ατμόσφαιρα από όλες αυτές τις μορφές στους τοίχους μαζί με το τεράστιο νόημα που κρύβει κάθε μια από πίσω σε κάνουν να ανατριχιάζεις.

​

Αργότερα επισκέφθηκα μόνος μου τον KV11 Ραμσής III και η zozac επισκέφθηκε μόνη της τον KV14 Tausert & Setnakht. Τον KV11 δεν θα τον πρότεινα γιατί δεν είχε σαρκοφάγο και οι τοιχογραφίες ήταν παρόμοιες με του Ραμσή IV.

Ύστερα διάλεξα στην τύχη να μπω στον KV47 Siptah ο οποίος έχει ένα βαθύ και μακρύ διάδρομο που οδηγεί στη σαρκοφάγο. Δεν είναι από τους όμορφους γιατί δεν έχει τοιχογραφίες, το γεγονός όμως ότι ήμουν ολομόναχος εκεί κάτω ήταν ανεκτίμητο. Άκουγα ένα ένα τα βήματά μου να αντηχούν καθώς κατέβαινα τα σκαλιά και περπατούσα αργά αργά στον διάδρομο φτάνοντας μπροστά στη σαρκοφάγο. Κυριολεκτικά ένιωσα δέος.

Είχα συμπληρώσει τους τάφους που επιτρεπόταν να επισκεφθώ. H zozac μπήκε στον τελευταίο τον KV43 Τουθμώσις IV. Ο φρουρός με είδε να περιμένω απ’ έξω και μου έκλεισε το μάτι να μπω, δίνοντας του ένα φιλοδώρημα φυσικά. Δέχθηκα να δωροδοκήσω γιατί ήθελα πολύ να δω κι άλλους τάφους. Η zozac δεν μπορεί να πιστέψει πως οι ανθρωποι τα δημιούργησαν όλα αυτά με τόση τελειότητα με σκοπό να μην τα ξαναδεί κανείς. Τα δημιούργησαν μόνο και μόνο για να βοηθήσουν την ψυχή του νεκρού στη μεταθανάτια ζωή.

Όταν τελειώσαμε με την Κοιλάδα των Βασιλέων, καλέσαμε το ταξί να μας πάει στο Ναό της Χατσεψουτ στο Ντειρ-ελ-Μπαχαρι. Το εισιτήριο του ναού κόστιζε σχεδον 9 ευρώ. Μετά από τόσους τάφους που είδαμε ο ναός δεν μας έκανε κλικ και ίσως θα μπορούσαμε να τον είχαμε αποφύγει.

​

Με την επιστροφή στη βάρκα-ξενοδοχείο η zozac άρχισε να αρρωσταίνει και να ανεβάζει πυρετό. Πυρετό στον Νείλο. Κάθισε να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί όσο γίνεται περισσότερο στη βάρκα. Μέναμε στη δυτική πλευρά το Λουξορ και για να πάω στο κέντρο που βρισκόταν ανατολικά του ποταμού έπρεπε να πάρω το δημοτικό φέρυ μποτ που κόστιζε 20 λίρες (0.4 ευρώ). Το βράδυ πήγα μια βόλτα να δω το και το Λουξορ. Βγάζω ένα εισιτήριο με επιστροφή 40 λίρες και πληρώνω με χαρτονόμισμα 200 λίρες, οπότε περιμένω 160 λίρες ρέστα. Ο υπάλληλος μου δίνει τα ρεστα σε πολλά χαρτονομίσματα. Τα μετράω και ήταν 85 λίρες. Του τα δείχνω, τα μετραει και συμπληρώνει μερικά χαρτονομίσματα δινοντάς μου 140 με ρωταέι αν είναι εντάξει. Του λέω οχί. Μου δίνει άλλα 20 και φεύγω.

Λοιπόν στο Λουξορ ο κάθε Αιγύπτιος που συναντούσα καθε λίγα μέτρα με ρωτούσε τι ψάχνω κι αν θέλω ταξι, άλογο, να με πανε στο ένα αξιοθέατο ή στο άλλο. Ήταν κάτι παραπάνω από εκνευριστικό. Δεν καταλάβαιναν ότι θέλω απλά να πάω μια βόλτα και μου έδειχναν, χωρίς να θέλουν λεφτά ότι η αγορά είναι από την άλλη μεριά και ότι εκεί πάνε οι τουρίστες. Ένιωθα σαν το πρόβατο που είχε φύγει από το μαντρί και προσπαθούσαν να το βάλουν ξανά μέσα για να το αρμέξουν. Η βόλτα μου με έβγαλε κι από την αγορά και πήγα σε έναν πλανόδιο να αγοράσω μπανάνες. Περίμενα να αγοράσει πρώτα κάποιος ντόπιος για να έχω μια αντίληψη για τις τιμές. Η κυρία δίπλα μου αγόρασε υπερβολικά πολλές μπανάνες και πλήρωσε 20 λίρες. Λέω θα πάρω τις μισές από αυτές που πήρε η κυρία και μου λέει ο πλανόδιος φίφτι παουντς. Του δίνω 15 λίρες αν και μου φάνηκαν πολλές και μου λέει, fifty 50 λιρες, όχι fifteen 15. Του λέω με σιγουριά όχι και ήμουν έτοιμος να τις αφήσω. Φυσικά και μου τις έδωσε 15. Γυρίζω στο πλοίο να κολλήσω πυρετό.

 

[elendim7576]

Συνταξιδιώτη με γυρισες ένα χρόνο πίσω αν και επισκεφτηκαμε μόνο Κάιρο και Αλεξάνδρεια. Όπως τα λες και τα γράφεις ήταν...το Κάιρο μας μάγεψε,.Αναμένω την συνέχεια με αγωνία

 

[saudade]

Συνταξιδιώτη με γυρισες ένα χρόνο πίσω αν και επισκεφτηκαμε μόνο Κάιρο και Αλεξάνδρεια. Όπως τα λες και τα γράφεις ήταν...το Κάιρο μας μάγεψε,.Αναμένω την συνέχεια με αγωνία

Χαίρομαι που η ιστορία σου προκάλεσε αυτό το πισωγύρισμα στο χρόνο. Καλά ταξίδια!

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 9 ΛΟΥΞΟΡ
Κοιλάδα των Ευγενών και των Εργατών

​

Ξύπνημα πριν ξημερώσει για να πετάξουμε με αερόστατο δίπλα στις απίστευτες κοιλάδες του Λουξορ. Η zozac μάζεψε ότι ενέργεια της είχε απομείνει για να μην χάσει αυτή την πτήση. Μπαίνουμε σε μια μικρή σάπια βάρκα που μόλις είχαν ψευτοεπισκευάσει για να μας περάσει από το ξενοδοχείο μας στη στεριά. Κυριολεκτικά με την τσίμπλα στο μάτι κάναμε ακροβατικά για να μπούμε, να κάτσουμε μέσα στη βάρκα, η οποία ήταν μικρή και κούναγε πέρα δώθε έντονα. Καθόμασταν στη μέση της βάρκας ο ένας πίσω από τον άλλον για να μην μπατάρουμε και ο βαρκάρης όρθιος σαν γονδολιέρης να προσπαθεί να ισορροπήσει και να μας βγάλει στην ακτή. Στα καλά καθούμενα νιώθω ένα κρακ και η σανίδα που καθόμουν σπάει και πέφτω μέσα στη βάρκα. Άλλο ένα τραγελαφικό σκηνικό της Αιγύπτου. (Ελπίζω μην κάνει κρακ και το καλάθι του αερόστατου).

Όταν φτάσαμε στο χώρο απογείωσης δεκάδες αερόστατα ήταν απλωμένα κάτω και πάνω στα απλωμένα τους πανιά άλλοι Αιγύπτιοι έπαιρναν ένα τελευταίο γρήγορο ύπνο και άλλοι απλά κουβέντιαζαν (πιθανόν μερικοί να έπαιρναν και το πρωινό τους). Εντάξει φοβηθήκαμε λίγο για τα μέτρα ασφαλείας αλλά λέμε μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει.

Τελικά δεν είχε έρθει η ώρα μας ακόμα, ούτε του πιλότου. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία με το δροσερό αεράκι να σπρώχνει απαλά το μεγάλο μας μπαλόνι. Από κάτω μας αρχαίοι ναοί και χωράφια, δυτικά μας οι κοιλάδες του Λουξορ με τον ναό της Χατσεψουτ σε πρώτο πλάνο και ανατολικά ο Νείλος, η πόλη του Λουξορ και ο ήλιος που μόλις βγήκε κατακόκκινος.

​

Την υπόλοιπη μέρα η zozac θα κάτσει να αναρρώσει κι εγώ θα ξεκινήσω τον μοναχικό μου δρόμο στις κοιλάδες. Συνάντησα έναν τίμιο Αιγύπτιο με τουκ τουκ που με πήγε στην Κοιλάδα των Ευγενών με 70 λίρες και όχι μόνο αυτό. Για να βγάλετε εισιτήρια για τους τάφους των ευγενών και των εργατών πρέπει να πάτε πρώτα στα εκδοτήρια που βρίσκονται λίγο πιο πάνω από τους Κολοσσούς του Μέμνονα. Μου είπε την διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσω και με πήγε εκεί και με περίμενε χωρίς έξτρα κόστος. Αν χρειαστείτε το κινητό του πείτε μου να σας το στείλω.

Στην Κοιλάδα των Ευγενών μπήκα στους τάφους Ουσερχατ και Χονσου και μετά στους Ρακμιρε και Σενεφερ. Το δεύτερο ζευγάρι άξιζε λίγο περισσότερο αν και είχε πολύ απότομα σκαλιά και ήθελε να είσαι και σκυφτός.

​

Σειρά είχε ο ναός στο Ντειρ ελ Μεντίνα και οι Κοιλάδα των Εργατών με τους τάφους των Εργατών που τους διακοσμούσαν στον ελεύθερό τους χρόνο ώστε να βοηθήσουν κι αυτοί την ψυχή τους να βρει τον δρόμο όταν πεθάνουν. Είχαν έντονα και ζωηρά χρώματα και οι απεικονήσεις δεν ήταν τόσο τέλεια φτιαγμένες όπως των Φαραώ αλλά είχε κι αυτό τη γλύκα του. Σίγουρα κατά τη γνώμη μου αξίζει μια επίσκεψη, είναι ιδιαίτεροι.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο σε αυτές τις κοιλάδες είναι ότι είχα αποφύγει τις ορδές τουριστών. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι σε πολλούς τάφους ήμουν μόνο εγώ και ο φύλακας ο οποίος συχνά θα έβαζε το χέρι του στην τσέπη για να ακούσω τον ήχο των κερμάτων μπας και αξιωθώ να του δώσω κάτι. Εκτός από τα παραπάνω το Λουξορ έχει πάρα πολλά αξιοθέατα για ανακάλυψη. Θεωρώ ότι για κάποιον που θα ταξιδέψει μέχρι την Αίγυπτο και το Κάιρο, αξίζει να περάσει κι από δω μια βόλτα.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 10 ΛΟΥΞΟΡ ΚΑΙΡΟ
Περιμένοντας αιώνια στην Κοιλάδα των Βασιλισσών

Τελευταίο μας πρωινό στο ξενοδοχείο-βάρκα, χαζεύοντας την βαρκούλα να πηγαινοφέρνει τουρίστες με τις υψηλότερες προδιαγραφές ασφαλείας.

Σήμερα πετάμε το μεσημέρι για Κάιρο με 35 ευρω και λέμε να επισκεφθούμε πρώτα την Κοιλάδα των Βασιλισσών. Η zozac δεν είχε αναρρώσει ακόμα πλήρως αλλά μάζεψε ότι δυνάμεις της είχαν απομείνει για να δει λίγους ακόμα τάφους. Βγαίνουμε στον δρόμο για ταξί. Πήρα τηλέφωνο τον χθεσινό τουκ τουκερ που μου είχε πάρει μόνο 70 λίρες αλλά δεν το σήκωνε. Περπατώντας απλά στο δρόμο και λέγοντας που θέλουμε να πάμε άρχισαν να πέφτουν προσφορές για cheap taxi 200-150-100 λίρες, ένας το έριξε στα 80 και τον απορρίψαμε γιατί μας το έπαιζε δύσκολος στην αρχή. Τέλος πήραμε έναν τύπο με ένα πολύ παλιό Peugeot με 70+10 μπαξις. Τον ρώτησα αν θέλει να μας πάει στο αεροδρόμιο αργότερα με 200 λίρες. Ξεκίνησε από 700 και το έριξε 500. Η εφαρμογή που συμβουλευόμασταν έλεγε 130 οπότε θα δίναμε μέχρι 200. Δεν έκλεισε το ντιλ μαζί του.

Στην Κοιλάδα των Βασιλισσών το εισιτήριο κόστιζε 220 λίρες (4.4 ευρώ) το άτομο και ήταν ανοιχτοί μόνο 3 τάφοι, των Titi, Khaemwaset και Amunhrkhepshef. Ο τάφος της Νεφερτάρι που λένε είναι ο ομορφότερος δυστυχώς ήταν κλειστός αυτή την περίοδο. Τα χρώματα στα τοιχώματα ήταν πολύ έντονα και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι έχουν μείνει σε τέτοια κατάσταση εδώ και 3500 χρόνια. Κανένας τάφος δεν είχε την επιβλητικότητα που είχαν οι τάφοι στην Κοιλάδα των Βασιλέων όμως μας άρεσε πολύ ότι δεν είχε πολλούς τουρίστες και οι ρυθμοί ήταν πιο χαλαροί.

Επειδή δεν είχε πολλούς τουρίστες δεν είχε και ταξιτζήδες να περιμένουν στην έξοδο. Καλώ ταξί μέσω της εφαρμογής. Δίναμε 150 λίρες και δέχθηκαμε προσφορά από οδηγό στις 180. Ήθελε 14 λεπτά να φτάσει και ήμασταν καλά για την πτήση μας. Τα λεπτά πέρασαν και πέρασαν και άλλα τόσα. Φαινόταν να έχει κολλήσει στην κίνηση όπως και υποστήριζε. Άλλα τηλέφωνα τα σήκωνε και άλλα όχι. Διαπιστώνω ότι ο δρόμος που φαινόταν να είναι δεν γινόταν να έχει κίνηση και έκανε το κλασσικό τους κόλπο. Χτυπάνε μια τιμή μέσω της εφαρμογής και μετά σου στέλνουν μήνυμα ότι θέλουν παραπάνω χρήματα. Αν τους έχεις ανάγκη όπως εμείς που θέλαμε να προλάβουμε την πτήση την έχεις πατήσει άσχημα. Τον ακυρώσαμε γιατί μας είχε φάει πάρα πολύ χρόνο. Όπως και το επόμενο με την ίδια τακτική.

Ο ήλιος άρχισε να καίει, ο χρόνος μας πίεζε πολύ και η zozac κάθισε σε έναν βράχο γιατί ήταν πολύ κουρασμένη. Το τοπίο γύρω βραχώδες και ερημικό. Δεν είχαμε περιθώρια και όταν ένας οδηγός από την εφαρμογή προσφέρθηκε να μας πάει με 215 λίρες δεχθήκαμε. Μας στέλνει μήνυμα ότι θέλει 100 λίρες παραπάνω για πάρκινγκ στο αεροδρόμιο. Του λέμε ότι αν μας δείξει τα εισιτήρια θα τα πληρώσουμε. Αργεί κι αυτός. Και τώρα αρχίζω να πιστεύω ότι όντως θα χάσουμε την πτήση. Δεν υπάρχει ψυχή γύρω. Παίρνω τηλέφωνο τον ταξιτζή που μας πήγε την πρώτη μέρα στην Κοιλάδα των Βασιλέων να έρθει να μας πάρει. Λέει θα στείλει κάποιον άλλον αργότερα να μας πάει με 400-600 λίρες. Λέμε όχι ευχαριστώ. Ο ταξιτζής της εφαρμογής λέει ότι έρχεται αλλά ακόμα να εμφανιστεί. Το gps μία τον έδειχνε κοντά μία μακριά.

Ώσπου φτάνει ένας καλοσυνάτος μπάρμπας με ένα παλιό ταξί που μόλις άφησε τουρίστες. Ο σωτήρας μας λέμε! Μας ρωτάει αν ψάχνουμε ταξί και μας προτείνει μόνος του ότι μπορεί να μας πάει αεροδρόμιο με 200 λίρες. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας, ότι ήταν τόσο τίμιος και μας έδωσε μια κανονική τιμή χωρίς παζάρια παρ’ όλο που ήμασταν στην ανάγκη. Με ανακούφιση σηκώνουμε τους σάκους μας και πάμε προς το ταξί. Εγώ ετοιμάζομαι να ακυρώσω τον τύπο από την εφαρμογή που έχει ήδη αργήσει πάρα πολύ, ώσπου ο μπάρμπας μας κόβει κάθε χαρά λέγοντάς μας ότι δεν θα μας πάει τώρα γιατί πρέπει να περιμένει τους τουρίστες που άφησε, θα μας πάει άυριο! Τι μας ρωτάς ρε άνθρωπε αν ψάχνουμε ταξί αφού δεν μπορείς να μας πάρεις.

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και λέω δεν πειράζει που θα χάσουμε το αεροπλάνο θα πάρουμε τραίνο. Παίρνω τηλέφωνο τον ταξιτζή της εφαρμογής και τον ρωτάω επίμονα που είσαι και δεν μου λέει, μετά μου λέει ότι έρχεται ο ανιψιός του με άλλο αυτοκίνητο. Τον ρωτάω πόσο χρόνο θέλει. Μου απαντάει 4 λεπτά. Αν δεν είναι εδώ σε 4 λεπτά ακυρώνουμε. Πάλι καλά έφτασε εντός 4 λεπτών ένας έφηβος που απ' ότι μας είπε είχε τελειώσει το σχολείο. Τουλάχιστον ήταν γρήγορος και καλός οδηγός. Μπαίνοντας στην περιοχή του αεροδρομίου παίρνει μια κάρτα που δεν έγραφε τίποτα πάνω, την οποία θα την δώσει ξανά όταν βγει από το αεροδρόμιο και αυτή μας παρουσίασε σαν κάρτα για πάρκινγκ ώστε να του δώσουμε τις 100 λίρες παραπάνω. Δεν τον πιστέψαμε σε καμία περίπτωση ότι κάνει 100 λίρες αυτό το πράμα αλλά έκανα βλακεία που δεν ρώτησα αυτόν που του την έδωσε στο γκισέ. Τον πληρώνω 320 λίρες και του λέω ότι είμαι σίγουρος ότι δεν κάνει 100. Ρίχνει ένα μαζεμένο χαμόγελο και φεύγει. Φτάσαμε 10 λεπτά πριν την επιβίβαση και η πτήση είχε καθυστέρηση. Στο αεροδρόμιο έχει αρκετούς ελέγχους δύο φορές διαβατήρια και 2-3 φορές έλεγχο τους σάκους.

Κάιρο όλα φαίνονται πιο ήρεμα από την τελευταία φορά. Αυτή η πόλη έχει πολλά πρόσωπα. Και οι ουρανοξύστες με αυτόν τον ήλιο που πέφτει πάνω τους την κάνουν να μοιάζει με τη Νέα Υόρκη των φτωχών. Είναι μια πόλη με πάρα πολλά πρόσωπα. Είναι ένα ταξίδι στο χρόνο.

Το βράδυ βγήκαμε για γλυκό. Είναι Σάββατο και στο κέντρο γίνεται χαμός από κόσμο και αυτοκίνητα. Περπατάς με δυσκολία. Τα μικρά παιδιά που ζητιάνευαν καθισμένα στο πεζοδρόμιο μου υπενθυμίζουν το προνόμιο του λευκού ανθρώπου. Είχαμε πάρει και τα μακαρόνια της zozac που δεν της άρεσαν να τα αφήσουμε κάπου. Ξαφνικά ένα νέος που καθόταν κάτω μας φωνάζει ψιτ και μας κάνει νόημα να του δώσουμε τη σακούλα. Πάμε τρώμε στην ταλατ χαρμπ 42 κιουνεφε. Άθλιος και μπαγιάτικος. Στην επιστροφή περνάμε πάλι από το μέρος που ήταν ο νέος. Μας αναγνωρίζει και πιάνουμε κουβέντα. Βλέπω ότι είχε πάρει κι άλλα φαγητά κι έτρωγε καλά. Μας ρωτάει πως μας λένε και από που είμαστε. Αυτός ήταν από τη πρόσφυγας από τη Λιβύη που έχει εμφύλιο πόλεμο. Πρόσφυγας από τη Λιβύη και ζητιάνος στην Αίγυπτο, στο κέντρο του Καΐρου. Το πρόπωπό του ήταν σαν να έλαμπε, ήταν ευδιάθετος κι ας ήταν ξυπόλυτος. Εδώ είχε να φάει και κάπου θα έβρισκε να κοιμηθεί.

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 11 ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
Ένας γέρος

Πάμε να πάρουμε το λεωφορείο για την Αλεξάνδρεια. Ένας Ιταλός που πήγαινε κι αυτός στο σταθμό λεωφορείων μας ρώτησε αν μπορεί να περπατήσει μαζί μας μέχρι εκεί. Έφτασε χθες το βράδυ, η πόλη του φαίνεται χάος και θέλει ουσιαστικά να διασχίζουμε μαζί τους δρόμους.

Με όλα αυτά που έχουμε διαβάσει έχουμε την εντύπωση ότι θα πάμε σε μια παλιά ελληνική πόλη. Μας άρεσε ο αέρας της όταν φτάσαμε. Πανέμορφα κτίρια της belle epoque, μεγάλοι δρόμοι, απέραντος ουρανός. Εδώ φυσάει ο φρέσκος μεσογειακός αέρας που καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Σκέφτομαι ότι σε αυτή την πόλη θα μπορούσα να μείνω για ένα δύο χρόνια, κάτι το οποίο το αναίρεσα αργότερα. Κλείσαμε airbnb και κατά τύχη θα μας φιλοξενήσει μια Ελληνίδα στην ηλικία μας που ζει ήδη ένα χρόνο στην Αλεξάνδρεια. Κάναμε αρκετές συζητήσεις για την παρούσα κατάσταση στην Αίγυπτο. Η οικονομική κατάσταση δυσχεραίνει κι εκεί πάρα πολύ και ένας μέσος Αιγύπτιος δυσκολεύεται πολύ να τα βγάλει πέρα.

Δυστυχώς άρχισα να αρρωσταίνω κι εγώ. Μάλλον κολλήσαμε κάτι σαν ίωση. Το βράδυ με το ζόρι μια βόλτα στην πόλη τριγύρω από τη γειτονιά του Καβάφη και μετά για γλυκό στο ιστορικό Delice που το ίδρυσε ο Κλεόβουλος Μουστάκας το 1900. Τα γλυκά ήταν όντως νόστιμα αν και σε τιμές Ελλάδας. Είχε πάρα πολύ κόσμο και μέσα στο χαμό ένα γεροντάκι με στολή σερβιτόρου μας χαιρετάει στα ελληνικά. Είναι σε πολύ μεγάλη ηλικία και ίσα ίσα που περπατάει. Αργότερα μας είπε ότι δουλεύει εκεί 55 χρόνια! Δηλαδή από το 1960. Έχει φάει όλα του τα χρόνια εκεί μέσα. Στο ίδιο μαγαζί να σερβίρει πελάτες μια ζωή, κι έτσι η ζωή πέρασε.

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

.... Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης​